เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.6(1/11/2014) จบแล้วค่ะย้ายได้เลย~
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.6(1/11/2014) จบแล้วค่ะย้ายได้เลย~  (อ่าน 20189 ครั้ง)

ออฟไลน์ rome-filano

  • เพราะรักจึงยอมทำทุกอย่าง...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)


___________________________________________________________________________________

                               
Twin (incest) EP.1[/size]



“อะ...อะ...อ๊ะ"


  เสียงครางแผ่วเบาดังออกมาจากปากอิ่มสีหวานที่เผยอหอบหายใจไม่หยุด เรียวขาขาวแยกกว้างออกมากกว่าเดิมเพื่อให้มือนุ่มที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของตนนั้นขยับขึ้นลงได้มากขึ้น


“อะ..อือ..อือ"


สะโพกอวบส่ายไปมาบนเตียงไม่หยุด มืออีกข้างกำผ้าปูเตียงแน่นเพื่อระบายความเสียวซ่านให้เจือจางลดน้อยลงกว่าเดิม ผมสีน้ำตาลอ่อนระต้นคอส่ายไปมาอย่างหยุ่งเหยิง ใบหน้าหวานเชิดขึ้นมองเพดานสีฟ้าอ่อน ดวงตากลมโตเริ่มพร่ามัวไปด้วยความกระสัน


มันมากขึ้น...มากขึ้นไม่หยุดสักที


“อือ..ริ..ริคุ" ริมฝีปากบางเอ่ยชื่อของคนในห้วงคำนึงไม่หยุด เมื่อจินตนาการว่ามือที่กอบกุมอยู่บนร่างกายของตัวเองนั้นเป็นของใคร


“อ๊ะ..อะ..อือ" ใบหน้าหวานส่ายไปมา มือของเขานั้นเปลี่ยนจากผ้าปูเตียงที่แสนแข็งกระด้างมาเป็นสะกิดตรงยอดอก ยิ่งไล้วนและดึงมากเท่าไหร่ ความรู้สึกต้องการก็ยิ่งทวีมากขึ้นเท่านั้น


แม้ว่ามันไม่ควรจะเป็นแบบนี้เลยก็ตามที


“อือ..อือ..” เสียงหอบหายใจปนกับเสียงครางหวานเมื่อความต้องการทวีคูณจนถึงขีดสุด เขาจงใจสอดนิ้วที่ยาวที่สุดของตัวเองลงในช่องทางคับแคบแล้วจัดการหมุนวนไปมาอย่างช้าๆ


“อ๊ะ..อา..อ๊า"


เมื่อรับรู้ถึงแรงที่ตอดรัดอยู่ภายใน ร่างบางก็จงใจเพิ่มนิ้วเข้าไปเรื่อยๆ ขยับมันเข้าออกพร้อมกับปรับจังหวะให้ตรงเข้ากับอีกมือที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวซึ่งตรงส่วนปลายห่อหุ้มไปด้วยความสุขสมซึ่งมีลักษณะเป็นสีขาวขุ่นนั้นคลอเอาไว้ นิ้วโป้งขยับลูบไล้ตรงส่วนนั้นอย่างแผ่วเบาให้รู้สึกสะท้าน ก่อนที่จังหวะสุดท้ายจะปลดปล่อยความทรมานที่แสนหวานนี้ให้พรั่งพรูออกมาให้หมด
“อ๊า..” หยาดความสุขไหลเปรอะเปื้อนไปทั้งที่นอนพร้อมกับช่วงยอดอก มีบางส่วนเลอะขึ้นมาถึงปลายคางและข้างริมฝีปาก เขาแลบลิ้นเลียละเลียดคราบหวานอย่างช้าๆราวกับที่ไม่อยากให้มันหายไป ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายวูบหนึ่ง ก่อนที่มือบางจะแตะเข้ากับแผงอก แล้วปาดน้ำสีขุ่นขึ้นมาดูอย่างอดไม่อยู่


หากน้ำที่เขาสัมผัสอยู่บนกายของเขานั้นเป็นอีกคนล่ะก็...


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


เสียงเคาะประตูทำให้หยุดชะงักกับความคิดในสมอง  เจ้าของห้องสะดุ้งวาบ รีบเอื้อมมือไปหยิบกระดาษเช็ดชู่ที่วางไว้อยู่ข้างเตียงมาเช็ดที่กายอย่างลวกๆแล้วจัดการใส่เสื้อผ้า หันไปมองเตียงพร้อมกับจัดมันให้เรียบร้อยก่อนจะผลุนผลันเปิดประตูโดยไม่ลืมที่จะปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเมื่อรู้ดีว่าใครกันที่มาเคาะห้องของเขาในยามวิกาลแบบนี้


“ทำอะไรอยู่เหรอ..รัน" ใบหน้าเปื้อนยิ้มเอ่ยถามพี่ชายฝาแฝดที่ปล่อยให้คนเคาะอย่างเขา ยืนค้างเติ่งอยู่หน้าห้องนอนของอีกฝ่ายตั้งนานสองนาน


“เปล่านี่" เจ้าของห้องยักไหล่พร้อมกับผายมือเชิญน้องชายที่มีใบหน้าเหมือนเขาราวกับแกะ ให้เข้าห้องนอนของตนอย่างไม่มีพิรุธ


“มาหาพี่ซะดึกดื่น มีอะไรหรือเปล่า ริคุ" น้ำเสียงหวานถามชายหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นน้องชายที่ห่างกันโดยไม่ถึงสิบนาทีดี


“จะมาขอยืมหนังสือของรันสักหน่อย" อีกฝ่ายตอบยิ้มๆพร้อมกับเบี่ยงตัวเข้าห้องนอนของพี่ชายแล้วจัดการนั่งลงบนเตียงของอีกฝ่ายโดยไม่แม้แต่จะขออนุญาตเลยสักนิด


“เล่มไหนเหรอ" รันถามต่อเพราะหนังสือที่น้องชายของเขานั้นอยากยืมในแต่ล่ะครั้งไม่ได้มีแค่เล่มสองเล่มเท่านั้น
มันมากเกินพอกว่าที่คนเดียวจะแบกไหวเสียอีก


“เล่มที่มันเป็นเซตอ่ะ จำได้เลาๆว่าคนเขียนชื่อ J.W Violetอะไรซักอย่างนี่แหละ”


“อ๋อ" รันครางรับในลำคอ เขาก้มลงไปหยิบหนังสือที่ตัวของเขาเองนั้นจัดไว้อยู่ชั้นใต้สุดแถมวางหนังสือเรื่องอื่นๆซ้อนทับเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง


“นึกยังไงเดี๋ยวนี้เปลี่ยนมาอ่านนิยายแนวจิตๆกันเนี่ย" เขาว่าแกมขำเพราะจำได้ดีว่าริคุนั้นชอบอ่านการ์ตูนวัยรุ่นมันส์ๆมากกว่าที่จะมาอ่านนิยายแนวจิตวิทยาแถมบางทียังมีการบรรยายชำแหละศพซะน่ากลัว


ริคุฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ “เห็นรันชอบอ่านเลยอยากรู้บ้างว่ามันสนุกยังไง"
คนฟังหัวใจกระตุกวูบเมื่อรับรู้ถึงความใส่ใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายมอบให้ รันยังคงยิ้มตามแบบฉบับของเขาแม้มันจะไม่กว้างเท่าคนเป็นน้องก็ตามที


“ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกทีแต่ก็ยักไม่เห็นจะมาเปลี่ยนแนว"


“ของแบบนี้มันเปลี่ยนกันได้ง่ายๆที่ไหนเล่า" ริคุเอื้อมมือหยิบหนังสือเล่มหนาสีดำเงาที่มีปกเป็นภาพกราฟฟิคหยดเลือดพร้อมกับใบมีดสีเงินที่ดูแล้วชวนน่ากลัวมากกว่าน่าอ่านทั้งสี่เล่มเอาไว้


“กลับไปอ่านการ์ตูนเหมือนเดิมไม่ดีกว่าเร้อ...เดี๋ยวก็ได้นอนไม่หลับเพราะหลอนกันพอดี"


“กลัวที่ไหนกัน" คนเป็นน้องยังคงยิ้มละไม "ถ้านอนไม่หลับก็จะหนีมานอนห้องรันนี่แหละ"


“เป็นงั้นไป" คนเป็นพี่ส่ายหัวแม้ในใจจะเต้นระส่ำก็ตาม


ถ้าเสียงของหัวใจมันดังจนส่งไปถึงกันก็คงจะดี


“เดี๋ยวสาวของนายรู้เข้าก็ไม่พอใจหรอก แทนที่จะหนีไปอ้อนเขาดันมาอ้อนพี่ชายเพราะกลัวเนี่ยนะ"


“โอ๊ยยย รายนั้นเหรอจะว่า" ริคุตอบพร้อมกับกรีดหนังสือเล่มหนาเล่นไปด้วย "อยากให้หึงจะแย่อยู่แล้ว นี่อะไรยูโกะเอาแต่ไล่ให้มาหารันแทนนี่แหละ"


“ทำไมล่ะ" ร่างบางถามอย่างสงสัย


“เขาบอกว่าเดี๋ยวจะแต่งงานกันแล้ว เวลาที่จะอยู่กับครอบครัวก็จะน้อยลงเลยอยากให้ริคุอยู่กับรันมากกว่านี้"ว่าที่เจ้าบ่าวตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงนัยน์ตาวาววับฉายประกายแววแห่งความสุขโดยไม่รู้ว่าอีกคนที่จ้องมองอยู่ตรงปลายเตียงนั้นรู้สึกเช่นไร
ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบที่หัวใจของเขาไม่หยุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า....


มันเจ็บจนจะทานไหวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี...


“ดีใจด้วยนะ" เขาตบลงบนบ่าของริคุเบาๆ แม้ว่ามือที่สัมผัสบนบ่าแกร่งนั้นจะสั่นเทาไปด้วยความเสียใจก็ตามที "เวลาผ่านไปเร็วจัง แปปๆนายก็จะแต่งงานเสียแล้ว"


“อือ" คนจะแต่งงานครางรับพร้อมกับยิ้มกว้าง "นี่ขีดฆ่าปฏิทินนับวันรอเลยนะรู้หรือเปล่า"


“ขนาดนั้นเชียว" เขาแกล้งกระเซ้าเพื่อกลบนัยน์ตาที่สั่นเทาราวกับจะร้องไห้ออกมา


“แน่นอน" ริคุหัวเราะเบาๆ "รันต้องมาร่วมงานให้ได้นะวันนั้น"


“อือ" เขาครางรับแม้ในใจอยากจะปฏิเสธก็ตามที


“ต้องไปร่วมให้ได้อยู่แล้ว งานสำคัญของน้องชายทั้งคน"


แม้วันนั้นจะเป็นวันที่เขาไม่อยากจะให้เกิดขึ้นมาบนโลกนี้ก็ตามที








[/size][/size][/font][/color]

_____________________________________
Rome Talks
เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่เอามาลงค่ะ ^^ ฝากติชมด้วยนะคะ >_<
ถ้าหากทำอะไรผิดพลาดลงไป โปรดแนะนำหน่อยนะคะ เป็นเด็กใหม่ค่ะ T_T :hao5:

มาร่วมเม้ามอยด์กันได้ที่
https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-11-2014 20:20:23 โดย rome-filano »

ออฟไลน์ Casanovysecret

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 3
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-1
Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twin (incest) EP.1(21/10/2014)
«ตอบ #1 เมื่อ21-10-2014 06:39:07 »

รอค่าาาา
เราชอบแนวนี้ เปิดมาก็ฟินเลย :haun4:
อยากให้ได้คู่กันจัง มีลางว่าจะเสียน้ำตากันไปข้าง

ปล.มาต่อไวๆนะคะ :L2:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twin (incest) EP.1(21/10/2014)
«ตอบ #2 เมื่อ21-10-2014 09:27:56 »

 :mew5:   หน่วงง่า

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twin (incest) EP.1(21/10/2014)
«ตอบ #3 เมื่อ21-10-2014 09:36:58 »

เห็นแฝดแว๊บๆ กดเข้ามาเลยค่าาาาาาาา ฮี่ๆๆ
ติดตามๆจ้า ^^

ออฟไลน์ rome-filano

  • เพราะรักจึงยอมทำทุกอย่าง...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twin (incest) EP.3(23/10/2014)
«ตอบ #4 เมื่อ21-10-2014 18:59:16 »

Twin (incest) Ep.2




รถสัญชาติญี่ปุ่นสีขาวคันหนึ่งถูกจอดไว้ที่ด้านหลังของร้านกาแฟ Baku no ซึ่งเป็นร้านกาแฟที่ตกแต่งไปด้วยสไตล์วินเทจสีน้ำตาลรากไม้ซึ่งเป็นโทนให้ดูอบอุ่นและชวนอยากให้มาจิบกาแฟเบาๆซักถ้วยในสถานที่แห่งนี้ มันเป็นสไตล์ที่ผสมผสานได้อย่างลงตัวกับเหล่าแปลงดอกไม้สีเขียวอ่อนที่ริคุนั้นเอามาตกแต่งไว้ด้วยกัน ร้าน Baku noแห่งนี้มีสาขาอยู่เกือบสิบเอ็ดแห่งโดยแต่ล่ะแห่งนั้นก็ตั้งอยู่ในศูณย์การค้าชื่อดังทั้งสิ้น รันเสยผมที่ปรกหน้าขึ้นแล้วจัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกสองเม็ดเผยให้เห็นช่วงเนินไหปลาร้าสีขาวที่ใครๆก็บอกว่าเขานั้นคงเป็นพวกคุณชายเจ้าสำอางไม่ชอบโดนแดดแหงๆเพราะเห็นสีผิวของเขา แต่เปล่าเลยรันนั้นเป็นวิศวกรหนุ่มที่มีใบหน้าอ่อนกว่าอายุจริงถึงเกือบสี่ปีแถมหน้าที่ของเขานั้นยังต้องออกไปเจอแดดแรงๆตลอดเวลา แต่ผิวของเขาดันไม่ยอมเปลี่ยนเป็นสีเป็นสีอื่นซะนี่


เขาก็จนใจเหมือนกัน...เฮ้อ...


   จริงๆแล้วโตเกียวเป็นสถานที่ในโลกแห่งหนึ่งที่มีคาเฟ่เยอะพอๆกับประเทศอื่นๆเพราะไม่รู้ว่าจะนัดกันที่ไหนดังนั้นการบอกสถานที่นัดซึ่งเป็นร้านกาแฟที่ไหนสักแห่งล่ะก็มักจะเป็นสถานที่ ที่ได้รับคำนิยมมากที่สุด ดังนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่ตอนนี้จะมีร้านกาแฟผุดขึ้นมากมายราวกับดอกเห็ด


   รันก็เป็นบุคคลหนึ่งที่นอกจากจะมีอาชีพเป็นวิศวกรแล้วยังมีจ็อบพิเศษหลังเลิกงานด้วยการเป็นพนักงานชงกาแฟของร้านbaku noชื่อดังแห่งนี้อีกด้วย


“มาแล้วเหรอ"


     เสียงดังกรุ๊งกริ๊งจากหลังร้านเป็นสัญญาณบ่งบอกได้ดีทีเดียวว่าใครกันที่สามารถจะก้าวเข้ามาจากประตูด้านหลังแบบนี้ ริคุฉีกยิ้มกว้างแล้วเอ่ยทักเมื่อเห็นพี่ชายฝาแฝดโผล่มาพร้อมกับเหงื่อข้างแก้มและในมือนั้นก็หอบเอากระเป๋าหนังสีดำคู่ใจมาด้วย
“อือ" รันตอบรับกวาดสายตามองดูลูกค้าที่ยืนต่อแถวอยู่ไม่ขาดสาย แถมโต๊ะที่นั่งนั้นก็ยังเต็มไปด้วยผู้คนที่ต่างก็เดินสลับเข้าออกกันไปมาอยู่ตลอด


“มีอะไรให้ช่วยมั้ย" เขาเอ่ยถามถึงแม้ว่าจะเห็นออเดอร์มากมายที่เสียบอยู่ตรงเค้าเตอร์อยู่ก็เถอะ แต่ก็รู้ดีว่าน้องชายของเขาคงจะจัดการไปเป็นบางส่วนไว้แล้วก็ตาม


“งั้นรันช่วยชงลาเต้แก้วนี้ต่อล่ะกัน เดี๋ยวฉันจะขอไปเอาเมล็ดกาแฟที่อยู่หลังตู้เก็บมาหน่อย"


“เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้เอง ริคุชงต่อไปเถอะ" รันเอ่ยห้ามแล้วจัดการพยักเพยิกเรียกให้จิระ เด็กหนุ่มวัยรุ่นซึ่งอยู่ใกล้มือนั้นมาเปลี่ยนหน้าที่ชั่วคราจากพนักงานเสิร์ฟเปลี่ยนมาช่วยสตรีมนมให้ริคุแทนตน


“อยู่ที่เดิมใช่มั้ย" รันเอ่ยถามซึ่งริคุก็พยักหน้าตอบแทนคำตอบ


  รันชอบช่วงเวลาแบบนี้ที่ได้อยู่กับริคุ ได้ทำอะไรด้วยกันแม้ว่าต่างฝ่ายต่างยุ่งก็เถอะ ร้านนี้เป็นร้านที่ริคุและรันนั้นตั้งขึ้นมาเองก่อนสาขาแรกก่อนที่จะเริ่มขยับขยายขึ้นไปเรื่อยๆ มีพนักงานกว่าหนึ่งร้อยคนอยู่ในมือแม้ว่าร้านจะเริ่มเป็นที่รู้จักแล้วก็โด่งดังในวงกว้างจนทั้งริคุและรันไม่ต้องมาทำเองก็ได้แต่เพราะว่าริคุเป็นคนไม่ชอบอยู่นิ่งแถมไม่ถูกกับการเห็นตัวเลขเยอะๆ ดังนั้นจึงชอบมาเป็นคนชงกาแฟเองมากกว่าที่จะนั่งทำบัญชีอยู่ที่ออฟฟิซ


   ร่างเล็กเอื้อมมือหยิบถุงเมล็ดกาแฟสีดำที่เก็บอยู่ในตู้ทึบแสงคนส่วนใหญ่ชอบเก็บเมล็ดกาแฟไว้ในโถใสเพราะนอกจากจะสวยแล้วยังทำให้มองเห็นจากภายนอกได้ด้วยแต่หารู้ไม่ว่า การเก็บเมล็ดกาแฟนไว้ในโถนั้นเป็นการเก็บที่ผิดเพราะโถใสนั้นจะทำให้เมล็ดกาแฟสัมผัสกับแสงได้ง่ายดังนั้นการเก็บเมล็ดกาแฟที่ดีที่สุดคือถุงใส่ของมันเอง


   ริคุเอ่ยขอบคุณเมื่อเห็นร่างเล็กยื่นถุงเมล็ดกาแฟมาให้เพิ่มอีกสองถุง ส่วนคนที่ไปหาเมล็ดกาแฟเสร็จแล้วนั้นก็เปลี่ยนไปช่วยทำออเดอร์อื่นๆต่อแทน


“ลูกค้าแน่นเหมือนเดิมเลยนะคะ" น้ำเสียงเอ่ยทักหวานอย่างคุ้นเคยทำให้รันเผลอเงยหน้ามองขึ้นมาจากเคาเตอร์ แล้วเมื่อรู้ว่าเป็นใครที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขานั้น ร่างเล็กก็ฉีกยิ้มต้อนรับเป็นมารยาทอย่างที่มันควรจะเป็น


“วันนี้ไม่ต้องเข้าเวรเหรอ ยูโกะจัง" ยังไม่ทันที่รันจะเอ่ยปากพูดอะไร ว่าที่เจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ใกล้ๆเขานั้นก็เป็นฝ่ายทักขึ้นมาเสียเอง "ไปยืนอยู่ตรงนั้นทำไมล่ะ ถ้าอยากกินเข้ามาหลังร้านแล้วบอกก็ได้ เดี๋ยวผมจะทำให้"


“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ" เจ้าหล่อนโบกมือห้ามพร้อมกับโค้งศีรษะทักทายรันผู้ซึ่งมีศักดิ์เกือบๆจะมาเป็นพี่ชายของหล่อนนั้น แม้จะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่แต่การยิ้มและทักทายกันก็เป็นมารยาทที่พึงมีสำหรับเธอ


“จะกินอะไรมั้ยเดี๋ยว พี่จะชงให้" รันเอ่ยถามพร้อมกับสังเกตุชุดของว่าที่น้องสะใภ้ซึ่งดูจากชุดที่ยูโกะใส่อยู่วันนี้คงจะต้องอยู่เวรดึกแน่ๆ


“แวะมาหาอะไรดื่มแก้ง่วงน่ะค่ะ" เธอฉีกยิ้มพร้อมกับมองว่าที่เจ้าบ่าวของหล่อน "แล้วก็ว่าจะมาชวนริคุมาทานข้าวเย็นด้วยกันเพราะวันนี้ยูโกะต้องอยู่เวรดึกคงจะหาเวลาไปกินข้าวอีกไม่ได้แน่ๆ"


รันพยักหน้าอย่างรับรู้ยิ่งมองไปเห็นรอยยิ้มสดใสของน้องชาย ในใจก็อดรู้สึกอิจฉาผู้หญิงตัวเล็กๆที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาไม่ได้


  ยูโกะเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ที่ถึงแม้จะมีร่างกายเล็กกระทัดรัดก็ตามที แต่คงเพราะเป็นคุณหมอซึ่งโรงพยาบาลที่เจ้าหล่อนทำงานอยู่นั้นตั้งอยู่ตรงข้ามกับร้านกาแฟของเขานี้เองนั้นทำให้ริคุและยูโกะรู้จักกัน ความสัมพันธ์จากลูกค้าและเจ้าของร้านกาแฟจึงค่อยๆขยับขึ้นมาเรื่อยๆเป็นคนรู้ใจ


  ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พวกเขาทั้งสองคนรักกันแล้วรันก็ทำได้เพียงแค่มองดูอยู่ห่างๆ


  ใครจะรู้ว่าเขานั้นรู้สึกเช่นไรกับฝาแฝดของตน


  มากกว่าคำว่าพี่น้อง...ซึ่งมีแต่รักเท่านั้น


“ริคุพายูโกะไปกินข้าวเถอะเดี๋ยวพี่จะดูแลร้านต่อให้เอง" เขาบอกอย่างเข้าใจแม้ว่าริคุจะอึกอักไม่ยอมไปก็ตามที ร่างเล็กรู้ดีว่าน้องชายของตนนั้นคงไม่อยากทิ้งร้านในช่วงเวลานี้เพราะลูกค้าค่อนข้างจะแน่น "เอ้าไปสิ มายืนต่อทำไมเล่า"


“ไม่เป็นไรหรอกค่ะกินที่ร้านนี้ก็ได้" ยูโกะเอ่ยตอบเพราะไม่อยากให้ทั้งว่าที่เจ้าบ่าวของตนกับพี่ชายของเขาทะเลาะกัน "ยูโกะก็ไม่อยากออกไปไกลเผื่อมีเคสด่วนอาจจะต้องรีบกินแล้วรีบกลับ"


“แต่ร้านนี้เหลือแต่พวกขนมไม่ก็ของหวานอย่าง Toast ไม่ก็ waffle นะ ไม่มีข้าวหรอก"


“ไม่เป็นไรหรอกริคุ"เธอตอบอย่างเข้าใจ เพราะร้านนี้เป็นร้านกาแฟ cafe ไม่ใช่ร้านอาหารญี่ปุ่นจะได้มีของแบบที่เธอต้องการ "ยูโกะกินอะไรก็ได้ง่ายๆขอให้เสร็จเร็วเป็นพอ"


“แบบนั้นได้ที่ไหนกัน" ริคุจัดการโยกศีรษะของหญิงสาวเบาๆอย่างเอ็นดู "กินของหวานเดี๋ยวก็มาบ่นทีหลังว่าอ้วนอีกหรอก ใส่ชุดเจ้าสาวไม่ได้อย่ามาโทษผมนะ"


เธอหัวเราะ "กินแค่นี้แล้วอ้วนก็ดีสินี่ทำงานเดินทั้งวันจนไม่รู้จะเอาพลังงานจากไหนแล้ว"


“เดี๋ยวทำอะไรง่ายๆให้กินล่ะกันแล้วก็ทำ waffle แถมให้ด้วยจะได้อยู่ท้องนานๆ" ริคุตัดสินใจให้แทนเพราะถ้าหากถามว่าอยากกินอะไรแล้วล่ะก็ไม่วายยูโกะนั่งคิดจนหมดเวลาพักพอดี


“จ้าๆ" หล่อนรับคำอย่างว่าง่ายพร้อมกับเดินไปหาโต๊ะว่างแล้วนั่งรอ


 รันยืนฟังบทสนทนาที่เปี่ยมไปด้วยการเอาใจใส่ของทั้งคู่แล้วรู้สึกน้อยใจ แม้ว่ามันจะไ่ม่ได้หวานแหววเหมือนคู่รักคู่ไหนก็ตามแต่มันก็เต็มไปด้วยถึงการเอาใจใส่ของคนทั้งคู่


 ไม่แปลกหรอกที่น้องชายเขาจะชอบยูโกะ เพราะขนาดเขาเองแม้จะอิจฉาที่ได้เป็นคนสำคัญของน้องชายแต่ก็เกลียดหญิงสาวไม่ลง


 ก็ทั้งน่ารักแล้วก็เข้าใจน้องชายเขาดีแบบนี้ ผู้ชายที่ไหนล่ะจะไม่ชอบ


 เก่งก็เก่ง แถมยังน่ารักอีก


 แล้วแบบนี้รันจะเอาที่ไหนไปสู้กัน


“เดี๋ยวพี่ดูหน้าร้านให้เอง ริคุไปทำwaffle แทนเด็กในร้านเถอะ" รันบอกคนเป็นน้องซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้ารับคำพร้อมกับย้ิมกว้างตามสไตล์ของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยบอกร่างเล็กแล้วค่อยหายลับไปยังห้องครัว


“อือ ถ้างั้นฝากด้วยนะ"


“อืม" เขาตอบเพียงแค่นั้นเพราะถึงยังไงใจของเขาก็ไม่อยู่กับตัวตั้งแต่วินาทีที่ยูโกะมานั่งในร้านแล้ว









“แล้วเป็นไงสุดท้ายก็มานั่งจ๋อยแบบนี้" เสียงคำบ่นแกมเอือมระอาที่ดังมาจากเพื่อนสนิทที่ชื่อโนบุดังอยู่เนืองๆ  อีกฝ่ายส่ายหน้าพร้อมกับบ่นเขาตั้งแต่ที่รันลากมันมานั่งดื่มเป็นเพื่อนที่ร้านเหล้าแบบนี้


“แล้วจะให้ฉันทำไงเล่า" รันสะอึกดวงตาเริ่มพร่ามัวไปด้วยแสงสีในร้านบาร์แม้จะเริ่มมึนๆแต่รันก็มั่นใจว่าตัวเองนั้นยังคงพูดรู้เรื่องอยู่ "ยูโกะเล่นมาหาริคุถึงในร้านแบบนี้จะให้ฉันไล่ออกไปงั้นเหรอ"


“นายก็เป็นแบบนี้ซะทุกที สุดท้ายก็หนีมานั่งดื่มย้อมใจไง" โนบุส่ายหน้าพร้อมกับดื่มน้ำสีอำพันลงคอ เขาเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่รู้ดีถึงความรักต้องห้ามนี้ จริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องที่สังเกตุอะไรยากนักหรอกหากใครก็ตามที่ได้มองบ่อยๆก็จะรู้ว่าดวงตาสีน้ำตาลโตคู่นั้นที่นั่งอยู่ข้างๆเขามักจะมองไปที่ใคร "บอกเจ้าริคุว่าอย่าแต่งงานซะก็สิ้นเรื่อง"


“บอกแบบนั้นได้ที่ไหน" รันเริ่มสะอีกเมื่อตัวเองดื่มมากไป "ถ้าบอกไปแล้วริคุเกลียดฉันขึ้นมา ฉันคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ"


“ริคุไม่งี่เง่าแบบนั้นหรอก" แม้โนบุจะไม่ได้สนิทกับแฝดคนน้องเท่าแฝดคนพี่แต่เขาก็พอจะเดานิสัยได้จากตามที่เพื่อนรักเขาเล่าให้ฟังอยู่บ่อยครั้ง


“ทำไมต้องเกิดมาเป็นฝาแฝดกันด้วยนะ" คนเมาเริ่มพึมพำ "ทำไมฉันไม่เกิดมาเป็นเพื่อนหรือเป็นอย่างอื่นที่อย่างน้อยก็มีสิทธิ์รักกันได้มากกว่านี้"


“เขาว่ากันว่า ฝาแฝดเกิดมาจากความผูกพันธ์ในชาติก่อนนะ" โนบุกล่าวพร้อมกับรินน้ำสีทองลงในแก้วให้เพื่อนรัก แม้จะรู้ดีว่าตอนนี้รันเมามากขนาดไหน "ยิ่งรักกันมากก็ยิ่งผูกพันธ์กันมากเลยตามมาเกิดพร้อมกันในชาตินี้ไง"


“งั้นเหรอ" รันสะอึกแม้นัยน์ตาจะเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยก็ตาม "แสดงว่าแบบนี้ฉันเลยรู้สึกกับริคุมากเป็นพิเศษสินะ แล้วทำไมทั้งๆที่เป็นฝาแฝดกัน ดันเป็นฉันคนเดียวที่รู้สึกรักด้วย"


คนเป็นแฝดพี่เริ่มสะอึกสะอื้น "ไม่ยุติธรรมเลย"


“นายเมามากแล้วล่ะ รัน" โนบุพูดอย่างปลงๆ เขาเองก็เร่ิมกรึ่มๆเลยยิ่งยุเจ้าเพื่อนตัวดีมากไปหน่อย


“กลับบ้านมั้ยเดี๋ยวฉันไปส่ง" เขาเอื้อมมือหวังจะช่วยพยุงตัวแต่ดันโดนรันปัดมือออก "ฉันไม่เมาง่ายๆหรอก..นา"


“เชื่อได้ที่ไหน" โนบุกลอกตาไปมา "ไปลุกขึ้น...เร็ว"


“ถ้ามีใครสักคนมาร้าก...ฉันก็คงจะดี อย่างน้อยฉันจะได้ตัดใจจากริคุ...ได้เร็วขึ้น" คนฟังเลยพาลชะงักแววตาที่มองเพื่อนซี้เริ่มอ่อนจางลงมันทอประกายแววเศร้าที่ไม่ต่างจากเพื่อนรักเลย


"มีสิทำไมจะไม่มี" โนบุตอบแต่ก็รู้ดีกว่าใครว่ารันคงจะไม่ได้ยิน "แต่นายไม่คิดจะสนใจมากกว่า"


“หือ...นาย...หมาย..ถึงครายยย" เสียงเริ่มยานคางบ่งบอกได้ดีว่าเจ้าของเสียงเริ่มจะไม่ไหว


“เดาเองล่ะกัน" เขาตอบแค่นั้นแล้วไม่ได้พูดอะไรอีกเลย








_____________________________________
Rome Talks

เอามาลงเพิ่มแล้วนะคะ >_< :katai4:
ไม่รู้มีใครรออยู่หรือเปล่าน้า~



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23-10-2014 22:21:41 โดย rome-filano »

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twin (incest) EP.1(21/10/2014)
«ตอบ #5 เมื่อ21-10-2014 19:16:59 »

 :hao5: สงสารอ่าา แอบรักน้องชายฝาแฝดมันช่างเจ็บปวด

ออฟไลน์ rome-filano

  • เพราะรักจึงยอมทำทุกอย่าง...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twin (incest) EP.2(22/10/2014)
«ตอบ #6 เมื่อ22-10-2014 19:40:27 »





“อือ..อืม..อือ" รันรู้สึกร้อนวูบวาบตรงช่วงกลางของลำตัวมือไม้พยายามปัดปายว่าใครกันที่มาสัมผัสบนร่างกายของเขาในยามนี้แต่คงเพราะความง่วงปนกับความเมาจึงทำให้เขาลืมตาไม่ขึ้น


ริมฝีปากที่ร้อนระอุครอบครองลงบนส่วนที่อ่อนไหว ลากลิ้นไล้วนอย่างชำนาญขบเม้นตรงส่วนหัวเบาๆพอให้เจ้าของได้รู้สึก รันครางอย่างพึงพอใจกดศีรษะของใครอีกคนให้แนบแน่นยิ่งขึ้น ขาขาวอ้ากว้างพร้อมกับมือของใครสักคนที่ลูบวนอยู่ตรงขาด้านในของเขา


“อืม..แบบนั้นแหละ..อา" ร่างบางส่ายสะโพกอย่างเย้ายวนเมื่อลิ้นชื้นดูดดึงเบาๆพร้อมกับฟันซี่เล็กที่ขบลงมาเบาๆตรงท่อนเนื้อพาให้เขารู้สึกกระสันยิ่งขึ้น นิ้วมือสะกิดตรงยอดไตสีชมพูทั้งสองข้าง รันหอบอย่างแรงเมื่อทั้งส่วนบนและส่วนล่างของเขานั้นถูกรุกรานอย่างไม่หยุด


“อ๊ะ..อะ..อา..” เขาครางรับรู้ถึงสัมผัสที่เย็นชืดสัมผัสลงมาตรงช่องทางคับแคบ มันหมุนวนแล้วก็ควานหาบางสิ่งราวกับรู้จักร่างกายของรันดีถึงรู้ว่ากดย้ำตรงจุดไหนรันถึงจะครางและตอดรัดแน่น


“อย่า..เลียแบบ..นะ..นั้น" ขาทั้งสองข้างหนีบเข้าหากันโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่มือที่มองไม่เห็นนั้นกลับดันเอาไว้ไม่ยอมให้หนีบกลับเข้าหากัน


“อะ..อา..” มือบางจิกเข้ากับที่นอนขยำและดึงมันแน่นจนแทบจะหลุดติดคามือเมื่ออีกฝ่ายที่ทาบทับอยู่บนตัวของเขานั้นเปลี่ยนจากไล้เลียตรงช่องทางสีหวานเป็นนิ้วมือแทน  สะโพกของรินขยับส่ายตาม บอกไม่ได้ว่ารู้สึกดีขนาดไหน อยากจะสัมผัสและลูบไล้คนที่อยู่เหนือตัวเขาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมให้เขาสัมผัสเลย


“อือ..อืม...อือ..อือ.." รันยังคงครางเสียงหวานต่อ รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดอยู่แนบข้างหูและรู้สึกเจ็บจี๊ดนิดๆตรงใบหูราวกับถูกขบเบาๆเหมือนกำลังยั่วยวนให้เขาบ้าคลั่งมากกว่านี้


เขาส่ายสะโพก หมุนวนตามจังหวะที่สอดนิ้วมันเริ่มแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ รันกรีดร้องขอให้อีกฝ่ายเบาหน่อยแต่เหมือนจะไม่ได้ยิน เขาจึงพยายามจะลืมตาเพราะความเสียวกระสัน  แต่ไม่ว่าจะลืมตาอีกสักกี่รอบก็รับรู้แต่เพียงภาพสีดำเท่านั้น


“ริ...ริคุ" เขาครางเสียงหลงอย่างเคยชิน หวังว่าคนที่อยู่ด้านบนทาบทับลงบนเนื้อตัวเปล่าเปลือยของเขานั้นจะเป็นคนที่เขามีสิทธิ์ได้แค่ในความฝัน ร่างเล็กครางเรียกชื่อ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จังหวะเริ่มแปรเปลี่ยนจากรุนแรงก็เริ่มเป็นเบาก่อนที่จะกลับมารุนแรงซ้ำ


เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดเข้ามาในหัวสมอง รันบอกไม่ถูกว่ามันวาบหวามเพียงใด ขาของเขาถูกอีกฝ่ายจับขึ้นมาให้เกี่ยวเข้าที่เอว ก่อนที่จะโดนจาบจ้วงถึงบางสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วมือเข้ามาในตัวของเขา


“อ๊ะ..อะ..อ๊า" รันแทบจะขาดใจเมื่อรับรู้ว่าสิ่งใดที่ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังขมิบและตอดรัดรัว มือของเขาเปลี่ยนมาจากตะกุยที่นอนมาเป็นโอบรอบลำคอ นิ้วมือของเขาลูบไล้ถึงเส้นผมที่อ่อนนุ่ม ส่วนมืออีกข้างของเขาก็ไม่หยุดนิ่งลูบไล้แผ่นหลังไปมา เมื่ออีกฝ่ายมอบความสุขให้เขาด้วยการขยับกายซ้ำแล้วซ้ำเล่า


รุนแรงแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยน


“อ๊ะ...อา..อา" แทบจะจินตนาการไม่ไหวหากคนตรงหน้ากำลังพาเขาไปขึ้นสวรรค์กี่ชั้นต่อกี่ชั้น ต่อให้บอกว่ามันเป็นนรก รันก็คงจะเชื่ออย่างง่ายดายเพราะมันทั้งหวามไหวจนหัวใจของเขาเต้นแรงและสั่นระรัวอย่างบ้าคลั่ง


“อึก..อีก..ขอ..อีก" ร่างบางเอ่ยอย่างขาดใจเมื่อจู่ๆก็รู้สึกโล่งที่ช่วงล่างราวกับถูกถอดถอนถึงสิ่งที่ใหญ่โต แต่ครางยังไม่ทันจะจบดีสิ่งที่ในใจของเขาต้องการนั้นมันก็กลับเข้ามาแทนที่เหมือนเดิม


“อืม..อืม..” รันได้ยินเสียงครางแม้มันจะไม่ดังมากนักแต่เขาก็รับรู้ได้ มันดังประสานเข้ากับเสียงของเขา เสียงที่ทุ้มนุ่มต่ำฟังดูลุ่มหลงชวนให้ยิ่งจินตนการมากกว่าที่เขาคิดเสียอีก


“ริ..ริคุ...อือ...อือ" ร่างเล็กส่ายสะโพกอวบไม่หยุด จัดการดึงมือของใครอีกคนให้ขยำเข้าที่เนินเนื้อของเขาทั้งสองข้าง รันเลียริมฝีปากของตัวเอง จงใจยั่วยวนแม้ว่าดวงตาของเขานั้นจะมองไม่เห็นก็ตามทีว่าเป็นใครแต่ถ้าหากเป็นเพียงแค่ความฝันแล้วคนที่ทาบทับเขาเป็นริคุจริงๆแล้วล่ะก็ รันก็พร้อมที่จะถวายตัวเองให้อีกฝ่ายเสมอ


“ริคุ..อึก..ชอบมั้ย..ชอบ..อึก..แบบนี้..มะ...มั้ย" ถามด้วยน้ำเสียงที่คาดห้วงแม้จะไม่มีเสียงตอบรับแต่เสียงครางทุ้มต่ำนั้นและจังหวะที่สอดใส่เข้ามาอย่างเต็มแรงนั้นก็แทนคำตอบได้ดี


“อ๊ะ..อะ...อ๊า....” ร่างกายของรันกระตุกเกร็งก่อนที่จังหวะสุดท้ายจะรู้สึกอุ่นวาบที่ช่องท้อง เขาปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกับทีอีกฝ่ายส่งลำธารแห่งความสุขเข้ามาในร่างกายของเขา รู้สึกเหนอะหนะไปทั่วทั้งร่างกายโดยเฉพาะช่วงล่างที่ยังคงขมิบระรัวราวกับไม่อยากให้ไออุ่นสีขาวนั้นไหลลงมายังที่นอน รันพยายามจะแกะผ้าผูกตานั้นออกแต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ก็มักจะมีมือที่มองไม่เห็นฉุดดึงไว้ไม่ให้เขาทำตามอย่างที่ใจปรารถนา


“อือ..อือ" ร่างเล็กหายใจหอบเขารับรู้ถึงริมฝีปากที่แสนอบอุ่นนั่นมาจุมพิตตรงปลายจมูกให้เขาอย่างแผ่วเบา ใบหน้าหวานเชิดขึ้นพยายามรั้งศีรษะของคนตรงหน้าให้แนบชิดมากกว่านี้แต่เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันจึงทำแค่เพียงจูบเบาๆตรงมุมริมฝีปากของรันเพียงเท่านั้น


รันอยากจะรู้ใจจะขาดว่าเป็นใคร ขาขาวนวลทั้งสองข้างของเขานั้นถีบไปมาแต่มันก็ทำได้อย่างเก้ๆกังๆเพราะถูกใครบางคนที่มีรูปร่างใหญ่กว่าเขาทาบทับอยู่ โดยไม่ยอมขยับเขยื้อนออกไปไหนนอกจากละเลียดชิมผิวกายของเขาต่อเท่านั้น


“ริ..ริคุ" เขาหอบสัมผัสที่ชวนอบอุ่นทำให้เขาจินตนาการได้เพียงแค่คนเดียว รันเบียดสะโพกเข้ากับหน้าท้องแกร่งของอีกฝ่ายแล้วขยับตัวไปมาอีกครั้ง ถ้าหากเป็นริคุจริงจะต้องการกี่ครั้งเขาก็มอบให้ได้


“อือ..อือ" เสียงครางหวานราวกับจะขาดใจดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้รันโดนจับพลิกหันหลังแต่สะโพกน้อยของเขาดันถูกยกเชิดขึ้นมา ส่วนที่อ่อนไหวของเขานั้นกลับสั่นระริกเมื่อถูกมือที่มองไม่เห็นมาลูบไล้อย่างแผ่วเบาราวกับอยากจะทะนุทะนอม รันกัดริมฝีปากความปรารถนาของเขาพรั่งพรูขึ้นมาเรื่อยๆเมื่ออีกฝ่ายดุนดันส่วนที่แข็งขืนเข้ามาอีกครั้งและอีกครั้ง


“อือ...อือ ...อือ" มันเร็วแรงราวกับอาชาที่ดุดัน รันตั้งรับไม่ทันจึงทำได้เพียงแค่กลั้นเสียงครางและกำผ้าปูที่นอนให้แน่นยิ่งขึ้น ยิ่งจินตนาการว่าเป็นริคุที่กำลังมองความสุขให้เขาอยู่แบบนี้แล้วล่ะก็ ส่วนที่อ่อนไหวของเขาก็ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งโดยที่เขานั้นไม่จำเป็นต้องแตะต้องตัวเองเลย  รันรับรู้ว่าอีกฝ่ายจับสะโพกของเขาแน่นแล้วสาวกายเข้าออกอย่างไม่หยุด มันวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งร่างกายของพวกเขาทั้งคู่กระตุกเกร็งแล้วธารสีขาวอุ่นก็ถูกลำเลียงเข้ามาในกายของรันอีกครั้ง

 
“อ๊า..” ร่างเล็กครางอีกครั้ง รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังวิ่งหนีอะไรสักอย่างเป็นพันๆไมล์แม้จะเหนื่อยแต่ก็สุขใจอย่างที่สุด รันนอนหายใจหอบรู้สึกหัวสมองเขานั้นว่างเปล่าราวกับล่องลอยออกไปจนกระทั่งจังหวะการหายใจของเขากลับมาสู่ปกติ คงเพราะความเมาและกิจกรรมที่ชวนทำให้ใจของเขาสั่นแบบนี้มันจึงส่งผลทำให้สติทั้งหมดทั้งมวลของเขานั้นก็ราวกับจะถูกพรากออกไปแล้วโลกของรันก็ดับมืดลงอีกครั้ง







___________________
Rome Talks
มาต่อให้แล้วนะคะ >_< ไม่รู้มีใครรอบ้างหรือเปล่าหนอ :hao7:


พูดคุยและเม้ามอยด์กันได้ที่
https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl

ออฟไลน์ Aladin

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 108
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twin (incest) EP.2(22/10/2014)
«ตอบ #7 เมื่อ22-10-2014 20:04:25 »

สงสารรันจัง ใครผูกตาให้รัน อยากให้เป็นริคุจริงๆ  :hao5:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twin (incest) EP.2(22/10/2014)
«ตอบ #8 เมื่อ22-10-2014 20:09:16 »

 :a5:  อ้าว ใครกันนะ
ริคุหรือเปล่า นี่ครั้งแรกสินะรัน

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twin (incest) EP.2(22/10/2014)
«ตอบ #9 เมื่อ22-10-2014 20:13:21 »

อ่านแล้วอยากร้องไห้บอกไม่ถูก โฮๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ ^^

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twin (incest) EP.2(22/10/2014)
« ตอบ #9 เมื่อ: 22-10-2014 20:13:21 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ nomo9

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 194
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twin (incest) EP.2(22/10/2014)
«ตอบ #10 เมื่อ23-10-2014 05:43:09 »

อย่าบอกนะ ว่าคุณเพื่อนที่หลงรักรันรังแกเอา แงๆน่าสงสารรัน

ออฟไลน์ rome-filano

  • เพราะรักจึงยอมทำทุกอย่าง...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
Re: เรื่องสั้น [Nc,Drama]Twins (incest) EP.3(23/10/2014)
«ตอบ #11 เมื่อ23-10-2014 22:18:30 »

TWINS (incest) EP.3



มันเป็นความฝันที่เหมือนจริงซะยิ่งกว่าจริงเสียอีก


  รันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกปวดแปล็บที่ช่องท้องแม้มันจะไม่ได้เจ็บถึงขนาดที่ทำให้เขาเดินไม่ได้แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เขาขยับตัวไม่ค่อยสะดวก ร่างเล็กลูบหน้าไปมาด้วยความสงสัย รันก้มตัวลงมองเสื้อผ้าที่มีลายเป็นรูปทีมชาติฟุตบอลอังกฤษสกรีนไว้เด่นชัดบนตัวของเขาหรือแม้กระทั่งกางแกงที่เป็นชุดคุ่กันก็ยังอยู่ครบทุกชิ้นส่วน โดยที่เขาจำไม่ได้เลยว่าเมื่อวานเขานั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ยังไง


   ร่างเล็กพยายามเบี่ยงตัวไปอีกฝั่งหนึ่งของเตียงแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือของตัวเองนั้นไปปัดเจอเข้ากับร่างแข็งๆของใครบางคนที่นอนอยู่ข้างๆเขามาตลอดทั้งคืน


 บ้าน่า!!!


  โนบุเนี่ยนะ!!!


  รันขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามเพ่งให้ชัดๆเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองกำลังมองผิด แต่ไม่ว่าจะมองแบบไหน ผมสีดำแบบนี้ ขนตาที่ยาวเป็นแพหนาแล้วก็จมูกที่โด่งรับกับหน้าคมแบบนี้ มันก็มีแค่เพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ!!


  เขาทำอะไรไม่ถูก หัวสมองเริ่มมึนงง


  แต่บางทีเขาอาจจะคิดมาก เพราะความฝันที่เหมือนจริงมากๆนั่นก็ได้ เขาคิดหนักพยายามไม่นึกเข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป แม้ว่าอาการเจ็บสะโพกนั้นจะเป็นของจริงก็ตาม


 รันเดินช้าๆไปยังห้องน้ำที่มีอยู่ในห้องนอนของตน เขาถอดเสื้อออกทั้งหมดไม่เว้นแม้กระทั่งส่วนล่าง พยายามสำรวจตัวเองช้าแต่เมื่อมองไปยังกระจกที่สะท้อนรูปของเขาออกมา รอยสีกุหลาบที่มีมากมายหลายจุดบนแผ่นอกของเขาก็เด่นชัดขึ้นมา นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อ รีบถลาตัวเองไปเกาะที่กระจก แต่ไม่ว่าจะมองยังไง รอยสีหวานที่แต้มอยู่บนตัวของเขานี้มันก็ไม่ใช่รอยสกปรกที่ติดอยู่ในกระจกเป็นแน่


  เขาก้มลงมอง พยายามสำรวจช้าๆ ซึ่งมันก็คงเป็นจริงอย่างที่เขาคิด มันไม่ได้มีแค่แผงอกเขาเท่านั้น แต่ยังลามไปถึงต้นขาด้านในและแผ่นหลัง


  รันหายใจหอบ สติของเขาเริ่มกลับมา ไม่ต้องอาบน้ำแต่เขาก็มั่นใจว่าเขานั้นตื่นขึ้นมาแล้วอย่างแน่นอน


  รอยพวกนี้มันเกิดมาได้ยังไง ?


  ไม่ใช่ตัวเขาแน่... รันส่ายหัวเพราะถึงแม้เขาจะเคยช่วยตัวเองมาหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่จะมีรอยสีหวานพวกนี้แต้มอยู่บนตัวของเขา ยิ่งรอยที่มีมากแบบนี้จนลามไปทั่วถึงแผ่นหลังเขาคนเดียวคงทำไม่ได้แน่


  แล้วใครกันล่ะที่ทำ?


  โนบุงั้นเหรอ


  ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งขมวดคิ้ว  มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่จะมีเพื่อนสนิทสักคนมานอนในห้องนอนของเขา รวมถึงการที่จะมานอนร่วมเตียงเดียวกับเขาด้วย เพราะสมัยที่เรียนอยู่มหาลัยเดียวกันก็มีแค่โนบุเนี่ยแหละที่คอยแบกเขากลับมาส่งที่หอโดยตื่นเช้ามาก็จะเห็นร่างของมันมานอนแผ่อยู่ข้างๆ แต่มันไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาตื่นขึ้นมาข้างๆโนบุแล้วจะมีร่องรอยแบบนี้อยู่บนลำตัวของเขา
 เมาอย่างนั้นเหรอ?


 มีคนบอกว่า เหล้าเข้าปากอะไรก็เกิดขึ้นได้


 รันไม่อยากจะโทษเป็นความผิดของน้ำสีทองนั่นหรอก เพราะใครใช้ให้ตัวเขาดื่มมากมายขนาดนั้นกันล่ะ แต่ก็ไม่แน่ที่โนบุจะเมาแล้วเผลอทำอะไรแบบนี้กับเขาเข้า เขาไม่โทษหรอกว่าอารมณ์มันพาไป เพราะตัวของเขาเองก็รู้สึกดีกับมันด้วยซ้ำแถมยักเรียกร้องขอซะจนน่าอาย กรีดร้องยามสุขสม แถมยังร่อนสะโพกราวกับพวกสาวกลางคืน


 แต่นั่นไม่ใช่เพราะเขาคิดว่าเป็นริคุหรอกเหรอ...


  ร่างเล็กเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด เขาใส่เสื้อผ้ากลับมาเหมือนเดิม มองคนที่นอนอยู่บนเตียงราวกับไม่รู้เรื่องว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขากันแน่ รันคิดไม่ตก แต่จะให้เขาพูดเรื่องนี้ทันทีที่โนบุตื่นขึ้นมาล่ะก็คงจะทำไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะเคลียร์ให้ชัดเจนแต่ถ้าโนบุไม่ได้เป็นคนทำล่ะ...เขาไม่เสียเพื่อนดีๆไปคนหนึ่งเลยเหรอ


  แล้วถ้าเขายืนยันว่าโนบุเป็นคนทำ แต่หลักฐานอะไรก็ไม่มีเพราะความทรงจำสุดท้ายของเขานั่นก็คือ ภาพมันเป็นสีดำไปหมดไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็สีดำ แล้วแบบนี้จะให้เขาเอาหลักฐานอะไรมาพิสูจน์กันเล่าว่าคนที่นอนอยู่ข้างกายเขามาตลอดทั้งคืนนั่นเป็นคนทำ


  รันเจ็บใจ...ไม่ใช่เจ็บใจที่ตัวเองโดนกระทำ แต่เจ็บใจที่ไม่รู้ว่าใครกันที่เป็นคนทำเขาต่างหาก


  ถ้าหากเขารู้สักนิดแล้วไม่ยอมให้ความคิดถึงมันครอบงำทุกอย่างในหัวสมองของเขาไปล่ะก็...เรื่องมันก็คงจะไม่เป็นแบบนี้
“จะทำอะไรได้ล่ะ" เขาพึมพำกับตัวเอง แม้ตัวของเขานั้นจะไม่มีอะไรเสียหายก็ตามนอกจากจิตใจ แต่ก็นั่นแหละไม่ใช่ตัวเขาหรอกหรือที่ทำตัวเอง


แล้วแบบนี้จะโทษใครได้กันนะ...







_______________________
Rome Talks
พี่โรมเอามาลงให้แล้วค่ะ >< ดีใจจังมีคนเม้นท์ให้ด้วย ปริ่มมมมม T_T :sad4:
เรามาลุ้นกันนะคะว่าเป็นใครฮี่ๆๆๆ

มาเม้ามอยด์กับพี่โรมได้ที่~
https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl

ออฟไลน์ rome-filano

  • เพราะรักจึงยอมทำทุกอย่าง...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.3(23/10/2014)
«ตอบ #12 เมื่อ25-10-2014 17:27:19 »

                         




“ขอโทษทีนะ รันวันนี้คงไม่ได้ไปเข้าร้านฝากร้านหน่อยจะได้มั้ย" 


    รันรับโทรศัพท์ด้วยความมึนงง เพราะปกติแล้วริคุไม่เคยที่จะทิ้งร้านไปไหนนอกจากจะเป็นวันหยุดประจำของร้านเท่านั้นที่เจ้าตัวจะออกไปเที่ยวหรือออกไปซื้อของต่างๆเข้าร้าน


“แล้วนายจะออกไปไหนเหรอ" เขายังไม่ตอบรับเพราะอยากจะรู้เหตุผลก่อน


“อ่อ..”ปลายสายกลั้วหัวเราะ "จะไปเคลียร์เรื่องการ์ดแต่งงานกับยูโกะให้เรียบร้อยน่ะ เพราะวันนี้เขาเพิ่งหาเวลาลางานได้"


    มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ได้เกร็งค้าง รันบีบเครื่องแน่นราวกับหัวใจของเขาที่กำลังถูกบีบไม่ต่างกัน รันลืมไปได้ยังไงนะว่าคนอย่างริคุจะมีงานอะไรที่ต้องรีบออกไปทำจนกระทั่งมาฝากร้านไว้กับเขา


    นั่นสิงานนั้นคงจะต้องสำคัญ...


“ได้สิ" คนอย่างรันจะตอบอะไรได้ "แต่ตอนนี้มีงานเข้าอยู่ ขอไปทำงานก่อนนะเดี๋ยวเสร็จแล้วพี่จะเข้าไปดูร้านให้"


“ครับ" เมื่อได้ยินริคุตอบรับคำโดยไม่มีทีท่าปฎิเสธ รันก็กดตัดสายทิ้งทันที  มือของเขาวางโทรศัพท์ราคาแพงทิ้งไว้บนโต๊ะอย่างว่างเปล่า


มันใกล้เข้ามาแล้วสินะ...วันนั้น


  รันนึกภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าจะต้องไปยืนเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวยังไงดี ใส่ชุดแบบไหนและทำหน้ายังไง จะลากโนบุไปด้วยเหมือนเก่ามันก็ตะขิดตะขวงใจอยู่ลึกๆกับเหตุการณ์ครั้งเก่าแม้จะไม่แน่ใจว่าเป็นใครแต่รันรู้ดีว่า คืนนั้นร่างกายของเขามีอะไรกับใครสักคนแน่ๆแต่แค่ไม่แน่ใจว่าคือใคร


โนบุ...


งั้นเหรอ...


“นายช่างๆ" เสียงเรียกจากคนงานก่อสร้างที่เดินเข้ามาสะกิดทำให้รันตื่นจากภวังค์ อีกฝ่ายมองหน้าเขาด้วยแววตาแปลกใจ หยดเหงื่อไหลลงมากระทบเข้ากับแบบแปลนสีเขียว


“ค..ครับ" รันเอ่ยขานรับอย่างตะกุตะกัก "มีอะไรหรือเปล่า"


“ไซต์งานตรงนี้เหมือนจะมีปัญหาครับ" ชายหนุ่มกางแบบแปลนออกแล้วใช้นิ้วมือวงเป็นวงกลมเพื่อให้วิศวกรหนุ่มได้รู้ว่าที่ตัวของเขาหมายถึงนั้นคือตรงส่วนไหน "ช่วยเดินไปดูตรงนั้นกับผมหน่อยได้มั้ยครับ"


“ได้สิ" รันลุกขึ้นยืนพร้อมกับจัดการยัดโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินตามแผ่นหลังของคนงานก่อสร้างที่มาเรียกเขาออกไป บางทีเขาอาจจะต้องทำตัวให้ยุ่งซะแล้ว  เพื่อให้ลืมบางอย่างที่ยังคงเกาะอยู่ในใจของเขาแน่นมาตลอด


“ทำงาน ทำงาน" ร่างเล็กพึมพำกับตัวเอง ไม่สนใจแม้ว่าชายหนุ่มที่เดินนำหน้าเขาอยู่นั้นจะหันหลังกลับมามองด้วยความสงสัยก็ตามที


“เปล่าหรอกครับ" เขายิ้มแล้วส่ายหัว


ใช่..ไม่ต้องสนใจ


แค่ทำงานเท่านั้นก็พอ....





_____________________________
Rome Talks
ทำไมดูเงียบเหงาจัง T_T  :hao5: โถ่ไม่มีใครลุ้นไปกับพี่โรมเลยเหรอเนี่ย~
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 25-10-2014 19:44:07 โดย rome-filano »

ออฟไลน์ kamenashi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 36
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-2
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.4(25/10/2014)
«ตอบ #13 เมื่อ25-10-2014 18:38:29 »

อ่านค่ะ..สนุกดี..ชอบแต่ซ้ำมั้ยคะ 3- 4อะค่ะ :katai1:

ออฟไลน์ rome-filano

  • เพราะรักจึงยอมทำทุกอย่าง...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.3(25/10/2014)
«ตอบ #14 เมื่อ25-10-2014 19:45:45 »

อ่านค่ะ..สนุกดี..ชอบแต่ซ้ำมั้ยคะ 3- 4อะค่ะ :katai1:


ขอบคุณที่บอกพี่โรมนะคะ คนแก่เบลอค่ะ 5555555555555+ :o8:
สายตาฟ้าฟางก็แบบนี้แหละนะ T_T ขอโทษจริงๆค่ะ ถ้าไม่บอกนี่คงทิ้งไว้แบบนั้นกร๊ากก :laugh:
ขอบคุณจริงๆกอดดด~

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.3(25/10/2014) 80%
«ตอบ #15 เมื่อ25-10-2014 19:52:13 »

 :hao5: สงสารรัน ถ้าเป็นโนบุจริงก็แปลว่ารักสี่เส้าน่ะสิ

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.3(25/10/2014) 80%
«ตอบ #16 เมื่อ25-10-2014 19:53:38 »

โอยยยยยยย ปวดใจ ใครกันมาทำน้องรันที่น่าสงสารของเค้าได้ T__T

ออฟไลน์ rome-filano

  • เพราะรักจึงยอมทำทุกอย่าง...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.3(26/10/2014) 100%
«ตอบ #17 เมื่อ26-10-2014 20:31:27 »

                                 





“ขอเอสเปรสโซ่แก้วนึงสิ"  รันเลิกคิ้วข้างหนึ่งมองลูกค้าที่สั่งเขาราวกับเป็นเจ้าของร้านเสียเอง  โนบุยืนเท้าคางมองรันที่กำลังวุ่นกับการทำสมูทตี้สีชมพูอยู่โดยไม่แม้แต่จะสนใจมองเพื่อนรักคนนี้เลยด้วยซ้ำ


“ถ้าจะสั่งก็ไปตรงแคชเชียร์ มายืนอะไรตรงเค้าเตอร์นี้กันเล่า"


“ใช้อภิสิทธิ์เหมือนเดิมไม่ได้เหรอ" โนบุยังคงกวนโอ๊ยตามแบบฉบับของตัวเอง เขาไม่สนใจหรอกว่ารันจะด่าอะไรเขาในใจบ้างเพราะแม้จะชอบทำหน้าบึ้งแต่ก็ใจอ่อนทำเครื่องดื่มให้ตามที่เขาต้องการตลอด


“ไม่ได้" ปากก็บอกแบบนั้นแต่มือก็สาละวนเคาะเมล็ดกาแฟใส่เครื่องบดอย่างรู้งาน ทำไมรันจะไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาชอบมาเนียนกินฟรีแบบนี้บ่อยๆแลกกับการที่มาฟังเขาบ่นความในใจที่หาทางออกไม่ได้


“แล้วทำไมเปลี่ยนมากินกาแฟดำ เห็นปกติชอบสั่งกาแฟอินเดียไม่ใช่เหรอ" ไม่ใช่แค่ขายกาแฟทั่วไปเท่านั้น แต่ร้านกาแฟ boku no ยังขายกาแฟหลากหลายอีกด้วยเพื่อดึงความต้องการจากลูกค้าหลายๆแบบมาใส่ไว้ในมือ โนบุก็เป็นลูกค้าคนหนึ่งที่ชอบกินกาแฟหายากแบบนี้แต่ความโชคดีของมันคือการที่มาเป็นเพื่อนสนิทของรันนี่แหละ เลยได้กินกาแฟหายากแบบนี้ฟรีๆอยู่บ่อยๆ


“ลองเปลี่ยนอะไรใหม่ๆดูบ้างไง"


“แหวะ" รันอยากจะปาแก้วกาแฟดำที่เพิ่งชงเสร็จใส่คนมาเนียนกินฟรีซะจริงๆ "ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีมีอะไรหรือไง ถึงได้มาหาถี่แบบนี้"


   เพราะปกติแล้วโนบุไม่ได้เข้าร้านกาแฟแห่งนี้บ่อยนักหรอกนอกจากแวะผ่านมา หรือไม่ก็เป็นรันเสียเองที่นัดให้มาเจอกันที่ร้านเพราะว่าสะดวกกันทั้งสองฝ่าย


“มีเรื่องอยากจะคุยด้วย" อีกฝ่ายกล่าวตรงๆอย่างไม่อ้อมค้อม โนบุจึงพยักเพยิดไปยังโต๊ะว่างตัวหนึ่งที่ติดริมกระจกใส รันจึงได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วสั่งให้เด็กในร้านมาช่วยรับออเดอร์ต่อจากเขาโดยที่ร่างเล็กจัดการถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินอ้อมออกไปจากด้านหลังของร้าน


   รันรู้ดีว่าโนบุเป็นคนนิสัยยังไง แม้จะเป็นเพื่อนกันมานานแต่เรื่องบางเรื่องสำหรับคนเป็นเพื่อนอาจจะพูดกันยากแต่สำหรับเขาและโนบุนั้นไม่ใช่เลย เพราะสนิทกันเกินไปต่างหากแค่มองแววตาก็พอจะรู้ได้ว่าอีกฝ่ายมีเรื่องไม่สบายใจอะไร


“แล้วมีเรื่องอะไรล่ะ" คงเพราะรันไม่ชอบอ้อมค้อมเหมือนกันพวกเขาสองคนจึงไม่ต้องเสียเวลาพูดจาหว่านล้อมให้แต่ล่ะคนนั้นคายสิ่งที่อยู่ในใจออกมา "เกี่ยวอะไรกับฉันหรือเปล่า"


“เกี่ยวสิ" โนบุตอบตรงๆพร้อมกับจิบกาแฟดำที่รันถือติดมือมาให้เขาด้วย "ฉันแค่รู้สึกแปลกๆเลยมาถามนายตรงๆดีกว่า"
“อะไรล่ะ" เป็นรันเสียเองที่เป็นฝ่ายยุกยิกราวกับเด็กน้อยที่กำลังถูกจับได้ว่าโกหก


“นายกำลังหลบหน้าฉัน"


“เปล่า" รันค้านออกมาทันที จนกระทั่งโนบุจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเขา รันจึงเป็นฝ่ายเบี่ยงหน้าหนีด้วยความเขินอาย แววตาที่จ้องลึกนั้นเหมือนดั่งอินทรีย์ที่กำลังจ้องมองดูเหยื่อตัวน้อยที่กำหลังหลีกหนีความจริงบางอย่าง


“นายก็น่าจะรู้นะ" โนบุเอ่ยเบาๆราวกับเป็นการเชิงเตือน "เวลานายโกหกชอบหลบตา"


“บ้าน่า" รันผินหน้ากลับมามองเพื่อนรักเหมือนเดิมแล้วจัดการเลียริมฝีปากบนเบาๆอย่างติดนิสัย นอกจากริคุก็มีโนบุอีกคนนี่แหละที่ทันเขาตลอดว่าเขาคิดอะไรโดยไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ "ก็ปกติดีออก"


“แล้วก็จะชอบกลบเกลื่อนด้วยการเลียปากอีกด้วย"


นั่นประไร!!!


รันลืมคิดไปได้ยังไงนะว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เป็นใคร คุณจิตแพทย์ที่ชอบสังเกตคนรอบกายเป็นว่าเล่น


“ก็ได้" ในที่สุดรันก็ยอมรับ แก้มขาวนวลป่องๆนั่นเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อต้องยอมรับความจริง "นายพูดถูก"


“เรื่องอะไรล่ะ" โนบุยังคงนั่งนิ่งแล้วยักคิ้วเป็นเชิงท้าทาย "เรื่องที่ฉันว่านายกำลังโกหกหรือว่าเรื่องท่ีนายกำลังหลบหน้าฉันบ่อยๆช่วงนี้กัน"


“ก็ทั้งหมดนั่นแหละ" ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะว่ามันใช่ทั้งสองเรื่องเลย


“หวังว่าจะเตรียมคำตอบดีๆไว้แล้วนะว่าทำไม"  เหมือนจะเป็นคำพูดที่ฟังแล้วเหมือนกำลังโดนกดดันแต่ร่างเล็กรู้ดีว่าพูดแบบนี้น่ะมีความหมายอยู่สองอย่างว่า ตอบให้ตรงใจมัน กับ ตอบให้ตรงใจกับคำถามเท่านั้น


“ถ้าฉันพูดแล้วนายจะไม่โกรธฉันใช่มั้ย" รันเป็นฝ่ายถามกลับบ้างไม่ได้ตั้งใจจะบ่ายเบี่ยงนะแต่เขาก็อยากจะรู้ว่าควรจะตอบแบบไหนเพื่อรักษาความสัมพันธ์ที่เรียกว่าเพื่อนให้ดีที่สุด


“นายคิดว่าเราคบกันมากี่ปี" ไม่ต้องบอกเป็นจำนวนระยะเวลา แต่โนบุรู้ว่าคนอย่างรันเข้าใจความหมายที่เขากำลังจะสื่อได้อย่างดี "มีอะไรที่จะทำให้พวกเราเลิกคบกันได้หรือไง"


ขนาดความรักต้องห้ามที่ไม่ควรจะรู้ คนอย่างโนบุยังยอมรับได้เลย แล้วมันจะมีเรื่องอะไรที่ร้ายแรงกว่านี้อีกเหรอ
แต่ต่อให้ร้ายแรงกว่านี้ โนบุก็รับได้ทั้งนั้น


ถ้ามันเป็นเรื่องของรัน...


“พูดได้หรือยัง" โนบุเริ่มจะทนรอไ่ม่ไหวแล้วที่เห็นรันอึกอักไม่กล่าวอะไรสักที ถึงแม้จะเรียกว่าหลบหน้าแต่รันก็ไม่ได้หลบหน้าเขาจนน่าเกลียดนักแค่ไม่เดินผ่านแล้วทักตรงๆอีกฝ่ายก็จะไม่หันมาเอ่ยทักทาย หรือกระทั่ง เขาโทรไปหาทีไรช่วงนี้ร่างเล็กก็เป็นฝ่ายบอกว่ามีงานด่วนเข้าหรือกระทั่งหลีกหนีการไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน


“นายจำคืนที่ฉันกับนายไปเมาที่ร้านได้มั้ย"


“ร้านไหน" ก็ใช่ว่าเขากับรันเป็นคนที่เที่ยวบ่อยอะไรนักหรอกแต่ไปร้านไหนพวกเขาก็เมากลับมาด้วยกันทั้งนั้น "มีตั้งหลายร้านที่พวกเราชอบไปดื่มด้วยกัน"


“ร้านล่าสุดที่พวกเราไปดื่มด้วยกันไง"


“อ่อ" โนบุพยักหน้าเขารู้แล้วว่าร่างเล็กหมายถึงร้านไหน "แล้วไงล่ะ"


“นายพาฉันกลับมานอนที่บ้านใช่มั้ย"


“แน่ล่ะสิ" โนบุตอบทันทีทันควันแล้วยักไหล่ "ไม่พานายกลับบ้านแล้วจะให้พานายไปนอนที่ไหน เปิดโรงแรมหรือไง"


“ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น" รันพยายามยื้อเรื่องที่จะพูดให้กลับมาไม่ให้ออกนอกทะเลไปก่อน "จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้แปลกใจอะไรนักหรอกที่ตื่นขึ้นมาแล้วมีนายมานอนอยู่ข้างๆ"


“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่นายหลบหน้าฉันแค่ ฉันนอนอยู่ห้องของนายกัน" โนบุพูดอย่างสงสัย เพราะตอนสมัยอยู่มหาลัยพวกเขาก็นอนแผ่อยู่ข้างกันบ่อยๆแต่ก็ไม่เห็นจะมีครั้งไหนที่รันทำตัวน่าหงุดหงิดกับเขาแบบนี้มาก่อน "อย่างกับลืมไปว่าตอนอยู่มหาลัยพวกเรานอนแบบนี้ด้วยกันออกบ่อย"


บ่อยซะจนแทบจะเอานิ้วออกมานับไม่ถ้วนเลยด้วยซ้ำ


“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายจำได้มั้ยคืนนั้นน่ะ...” รันปลดกระดุมตรงลำคอออกสองสามเม็ดแล้วจัดการแหวกสาบเสื้อออกเผยให้เห็นรอยแต้มสีกุหลาบตรงไหปลาร้าสวยที่ยังไม่มีทีท่าจะจางหายไปแม้ว่าจะผ่านไปหลายอาทิตย์แล้วก็ตาม


“จริงๆแล้วฉันก็ไม่อยากปักปรำนายหรอกนะแต่การที่นายมานอนอยู่ข้างๆฉันมันเลยทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่า..”


“...”


“พวกเรามีอะไรกันหรือเปล่า"




____________________________________________
Rome Talks

นั่นสิพวกเรามีอะไรกันหรือเปล่านะ กร๊ากกกกกก~ :z1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-10-2014 12:10:10 โดย rome-filano »

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.3(25/10/2014) 100%
«ตอบ #18 เมื่อ26-10-2014 20:37:10 »

 :katai1:  จะลงแดงเพราะอยากรู้ความจริงนี่แหละ

ออฟไลน์ rogerr

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 834
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.3(25/10/2014) 100%
«ตอบ #19 เมื่อ26-10-2014 21:31:28 »

อืม น่าติดตาม ขอบคุณครับ :katai2-1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.3(25/10/2014) 100%
« ตอบ #19 เมื่อ: 26-10-2014 21:31:28 »





ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4514
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.3(25/10/2014) 100%
«ตอบ #20 เมื่อ26-10-2014 21:32:13 »

เชียร์โนบุ

ออฟไลน์ rome-filano

  • เพราะรักจึงยอมทำทุกอย่าง...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.4(27/10/2014) 100%
«ตอบ #21 เมื่อ27-10-2014 22:15:42 »

                                                 Twins  (incest) ep.4                                 




คำตอบที่ได้รับทำให้ร่างเล็กถึงกับกุมขมับไม่รู้ว่าจะเชื่อตัวเองดีหรือว่าจะเชื่อคำพูดของเพื่อนรักดี เขากลับมาบ้านพร้อมกับคำพูดของโนบุที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเขาไม่หยุด


'ถ้าฉันบอกว่าจำไม่ได้นายจะว่ายังไง'


     รันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกับคำตอบเพราะมันเป็นได้ทั้งใช่แล้วก็ไม่ใช่ แม้ว่ารันจะจงใจปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปก็ตามแต่ภายในจิตใจลึกๆแล้วเขากลับไม่ต้องการอย่างนั้นเลย ร่างเล็กขมวดคิ้วแล้วบ่นงึมงำกับตัวเองอย่างอดไม่อยู่ แม้ความสัมพันธ์ทางกายสำหรับรันนั้นจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่การให้เขาคิดว่านอนกับใครก็ไม่รู้ที่ไม่เห็นแม้กระทั่งหน้าตานั้นก็ทำให้เขาอดรู้สึกแย่กับตัวเองไม่ได้


“เฮ้อ..” รันถอนหายใจพร้อมกับหลับตาลงแล้วจัดการวางปากกาที่กำลังคำนวนโครงสร้างเหล็กในมือ แล้วเอาใบหน้าของตัวเองฟุบลงกับโต๊ะโดยไม่สนใจเศษยางลบที่กำลังแนบอยู่ข้างแก้มตนเลย


   ทำอะไรไม่ได้เลยสินะ...


“เป็นอะไรหรือเปล่า" ริคุที่เพิ่งจะกลับมาถึงบ้านได้เดินเข้ามาใกล้ อดที่จะนึกแปลกใจไม่ได้เมื่อยามที่เขากลับมาถึงบ้านแล้วเห็นรองเท้าหนังที่คุ้นเคยวางไว้อยู่หน้าบ้านนั้น คนที่ตัวเล็กกว่าก็มักจะเดินเข้ามาทักทายแล้วยิ้มต้อนรับอยู่เสมอ แต่วันนี้กลับแปลกที่แม้จะเห็นรองเท้าอยู่ก็จริงแต่ตัวคนนั้นไม่ได้ออกมาหาเขาเหมือนเช่นทุกที


  เสียงเอ่ยทักไม่มีผลอะไรต่อรันเลยเหมือนในห้องนั้นสงบและมีเพียงตัวของเขาเองเท่านั้นที่กำลังจมอยู่กับความคิดที่ทำอะไรไม่ได้ เสียงถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำเอาร่างสูงที่ก้าวเท้าเข้ามาใกล้อดไม่ได้ที่จะวางมือนุ่มของตนสัมผัสเข้าที่หน้าผากนวลของคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่


“อ๊ะ..!” รันสะดุ้งจนตัวโหยงเมื่อรับรู้ถึงมือเย็นๆแนบเข้ากับหน้าผาก ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ในใจที่กำลังเหี่ยวฟีบก็กลับพองตัวลอยราวกับถูกอัดอากาศเข้าไปจนเต็ม


 แค่เห็นหน้า...ความกังวลทั้งหมดก็หายไป


“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา" ริคุเปลี่ยนจากหน้าผากนวลเป็นแก้มขาวป่องแล้วไล่ต่ำลงมาที่คอ ความใส่ใจที่ริคุมอบให้ตามปกติทำเอาคนที่ได้รับนั้นแก้มร้อนผ่าว ปลายนิ้วเย็นที่กำลังไล่ไปตามลำคอของรันนั้นราวกับกำลังดูดความกังวลที่มีอยู่ในตัวของเขาออกไปอย่างช้าๆ รันยิ้มกับตัวเองเบาๆ แม้จะรู้สึกดี แต่ทว่า...


มันก็แค่นั้น...


รันปัดมือที่คุ้นเคยมาทั้งชีวิตนั้นออกเบาๆ เพราะไม่อยากที่จะทำให้ริคุรับรู้ถึงความผิดปกติที่อยู่ในใจของตน


“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก" เขาบอกแบบนั้นแล้วยิ้มให้คนที่กำลังยืนมองด้วยความเป็นห่วง 


สายตาที่ทำให้ในใจของเขาไหวยวบไปกับมันเสมอ...


“เครียดอะไรหรือเปล่า" ริคุถามอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกในใจ ร่างสูงกวาดตามองเอกสารมากมายที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ ก็คาดเดาได้นิดๆว่าเรื่องอะไร "งานมันยุ่งเหรอ?”


“เปล่าหรอก" รันตอบแค่นั้นแล้วก็เงียบไป


“เห็นช่วงนี้รันนอนดึกด้วยสิ" แม้จะไม่ได้นอนห้องเดียวกันแต่ความเคลื่อนไหวของอีกคนก็ผ่านสายตาของริคุอยู่เสมอ แสงไฟในห้องที่อยู่ข้างๆห้องของเขานั้นมันมักจะปิดลงในเวลาที่ผิดไปจากทุกทีนัก นั่นจึงเดาได้ไม่ยากเลยว่ารันกำลังมีปัญหาอะไรอยู่แน่ๆ


“ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน" ริคุเว้นวรรคเงียบไปแล้วจัดการกุมมือข้างหนึ่งของแฝดผู้พี่เบาๆ "งั้นบอกได้มั้ยว่าเรื่องอะไร"


  รันเงียบ... บรรยากาศชวนน่าอึดอัดยิ่งกว่าเดิม เขาจงใจเบือนหน้าหนีสายตาที่กำลังคาดคั้นเขาอยู่ในตอนนี้  เพราะรู้ดียิ่งกว่าใครว่า ถ้าหากรันตอบคำถามนี้ไปล่ะก็ เรื่องคืนนั้นเขาคงจะต้องเล่าออกมาแน่ๆ


  มันคงฟังดูแปลกๆแถมประหลาดไม่ใช่น้อยที่ต้องให้ริคุมารู้เรื่องน่าอายแบบนี้...


  น้องกำลังจะแต่งงาน...พี่อย่างเขาก็ไม่ควรที่จะทำอะไรให้มันยุ่งวุ่นวายเพิ่มขึ้นเลย


“จัดการการ์ดเป็นยังไงบ้าง"


ขอโทษนะ...แต่จะให้รันพูดออกมาคงทำไม่ได้


“วุ่นวายมากบอกเลย" แม้คำตอบจะฟังดูแย่แต่ทว่าน้ำเสียงที่พูดออกมานั้นชวนให้รันอดที่จะรู้สึกมีความสุขตามด้วยไม่ได้ "ยูโกะเขาชอบสีเขียวแต่อย่างที่รันรู้ฉันชอบสีฟ้ามากกว่า เลยเถียงกันอยู่นานว่าจะเอาการ์ดสีอะไร"


“แล้วสุดท้ายเป็นไง" มืออีกข้างที่ไม่ได้ถูกจับนั้นกลับบีบแน่นขึ้น


“พบกันคนล่ะครึ่งทาง คนที่มาช่วยจัดงานเขาแนะนำให้เอาปกด้านนอกสีฟ้าแต่ด้านในเอาสีเขียวอ่อนแทน"


รันยิ้มแม้ในใจกำลังปวดร้าวที่ต้องมานั่งฟังเรื่องแบบนี้ก็ตาม "แล้วริคุชอบมั้ย"


“ชอบสิ" ว่าที่เจ้าบ่าวตอบทันควัน "แต่พวกรายละเอียดอื่นๆยังตกลงกันไม่ได้หรอกนะ พวกอาหารเลี้ยงตอนเย็นแล้วก็ขนมหวานต่างๆ"


“ฟังดูวุ่นวายจริงๆด้วย"


“แต่นายไม่ต้องห่วงหรอกนะ" ริคุจัดการโยกศีรษะของคนเป็นพี่เบาๆ "รับรองทุกอย่างเสร็จพร้อมในวันงานจริงแน่นอน"


“อะ...อือ"  รันตอบรับแล้วอวยพรให้ริคุมีจัดการทุกอย่างให้อย่างราบรื่น "ถ้าจะให้ช่วยอะไรก็บอกได้นะ"


แม้ในใจจะคาดหวังอีกอย่างก็ตามที...


“จริงเหรอ?” ร่างสูงแกล้งหรี่ตาถาม มุมปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์นัยน์ตาพราวระยับเมื่อรันกำลังตกหลุมพรางคำพูดของตัวเองที่ริคุขุดดักไว้อยู่ "แน่ใจนะว่าจะช่วยจริงๆ"


“จริงสิ" คนอย่างรันจะกล้าปฎิเสธได้ยังไง "จะให้ช่วยอะไรก็บอกมาเลย"


“งั้นช่วยบอกได้มั้ยว่าเรื่องอะไรที่กำลังเครียดอยู่"


รันนิ่งอึ้ง ปากบางเม้มหนีบเข้าหากันแน่น


“ไม่เอาเรื่องนี้ได้มั้ย" เขาขอร้อง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อเห็นริคุส่ายหน้าแล้วจ้องลึกมาที่เขาเหมือนเดิม


“รันสัญญาแล้ว"


“อ...เอ่อ" เม็ดเหงื่อผุดซึมเข้ามากลางมือ รันเผลอปล่อยมือที่ถูกเกาะกุมอยู่นั้นออกแต่ริคุเหมือนจะอ่านใจได้จึงจับมือที่กุมนั้นเอาไว้แน่นไม่ยอมให้รันสะบัดออกแล้วลุกหนีออกไปได้ง่ายๆ


“ทำไมถึงบอกไม่ได้ล่ะ" ริคุถามอย่างตัดพ้อและออดอ้อน "พวกเราเป็นฝาแฝดกันนะรัน"


ก็เพราะเป็นฝาแฝดกันนี่ยังไงล่ะ รันคิด


เขาถึงทำอะไรไม่ได้เลย...


“ถ้ารันเครียดหรือไม่สบายใจก็บอกให้ฉันรู้หน่อยสิ หรือ รันไม่คิดว่าฉันเป็นคนสำคัญแล้ว"


“ไม่ใช่แบบนั้น" รันส่ายหน้าจนผมสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิงไปหมด "ริคุสำคัญกับฉันเสมอ"


“แล้วทำไมถึงไม่เล่าอะไรให้ฟัง ต้องเป็นโนบุเท่านั้นเหรอที่รันจะเป็นฝ่ายเล่าทุกอย่าง" น้ำเสียงฟังดูเศร้าสร้อยเมื่อรับรู้ถึงความสำคัญของตัวเองที่ลดน้อยลงทุกที มือแกร่งที่กำลังบีบอยู่นั้นได้คลายลงอย่างช้าๆ "ความสำคัญของฉันกำลังจะหมดลงสินะ"


“ริคุ..” รันครางแล้วส่ายหัวซ้ำแล้วซำ้เล่า เงยหน้ามองใครอีกคนที่กำลังตัดพ้อเขาผ่านแววตาแม้ไม่มีคำเอื้อนเอ่ย แต่เพียงแค่อีกฝ่ายปล่อยมือที่แสนอบอุ่นนั่นลง รันก็ทิ้งเหตุผลทั้งหมดในหัวแล้วโผตัวเข้ากอดกับคนที่กำลังน้อยใจอยู่ตรงหน้าเขาโดยไม่สนว่าริคุจะตกใจขนาดไหน


“ฉันแค่รู้สึกแย่กับตัวเองน่ะ" มือที่กำลังกอดร่างสูงกระชับกันแน่น ใบหน้าหวานแนบเข้ากับอกแกร่งเพราะส่วนสูงที่ต่างกันเกินไปจึงทำให้รันดูตัวเล็กลงไปถนัดตา


“งั้นเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ย" ริคุกล่าวพลางกระชับอ้อมกอดของพวกเขาทั้งสองคนให้แน่นขึ้น "..นะครับ"


“อือ..”


ถ้าหากความจริงมันถึงเวลาเปิดเผย ก็คงจะช่วยไม่ได้


รันหลับตาแล้วสูดกลิ่นกายที่คุ้นเคยเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกพลังบางอย่างในตัวของเขาให้ออกมา “ฟังนะริคุคือว่า พี่น่ะ...”


กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


เสียงกริ่งที่ดังขึ้นราวกับกำลังล่วงรู้ความในใจ มันดังออกมาได้ขัดจังหวะพอๆกับที่รันนั้นผละตัวออกมาจากอกแกร่งเบาๆ พวกเขาทั้งสองคนต่างคนต่างไม่พูดอะไรออกมาเพื่อรอให้เสียงกริ่งนั้นได้เงียบไปเอง


“เดี๋ยวพี่ไปเปิดประตูให้นะ" เมื่อเห็นว่าเสียงกริ่งไม่มีทีท่าจะเบาลง รันจึงเป็นฝ่ายเดินออกไปหน้าประตูพร้อมๆกับริคุที่เดินตามหลังเขาราวกับไม่อยากจะปล่อยให้เขาคลาดสายตาไปไหน


“ใครกันนะมากดกริ่งดึกๆดื่นๆแบบนี้" ริคุบ่นอย่างหัวเสีย อาการหงุดหงิดของเขาแสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนทั้งๆที่ปกติแล้วร่างสูงเป็นคนที่อารมณ์เสียได้ยากสุดๆ


“ขอโทษนะ" เสียงกวนโอ๊ยที่คุ้นเคยทำให้รันเผลอขมวดคิ้วเข้าหากัน ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรออกไป โนบุก็ถอดรองเท้าของตัวเองออกแล้วจัดการวางไว้ให้เป็นระเบียบอย่างคุ้นคุย รันพยายามจะเอ่ยทักแต่ข้อมือขาวนั่นก็ถูกเกาะกุมด้วยจิตแพทย์หนุ่มโดยไม่สนเสียงทักท้วงที่ดังมาจากปากของรันและฝาแฝดอีกคนเลย


“โนบุ...มีอะไรหรือเปล่า" รันเอ่ยถามอย่างงงๆเมื่อโนบุยอมปล่อยข้อมือของเขาจากการเกาะกุม แม้การจับจะไม่ได้รุนแรงอะไรมากมายนักแต่รันก็อดที่จะแปลกใจกับท่าทีของเพื่อนสนิทไม่ได้ "มาซะดึกเชียว"


“ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับนายน่ะ" โนบุกล่าวแล้วหันไปมองกับอีกบุคคลหนึ่งที่มีใบหน้าพิมพ์เดียวกับเพื่อนสนิทเขาต่างกันที่ขนาดของลำตัวและความสูง "ขอฉันอยู่กับรันสองคนหน่อยได้มั้ย"


“ไม่ได้" ริคุเอ่ยตอบอย่างหงุดหงิด "ถ้าจะพูดอะไรกับรันล่ะก็ฉันจะอยู่ฟังด้วย"


  คนมาใหม่หันไปมองคนกลางที่มีสิทธิ์ออกเสียงมากที่สุด รันทำอะไรไม่ถูกรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในสมรภูมิรบที่ไม่ว่าจะก้าวเท้าไปทางไหนก็ราวกับมีระเบิดถูกฝังอยู่เต็มไปหมด


“รัน...” ริคุเอ่ยเสียงเขียว รันรู้ดีว่าลักษณะแบบนี้ควรจะต้องตามใจถ้าหากไม่อยากถูกโกรธล่ะก็


ขอโทษนะโนบุ... รันไหว้เพื่อนสนิทอยู่ในใจ


“นายพูดที่นี่เถอะโนบุ"


“นายแน่ใจเหรอ" โนบุเอ่ยถามพร้อมกับหรี่ตามองเพื่อนรักที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก "เรื่องที่ฉันจะพูดมันเกี่ยวกับนายเต็มๆนะรัน นายแน่ใจจริงๆเหรอว่าจะให้ฉันพูดที่นี่"


คำพูดไม่เท่ากับแววตาที่กำลังกดดันรันอยู่ในขณะนี้ รันสบตามองเพื่อนรักเขาพอจะเข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายมาหาเขาด้วยเรื่องอะไร เมื่อกำลังจะอ้าปากเสียงกระแอมไอก็ดังขึ้นแล้วเรียกชื่อของเขาอีกครั้ง


“รัน...”


“พ..พูดที่นี่แหละโนบุ"


“ก็ได้ถ้านายตัดสินใจแบบนี้" โนบุยักไหล่อย่างไม่แคร์แล้วดึงเพื่อนรักให้เข้ามายืนใกล้ๆจัดการเอ่ยช้าๆให้คนตัวเล็กได้ยินอย่างชัดเจนไม่ตกหล่น "เรื่องในคืนนั้นน่ะ"


“...”


“ฉันมาคิดๆดูแล้วเลยอยากจะมาขอโทษที่พูดจาปัดความรับผิดชอบ จริงๆแล้วฉันนี่แหละที่เป็นคำทำเอง"


“!!!!” นัยน์ตาของรันเบิกกว้างรู้สึกการได้ยินของตัวเองกำลังจะมีปัญหา


“ฉันนี่แหละรัน..ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก"


“บ..บ้าน่า" รันแทบจะล้มทั้งยืน ถ้าหากโนบุไม่เป็นฝ่ายเข้ามาประคองตัวเขาไว้แน่น


ก็ไหนว่าจำไม่ได้


แล้วทำไม...


“ถ้านายไม่ว่าอะไร...เรามาคบกันมั้ย" โนบุกระชับอ้อมกอดของตัวเองแล้วหันไปมองฝาแฝดอีกคนที่ยืนหน้านิ่งไม่ต่างอะไรกับหุ่นยนต์ คนมาใหม่ยิ้มให้กับอีกฝ่ายแล้วบอกคนในอ้อมแขนของตัวเองอีกครั้งว่า "ฉันจะรับผิดชอบนายเองถ้าหากนายไม่ว่าอะไรล่ะก็"







_________________________________
Rome Talks

เอาล่ะสิ รันจะตอบว่ายังไงนะ อิอิ :hao6: :hao7:

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.4(27/10/2014)
«ตอบ #22 เมื่อ28-10-2014 06:45:58 »

โอยยยยยยย ปวดหัว ขอพารา3แผงด่วน!!!

ออฟไลน์ rome-filano

  • เพราะรักจึงยอมทำทุกอย่าง...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.5(27/10/2014)
«ตอบ #23 เมื่อ30-10-2014 18:55:30 »

                                   
Twins (incest) Ep.5






“ไม่ได้ฉันไม่ให้คบ!!” ริคุไม่ยอมให้โนบุกอดพี่ชายฝาแฝดของตนนานไปกว่านี้ เขากระชากอีกฝ่ายออกมาแล้วกอดไว้แน่นราวกับกำลังกลัวว่ารันกำลังจะหายไป "ฉันไม่ยอมหรอก"

 

 

“ทำไมล่ะริคุ" เป็นฝ่ายโนบุเสียเองที่กำลังคาดคั้น "นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

 

 

“มีน่ะมีแน่" แฝดน้องกระชับคนในอ้อมกอดให้แน่นราวกับว่ากลัวคนในอ้อมกอดจะมลายหายไป "ก็เพราะนายกำลังโกหกยังไงล่ะโนบุ"

 

 

โกหก...

 

 

หมายความว่ายังไง?

 

 

 

รันพยายามขัดขืนและดันตัวเองออกมาจากอ้อมอกของคนที่เป็นอีกครึ่งชีวิตของเขา แต่ความพยายามนั้นสูญเปล่าเพราะไม่ว่าจะดิ้นเท่าไหร่ริคุก็กลับกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น

 

 

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันโกหก?” โนบุเลิกคิ้วถาม "นายมีอะไรมาพิสูจน์เหรอริคุ"

 

 

คนที่ขัดแย้งออกมาตั้งแต่แรกเป็นฝ่ายเงียบลง รันนิ่งงันอดทนรอฟังคำตอบว่าน้องชายฝาแฝดจะพูดอะไรออกมา ร่างเล็กได้ยินเสียงหายใจติดขัดเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็พบแววตาหวาดหวั่นของอีกฝ่าย

 

 

รันกลัว...

 


กลัวคำตอบที่ได้ยินจะไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวัง...

 

 

“ถ้าฉันพิสูจน์ได้ว่านายโกหก นายจะเลิกยุ่งกับรันมั้ยล่ะโนบุ"

 

 

“ริคุ..” รันกระตุกเสื้อของน้องชายเบาๆ เขาไม่อยากให้ทั้งเพื่อนรักและคนที่ตัวเองรักนั้นมีปัญหากันเพราะถ้าให้เลือกรันก็คงจะเลือกไม่ถูกว่าจะต้องทำยังไง

 

 

แล้วให้เลือกใครสักคนก็คงจะทำไม่ได้...

 

 

คนหนึ่งก็เพื่อน...คนหนึ่งก็คืออีกครึ่งชีวิตของเขา

 

 

“ว่ามาสิริคุ" โนบุเอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ มองคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของแฝดผู้น้องที่ในทีแรกพยายามดิ้นรนออกมาจากอ้อมแขนแข็งแกร่งแต่บัดนี้ได้ยืนนิ่งให้อีกฝ่ายได้กกกอดไว้อย่างแนบแน่น "ฉันรอฟังข้อพิสูจน์ของนายอยู่"

 

 

“ขอโทษนะรัน" ริคุเอ่ยเบาๆกับคนในอ้อมแขน ยามที่แขนแข็งแรงปล่อยลงข้างตัวก็ทำให้หัวใจของรันแทบอ่อนยวบ น้ำตาที่คลอไว้มันพาลจะไหลเมื่อมองสีหน้าของคนที่ยอมปล่อยให้ตัวของรันเป็นอิสระ "ฉันไม่อยากจะทำแบบนี้กับนายเลยแต่ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว"

 

 

“ห..หมายความว่ายังไง" รันกลัวเหลือเกินว่าที่ริคุตอบออกไปนั้นเป็นเพียงแค่อารมณ์พูดไปอย่างนั้น เพราะรู้ดีมาแต่ไหนแต่ไรว่าริคุไม่ค่อยจะชอบเพื่อนเขาคนนี้สักเท่าไหร่

 

 

มันไม่ใช่แบบนั้นใช่มั้ย...

 

 

จะโกหกกันออกมาก็ได้...

 

 

“ฉันรู้ว่าคืนนั้นที่นายหมายถึงคืออะไรโนบุ" ริคุกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มือของเขาจับเข้ากับมือเล็กนุ่มนิ่มที่อยู่ข้างกาย เพราะกลัวเหลือเกินว่าถ้าหากเขาพูดความจริงออกไปจะเป็นรันเสียเองที่วิ่งหนีเขาออกไป

 

 

“นายคงจะหมายถึงวันที่นายเมาแล้วมาส่งรันที่บ้านใช่มั้ยล่ะคืนนั้น" ริคุนึกย้อนไปถึงวันที่เขาหักห้ามใจไม่ได้ อารมณ์หึงหวงของเขามีมากเกินกว่าที่จะควบคุมมันไหวเมื่อเห็นคนที่มาส่งรันที่บ้านเขาในคืนนั้นเป็นจิตแพทย์หนุ่มที่ริคุไม่เคยจะเชื่อใจเลยว่าโนบุจะไม่คิดอะไรเกินคำว่า'เพื่อน'กับแฝดของเขา

 

 

ริคุยังจำได้ดียามที่โนบุอุ้มแฝดของเขาเข้ามาในบ้าน มันไม่ใช่ภาพประคองที่เพื่อนชายควรจะทำกันแต่โนบุกลับช้อนรันขึ้นไว้แนบอก แถมเมื่อเขาเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้าบ้านและจะรับช่วงต่อแทน โนบุกลับเดินดุ่มๆพารันเข้าไปนอนในห้องนอนเองโดยที่เขาไม่ต้องบอกเลยว่าห้องนอนห้องไหนเป็นของแฝดผู้พี่ ริคุทั้งโมโหทั้งโกรธแสดงว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โนบุมาบ้านของเขาเพราะไม่อย่างนั้นคงไม่รู้หรอกว่าห้องไหนคือห้องของรัน

 

 

“คืนนั้นฉันอุตส่าห์ใจดียอมให้นายนอนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นแทนที่จะไล่นายกลับบ้านแต่พอเช้ามานายกลับทำให้ฉันพูดไม่ออกด้วยการเอาตัวเองไปนอนที่ห้องนอนของรันแทน"

 

 

รันเงยหน้าสบตาคนที่เป็นเพื่อนรัก ในลำคอของเขาตีบตันพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้รับรู้ความจริง เขาอยากจะให้โนบุปฎิเสธแต่ไม่ได้ยินอะไรนอกจากความเงียบที่เพื่อนรักของเขามอบให้ ริคุยังคงพูดต่อถึงความอัดอั้นในใจแต่ในหูของรันยังคงอื้ออึงเหมือนเสียงรอบข้างนั้นได้ถูกตัดขาดออกไป

 

 

งั้นคนที่มีอะไรกับเขาคืนนั้นก็คือโนบุจริงๆงั้นเหรอ...

 

 

“ฉันพูดถูกมั้ยล่ะโนบุ..” ริคุเอ่ยถามซ้ำ "นายกล้าพูดมั้ยล่ะว่าฉันโกหกที่นายไม่ได้ยอมให้นายนอนอยู่บนโซฟาในคืนนั้น"

 

 

“โนบุ...” หยาดน้ำตาของรันกำลังรินไหล เมื่อคิดว่าคนที่เขากอดในคืนนั้นคือใคร

 

 

เขากำลังทำร้ายเพื่อนรักของเขา...

 

 

“งั้นฉันก็มีอะไรกับนายจริงๆสินะ" ถ้าหากสุดท้ายแล้วนี่คือความจริงที่รันควรจะได้รู้ เขาก็จะต้องยอมรับมัน แม้ในใจจะอดที่จะรู้สึกสมเพชตัวเองไม่ได้ที่ขนาดมีอะไรกับเพื่อนรักแล้วยังครางเป็นชื่อของริคุ ไม่รู้ว่าโนบุจะต้องเจ็บปวดขนาดไหนที่ยอมให้เขาเรียกชื่อของใครอีกคนทั้งๆที่ตัวเองกำลังเป็นฝ่ายมอบความสุขให้กับเขาแท้ๆ

 

 

“เปล่าหรอกรัน" เป็นครั้งแรกหลังจากที่โนบุเงียบไปนานแล้วเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดเสียเอง "จริงๆแล้วคนที่มีอะไรกับนายไม่ใช่ฉันหรอกแต่เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างนายตอนนี้ต่างหากล่ะ"

 

 

รันนิ่งอึ้ง เหมือนศีรษะของเขาถูกตีเข้าอย่างจัง มือแกร่งที่กำลังเกาะกุมเขาอยู่นั้นบีบเข้ามาแน่นขึ้นจนรันรับรู้ได้ถึงเหงื่อซึมที่ไหลออกมาบนมือ ริคุไม่คิดว่ารันจะเป็นฝ่ายยอมพูดออกมา เขานึกว่ารันจะโกรธโนบุหรือพูดจากระทบกระเทียบให้โนบุรู้สึกแย่สักหน่อยแต่สุดท้ายก็เป็นเขาเสียเองที่รู้สึกแบบนั้น

 

 

กลัวเหลือเกินที่รันจะสะบัดมือเขาทิ้งแล้วเดินหนีออกไป

 

 

“ริคุ...เป็นริคุงั้นเหรอ" รันเอ่ยถามด้วยเสียงแหบแห้งนัยน์ตามีประกายความหวัง ถ้าหากมันเป็นความจริงก็แสดงว่าริคุใจตรงกับเขาอยู่แล้วสินะแบบนี้

 

 

“ใช่แล้วเป็นฉันเองนี่แหละ" ในที่สุดริคุก็ยอมรับ เขาจับคนที่ตัวเล็กกว่าให้หันหน้ามาทางเขาแล้วไล้มือสัมผัสบางเบาเพื่อที่จะปาดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดให้กับรัน "นายโกรธฉันหรือเปล่า"

 

 

รันส่ายหน้าแทนคำตอบ หัวใจดังตึกตักรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่กำลังอาบไล้อยู่ตรงใบหน้า รันโผตัวเข้ากอดฝาแฝดอีกคนของเขาเข้าเต็มรัก กอดแน่นให้สมกับความรู้สึกที่มีอยู่ในใจ แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงอีกคนที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับริคุในอีกไม่ช้า รันก็เป็นฝ่ายปล่อยตัวเองออกมา...

 

 

“แล้วยูโกะล่ะ" แม้ตัวเองจะดีใจแต่ถ้าหากเขาจะต้องเป็นฝ่ายทำลายความฝันของใครสักคนล่ะก็ รันคงจะรักกับริคุได้อย่างไม่สนิทใจแน่ๆ เขาไม่ชอบที่ทำเหมือนแย่งคนรักของใครเพราะรู้ดีว่าถ้าหากสักวันหนึ่ง เขาโดนใครสักคนแย่งริคุไปล่ะก็คงจะเสียใจไม่แพ้กัน

 

 

“ยูโกะคงจะโกรธแน่ๆ" ร่างเล็กเม้มปากเข้าหากันแน่น

 

 

“โกรธทำไม?” ริคุถามอย่างไม่เข้าใจ "ยูโกะไม่เห็นมีอะไรจะต้องโกรธรันนี่"

 

 

“ก็..ก็พี่ทำให้ยูโกะต้องยกเลิกงานแต่งงานนี่" รันเสียใจ เขายกมือข้างหนึ่งลูบแก้มของตัวเองเบาๆ คงจะต้องโดนยูโกะตบสักฉาดหรือไม่ก็ทำร้ายร่างกายเขาให้สาแก่ความผิดของเขาที่ได้ก่อไว้ให้กับหญิงสาวร่างเล็ก

 

 

“งานแต่งงานของยูโกะก็ไม่ได้ยกเลิกอะไรนี่นา" ริคุขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมจะต้องยกเลิกงานแต่งงานของยูโกะด้วย "ก็ยังมีจัดตามวันเวลาปกติที่นัดหมายไว้นี่"

 

 

รันมึนงง ถ้าหากงานแต่งงานของยูโกะยังมีอยู่ล่ะก็งั้นเขากับริคุก็ไม่มีทางเป็นไปได้สินะ..

 

 

หรือเขาจะเป็นเพียงแค่ที่ระบายของริคุเท่านั้น

 

 

แน่ล่ะสิ ริคุก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมานอกจากยอมรับว่ามีอะไรกับเขาเท่านั้น คำว่ารักก็ไม่มีให้เขาได้ชื่นใจ แค่อธิบายสิ่งที่เขาสงสัยมาตลอดก็เท่านั้นเอง

 

 

นั่นสินะ...ความรักแบบนี้ใครมันจะยอมรับกัน

 

 

“งั้นเหรอ...”

 

 

“เดี๋ยวๆ" ริคุหัวเราะเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปก่อนหน้านี้ เขาเปลี่ยนจากการเกาะกุมเป็นการสอดนิ้วลงประสานริคุยกมือบางขึ้นมาจูบเบาๆที่หลังมือแววตาทอประกายขบขันเมื่อเห็นรันส่งสายตาสงสัยเข้ามาแทน "ฉันไม่ใช่เจ้าบ่าวของยูโกะเขาหรอกนะ"

 

 

“อ่าว..” รันยกมืออีกข้างขึ้นเกาหัว "ก็ริคุบอกพี่เองนี่นาว่าจะแต่งงานกับยูโกะไม่ใช่เหรอ"

 

 

“ฉันไม่เคยบอกว่าจะแต่งงานกับยูโกะซะหน่อย" ริคุพยักเพยิดไปทางคนที่ยืนเงียบอยู่โดยไม่คิดจะอธิบายอะไรออกมา "คนที่จะแต่งงานกับยูโกะน่ะมันเพื่อนสนิทของรันต่างหาก"

 

 

“บ้าน่า!!!” รันตกใจจนแทบจะตะโกนออกมาเสียงดัง หันไปมองเพื่อนรักที่ยืนเงียบอยู่ตั้งนานสองนานโดยไม่มีทีท่าจะอธิบายอะไรออกมาเลยสักคำ "โนบุเนี่ยนะจะแต่งงาน"

 

 

ก็เขาคิดมาตลอดว่าคนที่จะเป็นเจ้าบ่าวคือ ริคุ

 

 

แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย!!!

 

 

“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน" อยู่ๆโนบุก็เป็นฝ่ายอธิบายขึ้นมาเสียเอง "ฉันกับยูโกะอยู่โรงพยาบาลเดียวกันจะรู้จักกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนี่"

 

 

“มันก็ใช่" รันถอนหายใจแล้วพลางมองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ "แต่นายไม่เคยจะบอกฉันเลยว่านายกำลังจะแต่งงาน แถมที่สำคัญยังแต่งกับ...”

 

 

ยูโกะ...

 

 

ชื่อของแพทย์หญิงที่ชอบแวะมาหาริคุบ่อยๆนั้นทำเอารันพูดอะไรไม่ออก รู้สึกแย่กับตัวเองขึ้นมาอีกครั้งเพราะไม่เคยที่จะสังเกตเพื่อนสนิทอะไรคนนี้เลย ว่าแอบไปมีความสัมพันธ์กับใครตอนไหน

 

 

“แต่ริคุก็พายูโกะไปจัดการเรื่องการ์ดนี่นา" เขาหมายถึงงานแต่งที่วันนี้ริคุถึงกับลาหยุดงานเพื่อไปช่วยยูโกะเลือกการ์ดแต่งแถมยังเอามาเล่าให้เขาฟังเป็นฉากๆได้อีก

 

 

“ก็เรื่องการ์ดฉันเป็นคนให้ยูโกะตัดสินใจ แล้วถ้ายูโกะจะไปกับริคุก็ไม่เห็นแปลก เขาเป็นเพื่อนสนิทกัน" โนบุอธิบายต่อ เขาเข้าใจดีว่าอะไรเป็นอะไร การที่ชายหญิงจะเป็นเพื่อนสนิทกันมันไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปไม่ได้ แถมการเลือกการ์ดแม้ว่าเขาควรจะเป็นฝ่ายไปเองมากกว่า แต่ทำยังไงได้ในเมื่อเวลาเขากับยูโกะไม่เคยที่จะตรงกัน ดังนั้นการแบ่งส่วนการรับผิดชอบเรื่องงานจึงเป็นเหตุผลที่เหมาะสมที่สุดว่าควรจะทำอะไร ก็แค่เพื่อนสนิท....

 

 

ก็เหมือนที่เขาเป็นเพื่อนสนิทกับรันนี่ยังไงล่ะ...

 

 

“แต่...ถ้านายจะแต่งงานกับยูโกะแล้วมาขอฉันคบทำไม" รันหมายถึงคำพูดก่อนหน้านี้ที่โนบุบุกเข้ามาหาชายหนุ่มที่บ้านแต่ก่อนที่เขาจะได้ตอบอะไร ริคุก็เป็นฝ่ายห้ามเข้ามาเสียก่อน "มันแปลกๆไม่ใช่เหรอ"

 

 

“ฉันแค่อยากจะกระตุ้นนายเท่านั้นแหละ เพราะมันใกล้จะแต่งงานฉันกับยูโกะแล้วแต่พวกนายยังไม่คืบหน้าอะไรเลย" โนบุว่าพลางยักไหล่ มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่เขาจะทำแบบนั้นกับทั้งรันและริคุเพราะรู้ดีว่าถ้าหากไม่มีอะไรมากระตุ้นทั้งสองคนล่ะก็ ฝาแฝดคู่นี้คงจะไม่มีทางลงเอยกันแน่ๆ

 

 

“ต่างคนก็ต่างใจตรงกันแท้ๆแต่ชอบทำอะไรเป็นเรื่องยากทั้งคู่เลย" โนบุส่ายหัวแล้วมองคู่รักที่ยืนอยู่ตรงหน้า รันหน้าแดงเมื่อกำลังรู้ว่าที่ผ่านมากำลังโดนเพื่อนรักจัดฉากตุ๋นซะเปื่อย

 

 

“ง..งั้นทำไมริคุถึงทำให้พี่เข้าใจผิดล่ะ" เขายังจำได้ดีถึงวันที่ริคุบอกว่ายูโกะจะแต่งงาน ซึ่งรันก็เห็นอยู่แทบจะทุกวันที่ทั้งยูโกะและริคุมักจะชอบแอบหนีไปนั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงหรือก็เป็นริคุเสียเองที่ชอบอาสาเอาข้าวกลางวันหรือมื้อเย็นไปให้ยูโกะ แม้จะบอกว่าเป็นเพื่อนสนิท แต่ริคุก็มักจะชอบพูดจากำกวมให้เขาเข้าใจผิดตลอดเวลา "ถ้าริคุใจตรงกันตั้งแต่แรกทำไมไม่บอกกัน"

 

 

“ก็หมอนี่มันกลัวนายรับไม่ได้ไงล่ะ" โนบุพูดออกมาตรงๆแทนเจ้าตัวที่ทำท่าฮึดฮัดตลอดเวลา "มันกลัวนายจะไม่เข้าใจ แล้วรับไม่ได้เลยไม่ยอมสารภาพสักทีที่แอบชอบนายมาตั้งนาน"

 

 

“ไม่จริงใช่มั้ยริคุ" รันหันไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างกาย แม้จะรู้ดีว่าริคุมักจะมีความคิดอ่านหรือการกระทำแบบเด็กๆแต่เขาก็ไม่คิดว่าจะทำถึงขนาดนี้

 

 

“ก็ถ้าทำให้รันเข้าใจผิดเรื่องฉันกับยูโกะได้ รันอาจจะยอมพูดอะไรออกมานี่นา ฉันก็ไม่รู้ว่าที่ฉันคิดมันจะเป็นการคิดไปเองหรือว่าเราสองคนใจตรงกันจริงๆ" ริคุตอบเบาๆจนแทบจะเป็นการกระซิบ ถ้าจะให้พูดเมื่ออยู่กับรันสองคนล่ะก็ ริคุก็พอจะพูดได้อยู่หรอกแต่ถ้าต้องมาพูดให้โนบุมาได้ยินด้วยแล้วล่ะก็ เขาก็ไม่อยากที่จะให้เพื่อนสนิทที่ชอบทำตัวคิดไม่ซื่อกับแฝดผู้พี่ของเขาแบบนี้

 

 

“ตรงกับที่นายวางแผนไว้เลยใช่มั้ยล่ะ" ริคุถามคนเป็นจิตแพทย์ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นหมากในกระดานตัวหนึ่งที่โดนหลอกใช้ "ฉันไม่ขอบคุณนายหรอกนะถึงแม้ว่าจะทำให้ฉันกับรันลงเอยกันก็ตาม"

 

 

“ริคุ..” รันหน้าแดง พร้อมกับบีบมือที่ประสานกันไว้แน่นขึ้น "ขอบคุณนะโนบุ"

 

 

เพราะถ้าหากไม่ได้โนบุ รันก็คงจะไม่มีทางสมหวังแบบนี้

 

 

และพวกเขาทั้งสองคนคงจะต่างคนต่างเก็บเงียบความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ จนเวลาผ่านไปหลายปีพวกเขาก็คงจะทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

 

 

“อย่าลืมมางานแต่งงานฉันล่ะกัน" โนบุยอมถอยแต่โดยดีเมื่อเรื่องทั้งหมดนั้นเปิดเผยออกมาแล้ว แม้ว่าริคุจะมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจก็ตามแต่เจิตแพทย์หนุ่มก็รู้ดีว่าลึกๆในใจคงจะขอบคุณเขาไม่น้อย

 

 

เอาเถอะรอดูของขวัญวันแต่งจากเจ้าฝาแฝดทั้งสองคนล่ะกัน

 

 

“ฉันกลับก่อนนะรัน" เขาบอกรันแล้วพยักหน้าให้ริคุ ไม่ใช่แค่ริคุเท่านั้นหรอกที่ไม่ชอบเขา เขาเองก็ไม่ชอบริคุเหมือนกันแม้จะไม่ได้มากมายอะไรแต่ถ้าหากมองดูดีๆก็สังเกตอะไรได้ไม่ยาก เพราะอะไรน่ะเหรอ...

 

 

ก็เพราะนิสัยที่เจ้าเล่ห์เหมือนกันนี่ยังไงล่ะ...

 

 

“กลับดีๆนะโนบุ" รันเป็นฝ่ายมาเปิดประตูให้เพื่อนรัก คนตัวเล็กกอดว่าที่เจ้าบ่าวในอีกไม่ช้าไว้แน่น รู้สึกตัวเองโชคดีจริงๆที่มีเพื่อนสนิทเป็นโนบุ เพราะคงไม่มีใครยอมฟังเขาบ่นได้ตั้งนานสองนาน แถมไม่แม้แต่จะแย้มอะไรออกมาให้เขารู้ตัวเลยว่าริคุก็มีใจให้เขาเหมือนกัน

 

 

“ไปได้แล้ว ชิ้วๆ" ว่าจบริคุก็โบกมือไล่เป็นท่าประกอบ ก็จะไม่ให้รีบไล่ได้ยังไงล่ะ เล่นกอดรันแน่นแบบนี้เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิดไม่ได้ มุมปากของโนบุยกขึ้นมาเบาๆตามแบบฉบับของตัวเอง จนกระทั่งเมื่อจัดการใส่รองเท้าเสร็จมือขวาก็เปิดประตูแล้วก้าวเท้าออกไปโดยเหลือเพียงแต่เสียงปิดประตูทิ้งไว้เท่านั้น

 

 

“มานี่เลย" เมื่อโนบุออกไปแล้วริคุก็จัดการลงกลอนประตูไว้แน่นเพื่อไม่ให้ใครมาขัดจังหวะเขากับรันได้อีกแล้ว ชายหนุ่มจัดการอุ้มแฝดผู้พี่กลับไปที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิมแล้วจัดการวางรันไว้บนโซฟานุ่มสีแดง "ไปกอดโนบุแบบนั้นได้ยังไง รู้มั้ยว่าฉันหึง"

 

 

รันหัวเราะกับคำสารภาพ มือบางของเขาลูบตรงผิวแก้มของคนที่กำลังทาบทับเขาอยู่ในตอนนี้

 

 

“แค่กอดลาเท่านั้นเอง"

 

 

“กอดลาก็ไม่ได้" เพราะธรรมเนียมญี่ปุ่นไม่ได้มีการกอดลาแบบนั้นสักหน่อย "ถ้าจะลาก็ตบบ่าหรือจับมือได้แค่นั้น"

 

 

“ครับๆ" รันตอบรับเพราะรู้ดีว่าถ้าหากเถียงออกไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นนอกจากจะทำให้ริคุหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม แล้วสุดท้ายคนที่ต้องมา รองรับอารมณ์ก็มีแต่เขาเพียงเท่านั้น "เด็กน้อยจริงๆ"

 

 

“ว่าใครเด็ก" ริคุงับเข้าที่ปลายจมูกบางเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ มือที่แข็งแกร่งเลิกเสื้อของริคุขึ้นแล้วลากไล้หมุนวนตรงยอดอกแล้วสะกิดให้คนใต้ร่างรู้สึกหวามไหว "ไหนบอกสิว่าใครเด็กกัน"

 

 

รันครางอื้ออึงในลำคอดึงคนด้านบนให้ก้มลงมาแนบริมฝีปากกับเขาแล้วหลังจากนั้นรันก็เผยอปากออกเพื่อรองรับสิ่งอ่อนนุ่มที่พยายามแทรกเข้ามากวาดความหอมหวานในตัวของเขา "นั่นสินะ...ใครที่เด็ก"

 

 

ริคุยิ้มหวานโยนเสื้อของตัวเองออกให้พ้นกาย โน้มตัวลงอีกครั้งแล้วกระซิบแผ่วเบาลงที่ข้างหู

 

 

เขาจะทำให้รันรู้เอง...ว่าเขาไม่ใช่เด็กอย่างแน่นอน

 




_______________________________
Rome Talks

เฉลยแล้วววววว ขอบคุณทุกคนที่เ่ข้ามาอ่านนะคะ >_< เอร้ย ปริ่มจริงๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนหน้าก็จะจบแล้วค่ะฮี่ๆๆ :z1: สำรองเลือดกันสักนิดนะคะ กร๊ากก


เข้ามาเม้ามอยด์กันได้ที่นี่
https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-10-2014 20:46:51 โดย rome-filano »

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.5(30/10/2014)
«ตอบ #24 เมื่อ31-10-2014 19:28:03 »

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด คนเขียนหรอกเค้าอ่ะ 555
ดีแล้วค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวแบบไหน เค้าก็ไม่ชอบมาม่า ^^

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: เรื่องสั้น [Nc/Drama]Twins (incest) EP.5(30/10/2014)
«ตอบ #25 เมื่อ31-10-2014 19:41:43 »

 :laugh:   ว้ายโดนหลอก
รอจ้า

ออฟไลน์ rome-filano

  • เพราะรักจึงยอมทำทุกอย่าง...
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
    • https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl
TWINS(incest) Ep.6







 

 

เสียงแฟลชดังวูบวาบขึ้นรัวๆพร้อมกับเสียงโห่ร้องอย่างยินดีให้กับคู่บ่าวสาวที่ยืนอยู่ตรงฟลอร์เวทีนั้น แม้ในช่วงเช้าจะจัดพิธีแบบญี่ปุ่นไปแล้ว รันมองไปยังหญิงสาวที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มไปด้วยความสุข ยูโกะสวยสมกับเป็นวันสำคัญของเธอจริงๆ ชุดสีขาวที่ตัดกับผมเงาดำขลับสีดำที่เกล้าไว้เหนือศีรษะตามแบบชุดแต่งงานสไตล์ญี่ปุ่นและเมื่อเธอยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดด ยูโกะก็เปล่งประกายงดงามราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย รันดีใจกับเพื่อนของตัวเองจริงๆ แม้ทั้งวันนั้นโนบุจะยุ่งมากพอๆกับเจ้าสาวของตัวเองจนทำให้รันไม่แม้แต่จะมีโอกาสเอ่ยแสดงความยินดีแต่รันก็รู้ว่าโนบุคงจะรู้อยู่แล้วถึงความในใจของเขา

 

 

“ยิ้มอยู่นั่นแหละ" ริคุเดินถือแก้วคอกเทลสีฟ้าใสมาให้รัน ตั้งแต่วันนั้นที่พวกเขาเข้าใจกันและกัน ริคุก็แสดงออกอย่างเปิดเผยและดูแลเขาเป็นอย่างดีเพื่อชดเชยเวลาสิบกว่าปีที่เสียไปด้วยการปิดบัง "อะไรทำไมมองหน้าฉันอย่างนั้นล่ะ"

 

 

ริคุแกล้งกระเซ้าเพราะเห็นคนที่เขารักทำหน้าบึ้งใส่เขาอย่างน่าเอ็นดู พอเขาโน้มตัวจะหอมแก้มป่องๆนั่นอีกฝ่ายดันเบี่ยงหน้าหนีไม่ยอมให้เข้าจรดจมูกเข้าเสียที

 

 

“อย่า..”แม้ว่าพวกเขาจะใจตรงกันก็จริงแต่รันก็ไม่ชอบที่จะเปิดเผยให้ใครต่อใครเห็นเท่าไหร่นัก "นี่มันงานแต่งงานของโนบุนะริคุ"

 

 

ก็เพราะว่างานแต่งงานของโนบุนี่ยังไงล่ะ...

 

 

ริคุกลอกตาไปมาด้วยความเซ็ง แม้การแต่งงานของโนบุจะมีทั้งเขาและรันมาเป็นเพื่อนของทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวก็ตามที แถมในช่วงเย็นที่ยูโกะต้องเปลี่ยนมาใส่ชุดสีขาวสไตล์ยุโรปแม้จะไม่ได้ฟูฟ่องเหมือนชุดไหนๆแต่ก็ทำให้เจ้าตัวดูสวยสง่าไม่แพ้ชุดเช้าเหมือนเดิม

 

 

 

“งั้นถ้าไม่ใช่ที่นี่ก็ได้ใช่มั้ยล่ะ" ริคุยิ้มกรุ่มกริ่ม รันที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากเพียงแค่ยิ้มหน้าแดงเท่านั้น

 

 

เนื่องจากทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวเป็นแพทย์ในโรงพยาบาลทั้งคู่เพราะฉะนั้นแขกส่วนใหญ่จึงเป็นคุณหมอในโรงพยาบาลเดียวกันหรือไม่ก็คือเพื่อนสมัยมหาลัยที่ยังติดต่อกันแม้จะเรียนจบห่างหายกันไปบ้างแล้วก็ตาม

 

 

“เอาล่ะครับถึงเวลาที่สาวๆทั้งหลายในงานรอคอยกันแล้ว" พิธีกรในงานพูดพร้อมกับที่คู่บ่าวสาวยืนจับมือกันอยู่ข้างๆกัน รันยืนเคียงคู่กับริคุ เขารู้ดีเชียวล่ะว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นในงาน ยิ่งเห็นหญิงสาวทั้งหลายแหล่วิ่งกรูกันไปที่เวทีเขาก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าเหตุการณ์ที่จะเกิดมันจะชุลมุนแค่ไหน

 

 

“ไม่ไปเหรอรัน" ริคุถามพร้อมกับหัวเราะในลำคอเมื่อโนบุบอกให้เหล่าแฟนหนุ่มของหญิงสาวเหล่านั้นเข้ามาร่วมด้วย ผู้คนในงานจึงต่างพากันร้องเซ็งแซ่ ยิ่งโนบุประกาศเรียกเพื่อนซี้ออกไมค์แบบนี้สายตาหลายคู่ก็ต่างพากันมองมาที่รัน

 

 

“โนบุนี่นะ" รันส่ายหัวไปมาโบกมือหยอยๆว่าขอสละสิทธิ์ ยูโกะจึงเป็นฝ่ายรับหน้าแทนเรียกให้ฝาแฝดคนน้องออกมายืนหน้าเวทีแทนคนพี่

 

 

“ไม่ไปเหรอริคุ" รันเป็นฝ่ายถามบ้าง เมื่อเห็นแววตาแกมขบขันพร้อมกับชี้หน้าคาดโทษโนบุ รันก็เผลอหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เมื่อร่างสูงเดินจูงมือคนรักของตนเข้าไปในฝูงชนบ้างเพราะรู้ดีว่าต่อให้ปฎิเสธ โนบุก็คงจะพูดจาหว่านล้อมหรือไม่ก็กดดันให้พวกเขาทั้งสองคนเดินเข้าร่วมแย่งชิงช่อดอกไม้อยู่ดี

 

 

“ไม่แน่ริคุอาจจะได้ช่อดอกไม้แทนก็ได้นะ" รันยิ้มขำเมื่อจินตนาการว่าช่อดอกไม้ลอยละล่องตกในมือของแฝดน้องของเขา มันคงจะตลกน่าดูที่ผู้ชายตัวใหญ่ถือช่อดอกไม้บูเก้น่ารัก

 

 

“ถ้าฉันได้จริง" ริคุยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "งั้นฉันขอรางวัลจากรันได้มั้ยล่ะ"

 

 

“รางวัลอะไรเหรอ?” รันตามไม่ทันจริงๆเพราะเสียงในงานมันดังเซงเซ่ไปหมด รู้ตัวอีกทีก็คือริมฝีปากนุ่มลงมาทาบทับผ่านบนริมฝีปากของเขาเบาๆ

 

 

 

“เดี๋ยวก็รู้" ริคุตอบแค่นั้นแล้วก็ยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

รันบอกไม่ถูกเมื่อได้เห็นวันที่เพื่อนมีความสุขที่สุด แม้รันจะมีเพื่อนสนิทไม่มากแต่โนบุนับได้ว่าเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเขาเสมอ ไม่ว่าเวลาไหนที่รันเดือดร้อนหรือแม้กระทั่งไม่สบายใจเพียงแค่โทรหาโนบุ จิตแพทย์ที่ชอบบ่นว่างานยุ่งก็มักจะมาหาเขาได้ทุกที่ทุกเวลาเสมอ

 

 

“ยินดีด้วยจริงๆ" รันกอดเพื่อนรักแน่นแม้ว่าริคุจะชอบสั่งห้ามนักหนาว่าไม่ให้เขากอดเพื่อนรักคนนี้ก็ตาม "ถ้ามีข่าวดีอีกเมื่อไหร่อย่าลืมบอกกันบ้างนะ"

 

 

โนบุรู้ว่ารันหมายถึงอะไร "แน่นอนฉันไม่ยอมให้นายพลาดรับขวัญลูกฉันหรอก"

 

 

“ขอบคุณนะคะที่มาร่วมงานแต่งของพวกเราในวันนี้" ยูโกะกอดรันบ้างแม้จะเคอะเขินไปบ้างเพราะไม่คุ้นชินกับแฝดคนพี่เท่าไหร่นักแต่เธอก็พอจะรู้นิสัยใจคอของรันมาบ้างว่าเป็นแฝดผู้พี่ของเพื่อนสนิทของเธอเป็นคนยังไง "เสียดายจริงๆที่รันไม่ได้ดอกไม้"

 

 

ไ่ม่อยากจะสารภาพเลยว่าเธอเล็งโยนไปให้คู่แฝดที่ยืนอยู่ข้างๆกัน แต่ดันพลาดโดนสาวที่ยืนอยู่ด้านหน้าคว้าไปเสียก่อน

 

 

รันหัวเราะ รู้สึกเหมือนกำลังโดนล็อกผลรางวัล "ไม่เป็นหรอกยูโกะจัง ให้สาวๆเขาไปเถอะ"

 

 

“แต่ดูเหมือนคนที่อยากได้จะยืนหน้าบึ้งอยู่นะคะ" เจ้าสาวคนสำคัญหัวเราะ เมื่อมองไปยังเพื่อนสนิทที่ยืนทำหน้าเซ็งๆแล้วบ่นงึมงำว่ายูโกะโยนไม่แม่นเลย

 

 

“ปล่อยไปเถอะคนนั้น" รันหัวเราะขำแม้ริคุจะทำหน้าบึ้งๆแต่มือของพวกเขาทั้งคู่ก็จับกระชับเข้าด้วยกัน "งั้นนายรีบไปพักผ่อนเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว" รันเห็นยูโกะแอบหาวหวอดๆอยู่ร่ำๆก็นึกสงสารเพราะคงตั้งแต่เช้าที่ต้องลุกขึ้นมาแต่งหน้าแต่งตัวเพื่อให้วันนี้เป็นวันที่น่าจดจำที่สุด

 

 

“งั้นฉันไปก่อนนะ" โนบุพูดพร้อมกับโบกมือลาพร้อมกับจับมือเจ้าสาวของเขาให้ขึ้นรถยุโรปคันงาม รันโบกมือลาโนบุเมื่อเพื่อนรักขับรถออกไปพร้อมกับมีเสียงกระป๋องที่ห้อยอยู่ด้านท้ายของรถดังกรุ๊งกริ๊งไปตลอดทางจนกระทั่งรถหายลับไปกับท้องถนนยามค่ำคืน

 

 

“งั้นเราก็กลับกันบ้างเถอะริคุ" รันดึงมือของร่างสูงให้เดินตามมาเรื่อยๆ มือหนากระชับเข้ามาแนบแน่น รันยิ้มให้กับคนตัวใหญ่ข้างกาย รู้สึกตัวเองมีความสุขไปพร้อมๆกับริคุที่ถึงแม้วันนี้จะไม่ใช่วันสำคัญของพวกเขาทั้งสองคนแต่มันก็เป็นวันดีอีกวันหนึ่งที่พวกเขาอยู่ด้วยกันและมีกันและกันอยู่เคียงข้าง

 

 

“อือ...อย่าสิริคุ" รันบ่นงึมงำตรงซอกคอของอีกคนแม้ยามนี้พวกเขาจะถึงบ้านโดยสวัสดิภาพแล้วแต่ริคุก็ไม่ยอมปล่อยให้รันลงจากรถ รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์พร้อมกับมือที่แสนซนปลดเข็มขัดออกพร้อมกับลากให้รันมานั่งทาบทับอยู่บนตัก

 

 

“นี่มันบนรถนะ" คนตัวเล็กโอดครวญพร้อมกับดิ้นขลุกขลักแต่ยิ่งดิ้นส่วนล่างของพวกเขาทั้งคู่ก็กลับแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น มือแสนซนลากผ่านไปยังกางเกงสเล็คสีดำของรันพร้อมกับรูดซิบลงมา "เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นหรอก"

 

 

“ใครจะมาเห็น" ริคุเถียงอย่างไม่ยอมแพ้มือของเขายังคงสาละวนกับเบื้องล่างของคนที่ทาบทับอยู่บนตักปรับเบาะเล็กน้อยให้เอนตัวไปด้านหลังกดศีรษะของรันให้โน้มลงมาพร้อมกับมอบริมฝีปากแสนหวานให้เป็นรางวัล

 

 

รันคงไม่รู้ตัวว่าน้ำหอมที่ตัวเองใช้อยู่นั้นดึงดูดริคุมากขนาดไหน ยิ่งผสมเข้ากับกลิ่นกายที่มีอยู่เฉพาะตัวริคุก็ไม่อยากที่จะปล่อยให้รันห่างหายข้างกายของตัวเองเลย

 

 

“เข้าบ้านเถอะนะ" รันขอร้องด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่ามือบางลูบไล้อกแกร่งผ่านเน้ือผ้าสีขาว ดวงตาฉ่ำเย้ิมความรู้สึกของเขามากล้นเกินกว่าจะเก็บไว้อยู่ ไม่ใช่แค่ริคุเท่านั้นที่ต้องการรันเองก็ไม่แพ้กัน

 

 

“ตรงนี้แหละ..ดี" ริคุตอบพร้อมกับบีบเนื้อนุ่มด้านหลัง ได้ยินเสียงหอบเบาๆของคนตัวเล็กริคุก็รู้สึกดี เขาจูบฝาแฝดของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่ากวาดความหอมหวานที่มีอยู่ในตัวอีกฝ่ายออกมาให้หมดแต่ก็รู้ดีว่ายิ่งกวาดเรียวลิ้นของพวกเขาทั้งสองก็ยิ่งเกี่ยวพันกันแน่นขึ้น

 

 

“อือ..อืม" รันครางเมื่อเป้าหมายของมือแกร่งเปลี่ยนจากยอดอกของเขาเป็นส่วนที่อ่อนไหวแถมไม่ยอมให้เขารู้สึกดีอยู่คนเดียว ริคุยังเอาส่วนที่แข็งแกร่งของตัวเองมาถูไถกับส่่่วนอ่อนไหวพร้อมกับกอบกำส่วนทั้งสองแล้วประคองเลื่อนคู่กัน

 

 

“อ่า...” ริคุครางเสียงต่ำขยับข้อมือให้เร็วยิ่งขึ้นยิ่งขาอ่อนด้านในของรันเสียดสีไปกับต้นขาของเขาแล้ว อารมณ์ที่เร่าร้อนของริคุก็ยิ่งพุ่งทะยานสูงขึ้นไม่แพ้เสียงลมหายใจของรันเลย

 

 

รันขยำเสื้อของคนใต้ร่างของตัวเองแน่นเมื่อใกล้เข้าไปจุดฝั่งฝันขึ้นทุกที ยิ่งริคุขยับข้อมือขึ้นลงพร้อมๆกับจูบแผ่วๆตรงซอกคอของรันนั้น เขาก็แทบจะละลายไปกับเสียงลมหายใจ

 

 

“อือ..อือ..อื้อ" ตัวของรันกระตุกเกร็งไออุ่นสีขาวไหลเปรอะเปื้อนไปบนกล้ามหน้าท้องของร่างสูง ริคุยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของรันที่ก้มลงมองหลักฐานแห่งความสุขที่ปล่อยออกมาพร้อมๆกับตัวของเขา

 

 

“ย้ิมอะไร" ยิ่งเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้ของริคุเมื่อไหร่ รันก็มักจะอดหวาดระแวงไม่ได้ก็ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่ริคุชอบทำอะไรแปลกๆพร้อมกับรอยยิ้มแบบนี้ "วางแผนอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ย"

 

 

“มีความสุขต่างหากล่ะ" ริคุดึงมือหอมนุ่มขึ้นมาจูบเบาๆ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีวันนี้ที่เขากับรันได้มีความสุขอยู่ด้วยกันจริงๆไม่ใช่แค่เพียงจินตนาการที่ตัวเขานั้นใช้เป็นตัวแทนยามที่เขาคิดถึงรันจนทนไม่ไหว

 

 

“ขอบคุณนะ" ริคุหยัดตัวเองขึ้นมาพร้อมกับกดริมฝีปากลงอีกครั้งและอีกครั้ง..

 

 

“อืม..” รันหลับตาพริ้มรับเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปาก ดูดดุนและสลับกับหยอกล้อไปมา แม้จะไม่รู้ถึงความหมายของคำว่าขอบคุณของริคุก็เถอะ แต่ในเวลาแบบนี้รันก็ทิ้งเหตุผลทุกอย่างแล้วกอบโกยความสุขจากคนในอ้อมกอดของเขาตอนนี้เท่านั้น

 

 

“ฉันต้องการนาย" น้ำเสียงแหบพร่าส่งผ่านลงมาอีกครั้ง ริคุทัดผมของรันขึ้นแนบหูแล้วขบที่ติ่งหูขาวเบาๆ

 

 

“อือ..” รันขยับสะโพกไปมาส่วนแข็งแกร่งนั่นขยายใหญ่ขึ้นอีกครั้งรันเชิดหน้าครางเสียงหวิวเมื่อริคุสะกิดเข้าที่ยอดอกของเขาด้วยเรียวลิ้น ทั้งขบกัดและดูดซ้ำๆจนรันได้ยินเสียงจ๊วบจ๊าบดังผะแผ่วออกมาเบาๆ

 

 

“ถ้า..อึก..ห้าม" คนตัวเล็กครางเสียงหลงเมื่อน้ิวมือทั้งสามวนเวียนอยู่ในตัวของเขา รันควบคุมตัวเองไม่ได้ช่องทางอ่อนนุ่มขมิบระรัวเมื่อริคุสอดนิ้วเข้าควานหาจุดสำคัญของเขา ยิ่งเน้นย้ำยิ่งทำให้เสียงหัวใจของรันดังจนแทบจะทะลุออกมาด้านนอก

 

 

“ห้าม...อะไรเหรอ..หืม?” ริคุไม่ได้จะแกล้งรันเลย แต่ยิ่งเห็นตัวสั่นแบบนี้ริคุก็อดใจที่จะขยับนิ้วเข้าออกแรงๆไม่ได้

 

 

“ห้าม..อือ...ริคุจะยอม...เหรอ" ตอบด้วยน้ำเสียงที่ขาดเป็นห้วงๆ อารมณ์วาบหวามเข้ามาแทนที่ ริคุไม่ตอบอะไรเพียงแค่เปลี่ยนจากนิ้วมือที่ควานอยู่ในช่องทางสีกุหลาบนี้เป็นส่วนแข็งแกร่งของเขาเสียเอง

 

 

“อ๊ะ..อะ...อา..า" แค่กดส่วนปลายเข้าไปได้แค่ครึ่งทางเพียงเท่านั้นร่างกายของรันก็แทบจะระเบิด ยิ่งอยู่ในรถที่มีพื้นที่จำกัดแบบนี้ผิวกายที่ร้อนระอุของพวกเขาทั้งสองคนก็ยิ่งบดเบียดเสียดสีกันเข้าเรื่อยๆ

 

 

“อา...” ริคุคำรามพร้อมกับกดสะโพกของคนรักให้แนบแน่นยิ่งขึ้น นิ้วมือของพวกเขาประสานเข้ากันอีกครั้ง ริคุสวนกายขึ้นลงพร้อมๆกับที่รันยกตัวขึ้นเพื่อรับตัวตนของเขาให้ลึกยิ่งขึ้น

 

 

“ล...ลึก..จัง" คำพูดที่แสนน่าอายของรันทำให้ริคุอดที่จะดึงรันเข้ามาจูบไม่ได้ เสียงครางอื้ออึงในลำคอพร้อมๆกับเสียงเสียดสีผิวกายของพวกเขาดังสอดประสานกันจนแทบจะเป็นจังหวะเดียวกัน รันถอนริมฝีปากออก เขาหายใจหอบหัก คนตัวเล็กวางมือให้เป็นฐานที่อกแกร่งแล้วเร่งเครื่องให้สุดกำลัง

 

 

ราวกับอาชาที่กำลังควบเข้าศึกหนัก ไม่เพียงแค่รันเท่านั้นที่เป็นฝ่ายคุมเกมส์รักริคุเองก็ช่วยให้แฝดของเขาถึงฝั่งฝันด้วยการดุนดันส่วนที่แข็งแกร่งของเขาให้ลึกยิ่งขึ้น ยิ่งรันขยับตัวเสียดสีมากเท่าไหร่ ริคุก็ยิ่งดุนดันส่วนแข็งแกร่งของตัวเองให้เข้าไปลึกเท่านั้น

 

 

“ยัง...ยังไม่พอ" คนตัวโตโน้มตัวเข้าไปด้านหน้าแล้วสาวกายเข้าออกไม่เว้น เสียงครางอื้ออึงรันยกมือของตัวเองโอบรอบคอของร่างสูงแล้วลูบไล้ผมสีน้ำตาลอ่อนที่เหมือนตัวเองเบาๆ อารมณ์วาบหวามทำให้รันรู้สึกเคลิบเคลิ้มจนแทบจะลอยละล่อง ช่องท้องของรันรู้สึกเสียววูบวาบยามที่ริมฝีปากของริคุลากผ่านลงต่ำเรื่อยๆแม้ว่าช่วงล่างของพวกเขาทั้งคู่จะทำงานประสานกันอยู่ก็ตาม

 

 

“อะ...อึก...อือ..”

 

 

“อา...า"

 

 

ความสุขของริคุไหลเข้าผ่านในตัวของรันอีกครั้ง คราวนี้มันมากล้นจนร่างกายของรันกักเก็บไม่ไหวจนท่วมท้นไปที่หน้าขาของริคุ รันพยายามจะขยับตัวแต่เพียงแค่กำลังจะยกตัวขึ้นเท่านั้นริคุกลับปรับเบาะให้เข้าไปข้างหน้ายิ่งขึ้น ส่วนแข็งแกร่งของตนจึงเข้าไปในร่างกายของคนตัวเล็กอีกครั้ง

 

 

“อ๊า..!” เสียงครางหวานดังพร้อมๆกับเสียงแตรรถที่ดังขึ้นพาดหลัง รันทุบเข้าที่อกแกร่งของริคุที่บังอาจแกล้งเขาในยกสุดท้ายแทนที่จะยอมปล่อยเขาออกไปแต่โดยดีดันมาแกล้งทำรันจุกซะจนขยับไปไหนไม่ได้แบบนี้

 

 

“เดี๋ยวข้างบ้านก็ออกมาด่าหรอก" รันว่าพร้อมกับหยิกเข้าที่อกอย่างหมั่นเขี้ยว มีอย่างที่ไหนมาแกล้งกันได้แบบนี้ ดีเท่าไหร่แล้วที่พวกคนข้างบ้านไม่เปิดหน้าต่างตะโกนออกมาด่า ริคุก็ช่างซนจริงๆทำอะไรไม่สนใจสถานที่เลย

 

 

“ดึก...แบบนี้" คนตัวโตพยายามปรับจังหวะการหายใจของตัวเองให้เป็นปกติแล้วพูดออกมา "ใครมันจะออกมาด่ากัน รันคิดมากไปเองทั้งนั้นแหละ"

 

 

“อะ...อึก...ย..ยังไง...ก็ต้อง...ป้องกัน...ไว้ก่อนนี่" รันแทบจะล้มพับลงไปกับอกแกร่งอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายพยายามเสียดสีเข้าออกไม่ยอมให้เขาพักเลย

 

 

“คิดมาก" ริคุตอบแค่นั้นพร้อมกับอุ้มรันทั้งๆที่มีส่วนล่างเชื่อมต่อกันอยู่ออกจากรถ รันครางเสียงหลงอายก็อาย เขินก็เขินเมื่อริคุสลัดกางเกงของพวกเขาทั้งสองคนทิ้งไว้ในรถแล้วเดินเปล่าเปลือยเข้าไปในบ้านทั้งๆอย่างนั้น

 

 

“อะ..อะ..อ๊ะ" รันทั้งหยิกทั้งข่วนริคุเมื่อคนขี้แกล้งเดินกระแทกตัวตนซ้ำไปซ้ำมาโดยไม่ยอมเข้าไปในบ้านเสียที พอรันจะเป็นคนไขประตูริคุก็กลับกระแทกตัวตนเข้าออกซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำเอาขาของเขาที่เกี่ยวเข้ากับสะโพกแกร่งแทบจะหลุดล่วงไปด้วยความอ่อนล้า

 

 

มีอย่างที่ไหนที่ถ่วงเวลาแกล้งกันแบบนี้เล่า!!

 

 

“คอยดูเถอะ..”รันคาดโทษพร้อมกับส่ายสะโพกไปมา "แกล้งกันแบบนี้เดี๋ยวจะไม่ให้นอน"

 

 

“หืม?” ริคุหัวเราะขำในลำคอเมื่อได้ยินคำพูดยั่วยวนของคนรัก เพียงแค่ประตูบ้านของพวกเขาแนบสนิทลง ริคุก็ดันรันเข้าไปตรงกำแพงบ้านแล้วสอดกายเข้าออกลงอีกครั้ง

 

 

“อือ...อือ..อือ" รันบอกไม่ถูกว่ามีความสุขขนาดไหน มือของเขาเปลี่ยนจากลูบไล้เส้นผมอ่อนนุ่มสีน้ำตาลมาเป็นนแผ่นหลัง แล้วนวดคลึงที่ต้นคอยามที่ริคุมอบจูบที่เร่าร้อนให้กับเขา

 

 

“รักนะ..ริคุ” รันครางบอกเป็นจังหวะสุดท้ายเมื่อปลดปล่อยความหอมหวานที่พรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย นัยน์ตาของรันพราวประกายไปด้วยความรักที่แน่นอยู่ในอก แม้ว่ากว่าที่พวกเขาทั้งคู่จะสมหวังจะใช้เวลานานก็ตาม แต่มันก็ยังดีกว่าที่พวกเขาจะต่างคนต่างเก็บงำความในใจเอาไว้ไม่ยอมพูดออกมาเสียที

 

 

“รักเหมือนกันครับ" ริคุกระซิบแผ่วเบาแนบข้างตรงริมฝีปาก กระชับอ้อมกอดที่มีคนตัวเล็กซบอยู่ตรงแผงอกให้แนบแน่นแล้วจูบเรือนผมหอมเบาๆ ต่อให้จากนี้ความรักของพวกเขาจะมีอุปสรรคอะไรแต่ริคุก็เชื่อมั่นว่าพวกเขาทั้งสองคนจะผ่านไปด้วยกันได้

 

 

เพราะริคุมั่นใจว่าไม่มีอะไรจะมาทำให้เขารักรันน้อยลงได้...

 

 

ไม่มีทางเลยจริงๆ...



_______________________________
Rome Talks
ขอบคุณที่ติดตามกันมานะคะ >_<
เจอกันเรื่องเสั้นเรื่องหน้าน้า~

ติดตามกันได้ที่
>>>https://www.facebook.com/rome.filano?ref=hl<<<[/size][/size]

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
จบแล้วใช่ม๊ายยยยยยยย
สองแฝดร้อนแรงจริงๆ >///<
ขอบคุณนะคะ

ออฟไลน์ ohho99

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-1
อ่านยาวรวดเดียวจบเลยค่ะ แป๊บเดียวจบซะแล้ว
สนุกดีค่ะ ยังดีที่ตอบจบหักมุมให้แฝดได้คู่กัน ไม่นิยมดราม่าเท่าไรคะ
ว่าแต่เป็นคู่ที่หื่นมากทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะคะ เสียเลือดไปหลายลิตร
ไว้จะตามไปอ่านเรื่องใหม่อีกนะคะ


เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
 :-[ แฝดร้อนแรงมากค่ะ
เพื่อนบ้านเค้าไม่ออกมาส่องกันหรอกเหรอเสียงแตรดังขนาดนั้น แถมกางเกงกองอยู่นอกบ้านอีก  :hao6:
ขอบคุณสำหรับตอนจบหวานๆ แฮปปี้เอนดิ้งนะคะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด