1
ตกถังข้าวสาร
[/size]
“กรี๊ดดดด ช่วยด้วยค่า โจรกระชากกระเป๋า”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นใจกลางห้างสรรพสินค้าชื่อดังของประเทศไทย หยุดสองเท้าคู่หนึ่งที่กำลังเดินแจกใบปลิวให้หันไปมองจากต้นกำเนิดเสียง ก็เจอคนที่คาดว่าน่าจะเป็นโจรกระชากกระเป๋าวิ่งกระวีกระวาดมาทางนี้ และก่อนที่จะวิ่งผ่านไป ก็ยื่นขาข้างหนึ่งไปขัดขวางเอาไว้ จนโจรค้นนั้นล้มลงกับพื้น กระเป๋าใบหรูกระเด็นมาที่ปลายเท้าของพลเมืองดีคนนั้น
“อะไรกัน นี่โง่ขนาดมาวิ่งราวกันในห้างเลยเหรอ” เอ่ยขณะก้มหยิบกระเป๋ามาไว้ในมือ ก่อนจะหันหน้าไปมองคนที่ก่อเหตุที่พยายามจะลุกขึ้นมาเอาเรื่อง
ผู้คนเริ่มมุงกันมากขึ้น เนื่องจากตรงนี้เป็นศูนย์กลางของห้าง บ้างก็หลบไปอย่างกลัวๆ เพราะไม่สามารถคาดเดาได้ว่า โจรคนนี้มีอาวุธซ่อนอยู่หรือเปล่า
“แก...” ก่อนที่จะได้เข้ามาทำร้าย สองแขนคนร้ายก็ถูก รปภ. สองคนควบคุมเอาไว้ได้ แล้วถูกลากออกไปจากตรงนี้โดยทันที
“กระเป๋าครับคุณผู้หญิง บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าฮะ” พลเมืองดีร่างผอมบางในชุดพนักงานของร้านอาหารร้านหนึ่งเดินเข้าไปถามไถ่อาการแล้วส่งกระเป๋าคืนเจ้าของไป
แต่งตัวดูดีขนาดนี้ คงต้องรวยมากๆ เลยล่ะ ทางที่ดีเรียกคุณผู้หญิงไปนั่นแหละดีแล้ว
“ฉันไม่เป็นไรหรอกหนู ขอบใจมากนะจ้ะ ถ้าไม่ได้หนูนี่ฉันคงแย่” หญิงมีอายุรับกระเป๋าไปแล้วขอบคุณ
“ขอบคุณแทนคุณผู้หญิงด้วยนะคะ” ผู้ติดตามคุณหญิงเอ่ยพลางโค้งให้หลายๆ ครั้ง จนคนตัวเล็กแทบจะห้ามไม่ทัน
ให้คนมีอายุมากกว่ามาก้มหัวให้ไม่ได้
“อย่าฮะๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีมันวิ่งมาทางผมพอดี อะไรช่วยได้ก็ช่วยนะครับ”
คุณหญิงจ้องมองกริยานั้นด้วยความเอ็นดูและชื่นชมเด็กหนุ่มที่หน้าตาน่ารัก ผิวขาว ตัวบอบบาง มารยาทก็ดี มีกาลเทศะ รู้สึกถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น
“เพื่อเป็นการตอบแทน ให้ฉันได้เลี้ยงอาหารหน่อยเถอะนะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ แล้วผมก็มีงานจะต้องทำด้วย ไม่อย่างนั้นโดนไล่ออกแน่ๆ แฮ่” ปฏิเสธอย่างเกรงใจ
“เอาเป็นตอนเลิกงานก็ได้ ฉันยังไม่กลับหรอก”
ลำบากใจจัง
“ผมเกรงใจฮะ ไม่เป็นไรจริงๆ”
“ฉันเข้าไปรอในร้านที่หนูทำงานก็ได้ ร้านไหนหรือ” คุณหญิงยังคงรบเร้า จนเด็กหนุ่มถอนใจด้วยความหน่าย จนปัญญาจะห้ามกับ
ผู้เอาที่เอาแต่ใจแล้ว
“งั้นก็ตามใจครับ คุณผู้หญิง เชิญฮะ” ร่างบางเดินนำเข้าไปในร้านอาหารเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ตรงนั้น เลือกที่นั่งให้กับคุณหญิงเสร็จก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพนักงานต่อไป ก่อนจะลาไปแจกใบปลิวต่อให้เสร็จ
2 ชั่วโมงผ่านไป ร่างบางเดินมาที่โต๊ะที่คุณหญิงนั่งอยู่ด้วยชุดธรรมดาที่คาดว่าน่าจะเปลี่ยนชุดเตรียมกลับบ้านแล้ว
“ขอโทษนะฮะคุณผู้หญิงที่ทำให้รอนาน ผมบอกแล้วเห็นมั้ยว่าไม่เป็นไร คุณหญิงเบื่อหรือเปล่าฮะ”
“ไม่หรอกจ้ะ เราไปกันเถอะ ฉันนัดสามีไว้ที่อีกร้านหนึ่งนะ ไปด้วยกันเถอะ ฉันจะเลี้ยงข้าวอร่อยๆ” คุณหญิงเดินมาจับแขนร่าง
บางราวกับสนิทกันมานานแล้วออกแรงดึงเจ้าตัวให้เดินตามมา
เป็นคุณหญิงที่ไม่ถือตัวเสียอีก ปกติร่างบางจะเจอแต่ผู้ดีที่แสนจะดูถูกคน ยิ่งเขาแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาด้วยแล้ว แค่เฉียดตัวเข้ามาใกล้จะรังเกียจแสนเกลียดเลย
ใช่แล้ว เขาเคยถูกไล่ออกจากงานด้วยเหตุการณ์แบบนี้
ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันนะ ดูท่าทางมีฐานะ ทำไมถึงกล้าสัมผัสคนธรรมดาอย่างเขากัน
เมื่อก้าวเข้ามาให้ร้านอาหารหรู ที่คนอย่าง ‘ปลายฝัน สุขสวัสดิ์’ ไม่เคยได้เหยียบเข้ามาเลยสักครั้งในชีวิต แค่ก๋วยเตี๋ยวข้างทางก็เหมาะพอแล้ว
“ยินดีต้อนรับคะคุณหญิงอัญมณี คุณท่านมารอนานแล้วคะ” พนักงานต้อนรับเอ่ยอย่างนอบน้อม คุณหญิงพยักหน้าหน่อยๆ ก็จะควงแขนเขาเข้าไปในร้านด้วยสีหน้าที่เบิกบานสุดๆ
“คุณพี่คะ วันนี้ฉันมีแขกด้วยนะ”
เพียงแค่คุณผู้ชายเงยหน้าขึ้นมามอง ปลายฝันก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ คุณอิสระเองเมื่อเห็นร่างบางก็ยิ้มออกมาด้วยความยินดี
“หนูดรีมนี่เอง มากับคุณหญิงได้ยังไงละ” ชายสูงอายุเอ่ยถามด้วยสีหน้าอ่อนโยน
“สวัสดีครับ” ร่างบางยกมือไว้
“น้องพามาเอง เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง หนูนั่งเลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ ว่าแต่คุณพี่รู้จักหนูดรีมได้ยังไง” ปลายฝันนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ คุณหญิงที่ตอนนี้ซักคุณอิสระใหญ่
“ก็เด็กคนนั้นที่ช่วยผมตอนที่จะโดนรถชนนั่นไง หนูดรีมนี่ล่ะ”
“พระเจ้า โลกลมจริงๆ เลย” คุณหญิงอุทานอย่างตกใจ
“หนูดรีมสบายดีนะ มีปัญหาอะไรบอกลุงได้”
“ดรีมสบายดีฮะคุณลุง แล้วคุณลุงล่ะฮะ ทำงานอย่าหักโหมมากนะครับ วัยขนาดนี้แล้ว” ร่างเล็กแซวอย่างสนิทสนม
คุณหญิงเป็นภรรยาของคุณลุงอิสระ อภิหชัยบดินทร์ เศรษฐีอันดับต้นๆ ของประเทศไทยเลยนะ มันบุญวาสนาอะไรของเรากันล่ะนี่
“ไม่แล้วละ ลุงโยนไปให้ลูกๆ ทำหมดแล้ว ว่าแต่ตอบคำถามได้หรือยัง ทำไมถึงมาด้วยกันได้”
“น้องถูกโจรกระชากกระเป๋าเมื่อประมาณ 2 ชั่วโมงที่แล้วนะคะ หนูดรีมช่วยไว้ได้”
“แล้วคุณหญิงเป็นอะไรหรือเปล่า นี่เราติดหนี้ชีวิตหนูดรีมอีกแล้วนะ เมื่อไหร่หนูดรีมจะตอบรับความหวังดีของเราเสียทีล่ะ ลุงอยากจะให้หนูมาเป็นสะใภ้จริงๆ นะ แล้วความฝันของหนู ถ้าไม่รีบทำมันจะสายเอา ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนหรอกหนู จะตายไปตอนไหนยังไม่รู้เลย” เมื่อได้รับการส่ายหน้าจากคุณหญิงว่าไม่เป็นไร ก็หันไปพูดกับปลายฝันในเรื่องเดิมๆ ที่พยายามจะเกลี้ยกล่อมอยู่เสมอเมื่อเจอกัน
“แต่ดรีมเกรงใจจริงๆ ฮะคุณลุง ตอนนี้ดรีมเองก็เก็บเงินได้เยอะแล้วละฮะ เดี๋ยวก็จะไปสมัครเรียนแล้ว” ปลายฝันโกหกออกมาคำโต
แต่มีหรือที่คนอายุมากกว่าจะดูไม่ออก
“เมื่อ 3 เดือนก่อนหนูก็พูดแบบนี้ แล้วเป็นไง ตอนนี้ทำไมหนูถึงยังไม่ได้เรียน ลุงรู้ว่าหนูเกรงใจ แต่หนูคิดดูนะลูก ว่าตอนนี้ดรีมอยู่ตัวคนเดียว ทำงานเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่อายุ 13 ปี ลุงเองก็อยากจะให้การศึกษาเด็กดีเด็กขยันอย่างหนู หนูดรีมติดอะไรหรือถึงไม่รับความหวังดีนี้”
การหว่านล้อมของอิสระทำเอาปลายฝันอึกอัก ไปไม่ถูก
“ดรีมแค่เกรงใจ ที่จะรับความหวังดีไว้เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลย”
“ก็ลุงบอกแล้วไง ว่าให้มาเป็นสะใภ้ของ อภิหชัยบดินทร์ ลุงอยากมีสะใภ้เป็นหมอ” เอ่ยทีเล่นทีจริง
“นั่นสิหนูดรีม ป้าก็เอ็นดูหนูมากๆ เลยนะ เพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าหนูลำบากขนาดนี้ ป้าชื่นชมในตัวหนูมากเลยจ้ะ” คุณหญิงเองก็
ช่วยรบเร้าอีกคน
ยอมรับว่าถูกชะตาและเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็น
“แต่ว่าการแต่งงาน มันขึ้นอยู่กับความรักไม่ใช่หรือฮะ แล้วฐานะของดรีมเองก็ใช่ว่าจะทำให้คุณลุงกับคุณหญิงเชิดหน้าชูตาได้ ที่
สำคัญ น่าจะทำให้พลอยขายขี้หน้าเปล่าๆ นะฮะ” ปลายฝันอ้างเหตุผลต่างๆ นาๆ เพราะกลัวการถูกนินทาในภายภาคหน้า ว่าจะไปทำให้ครอบครัวเขาขายขี้หน้าเปล่าๆ
“โธ่ เราน่ะไม่กลัวอยู่แล้ว เขาว่าก็ปล่อยเขาไป ลุงกับคุณหญิงไม่ได้ขอเขากินสักหน่อย”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นนั่นแหละหนูดรีม ตกลงว่าจะมาเป็นสะใภ้ของป้าใช่มั้ยจ้ะ”
ปฏิเสธคุณหญิงไป ท่านจะร้องไห้มั้ยเนี่ย ดรีมเครียด
“แล้วลูกของท่านอีกล่ะฮะ ถึงคุณลุงกับคุณหญิงไม่อาย ก็ใช่ว่าลูกของคุณลุงคุณหญิงจะไม่อายนี่ฮะ”
“ลูกๆ เราเขาไม่มีปัญหาแน่นอนจ้ะ”
“แต่ดรีมเกรงใจจริงๆ ฮะ ที่สำคัญคงมีคนที่เหมาะสมกว่านี้อยู่แล้ว ดรีมไม่เหมาะกับการที่ต้องเข้าไปพัวพันกับ อภิหชัยบดินทร์
หรอกฮะ”
“ทำไมหนูดรีมดูถูกตัวเองจังลูก เอาเป็นว่าลองดูก่อนมั้ยละลูก หมั้นกับพี่เขาก่อน เข้าไปอยู่ในบ้าน เรียนรู้กันและกัน ถ้าไม่ใช่
จริงๆ ถึงวันนั้นก็ขอแค่หนูพูดมา ป้ารับได้เสมอ ส่วนเรื่องเรียน หนูได้เรียนจนจบแน่ๆ”
“ดรีมกลัว กลัวว่าจะขึ้นไปสูงเกินไป เวลาตกลงมามันจะเจ็บ...แสนสาหัส” คนตัวเล็กที่ภายนอกดูแข็งแกร่ง แต่ภายในเต็มไปด้วยความอ่อนไหว เอ่ยออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือ
ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไร....ใช่ว่าอนาคตจะไม่รู้สึก...
หัวใจของมนุษย์น่ะ...ยากแท้หยั่งถึง แม้ตอนนี้บอกว่าไม่รู้สึก ไม่มีวันที่รู้สึกเด็ดขาด แต่สุดท้ายก็ตกม้าตาย...เพราะหัวใจน่ะ ยิ่งได้รับความอ่อนโยนมากเท่าไหร่ มันก็หวั่นไหวมากเท่านั้น...
“โธ่ หนูคงผ่านความลำบากมาเยอะมากเลยใช่มั้ยจ้ะ นับแต่นี้เป็นต้นไป ให้ป้าเป็น ‘แม่’ ของหนูเถอะนะ” คุณหญิงเอ่ยอย่าง
เห็นใจ เอ็นดู ชื่นชมเต็มไปหมด
“ใช่แล้วหนูดรีม จากนี้ไป ก็ให้เรียกลุงว่า ‘พ่อ’ นะ ไหนๆ เราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”
“ดรีม...เรียกได้หรือฮะ ฮึก... ดรีมจะมีคุณพ่อ คุณแม่ ใช่มั้ยฮะ ฮึก” คุณหญิงดึงตัวร่างบางไปกอดอย่างสงสารจับใจ ปลอบประโลมร่างบาง ให้ความอบอุ่นเท่าที่จะทำได้
คนที่ต่อสู้มาด้วยลำแข้งของตัวเองตั้งแต่เด็กๆ ไร้พ่อ ไร้แม่ พอตัวเองรู้ว่ากำลังจะมีพ่อ แม่เท่านั้นแหละ กำแพงทั้งหลาย ทะลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี
ต่อให้อนาคต ดรีมจะเจ็บสาหัสขนาดไหนเมื่อตกลงมา มันก็ไม่เป็นไร...
เพียงแค่ขอให้ได้สัมผัสถึงความอบอุ่นของคำว่า... ครอบครัว!! ก็พอ
ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้วกับการปรับตัวเข้าไปอยู่ในบ้านของตระกูลอภิหชัยบดินทร์ ที่ดูเหมือนว่าจะกว้างขวง ใหญ่โตกว่าที่ร่างบางคิดไว้เสียอีก มาวันแรกปลายฝันถึงกับเกร็งตัว ทำอะไรก็ไม่สะดวก เพราะกลัวจะโดนนู่นโดนนี่แตก กับคนที่บ้าน คนงาน ปลายฝันเข้ากันด้วยดี เนื่องจากประมุขของบ้านแนะนำไปแล้วว่าเข้ามาอยู่ในฐานะอะไร แต่อย่างไรก็แล้วแต่ เป็นเพราะความน่ารัก น่าเอ็นดู รู้กาลเทศะมากกว่า ถึงจะเข้ามาเป็นสะใภ้ แต่ให้ปฏิบัติกับคนงานที่อายุมากกว่าแบบเจ้านายก็ไม่ไหว
เพราะปลายฝันรู้ตัวเองดี ว่าก็ไม่ได้ดีไปกว่าคนงานในบ้านเลยสักนิด
“หนูดรีม วันนี้เราจะทำอะไรทานกันดีจ้ะ แม่ตื่นเต้นจังเลยจะได้ทำอาหารกับหนูเนี่ย” คุณหญิงอัญมณีเอ่ยอย่างตื่นเต้น ที่จะได้ทำอาหารกับลูกสะใภ้
“คุณผู้หญิงคะ พอมีลูกสะใภ้นี่ กระตือรือร้นที่จะทำอาหารจัง จำไม่ได้หรือคะที่คุณผู้หญิงเข้าครัวคราวก่อน แค่ชงกาแฟ ครัวยังเกือบเละเลย แล้วนี่ครัวจะไม่พังเลยหรือคะ”
“เงียบเลยนะพร เดี๋ยวก็หักเงินเดือนหรอก ไม่จริงนะจ้ะหนูดรีม แม่ทำอาหารเป็นนะจ้ะ แต่ไม่เก่งเท่าไหร่ ถึงจะให้หนูดรีมช่วย
สอนนี่ไงจ้ะ” เมื่อขู่คนสนิทอย่างพรจันทร์เสร็จก็รีบหันมาแก้ตัวกับปลายฝันเป็นพัลวัน
ซึ่งร่างบางก็หัวเราะออกมาในความน่ารักของคุณหญิง
“เดี๋ยวดรีมสอนเองฮะคุณแม่”
“เห็นไหมพร ลูกสะใภ้ฉันน่ารักขนาดไหน เธอน่ะออกไปไหนก็ไป”
“อ้าว? ทำไมคุณผู้หญิงไล่พรอย่างนี้ล่ะคะ คุณดรีม ให้ป้าอยู่ด้วยนะคะ ป้าอยากช่วย” เมื่อสู้คุณหญิงไม่ได้ หัวหน้าแม่บ้านอย่างพรจันทร์เลยหันไปขอร่างบางแทน
“ให้ป้าพรอยู่นะฮะคุณแม่ อยู่กันเยอะๆ สนุกกว่านะฮะ”
“ก็ได้ ชิ!! เห็นแก่หนูดรีมนะเนี่ย”
“เอาล่ะฮะ หยุดทะเลาะกันดีกว่า ดรีมว่าเรามาทำอาหารเย็นนี้กันเถอะฮะ เดี๋ยวจะไม่ทันคุณพ่อกลับมา บ่นหิวไม่รู้ด้วยนะฮะคุณแม่”
“จ้ะ แต่วันนี้ทำเยอะหน่อยนะหนูดรีม”
“หืม...ทำไมฮะ” คนที่ล้างมืออยู่หันมาถาม
“ก็วันนี้พี่ๆ เขาจะมาทานข้าวที่บ้านน่ะจ้ะ จะได้แนะนำให้รู้จักไปเลย จะได้ชินๆ พอถึงงานหมั้นจะได้ไม่เกร็ง”
จบประโยคกระชากวิญญาณของปลายฝันจากคุณผู้หญิงแล้ว ร่างบางเหมือนจะหมดแรงเอาเสียดื้อๆ ยังไม่พร้อมที่จะเจอสองคนนั้น ยังไม่พร้อมจริงๆ
แน่ล่ะ ใครจะไปพร้อมได้ล่ะ อยู่ๆ ก็กลายเป็นหนูตกถังข้าวสารได้เป็นสะใภ้ของอภิหชัยบดินทร์ ไม่พอยังได้สามีทีเดียวถึงสองคน...
รับได้ก็ให้มันรู้ไป...
50%
มาเสิร์ฟตอนแรกให้ก่อน 50% นะคะ ขอขอบคุณทุกเสียงตอบรับเป็นอย่างดี เรื่องนี้มีกระแสดีมากเลย คนติดตามเยอะมาก จนยูกิดีใจสุดๆ ฝากติดตามกันต่อไปนะคะ พยายามที่จะแต่งเรื่องนี้ให้หลากหลายรสชาติ หลากหลายอารมณ์ที่สุดค่ะ
ติดตามความรักของ ดินดรีมเพลิงต่อไปนะคะ
ถ้าเห็นว่ายูกิหายไปนานให้ตามทวงได้ที่แฟนเพจเลยนะคะ หรือพูดคุยกับยูกิได้ที่แฟนเพจเลยค่ะ สิงอยู่ที่นั่น (ก็โทรศัพท์เล่นได้)
https://www.facebook.com/sawachiyuki 
คลิกด้านล่างเพื่ออ่านตอนต่อไป
ตอนที่ 1.2
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
