ตอนที่ 29“ กลับมาแล้ว " เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเสียงร่าเริงอย่างที่สุดเหมือนทุกวัน ผมหันไปมองที่ประตูตอนที่หันกลับมาดูทีวี ร่างบางๆของมันก็วิ่งเข้ามากอดจากด้านหลังเหมือนทุกวัน " พี่เสือ "
“ ก็ได้ยินแล้วไง " โดนหอมแก้มไปเต็มฟอด มันก็เดินอ้อมมานั่งข้างๆ
“ ได้ยินแล้วก็น่าจะพูดออกมาบ้างว่า กลับมาแล้วเหรอครับที่รัก เหนื่อยมั้ยครับ ไม่ใช่ทำหน้าเหมือนจะตายตอนเจอกู มึงเจอแฟนมึงที่หายไปเรียนหลายชั่วโมงนะ ไม่ใช่เจอคนที่คนที่มึงไม่ชอบขี้หน้าสักหน่อย "
“ แล้วมันต่างอะไรกัน " ผมหันไปถามมันก็ ทำหน้านิ่ง " แล้วมึงหายหัวไปไหนมา เลิกเรียนนานแล้วไม่ใช่เหรอ "
“ ห่วงใยแฟนละสิว่าทำไมไม่กลับบ้าน "
“ มึงจะบอกกูมั้ย "
“ บอกๆ " ยื่นมือมาลูบแขน " ไปหากิ๊กมา " เหลือบมองมันที่ยิ้มกว้างออกมาให้ ผมทำหน้านิ่ง ปิงก็ล้มตัวลงมากอด " ล้อเล่น "
“ กูขำมั้ย "
“ คิดว่าไม่ " ทุกอย่างเงียบลงปิงส่งยิ้มแห้งๆมาให้ " ไปหาไทมา วันนี้มันไม่ไปเรียนนะ กูเลยนึกเป็นห่วงว่ามันจะเป็นยังไงบ้าง "
“ แล้วมันเป็นไง "
“ เอากับผัวอยู่ในห้อง เลยไม่ได้ไปเรียน " ปิงว่าหน่ายๆมันถอนหายใจออกมา " อยากรู้จังเลยน่า หน้าตาแฟนไอ้ไทจะเป็นยังไง "
“ แล้วไปเสือกอะไรเรื่องชาวบ้าน "
“ ไม่ได้เรียกว่าเสือก เรียกว่า ห่วงใย "
“ อ้าง " ผมว่าเบาๆ อีกคนซบลงมา ปิงหลับตาลงก่อนจะบ่นออกมาด้วยเสียงน่ารัก
“ เหนื่อยจัง คืนนี้กูต้องทำการบ้านตั้งเยอะแยะ " ดันตัวเองเข้ามาหาผมมากขึ้น หน้าที่ซบลงบนต้นคอ " แถมพรุ่งนี้ต้องไปพรีเซ็นต์งานอีก "
“ ก็รีบทำซะตั้งแต่ตอนนี้ "
“ ตอนนี้ขี้เกียจ อยากจะนั่งกอดแฟน " มือของปิงกอดเอวของผมไว้แน่น ทุกอย่างรอบตัวของเราเงียบ ผมเองก็ได้แต่นั่งลูบหัวมัน
“ ทำไมตัวร้อนๆ "
“ ร้อนเหรอ " มันเงยหน้าขึ้นมาถาม ผมก็พยักหน้า “ รู้สึกปวดหัวอยู่เหมือนกันเหละ "
“ งั้นวันนี้ก็รีบนอน "
“ ไม่ได้ บอกว่าวันนี้ต้องทำการบ้านไง การบ้านเยอะ "
“ งั้นก็รีบไปทำ " ผมดึงมือมันกอดผมไว้ออกจากตัว " ไปทำการบ้านของมึงซะ "
“ ไม่เอา ชาร์ตแบตก่อน " ดึงตัวเองเข้ามากอดผมอีกครั้ง " อยากกอดมึงไว้อย่างงี้ "
อยากจะดึงมันออกจากอ้อมกอดของตัวเอง อยากจะให้มันไปรีบทำการบ้านให้เสร็จ แล้วอาบน้ำ กินยา พักผ่อนซะ แต่ใบหน้าที่กำลังซบลงมาบนอก กลิ่นหอมๆที่ทำให้ผมยิ้มได้ ถึงอยากจะให้ออกไปห่างๆแต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่า กอดกันอยู่แบบนี้ ก็ทำให้รู้สึกดียิ่งกว่า การการะทำไหนๆ
เข้าสู่ช่วงดึกที่ทุกอย่างในคอนโดเงียบสนิท ปิงแยกตัวออกจากผมไปนั่งทำการบ้านเงียบๆ คนเดียวอยู่ในห้องนอนอีกห้องที่ไม่ใครอยู่ ผมมองดูเวลาสลับกับประตูห้องที่ยังไม่เปิดออกมาสักที แม้จะผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วก็ตาม
“ นี่ไม่คิดจะออกมาเลยรึไงว่ะ " บ่นออกมาตอนที่ตามองไปที่ทีวีที่ไม่มีอะไรให้ดูเท่าไหร่ มันน่าเบื่อพอๆกับประตูที่อยากจะให้เปิดแต่กลับไม่เปิดออกมา แม้จะจ้องมองเท่าไหร่ก็ตาม ผมลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็น ตอนที่กำลังหาอะไรสักอย่างผมพลันไปเจอกับช็อคโกเล็ตที่ตั้งอยู่ในตู้เย็น ช็อคโกเล็ตที่ไม่ใช่ของผม หยิบมันขึ้นมาก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูห้องที่ไม่เปิดออกมาสักที
“ ปิง " ผมเปิดประตูเข้าไป ก่อนจะยื่นช็อคโกเล็ตไปให้ อีกคนที่เงยหน้าขึ้นจากคอม " เปิดให้หน่อย "
“ ห๊ะ? "
" เปิดให้หน่อย "
" นี่มันของกูนะ " ชี้มาที่ช็อคโกเล็ตที่ผมถืออยู่
" ก็แล้วทำไมกูจะกิน มีปัญหารึไง"
" ก็เปล่า " ขมวดคิ้วมองผม แต่มือก็รับช็อคโกเล็ตในมือผมไปเปิดให้ มันยื่นกลับมา " เอาไป .. ให้ทำเรื่องแค่นี้เอง "
“ อื้ม แล้วจะทำไม " ผมหยิบช็อคโกเล็คที่ถูกเปิดแล้วขึ้นกิน รสชาติดีเลยครับเป็นแบบมีเหมือนเนื้อสัมผัสกรอบๆอยู่ด้านใน
“ ก็คิดว่า เข้ามาเพราะเป็นห่วง "
“ เอาไป " ผมยื่นช็อคโกเล็ตให้มัน " ไม่เห็นจะอร่อย ไม่ชอบ "
“ ซะงั้นไป " มันรับของที่ผมยื่นให้ก่อนจะตั้งเอาไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม สายตาที่จ้องคอมพิวเตอร์อยู่นั่น ผมไม่เข้าใจหรอกครับว่ามันกำลังทำอะไรแต่การจดจ้องที่ตั้งใจมากเกินไปก็ทำให้ผมหงุดหงิด
“ ไม่กินเหรอ "
“ อะไร " ตอบออกมาแต่ก็ไม่ได้หันมามองผม
“ ช็อคโกเล็ต "
“ ไม่อะ เดี๋ยวก่อน "
“ อร่อยนะ "
“ ไหนบอกเมื่อกี้ไม่อร่อย " ปิงหันมาหาผม มันมองช็อคโกเล็ตที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะหยิบขึ้นมา " อย่าบอกนะ ว่าเอามาให้กูแก้เครียด แต่ก็น้า คนอย่างพี่เสือเหรอจะแกะห่อช็อคโกเล็ตไม่ได้ "
“ แค่ไม่ชอบ แกะของใครก่อน "
“ มารยาทดีแบบนี้ ไม่น่าจะใช่นิสัยมึงนะ มารยาแน่ๆ "
“ แค่กลัวว่ามดมันจะมา ถ้าไม่รีบกิน " ไม่รู้จะอ้างอะไรผมบอกอีกคนไปแบบนั้น " มึงก็รีบๆกินซะ " เดินออกมาจากห้องนอน ผมทำได้แค่ขยี้หัวไปมาตอนที่ปิดประตูบานนั้นลงอีกครั้ง " ไม่มีข้ออ้างอะไรที่พูดแล้วดูดีกว่านี้ รึไงว่ะ "
ผมล้มตัวเองนอนลงบนโซฟาอีกครั้งมองดูนาฬิกาที่ผ่านเคลื่อนไปช้าๆ สลับกับประตูห้องที่ปิดสนิท คืนนี้มันคงทำงานอีกนาน ตอนที่เข้าไปเมื่อครู่สายตาจริงจังกับงานที่อยู่ตรงหน้า ผมไม่อยากจะเชื่อว่ามันก็เป็นคนจริงจังกับงาน ปกติเห็นแรดๆไปวันๆ แต่ปิงก็แบบนี้ ไม่สามารถตัดสินได้ว่าเป็นคนยังไง ด้วยการมองเพียงครั้งเดียว
“ น่าเบื่อชะมัด " ถอนหายใจออกมา ตอนที่มันอยู่ข้างๆแม้มันจะน่ารำคาญ แต่ก็ดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ ทั้งเบื่อแล้วก็เหงา
ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟาอีกครั้ง เดินไปที่ห้องครัว หยิบแก้วออกมาหนึ่งใบ ก่อนจะพลันไปเจอแก้วอีกใบที่ตั้งอยู่ เอามันลงมาวางข้างๆกัน ตักผงไมโลใส่ลงไปในแก้วตัวเอง ครีมเทียม นม ตอนที่ตักน้ำตาลใส่แก้วผมพลาดตักใส่มันมากเกินไป ผมย้ายน้ำตาลตักลงไปในแก้วของปิง " ไม่ได้ชงให้นะ ก็แค่น้ำตาลเหลือไม่อยากจะเอากลับไปในขวดเท่านั้นเหละน่า "
จัดการชงไมโลร้อนสองแก้วตอนที่คนให้มันเข้ากัน ตอนที่ลังเลว่าจะเอาไปให้มันด้วยเหตุผลอะไรดี ขาก็นำทางออกไปแล้ว ผมมีคำตอบเดียวที่ตัวเองรู้สึก ' นั่งด้วยคนสิ อยากจะอยู่ด้วย '
ปัง ปัง ปัง! ผมเอาเท้าเคาะประตู สักพักห้องปิงก็เปิดประตูออกมา " มีอะไรอีก คราวนี้จะให้แกะอะไรให้อีก "
“ เอาไป " ยื่นไมโลร้อนไปให้มัน ปิงก็ขมวดคิ้วงงตอนที่ยื่นมือมารับมันไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม แววตาน่ารักที่บอกถึงความดีใจ
“ ชงให้กูเหรอ "
“ กูชงเหลือ แก้วนี้ไม่อร่อย "
“ ไม่อร่อยจริงๆเหรอ ไหนชิม " ยกแก้วในมือขึ้นชิม " ก็อร่อยดีนี่น่า "
“ งั้นก็แดกซะสิ " เดินผ่านมันเข้าไปในห้อง ผมนั่งลงบนโซฟาที่ตั้งอยู่ใกล้ๆโต๊ะทำงานของมัน
“ แล้วมึงเข้ามาทำไม ออกไปดิกูจะทำงาน " ตวัดสายตาไปมองคนที่ออกปากไล่ ก่อนจะหันมานอนนิ่งๆเหมือนไม่ได้ยิน " นี่ กูไม่มีสมาธิ "
“ เปลืองแอร์ "
“ ห๊ะ "
“ ก็อยู่หลายๆห้อง เปิดแอร์หลายๆ ตัวมันเปลืองแอร์ " หยิบหูฟังจากกระเป๋ากางเกงเสียบกับโทรศัพท์ผมกดเปิดเพลงฟัง สายตาที่มองมันอยู่ ปิงยิ้มก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ของมัน ผมเผลอถอนหายใจโล่งอกที่มันไม่ได้เอ่ยถามหรือแซวอะไร เพราะที่ผมเข้ามานั่งในห้องนี้ก็แค่ อยากจะเห็นหน้ามัน อยากจะอยู่ด้วยกัน ก็เท่านั้น
แต่ถ้าจะให้บอกออกไปตรงๆ.. ก็คงไม่กล้า
ฟังเพลงจนเผลอหลับไปรู้สึกอีกทีก็ตอนที่มีผ้าห่มผืนหนากำลังถูกยกขึ้นมาคลุมร่างของผมไว้ " เสร็จยัง " ผมเอ่ยถามมันที่ยิ้มออกมาก่อนจะส่ายหน้า
“ ยังเลย อีกเยอะมึง "
“ ตีเท่าไหร่แล้ว "
“ ตีสาม "
“ ค่อยทำต่อพรุ่งนี้ " ผมบอก ตอนที่ลุกขึ้นจับข้อมือของมันไว้ " ตอนนี้ไปนอนได้แล้ว "
“ ไม่ได้หรอก กูต้องเสร็จก่อนพรุ่งนี้เพราะว่า กูต้องพรีเซ้นต์คาบเช้า " ผมขมวดคิ้วก่อนจะนั่งลงที่เดิม สายตาที่จ้องมันตอนที่ปิงเห็นแบบนั้นมันก็ย้ายตัวเองจากเก้าอี้หน้าคอมมานั่งบนตักผม มือเรียวของมันประคองใบหน้าของผมไว้ " มึงนะ ไปนอนได้แล้ว "
“ พรุ่งนี้กูไม่มีเรียน "
“ เหรอ " พยักหน้าให้มันปิงก็ซบลงตรงไหน " นี่ เสือ ของชาร์ตแบตหน่อยสิ "
“ อื้ม " กอดเอวของผมไว้แน่น ปิงนิ่งอยู่แบบนั้นสักพัก ก่อนจะบ่นออกมา " ปวดตา ปวดหัว มึนไปหมดแล้ว "
“ ก็นอนพักสักชั่วโมง " ยื่นมือไปทำทีท่าว่าจะลูบหัว ผมก็ลดลงมาเป็นวางที่หลังผมถอนหายใจตอนที่ตัวเองไม่นึกกล้าที่จะทำอะไรอย่างงั้น ด้วยความหงุดหงิด " นอนสักชั่วโมงก่อนจะค่อยลุกขึ้นมาทำใหม่ "
“ ไม่เอาอะ ขืนทำแบบนั้น กูต้องนอนยิงยาวไม่ลุกแน่ๆ ค่อยกลับมานอนทีเดียวตอนที่เรียนเสร็จแล้วกัน "
“ ก็ตามใจ " บอกแบบนั้นมันก็ดันตัวเองออกจากตัวของผม ขาที่กำลังจะลุกขึ้น ผมฉุดแขนมันไว้ " เสร็จแล้วเหรอ "
“ อะไร "
“ มึงชาร์ตแบตเสร็จแล้วเหรอ "
“ พี่เสือ อยากให้น้องกอดพี่เสืออีกเหรอ " ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไร ปิงล้มตัวลงมากอดคอ มันหอมแก้ม " กูก็อยากจะทำมากกว่านั้นหรอก แต่ว่า ทำงานให้เสร็จแล้วก็ค่อยมานั่งกอดกันให้หนำใจไปเลยดีกว่า อย่ารำคาญกูไปก่อนแล้วกัน "
“ กูเคยไม่รำคาญมึงด้วยเหรอ "
“ คิดว่าไม่นะ ฮ่าๆ " เสียงหัวเราะของมันดังขึ้นท้ายประโยค " มึงนะ กลับไปนอนที่ห้องได้แล้ว "
“ คืนนี้ จะนอนห้องนี้ "
“ อยากจะอยู่กับกูก็บอกมา "
“ หนวกหูน่า " ล้มต้วลงนอนบนโซฟาตัวเดิม ผมหลับไปอีกครั้งแม้ว่าคืนนี้ข้างกายจะไม่รู้สึกอุ่นเหมือนก่อน
...............................................
แสงแดดสาดกระทบลงมาบนร่างของผมในตอนตอนเช้าบรือตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมองไปรอบๆแล้วก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้แล้วยกเว้นผม คอมพิวเตอร์ที่ปิงทำงานอย่างหนักเมื่อคืนถูกปิดลงไปแล้ว ลุกขึ้นจากโซฟาพาตัวเองเดินออกไปนอกห้อง กลิ่นหอมๆของกาแฟทำเอาผมขมวดคิ้ว
“ ตื่นแล้วเหรอ " เสียงใสเหมือนทุกวันที่เอ่ยทักผม พร้อมกับวางขนมปังปิ้งในจานลงบนโต๊ะ
“ ถ้ามีเวลาทำอาหารพวกนี้ กูว่ามึงเอาเวลาไปนอนดีกว่ามั้ง " บอกมันแบบนั้นก่อนจะนั่งบนเก้าอี้ " เมื่อคืนนอนกี่โมง "
“ ยังไม่ได้นอน " เสียงเรียบๆว่าออกมา ปิงจับหัวตัวเองก่อนจะนวด " เดี๋ยวค่อยกลับมานอนทีเดียวก็ได้ "
“ เป็นอะไร "
“ ปวดหัว ปวดมากเลย จะอ้วกด้วย " มันว่าแบบนั้นตอนที่พาตัวเองมานั่งอยู่ตรงหน้าผม " มึงไม่มีเรียนวันนี้ กูไปเรียนกับไอ้ฝนดีกว่า " โทรศัพท์ถูกหยิบออกมาจากกระเป๋ามันที่กำลังจะกดโทรออก ผมก็หยิบโทรศัพท์นั่นออกมือมันแล้ววางลงที่เดิม
“ ไม่ต้องหรอก " กินขนมปังเข้าไป พลางบอกอีกคนที่เงยหน้าขึ้นมา ปิงกำลังกินกาแฟแม้จะเป็นของที่ตัวเองไม่ชอบ " กูจะไปส่งเอง "
“ เป็นห่วงกูสินะ "
“ กลัวมึงตายกลางทางมากกว่า "
“ ชิส์ รู้หรอกน่า ว่า เป็นห่วง " เท้าคางมองผมกินอาหารเช้า สายตาโรยราของมันที่มองมาแทบจะปิดลงทุกครั้ง
“ หยุดสักวันเถอะ "
“ ไม่ดีกว่า เพราะถ้ากูหยุดงั้นที่กูอุตส่าห์นั่งทำทั้งคืนก็หมดความหมายงั้นสิ ไม่เอาหรอก " ส่ายหน้าไม่ยอม ผมถอนหายใจออกมา ' เด็กดื้อ '
หลังจากมื้ออาหารเช้าผมรีบอาบน้ำ แต่งตัวก่อนจะพาคนป่วยที่วันนี้ดูโรยราไม่สดใสเหมือนเมื่อหลายวันก่อนไปมหาลัย ปิงเดินนิ่งๆอยู่ข้างๆผม ท่าทางแปลกไปจนผมรู้สึกอดห่วงไม่ได้ ยกมือขึ้นจับที่หน้าผากของมัน ตัวของปิงร้อนจี๋
“ ไข้แดกหนักแล้วนะ ยังจะไปอีกเหรอ "
“ ไป " ผมมองหน้ามันที่ยังคงดื้อดึงไม่ยอมเลิก ถอนหายใจออกมา มันก็ส่งยิ้มแห้งๆมาให้ มือของมันเอื้อมมาจับมือผมแล้วกุมเอาไว้แน่น " ไม่ต้องห่วง มีมึงอยู่ด้วยทั้งคน เดี๋ยวกูขึ้นไปพรีเซ็นต์งานเสร็จแล้วจะกลับบ้านมากินยานอนเลย กูไม่เป็นอะไรหรอก กูไหวน่า สบายมาก "
ถึงจะพูดออกมาแบบนั้น แต่หน้าแดงๆเพราะพิษไข้ก็ทำให้ผม ทำได้แค่ถอนหายใจออกมา อยากจะกระชากมันกลับขึ้นไปบนห้องยัดยาแล้วสั่งให้หลับ แต่ว่าก็ดูเป็นการทำร้ายความตั้งใจที่มันก็อุตส่าห์ทำงานนี้มาทั้งคืน ผมถอนหายใจออกมาแล้วส่ายหน้ากับความคิดของตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแรดก็ป่วยเป็นกับเค้าด้วย
จอดรถที่ลานจอด ปิงเดินออกจากรถ ตอนที่แสงแดดจัดส่องลงมามันหลับตาก่อนจะเซไปอีกทางจนต้องใช้มือค้ำกับตัวรถเอาไว้ " ปิง! “
“ รู้สึกปวดหัวมากเลย "
“ ก็บอกว่าให้หยุดสักวัน มึงป่วยขนาดนี้ แค่ยื่นใบลามันก็จบแล้วไม่ใช่รึไง ทำร้ายตัวเอง โง่รึเปล่า " อดหงุดหงิดไม่ได้เลยที่เห็นมันต้องมาเป็นแบบนี้ อยากจะป่วยแทน อยากจะเอาอาการป่วยที่ทรมานของมันมาไว้กับตัวเองแทนถ้าทำได้ ผมไม่ชอบเลย.. ชอบแบบที่มันจะสดใสร่าเริงมากกว่า
“ มันเป็นงานกลุ่มที่เราช่วยกันทำมาทั้งคืน ทุกคนก็เหนื่อยเหมือนกันหมด แล้วแบบนั้นกูจะทิ้งเพื่อนเพราะแค่ตัวเองป่วยได้ไง "
“ น่ารำคาญ " ผมว่าออกไป ตอนที่ยื่นมือไปจับมันไว้ แล้วจูงมือมันเดินออกจากตรงนั้น โรงอาหารที่คนพลุกพล่านหลายสายตาหันมามองเรา " ไหนเพื่อนมึง "
“ นั่นไง " มันชี้ไปก่อนที่ไอ้ไฝนไอ้ไทจะเดินมา
“ เชี้ยปิง มึงเป็นไรเปล่าวะ " ไทเดินเข้ามาจับที่หน้าผาก " ว่าทำไมหน้าซีดเหมือนศพ ตัวร้อนจี๋เลย "
“ จัดการพรีเซ็นต์งานของพวกมึงให้เสร็จ กูจะคอยมันอยู่ตรงนั้น " ผมว่าตอนที่ชี้ไปที่ใต้ร่มไม้ไม่ไกลนัก
“ อื้ม "
“ จะคอยอยู่ตรงนั้นนะ เสร็จก็ลงมาเลย กูจะพาไปหาหมอ "
“ อื้ม อย่าไปไหนนะ " ผมลูบหัวมันตอนที่ปิงเอ่ยคำนั้น สายตาล้าๆของมัน ผมพยักหน้ารับ
“ จะคอยอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนเลย "
“ อื้ม " ผมพยักหน้า ผนก็ประคองมันเดินออกไป ผมคว้าแขนไอ้ไทไว้
“ ฝากด้วยนะ มันปวดหัวมาก พรีเซ็นต์งานเสร็จมึงพามันลงมาเลยนะ กูจะพามันกลับบ้าน "
“ ก็น่าจะพักสักวัน " ไอ้ไทบ่น " จริงๆ กูกับไอ้ฝนพรีเซ็นต์ให้ก็ได้ "
“ พูดเหมือนเพื่อนมึงฟังกู ดื้อจะตายห่า "
“ มึงที่ปราบไอ้ปิงลงไม่ได้ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลยนะ " ผมเหล่ไปที่คำพูดของมัน " ใจดีขนาดนี้ไอ้ปิงจะไปไหนรอดวะ "
“ ไม่ไปไหนจากกู นั่นก็ดีแล้ว " ผมว่าเสียงเบาอีกคนก็หันมาถาม
“ มึงว่าอะไรวะ "
“ เสือก " เดินออกไปนั่งคอยที่ม้านั่งที่บอกไอ้ปิงไว้ ไอ้ไทก็สบถ
“ พอกับเพื่อนนี่มึง คนละคนเลยนะสัด "
ได้แต่มองไปรอบๆที่นั่งที่ผมนั่งคอย เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ไม่มีทีท่าว่าคนป่วยจะลงมาสักที ผมเริ่มถอนหายใจตอนที่มองไปรอบๆอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะมองกลับไปที่บันไดอีกที คนที่รอก็เดินลงมา
“ เสือ " เสียงที่เรียกผม ตอนที่ขามันเดินเข้ามาหา ปิงทรุดลงนั่งทันทีก่อนจะซบลงที่อกของผม " ปวดหัวจัง " หน้าผากร้อนๆที่ซบลงมาแผ่ความร้อนจากหน้าผากของมันลงมาที่หน้าอกของผม ความร้อนที่เพิ่มมากขึ้น ปิงหายใจอ่อนๆออกมาทางปาก " แน่นจมูกไปหมดเลย หายใจไม่ออกด้วย "
“ ไปโรงพยาบาล "
“ ไม่เอา " มันส่ายหน้าดุ๊กดิ๊กกับอกผม " กูจะกินแค่ยาแล้วจะนอนเลย "
“ ดื้อ "
“ ไม่ดื้อ แต่ไม่ไป ไม่ไปจริงๆมึง กูเกลียดโรงพยาบาล กูกลัวเข็ม " มันว่าออกมาตรงๆ ผมก็ยกยิ้ม
“ ตัวโตเป็นควายยังกลัวเข็ม มึงเป็นเด็กอนุบาลรึยังไง "
“ ก็กูไม่ชอบเวลาอะไรแหลมๆ แทงเข้ามาในเนื้อกูนี่ "
“ แล้วตอนกูเอามึง ทำไมไม่ร้องไห้กลัวบ้าง เอาอีกเอาอีกตลอด " ผมแซว
“ สัด ! นั่นเข็มเหรอ " ปิงเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะก้มลงซบตรงอกผมอีกครั้ง " ไม่เอาอย่าแกล้งน้อง พี่เสือ ปวดหัวจริงๆ กลับบ้านเถอะ "
“ อื้ม " ประคองมันลุกขึ้นเดิน ปิงที่เอียงตัวมากอดผมไว้ท่ามกลางนักศึกษาสาวหลายๆคนที่มองมาที่เรา มันก็ทำท่าทางแบบคนเดินไม่ไหวจนผมต้องกอดเอวมันไว้ " ขาเดี้ยงขึ้นมาเลยนะมึง "
“ ก็พี่เสือของกู "
“ ก่อนจะหวงกู มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ " ผมเปิดประตูรถ ปิงเข้าไปนั่งรถก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ รู้สึกเหมือนสมองจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆเลย "
“ จะไม่ไปโรงพยาบาลจริงๆรึไง " ยื่นมือไปทาบทับบนหน้าผากของมัน " ตัวร้อนมากเลยนะ "
“ กินยา แล้วนอนเดี๋ยวก็หาย กลับกันเถอะเสือ " มันหันตัวหนีผมไปอีกทาง ยื่นมือไปปิดแอร์ฝั่งของมัน ก่อนจะหยิบเสื้อเจ็คเก็ตจากเบาะหลังห่มให้ ผมเดินไปที่ที่นั่งคนขับ เปิดแอร์ให้เบาที่สุดก่อนจะขับรถออกมาจากมหาลัย
หันมองปิงที่หลับสนิทตลอดทาง ผมตัดสินใจจอดรถตรงหน้าร้านขายยาแห่งหนึ่ง เปิดกระจกฝั่งมันลงเล็กน้อย ตอนที่ปิดรถแล้ววิ่งลงไปซื้อยา
“ ซื้อยาแก้หวัดครับ "
“ มีอาการเป็นยังไงบ้างคะ " เจ้าหน้าที่ขายยาถามผม เธอยิ้มหวาน
“ เห็นบอกว่า ปวดหัว ตัวร้อน หายใจไม่ออก หน้าแดง ไม่ค่อยมีแรง งอแง แล้วก็ดื้อ " ผมรู้อาการเท่านี้ ก็เลยบอกไปแบบนั้น เธอยิ้ม ทำเอาผมเสหน้าไปมองทางอื่น " เอายาแก้หวัดที่กินแล้วหายนะ อะไรก็ได้ "
“ ไม่ทราบว่าคนป่วยแพ้ยาอะไรรึเปล่าคะ "
“ เปล่าครับ " น่าจะไม่นะ ผมต่อท้ายในประโยคที่อีกคนถาม " เอ่อ เค้าตัวร้อนมากแล้วก็บอกว่าหายใจไม่ออก ผมอยากให้เค้าหายเร็วๆ ขอยาที่กินแล้วหายเร็วที่สุดนะ "
“ อันนี้เป็นยาแก้หวัดนะคะ ลองให้เค้ากินสักชุดว่าอาการดีขึ้นมั้ย "
“ ครับ " รับยามาถือเอาไว้ตอนที่จ่ายเงิน ผมก็ถามเธอออกไป " มียาบำรุงที่จะไม่ทำให้เป็นหวัดอีกมั้ยครับ "
“ อื้ม ยาบำรุงแบบนั้นคงไม่มีหรอกค่ะ แต่ถ้าดูแลสุขภาพดีๆ ก็คงจะไม่ป่วย แต่ว่าถ้าอยากได้ยาบำรุงจริงๆ แนะนำเป็น วิตามินซีนะคะ "
“ เอามาขวดนึงครับ " จ่ายเงินค่ายาทั้งหมด ผมเดินกลับมาที่รถก่อนจะขับออกไปอย่างไว
“ อื้ออ " เสียงสะลึมสะลือของมันดังขึ้น ตอนที่ผมพยายามช้อนตัวของมันขึ้นมาอุ้ม
“ นิ่งๆน่า เดี๋ยวกูก็ปล่อยให้ตกลงไปซะหรอก " ว่าออกไปแบบนั้นทั้งๆอีกคนก็หลับสนิทเพราะพิษไข้แบบไม่รู้สึกตัว ผมอุ้มมันเดินมาถึงห้อง เปิดประตูคอนโดด้วยความทุลักทุเล ผมวางมันลงบนเตียง " จะเช็ดตัวให้ก่อนแล้วกัน "
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบเอาชามใบเล็กๆในครัว ใส่น้ำก่อนจะโยนผ้าผืนเล็กๆลงไป ปลดกระดุมเสื้อของมันลงมา มือสั่นๆของผมแม้จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่การที่ตัวของอีกคนอุ่นจนน่ากอดแถมแดงระเรื่อไปหมดด้วยพิษไข้ก็ไม่ใช่เรื่องที่เห็นได้บ่อยนัก
“ อื้ออ หนาว " มันว่าแบบนั้น ก่อนจะหันหลบไปทางอื่น ผมที่ไม่ได้เปิดแอร์ก็ขมวดคิ้ว
“ ก็ไม่ได้เปิดแอร์ หันมานี่มึงจะหนีทำไม " บิดผ้าขนหนูจนแห้งผมเช็ดไปตามใบหน้าของผมก่อนจะเป็นตัว
“ เสือ "
“ เรียกทำเหี้ยอะไรอีก "
“ หนาว " เสียงเบาๆ มือที่ไม่ได้สติก็พยายามจะยื่นมาจับผม " กอดหน่อย "
“ ไม่ต้องมาทำให้กูติดไข้จากมึงเลย กูไม่หลงกลหรอก " วางผ้าขนหนูนั้นลงในชามใส่น้ำ ผมเดินไปหยิบเสื้อนอนมาใส่ให้มัน เปลี่ยนจากกางเกงยีนส์แนบเนื้อที่รัดตัวจนอึดอัดเป็นกางเกงตัวสั้นที่มันชอบ
“ หนาว "
“ ลุกขึ้นมากินยา " ผมดึงมันให้ลุกขึ้นมานั่งตบลงบนหน้าสองสามครั้งเบาๆ เพื่อเรียกสติ ปิงที่ลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะเอื้อมตัวมากอดคอผมไว้
“ เสือ "
“ แดกยาก่อนแล้วค่อยพูด " ผมว่า ตอนที่ยื่นยาให้ มันก็รับไปกินพร้อมกับน้ำแม้จะอิดออดนิดหน่อยที่อดออดอ้อนผมอย่างที่มันคิด " กินน้ำเยอะๆ "
“ ไม่ไหว " ผมส่งแก้วคืนให้ผมก่อนจะล้มตัวลงซบลงมาบนอก
“ ยังหนาวอยู่มั้ย "
“ ทำไม " มันถาม แต่แทนที่จะตอบคำถามนั้นผมกลับกอดมันไว้ ปิงขืนตัว
“ เดี๋ยวมึงจะติดไข้จากกู "
“ แล้วเมื่อกี้ที่บอกว่าหนาว "
“ ตอนนี้ไม่หนาวแล้ว " มันว่า " ออกไปหน่อย เดี๋ยวมึงจะติดไข้จากกูนะ "
“ กูนะแข็งแรงมากนะ ไม่ป่วยง่ายๆหรอก " ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงใกล้ๆ ปิงที่ถอนหายใจออกมามันยิ้มตอนที่มือก็กอดผมเอาไว้แน่น " จะถามอีกที ยังหนาวอยู่มั้ย "
“ ถ้ามึงอ่อยขนาดนี้ กูคงต้องบอกหนาวแล้วเหละ .. หนาวมากเลย "
“ กินยาแล้วก็นอนซะ "
“ หัวใจมึงเต้นแรงกูนอนไม่หลับ " ปิงว่าออกมาแบบนั้น มันยิ้มออกมาจางๆ " แต่หัวใจกูเองก็ด้วย นี่ เสือ "
“ อะไร " ก้มลงไปลูบผมที่ปรกหน้าให้มัน ปิงเงยหน้าขึ้นมามอง
“ อย่าหายไปไหนนะ ถ้ากูตื่นมา ขอให้กูเจอมึงคนแรกนะ "
“ มึงกอดกูไว้ขนาดนี้จะหายไปไหนได้ไง จะไปฉี่ยังไปไม่ได้เลยมั้ง " ว่าออกไปแบบนั้น ตอนที่มองลงไปเจอสายตาที่เงยหน้าขึ้นมามอง " เห็นป่วยอยู่หรอกนะ " ผมจูบลงหน้าผากของมันก่อนจะกระชับอ้อมกอดเอาไว้แน่น " ไม่ต้องห่วง กูไม่ไปไหนหรอก จะอยู่ข้างๆ "
ไม่ใช่แค่ตอนนี้หรอก อยากจะบอกออกไปเลยว่า.. ตลอดไป
.............................................
อยากเป็นคนป่วยให้พี่เสือดูแล แต่ไม่เอาตบหน้าปลุกให้มากินยาได้มั้ย
รู้สึกฮาร์ดคอจังพ่อคุณ จริงๆ พี่เสือก็เป็นผู้ชายอบอุ่นนะ อบอุ่นแต่ไม่แสดงออก
( คนอ่าน : อบอุ่นแบบคนแต่งคิดไปคนเดียวป่ะ )
พี่เสือจะอบอุ่นขึ้นเหละ เพราะพี่เสือ มีความรัก บ้าาาาาาา #ปาหัวใจใส่รัวๆ
คนอ่านอาจจะสงสัย ตอนนี้รู้สึก ใส แบ๋ว แบบอ่านเรื่อยๆจัง .. ทำไมความปากหมาของพี่เสือไม่ค่อยมี
อยากให้ยิ้มกันสักหน่อย ยิ้มๆ ยิ้มมมมมมมมมมมมม
แหม พี่เสือก็มีมุมที่ห่วงใยคนอื่นนะ
ฝากแท็ก #เสือปิง ในเฟสหรือทวิตด้วยน้าาา ได้โปรด พลีส คนดี
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า ตัวเธอว์
หัวข้อ: เพราะเกลียดจึงรัก {UP!-ตอนพิเศษที่ 3 (จบเรื่อง) ※ ประกาศรีปริ้นท์ ※ / 14.8.59} #หน้า 73 (อ่าน 791099 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก