หัวข้อ: เพราะเกลียดจึงรัก {UP!-ตอนพิเศษที่ 3 (จบเรื่อง) ※ ประกาศรีปริ้นท์ ※ / 14.8.59} #หน้า 73

[mukkai]

โง้ยยยยย เค้าหวานกันจังเลย

รักกันไปนานๆนะ 


มาผิดเทศกาลไม่เป็นไรค่ะ  ยังไงก็มา คนอ่านชอบหมด55555555
ขอบคุณค่ะ

[Gear77]

โคตรไม่ชอบปิงตอนยุ่งเรื่องของไทอะ อย่าว่าเค้านะ เพราะรู้สึกงั้นจริงๆ

ปิงอาจจะอคติเพราะอิฐทำไม่ดีกับปิงใช่มั้ยละ แต่ปิงยัดเยียดความรู้สึกนั้นให้ไททางอ้อมวะ

ปิงอาจจะถูกที่บอกเรื่องอิฐเป็นแฟนเก่า แต่ที่ไม่ชอบที่สุดคือไปยุ่งกับข้อความนั่นแหละ มันเป็นเรื่องของไทกับอิฐป่ะ

แต่แค่มีปิงเป็นตัวแปร มันทำให้ไทคิดหนัก แล้วพอที่ไทให้โอกาสอิฐนะ ก็เข้ามาหาเรื่องอีก

บางทีปิงก็เหมือนหลงตัวเองอย่างที่อิฐว่านั่นแหละ

พอละเดี๋ยวโดนยำ ฮ่ะๆๆ

[theflipflop]

อยู่ดีๆก็กลับมาอ่านต่อซะงั้น
ดีใจที่เขียนจบแล้วนะคะ

ตอนนี้อ่านถึงตอน 66 อึดอัดมาก
คิดว่าต้องคอมเม้นก่อนหล่ะ

เราอ่านคอมเม้นเรื่องอิฐจากหลายๆคน
บอกตรงๆ สงสารอิฐนะ . .
เราทุกคนล้วนมีความผิดพลาดในอดีต
เพราะความคิด วุฒิภาวะตอนนั้นยังน้อยมาก
ถ้าย้อนกลับไปได้ อิฐก็คงจะไม่ทำแบบนั้นหรอก

มันเหมือนกับการที่เราเป็นนักโทษที่พ้นโทษมานานแล้ว
แต่สุดท้ายก็ยังจะต้องถูกตีตราว่า เป็นคนไม่ดีอยู่ดี
มันแย่จริงๆนะ T__________T

เราชอบคู่ อิฐไท มากๆ เราว่าอิฐดูโต มีเหตุผลดี

พอเจอตอนนี้ละบีบอัดหัวใจสุดๆ ไม่อยากอ่านต่อเลย
ไทใจแข็งมากๆ ยอมรับเลย ถ้าเป็นเราคงใจอ่อนไปแล้ว

[เจ้าหญิงในเงามืด]

เราอ่านถึงตอนดราม่านะยังไม่จบคืออยากจะบอกเสือว่าไปหาคนใหม่เถอะ ตอนนี้เราเกลียดปิงมากคือไม่มีคำว่าสงสารอะ ปิงทำตัวเองให้น่าผิดหวัง ทิฐิสูงและคิดว่าตัวเองถูกคือเราสงสารเสือวะ เข้าใจอารมณ์ปิงนะประมาณแบบอยู่เฉยๆไอ้เหี้ยเปอร์มาเองแต่ถ้าปิงจะคิดถึงความรู้สึกเสือสักนิดไม่ใช่คิดถึงแต่ตัวเองกลัวนั้นนี่คงดีกว่านี้.....อะอ่านต่อ....แต่ทำใจให้สงสารปิงไม่ได้จริงๆ...ปิงดูไร้ค่ามากอ่า

[patwo]

ตอนพิเศษที่ 2

“ น่ารักกกกกก มึงไปเอามาจากไหนวะ " ผมหันไปถามฝนที่ยิ้มกว้างออกมาตอนที่ผมถาม ลูกหมาตัวเล็กๆ ขนนุ่มๆสีขาวผมจับมันมาอุ้มก่อนจะลูบไปตามขนของมัน " ไปเอามาจากไหนวะ "

“ ซื้อมาสิ " มันบอกก่อนจะลูบไปตามขนสีขาวของหมาที่กำลังนอนอยู่ในตักผม " ป้ากูเค้ามีฟาร์มปอมเมอริเนียนไง กูขอเค้าไว้นานละอยากได้สีขาว กว่าจะได้มึงเอ้ยยยยยย นานสัด "

“ แล้วชื่ออะไรวะ "

“ มะลิ " มันบอกผมก็ขมวดคิ้ว คงเพราะมันสีขาวแน่ๆเลยชื่อมะลิ

“ ไม่สำลีไปเลยละ อีห่า " ผมขำไอ้ไทก็ดึงลูกหมาตัวน้อยบนตักผมไปอุ้ม

“ น่ารักว่ะ อยากได้ "

“ บอกพี่อิฐสิ " ฝนบอก " ถ้ามึงโอเคกับการรับหมาไปอยู่ด้วย กูจะขายแบบไม่แพงให้พวกมึงได้นะ แต่คิดให้ดีนะเว้ย หนึ่งชีวิตนะคะ ห้ามชั่ววูบเหมือนตอนที่ได้ผัวมานะคะ "

“ เพราะกูชั่ววูบสินะ ชีวิตเลยเป็นแบบนี้ " เข้าโหมดดราม่าชีวิตของไทสักวินาที ฝนมันก็ถอนหายใจอย่างรู้สึกผิดปนเซ็งๆ

“ กูหมายถึงอีปิง "

“ โยนขี้มาให้กูเลยไอ้เหี้ย ผัวกูนี่ได้มาแบบชั่ววูบยังไงไม่ทราบ " ผมถามมันก็แบะปากแรง

“ เจอกันในผับทั้งคู่ จ้องตาแล้วชอบก็จีบเลย ไม่ถูกเหรอ ลุยลูกเดียวแบบนั้นไม่เรียกว่าชั่ววูบเหรอ  "

“ ชั่ววูบตรงไหนไปเจอที่แบบไหนต้องไม่รีบคว้าไปก่อนหายแน่ๆ ผัวกูไม่ได้ขายของที่สำเพ็งนะอีดอกถึงจะไปจีบตอนไหนก็เจอมันอยู่ตรงนั้นนะสัด แล้วช้าๆนี่คือยังไง กูต้องรอประธานมาตัดริบบิ้นเหรอ จะมีผัวสักทีนะ "

“ ใจเย็นนะปิง บางทีกูก็พูดเล่นบ้าง " มันจับไหล่ผม ไอ้ไทที่หัวเราะออก

“ แต่ไอ้เสือมันไม่ให้กูเลี้ยงหรอก " ผมบอก " กูไม่คิดว่ามันเป็นคนรักสัตว์นะ "

“ มันน่าจะรักสัตว์นะกูว่า " ฝนบอกก่อนจะมองหน้าผม " มันยังรักแรดแบบมึงเลย มันจะไม่รักสัตว์ได้ไง "

“ กูก็รักสัตว์นะถ้าแบบนั้นน่ะ กูยังรักเหี้ยเลย ไอ้ไทก็ด้วย มันก็รักเหี้ย "

“ ถูกของมึง " ไทบอกมันที่ยิ้มแห้งๆให้ผม ไอ้ฝนก็ตีเข้าที่ไหล่

“ มึงนี่ก็ชอบกัดไอ้อิฐมันเนอะ "

“ กูหยุดกัดไม่ได้จริงๆวะ ปากมันคันยุบยิบไปหมด เวลาที่นึกถึง " บอกตรงๆ ตอนนี้แค่เห็นหน้าไอ้ไทผมก็นึกถึงมันแล้ว ทั้งๆที่ว่าก็ไม่ได้อยากจะนึกถึงเลยสักนิด

“ มึงสนใจอยากเลี้ยงมั้ยไท คนอย่างมึงนี่ ถ้าอ้อนๆพี่อิฐเค้าน่าจะตามใจซื้อให้นะ "

“ มึงพูดเหมือนกูเกี่ยวข้องกับไอ้อิฐอยู่ กูไม่ได้ยุ่งกับมันแล้ว พูดกี่หนถึงจะเข้าใจ "

“ เหรอ เห็นเค้าโผล่ไปโผล่มาตามตัวมึงตลอด "

“ มันก็แค่ " ไทเว้นเสียงไป

“ มาง้อ " ผมบอก มันก็พยักหน้ารับ " มึงเลิกพูดเถอะ พูดเรื่องของกูกับผัวกูเนี้ยย มาสิ มาๆ มาพูดถึงเรื่องคู่สร้างคู่สมอย่างกูและพี่เสือ"

“ มึงล่ะ " ฝนหันมาถามบ้าง แต่ทว่านั่นก็ลังเลเหลือเกิน ส่วนตัวผมก็อยากจะเลี้ยงหมามานานแล้ว ตั้งใจว่าถ้าเรียนจบและมีธุรกิจส่วนตัวที่สามารถดูแลมันได้เต็มที่ก็อาจจะหาซื้อมาเลี้ยงสักตัว แต่ประเด็นตอนนี้คือ ผมไม่รู้ว่ามันจะเข้ากับเสือที่บ้านได้รึเปล่า

“ ขอคิดดูก่อนแล้วกัน "

“ เอาของกูไปเลี้ยงสักวันสองสิ " ฝนเสนอ

“ หมายความว่าไง "

“ ก็อย่างที่กูพูดนั่นแหละ " มันอธิบายเพิ่ม " ก็เอาหมากูไปลองเลี้ยงดู ดูว่าพี่เสือของมึงชอบมั้ย อยู่ร่วมกับได้รึเปล่า หมากับเสือน่ะ "

“ จริงเหรอ มึงให้ยืมจริงๆเหรอ "

“ เออให้ เอาไปสิ "

“ ขอลองดูหน่อยแล้วกันนะ " ผมบอกก่อนจหยิบมันขึ้นมาจากตักแล้วจ้องลงไปในแววตาสุดแสนจะน่ารัก " มะลิไปอยู่กับพี่ปิงนะครับ ไปลองอยู่กับพี่เสือกัน "

“ มึงว่ามันจะรอดมั้ย " ฝนหันไปกระซิบกับไทผมก็หันไปมอง ไอ้ไทยิ้มมันตอบ

“ ไม่คิดว่าจะรอดกลับมาทั้งคนทั้งหมา "

   กลับบ้านไปในช่วงเย็น ผมเดินไปเอาเบาะนอนถ้วยน้ำและของใช้จำเป็นทั้งหมดของเจ้าตัวเล็กที่ห้องไอ้ฝนก่อนจะกลับมาที่ห้อง ข้าวของเต็มไม้เต็มมือไม่ว่างแม้แต่จะเคาะประตู ผมเอาเท้าเคาะสองสามครั้งประตูก็เปิดออก เจ้าของห้องขมวดคิ้วเล็กน้อยตอนที่ก้มลงมองเจ้าลูกหมาในอ้อมกอดของผม มันถาม

“ ตัวอะไร "

“ ลูกหมาไง " ผมบอกก่อนจะยิ้มให้ แทรกตัวเองเข้ามาให้ห้องตอนที่วางของลงบนพื้นเจ้าตัวเล็กก็เดินไปสำรวจพื้นที่รอบๆ

“ ก็รู้ แต่มึงเอามาจากไหน "

“ ฝนให้ยืมมาเล่น "

“ เอาไปคืน " มันบอกสั้นๆก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟา

“ ได้ไง เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อน คือมันไม่ว่างก็เลยฝากให้กูเลี้ยงไว้วันสองวัน "

“ เหรอ งั้นเดี๋ยวกูลงไปเคาะห้องถามมัน " เสือทำท่าจะลุกขึ้นอีกครั้ง ผมก็รั้งไว้

“ เดี๋ยวสิเดี๋ยว มันน่าเกลียดนะถ้ามึงไปถามมันแบบนั้น ก็ฝนน่ะนะ มันเกรงใจกูจะตาย ตอนแรกที่ฝากให้กูเลี้ยงมันก็เอาแต่กังวลว่ามึงจะไม่ให้กูเลี้ยง ถ้ามึงไปถามมัน มันต้องคิดว่ามึงไม่โอเคแน่ๆเลยถูกมั้ย เพราะงั้นก็อย่าเลยนะ " มันเงียบลงผมที่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินไปอุ้มลูกหมามาให้มันดู " มึงดูสิ มันน่ารักจะตายไป มันชื่อน้องมะลินะ เอ้า น้องมะลิสวัสดีพี่เสือก่อน " จับมือหมาสองข้างประกบกันก่อนจะยื่นไปหาอีกคน ดัดเสียงให้ดูแหลมๆเล็กๆ " สวัสดีค่ะ พี่เสือหนูมะลิขอมาอยู่ด้วยสักวันสองวันนะคะ พี่เสือสุดหล่อ "

“ ปัญญาอ่อน "

“ น่ารักจะตายไป ไม่คิดงั้นเหรอ " ผมอุ้มมะลิมานั่งข้างๆมันบนโซฟา เจ้าตัวเล็กรู้งานมันลงจากตัวผมไปหาอีกคนที่นั่งนิ่งๆ มันเดินไปบนตักก่อนจะนอนลง " ดูๆ รู้จักพ่อซะด้วย แหม ช่างอ้อนนะมึง  " ผมลูบหัวมันเสือก็มองตาม " ทำไมเหรอ "

“ เอามันออกไป "

“ โหย อะไรกันมึง แม้กับสัตว์ตัวเล็กๆ มึงก็ไม่มีเมตตาเหรอ "

“ เอาออกไปกูไม่ชอบหมา " มันบอกเสียงเรียบๆเพื่อให้ผมเข้าใจ พยักหน้าก่อนจะอุ้มลูกหมามาไว้บนตักตัวเอง มันถอนหายใจแล้วดูทีวีต่อ

“ มันใจร้ายกับมะลิเนอะ มะลิเนอะ " ผมลูบหัวมันที่ยังพยายามจะเดินไปหาเสือให้ได้ " ไม่ได้นะมะลิ อย่าไปยุ่งกับผู้ชายปากร้ายคนนั้นนะ เดี๋ยวมันจะงับหัวหนูเอานะคะลูก หนูควรจะอยู่นิ่งๆ เอ๊ะ ทำไมชอบเดินไปหาไปเสือจัง " จับมันให้นอนบนตักเท่าไหร่ ไอ้ตัวเล็กก็พยายามจะเดินไปหาไอ้เสือมากเท่านั้น " เพราะมันเป็นตัวเมียเหรอ "

“ เกี่ยวอะไรกัน " เสือถาม

“ ก็มันเป็นตัวเมีย ก็มักชอบอยู่กับผู้ชายหล่อๆอยู่แล้ว " ผมบอกเสือก็ยกยิ้ม

“ ประสาท " มันว่าก่อนจะจับลูกหมาสีขาวตัวเล็กๆขึ้นมาด้วยฝ่ามือเดียวมันจ้องหน้าด้วยรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะจูบลงบนจมูกสีดำที่ก็เลียที่หน้ามันเบาๆ บอกตรงๆเลยเวลาเป็นภาพที่ดูดีมาก ดูดีจนกูแอบอิจฉาหมาเบาๆ

“ เอามาๆ กูจะเอามันไปกินนม " ดึงมันออกจากมือของเสือ พาไปที่ถ้วยอาหาร ตอนที่รินนมให้ มันก็มองก่อนจะเดินผ่านไปหาเสืออีกครั้ง " หมานี่แรดจัง เข้าหาแต่มึงตลอด "

“ เหมือนมึงเลยนะ " เสือว่ามันก้มลงเกาคางให้ มะลิมันก็นอนหงายให้เกา ดูตอแหลที่สุด ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงที่เข้ามายั่วเสือสักนิด ติดอยู่แค่ที่ว่า ไอ้มะลิมันเป็นหมาก็เท่านั้นแหละ

“ หมายความว่าไงวะ "

“ ก็ตามที่พูดไปนั่นล่ะ " เสืออุ้มมันเดินมาที่ถ้วยนมที่ผมวางไว้ ตอนที่วางมันลง มะลิมันก็กินนมที่ผมเทไว้ทันที เสือที่ลูบหัวมันไปพลางระหว่างที่มันดูดนมผมก็แบะปาก

“  หมานี่ควรเปลี่ยนชื่อนะ " ผมบอกเสือก็เงยหน้าขึ้นมามอง " มะลินี่ดูไม่ตอแหลเท่าไหร่ นางควรชื่อจัสมิน "

“ หึ อิจฉาแม้กระทั้งหมาคนอะไร "

“ ใครอิจฉากันวะ " ผมถาม มันก็ยกยิ้ม

“ ก็คงเป็นคนแถวๆนี้ "

“ ไม่ได้อิจฉาเถอะ " บอกแบบนั้นเสือมันถอนหายใจออกมา ตอนที่ลุกขึ้นยืนมันก็มองหน้าผม

“ อ๋อเหรอ "

“ เออ ไม่ได้อิจฉาเลยเว้ย " พอพูดแบบนั้นเสือมันก็อุ้มมะลิขึ้นมา มันกอดไว้อีกตัวก็เลีบคางของอีกคนอ้อนจนน่าหมั่นไส้

“ ไม่อิจฉาก็ดี "  เสือหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม มันตั้งมะลิไว้บนอก เอานิ้วเกลี่ยมันเล่นๆ มีความสุขเหมือนสร้างโลกส่วนตัวกันอยู่สองคน ปล่อยผมทิ้งไว้ให้โดดเดียวกลายเป็นหมาหัวเน่าซะงั้น

“ นี่ ไหนบอกไม่ชอบหมาไง " ผมบอกก่อนจะดึงมันลงไปไว้ข้างล่าง แล้วแทนที่ด้วยตัวผมที่นอบซบลงไปบนอกมัน

“ ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ "

“ แต่มึงก็ไม่ควรใส่ใจมันถึงขนาดนั้น "

“ อิจฉาหมา "

“ เปล่าเว้ย " ผมกอดมันไว้ มะลิก็กระโดดเรียกร้องความสนใจอยู่บนพื้น มันเห่า เสียงเห่าเล็กๆที่ทำให้เสือต้องเอื้อมมือไปอุ้มมันขึ้นมา

“ งั้นก็ถอยหน่อยไป " มันบอกแบบนั้นผมก็ลุกขึ้นมันเอาน้องหมามาวางไว้บนอก คือจะให้กูพูดว่ากูอิจฉาหมานะเหรอ ฝันไปเถอะ กูไม่พูดหรอก

“ พี่เสือ มึงแม่งเห็นหมาดีกว่ากู "

“ มึงจะเอาอะไร มันเป็นแค่หมานะ " เสือบอก ได้ข่าวว่าเมื่อกี้กูก็พูดคำนี้ จงใจจะแกล้งกูชัดๆ

“ แต่ตอนนี้กูเห็นมันเป็นผู้หญิงคนนึงที่กำลังอ่อยผัวกู ต่อหน้ากูชัดๆ "

“ ประสาท " มันยิ้มก่อนจะส่ายหน้า พลางยกมันขึ้นมาหอมเบาๆ " มันก็แค่หมา "

“ เชี้ย ขนาดกูเป็นเมีย มึงยังไม่ทำเลย อีนี่มันเป็นใคร มันเป็นแค่หมานะ " ผมบอกเสือก็เลิกคิ้ว

“ ก็มึงเอามันมาเองนะ " ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ คือกูก็ไม่คิดว่ามันจะเข้าหามึงขนาดนี้ไง แล้วก็ไม่คิดด้วยว่ามึงจะมีนิสัยรักสัตว์ขนาดนี้  " กูว่ามันก็น่ารักดี "

“ กูกับมันใครน่ารักกว่า "

“ อะไร " มันทวนคำถาม

“ กูกับอีจัสมินนี่ใครน่ารักกว่ากัน "

“ มึงอย่ามาประสาทนี่มันหมา แล้วมึงเป็นคน " เสือบอก " หมามันก็น่ารักแบบหมา มะลิมันช่างอ้อนมันก็น่ารักดี "

“ ไม่น่ารักดิ ในโลกนี้มึงควรมองกูน่ารักที่สุดนะ "

“ ตลก กูจำเป็นต้องมองว่ามึงน่ารักกว่าคิตตี้มั้ย "

“ แล้วมึงมองว่าคิตตี้น่ารักเหรอ "

“ ก็น่ารักดีไม่ใช่เหรอ "

“ เชี้ย กูไม่อยากจะเชื่อเลย ผู้ชายเถื่อนๆแบบมึง มองว่าคิตตี้น่ารัก " มันเหล่ตอนที่ผมพูดแบบนั้น

“ แล้วกูสมควรมองว่าอะไรน่ารัก "

“ กู แค่กูเท่านั้นที่มึงสมควร มองว่าน่ารัก " ผมเอามะลิลงจากอกมัน แววตาใสๆที่อ้อนอยู่ตลอดเวลาพยายามปีนโซฟาขึ้นมาอีก ผมล้มลงนอนบนอกมัน ตอนที่จูบลงไปที่ต้นคอ เสือก็เอื้อมมือไปอุ้มมะลิขึ้นมาอีก

“ เดี๋ยวมันเห่าน่า กูไม่อยากได้ยินเสียงหมาเห่านะ " ผมผลักผมออกเบาๆ แล้วเอาหมาขึ้นมานอนบนอกแทน ในวินาทีนั้นมะลิที่ได้อยู่บนบนเสือมันไถตัวซบด้วยท่าทางที่น่าหมั่นใส้ที่สุด

“ เชี้ยเสือ มึงไล่เมียอย่างกูแล้วเอาแต่กอดหมา "

“ มันก็แค่หมา มึงจะเป็นบ้าอะไรมากมั้ย "

“ ช่วยมองกูด้วยสายตาอ่อนโยนแบบที่มองอีจัสมินที " ผมบอกมันก็ยกยิ้ม

“ ประสาท "

“ คำก็ประสาท สองคำก็ประสาท เมียมึงก็มีหัวใจนะ และตอนนี้มันก็กำลังถูกย้ำยี มึงรักหมา มากกว่ากูอะ " เห็นแล้วหงุดหงิดจริงๆเลย แค่ช่วงเวลาไม่ถึงชั่วโมง มันที่กอดจูบไอ้หมาตัวขาวท่าทางแรดๆ อ่อนโยนยิ่งกว่าผมที่คบกับมันมาเป็นปีเสียอีก

“ กูบอกตอนไหนว่ากูรักมัน "

“ ก็มึงอ่อนโยนกับมัน " ผมบอกก่อนจะวางลูกหมาสีขาวของเพื่อนลงบนพื้นห้อง " ห้ามเอามาขึ้นมาอีก " ผมบอกก่อนจะนอนลงไปซบที่อกเสือแล้วก้มลงพูดกับเจ้าตัวเล็กที่กำลังครางหงิงหงิงขอขึ้นมานอนด้วย " ไปนอนที่เบาะเลย ตรงนี้ของกู ไปเลยนะ "

“ อิจฉาแม้กระทั้งหมาคนอะไร "

“ ไว้กูจูบมันบ้าง มึงจะได้รู้ดีมั้ย " เสือทำหน้านิ่ง มันที่อุ้มมะลิขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะจูบลงไปบนแก้ม มันที่รู้งานก็เลียหน้ามัน ผมที่เห็นแบบนั้น ก็ถอนหายใจออกมา เสือที่หัวเราะ ก็พอใจเข้าว่ามันกำลังปั่นหัวผมอยู่ ยิ่งแสดงอาการว่าไม่ชอบเท่าไหร่ ก็เหมือนว่าว่ามันจะได้ใจมากขึ้นเท่านั้น

“ หึ " ผมดึงตัวเองออกจากตัวมัน ก่อนจะเดินออกไปหาอะไรกินในครัว เสือก็มองตามแต่พอตอนที่ผมหันไปมอง มันก็ทำเป็นไม่ใส่ใจนอนลูบขนหมาต่อ ผมเขย่าถุงขนมมะลิที่นอนนิ่งๆก็ลุกขึ้นนั่งบนตัวของเสือมัน หางที่สั่นดุ๊กดิ๊ก มันพยายามจะลงมาจากตัวเสือแต่เสือก็ไม่อุ้มลง ผมเดินมาใกล้ ตอนอุ้มมันไปนั่งตรงโซฟาใกล้ๆ ก่อนจะป้อนขนม

“ ชอบกินขนมละสิ " มันกินขนมที่ผมป้อน ตอนที่อุ้มมันขึ้นมา มะลิมันก็เลียหน้า ผมจูบมันเบาๆ " น่ารัก นี่เสือ กูอยากเลี้ยงหมาอะ  "

“ แต่กูไม่อยากจะเลี้ยง "

“ ไหงเป็นงั้น เมื่อกี้ยังทำท่าทางว่ารักหมาอยู่เลย " ผมบอกก่อนจะหอมมะลิอีกครั้ง มันที่เลียจมูกผม ยู่หน้าจนล้มลงไปพิงกับเบาะเพราะความจักกะจี้ " อ่า จักกะจี้นะ มะลิอย่าทำปิง "

“ นี่ พอได้แล้วมั้ง " เสือพูดเสียธรรมดา มันที่คว้าเอาหมาในอ้อมกอดของผมลงก่อนจะหันหน้ามามองผม

“ อะไร อิจฉาหมาเหรอ "

“ ใครบอก "

“ ไม่มีใครบอกหรอก แต่อย่าร้อนตัวสิ " เอื้อมมือไปหยิกแก้มมันเสือที่หลบหน้าหนี ผมก็หอมมะลิอีกที " น่ารักจังเลย  น่ารัก " ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปคู่กับอีกคน ผมทั้งหอม ทั้งเอาหน้าไปแนบ จนในที่สุดเสือที่ถอนหายใจออกมา มันก็ดึงเอามะลิไปจากมือผม " เอ้ย เดี๋ยวสิ กูยังถ่ายรูปไม่เสร็จ นั่นมึงจะเอามันไปไหน "

“ เอาไปคืนไอ้ฝน "

“ ห๊า อะไร กูยืนมันมาเล่นตั้งสองสามวันนะ " บอกแบบนั้น เสือมันก็หยุดแล้วหันมามอง

“ สรุปว่า เอามาทำอะไรกันแน่ "

“ ก็เอามาเล่น เอามาลองดูว่ามึงชอบหมาเปล่า มันก็แค่นั้น ก็ถ้ามึงชอบกูเองก็อยากจะเลี้ยง " มองไปทางอื่นตอนที่เสือถอนหายใจออกมา

“ เอาเวลามาสนใจกูดีกว่ามั้ย "

“ ปกติก็สนใจตลอดเวลานี่ " ผมบอก " มึงเถอะ เอาเวลามาสนใจกูมากกว่านี้หน่อย "

“ กูสนใจมึงอยู่แล้ว " มันหลบหน้าผมตอนที่พูด ผมรู้ว่ามันก็สนใจแต่แค่ไม่ค่อยพูดออกมา

“ ไม่เห็นจะรู้สึก "

“ เอามันไปคืน "

“ แต่กูอยากเลี้ยงหมานะ ให้กูเลี้ยงได้มั้ย "

“ ไม่ได้ " มันบอก " เลี้ยงกูแล้วกัน ถ้าอยากจะเลี้ยง "

“ แต่มึงเป็นคนไม่ใช่หมา " ผมบอก " กูอุ้มมึงไม่ได้แล้วมึงก็ได้ช่างอ้อน เหมือนมันนี่ แล้วการเลี้ยงหมามันก็แค่กูต้องใส่ใจมันมากขึ้นเท่านั้นเอง "

“ นั่นแหละที่กูไม่ชอบ "

“ ทำไม "

“ กูอยากให้มึงเอาเวลาของมึงทั้งหมด มาสนใจแค่กู " มันบอก สายตาจริงจังที่มองมามันย้ำ " แค่กูคนเดียว ห้ามสนใจคนอื่น "

“ แต่นั่นก็แค่หมา " ผมเถียงเสียงอ่อน

“ จะเป็นเหี้ยอะไรก็ไม่ได้ เข้าใจมั้ย "  มันจ้องหน้าผม  " มึงไม่รู้สึกเหรอ ตอนที่กูใส่ใจหมานั่น มึงไม่รู้สึกอยากให้กู สนใจมึงคนเดียวรึไง "

“ ที่ทำแบบนั้น เพราะอยากจะให้กูรู้สึกหึงหมา แล้วรีบเอาหมาไปคืนใช่มั้ย " ผมถามก่อนจะยกยิ้มให้มันที่ถอนหายใจออกมา

“ รู้แบบนั้นแล้ว ก็เอาหมาไปคืนซะไป " มันเดินเข้ามาใกล้ตอนที่ยื่นเจ้ามะลิให้ผมอุ้ม ผมก็ก้มลงมองมัน ยังไงมันก็ยังอยากจะเลี้ยงอยู่ดีนั่นแหละ

“ แต่กูก็ยังอยากจะเลี้ยงมันอยู่ดีนั่นแหละ "

“ เอาเวลาใส่ใจหมามาใส่ใจกูเถอะ กูอ่ะ น่าเลี้ยงกว่ามันเยอะ "

“ หมา กับ เหี้ย ความอยากเลี้ยงมันต่างกันนะ "

“ เหี้ยที่ไหนจะหล่อบาดใจขนาดนี้วะ " กอดเอวผมไว้ตอนที่ขบลงบนใบหูผมก็ทำได้แต่อ้าปากความมั่นใจในหนังหน้าของตัวมัน  ผมหันไปมองแต่ยังไม่ทันจะแซวอะไร เสือก็ยื่นมือมาลูบหัวลูกหมาในอ้อมกอดของผม

“ ถ้าเรายังใส่ใจกันไม่พอ อย่าเอาคนอื่นมาเป็นภาระแล้วทำให้ต้องแบ่งความใส่ใจของเราที่มีน้อยอยู่แล้วไปให้คนอื่นเลย ไว้รอตอนที่เราใส่ใจกันมากพอแล้ว ถึงตอนนั้นเราก็ค่อยแบ่งไปให้คนอื่น เอาไปคืนเถอะไป "

“ พูดจามีสาระ แต่ดูเหมือนว่าในทางกลับกัน ถ้าถึงวันนั้นแล้ว มึงก็เป็นพวกเห็นแก่ตัวจนไม่อยากจะให้กูแบ่งมันให้ใครอยู่ดีนั่นแหละ ยังไงมึงก็ต้องให้กู ใส่ใจมึงแค่คนเดียวอยู่ดี " ผมพูดอย่างรู้ทัน

“ ก็แล้วจะทำไม มึงเป็นของของกูนี่ "

“ มึงเองก็ของกูเหมือนกัน " ผมบอกทิ้งท้ายไว้แค่นั้น สุดท้าย ผมก็ต้องเอาไอ้มะลิไปคืนไอ้ฝน ทั้งๆที่ยังเอามาเลี้ยงได้ไม่ถึง สามชั่วโมงเลย ไม่สิ ต้องบอกว่า ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเลยมั้ง

............................................................

ตอนนี้ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่งออกมา
อารมณ์น่ารักๆ ยิ้มๆ ใสๆ แบ๋วๆ
ช่วงนี้ใครสั่งจองนิยายไว้ จะเป้นช่วงที่เรากำลังดำเนินงานทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเล่มนะคะ
ความคืบหน้าจะรายงานอยู่ใน เพจของ หนมมี่ผู้ใสซื่อจ้า

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
ฝากแท็ก #เสือปิง ด้วยนะคะ
ว่าแต่นะ สรุปว่า เสือ กับ หมา อะไรน่าเลี้ยงกว่ากันน้า 

[Supparang-k]

ขี้หวงพอกันทั้งผัวทั้งเมีย 555

[mukkai]

ตลกกกกก555555
'มันก็แค่หมา'นี่ประโยคสร้างความร้าวฉานจริงๆ

[Bejae]

ขี้หวงกันขนาดนี้ คงไม่ได้เลี้ยงอะไรกันหรอก
 

[B52]

ขี้หวงพอๆกัน

[mild-dy]

กับหมาก็ไม่เว้นอ่ะคนเรา 5555
ขี้หวงกันจริงๆ

[whyrockstarx3]

น่อววววววว มีหวงกันแม้กระทั้งกับหมาละค่ะทีนี้ 5555
*เราเป็นประเภทบางครั้งเข้าใจอะไรยาก เจอคำผิดที่นึงเลยอ่านซ้ำไปหลายรอบว่าหมายความว่าอะไรวะงี้ด้วย

“ เดี๋ยวมันเห่าน่า กูไม่อยากได้ยินเสียงหมาเห่านะ " ผมผลักผมออกเบาๆ แล้วเอาหมาขึ้นมานอนบนอกแทน

ผมผลักผม ขอโทษค่ะแต่เรางงเข้าไปแล้วจริงๆ อิอิ

และก็ชอบตรงนี้
 “ มันน่าจะรักสัตว์นะกูว่า " ฝนบอกก่อนจะมองหน้าผม " มันยังรักแรดแบบมึงเลย มันจะไม่รักสัตว์ได้ไง "

“ กูก็รักสัตว์นะถ้าแบบนั้นน่ะ กูยังรักเหี้ยเลย ไอ้ไทก็ด้วย มันก็รักเหี้ย "

ฮา 555555

[Viewonohm]

น่ารักมากกกกกกกกกก หลงพี่เสือ 

[May@love]

ขี้หวงกันทั้งคู่

[pornwicha]

อ๋อยยยน่ารักกกกขออีกนะนะนะนะ

[gumrai3]

ก็แค่หมา 5555ประโยคร้าวฉาน

[mypink801]

ขำผัวเมียคู่นี้ 55555 พอกันเลยความขี้หวงเนี่ย 

[Kominum]

ชอบเรื่องนี้มาก เป็นอะไรที่มีมิติสุดๆ
เหมือนเสือกับปิงมีตัวตนจริงๆ มีชีวิตจริงๆ
 ตอนพิเศษตลกมาก หึงกระทั่งหมา 5555555555
รักเรื่องนี้มาก สตรอง!!!  สตรอง!!! 
  

[GlassesgirL]

ขี้หึงทั้งคู่พอกันเลย แต่ที่เสือบอกก็จริงนะ
 ปิงจะได้มีเวลาเอาใจใส่ดูแลพี่เสือ พี่เสือจะได้ดูแลปิงได้ดีมากขึ้น
ชอบที่เสือเล่นกับมะลิดูเป็นผู้ชายอบอุ่นขึ้นมาเลย 

[imseries]

อุ๊ตะ มุ้งมิ้งได้อีกชอบๆๆ

[Snowermyhae]

พี่เสือกับหมามุ้งมิ้งมากค่ะ

[DREAM COME TRUE]

น่ารักดีครับ
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่สนุก และแหวกแนวดีมากๆ
ตัวเอกแรดได้ใจ
ส่วนความสวย ผมพยายามจินตนาการว่าผู้ชายหน้าสวยต้องเป็นแบบไหน
อดคิดถึงน้องนิวเยียร์ไม่ได้ เค้าหน้าสวยจริงๆ เห็นแล้วอยากกอด

สนุกสมกับที่เคยเขียนเรื่อง BTS แต่ละเรื่องสนุกๆทั้งนั้นครับ
แต่ขอยอมรับว่าช่วงกลางๆเรื่องมันเอื่อยไปหน่อย เกือบเบื่อจนเลิกอ่านละครับ

แต่ยังไงก็ยังสนุกมากๆอยู่ดี
ชอบที่เขียนประเด็นคุณแม่ให้ออกมาแบบนี้นะ
เพราะนี่คือความจริง โลกแห่งความจริง ไอ้จะให้จู่ๆยอมรับเลยไม่มีหรอกครับ
ส่วนมากก็ต่อต้านกันทั้งนั้นละ

ขอบคุณผู้แต่งสำหรับเรื่องสนุกๆครับ
และแนะนำเลยสำหรับใครที่ลังเล ขอให้มาอ่านกันครับ

[Kfc_Pizza]

 

[littlepink]

ตามอ่านจนจบ เสือปิง น่ารักมากก ไทก็รีบๆใจอ่อนให้อิฐนะ อดีตทันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้เริ่มต้นใหม่ดีกว่าเนอะๆ

[patwo]

ตอนพิเศษที่ 3 

   อีกไม่กี่วันจะถึงวันสำคัญอีกวันนึงในชีวิตของผมแล้ว วันสำคัญที่ทำให้ผมเองแค่เหม่อลอยแล้วขีดๆเขียนๆหน้ากระดาษตรงหน้าจนวุ่นวายไปหมด ทั้งวาดรูปทั้งเขียนไอเดีย เยอะจนมันเต็มไปหมดสองหน้ากระดาษ

“ ยังคิดไม่ออกอีกเหรอวะ " ไทที่นั่งข้างๆหันมาถาม มันดูกระดาษที่ผมเขียน ปากก็เอ่ยบอกมันสั้นๆ

“ อื้ม "

“ นี่กูบอกมึงมาสามวันแล้วนะ ว่าอาทิตย์นี้วันเกิดไอ้เสือ " ก็อย่างที่ได้ยิน  วันอาทิตย์นี้วันเกิดไอ้เสือ ไอ้ไทที่คาบข่าวมาบอกผมสามวันแล้ว ตอนแรกก็ตื่นเต้น คิดอะไรอลังการไปหมด แต่ก็เหมือนจะใช้การไม่ได้สักอัน ก็เซอร์ไฟส์วันเกิดผมไว้ประทับใจมาก พอคิดว่าคนแบบมันจะทำได้ขนาดนั้น ตัวผมก็ไม่อยากจะยอมแพ้เลย อยากจะทำให้มันประทับใจได้พอๆ กับผม แต่ที่ยากคือ เพราะมันคือ เสือนี่แหละ

“ ก็กูคิดไม่ออกนี่หว่า ว่าจะให้อะไรมัน อยากให้มันดีใจแบบสุดๆไปเลย " ผมมองหน้าไท " ตัวกูมั้ย แบบว่าใส่ชุดไหมพรมบางๆ มีเชือกหลุดลงมานิดหน่อย แล้วให้มันดึงเสื้อไหมพรมของกูก็จะหดไปตามแรงดึง ดูร้าวใจดีมั้ย "

“ แต่ตัวมึงมันก็เคยได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ มันจะตื่นเต้นมั้ยละ "

“ มึงจะบอกว่า ตัวกูเป็นของที่มันได้จนเบื่อแล้วงั้นเหรอ "

“ จะพูดแบบนั้นก็ไม่ผิด " หันหนีหน้าของมัน ผมมองดูกระดาษที่เขียนนู้นนี่เยอะแยะไปหมด มีทั้งดอกไม้ ลูกโป่ง ของแพงๆ แต่เหมือนไม่มีอะไรที่มันจะโอเคสักอย่าง เสือไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้หรอก เอาความจริงผมยังไม่รู้เลยว่า อะไรคือสิ่งที่มันชอบ มันชอบเล่นเกมส์แต่ก็ไม่ชอบขนาดที่ติดมากจนไม่นอน ชอบดูบอลแต่แม็ทไหนที่ดึกมากมันก็ไม่ได้ติดตามดูขนาดนั้น ดูเหมือนมันไม่มีอะไรที่ชอบสักอย่าง เทคโนโลยีก็ไม่ รถก็ไม่ ไม่มีอะไรสักอย่าง

“ มันน่าหงุดหงิดจริงๆ ทำไมคนเจ้าความคิดแบบกูถึงคิดไม่ออกกันนะ "

“ ก็ค่อยๆคิด " ไทบอก " มึงตั้งใจคิดมากเกินไปนะกูว่า คนเราเวลาที่พยายามคิดอะไรมากเกินไป มันมักจะคิดไม่ออก "

“ ก็จริง "

“ มึงลองเขียนในสิ่งที่มึงอยากจะทำเอาไว้ก่อนก็ได้ ก็อีกตั้งหลายวัน "

“ มันไม่หลายวันมึง นี่ก็วันอังคารแล้ว แต่กูยังคิดอะไรไม่ออกเลย " ฟุบลงกับโต๊ะอีกครั้ง ผมถอนหายใจออกมาตอนที่นึกถึงหน้ามัน ใจจริงตอนนี้อยากจะเดินเข้าไปถามมันตรงๆเลยว่า ' นี่เสือวันเกิดปีนี้อยากได้อะไรเหรอ ' แต่ถามคนอย่างมันคงได้คำตอบที่ว่า ไม่อยากได้อะไรเป็นพิเศษแน่ๆ

ขับรถกลับมาที่คอนโดด้วยความเซ็ง ผมล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวเดิมกลางห้องก่อนจะถอนหายใจออกมา มองไปรอบๆห้องที่ไม่มีอะไรทั้งนั้น " ของอะไรที่มึงชอบกันนะ " แล้วอยู่ๆสมองของผมก็ลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่ลืมตาตื่นจนถึงตอนนอนในทุกวัน มีสิ่งที่เดียวผมคิดออก คือ อาหารของผม พอคิดได้แบบนั้นก็เผลอคิดถึงสิ่งนึงที่ต้องลุกขึ้นจากโซฟาโดยเร็ว ผมรู้แล้วละว่าอะไรคือสิ่งที่ผมสมควรทำ

“ ถ้ามันชอบกินอาหารของกูนัก ก็ทำเค้กให้มันก็สิ้นเรื่อง "

   แต่พูดมันก็ง่าย แต่ผมที่ทอดไข่ดาวยังไหม้ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นน่ะสิ ขั้นตอนที่ดูยุ่งยากผมเผลอถอนหายใจออกมาในระหว่างที่ดูวิธีการสอนผ่านหน้าจอไอแพตเครื่องเล็กของตัวเอง 

“ กูควรจะหาอย่างอื่นทำให้มึงมั้ย "  ผมคิดเล่นๆ ก่อนจะออกไปจากห้อง เดินลงไปที่ชั้นล่างของคอนโด ผมเดินเข้าซูปเปอร์เล็กๆด้านล่าง มองหาของและอุปกรณ์ที่จำเป็น ที่ร่อนแป้ง พิมพ์ขนมเค้ก เครื่องตีไข่ แล้วก็พวกถ้วยผสมใบใหญ่ๆ ผมเดินไปที่แผนกของส่วนผสมทำเค้ก มันมีเยอะจนผมปวดหัว มองดูภาพที่ตัวเองแคปมายังงงเลยว่า แค่แป้งจะมีอะไรตั้งเยอะแยะ แป้งข้าวเจ้า แป้งข้าวเหนียว แป้งอเนกประสงค์ แล้วไหนจะข้อมูลที่ไม่รู้เรื่องอีก ผมมองดูมันไปเรื่อยๆกังวลกับส่วนผสมที่อาจจะหยิบผิด หันไปเห็นคุณน้าคนนึงที่กำลังซื้อหาของพวกนี้เช่นกัน ผมทักเธอ " สวัสดีครับ "

“ ค่ะ " เธอหันมามอง ท่าทางตกใจผมยิ้ม

“ คือ รบกวนหน่อยนะครับ ผมอยากจะทำเค้กแต่ทำครั้งแรกเลยไม่รู้ว่าส่วนผสมที่มันเขียนไว้ตรงนี้ มันคืออะไรบ้าง ช่วยผมหน่อยได้มั้ยครับ "

“ อ๋อ ได้สิจ้ะ " เธอบอกก่อนจะมองส่วนผสมที่ผมแคปไว้ในหน้าจอมือถือ เธอหยิบนู้นจับนี่ใส่ลงในรถเข็นของผม พร้อมทั้งบอกว่ามันคืออะไร มองดูท่าทางคล่องแคล้วแบบนั้นคิดว่าคงทำอาหารพวกเค้กแบบนี้บ่อย " จะทำเค้กกาแฟเหรอจ้ะ "

“ ครับ "

“ ทำครั้งแรกไม่ทำพวก บลูเบอรี่ชีสเค้กละ พวกชีสเค้กไม่ต้องอบแล้วก็ทำงานนะจ้ะ บานอฟฟี่ก็ทำง่าย "

“ เหรอครับ " ผมชั่งใจ

“ ใช่จ้ะ มันไม่ต้องอบ ทำง่ายแล้วก็อร่อยด้วยนะ "

“ แต่ผมไม่รู้ส่วนผสมเลยครับ " เธอยิ้มตอนที่ผมบอกแบบนั้น " งั้นก็ซื้อไปก่อนเดี๋ยวน้าจัดให้ เราก็ไปดูวิธีทำในเน็ตเอา เดี๋ยวนี้แบบที่ทำง่ายๆมันก็มีเยอะนะ "

“ ขอบคุณมากครับ " ผมยิ้มรับเธอก็ยิ้มอย่างใจดี

“ จะทำเค้กวันเกิดเหรอ "

“ อ๋อ ครับ " ผมบอก " แต่ว่าทำไม่เป็นไรหรอกครับ นี่ก็ว่าจะทำครั้งแรก "

“ คนที่ได้รับต้องดีใจแน่ๆเลยล่ะ เพราะเค้กเป็นเมนูที่ตั้งใช้ความตั้งใจทำมากๆเลยนะ "

“ ครับผม " ยิ้มรับให้เธอที่คอยจักส่วนผสมให้ ผมจ่ายเงินตอนที่กล่าวขอบคุณเธอแค่ยิ้มแล้วเดินไปชอปปิ้งต่อ ผมขนส่วนผสมที่ค่อนข้างเยอะจนแทบจะถือไม่หมดขึ้นมาที่ห้อง วางทุกอย่างไว้บนพื้นจัดแยกของใช้ไว้ในตู้ส่วนของที่ใช้ทำส่วนผสมก็แช่เย็นมันเอาไว้ ผมถอนหายใจออกมา ตอนที่ล้างอุปการณ์ต่างๆ ก่อนจะเงยมองดูเวลาในตอนนี้ " อีกสามชั่วโมงไอ้เสือกลับ คงทันเก็บส่วนผสมทั้งหมดแหละน่า "

   เปิดคลิปวิดีโอในยูทูป ผมทำตามขั้นตอนที่มันบอก ทำไปเรื่อยๆ หยุดบ้างตอนที่มันตัดข้ามเวลาที่ยาวนานของการผสมแป้ง เทส่วนผสมทั้งหมดลงไปในพิมพ์ ตู้วอร์มที่อบไว้แล้ว ผมเคาะไล่ฟองอากาศตามที่เชฟในวิดีโอบอก ตอนที่เอามันเข้าเตาอบ กดเลขการอบผมนั่งคอยมันด้วยใจจดจ่อ

“ มันต้องไม่อร่อยแน่เลย " ผมบอกกับตัวเองตอนที่เอามันออกมาจากเตาอบ เอาส่อมจิ้มลงไปก็เป็นแบบนั้น แข็งเหมือนหิน โยนใส่หัวหมา หมาตัวนั้นต้องตายแน่ๆ " กูว่าแล้ว " ผมพูดอย่างถอนหายใจ ตอนที่เทมันทิ้งลงในถังขยะแล้วล้างอุปกรณ์ " ทำไมกูไม่คิดทำอะไรที่มันง่ายๆวะ เช่น มอบตัวให้มัน " แต่ก็อย่างที่ไอ้ไทบอก เสือคงได้จนเบื่อแล้ว 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   เสียงเคาะประตูที่ดังก่อนประตูจะเปิดเข้ามาผมถอนหายใจออกมาตอนที่หันมองมัน สายตาที่กำลงดูไอแพตผมเปลี่ยนหน้าจอที่กำลังดูการทำเค้กอีกแบบโดยไม่ใช่เตาอบอย่างที่คุณน้าแนะนำเป็นเฟสบุ๊ค เสือเดินเข้ามาใกล้มันมองหน้าผม

“ ไม่เคยเห็นหน้าเมียเหรอ "

“ เคยเห็น แต่ที่ไม่เคยเห็น คือเมียกูที่ทำหน้าเหมือนขี้ไม่ออกมากกว่า "

“ ไม่ได้ทำหน้าเหมือนคนขี้ไม่ออกสักหน่อย " ผมบอกตอนที่หันกลับมาถอนหายใจออกมา ผมหยิบไอแพตขึ้นมาเล่นอีกครั้ง

“ เครียดอะไรนัก "

“ ไม่ได้เครียด " ผมส่ายหน้า " แค่กำลังคิดอะไรสักอย่างแต่คิดไม่ออก ไม่รู้จะทำอะไร มันหงุดหงิด กูหงุดหงิด "

“ ประจำเดือนคงใกล้จะมาแล้วมั้ง " มันว่าพลางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆผม " ไม่ก็อาการของคนวัยทอง "

“ กูมีมดลูกที่ไหนละ แล้วอายุก็ไม่ได้มากขนาดนั้นสักหน่อย " ถอนหายใจออกมาอีกครั้งแต่ไอ้เสือก็ยิ้ม " ยิ้มอะไรของมึง "

“ ยิ้มให้คนบ้า บ้าไปแล้วแน่ๆ " มันลูบหัวผม ก่อนจะลุกขึ้นไปที่ตู้เย็น มันเปิดห้องแช่แข็งก่อนจะหยิบไอติมเป็นถ้วยรสไมโลกับช้อนยื่นมาแนบแก้มผม " กินซะ "

“ ไม่อยากกินอะ "

“ กินเถอะ เผื่ออาการคล้ายคนมีประจำเดือนจะหายไป "

“ จะให้บอกกี่ครั้งว่ากูไม่ได้มีอาการคล้ายคนมีประจำเดือนเว้ย " หยิบถ้วยไอ้ติมมันมาเปิดผมกินเข้าคำแรก ตอนที่ถอนหายใจออกมา รู้สึกได้เลยว่า " อร่อยจัง "

“ อื้ม " เสือพยักหน้ารับ ผมที่กินไอติมไปเรื่อยมองหน้ามันที่กำลังมองหน้าผม ทำไมของขวัญดีๆที่อยากจะให้มัน มันถึงทำได้ยากขนาดนี้ ผมไม่รู้เลยว่าเค้กที่ผมคิดจะทำ มันดีมั้ย มันโอเครึเปล่า เสือจะชอบเหรอ ผมควรซื้อเค้กดีๆมั้ย หรือไม่ก็ของมีค่าอะไรสักอย่าง ของที่เหมาะกับมัน " เป็นอะไร "

“ อะไรเป็นอะไร "

“ ทำหน้าเหมือนหมาขี้ไม่ออก เป็นอะไร "

“ ก็..”

“ ห้ามบอกว่าเปล่า " มันดักทางผมตั้งแต่ยังไม่เอ่ยออกมา

“ ก็แค่กังวลเรื่องงานที่คิดไม่ออก กูก็หาแรงบันดาลใจอยู่ มันก็แค่นั้นแหละ " โกหกมันไปแบบนั้น เสือก็พยักหน้ารับ " การบ้านกูคราวนี้ โจทย์มันยาก กูเลยคิดอะไรไม่ค่อยออก กูเลยเซงๆ " ก้มลงมองไอติมที่กำลังละลาย เสือที่อยู่ใกล้กันผมรู้สึกว่ามันขยับแต่ตอนที่เงยหน้าขึ้นไปมองกลับพบว่ามันจูบผมก่อนจะได้ถามอะไรซะแล้ว

“ ไปกินข้าวกัน "

“ กำลังจะทำให้กูอารมณ์ดีเหรอ " ผมถามมันก็ทำหน้านิ่ง " ใช่แน่ๆเลย " แซวแบบนั้นผมยิ้มก่อนจะวางไอติมไว้บนโต๊ะ เอื้อมตัวเข้าไปกอดมันไว้ ผมล้มตัวลงซบบนอกของมัน เสือก็ลูบหัว " เครียดอะ กูรู้สึกจะอ้วก "

“ ท้องก่อนแต่งเหรอ "

“ มุกเหี้ยอะไรของมึงเนี้ย " มันหัวเราะตอนผมพูดแบบนั้น กอดมันไว้แน่นขึ้น " ปลอบกูหน่อยสิ เอาคำพูดให้กำลังใจแบบที่มนุษย์เค้าพูดกันนะ ไม่เอาแบบที่เหี้ยเค้าพูดกัน "

“ พูดไม่เป็น "

“ มึงไม่เคยเรียนมารยาททางสังคมเหรอ "

“ เคย แต่ไม่ค่อยได้ใช้ "

“ มึงไม่ใช่เลยแหละ "

“ พูดแบบนี้กับกูได้คงจะหายเครียดแล้วมั้ง " มันบอกก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง

“ พี่เสือจะทิ้งน้องไปไหนอ่า " เงยหน้าขึ้นถามมันก็ถอนหายใจ ก่อนจะหันหน้ามาหาผมแล้วจับหัวผมไว้ ตอนที่เงยหน้าขึ้นมองมันก็พูด

“ ไม่ต้องคิดมากหรอก ค่อยๆคิด ถ้ามึงพยายามเดี๋ยวมันก็คงออกมาดีเองแหละ "

“ ขอบคุณมากครับ " คว้าเอวมันเข้ามากอด เสือที่ถอนหายใจมันก็ก้มลงมองผม " นี่เสือ "

“ หื้ม ? “

“ คนเราถ้าทำออกมาด้วยหัวใจ มันดีที่สุดใช่มั้ย "

“ ก็ใช่ " มันบอก " ถามทำไม "

“ ก็เปล่าหรอก " ส่ายหน้าบอกมันผมก็ลุกขึ้นยืนบ้าง " แล้วมึงอยากจะกินอะไรดีเย็นนี้ "

“ แดกอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เมนูมะเร็งของมึงอะ "

“ พูดแบบนี้งั้นพรุ่งนี้มึงก็ไม่ต้องแดก " ผมบอก มันหัวเราะออกมา

“ คนวันทองนี้ ยั๊วะง่ายจังนะ "

“ ก็มึงอะ ชอบเรียกไข่ดาวสุดสวยของกูว่าเมนูมะเร็ง มะเร็งเหี้ยไร เดี่ยวนี้เปลี่ยนแล้วเว้ย ออกจากสวยงาม " ผลักอกมันเสือก็ยิ้มมันดึงผมเข้ามากอด " เชี้ย ปล่อยเลย กอดกูทำไมสัด "

“ อารมณ์ดีขึ้นยัง "

“ ก็ อื้ม " ก็ยอมรับว่ามันทำให้ผมหายกังวลเรื่องที่กำลังเครียดอยู่ได้บ้างเหมือนกันนะ " นี่เสือ "

“ อะไรอีก "

“ มึงว่าสิ่งที่ดีที่สุดของความรักคืออะไร "

“ ถามทำไม "

“ มันเป็นการบ้านของกูน่ะ "

“ ทุกอย่างที่คนที่รักกันทำให้กัน กูว่านั่นก็ดีแล้ว " ผมยิ้มตอนที่ได้ยินแบบนั้น สองแขนที่กอดมันแน่นผมก็ยิ้ม

“ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดดีๆ แบบนี้จะหลุดออกมาจากปากมึง "

“ แล้วปกติกูมันเป็นยังไง "

“ อย่าให้พูดเลย  ขนาดกูอยากจะพูดว่าเหี้ยกูยังสงสารเหี้ยเลย "

   วันต่อมาหลังจากนั่งเครียดได้ทั้งวัน ผมตั้งสติกับตัวเองแล้วว่า คงต้องพยายามในเรื่องเค้กและคิดหาวิธีอื่นต่อไป รู้สึกว่าการมอบเค้กให้เสือเฉยๆมันคงดูเป็นอะไรที่ธรรมดา ผมสั่งลูกโป่ง มันเยอะมากพอที่จะเอามาลอยให้เต็มไปหมดทั้งหมดทั้งห้องนั่งเล่น  รวมทั้งลูกโป่งที่เขียนว่า แฮปปี้เบิร์ดเดย์นั่นอีก เตรียมเอาไว้มาจัดตกแต่งห้อง

“ กูก็ทำทุกอย่าง เพื่อให้มันออกมาเป็นวันที่ทำให้มึงมีความสุขที่สุดนะ "

   วันนี้เริ่มทำเค้กแบบไม่อบวันแรก ผมอัดคลิปลงในโทรศัพท์มือถือ บอกเล่าถึงวิธีการทำที่แสนจะยุ่งของผม แต่อาจจะไม่ยุ่งยากสำหรับคนอื่น ผมทุกอย่างตามขั้นตอนการทำบานอฟฟี่แบบไม่มีพลาดแต่เสียอย่างเดียว คือกูบีบครีมให้สวยไม่เป็นว่ะ

“ นี่มึงอยู่ไหน " ผมโทรหาฝนที่อยู่คอนโดเดียวกันในเย็นของวันนั้นที่ตัวผมกลับมาถึงห้องก็ตั้งแใจทำเค้กเต็มที่

“ อยู่ห้องมีอะไร "

“ ขึ้นมาหากูหน่อย กูมีอะไรจะให้ชิม "

“ ไม่เอาอะ " มันปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่เห็นของเลยด้วยซ้ำ " ทำไมกูต้องตายก่อนผัวมึงด้วยวะ ปิง "

“ กูบอกให้ขึ้นก็ขึ้นมาเถอะน่า กินแล้วไม่ถึงตายหรอก " ผมวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมา ก็แค่อาจจะท้องเสียนิดๆหน่อยๆ  ผมมองดูหน้าตาของบานอฟฟี่ที่ครีมขาวๆทำให้มันดูเละๆ ตอนที่ยกยิ้มกับผมงานเสียงประตูเคาะก็ดังขึ้น  ผมเดินไปเปิดประตูคนที่ผมบังคับให้มาก็เดินเข้าห้องมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

“ เชี้ย นี่มัน สมรภูมิรบเหรอวะ " ฝนชี้ไปที่อ่างล้างมือที่มีแต่ถ้วยชามเยอะแยะไปหมด " มึงทำเค้กก้อนเดียว แต่ครัวเละเหมือนทำให้กินทั้งคอนโดอะปิง "

“ มึงก็พูดมาก มาๆ มานั่งนี่ " ลากให้มันนั่งตรงเค้าเตอร์ครัวที่ยกขึ้นสูง ผมหยิบจานใบเล็กๆ ตอนที่ตัดเค้กให้มันก็แซว

“ มึงดูจริงจังกับงานนี้มากเลยนะ "

“ ก็แหม วันเกิดผัวกูทั้งที ถึงมันจะเกิดมาเป็นคนเหี้ยๆไปสักหน่อย แต่กูก็ดีใจที่มันเกิดมาอยู่ดีนั่นแหละ " ผมบอกตอนที่ยื่นจานใบเล็กกับช้อนส้อมให้ผมมันก็รับไป

“ แดกได้แน่เหรอ " มันมอง สภาพที่ดูไม่ค่อยเหมือนเค้กเท่าไหร่ทำให้มันสงสัย " กูว่ามันดูเหมือน การผสมผสานที่ดูไม่เข้ากันของเหี้ยอะไรสักอย่างนะ "

“ แดกได้สิ มึงก็ลองชิมก่อน "

“ แล้วมึงชิมยัง "

“ ยัง " บอกมันตรงๆ ฝนก็บ่น

“ แล้วทำไมไม่ชิมก่อนให้เพื่อนชิมเนี้ย " มันว่าแบบนั้นก่อนจะตักเค้กในจานด้วยส้อม ความแข็งของมันดูเหมือนจะทำให้ไอ้ฝนแบ่งชิ้นกันลำบากไปหน่อย มันอ้าปากชิมเข้าไปเคี้ยวอยู่สองสามครั้งก่อนจะกลืน

“ เป็นไง "

“ ก็ไม่ได้เหี้ยนะ แต่ไม่อร่อย "

“ หมายความว่าไงวะ "

“ ก็แบบว่า มันไม่ได้แดกแล้วแบบ โอ๊ยยอร่อยจังเลย แต่มันก็ไม่เหี้ยขนาดที่ว่าแดกไม่ได้แล้วอะ ก็โอเค " มันแดกเพิ่มอีกคำ ผมที่ถอนหายใจออกมาฝนก็หัวเราะ " กูว่า มันก็ประสบความสำเร็จนะ มึงไม่ต้องเครียดหรอกน่า นี่ทำมากี่หนแล้ว "

“ ครั้งนี้ครั้งที่สี่แล้ว "

“ เพื่อนกูนี่อดทนจริงๆ "

“ กูอยากให้มันออกมา อร่อยๆ " อยากให้เสือได้กิน ผมก็พยายามทำแบบไม่หวานมากเพราะเสือมันไม่ชอบกินของหวานเท่าไหร่  " ตอนแรกก็จะทำเค้กกาแฟแหละมึง  แต่กูทำแล้วไม่รอดเลยเปลี่ยนมาเป็นอันนี้ กูปรับรสชาติดนิดหน่อย เพราะเสือมันไม่กินหวาน "

“ สำหรับกูมันขาดหวาน แต่ถ้าเสือไม่ชอบกินหวานก็คงชอบมั้ง " ฝนบอก มันวางจานที่กินเค้กจนหมด ผมก็ยื่นน้ำให้ " มึงเก่งแล้วปิง ปกติมึงไม่ชอบเรื่องพวกนี้มึงยังทำได้ขนาดนี้เลย กูว่ามึงเก่งแล้วนะ "

“ วันจริงขอให้กูทำออกมาได้ดีกว่านี้เถอะ "

“ แล้วนี่เตรียมของสำหรับพรุ่งนี้เสร็จแล้วเหรอ "

“ อื้ม เสร็จหมดแล้ว " ถอนหายใจออกมาตอนที่ฝนถาม " แต่กูไม่รู้เลยว่า งานนี้จะรอด หรือร่วง "

   ตื่นเช้าขึ้นมาเหมือนว่ามันคือวันปกติ ผมทำเป็นไม่รู้เรื่องตอนที่ตื่นแล้วก็ลงไปซื้อโจ๊กมาให้มัน นั่งกินหมูปิ้งพร้อมๆกับมันที่มองหน้าผม ด้วยความสงสัย " มีไรเหรอ " ผมถามมันก็ก้มลงมองถ้วยโจ๊ก

“ ทำไมวันนี้ไปซื้อโจ๊กมา "

“ ก็ขี้เกียจทำอะ กูอยากจะกินหมูปิ้งด้วย มึงเปลี่ยนเมนูบ้างเถอะ แล้วก็ชอบบ่นว่าเมนูมะเร็ง " พูดแบบนั้นมันที่ยังไม่ตักโจ๊กขึ้นมากินก็ถามผมอีกคำถาม

“ รู้มั้ยวันนี้วันอะไร "

“ วันอะไร วันอาทิตย์ " ยัดหมูปิ้งเข้าไปคำโตพยายามไม่ยิ้มกับท่าทางหงุดหงิดของมัน " ทำไมอะ กูก็ไม่ได้นัดกับมึงไปไหนนี่ วันนี้มึงมีนัดทำรายงานกับเพื่อนที่มหาลัยไม่ใช่เหรอ "

“ อื้ม " มันตอบสั้นๆ

" ส่วนกูก็ว่าจะไปชอปปิ้งกับไอ้ไทไอ้ฝน "

“ อื้ม " ก้มหน้าลงกินโจ๊กตอนที่ถอนหายใจออกมา ผมก็แอบยิ้มแล้วถามมัน

“ มึงมีอะไรรึเปล่า "

“ เปล่า " ตอบเสียงแข็งๆ สงสัยคงจะคิดว่าผมคงจะจำวันเกิดมันได้ เหมือนที่มันจำได้สินะ

“ แล้วมึงจะกลับกี่โมง "

“ ถามทำไม "

“ ก็จะซื้อกับข้าวตอนเย็นมาเผื่อไง กูออกไปข้างนอกก็เดี๋ยวซื้อกลับเข้ามาให้เลยถ้ามึงจะกิน "

“ ก็คงจะกิน " มันพูดแบบเซงๆ แต่ยังไม่ทันกินโจ๊กหมดถ้วย มันก็ลุกขึ้นก่อน

“ อ้าว จะไปแล้วอะ ยังกินไม่หมดเลยนะ " ผมบอก มันก็พยักหน้า ตอนนี้หน้าพี่เค้าเซ็งสุดๆไปเลยแหละในความรู้สึก เหมือเด็กงอนพ่อแม่ ไม่ยอมกินข้าวแล้วจะหนีหน้ากัน

“ อื้ม ไปละ ไว้เจอกัน "

“ เดี๋ยวๆ " ผมลุกจากเก้าอี้ตอนที่ดื่มน้ำแล้วเช็ดปากเสร็จ วิ่งเข้าไปใก้ลมันผมเขย่งปลายเท้าจูบปากมันเบาๆ " เจอกันเย็นนี้นะ "

“ อื้ม " พูดแค่นั้นมันที่เดินออกนอกห้องไป ผมทำได้แค่ยิ้ม

“ ไอ้คนขี้งอน "

   ผมล็อคห้องเรียบร้อย โทรสั่งให้ลูกโป่งมาส่งที่ชั้นล่างของตัวเอง ระหว่างนั้นตัวเองก็เตรียมของ ไม่ว่าจะเป็นการต้มน้ำข้นหวาน หั่นกล้วย ทุบโอริโอ้ หรือแม้แต่เตรียมวิปปิ้งครีม ผมทำทุกอย่างด้วยความระวังและมั่นใจว่าสูตรที่ทำอยู่บ่อยๆมันจะไม่ผิดพลาด กรุโอ้ริโอ้ลงบนพิมพ์ ตอนที่เอาไปแช่ในตู้เย็น ลูกโป่งที่สั่งไว้ก็ถูกเอามาส่งพอดี

“ มาส่งลูกโป่งครับ "  ลูกโป่งจำนวนมากที่ถูกพาเข้ามา ผมพยักหน้ารับ แล้วให้เค้าเอาขึ้นมาไว้ที่ห้องให้ " ลอยไว้ตรงไหนดีครับ "

“ ตรงที่ติดกับหน้าต่างนะครับ "

“ เดี๋ยวผมทำเองก็ได้ ลอยๆไว้ก่อนเลยครับ "

“ ครับ " คนมาส่งสินค้าทำตามที่ผมบอก ลูกโป่งสีฟ้าน้ำและขาวถูกลอยไว้เต็มห้อง ผมยิ้มออกมากับความสวยของมัน ตอนที่จ่ายเงินไปให้ ผมก้มหน้าขอบคุณเค้าอีกครั้ง ก่อนจะหันมาใส่ใจกับเค้กต่อ

   เอาเค้กในตู้เย็นที่แช่เอาไว้มาราดคาราเมลพร้อมกับเรียงกล้วยที่หันไว้ลงไปให้เต็มผมบีบวิปปิ้งครีมแบบกลมๆลงไปด้วยความปราณีตพยายามทำให้ออกมาสวยที่สุดเท่าที่จะทำได้ โรยผงโกโก้ ก่อนจะปักเทียนคำว่า แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แล้วก็ตัวเลขวันเกิดของมันเอาไว้ เป็นอันเสร็จ

“ คราวนี้กูก็ต้องจัดห้อง " มองไปที่ลูกโป่งหลากสี ผมลอยมันให้เรียงสีเอาไว้ ฟ้า น้ำเงิน ขาว ความจริงก็ไม่รู้หรอกว่าอะไรคือสีโปรด แต่คิดว่าผู้ชายอย่างมันสีแบบนี้คงดูดีที่สุดแล้ว ตั้งตัวอักษรว่า H B D ไว้ตรงกลางห้อง ผมเลื่อนโซฟาจัดไว้อีกมุม ไม่ให้บังตอนที่มันเปิดประตูเข้ามาจะได้เห็นพอดี ตั้งไว้กระพริบสีขาวไว้บนพื้น เอาสวิทซ์ไว้ข้างตัว " เรียบร้อย คราวนี้ก็เหลือแค่เจ้าของวันเกิดเท่านั้น "

ผมมองไปที่เวลาตรงผนัง บอกเวลาที่ฟ้าเริ่มมืดแล้ว ผมมองไปที่ประตู คงใกล้เวลาที่มันจะกลับแล้ว ผมเดินเข้าไปในห้อง อาบน้ำแต่งตัวในชุดที่ดูเซ็กซี่นิดหน่อย เลือกใส่กางเกงขาสั้นมากกับเสื้อไหมพรมคอกว้างสีแดงตัดกับผิวขาวๆของตัวเอง เอากิ๊ฟสีแดงมาติดผม ตอนที่ก้มลงเขียนของขวัญชิ้นสุดท้ายให้มัน

“ เสือ อยู่ไหนแล้ว " ผมกดโทรศัพท์ไปถามตอนที่จัดเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว มันที่มีเสียงเซ็งๆก็ตอบกลับมา

“ กำลังจะถึง มีอะไร "

“ ก็เปล่า แค่รอกินข้าวอยู่ "

“ อื้ม กำลังจะถึง " คิดว่ามันคงหงุดหงิดมาทั้งวันแล้วแน่ๆ ผมยิ้มก่อนจะกดวางสายก็บอกทิ้งท้ายไว้ด้วยประโยคสั้นๆ

“ จะรอนะ "

ช่วงเวลาตื่นเต้นใกล้เข้ามา ผมที่กำลังยืนอยู่กลางห้อง ที่มืดสนิท ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่ของขวัญวันเกิดที่ลงทุนอะไรมากมายเหมือนตอนวันเกิดของผม ไม่เหมือนอย่างตอนที่เสือทำให้ แต่ผมก็อยากจะทำทุกอย่างให้มัน แม้ว่าผมจะไม่เก่งอะไรสักอย่าง อยากให้มันเป็นความทรงจำที่ดี เหมือนที่มันเคยทำให้ผม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก หัวใจของผมเต้นแรงตอนที่ได้ยินเสียงนั้น กลืนน้ำลายลงคอไปตอนที่ตะโกนออกไป " เปิดประตูเข้ามาได้เลย " ผมบอกแบบนั้นตอนที่เปิดไฟกระพริบสีขาวให้สว่างทั่วห้อง คอนที่เดินเข้ามาสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่มันเห็นแบบนั้น เสืออมยิ้มออกมา มันมองไปทางอื่นตอนที่จ้องหน้าผม

“ เดินเข้ามาสิ แล้วปิดประตูด้วย " ผมบอกมันที่ทำตาม ตอนที่เดินเข้ามาใกล้มันก็ขมวดคิ้วตีหน้าเข้มทันที

“ นี่มันอะไรกัน "

“ ก็ " ผมไม่พูดแต่ใช้วิธียกป้ายแทน ผมเขียนคำพูดมากมายลงไปในกระดาษแผ่นใหญ่ ตอนที่ยกขึ้นที่อกผมก็อ่านให้มันฟังทีละแผ่น " วันนี้ วันเกิดใครเอ๋ย ? , อ๋อ วันเกิดพี่เสือของน้องนี่เอง , พี่เสือ สุขสันต์วันเกิดนะ , วันนี้เป็นเกิดในปีแรกของมึงที่เราคบกัน , เสือ ขอบคุณนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา , มึงที่ทำให้กูมีความสุขในแบบของมึง , มึงที่คอยทำให้กูยิ้ม , หงุดหงิด , แล้วก็มีความสุข , ขอบคุณที่มึงก้าวเข้ามาในชีวิตกู , วันนี้วันเกิด มีความสุขมากๆนะ , กูอาจจะทำให้มึงประทับใจได้น้อยกว่ามึงทำให้กู , แต่ว่า กูก็อยากจะทำให้นะ , เพราะอะไรรู้มั้ย , เพราะกูรักมึงไง , กูรักมึงนะ , น้องปิงรักพี่เสือที่สุด " ผมวางกระดาษลงตอนที่เดินเข้าไปใกล้ ผมจุดเทียนที่เค้กก่อนจะเดินตรงไปที่มัน " สุขสันต์วันเกิดนะ "

มือหนาที่ยื่นขึ้นลูบหัวผม มันยิ้มออกมา ผมก็ร้องเพลงวันเกิด " แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เดย์ พี่เสือ สุขสันต์วันเกิด อธิฐานแล้ว เป่าเทียนเลย " มันหลับตาผมที่จ้องไป ก่อนจะพูด

“ อวยพรให้หน่อย "

“ หื้ม ? อะไรนะ "

“ อวยพรให้กูหน่อย " มันบอกแบบนั้นผมก็ทำหน้างงๆ ก่อนจะทำตามที่มันบอก

“ ขอให้รักกับกูไปนานๆ อยู่กันไปจนแก่ มีความสุขมากๆ แล้วก็ มีความสุขตลอดไป " พูดพูดจบ มันก็เป่าเทียนตรงหน้า ก่อนจะดึงผมมากอดไว้ เค้กที่ผมเอียงหลบแทบไม่ทัน เสือกอดผมไว้แน่น " เสือ "

“ ขอบคุณนะ "

“ คิดว่ากูจะลืมไปแล้วละสิ "

“ อื้ม " มันสารภาพออกมา ผมก็หัวเราะ

“ เมื่อเช้ากูเห็นมึงทำหน้าเหมือนหมาขี้ไม่ออกเลย หงุดหงิดเนอะ คิดว่าน้องจะลืมวันเกิดพี่เสือเหรอ ไม่มีทางน่า " ผมหัวเราะออกมาก่อนจะถอนหายใจ เค้กที่ยื่นไปตรงหน้ามัน " เค้กนี่ กูทำเองนะ ฝึกตั้งหลายวัน แต่ไม่รู้ว่าจะถูกใจมึงรึเปล่า ของขวัญกูมันอาจจะไม่ได้ดีเท่าไหร่ แต่ว่า ก็ตั้งใจทำให้นะ เพื่อนมึงกูก็ไม่ได้ชวนเพราะกลัวแผนแตก โทษทีนะ "

“ แค่นี้แหละ ที่กูต้องการ กูไม่ต้องการอย่างอื่นหรอก " มันบอกตอนที่เอานิ้วจิ้มบนวิปปิ้งครีมแล้วชิม " ก็อร่อยดีนี่ "

“ เหรอ " ผมยิ้มออกมาตอนที่มันบอกแบบนั้น วางเค้กลงบนเค้กเตอร์ ตอนที่หันไปหามันผมก็บอก

“ จริงๆ กูอยากจะซื้อของขวัญมีราคาเป็นชิ้นให้ แต่คิดไม่ออก ไม่รู้จะซื้ออะไร "

“ ไม่ต้องหรอก กูไม่ได้มีอะไรที่อยากได้เป็นพิเศษ " มันบอก ตอนที่ปลดกิ๊ฟที่ผมติดอยู่ลงจากผม ลืมถอนออกไปเสียสนิทเลย มันจัดผมให้ดีขึ้นแล้วติดกิ๊ฟให้ผมอีกครั้ง " ตอนนี้กูได้ของที่กูอยากได้แล้ว "

“ อะไร " ผมถาม มันก็ก้มลงมาจูบที่หน้าผาก

“ มึงไง " พูดพูดสั้นๆ ตอนที่กอดผมไว้ รับรู้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของมัน " นอกจากมึง กูก็ไม่มีอะไรที่อยากได้อีกแล้ว แค่นี้มันก็พอแล้ว "

ก็อย่างที่มันพูด .. ผมก็รู้สึกแบบนั้น
แค่มีกันและกัน แค่นี้มันก็พอแล้วจริงๆ

...................................................................

รายละเอียดความคืบหน้าการตีพิมพ์หนังสือเรื่อง เสือปิง
สามารถติดตามได้ในเพจ หนมมี่ผู้ใสซื่อ นะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ฝากแท็ก #เสือปิง ด้วยจ้า

[mukkai]

ฮือออออออ  อบอุ่นที่สุดไปเลย
งานวันเกิดที่มีแค่สองคน
/แต่คนอ่านแอบกรี๊ดทางหน้าต่าง

 

[mypink801]

น่ารักกกก ปิงทุ่มสุดๆ พี่เสือนี่ลอยยยยเลย~ 

[TachibanaRain]

น้องปิงพี่เสือหวานตลอดๆ

[HanTwoH]

  เขินแทนพี่เสือเลยอ่า

[B52]

หวานกันไปนานๆ

[whyrockstarx3]

เง้อออออ เขินพี่เสือเว้ย อยากได้รุนแรงมากกกกกก