หัวข้อ: >>เรื่องสั้น ~ กวน - ใจ - กู - จัง ~ [23/9/57] ~ จบแล้ว (ย้ายได้จร่า)

[Wannida]

ข้อตกลง!!

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
 

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม

   

[Wannida]

 >>> เรื่องสั้น

                     "กวน - ใจ - กู - จัง





INTRO



"ไปอาบน้ำดิ ยืนยั่วกูอยู่ได้" ผมเหร่สายตามองเพื่อนร่วมห้องทั้งที่เรียนและที่ห้องเช่านี่ด้วย เสือ_มาต่อมหาลัยเดียวกัน สาขาวิชาเดียวกัน ทั้งที่ไม่ผมกับมันไม่รู้จักกัน และที่สำคัญมาเช่าห้องพร้อมกันทุกครั้งและโรงแรมห่านี่ก็บอกเหมือนเดิมทุกครั้งว่า..


"ขอโทษนะค่ะคุณลูกค้า เหลือห้องเดียว นอกนั้นเต็มหมดแล้ว คุณลูกค้าทั้งสองเคยตกลงที่จะอยู่ด้วยกันในครั้งที่แล้วมาสองรอบ งั้นคงไม่มีปัญหาอะไร นี่ค่ะ คีย์การ์ด" คุณฟังไม่ผิดหรอกครับผมกับไอ้ตัวเล็กนี่เรามาเช่าห้องอยู่พร้อมกัน 2 ครั้งเข้าไปแล้วรวมถึงครั้งนี่ก็รอบที่ 3 ตอนนี้ผมถึงมานั่งกุมขบับอยู่นี่ไง

เรื่องอยู่ร่วมกับคนอื่นผมไม่มีปัญหาอะไร แต่ที่มันทำให้ผมเครียดก็เห็นจะเป็น...


"คุณครับเห็นชุดนอนผมวางไว้ตรงนี้ไหม ผมลืมเอาเข้าไปในห้องน้ำด้วย" ร่างเล็กนั้นนนนน  แม้แต่ผ้าขนหนูสักผืนคุณมันลำบากที่จะหยิบมาพันรอบกายขนาดนั้นเลยหรือไง ?


ผมกรีดร้องอยู่ในอก


คุณมันไม่อาย


แต่


ผมอายแทน!!


ผมจะบ้าตาย!


มันรอบที่ 3 แล้วใช่ไหม เหตุการณ์แบบนี้





>>> เปิดเรื่องใหม่ เรื่องเก่ายังไม่สานต่อให้จบ ก็มีความคิดอยากเปิดเรื่องใหม่ กรีดร้องแข่งกับพระเอกกกก ฝากติดตามด้วย ชุ๊ฟ~ชุ๊ฟ ^^____^^

[ReiSei]

มันเป็นพรหมลิขิตอะจ้ะ 

[Wannida]

ผมชี้นิ้วอันสั่นระริกไปที่ชุดนอนลายโดเรม่อนที่พาดอยู่กับกระเป๋าลาย ? อะไรสักอย่างที่ คิขุ (?)


"อ่อ ขอบคุณนะครับ หาตั้งนาน เออจริงสิครับ คราวก่อนผมสงสัยว่าจะลืมกางเกงในลายมิคกี้เมาส์เอาไว้ คุณออกจากห้องทีหลังพอจะเก็บเอาไว้ให้ผมรึเปล่าครับ" ผมหันไปมองไอ้ ? นิ่ง คราย ครายมันจะไปเก็บของพรรณนั้นไว้ ไม่ใช่เงินทองของมีค่าที่ควรจะส่งคือ >เจ้าของ


"คุณผมถามจริงๆนะคุณปกติรึเปล่า" แทนที่มันจะโกรธมันกลับ ยิ้ม!


คุณคิดจะทำยังไงถ้าเจอคนแบบนี้?


"ปกติสิครับ ผมแค่เป็นคนที่ขี้ลืมบ่อยมาก และไม่ค่อยจะ อ๊ะ คือผมลืมเอาผ้ามาปิดน้องหนูด้วย อายจังเลย ผมไปอาบน้ำต่อก่อนนะครับ" ผมหลับตานับ1-10ในใจ ปกติก็บ้าแล้ว คนแบบนี้

แล้วมันยังพึ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมปิดจู๋มันทั้งที่โชว์หราเกือบ 5 นาที

แล้วยังจะมีน่าบอกว่าอายทั้งที่หน้ามันปกติดีทุกอย่าง

มันบ้า นี่คือคำตอบ!!


แล้วที่มันเรียนมาอาทิตย์ที่แล้วมันเรียนรู้เรื่องไหมว่ะ ?

ทุกคนอาจสงสัยว่าอ้ายคนที่โวยวายคือคราย! ผมชื่อเจ๋ง อายุ 27 เรียนภาคพิเศษ เสาร์ - อาทิตย์ จันทร์ - ศุกร์ ทำงานครับ มาเรียนที่นี่ก็เพราะมันมีที่เดียวที่ใกล้ที่ผมอยู่ ขนาดใกล้มาแต่ละทีต้องมาก่อน1 วัน มาเช่าโรงแรมนอน นั้นคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงต้องมาเช่าโรงแรม และ จุดเริ่มต้นได้แต่คนประหลาด?


"คุณเจ๋ง คุณอยู่ข้างนอกรึเปล่าครับ" เสียงไอ้คนประหลาดดังอยู่ห้องน้ำผมถอนหายใจ เดินไปหยุดตรงหน้าห้องน้ำ

ไหนว่าเป็นคนขี้ลืมแล้วมันระลึกชื่อผมขึ้นมาได้ไงอีกเนี้ย


"ว่าไงครับคุณนัว" ผมทอดเสียงรำคาญเต็มแก่แต่ก็ต้องสะกดกั้นเอาไว้


"ผมคิดว่าผมลืมชุดนอนไว้ที่ไหนสักที่ตอนคุยกับคุณอะครับคุณเจ๋งช่วยหาให้มาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ" ผมพ่นลมออกจากปากมันเป็นปัญหาระดับชาติแล้วนะแบบนี้


"ออกมาจากห้องน้ำก่อนดีไหมครับแล้วผมจะช่วยดูให้ว่ามันตกในห้องน้ำรึเปล่าเพราะข้างนอกไม่มี" ไอ้เตี้ยประหลาดเดินออกจากห้องน้ำผมมองแล้วนึกโมโห

มันแกล้งผมอยู่รึเปล่า มันกำลังปั่นหัวผมเล่นใช่ไหม?


"คุณนัวแล้วที่คุณใส่อยู่นี่มันเรียกว่าชุดอะไรครับ" ผมกั้นใจถามร่างเล็กก้มมองแล้วเบิ่งตากว้าง


"ผมหาตั้งนานแนะ ขอบคะ อ๊ะ คุณเจ๋ง ทำอะไรครับ" ไอ้เตี้ยแกล้งประหลาดมองผมตาโต ผมไม่ได้ทำอะไรให้ชวนจิ้นเลยแค่กระชากคอเสื้อมันแน่น


"แกล้งทำแบบนี้ต้องการอะไร ถ้าคุณยังปั่นหัวผมเล่นอีกครั้งเดียวผมซัดคุณแน่" ผมปล่อยมือจากคอเสื้ออีกฝ่าย ดูสิจะพูดอะไร มันมองผมนิ่ง คล้ายจะตกใจกับการกระทำของผม ไอ้เตี้ยมันถอยห่างจากผมไม่พูดไม่จา แล้วมันก็เดินไปเก็บกระเป๋าเฉยเลย เป็นผมที่มองมันอย่างไม่เข้าใจ


"ทำอะไร?" นัวไม่ตอบเอาของยันใส่กระเป๋าเสื้อผ้าที่นัวจะใส่ไปเรียนนัวก็เก็บมาซัดใส่กระเป๋าหมด ผมเดินไปดึงกระเป๋าลายอะไรสักอย่างที่ผมก็ยากจะคาดเดาออกจากมือมัน


"ผมจะกลับบ้าน ผมไม่เรียนแล้ว "  อ๊ากกกส์นัวมันตาแดง ดูก็รู้ว่าใกล้จะร้องไห้แล้ว


"จะกลับได้ไง พรุ่งนี้ก็เรียนแล้ว นัวสิ่งที่คุณควรทำในตอนนี้คือ ไปนอน" ผมพูดเสียเข้ม มันรีบตรงดิ่งเดินไปที่เตียงแล้วเอาผ้าคลุมโป่ง นั้นไง มันร้องไห้แล้ว ผมอยากตบหน้าผากตัวเองสักป๊าบ ผมมองกระเป๋าในมือแล้วดึงเอาชุดที่มันต้องใส่มาสบัด ยับนิดหน่อยน่าจะใส่ได้ผมเอาไม้แขวนมาจัดการแขวนไว้ที่เดิม แล้วพาตัวเองไปอาบน้ำ ปล่อยตัวปัญหาให้ร้องไห้ไปก่อน

ผมออกจากห้องน้ำเห็นนัวนอนคลุมโปงอยู่เหมือนเดิมและทุกอย่างก็กลับมาสู่ความสงบอีกครั้ง ผมใส่บ็อกเซอร์นอน ปกติไม่ใส่อะไรด้วยซ้ำแต่เพราะมีคนมานอนด้วยก็ต้องสุภาพนิดนึ่ง

ค่อยๆดึงผ้าห่มออกจากร่างเล็ก คราบน้ำตายังชุ่มอยู่ตามขนตางอนและแก้มนวล ผมอดใจไม่ไหวเอื่อมมือไปเช็ดน้ำตาออกให้เบาๆ ไม่ได้คิดอะไร ถึงมันน่ารัก แต่น่าเสียดายมันบ้า ผมส่ายหน้าแล้วล้มตัวลงนอน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ถ้ามีปัญหาพรุ่งนี้ลองไปถามห้องว่างอีกที


ผมเดินขึ้นตึกเรียนมาพร้อมกับคุณนัว ทุกคนมองมาที่ผมกับคุณนัวเนียนิ่ง ผมเรียนการจัดการ พึ่งปี1 ถามว่าทำไมไม่เรียนสาขาอื่นที่จบแล้วมีงานทำ เอาเป็นว่าผมมีงานทำประจำอยู่แล้วเป็นธุระกิจส่วนตัว ไม่ต้องการสาขาวิชาที่จบแล้วมีงานทำ ไม่ต้องการเรียนเอาปริญญามาปรับฐานเงินเดือน แต่เพราะผมแค่เหงา คุณดูไม่ผิด ผมเหงา ผมอยากมาเพื่อหาใครสักคน ไม่ใช่ที่ผมอยู่จะขาดแคลนผู้หญิงอะไรนะครับ แต่บางครั้งการแสวงหาก็ยังดีกว่ารอให้เขามาตามหา โดนด่าตาย แต่ผมก็กลัวโดนด่าที่ตามหาช้าอยู่เหมือนกันนะ ประมาณ มาช้าแบบนี้มุงไม่ต้องมาดีกว่า อะไรแบบนี้ หึหึ


"พี่เจ๋งหวาดดีค่า ดีจ๊ะน้องนัว มาด้วยกันด้วย งุงงิ้งๆ " ฟ้าเป็นเพื่อนร่วมชั้นแต่อายุน้อยกว่าผม เรียนที่นี่เขาเคารพรุ่นพี่เสมอ


"สวีดัดครับพี่ฟ้า" ผมเหลือบไปมองนัวที่ยิ้มหน้าบานเป็นที่เรียบร้อย


"น้องนัว น่ารักจังเลย นี่ถ้าไม่มีซัมติงกับพี่เจ๋งสุดหล่อ พี่จีบไปแล้ว" พวกนี้คิดไปไกล จิ่นไปได้ไงกับนายนัวคนนี้เห็นว่ามาทางเดียวกันจึงให้ติดรถมาด้วยแค่นั้น


"เอ๋ นัวยังโสด นัวยังไม่มีแฟน พี่ฟ้าจีบนัวได้นะ" ผมนั่งลุงที่โต๊ะ ยกมือไหว้พี่ๆคนอื่นๆที่นั่งรอเรียนอยู่


"วันนี้บัญชีจารย์สอนป่ะเจ๋ง" พี่ต้นถามผมเหลือบมองพี่แกกำลังเร่งทำอังกฤษอยู่


"ยังพี่เริ่มอาทิตย์หน้า อาทิตย์นี้สบายเลย" ผมยกมือไหว้พี่เมย์ พี่เป้ย ที่พึ่งมาถึง


"เจ๋งคืนนี้มาร้านพี่ไหม พี่เปิดโต๊ะให้ฟรีเลย"พี่ต้นเงยหน้าขึ้นถามผม


"ร้านพี่อยู่แถวไหน คอนหวันเหรอ ไม่ได้กินนานแหละ เมาแล้วใครจะมาส่งผม บริการส่งฟรีป่ะครับ" ผมยิ้มให้สาวๆเรียนรัฐประศาสนศาสตร์ ที่นั่งโต๊ะอีกฝั่ง รู้งี้ผมเลือกเรียนคณะนั้นดีกว่า สาวอย่างสวย


"ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวไปรับ พักวิลาป่ะ"


"ครับพี่"


"โอเค"


แค่คิดว่าคืนนี้ผมจะได้พาสาวสวยๆไปสุดเหวี่ยงกันต่อก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว

แต่ มัน กำลัง มี อะไร บาง อย่าง ที่ ผิด พลาด ไป !!

[mapreaw]

ติดตามเรื่องใหม่จ้า

[—`•B€NM๏R€`•—]

มาให้กำลังใจคนเขียนค้าบบ  :L2:เรื่องใหม่ๆ

[IsDeer]

ให้ความรู้สึกเหมือนอ่านเรื่องคนวัยทำงานกำลังจะพรากผู้เยาว์ 

[boonpa]

  รอตามติดเรื่องใหม่จ้า

[jj_girl]

รอจ้า

[AMMY★]

เอ ~~~ ใครกวนใจใครเอ่ยยย รอค่ะ

[snowboxs]

น้องนัวเนียน่ารักอ่ะ
มาเร็วๆนะ อยากรู้ว่าอะไรผิดปกติ

[Wannida]

บรรยกาศในร้านพี่ต้นถือว่าดีใช้ได้เลย ร้านจะแบ่งเป็นสองโซน ในร้านกับนอกร้าน ด้านในร้านจะเป็นเหมือนผับประดับตกแต่งงามตา หรูหราเหมาะกับคนชอบอะไรส่วนตัวๆ ส่วนหน้าร้านเปิดโล่งมีโต๊ะเกือบยี่สิบกินพื้นที่เยอะพอดูบรรยกาศด้านนอกจะเพื่อชีวิต ติดดินขนานแท้เลย ขนาดนักร้องเหมือนคาราบาวมาเอง จัดเต็ม


"สนใจเด็กเสริฟ์ คนไหนบอกพี่ได้นะ ได้แต่มองเมื่อไหร่จะได้มาครอบครองว่ะเจ๋ง" ผมคงส่งสายตาให้สาวเสริฟ์ถี่เกินพี่ต้นเล่นแซวผมทันที


"ผมสนใจสาวโต๊ะข้างๆมากกว่า สวยทั้งกลุ่มเลยพี่" พี่ต้นหันไปตามสายตาของผมก่อนจะหัวเราะเบาๆ


"สนใจก็บอกพี่ติดต่อให้ได้ มาบ่อย ลูกค้าประจำ แต่แกชอบแบบนี้แล้วทำไมไม่เอาน้องนัวล่ะ น่ารักสะขนาดนั้น" ผมทำหน้าเซ็งทันที ตอนค่ำพี่ต้นมารับผมก็รีบออกมารอหน้าโรงแรมวิลลาเลย กลัวพี่ต้นจะเข้าใจผิดใหญ่หลวงถ้าเจอผมกับไอ้เด็กไม่เต็มนั้นอยู่ร่วมห้องกัน


"ผมไม่ชอบผู้ชาย ผมไม่ใช่เกย์พี่ ไม่ถึงกับเกลียดแต่ ไม่รู้ ผมพูดไม่ถูกเอาเป็นว่าอย่าพูดถึงไอ้นัวตอนนี้เลย พูดขึ้นมาเหล้ามันไม่รู้รส" พี่ต้นเหมือนจะกลั้นเสียงหัวเราะสะเต็มที่เลย


"พูดจริงเหรอที่แกไม่ชอบเกย์อ่ะ" พยักหน้าทันทีโดยไม่ต้องสงสัย


"งั้นแกก็หันไปดูโต๊ะที่แกสนใจ สังเกตดีดี แล้วค่อยบอกพี่ใหม่" ผมหันไปมองงงๆก่อนจะแคนหัวเราะเบาๆ


"ผมชอบไอ้นัวยังดีกว่าอีก แอบทั้งโต๊ะ" พี่ต้นยิ้ม ซดแสงโสมเพียวๆ


"เดี๋ยวจะมีเพื่อนพี่มาร่วมด้วย ทั้งสาขาการจัดการ เออพี่ให้เป้ยไปตามน้องเล็กมาด้วย พรุ่งนี้หยุด พึ่งรู้ หัวเน่าพึ่งบอก เต็มที่วันนี้โต๊ะนี้เก็บเงินที่พี่" ผมก็ดีใจอยู่หรอกนะเรื่องเลี้ยงเนี้ยแต่พี่ต้นจะอัญเชิญไอ้นัวมาทำไมว่ะ


"นัวพึ่งรู้ว่าพี่ต้นมีร้านของตัวเองด้วย" นั้นไงมารความสุขมาถึงแล้ว ผมถอนหายใจ ไม่เอาผมจะไม่อคติกับเด็กอายุ19เด็ดขาด ผมโตแล้ว ไม่วู่วามเป็นเด็ก


"มีดิ นัวน้องไปนั่งใกล้แจ๊บนะคืนนี้ให้แจ๊บดูแล" พี่ต้นพูดแบบมีเลห์นัย ผมก็ยิ้ม คงไม่ทำอะไรรุนแรงหรอกเพราะเราต้องอยู่ร่วมกันอีกตั้ง4ปี ต้องกระซับความสัมพันธ์มากกว่าสร้างศัตรู


"โทรตามไอ้พวกเทียบโอนมาดิ ใครไม่มาบอกหัวเน่ามีไรแมร่งไม่ต้องเห่าให้พวกมันรู้แมร่งเลย" พี่ใหญ่ประกาศเสียงแข็งเพราะพวกเทียบโอนส่วนใหญ่ไม่ค่อยสนใจจะร่วมกิจกรรมที่ทางมหาลัยจัดขึ้นทำให้พวกผมต้องโดนทำโทษไปด้วย


"เดี๋ยวพวกมันมามึงก็ใจเย็นเลยใหญ่ ไปดูดบุหรี่คลายเคลียดกัน เฮ้ยเดียวกูมา" พี่เข็มทิศกอดคอพี่ใหญ่จากไป พวกผมก็เปิดเหล้าขวดต่อขวดเลย


"นัวน่ารักจัง ผิวก็ขาวจัวะเลย มาเรียนแบบนี้แฟนไม่ห่วงแย่เหรอ" บอลที่นั่งข้างๆไอ้นัวอีกด้านถามขึ้นเมื่อดื่มกันไปได้สักพัก


"เราไม่มีแฟนหรอก ทำไมถามแบบนี้ชอบเราเหรอ"นัวมันถามแล้วยิ้มร่า ทุกคนหันไปมองหน้าคนถามกับไอ้ที่อึกอัก หน้าแดงๆอย่างรอลุ้นก็ไม่เชิง หรือซ้ำเติมก็ยังสงสัย


"เรื่องของเราชังมันเถอะ เอาเรื่องนัวกับพี่เจ๋งดีกว่า พี่เจ๋งกับนัวไม่ใช่แฟนกันเหรอ เห็นอยู่ห้องด้วยกันด้วย เป็นแฟนกันไม่เห็นต้องปิดคนอื่นเขารอยินดีด้วยอยู่" ผมแทบสำลักแสงโสมที่ดื่มเข้าไป ไอ้บอลตัวมหาบรรลัย ทุกคนตาโต เริ่มเข้ามาสัมภาษณ์ผมกับไอ้นัวเป็นการใหญ่


"จริงเหรอนัว กรี๊ดๆๆๆ พี่ว่าแล้วเชียวคู่นี้มันมีอะไรชวนจิ้น " เสียงที่1 ของพี่เมย์ ค้อนผมขวับๆ ไม่รู้คอพี่แกจะเคล็ดเมื่อไหร่


"นัวถึงขั้นไหนแล้ว A B หรือC จ๊ะ แล้วลีลาและทางทางเป็นไง แซ่บเว่อร์ป่ะจ๊ะ" เจ้เป้ยไม่น้อยหน้าจีบปากจีบคอ สายตาแพรวพราว


"เอ่อออออ  นัวก็ไม่รู้เหมือนกันครับเพราะปกติหัวถึงนอนนัวก็นอนหลับเลย" หึหึ เป็นไง ไอ้หน้าเสียดายนักหนาของพวกป้าๆ ผมเห็นแล้วอยากหัวเราะสะใจสะจริงๆ


"แต่เมื่อคืนผมอายคุณเจ๋งมากเลยที่เห็นจู๋ผม ผมก็เลยเอาคืนด้วยการ.." ทุกคนตะลึงกับประโยคที่ยังพูดไม่จบของไอ้นัว รวมถึงรู้สึกถึงหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้นกับผม


"การ!!" ทุกคนประสานเสียงราวกับรอหวยออกอะไรแบบนั้น


"หยู๊ดดดด ไม่มีอะไรเมื่อคืนไอ้นัวมันอาจจะฝันหรือไม่งั้นก็ละเมอ" ผมรีบเบรคความคิดของทุกคน ไอ้อคติมันเริ่มกลับมาพร้อมกับความโกรธที่แทบจะหักคอไอ้คนตัวกระจ่อยร่อยตรงหน้าทิ้งได้เลย


"ผมไม่ได้ฝันเมื่อคืนผมแอบดูจู๋คุณของคุณเจ๋งใหญ่กว่าผมตั้งเยอะแนะ ผมเกือบจะไปหาไม้บรรบัดมาวัดแล้ว คิคิ" มันไม่มีแววจะกลัวผมเลยสักคน พอประโยคนั้นจบลงผมชาวาบทั้งหน้าเลย เกิดมายังไม่เคยมีใครประจานผมกลางโต๊ะที่มีคนนั่งเยอะแยะมาก่อน ทุกคนก็เงียบทั้งโต๊ะ เหมือนจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ผมรีบลุกขึ้นเดินไปกระชากร่างเล็กนั้นออกจากร้านพี่ต้น


คืนนี้ผมจะฆ่าคน!!


โทรแจ้ง 191 มาจับผมได้เลย




"ผมเจ็บนะคุณเจ๋ง" ผมลากมันมาตามทางเดินเท้า มันโมโหที่สุด ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน


"เจ็บสิดี มึงรู้ไหม มึงพูดแบบนี้คนอื่นจะคิดยังไง คนอื่นจะมองกูยังไง หัวมึงมีไว้คิดอะไร เรื่องปัญญาอ่อนที่แสดงขึ้นมาตบตาใครต่อใครนะเหรอ กูว่ามึงเลิกทำเถอะ คนอื่นอาจจะมีสงสารมึงบ้างรวมถึงสมเพชมึงด้วย" ไอ้นัวมันนิ่ง


"ผมแค่ล้อเล่น ทำไมคนอื่นพูดอะไร ไม่ตลกทุกคนกลับหัวเราะ พอผมพูดทุกคนถึงเงียบ ผมก็ไม่รู้" มันพูดคล้ายทำมันไม่ได้ต้องการแบบนี้


"เพราะไม่มีใครเขาชอบคำพูดของมึง มึงคิดก่อนป่ะ ก่อนที่มึงจะพูดอะไร อะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด " ผมเห็นมันยกมือปาดน้ำตาปากสั่นคล้ายอยากระบาย แต่ผมแมร่งไม่อยากฟัง ผมเดินหนี ไอ้นัวมันวิ่งตามดึงชายเสื้อผมไว้


"ผมขอโทษครับ พ่อกับแม่ผมบอกว่าถ้ารู้จักขอโทษ เราจะได้รับการให้อภัย คุณเจ๋งอย่าโกรธผมเลยนะครับ ผมผิดไปแล้วจริงๆ" ไม่รู้สิผมแปลกใจที่จู่ๆผมก็อยากหัวเราะ ไม่ใช่เยาะนะ แต่มันเหมือนที่ไอ้นัวพูดกับการกระทำหลายๆอย่างบ่งบอกว่ามันไม่รู้จักโต หรือไม่งั้นพ่อแม่มันคงประคบประหงบอย่างดี จึงทำให้มันเป็นแบบนี้


"นัว มึงเด็กจริงๆเลยว่ะ ไปแดกเหล้าต่อแต่กูยังไม่ได้หายโกรธมึง ใครุามหรือพูดอะไรพยักหน้ากับส่ายหน้าก็พอ ไม่จำเป็นไม่ต้องพูด พูดเฉพาะที่กูบอกให้พูดโอเคไหม" ผมเห็นไอ้นัวพยักหน้ารัว ผมบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่ตอนที่ด่ามันผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที

พอเดินเข้าร้านมาทุกคนก็เข้าไปกอดไปปลอบไอ้นัวกันใหญ่ ยิ่งพวกเจ้ๆนะ สังเกตดูรอยซอกซ้ำต่างๆ


"เจ๋งลากน้องไปไหน ทำกับน้องแบบนี้ได้ไง นัวเจ็บปวดตรงไหนบ้างลูก" ผมทิ้งตัวลงนั่งแล้วคว้าแก้วผมไปชงเหล้ากินเอง แล้วพวกพี่ๆก็มาถามผมว่าเรื่องเป็นมายังไง ผมก็บอกว่าผมหลับไปแล้วเลยไม่รู้ ถามไอ้นัวมันบอกว่าแค่แกล้งผมเล่น เท่านั้น ทุกคนจึงไม่เซ้าซี้อะไรต่อ ตอนนี้ไอ้นัวก็เริ่มเฮฮา แปลกที่มันดื่มไปก็มากนะแต่ไม่เมา คอแข็งใช้ได้เลยเห็นมันต๊องแบบนั้น


"นัวลูกทำงานอะไร ทำไมไม่เรียนภาคปกติ อายุหนูแค่ 19 คนอื่นๆ อายุ23 ขึ้นหมดลูกอายุน้อยที่สุดแล้วเนี้ย" ไอ้นัวหันมามองผมผมเลิกคิ้วถามมันว่ามีอะไร มันทำปากมุบมิบ ผมลอบยิ้มมันกลัวผมโกรธถ้ามันเผลอพูด
ผมพยักหน้าเชิงอนุญาติให้มันพูดได้


"ผมเป็นบาร์เทนเดอร์ พี่ชายผมเปิดผับผมเลยอยากลองช่วยพี่ทำงาน จ-ศ ผมก็ทำงานร้านอาหารของแม่อ่าครับ พี่อยากลองกินเหล้าฝีมือการผสมผมไหม รับรองถูกปาก ถ้าไม่ดื่มออลกอฮอลผมก็ผสมให้ได้นะครับ" ไอ้นัวโม้ใหญ่ แต่ผมก็พึ่งรู้เหมือนกันว่ามันเป็นบาร์เทนเดอร์ มันเดินไปโซนที่มีบาร์เทนเดอร์คนอื่นๆยืนอยู่ พี่ต้นเข้าไปบอกว่าจะใช้พื้นที่คนอื่นๆจึงทยอยออกมารวมตัวกันด้านนอก
เห็นแวบๆแค่มันจับเอาค็อกเทล เช็คเกอร์ เขย่าไปตามเรื่อง ดื่มได้จริงรึเปล่าไม่รู้ ผมส่ายหน้า


"รสชาตดีเป็นบ้า นัวเรามีพรสวรรค์จริงๆ  เพิ่มมูลค่าได้" เจ้เปย์ชมไม่ขาดปากดูหลายคนเริ่มอยากลองการผสมเหล้าของไอ้นัวกันทั่วหน้า ทุกคนพูดไปเสียงเดียวกันว่า รสชาติดี หลายคนเริ่มเข้าไปมุงดูใกล้ๆ


"ผมว่ามันรสชาติดีอยู่แล้วนะ เราแค่ต้องปรุงก่อน ทำเนียมที่เราต้องทำอยู่แล้ว"


"ลองดูเจ๋งแบบนี้พี่ยอมทุ่มสุดตัว อยากให้มาทำงานที่ร้านมาก นัวมาทำงานกับพี่ป่ะ อยากได้ตังเท่าไหร่เสนอมาเลย" ผมลองจิบวิสกี้ที่ไอ้นัวผสมดู มันทำให้ประหลาดใจอย่างแรง รสชาติดีจริงๆ มันเอามาผสมก็ธรรมดาทำไม รสชาติมันดีกว่าว่ะ รสชาติมันต่างกับบาเทนเดอร์คนอื่นๆที่ผมเคยลองไปนั่งให้เขาผสมให้


"นัวทำกับพี่ไหม พี่เหมาตัวผมไว้จ่ายเยอะมากจนผมมีเงินเหลือเก็บแล้วครับตอนนี้" พี่ต้นก็บ่นว่าแกเสียดาย สายตาที่พี่ต้นมองไอ้นัวแปลกๆนะ ผมอาจจะคิดไปเอง


"มึงเมาแล้วไอ้เจ๋ง กูจะหิ้วปีกมึงกลับ" พี่ต้นดึงผมลุก ผมรู้สึกหูอื้อ ตาลาย คนพูดอะไรผมก็ไม่ค่อยจะได้ยิน ไอ้นัวมันผสมให้มันแรงรึเปล่าคนอื่นดูสบายบรื่อ มีผมเมาอยู่คนเดียว


"ผมกลับด้วยครับพี่ต้น" ไอ้นัวเข้ามาประคองผมคนล่ะข้างกับพี่ต้น


"นัวมึงยังไม่มีแฟนเหรอว่ะ" ผมบรือตามองพี่ต้นกับไอ้นัวที่นั่งคู่กันอยู่ข้างหน้า


"นัวจะมีแฟนได้ยังไง คนที่เข้ามาหานัวก็พูดแต่ว่านัวน่ารัก จะแนะนำน้องชายให้รู้จัก บางคนก็บอกมีพี่จะให้จีบผม ผมไม่เข้าใจ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนี่น่า ทำไมก็ไม่รู้" อยากอ้าปากจะว่าแต่ก็ต้องอ้าค้างเมื่อเจอคำพูดพี่ต้นสวนขึ้นมา


"พี่ยังชอบนัวเลย ไม่แปลกนัวน่ารักใครๆอยู่ใกล้ก็ชอบทั้งนั้นแหละ นัวถ้าไม่มีใครลองมาคบกับพี่ไหม" ไอ้นัวหันไปมองพี่ต้นในจังหวะที่พี่ต้นหักพวงมาลัยเข้าข้างทางแล้วดึงร่างเล็กของไอ้นัวเข้าไปจูบ ผมตาสว่างแทบจะทันที ไอ้นัวผลักอกพี่ต้นออกห่าง สีหน้ามันตะหนกอย่างเห็นได้ชัด


"พี่ต้นจูบผมทำไม ผะ ผมทำอะไรผิดเหรอครับ" พี่ต้นอึ้งทำอะไรไม่ถูกก็ไอ้นัวมันร้องไห้นะสิ


"พี่ขอโทษ นัวไม่ผิดแต่พี่สิผิด เอาเป็นว่าพี่จะไปส่งเราก่อน ดึกมากแล้ว" พี่ต้นหันไปมองไอ้นัวบ่อยครั้งคงกลัวน้องมันจะคิดมาก ผมยังพิงเบาะนิ่ง ไม่คิดมาก่อนให้ตายสิ พี่ต้นชอบไอ้นัวเนี้ยนะ


ผมถูกปล่อยให้นอนอยู่บนเตียง พี่ต้นกลับไปแล้ว ส่วนนัวเนียมันเข้าไปอาบน้ำ ผมแสร้งหลับตอนที่ทั้งพี่ต้นกับนัวเนียพยุงขึ้นห้องมา ทั้งที่ในหัวผมก็สบสันนะ

นัวเนียมันยังเป็นไอ้นัวไม่เต็มเหมือนเดิมมันไม่มีผ้าขนหนูคลุมกายเดินวนไปเวียนมาเหมือนหาชุดนอน? ผมมองร่างเล็กผิวขาวก้มๆเกยๆเพลิน สายตาแมร่งมองไปที่ก้นงอนของไอ้นัวไม่ได้ตั้งใจ ตอนมันก้มผมกลืนน้ำลายลงคอดังอึก สายตามันไม่สามารถมองผ่านไปได้ ไอ้หนูของมันมันกำลังแสดงศักยภาพแล้ว

[❣☾月亮☽❣]

 
อิน้องนัวนี่ก้อหน้ามึนไปยั่วไป ฮ่าๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า

[IsDeer]

เอาละเหวย 

[snowboxs]

เอาแล้วๆ พี่เจ๋งเริ่มออกอาการ
กว่าน้องนัวจะหาชุดนอนเจอ
พี่เจ๋งจะกลืนน้ำลายเป็นลิตร
ว่าแต่ใครมันเป็นคนจูบน้องนัว
เพื่อเป็นการลงโทษกันนะ 

[insomniac]

สนุกจัง นัวนี่เอ๋อจริงๆ
หรือว่าเป็นการยั่วแบบขั้นเทพ

[mapreaw]

โดนยั่วแบบนี้บ่อยๆต้องมีสักวันล่ะว้า

[Wannida]

ผมผุดขึ้นนั่ง ร่างเล็กหันมาทางผมก่อนจะยิ้มให้ ผมไม่รู้ว่าควรยิ้มหรือว่าอะไรดี


"คุณเจ๋ง คุณจะอาบน้ำก่อนไหมครับแล้วค่อยกลับมานอน" ผมค่อยเดินไปหาร่างเล็ก


"ไปถูหลังให้หน่อย" ผมดึงร่างเล็กเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกหมด ผมลอบมองนัวเนียมันมองที่น้องชายผมแล้วหน้าแดงก่ำ มันไม่สงเกตบ้างหรือไงว่าตัวเองก็โป้ไม่ต่างจากผม นั่งหันหลังให้ร่างเล็ก น้ำที่ราดรดลงบนตัวทำให้ผมขนลุกซู่ทั้งๆที่น้ำไม่ใช่น้ำเย็น


"คุณเจ๋งอยู่ที่ไหนครับ"


"อุ้มฝาง นัวละ ท่าสองยาม ท่าอาจ หรืออุ้มฝาง" นัวมันถูกสบู่ลงบนหลังของผมเบาๆ


"อุ้มฝางเหมือนกันครับ แปลกจังเราไม่เคยเจอกันเลย" ผมหันหน้าไปเผชิญกับร่างเล็ก นัวหลบตาผม ผมชอบนะเวลานัวเขิน เป็นความรู้สึกที่อยากแกล้ง


"อ่อ ด้านหน้าคุณเจ๋งถูเองนะครับ ผมจะออกไปแล้ว" ผมจับไหล่ของนัวไว้แน่น


"ถูให้หน่อย เร็วสิ ฉันหนาว" มือเล็กฟอกสบู่จนมีฟองเอื่อมมือมาถูบริเวรหน้าอกของผม มือเล็กสั่น สายตามองอยู่ระดับอกผม ผมยิ้มเจ้าเลห์ดึงมือเล็กไปกุมแท่งร้อนของผม


"อ๊ะ " นัวเบิ่งตากว้างคงตกใจ ถอยห่างจากผมจนก้มกระแทกพื้น ผมรีบเข้าไปพยุง ใบหน้าเหยเก คงจะเจ็บน่าดู


"โอเครึเปล่า"


"ผม จะเจ็บครับ" น้ำตามันซึมที่หางตา ผมกำลังคิดว่ามันน่าฟัดมากตอนนี้ ผมส่ายหน้ารีบปัดความคิดนี้ออก


"นัวล้างเนื้อล้างตัวแล้วออกไปก่อนไป" ผมอยากมาก แต่มันเป็นคนเอ๋อ ไม่เต็มแถมอายุมัน 19 ผมคว้าฝักบัวมาราดหัว ดับความรู้สึกแปลกๆ ผมไม่ใช่เกย์ ผมล้างฟองสบู่ออกจากตัวแล้วรีบออกจากห้องน้ำ เห็นนัวนองกอดเข่าอยู่บนเตียง สีหน้ามันเหม่อๆ ผมคว้าเสื้อกล้ามสีขาวกับบ็อคเซอร์มาใส่


"ชอบพี่ต้นรึเปล่าเรานะ" นัวหันมาสบตาผมแล้วส่ายหน้า ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆร่างเล็ก ตอนนี้ผมสร่างเมาแล้วด้วย


"ตอนที่พี่ต้นจูบผม ผมไม่ชอบเลย" ใจผมพองโตแปลกๆ แต่ก็เงียบไว้


"พรุ่งนี้ผมจะกลับสักบ่าย3 ว่างๆคุณเจ๋งแวะไปร้านพี่ผมได้นะ PM เปิดประมาณ 4ทุ่มเป็นต้นไป " ผมหันไปหานัว มันใส่ชุดนอนลายหมี เสื้อตัวใหญ่อยู่บนตัวมันแล้วน่ารักมาก ผิวก็ขาว ยิ่งใบหน้าจิ่มลิ้มนั้นด้วย ผมลอบกลืนน้ำลาย


"นัวพี่จูบเราได้ไหม" นัวมันเหลือบขึ้นมองริมฝีปากผมแล้วกัดปากตัวเองแน่น ผมขยับเข้าไปใกล้ร่างเล็ก นัวมันก้มหน้าคางชิดอก ผมเอียงหน้าหมายจะจูบแต่นัวมันเม้มปากแน่น ผมจึงทิ้งตัวลงนอนแทน ก็มันไม่ยอมจะไปฝืนใจมันได้ไง แอ๊ะ ผมกำลังเสียดาย อยากเอาหัวโขลกกำแพงตายชะมัด


ผมรำคาญมันแต่ไปขอจูบมันแถมยังรู้สึกแปลกๆทั้งๆที่ผมไม่ใช่เกย์


"คุณเจ๋งผม ผม" มันมองมาทางผม สีหน้าสับสนผมหลับตา


"นอนเถอะ" ผมหรี่ตามองร่างเล็กที่นอนห่างจากผมเป็นวาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
   มันรังเกียจผม ผมรู้สึกวูบในอกผมหันหลังให้ร่างเล็ก ลอบถอนหายใจแล้วข่มตาให้หลับ

ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นร่างเล็กนั้นแล้วแต่ทิ้งไว้ก็คือกางเกงในลายโดเรม่อน ลืมไว้ทุกครั้งที่มาพัก ถ้ามันได้นอนกับคนอื่นมันจะรอดไหม แล้วผมจะทำยังไงกับกางเกงในลายโดเรม่อนของไอ้นัวดี หลายคนคงคิดว่าผมไม่เก็บไว้เพราะมันไม่ใช่ของมีค่าชิมิแต่ก่อนผมอาจจะคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้ผมขอเก็บไว้แล้วส่งคืนเจ้าของดีกว่า มีเรื่องสนุกให้ผมทำแล้ว ผมผิวปากเดินไปอาบน้ำ เจอกันที่PM นะ นัวเอ๋อ หึหึ


ผมไม่ชอบเก็บของที่ไม่ใช่ของตัวเองไว้นานพอกลับถึงบ้านล้มตัวลงนอนหลับไปสี่ทุ่มปั๊บผมรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า โทรตามเพื่อนฝูงให้ช่วยตามหาร้าน PM ให้แล้วพากันยกขโยงไปเกือบ10คนแนะ ไปหาเจ้าของกางเกงในลายโดเรม่อนที่ผมไม่แน่ใจว่า จงใจลืมไว้หรือลืมไว้จริงๆ ไม่รู้นะ ทำไมผมต้องรู้สึกแย่ทุกครั้งถ้าหากร่างเล็กจะต้องไปเป็นของคนอื่น ยิ่งคิดถึงตอนที่พี่ต้นจูบมันแล้ว ผมรู้สึกแปลก อยากเห็นมุมเอ๋อๆของมันคนเดียว ซะงั้น เอาเป็นว่าผมมาพิสูจน์ว่าผมคิดยังไงกับนัวกันแน่ เกย์ไม่เกย์เอาให้รู้แน่ไปในวันนี้เลย!

แต่ที่นี่มันต่างจากผับที่ผมเคยเข้า แต่พอเห็นคลับการ์ดในมือเพื่อนทำให้ผมเข้าใจมันเป็นไนต์คลับ ถึงว่ามันแตกต่าง สถานที่ด้านในเปิดโล่งเป็นเหมือนเป็นที่สำหรับขาเต้น มีบูธสำหรับดีเจ ผมแปลกใจมันมีโซนอีกที่หนึ่งเป็นเลาจน์ มันแยกโซนเป็นกระจกเชื่อม และมีการ์ดยืนคุม เฉพาะสมาชิกเท่านั้น และผมเห็นนัวอยู่ในนั้น ชุดที่มันใส่คือเสื้อกล้ามสีดำตัดกับผิวขาวของมันกางเกงขาสั้นเก๋ๆ สั้นมากเหมือนพนักงานคนอื่นๆที่อยู่ด้านใน มันรับแขกด้วยเหรอ มันนั่งกับผู้ชายที่อายุไม่น่าเกิน30 ท่าทางอ้อดอ้อนราวกับเด็กของมันทำให้ผมเจ็บแปล๊บๆในใจ และผมอดแปลกใจมากขึ้นไปอีก ในโซนของเลาจน์มีแต่ผู้ชายอยู่ด้านใน เฮ้ย ปกติเขาต้องมีผู้หญิงสวยๆไว้คอยให้บริการไม่ใช่เหรอ มันบาร์เกย์รึเปล่าว่ะ!


"เป็นเชี้ยไรไอ้เจ๋ง มุงอยากเข้าเลาจน์ไง เสียใจกูไม่ใช่สมาชิก เงินแมร่งต้องหนักพอ ไม่งั้นหมดตูด แต่อย่างมุงอะสบาย" ผมถูกไอ้เพื่อนๆลากไปนั่งดื่มซึ่งเลาจน์ก็ไม่ไกลจากที่ผมอยู่ผมสามารถมองเห็นด้านในถึงจะไม่ชัดมากแต่ก็รู้ว่าพวกข้างในกำลังทำอะไรกัน ผมเริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นไปเรื่อยๆ ไหนไอ้นัวมันบอกผมว่ามันเป็นบาร์เทนเดอร์แต่ที่ผมเห็นมันคืออะไร?

ผมเสียความรู้สึกมาก

มันเหมือนเป็นคนละคนที่ผมรู้จัก ผมบอกเพื่อนว่าจะไปเข้าห้องน้ำ เดินยังไมถึงห้องน้ำผมได้ยินเรียกผม


"คุณเจ๋ง คุณเจ๋งครับ เอ๋คุณเจ๋งจริงๆด้วย" ผมเห็นร่างเล็กตรงหน้าเผยรอยยิ้มประหลาดใจที่เห็นผม


"หวัดดี" ผมทักทายสั้นๆ นัวพยักหน้าใบหน้ามันแดงๆ เหมือนมันประหม่า


"ผมขอตัวจะไปเข้าห้องน้ำ" ผมไม่ชอบคนโกหก และนัวมันกำลังโกหกผม บาร์เทนเดอร์ที่นี่รับแขกไม่ได้อยู่ในโซนที่ผสมเครื่องดื่มอย่างที่ผมคิด


"คุณเจ๋ง เดี๋ยวผมจะผสมเครื่องดื่มให้ดีไหมครับ ถือว่าคุณเป็นแขกวีไอพีของผม" นัวมันหน้าซีดๆ พูดเสียงราวกับไม่มั่นใจ


"ขอบคุณครับ แต่อย่าเลยผมอยู่โซนไนท์คลับ ไม่ได้อยู่โซนเลาจน์อีกอย่างคุณก็มีแขก เชิญรับแขกต่อเถอะครับ" ผมเดินไปไม่ถึงสองก้าวผมก็ต้องชะงักเมื่อมีแรงดึงเสื้อผมจากทางด้านหลัง


"คุณเจ๋งผมไม่ได้รับแขกคนที่ผมคุยเป็นพี่ชายคนโตของผมเอง ปกติผมไม่เคยเข้าไปรับแขกเลย อย่าเข้าใจผมผิดนะครับ" ผมนิ่ง แล้วมันบอกผมเพื่อ ?

แล้วหัวใจของผมทำไมมันพองโตราวกับโล่งใจแบบนั้น?


"จะไปเข้าห้องน้ำ"


"งั้นผมจะไปรอที่โต๊ะ คุณเจ๋งอยู่โต๊ะไหนครับ"


"ไม่จำเป็นต้องมานั่งด้วย ผมใกล้จะกลับแล้ว" ผมยังทำเสียงแข็ง นัวมันค่อยๆปล่อยชายเสื้อผม


"คิดว่าคุณจะมาหาผมสะอีก ผมดีใจแทบแย่ แต่รู้อย่างนี้ก็ดีแล้วแหละ ผมขอโทษที่รบกวนเวลานะครับคุณลูกค้า" ไอ้ประโยคท้ายๆมันประชดผมแน่ๆ ผมเห็นมันเดินจะเข้าประตูหนึ่งผมรีบเดินตามแต่ถูกการ์ดรวบตัวไว้ก่อน


"ขอโทษครับคุณมีบัตรสมาชิกรึเปล่า ผมขอตรวจบัตรก่อนเข้าเลาจน์ครับ" ผมสอดส่องสายตาหาร่างเล็กแต่ก็ไม่เห็น ผมถอดใจส่ายหน้าให้การ์ดก่อนจะเดินกลับที่โต๊ะ อย่างน้อยยังเห็นนัวจากทางด้านนี้

พากันดื่มไปสักพักก็ไม่เห็นนัวผมเริ่มอ่อนใจตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว และผมก็สังเกตเห็นไอ้นัวเดินไปนั่งกับผู้ชายที่ผมมั่นใจว่าไม่ใช่พี่ชายมันแน่ และมันถูกผู้ชายคนนั้นจูบ!


ปล่อยให้เขาจูบมันเนี้ยนะ


ผมทนไม่ได้ว่ะ เดินไปที่การ์ดยืนอยู่บอกให้ไปเรียกไอ้นัวออกมาหาผม การ์ดมันปฎิเสธทันที ไอ้นัวมันก็สังเกตเห็นแต่มันไม่มองมาทางผม มันโกรธผม? เออว่ะ กูหึงมัน มันปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นไซร์คอ เออ เอาเข้าไป ผมกระแทกส้นเท้าไปหาเพื่อนบอกว่าจะกลับแล้วผมเอาบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินทิ้งให้พวกมัน ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ผมก็กลับ อยากทำแมร่งอะไรก็เชิญ

คิดแบบนี้แทนที่จะสบายใจ..

ผมกลับหัวเสียมากกว่าเดิม!!

เห็นหมาเดินอยู่ก็อยากแตะ ..

เห็นถังขยะตั้งอยู่ก็อยากยันโครมเข้าให้..

แต่นั้นมันแค่ความคิดผมได้แต่กำหมัดแน่น ทุบลงที่พวงมาลัยเท่านั้น ผมเจ็บใจว่ะ!


ผมนั่งอยู่ไม่นานกำลังฟุ้งซ่านได้ที่ก็มีคนมาเคาะที่กระจกผมหันไปมองก็ปรากฎว่าเป็นไอ้นัว มันมีสีหน้าตะหนก ผมฟุบหน้าที่พวงมาลัยต่อไม่อยากเห็นหน้ามัน มันก็เคาะเรียกผมอยู่ข้างนอกไม่หยุด


"เคาะทำไม จูบกันเสร็จ ไซร์กันต่อ มึงก็พามันไปเปิดห้องเอากันเลยดิ" ผมเลื่อนกระจกลงแล้วด่าแมร่งใส่หน้าไอ้นัว มันชะงัก เม้มปากตาแดงก่ำ แล้วมันก็สะอื้น ผมมองตรงไปมองถนนเบื้องหน้า ไม่อยากมองหน้าไอ้นัว


"ไม่รู้ อึก ทำไม ผมไม่รู้ว่าผมชอบคุณเจ๋งตั้งแต่เมื่อไหร่ อึก พอรู้ตัวอีกทีก็ชอบ พะ เพื่อนผมบอกว่า ถ้าทำแบบนี้ คะ คุณเจ๋งโกรธ แสดงว่าคุณเจ๋ง อึก ชอบผม แล้วทำไม ถึงเป็นแบบนี้ ฮื่ออ" พอคำว่าชอบหลุดจากปากของนัว คำพูดที่เตรียมจะสาดใส่ร่างเล็กก็อัตพาลหายไป ผมพูดไม่ออก จากที่รู้สึกเสียใจ ตอนนี้ผมกลับรู้ดีใจแทน หัวใจมันเริ่มทำงานหนักแล้ว


"ขึ้นรถดิ" ผมคิดอะไรไม่ออก คิดได้แค่เพียงว่า....


อยากเป็นเจ้าของ อยากครอบครอง และอยากผูกมัด เท่านั้นที่ผมคิดได้ในตอนนี้!

[BlueCherries]

น้องนัว! หนูจะได้สะมีแล้วะนะคะ 

[❣☾月亮☽❣]

  ทิ้งกางเกงในไว้ทุกครั้ง นี่แอบทำเสน่ห์ป่ะเนี่ยนัวเอ๊ย
ยั่วสำเร็จ ดีใจจัง

[jj_girl]

เอร้ยยยย  เค้ากำลังจะได้กันแล้วใช่ป่ะ      ฮิ้วววววววๆๆ     

[snowboxs]

พี่เจ๋ง เราขอนัวมาเก็บไว้ที่บ้านได้ป่ะ
น่ารักมากมายก่ายกอง
แค่คำประชด ยังไม่รู้เลย
ที่ร้องคิดว่าเจ๋งด่าล่ะซิ

[IsDeer]

  คือแบบว่า น้องนัวจะโดนคุณสะมีจัดการแล้วชิมิ

[AMMY★]

ตามมาอ่านอีกที นัวก็จะได้สาระมีเป็นตัวเป็นตนแล้ว 

[Wannida]

"ขึ้นรถดิ" ผมคิดอะไรไม่ออก คิดได้แค่เพียงว่า....


อยากเป็นเจ้าของ อยากครอบครอง และอยากผูกมัด เท่านั้นที่ผมคิดได้ในตอนนี้!





"ไปไม่ได้ครับ" ผมหันไปมองร่างเล็กอย่างสงสัย พูดเสียงหนักแน่นจนผมแปลกใจ


"ทำไม" ไม่รอช้าถามออกไปอย่างใจคิด


"ผมต้องทำงาน การ์ดยืนมองอยู่ถ้าผมไปผมจะโดนพี่ชายทำโทษ" มันไม่ใช่เด็ก อ่อ ไม่ใช่เด็กก็พูดไม่เต็มปาก มันอายุ19 19แล้วทำงานในที่แบบนี้ตำรวจไม่จับมันเข้าคุกรึไง


"ขอกลับก่อนไม่ได้เหรอ" นัวส่ายหน้าดิก ได้ยินเสียงเรียกมันจากหน้าร้าน ผมมองตามผู้ชายร่างสูง หน้าตาละม้ายคล้ายกับนัวอยู่เหมือนกัน แต่นัวจะบอบบางกว่า ตัวเล็กกว่า


"พี่ชายเราเหรอ?" เห้ยๆๆ ไม่ตลก อายุเท่าไหร่กัน น่าจะ20ต้นๆ เท่านั้น หน้าเด็กขนาดนั้น


"ใช่ครับ พี่เนปจูนพี่ชายคนรอง แล้วมีอีกคนที่ผมนั่งด้วยพี่คนโตชื่อพี่นัมเบอร์ ทำไมเหรอครับ" ผมมองไปยังร่างเล็กที่จุดบุหรี่สูบอย่างใจเย็นด้านหลังอย่างทึ่งๆ


"อายุเท่าไหร่" นัวมันมองไปที่พี่ชายของตัวเองแล้วหันกลับมามองผม


"30 ปีนี้ครับ ถ้าคุณเจ๋งสนใจพี่เนปจูนผมจะติดต่อให้ ลงมาสิครับ จะแนะนำให้ได้รู้จักกันไว้" ใบหน้าหม่นๆของนัวมันทำให้ผมหลุดยิ้ม ผมลงรถมาหยุดยืนด้านหน้าของนัว


"สนใจ แต่สนใจคนน้องคนชื่อนัวเนีย ไม่รู้ว่าพอแนะนำให้ได้รู้จักได้รึเปล่า" นัวมันก้มหน้านิ่ง ผมดึงร่างเล็กเข้ามากอด นัวสะอื้นฮึดฮัดกับอกผม ผมมองเลยไปมองพี่ชายคนรองของนัวร่างเล็กของคนเป็นพี่เดินเข้าร้านไปแล้ว ตามด้วยบอดี้การ์ดสองคน ผมรู้สึกถึงรางร้ายแปลกๆแหะ หรือผมคิดไปเอง!


"พี่ต้องกลับแล้ว เอาเบอร์นัวมาให้พี่พี่จะได้โทรหา" นัวรับโทรศัพท์ผมกดโทรออกเข้าเบอร์ตัวเองแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้ผม


"นัวจะไปทำงานแล้วนะครับ" ผมเอียงแก้มให้ร่างเล็ก นัวเม้มปากนิ่ง ตาหลุบต่ำ


"เร็วสิครับ งั้นพี่กักตัวไว้ตรงนี้ไม่งั้นจะพากับกลับบ้านไปด้วยเลยดี" ผมแกล้งพูดซิบริมหูเล็ก นัวยกมือปิดหู หัวเราะคิกๆ


"นัวจั๊กจี้ ห้ามคุณเจ๋งกระซิบที่หู" นัวทำตาแป๋วสั่งผมใบหน้าเฮ่อแดง ผมก้มลงต่ำกะจะแกล้งแต่ร่างเล็กเอาหัวทุยๆมาดันอกผมแถมยกมือปิดหูทั้งสองข้าง


"หอมแก้มพี่ก่อน เร็วเด็กดี" นัวเอียงหัวเหลือบขึ้นมองผม ก่อนจะยืดตัวตรง


"หลับตาก่อน" ผมกลั้นขำ สายตากลมโตบวกกับแก้มฟองลมนั้น น่ารักมากอยากกักกอดไม่อยากปล่อยให้คาดสายสักนิด


"อะๆๆ หอมมาเร็ว" ผมหลับตารับรู้ถึงริมฝีปากหย่นนุ่มๆกดจูบเบาๆ ที่แก้มผมรีบรวบร่างเล็กเข้ามากอด กดริมฝีปากลงบนปากเล็กซ้ำๆหลายที


"อ๊ะ คะ อึ้มมม คุณเจ๋ง" ผมมองร่างเล็กที่มีสีหน้าตกใจปนมึนงงนั้นนิ่ง แก้มแดง ปากบวมเจ่อ ตาบรือ โอ้ย พ่อครับแม่ครับ พ่อแม่ตั้งชื่อว่า เจ๋ง ถ้าผมเจ๋งจริงผมก็ควรได้ครอบครองร่างเล็กเดี๋ยวนี้สิ แสดงว่า ผมมันไม่เจ๋งจริงนะสิ ผมถอนหายใจ กดหอมแก้มนวลอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยร่างเล็กเป็นอิสระ เสียดาย


"ห้ามคุณเจ๋งจูบผมอีกนะครับ ไม่งั้นผมจะโกรธ" ผมชะงัก นัวมองมาที่ผมแล้วมองที่ริมฝีปากผม ผมเห็นนัวตาแดงๆ ผมขยับเข้าไปใกล้


"พี่ขอโทษ" ผมเริ่มคิดหนัก แค่จูบ ผมผิด?


"ชังมันเถอะ ผมจะไปทำงาน" ผมยังไม่ทันทักทวงอะไรร่างเล็กก็วิ่งหนีไปแล้ว


กูทำอะไรผิด?  ผมยังไม่ทันจะก้าวขึ้นรถก็ถูกกระชากจากทางด้านหลังแล้วหน้าผมก็เจอหมัดเต็มๆหน้าสองที เล่นเอามึน เห็นดาว


"ยุ่งกับน้องกู ข้ามศพกูไปก่อนเถอะมึง" ผมสบัดหัวไล่ความมึนงง สายตาเริ่มโฟกัสร่างเบื้องหน้าที่ดูดบุหรี่หรี่ตามองมาที่ผม


พี่ชายคนรอง + หน้าหวาน + หมัดหนัก = เป็นไปไม่ได้!!


ไม่จริง มันไม่ตรงคอนเซ็ปสักนิด ถ้าคนเถื่อนๆผมก็ว่ายังพอเป็นไปได้ แต่มันไม่ใช่


"มองหน้ากูทำไม อยากตายนักเหรอห๊า" ผมถูกพี่ชายคนรองของไอ้นัวกระชากคอเสื้อมองมาที่ผมอย่างโหดเหี้ยม


"จริงดิ?" ผมยังเพ้อแล้วสติก็หลุดลอยเมื่อเจออีกหมัดเข้าไป!!





ได้ยินเสียงเหมือนคนเถียงกันใกล้ๆ ผมค่อยๆลืมตา ซี๊ดดด เจ็บปาก เมื่อคืนฝันหรือจริงว่ะ และทุกอย่างก็กระจ่างเมื่อเห็นสองพี่น้องยืนอยู่ใกล้ๆที่ผมนอนอยู่


"คุณเจ๋ง คุณโอเคไหมครับ" ร่างเล็กเข้าพยุงผมให้ลุกขึ้นนั่ง


"ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่ได้" ผมไม่น่าถามเลย รู้อยู่ว่าถูกไปสามหมัดสลบเมียด ได้ยินเสียงเหอะอยู่ไม่ไกล จะโดนซ้ำไหมผม?


"อ่อน ไม่ได้เรื่อง แบบนี้จะดูแลน้องกูได้ไง อย่าฝัน คนแบบนี้นัวอย่าไปเสียเวลาด้วยเลยเชื่อพี่" ผมกุมหัว ผมกำลังเข้ายุ่งกับน้องมาเฟียรึเปล่า ดูนักเลงหัวโตอยู่ด้วย


"เงียบนะพี่เนป ออกไปก่อนนัวขอคุยกับคุณเจ๋งเป็นการส่วนตัว" พี่ชายดูท่าหัวเสีย ตาเขียวใส่ผมแล้วสบัดตัวออกห้องไป


"เจ็บมากไหมครับ ผมขอโทษที่ทำให้คุณเจ๋งต้องมาเจ็บตัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง" ผมสบตาร่างเล็ก ผมดึงร่างเล็กเข้ากอด กำลังใจต้องมาก่อน


"ไม่เจ็บสักนิด ไม่เป็นหรอกพี่เข้าใจ เราน่ารักขนาดนี้ถ้าพี่มีน้องน่ารักแบบนี้พี่ก็หวง"


"คุณเจ๋งอย่ายุ่งกับผมเลยนะครับ เจ็บตัวเปล่าๆ พี่เนปคงไม่ยอมให้พี่เข้าใกล้ผมอีกแล้ว" ผมยอมเหรอ ผมไม่ใช่เด็กแล้วที่เจอปัญหาก็เอาแต่ใช้กำลังมาตัดสิน เจอปัญหาหน่อยก็ท้อ ถ้าผมจริงจังจริงใจสะอย่างปัญหา108ผมก็ไม่กลัว


"นัวชอบพี่บ้างไหม  พี่อยากรู้" ร่างเล็กเงียบนิ่งอยู่กับอกผม


"ผมชอบคุณเจ๋งครับ" ผมลอบถอนหายใจ ลุ้นอยู่ในใจ แก่ขนาดนี้ยังหวังอีกผม เฮ้ย!


"พี่จะขอคบกับนัว นัวจะเป็นแฟนกับพี่ไหมครับ" ร่างเล็กผละออกจากอกผม สีหน้าตะหนก


"พี่เนปไม่มีวันยอม" ผมส่ายหน้า ลูบผมสลวยเบาๆ


"แค่เรา อย่าเอาคนอื่นมาเอี่ยว" นัวพยักหน้าผมยิ้มให้ร่างเล็ก เอาว่ะ สู้เพื่อ คนที่เรารักและเขาก็รักเรา!!



"ไม่ มึงมันป๊อด มึงคบกับน้องกูแล้วไง แน่จริงมาสู้ตัวต่อตัวกับกู ถ้ามึงชนะกู กูจะเอาเรื่องนี้กลับไปคิดก็ได้" ผมเกาหัว ผมไม่เคยเรียนต่อสู้แล้วจะให้ผมสู้เนี้ยนะ เอาเปรียบกันเห็นๆ รอบที่แล้วก็เล่นที่เผลอ ตอนนี้ก็...


"เริ่ม!!" เฮ้ย ไม่ให้ผมไปฝึกก่อนเร้อ? ผมรีบวิ่งไปหลบหลังโซฟา ดูพี่แกมองมาที่ผมอย่างหยามเหยียด ผมถอนหายใจ นั้นไงเผลอแป๊บเดียวผมถูกถีบจนไปชนกับกำลัง อั๊ก เจ็บ ยังไม่พอจะเข้ามาชก ผมก็เหวี่ยงหัวหลบ พี่แกดันไปชกถูกผนัง ดูท่าจะเจ็บน่าดู


"อ๊ากกกด มึง มึงแกล้งกู ไอ้ชั่ว" แล้วผมไปแกล้งพี่แกตอนไหน ผมละอยากบ้าแต่ก่อนจะขยับพี่แกก็ถีบโซฟามาปิดทางหนีของผม ซึ่งมันทับอยู่บริเวณขาของผม พี่แกกระโดดขึ้นมาบนโซฟาแล้วจะถีบหน้าผม ถีบครับ แต่ผมถีบโซฟาออกห่างพี่แกเลย....หงายท้อง หัวกระแทกพื้นสลบไปเลย ผมตกตะลึง ผมไม่ได้ฆาตกรรมใครนะ พี่เขาตายเอ้ง!! ผมรีบเข้าไปอุ้มร่างเล็กของพี่แกไปนอนที่เตียง นัวโผวจากไหนไม่รู้มารีบเข้ามาดูอาการพี่ชาย

เหมาะเจาะ


เรียก 191 มาเลย!!


"คุณเจ๋งเล่นอะไรกันครับ พี่สลบไปเลย" ผมถอนหายใจโล่งอก แค่สลบ


"คู่ซ้อมมืออ่ะนะ พี่ต้องกลับแล้วพี่จะโทรหาเราอีกทีนะ" เผ่นก่อนโดนกระทืบ คิดได้แค่นี้


"ครับ ผมจะรอโทรศัพท์จากคุณเจ๋ง" ผมหอมแก้มนวลเบาๆ รอดูว่าคนร่างจะโกรธไหม ปกติ แถมยังยิ้มให้ผมด้วย ค่อยสบายใจ


"พี่ไปก่อนครับ จุ๊ฟ~จุ๊ฟ" ผมเริ่มทำตัวแบ๊บแบ๊วขึ้นทุกวันล่ะ นัวเนียยิ้มกว้างโผวเข้ามากอดผมแน่น


"นัวรักคุณเจ๋ง จุ๊ฟ~จุ๊ฟครับ" ผมกอดตอบร่างเล็กแน่น หัวใจคนแก่ (?) เต้นแรง !




ผมกลับมาถึงบ้านติดต่อแม่กลับแม่ทันที


"ม๊ามี๊ เจ๋งลูกรักของมี๊นะ มี๊เจ๋งมีเรื่องจะขอร้อง" ถ้ามี๊ผมอยู่ใกล้ๆเจอลูกอ้อนปัญญาอ่อน ที่ไม่มีใครคาดคิดว่าผู้ชายอายุ 27 พึงกระทำ แต่ผมก็ทำ หึหึ


"ว่าไงครับลูกเจ๋งเป๋งของมี๊" เสียงมามี๊ของผมที่อยู่อีกซีกโลกหนึ่งได้ยินแล้วคิดถึงตลอด


"เจ๋งมีเรื่องทุกข์ใจ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ มี๊รับปากเจ๋งสิครับว่าจะช่วย"


"ช่วยสิครับ ลูกชายคนเดียวมีปัญหา มี๊จะนิ่งดูดายได้เหรอลูก หืม ลูกเจ๋งมีอะไร" ผมก็เริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบให้มี๊ฟัง และตบท้ายว่าไปสู่ขอนัวเนียน้อยกลอยใจให้ผมด้วย มี๊ก็ไม่ขัดข้อง มี๊ยังบอกว่ารู้จักครอบครัวนัวเป็นอย่างดี ผมเหมือนยกภูเขาออกจากอก สิ่งที่ทำต่อไปคือ... ไปเรียนการต่อสู้ จะชนะใจพี่ชายคนรองของนัวผมต้องมีฝีมือ!!


จันทร์-ศุกร์ ทุกอย่างราบรื้น คุยกับนัวทุกวันมาเจกันวันเสาร์ผมต้องแปลกใจ นัวมันมีท่าทีแปลกๆไป

"เป็นอะไรครับ" ตาย้องมันแดงๆ ผมลูบแก้มใสเบาๆ


"แม่ยกนัวให้ใครไม่รู้ แม่บอกมีคนมาขอนัว แล้วแม่ก็ยกให้นัวกับเขาไปแล้ว แม่ไม่รักนัว อึก " ผมชะงัก ผมจะอธิบายเรื่องนี้กับนัวยังไงดี ผมบอกมี๊เองว่าไปขอลูกชายคนเล็กที่ชื่อนัวให้หน่อย ลืมบอกรายละเอียด แงะ!!


"นัวพี่บอกแม่ไปขอนัวเอง นัวไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ" นัวมันชะงัก มองมาที่ผมนิ่ง


"มีอะไรทำไมบอก ทำไมไม่พูด คิดเองเออเอง ทำเอง คุณเจ๋งใจร้ายที่สุด" นัวมองผมตาขวาง ก่อนจะเดินผละไป ผมเกาหัวแกรกๆ ยังต้องปรับอะไรอีกเยอะสินะ สินะ


"เจ๋ง ทำอะไรน้องนัว ไม่พูด ไม่มองหน้า แปลกๆนะเราอ่ะ" เจ้เป้ยกับเจ้เมย์ มองอย่างจับผิด ผมชำเลืองไปมองนัวที่นั่งติดกับบอล แล้วพยักหน้า


"ผมผิดเองแหละ ดีแล้วครับนัวแค่สับสนพอหายผมกับเขาก็เป็นเพื่อนร่วมสาขาต่อ เด็กแบบนัวยังต้องเจอคนอีกมาก" เจ้ๆหันมองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างมีเลห์นัย


"แสดงว่าที่ผ่านมาพากันไปเกินเลยมาแล้วใช่ไหมเจ๋ง" ผมกระพริบ อยากตบหน้าผากตัวเองให้หายบื้อสักหน่อย เปิดเผย หลุดปาก ก่อนจะถูกซักฟอกทุกเรื่อง


"อ๋อ เรื่องมันเป็นแบบนี้ แกจะคิดมากทำไม นัวยังเด็ก แถมยังไม่ค่อยจะทันคน แกจะทำอะไรก็คิดถึงน้องด้วย น้องสุดท้องก็ต้องเอาแต่ใจตัวเองอยู่แล้ว ไปง้อเลยแก น้องซึมๆไป แอบมองแกบ่อยๆด้วย" ผมส่ายหน้า


"อยากแกล้งเด็ก" เจ้ๆจิกตาใส่เขาแต่ก็เดินไปเม้าส์อยู่ส่วนตัวเองต่อ ผมนั่งเล่นเกมส์ในหัวก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนถึงเวลาทานข้าวกลางวัน ทานที่ร้านค้าในมอนี่แหละ ง่ายดี นัวมาทานข้าวกับบอลและเจ้ๆคนอื่นๆ ผมมากับพี่ต้นกับพวกพี่ใหญ่ สาวๆต่างคณะส่งสายตาให้โต๊ะผมตลอด ผมก็ยิ้ม พยักหน้าให้สาวๆก็ยิ้มพากับซุบซิบกันต่อ ก่อนจะขึ้นตึกมีกลุ่มสาวๆมาขอเบอร์ผมกับพวกพี่ต้นพี่ใหญ่ ผมก็ให้ไปนะ ไม่คิดอะไร เหลือบมองนัวที่เดินตามกลุ่มพวกผมมา น้องร้องไห้!! ผมได้แต่มองตามพวกเจ้ๆที่โอ๋นัวขึ้นตึกไป พี่ต้นเอาไหล่มากระแทกไหล่ผมเบาๆ


"ไปปลอบเลยมึง น้องร้องเพราะมึง นิสัย" ผมเดินตามคนอื่นไปยังห้อง พอผมเข้าในห้องเรียนทุกสายตาก็มองมาที่ผมหมด ราวกับจะฆ่าผมได้ ข่าวไวมาก เรื่องผมกับนัวไม่ใช่ความลับอีกแล้ว


"ผมขอคุยกับนัวสองคนครับ"

[snowboxs]

พี่เจ๋งใจร้ายว่ะ ทะน้องนัวร้ิองไห้
เพราะไปแจกเบอร์โทรให้สาวๆ
อยากรู้ปมของนัวเรื่องจูบ

[❣☾月亮☽❣]

 

[hibarihao]

ขอบคุณค่า

[insomniac]

555 ลูกชายบ้านนี้ แปลกๆ แต่น่ารักกันทุกคนสินะ

[IsDeer]

นี่ก็ถือว่าพี่เจ๋งชนะพี่เนปแล้วนะ ทำเอาสลบเลย ฮ่าฮ่าฮ่า