หลังจากที่ทุกคนออกไปข้างนอกแล้ว ผมก็นั่งบนลงข้างๆร่างเล็กที่ก้มหน้างุด ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสบตา แม้แต่จะเอ่ยปากก็ไม่ แต่ผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆอยู่
"จะเอายังไงเรื่องของเรา นัวอยากจะคบกับพี่ต่อไปโดยผูกมัด หรือ อยากจบเรื่องของเรา พี่ให้นัวเลือก" สายตาหวานตะหวัดขึ้นมองมาที่ผมมีแววเสียใจ
"ทำไมทีแบบนี้ต้องถาม อย่างอื่นคุณเจ๋งไม่เคยถามผม หรือที่คุณเจ๋งรู้อยู่แล้วว่าผมเลือกไม่ได้ยัง อึก อยากบังคับให้เลือก" ผมเอื้อมมือจะลูบผมสลวยแต่ถูกมือเล็กปัดออก
"นัว พี่ขอโทษ ไหนบอกพี่หน่อยโกรธพี่เรื่องอะไร" นัวฟุบหน้ากับโต๊ะ ร่างเล็กสั่นสะท้านตามแรงอารมณ์
"นัว การที่จะให้คนในครอบครัวนัวยอมรับเป็นเรื่องที่ยากในระดับหนึ่งเลย อย่างพี่รองของนัวเขาทำให้พี่คิดบางอย่างได้ นิสัยแต่ละคนไม่เหมือนกัน เขาให้พี่สู้และชนะเขาให้ได้เพื่อที่เขาจะเก็บเอาเรื่องของเราไปคิด พี่ชอบนัวอยากแสดงความจริงใจ พี่ให้แม่ไปขอนัวให้พี่ ด้วยความที่พี่ใจร้อน นัวเลยมารับรู้ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลา บางครั้งนัวก็เข้าใจยากนะ เอางี้ไม่ต้องตกลงเรื่องหมั้น ค่อยๆคุยกันไปก่อนก็ได้ ถ้าพี่ไม่ใช่สำหรับนัวก็บอกมาตรงๆนะ ไม่ต้องเกรงใจ"
"คุณเจ๋ง คุณ อึก ไม่ได้ชอบผมจริงๆ เมื่อก่อน อึก มะไม่สิก่อนหน้านี้คุณเจ๋งเกลียดผม ผมรู้ ที่คุณเจ๋งทำดีกับผมทุกอย่าง อึก คงเป็น ผะ แผนใช่ไหมครับ" ผมชักคิ้วกระตุก ไอ้นัวมันดูถูกความรักที่ผมมีให้มันเกินไปแล้วนะ
"เออ!! แต่ก่อนไม่ได้ชอบมึงหรอกแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว มึงอยากคิดแมร่งไร คิดไปเลย ว่าแต่กูคิดเองเออเองมึงก็ไม่ต่างจากกูหรอก" นัวมันอึ่งๆที่ผมขึ้นมึงกูกับมัน ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้องแมร่งเลย หงุดหงิด ไม่รงไม่เรียนแล้ววันนี้ ผมลงตึกมาไอ้นัวมันวิ่งตามมาดึงแขนผมไม่ยอมให้ผมไป ดูหน้าเปื้อนน้ำตาของมันแล้วทำให้ผมใจอ่อน เสียงสะอื้นยังตามมาเรื่อยๆ
"ผมขอโทษ อึก ผะ ผมขอโทษ" ตอนนี้ดีที่ไม่ค่อยจะมีคนเพราะส่วนมากเริ่มเข้าเรียนกันแล้ว
"ขึ้นไปเรียนไป" ผมพยายามแกะมือที่จับแขนผมไว้ทั้งสองข้างแน่นนั้นออก ไอ้นัวเนียส่ายหน้า มองมาที่ผมอย่างลุแก่โทษ
"ผมขอโทษ อึก คุณเจ๋ง" ผมนิ่งไปสักพักก่อนออกเดินอีกครั้งพ่วงไอ้นัวที่มันรั้งไม่ให้ผมไปติดมาด้วย ยัดมันลงรถได้ก็ขับกลับห้องที่ตอนเช้าผมพึ่งเอาเสื้อผ้าทิ้งไว้ ผมมีงานด่วนจากที่ต้องเดินทางวันศุกร์เย็นผมเลื่อนมาเช้าวันเสาร์ แทบไม่ได้พักแต่ดีที่นัวมันจองห้องไว้ก่อนผมจึงเข้าไปพักกับมัน
"ผิดอะไร รู้ตัวไหม" ผมถามไอ้ตัวเล็กที่นั่งบีบมือตัวเองอยู่ตักแน่น
"ผม พูดไม่ดีทำให้คุณ อึก เจ๋งโกรธ ตะ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ" ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงได้หายโกรธมันง่ายขนาดนี้
"ถ้าอยากให้หายโกรธเราก็หยุดร้องไห้ก่อนสิ" นัวน้อยหันมองผมก่อนจะปาดน้ำตา ดวงตาแดงช้ำมองมาที่ผมราวกับจะสื่อว่าไม่ร้องแล้ว ผมถอนหายใจเบ่าๆ
"เดี๋ยวกลับถึงห้องพี่จะงีบก่อน นัวนวดให้พี่หน่อยนะ เมื่อยไปทั้งตัว" นัวน้อยยิ้มกว้างพยักหน้าทันที ผมเห็นแล้วอดเอ็นดูไม่ได้โยกหัวเล็กนั้นเบาๆ
"ครับพี่ต้น อ่อ ง้อแล้ว หายแล้วครับ ครับ สวัสดีครับ" ผมวางสายจากพี่ต้น ผมว่าคงมีคนรอบกายพี่แกที่อยากรู้เรื่องผมกับนัวจึงให้หัวหน้าห้องอย่างพี่ต้นออกโรงโทรมาแน่ๆ
"พอรึยังครับ ผมเมื่อยมือแล้วนะครับ" เสียงเล็กๆพูดขึ้นเบาๆ คงเกรงใจผม กลับมาผมยังพูดเย็นชากับนัวอยู่แต่ไม่ใช่จะเย็นชาสุดสะทีเดียวแต่รักษาน้ำหนักเสียงให้ไม่ห่างเหินเกินไป
"อึ้ม พอแล้ว พี่งีบสักพักนะ 5โมงเย็นเรียกด้วยจะพาออกไปกินข้าว" ร่างเล็กพยักหน้าผมคว้าร่างมาจูบแต่นัวขัดขืน
"ไม่เอา ผมไม่จูบ" ร่างเล็กเบี่ยงหน้าหนีผมเต็มที่ ผมอดแปลกใจไม่ได้ ลุกขึ้นคว้าร่างเล็กมากอดแน่นซุกหน้ากับซอกคอขาว
"ทำไมถึงไม่ให้พี่จูบ" ผมถามในขณะที่ปากและลิ้นดุนเลียดูดเม้มสร้างรอยไว้กับคอขาวไม่หยุด
"อื้อออ อย่า ผมรู้สึกแปลกๆ" ผมไม่ยอมปล่อยร่างเล็กของนัวแต่หยุดลวนลามร่างเล็กด้วยปากและลิ้น สังเกตดูแสดงว่านัวไม่เคยเรื่องแบบนี้มาก่อน
"ตอบคำถามพี่ก่อนเร็ว เรื่องจูบ" นัวใบหน้าแดงก่ำผลมาจากผมนี่แหละ หึหึ
"พี่เนปบอกผมว่า พี่เนปบอกผม เอ่อ ว่า" ผมขมวดคิ้ว จูบ มันเกี่ยวอะไรกับพี่ชายคนรองของนัวน้อยกันละนี่
"จูบ คือ การที่เขาจะกัดลิ้นผมจนขาด พี่เนปบอกว่าตอนแรกจูบจะเป็นอะไรที่น่าลองมาก พอ ผมรู้สึกดีเขาก็จะกัดผม ผมกลัว" ผมอ้าปากค้าง ไป 5 วิ พี่ชายคนรองแมร่งเสี่ยมสอนน้องได้แตกต่างแหวกแนวไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือนจริง จูบ คือ การกัด ฮ่าๆๆๆ
"นัวพี่เราโกหกเราอยู่รู้รึเปล่า เราเชื่อแบบนั้นจริงๆเหรอ" ผมไม่อยากจะเชื่อ แต่ดูมันมึนๆแบบนี้ผมว่ามันน่าจะไม่ได้แกล้งแต่มันไม่รู้จริงๆ นัวน่ารักว่ะ
"พี่เนปจะโกหกผมทำไม" ผมกดหอมแก้มนวลเบาๆ สีหน้างวยงงของนัวทำให้ผมอมยิ้ม
หวงน้องไง ข้อนี้ข้อเดียวที่ผมคิดออก
"มาจูบกันดูไหม พี่จะทำให้นัวรู้ว่าจูบจริงๆมันเป็นยังไง" ผมลอบยิ้มเจ้าเลห์ นัวเม้มปากลังเลใจ เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ผมพยักหน้าช้าๆ นัวมองที่ปากผมแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าระเรื่อขึ้นมา ผมก้มจนริมฝีปากผมกับนัวแตะกัน ผมบดจูบและใช้ลิ้นดุนให้ร่างเล็กเผยปากรับจูบจากผม ลิ้นเล็กถูกผมพันพัวดูดเบาๆจนเก็บเสียงจ๊วบๆ ตามมา
"พะ พอ ผมหายใจไม่ออก มันแปลกๆ" ผมกดจูบมุมปากเล็กเบาๆแล้วทิ้งตัวลงนอน
"เด็กน้อย 5โมงปลุกพี่ด้วย" ผมหลับไปด้วยความเพลีย รู้สึกอีกทีประมาณ4โมงครึ่ง วิวดีมาก ไอตัวเล็กกำลังวุ่นกับการหาชุด ไม่มีแม้อะไรปิดบังร่างกาย
"นัว เราเคยนอนค้างคืนกับใครที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องบ้างรึเปล่า" นัวหันมามองผม เอียงหน้าครุ่นคิดก่อนจะส่ายหน้า
"คุณเจ๋งคนแรก ปกติพี่เนปไม่เคยปล่อยให้ผมไปไหนมาไหนคนเดียว แต่ครั้งนี้พี่นัมสั่งห้ามพี่เนปไม่ให้ตามผมมา พี่เนปเลยไม่ได้มากับผมด้วย" ผมคิดอยู่แล้วเชียว ดูร่างเล็กทำแต่ละอย่างสิ เป็นผมก็ไม่ยอมให้มาอยู่คนเดียวหรอก ไม่ระวังตัวเล้ย
"พี่ขอร้องด้วยคน ห้ามนัวนอนร่วมกับใครถ้าไม่ใช่ญาติพี่น้องและก็พี่" สายตาผมมองกำลังใส่กางเกงในด้วยความรู้สึกไหววูบ แมร่ง หันก้นงอนๆนั้นมาทางผม ตอนนี้ทำได้แค่กลืนน้ำลายลงคอเท่านั้น เจ๋งเอ้ย เจอเล่นของใส่รึเปล่าหว่า
"ทำไมละครับ" นัวหันมามองผมอย่างสงสัยแล้วเดินไปที่กระจกคว้ายางรัดผมมามัดหน้าม้า เปิดหน้าผากเหม่งๆ ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ผมนัวยาวบะบ่าแล้ว หน้านัวหวานยิ่งผมยาวเท่าไหร่ยิ่งขับให้น้องน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนอีก
"เราน่ะน่ารักเกินไป พี่หวง ไม่อยากให้นัวใกล้ใคร เข้าใจไหมครับ" ผมสวมกอดร่างเล็กแน่น ผมสบตาน้องผ่านกระจก นัวยิ้มเขินๆ ผมกดหอมแก้มนวลแรงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ไม่อยากให้ทำงานไนท์คลับนั้นแล้ว ไม่เข้าใจหวงน้องแต่ให้น้องไปทำงานในที่แบบนั้นได้ไง ไม่ได้ๆ ผมต้องไปคุยกับพี่ชายของนัวเอง แต่คุยโดยไม่ใช้กำลังเห็นทีจะไม่ได้ เฮ่ย....
.
.
.
"ผมชอบนัวจริงๆครับ ผมอยากมาขอน้องกับคุณนัมเบอร์และคุณเนปจูน" ตอนนี้ผมกำลังเผชิญหน้ากับพี่ชายทั้งสองคนของนัวน้อย พี่ชายคนโตของนัวชื่อ นัมเบอร์พอเห็นหน้าทำให้ผมแปลกใจ ใบหน้าแตกต่างจากนัวกับเนปมาก ใบหน้าคมคาย ดวงตาดุดันนั้น รวมถึงรูปร่างสูงใหญ่ สมชายชาตรี ผมมองแล้วรู้สึกถึงความเป็นผู้นำน่าเกรงขามมาก
"ไม่ยกให้ น้องกูต้องได้คนที่ดูแลปกป้องเขาได้ ไม่ใช่คนที่มีดีแค่หน้าตาอย่างมึง" ผมมองเนปจูน สีหน้ามองตรงมายังผมมีความโกรธผสมอยู่คงเรื่องที่ผมทำพี่แกสลบนั้นแหละ 3วันเดินไปหาเรื่องคนอื่นๆได้สบาย น่ากลัวจริงๆลูกชายบ้านนี้ยกเว้นนัวเนียของผมที่น่ารักอยู่คนเดียว
"เขาขอนัวกับพ่อแม่แล้วและแม่ยกนัวให้บ้านนั้นไปแล้ว ที่เขามาวันนี้ก็ยังดีที่เขายังเห็นแก่ที่เราเป็นพี่ชายของนัว ผมไม่มีปัญหาพ่อแม่ว่ายังไงก็ตามนั้น" ผมยกมือไหว้พี่ชายคนโตของนัว อย่างน้อยเขาก็ไม่ขัดข้อง แต่พี่ชายคนรองดูท่าขัดอกขัดใจมากที่พี่ชายไม่ช่วยกีดกันผมแถมยังเห็นด้วย
"ถ้ามึงทำน้องกูร้องไห้กูจะเอาปืนไประเบิดหัวมึง" ผมยิ้มกว้างยกมือไหว้พี่ชายคนรองของนัว ร่างเล็กที่แอบอยู่ตรงมุมห้องพอรู้ว่าพี่ชายเห็นดีแล้วก็ถลาเข้ามากอดพี่ชายทั้งสองของตัวเองทันที
"นัวดีใจจัง ขอบคุณครับ ขอบคุณพี่นัมกับพี่เนป อึก ขอบคุณครับคุณเจ๋ง" ผมกางแขนรอรับร่างเล็กนัวโผว่เข้ามากอดผมแน่น
"ขอบคุณนัวเหมือนกันครับ ที่เข้ามาในช่วงเวลาที่พี่กำลังต้องการให้สักคน คนที่พี่รอไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเด็กมึนๆ แปลกๆ ทำแต่ละอย่างกวนใจพี่ทั้งนั้น" ผมซุกหน้ากับซอกคอขาว ทั้งพี่นัมเดินเลี่ยงออกจากห้องโถ่งไปส่วนพี่เนปมองมาที่ผมอย่างหมั่นใส้มองร่างเล็กในอ้อมกอดผมเศร้าๆ
"ผมจะดูแลนัวให้ดี จะพามาหาพี่เนปทุกอาทิตย์ ไม่ต้องห่วงนะครับ" นัวหันไปมองพี่ชายคนรองแล้วนัวเนียจับมือพี่ชายไว้แน่น
"นัวไม่ได้ไปไหนไกลสะหน่อย จะมาหาทุกครั้งเลยถ้าพี่เนปอยากเจอนัว" เนปยกมือโยกหัวน้องเบาๆ
"ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แต่แน่ใจใช่ไหมว่าคนนี้ ใช่" เนปชำเลียงมามองที่ผม นัวพยักหน้า
"นัวไม่คิดจริงๆครับ คุณเจ๋งจะชอบนัว นัวไม่มั่นใจสักนิด คนที่คอยมองนัวเหมือนรำคาญ คนที่ดุนัวตอนร้านพี่ต้น นัวคิดว่าคุณเจ๋งเกลียดนัวมากๆสะอีก แต่เป็นนัวที่ชอบคุณเจ๋งมากๆ จากนี้นัวจะทำให้คุณเจ๋งรักนัวมากๆ ไม่ให้ทิ้งนัวไปไหน พี่เนปไม่ต้องห่วงนะครับ" ผมอยากกอดร่างเล็กจริง แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้ว คนที่คิดว่าตัวเองแมนร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างผมก็เป๋ได้เหมือนกัน เป๋เพราะคนที่คอยกวนตัว กวนใจผมมาตลอด
"อย่าทำให้น้องกูเสียใจ น้องกูมันน่ารักไหม?" ผมพยักหน้า น่ารักมากๆ
"รักมันมากๆ ตั้งแต่เล็กจนอายุจะ 19 นัวไม่เคยคบใคร ถ้านัวมันทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ มึงต้องใช้สมองห้ามใช้อารมณ์ มึงโตแล้วอย่าให้กูพูดมาก กูจะไปแล้ว เนปรักนัวนะ"
"นัวก็รักพี่เนปและรักพี่นัม รักพ่อกับแม่ และนัวก็รักคุณเจ๋ง" พ้นร่างพี่ชายของมันไป ร่างเล็กก็ดูซึมๆ
"นัวครับ ยิ้มหน่อยเร็ว เดี๋ยวพี่จะพานัวไปกินไอศครีมรสโปรด จะพาไปเที่ยวที่นัวอยากไป ดีไหม" นัวนิ่งสักพัก หันมายิ้มตายีให้ผมผมคว้าร่างเล็กมากอด
"เวลาที่รู้จักกันมันน้อยก็จริง แต่ความเป็นตัวเองของนัวจะผูกมัดพี่ตลอดไป นัวเป็นของนัวแบบนี้พี่ก็รักนัวจะแย่ จนกว่าเราจะแต่งงานกันพี่สัญญาจะไม่ล่วงเกินนัว นัวใสซื่อ น่าทะนุทะนอมมากยิ่งกว่าแก้ว พี่จะใช้เวลาที่มีอยู่สั้นๆให้นัวมั่นใจว่าพี่ดูแลนัวได้ ขอบคุณที่ไว้ใจให้พี่ดูแล ขอบคุณครับที่รัก" นัวน้อยก็ยังเป็นนัว น้องร้องไห้ฮึดฮัดกับอกผม พร่ำบอกว่าสัญญากับผมแล้วนะ สัญญากับผมแล้วนะ ฟังแล้วให้ความรู้สึกว่ามันช่างเป็นคำถามที่สำคัญจริงๆ
"พี่สัญญาครับ"
........................จบแล้วจร่า า .............
จบแบบมึนๆ งงๆ อยากรีบแต่งให้จบยังมีเรื่องที่ยังคาราคาซังอยู่อีกเรื่องนึ่ง ไม่มีบททดสอบความรักอะไรแบบนี้เลยเน๊อะ เอาเป็นว่าคราวหน้าจะแก้ตัว เอาตอนพิเศษมาลงให้ดีกว่า อาจจะเป็นเรื่องของพี่นัมเบอร์ก็ได้ ไว้เจอกันเรื่องใหม่ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่มีมาปะปราย เท่านี้อัยก็ดีใจมากแล้ว ว ขอบคุณคร่า า บาย จุ๊ฟๆ >//////<
หัวข้อ: >>เรื่องสั้น ~ กวน - ใจ - กู - จัง ~ [23/9/57] ~ จบแล้ว (ย้ายได้จร่า) (อ่าน 7324 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก