หัวข้อ: ♠When the wind blows back ♠ ตอนพิเศษ I'm yours (13/02/15)

[DalbitDef]

ไม่อยากให้จบ อยากให้มีอีก ยืดตอนได้ไหมมม แง้

[fuku]

เดินไปต่อยเฮียอี๋ ตามด้วยเฟย



หมั่นไส้พวกแกนัก

[windel]

โถ่เฮียอี้ทำไมเป็นคนแบบเน๊

ส่วนอิพี่เฟย(เปลี่ยนสรรพนามละ)
ไม่ไหวก็ถอยออกมานะตี๋ ฮืออออออ

[chisarachi]

เป็นนิยายที่อ่านแล้วปวดประสท
ปวดสมอง
ปวดไปหมดทั้งร่างกาย
จุกไปหมดทั้งใจ อ่านไปหยุดพักไป กลัวจะแน่นอกตายเสียก่อน

ที่พูดไปไม่ใช่ว่านิยายไม่ดี มันดีจนทำเราอินไปกับมัน
เราไม่รู้คนอื่นเป็นไง แต่เราเป็นคนที่ไม่ชอบเลยที่นายเอกจะโดนใครหลายๆคนถูกตัว
ถ้านายเอกไม่ซิงตั้งแต่แรกพอทำใจรับได้เบาๆ เพราะส่วนใหญ่เขาไม่ได้พูดถึงอดีตกัน
แต่เรื่องไหนที่ดูมั่วๆไม่สมเหตุผลสำหรับความรู้สึกเรา จะเลิกอ่าน แม้ใครจะว่าสนุก
เป็นผู้หญิงใสๆที่ไม่ค่อยชอบแนวนี้ แต่รักแนวดราม่า?
เป็นเรื่องที่หยุดอ่านไม่ได้ ไม่รู้อะไรดึงไว้
อาจจะเป็นเพราะความรักของพี่เฟย และวินมั้งคะ ที่ทำให้อ่านเรื่องนี้
พูดตรงๆอยากถีบหน้าพี่เชนอยากถีบไปไกลๆจับถ่วงน้ำ
แต่นั่นแหละ มนคืออดีต แต่พี่เชนจะทำให้มันมีปัจจุบัน ก้อยากจะตันหน้าให้มากกว่าที่เฟยทำ
เราชอบวินนะ บุคคลิกที่น่าสงสารเก็บไรไว้คนเดียว
แต่วินซื่อสัตย์ในความรักของตัวเองมาก
โกรธที่นอนกับเฮียอี้ แต่เรารักวิน เราเข้าใจวินเกินกว่าที่จะมาโกรธได้
วินอยู่กับความรู้สึกแย่ๆมามาก เฟยคงรับรู้และยอมให้อภัย
ตอนล่าสุดบอกตรงๆว่าปวดหัว อาจจะเป็นเพราะอ่านรวดเดียวความเครียดสะสม555555555
วินไม่กล้าที่จะถามหรอ เพราะกลัวเสียเฟยไปจึงไม่กล้าหรอ
อยากให้ทั้งคู่มีอะไรก็คุยกัน เพราะไม่งั้นจะกลับมาแย่เหมือนเดิม
ชอบที่เปิดอกคุยกันมากกว่า เหมือนเขาเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
เชื่อว่าไม่ว่าอีกฝ่ายจะผิดอะไร อีกฝ่ายต้องรับได้
เพราะเขาเชื่อมั่ในรักของกันและกัน
อย่าเก็บอะไรไว้เลย จะพาลให้เสียความมั่นใจต่อกัน และกิดความกลัวในใจ
มีโอกาสกลับมาหากันแล้ว อย่าปล่อยอะไรมาแซงแทรงได้เลย
ไปคุย!!!
ปล.ขอโทษนะค เราอินเกิน 5555555

[sam3sam]

สงสารตี่ตี๋

[sine_saki]

ตี่ตี๋ พี่รอเธออยู่นะ...

[IaminLove]

เฟยเฟย พี่ก็รอเธออยู่นะ ><

[-west-]

17 Jealous



ที่บอกว่าจะพามาหาอากงที่บ้าน เฟยไม่ได้พูดโกหก ผมถูกจับอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าในชุดอยู่บ้านที่ดูดีเป็นพิเศษ ส่วนเฟยยังแต่งตัวปอน ๆ เหมือนเดิม ขับมอเตอร์ไซค์คันเก่งฉวัดเฉวียนมาถึงบ้านที่เกือบเรียกได้ว่าคฤหาสน์ด้วยเวลาเกือบยี่สิบนาที

ถ้าหากจะให้พูดถึงจินตนาการบ้านไอ้เฟยในหัวผมบอกได้เลยว่าทุกอย่างกลวงโบ๋ มิ่งฟ้ามีความย้อนแย้งในตัวเองไปเสียทุกเรื่องจนผมไม่แปลกใจเลยสักนิดไม่ว่าบ้านที่มันเกิดและโตมาจะเป็นแบบไหน พอลงจากรถ กวาดตามองโดยรอบก็ตอบได้ว่านี่เป็นครอบครัวคนรวยที่ใช้ชีวิตได้อย่างรวย ๆ ตามฐานะจริง ๆ มีคนรับใช้ในยูนิฟอร์มเป็นเสื้อสีขาว กางเกงสีน้ำเงินออกมาต้อนรับ อายุมากกว่าผมนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ถึงกับแก่


“หญิงลืมไปแล้วค่ะว่าคุณเฟยยังมีชีวิตอยู่”

ถ้อยคำพูดทีเล่นที่จริงนั่นบอกให้รู้ว่าไอ้เฟยสนิทกับคนงานที่บ้านมาก ตากลมของหญิงสาวที่แทนตัวเองด้วยชื่อค้อนขวัก เดินมารับกระเป๋าใส่เอกสารของไอ้เฟยที่เอามาคุยกับเจ้าสัวไปถือ

“อะไรครับพี่หญิง น้อยใจจัง ไม่เจอแค่นี้ทำเป็นสาปแช่ง ว่าแต่กงทำอะไรอยู่ครับ”

“คุยกับคุณอรพรรณกับคุณอี้อยู่ในห้องรับแขกค่ะ”

“เฮียก็มาด้วยเหรอ”

“มาสิคะ วันนี้เจ้าสัวอยากให้หลาน ๆ มาพร้อมหน้า แล้วนั่นใครคะ หนุ่มที่หักอกคุณเฟยจนต้องหนีไปรักษาแผลใจถึงอังกฤษหรือเปล่า”

พี่หญิงทำสายตาเป็นประกายวับ ๆ ผมยิ้มให้แหย ๆ ขณะที่เจ้าของบ้านทำเสียงจึ๊กจั๊กในลำคอ “พูดมากน่า นี่ชื่อวิน เพื่อนผม”

“โธ่คุณเฟย” เสียงใสพูดกลั้วหัวเราะ “นี่กะจะบอกเจ้าสัวแบบนี้จริง ๆ เหรอคะ”

“เรื่องของผมน่า”

“ขนาดหลอกคนใช้ยังไม่ได้ผลเลยค่ะ คุณเฟยเคยพาเพื่อนมาบ้านเสียที่ไหน คนพิเศษก็บอกมาเถอะ หญิงไม่ล้อหรอก”

ไอ้เฟยส่ายหน้ายิ้ม ๆ หันกลับมามองผมที่ยังยืนเงียบอยู่แล้วเดินมาโอบเอว “รู้แล้วยังจะถามทำไมให้มากความครับเนี่ย"

ถึงตอนนี้ผมก็หูแดง หน้าร้อนผ่าว ไอ้เฟยเลื่อนจากประคองเอวมาจับมือ เดินผ่านห้องโถงกว้างที่ประดับด้วยภาพถ่ายของมันตั้งแต่สมัยเด็กไว้เป็นระยะ มีรูปของคนอื่นบ้างประปรายให้พอรู้ว่าบ้านนี้ไม่ได้มีหลานชายเพียงคนเดียว

พ่อกับแม่ไอ้เฟย บางทีมันก็เรียกเตี่ย เรียกป๊า เรียกพ่อ เรียกพี่ แล้วแต่อารมณ์พักอยู่คนละที่ เมื่อก่อนทำงานไป ๆ กลับ ๆ ที่ไทยกับฮ่องกง ช่วงสองสามเดือนก่อนเมื่อแน่ใจว่าไอ้เฟยจะไปช่วยงานอากงแล้วก็ย้ายไปลงหลักปักฐานกันที่นั่น เป็นสถานที่ที่ทั้งคู่พบรักและคิดไว้ว่าจะใช้บั้นปลายชีวิตร่วมกัน ผิดแผนหน่อยตรงที่ธุรกิจที่ไปก่อตั้งเอาไว้ หวังว่าจะให้ลูกชายเพียงคนเดียวไปสืบทอดอากงกลับขอไว้เสียก่อน ส่วนเฮียอี้ก็ได้ธุรกิจบางส่วนไปบ้าง แต่เป็นแนวบริหารการโรงแรมไม่ใช่ธุรกิจรับเหมาก่อสร้างที่มีอนาคตขยายไปได้ไกลและมีชื่อเสียงกว่า


“กง หวัดดีครับ”

คนที่เดินนำชะเง้อหน้าเข้าห้องรับรองแขกที่มีอาร์มแชร์และตู้ไม้โบราณแบบจีนตั้งอยู่ มุมนั่งเล่นและพักผ่อนตบแต่งด้วยสีโทนน้ำตาลทั้งจากเฟอร์นิเจอร์และผนัง มีรูปวาดแจกันจีนแขวนประดับอยู่เป็นวอลเปเปอร์ที่กำแพงด้านหนึ่ง ชายแก่ที่ผมเคยเห็นครั้งเดียวในวันปีใหม่ของบริษัทนั่งด้วยท่าทีสบาย ๆ บนอาร์มแชร์ บนโต๊ะใกล้มือมีถ้วยน้ำชาสีขาวฉลุลายสีน้ำเงินตั้งอยู่ ใกล้ ๆ กัน เป็นชายหนุ่มมาดเนี้ยบกับหญิงสาวท่าทางเรียบร้อยอายุอนามไล่เลี่ยกับผมกำลังมองมา


“อ้าว มาพอดีเลย”

ผมยกมือไหว้ตามไอ้เฟย อากงของมันเป็นคนจีนที่พูดไทยได้ชัดแจ๋ว ผิวขาวเหมือนหยวกกล้วยแต่เหี่ยวย่นตามอายุ เฮียอี้กับเฟยคงได้ผิวมาจากเขาถึงดูเนียนละเอียดน่าสัมผัสไม่ต่างกันนัก

“เดี๋ยวสักพักเจีย กับหลินหลินก็มา จะคุยกันเรื่องงานแต่งอาอี้นี่แหละ ยังไม่รู้จักกันใช่ไหม นี่คุณอรพรรณ ว่าที่ซ้อเรา”

เฟยยักยิ้มที่มุมปาก มองพี่มันด้วยสายตากวน ๆ แล้วยกมือไหว้ว่าที่พี่สะใภ้ มันฉุดมือผมให้นั่งบนเบาะโซฟาที่ยังว่างแล้วประสานมือตรงหว่างขาที่กางออก “กง นี่แฟนผม”

“หยา!”

“บอกตั้งนานแล้วว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย อย่ามาทำเป็นตกใจหน่อยเลยน่า”

“เลิกเป็นตุ๊ดไม่ได้สักทีนะลื้อน่ะ”

ไอ้เฟยหัวเราะ มันยกมือขึ้นโอบคอผม คุณอธิปพูดไทยฉะฉานแต่บางครั้งก็หลุดสำเนียงจีนมาเหมือนกันแฮะ อันนี้เพิ่งรู้เหมือนกัน “เลิกไม่ได้ นี่ไง ก็ทำงานใช้หนี้ที่เป็นตุ๊ดมีหลานให้ใช้ไม่ได้อยู่ อยากได้ไปขอเฮียอี้แล้วกัน แล้วนี่ไปเจอกันที่ไหนครับ”

“พอดีคุณวิชุดากับคุณแม่เป็นเพื่อนกันน่ะค่ะ บังเอิญเจอกันที่งานสมาคมเมื่อช่วงกลางปีที่แล้ว” คุณอรพรรณกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ยิ้มนิด ๆ แต่นัยน์ตาสงบนิ่ง ถ้าเดาเอาง่าย ๆ จากสภาพการณ์ตอนนี้ทั้งคู่คงถูกจับคลุมถุงชนไม่ผิดเพี้ยน สีหน้าของเฮียอี้ถมึงทึง กำมือแน่นอยู่บนหน้าตัก ไอ้เฟยยิ้มเยาะแล้วพูดกวน ๆ


“เจ้แน่ใจเหรอครับจะแต่งกับเฮียมัน เฮียอี้มันนิสัยไม่ดีนะ”

“อาเฟย อย่าไปแกล้งพี่เขา” ถึงแม้อากงจะปรามแต่มิ่งฟ้าก็ยังไม่หยุด ไหวไหล่แล้วพูดต่อ “มันขี้อิจฉา แล้วก็เป็นจอมทำลาย”

“อย่าเอาเรื่องเด็ก ๆ มาพูดน่าเฟย” คนถูกกล่าวหาปั้นหน้าพูดพลางคลี่ปากยิ้มแต่สายตาเย็นเยียบ ผมนั่งตัวหดเล็กพยายามมีส่วนร่วมกับบทสนทนานี้ให้น้อยที่สุด ยังไงเจ้าสัวอธิปก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว การทำตัวเสมือนว่าไร้ตัวตนจึงไม่ใช่เรื่องที่ยากเลย


“แล้วนี่คบกันนานรึยัง”

“นานแล้ว ตั้งแต่ผมอยู่ปีหนึ่ง”

มิ่งฟ้าตอบอย่างไม่ยี่หระ ไม่กลัวสักนิดว่ากงจะรับไม่ไหว ซึ่งก็จริงอย่างที่มันว่า อากงรู้มานานแล้วและดูไม่ได้ตกใจจริง ๆ สักนิดที่มันจะเปิดตัวผมแบบนี้ “คนนี้เรอะที่ทำให้หาเรื่องไปเรียนต่อนอกแล้วก็กลับมาเป็นหมาหงอยอีกทีตอนรู้ว่าลืมเขาไม่ได้”

“กง อย่าเลอะเทอะน่า แล้วเจ้ ๆ จะมากันเมื่อไร”

มันคงหมายถึงพี่สาวทั้งสองคนที่อากงของมันบอกว่าจะมาทั้งหมด บ้านใหญ่ก็ครึกครื้นดี แต่วันนี้คงมีแค่เด็ก ๆ มันไม่ได้เล่าถึงญาติคนอื่นนานแล้ว ครั้งสุดท้ายที่จำได้คือเรื่องอาม่าเสียแล้วพี่น้องซึ่งหมายถึงพ่อแม่กับลุงป้าน้าอามันโทษกันเรื่องที่ตัดสินใจไม่ยื้อชีวิตอาม่าไว้ ผมไม่รู้รายละเอียดมาก จำได้แค่ว่าอากงมันเหมือนหัวใจสลาย มีเพียงแค่เฟยที่อยู่ด้วยและทำให้ทุกข์ใจน้อยที่สุด กระนั้นถึงจะน้อยแล้วก็ยังนับว่ามากในครอบครัวคนปกติทั่วไปอยู่ดี


“สักพักก็คงมา แล้วดูเอาเถอะนะ มีลูกก็ไม่ได้เรื่องกันสักคน ต้องมาหวังพึ่งใบบุญกับหลาน ๆ”

“อ้าว พูดแบบนี้อี๊ขวัญก็เสียใจแย่” เฟยพูดถึงญาติคนหนึ่ง ซึ่งน่าจะหมายถึงคุณขวัญใจที่เป็นบอร์ดบริษัท นั่นก็อีกคนที่ยังเหลือพอเป็นแขนขาให้ได้ บ้านใหญ่เป็นมหาเศรษฐี แต่ความอบอุ่นกลับไม่อาจใช้เงินซื้อได้สักนิดเดียว

“อี๊ทำงานเช้าเย็น – เช้าเย็นหาเงินมาจ่ายค่าไฟบ้านนี้เลยนะ ดูสิ ผมเข้ามาไฟน่ะเปิดตลอดทาง กงกลัวผีเหรอ”

“เอ๊ะ ไอ้เด็กนี่” ชายเลยวัยกลางคนดุไปหัวเราะไป ถามว่าคนถูกดุมันรู้สึกอะไรไหม ถ้ารู้สึกคงไม่มานั่งทำหน้าแป้นแล้นแบบนี้หรอก สักพักเสียงรถก็แล่นเข้าบ้านมาเพิ่ม สาวใช้ที่ชื่อหญิงเดินออกไปรับตามเคย เจ้าสัวชะเง้อคอมองอย่างคนแก่ที่คิดถึงหลาน ๆ

“สงสัยเจ้ ๆ จะมากันแล้ว เมื่อกี้ผมโทรหาเจ้หลินบอกว่าขับรถไปรับเจ้เจียที่บ้านกับหนูนิด”

เจ้าสัวพยักหน้า นัยน์ตาเป็นประกายระยับ พอเจ้ของไอ้เฟยเดินเข้ามาพร้อมหลานสาววัยกำลังซนก็เหมือนเติมความชุ่มชื้นให้ดวงตาแห้งผากของเจ้าของบ้านหลังใหญ่ได้ถนัด ผมยิ่งทำตัวเล็กเมื่อเจอสายตาใคร่รู้ของญาติ ๆ มันคนอื่น

“นี่ใครน่ะเฟย อย่าบอกนะว่าแฟน”

“แฟน”

“จริงอะ หน้าตาน่ารักน่าชังเชียว ทำไมตาบอดมาเลือกเจ้าเฟยล่ะนี่”

พี่สาวที่จูงมือลูกมาคนนี้ชื่อเจีย ยิ้มกรุ้มกริ่มมองผมสลับกับน้องชาย “เข้าใจเลือกนะ”

“แน่อยู่แล้ว” มิ่งฟ้ารับคำแล้วหันมาเล่นกับหลาน หนูนิดหน้าออกแนวไทยแท้มากกว่าแม่ เห็นทีจะได้เชื้อพ่อมาเยอะ “คุณแทนไททำไมไม่มาด้วยล่ะเจ้”

“ติดสัมมนาอยู่กาญ ฯ กลับอาทิตย์หน้า นี่เลยต้องให้หลินไปรับมา” พี่สาวคนรองยิ้มรับ ผมยกมือไหว้ทีละคนก่อนเจ้หลินจะมาหยิกแก้มแรง ๆ

“น่ารักจัง”

ผมรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างห่างไกลจากคำนั้นโข ไม่รู้สาว ๆ นึกยังไงถึงใช้คำนี้ ปรายหางตากลับมายังเฮียอี้ มือที่กำอยู่บนหน้าตักยิ่งบีบเข้าหากันแรงจนข้อศอกสั่น เฟยยื่นมือมาตีพี่สาวพลางดึงผมออกห่าง

“นี่แฟนผมไม่ใช่ของเล่นนะ เบา ๆ หน่อยเซ่ ไหน แก้มช้ำหมดแล้วเนี่ย”

“โอ๊ย ฉันจะอ้วก” เจ้หลินพูดพลางโก่งคอประกอบคำให้การเมื่อไอ้เฟยจับผมหันหน้ามานวด คนที่ทำเหมือนคนอื่นเป็นตุ๊กตาไม่ใช่เจ้หลินหรอก หลานคนโปรดของอากงนี่แหละ

“กง เจียซื้อผลไม้มาฝากด้วย เดี๋ยวให้หญิงยกไปเก็บในครัวเลยแล้วกันนะ”

อากงของมันพยักหน้า อุ้มหลานสาวขึ้นมาบนตัก “หิวกันหรือยังล่ะ จะกินข้าวเลยหรือเปล่า”




ผมปลีกตัวออกจากโต๊ะกินข้าวไม้ฉลุที่ยาวเหยียดพอสำหรับคนทั้งตระกูลหลังจากมื้อเย็นของวันเสร็จสิ้นลง เจ้าสัวคุยกับหลาน ๆ เรื่องธุรกิจที่จำแนกแจกจ่ายให้แต่ละคนรับผิดชอบซึ่งผมไม่อยากมีส่วนรู้เห็นเท่าไรเลยแยกตัวออกมา หลังจากล้างมือเสร็จก็มองหน้าตัวเองในกระจก ความรู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อเจอหน้าคู่กรณีไม่สามารถหายไปได้ง่าย ๆ ยิ่งวันก่อนที่เฟยพูดว่าถูกหลอกผมก็ยิ่งอยากถามให้ลึกลงไปกว่านั้นว่าเรื่องที่ผมโดนหลอกนั่นหมายถึงเรื่องอะไรบ้าง

ผมถูมือกับสบู่จนสะอาดก็ใช้ผ้าเช็ดมือที่เตรียมไว้บนเคาน์เตอร์ซับหยดน้ำจนแห้ง สองสามวันมานี้ไอ้เฟยกลับบ้านตรงเวลาเลยไม่อยากกังวลเรื่องเด็กนั่นอีก เบอร์โทรเข้าโทรออกก็หายไปแล้ว พยายามคิดว่าก่อนหน้านี้มันอาจจะพยายามตัดเด็กคนนั้นออกจากชีวิตเลยต้องไปเคลียร์ติด ๆ กันก็ได้

ถ้ามันเป็นเพียงเรื่องในอดีต และปัจจุบันทุกอย่างจบลงแล้วผมก็จะให้อภัย อยากประคองความรักครั้งนี้ให้นานไปเรื่อย ๆ อย่างที่มันทำ มันเป็นคนสุดท้ายที่ผมอยากใช้ชีวิตคู่ด้วย ดังนั้นเรื่องไหนที่บั่นทอนใจก็พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่เก็บมาคิดให้มีปัญหา
เงาดำทาบทับลงมาเมื่อผมก้มหน้ามองมือปลายเท้าเปลือยที่เช็ดกับพรมหน้าห้องน้ำทำให้จำเป็นต้องเงยขึ้น คู่กรณีที่อยากคุยด้วยยืนกอดอก ยิ้มเยาะที่มุมปากอย่างที่เจ้าตัวถนัดจะทำ


“ไม่คิดว่าจะหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้”

“ผมคุยกับเฟยแล้ว เราจะเริ่มนับหนึ่งกันใหม่”

“แล้วคิดว่าอากงจะรับได้เหรอ” คนพูดยักคิ้วยวน ซึ่งผมก็ได้แต่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน “ผู้ชายที่เป็นเมียเดียวกับทั้งพี่ทั้งน้อง คิดว่าบ้านไหนเขาจะรับได้กัน”

“เฮียก็รู้ว่าตอนนั้นผมทำเพราะอะไร”

“ขายตัวก็คือขายตัว”

“ถ้าอย่างนั้น...ผมมีคำถาม”

ก่อนที่จะแย้งก็ชิงเอ่ย เฮียอี้เท้าแขนกับประตูด้านหลังทั้งให้เป็นกรอบพื้นที่เล็ก ๆ ระหว่างเรา เขาหน้าตาดีมากแต่ก็น้อยกว่าไอ้เฟย ค่อนข้างสวยแต่ก็เต็มไปด้วยอันตราย อันตรายบางอย่างที่ทำให้เป็นคนไม่น่าเข้าใกล้


“ตอนนั้นเฮียรู้ได้ยังไงว่าแม่ผมทรุดเข้าโรงพยาบาล”

เสียงหัวเราะดังขึ้น ก่อนฟันขาวจะโชว์ด้วยการแสยะยิ้ม สองเท้าของอีกฝ่ายขยับเข้าใกล้ ทำให้ผมต้องถอยหลังจนชิดประตู “ตั้งคำถามได้ดีนะ แต่ช้าไปหน่อย ช่วยไม่ได้ ตอนนั้นอายุเท่าไรเองนะ สิบเก้าใช่ไหมตอนที่เห็นแม่นอนใกล้ตายที่โรงพยาบาลน่ะ ตอนนี้ยี่สิบห้า ยี่สิบหกแล้วนี่”

“ผมอยากได้คำตอบ”   

“ก็แค่ไปที่บ้านนายแล้วบอกแม่นายว่าเงินที่นายได้มามันได้มาจากการขายตัวไงล่ะ เรื่องทำงานพิเศษอะไรนั่นเหลวไหล แค่แจกแจงค่าเทอม ค่าอุปกรณ์การเรียน ค่าที่พักแม่นายก็ช็อกตาตั้งแล้ว ใจดีหน่อยตรงที่พาส่งโรงพยาบาลแล้วไปรับนายมาจากมหาวิทยาลัยมาดูอาการร่อแร่ของแม่ตัวเอง ใช้คำพูดนิด ๆ หน่อย ๆ สติก็พังแล้วนี่”

“มึง!”นาทีนั้นผมอยากทำมากกว่ากัดฟันกรอด โมโหจนเลือดขึ้นหน้า นิ้วทั้งสิบกำเข้าหากันแน่นจนจิกไปในผิวเนื้อ แต่กลับทำเพียงยืนแน่นิ่ง

“แต่เซ็กซ์กับนายก็ไม่แย่นะ ประทับใจเลยแหละ ถึงจะแข็งทื่อแล้วทำไปร้องไห้ไปก็รู้สึกดีไปอีกแบบเหมือนกัน”


สารเลว!

ผมโกรธจนด่าไม่ออก สั่นไปหมดทั้งตัว เฮียอี้ขยับเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ จนเราอยู่แนบชิด ผมพยายามผลักมันออกแต่ด้วยกำลังที่มีกับจิตใจที่บีบคั้นตอนนี้แค่พยุงตัวก็ยากเต็มทน มันคือคนที่ฆ่าแม่ คือคนที่ใส่ความทุกอย่างได้อย่างเลือดเย็นที่สุด


“ฟังเหตุผลแล้ว ออกไปจากชีวิตไอ้เฟยได้หรือยัง รู้สึกผิดบ้างไหมที่ตัวเองโง่ขนาดไหนถึงได้หักหลังคนที่พยายามช่วยนายทุกวิถีทางลงได้”

“ก็ให้มันรู้ไปสิว่าถ้ามึงจะบอกอากงแล้วมึงจะไม่โดนไปด้วย ให้พี่อรรู้ไปสิว่าว่าที่สามีตัวเองมันเลวแค่ไหน ให้ครอบครัวมึงประณามและเกลียดชังมึงให้มากกว่านี้สิ เอาไหม! กูยอมแลก! ไอ้เฟยมันจะอยู่ข้างกู มีแต่มึงที่จะถูกทุกคนเกลียด”

“มั่นใจจริงนะ แปลว่าไม่รู้จักนักศึกษาที่มันเลี้ยงไว้ใช่หรือเปล่า”

ประโยคนั้นทำผมลมหายใจสะดุด มองอีกฝ่ายด้วยแววตาแข็งกร้าวไม่ลดละ เฮียอี้ขยับหน้าเข้ามาใกล้ ได้กลิ่นลมหายใจที่น่าขยะแขยงแล้วก็ดิ้นฟึดฟัด แม้แต่แกล้งจูบมันผมก็ทำไม่ลง เกลียดเสียยิ่งกว่าเกลียด ไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตนี้ต้องมาพานพบคนเลว ๆ พรรค์นี้ได้


“ใกล้เกินไปมั้งเฮีย นั่นเมียผมนะ”

เสียงที่ดังมาจากด้านหลังพร้อมกับแรงกระชากจากคอเสื้อทำให้คนที่อยู่แนบชิดถอยหลัง ไอ้เฟยพยักหน้าให้ผมเดินไปหา เฮียอี้ยกมือสองข้างขึ้นยอมแพ้แล้วเบี่ยงตัวหลบให้ผมกลับเข้าอ้อมกอดคนที่รักแต่โดยดี


“ไม่เห็นเป็นไรน่าเฟย นี่ก็เมียเราทั้งสองคน”

“ถ้าเป็นเพราะไอ้เรื่องโสมมที่เฮียทำเพราะความริษยานั่นผมไม่ถือหรอก ขอบคุณแล้วกันที่สอนให้ไอ้วินมันแกร่ง แต่เลิกยุ่งกับเราดีกว่า ยังเห็นว่าเป็นเฮียนะถึงได้เตือนดี ๆ”

“ฉันต้องกลัวงั้นเรอะ?” น้ำเสียงของอีกฝ่ายยียวน ไอ้เฟยดันผมมาหลบไว้ข้างหลัง

“อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าพูดกับอากง อากงจะเลือกเชื่อฉันที่เป็นหลานว่าเมียนายมาเสนอตัวหรือเชื่อไอ้เด็กหน้าใสไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างมัน”

“เชื่อวินอยู่แล้วแหละ เฮียประวัติโชกโชนขนาดนั้น จะให้ผมพูดเสริมอะไรอีกไหมล่ะ ตอนนั้นมีเรื่องอะไรนะ ที่เฮียโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะอาอึ้มจับได้ว่าคบกับผู้ชายแล้วบังคับให้เลิกนี่ เห็นหม่าม้าผมยอมรับเรื่องที่เป็นเกย์ได้ก็อิจฉา อย่างนั้นใช่ไหม แล้วอะไรอีกนะ ที่ตัวเองติดเอฟหกตัวรวดจนโดนรีไทร์ปีที่ 6 เพราะอกหักด้วยใช่ไหม โดนอากงด่าซะเสียหมาเลย แต่ผมดันได้ทุนเรียนดีเทอมเดียวกัน แหม ถ้าหัดใช้สมองทางด้านเรียนให้มากกว่าทำลายคนอื่นก็น่าจะรุ่งอยู่หรอกนะ”

“ไอ้เฟย!”

“ที่ได้โรงแรมอากงไปนี่ก็ประจวบเหมาะกับช่วงหลังเจอคุณอรเลยไม่ใช่เหรอ ทางฝั่งนั้นเขาก็เป็นผู้บริหารโรงแรมหลายที่นี่ หมั้นหมายด้วยวาจาเอาไว้เพราะอยากให้เมียมาช่วยขอมรดกไม่ใช่หรือไง อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ”

“เพ้อเจ้อ! มึงเอาข้อมูลมาจากไหน”

ไอ้เฟยยิ้มด้วยแววตาเยาะ ขณะที่อีกคนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มันยักคิ้วยวนอย่างคนเหนือกว่า “ผมเป็นนักเรียนทุนมาตลอดนะ เวลาสนใจอะไรข้อมูลผมแน่นตลอด เฮียอยากดูธีสิสจบผมไหมล่ะ อาจารย์ถามอะไรผมตอบได้หมดนะ เผื่อไม่รู้ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมไม่ได้พูด เรื่องยา เรื่องรถแข่ง เรื่องหนี้ เกลียดอากงมากสินะที่รักผมออกนอกหน้า อิจฉาผมมากสินะที่ทำอะไรมันก็ดีไปเสียทุกอย่าง”

มิ่งฟ้าเหยียดริมฝีปาก ขณะที่มือข้างหนึ่งซึ่งซ่อนอยู่ด้านหลังบีบมือผมแน่น


“เลิกยุ่งกับวินกับผมเสียทีถ้าไม่อยากให้เรื่องพวกนี้หลุดไปถึงหูอากง ผมก็ไม่อยากให้กงเสียหลานชายคนโตไปเท่าไร ยึดมรดกทั้งหมดแล้วไล่ออกไปขี้คร้านจะตายเหมือนหมูเหมือนหมา เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเสียขนาดนี้จะไปทำอะไรได้ ให้ความพินาศมันเกิดที่ตัวเฮียเองและเผาไหม้ตัวเฮียเถอะ อากงของผมจะได้ไม่บาปเท่าไร”

มือทั้งสองข้างของเฮียอี้กำแน่น ขบฟันจนเห็นกรามเป็นสันนูน แววตาเคียดแค้นชิงชังส่งออกมาชัดเจน “ส่วนที่คิดว่าจะเก็บผมน่ะ เอาให้แม่นนะ เพราะถ้าพลาดเฮียคงรู้นะว่ากระสุนนัดใหม่มันจะไปฝังอยู่ที่หัวใคร”

ไอ้เฟยพูดอย่างไม่ยี่หระก่อนเสียงฝีเท้าหนัก ๆ จะผ่านไป ผมยืนขอบตาร้อนผ่าวอยู่ตรงนั้น กระทั่งลมหายใจยาวถูกพ่นออกมา มิ่งฟ้าพลิกตัวหันกลับมา จับแก้มทั้งซ้ายและขวาของผมให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับมัน


“ตี๋...กูขอโทษที่ดึงมึงมาเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ที่จริงแล้วทั้งหมดเป็นความผิดของกูเอง”

“ทำไมไปพูดกับมันอย่างนั้น!”

เมื่อสบโอกาสผมก็ตวาดเสียงลั่น สูดจมูกเพราะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เจ็บปวดและอึดอัด นั่นเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกเป็นห่วงและขลาดกลัว “ถ้ามันเก็บมึงขึ้นมาจริง ๆ นอกจากแม่แล้วกูยังต้องเสียมึงไปเพราะมันอีกเหรอเฟย!”

คนก่อเรื่องคลี่ยิ้มบาง มันดึงผมเข้ามากอด “โธ่เอ๊ยตี่ตี๋ มันไม่กล้าหรอกน่า กูรู้จักพี่ชายตัวเองดี”

ผมทุบแผ่นหลังกว้างถี่ ๆ โมโหมันจนไม่รู้จะบรรยายออกมาว่ายังไง สักพักก็เปลี่ยนเป็นกอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไปไหน เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้วถ้ามันไม่พูดกลั้วหัวเราะออกมาเสียก่อน

“ถ้าห่วงก็หยุดทุบหลังกูเถอะ กูจะตายเพราะมึงมากกว่ามันแล้วนะ เจ็บนะโว้ย”

“ไอ้บ้า! มึงมันบ้า!”

“เออ” พูดแล้วจูบหนัก ๆ ที่ขมับ มันไม่ยอมปล่อยให้ผมหลุดจากอ้อมกอดไปไหน “ให้คนบ้าคนนี้ดูแลมึงแล้วกัน”

“มึงสืบเรื่องนี้มานานหรือยัง”

“ก็...ตอนมึงสารภาพก็เลยไปค้น ๆ ไดอารี่ดู เลยนึกขึ้นได้ว่าช่วงนั้นกูกับมันมีปัญหากันอยู่”

“หน้าอย่างมึง...เขียนด้วยเหรอ”

“ก็มีบ้าง” มันพูดกลั้วหัวเราอย่างคนไม่คิดอะไรอีกครั้ง แต่ผมกลับไม่มั่นใจในคำตอบ คนอย่างมิ่งฟ้าถ้าไม่มีหลักฐานมัดตัวอีกฝ่ายอย่างฆ่าจนตายมันไม่เปิดหน้าสู้แบบนี้แน่

“โกหกกูใช่ไหม”

“อืม โกหก ตอนนั้นที่บอกว่าไม่เป็นอะไรน่ะ ที่จริงเป็น ถึงต้องแอบสืบมาขนาดนี้ไงล่ะ”

“เอาเวลาที่ไหนไปค้น” ผมถามเสียงอู้ ยังรู้สึกดีที่อยู่ในอ้อมแขนนั้น ส่วนเฟยก็คงไม่ต่างกันถึงไม่ยอมปล่อย

“ช่วงที่บอกว่าไปหาลูกค้า กับช่วงที่ทำงานชุ่ยจนโดนด่านี่ไง เลิกสงสัยได้หรือยัง ขี้เกียจตอบแล้ว อยากกอดเงียบ ๆ แบบนี้สักพัก”

ผมพยักหน้าและยอมเงียบเสียงในที่สุด
ภูเขาก้อนใหญ่เหมือนถูกยกออกจากอก อาจโกรธเกรี้ยวที่เฮียอี้เป็นตัวการที่ทำให้เสียแม่ไปแต่นึกขอบคุณความโชคดีของตัวเองอีกอย่าง

ขอบคุณที่เฟยอยู่ตรงนี้ ไม่ได้จากผมไปไหนอย่างที่ถูกจองจำมาในความรู้สึกผิดบาปตลอด 6 – 7 ปีที่ผ่านมา

ผมรู้ ผมเป็นคนที่โชคดีมากจริง ๆ





TBC

สวัสดีปีใหม่ค่ะ อยู่ด้วยกันอีกปีเนอะ แฮร่ ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก เอาเฮียอี้มาให้สรรเสริญค่ะ ฮาาา ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะคะ ละเมียดละไมอ่านจริง ๆ ไว้เจอกันอีกทีวันอาทิตย์หน้าค่ะ

[ammchun]

หูยยยยยยยยยอิเฮียยยยยน่ากระทืบมากค่ะมาระรานตี๋อยู่ได้   พี่เฟยด่าได้เจ็บดีชอบบบบบบ ว่าแต่พี่เลี้ยงเด็กจริงหรอ? นศศคนนั้นคือใคร? 


สวัสดีปีใหม่ค่ะ

[anntonies]

ทำไมอ่านแล้วรู้สึกเบาๆว่าเฮียอี้น่าสงสาร แต่ร้ายมาก
ร้ายจนไม่ให้อภัย พี่เฟยด่าได้ดี และยาวมาก อ่านมันส์จนลืม 5555

[BeeRY]

จะยังไงก็ยังคาใจกับเด็กที่เฟยเลี้ยง บางทีก็ต้องคิดนะวินว่าตัวเองจะประคับประคองไปได้แค่ไหน 
ถ้าเด็กคนนั้นไม่ใช่คนสุดท้ายล่ะ รักของเฟยเป็นของจริง แต่ถ้ายังนอกกายกันไปเรื่อยๆแบบนี้ มันก็พูดยากนะ
เรื่องเฮียอี้ ก็แค่คนขี้อิจฉาจริงๆนั่นแหละ ไม่ห่วงอะไรแล้ว ยกเว้นเวลาแกเล่นไม่ซื่อ ไม่ต่างคนต่างอยู่ซักที
สู้ๆนะตี่ตี๋ อยากให้ความรักครั้งนี้ เป็นความรักครั้งสุดท้ายที่มันตลอดไปนะ

[hembetaro]

ถามคำเดียวชื่อ "เฮียอี้" นี่ผวนมาจาก "อีเ-ี้ย" ใช่ปะ

 

[GlassesgirL]

เฮียอี้นี่มันสารเลวจริงๆ ทำให้เเม่วินต้องตาย ทำให้วินต้องมาขายตัวให้
ทำให้วินต้องมารู้สึกผิดบาปต่อเฟยมาตลอด หึ่ม!
เฟยตอนนี้เท่มาก ปกป้องวินไว้ได้ ปกป้องแบบนี้ตลอดไปนะ กอดวินให้แน่นๆ
วินโชคดีที่ได้รู้จัก และได้รักเฟย และเฟยเองก็รักวินมากด้วย ดีใจกับวินด้วย
 

[NOoTuNE]

ไอ้ชาติชั่ว สมแล้วแหละคนอย่างมรึงไม่มีใครรักเป็นได้แค่ไอ้ขี้อิจฉาเฮงซวย ถรุยยยส์ ไอ้ขี้แพ้



แต่อีกอย่างที่ยังไม่เคลียร์เรื่อง นศ.ผู้นั้นคือใคร

[Freja]

อิเฮียอี้ เด็กมีปัญหาดีๆนี่เอง อ่านตอนนี้แล้วอิเฮียมันอิจฉาจนแค้นไปแล้วนะ ด้อยกว่าเฟยในทุกทางคิดว่าที่บ้านก็คงเน้นย้ำอยู่เสมอ เข้าใจสภาพครอบครัวคนจีนเลย แล้วตัวอี้เองก็รู้ด้วยว่าด้อยกว่าเฟย ตัวอี้เองก็ชอบผู้ชายแต่ต้องเลิกเพราะว่าที่บ้านไม่ยอมรับ มาเจอเฟยที่ไม่แคร์ที่บ้านแล้วมีความสุขกับวิน ตอนนั้นอิ้ก็คงจะประมาณ 20 กว่านิดๆถึงทำอะไรเลวๆโดยไม่คิด ท่าทางครอบครัวในอนาคตของอิ้ก็คงอยุ่กันไปแกนๆ แค่คิดว่าเฟยกับวินมีความสุขด้วยกันก็ทรมาณพอสำหรับเฮียอี้แล้ว

ยังอยากนึกว่าเด็กนักศึกษาคนนั้นเป็นเด็กเก่าของเฮียอี้นะ  แล้วเฮียอี้มันอกหักจากใครจนโดนไทร์ตอนปี 6? โอ๊ย  พล็อตเพียบสำหรับนิยาย

วันนี้สับเฮียอี้เละอย่างเดียว  แต่เข้าใจนะที่มันอิจฉาเฟยเอาน่ะ  เฟยมีวิน เฮียอี้โดนบังคับให้เลิกกับแฟนผู้ชายจนอกหัก ถึงจะจัดการแกล้งจนได้วินและแยกวินออกจากเฟยได้แต่คงแทบกระอักเลือดที่ทั้งสองคนกลับมาหากันอีก

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับตอนใหม่

[sine_saki]

แงๆๆๆๆๆๆ
เฮียอี้ต้องเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจแน่เลย
แต่เรื่องนักศึกษาหนุ่มคนนั้นก็ยังไม่เคลียร์เลยนะ พี่เฟย

[Autonomyz]

เฮียอี้ อีเฮี้ย!!!!
ที่สุดจริงๆ

[bew_yunjae]

เราสงสัยเหมือนกันว่าเฮียแกไปบ้านวินได้ไง
กระจ่างตอนนี้ 
อิเฮียอี้นี่เลวเกินไปน่ะ อยากได้วินขนาดนั้น
อยากชนะพี่เฟยขนาดนั้นเลยหรอ ทำร้ายคนคนนึงได้เลย ใจร้ายไปแล้วว
ความอิจฉามันอนุภาพร้ายแรงจริงๆ
แต่ แต่ ยังค่ะ ยังไม่เคลียร์เรื่องอิพี่เฟย อย่ามาเนียนกอดพี่ตี๋น่ะเฟ้ยยยย
มาเคลียร์ไอ้เด็กมหาลัยนั่นก่อน
ไม่ใช่เด็กนั่นของเฮียอี้ แล้วพี่เฟยไปแอบเต๊าะ แอบสืบชิป่ะะ ภาวนาให้เป็นแบบนั้น
พี่เฟยแกก็เกรียนตลอดเวลาน่ะ ฮ่าๆๆๆ ขนาดกับอากงยังจะเกรียน
แต่เหมือนในครอบครัวทุกคนจะรู้หมดเลยว่าพี่ตี๋เป็นใคร ฮิ้ววว ดีใจด้วยน๊าาาา

นับถอยหลัง เหลืออีกสามตอน จะมีดราม่าอะไรมาอีกน๊าาาา 

ปล.ช่วยแก้คำผิดจ้าา ขาดกลัว >>> ขลาดกลัว

[iceman555]

 

[::UsslaJlwaJ::]

โอยเกลียดมึง อีเฮี้ยอี #โทษๆเสียงสูงไปนิด

[aiLime13]

เอาจริงๆ แล้ว พออ่านตอนนี้เรารู้สึกว่าเฮียอี้เป็นคนน่าสงสารนะคะ
ดูจากประวัติเฮียแล้วเหมือนจะผ่านอะไรมาโชกโชนอยู่เหมือนกัน
เป็นเกย์ก็ไม่ถูกยอมรับ อกหักติดเอฟ เล่นยา (ตามที่พี่เฟยกล่าวมา)
เทียบกับพี่เฟยที่ดูเหมือนว่าใครๆ ก็รักแล้ว ไม่น่าแปลกใจหรอกถ้าเฮียจะอิจฉา
ส่วนตัวแล้วเราคิดว่าคนเราก็มีความรู้สึกอิจฉาคนอื่นอยู่ในตัวกันทั้งนั้นแหละ (มองโลกในแง่ร้ายไปมั้ย? 5555)
อยู่ที่ว่าจะเก็บความรู้สึกนั่นเอาไว้ หรือจะเลือกแสดงออกมามากน้อยแค่ไหน
เฮียอี้ที่ดูจะเก็บกดมานานก็เลยเลือกที่จะแสดงออกมาแบบสุดๆ คือกะว่าเอาให้สุดชีวิตไปเลย
นี่อ่านตอนนี้แล้วทำไมไม่โกรธเฮียเลยก็ไม่รู้ ฮาาาาาาาาาา (จากตอนที่แล้วอ่านไปด่าไปจนหาทางกลับบ้านไม่ถูก 55555)

แต่ก็โล่งใจที่อย่างน้อยก็เคลียร์กรณีของเฮียได้แล้ว
(ต่อไปนี้ก็อยู่อย่างสงบๆ นะเฮีย ที่บ้านให้อภัยแล้ว #เดี๋ยว)

เหลือแต่ประเด็นเด็กนักศึกษาที่พี่เฟยเลี้ยงไว้นี่แหละ
อะไรยังไง 

เอาดีๆ นะพี่เฟย เราเชื่อใจพี่เฟยนะ
อย่าทำให้ตี่ตี๋เสียใจนะ เห็นมั้ยว่าตี่ตี๋น่ะรักพี่เฟยมากแค่ไหน ฮอลลลลลลลลล 

[Viewonohm]

เฮียอี้ คงไม่อยากตายตามอายุขัยใช่มั้ย ??? 

[Akikojae]

หลังปีใหม่ก็ยังหน่วง
เกลียดอิอี้มากแทบจะเข้าไปกระชากหัว
ขอบคุณนะคะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
 

[followme]

เรื่องนักศึกษาที่แอบเลี้ยงไว้ยังไม่เคลียร์นะ
อ่านเรื่องนี้บอกตรงๆเหนื่อย!!
พออ่านแต่ละตอนจบทีไร มานั่งนึกว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปจนถึงจบเลยใช่มั้ย??
พอถึงตอนที่เค้าสวีทกัน เราไม่ได้สวีทตามนิยายเลย
ความรู้สึก อึนๆมึนๆตามเรื่องเลย นิยายเรื่องนี้ไม่ได้หวาน ไม่ได้ดราม่ามากมาย
แต่มันให้อารมณ์ความรู้สึก สีเทาๆอ่ะ มันไม่ขาวแล้วมันก้อไม่ดำ !!!!!!!!! บรรยายไม่ถูกจริงๆ!!!!!!!!!!!!!!

[Sillyfoolstupid]

แพ้ภัยตัวเองไปนะ เฮีย บางทีธรรมะก็ชนะอธรรมบ้าง
เฮียจะไม่มีวันมีความสุขที่แท้จริงหรอก
เพราะจิตใจและความคิดของเฮียจะทำร้ายเฮีย ทำให้เฮียไม่มีความสุขเอง

[pim14]

เป็นนิยายเรื่องแรกที่ทำให้...หายใจไม่ออก เครียดอ่ะ เครียด คิดว่าจะมีมาม่าอะไรปะทุขึ้นมาอีก ยังคาใจเรื่องนังเด็กนักศึกษา อิเฟย ถึงตอนนี้แกยังมีคดีติดตัวนะ ฉันจะรอดูอาทิตย์หน้า เครียดมาก บอกเลย

[Snowermyhae]

่พี่้ฟยไม่น่าเลี้ยงเด็กนะพาพี่วินมาเปิดตัวขนาดนี้แล้ว ขอให้เป็นเรื่องเข้าใจผิด 

[zabzebra]

ทำไมไม่ถามเรื่องนักศึกษา โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย

มันยังไม่โอเคอะ มันยังไม่ใช่อะ มันยังดีไม่เต็มร้อยอะ

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย อึดอัดดดดดดดดด 

[tkaekaa]

อร๊ากกกกกกกก  อิเฮียอี้เลวนรกจริงๆ ส่วนพี่เฟยก็พระเอกที่มีสติสุดๆ ไม่มีหูเบา สมละที่เรียนเก่ง หลานรักอากง พี่เฟยชนะเลิศทุกอย่างสุดยอกพระเอกคร้า

[chisarachi]

กำลังบ่นถึงเรื่องนี้พอดี
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบน้องวินค่ะ ถึงจะแบ๊วโดนหลอกสมัยวัยเตาะ
หรือปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปบ้างตอนเสียทุกคนที่รักไป
แม้เราจะไม่ยากจะยอมรับ
แต่เรารักวินมากกว่าที่จะมองสิ่งพวกนั้นไป
เรารักหัวใจของวิน และเฟยเองคงเป็นเช่นนั้น
มีอะไรก็คุยกันนะ เฟยมีไรก็บอกวินนะ
อย่าให้เขาคิอมากเลย นี่ทีมพระเอก แต่รักนายเอก555555555
ส่วนเชี่ยเฮียอี้ ถ้าไม่เจอตบสักป๊าบคงลอยนวลอยู่นันใช่ไหม
ได้เดี่ยวพี่จัดเอง