เริ่มอ่านงานคุณwestเรื่องแรกคือ เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย...
ผลที่ประทับเป็นลายเซ็นต์ฝังใจคือ นี่คือนักเขียนนิยายดราม่า
หลังจากเรื่องแรกจึงค่อนข้างเกร็งในการจะอ่านงานเรื่องถัดๆไปของคุณwestประมาณหนึ่งซึ่งคือมาก
เพราะทุกครั้งที่อ่านจะถูกดึงให้เข้าไปร่วมคิดร่วมรู้สึกกับทุกๆตัวละคร
คือโดยเฉพาะอินกับตัวเอกของทุกเรื่องมากๆ
จึงตั้งใจเลือกอ่านเฉพาะเรื่องที่จั่วหัวไว้ก่อนว่า ไม่ดราม่านะ..555 เรื่องนี้ก็เช่นกัน
แต่ดราม่าเรื่องนี้มันไม่ทำร้ายกระเพาะอาหารตับไม่พังไตไม่วายค่ะ
อ่านเรื่องนี้ถึงแม้จะน้ำตาไหลจนสะอื้นไห้ แต่ด้วยเพราะความอิ่มใจไม่ใช่เจ็บปวดแต่เพียงอย่างเดียว
การให้อภัย สำคัญต่อการมีชีวิตที่เป็นสุข จริงแท้และแน่นอนค่ะ
มีชีวิตที่(เข้าใจมาตลอดว่า)มีความสุขจนถึงอายุ46ปีนี้ด้วยความเชื่อมั่นในพลังของการให้อภัยจริงๆ
ทุกๆครั้งที่ยกตัวอย่างความ...ทุกๆความของตัวเองเมื่อยังสาวๆให้ลูกๆฟัง
รู้เลยค่ะว่าลูกคงสงสัยว่าทำไมแม่ยอมโง่อยู่อย่างนั้น
แต่จะเฉลยให้ลูกฟังต่อเสมอนะคะว่า บางครั้งการยอมโง่ในสายตาคนอื่นๆ
แท้จริงแล้วคือการพยายามอย่างสุดกำลังที่จะรักษาสิ่งที่สำคัญไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
แน่นอน ผลตอบแทนมันไม่ได้จบแบบแฮปปี้กันทุกคู่อย่างในนิยายรักบางเรื่องหรอก
แต่อย่างน้อยเมื่อย้อนกลับไปมองเราจะได้ไม่มีข้อสงสัยติดค้างในใจว่า..ถ้า..รู้งี้..ดีกว่า
เรื่องนี้ร้องไห้เพราะมีความสุขที่ได้อ่านจริงๆค่ะ
อาจจะด้วยเพราะวัยที่มากขึ้นพร้อมๆกับประสบการณ์ที่สั่งสม
ทำให้อ่านนิยายดราม่า(บางเรื่อง)แล้วเห็นแง่งามอื่นๆนอกจากความเจ็บปวดรวดร้าวใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ และจะตั้งความหวังต่อตัวเองว่า
จะอ่านนิยายคุณwestอย่างได้รับความสุขให้ได้ทุกๆเรื่องต่อๆไปค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
