Not Fat
{CH19 ทะเลาะ}
“พี่ใหญ่ ผมเป็นห่วงตัวเล็ก”
ผมก้มหน้าพูดมือก็เอาช้อนจิ้มไอศกรีมถ้วยใหญ่จนมันเละมันเคยเป็นของโปรดผมแต่สภาพตอนนี้ผมกินมันไม่ได้ วันทั้งวันผมไม่เห็นทั้งเล็กแล้วก็ไอ้บ้าเสาร์ ถามชินโดก็บอกไม่รู้พอตอนเย็นเลิกเรียนจะไปตามหาเล็กก็โดยพี่ใหญ่มาจากไหนไม่รู้ลากขึ้นรถเบิ่งออกมาห้างที่ใกล้มหาลัยที่สุด แถมยังเจ้ากี้เจ้าการลากผมมากินไอศกรีมซะอีก ทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าผมเสียวฟันจะตาย
“…” เค้าไม่สนใจผมนั่งจิบกาแฟเล่นเกมในโทรศัพท์ไป ถ้าอยากเล่นเกมแล้วพาผมมาทำไม เฮ้อ ผมเป็นห่วงเล็กไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง ผมบอกพี่ใหญ่หลายครั้งแล้วว่าเป็นห่วง แต่พี่ใหญ่ก็ไม่สนใจ ผมไม่เข้าใจเลยพี่ใหญ่เป็นพี่ภาษาอะไร นั้นน้องตัวเองนะ
“อย่าไร้สาระ” ผมเงยหน้ามองเค้าที่เหลือบมามองผมแวบนึงและหันไปเล่นเกมต่อ … คนๆนี้ไม่มีหัวใจเลยหรือไง
“พี่ใหญ่ ผมอยากกลับแล้ว”
“กินให้หมด”
“… ผมเสียวฟัน”
“… ไปถอดออกซะ”
“…”
ผมเม้มปากส่ายหัว เล็กอยากเห็นผมใส่ เล็กเป็นเพื่อนที่มีพระคุณกับผมทุกเรื่อง ผมมันจน เรียนก็ไม่เก่ง หน้าตาก็ไม่ดี แค่อยากทำอะไรก็ได้ให้เค้าสบายใจ ถ้าผมเอาออกเล็กคนเสียใจน่าดู ยอมรับเลยนะครับว่าทุกวันนี้ผมไม่มีอะไรสักอย่างเป็นเป็นชิ้นเป็นอัน … เลือกเองครั้งแรกในชีวิตคือตอนเข้ามหาลัยมาเลือกคณะที่พี่กาจพลเรียนอยู่แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะเค้าไปต่างประเทศ … ตั้งแต่นั้นมาผมก็เรียนไปเรื่อยๆ ใช้ชีวิตไปวันๆ แต่ตัวเล็กเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมเค้าก็ไม่เคยทิ้งผมตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน … ผมยังจำวันที่ตัวเล็กกระโดดกัดหูไอ้บ้าเสาร์เพื่อปกป้องผมได้ดี
แต่กับพี่ใหญ่ … ผมไม่รู้ว่าควรบอกเค้าดีรึเปล่าว่าสิ่งที่เค้าทำมันทำให้ผมรู้สึกสับสนมากกว่าที่จะชอบ ผมรู้ว่าผมไม่น่ารักเหมือนคนอื่นๆ และไม่น่ามีสิทธิที่จะพูดจะคิดอะไรให้มากความ แต่ถ้าหากเค้าทำตัวที่จะเป็นความสุขของผม … แล้วทำไมผมถึงจะพูดจะคิดไม่ได้ … เห็นแก่ตัวไหม … ผมก็ไม่รู้แต่ผมไม่เคยหงุดหงิดใจเท่านี้มาก่อน
“ผมอยากกลับแล้ว”
“ทำไมวันนี้ดื้อจังว่ะ อยู่เงียบๆได้ปะ!” เค้าตวาดผมเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามอง ผมหลับตาเม้มปากลืมตามองไอศกรีมช็อกโกแลตที่ละลายหมดแล้ว ก่อนจะยกถ้วยขึ้นกลั้นใจซดทีเดียวหมดแก้วเลย ความเสียงแล่นปร๊าดเข้าสมอง … ฮึก แค่นี้พอใจแล้วใช่ไหมล่ะ อยากให้ผมกินผมก็กินให้แล้วอ่ะ
“ซื้อบื้อ โง่ งัง!!!!”
ผมโดนพี่ใหญ่ลากออกมาจากร้านและโยนผมเข้าไปในรถ ถึงเบาะมันจะนิ่มแต่หลังผมก็กระแทกกับเกียร์รถอย่างจัง … เจ็บชะมัดแต่ผมก็ไม่ทำให้เค้ารู้ว่าผมเจ็บลุกขึ้นนั่งก้มหน้าเงียบ ตัวเค้าปิดประตูอย่างหงุดหงิดดังปังก่อนจะเดินอ้อมรถไปขึ้นฝั่งคนขับ พี่ใหญ่ชอบลากผมไปไหนมาไหน ผมว่าผมก็ตัวใหญ่นะ แต่แรงมีไม่เท่าคนๆนี้เลยให้ตายสิ ทำไมนะเค้าถึงเป็นคนแบบนี้ จะบอกที่บ้านสอนมาก็ไม่ได้ ตัวเล็กก็ไม่มีนิสัยแบบนี้ เป็นเพราะเค้าเองนั้นแหละ … เพราะเค้าทำตัวเอง
“ผมเกลียดพี่” รถทั้งคันเงียบกริบ ความน้อยเนื้อต่ำใจกับความหงุดหงิดใจอย่างที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้ผมน้ำตาร่วงเมื่อนึกถึงสิ่งที่เค้าตะคอกด่าผมเมื่อกี้ … ภาพเก่าๆที่เค้าเคยใจร้ายกับผม ทำให้ผมอยากตะโกนใส่หน้าเค้า
“พี่มันน่ารังเกียจ … ผมไม่รักพี่ ผมไม่ชอบพี่ … นิสัยแบบนี้ผมไม่อยากอยู่ด้วย”
“เงียบปาก” เค้ากัดฟันกรอดใหญ่พยายามไม่สนใจสิ่งที่ผมพูด ลานจอกรถค่อนข้างเงียบและไม่มีคน มันน่ากลัว แต่คงน่ากลัวไม่เท่าคนๆนี้
“ผมไม่เงียบ พี่มันใจร้าย ใจดำ ไม่สนใจแม้กระทั่งน้องตัวเอง ผมเกลียดคนแบบพี่ที่สุด เอาแต่สั่งคนอื่น ยัดเหยียดบอกว่าเป็นแฟนผม แต่พี่ไม่เคยทำให้ผมรู้สึกดีเลย ผมต้องสำนึกบุญคุณพี่ใช่ไหม? อย่ามาจับตัวผม!!!” เค้าไม่ฟังผมตะครุบแขนผมไปบีบจนกระดูกผมแทบแหลกเป็นผุยผง หน้าตาเค้าน่ากลัวมาก ผมกลั้นใจไม่ร้องโต้ตอบออกมา คนแบบนี้ คนแบบนี้ ฮึก ผมไม่อยากอยู่ใกล้แล้ว ใจร้ายเกินไป ฮึก
“หุบปากและอยู่เฉยๆ”
“ไม่หุบ พี่มันน่ารังเกียจ ฮึก พี่มันบ้า ผมเกลียดพี่ ผมไม่รัก อื้อ!!!!” เหมือนหมัดลุนๆกระแทกเข้าปากผม … มันต่างกันที่ตาดุๆของเขาจ้องมองผมในระยะประชิด มือใหญ่ที่จับแขนผมจนแทบจะหลอมละลายไปกลับมาดึงหน้าผมเข้าไปใกล้เค้าให้มากขึ้น … เจ็บใจชะมัด ไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย แต่ความโกรธเมื่อกี้ของผมมันลดฮวบลงไปซะเฉยๆ คนแบบนี้ … คนแบบนี้ …
“หุบปากและฟังคนอื่นซะบ้าง” เสียงกระซิบนั้นดังขึ้นอย่าแผ่วเบา สัมผัสที่มือสากของเขากำลังสัมผัสที่หน้าผมด้วยความนุ่มนวลในแบบของเค้า ผมมองผ่านม่านน้ำตาไปมองเห็นเค้าไม่ชัดเจนนัก … แต่ก็พอจะรับรู้ได้ว่าตอนนี้เค้ากำลังจ้องมองผม
“ตัวเล็กไม่ใช่เด็กขี้ขลาดตาขาว ปัญหาของตัวเล็กคือของตัวเล็ก และถ้าเราเข้าไปยุ่ง ไอ้เด็กนั้นต้องตีโพยตีพายพาลโมโหอีกแน่นอน …อีกอย่างเชื่อสิว่าตัวเล็กไม่มีวันโดนทำร้ายจากไอ้เสาร์แน่นอน”
“แต่ …”
“ชู่ว … ฟัง”
“…” ผมก้มหน้าลงแต่พี่เค้ากลับเชยคางผมขึ้นไป … ป่านนี้หน้าผมจะเป็นสีไหนกันนะ … ธรรมดาก็ดำอยู่แล้วบวกแดงไปอีกคงแดงม่วงเลยมั้ง …
“เห็นแบบนั้นก็ยูโดสายดำนะ” ผมเอียงคอมองเค้าอย่างสงสัย … ตัวเล็กน่ะหรือ ตัวแค่นั้นน่ะนะ
“หึหึ เลิกโวยวายได้ล่ะ ไอ้หมูแดง”
“ไม่หมูแดงนะ” ผมบ่นมุบมิบ … ก็ไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ ปล่อยให้ผมอารมณ์เสียอยู่ได้ ผมเป็นห่วงตัวเล็กนี้ …
แก๊ก …
“ดะ เดี๋ยวครับจะไปไหนอ่ะ” ผมร้องห้ามเมื่ออยู่ๆพี่ใหญ่ก็เปิดประตูรถออกไป เค้ามองหน้าผมก่อนจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ไม่เหลือคาบเทพบุตรเมื่อกี้สักนิดเหลือแค่ปิศาจเหมือนเคย
“ดูหนัง”
“แต่ว่าผม”
“ลงมาเหอะน๊า อย่าเรื่องมากนักเลย ทำไมวันนี้ขี้โวยวายจัง”
“ผม … อ่ะ อย่าลากครับ” จนแล้วจนรอดผมก็โดนพี่ใหญ่ลากไปลากมาอยู่ดี ผมควรทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ดี …ว่าก็แล้ว เหวี่ยงใส่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็แล้ว … เค้ายังไม่เกลียดผมสักที …
.
.
.
ผมกลับหอมาในสภาพกรึมๆจะหลับเพราะหนังที่ดูมันชวนง่วงมาก แต่พี่ใหญ่กลับดูได้ดูดีไม่สนใจผมที่หลับแล้วหลับอีก ใครจะนึกว่าคนอย่างพี่ใหญ่เลือกดูหนังโรแมนติกติสๆที่เป็นภาพเล่าเรื่องเกือบทั้งเรื่อง แทบจะไม่มีบทพูดกันเลย ให้ตายสิ มันน่าดูตรงไหนหนังแบบนี้ถึงว่าทั้งโรงนี้มีไม่ถึงครึ่งโรง คงมีแต่พวกจิตวิญญาณสูงสินะที่ดูได้ดูดี เฮ้อ …
“เดี๋ยว …” ผมที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้องชะงัก หันไปมองก่อนจะหลบตาวูบเมื่อเห็นหน้าที่ใหญ่ที่ยื่นมาใกล้ จะ จูบแรกของผม … ถูกผู้ชายคนนี้ขโมยไปอ่ะ
“เขินไร”
“ปะ เปล่าครับ”
“อย่าลืมล่ะ ว่านายต้องมานอนห้องฉันในระหว่างที่ไอ้เหล็กเวรตะไลนั้นยังทำนายเจ็บอยู่”
“ผมซื้อยามาแล้วครับ”
“พูดมากน่าไอ้หมูแดง ถ้าไม่มานอนนี้อย่าหวังเลยว่าจะได้นอนสงบสุข”ขู่ผมเสร็จก็เดินเข้าห้องตัวเองไป … อะไรกันนะ เผด็จการสุดๆเลยผู้ชายคนนี้ แต่ทำไมนะ ผมถึงต้องยิ้มด้วย …
“อ่ะปังปัง” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆประตูห้องตัวเองเปิดออกมาซะเฉยๆ ตัวเล็กปลอดภัยดีสินะ แถมพอเห็นผมก็ยิ้มแป้นจนแก้มแดงปรั่งตายี้เหมือนตัวการ์ตูนชะมัด
“ไม่เป็นไรใช่ไหมเล็ก” ผมถามเล็กขึ้นตัวเล็กเอียงคอมองผมอย่างสดใส
“อะไรหรอ เล็กเป็นไรหรอ ไม่เป็นนะเล็กสบายดี นี้ๆ เล็กว่าจะไปซื้อข้าวกินอ่ะ รอปังปังตั้งนานแหนะ ไปกินกันเถอะ”
“ปังกินแล้วอ่ะ”
“’ง่ะ … หนีไปกินกับพี่ใหญ่มาใช่ม้า งั้นเล็กไปซื้อร้านใกล้ๆนะเดี๋ยวนะมา จิบิๆ ” แล้วตัวเล็กก็วิ่งออกไป ผมยืนงงมองตามหลังอยู่หน้าประตู ก่อนจะชะงักเมื่อรังศีออร่าแห่งความชั่วร้าย =_=’
“มองอะไร” แกนั้นแหละเป็นอะไรไอ้เสาร์บ้ายืนหลบมุมเป็นโรคจิตขนาดนั้น แถมหน้าตายังบวมตุ่ยๆ … โดนเล็กกระตืบมาแน่ๆ หึหึ ตัวใหญ่ขนาดนี้ยังจะ
“หาเรื่องหรือไง”
“หาหมอไหม เดี๋ยวพาไป” ผมว่าเท่านั้นแหละไอ้บ้าเสาร์ของขึ้นโมโหฟาดงวงฟาดงาวิ่งเข้าห้องไปเฉยเลย …ไม่อยากจะขำนะ คิกๆ ผมไม่อยากจะขำจริงๆนะ อุ๊บ คิกๆ ไม่ขำผมจะไม่ขำ อิอิ
.
.
.
“สรุปเสาร์กับเล็กว่าไงอ่ะ เมื่อเช้าไปไหนมา” ผมถามในขณะที่เล็กกำลังเคี้ยวข้าวผัดไข่ดาวดูการ์ตูนสบายอารมณ์ดูวันนี้เล็กดูมีความสุขมากกว่าทุกที
“… ไข่ดาวน่ารักเนอะ ดูจิ”
“ตัวเล็ก อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ” ผมถามย่ำเดินไปเท้าคางมองตัวเล็กอย่างคาดครั้น
“เอ่อคือ …”
ปัง! “ไปนอนห้องโน้น” อ่ะ …พี่ใหญ่มาจากไหนอ่ะ ผมเบิ่งตากว้างก่อนจะตั้งใจจะวิ่งไปหลบในห้องน้ำ ผมไม่พร้อมจะเจอหน้าเค้าตอนนี้อ่ะ ผะ ผะ ผม
“ว๊ากกกกกกกก ตัวเล็กช่วยปังด้วยยยยยยยยย” และแล้วผมก็ถูกลากมาเป็นหมอนข้างของปิศาจตัวใหญ่ … ท่าทางผมต้องกินยานอนหลับแน่ๆ … ก่อนที่จะตื่นเต้นตายไปซะก่อนอ่ะนะ …
==================
สั้นไปหน่อยเนอะ ซอรี่ จ๊ะ
เจอกันตอนหน้า ตอนนี้คือแบบว่า จุบุ๊กันแล้วอ่ะ อิอิ
เขินนนนนน ตอนหน้าเป็นตอนของน้องเล็กเนอะ อิอิ
เดี๋ยวดึกๆ เอารูปพี่ใหญ่มาฝากนะจ๊ะ 
เจอกันงับบบ 
โพลล์
หัวข้อ: {ปิดพรีออเดอร์}º●Not Fat อ้วนไม่รักงั้นผอมก็ได้!!!●º 13/08/59 P.63 END (อ่าน 551070 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก