3096 Days ขังลืม • Forever ,, UP ( 15/11/57) .. { END} -พิเศษ- P. 6
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: 3096 Days ขังลืม • Forever ,, UP ( 15/11/57) .. { END} -พิเศษ- P. 6  (อ่าน 102862 ครั้ง)

ออฟไลน์ saruttaya

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 926
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-6
มาปักหลักรอจ้าาาา

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4062
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
hope it'll be a happy endings.  :hao5:

ออฟไลน์ Akikojae

  • พี่ยุนรักน้องแจ ★彡
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1137/-17
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #32 เมื่อ29-07-2014 00:57:02 »

Day 14



"แม่ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกยังหางานไม่ได้" หญิงสาววัยกลางคน แต่งตัวดี กำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ในสวนกับแม่และลูกชายของเธอ

"ขอโทษครับ" หนุ่มอังกฤษ ผิวขาว ผมยาวถึงต้นคอ ใบหน้าดูดี ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเอ่ยขอโทษผู้เป็นแม่

"อะไรนะ" เสียงคุณยายวัยเจ็ดสิบห้าพูดขึ้น อายุมาก คงจะได้ยินไม่ถนัดนัก

"หนูบอกว่าทำไมเขาไม่หางานเสียที" หญิงวัยกลางคนเอ่ยซ้ำ


.... ติ๊งต่องงงงง ....


"ผมไปเปิดเองครับ" ผู้ชายดวงตาสีน้ำตาลเข้มเดินลัดสวนที่ตนตกแต่งเอง ผ่านห้องเครื่องมือที่เชื่อสวนกับหน้าบ้าน ผ่านที่จอดรถไกลร้อยเมตรเมตร กว่าจะถึงประตูบ้านบานใหญ่
.
.

เขากดรีโมทเปิดประตูสองบานใหญ่ออก ต้อนรับแขกที่มาหา

"ขอโทษทีครับ พอดีผมนั่งอยู่หน้าบ้านน่ะ"

"สวัสดีครับ"  เขาเอ่ยทักทาย ผู้มาใหม่สองคนแต่งเครื่องแบบตำรวจท้องถิ่นสีน้ำตาลอ่อน นั่นทำให้ใจของเขาตื่นกลัว แต่เขาต้องข่มความกลัวนั้นเอาไว้ ..

"คุณเป็นเจ้าของรถตู้คันนี้หรอ"

"เอ่อ ครับ"

"ผมขอตรวจดูหน่อยได้ไหม"

"ครับ แล้วมันเรื่องอะไรกัน"

"เอ่อ ช่วยเปิดประตูให้ทีครับ"

"อ่ออ คุณกำลังมองหาคนร้ายในคดีเด็กหายใช่ไหม ' อัลเลน ' ชื่อนี้หรือเปล่าครับ"

"คุณมีเบาะแสะอะไรบ้าง"

"คือผมแค่ฟังข่าวจากทีวีว่าคนร้ายใช้รถตู้สีขาว ติดฟิล์มทึบ กะอยู่แล้วเชียว ต้องมีคนมาตรวจ"

"เราดูมาหลายสิบคันแล้วครับ"

"ผมเข้าใจดีครับ"

"ทำไมถึงติดฟิล์มสีดำทึบมากขนาดนี้"

"มันชินน่ะครับ"

"อย่างนั้นช่วยเปิดประตูรถหน่อย"

"พวกนี้อุปกรณ์อะไร"

"เครื่องมือของผมน่ะครับ ของใช้จิปาถะอีก"

"คุณทำงานอะไร"

"โทรคมนาคมน่ะครับ ผมเป็นช่างน่ะ"

"บริษัทไหนล่ะ"

"อะไรนะครับ"

ตำรวจสองคนเดินเข้ามาในสวนหลังบ้าน พวกเขายืนอยู่บนแผ่นไม้หลายสิบแผ่นที่วางปูทำเหมือนเป็นทางเดินอยู่ในห้องเครื่องมือ

"ผมถามว่าทำที่บริษัทอะไร"

"อ่อ ซีเมนต์น่ครับ เคยทำน่ะ แต่ตอนนี้ว่างงานอยู่"

ตำรวจคนหนึ่งถ่ายภาพรถและบ้านไว้เป็นหลักฐาน

"โอ้ แย่จังนะครับ ขอถามคุณหน่อยคุณอยู่ที่ไหนวันที่ 31 ตุลา ตอนหกโมงถึงแปดโมงเช้า"

"สามสิบเอ็ดตุลา .... อ่อครับ ผมอยู่ที่นี่ อยู่ที่บ้านผมครับ"

"คุณมีพยานอ้างอิงไหม"

"อ่า ไม่มีครับ ผมอยู่คนเดียวน่ะ"

"คุณอยู่บ้านคนเดียวหรอ"

"ครับ ผมอยู่คนเดียว คุณยายกับคุณแม่ผมแค่แวะมาเยี่ยม ทำอาหารมาฝากเฉยๆ"  เขาชี้ไปทางแม่และยายที่นั่งจิบน้ำชาอยู่ด้านหลัง หล่อนสองคนหันมาทักทายคุณตำรวจ

"ดื่มกาแฟหน่อยไหมครับ เรามีเค้กด้วยนะ"

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมต้องไปตรวจที่อื่นต่อ ไปล่ะครับ"

"บายครับ"




.
.
.
.
.
.


อัลเลนนอนกางแขนขาออก ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว เด็กน้อยกำลังนึกภาพตอนที่เขายังเด็ก แด๊ดดี้พาเขาขี่คอวิ่งไปรอบๆห้อง แม่กำลังตีแป้งขนมปังเพื่อทานในวันคริสมาสต์อีฟคืนนั้น เขาแด๊ดและแม่ต่างหัวเราะกันอย่างมีความสุข เราอยู่กันเป็นครอบครัว มอบความรักให้แก่กัน มันเป็นความทรงจำที่ดีช่วงหนึ่งของอัลเลน เด็กน้อยมีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึงมัน ...


.
.

.. แกร๊ก .. แอ๊ดดดดดดดด .....

"อรุณสวัสดิ์"

 ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารและนม อัลเลนนั่งซบหน้าอยู่บนโต๊ะหนังสือของเขา

"เช้าแล้วหรอฮะ. ..  ผม .. ผมจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานเท่าไหร่"

เขาเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามเด็กน้อย วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะตรงหน้า

"จนกว่าพ่อแม่เธอจะจ่าย .."

"หนูอยากได้นาฬิกา  เด็กน้อยทำหน้าเศร้า แม้จะโดนขังอยู่ในนี้ แต่เขาก็อยากรู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่

"ถ้าอยากได้เธอต้องทำตัวดีๆ  ..  เธอจะทำตัวดีได้ไหมล่ะ"

อัลเลนรีบพยักหน้า เขาดึงถาดอาหารมา วันนี้มีขนมปังพิซซ่ากับนม เด็กน้อยกินอย่างมูมมามจนชายตัวโตต้องเอ็ดเข้าให้


"คุณส่งจดหมายให้แม่ผมรึยัง" อัลเลนกลับไปนั่งซุกตัวในผ้าห่มอยู่ที่มุมหลังห้อง

"ส่งแล้ว" ชายคนนั้นกำลังนั่งไขอะไรสักอย่าง เขาตอบแบบขอไปที นั่นทำให้อัลเลนจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ

"หยุดจ้องฉันได้แล้ว!!!!!!!"  เสียงตะหวาดจากคนตัวใหญ่ ทำให้เด็กน้อยหลบตาอย่างกล้าๆกลัวๆ

"คุณติดอะไร" อัลเลนถามเมื่อเห็นชายผู้นั้นติดอุปกรณ์ที่ผนัง

"ไว้คุยกับนาย ไว้ฟังเสียงนาย"

"คุณก็อยู่ข้างบนคนเดียวหรอ" เด็กน้อยแค่สงสัยเท่านั้น

"ฮึ่ยยย !"  คำถามนั้นทำให้คนตัวโตกว่าโมโห แล้วอัลเลนก็ไม่มีสิทธิที่จะได้ถามไถ่เรื่องใดอีกเลย เพราะตอนนี้เขาคนนั้นไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว



••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••



Day 185



"อัลเลน จัสติน" นายต้องตั้งใจเรียนหน่อย

เด็กน้อยยืนอ่านหนังสือความรู้ทั่วไปที่เขานำลงมาให้นักเรียนฟัง เขาเล่นเป็นคุณครู ถามตอบไปมา ถ้าเป็นข้างนอกคนอาจจะคิดว่าเขาบ้า แต่ภายในนี้ อัลเลนมีเพื่อนที่เป็นแค่ชุดสองชุดที่สวมไว้ในเก้าอี้

พอเบื่อที่จะเล่นคุณครูนักเรียน อัลเลนนั่งวาดรูปเรื่อยเปื่อยบนฝาผนัง เขามีรูปของตัวเองเป็นคอเลคชั่น

เขาจำไม่ได้ว่าผ่านมากี่ปีกี่เดือนกี่วัน แต่เขาเริ่มชินและปรับตัวได้แล้ว ที่ผ่านมานานเหมือนกัน อัลเลนกับผู้ชายคนนั้นยังเหมือนเดิม ทำภารกิจทุกอย่างเหมือนเดิม

เด็กชายผมยาวถึงบ่า ทำให้เขาหน้าหวานเข้าไปอีก ใบหน้าเริ่มมีสี มีชีวิตชีวาขึ้นกว่าตอนแรกๆที่มาอยู่

.
.

"อัลเลน นายออกมาจากที่คุมขังได้อย่างไร"

"ผมหนีเขามาครับ ผมสู้เขา"

"นายทำได้ไง เขาตัวโตกว่านายตั้งเยอะ"

"ผมออกมาได้ .. ผมชนะเขา"


(( ไปแปรงฟันก่อน อยากเอาชนะฉันหรือไง .. ตอบฉันมา !!!! ))


"ไม่มีอะไร ผะ ผม .. คุณทำผมกลัว"  เด็กน้อยตกใจ เขากำลังเล่นอยู่กับตุ๊กตาที่ผู้ชายตัวโตเอาลงมาให้ เขากำลังสัมภาษณ์ตัวเขาที่สมมติขึ้น แต่เผอิญคำที่ใช้มันไปจี้จุดคนตัวโตนี่สิ

ตั้งแต่วันที่เขาเอาอุปกรณ์มาติด ผมกับเขาก็ติดต่อสื่อสารกันผ่านทางเจ้ากล่องสีขาวนั่น เขาได้ยินผม ผมก็ได้ยินเขาด้วยเช่นกัน

(( "แปรงฟันหรือยัง" ))

"แปรงแล้ว"

(( "ล้างจานหรือยังอ่ะ" ))

"ล้างแล้ว" เด็กน้อยตอบ ทั้งๆจานยังวางเด่นอยู่บนซิงค์

เด็กน้อยโกหก โกหกอีกแล้ว ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก อัลเลนรู้ว่าผู้ชายคนนั้นอารมณ์ร้าย อัลเลนแค่ปกป้องตัวเอง

(( "นายต้องเชื่อฟังฉัน เข้าใจไหม" ))

"ครับ ผมจะเชื่อฟัง"

(( "ดี เชื่อฟังฉัน! เชื่อฟังฉัน!" ))

(( "เชื่อฟัง!" ))

(( "เชื่อฟัง!" ))

(( "เชื่อฟังฉัน!" ))


อัลเลนเลิกสนใจ เด็กน้อยเดินไปล้างจาน เขามักเป็นแบบนี้เสมอ พูดว่าให้เชื่อฟังเขา พูดคำนี้วันละหลายร้อยรอบ อัลเลนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพูดซ้ำไปมา เด็กน้อยคิดถึงแม่ ทำไมแม่ยังหาเขาไม่เจออีก ฮึ่กกกก ..



....เสียงหายไปแล้ว เขาคงกำลังเดินลงมา....



"แขนหนูเป็นอะไรไม่รู้ คุณต้องพาหนูไปหาหมอ" อัลเลนมักใช้หนูเวลาที่เขาต้องการอ้อน

เขาแตะมือลงที่แขนอัลเลน มันมีรอยขาวแดงอยู่รอบๆข้อมือ

"ถ้าเอาขนมมาเล่นอีก ฉันจะไม่ให้อาหารเธอ" ผู้ชายคนนั้นรู้ทันอัลเลน

"คุณต้องพาหนูออกไป .. หนูอยากกลับบ้าน!"

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย" อัลเลนดิ้นอยู่ในแขนคนตัวโต  เด็กน้อยพยายามจะวิ่งหนีออกไปที่ประตู

"ไม่มีใครช่วยแกได้"

"ตะโกนให้ปากแหกตายก็ไม่มี"

"ร้องไปสิ แหกปากไป"

"ช่วยด้วยยยยย ฮึ่กก "

แกมานี่ ฉันจะให้ดูอะไร ดูประตูนี่นะ แกไม่มีทางออกไปได้ ไม่มีทาง! จำไว้ !!!!

"ปล่อยหนูไปเถอะ ฮืออออออออออ"

"ไม่ ! ฉันอุตส่าห์ทำห้องสวยๆไว้รอ ฉันจะยอมปล่อยแกไปง่ายๆหรอ ไม่มีทาง!" เขาบีบหน้าอัลเลน ใช้มือบีบปากอย่างแรง เด็กน้อยทำให้คนตัวโตโกรธแล้ว เขากลัว "ฮือออ แม่อยู่ไหน"

เด็กน้อยถูกผลักอย่างแรงล้มไปนอนที่พื้นห้อง เขาก้มลงมาหยิบจานอาหาร สงสัยคืนนี้คงอดทานอีกตามเคย ตามด้วยเสียงปิดประตูอย่างดังดัง เด็กน้อยน้ำตาคลอเบ้า แต่ร้องไม่ออก คงเป็นเพราะความเคยชินสินะ


•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••


"คุณอยู่หรือเปล่าฮะ"

(( ........... ))

"ได้โปรด หนูหิวมากเลย เอาอะไรมาให้หนูมากินที"

"หนูหิวมากเลย หนูจะเป็นเด็กดี"

ไม่มีเสียงตอบรับเลย อัลเลนลองใช้วิธีอ้อนให้คนตัวโตเห็นใจ นำอาหารลงมาให้เขา

"เห็นใจหนูเถอะนะฮะ"

(( ............. ))

"ตอบสิ!!! "  ความอดทนขาดผึง เด็กน้อยตะหวาดเสียงกร้าว น้ำตาเอ่อล้น

"ตอบสิ!!! ได้โปรด ฮึ่กกก ผมไม่ได้กินอะไรมาสี่วันแล้วนะ คุณอยากให้ผมตายหรือไง"

"ฮึ่กกกก อะไรก็ได้ ผมกินอะไรก็ได้ ผมหิว เห็นใจผมเถอะ ฮืออออ .. "

(( ............................. ))

"ฮึ่กกกกกก .. ผมอยากกลับบ้าน"

"ผมอยากอยู่กับแม่ T^T "


(( เชื่อฟังฉัน! ))

(( เชื่อฟังฉัน! ))

(( เชื่อฟังฉัน! ))


.
.
.



TBC.



สลดใจจริงๆ จะพยายามจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งนะคะ เรื่องนี้ไม่หวังให้คนอ่านชอบ แค่พอใจก็ปลื้มแล้วค่ะ 

ออฟไลน์ saruttaya

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 926
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-6
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #33 เมื่อ29-07-2014 01:08:31 »

 :hao5: :hao5: :hao5:

ออฟไลน์ loveview

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1912
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +87/-10
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #34 เมื่อ29-07-2014 07:55:05 »

อดข้าวต้องสี่วันทรมานนะนั่น

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4062
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #35 เมื่อ29-07-2014 08:13:36 »

ได้ยินว่าพยายามแฮปปี้ตอนจบ โอเคทุกอย่างค่ะ  :mew1:

ปอลอ อดข้าว 4 วันสำหรับเด็กๆทรมานมากๆเลย น้ำก็ไม่ให้หรอคะ โหดเกิน  :katai4:

ออฟไลน์ Lovecartoon1996

  • ชอบกินมาม่า
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-2
    • -
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #36 เมื่อ29-07-2014 23:45:50 »

โอ้โห  :sad4:

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2662
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #37 เมื่อ02-08-2014 20:49:21 »

ไม่หวังให้ชอบ แต่ชอบไปแล้ว แฮ่ก ๆ ๆๆ

ออฟไลน์ Chichi Yuki

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1584
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-3
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #38 เมื่อ03-08-2014 01:17:54 »

เป็นเราเอาหัวโขกกำแพงตายล่ะ ไม่อยู่หรอก จริงๆ T-T
โหดร้ายอ่ะ

ออฟไลน์ owo llยมuมข้u

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 459
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-4
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #39 เมื่อ03-08-2014 01:39:28 »

มันดี ?'w' แบบ งงๆ 55

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
« ตอบ #39 เมื่อ: 03-08-2014 01:39:28 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ เกลียวคลื่น

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 84
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #40 เมื่อ03-08-2014 02:07:11 »

ปัก ชอบแนวจิตๆ โดยส่วนตัวยังไม่เคยดูเรื่องนี้ คงต้องไปดูซักหน่อยแล้ว

ออฟไลน์ แมวดำ

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 783
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-2
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #41 เมื่อ03-08-2014 07:24:52 »

ไอ้คนลักพามาเนี่ยเราไม่เชียร์ให้มันเป็นพระเอกเด็ดขาด

เลวเกิน

ออฟไลน์ naiyou

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #42 เมื่อ03-08-2014 09:22:47 »

น่าสงสาร  :mew6:

เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

ออฟไลน์ yuyie

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-5
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #43 เมื่อ03-08-2014 10:42:18 »

 :z3:

ออฟไลน์ Akikojae

  • พี่ยุนรักน้องแจ ★彡
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1137/-17
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 14 & Day 185 ,, UP ( 29/7/57) (╥﹏╥)
«ตอบ #44 เมื่อ03-08-2014 13:42:18 »

มีคนเมนท์ด้วยดีใจ (╥﹏╥)
คืนนี้ว่างแล้วจะมาลงให้นะคะ

อิมเมจน้องขอเป็นคนนี้นะ



จะพยายามเขียนและจบให้ดีที่สุดค่ะ 
  :pig4:

ออฟไลน์ Akikojae

  • พี่ยุนรักน้องแจ ★彡
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1137/-17
3096 Days




Day 1394


.
.



(( เชื่อฟังฉัน ))

(( เชื่อฟังฉัน ))


ผมเบื่อ นี่มันสี่ปีแล้วนะ ผมอายุ 16 ผมรู้เรื่องมากกว่าแต่ก่อน ผมโตขึ้นมาก ตั้งแต่ผมถูกจับมา ตอนนั้นผมอายุ 12 เขาไม่ยอมปล่อยผมกลับบ้าน ทำไม ผมเฝ้าถาม ถามจนผมเหนื่อยเหลือเกิน

สามวัน สามวันแล้ว เขาไม่ให้ผมกินอะไรเลยมาสามวันแล้ว ผมหิว ผมอยากกินขนมปัง เบคอน นม น้ำส้ม ผมทรมานมาก ใคร .. ใครก็ได้

"ได้โปรด ผมเชื่อฟังคุณทุกอย่าง"

(( เชื่อฟังฉัน ))

"ผมหิว คุณไม่ให้อาหารผมมาสามวันแล้ว ผมจะเป็นเด็กดี"

(( เชื่อฟังฉัน ))

"ผมหิว ได้โปรด ผมจะเชื่อฟังคุณ" ทำไมเขาไม่ฟังผมเลย

(( เชื่อฟังฉัน ))

(( เชื่อฟังฉัน ))

"เชื่อฟังฉัน เชื่อฟังฉัน คุณจะพูดคำนี้ซ้ำซ้ำซากซากให้ผมฟังทำไม คุณเป็นประสาทหรอ"

ไฟในห้องปิด เปิด และ ปิดและเปิด ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ และตอนนี้มันมืดสนิท

"ผมขอโทษ .. " ผมรู้ว่าตัวเองพูดแรงเกินไป ผมไม่ควรว่าออกไปแบบนั้น นั่นจะทำให้เขาโกรธ

"ผมขอโทษ  ผมขอโทษ ฟังนะ ผมขอโทษ ผมขอโทษ"

"ขอร้องล่ะ หาอะไรให้ผมกินที" ฮืออออ ทำไม

.


เสียงหายไป ผมเดินคลำๆไปล้างหน้า ตอนนี้ในห้องผมมีเตียงสองชั้น มีโต๊ะ โคมไฟ วิทยุ นาฬิกา หนังสือ ของใช้บางอย่าง แน่นเต็มห้องไปหมด

ตอนนี้ผมแค่ต้องนอนคอยว่าเขาจะนำอาหารลงมาให้ไหม และเกรงว่าคืนนี้จะไม่ได้อีกตามเคย ...



.

.


Day 1499



ผมนอนห้อยหัวเล็กน้อยอยู่บนเตียงชั้นสอง ผมอยู่ในชุดที่มีเพียงเสื้อตัวใหญ่คลุมเข่าตัวเดียว กับกางเกงในสีขาว เขาบอกว่าอยู่บ้านใส่แค่นี้ก็พอ  ตอนนี้ผมของผมยาวถึงบ่าแล้ว ตัวผมซูบผอมเหมือนจะเหลือแต่กระดูกให้ได้

"นายช่วยเย็บกางเกงตัวนี้ให้ฉันหน่อย" ผมเรียนรู้วิธีทำอาหาร เย็บผ้า ทำไฟ ต่อเติมห้อง ผมเรียนรู้ด้วยตัวเอง และได้เขาช่วยสอน

เขาเดินเข้ามาหา ผมยังคงนอนอยู่ในห้องไม่สนใจเขา เขาเดินไปปิดวิทยุ แล้วเดินมาหยุดที่หน้าผม

"เป็นอะไร ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรอ" เสียงเขาเริ่มจะโกรธ

"ผมเจ็บ"

"เจ็บตรงไหน"

ผมปีนลงมานั่งบนเตียงชั้นหนึ่ง

"ไหน"

ผมกางขาออก ผมเจ็บตรงนั้น ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ช่วงนี้ผมมักจะตื่นมาโดยที่กางเกงในมีน้ำเยิ้มเปียก ผมพยายามฟังวิทยุก็แล้ว หาในหนังสือก็แล้ว แต่ก็ไม่เคยมีบอก

"ถอดกางเกงสิ" เขาบอกผม

ผมกระดกก้นเล็กน้อย ดึงกางเกงในที่มีคราบขาวออกมา วางไว้บนเก้าอี้ข้างๆ

"นายไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า" เขายิ้มเยาะผม

"แต่ผมรู้สึกเจ็บ เหมือนมีอะไรบีบตลอดเวลา"

"นายโตแล้ว คงต้องการจะปลดปล่อยมันออกมาบ้าง"

"ผมไม่เข้าใจ"

"อ่ะ มา เขยิบเข้ามา หันหลังชนฉัน" เขาปีนมานั่งบนเตียงกับผม ดึงผมเข้าไปนั่งในระหว่างขา เขาจับผมถ่างขาออกกว้าง ผมตัวเล็กกว่าเขาเยอะเลย

"ฉันจะสอนนาย เอามือมาจับแบบนี้ แล้วค่อยๆรูดส่วนกลาง ทำไปจนกว่าจะรู้สึกอยากปลดปล่อย แล้วนายก็จะไม่เจ็บ"

"อ๊ะ อื้ออ ผม คือ ผะ ผม" เขากุมมือผมที่รูดส่วนนั้นขึ้นลง ตอนนี้ผมรู้สึกว่าส่วนล่างขยายตัว ตอนนี้มันแข็งเต็มมือผมกับเขาแล้ว

"ทำแบบนี้แค่เฉพาะเวลาปวด เข้าใจไหม"

"คะ ครับ ผมเข้าใจ" ผมตอบรับ ตอนนี้มือเราสองคนรูดไวขึ้น ผมหน้าเหยเก ความรู้สึกตีกันไปหมด ผมเลยซบหน้าลงที่อกเขา ปล่อยให้เขาช่วยผมรูดส่วนนั้นไป

"ผมปวดฉี่ครับ เราหยุดได้ไหม" ผมเงยหน้าถาม

"ทำต่อไป อีกนิดก็หายปวด"

"อื้ออออ อ๊ะ" ผมกระตุกไปทั้งตัว มีน้ำสีขาวใสๆออกมาจากส่วนนั้น

"รู้สึกดีขึ้นรึยัง หืม" เขากดจูบลงบนหัวผม ผมหอบหายใจถี่ ซบหน้าอกแกร่ง ในมือยังมีน้ำใสๆอยู่เต็มไปหมด

"ดีครับ นี่น้ำอะไร" ผมยื่นมือให้เขาดู

"น้ำของนายไง ลองชิมดูสิ" เขาจับมือผมให้ผมชิมน้ำที่ว่า แล้วเขาก็เอามือผมไปดูดเลีย มันกินได้ใช่ไหม รสชาดมันแปลกๆ ไม่เห็นอร่อยเลย

"เอาล่ะ เดินไปล้างมือ ล้างตรงนั้นให้สะอาด แล้วมาเย็บกางเกงซะ" เขาสั่งผมแล้วลุกขึ้นยืน

"ผมอยากอาบน้ำ" ผมอยากล้างคราบออก มันเหนอะหนะไปหมดเลย

"แค่ใช้น้ำเช็ดก็พอ"

"แต่มันเปรอะไปหมดเลยนะ"

"อย่าขัดคำสั่ง ฉันบอกให้เช็ด เตียงก็เปรอะเห็นไหม สกปรกเป็นบ้า" เขาพูดจาไม่ดีกับผมเลย

"ก็คุณท...." ผมกำลังจะพูด แต่ไม่ทัน

"อย่ามาชักสีหน้าใส่ฉัน"

ผมเดินไปนั่งบนฝาชักโครก ให้ตายเถอะ เขามันบ้าอำนาจไม่เคยเปลี่ยน

"ข้างบนนั่น คุณมีฝักบัวไหม" ผมกลั้นใจถามออกไป

"บนบ้านน่ะหรอ.."

"มันมีฝักบัวที่ไหนกันเล่า"

.


.

"เอาล่ะ" เขาเปิดประตูห้องผมออก ส่งมือมาให้ผม ผมจับมือเขา เดินออกมาตามทางเล็กๆ เขาลอดช่องสีเหลี่ยมขนาด 1x1 เมตร ออกไป ผมคลานตามเขาออกมาข้่งนอก

ให้ตาย ผมเห็นบันไดปูนซีเมนต์ที่จะพาขึ้นไปชั้นบน แสดงว่านี่คือชั้นใต้ดิน และห้องผมก็ลึกลงไปอีก

"ออกมา" เขาสั่ง ผมจึงคลานออกมาจากช่องนั้น

"ถ้าฉันยังไม่สั่ง ห้ามขยับนะ และ อย่าคิดหนีเป็นอันขาดเข้าใจไหม" ผมพยักหน้ารับ

ตอนนี้ตัวผมสั่น รู้สึกหวาดกลัว ผมไม่เคยเห็นแสงตะวันมานานกว่าสี่ปี นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ขึ้นไปสูดอากาศข้างบน เขาขึ้นไปรอผมอยู่ด้านบน เหมือนกำลังดูลาดเลา

"ขึ้นมาได้แล้ว"  เมื่อเขาพูดจบ ผมค่อยๆลุกขึ้น ขาผมสองข้างสั่น เวลาก้าวแต่ละทีเหมือนมันโซเซ ไม่มีแรงราวกับจะล้มพับ

ผมค่อยๆไต่บันไดขึ้นมา พอถึงข้างบน เขาจับแขนผมแล้วดึงให้ขึ้นมายืนข้างๆ ผมได้ยินเสียงหมาเห่า เสียงเด็กวิ่งเล่น เสียงรถ ผ่านกระจกบานใกล้ แถวนี้คงมีบ้านคนใช่ไหม ในห้องมีแต่อุปกรณ์เต็มไปหมด นี่เป็นห้องเก็บของหรอ

"อย่าทำอะไรนอกเหนือจากที่ฉันบอก"  เขาบีบแขนผมแน่น เขามักใช้กำลังเสมอ

"เดินนำหน้าฉันไป ถ้าส่งเสียงร้องฉันจะฆ่านาย" เขาผลักผมเดินไปจนถึงประตู พอประตูเปิดออก ที่ผมเห็นมันเป็นทางเดินเล็กๆ มีกระจกติดบานเกล็ดสองสามอันอยู่ทางด้านขวา

เราเดินกันมาถึงห้องน้ำ ในนี้มีหน้าต่างอยู่หนึ่งบาน ห้องทาด้วยสีเขียวสบายตา ปูกระเบื้องอย่างดี มีอ่างอาบน้ำสีขาว ติดฝักบัวไว้ด้วย มีอ่างล้างหน้า กระจก และของใช้

"มองอะไรน่ะ "! เขาเสียงดังขึ้น เมื่อผมยื่นหน้ามองผ่านกระจกไปข้างล่าง

"ไม่ต้องปิดประตู อาบไปแบบนั้นแหละ ฉันจะเฝ้านายเอง"  เมื่อเขาพูดดังนั้น ผมก็ต้องทำตาม ผมถอดเสื้อออก เหลือกางเกงในยืดๆตัวเดียว

"ขนขึ้นเยอะแล้วนะ"  เขาบอกเมื่อผมถอดกางเกงในออก ตอนนี้ผมยืนอยู่กลางห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่า

"จะขังผมยังไง ผมก็ต้องโตขึ้นอยู่ดี"

"พูดอะไรน่ะ "!  เขาตวาดผม

ผมทำเป็นไม่สนใจ เปิดน้ำจากฝักบัว แล้วลงไปยืนในอ่าง สี่ปีที่ไม่เคยได้อาบน้ำ ผมรู้สึกมีชีวิตขึ้นมาอีกครา ผมพยายามเก็บเกี่ยวความรู้สึกสดชื่นนี้ไว้ให้ได้มากที่สุด เพราะไม่รู้ว่าเขาจะยอมให้ผมขึ้นมาอาบน้ำอีกหรือเปล่า



.

.


"รีบกินให้หมด แม่จะได้เก็บล้างทีเดียว"

"เครื่องเนี่ยใส่จานให้เต็มแล้วค่อยล้างรู้ไหม" คนเป็นแม่เก็บจานชามใส่ลงไปในเครื่องล้างจาน

"แม่กลับละนะ " คนเป็นแม่กล่าวหลังจากดูแลลูกชายตัวเองเรียบร้อย

"ครับ" เขาเดินมาส่งแม่ที่หน้าประตูด้วย

"ลูกมีแฟนรึยัง" จู่ๆแม่เขาก็ถามขึ้น

"ทำไมแม่ถึงถามแบบนี้"

"ผมนี่ยาวไปนะ ของใคร" แม่เขาหยิบเส้นผมที่ติดอยู่บนเสื้อของเขาขึ้นมา

"เอ่อ ผมเปล่า เปล่า" เขาตกใจ รีบปฏิเสธ

"ไม่เป็นไร แม่ชอบ ยายเขากลัวลูกจะเป็นเกย์นะ" แม่ทักเขาอย่างเอ็นดู

"โธ่เว้ย เพ้อเจ้อแล้ว" กล่าวน้ำเสียงไม่พอใจ

"แม่รู้ดีลูกชาย ไม่ต้องกังวล " คนเป็นแม่กลับไปแล้ว แต่เขา เขารู้สึกโกรธมาก ที่ผมของมันทำให้แม่สงสัยเขา ...


.

.

"ฮึ่กกก .. ฮึ้ก" ผมทำอะไรผิด ฮือออ

คนตัวโตกว่ากระชากผมขึ้นมาจากห้อง เขาใช้แบตเตอเลี่ยนไถหัวผมอย่างแรง ผมที่เคยยาวค่อยๆร่วงลงทีละหย่อม ตอนนี้ผมหัวโล้น สภาพคงดูไม่ได้ เขาทำแบบนี้ทำไม ผมเจ็บไปหมดแล้ว ผมนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเก้าอี้ในห้องน้ำ อยากตะโกนให้ใครช่วย แต่ผมคิดว่าคงไม่มีใครได้ยิน ถึงได้ยินก็คงเข้ามาช่วยผมไม่ทัน ผมอาจตายก่อนแล้ว

"ดูซะ" เขาผลักผมให้มายืนหน้ากระจก

ผมมองศรีษะตัวเองในกระจก หมดแล้วทุกสิ่ง ตอนนี้บนหัวผมไม่มีเส้นผมสักเส้น เขาคงพอใจแล้วสินะ

"ไม่มีผมก็ดีแล้ว" เขาพูดแล้วเดินเข้ามา โอบเอวผมไว้ หน้าเขาซุกไซ้ที่คอผม

"คุณทำแบบนี้ทำไม" ผมถามขึ้นมา ผมอยากรู้เหตุผล

"ไม่ต้องถาม เข้าใจไหม" เขาจ้องตาผมผ่านกระจก

"ครับ" ผมพยักหน้าให้ ที่จริงอยากจะร้องออกมาเสียงดังดัง แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ฮืออ


.


ถ้าผมฆ่าตัวตายจะดีไหม

แต่ถ้าผมฆ่าเขาตายล่ะ เรื่องทุกอย่างจะจบลงใช่ไหม

ผมได้แค่คิด คิดว่าสักวันคงมีใครตามหาผมจนเจอ

คิดว่าคงมีใครช่วยผมออกไปจากที่นี่ ...


แต่ผมทำได้แค่คิดเท่านั้นเอง !!!!!

.




.

.




ใจร้ายตลอด โตแล้วยังใจร้ายเลย อิมเมจนี้เลยค่ะที่คิดไว้ เหมือนโรคจิตดีไหมล่ะ

ออฟไลน์ owo llยมuมข้u

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 459
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-4
อู้วววว

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2662
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
คนแต่งนิละใจร้ายสุดค้างตลอด

ออฟไลน์ Lovecartoon1996

  • ชอบกินมาม่า
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-2
    • -
มีแบบนี้มันต้องพัฒนาไปมีแบบนั้น...
(แบบนี้แบบนั้นคืออะไรงง่ะ5555)

ออฟไลน์ Chichi Yuki

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1584
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-3
โรคจิตนิดๆ เหมือนต้องการสะกดจิตเลยอ่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ zazoi

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 970
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-1
อยากให้จบดีนะ เพราะเรื่องจริงสงสารโจรอ่ะ ฆ่าตัวตาย เราว่าคงหลงรักเหยื่ออ่ะ

ออฟไลน์ oreena

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 192
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-2

ออฟไลน์ saruttaya

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 926
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-6

ออฟไลน์ EoBen

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3306
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +150/-6
บ้าบอ โรคจิตใช่ปะ

แล้วจะจบแฮปปี้ยังไงยะ

ติดตามจ๊าา

ออฟไลน์ ::UsslaJlwaJ::

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1011
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-4
อึดอัด ๆ หน่วง ๆ จิตๆ แต่สนุกมากเลยจ้าาา

TheWolf

  • บุคคลทั่วไป
 :mew5:  :mew5:  :mew5: ุหนุกดีรออ่านต่อจร้า

ออฟไลน์ Akikojae

  • พี่ยุนรักน้องแจ ★彡
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1137/-17
ใครที่รอน้องอัลเลนอยู่ คืนนี้เจอกันค่ะ



พอดีเขียนอีกสองเรื่องไปด้วย อิอิ

★彡BACK .. SEAT ,, ไอ้หน้าสวยที่รัก

วันทองเดอะซีรีย์

ออฟไลน์ saruttaya

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 926
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-6

ออฟไลน์ Jthida

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1549
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-3

ออฟไลน์ Akikojae

  • พี่ยุนรักน้องแจ ★彡
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1137/-17
Re: 3096 Days ขังลืม • Day 1729 ,, UP ( 6/8/57) *อัพค่ะ*
«ตอบ #59 เมื่อ06-08-2014 21:40:53 »



Day 1729





 We wish you a Merry Christmas
We wish you a Merry Christmas
We wish you a Merry Christmas
And a Happy New Year



เสียงวิทยุเปิดเพลงเมอรี่คริสมาสต์ต้อนรับเทศกาลส่งท้ายปีเก่าดังอยู่ในห้องแคบๆใต้ดิน เด็กหนุ่มเดินวุ่นวายนำต้นคริสมาสต์มาประดับไฟ ติดไฟระยิบที่หัวเตียง ทั้งหมดนี่เขาขอให้คนข้างบนหามาให้ อัลเลนใส่ชุดไหมพรมสีขาวปนเทาตัวยาวถึงเข่า ร่างบางที่ด้านล่างใส่แค่ชั้นในสีขาวตัวเดียว บนหัวมีเชือกผูกเป็นเจ้าชายดูแล้วน่าเอ็นดู ผมก็ยังขึ้นไม่เท่าไหร่  เขาจัดของเสร็จก็ตอนที่คนตัวโตใส่สูทเดินลงมาหาเขาพร้อมกล่องของขวัญ


"ว้าววว ฮ่าาาา" เสียงร้องดีใจ เมื่อเด็กหนุ่มแกะกล่องของขวัญแล้วพบสิ่งที่เขาอยากได้ที่สุด

"โซนี่วอล์กแมนอันล่าสุด ขอบคุณฮะ" อัลเลนยิ้มตาปิดใส่กล้องวิดีที่เขาเป็นคนอัด

"แกะอีกสิ กล่องนั้นน่ะ" เขาชี้ไปที่กล่องอีกอันตรงหน้าอัลเลน เด็กน้อยรีบแกะห่อออก และพบว่ามันคือหนังสือที่เขาเคยขอไปเมื่อต้นเดือน

"อะไรน่ะ โอ้ววว 'เกาะมหาสมบัติ' 'เมาคลีลูกหมาป่า' ขอบคุณมากฮะ" เด็กหนุ่มเดินเข้าไปกอดชายตรงหน้า

"อย่าทำแบบนี้ นั่งลง" เขาแค่อยากแสดงคำขอบคุณ แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย เขาคงอารมณ์เสียอีกแล้วสินะ

"พูดกับกล้องสิ "  เขาสั่งเปรยๆ อัลเลนจึงจัดเสื้อผ้า ฉีกยิ้ม แล้วมองไปที่กล้อง

"ต่อไปนี้ผมจะได้ฟังเพลงที่ผมชอบทุกวัน คุณใจดีที่สุดเลยฮะ  แต่ผมคิดถึงบ้าน ผมอยากรู้ว่าตอนนี้พวกแม่กับยายเป็นอย่างไรบ้าง"  เด็กหนุ่มนั่งซึมเล็กน้อย เพราะคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่มาก

"จำเอาไว้นะ ! นายไม่มีใครทั้งนั้น ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มียาย ไม่มีบ้าน ที่นี่คือบ้านใหม่ มีฉันคนเดียวที่นายจะพึ่งได้ เข้าใจไหม คนอื่นตายหมดแล้ว ตายหมดแล้ว" เขาพูดเสียงคำราม เด็กหนุ่มได้แต่นั่งก้มหน้ารับฟังเท่านั้น

"ครับ"  อัลเลนจำใจต้องพยักหน้ารับ ไม่อยากทำให้เขาโกรธ

"นายควรมีชื่อใหม่ นายไม่ใช่อัลเลนอีกต่อไปแล้ว" เขาหยิบหนังสือขึ้นมาไล่ดูชื่อตัวละคร เผื่อนำมาตั้งให้อัลเลนใหม่ได้

"แจ็คสันไหม ? ชื่อของปู่ทวดฉันเอง"

"หรือจะมาคัสดี ?"

"ผมชื่อ เจเรมี่ ได้ไหมฮะ" อัลเลนเสนอ นี่คือชื่อที่เขาอยากได้ ถ้าต้องเปลี่ยน

"นายชื่อเจ เรียกย่อๆว่าเจ" ไหนลองพูดกับกล้องสิ

"สวัสดีฮะ ผมชื่อเจฮะ" เด็กหนุ่มแสร้งยิ้ม โบกมือทักทายให้เขา

"เรียกฉันว่า ' วูฟกัง ' ก็ได้  ไหนลองขอบคุณฉันสักคำสิ" เขาสั่ง


" ขอบคุณนะฮะ คุณวูฟกัง "



.


.


We won't go until we get some
We won't go until we get some
We won't go until we get some
So bring it out here



"แม่ถักเสื้อให้หลานด้วย พอแกกลับมาจะได้อุ่นๆ น่าจะพอดีตัวนะ" คุณยายหยิบเสื้อไหมพรมที่ตนนั่งถักหลายเดือนที่ผ่านมาอวดลูกสาว ตอนนี้พวกเธอกำลังนั่งดูรายการรอบดึกอยู่ในห้องนั่งเล่น

"แม่ว่าแกจะยังชอบสีฟ้าอยู่หรอคะ  .."

" ฮึ่กก  .. หนูส่งลูกไปโรงเรียน ฮึ่ก .. ทุกๆเช้า  แต่เช้า วันนั้น หนะ หนู ฮึ่กก หนูปล่อยลูก เดินไปเอง ฮึ่กก " คนเป็นแม่หยิบเสื้อไหมพรมมากอด หล่อนคิดถึงเด็กชายตัวน้อยเหลือเกิน

"ฮืออออออออ ฮืออออออออออ" เสียงร้องไห้ระงมห้องนั่งเล่น คนเป็นแม่รู้สึกเสียใจ และกล่าวโทษตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่หลายปี ถ้าหล่อนไม่ทำร้ายลูก ถ้าหล่อนยอมให้ลูกไปหาพ่อ เรื่องนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เป็นความผิดของหล่อนเองทั้งหมด


.




.



ผมเดินหิ้วกระป๋องสีดำขึ้นมาชั้นบน ช่วงนี้ผมได้ขึ้นมาข้างบนบ่อยแล้วฮะ วูฟกังกำลังทุบกำแพง เสียงทุบดังมาก เขากำลังจะทำห้องใหม่ ผมจึงต้องเป็นลูกมือให้เขา

ผมเดินเข้ามาในห้อง เก็บเศษปูนใส่กระป๋อง ในห้องนี้มีหน้าต่างอยู่หนึ่งบาน แต่ตอนนี้สภาพดูไม่ได้เลย มีแต่ฝุ่นจากการทุบกำแพง เครื่องมือ ถุงปูนซีเมนต์วางเกะกะเต็มห้องไปหมด ผมลุกขึ้นชะโงกหน้ามองออกไปข้างนอก

"เจ ถอดเสื้อกล้ามออกก็ได้" ผมหันไป เขาทำหน้าไม่แน่ใจนัก

"อยู่บ้านไม่ต้องใส่หรอก" เขาพูดแล้วหันไปทุบกำแพงต่อ

ผมถอดเสื้อกล้ามตัวยาวถึงเข่าออก ตอนนี้เหลือแค่ชั้นในสีขาวตัวเดียว พาดเสื้อไว้ข้างๆแล้วนั่งลงเก็บเศษปูนต่อไป

"คุณทำห้องใหม่ทำไมฮะ" ผมลองถามดู เขาอาจจะทำห้องให้ใครสักคนมาอยู่ก็ได้

.

"แฟนคุณจะย้ายมาอยู่หรอ " ผมยืนขึ้น จ้องหน้าเขา รอฟังคำตอบ

.


' ตึงงงงงง !!!!  ' เสียงค้อนที่ถูกเหวี่ยงลงกระแทกใส่ถุงปูนซีเมนต์ตรงหน้าผมดังขึ้นอย่างแรง ทำให้ถุงแตกออก ผงปูนซีเมนต์กระจายไปทั่วห้อง

"แค่ก แค่ก อ่ะ แค่กกก. ฮือออ "  เขาไม่สนใจผม เดินออกไปหน้าห้อง

"ผมขออาบน้ำได้ไหม" ผมพูดทั้งน้ำตา ควันยังไม่หายไป ตอนนี้ผงปูนติดเต็มตัว ติดไปทั่วศรีษะ หน้าและปาก ผมสำลักฝุ่น ถ้าไม่ได้ล้างตัว ผมคงคันและเป็นหอบตายแน่ๆ


.

เขาเดินก้าวมาสามก้าว ค่อยๆมองพิจารณาร่างกายผมตั้งแต่หัวจนถึงปลายเท้า


"คืนนี้นายนอนข้างบนได้ .. "


"ฉันอนุญาต ให้นายนอนกับฉัน"  เขาแสยะยิ้ม แล้วเดินจากไป





.






.



หลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาให้ผมใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวตัวบาง กับชั้นในตัวเดียว  เขาพาผมเข้ามาในห้องนอนของเขา เขาคงชอบสีเขียวมาก เพราะหลายอย่างในบ้านเป็นสีเขียว ในห้องมีแอร์ เตียงสำหรับนอนคนเดียว ตู้เสื้อผ้าไม้ติดผนังขาดใหญ่ โต๊ะวางของ เครื่องใช้ต่างๆ

ปัง !  เขาปิดประตู ลงกลอน เดินไปข้างตู้เสื้อผ้า เขาค่อยๆปลดเข็มขัด ถอดกางเกงยีนออก เหลือแค่ชั้นในสีขาว ผมรู้หน้าที่เลยจะถอดเสื้อออก เหลือแค่ชั้นในตัวเดียว แต่เขาห้ามไว้ ผมเลยยืนรอเขานิ่งๆ ไม่กล้าลงไปนอนก่อน

วูฟกังเดินไปปิดไฟ เขาเปิดโคมไฟเล็กๆตรงหัวเตียงไว้ แล้วหยิบสายพลาสติกสีใสออกมา ผมนั่งลงบนเตียงพร้อมวูฟกัง พร้อมยื่นแขนสองข้างให้เขา เขาคงจะมัดผม คงกลัวว่าผมจะหนีไปตอนเขาหลับสินะ

เขาดันมือขวาผมลง หยิบมือซ้ายผมขึ้นมาใส่เข้าไปในสายพลาสติกที่ทำเป็นห่วงรัด เขาสอดมือซ้ายของเขาเข้ามาในห่วงด้วย แล้วดึงสายจนสุด

วูฟกังลุกขึ้น หยิบผ้าผืนบางขึ้นมาคลุมโคมไฟไว้อีกที เขาให้ผมลงไปนอนใต้ผ้าห่ม สอดแขนข้างที่มัดอยู่กับแขนซ้ายของผมลงมาให้ผมหนุน ผมนอนหันหลังให้เขา เขาดึงผมให้เข้ามาชิดอกมากขึ้น ห่มผ้าขึ้นมาถึงเอว

ผมใจเต้นแรง ไม่เคยมีครั้งไหนที่เต้นแรงขนาดนี้มาก่อน วูฟกังนอนซ้อนหลังผมไว้ เสียงหายใจกระเส่าทำให้ผมขนลุก ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

"อ๊ะ " เขาใช้มือที่เหลือสอดเข้ามาในเสื้อยืดสีขาวของผม ผมเกร็งตัว หายใจแรงขึ้น เขาใช้นิ้วลูบไปที่ยอดอกเล็กของผม ผมรู้สึกเสียวที่หน้าท้อง เลยเอามือจับไปที่ขาอ่อนเขา ผมลากนิ้วไปตามสีข้างของเขา เพราะความรู้สึกแปลกใหม่ นั่นยิ่งทำให้เขาบี้จุกนมผมอย่างรุนแรง

"อื้ออออ ผมเจ็บฮะ " ผมดิ้นเล็กน้อย เพราะมันเจ็บมากกว่าเดิม

"นายชอบใช่ไหม ชอบที่ถูกฉันเล่นตรงนี้ใช่ไหม " เขาเลียใบหูผม พูดเสียงสั่นพร่า

ผมพยักหน้าตอบอือ กลัวถ้าตอบไม่แล้วเขาจะโกรธ เขาหอมแก้มผม จูบศรีษะผมเบาๆ

"หันหน้ามา " ผมหันเข้ามาทันที เอาหน้าซุกอยู่ที่หน้าอกหนา กลิ่นหอมจากตัวเขาทำให้ผมรู้สึกสบาย เวลาเขาไม่ดุผม เขาดูเป็นคนใจดีคนนึงเลย

"หลับซะ พรุ่งนี้เราจะไปซื้อของกัน" เขาดึงเสื้อผมลง จูบขมับผมแล้วกอดผมไว้ ผมหลับตาอยู่สักพัก ความเหนื่อยและไออุ่นจากคนตรงหน้าก็ทำให้หลับได้อย่างสบาย



.




.




TBC.




อย่าทำร้ายอัลเลนเลยวูฟกัง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-08-2014 21:44:17 โดย Akikojae »

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด