หัวข้อ: My Love เพราะเป็นคุณ ผมถึงยอม Yaoi (จบแล้ว)

[minibearsecret]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[minibearsecret]

สวัสดีพี่ๆน้องๆในเล้ากันเน้อ สมาชิกใหม่จร้า ติดตามมานานแต่ไม่เคยเปิดเผย 555+
ไหนๆเราก็นักเขียนเลยอยากจะเอาเรื่องที่เราแต่งไว้ที่บอร์ดเด็กส้มมาลงที่นี่บ้าง เรื่องนี้เขียนจบแล้วเลยอยากเเบ่งปัน
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันได้นะค่ะ
คำเตือน
อ่านอย่างระวัง เพราะหากไม่ระวังคุณจะตกหลุมรักพวกเขานะค่ะ
บทนำ
“เบค่อน ไปซื้อน้ำมาหน่อยสิ มันหมดแล้ว” เสียงเข้มลอยตามลมมากระทบประสาทการรับฟังของผม มันใช่เรื่องของผมรึเปล่าเนี่ย คนกำลังอ่านการ์ตูนสนุกๆอยู่ ขัดจังหวะชิบ
“แล้วใครใช้ให้แกกินหมดว่ะตี๋” ผมด่ามันแต่ก็ยังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่ที่เดิม
“เอาน่า ก็อากาศมันร้อน แกก็อย่าบ่นมากนักสิว่ะ เอาเงินไป”
“ดีนะ ที่แกคิดจะซื้อ ไม่งั้นฉันกระโดถีบยอดหน้าแน่นอน”
“ทำเป็นโหดไปเถอะ เตี้ยแค่นี้ยังมาซ่าอีก”
“แล้วตกลงจะกินไหม อย่ากวนอารมณ์ ระวังอดนะเว้ย” คนกำลังอ่านการ์ตูนเพลินๆมาใช้งานเรื่องไม่เป็นเรื่อง นี่ถ้าไม่เห็นแกที่มันกำลังปั่นงานส่งอาจารย์นะ ผมไม่ยอมมันหรอก
“กินดิ รีบไปรีบกลับล่ะ อย่าไปหว่านเสน่ห์ใส่ใครอีกล่ะ กูล่ะเบื่อชิบ”
“ปากเมิงนี้เนอะ มันน่าซื้อไรให้กินดีไหมเนี่ย เออกูไปแล้ว เฝ้าห้องดีๆล่ะใครมาก็ดูก่อนค่อยกัด กูไปล่ะ”
“รีบไปเลยมึง ก่อนจะได้แดกตีนกู”ผมไม่ค่อยจะสนใจเรื่องคำพูดสักเท่าไหร่หรอกครับ พูดแบบนี้มันดูเป็นกันเองดีจะตาย นั่นไงผมลืมแนะนำตัวเลย กระผมนาย กันตนันธ์ ศิริไพศาลมงคล  เป็นนักศึกษาปี3คณะสถาปัตย์ในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งที่ค่าเทอมถือว่าแพงมากผมมีชื่อเรียกสั้นๆว่าเบค่อน แล้วไอ้คนที่ใช้ผมมันชื่อตี๋เป็นลูกเจ้าของห้างทองชื่อดังในประเทศนี่แหละ ตัวมันสูง,ขาว,หุ่นดีแบบนักกีฬา ก็มันเป็นนักบาสของมหาลัยด้วยล่ะครับ มันหล่ออะนะสาวงี้ตรึมต่างจากผมผู้หญิงแทบไม่เคยเข้ามาคุยเลยครับ เหตุผลหรอคุณเธอพากันบอกว่าผมน่ารักกว่าไงครับผมเป็นผู้ชายที่โชคร้ายมากๆเกิดมาทั้งทีแทนที่จะสมหวังกับผู้หญิงดันมีแต่ผู้ชายเข้ามาจีบถ้าไม่มีไอ้ตี๋นะผมเสร็จไปนานล่ะ ตัวของผมสูงประมาณ163-164ตี๋มันบอกว่าผมตัวเล็กแถวยังเอวบางอีก มันบอกว่าผมหุ่นดีกว่าผู้หญิงหลายคนด้วยซ้ำ  คุยเพลินผมขับถึงไหนแล้วเนี่ย อ๋อผมลืมบอกไปถึงผมจะรวยมากแต่ผมรักโลกนะครับมันก็ไม่ไกลเท่าไหร่ผมก็เลยปั่นจักรยานมาแทนผมไม่ได้งกนะ ผมแค่ช่วยโลก เฮ้ยรัยว่ะ!! เอี๊ยด!! โครม!!!!!
“โอ้ย ไอ้หมาบ้าแกข้ามถนนมองรถบ้างดิ”
“ไอ้น้องเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า” แมร่งจะรีบลงมาเพื่อ ผมกะว่าจะหนีสักหน่อย ก็เพราะหลบหมาเมื่อกี๊เลยหักหลบไปชนรถสปอร์ตสุดหรูของใครบางคนโดยไม่ได้ตั้งใจ ซวยแล้วไง
“ไม่เป็นไรครับ ผมโอเค”พอพูดเสร็จผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองชายตรงหน้าที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของรถคันนั้น เฮ้ยผู้ชายรัยว่ะออร่าวิ๊งเชียว  ขาวโอโม่มาก แต่น้อยกว่าผมนะผมขาวกว่า แต่น่าจะสูงแต่สายตาพี่แกมองมามันน่าขนลุกยังไงก็ไม่รู้
“น่ารักชิบ”เสียงพูดเบาๆลอยเข้ามาในหูของผม ผมได้ยินไม่ค่อยถนัดเลยต้องถามอีกครั้ง
“อะไรนะครับ คุณพูดว่าอะไรนะ”
“เอ่อ...คือ...อ๋อ พี่บอกว่าน้องน่าจะขาหักหนะ”
“ออ ครับ”
“น้องลองยืนก่อนไหม แล้วยังไงถ้าไม่ไหวพี่จะพาไปโรงพยาบาล”
“ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับ แค่นี้ โอ้ย...”ตอนที่ผมพยายามลุกขึ้นอยู่ดีๆขามันก็เจ็บแปลบขึ้นมา ข้าเท้าแพลงแน่เลย แล้วจะเอาไงต่อว่ะเนี่ย
“พี่ว่าน้องไปหาหมอเถอะ มาพี่ช่วย”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับผมไปเองได้”พี่มันทำท่าจะเข้ามาอุ้มผมผมเลยถ้อยหลังแบบลืมตัวทำให้อาการเจ็บของข้อเท้าแล่นมาอีกครั้งจนต้องทิ้งตัวล้มลงอีกแต่โชคดีที่พี่มันมารับไว้ แต่น่าจะเป็นโชคร้ายเพราะพี่มันกำลังอุ้มผม ห๊ะ มันกำลังอุ้มผม
“อยู่นิ่งๆสิน้อง จะดิ้นทำไม พี่ไม่เอาน้องไปขายหลอก”
“แต่-“ผมพยายามที่จะแย้งแต่พี่มันดันสวนขึ้นมาก่อน
“ถ้าเถียงพี่จูบโชว์คนตรงนี้แหละ”
“เฮือก!!!!”ผมรีบเอามือปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว
“ฮ่าๆๆ พี่พูดเล่นน้องนี่น่ารักเนอะ”แล้วพี่มันก็พาผมเข้าไปในรถคนนั้นแหละแต่ในรถคันนั้นเต็มไปด้วยชายชุดดำประมาณ2-3คน ตกลงพี่มันเป็นใครแล้วมันจะเอาไงกับค่ารถอีก
   ผ่านไป10นาที หลังจากที่ผมออกจากห้องตรวจหมอบอกว่าผมแค่ข้อเท้าแพลงแต่เดี๋ยวก็หายแล้วก็คืนนี้อาจจะปวดมากก็ได้เลยให้ยาแก้ปวดกับผม ในขณะที่ผมจะลุกไปจ่ายค่ายาผู้ชายคนนั้นก็ยกมือห้ามและหันไปสั่งอะไรบางอย่างกับคนชุดดำสักพักก็หันมาหาผม
“เรื่องค่ายาฉันจะจัดการให้เองไม่ต้องห่วง”
“ไม่ได้ครับ ผมเป็นคนไปชนรถคุณผมจ่ายเองได้ครับ แล้วก็คิดค่าเสียหายมาเลยครับผมจะได้บอกที่บ้านให้เอาเงินมาให้”
“ฉันคิดแน่ค่าเสียหาย แต่ฉันไม่ต้องการเงิน ฉันต้องการนาย”
“เอ่อ...คือคุณหมายถึงอะไรครับ”จะบ้าหรออยู่ดีๆมาบอกว่าต้องการตัวผม ใครจะไปให้บ้าแล้ว
“ก็ตามที่บอก นายแค่มาอยู่กับฉันก็พอ เรื่องอื่นฉันจัดการเอง”
“คุณจะบ้าหรอ ผมมีที่อยู่ของผม ไม่จำเป็นหรอกครับที่จะต้องมาอยู่กับคุณแล้วก็ค่าเสียหายถ้าคุณไม่รับผมถือว่าผมบอกคุณแล้ว ลาก่อน”พูดจบผมก็ฝืนลุกเพื่อหนีออกมาจากสภาวะที่น่าอึดอัด
“ได้ ฉันให้โอกาสนายไปคิดแล้วขอให้นายจำไว้ว่าฉันถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวของนาย วันนี้ฉันจะปล่อยนายไป แต่ถ้านับตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันเจอนายเมื่อไหร่ นายเตรียมตัวมาอยู่กับฉันได้เลย”ผมพยายามไม่หันกลับไปมองและไม่สนใจว่าคนคนนั้นพูดอะไรตอนนี้ผมต้องหลบออกมาก่อน เออลืมไปเลยต้องซื้อน้ำนี่หว่า หลังจากนั้นผมก็แวะเข้ามินิมาร์ทแถวนั้นเพื่อซื้อน้ำและของใช้แล้วรีบนั่งแท็กซี่กลับห้องให้เร็วที่สุด โดยที่ผมไม่ทันได้หันมามองว่ามีใครบางคนตามผมมาตั้งแต่โรงพยาบาลจนถึงที่พัก และถ้าผมเช็คดีกว่านี้ผมก็จะรู้ว่าบัตรนักศึกษาของผมได้มาอยู่ในมือของคนคนนั้นแล้ว
   อีกฝั่งหนึ่งชายคนดังกล่าวกำลังนั่งมองบัตรนักศึกษาของเด็กน้อยที่เค้าเกิดอาการถูกใจและอยากได้มาครอบครองด้วยความยินดีมาก
“กันตนันธ์ ศิริไพศาลมงคล ถาปัตย์ปี3 อีกไม่นานเราจะได้มาอยู่ด้วยกันเด็กน้อย”
“แล้วนายจะเอาไงต่อครับ”
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนพรุ่งนี้ฉันคิดว่าคงมีอะไรให้ทำอีกเยอะ พรุ่งนี้ฉันจะเข้าเรียนนะไม่เข้าบริษัท”
“ครับนาย”แล้วรถหรูคันนั้นก็ขับออกไปเพื่อมุ่งสู่คฤหาสน์หมื่นล้านซึ่งเป็น บ้านของ|นาย เอกพิทักษ์ รัตนมงคลยิ่ง|นักศึกษาหนุ่มที่ควบตำแหน่งประธานบริษัทสาธารนูปโภครายใหญ่ของประเทศในเครือ RTMK และเป็นบุคคลที่มีอำนาจล้นมือใครก็หวั่นเกรงยามได้สบตาคงมีเพียงเด็กน้อยผู้โชคร้ายเท่านั้นที่ไม่รู้สึกอะไรกับสายตาคู่นี้

[minibearsecret]

บทที่1
~ตามล่า หาหัวใจ~

   ‘ที่นี่ที่ไหนกัน’รอบตัวของผมมีแต่ทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่จนหาจุดบรรจบไม่ได้ สวบ! เสียงอะไรกัน อ๊าก!นั่นมันงู งูยักษ์ที่ตัวใหญ่เวอร์มันกำลังเลื้อยมาทางผม ตอนนี้ผมพยายามวิ่งสุดชีวิตทำไมมันไล่ตามผมมาเร็วขนาดนี้ไม่ไหวแล้วผมวิ่งมาไกลจนหมดแรงแล้ว ใครก็ได้ช่วยผมทีผมยังไม่อยากตาย แล้วเจ้างูยักษ์มันก็เลื้อยมาจนทันผมจนได้มันค่อยๆเลื้อยเข้ามาใกล้ผมจากนั้นมันก็กระโจนเข้ามารัดตัวของผมไว้จนผมเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว ผมพยายามดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากมัน โอ้ย!! เจ็บแล้วผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมาและพบมาผมลงมานอนที่พื้นข้างเตียงซะแล้ว
“เฮ้ยเบค่อน มึงลงไปทำไรตรงนั้นว่ะ อยากเปลี่ยนที่นอนหรอว่ะ ฮ่าๆๆ”เสียงของไอ้ตี๋ที่ตอนนี้มันกำลังชะโงกหน้าลงจากเตียงมาดูผม
“พ่องมึงดิ กูอยากลงมาตายล่ะ”คนยิ่งกำลังงงยังจะมากวนอีก
“งั้นมึงอย่าบอกนะว่าฝันร้ายแล้วตกลงไปอ่ะ”
“เออ กูฝันร้าย โคตรน่ากลัวเลย”
“แล้วมึงฝันว่าไงว่ะ”
“กูฝันว่ากูเจองูรัด ตัวแมร่งโคตรใหญ่ว่ะ”
“เค้าว่ากันว่าฝันเห็นงูแปลว่ามึงกำลังจะเจอเนื้อคู่”
“งั้นกูขอเป็นสาวสวย น่ารัก นะโว้ย”
“อย่างมึงน่าจะเป็นผู้ชายหล่อมากกว่าว่ะ”
“ไอ้ตี๋ ระวังโดนตีนกู ปากหรอฮะ”
“ฮ่าๆๆๆ นี่มันตี5แล้วสอบตั้ง9โมง กูนอนต่อนะโว้ย ปลุกกูด้วยนะมึง”
“เออ นอนไปเลย กูไปอ่านหนังสือดีกว่า”แล้วผมก็ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือต่อ เพราะถ้าให้นอนผมคงนอนไม่หลับแล้วแน่นอน
   เวลา8.30 ผมเรียกไอ้ตี๋ตังแต่7.10กว่ามันจะลุกก็ปาเข้าไป7.30เฮ้อเซ็งกับชีวิตมันเลยครับงานนี้แล้วกว่ามันจะแต่งตัวอีกเป็นอันว่าพวกผมออกจากห้องก็8.30แล้ว
“ถ้าต่อไปกูเรียกมึงแล้วยังเป็นแบบนี้อีก กูไม่รอมึงแล้วนะโว้ย”
“มึงก็บ่นตลอด ก็เห็นเรียกทุกที”
“เออ รีบเดินเลย กูยิ่งเผื่อเวลาเดินกูไว้ ไอ้ไม้ค้ำแมร่งก็น่ารำคาญ คิดถึงเรื่องเมื่อวานก็น่าโมโห”
“เอาน่า มันผ่านไปแล้ว”
“เออ ตี๋ทำไมวันนี้คนมากันเยอะแปลกๆว่ะ”
“รอแปป กูถามเด็กกูให้”แล้วมันก็เดินหายไปซักพัก
“ว่าไง”
“รุ่นน้องมันบอกว่าวันนี้พี่คอกเทลเข้าเรียน เลยมีหลายคนมารอต้อนรับ”
“ไอ้พี่คอกเทลมันเป็นใครว่ะ ทำไมต้องมาต้อนรับมันด้วย ไร้สาระ”
“มึงอย่ามาพูดแบบนี้นะโว้ย มึงไม่รู้อะไรใครก็ตามที่มีเรื่องไม่เคยมีใครรอดกลับมาซักคน มีคนเค้าว่ากันว่าพี่คอกเทลแมร่งมีอำนาจมืดแถมรวยอีกหน้าตาก็ดีเรียนก็เก่งเพอร์เฟคอ่ะว่างั้นเลยดีกว่า”
“เวอร์ไป ช่างแมร่งเหอะ ไปเรียนดีกวะ...เฮ้ย นะ...นั่นมันรถคันเมื่อวานนี่หว่า”ในขณะที่ผมกำลังจะหันกลับไปขึ้นเรียนก็เหลือบไปเห็นรถคันหนึ่งแล่นเข้ามา รถคันเดียวกันกับคันที่ผมชนเลย
“ไหนๆ”ไอ้ตี๋พยายามมองหาจนผมต้องยกมือชี้ให้มันดู
“คันนั้นไง คันที่กำลังเลี้ยวมาทางนี้อ่ะ”
“อ๋อเห็นแล้ว แล้วไงว่ะ ชี้ทำไม”
“ก็มันเหมือนคันที่กูชนเมื่อวานไง”
“จะบ้าหรอมึง นั่นมันรถของพี่คอกเทล มึงคงจำผิดแล้วล่ะ”
“กูขอให้เป็นแบบนั้น ว่าแต่พี่คอกเทลของมึงหน้าตาเป็นไงว่ะ”
“อย่าบอกนะว่ามึงไม่เคยเห็นอ่ะ”
“อืม กูไม่ค่อยสนใจเรื่องแบบนี้”
“งั้นมึงก็มองไปดิ พี่เค้ากำลังจะลงมาแล้ว”
“เวรแล้วไง แมร่งเอ้ย อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้”
“อะไรของมึงว่ะเบค่อน”
“ตี๋กูว่ารีบขึ้นเรียนเถอะ ลัดสนามเลยจะได้เร็วขึ้น”
“อะไรของมึงว่ะ เออไปก็ไป”แล้วผมกับตี๋ก็รีบพากันเดินมาทางสนามที่มีคนหลายคนยืนอยู่เหตุผลของผมไม่ใช่รีบเดินไปเรียนหรอก แต่ผมต้องการหาที่หลบเพราะมีคนหลายคนน่าจะบังผมได้ ก็ผมดันหันไปมองตอนที่คนคนนั้นหันมาทางนี้พอดีสิ หลบไว้ก่อนดีที่สุด ไอ้ขานี่ก็ช่วยรีบได้ไหมว่ะ แมร่ง หมับ เคร้งเสียงของไม่ค้ำของผมหล่นลงไปบนพื้นปูนตอนนี้ผมรับรู้ถึงแรงกอดจากข้างหลังชัดเจนเลย ใครว่ะเล่นไม่รู้เรื่อง
“เฮ้ยมึงเป็นใครมากอดอะไรเพื่อนกู”เสียงไอ้ตี๋ดังเข้ามามันกำลังเดินเข้ามาเพื่อดึงไอ้คนที่กอดผมจากข้างหลังออกไปแต่มันก็หยุดอยู่กับที่แล้วก็ทำหน้ายังกับเห็นผีแทน
“ไอ้ตี๋ช่วยกูดิว่ะ เฮ้ยปล่อยนะโว้ย”ผมพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นเหมือนจะยิ่งโดนกอดมากกว่าเดิมยังไงไม่รู้
“พะ...พี่คอกเทล”เสียงเบาๆของไอ้ตี๋ดังขึ้นมา รอบข้างของผมทุกคนกำลังหยุดนิ่งแล้วมองมาทางผมพร้อมกับทำหน้าเหมือนเห็นผีกันทุกคน พี่คอกเทลหรออย่าบอกนะว่า
“ไงเด็กน้อย เจอกันจนได้นะ”เฮือก จริงด้วย มันจริงๆด้วย ตายแน่เบค่อนเอาไงดีว่ะ
“ผะ...ผมคิดว่าคุณน่าจะจำคนผิดแล้วครับกรุณาปล่อยผมด้วย”
“ไม่หรอกฉันจำนายได้แม่นขนาดนี้ขนาดฉันเห็นไกลๆฉันยังจำได้เลย เล่ามาพูดถึงเรื่องที่ฉันเคยบอกดีกว่า นายยังจำได้ใช้ไหม”ขนาดเปลี่ยนเรื่องแล้วยังจะพูดอีกทำไมนะ
“เรื่องอะไรครับ ผมไม่เห็นจำได้”เนียนไว้ก่อนเบค่อน
“งั้นฉันจะฟื้นความจำให้ ดีไหมหืม”ผมรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ไม่ๆๆๆๆ โอเคผมจำได้แล้ว เอาหน้าคุณออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“งั้นบอกมาก่อนว่าฉันเคยพูดว่าอะไร”
“คุณเป็นคนพูดคุณก็นึกเองสิ เกี่ยวอะไรกับผม”ไม่ยอมยังไงก็ไม่ยอมใครจะไปรับข้อเสนอแบบนั้นกัน
“จะพูดดีๆไม่ได้ใช่ไหม ได้นายเลือกเองนะเด็กน้อย นายคนนั้นที่เป็นเพื่อหมอนี่มานี่สิ”
“ครับ มีอะไรครับ”
“ฝากบอกอาจารย์ด้วยว่าวันนี้หมอนี่มุระกับฉันแล้วนี่เอาใบนี่ไปให้ท่านด้วยเรื่องสอบฉันจะบอกอีกที”
“แต่ว่า-“
“ริว”
“ครับนาย”
“นายช่วยอยู่เป็นเพื่อนหมอนี่ด้วยแล้วก็ไปส่งหมอนี่ด้วยละกัน ออ ฝากบอกอาจารย์ด้วยว่าฉันจะเข้ามาอีกทีตอนเที่ยง จัดการให้ด้วยนะ”
“ครับนาย”ว่าแล้วคนชื่อริวก็หันไปลากแขนไอ้ตี๋เพื่อไปห้องแล้วผมล่ะ
“นี่คุณ ปล่อยผมได้แล้ววันนี้ผมมีสอบไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“แต่นายมีธุระกับฉัน ไปด้วยกันดีๆ รึอยากให้ฉันจูบนายโชว์คนตรงนี้ดีล่ะ”
“ไม่ ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“จริงหรอ”ไม่พูดเปล่ายังจะยื่นหน้าเข้ามาอีก
“โอเคๆ ไปก็ไป คุณมันโรคจิต”
“ดีมากงั้นไปกันเลย”แล้วมันก็ลากผมมาถึงรถแล้วผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

[minibearsecret]

บทที่2
ก็ฉันอยากได้...นายจะทำไม

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องนอนของใครบางคน ภายในห้องเป็นสีเทาดูน่ากลัวคาดว่าน่าจะเป็นคอนโดของคนที่มีฐานะน่าดูเพราะดูจากเฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ในการแต่งห้องแล้วหรูมาก หลังจากนั่งพักให้หายมึนหัวผมก็ลุกขึ้นมาเดินสำรวจที่นี่ คาดว่าเจ้าของห้องคงจะไม่อยู่แน่แล้วผมมาที่นี่ได้ยังไง ผมพยายามนึกกลับไปก่อนหน้านี้ผมไปมหาลัยเพื่อสอบแล้วผมก็เจอนายคอกเทลแล้วผมก็ เฮ้ย!ใช่แล้วผมโดนไอ้หมอนั้นลักพาตัวมา ไม่ได้การอย่างนี้ต้องหนีผมคิดว่าหากผมยังอยู่ที่นี่อาจจะเกิดเรื่องร้ายๆกับผมก็ได้ ผมเดินไปที่ประตูแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นก็ทำผมเครียด ประตูถูกล็อคจากด้านนอก ซวยแล้วไงที่นี้จะอกไปยังไงเนี่ย ใช่อย่างนี้ต้องโทหาคนช่วย
(ฮัลโหล ครับ)
“เฮ้ยไอ้ตี๋ มึงช่วยกูด้วย กูอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ว่ะกูอยากกลับบ้านพากูกลับดิ”
(เฮ้ย เบค่อนมึงปลอภัยใช่ไหม เป็นไงบ้างกูเป็นห่วงตั้งนาน แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน)
“มึงจะมาช่วยกูใช่ไหม”
(กูอยากไปนะแต่ว่า-)
“แต่อะไรมึง”
(กูต้องช่วยตัวเองก่อน แมร่งพี่แกเล่นส่งคนมาคุมกูไว้ไม่ให้ไปไหนเลยว่ะ)
“อย่าบอกนะว่ามึงก็มาช่วยกูไม่ได้หรอ”
(กูอยากไปนะโว้ยแต่ว่า เฮ้ย! เอาโทรศัพท์ผมมานะ คุณไม่มีสิทธิทำแบบนี้นะ)เสียงของตี๋โวยวายเข้ามาในสาย มันคงกำลังทะเลาะกับใครสักคนอยู่
“เฮ้ย ตี๋เป็นไรว่ะ มึงช่วยกูคิดก่อนดิว่ะ”
(ผมว่านายน้อยนั่งรอคุณท่านอยู่ในห้องก่อนดีกว่านะครับ อย่าพยายามหนีเลยเพราะถ้าท่านต้องการแล้วคิดว่าคงจะไม่ยอมปล่อยมือแน่นอนครับ)
“นายเป็นใคร แล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่”
(คอนโดนายท่านครับ)
“ไม่ฉันไม่ยอม ฉันต้องออกไปให้ได้คอยดู”
(ถ้าคุณอยากออกมาผมมีวิธี)
“วิธีอะไร”
(คุณต้องมีปีก บินได้เพราะตอนนี้คุณอยู่ที่ชั้นสามสิบ ถ้าไม่ออกทางประตูคุณก็ต้องบินลงมาเท่านั้นครับ ผมบกวิธีแล้วนอกนั้นคุณตัดสินใจอาละกันนะครับ สวัสดีครับ)
“เฮ้ยเดี๋ยว”มีปีกหรอ จะบ้าหรอผมเป็นคนนะจะมีปีกได้ยังไง แกร็ก หลังจากผมนั่งคิดวิธีอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา เป็นผู้หญิงในชุดเมดทั่วไปสีฟ้า น่ารักมาก
“นายน้อยค่ะออกมาทานอาหารได้แล้วค่ะ คุณทานสั่งว่าหากนายน้อยตื่นให้มาเชิญไปทานอาหารค่ะ”
“ผมไม่หิว ผมอยากออไปจากที่นี่มากว่าครับ คุณช่วยผมได้ไหมครับ ขอร้องละครับ”
“ดิฉันคิดว่าคงไม่ได้ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะแล้วก็เชิญค่ะ”
“ครับ”แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องนอน ผมเดินตามเธอมาสักพักก็ถึงส่วนที่เป็นห้องครัวมีโต๊ะกินข้าวอยู่ตรงกลาง บนโต๊ะมีอาหารมากมายวางอยู่
“เชิญนั่งค่ะ”สาวใช้คนนั้นหันกลับมาพูดกับผมหลังจากที่ผมไม่ยอมเดินไปนั่งในที่ที่เตรียมไว้ ภายในห้องนี่มีชายชุดดำอยู่ประมาณสามสี่คนแล้วก็สาวใช้อีกสามคน ดูถ้าหมอนี่คงไม่ธรรมดาจริงๆ
“เจ้านายพวกคุณต้องการอะไรกันแน่ พาผมมาที่นี่ทำไม”
“พวกเราไม่ทราบเรื่องนั้นหรอกนะค่ะแต่ว่าท่านคงมีเหตุผลของท่าน พวกเราคิดว่าคุณคงเป็นคนสำคัญของท่านเพราะว่าที่นี่ท่านไม่เคยพาใครมาหรอกค่ะ”
“งั้นพวกคุณช่วยพาผมไปจากที่นี่ได้ไหมครับ ผมต้องกลับไปสอบอีกนะครับผมมีที่อยู่ของผมแล้วผมมีหน้าที่ที่ผมจะต้องกลับไปทำอีกนะครับ ขอร้องล่ะพาผมกลับบ้านทีเถอะครับ”
“พวกเราคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ นี่เป็นคำสั่งของนายท่าน ท่านสั่งให้พวกผมเฝ้าคุณไว้และก็ดูแลคุณจนกว่าท่านจะกลับมา”
“แล้วเจ้านายพวกคุณไปไหนครับ”
“ท่านต้องเรียนครับ พวกเราคงตอบคำถามอะไรคุณไม่ได้มากเท่าไหร่นะครับ เชิญคุณทานอาหารก่อนเถอะครับ ถ้านายท่านมาแล้วรู้ว่าคุณยังไม่ได้ทานพวกเราทุกคนจะซวยเอานะครับ”
“ขอโทษนะครับ ผมกินอะไรไม่ลงหรอกครับ”แล้วผมก็เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นที่เยื้องกับห้องนอนผมเดินไปนั่งที่โซฟาตัวหรู ผมไม่เคยรู้สึกหมดแรงแบบนี้มาก่อนตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วมันตื้อไปหมด ผมอยากร้องไห้มากที่สุด พ่อครับแม่ครับผมต้องทำยังไง ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเค้าคนนั้นต้องการอะไรจากผมกันแน่ ผมนั่งกอดเข่าแล้วเหม่อมองออกไปทางหน้าต่างผมไม่รู้ว่าตัวเองเหม่อนานขนาดไหน ผมมารู้ตัวอีกทีฟ้าข้างนอกก็มืดแล้ว ผมอยากกลับบ้าน
...
# คอกเทล #
หลังจากที่ผมพาเด็กน้อยไปไว้ที่ห้องของผมแล้วผมก็กลับเข้ามาเรียนต่อจนถึงเย็น ผมคิดว่าเด็กน้อยน่าจะตื่นแล้ว
“ว่าไง”เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นมาขัดการเดินลงจากตึกคณะของผม
(นายครับ นายน้อยไม่ยอมทานอะไรตั้งแต่ตื่นแล้วนะครับ ผมพยายามพูดแล้ว)
“แล้วตอนนี้เค้าทำอะไรอยู่”
(หลังจากตื่นมาก็เดินไปนั่งที่โซฟาแล้วก็ไม่พูดคุยอะไรเอาแต่เหม่อมองออกไปข้างนอกหลายชั่วโมงแล้วนะครับ ผมเกรงว่าจะปวดท้องเอานะครับ)
“เข้าใจล่ะ ฉันจะรีบกลับไป พวกนายเฝ้าไว้ให้ดีล่ะ”หลังจากนั้นผมก็รีบเดินมาขึ้นรถแล้วขับกลับมาที่คอนโด เมื่อมาถึงผมกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นบนสุดของที่นี่เมื่อลิฟต์เปิดออกก็มีลูกน้องเข้ามาต้อนรับแบบทุกทีแต่ต่างออกไปเพราะสีหน้าของแต่ล่ะคนดูกังวลมากกว่าปกติ
“เด็กน้อยอยู่ที่ไหน”
“อยู่ที่ห้องนั่งเล่นค่ะนายท่าน พวกิฉันพยายามกล่อมให้กินอะไรหลายครั้งแล้วนะค่ะ แต่พอบอกเธอก็บอกแต่ว่าไม่หิวแล้วก็เหม่อตลอดเลย”
“ไม่เป็นไรฉันจัดการเองพวกเธอมีอะไรจะต้องทำก็ไปทำเถอะ”
“ครับ/ค่ะ”แล้วคนที่ถูกสั่งให้เฝ้าเด็กน้อยก็แยกย้ายกันออกไป ผมเดินมาที่ห้องนั่งเล่นภาที่ผมเห็นคือเด็กผู้ชายร่างบางนั่งกอดเข่าแล้วเหม่อมองออกไปทางน้าต่างห้อง
“ได้ข่าวว่าเด็กดื้อบางคนไม่กินข้าวหรอ”อาการสะดุ้งตกใจของคนร่างบางทำเอาผมตกใจตาม อะไรจะตกใจขนาดนั้น
...
#เบค่อน#
“ได้ข่าวว่าเด็กดื้อบางคนไม่กินข้าวหรอ”เสียงทุ้มที่รอมาทั้งวันดังข้นขัดความคิดของผมจนตกใจ
“ผมอยากกลับบ้าน”
“จากนี้ที่นี่ก็คือบ้านของเธอเหมือนกัน”
“ไม่ใช่ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของผมขอร้องปล่อยผมไปเถอะ คุณต้องการให้ผมทำอะไรก็บอกมา”
“ฉันบอกนายแล้วว่าถ้าเจอกันอีกนายจะต้องมาอยู่กับฉัน”
“คนของคุณก็มีตั้งมากมายคุณจะต้องการผมอีกทำไม”
“พวกนั้นมาเป็นคนงานแต่ฉันต้องการให้เธอมาคอยควบคุมคนงานพวกนี้แทนฉัน”
“คุณจะให้ผมมาเป็นหัวหน้าคนงานหรอกหรอ แล้วก็ไม่บอกแต่แรก ได้งั้นเป็นอันตกลงผมขอตัวล่ะ ลาก่อน”แล้วก็ไม่ยอมบอกว่าอยากให้เป็นหัวหน้าคนงาน จังหวะที่ผมเดินผ่านคนคนนั้นแขนของผมก็ถูกดึงไว้โดยฝ่ามือแกร่ง
“ฉันคิดว่านายกำลังเข้าใจความหมายผิดนะเด็กน้อย หึๆ”
“ก็ดูแลคนงานแทนคุณก็หัวหน้าคนงานไงครับ ผิดตรงไหน”
“เด็กน้อย นายนี่น่ารักจริงๆนะ”
“ผมเป็นผู้ชายนะครับ อย่ามาชมว่าน่ารักอีกผมไม่ชอบ”
“ฮ่าๆๆ เธอนี่มัน เอาหล่ะฉันจะบอกก็ได้ฉันต้องการให้นายมาเป็นแฟนฉัน มาคอยดูแลทุกคนที่เป็นคนของฉันและต้องการให้นายมาอยู่ข้างๆฉัน ได้ไหม”
“ไม่ได้ครับ ผมเป็นผู้ชายคุณก็เป็นผู้ชายแม้ว่าสมัยนี้อะไรมันจะเปิดกว้างแต่ผมคงไม่สามารถทำแบบนั้นได้ แล้วก็เราไม่เคยรู้จักสนิทสนมกันมาขนาดนั้น ผมคงทำตามที่คุณขอไม่ได้ และต่อให้คุณรวยล้นฟ้าหรือมีอำนาจมากขนาดไหนแต่ผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่าสิ่งเหล่านั้นมันซื้อใจคนไม่ได้หรอกครับ โดยเฉพาะกับผม ขอโทษนะครับที่ผมไม่สามารถรับมันไว้ได้ ลาก่อน”
“แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ให้ไปหล่ะ” หมับ
“ปล่อยผมนะ คุณมันบ้า ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ อุ๊บ”เสียงของผมหายไปเพราะผู้ชายตัวโตตรงหน้าก้มลงมาปิดปากของผมด้วยปากของเขาแรงกดที่หนักเริมทำให้ผมรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ผมเม้มปากให้แน่นมากที่สุด  ผมทั้งทุบทั้งตีทั้งข่วนคนตรงหน้าเพื่อที่จะให้ปล่อยหลังจากพยายามสักพักคนตรงหน้าก็ปล่อยผมเป็นอิสระ “ไอ้โรคจิต แกทำบ้าอะไรห๊ะ แกบ้าไปแล้วหรอ”
“ถ้าฉันอยากได้อะไรฉันก็ต้องได้ และฉันอยากได้เธอ ฉันก็ต้องได้”
“ฝันไปเถอะ ผมไม่ใช่คู่นอนของคุณที่คุณจะทำอะไรก็ได้”
“ฉันไม่ได้บอกว่านายเป็นแค่คู่นอนของฉันแต่ฉันต้องการให้นายมาเป็นคู่ชีวิตต่างหาก”สีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจังของคนตรงหน้าสามารถทำให้ใจของผมกระตุกได้ จะบ้าหรอเบค่อนนายต้องเข้มแข็งไว้ หมอนี้ต้องมีแผนอะไรแน่นอน
“เฮ้อ เอาเถอะผมขอถามหน่อยนะว่าผมไปทำอะไรให้คุณคุณถึงต้องมาตามผมขนาดนี่”
“นายชนรถฉัน นายไม่เหมือนคนที่ฉันเคยเจอมา ส่วนมากคนที่เจอฉันทุกคนจะต้องเข้ามาหาผมประโยชน์กับฉัน และนายก็สามารถที่จะหาข้ออ้างมาเรียกร้องค่าทำขวัญจากฉันก็ได้เพราะฉันก็มีส่วนผิดเพราะสนุขตัวนั้นก็เป็นสุนัขของฉันแต่นายกับไม่เรียกร้องแถมยังจะจ่ายค่าเสียหายให้กับฉันด้วยและยังมีอีกหลายอย่างที่คนอื่นไม่เหมือนนาย”
“ก็ตอนนั้นผมเป็นฝ่ายขับไปชนรถคุณผมเองก็ต้องจ่ายค่าเสียหายสิถูกแล้ว”
“งั้นตอนนี้นายก็จ่ายค่าเสียหายมาสิ”
“คุณต้องการเท่าไหร่ก็บอกมา ผมเคยบอกคุณแล้วไงว่าผมจะให้ที่บ้านโอนเข้าบัญชีคุณให้”
“แต่ฉันก็เคยบอกนายแล้วไงว่าค่าเสียหายของฉันไม่ใช่เงิน แต่เป็นตัวนาย”
“ผมก็เคยบอกคุณแล้วเหมือนกันว่าไม่มีทาง”
“แต่ฉันก็เคยบอกนายเหมือนกันว่าฉันอยากได้ก็ต้องได้”
“คุณมันเอาแต่ใจ ทำตัวเป็นเด็กขาดความอบอุ่น ครอบครัวคุณไม่ให้ความอบอุ่นหรอ”
“นายก็ลองเข้ามาเป็นคนในครอบรัวฉันสิแล้วนายจะรู้ว่าฉันขาดความอบอุ่นรึเปล่า”
“คุณมันก็เป็นแบบนี้ ผมว่าวันนี้ก็คุยไม่จบ ผมกลับบ้านก่อนละกัน บาย”
“มันคงจะเป็นแบบนั้นไม่ได้ ถ้านายไม่ยอมตกลงเป็นแฟนฉันนายก็คงจะออกจากห้องนี้ไม่ได้หรอกนะ”
“มันจะอะไรกันนักกันหนาครับคุณ ผมไม่ได้ว่างมานั่งคุยเรื่องไร้สาระแบบนี้ทั้งวันหรอกนะ”
“เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับนายมันไม่เคยไร้สาระกับฉันนะ เบค่อน”
“เออ...คือ...แล้วนายจะทำหน้ากับเสียจริงจังขนาดนั้นทำไมล่ะ”
“ฉันจริงจังกับเรื่องของนายมากนะและฉันก็จริงใจกับนายจริงๆนะเบค่อน”
“อะ....อะไรเล่า มองหน้าทำไม”
“นายหน้าแดงนะเด็กน้อย”หลังจากหมอนั่นพูดจบผมก็ยกมือขึ้นมากุมแก้ม แดงจริงหรอถึงว่ารู้สึกร้อนหน้า
“บะ...บ้าหรอ นายตาฝาดแล้วอย่ามามั่ว”แล้วจะเสียงสั่นทำไมเนี่ยเบค่อนแกเป็นอะไรของแกว่ะ
“ฮ่าๆๆๆ ไปกินข้าวกันเถอะแล้วเราค่อยมาคุยเรื่องของเราต่อ”
“อย่ามาใช้คำว่าเรากับผมนะ”
“ฮ่าๆๆๆเอาเถอะๆไปกินข้าวกันก่อน เห็นคนของฉันบอกว่านายยังไม่กินอะไรตั้งแต่เที่ยงแล้วนะ”
“ก็ผมไม่หิว”
“งั้นฉันจะจูบนายอีกรอบเผื่อมันจะทำให้นายอยากกินข้าว เอาไหม”
“ไม่เป็นไร ผมรู้สึกหิวมากๆไปกินข้าวกันดีกว่า แหะๆ”
“ดีมากเด็กน้อย”พูดจบหมอนั่นก็เดินมาจับมือผมไปกินข้าว แล้วใจผมจะเต้นแรงไปทำไมนะ ผมคิดว่าร่างกายผมอาจจะมีปัญหาก็ได้คงต้องไปหาหมอบ้างแล้วสิ หมู่นี้ใจเต้นแรงบ่อยๆ   

[minibearsecret]

บทที่3
แตกต่างยังไง...เราก็ใกล้กัน

หลังจากกินข้าวเสร็จหมอนั่นก็พาผมมาที่โซฟาตัวเดิมก่อนที่จะนั่งเงียบ แล้วจะพามาทำไมพอนั่งแล้วก็ไม่ยอมพูด
“ตกลงคุณจะพูดไหม ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะ”พูดเสร็จผมก็ลุกขึ้นหมุนตัวเดินออกมา หมับ!
“เดี๋ยวสิ เออ...ขอโทษนะ”หมอนั่นเผลอเอามือมาโดนตัวผมตลอดเวลาเลย มือปลาหมึกจริงๆ
“แล้วตกลงคุณจะเอายังไงกันแน่ เอาแต่นั่งเงียบแล้วผมจะรู้ไหม”ผมถามแบบหงุดหงิดนิดหน่อย
“ยังไงนายก็ไม่ยอมมาเป็นแฟนฉันใช่ไหมล่ะ”
“ก็ใช่ครับ เราเป็นผู้ชายทั้งคู่นะครับ”
“เฮ้อ งั้นเอางี้นะ นายมาเป็นผู้ช่วยของฉันแทนแล้วกันแล้วถ้าถึงเวลาเราค่อยมาตัดสินอีกทีว่านายจะคบกับฉันไหม”
“อะไรของคุณอีกครับ จะใช้เวลามาพิสูจน์ผมหรอ”
“ก็ถ้านายยืนยันว่าจะไม่รักฉันแน่นอนนายก็ต้องกล้าที่จะยอมรับข้อเสนอสิ”คิดจะเล่นแบบนี้เลยหรอ
“แต่ว่า-“
“รึนายกลัวว่าจะรักฉันละสิ นายหวั่นไหวกับฉันใช่ไหมล่ะ”
“ก็ได้ ผมตกลง แล้วคุณจะได้รู้ว่าคุณเสียเวลาไปเปล่าๆ” ไอ้เบค่อนเอ้ยไปตกลงง่ายๆทำไมเนี่ยแค่อยู่ใกล้ก็หายใจลำบากแล้วนี่ต้องมาเจอหน้าตลอด จะลอดไหมเนี่ย แล้วดูสายตาหมอนั่นสิจ้องจะพรากจิ้นของผมตลอดแบบนี้
“นายตกลงแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้นายจะต้องคอยรับคำสั่งจากฉันตลอดเวลานะ แล้วก็เรียกฉันว่าพี่เทลก็ได้ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกมันดูแปลกๆ”
“แล้วทำไมผมต้องเรียกคุณแบบนั้นด้วย”
“ก็เรียกให้ชินไง เวลาเรามาอยู่ด้วยกันแล้วจะได้เรียกง่ายๆ”
“แต่ผมว่ามันไม่ค่อยมีเหตุผลนะครับ”
“งั้นถือว่านี่เป็นคำสั่งแรกแล้วกัน แล้วก็เลิกครับได้แล้ว มันดูทางการไปนะ”
“ฮะ”
“แล้วนายก็เลิกทำตัวน่ารักได้แล้วนะ ฉันกำลังจะอดไม่ไหวแล้ว”
“ผมทำอะไรผิดฮะ ผมก็ทำตัวปกติ เอผมทำอะไรปิดน้า”ว่าเสร็จผมก็แกล้งพี่มันโดยทำหน้างงๆทำแก้มพองลมไปใกล้ๆพี่มัน ฮ่าๆๆหน้าพี่มันเครียดสุดๆอ่ะ สนุกมาก
“พี่เตือนแล้วนะ หยุดทำตัวน่ารักเดี๋ยวนี้ก่อนที่พี่จะห้ามมันไม่ได้”
“ห้ามอะไรหรอฮะ พี่เทล”หน้าพี่มันเหมือนพยายามอดทนสุดๆ แต่ฮามากสำหรับผม ผมก็ยังพยายามเอาหน้าเข้าไปใกล้พี่มันเรื่อยๆ
“พี่เตือนแล้วนะ นายหาเรื่องเองนะ” พอพี่มันพูดจบก็ดันผมติดกับโซฟาที่พวกเรานั่งอยู่แล้วขึ้นมานอนทับผมไว้ หน้าพี่มันน่ากลัวมากอ่ะตอนนี้
“เฮ้ย ทำบ้าอะไรเนี่ย ออกไปนะ” ผมพยายามดันตัวพี่มันออกไปแต่ตัวแมร่งโคตรหนักเลย “หยุดเลยนะ มันขนลุกนะเว้ย ปล่อยๆๆๆๆ” พี่มันคิดอะไรก็ไม่รู้แต่ว่าตอนนี้พี่มันกำลังแกล้งผมแน่นอนเพราะมันพยายามวุ่นวายกับคอของผมอยู่
“นี่ถือเป็นบทลงโทษของเด็กดื้อที่เตือนแล้วไม่ฟัง รึจะให้ทำมากกว่านี้ ระวังไม่จบง่ายๆนะ”
“ลุกออกไปเลย เป็นบ้าอะไรเนี่ยถ้าหื่นนักก็โน่นไอ้แต้มรอพี่อยู่ข้างล่างโน่น ไปดิ”
“สงสัยอยากจะโดน ปากนายนี่นะ อย่างนี้ต้องจัดการ”
“จัดการบ้าอะไร ปล่อยผมนะ มากอดผมทำไมเนี่ย มันอึดอัด ปล่อยดิว่ะ”
“พูดจาไม่น่ารักเลย”
“อะไรของพี่ ห๊ะ!  พอพูดน่ารักก็แกล้งพอพูดไม่ดีก็ว่าอีก”
“ฮั่นแน่ น้อยใจพี่ละสิ โอ๋ๆมาหอมแก้มง้อมา”
“ไม่ต้องมาฉวยโอกาสกับผมนะ ปล่อยเลย”
“โอเคๆงั้นวันนี้พอแค่นี้ละกัน อย่าลืมนะพรุ่งนี้ถ้าพี่เรียกก็ต้องมานะ”
“ครับๆเจ้านาย” พอเห็นว่าพี่มันปล่อยผม ผมก็เลยรีบหนีออกมายืนห่างพี่มันก่อนกลับผมก็ยังไม่เลิกกวนมัน ก็ใครใช่ให้พี่มันมาแกล้งผมละ รู้จักผมน้อยไปแล้ว
“ยังจะมากวนอีก อยากโดนจริงๆใช่ไหม หืมเด็กน้อย”
“พอเลยๆ งั้นผมกลับก่อนนะฮะ ขอให้เราอย่าได้เจอกันบายครับ”
“คงจะยากละเด็กน้อย บาย” แล้วก็เดินลงมากับคนของพี่มัน เพราะพี่มันไม่ยอมให้ผมกลับเอง หลังจากถึงบ้านผมก็อาบน้ำในตอนที่ผมกำลังจะนอนก็มีเสียงข้อความดังขึ้นมาก่อนพอเปิดก็เจอเบอร์แปลกๆแต่สิ่งที่ถูกส่งมาทำให้ร่างกายผมรู้สึกแปลกๆมากกว่า
            ~ฝันดีนะ อย่าลืมฝันถึงพี่ละ ไปนะครับ ที่รัก~
ผมว่าพี่มันต้องบ้าไปแล้วแน่เลย แต่ที่บ้ากว่าพี่มันก็คงต้องเป็นใจของผมแน่นอนดันเต้นแรงไปกับข้อความพี่มันได้ แล้วผมจะมานั่งเขิลทำไมเนี่ย พรุ่งนี้มีเรียน นอนอย่างนี้ต้องนอน

[minibearsecret]

บทที่4
เพราะนายเป็นแบบนี้...ฉันเลยรักนายมากขึ้น

เช้าวันนี้ผมตื่นเพื่อมามหาลัยแต่เช้าเพราะเมื่อวานผมกลับไปนอนที่บ้านมาไม่ได้ไปนอนที่ห้องไอ้ตี๋ ไม่รู้ป่านนี้มันจะโกรธผมรึเปล่า อากาศยามเช้าของมหาลัยผมนี่เป็นอะไรที่ดีมากเลย มันทำให้ใจผมสงบได้ แต่วันนี้ผมรู้สึกว่ามันแปลกๆใครก็ตามที่เดินผ่านโต๊ะที่ผมนั่งต้องหยุดแล้วหันมามองก่อนที่จะยิ้มแล้วเดินผ่านไป เป็นเอามากนะนักศึกษาที่นี่สงสัยเรียนหนัก ผมใช้เวลารอไอ้ตี๋พอสมควรเลยแอบหลับสักหน่อยสงสัยผมจะตื่นเช้ามากไป
“เบค่อน”ผมได้ยินเสียงใครสักคนเรียกผมนะ แล้วผมยังรู้สึกเหมือนมีคนมาสะกิดผมอีก ป๊าบ
“โอ้ย เจ็บนะโว้ย ใครมันตบหัวกูว่ะ”
“เออ กูเองมึงแมร่งเรียกตั้งนานแล้ว ไปอดนอนมาจากไหนว่ะ แล้วเมื่อวานมึงไปไหนมา แล้วมายังไงใครมาส่งมึงแล้วกินอะไรมายังแล้วเรื่องสอบเอาไงแล้ว-“
“พอๆ ไอ้ตี๋มึงเล่นถามเป็นชุดแล้วกูจะตอบมึงทันไหม เอาทีละคำถามดิว่ะ”
“งั้นเมื่อวานมึงไปนอนไหนมาไม่กลับห้อง”
“เมื่อวานกูกลับมามันก็ดึกแล้วหอปิดแล้วเลยไปนอนที่บ้านมา”
“เออ แล้วเมื่อวานพี่แกทำอะไรเมื่อรึเปล่า แต่ดูจากสภาพมึงแมร่ง อย่าบอกนะว่ามึง...-“
“อย่าแม้แต่จะคิดเชี่ยตี๋ กูยังปกติโอเคอยู่ยังเป็นเด็กหนุ่มรูปงามเหมือนเดิม”
“ก็สภาพมึงแมร่งน่าคิด ไหนจะหน้าตาที่ง่วงเหมือนอดหลับอดนอนอีก”
“ก็กว่ากูจะตกลงกับพี่มันเสร็จก็เกือบเที่ยงคืน”
“แล้วเป็นยังไงบ้าง พี่มันต้องการอะไรจากมึงเพราะปกติพี่มันไม่เคยมาทำแบบนี้กับใครนะโว้ย”
“ตอนแรกมันบอกต้องการตัวกู แล้วกูไม่ยอมมันเลยบอกว่ามันจะให้กูไปเป็นแฟนมันแทนแล้วกูก็ไม่ยอมอีกพี่มันก็เลยบอกให้กูไปเป็นคนสนิทแทน”
“อะไรนะ พี่เค้าชอบแกหรอว่ะ ดูแล้วน่าจะใช่แต่มึงแมร่งเจ๋งว่ะได้เป็นคนสนิทด้วย”
“ดีบ้านมึงสิว่ะ แมร่งหาเรื่องเข้าใกล้กูตลอดอยู่กับพี่มันแล้วเปลืองตัวชิบ”
“ยังไงว่ะ”
“ก็ถ้ากูเผลอเมื่อไรมันก็จะ-“
“ก็จะอะไร”
“ช่างมันเถอะไม่ต้องรู้หรอกคิดแล้วขนลุกว่ะ”ใครจะไปกล้าบอกว่าพี่มันแมร่งโคตรหื่น อายตายแน่ถูกผู้ชายด้วยกันมาทำแบบนี้ใส่
“งั้นเรื่องสอบเมื่อวานเอาไง”
“ก็กะไว้ว่าวันนี้จะมาสอบทีหลังเอาเป็นว่าไปเรียนก่อนดีกว่าเรื่องสอบเอาไว้เรียนเสร็จ”
“อืมงั้นไป” ระหว่างทางมีคนมองมาทางผมตลอด ตกลงมันมีเรื่องอะไรกันแน่
“นี่ตี๋ เค้ามองมาทางนี้ทำไมว่ะ รึกูแต่งตัวแปลกไป”
“คงไม่ใช่ น่าจะเป็นเรื่องเมื่อวาน”
“เรื่องไหนว่ะ อย่าบอกนะว่าเรื่องของไอ้พี่บ้าอ่ะ”
“อืม คงงั้นอย่าไปสนใจเลยเดี๋ยวคนอื่นก็เลิกสนใจเองแหละ”
“อืม ขอให้เป็นแบบนั้นนะ”แล้วผมกับไอ้ตี๋ก็ลากสังขารอัดหมดสภาพของผมมาที่ห้องและเริ่มเรียนจนถึงตอนเที่ยงซึ่งเป็นเวลาพักผ่อนของผมและเวลากินข้าวกับเพื่อนอีกด้วยแต่ผมรู้สึกแปลกๆอยู่ดีเหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลา
“นี่ไอ้เบค่อนวันนี้เราจะไปกินข้าวที่โรงอาหารตึกรวมนะ”
“ทำไมว่ะไอ้เบล”
“ก็วันนี้สาวๆมากินที่นั่นเยอะ สายกูรายงานมาว่ะ ไปเถอะ”
“แต่ว่า-“
“ไรของมึงรึว่าเดี๋ยวนี้หยิ่งไม่อยากเป็นเพื่อนกูแล้วใช่ไหม ก็ใช่สิมึงมีแค่ไอ้ตี๋ก็พอแล้วหนิ”
“โอ๋ๆ กูยังรักมึงเหมือนเดิมอย่าน้อยใจเลยนะ มาให้กอดหน่อยเร็ว”
“เบค่อนๆๆ” แล้วไอ้เบลก็พาร่างอันใหญ่โตแต่ขี้น้อยใจของมันเข้ามาใกล้ผมเพื่อให้ผมกอดปลอบแบบทุกทีแต่แล้วมันก็หยุดแล้วทำหน้าเห็นผีแทน อะไรอีกเนี่ย
“เบล มึงเป็นอะไรมึงรังเกียดอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของกูแล้วใช่ไหม”
“ปะ...เปล่าแต่กูว่ามันไม่ค่อยดียังไงไม่รู้สิ”
“อะไรของเมิงแล้วเชี่ยตี๋มึงมีอะไรรึเปล่า”ผมหันไปมองหน้าไอ้ตี๋ที่ตอนนี้มันเหมือนมีอะไรจะพูดกับผมแล้วคนรอบข้างก็ยังหยุดเดินอีก พอดีว่าตรงที่พวกผมหยุดคุยกันคือทางเดินเข้าโรงอาหารรวมซึ่งเวลานี้มีคนมาที่นี่เยอะพอสมควร
“เออ...กูว่าเรารีบไปหาข้าวกินดีกว่านะ”
“เออ งั้นไปเถอะ กูเริ่มหิวแล้ว”แล้วพวกผมก็เดินเข้ามาในโรงอาหารเวลาที่พวกผมเดินไปทางไหนก็จะมีแต่คนเดินหลบทางให้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ “พวกมึงกูว่ามันเริ่มแปลกๆแล้วว่ะ”
“กว่ามึงจะรู้ตัว”
“อะไรของมึงเบล”
“ก็...เอางี้นะเวลาเมิงเดินผ่านกระจกข้างหน้ามึงลองมองเยื้องไปทางหลังมึงแล้วมึงก็จะรู้เหตุผลเอง” พอเดินผ่านกระจกผมก็ทำตามที่ไอ้เบลบอก สิ่งที่ผมเห็นทำเอาผมขนลุกไปทั้งตัว หมอนั่นมาได้ยังไงแถมยังแอบเดินตามมาอีก เอาไงดีว่ะ
“กูเห็นแล้ว ทำไงดีว่ะ”
“กูว่าทำตัวปกติดีกว่า อย่ามีพิรุธ แล้วมึงค่อนเนียนหลบออกไป”
“เอางั้นก็ได้แล้วพวกมึงล่ะ”
“พวกกูปลอดภัยพี่คอกเทลแกไม่ได้มาสนใจพวกกูหรอก มึงระวังไว้เหอะเหมือนว่าพี่เค้าจะหงุดหงิดอยู่นะ มึงทำอะไรรึเปล่า” หลังจากฟังไอ้ตี๋พูดเสร็จผมก็นึกขึ้นได้ว่าลืมเปิดโทรศัพท์ตั้งแต่ออกจากห้องเรียน
“กูลืมเปิดโทรศัพท์”
“นั่นไง งั้นตัวใครตัวมันแล้วกัน พี่เค้าเดินมาทางนี้แล้ว”
“งั้นกูขอตัวเลยแล้วกัน เจอกันคาบบ่าย กูไปล่ะ” หมับ
“จะรีบไปไหนละ เห็นบอกว่าหิวข้าวไม่ใช่หรอ”
“เออ...คือ...คือว่า”
“งั้นเราไปหาอะไรกินกันก่อนนะ สงสัยคงต้องคุยกันอีกยาวแน่นอน”
“แต่ว่า-“
“นี่เป็นคำสั่ง นายต้อไปกินข้าวกับฉันตอนนี้”
“ฮะ กูไปนะ”
“อืม โชคดีนะ”แล้วไอ้ตี๋กับไอ้เบลก็เดินไปอีกทางเพราะพี่มันลากผมมาอีกทางเหมือนกันและดูเหมือนพี่มันจะพาผมมาทางตึกคณะบริหารของมันด้วย
“เราจะไปกินข้าวกลางวันกันที่ห้องของฉัน ไม่ต้องห่วงฉันยังไม่ทำอะไรนายตอนนี่หรอกแต่ถึงห้องค่อยว่ากันอีกที” อะไรของพี่มันนะ หงุดหงิดอะไรกันนักหนา แล้วพี่มันก็ลากผมมาถึงห้องที่มันบอกก่อนจะปิดประตูล็อคห้อง ตอนนี้ในห้องมีแค่ผมกับพี่มันเท่านั้น
“เออ... คือว่า ผม” ทำไมนะแค่สบตากับพี่มันผมถึงรู้สึกผิดขนาดนี่กันนะ
“นายคิดว่าตัวเองทำผิดอยู่รึเปล่า”
“ฮะ ผมลืมเปิดโทรศัพท์ แต่มันก็ไม่ได้มากมายอะไรนะฮะ”
“คิดว่าแค่นั้น”
“ก็...ไม่มีหนิฮะ ผมยังไม่ได้ว่าอะไรพี่เลยนะ”
“แล้วเมื่อกี้กำลังจะทำอะไรกับหมอนั่น”
“ก็แค่...กอด”เสียงผมแผ่วลงในตอนท้าย ทำไมผมต้องรู้สึกผิดขนาดนี้กันนะ
“เบค่อน นายพูดว่าก็แค่หรอ  โธ่เว้ย”
“แล้วผมผิดตรงไหน ก็แค่กอดแบบเพื่อนเองนะ แล้วพี่เป็นอะไรอีกเนี่ย มาโวยวายใส่ผมทำไมผมไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของพี่นะ”แล้วทำไมผมต้องรู้สึกอยากร้องไห้ด้วยนะ ให้ตายสิร่างกายผมกำลังเป็นอะไร
“ก็พี่หวง พี่ไม่อยากให้นายไปกอดกับใคร...ยกเว้นพี่ก็แค่นั้น”เสียงตอนท้ายของพี่มันเบาลงแต่ผมก็ยังได้ยินอยู่ดี แล้วทำไมผมต้องรู้สึกดีแบบนี้นะ ใจเต้นเร็วเกินไปแล้ว
“งั้นผมสัญญาว่าจะไม่ให้ใครมายุ่งกับร่างกายของผมอีกก็ได้ ถ้ามันจะทำให้พี่สบายใจขึ้น”จะว่าไปผมไม่เห็นต้องไปสนใจเลยก็ได้นะเรื่องนี้ ร่างกายก็เป็นของผมผมจะทำอะไรก็ได้ สงสัยช่วงนี้นอนน้อยสมองเลยสั่งการผิดๆ
“เพราะนาย น่ารักขนาดนี้พี่ถึงไม่อยากตัดใจจากนายนะสิ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการมากอดผมฮะ”
“ไม่รู้สิฉันแค่รู้สึกอยากกอดนายก็แค่นั้น” ฟอด “แล้วก็อยากหอมแก้มนายอีกเหมือนกัน”
“ปล่อยผมเลยนะ หยุดคิดเรื่องหื่นๆด้วยผมหิวข้าว”
“นายหน้าแดงนะ เฮ้ออยากจูบนายอ่ะ”
“บะ...บ้าแล้วหรอ ไม่ต้องเข้ามาใกล้ผมเลยนะ ออกไปไกลๆเลย”
“ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่นมากินข้าวก่อนมา เดี๋ยวไม่มีแรงหนีฉันนะ”
“หยุดพูดเลยนะ”
“ฮ่าๆๆ”
“หยุดหัวเราะด้วย” แล้วผมก็กินข้าวไปหันไปด่าพี่มันไปแล้วหน้าผมนี่มันจะร้อนไปถึงไหนนะ แถมใจยังเต้นเร็วอีก ผมว่าผมต้องไปหาหมอซะแล้วแบบนี้ อาจจะเป็นโรคร้ายก็ได้ หลังจากนั้นพี่มันก็พาผมมาส่งที่ห้องก่อนจะกลับไปแล้วยังมาวายสั่งให้ผมรอกลับบ้านด้วยเพราะว่าวันนี้พี่มันจะไปดูว่าผมอยู่ยังไงอยู่กับใครแถมวันนี้ไอ้ตี๋มีเข้าชมรมกีฬาของมันอีกเลยกลายเป็นว่าพี่มันพาผมมาเดินเล่นรอไอ้ตี๋กลับห้องก่อนที่จะกลับบ้านตัวเองไป ส่วนไอ้เพื่อนเลวก็เอาแต่แซวผมอยู่ตลอดแต่ก็ไม่รู้ทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกดีทั้งวันนะ

[minibearsecret]

บทที่5
ถ้าไม่จริงจัง...ทำแบบนี้ไม่ได้นะ

   ในช่วงบ่ายหลังจากที่ผมเรียนเสร็จก็มีโทรศัพท์จากเจ้านายที่น่ากลัวคนอะไรอยู่ใกล้แล้วต้องคอยระวังตัวตลอดจ้องจะกดอย่างเดียว ออผมลืมบอกเลยสินะครับผมโดนเจ้านายของผมสั่งให้เอาเอกสารอะไรก็ไม่รู้บอกว่าวางอยู่ในห้องทำงานในคอนโดไปส่งที่บริษัทRTMK ซึ่งเป็นบริษัทใหญ่เสียด้วย แล้วผมตอนนี้ก็มาในชุดของนักศึกษาเท่านั้น ยามจะให้เข้ารึเปล่าก็ไม่รู้ ผมใช้เวลาจากคอนโดพี่มันไม่นานก็มาถึงบริษัท ที่หน้าทางเข้ามีชายชุดดำยืนกันอยู่มากมายหลายคน เมื่อผมเดินเข้าไปก็มีการตรวจบัตรประชาชน ตรวจอาวุธและอีกหลายๆอย่างทำเอาผมเริ่มมึนแล้วนะ หลังจากผ่านเข้ามาได้ผมก็ตรงไปที่ประชาสัมพันธ์มีสาวสวยหน้าตาดีนั่งอยู่สองคนเธอหันมามองทางผมก่อนจะยิ้มแล้วถามผม จะว่าไปที่นี้ก็มีมาตรฐานดีนะพนักงานก็ดูดี
“มีอะไรให้ช่วยเหลือรึเปล่าค่ะ”
“เออ...คือ” ยังกับนางฟ้าเลยครับแค่เธอยิ้มโลกนี้ก็ดูสวยแล้ว นี่มันสวรรค์รึเปล่านะ “ผมเอาของมาให้พนักงานของที่นี้นะครับ”
“ไม่ทราบว่าพนักงานที่คุณพูดถึงชื่ออะไร”จะว่าไปแล้วผมก็ไม่รู้ชื่อจริงพี่แกด้วยสิ
“ผมรู้แค่ว่าชื่อ คอกเทลอ่ะครับ แต่ชื่อจริงไม่ทราบเหมือนกัน ช่วยหน่อยได้ไหมครับ”
“คอกเทลหรอค่ะ สักครู่นะค่ะ”แล้วคุณเธอก็หันไปหานางฟ้าอีกคนก่อนที่ทั้งสองจะเข้ามาสอบถามผมอีกครั้ง ว้าว คราวนี้เหมือนสวรรค์มากกว่าเดิมอีก “ขอโทษด้วยนะค่ะ พนักงานของเราไม่มีใครชื่อคอกเทลหรอกค่ะ ถ้าจะมีก็มีแต่ท่านเท่านั้น”
“หรอครับ งั้นผมจะลองถามเค้าอีกครั้งก่อนนะครับ” ผมหันหลังให้กับเหล่านางฟ้าก่อนจะกดเบอร์โทรหาพี่แก
(อยู่ไหนแล้ว)
“อยู่ในบริษัทแล้วครับ”
(แล้วทำไมไม่เอาเข้ามาให้ฉันอีก)
“ก็ผมถามพนักงานแล้ว พวกเธอบอกว่าไม่มีพนักงานชื่อว่าคอกเทลนะฮะ”
(งั้นตอนนี้นายรออยู่ตรงไหน)
“ผมอยู่ตรงประชาสัมพันธ์ฮะ จะว่าไปพนักงานที่นี่น่ารักมากเลย”
(เอาเป็นว่าฉันจะลงไปเอาเอง นายรออยู่ตรงนั้นนะ)
“ครับ ไม่ต้องรีบมาก็ได้”
(ทำไม)
“อะ...เปล่าฮะไม่มีอะไร”เกือบไปแล้วไง
(รอแปปเดียว)
“ฮะ” ก็บอกว่าไม่ต้องรีบมา หลังจากที่ผมวางสายเสร็จผมก็เดินกลับมาที่เดิม “ขอโทษที่รบกวนนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะว่าแต่เป็นยังไงบ้างค่ะ”
“พี่เค้าบอกว่าจะลงมาเอานะครับ ว่าแต่เลิกงานกี่โมงครับเนี่ย”
“ทำไมหรอค่ะ”
“ก็แค่คิดว่าอาหารเย็นวันนี้อาจจะมีนางฟ้าใจดีไปกินด้วยกันซะหน่อยนะครับ”ว่าเสร็จคุณเธอก็เขินหน้าแดงไปทั้งแถบ
“แหมๆ ไอ้เราก็นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็มาอยู่ตรงนี้เอง”เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมาขัดจังหวะจีบหญิงของผมก่อนที่จะมีเงาของใครบางคนมายืนซ้อนที่ข้างหลัง
“ท่านคอกเทล”พนักงานที่ได้ยินเสียงต่างพากันหยุดยืนแล้วทำความเคารพ อะไรกันหมอนี่เป็นแค่พนักงานไม่ใช่หรอ
“ไม่เป็นไร ทำงานต่อไปเถอะ”
“ค่ะ”
“แล้วจะยืนอีกนานไหม พี่ว่าเราต้องมีเรื่องต้องคุยกันยาวนะ”
“แต่ผมว่าเราคงไม่มีอะไรต้องคุณกันนะครับ เอาของๆคุณไป ผมขอตัว”พูดเสร็จผมก็หันหลังเดินออกมา มีคนทำความเคารพขนาดนี้คงไม่ใช่พนักงานเฉยๆหรอก ชื่อจริงผมก็ไม่เคยรู้แล้วยังมาบอกว่าเป็นพนักงานอีกคุณตั้งใจทำอะไรของคุณกันแน่ คุณคอกเทล
“เดี๋ยวก่อน นายเป็นอะไร”ผมไม่ได้ตอบอะไรแล้วก็พยายามแกะมือของคนตรงหน้า
“ปล่อย”
“ไม่ นายเป็นอะไรมีอะไรทำไมไม่บอก อย่ามาเดินหนีพี่นะ”
“งั้นคุณก็บอกมาสิ ว่าคุณเป็นใคร”
“พี่ขอโทษที่ไม่เคยบอกนาย ก็นายไม่เคยถามพี่ก็นึกว่านายรู้ว่าพี่เป็นใคร”
“ผมคงผิดสินะครับ”
“พี่ว่าเราไปคุยกันที่ห้องพี่เถอะ”
“ไม่ผมจะกลับแล้ว”
“เบค่อนอย่าดื้อ ตามพี่มา”
“ไม่ปล่อยผมนะ จะพาผมไปไหน” ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากพี่มัน ก่อนที่จะวิ่งหนีมาทางประตูทางออก
#คอกเทล#
   “ปิดทางออกไว้อย่าให้เด็กคนนั้นออกไปได้”ผมตะโกนสั่งยามหน้าประตูให้กั้นไม่ให้เด็กของผมวิ่งออกไป “ริวไปเอาตัวมา”
“ครับนาย”ผมมองอยู่ที่เดิม เรื่องนี้ไม่มีใครที่ผิดหรอกนะถึงมีก็คงจะเป็นผมที่ไม่ได้บอกกับเด็กน้อยว่าผมเป็นใคร ก็ใครจะไปคิดว่าจะมีคนที่ไม่รู้จักผมด้วย พอผมเห็นว่าริวพาตัวกลับมาได้ก็เข้าไปอุ้มตัวเด็กน้อย
“เด็กคนนี้เป็นคนของฉันมีอำนาจเทียบเท่าฉัน ต่อไปนี้ถ้าเจอเด็กคนนี้อีกให้ปฏิบัติเหมือนเจอฉัน จำไว้”
“ครับ/ค่ะ”แล้วผมก็พาเด็กน้อยที่ตอนนี้เลิกดิ้นแล้ว คาดว่าน่าจะรอเวลารึเปล่า ผมเดินเข้ามาในลิฟต์พร้อมกับริว ในเวลาต่อมาผมก็ขึ้นมาถึงห้องทำงาน
“เฝ้าหน้าห้องไว้อย่าให้ใครเข้าไปรบกวน”
“ครับนาย” หลังจากปิดห้องลงเด็กน้อยก็เริ่มดิ้นจนผมต้องปล่อยตัวลง
“เอาหล่ะ อยากถามอะไรก็ถามมา”
End Talk
“เอาหล่ะ อยากถามอะไรก็ถามมา”
“คุณพาผมมาทำไม”
“พี่มีเรื่องจะต้องคุยกับนาย”
“แต่ผมไม่มีเรื่องจะต้องคุยกับคุณ”
“นายแน่ใจ”
“ก็...มีก็ได้”
“งั้นว่ามา”
“คุณเป็นใคร”จะว่าผมหลังเขาก็ได้นะ ผมไม่รู้หนิครับว่าพี่มันเป็นใคร
“ฉันชื่อ เอกพิทักษ์ รัตนมงคลยิ่ง เป็นเจ้าของบริษัททุกบริษัทในเครือ RTMK”
“แล้วทำไมคุณไม่บอกเรื่องนี้กับผมบ้างว่าผมกำลังคุยอยู่กับใคร”
“ก็นายไม่ได้ถาม แล้วก็ถ้านายรู้นายจะทำยังไง”
“ก็ไม่ทำไง...ต่อให้คุณเป็นคนที่ยิ่งใหญ่แค่ไหนแต่ถ้าคุณยังกินข้าวคุณก็เป็นแค่คนธรรมดาผมไม่จำเป็นจะต้องทำอะไรนี่ฮะ”
“เพราะนายเป็นแบบนี้ฉันเลยรู้สึกถูกใจนายไง”
“ผมเป็นคนแบบไหน ผมก็เหมือนคนทั่วไป มีหูตาจมูกไม่มีหาง ปกตินะ”
“ไม่ใช่แบบนั้นโดยส่วนมากคนที่เข้ามาหาฉันจะเข้ามาเพราะผลประโยชน์”
“ขอโทษนะ คนอย่างคุณให้ประโยชน์ใครได้ด้วยหรอ”
“บางทีนายก็น่าจะโดนทำโทษเรื่องคำพูดนะเด็กน้อย”
“เอาน่าแค่อยากให้ขำ ก็เห็นพี่ทำหน้าเครียดนี่ฮะ”
“นายนี่นะ ว่าแต่สนใจจะมาเป็นแฟนฉันรึยัง ฉันมีทั้งเงินมากมายทั้งอำ-“
“ไม่ฮะ บ้านผมก็มีเงินเยอะอยู่แล้วไม่จำเป็นฮะ”
“นายนี่เคยคิดจะฟังคนอื่นพูดให้จบก่อนตอบได้ไหม”
“ก็ผม...เอาเถอะพูดต่อสิ”
“ฉันจะบอกว่าฉันยังมีอำนาจมีลูกน้องอีกมากมาย ใครๆก็พากันเคารพฉันนะ ไม่สนใจ-“
“ก็เหมือนเดิมครับ ต่อให้ใครต่างพากันกลัวพี่มากแค่ไหนแต่ก็ยังมีคนอย่างผมคนหนึ่งที่ไม่รู้สึกถึงอำนาจของพี่นะฮะ”
“ช่างมันเถอะ เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนาน”
“เหอะ”
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้ แล้วเมื่อกี้จะทำอะไร”
“ทำอะไร ผมยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“อยากกินข้าวเย็นกับนางฟ้าหรอ” พี่มันได้ยินด้วยหรอเนี่ย
“ก็...ก็เจอคนสวยมันก็ต้องมีบ้างนี่ฮะ ผมก็เป็นผู้ชายนะฮะ”
“งั้นถ้าฉันเจอคนที่ถูกใจก็เข้าไปทำอะไรก็ได้เหมือนกันใช่ไหม”
“ก็ใช่...แล้วพี่มามองหน้าผมทำไม อย่าคิดอะไรแปลกๆนะฮะ ผมสู้คนนะฮะ”
“ฮ่าๆๆ ตัวเล็กแค่นี่ยังจะมาสู้อีกหรอเด็กน้อย”
“ยะ...อย่าเข้ามานะ” พี่มันเดินเข้ามาหาผมช้าๆตอนนี้หลังของผมติดกับผนังห้องแล้ว ซวยแล้วไงหนียังไงดีนะ เฮือก!
“หมดทางหนีแล้วสินะ” อุ๊บ
“อือ” อยู่ดีๆพี่มันก็ก้มลงมาจูบผม
 “อันนี้เป็นการลงโทษที่นายกล้าจีบสาวต่อหน้าฉัน”
“แต่ผมยังมะ-“ อุ๊บ “อือ”
 “อันนี้ลงโทษที่นายกล้าใช้คำพูดกวนๆ”
“พี่ทำบ้าอะไรเนี่ย”หลังจากที่พี่มันถอดจูบออกไป ดีนะที่แค่จูบธรรมดาไม่ได้ล่วงล้ำอะไร
“เวลานายทำหน้าแบบนี้ น่ารักมากเลยนะ ขออีกรอบนะ อุ๊ก เจ็บ” พี่มันทรุดลงไปหลังจากที่จะเข้ามาลวนลามผมอีกครั้ง จะไม่ทรุดได้ยังไงก็เข่าของผมกระแทกเข้าน้องชายพี่แกเต็มๆเลยนะ
“จะหยุดได้รึยัง อยู่กับพี่นี่ต้องระวังตลอดเวลาเลยรึไงนะ คนอะไรหื่นไม่เลือกที่”
“งั้นถ้าอยู่ในห้องเราจะทำอะไรกันก็ได้หรอ”
“ยังไม่หยุดคิดอีกหรอ เอาให้ใช้ไม่ได้เลยเอาไหมฮะ”
“ถ้ามันใช้ไม่ได้ นายไม่เสียใจหรอ หมดสนุกเลยนะ”
“หมดสนุกบ้าอะไร แล้วทำไมผมจะต้องเสียใจด้วย”
“ก็นายจะไม่มีโอกาสได้ใช้มันเลยนะ”
“ไอ้แก่ตัณหากลับ อยากโดนจริงๆใช่ไหม”
“นี่กล้าว่าพี่เลยหรอ อย่างนี้ต้องโดนลงโทษ”พี่มันกระโดดเข้ามาประชิดตัวของผมเร็วมากจนตั้งรับไม่ทัน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าพี่มันคร่อมอยู่บนตัวของผม
“คิดจะทำอะไรฮะ”
“ลงโทษเด็กดื้อไง”
“ลุกออกไปนะไม่งั้นผม...ผมจะ”
“จะอะไร”เอาแล้วไงจะไปทำอะไรพี่มันได้ขาก็โดนพี่มันทับแขนพี่มันก็จับไว้
“จะ...จะ”
“หมดเวลาพูดแล้ว ตาฉันล่ะ”
“หยุดนะ อุ๊บ” พี่มันอาศัยช่วงที่ผมอ้าปากพูดปิดปากผมด้วยปากพี่มันก่อนที่มันจะส่งลิ้นร้อนเข้ามาควานหาความหวานในปากของผม ความรู้สึกหวิวๆนี่มันคืออะไรกันนะ รู้สึกดีหรอเรารู้สึกดีกับจูบของพี่มันหรอ ยิ่งผมพยายามเอาลิ้นหนีมากเท่าไหร่พี่มันก็ยิ่งดูมีความสุขในการไล่ต้อนผมมากขึ้น “อือ”ผมพยายามท้วงเมื่ออากาศหายใจของผมกำลังจะหมด ไม่นานพี่มันก็ถอนจูบออกไป “แฮกๆๆ”ผมรีบโกยเอาอากาศเข้าไปในร่างกายให้มากที่สุดเหมือนพี่มันดูดเอาอากาศผมไปเลยยังงั้น
“หวานแฮะ ไม่ผิดหวังจริงๆ”
“ผม...เกือบ หมดอากาศหายใจ พี่ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกหรอ แฮกๆ”
“ฮ่าๆๆ ทำยังกับนายไม่เคยจูบใครมาก่อน” ผมนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรพี่มัน ก็มันเป็นความจริง ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยจูบกับใครมาก่อน “จริงหรอเนี่ย” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ จะมาถามเรื่องแบบนี้ทำไมนะ มันน่าอายมากเลยเกิดมาจนอายุเท่านี้แล้วยังไม่เคยจูบใครสักคน
“ลุกออกไปได้แล้ว หนัก”
“ขออีกรอบไม่ได้หรอ”
“ถ้าพี่ทำอีกอย่ามาคุยกันอีกเลย” รู้อย่างนี้เอามาขู่ตั้งแต่แรกก็ดี เพราะพอพูดจบพี่มันก็รีบลุกออกจากตัวผมทันที
“โอเคๆ ฉันยอมแล้ว จะว่าไปนายก็มีเรื่องมาทำให้ฉันตกใจได้ตลอดเลยนะ”
“ถ้ายังไม่หยุดผมกลับแล้วนะ”
“ไม่พูดแล้วไม่ล้อแล้ว อย่าเพิ่งกลับ เดี๋ยวค่อยกลับพร้อมกัน จะว่าไปวันนี้ได้ข่าวมาว่าเพื่อนนายไม่อยู่ไม่ใช่หรอ”
“พี่รู้ได้ยังไง”
“เรื่องเกี่ยวกับนายฉันต้องรู้อยู่แล้ว”
“แล้วถามมีอะไรฮะ”
“คืนนี้ไปนอนห้องฉันไหม”
“พี่คิดอะไรอย่างอื่นรึเปล่า”
“ฉันสาบานได้เลยว่าฉันจะไม่ทำอะไรนาย นอกจากนายจะสมยอมเองอะนะ”
“ คำข้างหลังพี่พูดว่าอะไรนะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร แล้วไปรึเปล่า”
“แล้วถ้าผมไม่ยอมล่ะ”
“แล้วนายคิกว่าปฏิเสธฉันได้หรอ”
“ถ้าไม่มีให้เลือกแล้วจะถามเพื่อ”
“เอาล่ะ นายจะเดินเล่นรอแถวนี้ก็ได้ อย่าออกไปจากบริษัทนะ ที่นี่มีร้านค้าอยู่ภายในลงไปเดินเล่นรอก่อนก็ได้ พอดีฉันคงต้องไปประชุมก่อน ขอบใจสำหรับเอกสาร”ฟอด “แก้มนายยังนุ่มเหมือนเดิมเลยนะเด็กน้อย”
“จะไปก็รีบไปเลย” ผมไล่พี่มัน พี่มันเดินออกจากห้องอย่าอารมณ์ดีต่างจากผมที่ตอนนี้ใจเต้นรัวแล้วภาพที่พี่มันจูบผมก็ลอยเข้ามาในหัวอีกครั้ง ผมคงต้องหาอะไรทำไม่ให้คัวเองว่างซะละ ดูเหมือนถ้าอยู่เฉยผมคงบ้าแน่นอนเลย ดังนั้นผมจึงตัดสินใจลงมาจากห้องทำงานเพื่อลงมาหาอะไรทำข้างล่างแทน

[minibearsecret]

บทที่6
แบบนี้เรียกว่า...ดินเนอร์รึเปล่านะ

   ผมเดินลงมาจากตึกได้ไม่นานก็เดินมาเจอร้านขายหนังสือและการ์ตูนจากญี่ปุ่นผมเดินเข้าไปทันที ภายในร้านตกแต่งแบบสบายๆ มีมุมนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนได้ บรรยากาศน่านั่งมากแสงไฟที่เหมาะกับการอ่านไม่สว่างจนเกินไป พอพนักงานเห็นผมก็พากันเคารพ เฮ้อไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย จนผมต้องทำความเข้าใจไปหลายครั้งและเดินมาดูหนังสือตามชั้น มีการ์ตูนหลายเรื่องที่ผมไม่สามารถซื้อมาอ่านได้แต่ที่นี่กลับมีมากมายผมเลยเดินเลือกซื้อใส่ตะกร้าไว้หลายเล่มเมื่อเลือกได้แล้วผมก็เอาทั้งหมดไปจ่ายเงินพอจ่ายเงินเสร็จรวมราคาแล้วก็เกือบห้าพันบาท ผมมักจะเผลอใช้เงินในการเลือกซื้อหนังสือมากขนาดนี้เสมอ พอได้หนังสือแล้วผมก็เลือกเข้ามานั่งในโซนที่คิดว่าจะไม่มีใครเข้ามานั่งอ่านมมากนักผมชอบความเป็นส่วนตัวเวลาที่ได้อ่านหนังสือเพราะมันจะมีความสุขมาก ผมอ่านไปเรื่อยไม่ได้สนใจเวลามากนักจนตอนนี้คนที่เข้ามาอ่านเริ่มพากันกลับจนในที่สุดหนังสือที่ผมซื้อมาก็หมดไปหลายเล่มดีนะที่ซื้อมาเยอะ อ่านได้สบายเลยผมมองไปรอบๆตอนนี้จำนวนคนที่เข้ามาอ่านหนังสือเริ่มลดลงมากจนเหลือไม่ถึงห้าคน คงได้เวลาร้านปิดแล้วสินะผมหยิบโทรศัพท์เพื่อดูเวลาอะไรเนี่ย100สายที่ไม่ได้รับ ตายแน่ๆลืมเปิดเสียง ไม่เป็นไรยังไงเราก็ยังอยู่ที่นี่ผมยังคงนั่งอ่านต่อไปแบบไม่สนใจใครจนผมรู้สึกเหมือนมีใครมายืนอยู่ข้างหลัง สงสัยผมจะคิดเอง ฟอด
“เฮ้ย พี่ทำบ้าไรเนี่ย”
“ทำโทษเด็กดื้อ ไม่ยอมรับสายโทรศัพท์”
“ปิดเสียงไว้ เลยไม่ได้ยินแล้วพี่จะโทรตามผมหลายสายจังฮะ”
“ก็คิดถึง”
“เอิ่ม...”
“จริงนะ เราไปกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวมันจะมืดไปซะก่อน”
“ครับๆ”ผมพยายามหอบหนังสือเอาไว้แต่พี่มันกลับแย่งไปแบกเอง แล้วผมจะรู้สึกแปลกๆในใจทำไมนะ เป็นเอามากนะเรา
“เป็นอะไร พี่เห็นเราเหม่อตั้งนานแล้ว”
“เปล่าฮะ คิดอะไรเพลินๆ” นี่เราเอาแต่คิดเรื่องพี่มันขนาดนี่เลยหร ปกติเราไม่เคยคิดแบนี้มาก่อน
“เราจะกินกันที่นี่นะ เลือกเมนูเอานะพี่จองโต๊ะแล้ว”
“ฮะ”ผมเดินตามพี่กับพนักงานไปจนถึงโซนที่ดูส่วนตัว บรรยากาศดีมากดูหรูหราแต่ก็มีความเป็นธรรมชาติเขามาผสม ผมนั่งสั่งอาหารเละนั่งอยู่เงียบๆไปเรื่อยๆจนอาหารมาเสิร์พ
“เป็นอะไรรึเปล่า นายดูเหม่อแล้วก็เงียบมากนะ”
“ไม่หนิฮะ ผมก็ปกติดี”ผมทำหน้าคิดก่อนจะตัดสินใจถามพี่มัน “พี่เทล”
“ครับ มีอะไรหรอ”
“คือว่า ผมขอถามอะไรพี่บ้างได้ป่ะ”
“ได้สิครับ ถ้าพี่สามารถตอบได้นะ”
“ถ้าเรายังรู้สึกสนใจในตัวของคนนึงตลอดทุกเรื่องแถมยังเอาแต่คิดเรื่องของคนๆนั้นตลอดเวลาด้วย แบบนี้มันคืออะไรหรอครับ”พี่มันมองหน้าผมก่อนที่จะเงียบ
“อาการแบบนั้น นายเป็นเองหรือว่าใครเป็น”
“ผมครับ แถมเวลาอยู่ใกล้ๆแล้วยังรู้สึกประหม่าอีกด้วยรู้สึกใจเต้นแรงหน้าร้อนจนบางครั้งควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วยมันหมายถึงอะไรฮะ”
“บางทีนายอาจจะกำลังสนใจคนๆนั้นรึพูดง่ายๆนายกำลังอาจจะชอบไม่ก็รักเค้าคนนั้นก็ได้”
“รักหรอฮะ”ผมกำลังรักพี่หรอ ประโยคถัดมาผมไม่ได้ถามออกไปเพราะผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
“ว่าแต่นายไปคิดแบบนี้กับใครกันนะ คนๆนั้นคงจะโชคดีมากเลยนะ”
“ฮะ ผมว่าเรากินกันเถอะครับ อาหารเย็นหมดแล้ว”หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งกินกันเงียบๆพี่มันเงียบมากแล้วก็ทำหน้าเครียดเหมือนกำลังคิดอะไรที่หนักใจอยู่
   หลังจากกินเสร็จพี่มันก็พาผมมาส่งที่หอก่อนกลับพี่มันยังเงียบแล้วก็ทำหน้าเครียดเหมือนเดิม
“พี่เทลฮะ พี่เครียดหรอฮะ”
“เบค่อน พี่ขอบออะไรบางอย่างนะ”
“ฮะ”พี่มันทำหน้าจริงจังมาก
“เรื่องที่ถามพี่ในร้าน เบค่อนรู้สึกแบบนั้นกับใครหรอ”
“พี่จะอยากรู้ทำไมครับ”
“ช่างเถอะเพราะยังพี่ก็ไม่ได้เป็นคนนั้นอยู่แล้ว ฮ่าๆๆพี่นี่คงจะคิดไปเองมากเลยนะ พี่ไปล่ะ”หมับ
“ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกแบบนี้มันจะผิดรึเปล่า” ผมปล่อยมือจากพี่มันก่อนจะก้าวออกมาหนึ่งก้าวหมุนตัว “แต่คนที่ผมรู้สึกคือคนที่ผมถามคำถามนั่นแหละครับ”แล้วผมก็วิ่งขึ้นห้องทันที อายครับทำไปได้ยังไงแบบนี้มันไม่เท่ากับบอกรักเลยหรอ แต่มีหลายคนเคยบอกว่าถ้าเรารู้สึกดีกับใครให้รีบบอกก่อนที่จะไม่มีโอกาสจะได้บอกอีกต่อไป
# คอกเทล#
   ‘ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกแบบนี้มันจะผิดรึเปล่าแต่คนที่ผมรู้สึกคือคนที่ผมถามคำถามนั่นแหละครับ’คำพูดนั้นลอยวนเวียนอยู่ในหัว ผมจะผิดไหมถ้าจะเข้าข้างตัวเองว่าผมคือคนที่เบค่อนถาม ตอนนี้ผมกำลังล้มตัวลงนอนผมส่งข้อความไปว่าฝันดีให้กับเด็กน้อย ผมนอนคิดไปเรื่อยๆจนในที่สุดผมก็หลับไป วันนี้คงจะเป็นวันที่ผมฝันดีที่สุด
# End Talk#

[minibearsecret]

บทที่7
หนีเที่ยว...ตามเจอ

   วันนี้พวกผมนัดกันไว้ว่าจะไปผับกันครับ อย่ามองแบบนั้นนี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะเข้านะครับเนี่ยถึงแม้ว่าอายุของผมจะสามารถเข้าได้แต่หน้าตาผมก็ยังโดนห้ามอยู่ดีผมไม่ได้ยอตัวเองนะ คุณคิดดูสิตอนที่ผมเดินมากับเพื่อนพวกมันเดินเข้าไปกันสบายแต่ผมพี่ยามกลับถามหาบัตรอีก เพื่อนผมพากันหัวเราะผมกันหมด เซ็งเลยครับงานนี้
   บรรยากาศภายในนี้ดูวุ่นวายเสียงเพลงที่เปิดดังจนหนวกหูแถวกลิ่นของบุหรี่และแอลกอฮอล์ยังคละคลุ้งเต็มไปหมด คนพวกนี้อยู่กันไปได้ยังไงนะ
“เบค่อน มึงกินเหล้าได้ป่ะ”
“เป็นไปได้ไม่กินดีกว่าเอาเป็นน้ำอัดลมเหอะ”
“แมร่งเด็ก แต่เหมาะกับมึงดี”
“ไอ้เชี่ยตี๋ กูดูแลตัวเองโว้ย”คิดดูสิครับผมรักตัวเองมากขนาดไหน เปล่าหรอครับผมเคยกินนะตอนเด็กที่อยู่บ้านนะครับพ่อผมเคยบอกว่าวันนั้นผมเมาแล้วบ้าไล่จูบไปทั่วเลยโดนพ่อสั่งห้ามเด็ดขาด ไม่นานของที่พวกผมสั่งก็เข้ามาเสิร์พ ผมมองไปเรื่อยๆจนสะดุดตาเข้ากับโต๊ะหนึ่งบนชั้นลอยร่างหนาคุ้นตานั้นทำให้ผมจ้องอยู่นาน พี่เทลหรอคงไม่ใช่หรอกมั้งแต่นั้นกลุ่มเพื่อนพี่เค้าทั้งหมดเลยมีแต่พวกนักธุรกิจรุ่นเดียวกับพี่เค้าแถมแต่ละคนรวยเวอร์ คงไม่ใช่แบบในนิยายที่เพื่อนผู้หญิงคณะผมชอบอ่านหรอนะที่ว่าคนพวกนี้ชอบมีผับเป็นของตัวเอง  สงสัยผมจะจ้องมากไปจนเพื่อนพี่เค้าหันมามองก่อนจะชี้มาทางนี้ผมรีบหลบหลังไอตี๋ทันที มันเป็นคนตัวใหญ่กว่าผมครับมันเลยบังผมได้ คุณคงจะงงละสิว่าผมจะหลบทำไม ย้อนไปเมื่อตอนเย็นที่พี่มันโทรมา
‘เบค่อนเลิกเรียนแล้วไปไหนรึเปล่า พี่ว่าจะชวนไปกินข้าวด้วย’
‘เออ คือว่า ผมมีธุระกับเพื่อนนะฮะไม่ว่าง ขอโทษนะฮะ’
‘งั้นไม่เป็นไร ถ้ากลับแล้วบอกพี่ด้วยนะ พี่เป็นห่วง’
‘ครับ’ผมโกหกพี่มันไว้ เป็นคุณคุณจะกล้ามองหน้าคนที่คุณเพิ่งจะบอกความรู้สึกแบบนั้นกับเค้าเหมือนผมรึเปล่า ใช่หลายคนอาจจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ผมโคตรอายเลยตอนนี้เลยต้องหลบหน้าพี่มันก่อนนี่ก็สามวันแล้วที่หลบหน้าพี่มัน จะว่าไปผมก็กลัวพี่มันโกรธนะแต่จะทำไงได้ละ
“เป็นไรของมึงฮะ เบค่อนมาหลบหลังกูทำไม”
“เชี่ยตี๋ พี่เทลมาว่ะ”
“เอ้ยจริงดิ่ ไหนว่ะ”
“ชั้นลอยมองไปเห็นเลย”ผมกระซิบบอกมันแต่พอมันหันขึ้นไปมันก็สะดุ้งทันทีเพื่อนผมที่เหลือต่างพากันมองไปแล้วก็สะดุ้งเหมือนกัน
“ซวยแล้วเบค่อนพี่เทลแมร่งจ้องพวกกูทุกคนเลย มึงออกมาจากหลังกูเลยกูยังไม่อยากหายสาบสูญ”
“ไม่นะ”แล้วผลสุดท้ายผมก็สู้แรงมันไม่ได้ตอนนี้ผมกลับมานั่งที่เดิมแรงกดดันที่มาจากข้างบนและรอบตัวเริ่มทำให้ผมหายใจไม่ออก ผมสะดุ้งทันทีที่เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น เบอร์พี่เทล ผมมองไปที่เจ้าของเบอร์ตอนนี้พี่มันมองที่ผมเหมือนกัน ผมกดรับแบบกลัวๆคิดดูสิครับหน้าพี่มันโคตรน่ากลัวอ่ะมือผมงี้สั่นเลยตอนนี้
“ครับ”
(ขึ้นมาอธิบาย)
“แต่ว่า”
(ขึ้นมา)เสียงพี่มันกดต่ำลง ฟังก็รู้ว่าพี่มันโกรธ ทำไงดีอยากร้องไห้แล้วด้วย
“คือ”
(ได้ ฉันลงไปเอง)พี่มันลุกขึ้นมาทันที ไม่นะเอาว่ะไปเองก็ได้อย่างน้อยพี่มันคงไม่ฆ่าผมหรอก
“ไม่ต้องครับ ผมไปเอง”แล้วพี่มันก็ตัดสายแล้วนั่งลง ผมมองไปที่เพื่อนที่นั่งอยู่ก่อนจะบอกว่าจะไปเคลียร์กับพี่มันแล้วก็จะกลับเลยไม่ต้องรอ แล้วผมก็เดินขึ้นมาที่ชั้นลอย มองยังไงก็รู้ว่าตรงนี้เป็นที่ส่วนบุคคลเพราะนอกจากโต๊ะพี่มันแล้วก็ไม่มีโต๊ะอื่นเลย เพื่อนของพี่มันมองมาทางผมทุกคนสายตาพี่มันบอกได้คำเดียวกดดันสุดๆ
“มาแล้วครับ”
“อธิบายมา”
“เอาเรื่องไหนก่อนละครับ”
“เบค่อน อย่ากวน”พี่มันถามเสียงดุ ก็ผมไม่รู้ว่าให้อธิบายเรื่องไหนผิดหรอครับ
“ผมไม่ได้กวน ก็พี่ไม่บอกว่าจะให้อธิบายเรื่องไหน”
“เฮ้อ งั้นเอาเรื่องวันนี้ก่อน ทำไมต้องโกหก”พี่มันยังคงนั่งอยู่ที่เดิมส่วนผมก็ยืนเฉยๆคิดคำตอบ แต่จะว่าไปแล้วบอกความจริงดีที่สุด
“ผมไม่พร้อมจะเจอหน้าพี่”คำตอบของผมทำให้พี่มันนิ่งไปเพื่อนมันต่างพากันนั่งยิ้ม จะยิ้มทำไม
“พี่มันคงน่าเบื่อสินะ ใช่สิพี่มันคงไม่ดีเอง”พี่มันพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ไม่อยากบอกอาการแบบนี้แหลชัดๆคิดว่ารู้ไม่ทันหรอ
“พี่เทล”ผมพูดพร้อมกันก้มลงไปจับบ่าพี่มัน พี่มันหันขึ้นมามองผมเพื่อนพี่มันด้วย “อย่ามาเรียนนิเทศตอนนี้ ขอร้องไม่สนุก”พี่มันอึ้งยิ่งกว่าเดิมคราวนี้เพื่อนพี่มันทุกคนหัวเราะกันดังกว่าเดิม
“หมดสภาพเลยเพื่อนกู”เพื่อนพี่แกคนนึงพูดหลังจากหัวเราะเสร็จ
“พวกมึงหุบปากไปเลย”
“แล้วตกลงเรื่องที่หลบหน้าพี่เกี่ยวกับเรื่องที่บอกพี่หน้าบ้านรึเปล่า”
“มั้ง”
“เบค่อน จริงจังนะครับ”
“อะไรอีกล่ะ ปล่อยเลยจะกลับบ้าน”
“งั้นพี่ไปส่ง”
“ไม่ต้อง กลับกับไอ้ตี๋ได้”
“ไม่”พี่มันพูดขึ้นเสียงดังจนผมตกใจ “คือพี่”
“ปล่อย ผมบอกให้คุณปล่อย”ผมไม่ชอบคนที่ตะคอกใส่เพราะมันดูไม่มีมารยาท
“ไม่เอาเบค่อน ไม่พูดแบบนี้นะ พี่ขอโทษออย่าโกรธนะ”พี่มันสลดลงสมควร ผมยืนมองหน้าพี่มันนานจนสุดท้ายกฌยอมอีก
“เฮ้อ คราหน้าอย่าทำแบบนี้อีก ไม่ชอบ”
“ครับ”พี่มันยิ้มทันทีที่ผมให้อภัย “งั้นพี่ไปส่งนะ”
“อืม”
“กูกลับก่อนนะ ไปล่ะ”ผมหันกับไปโค้งให้พวกเพื่อนพี่มันก่อนจะเดินตามพี่มันออกมา ภายในรถตอนนี้เงียบแต่ไม่ใช่อึดอัดนะเพราะพี่มันเอาแต่นั่งยิ้มเหมือนคนบ้า
“พี่จะยิ้มอะไรนักหนา”
“ก็วันนี้มีความสุข”
“ตรงไหน ผมไม่เห็นจะมีเรื่องไหนน่ามีความสุข”
“ตกลงที่บอกพี่วันนั้น พี่จะคิดได้ไหมว่าคนคนนั้นที่เบค่อนชอบคือพี่”อยู่ดีๆพี่มันก็ถามขึ้นมา ให้ตายเถอะใครมันจะไปยอมรับง่ายๆ อายเป็นเหมือนกันนะ
“ไม่รู้สิ”
“ถึงเบค่อนจะมาชอบพี่ แต่พี่ชอบเบค่อนนะ”แดง หน้าของผมตอนนี้คงจะแดงมาก หลังจากนั้นเราก็เงียบกันมาตลอดทางจนตอนนี้ผมเข้ามานั่งอยู่ในคอนโดพี่มันอีกรอบ เหม่อมาตลอดเพิ่งรู้สึกตัว
“เบค่อนไปอาบน้ำก่อนก็ได้พี่ขอเคลียร์งานก่อน”
“ฮะ”หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปในห้องน้ำจัดการธุระของผมเสร็จก็เดินออกมาสวนกับพี่มันที่จะเข้าไปอาบผมล้มตัวนอนลงบนเตียงเพราะจะว่าไปตอนนี้ผมชักจะง่วงแล้วสิ หลังจากนั้นไม่นานผมก็เคลิ้มใกล้จะหลับผมรู้สึกว่าเตียงยุบลงสงสัยพี่มันคงจะมานอนแล้วมั้ง
“เบค่อนนอนยัง”
“อืม มีไรฮะ”
“หันมาทางนี้หน่อยสิ”ผมหันไปทางพี่มัน ตอนนี้หน้าของผมกับพี่มันใกล้กันมากลมหายใจชองพี่มันค่อยๆใกล้เข้ามาแทนที่ผมจะปฏิเสธกลับหลับตาลงรับสัมผัสที่อ่อนโยนและหวานนั้นแทนผมไม่รู้ว่าเราจูบกันนานขนาดไหนแต่ตอนนี้ลมหายใจของผมเริ่มหมดแล้ว
“อือ”ผมดันพี่มันออกเพราะหายใจไม่ออก แฮกๆๆ
“หวาน”พี่มันพูดอีกครั้ง ทุกครั้งที่พี่มันจูบผมเสร็จพี่มันจะชอบพูดแบบนี้ตลอด
“บ้า จะนอนแล้ว”ผมหันหน้าหนี
“ขออีกรอบนะ”
“ไม่เอา อุ๊บ”แล้วจะถามทำไม ถามแล้วไม่รอคำตอบ ครั้งนี้ทำเอาผมเคลิ้มเลยแต่อารมณ์ผมหยุดลงเพราะพี่มันเริ่มเป็นมือปลาหมึกพี่มันเอามือล้วงเข้ามาใต้เสื้อนอนของผมทำเอาผมขนลุก “อือ”ผมผลักพี่มันออกห่างแล้วรีบโกยอากาศ
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“พี่ แฮกๆ ทำ แฮกๆ อะไร”
“ก็อารมณ์มันพาไป”
“อารมณ์พาไปหรอ งั้นผมกลับบ้านแล้ว”ผมทำท่าจะลุกขึ้นพี่มันเลยดึงผมลงมานอนเหมือนเดิมก่อนจะกอดผมเอาไว้
“พี่สัญญา กอดเฉยๆนะ พี่ขอแค่นอนกอดนะ”
“แค่กอดนะ”
“ครับ”
“ก็ได้ ถ้าทำแบบเมื่อกี้อีกผมไม่คุยด้วยนะ”
“ครับ นอนเถอะ”แล้วผมก็นอนหลับตาลงสัมผัสที่อ่อนโยนที่หน้าผากทำให้ผมรู้สึกดีแถมอ้อมกอดนี้ก็ยังทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยด้วย จนสุดท้ายผมก็เผลอหลับไปในที่สุด
#คอกเทล#
   ลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอทำให้ผมรู้ว่าร่างเล็กในอ้อมกอดผมหลับแล้ว วันนี้ผมโมโหมากตอนที่น้องบอกว่าไม่พร้อมเจอหน้าผม แต่พอคิดดูแล้วผมว่าน้องคงจะอายมากกว่าถมพอผมถามว่าเกี่ยวกับเรื่องที่น้องเคยบอกรึเปล่าน้องก็เอาแต่ก้มหน้าแต่มันซ่อนใบหูที่แดงไม่ได้หรอก น่ารักคำนี้คงจะเหมาะกับน้องมากเพราะตอนที่ผมกำลังจะจูบน้องก็หลับตาลงแบบนี้ใครจะไปห้ามตัวเองอยู่จนผลสุดท้ายน้องมันก็ยื่นคำขาดออกมา เกือบไปแล้วไหมล่ะไม่เป็นไรรอน้องพร้อมเมื่อไหร่ค่อยคิดบัญชีที่หลัง คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่ผมหลับฝันดี
End Talk

[minibearsecret]

บทที่8
วันดีๆ...ที่น่าจดจำ

   วันรุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่วันนี้พี่มันบอกว่าจะพาไปเที่ยวตอนแรกผมก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนแต่ตอนนี้ผมรู้แล้วครับ สวนสนุกคุณอ่านไม่ผิดหรอกครับพี่มันพาผมมาที่สวนสนุกที่มีเด็กๆเดินกันเยอะแยกมากมายหลายวัย
“พามาที่นี่ทำไมครับ”
“วันนี้เราจะมาย้อนวัยกัน”
“ย้อนวัย สงสัยพี่คงจะทำงานจนเครียด”
“คงจะเป็นแบบนั้นมั้งนะ วันนี้เราคงจะต้องมาพักผ่อนกันให้เต็มที่ซะแล้ว ว่าแต่เราจะเริ่มเล่นอะไรกันก่อนดี”
“บ้านยักษ์”ที่นี่คือที่ๆผมต้องเข้าเป็นอย่างแรกเวลาที่ผมมาเล่นที่นี่
“เด็กน้อยเกินไป พี่ว่าเราไปเล่นอะไรที่มันตื่นเต้นกันดีกว่า น่าจะเข้าท่านะ”เครื่องเล่นพวกนั้นคือสิ่งต้องห้ามสำหรับผมมากๆเลย
“แต่ว่า”
“หรือว่านายอ่อน อย่าบอกนะว่าโตขนาดนี้ยังกลัวเครื่องเล่นแบบนั้นอยู่อีก”
“ใครว่าล่ะ เอาสิ นำไปเลยครับ”จนได้ ปากหนอปากไม่น่ารีบบอกเลย ใช่ครับผมเคยขึ้นไปเล่นไวกิ้งมาครั้งหนึ่งหลังจากเล่นมันเสร็จแทบจะลากสังขลตัวเองลงมาไม่ได้ ลาขาดเลยครับตั้งแต่วันนั้น แต่วันนี้ผมกลับมายืนอยู่ตรงหน้ามันอีกครั้ง สู้ลูกผู้ชายอย่างเราเรื่องแค่นี้สบาย
“พร้อมนะ พี่ว่าเรามานั่งข้างหลังกันดีกว่า”พี่มันดึงแขนผมไปนั่งแถวสุดท้ายของเรือ ไม่นะใครๆก็บอกว่าตรงนี้เป็นที่ที่น่ากลัวสุดๆ
ผ่านไปหลายนาทีจนหมดรอบ
“อ้วก”เสียงที่ท่านได้ยินคือเสียงของกระผมเด็กน้อยน่ารักนามว่าเบค่อน ไอ้ของเก่าที่กินเข้าไปตอนเช้ามันออกมานอนเล่นข้างนอกร่างกายของผมซะแล้วครับ ผลสุดท้ายผมก็แพ้มันอีกจนได้
“อะ น้ำเป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือเปล่า”
“ของสองชั่วโมง ไม่สิขอวันนึงเลยก็ได้ครับ อึก”
“เฮ้อ แล้วทำไมไม่บอกว่านายแพ้เครื่องเล่นพวกนี้ พี่ก็นึกว่าเราจะชอบซะอีกเห็นบอกว่าเล่นได้”
“ช่างมันเถอะ พักก่อนนะไม่ไหวแล้วอ่ะ นะๆๆๆๆพี่เทลน๊า”ตอนนี้ผมหมดแรงแล้วแค่ขยับตัวยังไม่ไหวเลย อ้อนคำนี้คงจะต้องใช้แผนนี้เท่านั้น”
“เออ...ก็....ก็ได้”พี่มันหันมามองแล้วก็รีบหันหน้าหนีไปอีกทาง แต่ผมเห็นนะว่าหูของพี่มันแดงมากเลย หึๆเอาล่ะจะว่าไปบางทีพี่มันอาจจะแพ้ลูกอ้อนของผมก็ได้ งั้นถ้าจำเป็นเราก็ต้องเอามันมาขัดฝุ่นซะบ้างล่ะ
   หลังจากที่อาการของผมหายดีพี่มันก็พามานั่งเรือเป็ดพี่มันเป็นคนปั่นส่วนผมก็คอยบังคับในบางครั้งตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแดดที่ร้อนก็เริ่มอ่อนแสงลงบรรยากาศตอนนี้ดูแล้วสบายตาที่สุด สายลมเย็นๆพัดมากระทบพื้นน้ำก่อนที่จะหวนกลับมาโดนผิวของผม นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้มาทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้
“ขอบคุณนะครับ”
“หืม ขอบคุณเรื่องอะไรครับ”
“ก็เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ขอบคุณมากนะครับที่พี่พามาเที่ยว นานมากเลยนครับที่ผมไม่ได้ออกมาเดินเล่นแบบนี้ ผมมาที่นี่ครั้งสุดท้ายตอนประถมหลังจากนั้นคุณพ่อกับคุณแม่ก็มีเวลาให้ผมอีกเลย”ผมย้อนกลับไปในตอนที่ผมจบชั้นประถมผมก็ถูกส่งเข้าเรียนระดับมัธยมในโรงเรียนประจำจนจบหลังจากนั้นพวกท่านก็ให้ผมเรียนต่อในมหาลัยที่ท่านเลือกให้เพราะว่าท่านมีหุ้นส่วนอยู่ในมหาลัยแห่งนั้นด้วย ชีวิตของผมไม่เคยได้เลือกทางเดินของตัวเองเลยนอกจากคณะที่เรียนและกว่าผมจะได้เรียนก็ใช้เวลาในการอธิบายเหตุผลกันหลายวันจนในที่สุดผมก็ทำสำเร็จและนี่คงเป็นการเลือกทางเดินครั้งแรกในชีวิตของผมก็ได้หลังจากนั้นผมก็ยื่นข้อเสนอกับพวกท่านว่าถ้าจะให้ผมเรียนที่มหาลัยนั้นท่านต้องให้ผมเลือกที่อยู่เอง ตอนแรกท่านไม่ยอมให้ผมมาอยู่หอกับไอ้ตี๋หรอกครับจนในที่สุดผมก็ยื่นข้อเสนอว่าผมจะกลับไปบ้านทุกเดือนหรือวันหยุด แม้ว่าทุกครั้งที่ผมกลับไปจะไม่พบพวกท่านเลยก็ตาม ใครๆต่างพากันอิจฉาครอบครัวของผมอิจฉาผมที่มีอะไรเพตรียมพร้อมหลายๆอย่างรอยู่แล้วแต่ใครจะรู้ว่าสิ่งของพวกนั้นมันไม่สำคัญกับผมเลยใช่ครับสิ่งที่ผมอยากได้จากครอบครัวคือความรักไม่ใช่ชื่อเสียงเงินทองผมก็อยากที่จะได้เวลาแบบเด็กคนอื่นๆที่กลับบ้านมาจะต้องเจอหน้าของพ่อแม่และกินข้าวด้วยกันถึงจะไม่ใช่ทุกมื้อขอแค่สักมื้อก็ยังดี แต่มันไม่ใช่กับครอบครัวผมเพราะไม่ว่าจะหาโอกาสอย่างไรสิ่งที่พวกท่านสนใจก็คงไม่พ้นเรื่องงาน
“เบค่อน”
“ครับ”เสียงเรียกของพี่เทลปลุกผมให้ตื่นจากห้วงความคิดสนเศร้า
“เป็นอะไรรึเปล่าอยู่ดีๆก็เงียบไป ถ้ามีเรื่องอะไรที่ทุกข์ใจก็บอกพี่ได้นะ ถึงพี่จะไม่สามารถช่วยเราได้ทุกเรื่องแต่พี่ก็พร้อมจะรับฟังนายได้ทุกเรื่องนะ”ถ้าพวกท่านคอยรับฟังเรื่องทุกข์ร้อนที่เกิดขึ้นภายในใจแบบคนๆนี้มันจะดีมากขนาดไหนกันนะ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมว่านี่มันก็เย็นมากแล้ว เรากลับกันเถอะครับ”
“เบค่อนสัปดาห์หน้านายไม่มีเรียนใช่ไหม”
“น่าจะใช่ครับ ทำไมหรอครับ”
“ถ้างั้นดีเลย พี่มีที่ๆอยากให้นายไปด้วยกันหน่อย รับรองว่านายจะต้องชอบงั้นพี่พานายไปเก็บของนะ”
“ทำไมต้องเก็บของด้วยครับ”
“ก็เราจะต้องค้างคืนกันสักสองสามคืน”
“ทำไมต้องค้างด้วยครับ”
“พอดีพี่มีเรื่องต้องกลับไปที่บ้านสวนของคุณย่าที่ต่างจังหวัดที่นั้นบรรยากาศดีมากพี่เลยคิดว่าอยากจะพานายไปพักผ่อนที่นั่น ได้ไหม”
“แล้วมันจะไม่เป็นการรบกวนหรอครับ”
“ไม่หรอก เอาเป็นว่านายตกลงแล้วนะ กลับไปเก็บของกันเถอะ”
“แบบนี้ตลอดแล้วจะถามไปเพื่ออะไร”ผลสุดท้ายพี่มันก็ไม่ปล่อยช่องว่างให้แย้งได้เพราะตอนนี้พี่มันลากผมมาที่รถและมุ่งหน้ามาที่หอของผมทันที
   วันรุ่งขึ้นพี่เทลมารับผมตั้งแต่เช้าเพราะพี่มันบอกว่าเราต้องใช้เวลานานในการเดินทางและพี่มันก็ขับรถไปเองด้วย หลังจากเราใช้เวลาในการเดินทางมาได้สักพักพี่มันก็จอดแวะที่ปั๊มน้ำมันผมเลยอาสามาซื้อของกินเพราะว่าเราออกมายังไม่ทันได้กินอะไร ผมซื้อพวกขนมปังแล้วก็พวกไส้กรอก ส่วนเครื่องดื่มผมเลือกเป็นนมเพราะตอนเช้าผมชอบดื่มนมอยู่แล้วส่วนของพี่ผมเอาเป็นกาแฟเย็นแทน
“มาแล้วครับ พี่เทลทานกาแฟเย็นได้ไหมฮะ”
“อืมได้ แล้วซื้ออะไรมาเยอะแยะเลย”
“ก็พวกขนมปังอะครับ พี่เทลอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับผมจะได้ลงไปซื้อให้”
“ถ้าพี่บอกไปนายจะเอามาให้ได้หรอ”
“ได้สิครับว่าแต่อยากกินอะไรล่ะครับ เอาของง่ายๆนะครับ”
“พี่อยากกินเบค่อน”
“งั้นรอแปปนะครับผมจะไปซื้อให้”หมับ “อ้ะ”
“ไม่ใช่เบค่อนแบบนั้น พี่หมายถึงเบค่อนที่อยู่ตรงหน้าพี่ต่างหาก”
“พี่เล่นบ้าอะไรอีกเนี่ย”
“แล้วตกลงจะยอมให้พี่กินรึปล่า”
“เลิกพูดเรื่องนี้เลย คนบ้าลามก”
“แค่แซวแค่นี้ทำไมต้องเขินขนาดนั้นด้วย”
“ใครเขิน ไม่มี๊”
“เสียงสูงทำไม”
“ไหนใครเสียงสูง คิดไปเองรึเปล่า”
“แต่จะว่าไปพี่ก็ชักอยากรู้ซะแล้วสิว่าเบค่อนชิ้นนี้จะอร่อยขนาดไหน”
“พี่เทล ถ้าพี่ไม่หยุดพูดนะ อย่ามาคุยกันเลย”
“โอเค พี่ยอมแล้ว”พี่มันถอยกลับไปที่เดิมและเริ่มขับรถออกจากที่จอดและขับไปเรื่อยๆ ส่วนผมนะหรอไม่ได้ขับครับเลยนั่งกินสบายๆ
“อีกใกล้ไหมอ่ะ”
“คงอีกสักพักใหญ่ๆนะ แล้วนี่ไม่คิดจะแบ่งพี่กินเลยหรอ”
“งั้นอ้ะ”
“เบค่อน พี่ขับรถอยู่นะจะให้กินยังไง”
“แล้วจะให้ช่วยยังไงครับ”
“ป้อนพี่สิ”
“เห็นว่าขับรถอยู่นะ ไม่งั้นอย่าได้หวัง”ระหว่างที่ผมป้อนพี่มันจนเหลือคำสุดท้ายอยู่ดีๆพี่มันก็งับปลายนิ้วชี้ของผมซะงั้น “อ้ะ มันเจ็บนะเล่นอะไรเนี่ยสกปรกด้วย”
“อร่อย”
“หืม พี่ว่าอะไรนะ”
“พี่บอกว่าคำเมื่อกี้ มันอร่อยกว่าคำไหนๆซะอีก”
“บ้า”โอ้ยหน้าผมกำลังจะระเบิดแล้ว อีกไม่นานมันก็จะ บู๊มระเบิดท่วมทุ่งข้าวสาลีและกลายเป็นโกโก้ครั้น ฮ่าๆๆๆไม่ใช่แล้วครับ ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงไมกล้ากินไปอีกนาน
“เขินหรอ อย่าไปทำหน้าแบบนี้ให้ใครเห็นนะ”
“ทำไมฮะ”
“พี่หวง”
“ขับรถไปเลย ไม่คุยด้วยแล้ว”วันนี้พี่เทลคึกอะไรของเค้ากันนะ เล่นหยอดมาตลอดเลยอ่ะแล้วไอ้หัวใจนี่ก็ไม่รักดีไปหวั่นไหวตามทำไมก็ไม่รู้ อ๊ากกกกก

[minibearsecret]

Special...ลอยกระทง
รักของพี่...ยินดีให้นาย

วันนี้เป็นวันลอยกระทง ใครๆต่างก็พากันเอาของมาเตรียมทำกระทงกันวันนี้นักศึกษาส่วนใหญ่หลังจากที่เรียนกันเสร็จแล้วก็มาช่วยกันทำกระทงอย่างมีความสุข ผมมองไปที่คนพวกนั้นแล้วนึกถึงครอบครัวของผมนานมากแล้วตั้งแต่ผมอายุได้ไม่กี่ขวบผมมีความสุขทุกครั้งที่ถึงงานลอยกระทงเพราะครอบครัวของผมจะมีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกัน แต่มาถึงตอนนี้ผมก็ไม่ได้ว่าพวกท่านหรอกนะครับเพราะผมรู้ว่าพวกท่านต้องทำงานที่พวกท่านรักถึงแม้ว่าจะไม่ได้ไปเที่ยวเล่นแบบตอนเด็กๆแต่ตอนนี้ผมก็มีความสุขเพราะมีเพื่อนที่น่ารักอยู่เคียงข้างในวันนี้และก็ยังมีผู้ชายอีกคนที่ผมรักเค้ามาก แค่คิดถึงก็เดินมาแล้ว
“ไงเด็กดื้อ ไม่ไปที่ไหนหรอวันนี้”
“ว่าจะไปหาไอ้ตี๋ที่หอ”
“ไปทำไรหรอครับ”พี่มันพูดแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“เอาหน้าออกไปเลยพี่เทล ก็พวกเพื่อนผมมันนัดกันไปทำกระทงที่หอพวกผมอ่ะ”
“แค่นี้ก็หวง แล้วจะไปตอนไหนล่ะพี่จะได้ไปส่ง”
“แล้วพี่ไม่ไปทำด้วยกันหรอฮะ”
“เออ...คือพี่ไม่ว่าง วันนี้นัดกับพวกเพื่อนไว้ เอาเป็นว่าตอนเย็นพี่จะมารับไปเที่ยวนะ”
“งั้นก็ได้ครับ ถ้าพี่รีบพี่ไปก่อนก็ได้ ผมไปเองได้ฮะ”
“งั้นพี่ไปนะ”แล้วพี่มันก็เดินออกจากโต๊ะไป เฮ้อช่างพี่มันเถอะพี่มันอาจจะมีงานก็ได้ ถึงแม้ว่าช่วงนี้พี่มันจะเป็นแบบนี้บ่อยเกินก็เถอะ กลับบ้านก็เย็นแถมออกไปตั้งแต่เช้าอีก  ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็เดินมาหยุดที่หน้าหอผมเดินขึ้นมาสักพักก็ถึงห้องของพวกผม
“ไงเบค่อน นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
“มาดิว่ะ นัดไว้แล้ว แล้วเอาไงจะทำหรือว่าจะไปซื้อมาวะ”
“พวกกูว่าปีนี้ซื้อดีกว่าวะ”
“เอางั้นก็ได้ แต่ว่าวันนี้กูว่างเราไปซื้อกันเลยไหม”
“งั้นเราไปซื้อในห้างเลยดีกว่ากูเห็นร้านนึงเมื่อวานทำโคตรสวย”
“งั้นไปกันเลย”แล้วเราก็เคลื่อนพลกันเข้ามาที่ห้าง ตอนนี้พวกผมเดินไปเดินมาเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ก็ยังไม่เจอกระทงที่ถูกใจผมเดินไปเรื่อยๆจนสายตาสะดุดเข้ากับชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งกินอาหารอยู่ พี่เทล คงไม่ใช่หรอกก็พี่เค้าบอกว่ามีนัดกับเพื่อน
“เบค่อน เป็นอะไรไปว่ะ อยู่ดีๆก็หยุดเดิน”
“กูเห็นพี่เทลว่ะ”
“ไหนว่ะ”
“ในร้านนั้นกับใครก็ไม่รู้ วันนี้พี่มันบอกว่ามีนัดกับเพื่อนนะโว้ย”
“ใจเย็นๆมึง กูว่าอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้”
“กูก็ขอให้เป็นแค่นั้น”เพราะภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือเธอคนนั้นกำลังเช็ดปากให้พี่มันอยู่ เจ็บภาพตรงหน้ามันทำให้ผมเจ็บมาก
“เบค่อน มึงจะไปไหน”
“กูกลับก่อนนะ ไม่ต้องโทรตามด้วยกูปิดเครื่องถึงเวลาตอนเย็นกูก็จะกลับมาลอยกระทงกับพวกมึงแน่นอน”แล้วผมก็วิ่งออกมาวิ่งไปข้างหน้าเพื่อหนีให้พ้นภาพบาดตานั่น จนเสียงเรียกของเพื่อนผมเงียบหายไป แต่ผมก็ยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดวิ่ง
# คอกเทล #
   “เบค่อน เบค่อน”เสียงเรียกชื่อของใครบางคนทำให้ผมหันไปสนใจคนพวกนั้น เบคค่อนหรออย่าบอกนะว่า
“ขอตัวก่อนนะครับพี่ฟาง”
“เดี๋ยวสิเทล มีเรื่องอะไร เทล”ผมไม่ได้ฟังเสียงเรียกของพี่สะใภ้ที่เรียกไว้เลยเพราะตอนนี้ผมกำลังวิ่งไปหากลุ่มของนักศึกษาที่ยืนจับกลุ่มกัน
“เบค่อนล่ะ”
“คุณคอกเทล เพราะคุณคนเดียว คุณทำแบบนี้ทำไมคุณหลอกเพื่อนของเราทำไม”เสียงของน้องคนหนึ่งเธอตรงเข้ามากระชากเสื้อผม ผมจำไม่ได้หรอกว่าเธอเป็นใครแต่รู้แค่ว่าเธอเป็นเพื่อนในกลุ่มของเบค่อนแน่นอน
“ผมไม่เข้าใจ แล้วเบค่อนไปไหน”
“แกปล่อยพี่เค้าก่อน ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรว่าแต่ นายชื่อตี๋สินะ แล้วแฟนฉันล่ะ”
“ครับผมชื่อตี๋ แล้วก็ผมมีเรื่องอยากถามคุณผมคิดว่าคุณน่าจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องอะไรด้วย”
“งั้นพวกนายตามฉันมานี่ก่อน”ผมพาเด็กกลุ่มนั้นเข้ามาที่ร้านเหมือนเดิม เดินตรงไปที่พี่ฟางเธอดูงงแต่ก็ยังยิ้มต้อนรับเจ้าเด็กกลุ่มนี้
“พวกนี้ใครหรอจ้ะ”
“เค้าเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับแฟนผมครับพี่ฟาง”
“เพื่อนของน้องเบค่อนนะหรอ ว่าแต่มีอะไรกันรึเปล่าจ้ะ”
“ขอโทดนะค่ะคุณเป็นอะไรกับพี่คอกเทลหรอค่ะ”
“โทดทีนะพี่ก็ลืมแนะนำตัว พี่เป็นพี่สะใภ้ของเจ้าเทลจ้ะ”
“พี่สะใภ้ แล้วทำไมคุณถึงต้องเช็ดปากให้กันด้วยค่ะ”
“อ๋อ เรื่องนั้นพี่ลืมตัวพี่ชอบคิดว่าเจ้าเทลยังเด็กเหมือนตอนนั้นก็เลยชิน ตอนเด็กๆพี่ก็เป็นคนคอยดูแลเจ้าเทลมาก่อนนะจ้ะ”
“ผมว่าพี่เทลซวยแล้วครับ เพราะว่าไอ้เบค่อนมันเห็นฉากนั้นพอดีเสร็จแล้วมันก็วิ่งออกไปเลย เดี๋ยวครับ”ผมรีบลุกขึ้นเพื่อจะตามเด็กดื้อไปแต่ตี๋ก็จับแขนผมไว้ก่อน “มันบอกพวกผมว่ามันจะกลับมาลอยกระทงกับพวกผม ถ้าพี่อยากอธิบายผมมีวิธี”
“วิธี ยังไง”
“ไม่อยากหรอกครับก่อนอื่นพี่ก็แค่...”หลังจากนั้นพวกผมก็ช่วยกันวางแผนง้อเด็กดื้อที่ไม่ยอมฟังอะไร จะว่าไปแล้วช่วงนี้ผมก็ทำตัวน่าสงสัยจริงๆนั่นแหละที่ผมต้องตื่นแต่เช้าแล้วก็กลับบ้านมืดอีกเฮ้อ ไม่รู้จะทำยังไงให้น้องมันเชื่อแต่ที่ทำทุกอย่างก็เพราะน้องมันคนเดียว
# End #
   ผมเดินเล่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมาเรื่อยๆจนผ่านไปหลายนาทีตอนนี้ผมเดินมาจนถึงสวนสาธารณะแถวๆหอ นี้ก็ใกล้จะเย็นแล้วอีกไม่กี่นาทีคงต้องกลับไปหาเจ้าพวกนั้นซะแล้วตอนนี้อารมณ์ของผมดีขึ้นมากกว่าเดิม ผมไม่ใช่พวกแบบนั้นที่พอเห็นแบบนั้นแล้วคิดเอาเองไม่ฟังเหตุผลแต่ที่ผมหนีเพราะผมต้องการตั้งหลักเมื่อถึงเวลาผมก็จะกลับไปรับฟังเหตุผลนั่น บรรยากาศที่นี่ตอนนี้แดดกำลังดีไม่ร้อนจนเกินไปแถมยังมีคนมาเดินออกกำลังกายกันมากมีทั้งเล่นกีฬาวิ่งรอบสวนหรือแม้กระทั่งปั่นเรือเป็ดในสระ ภาพของคู่รักหลายคู่เดินจูงมือกันมาผ่านหน้าของผมไปก็มีหลายคู่ บ้างก็พากันมาเป็นครอบครัวผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาไอ้ตี๋ถามหาสถานที่จัดงาน
(มึงโอเคแล้วใช่ไหม)
“อืม มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนแบบไหน”
(เพราะกูรู้ไงเลยปล่อยให้มึงไปแบบนั้น ว่าแต่มึงอยู่ที่ไหนให้ไปรับไหม”
“ไม่ต้องหรอก กูไปเองได้พวกมึงรออยู่นั่นแหละฝากซื้อกระทงด้วยประมาณสิบนาทีถึง”
(อืม ระวังตัวด้วยล่ะ)
“รู้แล้วน่า บาย”
(อืม)หลังจากวางสายไปผมก็เดินออกมาขึ้นรถเพื่อไปที่นัดหมายทันทีเพราะมันก็ไม่ได้ไกลจากสวนสักเท่าไหร่  นั่งรถมาสักพักก็มาถึง ที่นี่ถูกจัดให้มีบรรยากาศแบบไทยๆให้เข้ากับวันลอยกระทง
“เบค่อนทางนี้”เสียงของไอ้ตี๋เรียกให้ผมหันไปมองทางศาลากลางน้ำที่ถูกประดับไปด้วยแสงไฟที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัวเป็นอาณาเขตของบ้านไอ้ตี๋มันสระน้ำนี้เชื่อมต่อกับคลองหลังบ้านพวกเราเลยคิดว่าจะมาลอยกันตรงนี้จะดีกว่าเพราะไม่อยากออกไปข้างนอกแถมยังเฮฮากันได้เต็มที่ด้วย
“มากันครบยังว่ะ”ผมมองไปรอบๆเห็นเพื่อนในกลุ่มเดินจัดของกันเต็มที่งานนี้ไม่เมาคงไม่เลิกแน่นอน สุดๆจริงๆ
“ยังขาดอยู่อีกคนแต่เดี๋ยวก็มามึงรออยู่นี่ก่อนนะ”
“อืม”แล้วมันก็เดินออกไปหาพวกที่เหลือยังขาดใครอีกนะ ผมคิดได้ไม่นานแขกคนนั้นก็เดินเข้ามาที่ศาลาที่ผมนั่งอยู่ ผมเตรียมที่จะลุกหนีพี่มัน หมับ
“ปล่อยผมนะ”
“พี่ของอธิบายก่อนได้ไหม”
“อธิบายดีๆก็ได้จะมากอดผมทำไม”
“พี่ขอกำลังใจ ขอพี่อยู่แบบนี้ก่อนนะ”
“จะพูดก็พูดมา ผมมีเวลาไม่มาก”
“ก็ได้ครับ วันนี้ที่พี่หายไปตามจริงพี่ต้องไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่สะใภ้คนที่นายเห็นเพราะว่าพี่ฟางเค้าบินกลับมาแล้วสามีพี่ฟางติดงานเลยวานพี่ไปแทนตามจริงพี่ก็มีนัดกับเพื่อนจริงๆ แล้วพี่ก็ขอโทษด้วยที่ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้”
“แล้วพี่หายไปไหนมา”
“คือ เรื่องนั้นพี่ยังบอกไม่ได้ มันเป็นความลับ ว่าแต่หายโกรธพี่ยังครับ”
“แล้วพี่ไม่ไปทำธุระต่อหรอครับ”
“ไม่แล้วล่ะเพราะตอนนี้พี่มีสิ่งสำคัญกว่าให้ทำแทน”
“พูดเฉยๆก็ได้จะยื่นหน้าเข้ามาทำไม”ผมรีบดันหน้าพี่มันออกเพราะตอนนี้เพื่อนผมเริ่มเดินเข้ามาทางนี้แล้ว
“ปล่อยไปก่อนก็ได้ คืนนี้ไม่รอดแน่”
“ว่าไงนะครับ”
“อะไร เปล่านี่ นั่นเพื่อนเรียกแล้ว”
“ไหน คระ”ฟอด “ทำบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็คิดถึง”
“ไปไกลๆเลยคนบ้า”สงสัยผมคงจะต้องไปให้หมอฉีดยาลดการเต้นของหัวใจบ้างล่ะเพราะว่าช่วงนี้มันชอบเต้นแรงจนเกินเหตุแล้ว
    ผ่านไปจนถึงเวลาเที่ยงคือเราทั้งหมดร่วมกันลอยกระทง แล้ววันนี้ผมก็มีความสุขอีกวันเพราะผมได้ลอยกระทงกับคนสำคัญของผมถึงแม้ว่าพวกท่านจะไม่ว่างแต่แค่มีเจ้าพวกเพื่อนที่ตอนนี้เริ่มเลื้อยแล้วก็คนคนนี้ก็พอแล้ว
“ขอบคุณนะครับที่มาวันนี้”
“พี่ต้องขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้และพี่สัญญาว่ามีอะไรจะบอกนายก่อน”
“ครับ”ผมนั่งเหม่อไปบนท้องฟ้าไม่รู้นานเท่าไหร่จนได้ยินเสียงของพี่เทลที่ตอนนี้เดินไปหยิบกีตาร์มาจากไอ้พวกนั้นก่อนที่พี่แกจะตะโกนเรียกผมให้ไปนั่งใกล้ๆ
“เอาล่ะครับหลังจากที่ผมได้ทำการสุ่มซ้อมมานานก็ขอโอกาสมอบเพลงนี้ให้กับคนที่ผมรักหน่อยนะครับ”แล้วพี่มันก็ใช้ไอ้ตี๋ให้ถือโน้ตให้ อย่าบอกนะว่าที่พี่มันหายไปเพราะไปทำอย่านี้ เกินจะบรรยายจริงๆ
อินโทรเพลงค่อยๆเริ่มบรรเลงขึ้นมาท่ามกลางความเงียบเพราะเพื่อนผมตอนนี้ก็หันมาตั้งใจฟังพี่มันมากขึ้น
วันที่ไม่มีใคร วันที่ใจไม่เห็นปลายทาง
ชีวิตที่เลือนราง มีแต่ความมืดมน
เธอเหมือนแสงรำไร ปลอบโยนใจที่ทุกข์และทน
จากนี้ฉันขอเป็นคน ที่จะอยู่เพื่อเธอ
เมื่อความรักไม่มีแบบแผน แค่รักเธอไป
เจอเรื่องร้ายแค่ไหน อย่างไรก็จะรัก
จะดูแลเธอจนกว่า วันที่ฟ้าของเธอสดใส
ตราบที่เมฆฝนยังไม่พ้นไป
ขอเป็นคนข้างๆ เธอ
ยังยืนยันว่าฉันจะอยู่ หากเธอมองใครไม่เจอ
ไม่มีแผนร้ายใดๆ อยากบอกว่าเธอไว้ใจฉันได้เสมอ
ไม่ได้ขอให้รัก แค่ขอให้เธอปลอดภัย
เจอเรื่องร้ายแค่ไหน อย่างไรก็จะรัก
จะดูแลเธอจนกว่า วันที่ฟ้าของเธอสดใส
ตราบที่เมฆฝนยังไม่พ้นไป
ขอเป็นคนข้างๆ เธอ
ยังยืนยันว่าฉันจะอยู่ หากเธอมองใครไม่เจอ
ไม่มีแผนร้ายใดๆ อยากบอกว่าเธอไว้ใจฉันได้เสมอ
จะดูแลเธอจนกว่า วันที่ฟ้าของเธอสดใส
ตราบที่เมฆฝนยังไม่พ้นไป
ขอเป็นคนข้างๆ เธอ
ยังยืนยันว่าฉันจะอยู่ หากเธอมองใครไม่เจอ
ไม่มีแผนร้ายใดๆ อยากบอกว่าเธอไว้ใจฉันได้เสมอ
ความรักไม่มีเหตุผล แค่ปล่อยให้คนอย่างฉันรักเธอ...ก็พอ
**ไว้ใจฉันได้เสมอ - คิว สุวีระ  **
เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากที่พี่มันร้องเพลงจบ พี่มันเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะเอามือผมไปกุมไว้
“ความรักของพี่ไม่มีแผนการใดๆที่มารองรับ ไม่มีเหตุผลว่ารักนายได้อย่างไร แต่ทุกสิ่งที่พี่ทำให้นายมันออกมาจากใจ พี่ไม่ขอให้นายให้อภัยกับเรื่องที่พี่ทำไม่ดี แต่พี่ขอโอกาสรักนายและยืนอยู่เคียงข้างนายต่อไปแบบนี้ได้ไหม ผมคอกเทล ขอรักคุณเบค่อนแบบนี้ตลอดไปได้ไหมครับ” ความตื้นตันที่ผมเก็บไว้ไหลออกมาทางน้ำตาผมไม่คิดว่าคนแบบพี่มันจะทำเพื่อผมขนาดนี้
“ขอบคุณที่รักผมขอบคุณที่ทำเพื่อผมและขอบคุณที่พร้อมจะยืนอยู่เคียงข้างผม”ผมสวมกอดพี่มันไว้ด้วยความโหยหาผมกลัวว่าสักวันมันอาจจะไปเป็นของคนอื่นแต่วินาทีนี้มันเป็นของผมอ้อมกอดที่อบอุ่นแบบนี้ หลายนาทีที่ผมกอดกันจนตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกได้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยความอายเริ่มกลับมาเยือนอีกครั้ง
“พี่รักนายนะ”
“ผมก็รักพี่ครับ” จากนั้นพวกเราก็เหมือนถูกแรงดึงดูดของกันและกันทำให้หน้าของเราเคลื่อนเข้าหากันจนในที่สุดริมฝีปากที่ร้องเพลงเมื่อกี้ก็ทาบทับลงมาความอบอุ่นที่หัวใจเกิดขึ้นพร้อมกับความอ่อนโยนที่ได้รับ เราจูบกันนานจนผมเกือบหมดลมจนต้องประท้วง “อือ”
“ไปต่อกันที่บ้านนะ”
“บ้าหรอ”แล้วความรักของเราก็กลับมาหวานจนเพื่อนๆพากันโห่อีกครั้ง แล้วคุณล่ะดูแลความรักของคุณบ้างรึยังอย่ารอให้โอกาสนั้นหายไปโดยไม่คิดจะทำอะไรเพราะบางทีมันอาจจะเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายก็ได้

สุขสันต์วันลอยกระทงครับ

[minibearsecret]

บทที่9
เฮฮา...ที่บ้านคุณย่า

   หลังจากที่พี่เทลขับรถมาสักพักผมก็ได้ยินเสียงดับเครื่องยนต์คงจะถึงแล้วล่ะ ผมลืมตามองบรรยากาศรอบๆตัวรถ ที่นี่สวยมากบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าผมเป็นบ้านไม้สองชั้นที่ออกแบบคล้ายเรือนไทยสมัยโบราญ ความลงตัวของตัวบ้านและบรรยากาศที่รายล้อมไปด้วยแมกไม้หลายชนิดที่ขึ้นกันอยู่ใกล้กับบริเวณบ้าน และพอมองเยื้องไปทางหลังบ้านจะเห็นไร่องุ่นที่กว้างใหญ่
“สวยไหม”
“ฮะ”
“ชอบไหม”
“ชอบฮะ”
“ชอบพี่หรือชอบบ้านครับ”
“ชอบพะ...เอ้ยเล่นอะไรของพี่เนี่ยฮะ”
“นึกว่าจะชอบพี่สะอีก เสียใจจัง”
“พอเลยแล้วนี่ที่ไหนหรอฮะ สวยมากเลย”
“ที่นี่เป็นบ้านของย่าพี่เอง ท่านชอบที่จะอยู่ที่นี่แล้ววันนี้ท่านก็เรียกพี่กลับมาด้วยทำไมก็ไม่รู้”
“หรอครับ สวยมากเลยน่าอยู่มากด้วย”
“มัวแต่ชมกันอยู่นั่นแหละจะเข้าไหมบ้านหรือจะนอนเล่นกันข้างนอกเลย”
“อ่าวพี่ไตร พี่กลับมาจากใต้แล้วหรอ”ตอนนี้พี่เทลคุยกับใครสักคนที่มีใบหน้าที่จะว่าหล่อก็ได้นะแต่คงน้อยกว่าผมอยู่
“เข้าบ้านได้แล้วมีไรค่อยไปคุยกันในบ้าน แล้วเออ”
“สวัสดีครับ ผมชื่อเบค่อนฮะ”
“คะ...ครับ เข้ามาข้างในก่อน”ว่าแต่พี่เค้าเป็นอะไรหรือเปล่าหน้าพี่เค้าแดงๆนะ
“พี่เทล”ผมยื้อแขนพี่เทลให้ก้มลงมา
“ว่าไงครับ”
“พี่คนเมื่อกี้เค้าเป็นไรหรอ ผมเห็นเค้าหน้าแดงด้วย”
“ฮ่าๆๆ สงสัยเสน่ห์นายคงจะดีมากเกินไปนะ”
“ผมไม่เข้าใจ”
“ช่างมันเถอะ เข้าไปกัน” หลังจากนั้นผมก็เดินตามพี่เทลกับผู้ชายคนนั้นเข้ามาภายในบ้าน ข้างนอกว่าสวยแล้วข้างในนี้สวยกว่าข้างนอกอีก เฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ตกแต่งดูแล้วเจ้าของคงมีความสามารถด้านนี้แน่นอนแถมยังคงจะรวยมากด้วยเพราะแต่ละชิ้นไม่ต่ำกว่าหมื่นแน่นอน
“มากันแล้วหรอ”
“ครับคุณย่า”เบื้องหน้าของผมตอนนี้มีหญิงคนหนึ่งที่น่าจะมีอายุมากแล้วแต่ใบหน้ายังคงความสวยไม่สร่าง เหมือนภาพวาดเลย
“เบค่อน”
“คะ...ครับ มีอะไรหรอครับ”
“เป็นอะไรรึเปล่า พี่เรียกเราตั้งหลายครั้ง”
“ขอโทษฮะ เอ่อ...ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับพอดีว่าคุณท่านงดงามเหมือนภาพวาดมากเลยครับ”
“ฮ่าๆๆ พ่อหนุ่มคนนี้ปากหวานมากเลย ฉันแก่แล้วไม่สวยแล้วหรอกจ้ะ”
“หึ”เสียงหัวเราะของพี่เทลดังขึ้นมาเรียกความสนใจจากผมแทน มันน่าขำตรงไหน ก็สวยอ่ะ
“ว่าแต่เทลไม่แนะนำน้องหน่อยหรอ”
“ครับย่า นี่เบค่อนคนนี้คือคุณย่าเป็นย่าของพี่เองส่วนพี่คนนี้เค้าชื่อไตรเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
“สวัสดีครับ คุณท่านสวัสดีครับพี่ไตร”
“ไหว้พระเถอะจ้ะแล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณท่านหรอกเรียกย่าก็ได้”
“ฮะ คุณย่า”
“แล้วหนูชื่ออะไรจ้ะ”
“ผมชื่อเบค่อนฮะ”
“แล้วเป็นอะไรกับเจ้าเทลล่ะจ้ะ”
“เอ่อคือ...คือว่า”เอาแล้วไงจะตอบยังไงคราวนี้ ใช่เป็นรุ่นน้อง
“ว่าไงจ้ะ”
“รุ่นน้องฮะ/แฟนผมครับ”
“ฮ่าๆๆ”เสียงของคุณย่าหัวเราะออกมาทันทีที่พี่เทลตอบพร้อมผม
“เมื่อกี้พี่พูดว่าไงนะ ใครเป็นแฟนพี่ อย่ามามั่วได้ไหมฮะ ผมไปเป็นแฟนพี่ตอนไหน”
“ก็พี่จะให้เป็นพี่ให้เราเป็นตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้วนะ”
“พี่เทล อย่ามามั่วนะ”
“พี่ไม่ได้มั่วนะ”
“พี่เทล”ผมงอนพี่มันจริงๆด้วยคราวนี้ อะไรกันมาโมเมแบบนี้ได้ไงกันแล้วคุณย่าท่านจะคิดยังไง ตอนนี่ผมมองไปที่คุณย่าท่านกำลังมองพวกผมด้วยสายตาเอ็นดู ทำไมท่านถึงอ่อนโยนขนาดนี่นะ ถ้าครอบครัวของผมเป็นแบบนี้บ้านก็คงดี ผมอยากได้สายตาแบบนี้จากครอบครัวบ้างไม่ใช่ได้พี่ยงเงินทอง ผมรู้ว่าพวกท่านทำเพื่อผมแต่สิ่งที่ผมต้องการจริงๆคือครอบครัว
“โอเคพี่เลิกแกล้งแล้ว เบค่อนเป็นอะไร”
“เปล่าฮะ คุณย่าฮะผมขออะไรบ้างได้ไหมฮะ”
“ไม่ว่าหนูจะขออะไรย่าให้ทั้งนั้นล่ะ”
“ผมขอกอดคุณย่าได้ไหมฮะ”
“อะไรนะ เอาสิ”ผมเดินเข้าไปหาคุณย่าแล้วสวมกอดท่านทันที ความอบอุ่นที่ผมได้รับมันทำให้น้ำตาของผมไหลลงมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวผมสะอื้นออกมาเพียงแค่ได้รับอ้อมกอดจากคนตรงหน้าก็ทำให้ผมรู้สึกดีได้ขนาดนี้ “โอ๋ๆไม่ร้องนะ ไม่ว่าหนูจะเจออะไรมาย่าขอให้หนูเข้มแข็งนะหนูเป็นคนดีย่ารู้ อย่าร้องไห้เลยนะ มันไม่เหมาะกับหนูหรอกนะจ้ะ”คุณย่ากระชับอ้อมกอดมากขึ้น จนในที่สุดผมก็หยุดร้องไห้ผมคลายอ้อมกอดออกมาก่อนจะเช็ดน้ำตา
“ขอบคุณนะฮะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้าหนูคิดถึงพวกเค้าก็บอกออกไปไม่ต้องกลัวว่าพวกเค้าจะรำคาญหรอกนะ”
“แต่ว่า”
“ครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญนะจ้ะ พวกเค้าทำทุกอย่างเพื่อหนู อย่าโทษพวกเค้าเลย”
“ฮะ ผมรู้ว่าพวกท่านทำเพื่อผมแต่บางครั้งผมก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องอยู่คนเดียว”
“หนูไม่ได้อยู่คนเดียวหนูยังมีเจ้าเทลและตอนนี้หนูก็มีย่านะ มาเป็นหลานของย่าอีกคนนะเบค่อน”
“ฮะ คุณย่า” วันนี้ผมมีความสุขจังผมได้รับความรักจากคนที่เพิ่งจะเคยเจอหน้าพียงแค่ไม่กี่นาทีแต่มันกลับทำให้ผมมีความสุขจนลืมความทุกข์
“งั้นก็แปลว่านายยอมเป็นแฟนพี่แล้วสินะ”
“อะไรของพี่อีกฮะ ยังไม่เลิกกวนอีกนะ”
“ก็นายบอกว่าจะมาเป็นหลานคุณย่านายก็มาเป็นแฟนพี่ไง”
“ใครบอกผมมาเป็นหลานไม่ได้มาเป็นหลานสะใภ้นะ”
“คุณย่าครับ น้องไม่ฟังผม”
“แต่คุณย่าฮะ พี่เทลดื้อก่อนนะ”
“ฮ่าๆๆ”
“คุณย่า/คุณย่า”
“เอาเถอะจ้ะ ยังไงก็เป็นหลานย่าอยู่ดี ไปเบค่อน ไปกินข้าวกับย่าดีกว่า ย่ามีเรื่องอยากคุยกับหนูอีกเยอะเลย”
“ฮะ”ผมเดินตามคุณย่ามาทันทีแล้วทิ้งพี่เทลที่ตอนนี้โดนพี่ไตรแซวจนไปไม่ถูก
   หลังจากที่กินข้าวเสร็จพี่เทลกับพี่ไตรก็ออกไปดูไร่องุ่นส่วนผมนั่งคุยอยู่กับคุณย่า ท่านเป็นคนที่อารมณ์ดีมากและที่มาวันนี้เพราะว่าท่านอยากเห็นหน้าผมเพราะพี่เทลดันไปบอกว่าผมเป็นแฟนพี่เทล ท่านเลยอยากจะรู้จัก จนในที่สุดพวกพี่เทลก็กลับเข้ามาในบ้านพวกเราแยกย้ายกันไปอาบน้ำที่ห้องใครห้องมัน เพราะว่าที่นี่มีหลายห้องผมเลยมีห้องส่วนตัวหลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอน วันนี้ผมบอกับตัวเองได้เต็มปากว่าผมมีความสุขสุดๆมากกว่าวันไหนๆและวันนี้ผมก็ได้รับรู้ว่าไม่ว่ายังไงพี่เทลก็ดื้อไปเปลี่ยนแถมยังชอบหยอดเวลาเผลออีกด้วย ตามไม่ทันจริงๆแล้วผมสุดท้ายผมก็เผลอหลับไปเพราะความเพลีย

[minibearsecret]

บทที่10
จะรักให้ดี...ต้องมีความเชื่อใจ

หลังจากกลับมาจากบ้านคุณย่า เราทั้งคู่ก็กับมาใช้ชีวิตตามปกติ พี่เทลไปทำงานทุกวันส่วนผมก็กลับไปเรียนเหมือนเดิม ทุกอย่างดูเรียบง่ายไม่มีอะไรมากมายผ่านมาหลายอาทิตย์จนวันนี้
“เบค่อนวันนี้มาหาพี่หน่อยสิ”
“ไปทำไมฮะ”
“พี่อยากกินข้าวเที่ยงด้วย”
“ตอนเที่ยงผมไม่ว่างฮะ”
“อ่าว งั้นว่างตอนไหนก็มานะ”
“ฮะ”
หลังจากที่ผมวางสายผมก็ขับรถออกมาที่บริษัทของพี่มัน หลายคนคงอยากถามใช่ไหมว่าทำไมเมื่อกี้ไม่ตอบตกลง ก็เพราะผมอยากไปเซอร์ไพรส์พี่มันไง ผมขับรถได้สักพักก็ถึงผมเดินเข้าไปหลังจากวันนั้นผมก็สามารถเข้าออกที่นี่ได้สบาย ผมกดลิฟต์ขึ้นไปที่ชั้นบริหารเดินออกมาไปทางห้องพี่มัน
“พี่เลขาคนสวยไปไหนว่ะ”ผมพูดกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะผลักประตูห้องทำงานออกไป สิ่งที่ผมเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าคือชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนกอดกันในท่าที่ฝ่ายหญิงกำลังจะล้มลง ความรู้สึกจุกมันตีตื้นขึ้นมาที่ลำคอ ขอบตาของผมเริ่มร้อนร่างกายของผมสั่งการให้ก้าวขาหนีออกมา หนีไปจากภาพที่อยู่ตรงหน้าก่อนที่น้ำตาจะหล่น
“อ่าวคุณเบค่อน มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ ไม่เข้าไปข้างในก่อน”เสียงของพี่ที่เป็นพนักงานที่เดินผ่านมาทักผมในจังหวะที่ผมจะก้าวหนีออกมา
“เบค่อน เดี๋ยว ฟังพี่ก่อน”ผมไม่สนใจที่จะฟังเสียงของใครทั้งนั้นตอนนี้ผมคิดเพียงอย่างเดียวต้องวิ่ง วิ่งไปให้ไกลจากตรงนี้
# คอกเทล #
“อ่าวคุณเบค่อน มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ ไม่เข้าไปข้างในก่อน” เสียงของใครสักคนดังขึ้นทำให้ผมรู้ตัวว่าผมกับคุณเลขาอยู่ในท่าที่ไม่สมควรและมันก็ไม่สมควรอย่างยิ่งที่น้องจะต้องมาเห็น แบบนี้เข้าใจผมผิดชัวร์
“เบค่อน เดี๋ยว ฟังพี่ก่อน”ผมพยายามเรียกน้องทันทีที่น้องรู้ว่าผมมองมาน้องก็วิ่งหนีไปทันที ผมรีบวิ่งตามแต่น้องดันหนีลงไปทางลิฟต์อีกตัวก่อน
“ปิดทางเข้าออก ห้ามให้เบค่อนออกไปจากบริษัทได้เด็ดขาด”ผมรีบโทรไปบอกยามข้างล่างให้กันตัวน้องไว้ก่อน เพราะถ้าน้องยังเข้าใจผิดแบบนี้ต่อไป ผมคิดว่าผมคงอกแตกตายแน่นอน ดูก็รู้ว่าน้องกำลังจะร้องไห้
End
   หลังจากที่ผมวิ่งออกจากลิฟต์ผมก็เห็นยามหลายคนมาปิดทางออกไว้ทุกทาง พี่มันยังจะเอาอะไรอีกแค่นี้ยังทำร้ายใจกันไม่พออีกหรอ
“พวกเราคงไม่สามารถปล่อยให้คุณเบค่อนออกไปจากที่นี่ได้ ต้องขอโทษด้วยครับ”
“พวกคุณปล่อยผมออกไปเถอะครับ ผมไม่อยากเจอหน้าหมอนั่นแล้ว”
“แต่พี่ปล่อยให้เราเข้าใจผิดแบบนั้นไม่ได้”เสียงของพี่เทลดังขึ้นข้างหลัง แปลว่าตามลงมาทันสินะ
“ผมเข้าใจอะไรผิด ยังไงภาพมันก็ฟ้องให้เห็นอยู่แล้ว”
“พี่ขอร้อง ฟังพี่อธิบายก่อนได้ไหม”
“พี่จะอธิบายหรือแก้ตัว ยังไงผมก็ไม่สนใจ”
“เบค่อน มีเหตุผลหน่อยสิ”
“มีเหตุผลหรอ ได้ฮะ งั้นผมขอถามพี่บ้างว่าถ้าคนที่เข้าไปเห็นภาพนั้นไม่ใช่ผมแต่เป็นพี่แล้วคนที่ยืนอยู่กับผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่พี่แต่เป็นผม พี่จะรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เห็น”หลังจากพูดจบพี่มันเงียบไปทันที เหอะ ใครกันแน่ไม่มีเหตุผล
“พี่ขอโทษ แต่ขอร้องฟังที่พี่อธิบายก่อนได้ไหม หลังจากนั้นแล้วพี่จะไม่แก้ตัวอะไรอีกเลย”
“แล้วพี่จะเอาอะไรมาอธิบายกับผม ไหนล่ะหลักฐาน”
“ถ้าพี่หาหลักฐานได้นายจะฟังที่พี่พูดใช่ไหม”
“ถ้าหาหลักฐานมาได้ผมจะลองคิดอีกที”
“ได้ พี่จะหาหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง”
“ได้ผมให้โอกาสพี่ เย็นนี้เจอกันที่คอนโด ผมจะรอดูว่าพี่จะเอาอะไรมาพิสูจน์”
“จริงหรอ  งั้นไปตอนนี้เลยได้ไหม”
“กลับไปทำงานของตัวเองให้เสร็จซะ อย่าทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน”
“ใครจะมาเดือดร้อน”
“พี่ลองหันไปมองรอบๆดูก่อนจะพูดได้ไหม พี่ทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองตลอด คนอื่นต้องวุ่นวายเพราะเรื่องนี้ตั้งกี่คน พี่เห็นไหม”ก็ตั้งแต่พี่มันวิ่งตามมาก็สั่งงานคนนั้นคนนี้ตลอดให้ช่วงกันอย่างนั้นอย่างนี้จนทุกคนต้องทิ้งงานเพื่อมาช่วยกัน
“เออ คือว่า ก็พี่ไม่อยากให้นายเข้าใจผิด” ท่าของพี่มันดูแปลกไปจากเดิม ไอ้อาการเกาท้ายทอยแล้วไม่ยอมสบตานี่มันเรียกว่าอาการเขินของพี่มันได้ไหมนะ
“ไปทำงานได้แล้ว”
“แต่พี่” ฟอด ผมไม่รอให้พี่มันพูดจบก็เขย่งปลายเท้าขึ้นไปหอมแก้มพี่มันทันที อายนะแต่พี่มันทำตัวน่ารักก่อนทำไมล่ะ
“จะไปทำงานหรือไม่ไป”
“ขออีกรอบได้ป่ะ”
“ไปทำงาน”
“ครับ ตามบัญชา เย็นนี้เจอกันนะ ที่รัก จุ๊บ”ที่มันก้มหน้าลงมาจูบปากผมเบาๆไม่ได้ล่วงล้ำใดๆ
“ไอ้พี่บ้า”ผมรีบเดินหนีออกจากที่นั้นทันที เป็นคุณยังจะยืนอยู่อีกไหมล่ะก็เล่นมามุงกันเกือบทั้งบริษัทแร้วไอ้ที่ทำเมื่อกี้ก็น่าอายจะตาย หลังจากนั้นผมก็แวะหาของกินก่อนจะกลับไปนั่งรอพี่มันที่ห้อง เหตุผลที่ผมยอมให้โอกาสอาจจะเป็นเพราะคำพูดก่อนที่ผมจะกลับมาจากบ้านคุณย่าที่ท่านพูดไว้ก็ได้ เพราะท่านพูดไว้ว่า *คนรักกันถ้าจะอยู่กันให้ยั่งยืนควรที่จะไว้ใจ เชื่อใจและรับฟังเหตุและผลของทั้งสองฝั่ง ไม่ควรเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง ชีวิตคู่อาจจะมีอุปสรรคมากมายมาให้เราทั้งคู่ได้ทดสอบอยู่เสมอแต่เราจะผ่านมันไปได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับคนทั้งสองเท่านั้นที่จะตอบได้* นั้น                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 แหละผมเลยยอมที่จะรับฟังพี่มันอีกสักครั้งก่อนที่จะตัดสินใจเพราะไม่แน่หากผมตัดสินใจด้วยตัวเองคนเดียวอาจจะเป็นสิ่งที่ตัดสินใจผิดไปตลอดก็ได้

[minibearsecret]

บทที่11
เพราะรัก...จึงเชื่อใจ

หลังจากกลับมาจากที่หาอะไรมาทำฆ่าเวลารอพี่มัน อยากจะรู้นักว่าพี่มันจะเอาหลัฐานอะไรมา แต่จะว่าแกล้งพี่มันดีกว่า เค้าบอกว่าจะอยู่อย่างมีความสุขชีวิตต้องมีสีสัน เราก็ควรที่จะต้องหาสีสันให้กับชีวิต โทษฐานทำให้เสียใจงั้นยาถ่ายคงจะสนุกนะ ผมใช้เวลาที่เหลือในการนั่งเตรียมแผนการ ไม่นานพี่มันก็กลับมา
“เอาล่ะ พร้อมเล่ายังครับ”ผมรีบพุ่งประเด็นทันที อยากเห็นพี่มันท้องเสียแล้ว ฮ่าๆๆ
“ครับๆ พี่มีหลักฐานมาให้เป็นภาพจากกล้องวีโอวงจรปิดที่อยู่ในห้องแล้วก็พยาน2คนที่อยู่ในเหตุการณ์”
“พยาน”ผมลองนึกไปถึงเรื่องตอนนั้น ห้องนั้นมีคนอื่นอยู่อีกหรอเนี่ย ทำไมไม่เห็นนะ งานเข้า
“ใช่พยาน ในห้องมีอีก2คนที่อยู่ด้วย แต่นายคงไม่ทันเห็นสิ่นะ”
“เออ...คือ”เอาแล้วไงพี่มันคงจะคิดว่าเราหึงพี่มันจนไม่ดูอะไรแน่เลย ว่าแต่เราหึงพี่มันหรอ “เรื่องนั้นช่างมันก่อนผมขอดูรูปก่อน อธิบายมา”
“หึๆ”ผมเกลียดตอนที่พี่มันหัวเราะแบบนี้ที่สุดมันดูชั่วร้ายมากเลยอะ
พี่มันเปิดให้ดูเป็นตอนที่มีคน3คนเดินเข้ามาในห้อง2คนเป็นผู้ชายที่ผมไม่รู้จักแต่อีกคนเป็นพี่เลขาคนสวยที่หายไป แล้วก็เป็นภาพที่พี่เลาขาคนสวยกำลังจะเดินออกจากห้องแต่สะดุดสายไฟตรงนั้นแล้วกำลังจะล้ม พี่มันที่อยู่ใกล้ที่สุดเลยเข้าไปช่วย พระเอกเวอร์อะ ชิ น่าหมั่นไส้
“แล้วผมจะเชื่อได้ไงว่าไม่ใช่ภาพตัดต่อ”
“งั้นพี่จะพาไปหานักธุรกิจ2คนที่อยู่ในเหตุการณ์ นายจะได้เชื่อ”
“ตามจริงพี่ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ ผมไม่เห็นว่ามันจะจำเป็นอะไรขนาดนั้น”
“เพราะนายกำลงจะเข้าใจพี่ผิด พี่เลยต้องทำ เพื่อนายพี่ทำได้ทุกอย่าง”
“ผมสำคัญกับพี่ขนาดนั้นเลยหรอครับ”
“ใช่ถ้านายรักใครสักคนนนายก็คงไม่อยากให้เค้าคนนั้นเข้าใจนายผิดโดยที่นายไม่ได้ทำอะไรเลยหรอ พี่ยอมไม่ได้ พี่บอกแล้วไงว่านายเป็นเหมือนหัวใจของพี่ นายมีค่าสำหรับพี่มาก นายเป็นสิ่งสำคัญที่หาอะไรมาแทนไม่ได้ พี่อยากให้นายรู้ไว้ว่าพี่ชอบนายจริงๆ และตอนนี้พี่ก็รักนายมากด้วยนะ” บ่าคนกำลังเบี่ยงประเด็นยังย้อนกลับมาได้อีก คิดว่าคนฟังจะไม่รู้สึกเลยรึไง บอกรักได้ง่ายๆ อายเป็นนะ
“พี่พูดว่ารักได้ง่าย พี่พูดกับใครบ่อยรึเปล่า”
“พี่ไม่รู้จะบอกนายให้เชื่อยังไง แต่พี่ขอบอกว่าพี่พูดคำนี้จากใจทุกครั้งแล้วพี่ก็พูดกับคนที่สมควรจะได้รับมัน และนายคือคนนั้นพี่ต้องพูดเพราะพี่อยากให้นายรู้ไว้ว่าพี่รักนาย ก่อนที่พี่จะไม่สามารถพูดมันได้อีก”
“พี่พูดเหมือนจะนอกใจกันงั้นแหละ”
“ไม่ใช่นะพี่แค่ เอ๊ะ ว่าแต่พี่ไปอยู่ในใจนายแล้วใช่ไหม ยอมคบกับพี่แล้วใช่ไหม”
“ไม่ใช่พี่อย่ามามั่ว”
“ไม่เป็นไรแค่วันนี้พี่เห็นนายหึงพี่มีความสุขแล้ว”
“ใครหึงใคร พูดผิดพูดใหม่ได้นะ”
“ก็ใครนะ วิ่งหนีไม่ฟังกันเลย เกือบไม่ทันแล้วเห็นไหม”
“แล้วผมหนีทันไหมล่ะ”เฮ้ย แบบนี้พี่มันต้องคิดว่าเราร้อนตัวแน่เลย
“หึๆ พี่ว่าพี่ยังไม่ได้ว่านายเลยนะ”
“หยุดหัวเราะแบบนั้นเลยนะ พี่เทล ไอ้พี่บ้า”
“นายหน้าแดงอีกแล้วนะ ชอบพี่ก็บอกมาเหอะพี่ไม่ว่าหรอก”
“ใครชอบพี่กัน”
“งั้นไม่ชอบพี่แต่รักพี่ใช่ไหม งั้นเรามาแสดงความรักกันเถอะ”
“จะบ้าหรอ แล้วไม่ต้องเดินเข้ามาใกล้ผมเลยนะ”พี่มันทำหน้าได้หื่นจริงๆ จะว่าไปผมอาจจะชอบพี่มันจริงๆแล้วก็ได้นะ ไม่งั้นผมจะรู้สึกแย่เวลาพี่มันไปกอดคนอื่นทำไม ถึงผมจะไม่ค่อยเต็มและหล่อมากแต่ผมก็รู้จักเข้าใจความรู้สึกตัวเองนะ
“เบค่อน เป็นอะไรอยู่ๆก็เงียบไป”
“พี่เทล พี่ว่าการลงทุนมันเสี่ยงมากไหม”
“อะไรเนี่ย แล้วจะไปลงทุนอะไรล่ะ”
“อบมาเหอะ ผมตอบแทนมันจะคุ้มไหม ถ้าเราลงทุนไปแล้ว”
“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเราลงทุนกับอะไรแล้วสิ่งที่เราต้องการได้มันคืออะไรด้วย เพราะบางอย่างคนอื่นอาจจะมองว่ามันไม่คุ้มแต่เราอาจจะมองว่าคุ้มก็ได้”
“แล้วพี่ว่าความรักมันเหมือนการลงทุนไหม”
“ในความคิดพี่ พี่ว่าคล้ายกันนะเพราะการลงทุนอาจจะใช้เงินหรือปัจจัยอื่นแต่ความรักใช้หัวใจเดิมพัน”
“อ่าว ถ้าใช้หัวใจแล้วเราไม่ตายหรอ”
“จบเลยจริงๆ เห็นเครียดๆยังจะมาเล่นมุกเด็กๆอีกนะเรา”
“ว่ามุขเด็กแต่คนแก่ก็ขำไม่ใช่หรอ”
“คำก็แก่สองคำก็แก่ ระวังคนแก่จะทำให้ลุกไม่ขึ้นนะ”
“อะไรลุกไม่ขึ้น”
“ไม่บอกคิดเอา”
“ชิ งั้นถ้าผมยอมเสี่ยงกับความรักโดยการลงทุนใช้หัวใจของผมทั้งหมดในการรักใครสักคนเวลาที่ได้รับผลตอบแทนเป็นความผิดหวัง ผมจะทำยังไง”
“พี่ยังกล้าลงทุนรักเลย ทั้งที่พี่รู้ว่าบางทีมันอาจจะไม่สมหวังแต่พี่ก็ขอลองเพราะไม่แน่อาจจะสมหวังก็ได้”
“เพราะการลงทุนมีความเสี่ยงผู้ลงทุนควรศึกษาการลงทุนให้ดีก่อนตัดสินใจ ถ้าผมจะลงทุนหัวใจรักใครสักคนก็ควรที่จะศึกษาดูใจคนนั้นก่อนใช่ไหมครับ”
“อืม ว่าแต่นายจะไปลงทุนความรักกับใครล่ะ”
“ว่าด้วยเรื่องการลงทุน ก็ต้องนักธุรกิจสิ่ครับ”
“คนนั้นคงโชคดีเนอะ”พี่มันทำหน้าเศร้าอีกแล้ว ที่เรื่องอื่นพี่มันฉลาดจังทีกับเรื่องนี้กลับไม่เข้าใจ
“ใช่ครับผู้ชายคนนั้นโชคดีมาก พี่อยากรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”
“ตามจริงพี่ก็ไม่อยากจะรู้หรอกนะว่านายชอบใคร แต่อย่างน้อยพี่อาจจะรู้จักคู่แข่งก็ได้”
“ใช่ครับ พี่ต้องรู้จักเขาดีแน่นอน”
“แล้วเค้าเป็นใครล่ะ”
“เค้ารอพี่อยู่ที่ห้องน้ำครับ”
“ที่นี่หรอ นายคงคิดจะบอกพี่แล้วสิ่นะ ตามจริงนายก็สมควรโกรธเรื่องวันนี้อยู่หรอกแต่พี่มึคิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้”
“ก่อนที่พี่จะโวยวายพี่ช่วยไปพบเค้าก่อนได้ไหม เค้ารอที่จะเจอพี่นานแล้วนะ”
“เฮ้อ ได้ พี่คงต้องเตรียมใจสิ่นะ”
“อย่างตกใจล่ะครับ”แล้วพี่มันก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ หายไปสักพักพี่มันก็เดินออกมาทำหน้างงได้ฮามาก
“พี่ไม่เห็นมีใครเลย แกล้งพี่หรอ”
“เปล่านะครับ คนที่ผมอยากจะศึกษาดูใจด้วยอยู่ในนั้นจริงๆ” สายตาของผมมองไปที่โทรทัศน์ตอนนี้มีรายการเพลง แถมเพลงที่กำลังจะเล่นเป็นเพลงที่เข้ากับสถานการณ์ตอนนี้ด้วย ผมเปิดเสียทีวีให้ดังมากขึ้น “พี่ฟังนะ”
แค่หนึ่งคำนี้ ช่วยฟังดีๆ ให้ขึ้นใจ
กลับบ้านไปนะ ว่างตอนไหน
ช่วยไปที่หน้ากระจกเงา เธอจะพบคนนั้น
คนที่ฉันต้องการ ต้องการที่จะบอกเขา
   ฝากบอกเพียงเบาๆ ฉันรักเขาคนนั้นหมดหัวใจ   
คนในกระจก แกรนด์ เดอะสตาร์
พี่มันทำหน้างงยิ่งกว่าเดิม
“เอางี้พี่กลับเข้าไปใหม่นะ แล้วพี่ก็บอกผมว่าพี่เห็นอะไรในนั้นบ้างที่ไม่ใช่สิ่งที่เหมือนกับอย่างอื่น”
“หวังว่าคงไม่ได้แกล้งพี่หรอกนะ”แล้วพี่มันก็เข้าไปก่อนจะตะโกนออกมา “พี่ไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
“เอางี้พี่นึกถึงเนื้อเพลงสิ่แล้วลองทำตามพี่จะรู้” สักพักพี่มันก็วิ่งออกมาก่อนจะกอดผม หวังว่าจะเข้าใจนะ
“จริงใช่ไหม ไม่ได้โกหกพี่นะ ยอมคบกับพี่แล้วนะ”
“ใครบอกยอมคบ ผมแค่บอกว่าจะศึกษาดูเฉยๆ”
“ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ”
“ผมว่าพี่คงเหนื่อยกินน้ำหน่อยนะ”
“ครับ”พี่มันรับไปแล้วดื่มจนหมดแก้ว เวลาแห่งความสนุกกำลังมา อย่าคิดว่าผมจะโหดขนาดที่ใส่เยอะ เปล่าครับผมเอาแค่หมดแรงเฉยๆไม่อันตรายเพราะผมปรึกษากับคุณหมอประจำบ้านแล้ว
“พี่รู้ไหม ว่าผมโกรธพี่มากเลยนะตอนที่เจอเรื่องเมื่อตอนเที่ยง เพราะผมเชื่อคุณย่าหรอกนะ ผมคิดว่าการแก้แค้นเป็นสิ่งไม่ดีแต่ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่ใช่การแก้แค้น พี่ต้องเข้าใจนะ ผมขอโทษด้วยนะมันเป็นการเอาคืนเล็กๆน้อยๆเอง”
“พี่ไม่เข้าใจ เดี๋ยวนะ อึก นายทำอะไร”
“พี่ทำผมร้องไห้ ผมเลยทำให้พี่หมดแรงบ้าง”
“อย่าบอกนะว่า”
“ครับ น้ำส้มแก้วนั้นมียาถ่าย”
“นายเล่นขนาดนี้เลยหรอ”
“ผมไม่ได้เล่นผมเอาจริง แต่พี่ไม่ต้องห่วงนะ แค่หมดแรงผมถามหมอแล้ว คิดซะว่าเป็นของขวัญต้อนรับการดูๆกันนะครับ จุ๊บ”ผมก้มลงไปหอมแก้มพี่มันก่อนที่จะเดินออกจากห้องมา วันนี้ผมต้องกลับบ้านนี่หน่า
“ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้าจะทำให้ร้องไม่ออกเลย อึก”เสียงคาดโทษดังตามมาแต่ตอนนี้ผมไม่กล้วหรอก เพราะสิ่งที่รออยู่มันน่ากล้วกว่านี่ ครอบครัวหรอหวังว่าจะเจอนะ ผมอยากจะพูดเรื่องนี้ให้รู้เรื่องสักที ถ้าครั้งนี้ยังเป็นเหมือนครั้งก่อนผมคงต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่างแล้ว

[minibearsecret]

บทที่12
ครอบครัวต้องเข้าใจกัน...มันถึงจะเป็นครอบครัว

หลังจากที่กลับจากคอนโดพี่มันมาผมก็ตรงมาที่บ้านวันนี้เป็นวันครบรอบที่ผมจะต้องกลับบ้านตามที่สัญญากับพวกเค้าไว้ แต่ไม่รู้ว่าพวกเค้าจะกลับมาตามที่บอกไหม รถของทางบ้านแล่นเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้าน ตอนนี้มีรถคุ้นตาอยู่หลายคัน บางทีพวกเค้าอาจจะกลับมาแล้วก็ได้ ผมเดินเข้าไปผ่านห้องรับแขกตอนนี้มีบุคคลผู้ซึ่งเป็นเจ้าของบ้านทั้งสองจับจองที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว จะหาว่าผมรีบก็ได้นะ แต่ผมไม่ชอบอะไรที่มันคาใจมากแบบนี้ ผมเดินไปหยุดที่โซฟสตรงข้ามกับพวกท่าน ท่านมองมาที่ผมเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่ยอมพูด ผมไมเข้าใจ
“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่”
“เบค่อน สบายดีไหมลูก เงินที่ให้พอใช้ไหม”
“ถ้าผมบอกว่าไม่พอใช้พวกคุณจะไปหามาเพิ่มไหมครับ”
“เบค่อน ลูก”
“ยังจำได้ใช่ไหมครับว่ายังมีลูกคนนี้อยู่ผมนึกว่าพวกคุณจะจำได้แค่ว่ามีเพียงภาระที่ต้องดูแลเท่านั้น”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะ”
“หรอครับ”
“เบค่อนลูกต้องเข้าใจพ่อกับแม่นะ ที่พ่อกับแม่ทำ เราทำเพื่อให้ลูกอยู่สบายนะ”
“ก่อนที่พวกคุณจะให้ผมเข้าใจพวกคุณเคยเข้าใจผมกันบางไหมครับว่าผมต้องการอะไร”
“แล้วลูกต้องการอะไร พ่อจะหามาให้แค่ลูกบอกมาพอกับแม่จะทำให้”
“ถ้าเป็นรถคันใหม่ แม่จะซื้อให้หรือว่าจะเอาอย่างอื่นแม่ก็ให้ได้”
“พอเถอะครับ ที่พวกคุณทำอยู่มันไม่ต่างจากทำไปตามหน้าที่เลยนะครับ ผมถามจริงๆพวกคุณอยากให้ผมเกิดมาจริงรึเปล่า”
“โธ่ เบค่อน ทำไมลูกพูดแบบนี้ ใครมาพูดอะไรให้ลูกฟังค่ะ”
“ไม่มีหรอกครับ ผมเพียงแค่คิด คิดว่าจะมีไหมซักวันที่ผมจะได้สิ่งที่ผมเฝ้ารอที่ไม่ใช้สิ่งนอกกายแบบที่พวกคุณหามาให้ แต่เป็นสิ่งที่ควรจะมีในครอบครัว  พวกคุณหามันให้ผมได้ไหม”
“ลูกต้องการจะบอกอะไร”
“ผมอยากได้ความรัก อยากได้เวลา อยากได้อ้อมกอดของพ่อแม่ อยากได้ความสนใจ อยากได้ ฮึก ครอบครัวที่อบอุ่น ฮึก และอย่างสุดท้าย ฮึก อยากได้พ่อกับแม่คนเดิมที่เข้าใจผมมากที่สุดกลับคืนมา ให้ผมได้ไหมครับ”น้ำตาแห่งความเสียใจไหลออกมาไม่ขาดสายจากดวงตาของผมและตอนนี้มันก็กำลังไหลออกมาจากดวงตาของพวกท่าน เหมือนกัน พวกเราสามคนปล่อยให้เวลาเดินต่อไปโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา แม่นมที่คอยดูแลผมท่านยืนดูอยู่ห่างๆ ท่านคงจะรู้ว่ามันคงจะถึงเวลาที่ผมควรจะพูดออกมา จนในที่สุดพ่อก็เป็นคนทำลายความเงียบนี้
“เบค่อน พ่อขอโทษที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของลูกเลย พ่อมัวแต่มองว่าลูกควรจะได้รับสิ่งที่สะดวกสบาย และคอยขีดเส้นชีวิตของลูดอยู่ตลอดเวลา”
“แม่ก็ด้วย แม่ขอโทษนะ พวกเราไม่ขอให้ยกโทษให้แต่ขอให้พ่อกับแม่ได้ชดใช้กับสิ่งที่ผิดพลาดได้ไหม”
“ผมไม่เคยโกรธพ่อกับแม่ เพียงแค่บางครั้งผมก็น้อยใจและเสียใจ จนได้มาเจอคุณย่าท่านสอนอะไรผมหลายอย่างจนผมเริ่มคิดที่จะพูดมันออกมา ท่านบอกว่าถ้าเราไม่คิดที่จะแก้ไข สิ่งที่ผิดพลาดมันก็ยังคงจะดำเนินแบบนี้ต่อไป”
“เห็นทีเราคงจะต้องไปขอบคุณท่านซะแล้วที่ทำให้เรารู้ว่าเราผิดพลาดตรงไหน ว่าแต่ท่านเป็นใครกันลูก”
“จะว่าไปผมก็ไม่เคยถามชื่อท่านเลย แต่ท่านเป็นย่าของพี่เทลฮะ ผมว่าพ่อกับแม่น่าจะรู้จักพี่เทลนะ เค้าเป็นนักธุรกิจเหมือนกัน”
“เทล นักธุรกิจ อย่าบอกนะว่าคุณคอกเทลเจ้าของ RTMK กรุ๊ปนะหรอ”
“น่าจะประมาณนั้น เห็นพี่มันเคยบอกนะ”
“ลูกไปสนิทกับคุณเค้าได้ยังไง”
“เรื่องมันยาว เล่าหลายวันก็ไม่จบ แต่ว่าตอนนี้ผมหิวข้าวแล้วอา พ่อครับแม่ครับไปกินข้าวกันนะ”
“จ่ะ ต่อจากนี้พ่อกับแม่สัญญาว่าจะพยายามทำตัวให้ว่างแล้วมากินข้าวกับลูกให้มากที่สุด”
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ สิ่งที่ทำอยู่เพื่อผมมันก็หนักอยู่แล้ว ขอแค่เข้าใจและคิดถึงผม ผมก็ดีใจแล้วครับ”
“เฮ้อ ใครได้ลูกไปคงจะปลื้มใจตายเลย ว่าแต่มีแฟนยังเนี่ยพ่อหนุ่มหล่อของแม่”
“แต่พ่อว่านะ แบบนี้คงจะได้ลูกเขยมากกว่า ดูท่าจะแห้วหญิง”
“โธ่ พ่อ ไม่เคยเข้าข้างผมอ่ะ ถ้าผมได้ลูกเขยขึ้นมาจริงๆจะรู้สึก”
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยขอแค่ลูกเขยเป็นคนดีแล้วก็หล่อ แม่ยกลูกให้เลย”
“ให้ตายเถอะ ผมไม่เอาสามี ผมจะเอาภรรยา”
“เหมือนจะได้ยินอะไรแปลกๆ ไม่ทราบว่านี่ใช่บ้านเด็กดื้อรึเปล่าครับ”
“พี่เทล มาได้ไงเนี่ย”
“คุณคอกเทล/คุณคอกเทล”เสียงพ่อกับแม่พูดออกมาพร้อมกัน รู้จักกันจริงๆหรอ งงแฮะ
“สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่”
“เฮ้ย นี่พ่อแม่ผม ผมไม่ยกให้หรอกนะ”
“เสียมารยาทเจ้าลูกคนนี้”
“แม่อ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าไม่เป็นแบบนี้คงไม่ใช่หมอนี่”
“ค่ะ ว่าแต่มีธุระอะไรรึเปล่าค่ะ”
“อ๋อ พอดีมีเรื่องจะมาคุยกับคุณพ่อคุณแม่ครับเรื่องเจ้าตัวแสบแล้วก็มาคิดบัญชีกับเจ้าตัวเค้าด้วย ดีที่ยาไม่แรง”
“ก็บอกไปแล้วว่าใช่นิดเดียวไม่ได้ทำร้ายแค่ลงโทษ”
“หึหึ ระวังพี่ เอา คืนนะครับ”ผมจะไม่คิดมากถ้าสายตาของพี่มันไม่น่าขนลุกแถมพี่มันยังเน้นคำว่าเอาซะชัดเชียว
“เออ คือ ผม ผมไปกินขนมก่อนนะครับ คุยกันตามสบายเลยครับ”เผ่นสิครับงานนี้  ผมนั่งเล่นอยู่ในห้องครัวกับแม่นมแล้วก็พี่ๆที่ทำงานสักพักพี่มันก็มาตามดูเหมือนว่าพี่มันจะเป็นที่ถูกใจของสาวๆ
“ลากผมมาทำไมเนี่ย ผมกินอยู่ไม่เห็นหรอ”
“เห็นแต่คุยธุระกับพี่ก่อน”
“แล้วมีไรฮะ”
“พี่บอกพ่อกับแม่พี่แล้วก็พ่อแม่นายแล้วนะเรื่องของเรา”
“ห้ะ”เงิบสิครับ อะไรกันเนี่ย
“ท่านไม่ได้ว่าอะไรท่านบอกว่าเราโตกันแล้วตัดสินใจกันได้ เลยปล่อยให้เราตัดสินใจ แล้วก็พรุ่งนี้พ่อกับแม่พี่อยากเจอเรา ไปหาท่านกับพี่นะ”
“คือ ถามสักคำไหมว่าอยากเจออ่ะ”
“อะไรนะครับ”
“อ๋อ เปล่าครับ ผมแค่บอกว่าผมไม่ไปได้หรอครับ”
“ฮ่าๆๆก็รู้ตัวนี่ครับ งั้นพรุ่งนี้พี่จะมารับ แล้วก็ค้างที่ห้องพี่นะ”
“ทำไมต้องค้างอ่ะ”
“ก็กว่าจะคุยเสร็จก็ดึกไม่อยากให้มารบกวนพวกท่าน แล้วก็พี่มีเรื่องจะให้ช่วยด้วย”
“อืม งั้นก็ได้ฮะ”
“งั้นวันนี้พี่กลับนะ”
“อ่าว ไม่ทานข้าวเย็นด้วยกันหรอฮะ”
“วันนี้พี่ติดธุระ แต่พี่ไม่พลาดโอกาสหน้าหรอก”
“งั้นแล้วแต่พี่จะสะดวกครับ ผมส่งแค่นี้นะ”
“ครับ ฟอด ชื่นใจจัง”
“เฮ้ย ให้ตายเถอะฉวยโอกาสตลอด”พี่มันไม่ฟังผมหรอกครับว่าผมจะว่าอะไรพอหอมแก้มเสร็จก็หนีขึ้นรถเลย ปล่อยผมค้างอยุ่คนเดียว พอหันกลับมาเจอพ่อกับแม่ยืนอยู่อายสิครับงานนี้ ท่านก็ไม่ได้พูดอะไรแต่กลับยิ้มล้อผมซะงั้น อายเป็นนะ

[minibearsecret]

บทส่งท้าย
เมื่อทุกอย่างลงตัว...เราก็มีความสุข

พอเช้ามาพี่มันก็บอกว่าจะมารับตอนเย็น ให้ผมรีบทำธุระต่างๆให้เสร็จ ผมก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรพี่มันถึงอยากให้ผมพักผ่อนเยอะๆ มาแปลก
พอตกเย็นพี่มันก็มารับผมแล้วก็เข้าไปคุยอะไรกับแม่นมก็ไม่รู้ เสร็จแล้วพี่มันก็พาผมมาที่บ้าน บ้านอย่างหรูอ่ะ บ้านผมเทียบไม่ติดอ่ะ ใหญ่เวอร์ไม่รู้จะใหญ่ไปไหน พอลงจากรถพี่มันก็พาเดินเข้าไปในบ้านมีพี่ที่ทำงานบ้านหลายคนเดินออกมารับของแล้วก็มีหลายคนเดินออกมาแอบมองที่ผม เห้ ผมรู้ว่าผมหล่อแต่ช่วยอย่าแอบมอง เพราะผมก็เขินเป็น
“ไปคุยกันที่ห้องรับรองก่อนนะ”
“ฮะ”พี่มันเดินนำผมไปเรื่อยๆพามาหยุดที่ห้องที่น่าจะเป็นห้องรับรอง เมื่อเปิดประตูเข้าไป ผมก็เห็นบุคคลนั่งรออยู่ก่อนแล้วสองท่าน ประหม่ามากตอนนี้ บรรยากาสดุตึงเครียดแปลกๆ อย่าบอกนะว่าที่เห็นเนี่ย พ่อกับแม่พี่มัน พอผมนั่งลงก็ชิงพูดก่อนเพื่อรักษามารยาทที่ดีของคนหล่อ
“สวัสดีครับ”
“อืม เทลไม่แนะนำหน่อยหรอ”
“ครับ นี่เบค่อนครับที่เคยบอกไว้”พอพี่มันแนะนำผม ความกดดันยิ่งมากขึ้นไปอีก
“หนูเป็นอะไรกับเจ้าเทลล่ะ”เสียงของคนที่น่าจะเป็นพ่อพี่มันถาม เอาแล้วไงคำถามนี้
“พ่อครับ น้องกล้วนะครับ”
“ฮ่าๆๆ ตามจริงก็ไม่ได้อยากจะแกล้งแต่แฟนแกดันน่ารักขนาดนี้เองนี่หว่าจริงไหมคุณ”
“ใช่ค่ะ ไม่ต้องกล้วแม่กับพ่อนะ เราไม่ได้ว่าอะไรหรอก หนูออกจะน่ารักขนาดนี้”
“ครับ”บรรยากาสะกดดันหายไปแล้ว ผมแอบถอนหายใจเบาๆเกร็งซะนานเชียว
“ไง ถึงกับถอนหายใจเลยหรอ”ไอ้พี่บ้าดันมาแซวกันอีก
“จะบ้าหรอ”
“หึหึ”
“ขำอะไร พอเลย”
“เทลก็ไปแกล้งน้อง ว่าแต่อยู่กินข้าวเย็นกับแม่นะลูก”
“ค ครับ”
“ไม่ต้องเกร็งหรอจ้ะ ตามสบายคิดว่าที่นี่เป็นบ้านหนูละกันนะ”
“ครับ คุณแม่”
“มาให้แม่กอดหน่อย จะบ้าตาย รักอ่ะ”
“ไม่ได้แม่ นี่เมียผม”
“จะบ้าหรอ ผมไปเป็นเมียพี่ตอนไหน อย่ามามั่ว ที่บ้านคุณย่าก็ทีนึงแล้วนะ”
“ก็อยากให้เป็น”
“ยังอีก”
“ฮ่าๆๆ พ่อว่าไปกินข้าวกันดีกว่านะ”
“ครับ” เราก็กินข้าวกันไปคุยกันไป ทำให้ผมรู้ว่าพ่อแม่พี่เทลเป็นคนที่อารมณ์ดีมากเป็นกันเองด้วย ผมรู้สึกโชคดียังไงไม่รู้สิ่
หลังจากกินข้าวเสร็จพี่มันก็พาผมมาลาคุณพ่อคุณแม่ แล้วพาผมขึ้นรถมาที่คอนโดพี่มัน จะว่าไปมีงานอะไรให้ช่วยหว่า
“พี่เทลงานอะไรอ่ะ”
“ถึงห้องเดี๋ยวก็รู้”
พี่มันไม่ยอมบอกแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร งจะเป็นงานที่อธิบายยากมั้งเลยต้องเห็นก่อน พอมาถึงห้องพี่มันก็พาผมไปที่ห้องนอน ทีแรกก็งง แต่พอเปิดเข้าไปยิ่งงงกว่าเดิม เทียนหอมหลายสีถูกจัดวางเป็นรูปหัวใจอยู่ตรงกลางห้องพร้อมกับเพลงที่คลอเบาๆ
“นี่มันอะไรกันฮะพี่เทล”
“เบค่อน พี่มีเรื่องอยากให้ช่วย”
“อะไรครับ”
“แต่งงานกับพี่นะ”อึ้งสะครับงานนี้ อยู่ดีๆก็ถูกเจ้าของธุรกิจหลักล้านมาขอแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ
“ค คือ”
“ในเมื่อทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว ทั้งสองฝ่ายก็เข้าใจตรงกัน ไม่มีอะไรแล้ว แต่งงานกับพี่นะครับ”
“ครับ”ใครจะว่าผมใจง่ายก็ยอมอ่ะตอนนี้ ทำไงได้ก็รักพี่มันไปหมดใจแล้วนี่
“ขอบคุณนะครับ ที่ยอมรับในตัวพี่คนนี้ ขอบคุณที่รักพี่ ขอบคุณกับทุกๆสิ่ง”
“ผมต่างหาดที่ควรจะขอบคุณพี่เทล ขอบคุณที่พี่มารักคนอย่างผมที่ไม่มีอะไร ขอบคุณที่อยู่ข้างกันมาตลอดและขอบคุณที่เชื่อในตัวผม ผมรักพี่เทลนะครับ”
“พี่ก็รักเบค่อนนะ”จูบแสนอ่อนโยนถูกมอบให้กับผมจากคนที่ผมรักที่สุดในชีวิตรองจากพ่อแม่ ผมไม่รู้ว่าอนาคตชีวิตข้างหน้าของผมกับเค้าจะเป็นแบบไหน แต่ในวันนี้ผมกับพี่จะมีกันและกันแบบนี้ให้นานที่สุด ตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าพี่มันพาผมมาทำไม แต่ผมก็ไม่ว่าหรอกนะครับถ้าพี่มันจะทำเพราะยังไงทั้งร่างกายและจิตใจของผมก็เป็นของพี่มันหมดแล้ว ผมอยากให้คุณลองมองรอบตัวให้ดีว่าใครกันที่รักคุณที่สุด อย่ายึดติดกับอดีตหรืออย่าคาดหวังกับอนาคต ชีวิตคู่ขึ้นอยู่กับใจของคนสองคน อย่ากังวลกับสิ่งที่ยังไม่เกิดและเมื่อคุณมีคนที่คุณรักและรักคุณแล้วจงดูแลเค้าให้ดีที่สุดอย่าปล่อยให้คนที่ดีหลุดลอยไปเพราะหากปล่อยไปมันอาจจะไม่ย้อนคืนมาอีกก็ได้ หลังจากนี้จะเป็นเวลาของผมแล้วหันกล้องไปที่ผนังได้ครับ สวัสดี

The End

[meteexp]

แต่งได้น่ารักมากๆๆๆชอบมากๆครับ

[iammz]

น่ารักดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะ^^

[numildkub]

มาแบบรวดเดียวอ่านได้ไม่ติดขัดเลย
มาต่ออีกน้า เรื่องเรื่องมุ้งมิ้งมากๆ
ขอบคุณค้า 

[koikoi]

 

[lahlunla]

เนื้อเรื่องน่ารักมากค่ะ  ขอบคุณนะคะ

[yuyie]

ขอบคุณค่ะ 

[Ningg.Destiny]

เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ เสียดายจบเร็วไปหน่อย

[+zoLoMegWoz+]

น่ารักมากเลย

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ

[shijino]

มาตามอ่านรวดเดียวจบ เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ ชอบๆ 

[poppee]

  :mew1:สนุกมากกก
น่ารักฝุดๆ ขอบคุณนร้าาาค้าาา คนแต่ง

[zuu_zaa]

สนุกดีค่ะ น่ารัก

[parkii]

อ่านรวดเดียวจบเลย
น่ารักและสนุก แต่สั้นไปนิดนึง

 

[aoihimeko]

น่ารักมากเลย ลงแบบม้วนเดียวจบด้วย ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ

[pp_song]

 :-[น่ารักอ่า