โปรดจงรัก ตอนพิเศษเล็กๆ สามสิบยังแจ๋ว
“สุขสันต์วันเกิดครับ”
ครั้นประโยคที่กระซิบข้างหูนั้นจบลง สัมผัสเบาๆ ทว่านุ่มนวลก็ประทับลงบนเปลือกตา นั่นเป็นสัญญาณให้เมฆารู้สึกตัวตื่นจากการหลับใหล เขาตวัดแขนออกไปโอบคนที่เข้ามาปลุก ก่อนดึงให้ร่างของอีกฝ่ายทิ้งตัวลงมาบนอก
“พี่เมฆ…” เสียงที่ร้องประท้วงอู้อี้อยู่กับอกราวแมวคราง ทำให้เมฆายกยิ้มบาง ก่อนจะปรือตามอง
“ตื่นเช้าจัง”
ได้ยินเสียงแหบๆ ของคนเพิ่งตื่นว่าอย่างนั้น คนน่ารักของเมฆาก็ตอบกลับมาทันที
“รักต้องทำกับข้าวไปทำบุญที่วัดนี่ครับ พี่เมฆก็ลุกแล้วอาบน้ำแต่งตัวนะ” จงรักเงยหน้าขึ้นมองสบตา
“นี่เราตื่นมาทำกับข้าวแล้วหรือ” คนหน้าดุถามอย่างประหลาดใจ
“ครับ เสร็จหมดแล้ว รอแต่เจ้าของวันเกิดตื่นไปทำบุญด้วยกันนี่แหละ”
“น่ารักอะไรอย่างนี้ คนดีของพี่”
เมื่อได้ยินคำชม คนดีของเมฆาก็รีบพูดสวนขึ้นมาเพื่อแก้เขิน “น่ารักที่สุดเลยแหละครับคนนี้”
คนน่ารักบอกยิ้มๆ และเพราะคำพูดทะเล้นๆ กับรอยยิ้มของน้องก็น่ารักเสียจนเมฆานึกหมั่นเขี้ยว ชายหนุ่มจึงจับเอวอีกฝ่ายไว้ ก่อนพลิกให้ลงไปนอนใต้ร่าง
“ไหนพิสูจน์หน่อย”
“พิสูจน์อะไร…” ยังไม่ทันถามจบ จงรักก็ต้องร้องแหว “พี่เมฆ!”
เมฆาใช้จมูกโด่งสูดดมไปที่ซอกคอ ผ่านเนื้อผ้าที่แผ่นอก ก่อนจะลากลงมาที่หน้าท้อง แล้วฟัดพุงน้อยๆ ของน้องอย่างนึกหมั่นเขี้ยว จงรักมีกลิ่นอาหารติดกายจริงๆ แต่ไม่มากเท่าไร คงเพราะคนดีของเขาสวมผ้ากันเปื้อนตอนทำอาหารเพื่อกันกลิ่นเอาไว้ชั้นหนึ่ง
ทีแรกเกือบจะรู้สึกหวามไหว แต่พอถูกฟัดพุง จงรักก็จั้กจี๋จนหัวเราะลั่นห้อง สองขาดีดดิ้น สองแขนดันให้ร่างที่ทับตัวเองไว้ผละออก แต่ดูเหมือนยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะ เมฆาก็ยิ่งแกล้งน้องมากขึ้น
“ฮ่าๆๆ พี่…เมฆ ฮ่าๆๆ พี่...พอครับ พอ” ครั้นเห็นน้องหัวเราะราวกับจะขาดใจ สุดท้ายเมฆาจึงถอนหน้าออก แล้วปล่อยให้ตัวเองถูกดึงขึ้นมานอนข้างกัน
“ค่อยๆ หายใจ” มือหนาข้างหนึ่งที่กอดเอวไว้ เปลี่ยนมาลูบหลังให้น้องเบาๆ
“ขี้แกล้ง” ครั้นลมหายใจกลับมาเป็นปรกติ จงรักจึงร้องประท้วง
“ก็อยากน่ารักทำไม หืม?”
“อะไรล่ะครับนั่น” แก้มที่ยุ้ยออกมาน้อยๆ นั่นแดงปลั่งเพราะคำชม จนคนขี้แกล้งหอมแรงๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยวไปอีกที
ประเดี๋ยวก็ถูกกอด ประเดี๋ยวก็ถูกฟัด จนจงรักหัวหมุน เกือบลืมไปแล้วว่าจุดประสงค์ที่ขึ้นมาหาพี่คืออะไร พอนึกขึ้นได้จึงเอ่ยเตือนอีกครั้ง
“พี่เมฆครับ”
“ว่าไงครับ” คนหน้าดุตอบเสียงหวาน
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสิครับ เดี๋ยวสายนะ”
“ไม่สายหรอก” ตาคมเหลือบมองนาฬิกา “เพิ่งหกโมงเอง”
“ก็นั่นแหละครับ กว่าจะอาบน้ำ แต่งตัว ขับรถ ถึงวัดก็เจ็ดโมงพอดี เราต้องถวายภัตตาหารตอนเจ็ดโมงครึ่งนะครับ”
“วัดอยู่ใกล้ๆ ขับรถห้านาทีก็ถึง” เมฆาว่า
“เอ้…วันนี้พี่เมฆเป็นอะไร เอาแต่ใจจังครับ” จงรักมองหน้าพี่แล้วถาม “หรือว่าเพราะเป็นวันเกิด”
“ไม่ใช่หรอก พี่แค่ขี้เกียจลุก” คนหน้าดุบอกตรงๆ
เนื่องจากเมื่อวานกว่าจะกลับจากไซด์งานก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน การขับรถข้ามจังหวัดทำให้เขารู้สึกล้า โชคดีที่วันนี้จงรักขอให้เขาหยุดงานหนึ่งวันเพราะเป็นวันเกิด เมฆาจึงมีโอกาสนอนสบายๆ ได้
“เหนื่อยหรือครับ”
“อืม...ไม่เหนื่อยหรอก แค่ล้านิดหน่อย” ได้ยินพี่ว่า จงรักก็ทำหน้าม่อย ด้วยรู้สึกสงสารเพราะเห็นคนรักทำงานหนัก “งั้นนอนต่ออีกเดี๋ยวดีไหมครับ สักหกโมงครึ่งรักค่อยปลุกอีกที”
“ไม่ต้องห่วง พี่ไม่เป็นไรหรอก แค่ล้านิดหน่อยเอง ดูทำหน้าเข้าสิ” ดวงตาที่ปรกติดูดุดันอ่อนแสงลงทุกครั้งยามมองคนรัก
“ไม่ให้เป็นห่วงได้ไงล่ะครับ” มือน้อยลูบไปตามโครงหน้าของเมฆาอย่างแสนรัก ก่อนจะหยุดที่ขมับแล้วคลึงให้เบาๆ “พอสังเกตดีๆ สีหน้าพี่เมฆดูล้าๆ จริงด้วย อายุเพิ่งครบสามสิบ เริ่มมีขีดตีนกานิดๆ แล้ว ต่อไปรักจะทำอาหารมีประโยชน์ๆ หน่อยดีกว่าเนอะ จะได้ช่วยชะลอวัย” ทั้งที่ก็รู้ว่าจงรักพูดด้วยความเป็นห่วง แต่พอถูกทั้งเรื่องตีนกา เมฆาก็พลันชะงักขึ้นมานิดหน่อย
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ทำแบบที่รักทำเหมือนเดิมก็ดีอยู่แล้ว พี่เพิ่งแค่สามสิบ ยังแข็งแรงดี”
“ก็จริงครับ แต่ก็สามสิบแล้วนะ ไม่ใช่แค่สามสิบสักหน่อย”
“ให้มันน้อยๆ หน่อย พูดเหมือนพี่แก่หงักอย่างนั้นล่ะ” ถึงเขาจะเป็นผู้ชายที่ไม่สนใจอายุตัวเองเท่าใด แต่พอเริ่มสัมผัสคำว่าแก่ ชายหนุ่มก็รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย
“ก็แก่นะ เลขสามแล้ว ”
“จงรัก…” พอเห็นคนพูดว่าแก่พร้อมกับทำตาใส เมฆาก็รู้ว่าถูกแกล้งคืนบ้างแล้ว
“คร้าบ…” เมื่อเห็นพี่ทำเข้ม จงรักก็ลากเสียงอ้อน
อันที่จริงเมฆายังไม่มีตีนกาหรือริ้วรอยอย่างที่ว่าหรอก แต่จงรักแค่แกล้งแหย่อีกฝ่ายเล่นๆ ก็เท่านั้น โทษฐานที่เมื่อครู่ทำเขาเกือบขาดใจตาย
“เคยได้ยินไหม ที่เขาว่า สามสิบยังแจ๋ว”
“เป็นเพลงสมัยผมเป็นเด็กใช่ไหม” คนดีของเมฆากระเซ้าอีกประโยค
“อืม…ก็ใช่ แต่…” คนหน้าดุพยักหน้ารับง่ายๆ แต่ดวงตากลับวิบวับเหมือนหมาป่ากำลังจะต้อนเหยื่อ
ซึ่งเหยื่อตัวน้อยก็ดูเหมือนยังไม่รู้ตัว “แต่อะไรครับ”
“แต่ที่พี่หมายถึง ไม่ใช่เพลงนะ”
“แล้วพี่เมฆหมายถึงสามสิบยังแจ๋วไหน หนังหรือ”
“ไม่ใช่หรอก อยากรู้ไหม” ครั้นหมาป่าถาม เจ้าตัวเหยื่อน้อยก็เผลอพยักหน้าด้วยตามเล่ห์กลอีกฝ่ายไม่ทัน
“ครับ”
“ขยับมาใกล้ๆ สิ เดี๋ยวพี่จะบอก”
“ครับ”
กว่าจะรู้ตัวว่าสามสิบยังแจ๋วเป็นยังไง จงรักก็ถูกรวบหัวรวบหาง และกลืนลงท้อง เป็นบรรณาการ เป็นของขวัญชิ้นแรกที่ถูกแกะจากห่อ
ซึ่งเจ้าของของขวัญชิ้นนี้ก็แสดงให้จงรักเห็นอย่างชัดเจนว่า แม้เขาจะมีอายุขึ้นเลขสาม แต่ก็ยังห่างไกลกับคำว่าแก่เป็นไหนๆ ด้วยพละกำลังที่แรงดีไม่มีตก จนคนอายุน้อยกว่าต้องแทบร้องขอชีวิต
คราวหลังจะไม่ล้อว่าแก่อีกแล้ว…จงรักคนดีได้แต่ร้องครางในใจ ก่อนจะถูกทำให้จมลงไปในคลื่นแห่งความสุขที่เมฆามอบให้ ซึ่งกว่าจะสิ้นสุด ก็เล่นเอาพวกเขาเกือบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำบุญไม่ทันพระฉันเช้าทีเดียว
<><><><><><><><><><><><><><><>
สามสิบยังไม่แก่สักหน่อย จงรักก็ว่าไป 55555
วันนี้เป็นตอนพิเศษที่เอามาลงเนื่องในโอกาส วันเกิดพี่เมฆค่ะ เย้ๆๆ
คงทำให้คนอ่านหายคิดถึงคู่นี้กันได้บ้างนะคะ
ส่วนถ้ายังไม่หายคิดถึง ก็สามารถตามอ่านคู่ของคุณไอกับคุณเล็กในเรื่อง คุณคือความรัก ได้
เรื่องนั้นมีพี่เมฆกับน้องรักมาแจมเป็นระยะๆ ค่ะ
แล้วเจอกันใหม่นะคะ
ละอองฝน.
หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562] (อ่าน 594738 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก