หัวข้อ: ((เรื่องสั้น)) Envy...แรงริษยา >> ลิงภูเขา & Homepage << --ตอนจบ

[ลิงภูเขา]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


((เรื่องสั้น)) Envy...แรงริษยา >> ลิงภูเขา & Homepage <<

เราจะลงสลับกันนะครับ.. 

[ลิงภูเขา]

หนึ่ง..

อนันยช แปลว่า ผู้เกิดมาเป็นที่หนึ่ง ชื่อนี้แม่เป็นคนตั้งให้ผม ชื่อของลูกชายคนแรก..ลูกชายที่แม่ควรจะรักมากที่สุด !!

ผมเกิดมาท่ามกลางความรักและความอบอุ่น..ถึงแม้ตอนที่พ่อเสียไปผมจะยังเด็กมาก แต่ผมก็จำได้..และรู้สึกได้เสมอว่าพ่อกับแม่รักผมมากขนาดไหน ผมจดจำและภูมิใจกับมันมาตลอด จนกระทั่งวันนั้น..วันที่แม่พาผู้ชายคนนั้นเข้ามา ผู้ชายที่แม่เลือกจะรัก..ผู้ชายที่แม่เลือกจะเอามาแทนที่พ่อของผม
และผู้ชายที่ผมเกลียดตั้งแต่แรกเจอ !!

แต่ถึงเกลียดแค่ไหนผมก็เลือกที่จะไม่แสดงมันออกมา..ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า ผมใช้ชีวิตของตัวเองไปโดยไม่คิดจะสนใจใครอีกคนที่เพิ่มเข้ามา แต่ทั้งๆ ที่เลิกคิดและเลิกใส่ใจเรื่องนี้แล้ว..แล้วทำไมยังต้องเกิดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก ทำไมเขากับแม่ถึงได้กล้ามีลูกชายคนใหม่ขึ้นมาอีก..
ทำไมจะต้องมีมัน..น้องชายที่ผมไม่เคยต้องการ !!

.
.
.
“แม่ครับ..พี่สองอยากเล่นไวโอลิน พี่สองอยากเล่นดนตรีเหมือนหนึ่ง”

มันมักจะเรียกแทนตัวเองแบบนี้เสมอ พี่สอง..พี่สอง เพราะมันอยากทำตัวเป็นพี่ชาย..อยากเก่ง..อยากฉลาดให้มากเท่าผม และแน่นอนว่า..มันไม่เคยเรียกผมว่าพี่เลยสักครั้ง !

“แล้วทำไมไม่เรียนเปียโนล่ะครับ..จะได้เรียนห้องเดียวกับพี่หนึ่งเลย”

“พี่สองไม่ชอบเปียโน..พี่สองไม่อยากทำอะไรเหมือนหนึ่ง”

เด็กๆ มักพูดอะไรไปตามความรู้สึก..เด็กๆ มักเสแสร้งไม่เป็น สองมันก็เป็นหนึ่งในนั้น ตอนเด็กๆ มันไม่เคยโกหก..ไม่เคยเสแสร้งทำในสิ่งที่มันไม่อยากทำ จนกระทั่งวันที่มันโต..

.
.
.
“สองคิดถึงพี่หนึ่งจัง..เมื่อไรสองจะเรียนจบชั้นประถมสักที จะได้ไปเรียนที่เดียวกับพี่หนึ่ง”

มันเริ่มเรียกผมว่าพี่..เริ่มอ้อน..เริ่มออเซาะ แสร้งทำตัวเป็นน้องชาย..เป็นลูกชายคนเล็กที่น่ารัก แต่ผมรู้ว่าทั้งหมดมันก็แค่เรื่องโกหก..
สองมันตอแหล..ตอแหลมากกว่าใครๆ ที่ผมเคยรู้จัก !

.
.
.
“พี่หนึ่งหนีสองไปอีกแล้ว..ทิ้งสองไปอีกแล้ว”

เสียงร้องงอแงที่แม่มองว่าน่ารักนักน่ารักหนา..ตอนที่ผมเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย มองเผินๆ คงเหมือนมันร้องไห้เพราะอยากจะไปเรียนที่เดียวกับผม..ทั้งที่จริงๆ แล้วมันก็แค่อยากเรียกร้องความสนใจจากแม่
ก็มันเกลียดผมจะตาย..แล้วมันจะอยากไปอยู่กับผมทำไมกันล่ะ จริงไหม??

“ถ้าพี่หนึ่งไปเข้ามหาลัย..พี่หนึ่งก็ต้องย้ายไปอยู่หอ แบบนี้สองก็ต้องคิดถึงพี่หนึ่งสิ”

ความเศร้า..ความเสียใจของมันคงเยอะมากเลยสินะ..มันถึงได้แสดงออกมาด้วยรอยยิ้มแบบปิดไม่มิดลับหลังแม่แบบนั้น !!

.
.
.
ผมออกจากบ้าน..ย้ายมาอยู่หอพักใกล้ๆ มหาวิทยาลัย รู้สึกสบายใจจริงๆ ที่ไม่มีมันมาคอยวุ่นวายใกล้ๆ แบบนี้..ไม่ใช่ว่ามันจะพิศวาสอะไรผมนักหนาหรอก มันก็แค่ตอแหล..ทำตัวน่ารักๆ เป็นห่วงเป็นใยพี่ชายให้แม่เห็นก็เท่านั้น
ผมไม่เคยนึกซึ้งใจอะไรกับสิ่งที่มันทำหรอก..จะอ้วก !!

ผมปล่อยให้พวกเขามีความสุขด้วยกัน..โดยที่ไม่มีผมเป็นตัวขวางอยู่แบบนั้น จนกระทั่งผมขึ้นปีสอง..วันที่ผมไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อน การไปผับครั้งแรกของผม..ทำให้ผมได้เห็นอะไรดีๆ
พ่อเลี้ยงที่แสนดีของผม..กำลังนัวเนียอยู่กับผู้หญิง !

ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรเลย..ทำแค่ยกมือถือขึ้นมาถ่ายคลิบเอาไว้ ถ่ายแล้วเก็บเอาไว้แบบนั้น..โดยไม่คิดจะส่งไปให้แม่ดู ใช้เวลาคิดเป็นอาทิตย์ว่าจะทำยังไง..จนกระทั่งคิดได้ว่าควรมีอะไรที่มันชัดเจน และทำให้ผู้ร้ายไม่สามารถดิ้นให้พ้นข้อกล่าวหา
และชัดเจนมากพอจะทำให้แม่ผมตาสว่าง..แล้วเลิกกับมันไปซะ !!

ผมเริ่มจ้างนักสืบ..ให้สะกดรอยตาม ได้ข้อมูล..ได้รูปถ่ายอะไรมาเยอะแยะ บ้านที่ซื้อให้เมียน้อยอยู่..รถที่ซื้อให้เมียน้อยขับ เงินของแม่ที่โอนเข้าบัญชีให้ผู้หญิงคนนั้นทุกเดือน
ผมไม่เสียดายข้าวของพวกนั้นเลยสักนิด..รู้สึกแย่ก็แค่เรื่องที่ว่าผมปล่อยให้แม่ตัวเองถูกหลอกมานานขนาดนี้ได้ยังไง ปล่อยโอกาสที่จะกำจัดพวกมันสองพ่อลูกออกไปจากบ้านมานานแบบนี้ได้ยังไง..

.
.
.
“ออกไปจากชีวิตฉันกับลูกซะ!!”

“แล้วอย่าคิดจะมาแย่งลูกไปจากฉัน”

ผมกำจัดผู้ชายชั่วๆ คนนั้นออกไปจากบ้านได้สำเร็จก็จริง..แต่ลูกชายของมันยังอยู่ !!
แม่เลือกจะเลี้ยงดูมันเอง..ไอ้น้องชายจอมเสแสร้งที่ผมเกลียดนักหนา แม่เลือกจะเก็บมันเอาไว้ !!

.
.
.
“แม่อยากให้หนึ่งกลับมาอยู่ที่บ้าน..กลับมาช่วยดูแลน้องตอนที่แม่ไม่อยู่”

หลังจากผู้ชายคนนั้นย้ายออกไป..แม่ก็บังคับให้ผมกลับมาอยู่ที่บ้าน กลับมาดูแลน้องชายแทนแม่ที่กำลังจะไปทำงานไกลๆ แม่ได้ย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัด..ช่วงแรกๆ จะเอาสองมันไปอยู่ด้วยไม่ได้ ผมเลยต้องบ้าน..กลับมารับภาระที่ผมไม่ได้อยากทำ

การอยู่กับมันสองคนไม่ได้น่าสนุกนักหรอก..แต่ก็ไม่ได้ถึงกับลำบากใจอะไรนักหนา ในเมื่อมันแทบไม่ได้กลับบ้านด้วยซ้ำ..แม่คงไม่เคยรู้ว่าลับหลังแม่ มันจะเที่ยวแรดๆ ไปทั่ว..ไม่ยอมกลับบ้าน ไม่รู้สิ..ผมไม่เคยรู้ว่ามันหายหัวไปอยู่ที่ไหน ถึงได้กลับบ้านมาแค่ตอนเช้า..เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหายหัวไปอีก
ไม่รู้และไม่ได้ใส่ใจที่จะถามมันด้วยซ้ำ

.
.
.
“หนึ่ง..สอง ดูสิแม่พาใครมาแนะนำให้รู้จัก”

แม่หายไป..ไม่กลับมาที่บ้านเลยเกือบๆ สองเดือน ก่อนจะกลับมาหา..พร้อมกับผู้ชายแปลกหน้าอีกสองคน คนหนึ่งคือคนที่แม่บอกว่ารัก..คือคนที่แม่บอกว่าอยากใช้ชีวิตด้วย ใบหน้าของแม่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มไม่ต่างจากตอนที่พาพ่อของสองมา..มีความสุข ดูมีความสุขมากจริงๆ

“สอง..นี่พี่ชินนะครับ” แม่หันไปสนใจมัน..ใส่ใจมันก่อนผมเหมือนเช่นเคย “พี่ชินเขาเรียนเก่งมาก..ให้พี่เขาช่วยติวช่วยแนะนำเรื่องมหาลัยสิลูก”

ผมเบือนหน้าหนี..เพราะทนมองภาพครอบครัวแสนสุขแบบนั้นไม่ไหวอีกแล้ว อีกหน่อยไอ้สองก็คงไปออดอ้อนเอาใจไอ้พี่ชินไรนั่น..หรือไม่แน่ว่าอีกหน่อยแม่กับผู้ชายคนใหม่ก็คงจะมีลูกคนใหม่ขึ้นมาอีกคน ถึงตอนนั้นผมคงกลายเป็นยิ่งกว่าส่วนเกินในครอบครัวพวกเขา

“หนึ่ง..หนึ่ง” ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง..เมื่อได้ยินแม่เรียก “พี่ชินเขาถามทำไมเราไม่ตอบ..มัวแต่เหม่ออะไร”

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณอา..”

ผมหันไปมองหน้าเขา..จ้องมองหน้าเขาแบบหงุดหงิด ผมไม่ชอบโดนแม่ดุ..โดยเฉพาะเวลาที่ถูกดุเพราะเรื่องของคนแปลกหน้าแบบนี้

“พี่เขาถามว่าเราเรียนที่ไหน..ทำไมไม่ตอบล่ะหนึ่ง”

“ที่เดียวกับพี่ชินแหละครับ” ผมบอกก่อนจะมองเข็มที่เนคไทน์เขา

“อ่า..บังเอิญจริงๆ เลยนะ ถึงว่า..ทำไมพี่ถึงได้รู้สึกเหมือนเคยเจอเราที่ไหน”

“อ่อ..ครับ”

ถามว่าแปลกไหมที่พี่เขาจะรู้จักผม..บอกได้เลยว่าไม่แปลกครับ ในเมื่อผมเป็นเดือนคณะ..เรียนเก่งจนได้ทุนมหาลัย ขนาดอยู่แค่ปีสอง..ยังมีคนเสนอทุนเรียนระดับปริญญาโทให้แล้ว และเพราะเหตุผลพวกนี้..สองมันถึงได้ยิ่งเกลียดผม อยากเอาชนะผมนัก

“พี่ชินครับ..สองเตรียมของว่างไว้ให้แล้ว ไปทานกันเลยนะครับ”

ผมมองมันเกาะแขนพี่ชิน..พูดจาออดอ้อนเรียกร้องความสนใจพี่เขาไปแบบเซ็งๆ เพราะเพิ่งเข้าใจเหตุผลที่มันรีบแจ้นกลับมาบ้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง..รีบตระเตรียมขนมนมเนยเอาไว้ก็เพราะจะเอาใจพี่ชายคนใหม่สินะ ตอนแรกผมนึกว่ามันจะทำไปเพื่อเอาใจแม่เฉยๆ ซะอีก
และแม่ก็ยังคงเป็นแม่..แม่ที่ลำเอียงรักลูกไม่เท่ากัน แม่ที่ทำเหมือนกับว่าตัวเองมีลูกชายเพียงคนเดียว ผมอยากถามแม่นัก..ว่าแม่มีแค่ไอ้สองเพียงคนเดียวเหรอครับที่เป็นลูก ถึงได้บอกมันแค่คนเดียวว่าวันนี้จะพาใครมาบ้างแบบนี้..

.
.
.
พี่ชินกับพ่อย้ายเข้ามาอยู่กับเราหลังจากนั้นไม่นาน..ตอนแรกคุณลุงขอให้พวกเราย้ายไปอยู่ที่บ้านท่าน แต่เป็นเพราะว่าคุณลุงกับแม่ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดเหมือนเดิม..คงไม่ได้มาอยู่กับพวกเรา และบ้านผมก็อยู่ใกล้มหาลัยกับโรงเรียนของสองมากกว่าบ้านของคุณลุง พี่ชินเลยต้องขนของย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของเราแทน

คุณลุงนอนห้องของแม่..ในขณะที่พี่ชินไม่มีห้องนอนเป็นของตัวเอง บ้านเรามีแค่สามห้องนอนครับ..ห้องแม่ ห้องผม ห้องสอง พี่ชินเลยต้องนอนห้องเดียวกับผม..

ตอนแรกสองมันก็งอแงอยากให้พี่ชินไปนอนด้วย..แต่พี่ชินเองก็ให้เหตุผลว่า สองยังเด็ก..ยังเรียนมัธยม ควรจะมีเวลาพักผ่อน..หรืออ่านหนังสือเงียบๆ เพราะต้องเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย ในขณะที่ผมกับพี่ชินต่างคนต่างเรียนมหาลัยแล้ว..ตารางชีวิตของเราจะคล้ายๆ กัน ปรับตัวให้อยู่ด้วยกันง่ายกว่า
ผมไม่ได้ขัดอะไรพี่ชินเลย..แถมยังรู้สึกสะใจมากเสียอีกที่สองมันทำท่าไม่พอใจที่ถูกขัดใจแบบนี้ !!

“ฝันดีนะครับน้องหนึ่ง..”

คำบอกฝันดี..กับแรงกอดจากคนข้างตัวทำให้ผมเผลอยิ้มทุกคืน พี่ชินไม่ยอมให้แม่ซื้อเตียงเดี่ยวมาเปลี่ยน..ด้วยเหตุผลที่ว่าเตียงผมเป็นเตียงใหญ่อยู่แล้ว นอนสองคนได้สบาย แรกๆ ผมไม่ค่อยพอใจนักที่ต้องนอนร่วมเตียงกับคนอื่นแบบนี้..ผมยอมนอนเตียงที่เล็กลงดีกว่าต้องนอนกับคนแปลกหน้า แต่หลังจากคืนแรกที่ผมได้นอนหลับในอ้อมกอดพี่ชิน..ผมก็เปลี่ยนความคิด เพราะกอดของพี่ชินมันอุ่น..อุ่นเหมือนกับกอดของพ่อ

.
.
.
“ทำไมวันนี้สองต้องนั่งเบาะหลัง..แล้วทำไมพี่หนึ่งถึงไม่ขับรถของตัวเองไป”

สองมันเริ่มแสดงความงี่เง่า..เมื่อเริ่มสนิทกับพี่ชิน

“พี่กับหนึ่งเรียนที่เดียวกันนะครับ..จะแยกกันขับรถคนละคันทำไมให้เปลือง” พี่ชินพยายามอธิบายให้มันเข้าใจ “ส่วนที่สองต้องนั่งเบาะหลัง..ก็เพราะสองถึงที่โรงเรียนก่อน แล้วจะให้พี่หนึ่งย้ายไปย้ายมาทำไมล่ะครับ”

“พี่ชินลำเอียง..พี่ชินเอาใจพี่หนึ่งมากกว่าสอง” สองมันยังงอแงไม่เลิก

“เดี๋ยวหนึ่งเอารถไปเองก็ได้ครับ”

ผมแสร้งแสดงความเสียสละ..ก็ไม่ได้คิดจะอาศัยรถพี่ชินไปเรียนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ก็แค่อยากแกล้งให้สองมันโวยวายน่ารำคาญใส่พี่ชินเท่านั้นแหละ

“ไม่ต้องลงนะหนึ่ง..ส่วนสองรีบๆ ขึ้นรถมาซะ พี่มีนัดกับเพื่อน”

สองมันทำท่าฮึดฮัดไม่พอใจ..แต่ก็ไม่กล้าโวยวายอะไรอีก เมื่อเห็นพี่ชินทำหน้าดุๆ ใส่แบบนั้น สองมันคงใจเสียจริงๆ แหละครับ..ก็พี่ชินไม่เคยดุเคยว่าอะไรมันเลยสักครั้งนี่
เรื่องนี้ผมสะใจจริงๆ ครับ

.
.
.
“หนึ่งเล่นเปียโนเก่งจัง..พี่ได้แค่เล่นกีต้าร์ปอนๆ จีบหญิงเอง”

“แม่เคยส่งไปเรียนตอนเด็กๆ น่ะครับ” ผมตอบกลับไปยิ้มๆ “สองเองก็เรียนไวโอลิน”

“จริงเหรอ..งั้นเย็นนี้พี่ต้องขอสองเล่นให้ฟังบ้างแล้ว”

บ่ายวันนี้เราไม่มีเรียนด้วยกันทั้งคู่..เลยกลับมานั่งๆ นอนๆ เล่นที่บ้าน หลังจากดูหนังฟังเพลงกันจนเบื่อแล้ว..ผมก็เลยมานั่งเล่นเปียโนให้พี่ชินฟัง แต่เพราะไม่ได้จับมานาน..มันเลยไม่คล่องเหมือนเมื่อก่อน แต่ถึงอย่างนั้น..พี่ชินก็ยังเอาใจผม ด้วยการบอกว่ามันเพราะอยู่ดี

“หนึ่งคบใครอยู่หรือเปล่า..”

“ครับ?”

“พี่ถามว่าเรามีแฟนหรือเปล่า..”

“อ่อ..ไม่มีหรอกครับ หนึ่งยังไม่อยากคิดเรื่องนี้ กลัวเสียการเรียน..เดี๋ยวจะหลุดทุน”

พูดไปหัวเราะไป..โดยไม่ทันคิดสังเกตสีหน้าพี่ชิน

“พี่ลืมไปเลย..ว่าหนึ่งเป็นเด็กเรียน”

“ครับ?”

“ไม่มีอะไรหรอก..”

แล้วเราก็ไม่คุยเรื่องนี้กันอีก จนกระทั่งวันนั้น..วันที่พี่ชินเจอผมถูกเพื่อนสนิทเดินกอดคอลงมาจากอาคารเรียน ฟานมันเป็นคนถึงเนื้อถึงตัวครับ..วันแรกที่เจอกันตอนรับน้องมันก็เดินเข้ามากอดผมแล้วบอกกับผมว่า ‘ต่อไปมึงกับกูต้องสนิทกันแน่’ ตอนนั้นไม่ได้คิดหรอกครับว่าจะมาสนิทกันจริง..จนกระทั่งมาถึงเดี๋ยวนี้
ผมกับฟานเราสนิทกันจริงๆ สนิทมากจนถึงขั้นที่มันสามารถมานัวเนียผมท่ามกลางสายตาประชาชนได้อย่างเป็นปกติ..แรกๆ ก็มีคนคิดว่ามันเป็นแฟนผม แต่ตอนหลังมันก็มีแฟนเป็นสาวสวยต่างคณะ..จนหลายคนก็แอบคิดว่าผมโดนทิ้งไปเหมือนกัน

“กลับบ้าน!!”

มัวแต่คิดเรื่องฟานมันจนลืมไปเลยว่าพี่ชินกำลังมีสีหน้าแบบไหน..ไอ้ฟานมันก็กวนพอตัว หันมาฉีกยิ้มให้ผม..ก่อนจะหอมแก้มบอกลา ผมผลักหัวมันออกทันทีที่จมูกมันแตะเข้าที่แก้ม..ขนลุกไปทั้งตัวเลยแฮะ ไอ้นี่ชอบเล่นอะไรบ้าๆ ตลอด

“กลับ!!”

“พี่ชิน..เป็นบ้าอะไรของพี่เนี้ย”

ไม่เข้าใจเลย..ว่าทำไมต้องมาดึงมาลากผมขนาดนี้ บอกดีๆ ผมก็ตามไปอยู่แล้ว..แล้วนี่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าพี่จะมาตะคอกใส่ผมทำไม ??

.
.
.
“ไหนบอกว่าไม่คิดเรื่องนี้..ไหนบอกว่าจะตั้งใจเรียนอย่างเดียว !!”

“อะไร..พี่พูดเรื่องอะไร”

“อย่ามาทำตีหน้าซื่อนะหนึ่ง”

“ผมทำอะไร..แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรมาตะคอกผมแบบนี้”

ผมไม่ใช่คนที่จะยอมคน..ยิ่งกับเรื่องที่ผมไม่ได้ผิดแบบนี้

“แล้วไอ้นั่นมันเป็นใคร..หนึ่งจะบอกว่ามันเป็นแค่เพื่อนหรือไง”

“ก็เพื่อนไง”

ผมตอบกลับไป เพิ่งรู้..เพิ่งรู้จริงๆ ว่าพี่ชินเป็นคนแบบนี้ โมโหร้าย..โวยวายโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้

“เพื่อน..เพื่อนหอมแก้มเพื่อนแบบนั้นเหรอ”

“ไม่รู้สิครับ..มันก็เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่รู้จักกันวันแรกแล้ว”

“หนึ่ง!!”

“ก็เพื่อนกัน..เล่นกันมันแปลกตรงไหน แล้วนี่พี่จะมาตะคอกผมทำไม”

“เพื่อนงั้นเหรอ..ถ้าแค่เพื่อนยังหอมแก้มกันได้ งั้นพี่เป็นพี่ชายก็ต้องทำได้มากกว่านั้นสิ”

“หมายความว่ายังไง..”

พี่ชินจ้องหน้าผมแบบโกรธๆ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป..ผมไม่คิดจะสนใจหรอกว่าพี่เขาจะไปไหน เพราะกำลังโมโหอยู่เหมือนกัน..ดีที่วันนี้สองมันไม่กลับบ้านต้องไปค้างทำรายงานบ้านเพื่อน ไม่อย่างนั้นมันคงได้ยิ้มเยาะสะใจ..ที่ผมถูกพี่ชินทั้งด่าทั้งตะคอกแบบนี้

.
.
.
“อื้อ..”

“อย่ายุ่งได้ไหมคนจะนอน..”

ผมชินกับการที่จะถูกพี่ชินกอด..ถูกพี่ชินหอมหลังจากที่เขาคิดว่าผมหลับไปแล้วพอสมควร แต่วันนี้มันดูรุนแรงมากกว่าทุกวัน..เพราะมันไม่ใช่การกอดการหอมแบบนุ่มนวลเหมือนปกติ มันดูรุนแรง..และเจ็บแปลกๆ

“พี่จะทำอะไร”

“พี่ชิน..นี่พี่เมามาเหรอ”

ไม่สนใจ..ไม่ตอบคำถาม พี่ชินเอาแต่ซุกไซร้ไปตามใบหน้าและลำคอผม..มือก็ปัดป่ายไปทั่ว ก่อนจะสอดเข้ามาใต้เสื้อผม

“พี่ชิน..นี่พี่จะทำบ้าอะไร”

“หนึ่งเป็นของพี่..ของพี่”

“ปล่อยนะพี่ชิน..อย่าทำแบบนี้”

“ของพี่..หนึ่งเป็นของพี่”

พี่ชินเมามาก..เมาจนไม่รู้เรื่อง และไม่ฟังอะไรเลย

“หนึ่งบอกให้ปล่อย..พี่ชินปล่อยหนึ่งนะ”

ถึงจะเมามาก..แต่ก็ยังมีแรงมากกว่าผมอยู่ดี นึกเกลียดตัวเองที่เกิดมาตัวเล็ก..อ่อนแอแบบนี้

“ถ้าพี่ทำร้ายหนึ่ง..หนึ่งจะไม่คุยกับพี่อีกแล้วนะ”

“หนึ่งเป็นของพี่..บอกแล้วไงว่าหนึ่งเป็นของพี่ ไม่ยกให้ใครทั้งนั้น”

พี่ชินไม่พูดไม่ฟังอะไรอีกหลังจากนั้น..เขาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดเท่าที่คนเมาคนหนึ่งจะมีทำร้ายผม พี่ชินตีตราผมด้วยการข่มขืนผม..และประกาศมันออกมาให้คนอื่นๆ รู้ด้วยการทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของทั่วทั้งตัวผม

ผมไข้ขึ้น..ลุกจากเตียงแทบไม่ได้ ผมไม่พูดไม่คุยกับพี่ชินเลย..ทั้งที่พี่ชินคอยดูแลคอยเอาใจผม พยายามขอโทษและขอโอกาสจากผม ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออก..ไม่แน่ใจว่าตัวเองโกรธหรือเปล่าที่ถูกทำแบบนี้ รู้แค่ว่าผมเสียใจ..เสียใจที่ถูกคนที่รักเสมือนพี่ชายทำแบบนี้

ผมพาตัวเองไปเป็นภาระไอ้ฟานชั่วคราว..อาศัยนอนที่หอมันเพื่อหลบหน้าพี่ชิน ผมอยากได้เวลาส่วนตัวสักพัก..เวลาที่ไม่มีพี่ชินคอยตามง้อ ตามขอร้องให้ยกโทษให้ ผมอยากให้เวลาตัวเองได้คิด..คิดทบทวนว่าควรจะทำยังไงต่อไป
อยากได้เวลาให้ตัวเองทำความเข้าใจ..ทำความเข้าใจว่าทำไมถึงไม่โกรธเลยสักนิดที่พี่ชินทำแบบนั้น

.
.
.
“พี่ชินชิมน้ำส้มคั้นสิครับ..สองทำเองเลยนะ”

ทันที่กลับมาถึงบ้าน..ก็เจอสองกำลังออดอ้อนพี่ชิน ผมแกล้งทำมองไม่เห็น..เดินผ่านขึ้นบันไดมา แต่พี่ชินก็หันมาเจอผมเข้าซะก่อน

“หนึ่ง..หนึ่งกลับมาแล้วเหรอ”

“ครับ..”

“หายไปอยู่ไหนมา..ที่มหาลัยก็เอาแต่หลบหน้าพี่”

“ผมไปค้างห้องเพื่อนครับ..แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะกลับมาอยู่บ้านแล้ว”

“จริงนะ..หนึ่งพูดจริงๆ นะ”

“ครับ”

ผมยิ้มให้พี่ชิน..ก่อนจะเดินเข้ามาทิ้งตัวลงกับเตียงแล้วหลับตานิ่ง พี่ชินเองก็ตามมาทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ก่อนจะดึงผมเข้ากอด ผมไม่ได้ขัดขืนอะไรหรอกครับ..ปล่อยให้พี่เขากอดไปแบบนั้น อ้อมกอดอุ่นๆ ของพี่ชิน..อ้อมกอดอุ่นๆ ของคนที่ผมรัก
ใช่แล้วครับ..ผมรักพี่ชินจริงๆ รักมากเกินกว่าคำว่าพี่ชาย หลายวันที่ผ่านมาที่ผมไปอยู่กับฟาน..ทำให้ผมได้มีเวลาคิด พอได้มีเวลาคิดมีเวลาทบทวนความรู้สึกตัวเอง..ผมก็เลยได้คำตอบ

“พี่รักหนึ่งนะ”

“ผมก็รักพี่ชินครับ”

เราตกลงเป็นแฟนกันหลังจากนั้น..แอบคบกันลับหลังพ่อแม่

ผมคิดว่าความรักของเรามันเป็นความรักที่บริสุทธิ์..ผมกับพี่ชินไม่ได้ทำอะไรผิด มันไม่ใช่ความผิดของเราที่จะรักกันทั้งที่พ่อของพี่ชินกับแม่ของผมจะแต่งงานกันแล้ว
พวกเราก็แค่รักกัน เท่านั้นเอง..

แต่สองมันกลับไม่คิดแบบนั้น..เด็กขี้อิจฉาคนนั้นแอบถ่ายคลิบตอนที่พวกเรามีอะไรกัน แล้วเอาเรื่องของเราไปฟ้องคุณลุงกับแม่..เอ่ยปากฟ้องพร้อมกับหลักฐานที่ทำให้พวกเราดิ้นไม่หลุด

มันบอกว่ามันแค้นผม..แค้นที่ผมทำให้พ่อมันกับแม่ต้องเลิกกัน มันเลยเอาคืนผมด้วยการใช้วิธีการเดียวกับที่ผมเคยใช้ทำลายครอบครัวมัน

พี่ชินถูกคุณลุงไล่ให้กลับไปอยู่ที่บ้าน..ส่งคนขับรถมาคอยรับส่งพี่ชินตอนไปเรียน กีดกันพวกเราไม่ให้เจอหน้ากัน แม่เองก็ทำแบบนั้น..แม่ส่งไอ้สองมาคอยตามเฝ้าผม โชคดีของมันที่สอบเข้ามหาลัยเดียวกับพวกผมได้..มันเลยคอยตามดูตามจับผิดผมได้ตลอดเวลา

ผมเห็นมันเข้าไปคุยกับพี่ชินทุกครั้งที่ผมเข้าไปใกล้ๆ พี่เขาในระยะสายตา..มันออดอ้อน มันออเซาะ ทำทุกอย่าง..ทั้งที่สายตาของพี่ชินจับจ้องมาแค่ที่ผม

สำหรับผมกับพี่ชอน..เราขอแค่ได้มองเห็นกันแค่นั้น แค่มองเห็น..แค่ได้อยู่ในระยะสายตาของกันและกัน..ถึงแม้จะไม่ได้พูดได้คุยกันเลย พวกเราก็ยอม..

.
.
.
“หนึ่ง..หนึ่งตื่นสิครับ”

ผมลืมตาขึ้นมามอง..เมื่อได้ยินเสียงเรียก

“พี่ชิน..”

“ชู่ว..เบาๆ ครับเดี๋ยวมีใครได้ยิน”

ผมพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะโผตัวเข้าไปกอดพี่ชิน คิดถึง..คิดถึงจริงๆ

“เราหนีไปด้วยกันนะ..นะครับหนึ่ง”

“อือ..”

ตอบแล้วพยักหน้ากับอกเขา..ไม่คิดจะถามหาเหตุผลอะไรหรอกครับ นาทีนี้ผมคิดแค่อย่างเดียว..ผมอยากอยู่กับพี่ชิน ไม่มีแม่ก็ได้..สำหรับผมแค่มีพี่ชินก็พอ

“งั้นรีบไปกันเถอะ..ข้าวของไม่ต้องเอาอะไรไปทั้งนั้น”

“ครับ”

ผมหนีตามพี่ชินไป..ทั้งที่ไม่รู้ว่าต่อไปจะต้องอยู่ที่ไหน หรือต้องอยู่ยังไง ไม่ได้คิดถึงแม่ด้วยซ้ำว่าท่านจะเป็นยังไง..แต่ถึงขาดผมไปแม่ก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอก ในเมื่อลูกรักของแม่มีแค่สอง..ไม่ว่าเมื่อไรก็มีแค่สอง

.
.
.
“ทำไมทำแบบนี้..จะให้แม่อกแตกตายให้ได้เลยใช่ไหม”

เราหนีไม่รอด..คุณลุงกับแม่ตามจับเรากลับมาได้ ผมแอบเห็นสองมันทำหน้าสะใจตอนที่แม่ตบผม..คงเป็นมัน เป็นสองนั่นแหละที่ฟ้องแม่ว่าเรากำลังหนี ผมเกลียดมัน..เกลียดที่มันทำแบบนี้ ทั้งที่มันควรจะดีใจไม่ใช่เหรอที่ผมหนีไปแบบนั้น..มันจะได้เก็บแม่ไว้คนเดียวสมใจมัน

“แกพาน้องหนีไปแบบนั้นได้ยังไง..ทำอะไรเคยคิดถึงจิตใจพ่อกับอาบ้างไหม”

ผมหันไปมองคุณลุง..ดูท่านโกรธมากที่พี่ชินกับผมทำแบบนี้ แต่ภายใต้ความโกรธนั้น..ผมกลับเห็นความเสียใจ

“ผมรักหนึ่ง..ผมรักหนึ่งจริงๆ นะครับพ่อ”

“ไอ้ชิน!!”

ผมโผเข้ากอดพี่ชินทันทีเมื่อเห็นคุณลุงง้างมือขึ้นมา และในตอนนั้นเองที่ผมเผลอคิด..เผลอคิดไปว่าบางทีถ้าผมตายไปพร้อมกับพี่ชิน ถึงตอนนั้นเราอาจจะได้รักกันจริงๆ ที่โลกอื่นที่ไหนสักที่..โลกที่ไม่สามารถมีใครมาขัดขวางเราได้แบบนี้อีก

“จะทำแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไรหนึ่ง..” ผมหันไปมองมันทั้งที่จะไม่คลายอ้อมกอด..ที่กอดพี่ชินเอาไว้ “จะทำให้แม่ต้องทุกข์ใจแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไรกัน..”

ที่ผ่านมา..ผมตั้งใจเรียน ตั้งใจทำทุกๆ อย่างตามที่แม่ต้องการ ผมมั่นใจว่าตัวเองไม่เคยทำอะไรให้แม่ต้องทุกข์ใจเลยสักครั้ง แล้วทำไมวันนี้..ทำไมสองมันถึงได้กล้าพูดว่าผมเป็นแบบนั้น
ทำไมคนอย่างมัน..ถึงได้กล้ามาว่าผมแบบนี้ !!

เพี๊ยะ!!

ผมลุกขึ้นไปตบหน้ามัน..ตบมันด้วยแรงทั้งหมดเท่าที่ผมมี

จำได้ว่านับตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยทำร้ายใคร..ไม่เคยทำให้ใครต้องเจ็บปวดทางร่างกายเลยสักครั้ง แต่สำหรับมัน ณ ตอนนี้ ขณะนี้ผมอยากทำ
ทำอะไรก็ได้..เพื่อให้มันได้รู้สึกสำนึกซะบ้าง !!

“หนึ่ง!!”

แม่ตวาดดังลั่น..สีหน้าดูผิดหวังมากที่เห็นผมทำแบบนั้น ผมปล่อยแขนลงข้างลำตัว..รู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิมที่ได้เห็นแม่ทำสีหน้าแบบนั้น ท่านดูผิดหวัง..ผิดหวังและเริ่มหวาดกลัว
แม่ที่ผมรักมากกำลังหวาดกลัวผม..ท่านกำลังหวาดกลัวผมซึ่งเป็นลูกของท่านเอง

“หนึ่งทำร้ายน้อง..”

ผมรู้แล้วว่าตัวเองทำพลาด..ทำพลาดที่คิดจะสั่งสอนมันต่อหน้าแม่ นี่คงเป็นสิ่งที่มันต้องการจะให้เกิด..แน่ล่ะว่ามันต้องอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้แน่ เรื่องที่ทำให้แม่ต้องเข้าใจผิดและเกลียดผม

“ทำไมถึงได้เห็นคนอื่นดีกว่าน้อง”

ผมหมดข้อแก้ตัว..คิดอะไรไม่ออกแล้วด้วยซ้ำ แม่คงไม่ต้องการผมแล้ว..ท่านคงไม่ต้องการผมอีกต่อไปแล้ว

“ออกไปซะ..อยากจะไปอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับใครก็เชิญ”

แม่ไล่ผม..ในขณะที่คุณลุงตัดขาดพี่ชิน พวกท่านประคองร่างไอ้สองที่ทำท่าสำออยเกินจริงออกจากบ้านไป..ทิ้งพวกผมไว้ที่บ้านหลังนี้ บ้านที่ผมอยู่มาทั้งชีวิต

แม่คงพาสองไปอยู่ด้วย..พาไปอยู่ที่ต่างจังหวัดที่แม่ทำงาน หรือที่บ้านของพี่ชินผมเองก็ไม่รู้ พี่ชินขยับตัวเข้ามากอดผม..ปลอบผมว่าไม่เป็นไร พี่ชินจะดูแลผมเอง..พี่ชินจะดูแลน้องหนึ่งเอง
แต่คำพูดพวกนั้น กลับไม่ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด..



แล้วน้อง Homepage .. จะมาลงพาร์ทสองนะครับ 

 

[Homepage]

ว้าว มาแล้วสินะ >O<
แวะมาเจิมหน่อยครับ
เรื่องนี้ตั้งใจมากเลย เป็นครั้งแรกที่ได้ทำงานร่วมกับคนอื่น ทราบเลยว่านักเขียนแต่ละท่านกว่าจะผลิตผลงานออกมาแต่ละครั้งต้องผ่านขั้นตอนอะไรมากมายขนาดไหน

ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจทุกคนด้วยนะครับ
พาร์ทสองรับรองแซ่บไม่แพ้กัน อิอิ

ขอบคุณครับ (:

[boonpa]

 :mc4:รอติดตามค่ะ

[BlueCherries]

กี่พาร์ทจบหรอคะ?

[broke-back]

จะดราม่ามากกว่านี้

ถ้าพี่ชินเผลอไป  กับไอ่สองเข้าเมื่อไหร่

เมื่อนั้นล่ะ..หนึ่งไม่ตาย ก็เหมือนกับตาย

ตายไปเยยยยยย..ตายทั้งเป็น
จะมีชีวิต..ไปเพื่อ???
 

ป้อล่อ..ผนึกร่าง
1-2-3
 
อิอิ

[VOODOO DOLL]

ขออย่างเดียว พี่ชินอย่านอกใจหนึ่งงงงงงงงงงงงง

[♠DekDoy♠]

ดราม่าเริ่มแรกเลย

[VOODOO DOLL]

ดันนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[IsDeer]

  โอย ฉันจะบ้าตาย อ่านแล้วเครียด หายใจไม่ทั่วท้อง

"นักเขียนคนนึงก็ชอบเขียนดราม่าแบบตายไปง่ายกว่า อีกคนก็เขียนตัวร้ายน่าหมั่นไส้จนหน้าตบแถมชอบมีอิพวกโง่แบบน่าหมั่นไส้อีก"

ไม่ชอบสองอ่ะ ง่ายๆเลย อยากรู้จริงๆว่ามีปมอะไรถึงเป็นแบบนี้ เราว่ามันเป็นที่การเลี้ยงดูรึเปล่า
รึว่าติดแม่มา 
จากที่เราวิเคราะห์แค่ตอนที่หนึ่งนะ เราว่าสองมันได้นิสัยมาจากแม่และพ่อคนที่สองอ่ะ
เรานี่ไม่ชอบ'แม่'มากกว่าสองอีกนะ คือชีร้ายแบบไม่รู้ตัวเองรึเปล่า คือชีก็น่าจะรู้ว่านิสัยลูกตัวเองเป็นยังไง
ลูกตัวเองทำอะไรมาบ้าง แถมยังโง่อีกสมที่โดนผัวคนที่สองหลอกแถมโดนอิสองหลอกอีก
อีกอย่างเราตะลึงชีมากตรงที่ชีหาปั๋วใหม่ภายในสองเดือน 
แปลว่าชีไม่ธรรมดาแล้วล่ะ ถึงขั้นย้ายมาอยู่เลยด้วย แสดงว่าลึกๆแล้วชี'คัน' สองก็อาจจะได้อะไรหลายๆอย่างมาจากชี
ถ้าความจริงเปิดเผยว่าที่จริงชีร้ายนี่มีเงิบอ่ะ ที่เราเห็นแค่ตอนนี้คือชีทำไปโดยไม่รู้ตัว

เราสงสัยเรื่องช่วงอายุ มันแอบไม่สมเหตุสมผล คือถ้าอายุหนึ่งกับสองห่างกันอย่างน้อย 4-5 ปี
มันน่าจะเหมาะกว่านะ เพราะหนึ่งมันจำอะไรได้เยอะมากกกกกกก แถมความเกลียดรุนแรงแสดงว่าต้องคิดอะไรได้มากพอสมควร
แต่ที่เขียนมาอายุไล่ๆกัน น่าจะห่างแค่2ปี เห็นว่าเข้ามหาลัยมาติดๆ ซึ่งช่วงหนึ่งอายุ 2 ขวบไม่น่าจะจำอะไรได้ขนาดนั้นและไม่น่าจะเกลียดรุนแรงตอนเด็กได้ขนาดนั้น

ปอลิง: ด้วยนักเขียนสองคนทำให้เราอดนึกไม่ได้ว่า
พี่ชินน่าจะมีอะไรกับสองแล้วจะได้ลงล็อกแนวมีชู้และมาม่าแบบตายไปง่ายกว่า

[Phut]

โอ้ว~มาม่า คุณแม่ช่างลำเอียง

ขำมากมายกับความเห็นคุณ IsDeer
แนวคุณลิงภูเขา"ตายไปง่ายกว่า"จริงๆ ถ้าไม่นับเรื่องสั้นน่ะนะ

ตาม

 

[manutty]

อา เปิดมาก็ริษยากันซะแล้ว แต่ให้ความริษยาต่างกัน หนึ่งริษยาแบบเด็กที่เคยเป็นหนึ่งมาตลอด เป็นลูกคนเดียว แต่แม่ไม่เสียวคนเดียวนี่สิ มีสามีใหม่มาเสียวเพิ่มและมีลูกใหม่มาให้หนึ่งอิจฉา หนึ่งริษยาสองแค่ว่ามาแย่งความรักไปจากตัว แต่หนึ่งก็ทำถูกแล้วที่กำจัดผัวใหม่แม่ไปซะ มันเลว แต่แม่เอาสองไว้ทำให้หนึ่งไม่ชอบแต่ก็พยายามไม่สนใจ ส่วนสอง แหม่ นางแรดแต่เด็กเลยแสดงออกมากริษยาเรื่องผู้ชาย ดูแล้วจะแย่งผู้ชายหนึ่งทุกคนแน่ ส่วนชินยังไม่รู้ว่าฮีจะดีตลอดไหม กลัวใจอ่อน อย่างอื่นแข็งกับสองล่ะก็ มาม่าแน่นอน ดูหนึ่งรักชินมาก เพราะรักแรก และครั้งแรก ด้วย ติดตามต่อ อาจจะพลิกก็ได้ ดูจากนักเขียน น่าจะไม่ง่ายนักในการมโนต้องติดตาม

[VOODOO DOLL]

ดันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

ติดตามค่ะ 

[oilzaza001]

สงสารหนึ่ง

  สอง

[fuku]

เราหลอนหญิงแม่มากนะ

หล่อนมีปั๋วใหม่ทั้งที่ปั๋ว 1 ตายไม่นาน
พอมีปั๋ว 2 ก็รีบปั๋มลูกทันใด
เลิกกะปั๋ว 2 ก็ยังไม่ทันไร มีปั๋ว 3
แล้วก็ทิ้งลูก 2 กะลูกปั๋ว3 ให้อยู่บ้านเดียวกัน ตัวเองไปอยู่กะปั่ว 3

เอ่อ นางค่ะ จะปั๊มทิ้งปั๊มขว้างขนาดนี้ทำไมค่ะ ไม่มีความคิดเลยเหรอว่าต้องดูแลลูกบ้างอ่ะ
มีความสุขกะการปั๊มลูก และมีสามีใหม่อะไรจะขนาดนั้น
ถามจริงเคยคุยกะลูกบ้างป่ะ?

[VOODOO DOLL]

เมื่อไหร่จะมาหนอ?

[loveview]

สองได้นิสัยจากแม่แง่ง

[Maytbb]

   รอจ้า

[Homepage]

สอง : ผมจะไม่หยุด...จนกว่าจะได้ในสิ่งที่ผมต้องการ

"ออกไปซะ..อยากจะไปอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับใครก็เชิญ"


ผมหันหลังมองไปที่มัน...ที่พี่ชินกำลังสวมกอดมัน ใบหน้าของคนทั้งคู่ทอแววเจ็บปวด เสียใจราวกับได้รับการลงโทษจากสวรรค์...


มือผมยกขึ้นปาดหยดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะเบ้ปากให้กับภาพนั้น...เสแสร้งจังเลยนะพี่หนึ่ง...


ยังหรอก...แค่นี้มันยังน้อยไป ตอนนี้มันยังมีความสุข เรียกได้ว่าไม่มีใครขัดขวางมันเลย และผมคนนี้แหละจะทำให้มันเจ็บ...จนอยากร้องขอความตาย!


"แม่ครับ ผมว่าอย่าทำแบบนั้นเลย พี่หนึ่งน่าสงสารออก"


"อย่างนั้นเหรอสอง? แต่เรื่องที่สองคนนั้นทำมันผิดมากเลยนะ"


ผมยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะบีบมือแม่หลวมๆ น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปราวกับนางเอกเจ้าน้ำตาหน้าโง่ในละครหลังข่าว...ในโลกนี้ไม่มีใครไม่เคยเสแสร้ง ผมเพียงใช้ประโยชน์จากส่วนนี้เท่านั้นเอง ถ้าโลกเราไม่มีคนใส่หน้ากากเข้าหากัน...มันก็ขาดสีสันเหมือนวาฟเฟิลที่ไม่มีไส้น่ะสิ (:


"เรื่องหัวใจเป็นเรื่องไม่เข้าใครออกใครจริงๆ นะครับ ถ้าเราลองให้เวลาเขาสองคนหน่อยเขาจะต้องทำใจได้แน่ๆ อีกอย่าง...เขาเป็นลูกของแม่กับคุณลุงนะครับ ตัดใจ...ทิ้งได้ลงเหรอครับ"


แม่กับคุณลุงเงียบไป ผมเห็นแววลังเลวูบไหวในนั้นและไม่รอที่จะเติมเชื้อเพลิงลงไปให้ไฟลุกกระโหม


"นะครับ ให้เขากลับมาอยู่ย้ายกลับบ้านตามเดิมนี่แหละ สองจะช่วยเป็นหูเป็นตาให้เอง"


"สองคิดว่าจะได้ผลเหรอ"


คุณลุงถามผมแบบนั้น คำตอบที่ถูกส่งไปให้บุพการีทั้งสองคนนั้นมีเพียงรอยยิ้มใสซื่อจากผม







หลังจากนั้นพี่ชินกับหนึ่งก็ย้ายกลับมาอยู่บ้านตามเดิมโดยที่แม่กับคุณลุงไม่พูดอะไรเลย แต่ความเงียบนั้นก็บอกเป็นนัยๆ ว่ารีบยุติความสัมพันธ์นั้นโดยเร็วที่สุด


"สองต้องการอะไรจากพี่" หนึ่งเข้ามาในห้องผมหลังจากผู้ใหญ่กลับไปแล้ว สีหน้ามันเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและแฝงแววเกลียดชังอยู่กลายๆ


ผมเบิกดวงตากลมโต เผยอปากขึ้นนิดๆ แล้วส่ายหัวไปมาอย่างน่ารัก แต่คงน่าเกลียดในสายตามัน "พี่หนึ่งพูดเรื่องอะไรสองไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย..."


หมับ!


หนึ่งพุ่งตัวเข้ามาบีบคางผมให้เชิดหน้ามองมันชัดๆ แววตาเกรี้ยวกราดของมันที่มองมาทำให้ผมรู้สึกสะใจและเชิดหน้ามองตอบมัน ถึงจะเจ็บคางตัวเองแค่ไหนผมก็จะไม่แสดงออกให้มันรู้เด็ดขาดว่าผมเจ็บ!


"ยังไม่จบใช่ไหม!" มันกระชากเสียงถามผม


"จบอะไรเหรอพี่หนึ่ง? สองยังไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"


"นายทำลายพี่ ทำลายครอบครัวจนหมดแล้วยังต้องการอะไรอีก! เห็นบนหัวพี่มีเขาหรือไง ถึงอยากทำอะไรตามใจเป็นเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้"


ว้า...ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็คงไม่มีอะไรต้องเสแสร้งกันอีกแล้วมั้ง


พลัก!


ผมผลักอกหนึ่งจนมันเซไปด้านหลังและแสยะยิ้มมองมันอย่างหยามเหยียด


"ใช่! พี่หนึ่งพูดถูกแล้ว ผมยังไม่พอใจ และไม่มีวันพอใจ ในเมื่อพี่ยังมีความสุขที่สุด ผมก็จะเอาทุกอย่างของพี่หนึ่งมาเป็นของตัวเองให้หมด ไม้เว้นแม้แต่...พี่ชิน!"


"…!!"


รอยตกใจในดวงตามันยิ่งทำให้ผมสะใจ เดินนวยนาดไปข้างหน้าและกระชากคอเสื้อยืดที่มันใส่อยู่ มองคอขาวระหงที่ยังคงมีร่องรอยแดงม่วงจากการถูกพี่ชินใช้ริมฝีปากขบเม้มก่อนจะเบ้ปากเบาๆ "พี่หนึ่งน่ะ...ได้แค่นี้ แต่สองจะได้เยอะกว่านี้ จำไว้!"



ผมผลักมันจนล้มไปบนเตียงผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามันจะออกมาจากห้องผมไหม


ข้างนอกห้องนั้นผมเจอพี่ชินมองมาทางผมด้วยแววตากังวล ผมเชิดหน้าขึ้นก่อนจะยิ้มใสซื่อ "อย่าลืมทำตามที่คุณลุงต้องการนะครับพี่ชิน เพราะไม่อย่างนั้นสองนี่แหละ จะเป็นคนทำลายทุกอย่างเอง!"


.
.



พี่ชินกับหนึ่งเริ่มเว้นระยะห่างกันขึ้น ที่มหาลัยก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันแล้ว ผมก็แจ้งเรื่องนี้ไปทางคุณลุงกับแม่ ท่านทั้งสองก็ดูสบายใจขึ้นกับความเปลี่ยนแปลงนี้ มีโทรมาคุยกับสองคนนั้นบ้าง


ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการเลยแม้แต่นิด!


ผมควรจะได้รับความสุขที่สุด...ไม่ใช่มัน! และผมจะทำลายมันให้ย่อยยับ!


วันนี้พี่ชินออกไปซ้อมกีตาร์กับเพื่อน ส่วนหนึ่งน่าจะถึงบ้านในอีกสิบห้านาทีตามปกติ นิสัยเรียบร้อยแบบนั้น สิ่งแรกที่จะทำพอถึงบ้านคืออาบน้ำ


เอาสิ...


หลังจากเหตุการณ์นั้นแม่ก็ยึดกุญแจห้องภายในบ้านไปเผื่อมีอะไรเกิดขึ้นผมจะได้สังเกตและเอาไปรายงานแม่ได้ เพราะฉะนั้นมันจึงไม่ยากเลยที่ผมจะเดินเข้าไปในห้องมันแบบง่ายๆ และเข้าไปในห้องน้ำมันแบบง่ายๆ เพื่อจะทำอะไรสนุกๆ


ผมหยิบขวดครีมอาบน้ำแบบฉีดของมันออกมาเทส่วนที่เป็นเนื้อครีมนั้นลงชักโครกจนหมดก่อนจะนำของที่เผลอหยิบติดมือมา... น้ำยาล้างจานนั่นเอง เทใส่เข้าไปแทนที่จนเต็ม ก่อนจะโยนขวดน้ำยาล้างจานที่ว่างเปล่าลงถังขยะหน้าชักโครกไปแทน


แค่นี้ก็เรียบร้อย...รอดูอะไรสนุกๆ ดีกว่า


.
.



"สอง...ทำไมต้องทำรุนแรงแบบนั้นด้วย" ผมกำลังเปิดประตูบ้านออกก็เจอพี่ชินยืนทำหน้ายักษ์อยู่


พี่ชิน...คือผู้ชายที่ทำให้หัวใจผมสั่นไหว คือคนที่ผมอยากแสดงนิสัยจริงๆ ออกไปว่าผมอ่อนไหวและแสวงหาความอบอุ่น


แต่เขา...ก็ไปรักกับพี่ชายคนละพ่ออย่างหนึ่ง


บางทีผู้ชายที่ยืนตรงหน้าผมคนนี้อาจจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำผมอยากกำจัดหนึ่งออกไปจากชีวิตก็ได้


ผมอยากเป็นที่หนึ่ง...ไม่เคยอยากเป็นที่สอง


อยากให้ทุกคนรัก และเป็นห่วงผมคนเดียว...แค่นั้นจริงๆ


"ถ้าผมจะทำแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ชิน?"


"เพราะหนึ่งเป็นคนที่พี่รัก แม้เราจะไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ เพื่อความสบายใจของพ่อกับคุณอา พี่ยอมที่จะเป็นพี่ชายตลอดไป แต่สองอย่ามาทำเหมือนหมาลอบกัดแบบนี้มันไม่แมนเลย"


"…!!"


"รู้ไหมถ้านำตัวส่งโรงพยาบาลไม่ทัน ผิวหนังเขาจะลอกและอาจต้องผ่าตัดเปลี่ยนเซลล์"


"…"


"สองคงอยากให้เป็นแบบนั้นใช่ไหม?"


"ใช่! สองอยากให้มันตาย! มันแย่งทุกอย่างไปจากสอง! แม้ต่พี่ชิน..."


"…!!" พี่ชินดูตกใจมาก ผมไม่สนใจเดินชนไหล่พี่ชินเข้าไปในบ้านทันที


บ้าจัง...ทำไมฝนถึงตกเอาตอนนี้ได้เนี่ย ผมพุ่งออกมาจากบ้านจนไม่ได้หยิบร่มมาด้วยน่ะสิ


เอ๋...?


ไม่ใช่สิ...ไม่ใช่...


มันไม่ใช่ฝน...


แต่เป็นน้ำตาของผมเอง


น้ำตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเสียใจ...หัวใจเต้นแรงเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบรัดมันเอาไว้


ผมยกมือขึ้นกุมอกซ้ายตัวเองและทรุดตัวนั่งลงท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย...ผมจะไม่มีวันให้ใครได้เห็นน้ำตาผมเด็ดขาด!


อย่างน้อยตอนนี้...สายฝนก็ช่วยชะล้างน้ำตาออกจากหัวใจผมไปได้บ้าง


เท่าที่พี่เขาปกป้องมันอย่างออกนอกหน้าแบบนี้...มันทำให้ผมอยากให้มันตายๆ ไปซะ!!


.
.
.



ผมนั่งบนเตียงและถักผ้าพันคอไปด้วยอย่างมีความสุข...


ใกล้จะถึงวันเกิดพี่ชินแล้ว...ทุกคนคิดว่าพี่เขาจะชอบมันไหมนะ?


ของที่ผมตั้งใจทำให้...ตั้งใจมาตลอดเกือบเดือนเพื่อพี่ชินคนเดียวเท่านั้น


บางทีน่ะนะ...ถ้าหนึ่งยอมเลิกกับพี่ชินและยกเขาให้ผมซะ


ผมจะลืมเรื่องบาดหมางในใจทุกอย่างก็ยังได้...


ในกรณีที่หนึ่งยอมน่ะนะ (:


.
.
.



วันนี้เป็นวันเกิดพี่ชิน... อา ตื่นเต้นจัง ผ้าพันคอที่ผมตั้งใจถักให้ พี่เขาจะชอบไหมนะ?


ถ้าจำไม่ผิดวันนี้หนึ่งคงมีเซอร์ไพรส์ให้พี่ชินสินะ ผมเดินผ่านห้องหนึ่งที่ได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำดังออกมา มันคงจะผวาครีมอาบน้ำไปอีกหลายวันเลยแหละ หึ!


อีกสักพักพี่ชินคงกลับมาแล้วล่ะ จากการที่ผมแอบฟังหนึ่งกับพี่ชินนัดกันฉลองวันเกิด ส่วนแม่กับคุณลุงจะซื้อพิซซ่ามากินกันตอนค่ำๆ


สายไฟประดับระโยงะยางไปทั่วบ้านทำให้ผมรู้สึกเหงาเล็กน้อย...ผมไม่เคยได้จัดงานวันเกิดแบบนี้


แม่จะให้ผมเลือกซื้อของอะไรก็ได้เท่านั้น ไม่มีการเป่าเค้กวันเกิด ไม่มีการกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้ มันคงเป็นจุดบกพร่องเล็กๆ น้อยๆ ที่แม่ไม่เคยรู้


แต่ผมก็ยังแอบหวัง...เพราะวันพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดผม มันจะมีงานวันเกิดแสนสุขแบบนี้เกิดขึ้นไหมนะ


ช่วงเวลาที่ยังมีพ่ออยู่...ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองมีความสุขไหม กับสิ่งที่พ่อทำกับพวกเรา บางทีที่หนึ่งทำแบบนั้นอาจจะดีแล้วก็ได้ เพราะแม่จะได้หลุดพ้นจากวังวนความเจ็บปวดเสียที


ความริษยาที่อยากเหนือกว่าหนึ่งของผม...มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกันนะ


ผมเอง...ก็เริ่มจะไม่มีความสุข เพราะแม่กับคุณลุงเริ่มกลับมาไว้ใจมันอีกแล้ว ทั้งที่ในสายตาผมกลับสัมผัสได้ถึงความรักสีชมพูรอบตัวมัน และมันทำให้ผมร้อนใจจนอยากฆ่ามันให้ตายกับมือ!


ผมเดินลงบันไดเข้าครัวด้านล่างเปิดตู้เย็นออกมาก็เจอเค้กครีมเนยสดสีขาวก้อนใหญ่ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทำให้ใคร บนโต๊ะกินข้าวมีกล่องของขวัญแบบไม่ปิดสนิทสามารถเปิดฝาออกดูได้ ผมเปิดมันออกอย่างไม่ลังเล


พอเห็นของในนั้นผมถึงกับอึ้งไป


มันคือ...ผ้าพันคอ สีเขียว แบบเดียวกับของผม แต่ดูสวยงามและประณีตกว่า


ทำไมต้องเป็นแบบนี้? มันจะเอาทุกอย่างไปจากชีวิตผมหมดเลยใช่ไหม!


ไม่รู้ตัวว่าผมบิดผ้าพันคอในมือแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่...


"สอง นั่นจะทำอะไรน่ะ!"


ผมหันไปมองเจอหนึ่งมองมาด้วยความตกใจที่ผมหยิบเค้กของมันมาวางไว้บนโต๊ะแถมยังหยิบผ้าพันคอออกมาจับไว้แบบนี้


ผมจะไม่หยุด จะไม่ยอมอีกแล้ว...ความสุขที่มันควรจะได้มันคือของผม และผมจะทวงคืนเดี๋ยวนี้แหละ!


"ก็ไม่ทำอะไร สองแค่จะทำลายความสุขของพี่เฉยๆ"


หนึ่งถอนหายใจออกมา "เมื่อไหร่นายจะหยุดสักทีสอง...เมื่อไหร่จะหยุดทำร้ายตัวเองเสียที มัวแต่คิดแบบนี้เมื่อไหร่จะมีความสุข"


"ความสุขของสองคือการที่ไม่มีพี่หนึ่งไง และ...พี่ชิน ยกเขาให้สองสิ"


"งั้นคงเป็นไปไม่ได้หรอก ต่อให้นายกราบเท้าพี่ พี่ก็ไม่มีวันยกเขาให้เพราะ เขา เป็น ของ พี่"


ผมโกรธจนอยากจะชกหน้ามันสักที! "ผมจะฟ้องคุณลุงกับแม่ว่าพี่สองคนยังไม่ตัดขาดกัน"


หนึ่งลอยหน้าลอยตาไปมาก่อนพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท "บอกเลย พี่ไม่กลัวแล้วล่ะ ในเมื่อนายทำให้พี่ไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว พี่ไม่กลัวหรอก!"


"…!!"


คำพูดหยิ่งยโสของมันทำให้ผมเสียสติปาเค้กบนโต๊ะลงพื้นทันทีก่อนจะใช้เท้าเหยียบไปบนหน้าเค้กนั่น!!


"สอง!! ไอ้บ้า!! นายทำอะไรน่ะ!!"


"สองก็กำลังขยี้หัวใจพี่หนึ่งไง ฮ่าๆ เสียใจด้วยนะที่คงไม่มีเค้กไปให้ผัวภูมิใจแล้ว!"


หนึ่งทรุดตัวลงมองเค้กที่เละตรงปลายเท้าผมแล้วน้ำตาไหลพราก...ท่าทางนั้นสร้างความหมั่นไส้ผมเหลือเกินจนต้องเตะหน้ามันจนล้มไปอีกทางจนปากแตกเลือดไหลลงมาแต่มันกลับไม่ร้องสักแอะได้แต่กอดอกตัวเองร้องไห้พิงผนังมุมห้อง


วูบหนึ่ง...ที่ผมรู้สึกเจ็บแปลบในใจ


การที่ผมจะมีความสุขได้...มันต้องทำร้ายคนอื่นมากขนาดนี้เลยเหรอ?


"มันเป็นเรื่องจริงหรอลูก?"


"…!!"


ผมมองไปทางประตูห้องครัวด้วยความตกใจ ตรงนั้นมีแม่ คุณลุงและ...พี่ชิน กำลังมองมาทางผมด้วยสายตาที่ผิดหวัง แม่ผมน้ำตาไหลลงมาเงียบๆ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านเข้ามาทันถึงตอนที่ผมพูดประโยคไหน


"มันไม่ใช่อย่างที่แม่เข้าใจนะครับ ผมกับพี่หนึ่งแค่แกล้งกันเล่นเฉยๆ" ผมแถจนสีข้างถลอก


"อย่าคิดว่าคุณอาจะโง่นะสอง เรื่องนี้พี่กับหนึ่งเตรียมการมาสักพักแล้วเพื่อจะบอกว่าจริงๆ แล้วนายเป็นคนยังไง และรู้ว่านายต้องทำลายงานวันเกิดนี้แน่ พี่ถึงนัดพ่อกับคุณอาให้มาที่นี่เร็วกว่าปกติไง"


"อะไรกัน..." ผมครางออกมาอย่างตกใจ


หน้ากากภาพลักษณ์แสนดีที่ผมสวมไว้ถูกกระชากออกจนคนรู้หมดแล้วอย่างนั้นเหรอ? ผมกลายเป็นคนโง่ที่ทุกคนต่างดูออก ความสะใจที่ได้ทำลายหนึ่งหายไปหมดเหลือเพียงความเจ็บปวด น้ำตาผลไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้


ตอนนี้...ผมไม่มีทั้งพ่อ ส่วนแม่ก็คงจะยืนคนละฝั่งกับผมแล้ว...ผมไม่เหลืออะไรแล้ว


สีหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวังของแม่กับคุณลุงทิ่มแทงผมจนเจ็บไปหมดทั้งใจ พี่ชินไปประคองหนึ่งแล้วโอบไว้ในอ้อมแขน


ผม...กลายเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการแล้วสินะ ถ้าอย่างนั้น...


ขวับ!


ผมคว้าผ้าพันคอที่หนึ่งตั้งใจจะให้เป็นของขวัญวันเกิดพี่ชินมาถือและหยิบไฟแช็กในมือจุดเผาก่อนจะโยนไปทางเตาแก็สทันที!


ทุกคนดูอึ้งกับการกระทำของผม...


"สอง ผมทำอะไรอ่ะ ใจเย็นๆ ก่อนสิ ทำไมทำแบบนี้ นี่มันบ้านที่แม่ลูกสร้างมากับมือนะ" คุณลุงมองหน้าผมเพื่อเตือนสติ


"สอง นายบ้าไปแล้ว พี่ชิน ไปเอาน้ำมาดับไฟกัน"


ไฟเริ่มลามออกไปนอกห้องแต่ยังเว้นพื้นที่ให้พวกเขา หนึ่งกับพี่ชินรีบวิ่งไปทางห้องน้ำเพื่อหาทางดับไฟ ในขณะที่แม่เป็นลมไปแล้ว


ผมเดินไปหยิบน้ำพืชขวดใหญ่สองขวดเทซ้ำลงไปบนกองไฟที่ลุกพรือ!


พี่ชินกับหนึ่งที่ถือถังน้ำกลับมาช้าเกินไปไม่ทันการณ์แล้ว คุณลุงบอกทันที "เดี๋ยวพ่อจะโทรเรียกรถดับเพลิงและพาคุณอาออกไปข้างนอกนะ ชินกับหนึ่งช่วยกันพาสองออกมาให้ได้นะ!"


ไฟร้อนจัง... ไม่สิ มันคือไฟริษยาในใจต่างหากที่กำลังเผาใจผมอย่างเจ็บปวด


หนึ่งเดินเข้ามาจับมือผมไว้แต่ผมสะบัดมือมันออก...


"ฟังพี่ก่อนนะสอง ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ขอให้ออกไปจากตรงนี้ก่อน แล้วเราค่อยคุยกันอีกทีนะ ได้ไหม"


"พี่หนึ่งจะให้ในสิ่งที่สองต้องการไหม?" ผมถามคนตรงหน้าอย่างเลื่อนลอย


"แน่นอนสิ ฮึก...เพราะนายเป็นน้องของพี่นะ" หนึ่งเริ่มร้องไห้ ผมมองมันด้วยสายตาว่างเปล่า


"แม้แต่พี่ชิน...อย่างนั้นเหรอ?"


"ได้! ถ้ามันเป็นสิ่งที่นายต้องการพี่ให้!"


น้ำตาผมไหลออกมา...แต่ไม่ได้ซาบซึ้งกับสิ่งที่มันพูดหรอกนะ ความร้อนจากเปลวไฟแรงขึ้นเรื่อยๆ พี่ชินที่มองมาจากด้านหลังเริ่มกังวลเพราะไฟแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้ว


"พี่ชินออกไปก่อนสิ ออกไปรอข้างนอก ผมจะคุยกับพี่หนึ่งสองคน"


"มันจะดีเหรอ? ตอนนี้ไฟมันแรงมากเลยนะ ขืนอยู่ในนี้นานอีกสักนิดอาจจะ..."


"ออกไปก่อนครับพี่ชิน เดี๋ยวผมตามไป" หนึ่งบอกพี่ชินด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด พี่ชินสบตามันนิ่งก่อนจะพยักหน้าและเดินออกจากห้องครัวไป


ผมเดินออกจากห้องครัว พยายามเลียบไม่ให้ตัวโดนเปลวไฟและเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองเข้าไปในห้องตัวเอง


ภาพในอดีตตั้งแต่เด็กจนโตมาตอนนี้ไหลเข้ามาในหัวราวกับเทปที่ตั้งเวลาเอาไว้ และมันทำให้ผมรู้สึกแย่กว่าเดิมว่าผมทำอะไรชั่วๆ แบบนี้ลงไปได้ยังไง...


ความจริงแล้วหนึ่งไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ผมคนนี้ที่ทำลายทุกอย่าง และทุกครั้งหนึ่งก็ต้องเป็นฝ่ายยอมเสมอ


วันนี้คงถึงวันที่ผมชดใช้แล้วสินะ...


"มีอะไรจะคุยเหรอสอง รีบเถอะ ก่อนที่เราจะออกไปไม่ได้นะ"


ผมมองผ่านหน้าต่างลงไปที่มีรถดับเพลิงกำลังฉีดน้ำ มีคุณลุง แม่กำลังน้ำตาไหลมองมาในบ้านโดยมีพี่ชินยืนปลอบก่อนจะกวาดสายตาไปทางลานตากผ้า อา...โชคดีจังที่เมื่อเช้าเอาฟูกลงไปตาก ตกลงไปบนนั้นน่าจะไม่เจ็บมากเพราะที่ผมอยู่ตอนนี้แค่ชั้นสองเอง


"ดูแลคุณลุง แม่ กับพี่ชินด้วยนะ"


"อะไรกันสอง พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง" ท่าทางของหนึ่งดูตกใจมาก


ผมมองไปข้างหลังที่ไฟลุกลามเข้ามาในห้องเรื่อยๆ และเดินเข้าไปคว้าคอเสื้อมันเข้ามาใกล้ก่อนลากมันไปที่หน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดทิ้งไว้ก่อนจะรีบพูดรัวเร็ว


"ขอโทษสำหรับทุกอย่าง...ได้โปรดรับคำขอโทษจากผมด้วย"


"สองจะทำอะไร อย่าคิดบ้าๆ นะ ปล่อยพี่ก่อน!"


"ลาก่อนครับพี่หนึ่ง"


พลัก!


ด้วยความที่มันตัวเล็กกว่าผมจึงสามารถอุ้มมันและโยนออกหน้าต่างลงไปได้ คนข้างล่างร้องโวยวายเสียงดัง แม่ร้องไห้ราวกับจะขาดใจและนั่นทำให้ผมเจ็บ...


หนึ่งตกลงบนฟูกที่นอนพอดี พี่ชินรีบไปประคองทันที


ภาพนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาจางๆ...เสียงแม่ตะโกนเรียกหาผมทั้งน้ำตาหายไปแล้วเมื่อผมปิดหน้าต่าง


ไฟลามเข้ามาจนใกล้จะถึงจุดที่ผมยืนอยู่พร้อมกับการหายไปของบ้านหลังนี้


ผมเดินไปหยิบไวโอลินออกมาและเริ่มสีมันด้วยบทเพลงที่ผมชอบที่สุดพร้อมกับหลับตาลงปล่อยให้เสียงไวโอลินขับกล่อมผมช่วงลมหายใจสุดท้ายก่อนจากโลกนี้ไป


เสียงหวานเศร้าจากไวโอลินดังคลอไปทั่วบริเวณ...ถ้านี่เป็นครั้งสุดท้าย ผมขอใช้เสียงนี้แทนคำขอบคุณและขอโทษกับทุกคน


ให้ลืมเลือนเรื่องราวของคนนิสัยไม่ดีแบบผม...หยุดการรอคอย การให้ความหวัง และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุขด้วยเถอะ


เพราะผม...คงไม่มีโอกาสกลับไปยิ้มและหัวเราะกับทุกคนอีกแล้ว


หวังว่าบทเพลง Moonlight Sonata ที่ผมกับหนึ่งชอบมากที่สุดจะดังไปถึงสวรรค์ให้พระผู้เป็นเจ้าอวยพรให้ความสุขกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่


ความร้อนแผ่ลามไปทั่วร่างกายผมจนเจ็บไปหมดแต่ผมก็ยังยิ้ม...ทั้งที่หางตามีหยดน้ำหลั่งไหล


ขอโทษนะครับแม่...ที่ลูกคนนี้ช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน ทิ้งแม่ไว้ไม่ทดแทนบุญคุณ และยังเห็นแก่ตัวทำลายทุกอย่างที่แม่สร้างขึ้นมา... เกิดใหม่ชาติหน้าขอให้เราได้กลับมาเป็นแม่ลูกกันอีกนะครับ...เดี๋ยวผมจะไปขอโทษพ่อพี่หนึ่งบนสวรรค์นะครับ


อา...คนอย่างผมคงไม่ได้ไปสวรรค์หรอกสินะ...


ขอโทษนะพี่ชิน...ที่ถึงแม้ผมจะรักพี่...แต่ก็ยังทำให้พี่เจ็บปวด และจนวินาทีสุดท้ายคนโง่อย่างผมก็ยังรอคอยและอยากให้พี่ฝ่ากองไฟเข้ามาช่วยผมออกไป


ถึงตอนนี้ผมรู้คำตอบแล้วล่ะ...ว่าผมเป็นแค่เด็กขี้อิจฉาในสายตาเขาเท่านั้น และไม่มีค่าอะไรในสายตาเขาเอาเสียเลย


ถ้าผมรู้ข้อเท็จจริงนี้เร็วกว่านี้ก็คงดี...เพราะผมอาจจะตัดใจได้ ไม่ต้องมาจบชีวิตในกองเพลิงแบบนี้


ขอโทษนะหนึ่ง...หวังว่าพี่จะมีความสุขนะ มีความสุขแทนผมด้วย


หากชาติหน้ามีจริง...ผมขอชดใช้ความผิดทั้งหมดให้พี่นะครับ


ความรักต้องการแค่หนึ่งเดียว ไม่ต้องการที่ 'สอง' หรอก

+ พาร์ทของสองจบแล้วนะครับ แต่เรื่องราวยังไม่จบ เหลืออีกตอนหนึ่ง

+ ขอบคุณที่ติดตามกันนะครับ

[Maytbb]

สาเหตุทั้งหมดมันเริ่มที่คุณแม่นี่แหละ 

[loveview]

จะดราม่ากว่านี้ไหมนี่

[BlueCherries]

.........

อึ้งแดรก

อึ้งกิมกี่จริงๆ

ดราม่าโครตๆเลยค่ะ T T แล้วจะจบยังไงนี่ สองจะตายหรอ หรือจะมีใครจิตใจบิดเบี้ยวอีก ไม่งั้นก็เป็นชิน?

ลุ้นๆ อีกตอนจบแล้วววว

[IsDeer]

เอาจริงๆ คือพาร์ทของสองนี่งงมากจ้า 
มีหลายๆเรื่องที่ฉันว่ามันไม่สมเหตุสมผล จนไม่รู้สึกอินตาม 

- เอาน้ำยาล้างจานไปใส่แทนครีมอาบน้ำ คือน้ำยาล้างจานนะ ไม่ใช่น้ำยาล้างห้องน้ำ มันถึงจะกดผิวจนเซลล์ตาย น้ำยาล้างจานใช้สารซักล้างเดียวกับสบู่เหลวบางยี่ห้อ ฉนั้นมันใช้แทนกันได้ ยกเว้นหนึ่งจะต้องการสารชะล้างที่ very อ่อนโยน อย่าง coco glucoside อะไรยังงี้
- คือ ทำไมอยู่ๆหนึ่งมันดันมาทำท่าทีรักน้องอะไร ตอนนี้ คือเกลียดกันมาตลอดนะ  ถึงจะเป็นพี่น้องก็ตาม คนที่เกลียดกันมาตลอด ไม่มีทางจะมาช่วยแบบเสี่ยงชีวิตหรอก
- เดินขึ้นชั้นสองเพื่อ? แกหนีออกมาตรงๆก็รอดแล้ว
- ทำอยู่ๆอิน้องสองก็สำนึกผิดซะงั้น ดำเนินเรื่องมาไม่ได้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงว่ามันจะสำนึกผิดและช่วยพี่เลยล่ะ ตอนแรกกำลังคิดว่าที่ขึ้นชั้นสองเพราะจะแอบฆ่าพี่ แต่พอผลักอิพี่ตกลงมาเพราะต้องการให้ช่วยรอดจากกองเพลิงก็เลยงงว่าคุณมึงจะขึ้นไปชั้นสองเพื่อ
- โยนผ้าติดไฟไปที่เตาแก๊สไม่ได้ทำให้แก๊สระเบิด(ยกเว้นแก๊สจะรั่วในความเข้มข้นสูง) เพราะถังแก๊สต้องใช้ไฟขนาดกองไฟใหญ่ถึงจะทำให้ระเบิดได้
-อิพวกนี้ไม่รู้วิธีดับไฟเรอะ ผ้าชุบน้ำเปียกๆอ่ะ ถังดับเพลิงอ่ะ เขาบังคับให้มีทุกบ้านนี่

แต่ตอนนี้ความรู้สึกอย่างนึงยังคงเดิม อยากตบอิแม่ 

[broke-back]

ดราม่ามาก
แต่หนุกดี
เอาอีกก็ได้นะ

ตัวละคร..จิตทุกคน
หุหุ

[Homepage]

ขอบคุณ คุณเดียร์ มากเลยนะครับ
ตอนแต่งนี่ไปตามอารมณ์อย่างเดียวจริงๆ ว่ามันต้องเป็นแบบนี้ๆ จนเผลอลืมคิดถึงความสมจริงไปบ้าง
หรืออาจจะเบลอไปหน่อย 55555
ขอรับความคิดเห็นด้วยความเต็มใจครับ และจะพัฒนามันให้ดีขึ้นให้ได้
ขอบคุณครับผม

[boonpa]

 :m15:เศร้าอ่ะ เรื่องทำไมมันดราม่าอย่างนี้

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

    เรื่องมันเศร้า
 

[ลิงภูเขา]

ตอนนี้เขียนร่วมกันนะครับ .. ทายถูกป่ะว่าท่อนไหนผมเขียน ท่อนไหนน้องเขียน ?   

ตอนจบ



มันเหมือนเป็นเรื่องโง่ๆ ที่ระหว่างผมกับสองเราต่างคนต่างเอาแต่คิดที่จะอิจฉากัน..ริษยากันอย่างไร้เหตุผล และผมมันก็แค่พี่ชายโง่ๆ ที่ไม่เคยรู้จักน้องตัวเอง สองก็แค่เด็ก..เด็กที่ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร ใช้ชีวิตอย่างไร
น้องแค่อ่อนแอ..และต้องการที่พึ่งและผมก็ไม่เคยเป็นที่พึ่งให้น้องได้เลย

ผมเอาแต่คิดเรื่องตัวเอง..อิจฉาน้องชายของตัวเอง ถ้าตอนนั้น..ตอนที่สองส่งยิ้มให้ผมเป็นครั้งแรก ถ้าตอนนั้นผมยิ้มตอบกลับไป..ถ้าตอนนั้นผมแค่คิดว่าเขาก็เป็นน้องชายของผม ไม่ใช่เด็กที่จะมาแย่งความรักของแม่ไปจากตัวเอง
ถ้าผมจะคิด..ถ้าผมรู้จักคิดสักนิด

.
.
.
“นะ..นึ่ง นึ่งๆ”

ตอนนั้นน้องก็แค่กำลังหัดพูด..แต่ผมกลับคิดไปว่าสองจงใจแกล้ง จงใจจะเรียกชื่อผมแบบผิดๆ อย่างนั้น

.
.
.
“สองอยากเล่นรถคันนั้น..แม่ครับสองอยากเล่นรถของหนึ่ง”

ถ้าตอนนั้นผมแค่คิดว่าน้องทำไปเพราะอยากเล่นกับผม..ไม่ใช่อยากแย่งของๆ ผม มันคงจะไม่เป็นแบบนี้

.
.
.
“น้องไปสบายแล้วนะหนึ่ง..อย่าเอาแต่ทำร้ายตัวเองแบบนี้สิ แล้วแบบนี้น้องจะหลับอย่างสบายใจได้ยังไง”

แม่เฝ้าแต่ปลอบผมแบบนั้น..พี่ชินเองก็คอยดูแลผมไม่ห่าง ส่วนคุณลุง..ถึงท่านจะไม่พูดอะไร แต่สายตาที่ท่านใช้มองผม..ก็บอกหมดทุกอย่างแล้ว

ไม่รู้สิ..ผมแค่คิดว่า ทำไมไม่เป็นผมที่ตายในกองเพลิงนั่น

สองน่ะใจร้าย..ใจร้ายที่จากพวกเราไปง่ายๆ ทิ้งพวกเราไปโดยไม่คิดจะหลงเหลือร่องรอยหรือความทรงจำอะไรเลย แม้แต่ร่างกายของเขา..สองยังไม่ทิ้งไว้ให้ผมได้ทำอะไรให้เพื่อไถ่โทษเลยด้วยซ้ำ
เหลือแต่เถ้าถ่าน..เถ้าถ่านที่แยกไม่ได้สักนิดว่าอันไหนคือร่างของสอง

.
.
.
“ผมจะทำที่นี่เป็นสุสาน..ให้ผมทำที่นี่เป็นสุสานได้ไหมครับแม่”

แม่ตามใจผม..ยกที่ดินทั้งผืนที่เคยเป็นที่ตั้งของบ้านเราให้ผม ผมโง่นะ..โง่ที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้สองได้บ้าง สุดท้ายก็ทำได้แค่นี้..ในเมื่อที่นี่เป็นที่ๆ สองอยู่มาตลอดทั้งชีวิต และเป็นที่ๆ สองเลือกจะใช้เล่นดนตรีที่เขารักก่อนจะจากไป
ผมก็ขอคิดแบบโง่ๆ ว่าสองคงอยากจะอยู่ที่นี่ และคงจะอยู่อย่างมีความสุขได้ตลอดไป..

.
.
.
ผมกับแม่ไม่ได้ย้ายไปอยู่ที่บ้านคุณลุง แต่เราเลือกจะซื้อคอนโดแบบง่ายๆ อยู่..แม่ย้ายกลับมาที่เดิม ย้ายกลับมาทำงานใกล้ๆ เพื่อจะได้คอยดูแลผม ที่ผ่านมาแม่อาจจะผิด..ผิดจริงๆ ที่ไม่เคยดูแลพวกเรา คิดง่ายๆ ว่าพวกเราคงดูแลกันเองได้ และเผลอสร้างรอยร้าวให้ผมกับสองโดยไม่ตั้งใจ
แม่เองก็แค่ขี้เหงา..ขี้เหงาและโหยหาความรักมากเกินไป
ผมเองก็อยากจะบอกกับแม่ว่า..ผมกับสองก็ไม่ได้ต่างกัน

คงจะดีถ้าเราย้อนเวลาได้..
คงจะดีถ้ามันสามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้จริงๆ..

.
.
.
“ชิน..ชินรักน้องมากแค่ไหนลูก”

ผมหันไปมองแม่ที่จู่ๆ ก็ตั้งคำถามแบบนี้กับพี่ชิน..พี่ชินดูอึ้งๆ ไปเล็กน้อย แต่ก็ยังตอบคำถามแม่ได้ดี

“รักมากเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะสามารถรักได้ครับ”

ผมยิ้มกับคำตอบนั่น..ยิ้มทั้งที่รู้สึกผิดเอามากๆ
ถ้าคำๆ นี้พี่ชินได้พูดกับสอง..ถ้าพี่ชินพูดออกไป สองอาจจะไม่ต้องตายแบบนั้น
นี่ผมผิดมากหรือเปล่า..ที่ยังมีความสุข?
ผิดหรือเปล่าที่ผมยังเก็บความรักของพี่ชินเอาไว้..ทั้งที่มันทำให้สองต้องตายแบบนั้น ?

“ถ้าแม่จะฝากน้อง..ชินคิดว่าตัวเองจะดูแลน้องได้ดีแค่ไหน”

“แม่จะไปไหนครับ”

ทำไมผมถึงได้รู้สึกกลัว..ทำไมผมต้องกลัวคำถามของแม่มากขนาดนี้

“แม่ก็แค่ถาม..แค่อยากมั่นใจว่าพี่ชินเขาจะดูแลเราได้จริงๆ”

“แม่..” ผมลุกขึ้นไปซบหน้าลงกับตักแม่ “หนึ่งไม่ชอบเลยที่แม่พูดแบบนี้”

“คิดมากอีกแล้ว..แม่บอกแล้วไงว่าแม่แค่อยากรู้”

ทั้งที่แม่พูดแบบนั้น..แต่แม่กลับทิ้งผมไป
แม่ขอหย่ากับคุณลุง..เก็บข้าวของหายไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่ทิ้งที่อยู่ ไม่บอกอะไรใครเลย บอกเพียงแค่ว่า..ท่านต้องการเวลาทำใจ ถ้าถึงวันนั้น..วันที่ท่านทำใจได้เมื่อไร วันนั้นท่านจะกลับมาเอง..
ผมรู้ว่าแม่เสียใจ..แล้วแม่ล่ะเคยรู้บ้างไหม ว่าผมรู้สึกยังไง?

.
.
.
“หนึ่ง..หนึ่งครับ”

“...”

จู่ๆ ผมก็รู้สึกไม่อยากคุยโทรศัพท์ไปเสียเฉยๆ ปล่อยให้พี่ชินเรียกอยู่แบบนั้นนาน..ก่อนจะกดปิดมันลง

“เหงา..”

พี่ชินไปเข้าค่าย..ค่ายอะไรก็ไม่รู้ เหมือนพี่เขาจะเคยบอกผมแล้วว่าไปไหน..แต่ผมดันลืมไปแล้วนี่สิ จำไม่ได้ด้วยว่าจะกลับมาวันไหน..รู้แค่ว่าเหงาแบบนี้มาสองอาทิตย์แล้ว

ผมเดินเตร็ดเตร่ออกมาเรื่อย..เดินเรื่อยๆ จริงๆ ครับ เพราะพอมารู้ตัวอีกที..ก็มาอยู่หน้าหลุมศพของสองแล้ว ทำไมเมื่อก่อนไม่รู้สึกเหงาเท่านี้นะ..ทั้งที่ผมกับสองเองถึงแม้จะอยู่ด้วยกัน เราก็แทบไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ

ไม่เหงาเลยตอนมีสองอยู่ใกล้ๆ ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เราอยู่ด้วยกัน..เราเอาแต่ใช้เวลาเกลียดกันแบบนั้น แต่มันกลับไม่เคยเหงาเท่าตอนนี้..

.
.
.
“หนีมานอนที่นี่อีกแล้ว..”

ผมกระพริบตาปริบๆ ตอนพี่ชินอุ้มผมขึ้นมาบนรถ เผลอหลับไปอีกแล้ว..เผลอหลับทุกทีที่มาหาสองเลย

“ตากน้ำค้างมากๆ เดี๋ยวก็ป่วยอีก ถ้าพี่ไม่กลับจากค่ายวันนี้จะเป็นยังไง..จะนอนซมอยู่ที่นี่คนเดียวแบบนี้เหรอ”

“ผมขอโทษ..”

ผมแค่ชอบที่นี่..มันเคยเป็นบ้านของผม และเป็นที่ๆ สองหลับอยู่..

“ผมแค่อยากทำหน้าที่พี่ที่ดี..” ผมหลับตาลงตอนพี่ชินวางผมลงบนเบาะรถ “หน้าที่ๆ ผมไม่เคยทำ”

.
.
.
“หลายเดือนแล้วนะครับ..ที่คุณอาไม่ติดต่อมา”

“พ่อเองก็กังวลอยู่..ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน”

“ผมอยากพาหนึ่งมาอยู่ด้วยกัน..แต่ติดที่น้องไม่ยอมมา”

ผมแกล้งหลับอยู่แบบนั้น..แอบฟังคุณลุงกับพี่ชินคุยกันแบบนั้นไปเงียบๆ

“หนึ่งไม่ยอมมา..น้องไม่ยอมทำในสิ่งที่สองไม่มีโอกาสได้ทำ”

“ก็แล้วทำไมแกไม่ย้ายไปอยู่กับน้องล่ะ”

“หนึ่งไม่เคยเอ่ยปากน่ะสิครับ..”

ครับ..ผมไม่เคยเอ่ยปากขอ และคงไม่มีวันขอด้วย ถึงผมจะรักพี่ชินมากแค่ไหน..แต่มันก็ยังไม่มากเท่าความรู้สึกผิดในใจที่ผมมีกับสอง
ถึงแม้สองจะเคยบอกให้ผมมีความสุขมากๆ บอกให้ผมมีความสุขแทนเขาด้วย แต่ในใจผม..มันก็ไม่ยอมทำเรื่องเห็นแก่ตัวแบบนั้นสักที..

บางครั้งพี่ก็เป็นคนดีเกินไปนะหนึ่ง..

ผมมักได้ยินเสียงของสองแว่วอยู่ในหัวแบบนั้นเสมอ..

.
.
.
“ถ้าวันนั้นคนที่ตายไปคือหนึ่ง..วันนี้พี่ชินจะรักสองไหมครับ”

“หนึ่ง!!”พี่ชินทำหน้าไม่พอใจนัก “ทำไมถึงถามแบบนี้..”

“ผมแค่สงสัย..”

ก็แค่วูบหนึ่งที่ผมคิดแบบนั้น..วูบเดียวจริงๆ ที่ผมแค่คิดว่าถ้าวันนั้นคนที่ตายคือผมมันคงไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้..
เพราะบางทีคนที่ตาย..คงมีความสุขมากว่าคนที่ยังเป็นอยู่ เพราะเขาไม่ต้องแบกรับความรู้สึกผิดเอาไว้แบบนี้..

“มันแทนกันไม่ได้..สองเข้าใจที่พี่พูดไหม”

“...”

“บางทีการที่สองเลือกจะตายไป..ก็เพราะสองรู้ดีว่าถึงเขาอยู่ พี่ก็ไม่มีวันรัก”

“ฮึก..”

“หนึ่งอาจจะคิดว่าพี่ใจร้ายที่พูดแบบนี้..แต่พี่ก็อยากให้หนึ่งหัดยอมรับความเป็นจริงบ้าง”

พี่ชินดึงผมเข้าไปกอด..ลูบหัวปลอบอยู่แบบนั้น

“ไม่มีหนึ่ง..พี่ก็ไม่รักสอง พี่อาจจะรักใครคนอื่น..แต่ก็คงไม่ใช่สอง”

“...”

“เข้าใจที่พี่พูดหรือเปล่า”

ผมพยักหน้ากับอกพี่ชิน..ร้องไห้อยู่แบบนั้นนานจนพอใจ

สิ่งที่พี่ชินพูดมันก็ถูก..ผมเอาแต่มองตัวเอง คิดแค่ว่าผมทำให้น้องต้องตาย..โทษตัวเองโดยลืมคิดถึงความเป็นจริง แถมยังลากพี่ชินมาทุกข์กับผมอีก

“หนึ่งควรจะยกโทษให้ตัวเองได้แล้ว..หนึ่งไม่ได้ทำอะไรผิด”

นาทีนั้น..ผมบอกยกโทษให้กับตัวเอง..

.
.
.
“พี่ชินว่าแม่จะเป็นยังไงบ้างครับ ทำไมแม่ไม่ติดต่อมาบ้างเลย”

“ท่านคงมีเหตุผลของท่าน..หนึ่งอย่าคิดมากเลย”

ไม่รู้สิครับ..ถึงตอนนี้ผมจะมีพี่ชินอยู่ข้างๆ แล้ว ไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวหรือเหงาอะไรแล้ว แต่ผมก็อดที่จะไม่เป็นห่วงแม่ไม่ได้อยู่ดี..

“แล้วคุณลุงเป็นยังไงบ้างครับ..”

“ฮันนีมูนรอบโลกแล้วละมั้ง..” พี่ชินพูดกลั้วหัวเราะ

คุณลุงแต่งงานใหม่แล้วครับ..ตอนแต่งยังให้ผมเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวอยู่เลย ท่านดูสดใสขึ้นเยอะ..คงเพราะไม่ต้องห่วงต้องกังวลอะไรแล้ว พี่ชินเรียนจบแล้ว..มีงานการมั่นคงทำแล้ว

ตอนแรกที่ท่านบอกกับพวกเราว่าจะแต่งงาน..ผมยังแอบห่วงความรู้สึกพี่ชิน แต่พี่ชินกลับมีทีท่าสบายอกสบายใจมากกว่าผมเสียอีก คงเพราะผมกับพี่ชินไม่สามารถมีหลานให้ท่านได้..พี่ชินเลยแอบรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ละมั้ง

“แล้วนี่มัวแต่นั่งคิดอะไร..ไม่รีบไปสัมภาษณ์หรือยังไงหืม”

ผมอมยิ้ม..ก่อนจะลุกไปหยิบเนคไทน์มาใส่บ้าง วันนี้สัมภาษณ์งานวันแรกครับ..แอบอู้ไม่ทำอะไรมาตั้งปีหนึ่งเต็มๆ แล้ว กลัวพี่ชินขี้เกียจเลี้ยง..เลยคิดว่าหางานทำดีกว่า

“จริงๆ ไม่ต้องทำงานก็ได้..เมียคนเดียวพี่เลี้ยงได้จริงๆ นะ”

“ผมไม่อยากอยู่เฉยๆ มันเบื่อนี่ครับ”

“ตามใจ..เสร็จแล้วรีบตามออกมาก็แล้วกัน”

สงสัยพี่ชินจะแอบงอนผมอีกแล้ว..งานนี้คงต้องง้อกันยาวอีก แล้วนี่เวลาระหว่างขับรถไปที่ทำงานนี่..มันจะพอง้อไหมครับ?
หรือต้องกลับมาง้อต่อคืนนี้ที่บ้านอ่ะ ??
.
.
.
“นี่พี่ชินงอนผมเหรอ?”

“งอนอะไร? เปล่าสักหน่อย? ใครงอนกัน”

ผมอมยิ้มน้อยๆ กับท่าทางพยายามกลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไรของผู้ชายตัวโตแสนงอนก่อนจะเอาผ้าขนหนูไปแขวนไว้ที่ไม้แขวนที่ราวและเดินกลับมานั่งข้างเตียงที่พี่ชินกำลังอ่านหนังสืออยู่

“แน่ใจนะ?”

“อื้ม” คนตัวโตทำเป็นไม่สนใจและก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป

แต่ผมสัมผัสได้นะว่าพี่เขาเกร็งเล็กน้อยกับการเข้าใกล้จนเกินไปของผม แหมๆ ทำเป็นไม่ชินไปได้ คบกันมาตั้งเมื่อไหร่แล้ว

เอ...สงสัยต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดรวบหัวรวบหางพี่ชินให้กลับมาคุยกับผมตามเดิมแล้วล่ะ

แค่อยากทำอะไรเองบ้าง...ความสามารถผมก็มีไม่ใช่ไม่มี จะให้งอมืองอเท้านอนเป็นเมียทำหน้าที่บนเตียงอย่างเดียวหรือไงเล่า

นั่นมันไม่ใช่ผมสักนิดเลยนะ!!

“งั้น...ทำการบ้านกันไหม”

“…!”

พี่ชินตัวกระตุกเลยอ่ะ น่ารักจัง เห็นแบบนี้ยิ่งน่าแกล้งอ่ะ

“วันนี้พี่เหนื่อยอ่ะ...วะ...ไว้วันอื่นแล้วกันนะ”

“เอาอย่างนั้นเหรอ...”

ผมขยับเข้าไปใกล้พี่ชินมากขึ้นเรื่อยๆ ชอนไชมือเรียวๆ ไปตามทางปกเสื้อลงมาปลดกระดุมเม็ดแรกและเม็ดที่สอง ก่อนจะสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นอกแน่นๆ นั่น

ก่อนจะลูบไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ...

จนถึงหัวนมสีชมพูอ่อนที่โผล่พ้นปกเสื้อออกมา ซึ่งแข็งชูชันล้อกับมือผมทันทีที่ผมสัมผัสโดน

พี่ชินไม่รอเวลาให้ผ่านไปมากกว่านี้แล้ว  เขาวางหนังสือไว้บนหัวเตียงก่อนจะพลิกตัวมาคร่อมผมไว้ใต้ร่างก่อนจะซุกใบหน้าลงมาตรงซอกคอผมและขบเม้มเบาๆ สร้างรอยแสดงความเป็นเจ้าของ

เขาเงยหน้าขึ้นมากระซิบข้างหูผมเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอย่างแสดงความต้องการเต็มที่

“พี่รักหนึ่งมากนะ รักมาก หวงมาก อยากให้หนึ่งสบายเฉยๆ”

ผมโน้มคอพี่ชินลงมาใกล้และประทับริมฝีปากลงไปบนแก้มสากๆ นั่นทีหนึ่ง

“ผมก็รักพี่ชินนะ...และอยากช่วยแบ่งเบาพี่ชินบ้าง...เท่านั้นเอง”

“ถ้าอยากช่วยแบ่งเบาพี่...ก็ช่วยตอนนี้เลยสิ”

“ช่วยอะไรหรอครับ” ผมทำหน้างงไม่เข้าใจ

“อย่าทำเป็นไม่รู้เลย..เดี๋ยวจะโดนจัดหนักนะ...”

ผมหัวเราะคิกคักเบาๆ และตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

“อย่าสำลักความสุขคาอกผมซะก่อนล่ะ”

พี่ชินยิ้มและก้มหน้าลงมามอบจุมพิตอันแสนร้อนแรงให้ กางเกงนอนแบบสบายของผมถูกรูดออกจากตัวไปพร้อมกับที่พี่ชินปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองไปด้วย

ผมเอื้อมมือลงไปกอบกุมพี่ชินน้อยที่แข็งขืนผงาดสู้โลกอยู่และรูดเข้ารูดออกเบาๆ

“เดี๋ยวจะรีดพิษออกไม่ให้เหลือเลย”

ชินหอมแก้มผมแรงๆ ทีหนึ่งอย่างมันเขี้ยว

“ระวังพรุ่งนี้จะขาถ่างจนเดินไม่ได้ล่ะ”

หลังจากนั้น...บทรักสุดร้อนแรงของเราก็บรรเลงขึ้นจนผมแทบจะสำลักความสุข ก่อนมันจะเกิดขึ้นอีกครั้ง อีกครั้ง และ...อีกครั้ง

เล่นเอาผมแทบฟ้าเหลืองเลย!

บอกแล้วไงเวลาทะเลาะกับแฟนน่ะ...นอนคุยจะเข้าใจกันกว่านั่งคุยนะ (:

.
.
.
หลังจากนั้นมาชีวิตของผมก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ผมต้องหัดที่จะปล่อยวางมากขึ้น ไม่อย่างนั้นชีวิตนี้คงไม่รู้จักความสุขแน่ๆ

หวังว่าสอง...อยู่บนสวรรค์จะมีความสุขดีนะ

อยากให้รู้ว่า...พวกเราคิดถึงสองนะ

แม่ครับ...ผมยังรอวันที่แม่จะกลับมาหาผมนะครับ
.
.
.
“จะไปไหนต่อไหม”

ผมกับพี่ชินเดินออกมาจากโบสถ์และกำลังจะเปิดประตูขึ้น

วันนี้เราสองคนตัดสินใจมาถวายสังขทานกันครับตอนเช้า

“อืมมม...ไม่ต้องก็ได้ครับ กลับเลยดีกว่า”

“งั้นไปกันเลย”

ผมขึ้นไปนั่งบนที่นั่งข้างคนขับในขณะที่พี่ชินออกรถแล้ว ผมตะปบไปที่กระเป๋ากางเกง...

“เฮ้ย พี่ชิน ผมลืมมือถือไว้ที่ห้องน้ำแน่ๆ เลย”

“อ้าวเหรองั้นลงไปเอาสิ เดี๋ยวรอบนนี้แหละ”

พี่ชินเหยียบเบรก ผมจึงปิดประตูรถลงไปทันที วิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อหยิบมือถือที่วางบนอ่างล่างหน้ามาถือไว้ก่อนจะวิ่งกลับไปทางเดิม

วูบ...

ความรู้สึกประหลาดทำให้ผมหันกลับไปมองทางเดินที่ผ่านมา

และตรงนั้น...ผมเห็นแม่กำลังยืนยิ้มอยู่!!

“เฮ้ย...”

พอกระพริบตาอีกที...ภาพนั้นก็หายไป

.
.
.

ผมเดินกลับไปทางรถของพี่ชินด้วยความเลื่อนลอย...

บางทีแม่...อาจจะไปหาสองแล้วก็ได้

ถ้าท่านมีความสุขอยู่จริงๆ...ผมจะได้วางใจเสียที

ผมมองแผ่นฟ้ากว้างใหญ่แล้วยิ้มออกมาจางๆ

หวังว่าแม่จะมีความสุขกับสิ่งที่แม่เลือก...และอยากให้รู้ว่าผมรอวันกลับมาของแม่เสมอ

คิดถึงแม่กับสองเสมอนะครับ...

(The End)






ครั้งแรกเหมือนกันครับที่ลองเขียนอะไรร่วมกับคนอื่นแบบนี้ .. ติดขัดไปบ้างต้องขออภัยจริงๆ

พล๊อตน้อง..ไอเดียน้อง ฮ่าาาาาาาาาาา ((ผมแทบไม่ได้ทำไรเลย..แค่เขียนๆ ช่างเป็นงานที่สบายจริงๆ อิอิ)) คือแค่คุยกัน..น้องก็แบบพล๊อตมาพรึ่บๆๆ  แต่ก็งี้แหละ..เด็กๆ มักจะหัวไว คึคึ 

ขอบคุณทุกความเห็น.. 

[loveview]

แม่คนนี้ไม่เคยจะคิดอะไรได้นอกจากตัวเองจริงๆ