ตอนที่ 1 - ความทรงจำหลงฤดูเมษานอนไม่หลับในสองสามคืนที่ผ่านมา เสียงฝนตกดังเปาะแปะกระทบกับสังกะสีรั้วบ้านดังมาจากนอกหน้าต่าง แสงจันทร์สาดส่องผ่านมุ้งลวด ชีวิตประจำวันดำเนินไปตามปกติ แต่เหมือนไม่ปกติ
จริงๆมันไม่ปกติ...เมษาเองก็รู้ตัวเองดี
หัวใจเขาร่ำแต่จะคิดถึงใครบางคน ทั้งๆที่รู้ดีว่ามันเป็นเรื่องต้องห้าม
อาเมนมาที่นี่เหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ ไม่สิ...เมษาไม่ควรคิดเข้าข้างตัวเอง ใช่ อาเมนไม่ได้มาที่นี่เพราะเขา ไม่ได้มาเพื่อเขา เพราะตั้งแต่ต้น......พวกเขาไม่มีพันธะสัญญาอะไรต่อกันอีกต่อไปแล้ว
แล้วเขามาทำไมกัน?
ยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับ เขาเกลียดช่วงเวลาที่มีใครสักคนคอยแต่วนเวียนอยู่ในหัว ความรู้สึกในใจเหมือนไร้ทางออก สังเคราะห์และแบ่งแยกมันไม่ได้เสียที เหนื่อยจนแทบอยากหยุดหายใจ ทั้งๆที่คิดว่าหนีพ้นแล้ว
แต่สุดท้ายหัวใจก็จ้องแต่จะวนเวียนไปยังจุดเก่า
เมษาไม่ได้รู้สึกอะไรกับอาเมน...
แต่มันคือความผูกพัน
ไม่รู้เหมือนกัน
ไม่รู้จริงๆ
กว่าเมษาจะผล็อยหลับไปก็เกือบรุ่งสาง เสียงเคาะประตูโครมครามจากด้านนอกทำให้เขาสะดุ้งตื่นตอนเจ็ดโมงกว่า เขางัวเงียลุกขึ้นด้วยความปวดหัว เมื่อวานเองก็ฝนตก ครูสมานเลยบอกว่า หากวันนี้ฝนไม่ตก พวกเขาจะต้องเริ่มงานซ่อมหลังคาทันที เพราะคงรอนานไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“พี่เม...เป็นอะไรหรือเปล่า ตื่นสายจังวันนี้"
เสียงเมฆร้องเรียก เมษารู้สึกว่าคอตัวเองแห้งผาก เขานวดขมับตัวเองเบาๆ ก่อนถอนหายใจ
“โทษทีเมฆ พี่ไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก"
“ไหวไหมพี่เม ไม่งั้นเดี๋ยวเมฆไปก่อนก็ได้นะ พี่เมค่อยตามไป" เมฆว่า "ครูสมานโทรมาแล้ว บอกว่าจะเริ่มงานกันวันนี้เลย" เมฆบอก
“งั้นหรือ" เมษานั่งชันเข่า นิ้วมือแตะขมับเบาๆ "เมฆรอพี่ยี่สิบนาทีได้ไหม เดี๋ยวไปพร้อมกัน"
“ได้พี่ จะกินข้าวไหม จะอุ่นให้"
“ไม่ต้องอุ่นหรอก" เมษาว่า เขายันตัวลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าออกจากตู้เสื้อผ้า "ขอพี่อาบน้ำแปป"
“ครับ"
เมษากับเมฆมาถึงโรงเรียนตอนแปดโมงกว่าๆ หลังจากที่เมฆจัดการจอดมอเตอร์ไซค์ใต้กันสาดเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็เดินเข้าไปทักทายผู้อาวุโสกว่าทันที ครูสมานยกมือรับไหว้พวกเขา ทักทายเมฆที่หายหน้าหายตาไปนาน เด็กหนุ่มรีบอาสาแข็งขันปีนขึ้นไปจัดการด้านบนสุดให้ทันที แดดจ้า อากาศดีเหมาะกับการทำการซ่อมแซมหลังคาโรงเรียน เมษาเข้าไปเก็บกวาดเล็กๆน้อยๆในห้องเรียน แล้วคอยบอกจุดรั่วซึมของหลังคาให้กับเมฆและคนอื่นๆ
“พี่เม หยิบประแจให้เมฆหน่อย" เมฆโผล่หัวออกมาจากขอบหลังคา เขาตะโกนเรียกเมษาที่ยืนอยู่ข้างกล่องเครื่องมือ
“เดี๋ยวนะ" เขาร้องตอบ ก้มลงควานหาประแจในกล่องเครื่องมือ เสียงตอกตะปูดังไปทั่วบริเวณ เด็กๆบ้านใกล้เรือนเคียง หรือเด็กบางคนที่มาอยู่ประจำ ต่างพากันแห่แหนมาให้กำลังใจผู้ใหญ่ที่มาช่วยซ่อมหลังคาให้
เมษาค้นในกล่องเครื่องมือ ยังไม่ทันจะเห็นอุปกรณ์ ฝ่ามือหนาของใครอีกคนเอื้อมคว้ามันขึ้นมาก่อน เมษาเงยหน้าขึ้นก่อนชะงักกับรอยยิ้มเจิดจ้าของใครบางคนที่ส่งมาให้ เขายิ้มกลับไปให้อย่างทำอะไรไม่ถูก คุณต้นเหนี่ยวตัวขึ้นไปบนบันไดที่พาดไว้กับตัวตึก ก่อนยื่นประแจให้เมฆ เด็กหนุ่มร้องขอบคุณเสียงดัง
“ขอบคุณครับคุณต้น" เมษาเอ่ยบอกกับผู้ชายตัวโตตรงหน้า 'คุณต้น' เจ้าของชื่อยิ้มตอบบางๆ เขาสูงราวร้อยแปดสิบ ผิวแทนคมคร้าม หุ่่นล่ำตามแบบคนสุขภาพดี ตัดผมรองทรงดูสะอาดสะอ้าน กันหนวดเคราเกลี้ยงเกลา คุณต้นเป็นผู้ชายใจเย็น มีน้ำใจ และมักจะมีรอยยิ้มให้คนอื่นตลอดเวลา เขาเป็นเจ้าของรีสอร์ตแถวนี้ ซึ่งโดยปกติแล้วเขาจะอยู่ประจำกับครอบครัวที่ตัวเมืองเชียงใหม่ แต่จะมีบ้างบางโอกาสที่ขึ้นมาอยู่บนดอยเพื่อดูแลกิจการ ทำให้เขาสนิทกับชาวบ้านในหมู่บ้านไปโดยปริยาย และด้วยความใจดีและเสียสละ ทำให้เขาเป็นที่รักของใครต่อใครโดยไม่ยาก
“ไม่เป็นไรครับ" เขาตอบ "ครูเมเพิ่งมาเหรอครับ"
“สักพักแล้วครับ พอดีวันนี้ตื่นสาย" เมษาสารภาพตามตรง "คุณต้นมาช่วยด้วยเหรอครับ ไม่น่าลำบากเลย" เมษาอดเกรงใจไม่ได้
“พอดีวันก่อนผู้ใหญ่เอาหนังสือเวียนไปให้เซ็นต์แล้วบอกว่ากำลังจะซ่อมหลังคากัน พอดีอาทิตย์นี้ผมอยู่ที่รีสอร์ตทั้งอาทิตย์ ไม่มีอะไรทำเป็นพิเศษอยู่แล้วน่ะครับ ช่วยกันจะได้เสร็จไวขึ้น"
“ขอบคุณมากนะครับ เด็กๆดีใจแย่"
“ไม่ลำบากเลยสักนิดครับ ถ้าคนไม่พอยังไง ผมเรียกเด็กที่รีสอร์ตมาช่วยก็ได้ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีลูกค้าอยู่แล้ว"
“อย่าเลยครับคุณต้น แค่นี้ก็มากเกินไปแล้ว" เมษายิ้มแหย
“พี่เมๆ เลื่อนบันไดมาให้หน่อยสิ ขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย" เสียงเมฆตะโกนลงมาอีกรอบ เมษาพยักหน้ารับก่อนเดินไปเลื่อนบันไดให้ตามคำขอ
“เมฆพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปแทนสักพักก่อน" เมษาเสนอตัว ต่อให้เขาจะหน้าตากระเดียดไปทางเพศแม่มากแค่ไหน แต่คนเคยลำบากมาก่อนอย่างเขา แค่งานช่างไม่ใช่จะทำไม่ได้
“ก็ได้พี่ แต่ไหวนะ เมื่อคืนก็นอนไม่พอ"
“ไหวอยู่ ไปเถอะน่ะ" เมษาโบกมือไล่น้อง
“เดี๋ยวพี่ดูครูเมให้เองเมฆ" คุณต้นอาสาให้ นั่นทำให้เมฆรีบรับคำอย่างแข็งขันและวิ่งหายไปด้านหลังโรงเรียนทันที
เมษาเหนี่ยวตัวปีนขึ้นไปบนหลังคา เมื่อครู่ที่เขาไม่ได้ขึ้นไปเพราะคนมันเยอะแทบจะไม่เหลือพื้นที่แล้วต่างหาก เขายึดตัวกับกระเบื้องหลังคาก่อนดึงแผ่นสังกะสีมาปิดอุดรอยรั่วแล้วตอกตะปูทับ กว่าจะได้รื้อทำใหม่ต้องรองบอบต. แถมยังต้องรอเด็กๆปิดเทอมอีก ครูใหญ่เลยตัดสินใจว่าจะทำเท่าที่ทำได้ไปก่อน
งานซ่อมแซมเสร็จไปแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นเมื่อได้เวลามื้อกลางวัน และหลังจากมื้อกลางวัน ฟ้าก็เริ่มครึ้มจนต้องเร่งมือกันเข้าไปใหญ่ เมษาถูกไล่ออกมายืนรอด้านล่างเพราะเมฆเห็นว่าพี่ชายตัวเองสีหน้าไม่สู้ดีนัก คุณต้นที่ขึ้นไปบนหลังคาตั้งแต่ช่วงเช้าเองก็เหงื่อท่วมตัวไปอีกคน เมฆเริ่มตั้งเค้า เมษาเห็นว่าสภาพไม่สู้ดีนักจึงเดินไปคุยกับครูใหญ่ หลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมง ครูใหญ่จึงสั่งให้วันนี้พักไว้เพียงเท่านี้
เมษาอยู่เก็บห้องเรียนอีกไม่กี่นาที ก่อนที่เมฆจะเดินเข้ามาเรียกเมื่อเห็นว่าฟ้าครึ้มมากแล้ว เขาพยักหน้ารับคำน้องก่อนเดินไปปิดหน้าต่างบานที่เปิดอยู่ พร้อมกับปิดประตูและลงกลอน เมษายกมือไหว้ล่ำลาครูผู้ใหญ่คนอื่นๆแล้วเดินไปหาเมฆที่เก็บเครื่องไม้เครื่องมืออยู่ด้านนอก
“กลับด้วยกันไหมครับ"
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เมษาต้องหันกลับไป เขาเลิกคิ้วฉับ ก่อนระบายยิ้มเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เอ่ยถาม
คุณต้นชี้ไปที่ซีอาร์วีรุ่นใหม่ป้ายแดงที่จอดอยู่หน้าอาคาร เมษายิ้มขอบคุณก่อนส่ายหัวเบาๆ
“อ่า...ขอบคุณครับ แต่วันนี้เมฆเอามอเตอร์ไซค์มา" เขาปฏิเสธ "ยังไงก็ขอบคุณจริงๆครับคุณต้น"
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ" คุณต้นยิ้มรับ "กลับดีๆนะครับ"
“ครับ วันนี้ก็ขอบคุณมากนะครับที่มาช่วย" เมษาเอ่ยด้วยความซึ้งน้ำใจ แต่คุณต้นรีบโบกมือพัลวัน
“อย่าถือเป็นบุญคุณเลยครูเม นิด ๆหน่อยๆเอง ยังไงถ้าพรุ่งนี้มีงานซ่อมอีกบอกผมได้นะ ผมยินดีเสมอ"
“ครับ ขอบคุณมากๆเลยนะครับคุณต้น"
“ไว้เจอกันนะครับครูเม" คุณต้นยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เมษาพยักหน้ารับ
“ครับ"
เขาล่ำลาอีกฝ่ายก่อนวิ่งเหยาะๆไปหาเมฆที่ยืนรออยู่อย่างรถ เมษาพยักหน้าให้น้องเป็นเชิงบอกว่าเขาพร้อมจะไปแล้ว เมฆจึงสตาร์ทรถแล้วรอจนพี่ขึ้นนั่งซ้อน
“คุณต้นเขาคุยอะไรกับพี่เหรอ" เมฆถาม ระหว่างบังคับรถให้แล่นออกไปยังถนนสายเดียวของหมู่บ้าน
“เขาถามว่าจะกลับด้วยไหม"
“อ้อ" เมฆพยักหน้าหงึกๆ "แล้วพี่ว่าไง"
“พี่บอกว่าเมฆเอามอเตอร์ไซค์มา" เมษาตอบ "ถามทำไมเนี่ย" เขาขมวดคิ้ว
“เปล่า คุณต้นเขาน่ารักดี"
“ยังไง"
“ก็ไม่มีอะไร เขาเป็นคนดีไง" เมฆตัดบทด้วยคำพูดกำกวมและวกไปวนมา เมษาขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดจึงได้แต่ไหวไหล่แล้วเงียบไป
ทั้งๆที่เป็นวันหยุดติดกันสามวัน แต่ฝนก็กระหน่ำเทลงมาแทบจะทุกวันจนงานซ่อมหลังคาไม่คืบหน้าไปเลยสักนิด เมษาได้แต่ปล่อยวันหยุดลอยผ่านไปอย่างน่าเสียดาย ในวันอังคารชีวิตก็กลับมาเป็นปกติ เมฆกลับไปแล้วตั้งแต่เมื่อวานเย็น อากาศช่วงเช้าไม่หนาว แต่ก็เย็นชื้นเพราะละอองฝนและลมที่หอบเข้ามากันตั้งแต่เมื่อคืน
เขาว่ากันว่าฝนจะทำให้เราคิดถึงใครสักคนหนึ่งโดยไม่รู้ตัว...เมษาถอนหายใจในเช้าวันทำงานที่ยังคงได้ยินเสียงฝนเปาะแปะอยู่ข้างหน้าต่าง เขาพับผ้าห่ม ดึงฟูกให้ตึง แล้วจัดการกับตัวเองตามกิจวัตรประจำวัน ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆว่าชีวิตในหลายวันที่ผ่านมานี้ เขาเฝ้าแต่คิดถึงใครบางคน
แค่เห็นชื่อของคนๆนั้น มันก็สั่นสะท้านไปทั้งกาย
เมษาไม่รู้ข่าวของเขาเลยสักนิด การปรากฏตัวอีกครั้งของคนๆนั้นในเวลาที่...ยังเร็วเกินไป มันเหนือความคาดหมายและไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขามาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร เมษาไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองหรอกว่าคนๆนั้นต้องการมาเจอเขา อาเมนอาจจะมีเหตุผลทางธุรกิจ อาจจะมองข้ามเขาที่อยู่ตรงนี้ ไม่ได้แคร์มันเลยด้วยซ้ำ ที่ตรงนี้เป็นกำไร เป็นเงินเป็นทอง เพราะเขาไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับการลงทุนครั้งใหม่ แต่...รู้อะไรไหม
การเจอกันอีกครั้งในเวลาเช่นนี้ มันเป็นสิ่งที่ยากเหลือเกิน
เมษาผูกปิ่นโตเหมือนที่ทำทุกวันตอนเช้า ก่อนบอกลาแม่และหยกที่พอเห็นหน้าเขาก็สะบัดหางและเดินนวยนาดหนีออกไป เขาถอนหายใจให้กับแมวจอมพยศก่อนเดินทางไปยังโรงเรียน ฝนหยุดแล้ว แต่ละอองชื้นของลมฝนยังลอยอยู่ในอากาศ ยิ่งเป็นหมู่บ้านบนหุบเขา อากาศหนาวเย็นแบบในเช้าวันนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก
เด็กๆรีบวิ่งกรูเข้ามาหาเขาเมื่อเขาเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียน เมษาทักทายเด็กๆอยู่พักใหญ่ก่อนเดินเอาของไปเก็บที่โต๊ะประจำของเขา ห้องพักครูของโรงเรียนมีเพียงห้องเดียว เขาไม่ใช่ครูประจำชั้นจึงไม่มีห้องเรียนประจำที่ต้องดูแล เขาเอ่ยทักทายครูสมานที่ยืนชงกาแฟอยู่ที่มุมห้อง เหมือนจะยังเช้าไปครูคนอื่นๆเลยยังมากันไม่ครบ เขานั่งประจำที่ตัวเองแล้วเริ่มต้นเคลียร์งานที่ค้างคาในสัปดาห์ก่อนที่ไม่ได้นำกลับบ้านไปด้วย
วันนี้เมษามีสอนแค่สองคาบในตอนบ่าย ส่วนตอนเช้าเขาไปช่วยครูฝ่ายอนุบาลดูแลเด็กๆ โชคดีที่ฝนไม่ตกระหว่างวันและดูเหมือนฟ้าจะโปร่งๆ ครูสมานอยากทำการซ่อมแซมให้เสร็จภายในเร็ววันนี้ เพราะไม่ต้องการให้เด็กๆป่วยเป็นหวัดจากฝนที่ตกลงมา
เมษาปัดมือหลังจากเขียนข้อความบนกระดานได้ครบถ้วนเรียบร้อยแล้ว เขากวาดตามองเด็กๆที่ตั้งใจจดลงสมุดก่อนค่อยๆเก็บตำราที่ใช้สอนเรียงกันเป็นตั้ง เขารับผิดชอบวิชาวิทยาศาสตร์สำหรับประถมสี่ในบ่ายวันนี้ เด็กนักเรียนในห้องมีไม่มาก ประมาณยี่สิบคนเห็นจะได้ แต่กระนั้นเขาก็ยังภูมิใจในหน้าที่ที่เขาทำอยู่ และพื้นที่ของเขาในห้องเรียนเล็กๆแห่งนี้
“เอาล่ะครับ วันนี้เราจะพอกันแค่นี้นะ อย่าลืมทำการบ้านแล้วนำมาส่งพรุ่งนี้นะครับ ใครจะรวบรวมให้เอ่ย" เมษาเอ่ยถาม แล้วมองไปรอบๆห้อง หนูน้อยผมเปียรีบยกมืออาสา
“หนูเองค่ะครู"
“โอเคครับ งั้นครูฝากดาวรวบรวมสมุดมาให้ครูภายในก่อนเลิกเรียนวันพรุ่งนี้นะครับ จดการบ้านไปให้ครบ แล้วก็รีบกลับบ้านกันนะครับ ฝนทำท่าจะตกอีกแล้ว" เมษามองออกไปนอกหน้าต่างก่อนถอนหายใจเบาๆ
เด็กชายคนหนึ่งยกมือขึ้น "ครูเมครับ วันนี้ครูเมเป็นเวรทำอาหารเย็นหรือเปล่าครับ"
“ครับ วันนี้ครูเป็นเวรกับครูพิมพ์"
“งั้นครูเมสอนการบ้านเลขให้ผมหน่อยได้ไหมครับ" เด็กน้อยถามตาแป๋ว เมษาเคาะชีทลงกับโต๊ะไม้ก่อนพยักหน้า เดชฤทธิ์เป็นเด็กจากต่างอำเภอ มาเรียนประจำที่อำเภอนี้ ฐานะทางบ้านไม่ร่ำรวย เรียกได้ว่าค่อนข้างยากจนด้วยซ้ำ แต่กระนั้นเด็กน้อยก็ตั้งใจใฝ่รู้ใฝ่เรียน และเคารพนับถือครูเมษาที่ใจดีที่สุดมากๆด้วย
“ได้สิครับ เดี๋ยวหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ ช่วยกันล้างจานเรียบร้อยแล้วเดี๋ยวครูจะช่วยดูให้"
เด็กๆทยอยเก็บกระเป๋าและนำงานที่ทำในวิชามาส่งทีละคน จากนั้นจึงยกมือล่ำลาครูประจำวิชาที่นั่งหน้าจิ้มลิ้มรอเด็กคนอื่นๆอยู่ที่โต๊ะหน้าห้อง เด็กๆวิ่งถลาออกไปยังสนาม ดูเหมือนฝนจะตกหนักในอีกไม่กี่สิบนาทีนี้ เมษารอจนเด็กคนสุดท้ายเดินมาส่งงาน จากนั้นเขาจึงเดินไปปิดหน้าต่างไม้ทีละบาน
เสียงเคาะขอบประตูดังขึ้น เมษาขยับกลอนของหน้าต่างลงก่อนหันไปมอง แล้วพบว่าเป็นครูเจนจิรา ครูประจำชั้นของห้องนี้เป็นคนแวะมาเยี่ยมเยือน ครูเจนเป็นสาววัยกลางคนที่มาปักหลักอยู่ในอำเภอสะเมิง อำเภอที่ห่างจากม่อนแจ่มไปประมาณครึ่งชั่วโมงโดยการเดินทางโดยรถยนต์หรือรถมอเตอร์ไซค์ส่วนตัว สามีของครูเจนเป็นเจ้าหน้าที่ไปรษณีย์อยู่ในตัวอำเภอ ทั้งคู่มีลูกสาวตัวเล็กๆชื่อว่าน้องมะลิวัยสองขวบซึ่งอยู่ในความดูแลของคุณย่าในระหว่างวันที่พ่อกับแม่ต้องออกมาทำงาน
“มีอะไรหรือเปล่าครับครูเจน" เมษาเอ่ยถามอย่างนอบน้อม และได้รอยยิ้มใจดีจากครูเจนกลับมา
“เปล่าหรอกเม แค่แวะมาดูน่ะ จะบอกว่าเดี๋ยววันนี้พี่จะช่วยทำครัวด้วย ฝนทำท่าจะตก คงขับรถเครื่องกลับไม่ไหว เดี๋ยวพี่ไก่จะมารับ"
“ครับ ดีเลย ผมก็นึกเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน"
“เออนี่ เม...เดี๋ยวปลายเดือนนี้นักศึกษาฝึกงานจะขึ้นมาสอนที่นี่ครึ่งเทอมนะ มากันสองคน ไม่รู้ครูสมานบอกเราหรือยัง"
“อ๋อ บอกแล้วครับ...จากเชียงรายใช่ไหมครับ"
“จ้ะ" ครูเจนพยักหน้ารับ "เมจัดการในห้องไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะไปดูในครัว ไม่รู้ครูพิมพ์แกไหวไหม" เจนจิราบอก เมษาพยักหน้ารับรู้ แต่ยังไม่ทันที่ครูเจนจะได้เดินออกไป เมษาที่เหลือบเห็นขบวนรถออฟโร้ดติดฟิล์มสีดำทึบสามสี่คันที่จอดอยู่บนสนามก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นด้วยความประหลาดใจ
“ครูเจนครับ นั่น...ใครมาหรือครับ" เมษาเอ่ยถามผู้สูงวัยกว่า เขาชะโงกหน้าออกจากกรอบประตูด้วยหัวใจที่เต้นแรง
“อ้อ...นักธุรกิจที่มาลงทุนรีสอร์ตห้าดาวตรงเนินเขาน่ะเม เขามาพบครูสมาน เห็นบอกอยากจะช่วยปรับปรุงสนามเด็กเล่นของโรงเรียนเราให้"
“...ทำไมครับ?” เมษาขมวดคิ้วแน่นจนรู้สึกตึงไปหมด
“ก็...ไม่รู้สิ อาจจะเพราะมาลงทุนที่ของเรา เขาเลยอยากช่วยเหลือชุมชนเราให้ดีขึ้นมั้ง" ครูเจนตอบ "น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่าไงเม" เธอว่า
“งั้นหรือครับ" เมษาพึมพำกับตัวเอง แต่ครูเจนดูไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่
“พี่ไปช่วยในครัวก่อนนะ เดี๋ยวฝนจะตกหนักเสียก่อน"
เมษาเม้มปากแน่น หลังจากที่ครูเจนจิราเดินจากออกไปแล้ว เขาก็ลอบชะโงกออกไปจากกรอบประตู มีคนในชุดสูทยืนอยู่รอบรถประปราย เด็กๆเหลือไม่มากเป็นเพราะวันนี้ฝนทำท่าจะตกซึ่งคงไม่เหมาะกับการวิ่งเล่นสนุกเหมือนทุกๆเย็นเท่าไหร่ คนตัวเล็กรีบรวบทุกอย่างบนโต๊ะตั้งเป็นกองเดียวกัน เขาจะรีบจัดการในห้องแล้วออกไปในครัว และคงไม่ออกมาอีกจนกระทั่งคนพวกนั้นกลับไป
เสียงฝนดังเปาะแปะดังกระทบสังกะสีแผ่นบนหลังคา เขาเม้มปากแน่น เมษาเดินไปปิดหน้าต่างบานที่เหลืออยู่ ลมพัดทำให้บานหน้าต่างกระแทกตึงกับกรอบ แม้จะไม่แรงนักแต่ก็ทำให้เขารนจนทำอะไรไม่ค่อยถูกได้ ฝนตกไม่ค่อยหนักมากเท่าไหร่ เขาเหลือบไปมองด้านนอกอีกครั้ง แล้วหัวใจก็หล่นวาบไปเมื่อเห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่คุ้นเคยอยู่ไกลลิบท่ามกลางลูกน้องมากมาย
แม้จะแค่แผ่นหลัง...แม้จะไกล แต่เมษาก็รู้ดี
เขาอยู่ที่นี่
อาเมนอยู่ที่นี่แล้ว...
สิ่งที่เขากลัวมาตลอดกำลังจะเกิด แม้ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขากำลังกลัวอะไรกันแน่...
เมษารีบเร่งมือ เขาดึงบานหน้าต่างปิดดังฉับแล้วลงสลักกลอนสุดท้ายอย่างรวดเร็ว มือเรียวเอื้อมคว้าแปรงลบกระดานก่อนไล่ลบข้อความบนนั้นไปอย่างเร่งรีบ เขากัดฟันแน่น...เสียงฝนเริ่มเทกระหน่ำลงมาช้าๆ ดังเปาะแปะอยู่บนชานระเบียงห้องเรียน ละอองฝนสาดซัดเข้ามา ท่ามกลางเสียงฝน...เขาได้ยินเสียงไม้กระดานลั่นเอี๊ยดอ๊าดไปตามแรงย่ำเดินของฝีเท้า เขาจำได้...เสียงฝีเท้านี้ แค่ได้ยินยังจำได้...
เมษาเหลือบมองไปด้านนอกอีกครั้ง ไม่มีคนยืนรายล้อมรอบคันรถอีกแล้ว แต่เสียงฝีเท้าด้านนอกยังคงดังขึ้น เสียงฝีเท้าย่ำแผ่นไม้เก่าของพื้นอาคารเรียนดังขึ้นในโสตประสาท แม้ว่าฝนจะตก แต่เขากลับรับรู้ได้ทุกการเคลื่อนไหว เขาไม่แน่ใจนัก ไม่สิ...หรือแน่ใจกัน แต่กระนั้นมือกลับกำแปรงลบกระดานแน่น เสียงฝืดๆของมันที่สัมผัสกับพื้นผิวนั้นช่างบาดหู เมษารู้สึกเหมือนทุกความรู้สึกมันตีตื้นขึ้นมาจุกในอก ทั้งหวาดกลัว ไม่มั่นใจ หวาดระแวง เขาจำต้องหยุดแปรงลบกระดานในที่สุด เพราะ--- เขาหนีความรู้สึกตัวเองไม่เคยพ้น...
เสียงฝีเท้าหยุดในที่สุด เม็ดฝนสาดเข้ามาในห้อง เมษายืนนิ่งปล่อยให้ตัวเองชื้นละอองอยู่เช่นนั้น จนกระทั่งอีกฝ่ายหยุดเดิน เขาหยุดนิ่ง ไม่ส่งเสียง เหมือนจะลองใจให้เมษาเอ่ยอะไรสักอย่างขึ้นมาก่อน เมษาไม่กล้าหมุนตัวกลับไป เขาไม่รู้ว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับอะไรกันแน่...
แต่สุดท้ายเขาก็ต้องทำ เมษาค่อยๆคลายแปรงลบกระดานในมือลง เขาวางมันลง เม้มปากแน่น เสียงฝน...นำพาความรู้สึกบางอย่างหวนกลับคืนมา เมษาค่อยๆหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าคนที่ยืนอยู่ที่กรอบประตูตรงหน้าอย่างยากลำบาก ยากเหลือเกินในเวลานี้...กับคนที่เคยทำร้ายเขา คนที่ทำให้เขาเจียนตาย คนที่ผลักไสเขา คนที่หนีหายไปจากชีวิตเขาทั้งๆที่เขาไม่เคยได้รับรู้อะไรใดๆ คนที่เอาแต่ใจตัวเอง อยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป เมษาอยากตะโกนออกไปว่าเกลียด เขาชังน้ำหน้ามากแค่ไหนใครจะรู้......แต่กระนั้นความรู้สึกบางอย่างก็บอกว่ามันไม่ใช่
ทำไมกันนะ...
ไม่ผิดไปจากความคิดเมื่อเมษามองคนตรงหน้าเต็มๆตา อาเมนยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าเรียบนิ่ง เขายืนล้วงกระเป๋าด้วยท่าทีปกติโดยไร้คำพูด ไร้สุ้มเสียง เค้าโครงหน้าเดิม จมูกโด่งนั่น ริมปากที่บางเฉียบ และดวงตา...คมดุ เรียวเล็ก...
เมษาแทบไม่สามารถเปล่งเสียงอะไรออกมาได้ เขาเหมือนจุกกับความรู้สึกที่แล่นปรี่ขึ้นมาในอกซ้าย ได้แต่ยืนมองคนตรงหน้า มือที่กำแน่นสั่นระริก เขารู้ตัวดีว่าอีกนิด...อีกนิดเดียว...เขาคงต้องทรุดลงอย่างไร้เรี่ยวแรง เพราะการได้พบคนตรงหน้าอีกครั้ง
คนที่เคยอยากจะวิ่งหนีแต่เขากลับรั้งไว้ คนที่เคยอยากจะเข้าใกล้แต่เขากลับผลักไส
"...คุณมาที่นี่ทำไม?"
คำถามเหมือนกระซิบ ในที่สุดเมษาก็สามารถที่จะรวบรวมคำพูดเอ่ยออกไปได้ แม้ว่ามันจะยากเย็นเพียงใดก็ตามที...เพระทันทีที่คนๆเดียวกับในความคิดปรากฏตัวตรงหน้า คนที่ยังคงหลอกหลอนเขาอยู่ในความทรงจำที่หวานอมขมกลืนนั่น...เขารู้ดีทันทีว่า เขายังอ่อนแอและน่ารำคาญมากแค่ไหน
แต่ถึงกระนั้น...
ไม่… เมษาไม่มีวันให้เรื่องแบบเดิมเกิดขึ้นอีก
tbc.
มาแว้วๆๆๆๆ สั้นจังเลยอ่ะ จริงๆมันตัดมาจากอินโทร ตอนแรกจะไม่มีอินโทร แต่เพราะอยากให้มันมีช่องวางของตอนเลยตัดฉับ
คู่ซาดิสท์แห่งปีมาแล้วจ้า เย้ๆๆๆๆๆๆๆ
คู่นี้ที่หลายๆคนรอคอย
จริงๆตอนแรกคงมีอะไรต้องแก้+เก็บรายละเอียดอีกเยอะ อาจจะมีตกหล่น สะดุดอารมณ์ ตัดฉับ เดี๋ยวจะมาเกลาๆนะคะ แต่นี่ก็เกือบสมบูรณ์แล้ว เดี๋ยวจะตามแก้คำผิด รายละเอียดอื่นๆทีหลังเมื่อว่างนะคะ
ขอบคุณสำหรับการต้อนรับคู่รอง คู่รักบ้านไร่ ฯลฯ ที่อบอุ่นนะคะ มาเป็นร้อยคอมเม้นท์ ตกกะใจ
หวังว่าจากนี้ไป จะมาร่วมกันชมบทตบจูบกันไปเรื่อยๆ กรั่กๆ
บอกตรงๆ (อันนี้จริงๆ) ว่าไคลี่ไม่ค่อยถนัดแนวละครไทยนะคะ จะถนัดแนวรักชาชามากกว่า เพราะใกล้ตัว และชอบแนวนั้น แต่แนวดราม่าละครไทยก็อยากลอง มันเลยมาเป็นนิยายอะไรแบบนี้
แต่อย่างไรจะพยายามไม่แต่งให้มันเป็นดราม่าละครไทยไร้รสนิยมไปนะคะ ฝากคนอ่านช่วยกันชื่นชม ติเพื่อก่อ ให้ไคลี่ด้วยละกันจ้า
หวังว่าจะติดตามกันต่อไป
เลิฟๆๆๆๆๆ
คืนนี้ไคลี่ไปนอนก่อนนะคะ เมื่อคืนนอนไปสามชั่วโมง คืออะไรรรรรร
หัวข้อ: [Side Story] ล่ารักหัวใจมาเฟีย : Amen X Maysa : (จบ) ตอนที่10-11 : Pg.22 : 271014 (อ่าน 375310 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก