SPECIAL
R.E.V.E.N.G.E
ONE
YATCH
ผมหลับใหลนอนฝันถึงเหตุการณ์การต่อสู้ระหว่างเอเดนกับอาซา ภาพทุกเหตุการณ์ไหลวนเวียนอยู่ในหัว ทรมานในจิตใจจนต้องปลุกตัวเองให้ตื่น
ผมลืมตาในความมืดมิด ลมหายใจถี่กระชั้น หน้าต่างห้องเปิดอ้าปล่อยให้ลมพัดเข้าออกตามอำเภอใจ ผมแน่ใจว่าผมปิดก่อนที่จะนอนเพื่อกันไม่ให้ยุ่งหรือแมลงเข้ามารบกวนการนอน
มีผู้บุกรุก
"นายชักจะล้ำเส้นเกินไปแล้วนะเอเดน" ผมลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างอย่างอารมณ์เสีย นี่ไม่ใช่คืนแรกที่เขาแอบมาดูผมในยามนอนนับตั้งแต่เขาปรากฏตัวที่นี่อีกครั้ง ซ้ำร้ายไปกว่านั้น เขาตีซี้พ่อผมให้กลายเป็นพวกเขา ผมที่คอยกีดกันและไล่เขาให้ออกไปจากไร่และครอบครัวของเรานั่นกลายเป็นคนใจร้ายแล้งน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ที่มาพักอาศัยในต่างแดน
ในยามเช้าของวันนี้ ผมคิดว่าผมควรจะต้องคุยกับพ่อเรื่องของเอเดนอย่างจริงจัง เพื่อยุติความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวเราและเอเดนให้จบลงเพียงเท่านี้ ผมจะไม่พูดถึงความรู้สึกของผมที่มีต่อเขา มันควรจบแบบไร้การสานต่อไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ เขาคือบุคคลอันตรายต่อหัวใจและความรู้สึก
เขาร้ายกาจขนาดไหนละ ถึงทำให้ผมที่ชอบผู้หญิงหันมาชอบเขาที่เป็นผู้ชายได้ ตลกร้ายสิ้นดี
"ฮ่าๆๆ น่าสนใจๆ" เสียงหัวเราะของพ่อดังมาจากในครัว ผมแปลกใจที่เช้าอย่างนี้มีคนมาที่บ้าน และเมื่อคิดได้ว่าใครที่กำลังคุยอยู่กับพ่อผมก็รีบวิ่งไปที่ห้องครัว
"พ่อ" ผมเรียก พ่อและแขกไม่ได้รับเชิญหันมามองผม
"คุณมาทำอะไรที่นี่" ผมถามเอเดนเสียงแข็งสีหน้าโกรธเคือง เดินอาดๆไปยืนข้างเขา เสียงหัวเราะของคนทั้งสองหยุดฉับพลัน พ่อผมยกแก้วกาแฟยกจิบเลี่ยงไปอ่านหนังสือแทน
“ผมมีนัดกับพ่อคุณไปตกปลา” เอเดนตอบนิ่งๆ หน้าตาไม่มีความละอายแก่ที่ผมจับได้ว่าเขาแอบมาวุ่นวายกับคนในครอบครัวของผมโดยไม่ได้รับอนุญาต
“ตกปลา?” ผมทวนคำ ยืนกอดอกมองพ่อสลับกับเอเดน “ทั้งชีวิตนี้คุณยังทำความเลวไม่พอหรือไง แล้วยังจะมีหน้ามาชวนพ่อผมไปทำบาปอีกนะ”
“พ่อคุณชวนผม” เอเดนเอ่ยแทรก ผมหันไปมองหน้าพ่อตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ผมหน้าแตกยับเมื่อเอ่ยต่อว่าผิดคน แต่คำพูดที่หลุดออกจากปากไปแล้วเรียกกลับคืนมาไม่ได้ ก็ได้ปล่อยผ่าน
“ไม่เอาน่ายอร์ช กิจกรรมยามว่างสนุกๆ นานๆพ่อจะเจอคนหนุ่มที่ชื่นชอบอะไรเหมือนพ่อ”
“พ่อครับ ผมขอคุยด้วยหน่อย” ผมบอกกับพ่อเครียดๆ เดินนำออกไปหน้าบ้าน ไม่นานพ่อก็เดินตามออกมา ผมยืนเท้าเอวมองวิวรอบบ้านหาจุดที่สามารถสงบสติอารมณ์ที่พลุ่งพล่านให้ลดต่ำลงสู่จุดปกติ
“ทำไมลูกทำเหมือนไม่ชอบเอเดน” พ่อก้าวมายืนอยู่ด้านข้าง “พ่อว่าเขาก็นิสัยดีนะ”
ผมหันหลังมองเข้าไปบ้านเพื่อให้แน่ใจว่าตรงนี้จะมีเพียงผมกับพ่อเท่านั้นที่จะรับรู้บทสนทนาต่อจากนี้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ถึงเรื่องที่พ่อยังไม่รู้และผมคงต้องพูดเพื่อให้พ่อเข้าใจถึงเหตุผลที่ผมไม่ต้องการให้พ่อไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายในบ้าน
“พ่อจำคนที่ผมเล่าให้ฟังได้ไหม คนที่ทำผิดเกินให้อภัยแต่ผมดันไปชอบเขา” เขาหลับตาพูด กระดากใจที่จะต้องพูดมันอีกครั้ง
พ่อมองตาผมอย่างตกตลึง “คนนี้เหรอ เอเดนเนี่ยนะ”
“ใช่ครับพ่อ”
“โอ้พระเจ้า” พ่อกรอกตาขึ้นบน “เขาเองก็ชอบลูกนี่”
ผมตีคิ้วมุ่น “ทำไมพ่อคิดอย่างนั้น เขาไม่ได้ชอบผม เขาแค่...ต้องการอะไรบางอย่างเท่านั้น”
เหตุผลที่เขาตามติดผมในตอนนี้ เขาแค่ต้องการบางอย่างจากผมที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร มาแก้แค้นอาซา หรือทำร้ายคนที่ผมรักเป็นครั้งที่สอง
“อะไรบางอย่างที่ลูกบอก พ่อเดาว่าคือลูก” พ่อยังคงสันนิฐานแบบมั่วๆ
“มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นพ่อ เขาไม่ได้ชอบผม” ผมกลายเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ พูดซ้ำๆย้ำกับตัวเองว่าผมจะไม่ก้าวเข้าไปหาเขา และไม่ให้เขาก้าวเข้ามาในชีวิตมากไปกว่านี้
“แล้วอะไรทำให้ลูกคิดว่าเขาไม่ชอบลูก เขากำลังเข้าหาลูกทางพ่อ อันนี้พ่อรู้ เขาถามเกี่ยวกับลูกเยอะมาก” พ่อพูดอย่างมั่นใจว่าตัวเองคิดถูกต้อง
“อะไรนะ แล้วพ่อได้บอกอะไรเขาไหม”
พ่อส่ายหน้า ผมรู้สึกโล่งอกในแวบแรก ใช่ ผมควรจะโล่งอกถ้าไม่ใช่เพราะประโยคถัดมา “ไม่เหลือ พ่อบอกหมดเลย ทุกอย่างที่เกี่ยวกับลูก”
“พ่อ!”
“ไม่เอาน่ายอร์ช โอเค พ่อขอโทษลูก พ่อไม่รู้ แต่เขาบอกกับพ่อว่าเขาทำผิดต่อลูกและอยากขอโอกาสให้ลูกให้อภัยเขา ให้เขาแก้ตัว”
“ถามจริงนะพ่อ เอเดนจ้างพ่อเท่าไหร่ให้มาเกลี้ยกล่อมผม” นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ผมใช้น้ำเสียงแข็งกร้าวพูดกับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาผู้ให้กำเนิด
“พ่อที่ลูกรู้จักเป็นแบบนั้นเหรอ” คราวนี้เป็นพ่อที่ทำเสียงดุ ผมรู้สึกผิดได้ไม่ยาก
“ผมขอโทษครับ”
“พ่อไม่รู้แน่ชัดว่าเรื่องที่เอเดนทำผิดจนลูกไม่อาจให้อภัยได้คืออะไร แต่พ่อเคยสอนยอร์ชไปแล้ว การให้อภัยหรือการให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด สำหรับคนที่ทำผิดแล้วสำนึกผิดและร้องขอโอกาสในการแก้ไขปรับตัว เขาสมควรได้รับโอกาส”
“แต่ผมไม่มั่นใจในตัวเขาเลยสักนิด”
ตัวตนของเอเดนทำให้ยากที่จะเชื่อใจ
“ก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไปสิ ให้เขาพิสูจน์ตัวเองไปเรื่อยๆ แต่แค่อย่าใช้ทิฐิเข้าสอนเขา จำตอนเด็กๆที่ลูกพาน้องไปเที่ยวจนตกเขา ตอนนั้นลูกอยากได้โอกาสในการปรับปรุงตัวที่จะดูแลน้องให้ดีแค่ไหน คราวนี้ถึงคราวที่ลูกจะต้องให้บ้างแล้ว”
“ผมจะพยายาม” ผมเบนสายตามองต้นไม้ใบหญ้า พ่อเดินกลับเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้ผมได้จมจ่ออยู่กับความคิด
ผมเลือกที่จะเข้าไปในไร่แทนที่จะกลับเข้าไปหาข้าวกินในห้องครัว อาหารส่วนกลางที่มีไว้เลี้ยงคนานก็พอจะประทังชีวิตในมื้อเช้าได้อิ่มท้อง วันทั้งวันผมทำงานอย่างไม่เป็นสุขเพราะเอาแต่พะวงเรื่องพ่อ กลัวเอเดนจะทำร้ายท่าน เป็นห่วงจนต้องวางมือจากงานกลับบ้านเพื่อรอเวลาที่เอเดนและพ่อจะกลับมา
เวลาเคลื่อนตัวจนถึงสี่โมงเย็น รถกระบะของพ่อก็ขับกลับมาที่ไร่ และเมื่อเท้าพ่อแตะพื้นดินอย่างปลอดภัยไร้ร่องรอยถูกทำร้าย ก้อนหินก้อนใหญ่ที่ถ่วงอยู่ในอกก็ถูกยกออก เอเดนที่เพิ่งลงจากรถมองมาทางผม ระยะทางที่ไกลพอควรแต่ผมก็ยังเห็นว่าเขายิ้ม
“วันนี้อู้งานหรือไงลูกชาย” พ่อทักผมอารมณ์ดี ในมือมีถืออุปกรณ์ตกปลามาด้วย
“เปล่าครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่จึงกลับมาพัก” ผมปดคำโต ร่างกายผมสบายยิ่งกว่าม้าคึก แตจิตใจต่างหากที่ไม่ค่อยสบายเพราะเอาแต่กังวลว่าเอเดนจะเล่นไม่ซื่อ
“อ่อ วันนี้เราจะย่างปลากินกันหน้าบ้านนะ เอเดนอยู่กินและดื่มด้วยกันก่อนนะ อย่าเพิ่งรีบกลับ ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน ดูแลเขาด้วยนะยอร์ช” พ่อฝากฝังเขาไว้กับผมแล้วก็ขึ้นบ้านไปจัดการธุระส่วนตัว
“ไม่สบายเหรอ” เขาถาม ผมไม่ตอบ ก้มมองกระป๋องใส่ปลาขนาดใหญ่ในมือเขา มีปลาไซต์ใหญ่อยู่เกือบสิบตัว แต่เขาใช้เพียงมือเดียวถือตะกร้าอย่างไม่ลำบาก
“คุณต้องการอะไรเอเดน พูดมาตรงๆเลย” ผมถามเสียงเด็ดขาด
แต่เอเดนกลับเงียบ เขาแค่มองจ้องตาผม เขากำลังจะบอกผมผ่านทางสายตา แต่ไม่รู้ทำไมผมไม่อาจมองสบตาของเขาได้นานๆ เพราะทุกครั้งที่มอง ผมเหมือนถูกหลุมดำไร้ตัวตนดูดเข้าไป สุดท้ายผมก็ติดกับอย่างที่เป็นอยู่
“พูดสิ เงียบทำไม” ผมเร่ง
เอเดนวางถังใส่ปลาลงกับพื้น ก้าวเข้ามาใกล้ผมอีกหนึ่งก้าว ผมยืนนิ่งไม่ถอยหนี ผมจำไม่ได้ว่าเราเคยใกล้กันเพียงแค่คืบหรือไม่ เพราะผมเพิ่งสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างเรา เขาสูงกว่าและตัวหนากว่าที่เคยเห็น
“ผมต้องการ...” เขาหยุด หลบสายตามองไปทางอื่น
“ต้องการอะไร” เห็นไหม ผมบอกแล้วว่าเขาต้องมีจุดประสงค์แอบแฝง
เขาพ่นลมหายใจให้รู้ว่าที่จะพูดมันหนักหนา ตามด้วยสิ่งที่ผมไม่คิดว่าเขาจะทำ เอเดนก้าวหาผมอีกหนึ่งก้าวจนเราตัวติดกัน ท่อนแขนแข็งแกร่งทั้งสองข้างก็ตวัดตัวผมเข้าไปกอด
“ผมอยากอยู่ใกล้ๆคุณ” เขากระซิบชิดใบหู ผมแทบกลั้นหายใจ รีบดึงสติกลับร่างพลักเอเดนออกจากตัว
“อย่ามาล้อเล่น”
เพราะผมไม่ตลกด้วย
“ผมไม่ได้ล้อเล่น ผมคิดว่าเราน่าจะรู้สึกเหมือนกัน และถ้าเราสองคนขยับเข้าหากันมากกว่านี้อีดนิด ผมหมายถึง คุณให้โอกาสผม ผมให้โอกาสตัวเอง แล้วเราก็เข้าหากันมาขึ้น” คำพูดของเอเดนชวนงุงงงสับสน ไม่ประติดประต่อสักเท่าไหร่
“คุณคิดผิดหรือเปล่าที่ว่าผมก็คิดเหมือนคุณ ความจริงมันอาจจะตรงกันข้ามก็ได้” ผมบอกอย่างเย็นชา
“ถ้ามันตรงกันข้ามจริงคุณใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้ผมทำไม” เอเดนพูดย้อนเหมือนเป็นต่อ "คุณไม่ต้องก้าวมาก็ได้ เพราะผมจะเดินเข้าไปหาคุณเอง เข้าไปจนกว่าเราจะใกล้กันและกลายเป็นหนึ่งเดียว"
“คุณคิดผิดมากไปหน่อยเอเดน” ผมพูด เขาทำหน้าสงสัย “ผมใจเต้นแรงเพราะผมเกลียดคุณ และผมไม่มีทางเดินเข้าไปหาคุณ และถ้าคุณเดินเข้ามาใกล้ผมมากกว่านี้ ผมเตะคุณกระเด็นแน่”
“ก็ถ้าคุณมีแรงดีดผมออกไปได้น่ะนะ” เขาไหวไหล่น่าหมั่นไส้
“ไม่ต้องห่วง ผมแรงเยอะกว่าที่คุณคิด”
เอเดนกระตุกยิ้มมุมปาก แต่สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อย “สารภาพตรงนี้เลยนะ เพราะสิ่งที่ผมจะพูดผมก็ไม่เคยคิดว่าจะได้พูดกับใคร” เอเดนจริงจังจนผมกลัว
“ผมไม่อยากให้คุณมองผมไม่ดี อยากให้คุณลืมว่าผมเคยทำอะไร ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องแคร์คุณ ซ้ำไม่รู้ว่าทำไมคุณต้องมีอิทธิพลเหนือความคิดของผม คุณอยู่นอกเหนือการควบคุม”
“...”
“ก็แค่อยากให้รู้เอาไว้ว่าคุณสำคัญจนผมไม่อยากปล่อยคุณไป” เขายกมือลูบแก้มผมเพียงแผ่วจนแทบไม่รู้สึก ก่อนจะก้มลงหยิบถังใส่ปลาเดินเข้าไปในบ้าน ผมยิชืนค้างเติ่งอยู่หน้าบ้านเกือบสิบนาทีเห็นจะได้
แล้วไม่ทราบว่าผมจะไปใจเต้นแรงกับคำพูดที่เชื่อไม่ได้ของเอเดนทำไม
ผมเดินตามเอเดนไปที่ห้องครัว เขายืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์รอผม ผมคิดแผนการได้ในเวลาอันรวดเร็ว บทเรียนที่จะพิสูจน์ว่าเขาเปลี่ยนไปไม่ใช่เอเดนคนก่อน
“คุณบอกว่าคุณอยากได้โอกาสแก้ตัว” ผมเก๊กหน้าขรึมให้ดูว่าจริงจัง
“ใช่ ผมขอมันจากคุณ” เอเดนยอมรับอย่างตรงไปตรงมา
“คุณบอกว่าคุณชอบผม”
“ใช่ ผมพูด”
“คุณจะทำทุกอย่างที่ผมต้องการเพื่อเป็นการแสดงความจริงใจว่าคุณกลับตัวกลับใจแล้วจริงๆ”
“ผมยอม ยกเว้นเรื่องเดียว” เอเดนชูนิ้วชี้ตรงหน้า “ห้ามบอกให้คุณออกไปจากชีวิตคุณ คุณคงไม่ใช่มุขละครน้ำเน่าหรอกใช่ไหม”
“ก็ไม่แน่”
“ยอร์ช” เขาเรียกผมเสียงดุ หน้าตาก็เข้มขรึม ทำอย่างกับว่าผมสน
“ทำไม”
“โอเค ผมยอม ว่ามาเลย อยากให้ผมทำอะไร” สีหน้าของเขาออกแนวกล้ำกลืนฝืนทน ก็ไม่แปลก คนที่อีโก้สูง ยึดมั่นแต่ตัวเอง ไม่ต้องต้องตามใคร เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่ง ก็คงรู้สึกไม่พอใจที่มีคนอื่นมากำหนดความคิดและชีวิตของตัวเอง แต่ถ้าเขาอยากให้ผมยอมรับ เขาก็ต้องแลก
“ก็เริ่มจาก งานในครัวเป็นไง” ผมผายมือออกกว้าง เอเดนขมวดคิ้วมองไปตามมือของผม
“อย่าบอกนะ”
“ใช่ครับ ทำปลาสำหรับย่างในมื้อเย็น อย่าลืมก่อไฟด้วยล่ะ งานง่ายๆแค่นี้คุณทำได้ไหม” ผมแสยะยิ้มมุมปาก
เอเดนดูหงุดหงิดขึ้นทันตา “ไม่เกี่ยวกับการพิสูจน์ตัวเองตรงไหน”
“ถ้าอย่างนั้นอะไรคือสิ่งที่คุณจะทำเพื่อพิสูจน์ตัวเองล่ะ”
เอเดนเงียบตอบไม่ได้
“ลงมือซะ เร็วๆหน่อยนะ บ้านผมทานมื้อเย็นเร็ว”
ผมปล่อยเอเดนไว้ในครัวตามลำพัง ผมก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่สั่งให้เขาจัดการนั้นมันเกี่ยวกับการทดสอบจิตสำนึกของเขาอย่างไร แต่อย่างน้อยเขาก็ต้องเรียนรู้ที่จะทำตามคนอื่นบ้าง เขาควรได้รู้ว่าไม่มีอะไรเป็นไปตามที่ใจนึกไปเสียทุกอย่าง
ผมเดินไปนั่งรอในห้องนั่งเล่น หางตาเห็นว่าเอเดนเดินออกมา ผมหันไปมองเขาส่สายตาแทนคำถาม
“ผมจะถาม เตาอยู่ที่ไหน”
“เดินลงจากบ้านไปทางซ้ายมือ จะเจอห้องเก็บของ เตาและถ่านอยู่ในนั้น ตามสบายนะครับ” ผมยิ้มเหมือนจะจริงใจ แท้จริงแล้วสะใจต่างหาก
พ่อเดินลงมาจากบ้าน เห็นหลังเอเดนเดินกลับเข้าไปในครัวไวๆ พ่อมองผมชี้นิ้วโป้งไปทางเอเดน ผมเลยกวักมือเรียกพ่อให้เดินมาหาผมที่ห้องนั่งเล่น
“ไม่ไปทำปลาหรือไง จะเย็นแล้วนะ” พ่อทิ้งตัวลงนั่งข้างๆถาม
“ผมให้เอเดนทำ” ผมตอบ พ่อทำหน้าตกใจ
“เฮ้ย! ให้แขกทำได้ยังไง” ผมลุกขึ้นทำท่าจะเดินไปช่วยเอเดน ผมดึงแขนพ่อไว้
“อย่าพ่อ ผมจะให้โอกาสเขา แต่ถ้าเขาจะพิสูจน์ตัวเองก็ต้องเป็นวิธีของผมเท่านั้น”
“ให้เขาไปทำเนี่ยนะ”
ผมรู้ว่ามันเป็นวิธีที่ไม่สร้างสรรนัก แต่น้อยๆก็ได้เอาคืน
“เอาน่าพอ คอยรอกินอย่างเดียวก็พอ” ผมดึงแขนพ่อให้นั่งลงอีกครั้ง พ่อส่ายหน้าแล้วมองไปทางห้องครัว มีเสียงดังโครมครามออกมาติดกันเป็นระยะ เจ้าชายผู้เย่อหยิ่งกลายมาเป็นพ่อครัวก็อาจไม่ใช่วิถีที่เลวร้ายนัก
กว่ามื้อเย็นของวันนี้จะผ่านพ้นไปได้ พ่อก็ต้องยืนมือเข้าไปช่วยเอเดนหลายต่อหลายครั้ง เพราะเขาดันลงมีดเข้านิ้วตัวเองในขณะที่เอาไส้ออกจากตัวปลา ได้แผลขนาดใหญ่เลือดเจิ่งนองที่นิ้วโป้กับนิ้วชี้ พ่อผมเป็นคนทำแผลให้เพราะผมปฏิเสธ ต่อจากนั้นผมก็ยังยืนยันให้เขาจัดการติดไฟจุดเตาโดยที่ผมแค่นั่งกระดิกเท้ารอ กว่าจะเสร็จเอเดนก็มอมแมมเปรอะเปื้อนไปด้วยเขม่าถ่านสีดำเต็มหน้าเต็มตัว เขาถูกไล่ให้ไปล้างหน้าก่อนจะมาร่วมโต๊ะอาหารกลางแจ้ง
“หมดเวลาสำหรับวันนี้ เชิญคุณกลับไปได้แล้วครับ” ผมเอ่ยทันทีที่เขาเก็บล้างจานเสร็จ
“ผมขอนอนนี่ได้ไหม” เขาพูดด้วยเสียงต่ำๆ เขาดูเหนื่อยล้าเท่าที่สัมผัสได้ทางสายตา แต่ถึงอย่างนั้น ยังไม่ใช่ตอนนี้ที่ผมจะใจอ่อน
“คุณรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา ที่นี่บ้านหลังนี้ยังไม่มีที่ว่างสำหรับคุณนะครับ ได้โปรดตระหนักไว้ด้วย”
ผมพิจารณาเขานานกว่าครั้งใดที่เคยจ้องมองเขาโดยเฉพาะแววตา จริงอย่างที่พ่อพูด ถ้าผมต้องการรู้อะไรสักอย่างให้มองตาของเขา ดวงตาไม่เคยโกหก ผมเคยเห็นความโกรธแค้น ความดื้อรั้นอยากเอาชนะในดวงตาคู่สวยสีเขียวมรกต แต่ครั้งนี้มีแววตาของเขามีแต่ความอ้อนวอน สำนึกผิด ขอโทษและ...จริงใจ
ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะเห็นสิ่งเหล่านี้จากคนที่ชื่อว่าเอเดน งูสองหัวตัวร้ายที่คิดจะฆ่าได้แม้แต่น้องชายตัวเอง แต่ระยะเวลาแค่สั้นๆไม่อาจตัดสินอะไรได้ เอเดนอาจมีลูกเล่นแพรวพราวที่จะกลบเกลื่อนความร้ายกาจเอาไว้ไม่ให้ผมมองเห็น เขาอยู่มานานกว่าชีวิตผม นึกมาถึงตอนนี้ผมก็อยากจะร้องโอ้พระเจ้าดังๆ เขาแก่กว่าพ่อ แก่กว่าตา และเขากว่าทวดของผมตั้งกี่ร้อยปี ถ้าเราจะสานต่อความสัมพันธ์กัน โอ้...ผมว่าผมต้องการเวลาไตร่ตรองเรื่องนี้อีกเยอะ
“ผมว่าคุณควรกลับไปได้แล้ว ก่อนที่จะดึกไปมากกว่านี้” ผมหมุนกายแต่นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่จะบอกเขาอีกเรื่อง “อ่อ แล้วก็อย่ามาแอบดูผมตอนนอนอีก มันเสียมารยาท”
ผมเดินเข้าบ้านโดยไม่สนใจว่าเอเดนจะทำสีหน้ายังไง ผมถือว่าผมให้โอกาสเขาแล้ว แค่นั้นก็เพียงพอ ถ้าเขาอยากได้มากกว่านั้น เขาก็ต้องทำตัวให้เป็นเด็กดีเข้าไว้ อย่างน้อยผมอาจจะสงสารและเห็นใจในสักวัน
............................
ไม่รู้จะพูดอะไรแหะ ขอให้ทุกคนรายงานแทนแล้วกว่าจะอยู่ที่ใคร ระหว่าง ทีมยอร์ช หรือ ทีมเอเดน
ยังไม่ได้แก้คำผิดนะคะ พบเจอโปรดแจ้ง
ด้วยรัก
ริริ 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 670818 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก