B.L.O.O.D.L.I.N.E
TWENTY-NINE
YOSHI
พรึบ!
ไฟในห้องสว่างจ้าจากฝีมืออาซาทันทีที่เราเข้ามาพ้นประตูห้อง เขาเดินหน้าดันให้ผมเดินตรงไปที่เตียงโดยที่ตาของเขาจ้องประสานกัน ขาที่ก้าวถอยหลังจนกับขอบเตียง ผมหยุดแต่อาซาดันผมให้หงายลงไปกับเตียงแล้วหัวเราะเพราะผมหน้าเหวอตกใจ
“อาซา!” ผมแยกเขี้ยวใส่เขา ผลักลงมาได้ ถึงจะไม่แรงก็เถอะ แต่มันควรงั้นเหรอไง มองหน้าเจ้าเล่ห์แล้วก็หมั่นไส้ เลยจะเอาคืนด้วยการยกเท้าถีบหน้าอกคนที่คลานขึ้นมาบนเตียง
ผมยันเท้าเต็มแรงกระแทกกับอกแข็งๆดังปึก แต่ทำไมอาซาไม่สะเทือนเลยแม้แต่นิด ตัวเขายังอยู่ที่เดิม ผมจะดึงเท้ากลับแล้วยันโครมเขาอีกทีแต่ไม่ทันการ อาซาคว้าเท้าผมเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว
หมับ!
“อยากได้แบบรุนแรงหรือซาดิสม์ก็ไม่บอก” อาซาล้อผมกลั้วขำ “ฉันจะจัดให้นะ”
“จะบ้าเหรอ!” ผมแหวเสียงดัง ยังไม่ทันได้ลุกหนีอาซาก็พุ่งมาทับผมทั้งตัวและใช้สองแขนกอดรัดผมแน่น
“จุ๊บ อื้ม คิดถึงจังดาร์เรล”
“อ่ะ อืม” จากเล่นๆกลายเป็นความรู้สึกอบอุ่นจนยากจะบรรยาย ผมหยุดดิ้น มือไม้ที่ทุบตีผลักดันอาซาหยุดโดยพลัน ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปโอบล้อมรอบต้นคอ สอดปลายนิ้วในกลุ่มผมดำสลวย แหงนหน้าขึ้นให้อาซาซุกใบหน้าที่ซอกคอได้อย่างสะดวก ขาทั้งสองข้างกางออกให้คนตัวโตแทรกลงมาอยู่ตรงกลาง
“ดาร์เรล”
การเรียกชื่อผมคงหมายถึงความพึงพอใจต่อปฏิกิริยาที่ผมแสดงเพื่อเขา
ลมหายใจหอบแรงขึ้นทุกครั้งที่ริมฝีปากร้ายกาจของอาซาขบเม้มลงบนเรือนร่าง มือแสนซนปลดเปลื้องสิ่งกีดขวาง ผมไม่ได้ให้ความช่วยเหลือแต่ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ
“นี่ ใช้ปากให้หน่อยสิ”
“ห๊ะ” เสียงแหบต่ำกระซิบข้างใบหูที่เริ่มจะแดงซ่านเพราะไม่ทันตั้งตัวกับสิ่งที่อาซาเอ่ย
เขาเขี่ยนิ้วที่ริมฝีปากของผม ยกหน้าขึ้นมองด้วยแววตาขอร้องปนอ้อน ผมทำหน้าไม่ถูกแต่ก็ยอมพยักหน้าตกลง ร่างสูงพลิกกายลงนอนหงาย ผมเกาจมูกตัวเองแก้เขิน ใจเต้นแรงเป็นจังหวะกลอง ร่างกายสั่นเทาต่อสายตาร้อนแรงยามที่ผมขยับตัวลงไปตรงเบื้องล่าง
ผมก้มมองความใหญ่โตตรงหน้า แอบลอบกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ ถึงผมจะจำอดีตทั้งหมดได้ว่าเคยทำรักกับเขาแบบไหน ยาวนานเท่าไหร่ ที่ไหนบ้างที่เราเคยแสดงความรักต่อกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะเคยชินกับมันจนไร้ความขลาดอาย
“เร็วสิ เอาแต่มองอยู่ได้ ฉันรู้ว่านายชอบแต่ถ้ามองอย่างเดียวมันไม่สุขเท่านายจัดการมันหรอกนะ” อาซาเร่งพร้อมพูดล้อได้ไม่อายปาก ผมเหลือบตาขึ้นมองค้นอาซางูหื่นก่อนจะคว้าจับลูกงูของเขาเต็มมือเต็มแรง
“โอ๊ย! อย่ารุนแรงสิที่รัก”
“หยุดพูดไปเลย” ผมบ่น ต่อจากนั้นอาซาก็ไม่มีเสียงเอาไว้ล้อผมต่อ เขาเอาแต่ครางเสียงต่ำตามจังหวะมือและปากผมที่กระทำต่อเขา ไม่ใช่ผมเพียงฝ่ายเดียวที่ทำให้อาซาสุขสม เขาโน้มตัวที่พิงหัวเตียงกอดแผ่นหลังผมเอาไว้ กระซิบชื่นชมที่ข้างหู ตามด้วยเอาอกเอาใจผมด้วยการเลื่อนมือลงไปกอบกุมสะโพกขาวที่ลอยเด่นจากท่านั่งคุกเข่าโน้มตัวต่ำ
“อา...อาซา” ผมสะดุ้งเสียวจี๊ดขึ้นสมอง นิ้วมือของเขาหยอกล้อที่ปากทาง กดย้ำให้ขนลุกชันทั่วร่าง
“ทำต่อสิ อย่าหยุด” เขาแนะ
ผมพยายามตั้งสติที่ถูกกระชากออกไปโดยน้ำมือของวายร้าย ตั้งใจจดจ่อกับสิ่งตรงหน้า ขยับมือขึ้นลงสร้างความพร้อมก่อนที่จะครอบริมฝีปากกลืนกินเขาไว้ทั้งตัว ผมทำให้เราร้อน ผมเองก็ร้อนตามไปด้วย
“หมุนมาทางนี้สิ” เสียงแหบพร่าบอก ผมขมวดคิ้วงงหยุดทุกการกระทำเงยหน้ามองอาซาเพื่อขอคำตอบ เขาหยัดตัวลุกขึ้น จับตัวผมหมุนให้ได้ท่าทางที่เขาต้องการ ผมขืนตัวเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเขาต้องการให้ผมอยู่ในท่าไหน แต่เขาก็ใช้แรงที่มีมากกว่าดึงดันจนสำเร็จ
“ลงมือต่อได้”
ดูเขาพูดสิ...ไม่อายปากหรือไงนะ
“อ๊ะ!” ผมสะดุ้ง หนีบขาเอื้อมมือไปปิดก้นเอาไว้ อาซาร้องจิ๊ขัดใจ ปัดมือที่ปิดจุดน่าอายออก ผมจะหนีบขาก็ทำไม่ได้เพราะกางคร่อมช่วงอกของเขาอยู่
“ไม่ต้องอายน่า เร็วเข้าสิ ฉันรอนายอยู่นะ” อาซาพูดคล้ายจะปลอบ ผมกำหนดลมหายใจเข้าเป็นจังหวะ เอาเถอะ แค่นี้เอง มีอะไรน่าอาย ใช่ว่าไม่เคยเสียเมื่อไหร่ เพื่อความสุขของอาซา มากกว่านี้ผมก็ให้ได้
ผมลงมือจัดการกับงูน้อยที่ดื้อสู้มือ ใช้ปากกลืนกินมันอีกรอบ ด้านล่างก็ถูกอาซาคลอเคลียเหมือนที่ผมทำ แต่จะต่างกันตรงที่ว่า เขาสอดนิ้วยาวเข้ามาข้างในให้ผมรู้สึกมากกว่าเป็นเท่าตัว
“อึก อ๊าส์” ผมบิดตัวเกร็งเพราะเสียววาบไปทั่วร่าง มือที่กุมของร้อนเอาไว้ขยับบ้างหยุดบ้างไม่มีสมาธิ ปากก็ร้องครางสลับปรบเปรออาซาน้อย สะดุดไปบ้างแต่เขาก็ไม่ได้ทักท้วง
ผมทนไม่ไหวแตะเส้นชัยก่อนอาซา หยาดน้ำสีน้ำนมเปรอะเปื้อนเต็มหน้าอกแกร่ง ผมทิ้งตัวนอนทับอาซาไร้สภาพ เรี่ยวแรงถูกเขาดูดไปเสียหมด
อาซาจับตัวผมให้นอนลง ลุกขึ้นมาคร่อมทับผมแทน เขาก้มใบหน้าหล่อที่น่าหลงใหลมาใกล้ จูบที่ผากฝากทิ้งรอยอบอุ่นก่อนจะเคลื่อนลงไปที่กลีบปากเพื่อเร่งเพลิงไฟที่แสนเร่าร้อน ขาทั้งสองข้างถูกอาซาดันให้อ้ากว้าง สัมผัสซาบซ่านแตะที่ช่องทางที่ปิดสนิทที่เขาเพิ่งจะใช้นิ้วมือเปิดทางให้พร้อมสำหรับตัวตนที่ใหญ่โต
ความเป็นชายที่แข็งตัวพร้อมรบเริ่มสอดผ่านรอยแยกของช่องทางร่วมรักเพื่อมุ่งหาความสุขที่ปลายทาง ปลายจมูกและปากร้อนไล้หอมและจูบทั่วใบหน้า ลากเลื่อนไปยังซอกคอ ฝากรอยแดงเด่นตรีตราแสดงความเป็นเจ้าของ ยอดอกถูกสะกิดพร้อมขย้ำปรากฏเป็นรอยมือจางๆ ผมเสียวซ่านทรมานบิดร่างกายเร้าๆอยู่ใต้ร่างสูง หายใจหอบแรง ร่างกายเหยียดเกร็งทุกครั้งที่อาซาเล่นกับจุดไวสัมผัส
เขาขยับสะโพกเคลื่อนสิ่งนั้นเข้าในตัวผมรุนแรงถี่ยิบ ปากก็บดจูบเป็นนาน หนักหน่วงหยาบโลน ความกระหืนกระหายของเขากลืนกินผมไม่เว้นช่วงให้พักหายใจ ผมยกมือขึ้นดันแผงอกกว้างทักท้วงร้องหาอากาศ โชคยังดีที่เขาเห็นใจ ปล่อยปากผมให้เป็นอิสระ ผมสูดอากาศเข้าปอดทั้งทางปากและจมูกเอาเป็นเอาตาย อาซาเมื่อหยุดจูบเขาก็เดินเครื่องโหมกายสอดใส่รุนแรงทำผมหัวสั่นหัวคลอน
“อ๊า ดาร์เรล...” เสียงครางแหบต่ำของอาซาเร่งเปลวเพลิงในร่างกายของผมให้โหมกระพือ หัวสมองหมุนติ้วไม่นานผมก็ปลดปล่อยอย่างสุขสม บทรักอันเร่าร้อนไม่จบเพียงเท่านั้นในเมื่ออาซายังไม่ได้ปลดปล่อยความทรมานออกมาเลยสักครั้ง เขาจับตัวผมเปลี่ยนท่าและเริ่มบทรักรอบใหม่ที่ทำให้เนื้อกายและหัวใจผมสะท้านนับสิบนับร้อยเท่า
ความสุขสมชวนให้ลุ่มหลงมัวเมาไม่ได้สติ ตัวตนของผมและอาซาที่กดกลั้นเอไว้ระเบิดแตกซ่านไปทั่วร่าง ลำตัวยาวเลื้อยรัดพันกัน เราไม่ได้กอดก่ายสอดใส่กันน่างมนุษย์แต่เป็นในร่างของอสรพิษ
...น่าแปลก...
มันน่าแปลกเหลือเกิน
ซี่ๆๆ!
‘อาซา...ฉัน....’ ผมเรียกอาซาในภาษาพาเซลในร่างงู ทุกอย่างดูแปลก คุ้นเคยเกินไปทั้งๆที่ครั้งก่อนๆผมไม่เคยนอนกับเขาในร่างงูเช่นครั้งนี้ ผมแปลกใหม่ที่แสนจะคุ้นเคยสร้างความตื่นเต้นให้แก่ผม และเมื่อตื่นเต้น เพียงแค่อาซาขยับกายเสียดสี คามเสียวซ่านก็วิ่งพล่านทั่วร่าง เลือดในกายพวยพุ่งเป็นน้ำร้อนเดือดร้อยองศา
อึดอัดแต่วาบหวามยามที่เขาเคลื่อนอาซาน้อยทั้งสองอันเข้ามาในร่างของผม คุณคงไม่รู้และรู้ตั้งแต่ตอนนี้ซะว่าธรรมชาติของงูตัวผู้นั้นจะมีอวัยวะเพศสองอัน และเขาเอามันเข้ามาในตัวผมทั้งสองอัน และตอนนี้อาซาที่ไม่น้อยทั้งสองบดเบียดกับของผมอีกสองอันที่อยู่ภายในอย่างไม่สามารถเอาออกมาข้างนอกได้ ผมเสียวยิ่งกว่าทำกับเขาในร่างคนเสียงอีก เหมือนจะขาดใจเสียให้ได้
‘รู้สึกดีใช่ไหม เพราะฉันรู้สึกดีมาก ฉันคิดถึงยามที่เราทำกันแบบนี้ที่สุด’ อาซาเผยความในใจ และผมเข้าใจลึกซึ้งถึงคำว่าคิดถึงที่แสนยาวนานของเขาผ่านเรือนร่างที่พันรัดกันเป็นปมยุ่งเหยิง แอบหวั่นใจว่าถ้าสงครามบนเตียงจบลงผมกับเขาจะออกจากกันได้ยังไงเพราะลำตัวเราพันกันอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง
และกว่าอาซะจะหยุดรังแกผมก็ล่วงเข้าสู่เช้าวันใหม่ ไม่เข้าใจเลยว่าเขาไปเก็บกดมาจากไหน ในเมื่อครั้งล่าสุดก็ไม่ได้นานเป็นปีเป็นชาติ ถึงขนาดที่จะใส่ผมเอาๆไม่ให้ได้หยุดพัก
“ถามจากใจจริงเลยนะ นายไม่เบื่อฉันบ้างเหรอ” ผมที่เพิ่งนอนหลับไปได้ไม่ถึงสองชั่วโมงงัวเงียตื่นเพราะถูกรบกวน
อาซาทำหน้างง “เบื่อเรื่องอะไร” เขาถามโดยไม่มองตาแต่มองหน้าอกผมแทน เขาใช้นิ้วเล่นกับมันจนอารมณ์ใคร่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกรอบ
“พอได้แล้วน่า เบื่อบ้างไหมเนี่ย” ผมเอ็ดแล้วพลิกตัวหนีหันหลังให้เขา แต่ไม่ได้ทำให้อาซาเกาะแกะผมน้อยลง
“อ่อ” เขาลากเสียงยาว คงเข้าใจความหมายของคำว่า ‘เบื่อ’ ที่ผมถามเขา
“ฉันไม่เคยเบื่อนาย ฉันกักเก็บความรักความคิดถึงมาจนตอนนี้ วันเวลาที่ผ่านไปทำให้ฉันโหยหาจนแทบขาดใจ นายคิดว่าแค่ฉันกอดนานไม่กี่ครั้งจะทำให้เบื่อได้เหรอ ไม่มีทาง” เขาชะโงกหน้าหาผมยิ้มกริ่มสีหน้ากวนประสาท
“ก็เปล่า...แต่ฉันเหนื่อยมาก ให้ฉันนอนพักบ้างสิ”
“ไม่เอาน่าดาร์เรล ฉันรู้ว่านายไหว” ฝ่ามือกร้านลูบที่แก้ม ขาก็สอดเกี่ยวกับเรียวขาของผม อีกมือดึงตัวผมขึ้นไปนอนทับบนตัวเขา ผมรู้ต่อได้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น ร่างกายที่ไม่มีเสื้อผ้าหรือสิ่งอื่นใดปกปิดเสียดสีแนบชิดจนแทบเกิดประกายไฟ อาซาพร้อมรบอีกรอบแล้วล่ะ
อาซาดูดดึงริมฝีปากบวมเจ่ออย่างย่ามใจ ถึงผมจะเหนื่อยเพลียจนยากที่จะขยับร่างกาย แต่พอโดนปลุกเร้าร่างกายก็ตอบสนองตามธรรมชาติ
“ฉันไม่มีทางเบื่อนาย ไม่ว่าจะเป็นริมฝีปากนี้ ฉันน่ะอยากจูบนายตลอดเวลา” แล้วเขาก็สาธิตให้ดูว่าเขาโปรดปรานริมฝีปากของผมมากแค่ไหน
“อื้อ อืม พอ...พอแล้ว รู้แล้ว” ปากผมเจ็บระบมและมันคงจะปริแตกจากความแสบที่รับรู้ได้
“และตรงนี้ฉันมีแต่จะชอบมันขึ้นทุกวันๆ” เขาเลื่อนตัวลงต่ำ ใบหน้าเสมอแผ่นอกบางไร้กล้าม แลบลิ้นเลียเพื่อสนับสนุนคำพูดที่ว่าเขาชื่นชอบมากจริงๆ สัมผัสจากลิ้นสากร้อนทำให้ยอดอกแข็งขึ้นเป็นตุ่มไต ผมเผลอแอ่นอกส่งให้เขาถึงปาก
ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ผมต้องห้ามตัวเองและต้องห้ามเขาด้วย! “พอเลย ไม่เอาแล้ว” ผมขยับตัวลงจากร่างใหญ่ข้างใต้ แต่แขนยาวรัดเอวผมแน่น ขาของเขาก็เกี่ยวรัดขาของผมไว้ไม่ให้ขยับเคลื่อนหนี
“วันนี้นายไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ” สายตาเจ้าชู้ของเขาไม่น่าไว้ใจสักนิด
“รู้ได้ยังไง” ผมตีคิ้วยุ่ง
“ฉันรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับนาย” เขายิ้มได้ใจ ผมเบะปากหมั่นไส้
“งั้นนายก็ควรจะรู้ว่าตอนนี้ฉันเพลียมาก!”ผมลากเสียงยาวให้รู้ว่าผมไม่ไหวแล้วจริงๆ “ขอฉันพักก่อนไม่ได้เหรอไง”
อาซาทำหน้างอ เขาละมือข้างหนึ่งที่ลูบก้นผมเล่นมากุมมือผมไว้ ผมก็คิดว่าเขาจะยอมเชื่อฟัง ที่ไหนได้ เขาเลื่อนมือลงไปจับตัวอันตรายกลางกายของเขา ผมจะปล่อยก็ไม่ได้เพราะเขาจับซ้อนกุมมือผมแน่น
“ดูสิ มันแข็งอีกแล้วเนี่ย นายจะปล่อยให้มันทรมานหรือไง”
ดูพูดเข้า เขาน่ะจะสบายแต่ผมจะทรมาน
“อาซา” ผมอ้อน
“ดาร์เรล~” เขาเลียนแบบตาม มันไม่ได้น่าดูเลยสักนิด แต่มันทำให้ผมใจอ่อนยวบเกินครึ่ง “ทำเถอะนะ ฉันไม่ไหวแล้ว”
ไม่ต้องพูดก็รู้ เต้นๆตุบๆสู้มือยังกับม้าพยศขนาดนี้
ผมหลุบตาต่ำถอนหายใจ “ก็ได้ อีกแค่รอบเดียวนะ”
สุดท้ายผมก็ต้องยอม
“จุ๊บ~ หึหึ ความจริงนายเองก็อยากใช่ไหมละ”
“นี่!” ผมถลึงตาใส่คนปากดี
“ฮ่าๆๆ ไม่ล้อๆ ขอโทษครับ” เขาหยุดยิ้มแล้วทำหน้าหื่นจริงจัง ตาหวานเชื่อมสบตายามที่เขาใช้นิ้วมือกรีดลงที่ร่อง หยุดที่ทางเช้าที่เพียงแค่แตะโดนผมก็สะดุ้งเพราะเจ็บปนเสียว
“อย่าจ้องสิ” ผมทนมองตาเขาโดนที่มือเขากลั่นแกล้งผมไม่ได้ หันหน้าหนี อาซาหัวเราะในคอ ลงน้ำหนักมือมากขึ้น
“ก็เมียน่ารักน่ามอง” คำพูดคำจาหวานเลี่ยนไม่ได้เขากับหน้าตาแสนเย็นชาของเขาเลยสักนิด
“อื้อ...” ผมเกร็งเมื่อนิ้วอาซาชำแรกเข้ามาในร่าง
“อย่าเกร็งที่รัก ปล่อยตัวตามสบาย” เขาพูดก่อนจะประกบจูบปากที่เผยอหายใจ จำนวนนิ้วถูกเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ ขยับเข้าออกช้าเกินไม่ทันใจ ผมที่เริ่มจะหลงระเริงไปกับความหฤหรรษ์ที่ถูกปลุกปั่นขยับสะโพกเข้าหานิ้วแข็งด้วยตัวเอง
“ชอบเหรอ” เขาถอนจูบเพื่อถาม ผมหน้าร้อนไม่ตอบ ซบหน้ากับบ่า กัดเนื้อแน่นเอาคืนที่เขาแกล้งผม แต่ต่อจากนั้นผมโดนเขาเอาคืนแบบไม่ไดพักหายใจ
ผมจะไม่มีทางเชื่อคำว่ารอบเดียวของอาซาอีกต่อไป เพราะรอบเดียวของเขายาวนานไปร่วมสามชั่วโมง!
โชคยังดีที่อาซาไม่ทำเมื่ออดีต แต่เชื่อเถอะว่าถ้าชีวิตผมว่างไม่ต้องเรียนหรือทำอะไร เขาคงจะกกกอดผมเป็นอาทิตย์เป็นเดือนเหมือนที่เขาเคยทำมาแล้ว แต่เพราะว่าปัจจุบันนี้ผมมีภาระหน้าที่นอกเหนือจากการนั่งๆนอนๆทำกับข้าวและเที่ยวเล่นไปวันๆเมื่อครานั้น ผมถึงได้มีข้ออ้างในการอ้างกับเขา
“อาซา ถามอะไรอย่างสิ” ผมถามเขาระหว่างที่กำลังจะเดินกลับหอพัก เขาย้ายมาอยู่กับผมที่หอพักนักศึกษาแทนบ้านพักของพวกเขาที่หลังแอชยู แต่ก็มีบ้างที่กลับไปนอนที่นั่น
วันนี้เขาใจดีเข้าไปนั่งเฝ้าผมในห้องเรียนด้วย...อยากจะบอกว่าผมประชด
“ถามมาสิ” เขาโอบรอบไหล่ผมดึงเขาหาตัวเมื่อคนที่เดินสวนมาใกล้เกือบจะชนกัน
“เรื่องเอเดน ทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม” ผมยังคงโกรธและเกลียดเอเดนอยู่มาก และคิดว่าคงอยากที่จะให้อภัยถ้าหากเขายังไม่สำนึกผิด ลองคิดดูว่าถ้าผมไปช่วยอาซาถ้าแม้แต่วินาทีเดียว เขาคงไม่มีชีวิตรอดมาเดินเคียงข้างผมแบบตอนนี้ ผมคงจะสูญเสียเขาไปตลอดกาล
“อืม น่าจะ”
“ทำไม มีอะไรอย่างนั้นเหรอ”
“ก็เปล่าหรอก” อาซาส่ายหน้า “ฉันบอกกับพ่อและเอเดนไปแล้วว่าฉันขอออกจากตระกูลและจะไม่ขอเป็นส่วนหนึ่งอีก ไม่ขอเป็นใหญ่อะไรทั้งนั้น ฉันพอใจที่จะมีแค่ชีวิตและได้อยู่กับนาย”
เขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม ที่สะท้อนให้เห็นว่าสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เขาต้องการมีเพียงผมคนเดียวเท่านั้น
“แล้วเอเดนว่ายังไงบ้าง” ผมถาม
“ฉันก็เคลียร์กับเขา ไม่อยากให้ปัญหามันคาราคาซัง ฉันบอกกับเขาแล้วว่าฉันไม่มีอะไรจะให้ และไม่มีอะไรที่เขาอยากจะได้จากฉัน เพราะทุกสิ่งที่เป็นของเขาก็ยังเป็นของเขา ตำแหน่ง อำนาจในตระกูล ฉันไม่เคยอยากได้ แต่ฉันคิดผิด สิ่งที่เอเดนต้องการน่ะ ไม่ใช่ของพวกนั้นเหรอ”
ผมรอฟังอย่างตั้งใจ อาซาหยุดเดินหันมาหาผมทั้งตัว
“สิ่งที่เขาต้องการคือคนที่รักแหละเห็นความสำคัญของเขาจริงๆ ฉันมองเห็นทุกความเจ็บปวดจากแววตาของเขา”
“นายให้อภัยเขาเหรอ” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เอเดนทำกับเขาขนาดนั้นเนี่ยนะ ผมไม่คิดว่าอาซาจะใจดีดั่งเทพบุตร
“ก็ไม่เชิง แต่ความจริงฉันก็ไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรเขา เราทั้งคู่อาจเหมือนกัน คนที่เราโกรธและเกลียดคือพ่อ ต่างกันตรงที่ว่า ฉันได้รับความรักความสนใจจากพ่ออย่างที่ไม่ต้องร้องขอ แต่เอเดน...คนที่ต้องการความเอาใจใส่แต่กลับไม่ได้อย่างที่หวัง ย่อมผิดหวังเป็นธรรมดา”
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่ผมก็ยังโกรธเขาอยู่ดี
“เขาสัญญาแล้วว่าจะไม่ยุ่งกับฉันอีก จากนั้นเขาก็หายตัวไป ติดตามหาไม่ได้ ไม่รู้ไปไหน” อาซากุมมือผมออกเดินอีกครั้งจนมาถึงหน้าหอพัก
“แล้วนายแน่ใจได้ยังไงว่าเขาจะหยุดแล้วจริงๆ” ผมยังไม่วางใจเลยว่าเอเดนจะสำนึกผิด
“ก็ถ้าเขาผูกใจเจ็บ เขาจะเหมือนนายในตอนนี้ไง ฉันไมได้ใจดีหรอก แต่เอเดนไม่สำคัญพอให้ฉันเก็บมาใส่ใจ” อาซาขยี้หัวผมจนยุ่ง ผมเบ้ปากไม่ชอบใจเลยแม้แต่นิด
“บาดแผลทางจิตใจ คงต้องรักษากันยาว ความจริงฉันก็เริ่มสงสารเอเดนนะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ เขาสร้างปัญหาให้ตัวเองเอง ก็ต้องจัดการเอาเอง”
“แต่ฉันยังยืนยันว่าฉันเกลียดเขา ทำตัวเป็นเด็กมีปมมีปัญหา เฮอะ” ผมพ่นลมหายใจแรงๆ “นายไม่รู้หรอกว่ามันทรมานแค่ไหนตอนที่นายบาดเจ็บไม่ได้สติ” ผมเสียงสั่นเล็กน้อย
“ตอนที่นายยังไม่กลับมา ฉันมีเพียงแค่ความทรงจำเท่านั้นที่ช่วยให้มีกำลังใจ ความทรงจำร่วมกับนายเหมือนเป็นตัวแทนนายที่มาอยู่ใกล้ๆ ทุกๆความเงียบ ฉันหลับตาและจินตนาการเสมอว่านายอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆฉัน”
เขายิ้มเศร้า “ขอโทษที่มาหาช้า”
“ไม่เป็นไร ขอแค่นายมา นานกว่านี้ก็รอได้”
“แต่เป็นฉันเองเนี่ยแหละที่ทนรอไม่ได้ ห่างนายแค่นิดเดียวก็คิดถึงจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” ริมฝีปากเย็นกระซิบข้างแก้ม กดจูบเน้นๆเมื่อลิฟต์ปิดสนิท ดวงตาที่พร่างพราวทำให้ผมตาพร่าเลือน
อาซาเป็นแบบนี้เสมอ เขาดึงผมตกลงไปใบหลุมพรางที่เขาขุด ด้วยแววตาที่ชวนใจสั่นไหว ด้วยรอยยิ้มมุมปากที่แย้มขึ้นเพียงน้อยนิดแต่ตราตรึง
เขาทำให้ผมตกหลงรักเขาเป็นรอบที่ร้อยที่พัน เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะถอนตัว
.............................................
เหอะๆๆ ไม่รู้ว่าเอ็นซีจะพอใจนักอ่านหรือเปล่า แต่พยายามสุดความสามารถละ นิยายแต่ละเรื่องที่แต่งเอ็นซีน้อยแสนน้อย ก็เพราะแต่งไม่เก่งเลยไม่ค่อยจะแต่ง 55555555
ตอนหน้ามาฟังความในใจของพี่ยอร์ชกันบ้าง และจะบอกว่า ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วนะ
ผมนี่ใจหายวาบเลยครัช!
หยุดๆ หยุดโวยวายเดี๋ยวนี้ ถึงจะเป็นตอนจบ แต่อย่างที่บอกว่ามีตอนพิเศษรออยู่ เพราะฉะนั้นยังได้เจอะได้เจอกันอีกสักพักนะ คริๆ 
อ่านแล้วเม้นให้เค้าด้วยนะ กระพริบตาอ้อนปริบๆ 
ด้วยรักและคิดถึง 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 671981 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก