B.L.O.O.D.L.I.N.E
TWENTY-SEVEN
YOSHI
ความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม มีมือนับสิบนับร้อยคอยจะคร่าชีวิตเราเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ผมเหมือนจะตายเสียให้ได้ ไม่กล้าที่จะปิดตาหลับ กลัวปีศาจร้ายที่เรียกว่าความฝันจะพรากคนรักของผมไป
ผมเริ่มกลัวการนอนหลับ กลัวการฝันถึงอะไรก็ตามที่อาจกลายเป็นเรื่องจริงในภายหลัง สุดท้ายก็ลืมตามองเพดานตลอดทั้งคืนจนเช้า อ่อนล้าจนแทบไม่มีแรงขยับขา มือที่กำลังเอื้อมหยิบเสื้อของอาซาสั่นไหว พอคว้าได้ผมก็เอามากอดแนบอกแน่น กลิ่นหอมเย็นอ่อนๆชวนให้คิดถึงคนเจ็บมากขึ้นไปอีก
“โยชิ เก็บของเสร็จหรือยัง” พี่ยอร์ชยืนพิงกรอบประตูห้องพักในโรงแรม ในมือถือแก้วโกโก้ร้อน ควันลอยขึ้นเหนือแก้ว
“ใกล้เสร็จแล้วครับพี่ยอร์ช” ผมปาดน้ำตาทิ้ง รีบเก็บข้าวของใส่ลงกระเป๋าแล้วเดินไปสมทบกับฟรินน์และจูเลียตที่ยืนรอหน้าประตู
จบเรื่องเมื่อคืน อาซาและเอเดนถูกนำตัวไปรักษาที่ใดสักที่ คุณจอร์ชเป็นคนพาไปเพราะว่าอาการของอาซาน่าเป็นห่วง และโรงพยาบาลธรรมดาไม่สามารถรักษาอาซาให้หายได้ ต่อให้เป็นโรงพยาบาลสำหรับพวกมนุษย์กลายร่างก็ไม่สามารถรักษาได้ แผมไม่เข้าใจอะไรนัก แต่ดูจากท่าทางร้อนรนรีบพาอาซาและเอเดนไปหาคนเก่าคนแก่ของตระกูลที่มีฝีมือด้านการรักษาทำให้ทั้งใจหายและมีความหวัง
เขาจะกลับมาหาผมไหมในเมื่อเขาไม่หายใจอีกต่อไป
อเล็กซ์ที่คุณจอร์จส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลในตัวเมืองนิวยอร์ก เวสตันและปารีสอาสาไปเฝ้าไข้ โชคดีที่อเล็กซ์ไม่เป็นอะไรมากเขาได้สติตั้งแต่เช้า แต่ก็ต้องใช้เวลาพักฟื้นพอควรเพราะร่างกายอ่อนแอจากการถูกพวกเลโอดูดความทรงจำ
“ฉันขอแวะไปที่ร้านดอกไม้สักหน่อยได้ไหม” ผมบอกกับคนอื่นๆเมื่อลงมาถึงรถยนต์คันหรู ที่ได้รับอนุญาตจากคุณยอร์ชให้เอามาใช้
“อ่อ จะเอาไปตอนรับไอ้อาซากลับมาสินะ ได้ๆ ฉันกับจูเลียตจะรออยู่ที่รถ” ฟรินน์พยายามที่จะทำเสียงให้ร่าเริง แต่ใบหน้าของเขาอ่อนล้าและก็เศร้าสร้อย ดวงตาของเขาแดงกล่ำเพราะร้องไห้หนักทั้งคืน ความผูกพันที่อยู่ร่วมกับอาซามาพวกเขาจึงกลายเป็นครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียว ฟรินน์บอกกับผมว่าเขารักมากเพราะอาซาคือพี่ชายของเขา คือพี่น้องที่ร่วมสุขร่วมทุกข์ และเขาเสียใจที่ช่วยอาซาไว้ไม่ได้ แต่ผมรู้ว่าพวกเราทุกคนได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว
“พี่จะไปเป็นเพื่อน” พี่ยอร์ชแตะที่หลังของผม เราก้าวเดินไปยังร้านขายดอกไม้ร้านเดิม ขาที่ก้าวเดินหนักอึ้ง ผมกลัวการเผชิญหน้ากับคุณยายเจ้าของร้าน สุดจะคาดเดาว่าคุณยายที่พูดเหมือนรู้เห็นเรื่องราวทั้งหมดนั่นเป็นพวกเอเดนหรือแค่คนสติไม่ดีอย่างที่เจ้าตัวว่า ดังนั้นแล้วผมไปที่ร้านนั้นอีกครั้งเพื่อผมเธอก็เพราะว่าต้องการรู้ความจริง
“จะซื้อดอกไม้อะไรไปให้อาซาล่ะ” พี่ยอร์ชถาม
“ผมมาพบเจ้าของร้าน” ผมมองจ้องตาพี่ยอร์ชที่เดินโอบไหลเคียงข้างผม “วันที่พบนัดพี่ยอร์ชมาเจอที่นี่ คุณยายพูดแปลกๆกับผม พูดเหมือนว่าเคยเจอผมมาแล้ว ทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันครั้งแรก ซ้ำยังพูดว่าน่าเสียดายที่จะมีคนที่จากไปก่อน” พูดมาถึงตรงนี้เสียงผมก็สั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกเผยความอ่อนแอ ถ้าหากว่าคนที่คุณยายพูดถึงจะเป็นอาซา ผมจะทำยังไรกับชีวิตที่เหลืออยู่
ทั้งๆที่เราเพิ่งจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งแท้ๆ
หรือว่าผมกับอาซาจะไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันชั่วชีวิต
“อย่าคิดมาก” พี่ยอร์ชลูบแขนลูบไหล่ปลอบผม
“เขาบอกว่า...บอกว่าให้ใช้ความรักแก้ไขทุกสิ่ง แล้วทุกอย่างจะดีเอง แต่ผมไม่เข้าใจ เอเดนไม่รักอาซาด้วยซ้ำ และอาซาก็คงคิดเช่นเดียวกัน มันไม่ง่ายที่จะให้พี่น้องที่เกลียดกันมาเป็นร้อยเป็นพันปีญาติดีกันได้ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง” ผมเล่าเสียงพร่า พี่ยอร์ชนิ่งเงียบไป สีหน้าคิดไม่ตก
ผมพูดต่อ “คุณยายบอกผมว่าเธอสติไม่ดี”
“งั้นก็คงเป็นแบบนั้น” พี่ยอร์ชตอบแทรก ผมส่ายหน้า
“ไม่ โยไม่คิดแบบนั้น คุณยายน่ะไม่ปกติ เธอไม่ใช่คนธรรมดา”
“จะบอกว่าคุณยายเป็นงูเหมือนเรา เหมือนอาซากับเอเดนหรือไง” พี่ยอร์ชพูดติดขำ ก่อนที่แววตาจะหม่นแสง “คงมีพี่คนเดียวที่ปกติสุดในตอนนี้
“ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่นากินีเท่านั้น”
พี่ยอร์ชทำหน้างง ผมรีบอธิบายเพิ่มเติม “ผมหมายถึง มนุษย์ที่กลายร่างเป็นงู เราเรียกว่านากินี นอกจากงูแล้วยังมีสัตว์อื่นด้วย เสือ หมาป่า และสิงโต”
พี่ยอร์ชทำหน้าเหลือเชื่อ ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่ยอร์ชในขณะนี้ เพราะผมก็เคยเป็น เรื่องมนุษย์กลายร่างเป็นเรื่องเหนือจินตนาการของคนปกติที่จะหยั่งถึง
“แล้วน้องกลายเป็นงูตั้งแต่เมื่อไหร่” พี่ยอร์ชถาม ผมละสายตาจากพี่ยอร์ชมองร้านดอกไม้ที่อยู่เบื้องหน้า
“เมื่อไม่นานนี้ ที่เหลือผมจะเล่าให้ฟังอีกที”
“อืม”
ป้ายหน้าร้านแขวนบอกเอาไว้ว่าร้านขายดอกไม้เปิดให้บริการ ความคิดก่อนหน้าที่จะมาถึงว่าคุณยายอาจปิดร้านหนีในกรณีที่เป็นพวกเอเดนถูกลบทิ้ง
ผมเปิดประตูเข้าไปในร้าน ที่นี่ยังเหมือนเมื่อวานไม่มีอะไรแตกต่าง ดอกไม้ยังสดใสและส่งกลิ่นหอม กลิ่นเนยลอยมาจากด้านใน ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อมองหาเจ้าของร้าน พี่ยอร์ชมือแตะที่กลีบดอกคาร์เนชั่นแผ่วเบาไล่หยดน้ำที่เกาะไหลลงสู่พื้น ผมได้ยินเสียงฮัมเพลงเบาๆจากด้านใน คุณยายคงอยู่ในนั้น
“สวัสดีครับคุณยาย!” ผมตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกหาคนที่ต้องการมาพบ เสียงฮัมเพลงหยุดและเงียบ ไม่นานนักร่างอ้วนท้วมของคุณยายในชุดที่ไม่ต่างจากเมื่อวานมากนักเพียงแต่วันนี้เป็นสีขาวดอกสีชมพูแลดูสดใสเดินออกมา เมื่อเห็นผม คุณยายยิ้มให้อย่างมีเมตตา
“สวัสดีพ่อหนุ่มน้อย เราน่าจะมีเรื่องให้คุยกันเยอะแยะเลยจริงไหม”
ผมกับพี่ยอร์ชมองหน้าพร้อมกัน ก่อนจะพยักหน้าตอบคุณยาย “ผมมีเรื่องอยากจะถาม”
เธอยิ้ม “นั่งที่โต๊ะนั่นก่อนสิ ฉันเตรียมเอาไว้ อ่อ บัตเตอร์เค้กเสร็จพอดี ฉันจะเอามาเสิร์ฟพร้อมนมร้อนๆ ยังไม่ได้ทานอะไรมาไม่ใช่เหรอ นั่นรอก่อนนะ ฉันจะไปเอามาให้”
“เอ่อ...” ผมไม่ทันได้เอ่ยห้าม คุณยายก็เดินหายเข้าไปข้างใน ผมมองพี่ยอร์ชที่ทำหน้าสงสัยพลางพยักหน้าว่านี่แหละที่ผมบอกว่าคุณยายน่ะไม่ปกติ ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเล็ก มีเก้าอี้เตรียมไว้สามตัว เธอรู้ล่วงหน้าแล้วว่าผมกับพี่ยอร์ชจะมา
“ทำไมคุณยายท่านถึงรู้” พี่ยอร์ชกระซิบถาม
“นี่แหละ ผมกำลังคิดว่า บางทีคุณยายอาจมีความสามารถในการล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า” ผมกระซิบตอบ คอยมองว่าคุณยายออกมาหรือยัง
“มาแล้วจ้ามาแล้ว”
ผมกับพี่ยอร์ชหยุดกระซิบกระซาบทันที กลับไปนั่งหลังตรงพิงเก้าอี้ คุณยายแอนนาวางถาดที่มีบัตเตอร์เค้กร้อนๆหอมกรุ่นจานใหญ่ นมร้อนๆสามแก้วและจานใบเล็กกับส้อมตามจำนวนคน
ผมช่วยคุณยายจัดโต๊ะอย่างมีน้ำใจ ร่างอวบของคนสูงวัยนั่งลงข้างๆผม ก่อนจะผายมือให้พวกเราลงมือทาน ผมยิ้มและยกแก้วนมร้อนขึ้นจิบเพื่อไม่ให้เสียมารยาท ความร้อนและรสชาตินุ่มๆของนมกับความหวานของน้ำผึ้งที่เติมเข้าไปชวนให้อยากอาหารจนท้องเริ่มร้องประท้วง
“กินก่อนเถอะ เมื่อมีแรงเราค่อยมาคุยกันก็ยังไม่สายหรอกหนุ่มๆ” คุณยายแอนนาว่ามาแบบนั้น ผมกับพี่ยอร์ชก็ได้แต่จัดการกับอาหารมื้อเช้าตรงหน้าจนเกลี้ยงโต๊ะ
“ขอบคุณสำหรับขนมและนมที่แสนอร่อยครับ” พี่ยอร์ชและผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่เพื่อแสดงความขอบคุณจากใจจริง
“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย” รอยยิ้มใจดีไร้พิษสงใดๆให้กังวล “เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องดีกว่า โชคดีจริงๆที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี”
“ผ่านไปได้ด้วยดีเหรอครับ?” ผมทวนคำย้ำว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด มีอะไรที่ดีกัน ในเมื่ออาการของอาซาเป็นตายห่างกันแค่เส้นด้ายกั้น
“ใจเย็นๆดาร์เรล” คุณยายเรียกชื่อเก่าก่อนของผมที่ผมบอกท่านเอาไว้ พี่ยอร์ชเลิกคิ้วมองอย่างสงสัยว่าทำไมผู้สูงวัยถึงได้เรียกชื่อผมด้วยชื่อนั้น และผมคงไม่สามารถอธิบายอะไรได้ในตอนนี้นอกจากการสอบถามบางอย่างจากคุณยายแอนนา
“อาซา คนรักของผมบาดเจ็บหนัก ผมรู้ว่าคุณรู้ทุกเรื่อง เหมือนที่ผมรู้ คุณยายไม่ใช่คนที่สติไม่ดีอย่างที่บอก ผมรู้ว่าคุณน่าจะเป็นอะไรที่พิเศษเหมือนผมเพียงแต่ไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไร ไม่ใช่นากินีกับไลแคนแน่นอน ความสามารถของคุณไม่เข้าข่าย อย่างน้อยผมก็ไม่สามารถพูดเหตุการณ์ล่วงหน้าได้ และเพื่อนผมที่เป็นไลแคน เขาสะกดจิตผมได้แต่เขาไม่อาจรู้สิ่งที่กำลังจะเกิดเหมือนคุณยาย ได้โปรด บอกผมที่ ทุกอย่างที่คุณรู้ บอกทีว่าคุณไม่ใช่พวกเอเดน” ผมพูดอย่างร้อนรน พรั่งพรูคำพูดทั้งที่อยู่ในความคิดและไม่ทันคิดยาวเร็วจนฟังแทบไม่ทัน
“ฮ่าๆๆ” เธอหัวเราะทั้งๆที่ไม่มีอะไรตลกสักนิด ผมหน้าเครียดจริงจังจนคุณยายยอมที่จะหยุดหัวเราะแล้วกระแอมไอ
“ขอโทษที เธอน่ารักจนฉันเอ็นดู เอาล่ะ ฉันจะบอกความจริงก็ได้ ใช่แล้ว ฉันไม่ใช่คนธรรมดา แหละแน่นอน บางทีความสามารถของฉันก็อยากจะสำแดงเดชช่วยเหลือผู้อื่นทั้งที่มันผิดกฎเบื้องบนน่ะนะ แต่ถ้าอะไรที่เตือนก่อนเกิดการสูญเสียได้ฉันคิดว่าฉันควรทำ แต่เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย ฉันจึงต้องทำเป็นว่าสติไม่ดี พวกเขาจะได้ไม่ใส่ใจมากนัก มนุษย์ทุกวันนี้โหดร้ายน่ะว่าไหม”
“แล้วคุณยายเป็นอะไร” ผมถามใคร่รู้
“ฉันไม่ใช่ไทกริส พวกนั้นมีพลังรักษา ซึ่งฉันไม่มี” คำตอบอ้อมโลกแต่ก็ทำให้รู้ว่าเป็นอะไร “พวกเราปกปิดตัวตนและจะไม่เอ่ยถึงการมีอยู่ถ้าไม่จำเป็น ไม่เหมือนพวกเธอๆ มันยากที่เธอจะรู้ว่าใครที่เป็น...เรา พลังของเราไม่ตายตัว ไม่เหมือนกันแม้แต่คนเดียว บางคนอาจทำอย่างพวกเธอที่เป็นนากินีได้”
เรา..คงหมายถึงพวกเลโอ อย่างที่อาซาเคยบอก พวกเลโอเก็บเนื้อเก็บตัว หาตัวยาก และไม่ค่อยมีคนรู้พลังที่แน่ชัดของพวกเขา
“และที่สำคัญ ฉันไม่รู้จักคนที่ชื่อเอเดน แต่ก็พอจะรู้ว่าเป็นเขาที่ทำให้เกิดเรื่อง จริงไหม”
ผมพยักหน้า “เขาสู้กับคนรักของผม และคนรักของผมก็ได้รับบาดเจ็บ เขาไม่หายใจตอนที่ผมไปช่วย ผมกลัวว่าเขาจะเป็นอะไร แม้ว่าพ่อของเขาจะพาไปรักษากับหมอโบราณที่มีฝีมือเก่งกาจก็ตาม ผมไม่วางใจเลย ผมเลยอยากจะมาถามคุณยายว่าอาซาจะปลอดภัยไหม”
มือเหี่ยวย่นลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน “ฉันต้องบอกไว้ก่อนว่าไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกที่ฉันจะล่วงรู้ ไม่อย่างนั้นในหัวของฉันก็คงจะมีแต่เรื่องของชาวบ้านเต็มไปหมดจริงไหม” คุณยายแอนนายิ้มล้อ “ก็บอกยากน่ะ แต่เอาเป็นว่าวางใจ ฉันรู้สึกได้ว่าทุกอย่างในวันนี้และอีกหลายๆวันข้างหน้าไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น เขาจะปลอดภัยฉันมั่นใจ”
ผมถอนหายใจ ทิ้งตัวลงกับเก้าอี้เพราะนั่งเกร็งตลอดการสนทนา ขอบคุณพระเจ้า ผมโล่งใจได้หน่อยหนึ่ง แต่ไม่ทั้งหมดเสียทีเดียวจนกว่าอาซาจะหายดีเป็นปกติแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าผม บอกผมว่าเขาจะไม่ทิ้งกันไป
“ฉันบอกแล้วว่าความรักจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น”
ผมมองคุณยายอย่างไม่เข้าใจ แต่คุณยายหันไปมองพี่ยอร์ชอย่างพินิจพิจารณา จนพี่ยอร์ชรู้สึกประมาทจนผมสังเกตได้ ไม่ค่อยจะได้เห็นหรอกผู้ชายที่มั่นใจเต็มเปรี่ยมอย่างพี่ยอร์ชรู้สึกตื่นกับการถูกจ้องมอง
“เรื่องของความรัก มันเป็นเรื่องที่ซับซ้อนที่สุดในโลก พลังของมันทำได้ทุกอย่างตั้งแต่เรื่องที่ดีที่สุดไปจนถึงเรื่องที่เลวร้ายที่สุด ถ้าเธอควบคุมมันได้ ฉันรับรองว่าจะมีแต่เรื่องดีๆเกิดขึ้น เขาน่ะโตแต่ตัว อายุปีที่อยู่บนโลกใบนี้อย่าไปพูดถึง จิตใจที่เปราะบางและถูกกดให้อยู่แต่ในอดีต หัวใจของเขาต่างหากที่เธอจะต้องช่วยเปิดมัน เปิดเพื่อรับสิ่งใหม่ๆ ถ้าไม่เกลียดกันจนเกินไปก็ถือเสียว่าทำบุญล่ะนะ”
พี่ยอร์ชฟังอย่างตั้งใจ แม้จะงุนงงไม่น้อยแต่ก็พยักหน้ารับคำคุณยาย “ครับ”
แต่ผมเนี่ยสิ ไม่เห็นจะเข้าใจอะไรเลยสักอย่าง
“เอาล่ะ วันนี้ฉันพูดเยอะเกินไปแล้ว สวรรค์อาจลงโทษฉันได้ เอาเป็นว่าเราคงต้องจากกันเพียงเท่านี้น่ะหนุ่มๆ” คุณยายลุกขึ้น พวกผมลุกยืนตาม เธอเดินไปที่ถังใส่ดอกไม้ โอบยิปโซฟิลลาหมดถังห่อด้วยกระดาษน้ำตาลแล้วตรงมาหาผม
“ฉันให้ไว้เป็นกำลังใจ อย่าหมดหวัง จงเชื่อมันในหัวใจของเขา”
ผมรับช่อดอกยิปโซเอาไว้ในอ้อมกอด ผมอยากนำไปให้อาซา แต่คงเป็นไปไม่ได้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขาไปรักษาตัวอยู่ที่ไหน ทำได้อย่างเดียวคือรอ
“แล้วเธอล่ะ อยากได้ดอกไม้อะไรไหม” คุณยายแอนนาถามพี่ยอร์ช แต่ตาก็มองดูดอกไม้แต่ละชนิดเหมือนกำลังจะเลือก
“ไม่ดีกว่าครับ” พี่ยอร์ชตอบ แต่คุณยายแค่หันมายิ้ม
“ดอกมัมดีไหม สำหรับเพื่อนที่ผูกพันกันทางใจ” คุณยายส่งดอกไม้ที่คุ้นหูคุ้นตาให้พี่ยอร์ช เพียงแต่เราไม่เคยรู้ว่าความหมายของมันคืออะไร
พี่ยอร์ชลังเลแต่ก็รับดอกไม้มาถือไว้ “ขอบคุณครับ”
“ขอให้โชคดีนะ” คุณยายเอ่ยเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะมีลูกค้าเข้ามาในร้าน ตัดจบการสนทนาระหว่างเรา ผมกับพี่ยอร์ชเดินออกมาจากร้าน เพิ่งนึกได้ว่าเราใช้เวลามาโขกับการพูดคุยกับคุณยายเจ้าของร้านดอกไม้
มาถึงรถไม่มีใครบ่นทำนองว่าผมช้า ฟรินน์ขับรถพาเรากลับไปที่ปราสาท บนรถเงียบกริบราวป่าช้า ผมมองดอกไม้ในมือ ผมจะนำไปให้อาซา เขาจะได้มีกำลังใจต่อสู้กับความเจ็บปวด เขาจะต้องหายดี
ลูกน้องของคุณจอร์จเดินทั่วบริเวณปราสาท มองยังไงผมก็ไม่ชอบที่นี่ การตกแต่งและรูปแบบปราสาทชวนขนลุกมากกว่าน่าอยู่ ชวนหดหู่ไม่สดใส
“คุณโยชิครับ คุณจอร์จให้ผมมารายงานเรื่องคุณอาซาครับ”
ผมหยุดเดินที่ตรงทางขึ้นบันได คนอื่นที่อยู่บนบันไดหยุดคาชะงักเท้า มองลูกน้องของคุณจอร์จดวงตาตื่นเต้นหวังจะได้ฟังข่าวดี
“อาซาเป็นยังไงบ้าง หายดีแล้วใช่ไหม” ผมกระตือรือร้นถาม
“ยังครับ คุณจอร์จให้ผมมาบอกว่า คุณอาซาอาการหนักมาก ตอนนี้ยังไม่พ้นขีดอันตราย แต่ยังพอที่จะมีทางรอดอาจจะต้องใช้เวลานานหน่อย เลยฝากมาบอกว่าคุณสามารถกลับประเทศของคุณก่อนได้ แล้วคุณจอร์จจะส่งข่าวให้อยู่ตลอดเวลา” ลูกน้องร่างใหญ่เอ่ยน้ำเสียงโทนเดียว ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“ฉันอยากไปพบอาซา” ผมอยากไปเห็นกับตาตัวเองว่าเขาเป็นอย่างไร
“ต้องขอโทษด้วย ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจในเรื่องนี้” เขาพูดเสียงขรึม
ผมหน้าตึงอย่างไม่พอใจ “นายไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ แต่ฉันมี พาฉันไปหาอาซาเดี๋ยวนี้!” ผมแสดงอำนาจของตัวเองผ่านน้ำเสียงและสีหน้าให้รู้ว่าเขาไม่ควรขัดความต้องการของผม ผมไม่คิดอยากกดใครให้ต่ำเพียงเพราะตัวเองเหนือกว่า แต่บางทีมันก็จำเป็นต้องทำถ้าไม่มีทางเลือก
เขาย่อตัวลง ก้มหน้าลงต่ำยอมจำนนต่อหน้าผม “ได้ครับ ผมจะพาคุณโยไป แต่ไปได้แค่คุณคนเดียวเท่านั้น”
“ขอบใจ”
ผมหันไปมองพี่ยอร์ชและทุกคน “ผมขอไปดูอาซานะ”
“ไปเถอะ พี่จะรออยู่ที่นี่” พี่ยอร์ชแตะมือลงบนบ่าที่อ่อนล้าของผม ส่งมอบพลังใจให้ผมที่ใกล้หมดแรง
“เอ่อ พี่ฝากดอกไม้ไปเยี่ยมเอเดนทีนะ” พี่ยอร์ชส่งช่อดอกมัมที่ได้มาจากคุณยายแอนนาให้ผม ผมรับมาถือไว้คู่กับดอกยิบโซฟิลล่าของอาซา
“ได้ครับ”
ผมนั่งเฮลิคอปเตอร์ไปหาอาซากับผู้ชายคนเดียว ผมเพิ่งรู้ว่าเขาชื่อเดวิด เป็นลูกน้องคนสนิทของคุณจอร์จ มีอายุมากกว่าเอเดนเสียอีก
เราใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงกว่าจะมาถึงกลางหุบเขาในป่าทึบ ดิบชื้นและหนาวเย็น สถานที่แบบนี้เนี่ยน่ะเหรอที่อาซารักษาอยู่ ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเหมาะสมกับการเป็นที่รักษาคนบาดเจ็บหนัก อากาศไม่ถ่ายเท ชื้นแฉะจนไม่น่าช่วยให้บาดแผลหายได้รวดเร็วมีแต่จะทำให้แผลอับเสียมากกว่า เสียน้ำตกดังแว่วมาตามสายลม ผมลงจากยานพาหนะเดินตามเดวิดไปตามทางเรื่อยๆ จนเห็นบ้านหลังใหญ่ดูหรูหราขัดกับที่ตั้ง ข้างๆตัวบ้านสไตล์โมเดิลยอดนิยมมีอาคารสีขาวชั้นเดียวขนาดใหญ่กินพื้นที่มากกว่าร้อยตารางวาเท่าที่กะทางสายตา เดวิดนำผมไปที่นั่น
“คุณอาซากับคุณเอเดนรักษาตัวอยู่ในนี้ครับ” เดวิดบอก กดกริ่งหน้าประตูกระจกสีขุ่นรอให้คนข้างในออกมาเปิด สักพักประตูก็เปิดออกพร้อมกับชายแก่โผล่หน้าออกมาดู เขาทำหน้าสงสัยเล็กน้อยที่เจอผมแล้วเหสายตาตั้งคำถามกับอีกคน
“คุณโยชิเป็นคนรักของคุณอาซาครับคุณหมอ เขาต้องการมาดูอาการของคุณอาซา”
“ให้เขาเข้ามาได้คุณโทมัส เขาเป็นคนรักของลูกชายคนเล็กของผมเอง” เสียงของคุณจอร์จมาพร้อมกับตัวของเขาที่ยืนซ้อนหลังคุณหมอ
คุณโทมัสหลีกทางให้ผมเดินเข้าไปข้างในก่อนจะถาม “อาซามีแฟนใหม่เหรอ”
ผมหันหน้ากลับไปมอคุณหมอตาขุ่น คุณจอร์จยิ้มขำก่อนจะตอบ “คนเดิมนั่นแหละ ดาร์เรล เพียงแต่นี่เป็นร่างใหม่”
“อ่อ ยินดีที่ได้เจอกับอีกครั้งน่ะเด็กน้อย มาๆ อาซาอยู่ทางนี้” ร่างเล็กไม่สูงของคุณหมอก้าวเท้ารวดเร็วแซงผมไปที่ห้องๆหนึ่ง ผมมองคุณจอร์จที่เดินอยู่ข้างๆ นึกขึ้นได้ว่าพี่ยอร์ชฝากของมาให้เอเดน ผมส่งต่อให้คุณจอร์จที่มองของในมือผมอย่างแปลกใจ
“พี่ชายผมฝากมาให้เอเดน คุณเอาไปให้เขาที แต่ผมคงไม่เข้าไป ยังไม่ใช่ตอนนี้” ผมว่าผมทนเห็นหน้าเอเดนไม่ได้แน่ๆ ดีไม่ดีผมอาจจะโมโหแล้วเผลอลงมือทำร้ายเขาซ้ำสอง ความโกรธของผมไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อยจนกว่าจะรู้ว่าอาซาปลอดภัยหายห่วง
“อาซาหลับอยู่ข้างในนี้” คุณโทมันยิ้มกว้าง เปิดประตูให้ผมก้าวเข้าไปข้างใน
ห้องตรงหน้าเหมือนเป็นห้องพักคนไข้ ต่างกันที่มันออกแบบให้เหมือนกันถ้ำ ร่างยาวใหญ่สีดำสนิทขออาซานอนขดไม่ไหวติง ตามตัวเต็มไปด้วยผ้าพันแผลที่ปรากฏเลือดเป็นด่างดวง น้ำตาผมไหลโดยไม่ต้องสั่ง ผมเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ ย่อตัวนั่งลงตรงส่วนหัวของเขา ดวงตาปิดสนิทหม่นแสง ผมกอดช่วงหัวของเขาเอาไว้ ซบหน้าแนบลงปล่อยให้หยดน้ำตาไหลรินลงบนเกล็ดสีดำเงา
“ฮึก ไม่เป็นไรนะอาซา ไม่เป็นไรนะ นายจะต้องหาย” ผมสะอื้นพูดกับอาซา หวังในใจว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาเพื่อบอกกับผมว่าทุกอย่างโอเค เขาไม่เป็นอะไร แต่ไม่มีอะไรเป็นไปดั่งหวัง อาซานิ่งสนิทไม่ไหวติง
“เขาแค่ยังไม่รู้สึกตัว แต่หัวใจกลับมาเต้นอีกครั้ง” คุณโทมัสบอก ผมเงยหน้าขึ้นจากหัวของอาซา
“เขาจะหายใช่ไหมครับ”
“หายสิ มีกำลังใจดีๆน่ารักๆรออยู่ขนาดนี้ ไม่หายได้ยังไง แต่อาจจะต้องใช้เวลานานหน่อย หัวใจของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส กว่าจะรักษาให้กลับมาเต้นได้อีกครั้งฉันแทบหมดแรงกลางคัน”
“นานเท่าไหร่ครับ” ผมถาม ปาดน้ำตาทิ้ง อาซาคงไม่ชอบใจที่ผมร้องไห้
“ไม่รู้สิ ฉันบอกไม่ได้หรอก” คุณโทมันส่ายหน้า
ผมมองอาซา เปลี่ยนท่านั่งเป็นขัดสมาธิ คุณโทมัสปล่อยให้ผมอยู่กับอาซาตามลำพัง ผมยกหัวของเขาขึ้นหนุนตัก ลูบศีรษะของเขาเบามือก่อนจะก้มลงจูบปลอบให้เขาหายเจ็บ
“หายไวๆนะ ฉันรออยู่ ฉัน...” ผมหยุดพูดเมื่อก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่คอ “ฉันน่ะ อยากให้นายกอดฉันแล้วบอกว่านายหายดีแล้ว เพราะฉะนั้น อย่าให้ฉันรอนานนะ”
ผมนั่งดูอาซาหลายชั่วโมง ไม่ขยับ จ้องมองเขาไม่ละสายตาไปไหน ความทรมานของการรอคอยอย่างไร้ความหวังไร้ขอบเขตมันทรมานขนาดนี้เองเหรอ แล้วที่ผ่านมา อาซาที่เอาแต่จ้องมองผมอย่างไร้จุดหมาย ผ่านปีแล้วปีเล่าเป็นสิบปีร้อยปี เขาทำได้ยังไง เขาทนได้ยังไง เพราะแค่วันเดียวผมยังแทบทนไม่ได้
“ตื่นมานะ ฉันจะชดเชยทุกความรักและเวลาทั้งชีวิตที่นายมอบให้ฉันด้วยความรักที่จะไม่มีวันแปลเปลี่ยนเป็นอื่นตลอดกาล เราจะอยู่ด้วยกันจนกว่านรกจะพรากเรา” 
ยิปโซฟิลล่า
ดอกมัม
จะลงตั้งแต่เมื่อคืน แต่ฝนตกหนักเน็ตต่อไม่ติด เลยมาลงวันนี้แทน
ใกล้จะจบแว้วววว รู้สึกปลื้มปริ่มมาก กว่าจะแต่งมาขนาดนี้ได้ โอ้คุณพระ ฉันทุ่มเทมากจริงๆนะพี่ชาย
มาๆเรามากอดอาซากอดน้องโยกันดีกว่า หายไว้ๆนะพี่งูดำจอมหื่น น้องงูขาวหน้าฟัดรอให้พี่ตื่นมากอดอยู่นะ อิอิ
ริริเปิดเรื่องของคาร์เตอร์ไว้แล้วนะคะ แวะเข้าไปเจิมได้ จบเรื่องพี่งูเจอกันแน่
DG.Series❁CATCH ME TIGER! เล่ห์ลวงพยัคฆ์
ขอบคุณทุกการติดตาม เรารักคุณคนอ่าน 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 671381 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก