B.L.O.O.D.L.I.N.E
TWENTY-THREE
Yoshi
‘ตอนนี้พี่อยู่ในแม็กซีโกเขตเมืองบรักเซมส์ เอเดนบอกว่าจะพาพี่มาดูร้านไวน์อีกสาขาของเขาที่อยู่ที่นี่’ ผมส่งโทรศัพท์ให้อาซาและคนอื่นๆดู เรากำลังมุ่งหน้าไปที่บ้านของอาซา ใจจริงผมอยากจะตามพี่ยอร์ชพร้อมกับเวสตัสไปเลย แต่อาซาบอกว่าให้กลับไปที่บ้านก่อน คนที่จะช่วยเราในเรื่องนี้ได้และจะเป็นกำลังสำคัญนั่นก็คือพ่อของอาซา ก่อนมาอาซาได้ติดต่อกับพ่อทั้งที่ไม่ได้ติดต่อมาเป็นร้อยๆปีแล้ว ผมพูดไม่ออก อาซายอมทำในสิ่งที่ฝืนใจตัวเองเพื่อผม แต่สิ่งที่เขาบอกกับผมทำให้ผมเลิกคิดมาก
‘ครอบครัวของนายก็คือครอบครัวของฉัน และฉันจะต้องปกป้องครอบครัวของเราไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม’ ตื้อดึง~
“ที่นี่มันที่ไหนวะเนี่ย” ฟรินน์พูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เขาส่งโทรศัพท์ต่อให้อเล็กซ์ที่มาด้วย เราแยกกันเป็นรถสองคัน คันแรกคือคือคันของเวสตัน มีปารีสและจูเลียตนำไปแม็กซีโกก่อนเพื่อคุ้มกันพี่ยอร์ชหากว่ามีอะไรเกิดขึ้น ส่วนคันของผมมีอาซา ฟรินน์และอเล็กซ์
“ฉันรู้ว่าที่นี่มันที่ไหน”
ผมหันขวับไปมองอเล็กซ์ที่นั่งเบาะหลัง ใบหน้าหวั่นวิตกและซีดเผือก เขาส่งโทรศัพท์คืนให้ผม ภาพที่พี่ยอร์ชส่งมาใหม่มีหลายภาพ เพื่อบอกถึงเส้นทางและตำแหน่งที่อยู่ และยังแชร์ตำแหน่งมาเสริมให้เพื่อความง่าย
“จำที่ฉันเคยบอกพวกนายได้ไหม ว่าความลับที่เอเดนต้องการอยากรู้คืออะไร” อเล็กซ์หน้าเสียงขรึม ผมนิ่งคิด
“เอเดนไปแม็กซีโกเพื่อไปหาคนที่จะฝังหัวใจบาซิลิสก์สินะ” อาซาไปคนตอบ อเล็กซ์พยักหน้าว่าคำตอบของอาซาถูกต้อง
ตื้อดึง~
ข้อความจากพี่ยอร์ชส่งมาอีกครั้ง ผมกดดูทันที แต่ละวินาทีที่เคลื่อนไปหัวใจผมก็ต้องทำงานหนักขึ้นเพราะทั้งกังวลและเป็นห่วงพี่ยอร์ชจนร้อนรุ่มเหมือนไฟสุ่มในอก
‘เอเดนพาพี่มาพักที่เพ็นท์เฮาส์ตรงถนนบรินชอฟฟ์ ชั้นที่สามชั้นบนสุด’ “ว่าไงบ้าง” อาซาละสายตามาทางผมสลับมองถนน
“พี่ยอร์ชบอกว่าเอเดนพาไปพักที่บ้านตรงถนนบรินชอฟฟ์ ชั้นที่สามชั้นบนสุด” ผมพูด มือก็กดพิมพ์ไปหาพี่ยอร์ช แอบกลัวทุกขณะว่าเอเดนจะรู้ไหมว่าพี่ยอร์ชรู้แล้วว่าเขาเป็นอะไร และตอนนี้กำลังหาทางช่วยผมกับอาซาอยู่
‘พี่ยอร์ช ระวังตัวด้วยนะ โยกลัวเอเดนจะจับได้แล้วพี่จะแย่ นานๆค่อยส่งข้อความหาโยก็ได้ เป็นอะไรก็ได้ให้รู้ว่าพี่ยังสบายดี โยเป็นห่วงพี่นะ’ ผมกดส่งไป พี่ยอร์ชอ่านทันที ตามมาด้วยรูปถ่ายยิ้มกว้างที่แสนจะอบอุ่นของพี่ยอร์ชที่ส่งกลับมาให้ผมพร้อมกับข้อความที่ทำให้สบายใจได้นิด
‘พี่อยู่ในห้องน้ำ พี่จะดูแลตัวเองนะเด็กน้อยของพี่ ยิ้มเข้าไป ไม่รู้หรือไงว่าพี่ชายคนนี้เก่งแค่ไหน’ ผมรู้ พี่ยอร์ชเก่งที่สุด พี่ยอร์ชน่ะเป็นฮีโร่ของผม พี่ยอร์ชต้องเอาตัวรอดได้แน่ๆ ผมจะเชื่อมั่นในตัวของพี่ชายที่คอยปกป้องผมมาแต่ไหนแต่ไรและทำได้ดีเสมอมา
‘โยรักพี่ยอร์ช พี่ชายที่เก่งที่สุดในโลกของน้องโย’ ข้อความขึ้นมาว่ายอร์ชอ่านแล้วแต่ไม่มีอะไรตอบกลับ ผมเก็บโทรศัพท์ลง มือทั้งสองข้างกำโทรศัพท์แน่น อาซาคงรับรู้ความตึงเครียดของผมได้ เขาวางมือที่เย็นเชียบแต่อบอุ่นเสมอสำหรับผมลงบนมือเกร็งเครียด บีบกระชับให้กำลังใจ ผมหันไปยิ้มเฝื่อน
ระหว่างทางไปบ้านของอาซา ผมไม่รู้ว่าพวกเรานั่งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จากันนานเพียงไร อาจเป็นชั่วโมงๆที่ต่างฝ่ายต่างจมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเอง ในที่สุดอาซาก็ขับรถมาถึงปราสาทขนาดใหญ่ เก่าแก่ต้องมนต์ขลัง ลึกลับและดูน่ากลัว โดยเฉพาะรูปปั้นประดับรูปงูที่บ่งบอกถึงตัวตนของเจ้าของปราสาทหลังนี้ว่าเป็นใคร
“อาซาเดินนำเข้าไปในบ้าน เขาจับมือผมเอาไว้แน่น ภาพเก่าๆลอยเข้ามาในหัว แวบหนึ่งผมรู้สึกว่าคุ้นเคยเหมือนเคยมา อาจเพราะมางอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามวันและเวลา แต่สิ่งที่ผมสามารถจำได้ก็คือ ภาพที่ตัวเองและอาซาวิ่งขึ้นบนใดกลางห้องโถงนี้ไปที่ห้องนอนของเขา เสียงหัวเราะของเราสองคนยังคงกึกก้องอยู่ในความทรงจำ ในตอนนั้นก่อนที่พ่อของอาซาจะจับได้ว่าเราทั้งคู่รักกันอย่างที่ไม่ควรเป็น
เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมได้มาเหยียบที่แห่งนี้ และคราวนี้ผมกลับมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าพ่อของอาซาจะว่ายังไงบ้าง บางทีเขาอาจจำผมไม่ได้ ผมภาวนาของให้เป็นเช่นนั้น
“ใครอยู่แถวนี้ ออกมาหน่อย” อาซาเปล่งเสียงทรงพลังจนน่าขนลุก ไม่นานก็มีผู้หญิงเดินออกมาจากประตูที่ทำเป็นทรงโค้งแกะสลักหินลวดลายสวยงาม
“มีอะไรให้รับใช้ค่ะคุณอาซา”
ผมเลิกคิ้วมองเธอที่ก้มหัวต่ำจนแทบไม่เห็นใบหน้า ทำไมเธอถึงรู้ว่านี่คืออาซา อาซาออกจากปราสาทหลังนี้นับตั้งแต่ที่เราหนีไปอยู่ด้วยกัน จนมาวันนี้ก็นานเป็นพันๆปี ไม่คิดว่าเธอจะจำเขาได้แค่ได้ยินเสียง
“พาแขกของฉันไปพักที่ห้องรับรองแขก” อาซาสั่งเธอแล้วหันมาทางฟรินน์และอเล็กซ์ พวกนายไปรอฉันที่นั่น ฉันจะแวะไปคุยธุระกับเจ้าของบ้านหลังนี้ก่อน”
เจ้าของบ้านหลังนี้ที่อาซาพูดคงหมายถึงพ่อของเขา ผมจำชื่อพ่ออาซาไม่ได้ ก็ไม่น่าจำเท่าไหร่เพราะเขาเป็นคนสั่งให้ฆ่าอย่างไร้หัวใจ
ฟรินน์และอเล็กซ์เดินตามคนรับใช้ของบ้านไปทางประตูด้านขวามือที่คงเป็นเส้นทางไปสู่ห้องรับแขก อาซากระชับมือผมแน่นขึ้น เราสบตากันและเขาคงจับอารมณ์ผ่านทางสีหน้าของผมได้ อาซายกยิ้มมุมปากนิดๆให้อย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ปล่อยให้เขาทำร้ายนายซ้ำสอง” เขารับรู้ได้เสมอว่าผมรู้สึกอย่างไร ในบางครั้งผมว่ามันไม่แฟร์ที่เขารู้เกี่ยวกับผมไปเสียทุกเรื่องแม้กระทั่งความคิดและอารมณ์ แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกดีมาก
อาซาพาผมเดินอ้อมบันไดไปที่ประตูด้านหลัง เพียงแค่เขาเดินไปยืนห่างจากประตูแค่ไม่ถึงหนึ่งเมตร ประตูก็เปิดออกเหมือนมีกลไกบางอย่างจำพวกเซ็นเซอร์ตามประตูร้านสะดวกซื้อทั่วไป แต่เท่าที่เหลือบมองก็ไม่เห็นจะมี
ทางเดินวังเวงจนน่าใจหาย ชวนให้นึกถึงหนังผีย้อนยุคอย่างพวกแวมไพร์ กำแพงหน้าทึบไม่มีช่องให้แสงแดดลอดผ่าน มีเพียงคบไฟให้แสง แต่มันก็สลัวจนเกินไป นี่ถ้าไม่รู้ว่าตอนนี้คือเวลาเที่ยงตรง ผมคงคิดว่าเที่ยงคืน
ประตูบานแรกที่เราเจอ ยืนนิ่งไม่เคาะประตูแต่มันก็เปิดออกเองอย่างเชื้อเชิญ อาซาก้าวเข้าไปข้างใน มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกข้างจับมือผมไว้ ผู้ชายสูงวัยเงยหน้ามองเราสองคน เขาจ้องมองหน้าอาซา ดวงตาที่เหี่ยวย่นกระตุก แววตาสั่นไหว เขาลุกขึ้นช้าๆ แล้วเดินตรงมาหาลูกชาย อาซายินนิ่งไม่ขยับนี้ แม้กระทั่งชายแก่สวมกอดเขาก็ยังคงยืนนิ่งเป็นท่อนไม้ ผมปล่อยมืออาซาออก มองเสี้ยวหน้าของอาซาและพ่อของเขา เหมือนกันไม่ผิดแบบ
“ไม่เจอกันนานเลยนะ” เสียงแหบของชายแก่ดังแผ่วเบาและสั่นไหวที่ปลายเสียง พ่อของอาซาคลายอ้อมกอด ยืนสำรวจหน้าของลูกชายด้วยความอาลัยคิดถึง ก่อนจะหันมาทางผม แววตาคู่นั่นแปลกใจเล็กน้อย ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยยกมือไหว้เก้ๆกังๆ
“ฉันว่าฉันรู้จักเธอนะ” พ่อของอาซาทักผม ผมไม่รู้จักชื่อของเขาเพราะอาซายังไม่ได้บอก และผมก็ไม่ได้ถาม
“คุณต้องรู้จักอยู่แล้ว เพราะคุณเคยสั่งให้คนไปฆ่าเขาเพื่อพรากเขาไปจากผม” อาซากัดฟันพูด ผมรู้ เขาไม่เคยลืม ไม่เคยหายแค้นพ่อของตัวเอง เพราะเวลานี้ที่อาซามองพ่อของเขา ดวงตาสีดำสนิทดูมืดหม่นไร้แสง มีแต่ความโกรธแค้นให้คนตรงหน้า
พ่อของอาซาตกใจแล้วหันมาทางผมอีกรอบ ผมปั้นหน้าไม่ถูก จึงมองพ่อของอาซานิ่งๆไม่แสดงความรู้สึกอะไร ถึงผมจะจำเรื่องราวในอดีตได้ แต่ต้องบอกว่าไม่หมดเสียทีเดียว เวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ซ้ำยังเกิดแล้วเกิดอีกมาหลายรอบ จะให้จำเรื่องทั้งหมดก็คงเป็นไปไม่ได้ ที่พอจะมีก็เป็นเพียงความรู้สึกที่คุ้นเคย
“ฉันขอโทษกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้น” พ่อของอาซาพูดกับผม เขาดูสำนึกผิดจริงๆ ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะไม่รู้ว่าคำไหนที่ควรจะพูด
“ฉันเสียใจ” เขาก้มหน้าหลบซ่อนดวงตา
“มาเสียใจตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วมั้ง!” อาซาโมโหขึ้นมา ผมเข้าไปจับแขนเขาให้ระงับอารมณ์ ถึงยังไงเขาก็เป็นพ่อ เป็นผู้ให้กำเนิด
ร่างกายของอาซาสั่นจนรู้สึกได้ มือของเขากำแน่นจิกลงไปบนเนื้อ ผมต้องยกมือของเขาขึ้นลูบปลอบให้อารมณ์เย็นลง
“สิ่งที่คุณทำผมไม่มีวันลืม เพราะความละโมบของคุณทำให้เรื่องราวทุกอย่างแย่ไปหมด ดาร์เรลต้องตาย เอเดนอาฆาตแค้นผมเพราะคุณเห็นผมสำคัญกว่า แต่เขาไม่รู้ว่าคุณแค่อยากได้สิ่งที่ผมมีเพื่อสร้างความเป็นใหญ่ให้ตัวเอง เพราะคุณรักตัวเองมากกว่าที่จะรักใครอื่นเป็น คุณรู้ตัวไหม คุณทำให้เอเดนเป็นแบบนั้น แทนที่คุณจะยกตำแหน่งให้เขาไปซะ คุณกลับรั้งรอคนที่ไม่มีทางกลับมาอย่างผม ถ้าไม่ใช้เพราะคุณ เรื่องก็คงไม่เลวร้ายถึงเพียงนี้!!!”
“อาซา ใจเย็นๆ” ผมกระซิบบอก
“พ่อขอโทษ พ่อแค่อยากให้คนที่เหมาะสมกับตำแหน่งๆจริงขึ้นปกครอง”
“เหอะ เหมาะสมไม่เหมาะสมคุณเอาอะไรตัดสิน ต่อให้ผมเหมาะผมแล้วยังไง ในเมื่อผมไม่อยากเป็น คุณคิดว่าผมจะทำได้ดีเหรอ กับคนที่อาจจะไม่เหมาะสมในสายตาคุณ แต่เขาพร้อมที่จะทำหน้าที่ คุณก็แค่คนโง่คนหนึ่งเท่านั้น” อาซาสาดโทสะใส่ผู้เป็นพ่อเต็มที่ จนผมทนไม่ได้ต้องดุเขา
“อาซา ก้าวร้าวไปแล้วนะ!” ผมไม่ชอบที่เขาเป็นแบบนี้ ผมเข้าใจว่าเขาโกรธแต่คนตรงหน้าคือพ่อ ยังไงก็ไม่สมควร
“ก็ดูสิ่งที่เขาทำสิ” อาซาหันมาเถียงผมไม่พอใจ
“แต่เขาเป็นพ่อ ใจเย็นๆได้ไหม ฉันขอร้อง”
อาซาสะบัดหน้าหนี แต่ไม่ได้สะบัดมือผมที่จับมือเขาออก เขาหายใจแรงระงับอารมณ์โกรธที่กำลังเดือดพล่าน ยังดีที่เขาฟัง
“พ่อเข้าใจแล้ว ขอโทษที่ทำให้ลูกไม่มีความสุข พ่อยอมรับ ทุกอย่างพ่อผิดเอง”
ผมอดทนฟังเฉยๆต่อไปไม่ได้ “เอาเถอะครับ นี่ไม่ใช่เวลามาหาว่าใครผิดใครถูก สิ่งที่เราควรทำตอนนี้ก็คือ ทำยังไงถึงจะหยุดยั้งเอเดนได้”
ถ้าผมไม่เป็นฝ่ายเริ่มแล้วปล่อยให้สองพ่อลูกคุยกันคงไม่มีทางได้เรื่องไปมากกว่าการมายืนพูดจาประชดประชันถึงความหลังครั้งอดีต เราไม่มีเวลาแล้ว เอเดนก้าวนำหน้าเราไปทุกที แถมเขายังเอาพี่ยอร์ชไปเป็นตัวประกันด้วย เราไม่ควรมาเสียเวลาทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“ฉันชื่อจอร์ช ขอโทษอีกครั้งกับที่ผ่านมา” คุณจอร์ชพูดกับผม
“ช่างมันเถอะครับ ผมจำมันไม่ได้แล้ว” ผมพูดปัด
“ทำไมคุณไม่รั้งเอเดนเอาไว้ คุณปล่อยให้เขาพาพี่ชายของโยชิไปแม็กซีโกได้ยังไง” อาซาถามเข้าเรื่อง
“พ่อก็อยากจะทำนะ แต่ถ้าพ่อห้ามเอเดนก็ไม่ฟัง และอาจทำให้เขาโกรธหนักเพราะคิดว่าพ่อเข้าข้างลูกช่วยเหลือลูก นั่นอาจเป็นการเร่งเชื้อไฟให้เอเดนลงมือทำบางอย่างเร็วขึ้น”
ผมคิดตาม ก็ถูกของคุณจอร์ช ในเมื่อเอเดนคิดว่าคุณจอร์ชเห็นอาซาดีกว่า ถ้าคุณจอร์ชเข้าไปห้ามก็คงยิ่งทำให้เอเดนเกิดความไม่พอใจมากขึ้น
“ตอนนี้เอเดนไปแม็กซีโกแล้ว เขาต้องการหัวใจบาซิลิสก์ และกำลังหาวิธีฝังมันลงบนร่างของตัวเองผมอยากรู้ว่าเอเดรรู้ได้อย่างไรว่าผมมีอะไร คนที่นี่ที่รู้ก็มีคุณเพียงคนเดียว” อาซาถาม ไร้ซึ่งทิฐิ เป็นการหันหน้ามาปรึกษากันอย่างจริงจัง
“สมุดบันทึกของนักทำนายที่มีเรื่องทุกเรื่องร่วมไปถึงเรื่องของแกและหัวใจบาซิลิสก์หายไป และพ่อคิดว่าเอเดนคงไปเจอมันเข้า”
“เยี่ยมเลย” อาซาประชดประชันตาขวาง
“แล้วทีนี้เราจะเอายังไงกันดีครับ คุณจอร์ชพอจะรู้ไหมว่าเอเดนมีจุดอ่อนอะไรบ้าง” ผมถาม คนเราย่อมมีจุดอ่อนด้วยกันทั้งนั้น ในเมื่อตอนนี้เราไม่สามารถคาดเดาความคิดของเอเดนได้ว่าเขาจะเดินเกมไปในทางไหน ซ้ำคุณจอร์ชก็เข้าไปจัดการด้วยตัวเองเต็มตัวไม่ได้อีก ทางเดียวที่พอจะเห็นก็คือปะทะกันซึ่งๆหน้าจนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งผ่ายแพ้
“ความจริงแค่อำนาจที่ลูกมีมันก็เพียงพอจะให้ล้มเอเดนอยู่แล้วไม่ใช่เหรออาซา”
“ทำอย่างนั้นไม่ได้”
“ทำไม” คุณจอร์ชไม่เข้าใจคำพูดของอาซา
“ทำไม่ได้ก็แล้วกัน ผมไม่จำเป็นต้องบอกเหตุผลให้คุณรู้” อาซากำลังปกป้องความลับของเราไม่ให้มีคนรู้ไปมากกว่านี้กันความลับรั่วไหล
คุณจอร์ชถอนหายใจ สีหน้าคิดหนัก เขามองอาซาในขณะที่ใช้ความคิดจนกระทั่งตัดสินใจ “ทุกคนไม่ว่ามนุษย์ปกติหรือมนุษย์กลางร่างก็ล้วนแต่มีจุดอ่อนด้วยกันทั้งนั้น” คุณจอร์ชหยุดช่วง หันหน้าไปทางอื่นยืนเอามือไขว้หลัง
“อีกสองวันจะถึงวันพระจันทร์อาบเลือด พระจันท์จะกลายเป็นสีแดงเพียงแค่สิบห้าวินาทีเท่านั้น ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาเดียวที่ร่างกายของเอเดนจะอ่อนแอที่สุด ความจริงคือร่างกายของนากินีทุกคนจะอ่อนแรง แต่มีเพียงลูกเท่านั้นที่จะแข็งแกร่งเพราะลูกมีหัวใจบาซิลิสก์อยู่ในกาย...”
“...”
“พ่อขอเพียงอย่างเดียว อย่าให้ถึงตายได้ไหมถ้าทำได้ อย่าถึงกับต้องฆ่าเอเดนเลย แค่ทำให้เขารู้ก็พอว่าสิ่งที่เขาทำมันผิด หลังจากนั้นพ่อจะรับผิดชอบดูแลเอเดนไม่ให้ไปวุ่นวายกับลูกอีกเป็นครั้งที่สอง”
“...” อาซาไม่ตอบ
“ได้โปรด พ่อขอร้อง”
“ผมจะพยายาม” อาซาหันหนีตอบไม่เต็มเสียง
ครื้นนนน!!!
เสียงคล้ายพายุดังอยู่ข้างนอก ผมเลิกลั่กมองรอบตัว อาซาทำหน้าสงสัยแต่คุณจอร์จกลับยิ้ม
“เครื่องบินส่วนตัวลงจอดที่ลานกว้างด้านหลังปราสาทแล้ว พ่อเตรียมไว้ให้ ไปเถอะ ไปช่วยพี่ชายของเจ้าหนูนี่และช่วยให้เอเดนกลับใจ”
“อืม” อาซาหมุนตัวเดินไปทางประตูไม่ลืมที่จะคว้าแขนผมไปด้วย ผมก้มหน้าเป็นการบอกลาและขอบคุณคุณจอร์ชที่ยอมช่วยเหลือ
“ขอบคุณนะครับ”
อาซาพาผมเดินไปห้องรับแขก ฟรินน์และอเล็กซ์ยืนกันอยู่หน้าห้อง ผมว่าพวกเขาน่าจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่ข้างนอก
“เราจะออกเดินทางกันเลย พะ...” อาซาชะงักคำพูด เขาลังเลที่จะพูดคำๆนั้น
ผมจึงพูดแทนเขา “พ่อของอาซาเตรียมเครื่องบินส่วนตัวไว้ให้ด้านหลัง พวกเรารีบไปกันเถอะ”
“จริงดิ วู้ววว เจ๋งโคตร” ฟรินน์วิ่งออกไปคนแรก ปล่อยให้อเล็กซ์หอบหิ้วสัมภาระคนเดียว อาซากระดิกนิ้วทีเดียวงูลายก็เลื้อยออกมาก่อนจะกลายร่างเป็นผู้ชายรูปร่างกำยำ
“ขนของพวกนี้ไปไว้ที่เครื่องบิน”
“ครับนาย”
ชายผู้นั้นขนกระเป๋าสามใบคนเดียวแถมยังมือเดียว ท่อนแขนของเขาขนาดใหญ่มากเหมือนเอาแขนผมสักหกเจ็ดแขนมารวมกัน มันน่าทึ่งมากกับพละกำลังที่เขามี
“หานากินีแข็งแรงขนาดนี้มาจากสนามรบหรือเปล่า” อเล็กซ์ถามอาซาติดตลก พวกเราเดินออกไปยังหลังปราสาทที่มีเครื่องบินส่วนตัวขนาดเล็กจอดรออยู่ ฟรินน์เดินสำรวจรอบๆเครื่องบินอย่างสนใจ
“ขึ้นมาได้แล้วฟรินน์ อย่ามัวแต่เล่น” อาซาดุเพราะคนอื่นขึ้นเครื่องหมดแล้วเหลือแต่ฟรินน์ที่ยังตื่นเต้นกับเครื่องบินอยู่ข้างล่าง
“เออๆ รู้แล้วน่า” ฟรินน์ส่ายหัวเหมือนเซ็งที่ถูกดุ
ที่นั่งบนเครื่องมีทั้งหมดหกที่นั่ง แบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกที่เดินเข้าไปเจอ ฝั่งซ้ายขวามีอย่างละสองที่นั่งหันหน้าเข้าหากัน เบาะกว้างใหญ่สะดวกสะบาย มีโต๊ะเล็กๆวางอยู่ตรงกลาง ถัดไปมีผ้าม่านกำมะหยีเนื้อดีสีดำกั้น
อาซาแหวกม่านเปิดออก เป็นที่นั่งคล้ายโซฟาเบดขนาดใหญ่สองที่นั่งติดกัน หน้าต่างทั้งสองฝั่งก็ใหญ่กว่าปกติเพื่อให้ชื่นชมทัศนียภาพได้อย่างจุใจ
“เรานอนกันในนี้แล้วกัน พวกนายนอนข้างนอกโอเคไหม”
“ไม่โอเคได้ด้วยเหรอวะคุณลูกเจ้าของเครื่อง” ฟรินน์ยิ้มล้อกวนให้อาซาถลึงตาใส่ข้อหาพูดไม่หู
“ข้างนอกก็สบายมากแล้ว พวกนายก็เข้าไปพักข้างในเถอะ” อเล็กซ์เลือกที่นั่งฟังขวา หยิบรีโมตที่เสียบอยู่ข้างที่วางแขนกดเปิดโทรทัศน์ มีโปรแกรมหนังอยู่หลายเรื่อง
“ไปๆ เข้าไปสวีทหลังผ้าม่านกันสองคนไป” ฟรินน์ยิ้มกว้างดันหลังพวกผมสองคนเข้าไปด้านใน อาซาหมั่นไส้เลยยกเท้าถีบไปที ฟรินน์ล้มลงไปเพราะไม่ทันตั้งตัวแต่กลับหัวเราะออกมาเสียงดัง อาซาส่ายหน้าเบื่อหน่าย รูดม่านปิดสนิท
“มันกวนประสาท” อาซาพูดเหมือนจะฟ้องผมและทำหน้าว่าสมควรแล้วที่โดนไปเมื่อตะกี้
เวลาบนเครื่องสมควรพักผ่อนเก็บแรงให้เต็มที่ แต่ทั้งผมและอาซากลับไม่มีใครข่มตาหลับได้ ผมนอนทับอกอาซามองออหไปนอกหน้าต่างดูท้องฟ้าและก้อนเมฆ
“ทุกอย่างจะโอเคใช่ไหมอาซา” ผมเป็นห่วงพี่ยอร์ช เป็นห่วงพวกเราทุกคน แต่เป็นห่วงพี่ยอร์ชมากหน่อย เพราะพี่ยอร์ชเป็นคนปกติหลายร่างไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นมาจะเอาอะไรไปสู้
“เราต้องมีความหวัง แม้เพียงน้อยนิด แต่มันจะไม่มีสูญเปล่า อย่างน้อยที่สุด จิตใจเราจะเข้มแข็ง มีแรงกายแรงใจในการตอสู้เพื่อวันข้างหน้า” อาซากดจูบที่หน้าผาก แขนที่โอบกอดรอบตัวผมกระชับรัดแน่น
“กลัวไหม” อาซาถามผมเสียงนุ่ม ผมพยักหน้ากับอกแกร่ง
“ฉันเคยฝัน ฝันว่าเอเดนฆ่านาย แล้วฉันช่วยนายไม่ได้” นึกถึงความฝันที่แสนน่ากลัวนั่นทีไรผมรู้สึกแย่ทุกที
“มันก็แค่ความฝัน” อาซาบอก ผมเงยหน้ายุ่งๆมองเขา
“แล้วถ้ามันไม่ใช่แค่ฝันล่ะ”
ถ้ามันเป็นความจริงขึ้นมาจะทำยังไง
“แล้วนายจะปล่อยให้ฉันตายแบบในฝันหรือเปล่าละ” อาซายิ้มถามเหมือนเป็นเรื่องตลก ซึ่งผมไม่ขำด้วย
“ไม่มีทาง ฉันจะไม่มีทางปล่อยให้นายตายเด็ดขาด” ผมพูดหนักแน่น ถ้าเป็นอย่างในฝันจริงๆ ต่อให้ต้องผิดคำพูดต่อคุณจอร์จ แต่ผมก็ขอเลือกทำทุกอย่างให้เอเดนพ่าย แทนปล่อยให้อาซาตาย
“กล้าหาญจังเลยนะงูน้อยของฉัน” อาซากอดผมแน่นขึ้น
“ฉันจริงจังนะ” ผมพูดเสียงห้วน
“รู้แล้วครับ นอนเถอะ ถึงแล้วฉันจะปลุก”
ทำยังไงผมจะกลายร่างเป็นงูตามใจตัวเองแบบคนอื่นได้สักที ต้องทำยังไง คิดสิคิด โยชิ แต่ก่อนแกกลายร่างยังไง ถ้าแกเคยทำได้ ครั้งนี้แกก็ต้องทำได้
ผมงีบหลับไปไม่นานเครื่องบินก็บินมาถึงแม็กซีโก อาซารีบติดต่อกับเวสตันที่ล่วงหน้ามาถึงแล้วทันที พวกเขาอยู่ที่โรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่งเพื่อไม่ให้เอิกเริกหรือเป็นที่สังเกตการณ์ แต่ก็อยู่ไม่ห่างจากบ้านพักของเอเดนมากนัก ผมเองก็ติดต่อหาพี่ยอร์ชทางข้อความเช่นเดิม
แต่พี่ยอร์ชยังไม่อ่านข้อความ ผมจึงได้แต่รอเท่านั้น เรามุ่งตรงไปยังโรงแรมที่ว่า เวสตันเป็นคนลงมารับพวกเรา พร้อมกับถุงเสื้อผ้าหนึ่งถุง เวสตันว่าเราต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าในบางครั้งที่ออกไปข้างนอก เพื่อให้กลมกลืนไปกับนักท่องเที่ยว ห้องพักที่จองได้ก็ทั้งหมดสามห้อง ปารีสนอนกับจูเลียต เวสตันพักกับฟรินน์และอเล็กซ์ และสุดท้ายก็อาซาและผม ห้องผมกับจูเลียตอยู่ที่กัน ส่วนห้องของเวสตันอยู่ตรงข้ามกับห้องของจูเลียต
เราต่างแยกย้ายกันเก็บของเขาห้อง และตกลงกันว่าอีกหนึ่งชั่วโมงเราจะไปเจอกันที่ห้องของเวสตันเพื่อวางแผนการต่อไป
ตื้อดึง!
ผมที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่รีบวิ่งไปหาโทรศัพท์ ดีใจสุดซึ้งที่พี่ยอร์ชตอบข้อความกลับมาเสียที
‘โยชิ ตอนนี้เรากำลังทำอะไร พี่แอบได้ยินเอเดนคุยกับชาร์ลว่าตอนนี้มีคนแกะรอยตามพวกเขา ใช่คนของเราหรือเปล่า’ ผมพิมพ์ตอบกลับ เริ่มกังวลเล็กน้อยที่ดูเหมือนว่าเอเดนจะสังเกตความเปลี่ยนแปลงได้รวดเร็วเพียงนี้
‘คนของคุณจอร์ช พ่อเอเดนกับอาซา’
‘พี่ยอร์ช ตอนนี้ผมอยู่ในเมืองบรักเซมส์ ไม่ไกลจากบ้านพักของเอเดนที่พี่ยอร์ชส่งมามากนัก ตอนนี้พี่ยอร์ชอยู่ที่ไหน’
‘พี่อยู่ที่ร้านไวน์ของเอเดน ห่างจากบ้านพักพอควร คงกลับถึงบ้านพักดึก’
‘งั้นพรุ่งนี้เช้าตอนแปดโมงผมจะไปรอที่ร้านขายดอกไม้ตรงหัวมุมถนนวินเทมส์ พี่ยอร์ชหาทางหลบหนีออกมาให้ได้นะ อยู่กับเอเดนนานๆพี่ไม่ปลอดภัยแน่ๆ เรื่องนี้พวกอาซาจะเป็นคนจัดการต่อเอง’ ตอนนั่งรถมาที่โรงแรมผมสังเกตเห็นร้านดอกไม้ขนาดเล็กที่ค่อนข้างทึบไม่โปร่งโล่ง น่าจะเป็นสถานที่นัดเจอที่ปลอดภัยที่สุดในความคิด
‘พี่จะลองหาทางออกไปให้ได้นะโยชิ แค่นี้ก่อนไว้คุยกัน เขาเรียกพี่แล้ว’ ผมจ้องหน้าจอโทรศัพท์กับข้อความของเราสองพี่น้องอยู่นานจนอาซาเดินมาใกล้ เขาก้มหน้าลงอ่านก่อนจะขอให้ผมช่วยแปลให้เพราะเขาอ่านภาษาไทยไม่ออก
.................................
มารอลุ้นกันว่าใครจะร้ายกว่าใคร 5555 
มีคำผิดโปรดแจ้ง ข้าพเจ้าจะมาแก้ไขให้ทีหลัง 
ขอบพระคุณทุกคอมเม้นที่ส่งมาให้กำลังใจกัน อ่านแล้วปลิ้มปริ่ม
กอดดด 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 671906 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก