B.L.O.O.D.L.I.N.E
THREE
พี่ยอร์ชให้การต้อนรับเอเดนและเพื่อนของเขาเป็นอย่างดี ในฐานะที่เขาสนใจไวน์จากไร่ของเรา มีไร่องุ่นหลายไร่ในประเทศไทยที่อยากนำเสนอให้โลกได้รู้ว่าไวน์ของพวกเขาก็เจ๋งไม่แพ้ไวน์ของประเทศมหาอำนาจหรือของประเทศที่เป็นแรงขับเคลื่อนทางเศรษฐกิจของโลก
ผมว้าวุ่นใจในสิ่งที่เอเดนกำลังจะทำ ซึ่งผมก็ยังไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากผมและครอบครัว ในเมื่อผมและเขาไม่รู้จักกันและไม่มีความเกี่ยวข้องกันสักนิด ผมรู้แค่ว่าเขาเป็นพี่ชายคนละแม่ของอาซา และเอเดนกับอาซาไม่ถูกกัน แค่นั้นที่อาซาบอกเล่าให้ผมได้ฟัง
กับการมาประเทศไทยของเอเดน ดูจะเป็นสิ่งเลวร้าย ผมรู้แค่ว่าเขาไม่ได้มาดี และเขาเป็นเหมือนศัตรู เขาคืออาชญากรตัวร้ายที่ฆ่าคนบริสุทธิ์อย่างเลือดเย็น อย่างน้อยๆก็ผู้หญิงในคืนนั้น คืนที่เรารู้ว่าเป็นเขา แม้ว่าหลังจากนั้นจะไม่มีเหตุการณ์ประหลาดให้ลงข่าวในทีวีหรือหนังสือพิมพ์อีก แต่จะแน่ใจได้ยังไงว่าเขาจะไม่กระทำซ้ำ ไม่ได้หยุดเพื่อหลอกให้เราตายใจ
อันที่จริงพวกเราก็ยังไม่มีหลักฐานบ่งชัดว่า รายก่อนๆเป็นฝีมือเขา เพราะถ้าเขาเพิ่งจะมาเมืองไทย แล้วก่อนหน้านั้นใครเป็นคนทำ
อาการเครียดค่อยๆดีดตัวสูงขึ้น เพราะผมกำลังกลุ้มใจที่พี่ยอร์ชไม่รู้เลยว่าเอเดนอาจเป็นตัวนำความยุ่งยากหรืออาจนำอันตรายมาให้ในอนาคตอันใกล้นี้
และผมเองก็ไม่รู้ว่าจะบอกพี่ยอร์ชยังไงว่าเอเดนไม่ใช่บุคคลที่ควรคบหา อย่างที่บอก ผมคาดเดาว่าเขาไม่ได้มาดี ไม่งั้นพวกอาซาไม่ตื่นตัวถึงขนาดตามหาตัวเขาหลังจากที่รู้เลย แต่น่าเสียดายที่ไม่เจอ เอเดนหายเงียบไป และเพิ่งจะโผล่มาให้ได้เห็น
ในเมื่อผมไม่สามารถบอกเหตุผลกับพี่ยอร์ชได้ว่าทำไมเราต้องอยู่ห่างจากเอเดน จะให้บอกเหรอว่าเอเดนเป็นมนุษย์งู พี่ยอร์ชคงได้ขำท้องแข็ง พี่เขาไม่มีทางเชื่อ และต่อให้เชื่อ มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรบอกอยู่ดีว่าในโลกนี้แปลกประหลาดถึงขนาดที่มีมนุษย์สัตว์ปะปนอยู่ หรือจะให้บอกว่าอาซากับเอเดนไม่ถูกกัน เพราะงั้นเราจึงไม่ควรไปยุ่งกับเขา พี่ยอร์ชจะได้เขกหัวผมให้ ข้อหาคิดอะไรเป็นเด็กๆ
ผมรู้ว่าพี่ยอร์ชมีเหตุผลมากพอ พี่ยอร์ชเป็นผู้ใหญ่ที่ใช้ความคิดและเหตุผลเป็นหลัก ถ้าไม่มีเหตุผลที่ดีพอ พี่ยอร์ชต้องทำธุรกิจกับเอเดนเป็นแน่
“เฮ้อ” ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้ม
แต่ยังไงก็ตาม เรื่องมนุษย์กลายร่างต้องเก็บเป็นความลับระดับชาติ เว้นแต่ว่าจะไม่มีทางออกแล้วจริงๆ
ผมก้มมองโทรศัพท์ในมือ นิ้วกดโทรออกหาอาซาอีกครั้งเป็นรอบที่สิบที่ร้อย แต่เขาไม่รับสาย ผมว้าวุ่นอยู่ในครัวตั้งแต่บ่ายใจเกือบจะเย็นค่ำ เสียงน้ำเดือดทำให้ต้องตัดใจละสติออกจากโทรศัพท์ วางมันไว้บนโต๊ะทำกับข้าว ฝาหม้อกระเด้งขึ้นตามแรงดันไอน้ำในหม้อต้มยำ
ผมเปิดฝาหม้อออก เทเม็ดพริกที่ตำให้แหลกพอประมาณใส่ลงไปเพิ่มรสชาติความเผ็ดร้อน คราวนี้ผมใส่ในปริมาณที่มากเสียหน่อยเมื่อนึกถึงใบหน้าของเอเดน จะเอาให้เผ็ดจนหาทางกลับบ้านไม่ถูก
กับข้าวห้าอย่างเสร็จเรียบร้อยทันเวลาอาหารเย็น ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง ไร้สรรพสิ่งใดๆไม่ว่าจะเป็นข้อความหรือสายโทรเข้า อย่างให้เจอหน้า ผมขอต่อว่าสักที ถ้ามีโทรศัพท์แล้วไม่คิดจะพกหรือใช่ ไม่ต้องมีเสียดีกว่า
“ลูกชาย วันนี้ทำอะไรต้อนรับแขกบ้าง” พ่อก็คงรู้เรื่องแล้ว และนั่นมันยิ่งยากเข้าไปเกี่ยวกับเรื่องของเอเดน
ผมแกว่งโทรศัพท์ในมือ หันไปหาพ่อ ปลายตามองอาหารบนโต๊ะของวันนี้ “พ่ออยากได้อะไรเพิ่มไหม”
“ไม่ แค่นี้ก็เพียงพอ พ่อไปอาบน้ำก่อนนะ” มืออุ่นขยี้หัวผมจนขึ้นฟู ผมยิ้มให้พ่อ ร่างสูงใหญ่เดินออกไปจากห้องครัว ผมถอนหายใจ ก้มมองมือถือ หูได้ยินเสียงพี่ยอร์ชแว่วใกล้เข้ามา
เอเดนมาแล้ว
ผมรีบกดโทรศัพท์โทรหาอาซาอีกครั้ง สัญญาณมี โทรติด แต่ไม่มีคนรับ ผมรู้ว่าอาซาไม่ชอบใช้โทรศัพท์มือถือ เขาเป็นพ่องูนักรักที่นิยมวิธีโบราณอย่างเช่นเขียนจดหมายจีบอะไรเทือกนั้น แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมอยู่ห่างเขา อาซาจะกลายเป็นพวกติดโทรศัพท์เขาขั้นหนัก เขาจะโทรหาผมและส่งข้อความซักถามตลอดว่าผมอยู่ที่ไหนหรือทำอะไร เพราะฉะนั้นการที่เขาไม่ติดต่อกลับมา
“รับสิที่รัก ได้โปรด”
“โยชิ เตรียมพร้อมแล้วใช่ไหมน้องรัก”
ผมสะดุ้ง หันไปมองพี่ยอร์ชที่โผล่หัวเข้ามาในครัว สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข ผมพยักหน้ายิ้มรับแห้งๆ “เสร็จแล้วครับ”
“เยี่ยมมากน้องรัก พี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะ” พี่ยอร์ชชักหน้าออกจากกรอบประตูก่อนจะโผล่มาอีกครั้ง “อ่อ เอเดนและชาร์ลอยู่ในห้องรับแขนนะ พี่วานไปดูแลเขาที พี่จะรีบอาบน้ำให้เร็วที่สุด” เสียงพูดเบาให้ได้ยินเพียงแค่สองคน ก็ไม่รู้ว่าพี่ยอร์ชจะทำเสียงกระซิบไปทำไมในเมื่อเอเดนกับเพื่อนของเขาไม่มีทางฟังรู้เรื่อง
“ครับ” ผมครับพี่ ยอร์ชผละหายไปอาบน้ำ ผมยกมือกุมหน้าผากก่อนจะเสยผมแรงๆ
“สาบานได้ว่านายแย่แน่เมื่อเราเจอกันอาซา” ผมกดโทรศัพท์อีกครั้งก่อนที่จะออกไปเผชิญหน้ากับเอเดนอีกรอบ “รับสายสิอาซา”
กริ๊งงง~
‘ตู้ด ตู้ด’
กริ๊ง กริ๊ง~
ผมหยุดนิ่ง มือที่ถือโทรศัพท์อยู่บีบแน่น พ่นลมหายใจออกจากปากอย่างไม่อยากจะคาดคิดถึงสิ่งที่กำลังเกิด
“จะโทรไปรายงานงั้นเหรอ”
“เหอะ ให้ตายเถอะ” ผมกดวางสาย เสียงสั่นไม่อาจควบคุม หันหลับไปมองเอเดนที่ยืนก้มมองโทรศัพท์อาซาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“สายที่...หนึ่งร้อยพอดี”
ปึก!
เอเดนโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ผมอึ้งไปสักพักหนึ่ง หัวคิดไปถึงอาซาว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง “นายเอาโทรศัพท์เขามาได้ยังไง” ผมกัดฟันถามเอเดน เขาเดินวนรอบตัวผมช้าๆคล้ายจะประเมิน ผมมองตามเขา จะว่ากลัวก็ใช่ แต่บทเรียนก่อนหน้านี้สอนผมว่า ความกลัวไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น เราต้องเผชิญหน้าเพื่อสู้กับมัน
ผมกลัวเอเดน เขาน่ากลัว ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เขาจะกลายร่างเป็นงูแล้วฆ่าผม ทำให้ผมกลายเป็นหิน หรือเขาอาจจะพ่นไฟใส่ผม ความรู้ว่าอะไรเป็นอะไรถึงได้กลัว แต่ในที่นี้มีผมเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ และผมจำเป็นต้องยืนหยัดเพื่อปกป้องคนที่ผมรัก แม้ว่าเสียงจังหวะหัวใจที่กำลังเต้นถี่จะดังกึกก้องอื้ออึงอยู่ในหัว
“เดาว่านายคงรู้เรื่องของฉันหมดแล้ว จากปากอาซา” เขาเริ่มพูดกับผม เสียงทีวีดังจากข้างนอก ผมหันไปมองตามสัญชาตญาณ “และเดาว่านายรู้เรื่องของพวกเรา ว่าเราเป็นอะไร”
“แล้วยังไง” ผมโต้กลับ เชิดหน้าถือดี “นายทำอะไรอาซา” นั่นเป็นสิ่งที่ผมปรารถนาที่จะล่วงรู้มากที่สุดในขณะนี้
“เปล่านี้ ฉันไม่ได้ทำอะไรมัน”
มัน งั้นเหรอ? นี่เขาพูดถึงน้องชายตัวเองโดยใช้คำว่ามัน ผมนึกโกรธที่เขาไม่ให้เกียรติอาซา “นายมีโทรศัพท์ของเขา บอกฉันมาว่านายทำอะไรเขา!” ผมกำมือแน่น น้ำเสียงแข็งกร้าวเล็ดลอดไรฟัน
“ชู่ว์ ไม่เอาน่า อย่าเพิ่งโมโห” เขายกมือขึ้นหมายจะจับตัวผม มือของผมปัดมือเอเดนแรงจนเกิดเสียงดังเพี๊ยะ ผิวหน้าเขาแข็งขึง ดวงตาสีเขียวไหววูบเพียงเสี้ยววินาที
“บอกสิว่าเขาปลอดภัย!” เสียงของผมขึ้นสูงไปตามอารมณ์ที่ปะทุอยู่ในอก
เขานิ่งแล้วก็นิ่ง ผมเริ่มใจคอไม่ดี ริมฝีปากสั่นระริกเพราะความกลัว ผมไม่ได้กลัวเอเดน แต่กลัวอาซาจะกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่ใจหนึ่งคอยกระซิบอยู่ในหัวว่า อาซาไม่ใช่คนโง่ เขาเก่งและฉลาดมากพอที่จะเอาตัวรอด ผมต้องเชื่อใจเขา
“โยชิ นายนี่เลือดร้อนกว่าที่ฉันคิดเอาไว้เสียอีกนะ แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไป ฉันยังไม่ได้ฆ่ามัน อย่างน้อยๆก็ตอนนี้ นายวางใจได้”
วางใจงั้นเหรอ เขาพูดว่าให้ผมวางใจทั้งๆที่เขาเพิ่งจะพูดว่าเขาจะฆ่าอาซา
“นายมันเลว” เกินคำบรรยาย
“ขอบคุณที่ชม” เอเดนดูไม่สะเทือนกับคำด่า หรือไม่มันก็น้อยไปที่ให้คำจำกัดความคนอย่างเขา
“นายต้องการอะไรจากฉัน จากครอบครัวฉัน” ผมสูดลมหายใจยาว พยายามกดน้ำเสียงให้ราบเรียบก่อนที่พ่อกับพี่ยอร์ชจะได้ยินสิ่งที่ผมพูดกับเอเดน
“แล้วนายคิดว่านายมีอะไรที่ฉันต้องอยากได้ล่ะ” เขาย้อนถาม ไม่ตอบในสิ่งที่ผมต้องการรู้ ยิ่งเวลาผ่านไปนานผมก็ยิ่งร้อนรน กลัวพ่อกับพี่ยอร์ชจะลงมาก่อน
“นั่นนายต้องเป็นฝ่ายตอบฉันไม่ใช่หรือไง” ผมใช้ความอดทนอดกลั้นมากจริงๆที่จะระงับโทสะไม่ให้พุ่งไปทำร้ายเอเดน รู้ตัวเลยว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากแค่ไหน หรือไม่แน่ผมก็ไม่ได้เปลี่ยนไป เพียงแต่สถานการณ์ที่ไม่ปกติทำให้ผมต้องใช้อีกด้านเข้าสู้
“โยชิ นายน่าสนใจมากนะ หึหึ ฉันชักจะชอบนายแล้วสิ” เขาทำเล่นลิ้น ก่อนจะตีหน้าเข้ม “แต่ถ้านายอยากรู้ฉันก็จะบอก สิ่งที่ฉันต้องการจากนาย ก็คือหัวใจของนาย”
บรรยากาศรอบข้างเย็นยะเยือกไปตามน้ำเสียงที่น่าหวั่นเกรง ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆยามที่ใบหน้าสลักได้รูปเคลื่อนเข้าใกล้
“นายจะฆ่าฉันเหรอ” แทบไม่รู้สึกตัวตอนที่เปล่งเสียง
“ฉันจะฆ่าหัวใจของนายต่างหาก” มือใหญ่ของเขาบีบกำอยู่ตรงหน้าผม คล้ายจะบอกว่าเขาต้องการบีบหัวใจของผมให้แหลกคามือ
เสียงพ่อพูดคุยกับพี่ยอร์ชดังมาจากด้านบน ผมเบนสายตามองไปที่ประตู เอเดนยืดตัวตรงเท่าความสูงแล้วกลับหลังเดิน
“ถ้าเรื่องมันเกี่ยวกับฉัน อย่าเอาพ่อกับพี่ชายฉันเขาไปเกี่ยวข้อง” เอเดนหยุดเดินเมื่อผมเอ่ย เขาไม่หันกลับมามอง ผมพูดต่อ “เพราะถ้านายทำร้ายพวกเขา ทำร้ายคนที่ฉันรัก สาบานได้ว่าฉันฆ่านายแน่” ผมขู่เสียงคำรามใจคอ
เอเดนหันหน้ากลับมาเพียงนิด ให้พอเห็นเสี้ยวหน้าและมุมปากที่ยกสูง จากนั้นเขาก็เดินออกไป
ร่างของผมแทบทรุดลงไปอยู่ที่พื้น หายใจไม่คล่องจนทำให้เกิดอาการสำลักอากาศ ยังดีที่อาซาไม่เป็นอะไร แต่พ่อกับพี่ยอร์ช ผมคนเดียวจะปกป้องพวกเขาไหวหรือเปล่า ผมเองก็ยังตอบได้ยาก
ช่วงมื้อค่ำเป็นอะไรที่เลวร้ายมากสำหรับผม พ่อกับพี่ยอร์ชคุยกับเอเดนและชาร์ลอย่างถูกคอ บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ มีเพียงผมที่นั่งเงียบจนกระทั่งมื้อเย็นสิ้นสุดลง พ่อชวนเอเดนและชาร์ลดื่มต่อ แต่ผมใช้สายตากดดันบังคับให้เอเดนกลับไป ก็ไม่คิดว่าเขาจะทำตาม แต่โชคยังดีที่เขายอมล่าถอย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่าง แต่มันก็ดีแล้ว ผมอัดอัดจนแทบอยากจะล้มโต๊ะอาหารได้เมื่อ
ผมทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟา พ่อตามมานั่งข้างๆ หยิบรีโมตเปิดโทรทัศน์ ส่วนพี่ยอร์ชก็ออกไปส่งสองคนนั้นในฐานะเจ้าบ้านที่ดี สถานีข่าวกำลังรายงานเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้
‘ในเวลาสิบแปดนาฬิกาที่ผ่านมาได้พบศพคนตายสภาพร่างกายถูกทำร้ายรุนแรง กระดูกช่วงขาแหละละเอียดกับใบหน้าที่ถูกไฟเผาที่ถนน...อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนานาชาติชื่อดัง จากการตรวจสอบพบรอยลากบนพื้นดินขนาดใหญ่ที่ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าเกิดจากอะไร ทางตำรวจ....’
“นั่นมหาวิทยาลัยของลูกนิ ใช่ไหม” พ่อหันมาถาม
“อ่า ใช่ครับ” ผมตอบงึมงำพลางผงกหัว
“เดี๋ยวนี้อาชญากรรมมีอยู่ทั่วไปหมดเหมือนร้านขายลูกอม ไม่รู้เมื่อไหร่มันจะมาจ่อเคาะประตูอยู่ที่หน้าบ้านเรา” พ่อเริ่มบ่น แต่ความจริงแล้วพ่อคิดผิด มันมาถึงในบ้านแล้วต่างหาก
“คุยอะไรกันอยู่” พี่ยอร์ชกลับมาหลังจากที่ไปส่งวายร้ายในคราบนักธุรกิจสองคนที่ห้องพัก ร่างสูงของพี่ยอร์ชทิ้งตัวนั่งข้างผม หยิบองุ่นบนโต๊ะเข้าปาก มืออีกข้างก็กอดคอผมไว้
“ก็เรื่องข่าวคนตาย วันนี้อีกราย แถวมหาวิทยาลัยน้อง”
“หืม” พี่ยอร์ชตีหน้าเครียด ผมแอบกรอกตาไปมา แถวนั้นไม่น่ากลัวหรอก ตอนนี้ที่บ้านเราน่ากลัวกว่าเยอะ
เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้พ่อพูดว่าอีกราย หมายความว่านี่ไม่ใช่รายแรกในสองสามเดือนที่ผ่านมาหรอกเหรอ “เมื่อกี้พ่อหมายความว่ายังไงนะ” ผมถามย้ำ ใบหน้าคงเครียดจนทำให้พ่อและพี่ยอร์ชงง
“พูดอะไร?”
“ก็ที่พ่อบอกว่าอีกรายไง มีข่าวคนตายก่อนหน้านี้ด้วยเหรอ” ผมมองพ่อกับพี่ยอร์ชสลับกันรอคำตอบ
“ใช่ เมื่อสองสามวันก่อนก็มีคนตาย ลูกถามทำไม” พ่อจ้องเขม็งมองผม ผมอ้าปากนิดๆ ส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร
“โยแค่สงสัย เอ่อ...ขอตัวไปนอนก่อนนะครับ เริ่มง่วงแล้ว” ผมลุกจากโซฟาเดินเลี่ยงขึ้นห้องทันทีไม่ปล่อยให้ทั้งสองคนซักถามอะไรให้มากความ
อย่าบอกนะว่าสาเหตุที่อาซาต้องกลับไปด่วนก็เพราะข่าวพวกนั้น และคนที่ทำก็จะเป็นใครไม่ได้ ถ้าไม่ใช่คนที่นอนพักสบายใจอยู่ในบริเวณบ้านผม ปล่อยไว้ไม่ได้ แค่นี้ก็แน่ชัดแล้วว่าเขาจะทำให้ใครต่อใครเดือดร้อน ผมต้องติดต่ออาซาให้รู้เรื่อง เพื่อปรึกษากับเขาว่าเราจะหาทางจัดการกับเอเดนยังไง ก่อนที่เขาจะฆ่าคนอื่นไปมากกว่านี้ และที่สำคัญเลย ต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่เขาจะฆ่าผม
“เวรเอ้ย โง่จริง!” ผมสงบไม่เป็นคำ โทรหาอาซาไม่ติดแล้วยังไง ในเมื่อผมมีเบอร์ฟรินน์แล้วทำไมไม่โทรหาคนอื่นแทนเล่า
ผมมันโง่!
ผมไล่ดูเบอร์ที่ฟรินน์โทรเข้ามา ผมไม่ได้เซฟเบอร์เขาไว้ ภาวนาให้มันยังอยู่ และเมื่อหาเจอ ผมรีบกดโทรหาฟรินน์ทันที ไม่นานเขาก็รับสาย พระเจ้า นี่ถ้าผมคิดออกได้ตั้งแต่ทีแรกก็คงจบเรื่องไปแล้ว ทำไมผมจะต้องโง่ก่อนฉลาดทุกที
“ว่าไงโยชิ คิดถึงฉันเหรอ” ฟรินน์ก็ยังคงเป็นมนุษย์งูที่กระดี้กระด้าได้ทุกวัน
“ฟรินน์ อาซาอยู่กับนายไหม ขอสายเขาด่วนเลย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว” ผมพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ตอนนี้อาซาไม่อยู่ ออกไปทำธุระกับเวสตันข้างนอก มีเรื่องอะไรเหรอ” ฟรินน์น่าจะจับน้ำเสียงเจือความกังวลของผมได้ เขาหยุดเล่นแล้วถามกลับมาอย่างจริงจัง
“เอเดน เขาอยู่กับฉัน ที่นี่ ที่บ้านของฉัน” ผมพูดช้าๆชัดๆ
“อะไรนะ!” ฟรินน์ร้องเสียงตกใจ ผมหลับตาทั้งสองข้าง ควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ “นายไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม”
“เรื่องจริง” ผมตอบ
“เวรแล้วไง!” เสียงสบถของฟรินน์ดังไม่เป็นภาษา
“ฝากนายบอกอาซาให้ทีว่าเอเดนอยู่ที่บ้านฉัน ให้เขารีบมาหาฉันด่วนที่สุด”
“ได้ ฉันจะรีบบอกมัน”
“ขอบคุณ”
“ดูแลตัวเองด้วยโยชิ เอเดนอันตรายมาก พยายามอยู่ให้ห่างจากเขา”
ไม่บอกก็คิดจะทำอยู่แล้ว
การปรากฏตัวของเอเดนทำให้ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับความฝันอีกครั้ง ความฝันเกิดได้จากหลายสิ่ง ถ้าเราคิดมากกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งเราก็จะฝันถึงเรื่องนั้น หรือถ้ามีปมอะไรอยู่ในใจ สิ่งนั้นก็จะคอยหลอกหลอนอยู่ในความฝัน แต่ถ้าเป็นฝันบอกเหตุล่ะ ถ้าความฝันกลายเป็นความจริง
“อาซาได้โปรดอยู่กับฉัน” ผมยกมือลูกหน้าอก รอยปานรูปงูตรงตำแหน่งของหัวใจ เขารับรู้ได้เสมอถ้าหากผมมีเรื่องทุกข์ใจ เพราะเขาเป็นคนสลักมันลงบนผิวกายผมไว้กับมือ
เป็นอีกครั้งที่ผมรู้สึกว่า ผมอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เป็นอย่างที่อาซาเป็น แต่มันคงเป็นได้แค่ความคิด สุดท้ายยังไงผมก็เป็นได้แค่มนุษย์ธรรมดา อ่อนแอ ไร้เรี่ยวแรง ไร้พลัง
. .....................
ตอนนี้เป็นอีกตอนหนึ่งที่เนื้อหาสั้น แต่ไม่หาสามารถเอาเนื้อหาของตอนที่4แบ่งมาใส่ได้ ตอนที่สี่เป็นต้นไปเนื้อหาจะยาวกว่านี้นะคะ
ริริค้นพบแล้วว่า การลงนิยายสามวันหนึ่งตอนเริ่มเป็นไปได้ยาก การเหนื่อยล้าตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งกลับจากทำงานรวมกันแล้วสิบสี่ชั่วโมง ส่งผลให้การถ่างตาแต่งนิยายเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากจริงๆ นี่ก็เผลอหลับไปก่อน สะดุ้งตื่นมาอีกทีพร้อมกับคำอุทานที่ว่า “ฉิบหายแล้ว! ยังไม่ได้ลงนิยาย”
ตอนที่4 ไม่แน่ใจว่าอีกสามวันจะมาลงได้ไหม ถ้าตอนที่8เสร็จเมื่อไหร่จะเอามาลงนะคะ เพิ่งเริ่มแต่งตอนที่8ไปได้หน้าเดียว แต่จะพยายามให้ถึงที่สุด เอามาลงให้อ่านกันแล้วก็ไม่อยากให้รอกันนานเลย รู้ว่าเวลาอ่านนิยายแล้วค้างมันเป็นยังไง
ขอบคุณคนอ่านทุกคน ทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจที่ส่งผ่านเป็นต้นอักษรมาให้นะคะ ช่วยให้มีแรงฮึดได้มาก ฮ่าๆๆ อย่างน้อยก็ใช้แทนกาแฟได้ เพราะจะให้กระดกกาแฟตอนเที่ยงคืนก็กะไรอยู่นะ พอดีไม่ต้องนอน
อ่อ จะบอกว่า เดี๋ยวจะแก้หัวเรื่องหน่อย มันยาวไป เดี๋ยวตอนใส่เลขตอนที่ 13 หรือ 17 เป็นภาษาอังกฤษแล้วจะใส่ไม่ได้ จะเหลือแค่ DGseries. ปรารถนารักอสรพิษร้ายVOL.2❁TWO❁ นะคะ แจ้งก่อน เผื่อมีใครงุนงงสับสน
ก่อนจากไปนอน ฝากนิดหนึ่ง ตอนนี้ริริเปิดจองนิยายเรื่อง Mafia ‘n Doll เล่ห์รักมาเฟีย (Shotacon) เผื่อมีนักอ่านคนไหนที่เคยอ่านเรื่องนี้ของริริแล้วอยากได้เก็บไว้ ก็เข้าไปอ่านรายละเอียดการสั่งจองได้นะคะ หรือถ้าใครยังไม่เคยอ่านจะแวะไปอ่านตอนที่รอพี่งูก็ยินดีอย่างยิ่งค่ะ สบายๆคลายเครียดมาก เป็นแนวมาเฟียที่ไม่เครียดเท่าไหร่ หรือไม่เครียดเลยก็ไม่รู้ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 670730 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก