ไม่ได่อ่านซะหลายตอน มาอีกที........

พรุ่งนี้ตาบวมไปทำงานใครจะรับผิดชอบล่ะเนี่ย
ไม่รู้จะสงสารใครดี ต่างฝ่ายต่างก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
มันต่างกันตรงที่อีกคนรู้ว่าเวลาจะสิ้นสุดลงเมื่อไร
แต่กับอีกคนกลับต้องรอไปอย่างไม่มีจุดหมาย
ไม่ต่างอะไรกับการบอกเลิกโดยไม่ตั้งตัวนั่นแหละ
บอกไม่ให้เขารอ เดี๋ยวพอมีคนอื่นเข้ามาก็จะกริ้วอีก
ถ้าปิงหวั่นไหวกับคนอื่นจะมาโทษกันไม่ได้หรอกนะ
หมาปิงมันอึดมากอ่ะ ทำงานก็ไม่ได้หยุดได้หย่อน
ถ้าพี่เอย์กลับมาจะภูมิใจกับหมาปิงมันมั๊ยนะ
แม้จะไม่เท่านามสกุลพี่เอย์ แต่มันพอจะทำให้คุณแม่เห็นหรือยัง
อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับจิตใจที่มั่นคงนี้หรอกเนาะ
เอาใจช่วยพี่เอย์และหมาปิงต่อไป

ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

+1และเป็ดค่ะ