มีแต่อึ้งกับอึ้งครับงานนี้ มรรคพูดอะไรออกไป..........
“ก็บอกว่าอย่าทำหน้าตาอย่างนั้นสิ ไม่ได้ยินที่พูดเหรอเมื่อกี้” ผมได้ยินทุกประโยคแหละ แต่ผมอยากแกล้งมันคืนไงประเด็น ทำเป็นไม่ได้ยิน เดี๋ยวผมก็ชนะ เซเลบจากป่าชายเลนซะอย่างมีเหรอจะแพ้ (แล้วมันเกี่ยวอัลไลกับป่าชายเลยฟระ)
“แหนะ ยังมีหน้ามาทำงงอีกที่ร๊ากกกกกก” พอมันพูดจบมันก็เอามือมาบีบสันจมูกอันไม่ใหญ่มากของผม -- บีบเท่าไรมันก็ไม่โด่งขึ้นมาหรอกไอ่ฟาย – “อย่ามาทำหน้าเอ๋อเลยหนมปังบูด หูมึงดีกว่ากล้องโทรทรรศน์วิทยุอีก แค่นี้ไม่ได้ยินก็แปลกไปละ”
เอ้าไอ่นี้ กูยังไม่ได้ตอบอะไรก็ด่ากูซะละ มึงเปรียบเทียบการได้ยินของกูได้คือมาก ยกรางวัลการเปรียบเทียบแห่งชาติหน้าไปเลย // ผมพูดมาถึงตรงนี้แล้วทุกคนคงจะคิดว่า ผมเป็นคนที่ไม่สู้คน เรียบร้อย พูดจาไพเราะเพราะพริ้ง.................ทุกคนเข้าใจถูกแล้วแหละ ผมเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ อิ๊อิ๊
“แหมๆ สามีภรรเมียคู่นี้ดูน่ารักจัง สมแล้วหล่ะที่เป็นคู่จิ้นแห่งปี” สาวสวยของห้องผมเอง มันชื่อ อ้อม มันสวยซะจนเกือบ ได้แค่ เกือบ จะเป็นดาวโรงเรียนเชียวหล่ะ
“อย่าหวานกันให้มากนัก กูขี้เกียจอาบน้ำ” ไอ่นี่มันชื่อมันครับ ดูจากลักษณะประโยค น่าจะเป็นคนที่สะอาดที่สุดในห้องแล้วครับ ก็มันสะอาดไง เลยไม่ค่อยอยากจะอาบน้ำ
และก็อีกสามคนที่แห่กันเข้ามาดู ก็มี ไนท์ อ้อม แล้วก็ตฤณ ทั้งหมดทั้งมวลก็เป็นเพื่อนที่ค่อนข้างจะสนิทนะ แต่พวกมันจะสนิทกับผมมั๊ยนี่สิประเด็น แต่สำหรับผมแล้วไอ่มรรคเฮงซวยนี้แหละเพื่อนที่สำคัญเลย
“มึงการบ้านเป็นไงบ้างวะ มีใครทำเสร็จมั๊ย” ไนท์ถามครับ แล้วทุกคนก็ต้องส่ายหัวเพราะไม่มีใครทำเสร็จเลย.......ซักคนเดียว
“วันนี้กูมาวินวะ กูทำเสร็จ มาบูชากูซะดีๆ” ให้ผมเอาธูป เทียน ดอกบัว มามัดตราสังให้เลยมั๊ยหล่ะมึง วันนี้แปลกจริงๆด้วย
ผมก็เลยหยิบสมุดมันที่มันเพิ่งจะเอาวางลงเมื่อกี้ขึ้นมาดู กวาดสายตาอันเฉียบคมอย่างกับแร้งภูเขา(?) อ่านเนื้อความที่มันเขียนลงให้สมุด
--ลายมือแม่งเป็นศิลปะมาก ข้าน้อยขอคารวะ—
“สิ่งที่สามารถทำให้วัตถุที่อยู่นิ่งเคลื่อนที่หรือทำให้วัตถุที่กำลังเคลื่อนที่มีความเร็วเพิ่มขึ้นหรือช้าลง หรือเปลี่ยนทิศทางการเคลื่อนที่ของวัตถุได้ ตอบ Xylem มึงไม่ตอบ phloem ไปเลยหล่ะไอ่สัส” ผมกำลังชื่นชมในการข้ามผิดข้อของไนท์
และเมื่อผมพูดจบทุกคนก็หยิบเอาไปอ่าน จนมันกลายเป็น topic และ title ของโต๊ะนี้ไปเลยทีเดียว
===========
นายขนมปังผมนั่งอยู่ข้างสระว่ายน้ำของโรงเรียน ผมกำลังมองมรรค ไนท์ ตฤณ ของผมที่กำลังว่ายน้ำอยู่ มรรคเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียน ไนท์เป็นเดือนโรงเรียน และ ตฤณเป็นเซียนเลข (ทุกคนคิดว่าผมมีอะไรไปสู้เค้างั้นเหรอ ไม่มีหรอก ไม่มีเลย) เวลาว่างพวกนี้เอะอะก็ว่ายน้ำ เอะอะก็ว่ายน้ำ
ชาติก่อนพวกนี้เกิดเป็นปลาบู่หรือไง ตอนนี้จะหายใจทางเหงือกแทนละมุง ผมก็ต้องกลายเป็นจำเลยเพราะว่ามันจะต้องฝากของของมันไว้กับผม
“หนมปังที่ร๊ากคร้าบบบบ วันนี้ผัวว่ายน้ำเป็นไงบ้าง” คงไม่ต้องครับว่าใครถาม ก็ผัว เอ้ย ไอ่มรรคนั่นแหละ เหอๆ
“ก็ยังแย่กว่าบีเวอร์ว่ายน้ำอ่ะที่ร๊าก ที่ร๊ากโพ่งงงงงงง” ผมก็ตอบกลับไปตามประสาคนพูดจาไพเราะอะแหละ
“สองคนนี้เอาอีกละ ไม่ต้องเกรงใจเรานะ ทำกันเลย” อ้าวอินี่ เอ้ย อ้าวอ้อมสุดสวยทำไมน่ารักอย่างนี้ ผมหันหน้าไปมองอ้อมทันทีเลย อ้อ ลืมบอกไป อ้อมเป็นสาววายของห้องด้วยน๊า เดี๋ยวกูไม่รักซะหรอก เชอะ
“อึมๆ เคๆ จะไปอาบน้ำละ เดี๋ยวเอาชุดไปให้มรรคเปลี่ยนด้วยนะ” มาเอาเองไม่เป็นหรือไง แขนขาก็มีครบ 32 เท่ากัน โครโมโซมก็ไม่ผิดปกติ แล้วยังมีหน้ามาบอกให้เดินไปให้ คำพูดเมื่อกี้ผมเก็บไว้ในใจห้องล่างขวานะ
ผมเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ไปรอมรรคอาบน้ำ ผมก็นั่งรอ ไม่อยากจะเม้าท์ มันอาบน้ำนานมาก มันคงนับจำนวนแบคทีเรียตรงประตูห้องน้ำอยู่มั้ง คือตฤณ กับ ไนท์ อาบน้ำเสร็จกันหมดแล้ว
“หนมปังเดี๋ยวกูกับตีนจะไปสหกรณ์นะจะได้ขึ้นเรียนตอนบ่าย เดี๋ยวซื้อนมกลิ่นกล้วยมาให้ ไอ่มรรคมันคงไม่แดรกอะไรหรอกมั้ง” ไนท์กับตฤณแต่งตัวกันเสร็จแล้ว ดูสิทุกค๊น ไอ่มรรคยังไม่ออกมาเลย
“กูชื่อตฤณนะ ไม่ได้ชื่อตีน อยากได้ไปประทับเป็นเกียรติที่หลังคอดีมั๊ย” เหวยๆ คู่นี้อย่าเพิ่งตีกัน เดี๋ยวผมไม่ได้กินนมกล้วยแล้วผมจะทำอย่างไรหล่ะ (คนกำลังจะฆ่ากันก็ยังเห็นแก่กินอีกเนอะ)
แล้วทั้งคู่ก็ยังต่อปาก ต่อคำกัน ต่อไปตลอดทาง
ในที่สุดเวลานี้ก็เป็นเวลาอันมงคลแล้ว มรรคเดินออกมาแล้ว ด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่มีอยู่...........
เอาตามตรงนะ ผมไม่เคยอาบน้ำที่โรงเรียนมาก่อนเลย เพราะผมไม่เคยได้เรียนว่ายน้ำ อันนี้จริงสระนี้มันเป็นของชมรมว่ายน้ำอ่ะนะ แล้วผมก็ไม่ได้อยู่ในชมรมนี้และไม่คิดที่จะให้ขนมปังอันหอมกรุ่นเปียกน้ำหรอกนะ
ผมอยู่ชมรมทดลองทางวิทยาศาสตร์ ชมรมนี้ก็ทำแต่ทดลองนั่นนู่นี่นั่นแหละ ผมอยู่ชมรมนี้กับอ้อม ส่วนเพื่อนในห้องผมไม่รู้อ่ะว่ามันอยู่ชมรมไหนกันอ่ะ
กระซิบ : มีครั้งนึงผมเคยเอาก้อนโซเดียมมาโยนลงสระนี้ด้วย ไม่มีใครรู้หรอก…….
ต่อที่เรื่องห้องน้ำดีกว่า ห้องน้ำค่อนข้างจะสกปรก(สกปรกกว่าบ้านผมอีก) ไม่ค่อยมีคนทำความสะอาด ส่วนใหญ่คนทั้งหมดนี่ก็เป็นผู้ชาย สงสัยมันขี้เกียจ หรือกำลังเพาะพันธุ์เชื้อโรค - -
มองอยู่ได้รีบใส่เสื้อได้แล้วมั้ง อีมนุษย์เงือก มองหาอะไรเดี๋ยวพ่อสาบให้เส้นประสาทตาเจ๊งเลย
แทนที่มันจะรีบไปใส่เสื้อ มันเดินเข้ามา แล้วกดตัวผมนอนกับโต๊ะ (โอ้ยมันสกปรก) ตรึงแขนของผมด้วยแขนเท่าเสาไฟแรงเท่ารถไฟสามขบวน แล้วมันก็ขึ้นคร่อมตัวผม
“หนมปัง...............วันนี้ตัวไม่หอมเลย”
แหะๆ เป็นไงบ้างค้าบบบบบบบบบบบบบบบ ผมฝากเรื่องนี้ด้วยน๊าาาาาาาาาาาาาา
หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนจบ + บทสัมภาษณ์) จบแล้วจ้า 12/10/14 (อ่าน 14655 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก