CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 08-04-2014 15:57:07

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนจบ + บทสัมภาษณ์) จบแล้วจ้า 12/10/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 08-04-2014 15:57:07

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************











INTRO

One night I'll be the moon,
Hanging over you.
(Spilling all over your body,
Covering all your wounds).
One night I will be the star,
Falling where you are.
(Somewhere in the deep of my love,
Filling your empty heart).
   

ถ้าฉันเป็นดวงจันทร์ที่ลอยอยู่บนฟ้า เป็นโคมไฟให้กับเธอ เธอจะมองเห็นมันหรือเปล่า….


ถ้าฉันเป็นดวงดาวที่ลอยอยู่มากมายเต็มท้องฟ้า เธอยังคงจะให้ความสำคัญกับฉันอยู่มั๊ย....


   โอ่ย มึงจะดราม่าไปไหนวะ..........หวัดดีครับผมกำลังมโนว่าตัวเองเป็นดวงจันทร์กับดวงดาวที่ลอยอยู่ในท้องฟ้าในเวลากลางคืน (ไม่มโนเป็นกระต่ายบนตัวจันทร์ไปเลยหล่ะ) การบ้านก็ยังไม่เสร็จยังมีหน้ามาเพ้ออีก

กว่าผมจะสะสมกำลังใจที่มีอันอยู่น้อยจนต้องเอาไปส่องด้วยกล้องจุลทรรศอิเล็กตรอนก็ปาไปกว่าครึ่งชั่วโมง สงสัยต้องไปขอลอกการบ้าน เอ้ย ไม่ใช่สิ ต้องไปขอดูความคิดเห็นในวิธีการทำการบ้านดีกว่า (ก็พูดไปให้ดูดีงั้นแหละ ใช้คำหรูไปนะสัตว์)

==========

 เช้าวันต่อมาผมก็ต้องรีบไปโรงเรียน คงจะรู้ใช้มั๊ยว่าทำไมถึงต้องรีบไป ผมเดินมานั่งที่โต๊ะในสวนหย่อมของโรงเรียนมันก็เป็นที่เฉพาะของผมกับเพื่อนๆ (อันที่จริงก็เรียกสร้างมาให้พวกผมมากกว่า เพราะมันอยู่ไกลจากหน้าเสาธงและก็ไม่มีใครคิดจะมานั่งตรงนี้ด้วยหล่ะ)

“โอ้ ว้าว วันนี้ไอ้หอยทากมาโรงเรียนแต่เช้าหล่ะวุ๊ย” เสียงที่คุ้นหู (เรียกว่ารบกวนโสตประสาทมากกว่า) ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมแทบไม่ต้องเดาเลยหล่ะว่าเป็นเสียงใคร

อากาศร้อนแบบนี้ผมไม่อยากจะต่อว่าต่อคำหรอกนะ ทำไมผมต้องลงทุนมาโรงเรียนแต่เช้าด้วยหล่ะเนี่ย  เฮ้อ.......เพื่อนคนนี้ยังไม่เปลี่ยนไปเลยครับ ยังเหมือนเดิมคงเส้นคงวา(หม้อยังไงก็หม้ออย่างนั้น เกรียนยังไงก็เกรียนอย่างนั้น) ตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมา เพื่อนคนนี้ผมรักมันจริงๆครับ มันเป็นที่พึ่ง ที่พักเหนื่อยสำหรับผม และคอยปกป้องผมเวลาผมโดนทำร้ายตลอดเวลาเลย
ครับ

อ้อผมลืมแนะนำตัวให้มันสินะ มันชื่อมรรค หน้าตาก็พอใช้ได้ หุ่นก็อึม สูงอย่างเดียว ที่เหลือคือไม่มีอะไรที่ดีเลยแม้แต่มิลลิกรัมเดียว คนที่สนิทกับมันเท่านั้นที่จะรู้ แต่สาวๆพากันมาตอมกันจัง..


...พี่มรรคหล่ออย่างนั้น พี่มรรคหล่ออย่างนี้ เรียนก็เก่ง กีฬาก็ดี…


ผมอยากจะบอกน้องว่า น้องควรไปทำบุญเก้าวัดดีกว่านะ -3- แต่มันก็ยังไม่มีแฟนนะคับ อารมณ์ประมาณว่ามันก็แค่คุยๆ แต่ก็ยังไม่ได้เอาจริง แต่ก็ดีแล้วคับที่มันยังไม่ได้คบกับใคร คนนั้นต้องเหมือนตกนรกทั้งเป็นแน่ๆ

“ว่าแต่คุณชายขนมปัง ที่เคารพครับ มึงมาเร็วจังเลยนะวันนี้ การบ้านยังไม่เสร็จเหรอ ไหนว่าจะให้กูลอกวะ” อ่าวกรรม ลืมไปเลยว่าผมบอกมันว่าผมจะให้มันลอก ก็แล้วแต่ผมไม่แคร์ (อ่าว -_-)

“เอิ่มช่วยพูดกับกูหน่อยสิ เท้ากูอยากสวัสดีตูดมึงจังครับ” เหมือนมันเรียกร้องความสนใจ ตอนนี้ผมกำลังเรียกวิญญาณที่อยู่บ้านมาโรงเรียนอยู่ อย่าเพิ่งกวนเดี๋ยวโดนรถเหยียบตายขึ้นมาทำไงวะ แล้วมันก็มานั่งข้างผม หยิบโทรศัพท์มาเล่นซะงั้น แล้วไม่
ทำการบ้าน???????????????????


ปล่อยมันไป......ปล่อยมันไป......อย่างที่เป็น......ปล่อยการบ้านออกไป อย่าไปใส่ใจมันเลย... ผมปล่อยการบ้านลอยไปกับกระแสน้ำอุ่นไปแล้ว บ๊ายบาย เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการน๊า


“ผัวเมียคู่นั้นหน่ะ มากันแต่เช้าเชียวนะ วิ๊ดวี๊ว” ไหนๆ ผัวเมียคู่ไหน พวกนี้ไม่เกรงใจชาวบ้านกันบ้างหรือไง เสียงดังหนวกหูโวย คิดว่าโรงเรียนห่างกันเหมือนระบบสุริยะหรือไงวะ

“ก็อยู่บ้านหลังเดียกันไง ไม่สิ เมื่อคืนยังนอนด้วยกันอยู่เลย เช้ามาอยู่ด้วยกันไม่เห็นจะแปลก” เอ้าไอ้มรรคไม่ตอบกลับพวกนั้นทำไมวะ แล้วเมื่อกี้หมายถึงใคร พูดให้เคลียร์ เดี๋ยวพ่อเอาบาทาประทับที่ขากรรไกรล่างให้กินข้าวไม่ได้เลย

“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ” ห๊ะ อะไรนะ “ก็ผมนายมรรคก็พูดถึงที่รักของผม นายขนมปังไง”

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 08-04-2014 15:59:35

เจิมเรื่องใหม่น๊าาาาา  :katai4:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (INTRO)
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 08-04-2014 17:11:58

ฝากด้วยนะคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (INTRO)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 08-04-2014 18:49:17

รอดูเรื่องใหม่จ้า

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (INTRO)
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 08-04-2014 21:24:25

รีบมาต่อเถอะนะ  :katai4:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (INTRO)
เริ่มหัวข้อโดย: sep,16 ที่ 08-04-2014 22:00:42

ขนมปังงงง :ling1: จะกินๆ555

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 1)
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 09-04-2014 00:05:59

มีแต่อึ้งกับอึ้งครับงานนี้ มรรคพูดอะไรออกไป..........

“ก็บอกว่าอย่าทำหน้าตาอย่างนั้นสิ ไม่ได้ยินที่พูดเหรอเมื่อกี้” ผมได้ยินทุกประโยคแหละ แต่ผมอยากแกล้งมันคืนไงประเด็น ทำเป็นไม่ได้ยิน เดี๋ยวผมก็ชนะ เซเลบจากป่าชายเลนซะอย่างมีเหรอจะแพ้ (แล้วมันเกี่ยวอัลไลกับป่าชายเลยฟระ)

“แหนะ ยังมีหน้ามาทำงงอีกที่ร๊ากกกกกก” พอมันพูดจบมันก็เอามือมาบีบสันจมูกอันไม่ใหญ่มากของผม  -- บีบเท่าไรมันก็ไม่โด่งขึ้นมาหรอกไอ่ฟาย – “อย่ามาทำหน้าเอ๋อเลยหนมปังบูด หูมึงดีกว่ากล้องโทรทรรศน์วิทยุอีก แค่นี้ไม่ได้ยินก็แปลกไปละ”

เอ้าไอ่นี้ กูยังไม่ได้ตอบอะไรก็ด่ากูซะละ มึงเปรียบเทียบการได้ยินของกูได้คือมาก ยกรางวัลการเปรียบเทียบแห่งชาติหน้าไปเลย // ผมพูดมาถึงตรงนี้แล้วทุกคนคงจะคิดว่า ผมเป็นคนที่ไม่สู้คน เรียบร้อย พูดจาไพเราะเพราะพริ้ง.................ทุกคนเข้าใจถูกแล้วแหละ ผมเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ อิ๊อิ๊

“แหมๆ สามีภรรเมียคู่นี้ดูน่ารักจัง สมแล้วหล่ะที่เป็นคู่จิ้นแห่งปี” สาวสวยของห้องผมเอง มันชื่อ อ้อม มันสวยซะจนเกือบ ได้แค่ เกือบ จะเป็นดาวโรงเรียนเชียวหล่ะ

“อย่าหวานกันให้มากนัก กูขี้เกียจอาบน้ำ” ไอ่นี่มันชื่อมันครับ ดูจากลักษณะประโยค น่าจะเป็นคนที่สะอาดที่สุดในห้องแล้วครับ ก็มันสะอาดไง เลยไม่ค่อยอยากจะอาบน้ำ

และก็อีกสามคนที่แห่กันเข้ามาดู ก็มี ไนท์ อ้อม แล้วก็ตฤณ ทั้งหมดทั้งมวลก็เป็นเพื่อนที่ค่อนข้างจะสนิทนะ แต่พวกมันจะสนิทกับผมมั๊ยนี่สิประเด็น แต่สำหรับผมแล้วไอ่มรรคเฮงซวยนี้แหละเพื่อนที่สำคัญเลย

“มึงการบ้านเป็นไงบ้างวะ มีใครทำเสร็จมั๊ย” ไนท์ถามครับ แล้วทุกคนก็ต้องส่ายหัวเพราะไม่มีใครทำเสร็จเลย.......ซักคนเดียว

“วันนี้กูมาวินวะ กูทำเสร็จ มาบูชากูซะดีๆ” ให้ผมเอาธูป เทียน ดอกบัว มามัดตราสังให้เลยมั๊ยหล่ะมึง วันนี้แปลกจริงๆด้วย
ผมก็เลยหยิบสมุดมันที่มันเพิ่งจะเอาวางลงเมื่อกี้ขึ้นมาดู กวาดสายตาอันเฉียบคมอย่างกับแร้งภูเขา(?) อ่านเนื้อความที่มันเขียนลงให้สมุด 


--ลายมือแม่งเป็นศิลปะมาก ข้าน้อยขอคารวะ—


“สิ่งที่สามารถทำให้วัตถุที่อยู่นิ่งเคลื่อนที่หรือทำให้วัตถุที่กำลังเคลื่อนที่มีความเร็วเพิ่มขึ้นหรือช้าลง หรือเปลี่ยนทิศทางการเคลื่อนที่ของวัตถุได้ ตอบ Xylem มึงไม่ตอบ phloem ไปเลยหล่ะไอ่สัส” ผมกำลังชื่นชมในการข้ามผิดข้อของไนท์
และเมื่อผมพูดจบทุกคนก็หยิบเอาไปอ่าน จนมันกลายเป็น topic และ title ของโต๊ะนี้ไปเลยทีเดียว 


===========


นายขนมปังผมนั่งอยู่ข้างสระว่ายน้ำของโรงเรียน ผมกำลังมองมรรค ไนท์ ตฤณ ของผมที่กำลังว่ายน้ำอยู่ มรรคเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียน ไนท์เป็นเดือนโรงเรียน และ ตฤณเป็นเซียนเลข (ทุกคนคิดว่าผมมีอะไรไปสู้เค้างั้นเหรอ ไม่มีหรอก ไม่มีเลย) เวลาว่างพวกนี้เอะอะก็ว่ายน้ำ เอะอะก็ว่ายน้ำ 

ชาติก่อนพวกนี้เกิดเป็นปลาบู่หรือไง ตอนนี้จะหายใจทางเหงือกแทนละมุง ผมก็ต้องกลายเป็นจำเลยเพราะว่ามันจะต้องฝากของของมันไว้กับผม

“หนมปังที่ร๊ากคร้าบบบบ วันนี้ผัวว่ายน้ำเป็นไงบ้าง” คงไม่ต้องครับว่าใครถาม ก็ผัว เอ้ย ไอ่มรรคนั่นแหละ เหอๆ

“ก็ยังแย่กว่าบีเวอร์ว่ายน้ำอ่ะที่ร๊าก ที่ร๊ากโพ่งงงงงงง” ผมก็ตอบกลับไปตามประสาคนพูดจาไพเราะอะแหละ

“สองคนนี้เอาอีกละ ไม่ต้องเกรงใจเรานะ ทำกันเลย” อ้าวอินี่ เอ้ย อ้าวอ้อมสุดสวยทำไมน่ารักอย่างนี้ ผมหันหน้าไปมองอ้อมทันทีเลย อ้อ ลืมบอกไป อ้อมเป็นสาววายของห้องด้วยน๊า เดี๋ยวกูไม่รักซะหรอก เชอะ

“อึมๆ เคๆ จะไปอาบน้ำละ เดี๋ยวเอาชุดไปให้มรรคเปลี่ยนด้วยนะ” มาเอาเองไม่เป็นหรือไง แขนขาก็มีครบ 32 เท่ากัน โครโมโซมก็ไม่ผิดปกติ แล้วยังมีหน้ามาบอกให้เดินไปให้ คำพูดเมื่อกี้ผมเก็บไว้ในใจห้องล่างขวานะ

ผมเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ไปรอมรรคอาบน้ำ ผมก็นั่งรอ ไม่อยากจะเม้าท์ มันอาบน้ำนานมาก มันคงนับจำนวนแบคทีเรียตรงประตูห้องน้ำอยู่มั้ง คือตฤณ กับ ไนท์ อาบน้ำเสร็จกันหมดแล้ว

“หนมปังเดี๋ยวกูกับตีนจะไปสหกรณ์นะจะได้ขึ้นเรียนตอนบ่าย เดี๋ยวซื้อนมกลิ่นกล้วยมาให้ ไอ่มรรคมันคงไม่แดรกอะไรหรอกมั้ง” ไนท์กับตฤณแต่งตัวกันเสร็จแล้ว ดูสิทุกค๊น ไอ่มรรคยังไม่ออกมาเลย

“กูชื่อตฤณนะ ไม่ได้ชื่อตีน อยากได้ไปประทับเป็นเกียรติที่หลังคอดีมั๊ย” เหวยๆ คู่นี้อย่าเพิ่งตีกัน เดี๋ยวผมไม่ได้กินนมกล้วยแล้วผมจะทำอย่างไรหล่ะ (คนกำลังจะฆ่ากันก็ยังเห็นแก่กินอีกเนอะ)


แล้วทั้งคู่ก็ยังต่อปาก ต่อคำกัน ต่อไปตลอดทาง



ในที่สุดเวลานี้ก็เป็นเวลาอันมงคลแล้ว มรรคเดินออกมาแล้ว ด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่มีอยู่...........



เอาตามตรงนะ ผมไม่เคยอาบน้ำที่โรงเรียนมาก่อนเลย เพราะผมไม่เคยได้เรียนว่ายน้ำ อันนี้จริงสระนี้มันเป็นของชมรมว่ายน้ำอ่ะนะ แล้วผมก็ไม่ได้อยู่ในชมรมนี้และไม่คิดที่จะให้ขนมปังอันหอมกรุ่นเปียกน้ำหรอกนะ

ผมอยู่ชมรมทดลองทางวิทยาศาสตร์ ชมรมนี้ก็ทำแต่ทดลองนั่นนู่นี่นั่นแหละ ผมอยู่ชมรมนี้กับอ้อม ส่วนเพื่อนในห้องผมไม่รู้อ่ะว่ามันอยู่ชมรมไหนกันอ่ะ


กระซิบ : มีครั้งนึงผมเคยเอาก้อนโซเดียมมาโยนลงสระนี้ด้วย ไม่มีใครรู้หรอก…….


ต่อที่เรื่องห้องน้ำดีกว่า ห้องน้ำค่อนข้างจะสกปรก(สกปรกกว่าบ้านผมอีก) ไม่ค่อยมีคนทำความสะอาด ส่วนใหญ่คนทั้งหมดนี่ก็เป็นผู้ชาย สงสัยมันขี้เกียจ หรือกำลังเพาะพันธุ์เชื้อโรค  - -

มองอยู่ได้รีบใส่เสื้อได้แล้วมั้ง อีมนุษย์เงือก มองหาอะไรเดี๋ยวพ่อสาบให้เส้นประสาทตาเจ๊งเลย

แทนที่มันจะรีบไปใส่เสื้อ มันเดินเข้ามา แล้วกดตัวผมนอนกับโต๊ะ (โอ้ยมันสกปรก) ตรึงแขนของผมด้วยแขนเท่าเสาไฟแรงเท่ารถไฟสามขบวน แล้วมันก็ขึ้นคร่อมตัวผม

“หนมปัง...............วันนี้ตัวไม่หอมเลย”






แหะๆ เป็นไงบ้างค้าบบบบบบบบบบบบบบบ ผมฝากเรื่องนี้ด้วยน๊าาาาาาาาาาาาาา

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 1) 9/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-04-2014 00:19:10

อะไรอะ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 1) 9/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 09-04-2014 00:48:13

งงเหรอครับ :hao4:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 1) 9/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 09-04-2014 08:35:52

มาตามอ่านเรื่องใหม่จ้า

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 1) 9/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 09-04-2014 20:59:44

หนมปังของชั้นจะโดนทำร้ายม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย  :hao7:

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.1) 10/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 10-04-2014 01:30:46

ตอนที่ 2.1 ตอนนี้จะแบ่งออกเป็นสองส่วนนะครับ


“หนมปัง...............วันนี้ตัวไม่หอมเลย” ห๊ะ หอมๆม่หอมแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึงวะ ตัวผมไม่ได้เป็นเนื้อเยื่อติดที่จมูกมันซะหน่อย แล้วมันมีปัญหาอะไรกับกลิ่นตัวผมงั้นรึ อีกอย่าง ช่วยลงไปจากตัวกูก่อนได้มั๊ย ไม่ใช่อะไรนะ มันหนัก (หนักมาก)

“อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิ มรรครู้นะว่าหนมปังชอบ ชอบก็พูดดิ” เอิ่ม มึงเป็นสมองส่วนเซเรบรัมของกูหรือไง ที่คอยคิดอะไรแทนกูหมดเนี่ย


.......เรื่องหลงตัวเองนี่ที่หนึ่งเลยว่ะ ฟาย......


ผมก็ทำหน้าปกตินะ ก็ได้แต่จ้องหน้าไอ่แรดเผือกตัวนี้ คิด วิเคราะห์ แยกแยะ เหมือนโคนัน ว่าเราจะแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ยังไง ผมต้องใช้ไม่ตายระดับออสก้าสินะ

“หนมปังของบ่าว อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เดี๋ยวมรรคอดใจไม่ไหว มรรคยิ่งแพ้ลูกแมวขี้ออ้อนอยู่นะ” อ้าวกรรม ลืมไปว่ามันชอบลูกแมว ต้องงัดไม้เด็ดแล้วสินะ

“หนมปังไม่ชอบเหรอ อย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวมรรคจะไม่ทำแล้วนะ ไม่ทำแล้ว” ได้ผลแฮะ แค่บีบน้ำตานิดหน่อย รางวัลออสก้าอีกตัวลอยลอยไปมือใครซะอีกหล่ะ

มันก็ลุกออกไปจากตัวผม ให้ผมได้จัดเสื้อผ้าที่ค่อยข้างจะไม่เป็นระเบียบ วันนี้ใส่ชุดพละ ก็เลยไม่ได้เปื้อนอะไรมากมาย // กลับมาเรื่องไอ่หร่ามรรคกันดีกว่า เมื่อกี้มันทำผมไว้แสบนักใช่ไหม


....ได้เดี๋ยวป๋าจัดให้….


…..ผั๊วะ!!!!!....


ไม่ใช่เสียงสบู่ตก ไม่ใช่เสียงยิงปืนอะไรทั้งนั้น มันเป็นเสียงแห่งความปราชัยของศรีษะอันเป็นที่เก็บความมากดีของไอ่เลวมรรค

“ไอ่หนมปังโว้ยยยย กูเจ็บ มึงอย่าหนีกูนะ” อยู่ให้โง่สิครับ ผมก็วิ่งหนีมันออกไปข้างนอกสิ อยู่ให้โดนทำร้ายทำไมหล่ะ ผมมั่นใจว่ายังไงมันก็ไม่มีทางที่จะตามผมออกมาจากห้องน้ำได้แน่

ผมวิ่งออกมาคว้าของที่เป็นของผม รวมทั้งอ้อม >< ออกจากสระตรงดิ่งขึ้นไปเรียนคาบบ่ายทันที (ผมคงไม่รอไอ่มรรคหรอกนะ)

เพื่อนๆอาจจะงงว่าไม่มีเรียนคาบเช้าเหรอ ผมก็เลยจะตอบว่า ใช่ครับ ไม่มีเรียนคาบเช้า ผมอยู่ ม.6 แล้ว เทอม 2 อีกตั้งหาก และโรงเรียนก็มาการเรียนการสอนแบบแปลก (แปลกมาก) ก็เลยว่างเป็นธรรมดาเน้อ


===========


คุณครูไม่มา คือสิ่งที่เด็กปรารถนา และโหยหามานาน คือผมชิวกับคาบที่ครูไม่มานะ นั่งคุยกับเพื่อน เม้าท์มอยกันไปมา // ไอ่มรรคมันรีบวิ่งเข้าห้องครับ สงสัยคงกลัวเรียนไม่ทัน มึงพลาดแล้วหล่ะ วันนี้ไม่ได้เรียน

“โอ้ย เชี่ยไรวะเนี่ย อุตส่าห์รีบมา ครูก็ไม่อยู่อีก เอ้อ…… เจริญรอยตามต้นถั่วงอก” บ่นอะไรของมันวะ น่าจะสร้างเครื่องเปลี่ยนพลังงานบ่นเป็นกระแสไฟฟ้าได้เนอะ พลังงานของมันคงจะเปิดไฟทั่วกรุงปารีสได้มั้ง

“ไอ่เชี่ยมรรค เดินมานี่ดิ ไปทำอะไรมาวะ บ่นอยู่ได้” ไอ่ไนท์เพื่อนรักของมันเรียกมันให้เดินเข้ามาหา
คือตอนนี้ผมก็นั่งคุยอยู่กับแก๊งค์ของผมนี่แหละ มันเดินมาแล้วผมจะต้องไปแคร์อะไรมันหล่ะ เชอะ -3-

“ก็ปล่าวหรอก มีคนแถวนี้แกล้งมาวะ” มันส่งสายตาพยายามให้เพื่อนรู้ว่าผมไปทำอะไรมัน  -- อ้าวไอ่นี้ คือมึงทำกูก่อนปร๊า แล้วมึงยังมีหน้ามาเหวี่ยงกูอีก เอ้อ เจริญตามรอยถั่วงอกจริงๆด้วย ไอ่ฟาย

“อ๋อ ผัว เมียทะเลาะกันนี้เอง ไอ่เราก็นึกว่ามีหมาตัวไหนมาทำร้ายไอ่เชี่ยนี่ ที่แท้ก็เมียมึงนี่เอง” อ่าว ไอ่ไนท์ สนใจไปทำศัลยกรรมผ่าหมาออกจากต่อมทอลซิน หน่อยมั๊ย เดี๋ยวกูจัดให้เลย แถมฟรีอาการติดเชื้อ

“โอ๋ๆ หนมปังไปทำอะไรให้มรรคโกรธเหรอ บอกเค้าได้มั๊ย เราช่วยจัดการปัญหาครอบครัวได้นะ” อ้อมจ๋า หนมปังอยากจะบอกนะ แต่มันติดอยู่ที่แอปเปิลของอดัมอ่ะ เราบอกเธอไม่ได้หรอก


--ประเด็นคือ มันเริ่มกูก่อนค่ะ--


“มรรค อ้อม หนมปัง ครูองุ่นเรียกอ่ะ” เอิ่มนึกว่าจะว่างแล้วซะอีก ครูองุ่นมาเรียกอะไรเวลานี้ ผมคงต้องไปหาครูสินะ // อ้าว ตฤณ เองเหรอ ว่าละมันหายไปไหน ครูเรียกมันไปเจอนี่เอง

ผมกับมันก็เดินขึ้นไปบนอาคารที่ครูอยู่ (ให้ตายสิ เหนื่อย!) อาคารนี้เป็นอาคารไม่ใหม่มากนัก เป็นตึกสูงกี่ชั้นไม่รู้ชั้น ไม่นาน(มาก)นัก ผมก็ถึงห้องครูองุ่น

“ขออนุญาตครับ” ไอ่มรรคพูด แหมๆ สุภาพจังนะ (มันก็แน่อยู่แล้วปะ เวลาพูดกับครู) แต่ผมเหมือนสัมผัสได้ว่าต้องมีลางร้ายแน่ๆ

“เข้ามาได้จร้า” เสียงครูองุ่นพูด ครูเป็นคนที่น่ารักมากเลยครับ ><  มรรค อ้อม และ ผม ก็ต้องเดินเข้าไปข้างในด้วยความเต็มใจ

อากาศในห้อง ค่อนข้างหนาว(มากมาก) บ้านเกิดครูอยู่ขั้วโลกหรือไง หรือไม่ครูก็อยากเป็นดารา ที่ชอบกลัวของแปลก กลัวความร้อน ไรงี้ ผมก็กลัว

“ครูมีอะไรเหรอครับ”


……… เหมือนฝันร้ายชัดๆ......







ขอฝากในนักอ่านทุกคนด้วยนะครับ ภาษามันไม่ค่อยได้ขัดเกลามากนัก แต่ผมเต็มที่มากลเลยครับ อิอิ :katai4: :katai4:
มีคำถามอะไรก็ถามเลยนะครับ แหะๆ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.1) 10/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-04-2014 03:07:07

ขนมปังพูดได้ใช้ไหม ตอนนี้เขายังไม่เห็นพูดเลย มีแต่คิดอยู่ในใจ 555 อยากรู้จังว่าจะโดนอะไรกัน

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.1) 10/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 10-04-2014 22:27:41

นั่นหน่ะสิ หนมปังเป็นใบ้? พูดน้อยหรือกระไร
ครูจะทำอะไรหนมปังของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.1) 10/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 10-04-2014 22:54:08

งานโรงเรียนแหงมๆ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.1) 10/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: บ๊ายบายโพ ที่ 10-04-2014 23:04:31

ทำไมขนมปังไม่พูดเลย 5555 มาต่อน้า ติดตามจ้า

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.1) 10/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 11-04-2014 16:33:15

มาต่อได้แล้ว :hao7:

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.2) 11/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 11-04-2014 21:02:43

ตอนที่ 2.2


……… เหมือนฝันร้ายชัดๆ......


“เอ่อ มรรค อ้อม ขนมปัง ที่ครูเรียกพวกเธอมาวันนี้ เพราะว่าอีกสองเดือนจะมีการแข่งขันตอบปัญหาวิทย์ ครูก็เลยอยากให้พวกเธอไป พวกเธออยากไปมั๊ย” ที่ครูองุ่นเรียกพวกผมชื่อเล่นก็เพราะว่าค่อนข้างสนิทกับครูไงครับ ก็เลยแบบชิวๆ

“อยากครับ” ไอ่มรรค ผู้มีผิวพรรณเปล่งประกายราวดินเหนียวตอบ ก็แหงล่ะมันชอบนักนี่แข่งขันน่ะ แต่ตัวของผมจะมีอะไรไปสู้เขาได้ นอกจากความน่ารัก ใสๆ ^^

“ได้ค่ะ ว่าแต่หนูขอรายละเอียดหน่อยนะคะ” อ้าวป้าอ้อมก็เอากับเขาด้วยเหรอเนี่ย น่ารักจังเลย ><

“แล้วเธอหล่ะ ขนมปังเนย กระเทียม” กำ กลายเป็นเนยกระเทียมตั้งแต่เมื่อไร

“ไปอยู่แล้วครับ ถ้าผมไป หนมปังก็ต้องไปกับผมอยู่แล้ว ใช่มั๊ยที่ร๊าก” ไอ่เชี่ยนี่ มุงมีปัญหาอะไรกับกูปร่ะ คือแบบกูกูมีปากโว้ย ตอบเองได้


สงสารกูบ้างเถอะ ให้กูมีบทพูดบ้าง


“เป็นอันว่าตกลงนะ” อ้าวกรรม ครูครับ ยังไม่มีเสียงตอบตกลงออกจากปากผมเลย ทำไมครูทำกับผมแบบนี้น๊า


........ไอ่มรรค จำไว้เถอะ..........


........แต่ช่างเถอะ ป้าอ้อมก็ไปด้วยหล่ะวะ เนอะ ><………


หลังจากนั้นครูก็เอารายละเอียดมาให้อ่าน อันที่จริงผมไม่ได้อ่านมากนักหรอก มีแต่ป้าอ้อมที่คอยอ่าน และจำรายละเอียด ป้าน่ารัก อั๊ยยยยยยย.................

“แต่เลิกเรียนทุกวันเธอ ต้องมาตอบคำถามกับครู ยกเว้นวันศุกร์ที่พวกเธอต้องช่วยตัวเอง” อึม ได้ครับ ผมว่าง แต่วันศุกร์ทำไมต้องช่วยตัวเองด้วย (อย่าคิดลึกนะคร้าบบบบบบ)

“ได้เลยครับ คุณครู ผมกับหนมปังสังขยาจะพยายามช่วยตัวเอง คุณครูไม่ต้องห่วงเลย” รู้สึกว่าไอ่มรรคจะส่งสายตาหื่นมาทางผมนะ


.......จะมีวันไหนที่ฉันจะเป็นสายฟ้า มาผ่าไอ่นี่ให้ตายไปเลย.....


เอ๊ สายตาเมื่อกี๊ อย่าทำเห๊อะ มันยิ่งดูเหมือนมันจะเก๊กได้อีกนะเนี่ย เหอะๆ เอาก็เอาวะ มันคงไม่ตายหรอก แข่งร่วมกับไอ่มรรคเนี่ย เอาวะ สู้ๆ - - หวังว่ามันคงจะตั้งใจนะ // แต่ก็ยังมีป้าอ้อมผู้น่ารักอยู่นะ ><

ผมมองหน้าป้าอ้อม เหมือนจะเห็นทั้งหน้าฟินแล้วก็เอือมเหมือนเป็นการนำเสนอ powerpoint ที่ไม่ได้แต่งเอฟเฟคท์


……….เออ ตอนนี้กุกลายเป็นขนมปังสังขยาแล้วโน๊ะ........


“หนมปัง เป็นอะไรหรือเปล่า บอกอ้อมได้นะ” ป้าอ้อมที่แสนดีของผม เป็นห่วงผมด้วยหล่ะ (ตอนนี้กำลัง กำเนิดศิริ มโนแจ่ม จงจินตนาการ และ เกิดนิมิตร)

ผมก็ทำสีน่าที่เหมือนกับเครียด เหรอ ก็เหมือนเครียดนั่นแหละผมจะอธิบายไงดีหล่ะ

“อึ้ม อ้อมเข้าใจว่า หนมปังหมูหยองคงจะเพลียกับมรรค ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ มันก็ทำไปงั้นแหละ” อ้า แล้วป้าอ้อมก็เป็นคนที่อ่านสีหน้าออกเก่งมาคนนึง


..........ขนมปังหมูหยอง.............


.........กูไม่ได้เครียดกับมันเลย คือ กูร้อน............



==========



ตอนเย็น ประเด็นไอ่มรรคตกไปจากสมอง ตอนนี้ประเด็นคือ กูจะกลับบ้านยังไง แม่กลับดึก พ่อไม่อยู่บ้าน เริด สรุปไม่มีใครอยู่บ้านเลย แล้วใครจะมารับหล่ะวะ

สรุปผมต้องใช้พลังงานอันน้อยนิด เดินกลับบ้านใช่มั๊ย ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมากับคนน่ารักอย่างผม แล้วมันจะเป็นอะไร T_T

“ขนมปัง กลับบ้านกับเรามั๊ย” โอ้ เสียงสวรรค์ ตฤณเพื่อนรัก มึงมาถูกเวลามาก


.........ดวงยังไม่ซวยขนาดนั้น.........


“ไม่ต้องปฏิเสธหรอก มากับเราเถอะ เดี๋ยวไปส่งที่บ้านเอง” คือบับก็หยิ่ง เล่นตัวบ้างไรบ้าง พอเป็นกระษัย ผมก็เลยเดินไปนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซต์ของไอ่เพื่อนตฤณที่น่ารัก


..........ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่น ผมคงต้องได้เดินกลับบ้านสินะ........


“แต่ก่อนกลับบ้าน เค้าขอแวะสวนสา ก่อนนะ” คือมึงจะย่อไปไหน คือ สวนสา = สวนสารธารณะครับ // ไม่เป็นไร แวะไหนก่อนก็ได้ เราเต็มใจ

มันก็พามาแวะจริงๆด้วยแฮะ (แล้วเองคิดว่าพูดเล่นหรือไง)

“นั่งเล่นก่อนนะ เดี๋ยวเราซื้อน้ำมาให้” ว้าว ใจดีจริง ที่บ้านคุณแม่รับลูกเขยมั๊ย โอ้ย น่ารักเกินไปละ // กูคงไม่ได้ไหนหรอก กูเหนื่อย

ผมก็มานั่งตรงโต๊ะไม่ไม่เก่ามากที่อยู่แถวๆนั้นแหละ จ้องมองคนเดินผ่านไปผ่านมา บางคนก็มาเล่น ออกกำลังกายบ้าง // อ้าว นั่นมันไอ่ไนท์นิ เหวยๆ มากับสาวซะด้วย คือผมเห็นมันเดินมากับสาวอีกโรงเรียนนึงครับ

“อ่ะ ขนมปัง นมกลิ่นกล้วย” เฮ้ย รักกันจริง มันเอานมที่ผมชอบมาให้ด้วย (ผมไม่พูดเรื่องเงินกับมันเลย อิอิ) และกว่ามันจะมา ไอ่ไนท์ก็เดินจากไป คือผมไม่อยากจะเสือกเรื่องของมันหรอกนะ

“ขนมปังคิดยังไงกับมรรคเหรอ” ห๊ะ มาถามอะไรกูวะ คือมันควรจะรู้คำตอบอยู่แล้วป่ะ

“อึม โอเคๆ เราเชื่อว่าขนมปังไม่ได้คิดอะไรกับมัน แล้วตอนนี้ขนมปังชอบใครหรือเปล่า” คือผมทำสีหน้าเรียบ เฉยๆ ตฤณก็แปล
ว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับมัน ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ


.......แล้วมึงมาถามกูหาอารยธรรมแมลงหวี่ รึไงวะ.......


“เออ ตอนนี้อ่ะ กูชอบอ้อม!!!!!!!!!!”





แหะๆ และในที่สุดดดดดดดดด หนมปังมีบทแล้ว เย้ๆ
ขอโทษทุกคนด้วยนะครับ คือพิมพ์ผิดเยอะมาก(เกิน)

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.2) 11/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: Zonapellucida ที่ 11-04-2014 23:59:21

พูดมาประโยคเดียวคือแบบ -_- :ruready
แล้ว มรรค หล่ะ ขนมปังคุง

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.2) 11/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-04-2014 00:09:00

ตฤณคิดอะไรอยู่หรือเปล่าน้ออออออออ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.2) 11/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 12-04-2014 20:01:34

นี่ยูววววววว คิดอะไรกับ หนมปัง ตอบ!!!!!

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 2.2) 11/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 13-04-2014 22:22:07

วันนี้ไม่ว่างเลยไม่ได้ลงนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จัดให้ยาวๆ  :pig4:

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 3) 14/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 14-04-2014 22:54:44

ตอนที่ 3


ทำไมในบ้านมันเสียงดังแปลกๆ เค้าเป็นงานอะไรกันเหรอ สงสัยเค้าคงจะเตรียมงานต้อนรับการกลับบ้านหล่ะมั้ง (มึงคิดได้เนอะ) แต่แม่บอกว่าแม่จะกลับค่ำไม่ใช่เหรอ // คือเราอยู่กับตฤณจนค่ำเลยอ่ะนะ

ผมเดินเข้าบ้าน (เหมือนบ้านทั่วไปนี่แหละ ผมคงไม่ต้องอธิบายหรอกมั้ง) // เออมีงานจริงๆด้วย

“อ้าวกลับมาแล้วเหรอ ไอ่ขนมปังขึ้นรา” ห๊ะ เสียงนี้ เป็นเสียงที่แสนจะคุ้นเคย เสียงที่คอยดูแลเราตั้งแต่เด็ก
ผมมองไปเห็นในห้องครัวกำลังเตรียมข้าวเย็น แต่มันเหมือนไม่ค่อยจะเป็นข้าวเย็นหรอก เหมือนงานเลี้ยงมากกว่า (เหมือนกูเริ่มพูดวนไปวนมา)

ผมเดินเข้าไปทักทายตามระเบียบ มองดูแม่กำลังง่วนอยู่กับการทำซี่โครงอบและสลัดเต้าหู้ อึ้มน่ากินจังแฮะ // ผมไม่ได้ชอบกินสลัดเต้าหู้หรอกนะ ผมไม่กินผักหล่ะ

“ขนมปังกลับมาแล้วเหรอ เห็นมั๊ย ว่าแม่พาใครมา?” สงสัยแม่ได้ยินเสียงผมมั้ง


........ผมทราบครับแม่ว่าใครมา........


ถ้าเป็นผมสมัยเด็กๆคงจะขว้างกระเป๋าทิ้งแล้วก็รีบวิ่งไปกอดผู้ชายคนนั้นแล้วแหละ ผมเลยคิดเล่นๆว่าถ้าผมทำตอนนี้มันจะเป็นยังไง  -- มันคงจะเป็นโกโก้ครันช์รสสลัดเลยหล่ะ

“ขนมปัง จำพี่ได้มั๊ยครับ” เหยดดดดดดดด มาสุภาพแหะ แหมๆๆๆๆต่อหน้าแม่พูดเพราะเชียวนะมึง

กูคงจำไม่ได้มั้งว่าคุณพี่เป็นใคร ผมรู้พี่เป็นคนที่น่ารักมากๆเลยหล่ะ พี่เต้าหู้!!!!!!!!!!!!


.........คิดได้ไงวะ ว่ามันน่ารัก..........


ผมก็ไหว้ไป ทำหน้าเหมือนตื่นเต้นเข้าไว้ ว่าเฮ้ย พี่มา กูควรจะวิ่งเข้าไปกอดใช่มั๊ย -_- // เอางี้ เผื่อใครงง ไอ้ เอ้ย พี่เต้าหู้เนี่ย เป็นพี่ใหญ่ อายุน่าจะ 25 มั้งถ้าจำไม่ผิด คือพี่แกไปทำงานที่ต่างประเทศ คือแบบแกเก่งมาก เก่งสัตว์ๆ แล้ววันนี้พี่เค้ากลับมา เนื่องด้วยเหตุอันใดไม่ทราบ


.........แล้วที่พูดว่าอบอุ่น แล้วเมื่อกี้คืออะไร..........


“ไอ่หนมปังกลับมาอีกแล้วเหรอ // โอ้ย แม่ ซ่อมประตูห้องน้ำทีเถอะ มันชนหน้าผาก” จะซ่อมทำไมหล่ะคู๊ณณณณณณณ หัวมึงสูงกว่าห้องน้ำต่างหากล่ะ

คนที่ส่งเสียงเอะอะ นี่ชื่อ พี่พาย ครับ พี่เค้าอายุมากกว่าผม 2 ปี เรียนที่ไหนไม่รู้ แต่มันเป็นนักกีฬานะ เล่นได้เกือบทุกอย่าง (โดดยางยังได้) สาวตรึม //คือมันหล่อจริงอะไรจริงอ่ะ ขาว หน้าใส จัดฟันด้วย หล่อกว่าไอ่มรรคอีกท่านผู้ชม โหยอยากเข้าไปจีบชะมัด

แต่ถึงกระนั้น อาณาจักรหมาก็ยังตั้งรกรากที่ลิ้นไก่ของมันเหมือนสมัยเด็กๆ


........กูพูดกับพี่ตัวเองเพราะจัง........


สุดท้ายก็ลงเอยด้วยกันมาล้อมวงกินข้าว แม่ก็กินอย่างเรียบร้อย พี่เต้าหู้ก็กินแบบคุณชาย (คิดว่าเป็นเจ้าชายจากดาวเนปจูนหรือไง) ส่วนพี่พาย ปล่อยมันไปเถอะ หาความประทับใจในภาพเวลามันกินไม่ได้จริงๆ

“เต้าหู้ งานเป็นไงบ้าง เหนื่อยมั๊ย” แม่ก็ถามตามประสาแม่ลูก

“ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ งานสบายดี แล้วน้องเป็นไงบ้าง” อ้าวกรรม วนมาหาผมได้ไง พี่เต้าหู้ก็หันหน้ามาถามผมบ้าง
// โอ้ยถ้าจะหันแบบนั้นนะ ผมกลัวคอมันเคล็ดจัง (ได้ก็ดี 555+)

“มันก็ยังห้วยอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละพี่เต้าหู้” พูดเสร็จพี่พายก็โอบไหล่แล้วก็เอามืออีกข้างมาขยี้หัวแรงๆ (โอ้ยกูเจ็บ) // ห้วยบ้านมึงบอกสิ กลืนข้าวก่อนแล้วค่อยพูดก็ได้

“อย่าไปว่าน้องเค้าอย่างนั้นพาย” ใช่ๆ แม่คิดเหมือนกันเลย หนมปังโดนแกล้งง่าส์

“ก็เปล่าว่านี่แม่” แล้วเมื่อกี้เอ็งพูดอะไรฟระ โอ้ยไอ้......


ทั้งโต๊ะก็คุยกันจนเวลาล่วงเลยมาพอสวควร ผมก็เลยขอตัวขึ้นห้องมาทำการบ้าน????????ที่แสนจะน่าเบื่อหน่าย อะไรกันเน้อ ถ้ามันจะเยอะขนาดนี้

อะไรเอ่ย มาวางบนเตียง ผมเห็นของขวัญกล่องใหญ่วางอยู่บนเตียง ใครเอามาวางไว้วะ


......เสร็จโจร ใครเอามาวางไว้ก็ช่าง มันเป็นของกูเท่านั้น.........


กระดาษหนังสือพิมพ์ เก่าๆ ยุ่ยๆ แทนกระดาษห่อของขวัญ ใช้เชือกฟางแทนริบบิ้น และผูกมันเป็นโบว์ มีเปลือกหอยเซลล์สีส้มติด แล้วก็ลักษณะการห่อค่อนข้างออกไปทางแย่

ใครเอาของขวัญมาวางที่ห้องของผมกัน ผมก็ไม่ค่อยอยากจะรู้เล้ยยยยย ว่าข้างในมันมีอะไร

มันเป็น


มันเป็น



 มันเป็น ตุ๊กตาไนโดเสาร์ถือดอกกุหลาบสีขาว อ้ากส์ เลือดหยุดไหลไปที่ไตข้างขวา 3 วินาที โอ้ยกูปริ่มจนจะลอยไปติดเพดานแล้ว

มันน่ารักมาก และมันยังคงจำได้ดี
.

.

.

.

วันทัศนศึกษา เมื่อประมาณสองปีที่แล้วได้มั้ง สมองผมจำวัน เวลา สถานที่ ไม่ค่อยได้หรอก

“มรรคจ๋า” ผมพูดเองแหละ ผมต้องใช้ลูกอ้อนซะหน่อย นักแสดงดีเด่นประจำปี

“มีอะไรเหรอที่รัก” ถ้าไม่มีกูก็คงเรียกอะ // ผมพูดแรงไปไหม

ผมเอามือชี้ไปที่ตุ๊กตาตัวนั้น มันเป็นรูปตุ๊กตาไดโนเสาร์สีน้ำตาล น่ารักมาก พร้อมทำตาปริ่มๆ ป๋าๆหนูอยากได้ตัวนั้นอ่ะ ><

“ตัวไหน” ไอ่นี้ ขนาดชี้ไปแล้ว มันยังไม่เห็นโอ้ย ผมหนักใจกับมันเจงๆ

“อ๋อ ตัวนั้นเหรอ ก็น่ารักดีนะ” กูบอกแล้วไง // ผมบอกแล้วไง สายตาอันเชียบคมเหมือนแร้งอย่างผมเคยพลาดซะที่ไหนหล่ะ

“ลืมมันไปเหอะ มึงไม่มีทางที่จะได้” โอ้ย ผมเดาอารมณ์มันไม่เคยจะได้เล้ย ให้ตายสิ ผมต้องไปพัฒนาทักษะการแสดงเพิ่มซะล๊า

.

.

.

.

แล้วเนื่องในโอกาสอะไรหล่ะเนี่ย มันคงจะไม่มีระเบิด หรือยาพิษดมแล้วตายไรงี้ มาหรอกนะ

กริ๊งงงงงงงงงงง............   เสียงเรียกเข้าดังขึ้น // คือเสียงมันคลาสสิคไปไหม (ของผมมันเป็นเพลงอ่ะ ไม่อยากโพสต์ออกสื่อซักเท่าไรหรอก โน๊ะ)

“หวั..........” ก่อนที่นายหนมปังจะได้พูด ปลายสายมันก็พูดแทรกซะก่อน // มึงจะแข่งขันการพูดก่อนและพูดเร็วครั้งที่ 18 หรือไงวะ

“หวัดดี ขนมปังปิ้ง เห็นตุ๊กตาตัวนั้นหรือยังที่มรรคซื้อให้หน่ะ” เอ่อ โทรมาได้ถูกเวลามากเลย แล้วมันรู้ได้ไงฟระ ว่าผมเปิดดูแล้ว
มันติดเซนเซอร์ไว้หรือไง

“ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก ก็เห็นบ่นว่าอยากได้ มรรคก็เลยจัดให้ในโอกาสอยากให้แค่นี้หล่ะ ฝนดี อย่าลืมฝันเห็นเค้าด้วย บาย”
เอ่อ ให้กูพูดบ้างก็ได้ ผมว่ามันต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่ๆเลยที่คอยกีดกันการพูดของผมเนี่ย รวมพี่พายอีกคน เฮ้อ นายขนมปังผู้
น่าสงสาร

เห็นบ่นว่าอยากได้ มรรคก็เลยจัดให้ในโอกาสอยากให้ คีบับ อีก 10 ปีค่อยให้ก็ได้นะ ถ้าจะนานขนาดนี้


........ขนมปังปิ้งงั้นเหรอ.........


ก๊อก ก๊อก ก๊อก (อันนี้เป็นเสียงจริงๆนะ ไม่ใช่เสียงเพลง -_-) // ใครมาบังอาจรบกวนการทำการบ้านของผม (แน่ใจนะว่าเอ็งทำ)
“หนมปัง มาเปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”






แงดๆ มาแล้วครับ ยาวมั๊ย ยาวอยู่น๊าาาาาาา ฝาก +1 ด้วยเน้อ เมี๊ยววววววว

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 3) 14/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 15-04-2014 20:53:42

เฮ้ย แลดูจากคำพูดแล้ว..................... พี่เต้าหู้กับพี่พาย คงต้องมีอะไรแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 3) 14/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: Zonapellucida ที่ 15-04-2014 22:27:01

ถ้าขุ่นแม่จะต้องชื่อเป็นของกินนะ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 3) 14/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 16-04-2014 13:08:45

ขอบคุณที่ติดตามนะครับ 5555+

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 3) 14/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 16-04-2014 16:28:20

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 3) 14/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 16-04-2014 17:21:45

สำนวน (ที่หนมปังพูด) ตลกดี

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 4) 17/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 17-04-2014 21:52:44

ตอนที่ 4



“หนมปัง มาเปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“หนมปัง มาเปิดประตูอย่าให้กูรอ”

“หนมปัง เดี๋ยวนี้”

“หนมปัง”

เออ รู้แล้ว รอหน่อยไม่ได้หรือไง ยืนอยู่หน้าประตูแค่ 10 วินาที กล้ามเนื้อและไขมันคงไม่เปลี่ยนเป็นก้อนหินหรอก ที่นี่มันที่พักผ่อนนะ มารบกวนได้ไงเนี่ย แถมมาส่งเสียงดังอีก ไอ่เอ็นหอย......

ผมก็ต้องเดินไปเปิดประตูหล่ะนะ อันที่จริงผมไม่ได้อยากจะเปิดนักหรอก แต่ถ้าไม่เปิดประตูสีขาวอันเต็มไปด้วยโพสต์อิสเนื้อหาสังคมคงพังไปกับประตูพอดี T_T

“กว่าจะมาเปิดได้นะไอ่น้อง ให้พี่พายเข้าไปหน่อยดิ” ถึงผมจะไม่อนุญาต พี่พายก็มีความสามรถพิเศษในหารแพร่เข้าไปในห้อง
ได้ โอ่ย ถ้าห้องผมเลี้ยงจระเข้ คงงับมันตายไปแล้วหล่ะ

“พี่เข้าไปหน่อยนะ ขนมปัง”วรั๊ย ทำไมวันนี้พี่เต้าหู้มาแนวสุภาพ? เรียบร้อย? ถึงภายนอกจะเป็นคนที่ สุภาพ เรียบร้อย หน้าตาดี
แต่น้อยกว่าผมหรอก -_- // แม่เอาอะไรใส่ในกับข้าวเมื่อตอนเย็นนี้

“ห้องสะอาดดีนี่หว่าไอ่หนมปังขึ้นราดำ” เออ แล้วมึงเคยทำความสะดาดห้องตัวเองมั๊ยวะ

โอ้ แด่เหล่าเทพเจ้าแห่งความสะอาด เรียบร้อย โปรดเอาไอ้พี่พายโยนไปนอกหน้าต่างให้มันตกไปข้างล่างด้วยเถิด ตอนนี้ห้องของข้าสภาพกระจุยกระจายไปหมดแล้ว เหมือนโดนยิงด้วยปืนลูกซอง 10 กระบอก

ช่วยด้วย ผมโดนพี่ชายทำร้ายห้องของผม // หาเศษฝุ่นดาวอังคารให้ห้องผมเหรอพี่พาย -_-

ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางพี่เต้าหู้ แต่ก็ไม่มีอะไรส่งกลับมา // โอ้ยพี่เต้าหู้ ช่วยน้องบ้างดิ

“อย่าทำห้องน้องรกสิพาย เผาแม่งเลยดีกว่า” อ้าวขุ่นพี่ทำไมทำร้ายขุ่นน้องอย่างนี้ หลังจากพูดเสร็จพี่เค้าไม่รอช้า นั่งรถถังไป
ทำลายห้องผมอีกคน โอ้ย ใครส่งสองคนนี้มา

ผมควรจะต้องไปห้ามการกระทำอันโหดร้ายของพี่สองคนที่ทำกับองค์ชายขนมปังผู้อ่อนแอใช่ไหม?


........โอ้ยห้องกู.........


“ถ้ามึงเข้ามา มึงไม่รอดแน่ ขนมปัง” เอ่อ มันรู้ได้ไงว่าผมจะเข้าไป // พี่พาย แนะนำไปทำลายขยะดีกว่ามาทำลายห้องของน้องนะ T_T ร้องไหลเป็นกลอนแปดแปป

ผมวิ่งเข้าไปห้ามศึกระหว่างพี่พายกับหมอนข้างลายดอกสีฟ้า ผมพยายามที่จะแย่งหมอนออกจากมือพี่พายแต่มันเป็นนักกีฬาผมจะไปสู้มันได้ไง มันก็เลยคว้าตัวผมแล้วกดลงไปบนเตียง // มันไม่ได้จะปล้ำผมหรอก // มันเอาหมอนข้างฟาดผมอย่างแรง
คือกูเป็นมนุษย์ที่คิดได้และเจ็บเป็นนะว้อย เบาๆหน่อย // มันฟาดไปตั้งหลายที ผมจำไม่ได้ว่ากี่ครั้ง ไปเก็บกดอะไรมาวะ
ไม่ได้ สู้ไอ่พี่พายแรงช้างไม่ได้ ไปเอากับพี่เต้าหู้ก็ได้นะ ย้ากก...............................

“โอ้ย เจ็บ” ผมให้เดาว่าเสียงใคร ไม่ได้ใช้ตัวแสดงแทน เสียงผมเอง ผมอยากจะตะโกนเป็นภาษากรีกซะจริงๆ // คือตอนแรกจะไปห้ามพี่เต้าหู้แทน แต่พอจะลุก หมอนใบใหญ่ ขว้างมาด้วยแรงหลายแสนนิวตัน กระแทกถ่ายเทโมเมนตัมกับหน้าผมเน้นๆ


..........ทำร้ายกูทำมายยยยย T_T..............


“อย่าคิดจะมาห้ามพี่เลยนะขนมปัง จัดไปอีกใบ” ผลั๊ก หมอนอีกใบโดนเต็มหน้าผมเลย เอ่อ วันนี้มันวันอะไรกานนน กูจะทำการบ้าน

ขว้างเสร็จพี่เต้าหู้ก็ไปจัดกองหนังสือของผมให้เป็นแนว abstract โอ้ย มันเป็นศิลปะ ผมให้ผ่าน........

“พี่เต้าหู้ มาดูนี่ นี่มันไดอารี่ของขนมปังนี่นา” อ้าวเฮ้ย ไปค้นเจอได้ไงวะ อุคส่าห์เก็บไว้อย่างดี ดีกว่าการบ้านอีกนะเฮ้ย

“พาย อย่าไปอ่าน มันเรื่องของน้อง เรามาทำอย่างอื่นดีกว่า” เห้ย จะทำไรวะ พี่เต้าหู้


==========


พี่พายผู้แสนดีก็ลากผมมาที่โรงรถ มันจะพาผมไปไหนเนี่ย กินข้าวก็กินแล้ว จากลากผมไปไหนอีกเนี่ย โอ้ย

“ไม่ต้องถามหรอกว่าจะไปไหน ตามกูมาก็พอ” เจ็บแค้นเคืองโกรธช้านแต่ชาติใดมา มาทำกับน้องผู้บอบบางคนนี้ได้
คือออกไปข้างนอกอ่ะ ไม่ได้อะไรมากมาย แต่มันจะรีบไปไหนของมัน มันลากผมไปขึ้นรถ แล้วบิดรถไปในตัวเมือง มันจะรีบไปไหน อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก ขี่รถเร็วไปไหน

มันจะไปสวัสดีพญายมเหรอ อวัยวะบนใบหน้าของผมจะหลุดออกจากใบหน้าไปกองอยู่ที่พื้นอยู่แล้ว แล้วมันก็ขี่มาถึงสี่แยกไฟ
จราจร // เฮ้ยไปแดงทำไมมันไม่เบรกวะ เฮ้ย มันจะฝ่าไฟแดงเหรอ สาดดดดดดดดดดด อย่าฝ่านะมึง กูไม่อยากเจอตำรวจ

“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงเบรกรถ เน้นๆ ไม่มีเสียงอื่นเลยนอกจากเสียงรถ

โอ้ยไอ่หัว......... ผมแทบกรี๊ดเหมือนเจอนักร้องที่ชอบไรงี้

รถมันเบรกกะทันหัน ร่างกายอันบอบบางของผมก็เคลื่อนที่ไปตามแนวแรงที่เบรกรถอย่างกะทันหัน ใบหน้าอันบางเฉียบเพลียง 1
มิลลิเมตร ของผมก็ไปซบกับแผ่นหลังอันแข็ง(เกินไป)ของมัน แขนของผมเหวี่ยงไปรอบเอวของมัน


........มันทำอะไรของมันวะ........


 พอรถหยุดทุกอย่างของร่างกายของผมก็กลับมาเป็นปกติ แต่แขนของผมยังเกาะที่เอวของพี่พายอยู่เพราะความกลัววว ไม่ได้มีเหตุผลอื่นๆเล้ย

“เฮ้ยขนมปัง จะกอดพี่แสนน่ารักอีกนานมั๊ยวะ” น่ารักตายห่าแหละไอ่ควา_

“...” ผมไม่พูดอะไรหรอก ได้แค่บ่นในใจ แต่ชักมือออกมาแล้วนะ อายคนจัง


“กูอยากหัวเราะจังเลย 5555+” เออ หัวเราะเยอะๆเลย กูของให้มึงกรามค้าง

พี่พายหัวเราะสงสารน้องบ้าง คือแม่ค้ากับคนแถวๆนั้น เค้าหันมามองกันแล้ว ว่ามันเป็นอะไร??????

“อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิ ก็ตลกขนมปังอ่ะแหละ” เออกูรู้แล้ว คงไม่มีใครมาเล่นตลกกลางสี่แยกตอนนี้หรอก

“กูตลกตรงไหน” คำพูดที่ผมเก็บไว้ในใจ ไม่อยากพูดกับคนบ้าหรอกนะ เปลืองพลังงาน

“ตอนขนมปังตกใจ แล้วก็กอดเอวพี่ไว้แน่นเลยนี่ น่ารักชะมัด”

น่ารักโพ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง










ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคับ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 4) 17/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 17-04-2014 22:25:40

หนมปังน่าร้ากกกกกกก

พี่ๆก็หล่อซะด้วย สงสัยจะหวงน้องจัด กร๊ากกกกกก

รอตอนต่อไปนะค้า

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 4) 17/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 18-04-2014 22:59:56

คือไม่ใช่อะไรนะ พี่พายคิดอะไรกับขนมปังรึเปล่า :ling2:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 4) 17/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: Zonapellucida ที่ 19-04-2014 00:08:09

ขี่รถระวังด้วยเน้อ พี่พาย

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 4) 17/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: Zonapellucida ที่ 19-04-2014 21:20:58

มาต่อเร็วๆนะ

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 5) 23/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 23-04-2014 00:56:50

ตอนที่ 5

หลังจากที่ผมผ่านประสบการณ์เสียว!!!!!!! เฉียดตายไปเจอกับท่านฮาเดสผู้น่ารัก ไม่เมื่อ 5 นาทีก่อน ไม่น่าเชื่อเลยว่าผมจะมีชีวิตรอดได้ พี่พายไม่ได้พาผมกลับบ้าน แต่พาไปที่สวนสาธารณะที่เดียวกับที่ผมมากับตฤณนี่แหละ // พามาทำไมฟะ

แต่มันพาผมมาอยู่อีกด้านของสวนคือบริเวณรอบทะเลสาบ ตรงนี้มันจะใกล้กับถนนคนเดินที่ตอนนี้คนเยอะมากๆ แล้วมันพาผมมาทำไมเนี่ย ผมก็อยากกลับบ้านไปทำการบ้านเหมือนกันนะ

“จะนั่งอีกนานไหมบนรถหน่ะ ลงมานั่งด้วยกันหน่อยดิ” คือที่ผมพูด(ในใจ)ไปทั้งหมดแต่ผมยังนั่งอยู่บนรถนะ ไม่อยากลงอ่ะ เพราะถ้าลงผมว่าคงจะมีอะไรคุยกันยาวแน่ๆ

ผมลืมบอกไป (อีกแล้ว บ่อยไปนะมึง) ถ้าจะลืมบ่อยขนาดนี้ หาเมมโมรี่ การ์ด มาเสียบที่รอยหยักของสมองหรือไปซื้อลูกแก้วเตือนความจำของเนวิล ลองบัตทอม ก็ได้นะ // เข้าเรื่องเถอะ คือ ถึงจะเห็นพี่พายเป็นอย่างนี้ แต่มันเป็นคนที่แคร์พี่น้องมากเลยนะ ไม่บ่อยครั้งที่จะพาผมออกมาข้างนอกแบบนี้

ถ้าคุยกันในบ้านก็จะเป็นเรื่องที่เล็กน้อย แต่ถ้าคุยนอกบ้านแบบนี้คงจะเป็นเรื่องใหญ่สินะ หรือว่า หรือว่า หรือว่า พี่เค้าเป็น..............

“มึงมีอะไรจะบอกกับกูมั๊ย” ขอโทษนะคะ มึงเรียกกูมาคุย แล้วมาถามว่ามีเรื่องจะพูดมั๊ยเนี่ยนะ งงกับตรรกะของมันจริงๆ
ผมก็งงสิครับงานนี้ แล้วผมมีเรื่องอะไรต้องบอกพี่เค้าวะ หรือว่าผมควรบอกพี่พายไหม ว่าเมื่อตอนไปโรงเรียนไม่ได้เอาปากกาไป
เรียน

“หนมปังไม่มีอะไรต้องบอกพี่นี่นา พี่พายควรจะมีเรื่องมากกว่าปร่ะ หรือว่าพี่พายจะมาบอกหนมปังผู้น่ารักว่า พี่พายเป็นเกย์” ปากกูทำไมดีจัง

ฝ่ามืออรหันต์โบกเข้าที่หน้าผมผากอย่างจัง // เจ็บนะโว้ย

“ 55555555555555555555+ คิดได้ไงเนี่ย” พี่พายหัวเราะได้ไม่แคร์เทพีที่สถิตที่ต้นไม้เลย

“มึงเอาที่ไหนมาพูดวะ กูแมนโว้ย” เออก็จริงของมัน แล้วผมเอาอะไรคิดหล่ะเนี่ย

แล้วก็เกิดความเงียบไปพักนึงก็ไม่รู้ว่าใครมาปล่อยความเงียบทิ้งไว้ระหว่างพวกเรา เงียบจนได้ยินแผงแม่ค้ากำลังอวยเสื้อผ้าร้านตัวเองอยู่ // ไม่อวยไปเลยหล่ะป้า ว่าใส่แล้วหน้าตาจะน่ารักเหมือนผม คงำม่มีปัญหาหรอก

ถึงตอนนี้มันจะสองทุ่มละ แต่สวนสาธารณะก็ยังมีคนเดินผ่านอยู่บ่อยๆ เพราะมันเป็นทางลัดไม่ต้องเดินอ้อม แต่ทางค่อนข้าง
เปลี่ยวเล็กน้อย ก็ยังโอเคเดินได้ๆ

“หนมปัง สาวมึงมาว่ะ ไม่คิดจะไปส่งที่บ้านเหรอวะ” จู่ๆพี่พายก็มาทำลายความเงียบ ผมกำลังตั้งใจแม่ค้าร้านเดิม ประกาศโปรโมชั่นอยู่ โอ้ยขัดจังหวะซะจริง

เธอเหมือนนางฟ้าท่ามกลางความมืดที่คอยส่องแสงประกาย (มึงอ่านนิยายเยอะไรแล้ว สัส) แต่เอาจริงๆนะ อ้อมขาวมาก เหมือนจะเรืองแสง (มึงเลิกมโนเถอะ) หิ้วของมาด้วย สงสัยคงจะไปเดินที่ถนนคนเดินมาหล่ะมั้ง


........ผมต้องไปโชว์ความแมนเรียกคะแนนแปป..........


“พี่พาย เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง ไปรับขนมปังที่หน้าปากซอยบ้านอ้อมนะ” พูเสร็จ ไม่รอให้พี่พายได้ตอบกลับ ผมต้องวางแผนซักหน่อย

เฮ้ย ถ้าเกิดว่าผมวิ่งเข้าไปหา อ้อมก็ตกใจดิ คงคิดว่าผมมาดักรอประมาณนี้.........

ผมก็เลยรีบวิ่งตามขอบทะเลสาบ เพราะถนนมันจะเลียบไปตามทะเสสาบครับ ผมใส่เกียร์หมาที่ที่มียีนของเสือชีตาร์ ประมาณหนึ่ง แล้วทำท่าทางเหมือนกำลังจะเดินไปถนนคนเดิน ทั้งไม่มีเงินซักบาท!! (น่าจะขอเงินพี่พายไว้)

ผมเดินทำชมนกชมไม้(ตอนกลางคืนเนี่ยนะ) แล้วก็เช็ดเหงื่อที่ผุดออกมาจนซักผ้าไปทั้งจังหวัด ต้องเอาให้เนียนๆหน่อย

“อ้าวขนมปัง ทำไมอยู่ที่นี่แหละ จะไปถนนคนเดินเหรอ” โอ้เป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้

“อ๋อ พี่พายลากเค้ามาเล่นที่บ้านเพื่อนพี่เค้าน่ะ เค้าก็เลยจะเดินไปถนนคนเดินซะหน่อย” เลวๆจริง ทำให้ตัวเองดูหน้าสงสารซะงั้น เอาออสก้าสาขาตอแหลอันดับ 1

“อ๋อๆ เราจะกลับแล้วแหละ คือเราหลงกับพี่อ่ะ หาไม่เจอก็เลยกลับก่อน” อ้อมพูด แล้วก็ยกของที่ซื้อมาด้วย มันมี เค้ก 3 ชิ้น สลัด กับไก่ทอด (ไม่ค่อยจะมองเลย)

“งั้นเราไปส่งนะ เดินคนเดียวมันอันตราย” อ้อมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็เลยถือวิสาสะเอาของที่อ้อมถืออยู่มาถือเอง

พวกเราเดินกันมาเรื่อยๆ สายลมอ่อนพัดมา ผมได้กลิ่นหอมออกมาจากนางฟ้าที่อยู่ข้างๆผม พวกเราคุยกันบ้าง เดินเฉยๆบ้าง
นินทาคนที่เดินผ่านบ้างตามประสาวัยรุ่น ไม่นานมากนัก พวกเราก็มาถึงปากซอยบ้านอ้อม ซอยนี้เป็นซอยที่ไม่เปลี่ยว เพราะมีไฟข้างทาง (ที่สว่างมาก) + คนเดินพลุกพล่าน

สำหรับผมนะออกจะดูวุ่นวายซะหน่อยถ้าคนจะผ่านบ่อยขนาดนี้

“เอ้อ ว่าแต่ป้าอ้อม เดินไปซื้อของคนเดียวเหรอ” เดินมาตั้งนานเพิ่งจะถามเนี่ยนะ โถ่ชีวิต

อ้อมเหมือนจะลังเลที่จะตอบ เพราะด้วยเหตุผลอะไรซักอย่าง // บอกเราไม่ได้เหรอ? บอกเราได้นะ

“อ้าว อ้อม หาตั้งนาน หายไปไหนมาเนี่ย คิดจะทิ้งเราเหรอ” เสียงคุ้นๆไปไหมวะ ผมเดาได้เลยว่าเสียงนี้ เป็นเสียงใคร ไอ่ ไอ่
ไอ่...........................

ผมอึ้งครับงานนี้ หรือว่า อ้อมไปเที่ยวกับคนๆนี้มา สองคนนี้เค้าเป็นอะไรกันแน่

“อ้าวขนมปัง มาทำอะไรที่นี่อะ” เมื่อเจ้าของเสียงนั้นเดินมา ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความตกใจ // ว่าแต่ตกใจอะไรหน้าผมมี
รอยเท้าของไดโนเสาร์อยู่หรือไง // หรือว่าตกใจที่ผมรู้ความจริงอะไรบางอย่าง

ใบหน้าของผมร้อนผ่าวเหมือนมีไฟกำลังจะเผาร่างของผมให้ละลาย ขาไร้เรี่ยวแรงที่จะทรงตัวรับน้ำหนักของร่างกาย และเหมือนโดนปืนถ่ายเทโมเมนตัม ยิงเข้าหัวใจห้องล่างซ้าย ภายในหัวขาวโพลน บ่อน้ำตาที่อยู่ลึกกว่าแกนโลก ค่อยๆจะส่งน้ำตาออกมาสู่โลกภายนอก


........นี่สินะที่อ้อมไม่ได้บอกว่ามากับใคร.........


“มาส่งอ้อมเหรอ ขอบใจนะขนมปัง”

ไร้การตอบกลับ สมองผมไม่สามารถประมวลข้อมูลได้เลยนอกจาก จะสั่งให้ขาค่อยๆเดินถอยหลัง เดินหนีออกไปจากเหตุการณ์นี้ ผมคงฝันอยู่สินะ

“อะ อะ อ้อม มากับมรรคเองเหรอ งั้นขนมปังขอตัวไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่พายเป็นห่วง”ผมโกหกล้วนๆ ไม่มีความจริงผสม แต่ถ้าผมเดินวิ่งหนีไป สองคนนั้นจะคิดกับผมยังไง

หลังจากพูดเสร็จผมรีบเดินกลับทางเดิม เส้นทางที่เคยมีความสุขเพราะได้อยู่กับอ้อมแค่สองคน แต่มันคงจะเป็นแค่เรื่องที่ผม “มโน” ขึ้นมาเองเท่านั้นสินะ มันคงจะเป็นแค่เส้นทางที่ธรรมดาสำหรับอ้อม แต่มันเป็นสิ่งที่สำคัญสิ่งหนึ่งของผม

ผมเดินกลับไปที่ตรงที่พี่พายรออยู่ มันยังไม่ได้ไปไหน แต่กำลังโทรศัพท์ (ไหนว่าจะไปรับน้องวะ) แต่ก็ดีแล้วที่ยังไม่มารับผม ถ้าเกิดเห็นเหตุการณ์นั้นแล้ว ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น....

“หนมปัง เกิดอะไรขึ้น” พี่พายวางโทรศัพท์ แล้ววิ่งมาดูอาการผม ว่าผมเป็นอะไร

พี่พาย พาผมมานั่ง ผมเป็นอะไรไม่รู้ เข้าไปกอดพี่เค้าซะงั้น พี่พายก็เอามือลูบหัวเบาๆ เหมือนจะพอเดาเรื่องได้หล่ะมั้ง ว่าเกิด
อะไร

“อย่าไปกังวลกับมันนะขนมปัง ถ้าสิ่งไหนใช่ และเป็นของเรา ยังไงมันก็จะเข้ามาหาเรา สิ่งไหนที่ใช่ ต่อให้อยากได้แทบตาย เรา
ก็ไม่สมหวังหรอกนะ เชื่อพี่” โห ขุ่นพี่ ผมอยากจะกราบเท้าพี่เค้างามๆ คำคมกริบ

มันคงจะเป็นอย่าที่พี่เค้าบอกจริงๆ ผมได้เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟัง แล้วพี่พายก็บอกว่า คิดไปเองหรือเปล่า มั่นใจเหรอว่าสิ่งที่คิดคือ
ความจริง ช่วงที่มีความรัก การคิดไปเอง หรือที่เรียกว่า “มโน” มักเกิดขึ้นได้เสมอ


..............ผมคงจะมโนไปเอง..................


..............ปล่อยให้เวลาเป็นตัวคลายปัญหาคาใจแล้วกัน............






ขอโทษนะครับที่หายไปนาน มีใครคิดถึงหนมปังบ้างเนี่ย
ตอนนี้หนมปังได้มีบทกับเค้าซะที เฮ้อออออออออ
เจอกันตอนหน้าค้าบ :hao7:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 5) 23/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 23-04-2014 08:57:33

อ้าว

อ้อมชอบมรรค
หนมปังชอบอ้อม
แล้วมรรคชอบใครล่ะเนี่ย *.*

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 5) 23/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 23-04-2014 21:05:59

เอ่ออออออออออออออออออออออออออ จองพี่พายได้มุ้ย พี่เค้าแลดูแสนดี :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 5) 23/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: Zonapellucida ที่ 23-04-2014 22:24:13

แง่มๆ กลายเป็นดราม่าซะงั้น // ขนมปังมีบทแล้ว ดีใจ :mew6:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 5) 23/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 23-04-2014 22:51:19

โอ๋ๆ หนมปัง ใครไม่รักเดี๋ยวพี่รักหนูเอง :กอด1:
แต่มรรคกับอ้อมเหรอ? หนูก็อาจจะมโนไปเองเหมือนกันนะ :katai1:

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 6) 28/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 28-04-2014 01:11:49

ตอนที่ 6


ผ่านมาหลายวันแล้วครับที่ผมเจอกับเหตุการณ์นั้น แต่มันยังคงตรึงอยู่ในสมอง และคิดไปเรื่อยตลอดเวลา หลังจากคืนนั้น ทุกวันที่ไปโรงเรียนพวกเราก็ยังคงทำตัวปกติ แต่จะมีเพียงแค่อ้อมกับมรรคดูจะสนิทกันมากขึ้น และมรรคก็กวนผมน้อยลง
ในที่สุดมันก็ถึงวันที่ผมกับพวกมันต้องไปแข่ง(เหรอวะ?)แล้ว ผมก็ต้องรีบกลับบ้าน จัดกระเป๋าเตรียมย้ายบ้าน!!!!!!!!!!!! // เออ ทุกคนฟังไม่ผิดหรอก ผมกำลังจะย้ายบ้านไปอยู่กับมรรค เพราะว่าครูจะไปเส้นบ้านมัน ก็เลยให้ผมไปอยู่บ้านมัน (อันที่จริงให้พี่พายไปส่งก็ได้นะจริงๆ)

แต่ทำไงได้ล่ะ ไอ่มรรคเพื่อนที่แสนดี(กัดจนฟันจะหลุดอยู่ละ)มันเซ้าซี้ ให้ผมมานอนบ้านมันอ่ะดิ ไม่รู้ทำไม หรือว่ามันจะฆ่าผมแล้วเอาไปให้ปลาหางนกยูงกิน ไม่นะ เปลี่ยนเป็นปลาช่อนแทนได้ไหม?

ผมไม่ได้ปฏิเสธอะไร ผมก็รีบกลับมาที่บ้าน(ตฤณมาส่งแหละ) แล้วผมก็ต้องมาจัดของและที่สำคัญคือผมต้องเอาหนังสือไปอ่านแก้เซงเยอะ ผมว่าสองคนนั้นคงจะต้องคุยกันทั้งคืนแน่ และผมก็ต้องอยู่คนเดียว โถ่ชีวิต ผมเดินขึ้นบันได ผมเห็นพี่เต้าหู้คุยอะไรซักอย่างกับพี่พาย ผมเห็นทั้งสองคนผมก็ทักทายตามปกติ

ผมยังไม่ได้บอกแม่เลยว่าผมต้องไปนอนบ้านมรรค ผมต้องลงไปบอกแม่แล้ว // ผมเดินลงมาห้องครัวแม่น่าจะกำลังจะไปตลาดไปซื้อของมาทำกับข้าวหล่ะมั้ง แม่คงจะไม่ให้ไปหรอก ต้องให้พี่พายไปส่งผมตอนตีสี่แทนแน่ๆ ดีละให้แม่เป็นตัวช่วยและข้ออ้างในการไปบ้านไอ่มรรคมัน

สรุปไม่อยากไปหรือไม่อยากไปวะ งง // ใช่.....กูก็งงที่มึงคิดเหมือนกัน

“แม่ครับ” ขุ่นแม่กำลังหยิบกระเป๋าลายคิตตี้??? กำลังจะไปตลาดจริงๆด้วย

“อ๋อแม่รู้ข่าวแล้วจ้ะ พี่เต้าหู้บอกแม่แล้วว่าวันนี้ขนมปังจะไปนอนที่บ้านของมรรคนะ โอเค ไปจัดของสิคะ เดี๋ยวมรรคก็คงใกล้จะมา
แล้วหล่ะมั้ง” แม่พูดตัดบท


.............คือบับกูยังจะไปอ้อนแม่ บอกว่าไม่อยากไป แต่คือแม่ไล่ไปจัดกระเป๋าแล้ว โถ่ชีวิต.............


 “งั้นแม่จะไปตลาดหล่ะ ถ้ามรรคมารับก็ไปเลยนะ แต่อย่าลืมไปบอกพี่พายกับพี่เต้าหู้ด้วยนะ” แม่ก็เดินไปที่ประตู กำลังที่จะเปิดประตู

แต่กว่ามือแม่จะไปจับลูกบิด ก็มีสิ่งมีชีวิตประหลาดบางชนิดเปิดประตู // น่าจะให้กรมปศุสัตว์เข้ามาประสานควบคุมสิ่งนี้ด้วยนะ

“สวัสดีครับ” เสียงนรกของไอ่มรรค // แถวไหนมีขายไอเทมเพิ่มดวงให้กับผมบ้างเนี่ย ของซื้อซัก 10 ชิ้น แล้วเอาไปตีกับหินเพิ่ม
ดวงอีกซัก 100%

“ว้าวกำลังพูดถึงพอดีเลย เข้ามาก่อนสิจ๊ะมรรค” โอ่ยขุ่นแม่อย่าไปพูดดีกับมัน มันแย่งคนรักของผม T_T พูดแล้วเศร้า ซื้อกระเป๋า
แปป

“ขอบคุณครับ” แล้วไอ่สิ่งมีชีวิตมรรคก็เดินเข้ามาตอนนี้มันยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย แต่เอาเสื้อออกนอกกางเกง(คิดว่าเท่เหรอ?) // หน้าตาอย่างกับปลวกสำลักน้ำ ยังมีหน้ามาทำเท่ โถ่!!!!!

“มรรคทานไรยังจ๊ะ” แม่ไม่ถามลูกสุดที่รักเลย ไปถามมันทำไม

“ยังครับ” แหม เรื่องเข้าหาผู้ใหญ่ งานถนัดมึงเลยนะ ไอ่สิ่งมีชีวิตไร้คุณภาพ

คือแม่พูดกับมันยาวมาก (ไหนว่าจะไปตลาด?) มันก็มองมาที่ผมหน้าน่าตาส่อออกไปทางแนวหื่นกามบ่อยมาก โรคจิตปะเนี่ย มีอารมณ์กับผู้ชาย

ถ้าแม่รู้ว่ามันทำอะไรกับขนมปังงนะ แม่คงจะไม่พูดอย่างนี้กับมันหรอก เพื่อนรักฟักเหลี่ยมโหด

ผมสะพายเป้ลงมาจากบนห้อง ผมอยากให้มีกาวที่ทำให้เท้าของผมติดกับบันไดออกไปไม่ได้เลยจริงๆ บันไดก็อยากให้เป็นสิ่งคดเคี้ยวเลี้ยวลด(มันไม่ได้คดเคี้ยวอะไรมากมายนักหรอก ผมแค่หาข้ออ้างที่จะไม่ต้องไปกับไอ่สิ่งมีชีวิตพรรค์นั้นต่างหาก)

กว่าจะลงมาได้ก็ใช้เวลาพอสมควร ผมเดินมาถึงชั้นล่างเห็นแม่ของผมคุยกับไอ่สิ่งมีชีวิตอย่างสนุกสนาน (จะคุยอะไรกันนักหนา) ผมได้ยินประโยคนึงขึ้นมา ผมไม่แน่ใจว่ามันใช่ความหมายนี้หรือเปล่า ก็แม่พูดกับไอ่สิ่งมีชีวิตว่า

“ถ้าอยากเป็นลูกเขยแม่ ดูแลขนมปังนะลูก”  ผมคงหูแว่ว ช่วงนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหูแว่วตลอดเลย สงสัยต้องไปเช็คสภาพ หรือไม่ขี้หูคงตัน

ผมเดินออกไปนอกบ้านพร้อมกับสิ่งมีชีวิต ตอนนี้แม่ของผมออกไปตลาดแล้ว มันเอารถมอเตอร์ไซด์มารับผม (ก็แหงอยู่แล้วแหละ มันคงจะเอาลีมูซีนมารับผมมั้ง) ผมต้องเคลียร์กับมันหน่อยแระ ว่าแต่จะพูดเรื่องอะไรหล่ะ

สิ่งมีชีวิตขี่รถมอเตอร์ไซต์แต่ผมไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยี่ห้ออะไร สิ่งมีชีวิตขี่รถเร็วพอสมควร มันจะเร็วเอาโล่หรือไง(วะ) รีบไปหาเทพทานาโทสหรือไงฟระ สนใจไลน์หรือทวีตไปหาหน่อยมั๊ย ไม่ได้แข่งขี่รถนะเฟ้ย ไม่นานมาก(ซึ่งมันไม่นานจริงๆ) ก็ถึงบ้านของมันแระ

บ้านของไอ่สิ่งมีชีวิตสวยมากกกกกกกกกกกกมาย ต้นไม้เยอะแต่ไม่ถึงกับเป็นป่าดิบชื้นหรอกนะ(และก็ไม่มีสัตว์ป่าด้วยนะเออ) อากาศดี เย็นสบายน่านอนมาก ผมไม่ค่อยได้มาบ้านมันเท่าไร มีแต่มันไปที่บ้านผม และสนามหญ้าที่นี่น่าไปนอนเกลือกกลิ้งมาก

ผมเดินเข้ามาในบ้าน ผมยังจำได้ ตอนนั้นผมมาบ้านของสิ่งมีชีวิตเป็นครั้งแรก ผมทำแจกันอันแสนแพงของคุณแม่ของสิ่งมีชีวิตตก แต่โชคดีที่มันไม่แตก ไอ่สิ่งมีชีวิตมันเก่งมันรับทันและมันก็ยังเอาเรื่องนี้มาอวด ไม่รู้ว่าเอานิสัยนี้มาจากไหน สนใจเขียนใส่หนังสัตว์ไปให้ลูกหลานมึงดูเลยไหม

และแจกันใบนั้นยังคงตั้งอยู่บนจุดเสี่ยงที่ผมจะทำตกอีกรอบ ผมต้องระวังไว้

ผมเอาของไปเก็บ แล้วก็พักผ่อนอยู่ประมาณสองชั่วโมง ไอ่สิ่งมีชีวิตก็ลากผมไปถนนคนเดิน จะไปทำไมเหนื่อย อยากพักผ่อน
อ่านหนังสือ แต่มันบอกว่าจะไปซื้อของ // ซื้ออูฐเหรอ ของที่บ้านก็มีครบแล้ว ยังจะไปซื้ออะไรอีก โว๊ะ

“มึงคิดอะไรกับอ้อมวะ” ผมถามมันออกไปหลังจากคับข้องใจมานาน หวังว่าผมคงจะได้คำตอบนะ // ตอนนี้ผมอยู่สวนข้างๆถนนคนเดินนี่แหละ

สายฝนปรอยๆ มันจะทำให้เหตุการณ์มันดูเศร้าลงหรือเปล่า อันนี้ผมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือ ตอนนี้ผมกับมรรคเหมือนเป็นแม่เหล็กคนขั้ว
เดียวกันที่เกิดจุดสะเทินของเส้นแรงแม่เหล็ก // มรรคดูอ้ำอึ้งที่จะตอบคำถาม แต่ทำไม บอกแค่นี้ไม่ได้เหรอว่าเป็นอะไรกัน

“เอ่อขนมปัง มรรคว่าเรากลับกันก่อนนะ ฝนตกแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” มันลุกขึ้น แต่ผมจับมือมันไว้ ผมต้องการคำตอบ ถ้ามัน
คือเรื่องจริง ผมก็จะได้ตัดใจ


.......เพื่อนกัน แค่นี้บอกไม่ได้เหรอ........


ผมเป็นอะไรผมก็บอกมันหมด เพราะผมคิดว่าผมสนิทกับมันมากกว่าใคร หรือว่าผมคิดไปคนเดียวว่าผมกับมันสนิทกันจริงๆ

“บอกกูหน่อยไม่ได้หรือไง” ไม่รู้ว่าเป็นน้ำตาหรือว่าสายฝนที่ทำให้บริเวณดวงตาของผมรู้สึกร้อนผ่าว

“อ้อมก็น่ารักดี คุยด้วยได้ เป็นที่ปรึกษาที่ดี” อันนี้ผมไม้เถียงแต่คำถามต่อไปนี่แหละที่ผมอยากจะรู้

“มึงกับอ้อมเป็นแฟนกันใช่ไหม” สีหน้าของมรรคดูตกใจกับคำถามนี้มากกว่า

ฝนที่ตกแรงขึ้น อารมณ์ของผมก็รุนแรงขึ้นเหมือนกัน เสียงฟ้าร้องที่ผมเคยกลัว แต่ตอนนี้ผมกลัวกับคำตอบที่กำลังจะได้ยิน

“รีบกลับบ้านเถอะขนมปัง ฝนตกแรงมากแล้วนะ” มรรคดึงดันที่จะกลับบ้านอย่างเดียว แต่มีเหรอที่จะได้ไปไหน

“ตอบกูเถอะนะ มรรค” อารมณ์ + ฝน ทำให้น้ำตาจากไหนของผมไม่รู้ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

“อย่าดื้อสิ กลับบ้านเถอะ”

“ไม่ ตอบมาสิ มึงก็รู้ว่ากูคิดยังไงกับอ้อม” ผมยังคงต้องการคำตอบ

“ขนมปัง”

“ตอบมา”

.


.


ริมฝีปากของมรรคเข้ามาประกบกับริมฝีปากของผม ความรู้สึกนี้คืออะไรกับ แต่ทำไมผมรู้สึกดีกับจูบของผู้ชาย ความอบอุ่นความปลอดภัย และความรู้สึกต่างๆ ถ่ายทอดผ่านจูบนี้ เราสองคนทำอย่างนั้นอยู่นานทีเดียวก่อนที่ร่างกายของผมจะประท้วงว่าไม่มีอากาศที่จะหายใจ มรรคก็เอาปากออกไป......

“นี่แหละ ขนมปัง คำตอบของกู”









เฮือกหายไป 5 วันมีใครคิดถึงขนมปังไหมครับ ^_^ ขอบคนสำหรับทุก +1 คนอ่าน คนเม้นท์ด้วยนะคร้าบบบบบ ขอบคุณที่ติดตามครับ สงสัยอะไรเม้นทั้งไว้นะครับ เดี๋ยวตอนหน้าผมมาตอบ อิอิ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 6) 28/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 28-04-2014 07:11:41

อ้อมจงเป็นสาววายซะเถอะ!


มรรคบอกความในใจแล้วอ่า แต่สงสารหนมปัง ร้องไห้เลย สงสัยชอบอ้อมมาก(?)

เด๋ยวดูว่าหนมปังจะรับมรรคได้ไม๊ อิๆ  :katai2-1:

+1 จร้า

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 6) 28/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 28-04-2014 07:34:27

เชื่อว่าหนมปังไม่เข้าใจหรอกว่ามรรคจูบทำไม :laugh:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 6) 28/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 28-04-2014 10:14:22

 :pighaun: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :pig4: :pig4: o13

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 6) 28/4/14
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 28-04-2014 19:25:50

จะบอกอะไรขนมปังเหรอ ขุ่นพระ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 7) 2/5/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 02-05-2014 22:24:48

ตอนที่ 7.1


เวรละเฮ้ย อีกสิบนาทีรถครูจะมารับแล้ว แล้วกูจะอาบน้ำแต่งตัวทันมั๊ยหล่ะเฮ้ย อารายวระ ทำไมไอ่สิ่งมีชีวิตถึงไม่มาปลุกมาปลุก โธ่!! แล้วกูนั่งบ่นอยู่นี่แล้วกูจะทันมั๊ย - - ต้องรีบแล้ว อาบน้ำไม่ต้องถูสบู่ก็ได้ พรมน้ำหอมเอา เอาหล่ะ

อ๊ากส์................................เทคนิคความเร็วแสง  ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

จากตอนนั้นผมไม่รู้เหมือนกันครับว่ามันคืออะไร อะไรคือคำตอบของมรรคกันแน่

“นี่แหละ ขนมปัง คำตอบของกู”


มันจูบผมทำไม ถึงพวกเราจะเพื่อนเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กก็ตามที แต่ผมกับมันก็ชอบผู้หญิงทั้งคู่ // เหมือนมีใครเอาด้ายมาเย็บ
ปากผมไว้เลยหล่ะ ผมพูดไม่ออก พูดไม่ออกจริงๆ

ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ตบหน้าแล้ววิ่งหนี(ละครไทยไปไหม?) เดินกลับบ้านเอง(เหนื่อยโว้ย!) โทรให้พี่พายมารับ(กูตายแน่ๆ) สรุปผมก็ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ทั้งตกใจและตั้งคำถามว่ามันคืออะไรกัน

 “เฮ้ย! ขนมปังตื่นสายนะเนี่ย” มรรคกำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ที่ห้องครัว // มึงจะคุณชายไปไหนไอ่สิ่งมีชีวิตไร้คุณภาพ

“เรื่องของกูดิ” ตกใจสิครับงานนี้ ลงมาข้างล่างของกลางดึกคนเดียวเนี่ย ผมยิ่งตกใจกับเรื่องไร้สาระง่ายอยู่ // กูไม่มีอะไรจะพูด
กับมึงจริงๆเลยไอ่สิ่งมีชีวิตเฮงซวย

“เอาหน่า อย่าโกรธกูเลยนะ ที่ทำไปก็เพราะ......” เออก็มึงไม่ได้เสียหายอะไรนี่ไอ่สันขวาน อุตส่าห์จะเก็บ เฟิร์สคิสไว้ชิงปอร์เช
ซะหน่อย

เบะปากรัวๆ เพราอะไรหล่ะบอกมาดิวะ แม่งเอ้ย ถ้าอ้อมรู้เรื่องนี้ แล้วทำให้อ้อมเสียใจกูไม่ปล่อยมึงแน่ แต่...เฮ้ยถ้าอ้อมรู้เรื่องนี้ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหว่า......................

ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้ ยังไงก็ให้อ้อมรู้เรื่องพวกนี้ไม่ได้ ไม่มีทาง

“โอ้ย ทำไรเนี่ย” เหี้ยแม่ง มันจะทำอะไรผมอีกเนี่ย คนกำลังหาของในตู้เย็นแท้ๆ - - ประเด็นคือตกใจ ที่อยู่ดีๆก็มีคนมากอด น่าจะบอกกันล่วงหน้าซักหน่อยนะไอ่สิ่งมีชีวิต

“มันเจ็บนะไอ่หนมปังเน่า ทำอะไรของมึงวะ” เสียงร้องเมื่อกี้เป็นเสียงร้องของมันเองแหละ ผมขว้างแอปเปิลเขียวใส่หัวมัน อันเกิดจากทักษะการป้องกันตัวที่เคยเรียนมาจากวิชาเย็บปักถักร้อย (เกี่ยวไรฟระ)

“ก็มันหนาว เพราะขนมปังอ่ะแหละ ที่ทำให้เค้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย แค็กๆ” นี่ๆ ไม่ได้ฟังวุ้ย ว่าแต่ รู้ว่าตัวเองหนาวทำไมไม่เอาเสื้อกันหนาวมาหล่ะ // สนใจไปแคสติ้งแสดงเป็นพระรองไหม เดี๋ยวพาไป -_-

แล้วไง ไม่เกี่ยวกับกูซะหน่อย

“อย่างนี้ ต้องโดนทำโทษ มาให้จัดการซะดีๆ”เฮ้ยจะทำอะไรกรูวะห์ ทำโทษอะไรไม่เกี่ยว หยุดเลย

ไอ่มรรคจะทำอะไรของมึง มันจับตัวผมไปพิงกับตู้เย็น ผมจะหนีไปทางซ้าย ก็เอาแขนซ้ายกันไว้ พอผมจะหนีไปทางขวา ก็เอาแขนขวากันไว้ ถ้าผมตัวเล็กกว่านี้นะ ผมคงลอดใต้หว่างขามันไปแล้วแหละ คนอะไรโรคจิต ชอบแกล้งคนน่ารัก -3-

ผมพยายามหนีแล้วนะ แต่ก็ยังหนีไปไม่ได้คนอะไรมือเหนียวขนาดนี้วะ มือวิวัฒนาการมาจากตุ๊กแกเหรอ เหนียวสัส ปล่อยกูเถอะนะนะ

“จำไม่ได้เหรอขนมปังหวาน ว่ามรรคโดนฝนนิดหน่อยก็ไม่สบายแล้ว” เออวะลืมไป มรรคมันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วครับ มันขี้โรคจะตายไป น่าจะตายไปตั้งแต่เด็กแล้วเนอะ จะได้ไม่เป็นภาระต่อลูกหลาน


.............ขนมปังหวานงั้นเรอะ................


“แล้วตอนนี้กูหนาวมากเลย กอดหน่อยนะ” อย่านะเฮ้ย อย่ากระซิบข้างหู มันจั๊กจี้ เอาตีนมาลูบหน้ากูดีกว่าที่จะทำแบบนี้ แอร๊ย บอกให้หยุด

มันจั๊กจี้โว้ยยย ทำไมทำแบบนี้วะคิดว่ามันน่าดูชมมากนักหรือไง ที่แก้มของแต่ละคนเสียดสีทำให้เกิดความร้อน หรือที่ขนบริเวณใบหน้าแต่ละคนสัมผัส สร้าง relationship ระหว่างเส้นขนด้วยกันเนี่ย ถ้ามึงเป็นผู้หญิงกูคงจะฟินได้ด้วยหรอก แต่อันนี้ไม่ผ่าน!!!!!!!

ปี๊ปๆ........................... เสียงแตรรถของครูเอ็กซ์ครับ ครูคนนี้เป็นครูที่สอนฟิสิกส์คนโปรดของผมเอง

ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มา ครูมาละ ประธานมาละ เอาหล่ะทุกคนปรบมือให้กับประธานหน่อย ยืนรอพ่อตัดริบบิ้นอยู่เหรอ ปรบมือ!!!!!!!!!!!!!!! พวกเราก็ขนของขึ้นรถกัน // ขอบคุณมากครับ ครูมาช่วยชีวิตผมไว้แท้ๆ ไม่งั้นก็คงจะ -_-

อารายกานว๊าเนี่ย!!!! ทำไมนั่งไม่สบายอย่างนี้เนี่ย บรรยากาศอึดอัดมาก ไม่มีการรพูดคุยใดๆออกมาเลย อย่างมากมีแค่เพลงสากลที่ครูเอ็กซ์เปิดเท่านั้นหละ มันทำให้รถดูแคบมาก

ตำแหน่งที่นั่งของพวกผมคือ มรรคนั่งข้างคนขับ ผมนั่งข้างอ้อม ใจนึงก็อยากคุยด้วย อีกใจก็กลัว กลัวที่จะพูดด้วย และกลัวเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น มันจะทำให้ความสัมพันธ์ยังดีอยู่หรือเปล่า

หรือที่จริงอ้อมอยากนั่งกับมรรค จะได้คุยกันตามสะดวก ผมคงจะเป็นก้างขวางคอสินะ // ถึงอ้อมไม่รักขนมปังนะ แต่ขนมปังจะทำทุกอน่างเท่าที่ทำให้ได้นะ ไม่ต้องขอเดี๋ยวเราจะทำให้เธอเอง (พูดเป็นละครน้ำเน่าไปได้ ไม่ขอแล้วตรูจะรู้ไหมว่าควรทำอะไร)


........ผมควรทำใจใช่ไหม.......


==========


“ขนมปัง ขนมปังได้ยินไหม” ใครเรียกกูวะ กำลังอยู่ในอารมณ์เศร้าหมอง ตีกับกูไหม

“ใครเรียกวะ.............................ครูเหรอครับ เอ่อ ผมขอโทษครับ ผมไม่นึกว่าครูถาม” เวรแล้วไงครูถาม เพลียกับไอ่สติติดลบ
ซะจริง

“นั่งสบายไหม ครูดูเหมือนขนมปังดูแปลกๆ” โอ่ยครูจะหล่อไปไหน ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมจีบครูไปแล้ว จริงนะ สูง หุ่นนักกีฬา
ใบหน้าเข้ารูป ขาว เอาง่ายๆหล่อกว่าพี่พายอีก 3 เท่า เหล้ากินบ้างแต่บุหรี่ไม่สูบ ที่สำคัญโสด!!!!!!!!!!!!!!!!

“สบายดีครับ แต่ผมไม่ค่อยสบายหน่ะครับ” เลวไปไหมที่โกหกครูไปอย่างนั้น ถึงมรรคกับอ้อมหลับอยู่ก็เถอะ ผมก็จะพูดความจริง
ออกไปยังไง หาจุดเริ่มต้นไม่เจอ


แต่บรรยายกาศก็ดีกว่านั่งในห้องเก็บของหล่ะนะ เพราะว่าห้องเก็บของที่โรงเรียนของผมหน่ะผมเคยไปนั่งครั้งนึง มันรกมากเลย
นะจะบอกให้ ไม่รู้ว่าจับอะไรใส่ไปข้างในบ้าง มันคงจะมีเสือชีต้าร์ในนั้นด้วยมั้ง

“ถ้านั่งไม่สบายมานั่งบนตักมรรคก็ได้นะขนมปัง ครูไม่ว่าหรอก” ครูพูดอารายของครูว๊า แล้วครูก็หัวเราะ เอิ่ม ครูครับ ให้ผมเอามอสมาปลูกแทนผมดีกว่านะ ต้นสปอร์โรไฟต์สวยดี -_-

ถึงแล้วววววววววววววววววววววว นี่เหรอ มันคงจะมีน้ำอุ่นนะ

“อ้าวนี่ พวกเธอขนของลงจากรถนะ แล้วไปรอที่ลอบบี้ เดี๋ยวฉันตามไป” พูดเสร็จผมกับมรรคก็ลงจากรถมาขนของ ป้าอ้อมตอน
ตื่นนี่สวยชะมัดเลย ใครมาโยกตัวผมเนี่ย เวียนหัวไปหมดละ ไม่ไหวจริงๆละ โอยไม่ไหวละ

ฟุบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



“เฮ้ย ขนมปัง !!!” ผมได้ยินเสียงทุกคนก่อนที่จะสลบไป







โอ่ยกว่าจะลงได้ ฝากติดตามด้วยนะค้าบ ขอบคุณนักอ่านทุกคนนะครับ ^_^

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 7.1) 2/5/14
เริ่มหัวข้อโดย: KoBKaB ที่ 02-05-2014 22:29:43

มรรคชอบหนมปังแน่ๆ เลย แต่หนมปังไม่รู้ตัว เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคับ  o13 o13

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 7.1) 2/5/14
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 02-05-2014 22:41:36

ขนมปังไม่รู้ว่าตัวเองโดนบอกรัก  แล้วมรรครู้ไหมว่าขนมปังไม่รู้อยู่ดี

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 7.1) 2/5/14
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 03-05-2014 16:53:12

 :mew1: :mew2: :mew4: :mew3:
เป็นกำลังใจต่อไปคับ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 7.1) 2/5/14
เริ่มหัวข้อโดย: Zonapellucida ที่ 03-05-2014 21:41:50

เอ่ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :katai4:

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 7.2) 12/5/14 // 22.19 p.m.
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 12-05-2014 22:14:54

ตอนที่ 7.2


“ไอ่สิ่งมีชีวิต อย่าเป็นไรอะไรไปนะเว้ย ตื่นมาคุยกับกูก่อน มรรคอย่าทิ้งกูไปดิ มึงไปแล้วกูจะอยู่กับใคร ไม่สบายก็ไม่คิดจะบอกกันบ้างเลยหรือไง อย่างนี้หล่ะน๊า ถึงเป็นแบบแบบนี้” ผมอุ้มขึ้นห้องพักอย่างรำบาก (ทุลักทุเลมาก ตัวใหญ่อย่างกับรถขนขยะ หนักเท่าเขาหิมาลัยเลย โอ่ยยย)

แต่จริงแล้วอ้อมจะมาช่วยแหละ ครูเอ็กซ์คุยธุระอยู่ ไอ่ผมจะให้อ้อมช่วยพยุงไปก็กะไร ผมเลยต้องโชว์พลังแรดเผือกแบกไอ่รถขนขยะนี้ขึ้นห้อง

 “มึงคงไม่เป็นอะไรหรอกนะ มึงออกจะแข็งแรงนี่ พักผ่อนแล้วคงจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง นอนก่อนนะ” ตอนนี้มรรคก็ยังหลับสนิท นิ่งๆแบบนี้ค่อยน่ารักขึ้นมาบ้าง หมาในปากคงจะไม่สบายด้วย ผมต้องเรียกสัตวแพทย์มารักษาด้วยไหมเนี่ย -3-

“ขนมปัง” เสียงของมรรคอยู่ในลำคอ แทบจะได้ค่อยได้ยิน // เหมือนเสียงคนกำลังจะตาย ตายไปก็ดีนะ oops!!!!!!!!!! (อารมณ์ไหนของมึงเนี่ย)

“มีไร จะเอาอะไร” ผมทำเสียงเหมือนมันยังสบายดี ผมไม่ได้เป็นพระเอกที่ต้องพูดไปพร้อมกับกุมมือของนางเอก(ที่เป็นผู้ชาย) ไว้หรอกนะ

“หนาว...” แล้วไง เกี่ยวกับกูไหมครับ ไปหาผ้าห่มมาเองดิ
แล้วผมก็เดินไปหยิบผ้าห่มอีกผืนที่ตู้เสื้อผ้า และผืนที่อยู่ที่เตียงของผมมาให้มัน // service ขนาดไหนเนี่ย รอให้มึงหายก่อนนะ
เดี๋ยวกูจัดเต็ม // เลวเนอะ ^^

“หนาว” มันส่งเสียงเรียกอีกครั้ง // คิดว่ามึงอยู่ขั้วโลกใต้หรอไงวะ ไอ่ซ๊าดดดดดด กูหาผ้าห่มให้มึงจนหมดแล้ว ต้องให้กูนอนกอดมึงไหม


…………ว่าแต่ ครั้งสุดท้ายที่จำได้ว่า กูเองที่เป็นคนไม่สบายนี่หว่า ไหนมาเป็นมันได้วะ..........


“อย่าไป อย่าทิ้งกูไว้ตรงนี้ อย่าปล่อยกูไว้คนเดียว อย่าทิ้งกูไป กลับมาก่อน” สงสัยเป็นเพราะพิษไข้หล่ะมั้ง // กูไม่ได้ไปไหนหรอก กูอยู่นี่ กูจะไปไหนได้หล่ะ เพ้อไปละมึง

“หนาว กอดกูหน่อย” ห๊ะ เมื่อกี๊มึงพูดอะไรนะ กอด? เร็วไปหนึ่งล้านปีแสงที่จะได้อ้อมกอดจากกรูว์

ผมนอนกอดมรรคอยู่นานทีเดียว (สุดท้ายก็ต้องยอมครับ เดี๋ยวมันตายห่าก่อน) แต่ก็ช่างมันเหอะ ผมไม่เคยกอดกับผู้ชายมาก่อน
ยกเว้นพ่อของผมกับเหล่าพี่ชายที่เคารพ


==========


“หลับสลายชะมัด กี่โมงแล้วเนี่ย” ผมเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาข้อมือที่อยู่หัวเตียง “นี่มัน บ่าย 3 โมงแล้วเหรอเนี่ย” สายตาของผมกลับมามองคนไข้ที่ยังหลับอยู่ “คงจะหลับสบายสินะ” // ตายไปก็ดี(อารมณ์ไหนของมึง?)

“คงจะต้องเช็ดตัวอีกรอบ” เอาน้ำมาสาดก็ดี จะได้ตื่น


...................ทำไมลุกยากอย่างนี้วะ ใครเอากาวมาทาตัวไว้เนี่ย.................


..................ผ้าห่มหายไปไหน จำได้ว่าผมเอามาตั้งเยอะ...............


   “โอ้ยหนมปังอย่างดิ้นดิ ให้มรรคนอนก่อน มรรคเพิ่งได้นอนเองนะ” เพิ่งได้นอนอะไรวะ ตัวเองไม่ใช่เหรอที่นอนหลับไปก่อน หายไข้แล้วยังมาปากดี

   “เดี๋ยวนะ มึงไม่ใช่เหรอที่หลับไปก่อน แล้วมาว่ากูกวนมึงคืออะไร” งงสิครับงานนี้ งงยิ่งกว่าข้อสอบแกะแพะอีก ให้ตายสิ ผมต้องทำสะพานโค้งแก้สมการไหมครับ

“อย่ามางัว มึงไม่สบายกูเลยต้องคอยดูแล แล้วมึงก็บอกว่าหนาว กูขี้เกียจหาผ้าห่ม กูเลยไปกอด ดีใจซะทูนหัวมีผัวหน้าตาดี” ห๊ะ
ไม่จริงใช่ไหม มันไม่สบายไม่ใช่เหรอ // จ้าๆ เจ้าพ่อหน้าตาดี ลองไปส่องกระจกอาจจะเจอญาติที่เป็นปลิงที่หายไปนานก็ได้นะ

“ไม่เชื่อ? ไปถามครูเอ็กซ์กับอ้อมได้เลย” มันท้าอย่างนี้ มันคงจะต้องเป็นเรื่องจริงแล้วแหละ

แสดงว่าที่ผมเห็นเมื่อตอนนั้น คือความฝันงั้นเหรอ ไม่นะ // ฝันเหมือนจริงเกินไปละ เฮ้ย บ้าแล้ว โว้ววว โป๊ก!!!!! โอ๊ย จะเขกหัว
ตัวเองทำไมเนี่ย ตั้งสติๆๆๆ

“เดินไปไหน?” กลับบ้านมั้งไอ่สิ่งมีชีวิต

“ไปห้องน้ำ แล้วไม่ต้องตามมาดูแลนะ กูไม่ตกท่อน้ำทิ้งหรอก”

ผมเดินไปในห้องน้ำเพื่อเอาผ้าไปชุบน้ำอุ่น (เพื่อเอามาเช็ดตัวเอง) เอี๊ยด........ ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอ๊ะ เปิดน้ำแค่นี้ทำไมเสียง
(ระบบน้ำแบบใหม่???) มันเหมือนฝนตกมากกว่า หลังจากที่เอาผ้าชุบน้ำเสร็จก็เดินออกมา มองออกไปยังหน้าต่างริมระเบียง

“จริงๆด้วยสิ ฝนตก”

“มา... เดี๋ยวเช็ดตัวให้” ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไรเลย มันแย่งผ้าจากมือผมไปซะงั้น -_- // กูเช็ดเองได้ ไม่ต้องมายุ่งโว้ย

“อย่าขยับดิวะ กูไม่เช็ดจนหนังกำพร้าจะหลุดหรอก” โอ้ยนี่ มันจั๊กจี้โว้ย มีแขนเช็ดเองได้ โถ่....


==========


“ซี๊ดอ้า โอ๊ยยยยยย”


“ทนหน่อยขนมปัง ทนหน่อย”


“โอ๊ยไอ่สัสมาเป็นกูดูสิ”


“ทนหน่อยหน่าอีกนิดเดียว ซี๊ดดดด”


“โอ๊ยยยยยยยยย”


“อ๊าม......”

.

.

.

.

“มึงมันเผ็ด มาเป็นกูดูสิ กูเผ็ดไม่ได้ ยังบังคับให้กินอีก” ไม่ได้ออกไปไหน สุดท้ายผมกับมรรคก็ต้องมานั่งกินข้าวแถวโรงแรม //อ้อมกับครูเอ็กซ์ไม่ได้ออกมาด้วยเพราะออกมากินกันแล้ว (ไม่ชวน เชรอะ)

ประเด็นคือร้านนี้เป็นร้านหมูกระทะ แล้วเมื้อกี้ไอ่สิ่งมีชีวิตมันแอบเอาหมูจิ้มน้ำจิ้ม (เผ็ดไปถึงดาวอังคาร) ให้ผมกินซะงั้น // ทางเดินอาหารผมไหม้หมดแล้วแหละ

ToT ช่วยด้วย ผมผู้น่ารักโดนแกล้ง ถ้ามันแกล้งผมอีกนะ เดี๋ยวจับหัวกดลงนาบเตาแล้วเอาตะเกียบทิ่มซะ จะได้สาสมที่มาทำกับ
ผู้น่ารักและน่าถะนุถนอมผู้นี้

“คิดอะไร จะเอาหน้ากูนาบทะกระเรอะ ยังเร็วไปอีกร้อยล้านปีแสงโว้ยย ไปรักษาปากตัวเองก่อนเถอะ ปากพองไปหมดแล้วน่ะ”
เป็นลูกเทพอะพอลโลเหรอ ทำนายความคิดกูจัง คิดราคาชั่วโมงละ 39 บาทด้วยไหม

ผมดื่มน้ำเข้าไปด้วยกะว่าจะพ่นออกมาใส่หน้ามันซะหน่อย ก็มันเผ็ดนี่ฝ่า คนบ้าอะไรกินเผ็ดขนาดนี้ เอาเนื้อจุ่มน้ำจิ้มเยอะขนาด
นั้นน่ะ - - ทำไมไม่ซดเขาไปเลยหล่ะ

“ไอ่ซ๊าสเอ๊ย” - - อยากปาตะเกียบไปทิ่มตาทะลุเมดัลลา ออบลองกาตา // ซักดอกไหม?

“อีกอย่างเรื่องปากพองหน่ะเหรอ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ เพราะบางที คงจะหาปากคนแถวนี้มารักษาอาการปากพองหล่ะ” - -  กู
อ่านมาจากตำราไหนมาเนี่ย - - // คือผมอยากแกล้งมันบ้างไรงี้ ก็ทำหื่นบ้างซะหน่อย เผื่อมันกลัว จะได้ไม่ทำไรทำนิงนี้อีก 555+

“555+ กลัวหราจร๊า ที่ร๊ากกกกก เอาดิ” มันลุกขึ้นแล้วโน้มตัวหาผม มือของมันก็มาจับที่ใบหน้าอันบอบบางคล้ายพื้นถนน ผม
พยายามเบี่ยงออก แล้วมันก็กลับไปนั่งที่เดิม แล้วก็เริ่มกินต่อ เส้นขนพร้อมใจกันลุกพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายเลยทีเดียว ตัวสั่น
เล็กน้อยขนาด 2 ริกเตอร์

เอ่ออออออออออออออออออออออออออออออ.............มันไม่กลัว แต่มันคิดจะเอาจริง T_T ผมกลัวสายตามันจริงๆเลย พวก
โรคจิตชัดๆ

“เป็นอะไรไป เขินเหรอไง เป็นการเอาคืนแบบแถมให้ ไม่คิดตังค์น๊า...” ผมหันไปมองหน้าเจไดต์ ผมเห็นรอยยิ้มที่มีความทะเล้น
แฝงอยู่ พูดง่ายๆ หน้าตากวนตีน

“ใครเขินมิทราบ” ไปแทะตะเกียบเล่นไปเถอะ

“จ้ะๆ ไม่เขินก็ไม่เขิน ว่าแต่ทำไมต้องพามากินหมูกระทะตอนอากาศร้อนด้วยเนี่ย” หุบปากแล้วกินต่อไป ถ้าไม่อยากเจอ
ตีน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!












ผมขอโทดค้าบ ตอนนี้สั้นไปหน่อย แล้วผมไม่ค่อยว่างจริงๆ ผมจะอัพนิยายทุกวันจันทร์นะครับ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 7.2) 12/5/14 // 22.19 p.m.
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-05-2014 22:24:45

ฮือออ มันสั้นทุกตอนเลยค่ะ T T

คิดถึงหนมปังกับมรรคน้าา


ส่วนหนูอ้อม....มือที่สามทุกทีอ่ะ ชิ่วๆ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 7.2) 12/5/14 // 22.19 p.m.
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 12-05-2014 22:29:28

มีดูแลกันแกล้งกัน แต่น่ารักมากคู่นี้แต่ขนมปังก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดี แต่หนมปังเป็นแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ :กอด1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 7.2) 12/5/14 // 22.19 p.m.
เริ่มหัวข้อโดย: Zonapellucida ที่ 13-05-2014 13:29:14

แต่ละตอนสั้นจริงๆ TTT_TTT

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 8) 20/5/14 // 12.41 p.m.
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 20-05-2014 12:44:43

ตอนที่ 8


ในที่สุดวันที่ผมต้องขึ้นเขียงก็มาแล้ว...............................วันนี้ของเดือนนี่เอง 5555+

เริ่มต้นงานด้วยการที่ครูเอ๊กซ์พาเข้ามาที่สนามสอบ คือแบบอากาศดีมาก มีคุณค่าต่อปอดเป็นที่สุด อาหารตาคือแบบ สาวๆมอปลายน่ารักๆ เพียบเลย อยากทำความรู้จักชะมัด คือผมไม่ได้เจ้าชู้นะ แค่เป็นคน Friendly เท่านั้นเอง อยากมีเพื่อนเยอะๆ ออก
จะดี

ก่อนเริ่มสอบเค้าก็พูดเปิดงาน ข้อควรปฏิบัติ นั่นโน่นนี่ บลาๆๆๆ....... ไม่จำเป็นต่อสมงสมองเบย แต่สิ่งที่จะทำให้ผมไม่มีสมาธิก็คงจะเป็นอ้อมนี่แหละ นั่งข้างขนมปังผู้น่ารักด้วย >< ได้แค่มโนแจ่ม จงจินตนาการเท่านั้นแหละเนอะ คงทำได้แค่นี้แหละ เค้ามีแฟนแล้ว เราจะไปทำยังไงได้หล่ะ

กรี๊ง......................................... “เริ่มทำข้อสอบได้ค่ะ” // ผมรู้ครับ มันคงไม่ใช่สัญญาณเตือนเข้าเรียนแน่ๆหรอกป้า _ _ ผม
บอกไว้ก่อนนะครับ ข้อสอบได้มาชุดเดียว แต่ฉีกแยกมำใครทำมัน อ้อม(ที่รัก)เอาชีวะไปทำ อีกคนช่างมันเหอะ ผมได้ฟิสิกส์กับดาราศาสตร์มาแหละ เจ๋งปะหล่ะ

ไอ่เห้..!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อยากจะร้องเป็นภาษานกฮัมมิ่งเบิร์ด อะไรของมันวะเนี่ย โจทย์ฟิสิกส์ข้อแรกยาวไปไหม T_T คือยาวกว่าเส้นทางจากเชียงใหม่ไปยะลาอีก

“จงอธิบายสเปกตรัมของรังสีเอ็กซ์ (2 คะแนน)” โอ้ย..........ง่ายไปไหม คือให้หลับตาเขียนยังได้เลย(ขี้โม้ไปไหม 5555+) ข้อย่อยมาอีกเป็นหางว่าวจุฬา เช่น จงอธิบายความไง่สมบูรณ์ของทฤษฎีอะตอมของบอห์เอย คำนวณนั่นโน่นนี่ ง่ายดีออก

แต่ประเด็นคือ ยิ่งทำยิ่งยาก ยิ่งยากยิ่งงง ยิ่งงงยิ่งโง่ คือแบบมึงเอาความรู้จากบรรพบุรุษไหนมาโอ้ย ให้ตายเหอะ กูเรียนมอปลายโว้ย ไม่ได้เรียนมหาลัย (ออกยากเหมือนใครซักคน) เดี๋ยวประท้วงกรรมการอ่ะ ว่าข้อสอบยากเกิน แบบหลักความไม่แน่นอนของอิเล็กตรอนไรเงี้ย ผมรู้แค่พื้นฐาน แต่แม่งถามลึกกว่ามหาสมุทรแปซิฟิกอีก TT
.
.
.
.
.
.


ผ่านไป 3 ชั่วโมง......หมดเวลา และให้ลุกออกจากห้อง ผมวิ่งออกจากห้องก่อนไม่รอทั้งเพื่อนร่วมทีมสองคน ถ้ารอคงจะมี
เหตุการณ์น้ำท่วมห้องสอบแน่! คีบับ ปวดฉี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่ไหวแล้วจริงๆ


==========


“โอ้ย” ใครมาบังอาจเดินมาขวางทางน้องขนมปังผู้หล่อเหลาวะ

“ขนมปังเดินดีๆหน่อยดิ” ใครวะทำไมรู้จักชื่อผม ใครเอาไปสลักไว้ที่หน้าผากหรือไง

เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


==========


อาเฮีย ผมขอเอาก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กแห้งน้ำตก ผักนิดนึง ลูกชิ้นเยอะๆ // เมื่อกี้ไม่ได้พูดนะครับ แค่ชี้นิ้วบอกเอานั่น ไม่ใส่นี่ 555+ รักษาคอนเส็ปต์แปป  // ผมนั่งลงบนก้าวอี้ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าโรงแรมที่พัก ที่นี่อร่อยสุดติ่งเลยหล่ะ(มีคนบอกมา) ทำไมหน่ะ
เหรอ อาเฮียที่นี่เค้าใจดีมาก เค้าให้ลูกชิ้นตั้งเยอะแหนะ(มีคนบอกมาอีกที)

ผ่านไปไม่นาน (ประมาณชาตินึง).......... ก๋วยเตี๋ยวของผมได้ละ กลิ่นหอมกระเทียมเจียวช่างยั่วน้ำลายผมจริงๆ

หลังจากสอบเสร็จครูเอ๊กซ์ก็พากับโรงแรมเพื่อพักผ่อนทันทีครับ ไม่ได้พาไปเที่ยวไหน เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ครูจะพาไปเอง เย่! // ตอนนี้สองทุ่มครับ คนในร้านเยอะมาก ทุกคนมีคนคุยด้วยในโต๊ะมีแค่โต๊ะของผมเท่านั้นแหละที่นั่งคนเดียว เหงานะเออ (ผมขอครูเอ๊กซ์ออกมา บอกว่ามาเจอเพื่อน แต่ผมไม่ได้บอกมรรคหรอกนะ)

 “.....ขวับ....” อ้าวเฮ้ย ไอ่เกรียนที่ไหนมันมาบังอาจขโมยลูกชิ้นของเจ้าชายขนมปังฟระเนี่ย ผมหันไปตามเส้นทางของแขนที่ชักกลับไป ซึ่งก็ผมตกใจกับคนข้างหน้า // ไอ่เลว ไม่มีปัญญาจะซื้อกินหรือไง (ได้แค่บ่นในใจเท่านั้นแหละ)

“มาก่อน ไม่แฟร์เลย ไอ่ยีราฟแคระ ขนมปังขึ้นสนิม” คนที่เอาลูกชิ้นผมไป มันเอาลูกชึ้นที่มันขโมยไปเข้าปากมันเฉยเลย อ้าวววววเฮ้ยยยย มึงเอาของกูไปกินได้ไง มันยังทำหน้ากวนTEEN ผมอีกอ่ะโอ้ยย // ไอ่สัตว์กูมาก่อนแล้วมันผิดกฎหมายมาตราไหนวะ มึงมาช้าเองนี้หว่า มีหน้ามาด่ากูอีก แล้วอีกอย่างขนมปังบ้านพ่องขึ้นสนิมได้

“โหยยอย่าทำหน้าไม่รับบุญอย่างนั้นดิ ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงเค้าปร่ะ” หน้าผมเหมือนดูหนังน่าเบื่อติดต่อกัน 3วัน 3 คืน พอวันที่ 4 ก็โดนรถเหยียบหน้าอีกที คีบับผมไม่ค่อยสบอารมณ์เล้ย เวลาเจอมันเนี่ย เจอทีไรมีเรื่องทุกที ครั้งที่แล้วเจอกัน
แต่ก็นะ นานๆครั้งเจอกัน คิดถึง........ความซวยที่หายไป

“รู้นะ ว่าคิดถึงเค้า แค่เค้าอยากมาเจอเพื่อนสุดที่รักของเค้าอ่ะ เค้าต้องมีธุระด้วยเหรอ” โอยอี_ _ ย ดูทำหน้าเข้าสิ ถ้าผมคิดไม่ผิด มันคงทำตาเป็นประกายเหมือนแมวอ่ะ (แมวผสมเต่ากาลาปากอสอ่ะนะ) // อย่าทำเถอะ ขอร้อง

เอ่อ ผมลืมแนะนำตัวมันสินะ มันชื่อบอย (ชื่อโหลมาก) มันเป็นเพื่อนสนิทของผมอีกคนสมัยมอต้น  พอมอปลายมันก็ย้ายโรงเรียน รูปร่างเหรอ ผมอธิบายไม่ถูกอ่ะ หน้าเหมือนคนตะวันออกกลาง สูงเป็นเปรต เป็นนักกีฬาอีก เฮ้อออออชีวิตผมทำไมรู้จักแต่คนเป็นนักกีฬาวะ

มีไรพูดมา? ผมไม่อยากพูดมากมายไร เพราะตอนนี้ผมหิวมากเลยต้องรีบทำหน้าตัดบทพูดมันก่อน

“คืออีกสองเดือน จะกลับบ้าน ว่าจะไปฉลองกันหน่ะ เลยมาบอกไว้ก่อน” มันพูด พร้อมกับใช้มือหยิบลูกชิ้นในชามก๋วยเตี๋ยว 1 ลูกเข้าปากมัน // ใช้ตะเกียบก็ได้นะ

“อึมๆ” ผมพูด แล้วมันก็หยิบไปกินอีกลูก โอยยย มึงจะเอาไปกินเลยม๊ายยยย

“มีอีกเรื่อง ช่วยสอนเรื่องนึงหน่อย เราไม่ค่อยเข้าใจ” ห๊ะ ร้อยปีพันปีไม่เคยถามเรื่องเรียน ทำไมมาถามได้วะ เก่งที่สุดในสายชั้นตอนมอต้นเลยนะ

??????????????????????????????????????????????????? เครื่องหมาย ? สลักเต็มใบหน้า

“สอนคำว่า รัก อ่ะตัวเอง อะหึ่ยยยยยยยยย” โพ่ง เดี๋ยวพ่อจะเอาลูกชิ้นยัดแทนลูกตา แล้วเอาลูกตาโยนลงหม้อก๋วยเตี๋ยวซะ 5555+ น้ำซุปคงหวานแปลกๆ

“บอย ดูปากกูดีๆนะคะ ///รัก..............พ่อง!!!!!!!!!\\\”
.
.
.
.
.
.

พวกเรานั่งกินกันไปซักพัก (มันสั่งถ้วยของมันแล้ว) ก็ถามเรื่องไร้สาระทั่วไป ความเป็นอยู่ ตามภาษาผู้ชายวัยฮอร์โมนล้นทะลัก ผมว่าชิวดีนะ เปิดใจกัน มันยิ่งทำให้ผมดูไม่ได้ห่างจากบอยเลยจริงๆ

“ได้ข่าวว่านายกับเบลล์เลิกกันแล้วเหรอ” เอิ่มผมถามแรงไปมั๊ย แต่เรื่องนี้จากการไปส่องทวิตเตอร์มัน มันสิ่งกลิ่นมาเตะจมูกผมถึงเรื่องนี้นี่สิ

“ว่าไงนะ มึงคงจะไปได้ยินข่าวที่ผิดมาแล้วหล่ะ กูกับเบลล์ไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วจะเลิกกันได้อย่างไร” เหมือนมันจะตกใจมากครับที่ผมถามออกไป // ก็คนมันสงสัยนี่หว่า ถ้าไม่ถามให้ผมไปถามกูเกิลเหรอ ค่อยจะได้คำตอบหน่ะ ผมเงิบอยู่เล็กๆนะ ผมนึกว่ามันคบกับเบล์ซะอีก

เบลล์เป็นเพื่อนของบอยครับ สนิทกันมาก เบลล์กับบอยมันย้ายไปโรงเรียนเดียวกันครับ พ่อแม่ของทั้งสองคนสนิทกันไรงี้ก็เลยแบบ อยากให้ลูกอยู่ด้วยกัน >< คนผมคิดว่ามันสองคนคบกัน โถ่ เสียดายจัง

“อ้าวเหรอ แล้วที่แต่ก่อน เห็นสนิทกันอ่ะ คือไม่ได้เป็นอะไรกันเหรอ ทุกคนในห้องนึกว่าเป็นแฟนกัน แล้วเห็นตอนนี้ห่างๆกัน นึกว่าเลิกกันแล้วซะอีกนะ” ไอ่ตอนที่เห็นหน่ะ มีแต่ผมเท่านั้นแหละที่เห็น แต่ต้องชักเพื่อนมาด้วย เดี๋ยวหาว่าผมไม่มีมารญาติ ผมแค่
ดูความเคลื่อนไหวแค่นั้นเอง

“โอ้วววว ข่าวคงผิดแล้วหล่ะนะ” แต่ข่าวผิดทำไมสายตามันเศร้าแปลกๆวะ มีหนูตายในชามก๋วยเตี๋ยวเหรอ? หรือว่ากำลังสดุดีให้เส้นใหญ่ในชาม?

“5555+ (ผมหัวเราะกลบเกลื่อน) แล้วตอนนี้บอยมีใครที่ชอบหรือเปล่า” ผมถามครับ อันนี้ผมมั่นใจว่าผมจะได้คำตอบแน่ๆ ฟัน
เฟิร์ม

“ไม่มีหรอกนะ 555+” บอยมันปฏิเสธ // อ่าว กระทู้นี้แป้ก ไม่ผ่าน

“ไม่ต้องปิดหรอกมึง กูรู้นะว่ามึงเป็นคนยังไง บอกกูมานาวววววววววววววววววววววว”

“กูไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยเดิม มันเป็นครั้งที่กูไม่อยากจะนึกถึงนะ มึงคงเข้าใจ” คือมันไปบอกเพื่อนคนนึงว่ามันชอบ
ใคร แล้วคนนั้นก็เอาไปประกาศขึ้นเป็น Topic ประจำสัปดาห์ จนฝ่ายหญิงบอกเลิกยุ่งกับมัน มันเสียใจมากที่ไปเชื่อใจคนประเภท
นั้น ผมก็ไม่ชอบนะ มันน่าจะโดนกับตัวเองบ้างจะได้รู้ว่าเป็นยังไง

“มึงไม่เชื่อใจกูเหรอ มึงก็รู้ว่ากู นายขนมปังเป็นคนยังไง กูไม่ขายเพื่อนหรอกเว้ย” แหะๆ ผมไม่ใช่คนประเภทนั้นจริงๆนะ ทุกคน
บอกความลับกับผมได้นะ ยินดีๆ

“กูรักเบลล์ว่ะ” มันหลับตาพูด มือก็กำตะเกียบเอาไว้แน่นเลยหล่ะ สงสัยคงจะเขินหรืออายก็ไม่รู้นะ

“กูว่าละ เรดาร์กูไม่เคยพลาด กูรู้ว่าใครชอบใคร และใครคิดยังไง 555555+”

“แต่คงได้แค่ปรบมือข้างเดียวหล่ะนะ คนอย่างบอยเหรอจะมีใครมาสนใจ เฮ้อ.....” จู่ๆ ตาของบอยก็เหมือนจะมีน้ำตาเลยหล่ะครับ
มันเป็นคน sensitive มากเลยหล่ะครับกับเรื่องนี้ // มามาให้ป๋าปลอบ.....

“เฮ้ยอย่าร้องไห้ดิ เดี๋ยวกูก็ร้องไห้ตามไปหรอก ไม่เป็นไรไม่ต้องพูดแล้วก็ได้” ผมพยายามปลอบใจแล้วนะครับ ผมลุกเข้าไปกอดบอยเลยครับ ผมคิดว่าวิธีนี้คงจะทำให้บอยมีความรู้สึกที่ดีขึ้นครับ

มันเป็นน้ำตาของลูกผู้ชายที่ให้กับผู้หญิงคนนึง  ถึงบรรยากาศของร้านจะไม่น่าเป็นที่ที่จะระบายความรู้สึก แต่ก็ don’t care ไม่
สนใจหรอก ในโลกของนายขนมปังตอนนี้มีแค่ ผมกับบอยเท่านั้น คนอื่นจะคิดยังไงผมไม่ถือหรอก เพราะนี่มันคือมิตรภาพและ
ความรู้สึกที่ผมที่ให้มัน


“อย่าไปกังวลกับมันนะมึง ถ้าสิ่งไหนใช่ และเป็นของเรา ยังไงมันก็จะติดเทอร์โบเข้ามาหาเราเอง ถึงมันจะแวะปั๊มบ้าง แวะซื้อ
ของบ้างไรบ้าง แต่มันก็ยังเป็นของเรา สิ่งไหนที่ไม่ใช่ ต่อให้นั่งยานความเร็วแสง ผ่านการบิดโค้งของอวกาศ เราก็ไม่สมหวังหรอก
นะ เชื่อกูดิบอย” มันคำพูดของพี่พายชัดๆ ผมของก็อปมาให้เครดิตเรียบร้อยละ

 “กูน่ะรักเบลล์มาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ที่เราทำงานด้วยกันที่ต้องกลับบ้านดึกบ้าง แต่กูก็มีความรู้สึกที่ดี มันเหมือนกับมีความผูกพันแบบที่บอกไม่ถูกว่ะ แต่ช่วงหลังนี้มา เหมือนมันจะไม่ค่อยพูดกับกูเลย มันรังเกียจกูหรือเปล่า แค่มองหน้ามันยังไม่มองเลย กูแค่
ต้องการคุยด้วย แต่ทำไมทุกครั้งที่มองหน้า กูรู้สึกเหมือนมีอะไรซักอย่างมาทำให้กูเศร้าลง” ยิ่งพูดเหมือนมันก็ยิ่งจะร้องไห้ครับ

“มันคงไม่ขนาดนั้นหรอก เชื่อเถอะมึง เดี๋ยวมันคงจะดีขึ้นเองหล่ะนะ”

แต่ก็ใช้เวลานานพอสมควรเลยหล่ะครับกว่าที่บอยมันจะกลับมาเป็นปกติ คือเหมือนมันจะเก็บกดมามาก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น
มันมักจะเก็บความรู้สึกไว้เพียงคนเดียว ไม่ยอมบอกใคร น่าสงสารมากเลยครับ วันนี้คงจะทำให้บอยรู้สึกดีขึ้น เพราะได้ระบาย
ความรู้สึกออกมา ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีนะครับ ดีกว่าการเก็บไว้คนเดียว แต่สาเหตุก็มาจากเหตุการณ์นั้นที่ผมเล่าใหฟังนั่นแหละ

“ขอบใจนะขนมปัง ที่ให้กำลังใจกูอยู่เสมอ” บอยคลายกอดของผมแล้วมาจับมือของผมแทนครับ

“ไม่เป็นไรหรอกนะ เพื่อนกัน 555+”

 “กูเข้าใจละว่าทำไมมึงออกมาโดยที่มึงไม่บอกกู” เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธดังขึ้นมาครับ ผมพยามยามหาต้นเสียง (ใครมา
บังอาจเรียกชื่อผม) “แบบนี้ใช่มั๊ย คนที่มึงชอบน่ะ ขนมปัง!!!! // ไม่ต้องมาทำเป็นงง มึงมีคนที่ชอบแล้วใช่มั๊ยหล่ะครับ แล้วการ
ที่มึงไม่ตอบรับรักกูเพราะเหตุนี้ใช่มั๊ย” ห๊ะ ยิ่งพูดมันยิ่งพูดจาหยาบคายมากขึ้นเท่านั้น

เอ่อ สัสมรรคครับ มึงเป็นเหี้ยอะไรมาครับ มึงบอกรักกู บอกตอนไหน บอกทำไมกับผู้ชาย???????

“หึ กูเข้าใจละ” น้ำเสียงของมันแลดูเหยียดหยามมากเลยครับ พูดจบมันก็เดินเข้ามากระชากตัวผมออกจากบอยเลยครับ มันทำไม
ทำรุนแรงกับกูอย่างนี้ล่ะ

“ลาก่อนนะบอย คนนี้อ่ะ เมีย – ของ - กู” มันเน้นประโยคหลังมากครับ พูดจบมันก็แบกผมขึ้นบ่าและพาเดินออกไปจากตรงนั้น
ครับ ผมจะทำยังไงดี ผมเหลือบไปมองบอย เหมือนมันงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น










==========
กราบเท้านักอ่านที่เคารพ ที่ลงนิยายช้ากว่า 1 วัน ผมน้อมรับผิดทุกคำครับ  :hao5:
เมื่อวานไม่อยู่บ้านเลยไม่ได้เอามาลง ขอโทษด้วยครับ
ฝากติดตามด้วยนะครับ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 8) 20/5/14 // 12.41 p.m.
เริ่มหัวข้อโดย: KoBKaB ที่ 20-05-2014 15:13:47

หึงเขาละสิ นายมรรค  :hao6:  :laugh:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 8) 20/5/14 // 12.41 p.m.
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 20-05-2014 21:27:25

 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
มาต่อแล้ว T_T

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 9) 27/5/14 // 00.34 a.m.
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 27-05-2014 00:31:22

ตอนที่ 9


……………. คนนี้อ่ะ เมีย – ของ - กู ……………. ก็รู้อยู่หรอกนะ ว่าพูดเล่นๆตามประสาคนปากทากดูดเลือด แต่ที่ใส่อารมณ์แบบนั้น เพื่ออะไร แล้วต้องการอะไรกันแน่


“เดี๋ยวกูจะทำให้มึงเป็นเมียกูเดี๋ยวนี้แหละ” อะไรนะ พูดอะไร กินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่าเพ่ มันสยองรู้ไหม(วะ) คนบ้าอะไรพูดแบบนี้กับผู้ชาย // แต่แม่งคนทั้งร้านแม่งมองผมเกือบทุกคน มองตรูทำไมวะ ไม่มีใครฆ่ากันหรอก กินข้าวต่อไปเถอะ

ไม่นานหรอก มันก็ถึงโรงแรม (มันเดินเร็วเวอร์ คนจะวิ่งอยู่ละ) มันพาผมเข้าห้อง มันใช้อีกมือของมันล็อคห้องไว้ // ไอ่นี่มันเอาแรงมาจากเฮอร์คิวลิสเหรอวะ// แล้วมันก็จับผมเอาหลังชนประตูอย่างแรงเหมือนกับตอนก่อนมาเด๊ะ

“ไปกินข้าวไอ่บอยทำไม” กูควรตอบมึงยังไงเนี่ย ก็มันเพื่อนกูปะ อีกอย่างมันก็เป็นเพื่อนมึงด้วย ไปกินข้าวด้วยกันแค่นี้มันผิดกฎหมายด้วยเหรอ

“แล้วกินอะไรหรือยัง” ไอ่ควา_ ไปร้านข้าวกูควรได้เสื้อผ้ากลับมาใส่มั้ง // ผมไม่อยากคุยกับมันตอนโกรธหรอกนะ ยิ่งพูดด้วยยิ่งฟังไม่รู้เรื่อง ว่าแต่ไปโกรธอะไรมา ตุ๊กตาไม่เล่นด้วยเหรอ????

ผมเหมือนรู้สึกร้อนๆที่หน้า(สงสัยอากาศคงร้อน) ก่อนที่จะรีบใช้แรงที่น้อยนิดของผมรีบผลักไอ่สิ่งมีชีวิตออก มันไม่ได้ขยับเลย
ซัก 1 เซนติเมตร (ตัวแข็งไปไหม) โถ่ว้อยย ผมทำอะไรมันไม่ได้เลย มันต้องการอะไรกันแน่

“แล้วไปทำไมไม่บอกรู้มั๊ย.............เป็นห่วง” อย่าดรามาเลยพ่อคู๊ณณณณณณ

“กูบอกมึงแล้ว เขียนโพสต์อิทไว้ที่ตู้เย็น ทำไมไม่ไปอ่านวะ คือมึงหลับแล้วกูควรปลุกมึง?” ในที่สุด ผมก็มีบทกับเขาซักที ให้ตาย
สิ คนอุตส่าห์บอกแล้ว ติดไว้อันตั้งใหญ่

“ไม่รู้หล่ะ กูอยากให้มึงบอกออกมาจากปาก ไม่ใช่เขียนอะไรทิ้งแบบนี้ กูรู้สึกไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนตอนที่เราเพิ่งขึ้นมอปลาย
มึงรู้ไหมตั้งแต่ขึ้นมอหก กูรู้สึกมึงอยู่ที่โลก แต่กูอยู่ที่ดาวอังคาร”

“มึงคิดอย่างนั้นจริงเหรอ คิดว่ากูออกห่างจากมึงจริงเหรอ ลองส่งกระจกดูสิ ใครกันแน่ที่ออกห่าง”

มันเลื่อนริมฝีปากไปจูบผม มันเป็นสัมผัสที่บางเบา ความโกรธที่พุ่งพล่านหายออกไปหมดแล้ว ผมไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกยังไง มันมีแต่เส้นยาวๆที่พันกันไปมาในสมอง ผมจูบกับเพื่อนสนิทเป็นครั้งที่สองแล้วเหรอ

มันแปลกสินะที่ผู้ชายจูบกัน แต่ผมไม่ได้ปฏิเสธหรอกที่จะบอกว่ารู้สึกดี แต่มันก็ยังแปลกๆอยู่นะที่มีลิ้นของคนอื่นมาเล่นกับลิ้นของ
ผมในปากของตัวเอง มันเหมือนสิ่งแปลกปลอมที่สมองต้องการที่จะต่อต้าน แต่ร่างกายนี่สิ เหมือนจะยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ขนมปัง กูรักมึง" มันเลิกจูบแล้วก็พูดประโยคหนึ่งออกมา // ห๊ะ อะไรนะ พูดใหม่อีกที่ดิ๊

"..มึง...ว่าไง..นะ"

“ก็กูรักมึงไง” ถ้าในการ์ตูนคงทำหน้ามรรคมีผมตรงหน้ามามาบังหน้าผากกับตา แล้วทำเป็นสีดำๆ อันนี้คือหน้าของมันตอนนี้ชัดๆ

“อย่าพูดอย่างนี้ มึงเป็นแฟนกับอ้อมอยู่ ถ้าอ้อมได้ยินอย่างนี้แล้วอ้อมจะคิดยังไง” ผมไม่ได้ว่าอะไรมันหรอกครับที่มันมีความรู้สึกแบบนี้กับผม ผมก็ขอบใจ แต่ที่ผมยอมไม่ได้ คือถ้าอ้อมได้ยินแบบนี้ อ้อมจะต้องเสียใจมากแน่ๆ มีอย่างที่ไหนที่จะรู้สึกมีความสุข
กับการที่แฟนตัวเองไปบอกรักกับ(ผู้ชาย)คนอื่น

“ทำไมจะพูดไม่ได้หล่ะ ในเมื่อกูกับอ้อมไม่ได้เป็นอะไรกัน” ห๊ะผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหม อ้อมยังโสดอยู่ TT

“จริงๆเหรอ”

“ใช่ แต่ตอนนี้ มึงจะเป็นเมียกู”

ผมจะพยายามพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า เพราะไอ่สิ่งมีชีวิตกำลังเล้าโลมผมอยู่โดยการใช้ลิ้นไล้เลียไปยังซอกคอของผม ผมพยายามขัดขืน แต่ร่างกายของผมกลับไม่มีแรงไม่รู้ว่าเพราะคนตรงหน้า หรือสิ่งที่เพิ่งได้ยินเมื่อกี้ ที่ทำให้ร่างกายรู้สึกมีความสุข // ผม ทุบ ตี ต่อยมันยังไงมันก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย สัสเอ้ย!!มึงยังเป็นคนมั๊ยวะ


...............รู้สึกดี เพราะอะไร ผมแยกไม่ได้................


ก่อนที่จะไล้เลียลงมายังยอดอกของผมพร้อมกับใช้ลิ้นไล้วนบริเวณรอบจุดไวสัมผัส ไนท์ใช้ลิ้นขมเม้นเค้นคลึงมันอย่าเบาๆ เรียกเสียงครางให้กับผมเป็นอย่างมาก ผมรู้สึกว่าตัวเองอยากที่จะปลดปล่อยไปกับแรงอารมณ์เหลือเกิน

การก่อจลาจล ที่หน้าประตูทำให้ของบริเวณนั้นกลายเป็นสมรภูมิแห่งความรัก???????? ที่ผมก่อกับไอ่มรรค

มันไปเอาการกระทำแบบนี้มาจากไหน แล้วไม่ทันไรน้ำสีขาวขุ่นก็ทะลักออกมาจากส่วนนั้นของผม ผมหอบหายใจด้วยความเหนื่อย เหนื่อยจริงๆ

“ขนมปัง มรรคขอทำต่อนะ” ผมไม่ทันจะได้ตอบอะไร มันก็เริ่มทำต่อ // แล้วมึงถามกูทำไมวะคะ


...................................มันทำอะไรผม..........................................


ตั้ง.....สติ ผมควรที่จะหยุดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี่ไหม ผมรู้สึกไม่ค่อยดีที่มีอะไรกับผู้ชาย ผมควรหยุด

“มรรค หยุดเถอะ มันไม่ดี” มันไม่ฟังผมเลย หูหนวก?????????????

แต่ยังไม่ทันได้ผมจะพัก ไอ่สิ่งมีชีวิตก็ค่อยๆ เลื่อนลิ้นร้อนๆไปยังส่วนที่อ่อนไหวของผมก่อนที่จะครองครองมันด้วยโพรงปากของ
มัน ผมสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะเลื่อนมือทั้งสองข้างไปจิกทึ้งเส้นผมทั้งทุบ ตี ถีบ ดัน ไอ่สิ่งมีชีวิต จนมันผมยุ่งเหมือนรังนก มันยังคงไม่สนใจกับท่าทางของผมเลย

 มันยังคงค่อยๆใช้ลิ้นเค้นคลึงส่วนนั้นของผมจากส่วนปลายค่อยๆไล้ลงมาตามความยาว ผมต้องร้องครางพร้อมกับยกสะโพกของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้ผมรู้สึกว่าทั้งตัวสั่นไปหมด ผมได้แต่ดิ้นพร่านๆไปกับการกระทำของไอ่มรรค ผมร้องครางพร้อมกับปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาอีกครั้งหนึ่ง

ก่อนที่จะสอดแทรกนิ้วมือที่เรียวยาวเข้าไปในช่องทางเข้าของผมอย่างช้าๆ นิ้วแรกเข้าไปผมต้องร้องขึ้นเพราะความเจ็บ ดิ้นไม่หยุด ต่อจากนั้นนิ้วที่สอง และ สาม ก็ตามกันไป หลังจากนั้นมันก็ไม่รอช้ารีบเอาส่วนนั้นของตัวเองเข้าแทนที่นิ้วเรียวยาวของตัวเอง มันค่อยๆสอดแทรกส่วนนั้นของตัวเองเข้าไปในช่องทางแคบของผมและกระแทกมันเข้าไปจนสุด

"อ๊า...มรรค....มึง....เอา....ออก....ไป....จาก.....ก้น......ของ....กะ....กู.......เดี๋ยว
นี้.......กู......เจ็บ......สัส.....เอา....ออก....ไป...." ผมร้องขอมันครับ แต่เสียงของผมตอนนี้หน่ะ มันแทบจะไม่เป็นประโยคแล้วครับ ผมเสียว เอ้ย ผมเจ็บไปหมดแล้ว

“หึ กูไม่ปล่อยมึงไปให้ใครหรอกเว้ย ที่รัก เมียของกู” มีเหรอครับที่มันจะเอาออก

“ใครเมียมึง กูไม่ได้อยากเป็นเมียมึง ปล่อยกู” ตาของผมเหมือนมีน้ำใสๆไหลออกมาครับ ผมเจ็บ และโกรธมันมากที่ทำกับผม
แบบนี้


“มึงต้องเป็นเมียกูขนมปัง” มันพูดขึ้นด้วยความโกรธ

“แล้วทำไมมึงต้องทำกับกูแบบนี้” ผมจะร้องไห้แล้วครับ ทำไมมันต้องทำกับผมรุนแรงขนาดนี้ด้วย

“ก็กูหวงมึงไง” มันทำหน้าตาจริงจังมาเลยครับ

“มึงจะหวงกูทำไมในเมื่อกูกับบอย......”

“มึงอย่าพูดชื่อนั้นให้กูได้ยิน” มันโกรธผมมากเลยครับ จนผมกลัวมันเลย ทำไมมันต้องทำแบบนี้ด้วย ไม่รอช้ามันรีบขยับแก่นกายของตัวเองจากช้าๆแล้วค่อยๆขยับให้เร็วขึ้นจนถึงสุดขีดของความเร็ว

“....” ผมไม่กล้าพูดอะไรออกไปเลยครับ

 "ถึงมึงจะเกลียดกูที่ทำแบบนี้ แต่กูก็รักมึงนะ" ไอ่มรรคกระซิบอย่างเศร้าๆก่อนที่จะเคลื่อนแก่นกายของมันอย่างเป็นจังหวะ

ผมพยายามที่จะปรับการหายใจของตัวเองพร้อมกับร้องครางไม่เป็นศัพท์ ภายในห้องบัดนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงครางของผมกับมัน

สติเหมือนจะหายไป ในหัวโล่งไม่มีสิ่งได้ประมวลผลออกมา จนผมหมดสติออกไปที่สุด












===============================
ผมมาต่อแล้วนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ นิยายผมเอาลงทุกวันจันทร์นะคร้าบบบบบ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 9) 27/5/14 // 00.34 a.m.
เริ่มหัวข้อโดย: KoBKaB ที่ 27-05-2014 01:58:02

น้องหนมปังเสร็จมรรคสะเเล้วสิ  :pighaun: :m25: :oo1: แต่ว่ามันค้าง :z3: :z3: :z13:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 9) 27/5/14 // 00.34 a.m.
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 27-05-2014 07:39:36

อ่า ค้างอ่ะ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 9) 27/5/14 // 00.34 a.m.
เริ่มหัวข้อโดย: padthaiyen ที่ 27-05-2014 15:07:33

และแล้วขนมปังก็โดนมรรค :oo1:
แล้วจะเป็นอย่าไงต่อ ขนมปังฟื้นมาจะหนีไหม :hao5:
หรือว่ายอมรับได้

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 10) 3/6/14 // 00.45 a.m.
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 03-06-2014 00:43:51

ตอนที่ 10


“โอ้ย.......” เป็นคำทักทายกับเพดานห้องที่น่าอภิรมย์ในยามเช้าซะจริง เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย ให้ตายเหอะ สงสัยเป็นแค่ฝันที่ประหลาดเท่านั้นแหละ(ปลอบใจตัวเองเบาๆ)

ผมลุกออกจากเตียงด้วยความโคตะระยาก รู้สึกหน่วงที่สะโพก ร้าวไปที่ขาทั้งสองข้าง ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน (ก็แหงล่ะ) // เข้าเรื่องเถอะ คือผมพยายามใช้มือยันตัวเพื่อลุกขึ้นจากเตียงไปสำรวจร่องรอยความเสียหายที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา

กว่าจะยืนได้ก็ใช้เวลานานพอสมควร พอยืนได้เท่านั้นหล่ะ ร่างกายอันบอบบางของผมโดนแรงดึงดูดของโลกดูดร่างติดพื้นทันที ถ้าในนิยายก็คงแบบมีคนมารับ ให้เราไม่เป็นอันตราย แต่นี่คือไม่มีเลย ไร้การป้องกันการกระแทก ก้นของผมโดนพื้นถ่ายเทโมเมนตัมอย่างจัง // อิเห้ กรูเจ็บ


.........ชีวิตนายขนมปัง........


ผมฝืนตัวเองอีกครั้ง เกาะทุกอย่างที่เกาะได้ (ห้องน้ำมึงจะไกลไปไหน กูเดินข้ามกำแพงเมืองจีนอยู่เหรอไง)

สายน้ำที่ไหลมาจากฝักบัว โดนร่างกาย แล้วไหลลงตามท่อ มันจะชะล้างความจำที่โหดร้ายเมื่อคืนได้หรือเปล่า ผมพยายามคิดว่าเมื่อคืนมรรคทำไปเพื่ออะไร เพื่อนที่สนิทกันต้องทำกันแบบนี้เหรอ หรือเพื่อเป็นเครื่องหมายแสดงถึงความสนิทชิดเชื้อกัน มันคงไม่ใช่อยู่แล้วแหละ

“ขนมปัง กูนึกว่ามึงหายไปไหนที่แท้มึงมาอาบน้ำที่เอง มาอาบให้” ไอ่สิ่งมีชีวิตเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาครับ ปกติแล้วผมไม่ค่อยชอบล็อคห้องน้ำหรอก มันรู้ดี แล้วถ้ามันจะเปิดมาตอนอาบน้ำผมก็เฉยๆแล้วอาบน้ำต่อไป แต่มาครั้งนี้ผมได้ยินเสียงมันแล้วผมกลัวจริงๆ

“อย่ามายุ่ง กูมีมือมีตีนอาบเองได้” ผมตะโกนออกไป มันปิดประตูทันทีเลยครับ ไม่รู้ทำไม สงสัยกลัวรังสีความแค้นที่องค์ชายขนมปังปล่อยออกมาจากเส้นผมหล่ะมั้ง 5555+ // โอ้ยเจ็บ......ไม่น่าหัวเราะเลย ไม่เจียมสังขาร

ผมปล่อยความคิดให้ไปกับสายน้ำซักพักละกัน....................

โถ่เอ้ย ไอ่สิ่งมีชีวิต มึงทำผิวของน้องขนมปังผู้บอบบาง แดงเป็นจ้ำๆเลย รอยแดงที่คอมันมาจากไหน ถ้าจำไม่ผิดก่อนจะหลับไป มันยังไม่มีเลยนี่หว่า หลังคอนี่อีก สงสัยจะแพ้น้ำยาปรับผ้านุ่มของโรงแรมมั้ง

กว่าผมจะอาบน้ำเสร็จก็ใช้เวลานานเป็นชาติ แล้วผมก็แต่งตัว แหม เลือกชุดมาได้พอดีกับตัวผมเลยนะ (แล้วมันดีมั๊ยล่ะ) ก็นะ ตอนนี้ผมอยากกลับบ้านไปหาพ่อ แม่ พี่พาย พี่เต้าหู้มากเลย T_T


============


ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปเห็นกระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆที่วางอยู่บนหัวเตียง ใครมาติดไว้ตรงนี้ฟระ มีแต่ควายเท่านั้นแหละที่มองเห็นน่ะ แผ่นเล็กชะมัด ให้กูใช้แว่นขยายหามั๊ยคะ


    ‘ถ้าอาบน้ำเสร็จแล้ว กินข้าวต้มกับยาที่กูวางไว้นะ

กูไปธุระก่อนนะ แล้วค่อยมาตกลงกันอีกที

แล้ววันนี้ ขอให้อยู่ในห้องก่อนนะ อย่าทิ้งกูไปไหนนะ

ที่รัก....’


ตกลงอะไรกัน คือ ‘ไม่ต้องพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก’ คือสิ่งที่ผมคิดได้ เราไม่ต้องพูดเรื่องนี้กันอีก เราก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเถอะ แล้วเราก็กลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม // ที่รักโพ่ง อิอัปลักษณ์

หลังจากอ่านจบ ผมมองไปที่ของมันมันเตรียมเอาไว้ครับ ก็มีข้าวต้มกุ้ง ยา กับน้ำ (ว่าแต่มันเอาเวลาไหนไปซื้อวะ) // ดีใจจังเลย
มีคนเอาอาหารเช้ามาประเคน ปิดประเด็นเห็นแก่กิน // ขอกินเพื่อเติมเต็มพลังงานก่อนนะ

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตู ผมกำลังจะเดินไปเปิดให้ ทางฝ่ายที่เคาะก็เปิดประตูเข้ามา ในตอนแรกผมนึกว่าเป็นไอ่สิ่งมี
ชีวิต แต่ไหนได้เป็นอ้อมซะงั้น เอ่อ เจ้ ถ้าเกิดกูถอดกางเกงอยู่ทำไงเนี่ย?

 “ขนมปังเป็นไงบ้าง เห็นมรรคบอกว่าไม่ค่อยสบาย ดีขึ้นยัง” แววตาที่น่ารัก เป็นมิตร และอบอุ่นที่สุดเช่นเคยครับ เอิ่มป้าครับ ที่กู
ไม่สบายก็เพราะเพื่อนมุงนี่แหละนี่ล่ะครับอ้อม

“หนมปังไม่เป็นไรมากหรอก ตอนนี้ก็น่าจะสบายขึ้นแล้วหล่ะ” ไม่ได้เป็นอย่างที่พูดออกไปเลย

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เดี๋ยวประมาณ 11 โมงเราจะออกจากที่นี่ไปเที่ยวกันนะ เหลือเวลาอีก 3 ชั่วโมงนะ เก็บของด้วยนะจ๊ะ”
เอิบ...............ไม่ค่อยจะเร่งกูเลยนะคะ

“อ้อม แกกับมรรคเป็นอะไรหรือเปล่า?” โอ้ กูถามเค้าไปได้ไงเนี่ย แล้วถ้าคำตอบเป็นแบบที่คิดหล่ะ

“อ๋อ เป็น.......” ตื้ด ตือ ดือ ดื่อ............... เสียงโทรศัพท์ของอ้อมเข้าครับ อ้อมหยุดพูดกลางคัน แต่นั่นคือคำตอบที่ผมต้องการ
จะได้ยิน สรุปคือ มรรคเป็นแฟนกับอ้อม แล้วมรรคก็มีอะไรกับผม ผมไปแย่งแฟนอ้อม ผมเลวโยแท้ TT_TT

ด้วยความอะไรซักอย่างของผมเอง ผมก็หน้าด้านเดินออกไปจากห้องนี้ ความแตกต่างระหว่างอุณหภูมิหรือความดันผมไม่ดีทำให้
ผมเกิดหน้ามืดขึ้นมา (มันเกี่ยวมั๊ยเนี่ย??) เหมือนมีม้าหมุนในหัวสมองของผม

ก่อนที่ผมจะสลบไป ผมได้ยินเสียงของอ้อมที่เหมือนจะตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก แล้วผมก็สลบไป


……………….


……………….don’t need to know where you’ve been,

All I need to know is you and no need for talking.(hey boy)

So don’t even tell me your name,

All I need to Know is whose place,

And let’s get walkin’.

All I wanna do is f**k your body.

Oooooh ooooh oooooh oooooooh.

Tonight’s your lucky night, I know you want it.

Oooooh ooooh oooooh oooooooh............................

เสียงเพลงก้องในโสตประสาทของผม ใครมาเปิดเพลงแถวนี้ฟระ กำลังนอนสบายๆเลย ใครมาต้องการร่างกายช้านตอนนี้หล่ะเนี่ย
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าครับ แล้วค่อยๆปรับโฟกัส ตอนนี้ยังมึนๆหัวอยู่เลยครับ อาจจะด้วยฤทธิ์ของยา ผมพยายามปรับสภาพอยู่ครับผมเหมืนจะเห็นเงาคนลางๆนั่งอยู่ข้างๆผมครับ

“อึม.....ใครนะ” เสียงของผมแหบพร่ามากเลยครับ (ก็คนมันเพิ่งตื่นนี่นา)

“ตื่นแล้ว” น้ำเสียงของเจ้าของเสียงแลดูเป็นห่วงมากเลยครับที่ผมฟื้น แต่แม่งคือเสียงของมรรค สัส

“ขอน้ำหน่อยได้มั๊ย......” ตอนนี้ลำคอผมแห้งมาก แทบจะเป็นฝุ่นผงเลยก็ว่าได้ ผมเลยต้องการน้ำเพื่อมาบรรเทาความกระหาย
ของผมครับ // บรรยายไรนักหนา พูดง่ายๆ กูหิวน้ำ

“แปปนึงนะ” พูดจบ มันก็รีบเดินไปเอาน้ำมาให้ผมครับ


...........................เหมือนเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...............................


ไม่นานมันก็เอาน้ำมาครับ ตอนแรกผมว่าจะดื่มเองแหละ แต่มันก็ยังคะยั้นคะยอให้มันป้อน เฮ้อ กูไม่ใช่คนง่อยนะที่จะทำอะไรไม่
ได้น่ะ แขน ขา กูก็ยังอยู่ครบ แค่นี้น่ะกูทำเองได้

แต่สุดท้าย ผมก็ได้ดื่มน้ำโดยที่มีมันมาป้อนนี่แหละนะ // มันขู่จะป้อนด้วยปากนี่สิ อิโรคจิต

“เรื่องเมื่อคืนหน่ะขอโทษนะ มันเป็นไปตามอารมณ์จริงๆ ตอนนั้นกูโกรธมากที่เห็นมึงกับบอยเป็นอย่างนั้น” จู่ๆมรรคก็เปิดกระเด็นขึ้นมาครับ หลังจากที่เงียบอยู่ตั้งนาน แววตาดูเหมือนสำนึกผิด

ลืมๆมันไปซะเถอะนะ กูก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เรื่องอะไรที่มันเกิดขึ้นแล้วก็ขอให้มันแล้วกันไปนะ // ผมพยายามที่จะลืมเรื่องที่เกิด
ขึ้นไปซะ มันคงจะอ่านสีหน้าผมออกนะ

“แต่ที่ทำไปเพราะกูรักมึงนะ” จู่มันก็โผลเข้ามากอดผมครับ คล้ายกับว่ามันรั้งไม่อยากให้ผมจากไปไหน มันกอดผมแรงขึ้นเรื่อยๆ

“เอาเวลาแบบนี้ไปดูแลอ้อมดีกว่าไหมมรรค???????????”








ผมมาต่อน้องขนมปังแล้ว คิดถึงน้องขนมปังไหมค้าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 10) 3/5/14 // 00.45 a.m.
เริ่มหัวข้อโดย: Zonapellucida ที่ 03-06-2014 01:13:48

เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขนมปังโดนซะแบ้ว  :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 10) 3/5/14 // 00.45 a.m.
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 03-06-2014 01:15:12

เอิบ ขุ่นน้องอ้อม อย่าค้างสิ(วะ :katai1:)

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 10) 3/5/14 // 00.45 a.m.
เริ่มหัวข้อโดย: KoBKaB ที่ 03-06-2014 02:05:17

หนมปัง มาเเล้ว :hao6:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 11.1) 10/5/14 // 00.45 a.m.
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 10-06-2014 00:40:36

พูดคุยกันซักนิด
ตอนนี้ผมจะเปิดเทอมแล้ว ผมไม่ค่อยมีเวลามาอัพน้องขนมปังเลยนะครับ ผมขอโทษมาเนื่องด้วยโอกาสนี้นะครับ หวังว่าคงยังไม่ลืมน้องขนมปังของพี่มรรค (หรือยัง?) นะครับ
เอามาตอบเม้นกันนะคับ

sep,16  ขนมปังงงง จะกินๆ555
= ตอนนี้คงต้องแย่งนายมรรคแล้วหล่ะครับ ว่าแต่ขนมปังจะเลือกใคร

B52  อะไรอะ
= งงตรงไหนครับ เดี๋ยวผมจะตอบให้นะครับ แหะๆ

 B52  ขนมปังพูดได้ใช้ไหม ตอนนี้เขายังไม่เห็นพูดเลย มีแต่คิดอยู่ในใจ 555 อยากรู้จังว่าจะโดนอะไรกัน
 QuadratojugalARMY  นั่นหน่ะสิ หนมปังเป็นใบ้? พูดน้อยหรือกระไร
บ๊ายบายโพ  ทำไมขนมปังไม่พูดเลย 5555
= ขนมปังพูดได้ครับ แต่อาจจะแค่พูดน้อยนิดนึงนะครับ ^^

Zonapellucida  ถ้าขุ่นแม่จะต้องชื่อเป็นของกินนะ
= ขุ่นแม่ชอบทำอาหารมากแน่ๆเลยครับ ชื่อเลยมีแต่ของกิน

กุ้งเชอรี่  หนมปังน่าร้ากกกกกกก
พี่ๆก็หล่อซะด้วย สงสัยจะหวงน้องจัด กร๊ากกกกกก
= พี่ๆแลดูน่ากลัวนะครับ สงสารขนมปัง 555+

กุ้งเชอรี่  อ้าว
อ้อมชอบมรรค
หนมปังชอบอ้อม
แล้วมรรคชอบใครล่ะเนี่ย *.*
= อาจจะวนลูปก็ได้โน๊ะ

QuadratojugalARMY  เอ่ออออออออออออออออออออออออออ จองพี่พายได้มุ้ย พี่เค้าแลดูแสนดี
= แน่ใจแล้วเหรอครับ 555+

BeeRY  โอ๋ๆ หนมปัง ใครไม่รักเดี๋ยวพี่รักหนูเอง
= เดี๋ยวฝากผมไปบอกได้ครับ
คนมีผมไม่ได้ตอบอย่าน้อยใจนะครับ ผมรักทุกคนที่มาอ่านมากๆเลย นึกว่าเรื่องนี้จะร้างคนอ่านซะแล้ว ขอบคุณทุกคนที่มาให้กำลังใจทุกคนนะครับ
ถ้านักอ่านทุกคนไม่พอใจในเรื่องใด เม้นด่า ขู่ไปเผาบ้านผมได้เลยครับ ผมชิวๆนะครับ สวัสดีครับ




ตอนที่ 12.5
 
“อื้อ.......อย่า.......เจ็บ.......” ถึงเธอจะยังนอนไม่ได้สติ แต่มือของเธอก็ยังพยายามปัดมือที่ของผมที่เช็ดร่างกายของเธออยู่ออก

“ทนหน่อย.....ถ้าไม่เช็ดจะไม่หาย......” ผมพยายามที่จะบอกให้เธอทนหน่อย แต่ผมก็ทำแรงเกินไปจริงๆที่จะทำให้คนตรงหน้าผมนี้ยกโทษให้ แต่ยังไงซะผมคงต้องรับกรรมที่ผมก่อเองทั้งหมด

ร่องรอยที่ผมทำไว้ เห็นได้เด่นชัดบนผิวขาวของเธอ ทั้งรอยที่มีอยู่ทั่วไปหมด ผมคงจะที่เป็นคนทำให้ผิวที่สวยขนาดนี้เป็นรอย…ผมขอโทษ ผมเพียงแค่ต้องการให้เธอเป็นของผมคนเดียว มองแต่ผมเท่านั่น แต่มันจะเป็นการเห็นแก่ตัวหรือเปล่า แต่ผมทำไป
เพราะรักนะ

มือของผมค่อยๆลูบตามรอยแดงช้ำต่างๆที่ผมเป็นคนทำ


...............สุดท้ายผมก็ทำให้คนที่รักต้องเจ็บอยู่ดีใช่มั้ย................


 ทำไมผมถึงไม่ดูเธอให้ดีก่อนออกไปข้างนอก....ถ้าไม่มัวแต่กลัวว่าถ้าอยู่ต่อไปอาจจะห้ามใจไม่ให้ทำร้ายเธออีกได้.....ทิ้งคนที่
ผมทำร้ายไว้ตัวคนเดียวได้ยังไง....ทำไมผมถึงเลวได้ขนาดนี้


 ....ถ้าผมรู้จักห้ามใจอีกนิด.....


/////////// “ไอ่ไนท์ มึงอ่านอะไรอยู่วะ อีนั่นไปทำสงครามระหว่างดวงดาวมาเหรอ ข้ามตอนนี้ไปเถอะ” ไอ่มันผู้ซึ่งไม่ชอบตัวหนังสือบอกไนท์ เพราะไนท์มันกำลังอ่านนิยายที่เพิ่งโหลดให้ฟัง

กลับมาจากไปแข่งได้สัปดาห์กว่าๆ พวกเราซึ่งได้แก่ ผม(ผู้น่ารักและมุ้งมิ้ง) มรรค และอ้อม(สุดสวย)กลับมาดำเนินชีวิตอย่างเป็น
ปกติมั้ง มรรคก็กวนผมเยอะขึ้นเหมือนเดิม มือแต่อ้อมนี่ดิที่ทำตัวออกห่าง สงสัยเค้าคงรู้แล้วหล่ะมั้งว่าผมคิดยังไงและผมไปทำ
อะไรอับไอ่เหี้_คนนึงมา

“หนมปัง ไปดูแฟนมึงหน่อยดิ จมน้ำตายหรือเปล่าไปรู้” แหมไอ่มันแกว เก็บปากไว้หายใจตอนหายใจไม่ออกเถอะ คงไม่อยากกิน
รองเท้าเบอร์ 42 เป็นอาหารว่างหรอกนะ // ตายไปได้ก็ดี

“ไม่ต้องดูกันหรอกมั้ง สองคนนั้นเค้าสื่อสารกันด้วยใจ” ไนท์คะ เคยตายไหมคะ? กูอยากสนองความต้องการของกูมากๆเลยค่ะ
สัตว์ // กลับไปว่ายน้ำของมึงต่อเลย

คือที่ผมมานั่งเล่นข้างสระน้ำเนี่ย เพราะไนท์กับไอ่มรรคมันกำลังจะไปแข่งว่ายน้ำ ก็เลยต้องมาเฝ้าพวกมันกลัวมันจมน้ำตาย
มากกว่า ตอนเย็น แดดร่มลมตกแบบนี้อยากหาเครื่องดื่มมาทำให้ร่างกายสดชื่น แต่ก็ต้องรอพวกที่ไปซื้อกลับมา

ขณะรอ ผมขอแนะนำเพื่อนผมอีกคน เค้าชื่อ “มันแกว” ตัวเล็กๆผิวคล้ำนิดๆ สงสัยเอาความสูงไปเติมเมให้กับความปัญญาอ่อน
ของมัน มันอยู่ต่างห้อง แต่มันชอบมาเล่นกับกลุ่มผม 555+ มันไม่ได้เป็นนักกีฬานะ // ไม่อยากจะเม้าท์ มันชอบผู้หญิงห้องผม
คนนึง มันเลยให้พวกผมติดต่อให้ ใกล้จะติดละ รอลุ้นอีกนิดเดียว

“มาโน่นละ ชามะนาวโซดาที่รักจ๋า มาหาบ่าวเถอะ.................” ไอ่มัน รีบวิ่งไปหาคนที่กำลังเข้ามาในบริเวณสระว่ายน้ำ

ตฤณกับอ้อมไปซื้อของเข้ามาให้พวกผมทำลายลงกระเพาะ ผมฝากตฤณไปซื้อน้ำแอปเปิลโซดากับขนมจีบอีก 50 บาท (ต้อง
ซื้อมาฝากไอ่สิ่งมีชีวิต เปลืองเวอร์) แต่....ดันเป็นอ้อมที่ถือเข้ามา แทนที่จะเดินเอามาให้ผม แต่กลับเอาให้ตฤณเอามาให้ผมซะ
งั้น ทำอย่างนี้หมายความว่ายังไงกันแน่ ผมก็เสียใจเป็นนะ

“ขนมปัง ที่สั่งไว้ เอาไปดิ ดูเหมือนคนที่อยากกินขนมจีบจะหิวแล้วนะ o_<” รู้แล้วว่าคนที่จะกินไม่ใช่กรู คนที่กินน่ะ อึดอยู่กลาง
สระแล้วหล่ะ (_ _”

“ใช่ๆ หนมปัง เค้าหิวจนท้องกิ่วหมดแล้ว” เหี้ย!!!! ผมเอาถุงขนมจีบร้อนๆ ฟาดไปเข้าไปที่หน้าของคนที่พูดเมื่อกี้อย่างจัง คนบ้า
ที่ไหนมาพูดข้างๆหู เรียกว่าพูดไม่ได้สิ ตะโกนน่าจะเหมาะกว่า แถวบ้านเป็นโรงสีข้าวหรือไงวะ // กูขอให้เบ้าหน้ามึงละลาย

“เหย ทำไมทำเงี้ย”

“5555555555555555555555555555+ อยากซ่าดีนัก เป็นไงละ สัสมรรค โดนขนมปังเอาคืนซะบ้าง เจ็บก้นไหมมึงกระแทกไป
ซะขนาดนั้น” ไนท์หัวเราะแบบบ้าคลั่ง เหมือนดูตลกนกไรซักอย่าง // เอายาไหมลูก // หัวเราะเสร็จแล้ว รับยาแก้กรามค้างที่ช่อง
2 นะคะ 5555+

ผมหันหลังไปมองผมเห็นอ้อมนั่งหันหลังให้ผมอีกที สงสัยไม่ชอบที่มันทำอย่างนั้นกับผมหล่ะมั้ง ผมเลยโยนถุงขนมจีบใส่มัน
ทันที มันมองหน้าผมแบบงงๆ (มองหาพ่อง ไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีอารมณ์เสียหรือไง #แถวบ้านเรียกเสือก) ผมเลยเดินออกไป
จากตรงนั้นทันที

“ขนมปังรอด้วย”

“หนมปัง ไปไหน ไปด้วย”


==============


ผมเดินออกจากสระว่ายน้ำแล้วเดินไปเดินมาในโรงเรียน......

“ขนมปังเป็นอะไร” ตฤณคว้าไหล่ของผมไว้ ให้ผมหยุดเดิน แล้วดึงไหล่ให้ผมหันหน้าให้มัน คนที่อยู่ตรงนั้นมองพวกผมกันใหญ่
// มึงมองอะไรนักหนา ไม่เคยเห็นคนคุยกันหรือไง ไอ่พวกนี้
“บอกเราได้ไหม ขนมปัง เรื่องอ้อมเหรอ” ถ้ามึงอ่านกูออกขนาดนี้มึงไม่ต้องถามกูก็ได้นะ

“มึงแน่ใจเหรอขนมปัง ว่าอ้อมกับมรรคคบกันจริงๆ” ไนท์ตะโกนขึ้นมา






ตอนนี้สั้นไปไหมครับ ฝากด้วยนะครับ สัปดาห์หน้างดนะครับ ผมไปเข้าค่ายเลยไม่ได้ลง ขอโทษด้วยครับ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 12.5) 10/5/14 // 00.45 a.m.
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 22-06-2014 11:32:05

อยากอ่านยาวๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 11.2) 6/7/14 // 18.38 p.m.
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 06-07-2014 18:40:17

ตอนที่ 11.2


1 เดือนหลังจากนั้น...........ผมพยายามตัดใจจากอ้อม ผมเห็นว่าความรักของผมคงไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ ผมเลยยุติความสัมพันธ์ที่เกินเพื่อน(และมโนเอง)ลงไปซะ มาเริ่มความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีกว่า ผมกับมรรคยังเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม ผมไม่ได้เอาเรื่องนี้มาทำลายความรักที่มีต่อกันหรอก ความเป็นเพื่อนของเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ^_^

“นี่ๆ ตฤณ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ กว่าจะเริ่มแข่ง พวกเราคงจะซื้อของเสร็จกันพอดี” อ้อมชวนตฤณไปหาซื้อของกินระหว่างที่พวกเรารอไนท์กับมรรคแข่งว่ายน้ำที่โรงเรียนจัดขึ้น

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวเรามานะทุกคน” ตฤณกับอ้อมลุกออกไปปล่อยให้ผมนั่งกับมันแกว เพื่อนๆภายในห้องก็นั่งกระจายกันไป ต่างหามุมดีๆในการชมการแข่งขันว่ายน้ำ

ผมนั่งข้างๆกับที่ปล่อยตัว จะได้เห็นวินาทีที่ผู้เข้าแข่งขันกำลังจะเข้าเส้นชัย // ภายในอาคารนักเรียนจากหลายโรงเรียนมาร่วมชม มีการประกวดเชียร์อีกต่างหาก(โอ่ย -_-) แต่ละโรงเรียนต่างพากันจัดหนักจัดเต็มโชว์ศักยภาพของตัวเองในโรงเรียนอื่นได้เห็น

“พี่ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ” มีผู้ชายคนนึงมาขอนั่งด้วย เอ่อที่อื่นก็มีไหมวะครับ ทำไมต้องมานั่งข้างกูด้วยวะ งง // แต่ผมดูจากการแต่งตัวเป็นคนที่มีรสนิยมดีทีเดียวเลยหล่ะ ไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไรเลยแฮะ และกลิ่นน้ำหอมมึงจะแรงไปไหม กูแพ้น้ำหอมกลิ่น
แรงๆ (_ _” อยากมีที่กันกลิ่นแบบนี้ในจมูกซะจริง

“น้องเป็นนักเรียนโรงเรียนเจ้าภาพเหรอครับ ปีนี้จัดได้อลังการมากเลยครับ” เอ่อก็ดีใจอยู่หรอกนะที่มาชมโรงเรียน แต่ไปบอกพวกที่จัดงานดีกว่าไหม พวกนั้นจะได้หายเหนื่อยกับการเตรียมงานนี้ // ปีนี้ผมว่าอลังการกว่าปีก่อนๆนะ รู้สึกว่าปีนี้งบเยอะด้วยมั้ง

“ขอบคุณครับ” ผมก็ต้องขอบคุณตามมารยาทล่ะนะ // ว่าแต่พี่คนนี้ผิวขาวไปไหมวะ เป็นผิวเผือกเหรอครับถึงขาวขนาดนี้ ผมนี้ดำขลับเชียว แล้วจมูกนั่นสันเขื่อนเหรอครับโด่งไปไหม

“ครับ งั้นพี่ขอตัวนะ เพื่อนพี่มาแล้ว บาย” ไปเถอะครับ ไม่มีใครรั้งขาพี่ไว้หรอก // พี่เค้ามากันกลุ่มใหญ่อยู่นะ สงสัยพี่เค้าหลงกับเพื่อนมั้ง เลยมานั่งรอที่ทางเข้า

“หนมปัง รู้จักพี่คนเมื่อกี้เหรอ” ไอ่มันแกวถาม ผมได้แค่ส่ายหัวเพราะไม่มีข้อมูลของที่เค้าจริงๆ // ทำไมไม่มาถามซะพรุ่งนี้เลยหล่ะ ปล่อยให้กรูว์รับมือตั้งนาน ถ้าเป็นโจรผมคงโดนฉกของไปแล้วมั้ง

ในที่สุดการแข่งขันก็เริ่มต้น (อ้อมกับตฤณกลับมาแล้วพร้อมกับของกินแบบอิ่มไปครึ่งปี) เริ่มแข่งนัดแรก มีไนท์ลงแข่งในท่า Free style กับผีเสื้อ กองเชียร์ส่งเสียงเชียร์เมื่อกรรมการขานชื่อของผู้เข้าแข่งขัน

“นายณฐกรณ์ รัตนประภากรณ์” สิ้นเสียงกรรมการก็มีเสียงโห่ร้องมาจากเพื่อนที่อยู่ในโรงเรียน และสาวๆจากโรงเรียนอื่น

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด......................”

“พี่ไนท์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“น้องไนท์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“สู้ๆโว้ย”

แล้วมีเหรอที่พวกผมจะไม่ให้กำลังใจมันซะหน่อย

“ว่ายให้ตายไปเลยนะโว้ย เดี๋ยวกูทำบุญไปให้” ผมตะโกนแข่งกับเสียงเชียร์ของโรงเรียน

“อย่าเอาหน้าไปชนของสระนะ หน้ายิ่งเละอยู่” อ้อมก็ไม่แพ้กัน

“ถ้าแพ้แล้ว ลืมสัญญานั่นไปเลยนะไนท์” วรั๊ย ตฤณกับไนท์สัญญาอะไรกันไว้ (ต่อมเสือกเริ่มทำงาน)

“อร๊ายยยยยยยพี่ไนท์ขา กางเกงตุงเชียวนะคะ” เอิ่ม มันแกว มึงไปแซวอะไรแบบนั้น

ผมไม่รู้ว่าไนท์ได้ยินได้ยินเสียงที่พวกผมตะโกนไปหรือเปล่า มันได้แต่ยื่นมีมาทางผมแล้วยกนิ้วโป้งขึ้นมา มันคงจะทำให้พวกผมมั่นใจว่ามันทำได้

เริ่มแข่งขันไนท์กระโดดลงไปในน้ำพร้อมกับกำลังใจที่ได้รับมาแบบเต็มเปี่ยม และประสบการณ์ที่สะสมช่วงก่อนแข่งขันโดยมีพวกผมเองเป็นคนฝึกสอน // คิดสภาพมันลื่นแล้วตกลงไปในน้ำมันคงจะเป็นภาพที่ตลกหน้าดูชมเลยหล่ะ // แต่มันว่ายแบบไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว มันคงคิดว่า “กูต้องชนะ”

ความร้อนแรงของการแข่งครั้งนี้ผมว่ามันต้มน้ำในสระจนทำให้เดือดเลยมั้ง แต่ละคนว่ายกันเร็ว Shift หาย มีญาติเป็นปลา? หรือมี
เหงือกหายใจใต้น้ำได้? ว่ายกันได้เถื่อนจริงๆ // น่าจะเอาไข่มาต้มในสระนี้ จะได้ไม่ต้องเปลืองพลังงานที่บ้าน ประหยัดช่วยชาติ อีกทาง 555+


=========


“นายปฐพี ราชวิทยานาวี”

ถึงคราวของไอ่สิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่ามรรคซักที มันลงทุกอย่างเลยที่มีการแข่งขัน สงสัยคงจะอยากทำให้เต็มที่ก่อนที่จะอำลาชีวิตใน
มอปลาย ไปใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย // พูดแล้วเศร้า ขอกระเป๋าแบรนด์เนม

แต่ใช่ว่ามันจะลงเยอะๆเพื่อจะอวดคนอื่นว่ามันเก่งนะ คือมันเก่งด้านกีฬาด้านนี้จริงๆ ไม่ได้ดีแต่ชื่อ ความสามารถมันสุดๆจริงๆ
ขนาดไนท์ยังนับถือ เอาเป็นว่ามันมีญาติเป็นปลา และหายใจด้วยเหงือก จบข่าว

วันว่ายแบบเต็มที่มาก ฟอร์มดี เอาใจสาวๆจากโรงเรียนอื่นไปอีกหลายรถบรรทุก แต่สำหรับผม ส่งรองเท้าไปให้กิน 5555+


.


.


.


เมื่อ 3 เดือนก่อน

ตอนนั้นมรรคมันมานอนที่บ้านผม (มาทำซากพืชซากสัตว์อะไรไม่รู้) คือมันต้องนอนห้องผมนี่สิ ห้องก็ไม่ได้กว้างอะไรยังมาเบียดอีก (ทำปากสระอิ)

ณ โต๊ะอาหาร

“แม่ มรรคมันจะลงแข่งว่ายน้ำที่โรงเรียนจัดขึ้นแหละ หนมปังบอกแล้วมันมีเชื้อสายสัตว์ครึ่งน้ำครึ่งบกจริงๆ” ผมเปิดประเด็นทันทีที่
ต้มยำกุ้งถ้วยสุดท้ายวางที่โต๊ะอาหาร กลิ่นมันช่างเรียกน้ำลายออกมาจากท่อน้ำลายโดยแท้

ประเด็นเมื่อกี้ได้รับความสนใจพอควร พ่อวางหนังสือพิมพ์ลงพร้อมกับขยับแว่นให้เข้าที่ พี่พายก็เงยหน้าและเก็บสมาร์ทโฟนลง
จากโต๊ะ(ติดโลกโซเชียวไปไหมฮะ?) สายตาทั้งสองคู่จับจ้องไปที่มรรค สงสัยกำลังพิจารณาความสามารถของมัน ส่วนแม่ก็นั่งลง
และเริ่มตักข้าว

“ว๊าว นั่นเป็นเรื่องที่ดีเลยมรรค พ่อสนับสนุนเต็มที่” ห๊ะ เมื่อกี้พ่อพูดว่าอะไรนะ? คุณลูกได้ยินไม่ชัด

“เฮ้ย เจ๋งๆ แข่งวันไหนหล่ะ” พี่พายก็เอากับพ่อด้วย อะไรกันสองคนนี้ ไม่คิดจะมีความคิดในแง่ลบบ้างหรือไง พวกจะทำได้เหรอ?
คิดว่าไหวมั๊ย? พวกนี้ ทำไมไม่พูดแบบนี้ โอ้ย คุณชายขนมปังรับไม่ได้

“อีกสามเดือนครับ” มรรคตอบอย่างสุภาพ // แหมๆ

“ดีมากเลยมรรค งั้นกินให้เต็มที่กันไปเลย” แม่ก็เอาอีกคน T_T

คือตอนนี้ผมเหมือนกำลังยืนอยู่บนดาวพลูโตแล้วยืนโบกมือแบบนางสาวไทย ที่ข้างหลังมีคนงานของพ่อมาตั้งรกสร้าง สร้างเนื้อสร้างตัวที่นี่ ส่วนพวกเขาอีกสี่คนกำลังจัดงานปาร์ตี้ที่โลกกันอย่างสนุกสนาน ร้องไห้เป็นเมล็ดข้าวสาลีแปป

การกินอาหารเย็นเริ่มต้นขึ้นด้วยการกินข้าวแบบเหมือนทอร์นาโดข้าวของพี่พาย ถ้าเกิดผมถ่ายรูปพี่พายไปประกวดนะ ผมว่าผมได้รางวัลชนะเลิศภาพแนว abstract art แน่ๆ คือหาความดีจากการกินนี้ไม่ได้เลย ส่วนการกินแบบคุณชายนี่ไม่ต้องสงสัยเลย ต้องเป็นของพ่อแน่ๆ ส่วนแม่ก็กินแบบผู้ดี ที่เหลือก็มีแต่ผมกับมรรคนี่แหละที่กินกันแบบปกติ

“เออ มรรค ถ้ามรรคชนะเดี๋ยวพ่อกับแม่จะให้รางวัล” ขุ่นพ่อ ขุ่นแม่ ทำร้ายขุ่นลูกเกินไปแล้ว คือหนูก็อยากได้เหมือนกันนะ T_T

“เอาขนมปังผูกโบว์ไหมล่ะ” พี่พายยังปากไซบีเรียน ฮัสกี้เหมือนเคยเลยนะครับ ผมอยากทำซุปรองเท้าให้กินจริงๆ

“ทำให้ได้ก่อนเถอะ” ผมพูดออกไปทำลายประเด็นให้รางวัล สรุป คือ อิจฉา


.


.


.

เมื่อเดือนก่อนตอนที่อยู่โรงแรมตอนไปแข่งของครูองุ่น

“ขนมปัง มึงจำตอนที่พ่อกับแม่บอกว่าจะให้รางวัลถ้ากูแข่งว่ายน้ำชนะมั๊ย” มันถามตอนที่กำลังจะนอน คือทั้งห้องปิดไฟแล้ว และ
ผมอยากจะหลับเป็นที่สุด

“อึม ” คือผมตอบอย่างส่งๆนะคืออยากจะตัดประเด็นนี้ออกไป และอยากตัดการสนทนาในครั้งนี้เอามากๆ คือกูง่วง

“กูคิดออกแล้วนะ ว่าจะขออะไร” แล้วแต่มึงเถอะค่ะ ไม่เกี่ยวกับกูซะหน่อย อยากของดวงอาทิตย์ ขอพระจันทร์อะไร ก็ขอไปเถอะ

“........” ไม่มีแรงพูดละ หลับดีกว่า สวัสดี

“กูจะขอมึงเป็นแฟนไง.....................”

.

.

.

.

.

การแข่งขันว่าย้ำแต่ละนัดจะถูกคั่นด้วยการแข่งเชียร์ เอาเป็นว่าทั้งวันเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ความดีใจ ความเสียใจปะปนกัน
ไป

สรุปผลการแข่งขัน ไนท์ได้เหรียญทองท่าผีเสื้อ ส่วนไอ่มรรคกวาดที่เหลือเรียบ -_-








==============================
ก่อนอื่นก็ขอโทษนักอ่านทุกคนนะครับ คือหายไป 1 เดือน ยอมรับตรงนี้เลยว่าไม่มีเวลาที่จะลงนิยายจริงๆ เน็ตมหาลัยเหมือนมันบล็อคไม่ให้เข้า ผมขอโทษจริงๆนะครับ ขอรับความผิดทุกประการ :z3: :z3:

และขอบอกไว้ตรงนี้นะครับ ตอนต่อไปจะเป็นตอนสุดท้ายของภาคแรกแล้ว ผมมั่นใจครับว่ามีภาคต่อไปแน่ๆ ช่วยติดตามน้องขนมปังไปด้วยนะครับ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 11.2) 6/7/14 // 18.38 p.m.
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 16-07-2014 00:03:07

จะจบแล้วเหรอ  :katai1:

หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนสุดท้าย จะลงตอนเย็นนี้นะครับ)
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 12-10-2014 14:37:14

ตอนสุดท้ายของน้องขนมปังที่น่ารักจะลงวันนี้นะครับ ขอโทษนักอ่านทุกคนนะครับที่หายไปนาน  :mew6:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนที่ 12 ตอนจบ) 12/10/14
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 12-10-2014 17:11:52

ตอนที่ 12


“ขนมปังเร็วหน่อยสิ สายแล้วนะ” เออรู้แล้ว รอแปปนึงดิ ขอเวลาโบกครีมให้ใบหน้าชุ่มชื้นก่อน เดี๋ยวออกไป // จะมีเห็ดงอกขึ้นมาจากหลังจาบ้านเหรอถ้าออกจากห้องช้า -__-

“ขนมปังคร้าบ.....เร็วหน่อยก็ดีนะค้าบ ผมรอนานแล้วค้าบ” อย่าเร่งสิโว้ย คนกำลังเข้าสู่บรรยากาศการทาครีมอันบรรจงเพื่อให้โบกหน้าออกมาดี เสียหมดเลยให้ตายสิ

“เฮ้ย หนมปังเน่า มึงรีบออกมาดิ มรรคมารอมึงเป็นชาติ จนทางช้างเผือกชนกับแอนโดรเมดาแล้วโว้ย” เอ่อ ไอ่พี่พายก็อีกคน โถ่เอ๊ย เดี๋ยวกลับมาก่อนนะ จะจัดการจนไม่เหลือซากเลย หึหึ

ที่ทั้งสองคนเร่งนายน้อยขนมปังผู้น่ารักนี่ไม่ใช่อะไร คือพวกผมต้องไปงานลี้ยงส่งท้ายการเรียนจบของพวกผมเอง เป็นงานสุดท้ายก่อนที่พวกเราจะก้าวเดินทางต่อสู่เส้นทางมหาวิทยาลัย กิจกรรมส่งท้ายของช่วงชีวิตที่สนุกที่สุด // พูดแล้วเศร้า ขอเห-ล้าเข้มๆ


==========


 เดินเข้ามาในโรงเรียนที่อยู่ภายในธีมความมืดของอวกาศ ที่บนเพดานจะเต็มไปด้วยดวงดาวที่เรืองแสง ประกอบกับดนตรีที่ชวนให้เคลิ้มจนอยากจะล้มกองไปกับพื้นซะจริง ต้องขอขอบคุณฝ่ายสถานที่จริงๆ ที่ตั้งใจจัดงานครั้งสุดท้ายของเราออกมาได้ดีจริงๆ

“ขนมปังมาแล้ว นั่นไงเดินมากับคู่รักด้วยเว้ย” เฮ้ยไอ่ว่าที่วิศวกรไนท์ มาปากเสียอะไรแถวนี้ ตะโกนแบบนี้กูเสียหายหมด แล้วสาวๆที่ไหนจะมาให้จีบหล่ะโว้ย วันสุดท้ายแล้วกูขอเถอะนะ กราบงามๆแบบเบญจางคประดิษฐ์ 1 ครั้ง

“หวานกันจริงๆด้วย อิจฉาจังเลย” นั่นไง ว่าที่คุณหมอตฤณก็เอากับเค้าด้วย -___-

“มันต้องหวานออกงานอย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าคู่จิ้นแห่งชั้นปี” ว่าที่คุณครูมันแกว อยากมีชีวิตจนจบไปสอนเด็กๆที่น่ารักไหมวะคับ ผมจะเช็คบิลทันที

คือพวกนี้มันมีญาติเป็นหมากันหรือไง หรือพ่อแม่พาไปแจ้งเกิดที่มโนแลนด์แดนอุปโหลกกันแน่ พูดซะผมอยากจะเดินออกนอกงานเลยทีเดียว แล้วประเด็นมันอยู่ที่ทุกคนที่อยู่ในงานได้ยินเสียงของพวกมันหันมาทางผมซะด้วย แหมกูซาบซึ้งในการกระทำของพวกเพื่อนอย่างมึงมากๆจ้า

“เฮ้ยเพื่อนอวยกันซะขนาดนี้แล้ว เรามาเป็นกันจริงๆกันเถอะ” ห๊ะอะไรนะ มาเป็นกันจริงๆ เอาสมองส่วนไหนคิดวะคะ ผู้ชาย ผู้ชาย แอวะ คิดแล้วจี้เส้นชิบหาย

ช่วงต่อไปเป็นของตายที่ผมยังไม่ได้จะตอบว่าจะเอายังไงกับมันเลย มันก็เอาแขนของผมไปควงแขนกับมันซะงั้น มันก็ยิ้มออกหน้าออกตา แต่ผมนี่สิได้แต่ปลงและทำใจ.........อาเมน

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด.................” โอ้ย จะกรี๊ดทำซากอะไรหล่ะแม่คุณ ผมก็เป็นคนเหมือนกันนะ (หรือว่ากูลืมรูดซิบ) แค่ผู้ชายสองคนเดินควงกันมันน่าเรียกเสียงกรี๊ดตรงไหน // เอาเข้าไปพวกช่างภาพเดินมาถ่ายรูปกูทำไมครับ ถ้าเอาไปติดบน
จานกูจะเดินไปหยิบแล้วเอาฟาดลงพื้นเลยคอยดู _ _”

“เบาๆหน่อยสิมรรค” ใช่ไหมว่าที่นางฟ้าอ้อม เย่.....มีคนเห็นใจน้องขนมปังแล้ว “ไว้ค่อยไปทำกันต่อหลังงานเลิกก็ได้” อ้าวอิ.... // นึกว่าจะช่วยกันที่ไหนได้...........ในโลกนี้จะมีคนมาเข้าใจคนอย่างขนมปังไหม

หลังจากที่พวกเรามาครบองค์ประชุม ก็ได้พากันไปจับจองที่นั่งเพื่อนั่งร่วมกันกินข้าว พวกผมมาช้าก็เลยได้ไปนั่งโต๊ะกับห้องอื่น แต่ก็ไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ พวกเราเพื่อนกัน ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว อาหารที่จัดวางบนโต๊ะล้วนแล้วตาคัดสรรมาอย่างดี // โอ้ยตอนไหนกูจะได้กิน กูหิวไม่ใช่อะไร ข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กินนะบอกเลย เพราะพี่มรรคเพื่อนผู้น่ารักนี่แหละ

.

.

.

“มรรค กูหิวข้าว พาไปกินข้าวก่อนจิ แล้วค่อยไปซื้อของ” ลูกอ้อนนี่ผมใช้มาหลายครั้งแล้วนะ ทำไมมันไม่ยอมผมซักทีเนี่ย // คือหิวลำไส้จะย่อยตัวเองแล้วโว้ย

“..............” เอ้า ไม่พูดแล้วกูจะรู้ไหมหล่ะว่าจะพาไปหรือไม่พาไป // สายตามันก็ยังเลือกหาของอยู่นั่นแหละ โถ่ว สนใจเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแค่นี้ไม่ได้หรือไง

“ถ้าไม่พาไปกูไปกินเองแล้วนะ” ในเมื่อไม่พาไป ไปเองก็ได้วะ ไม่อยากง้อในเสียเวลากินหรอก // เรื่องอื่นช่างมัน เรื่องกินสำคัญกว่าอีก 555

“.............” เออ ดูไปแล้วซื้อด้วยนะ เสียดายของที่มึงใช้ตาดู

“ไปดีกว่า” เชอะ โป้ง!!!!!! เอารองเท้าโยนใส่หน้า

“อยู่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหน” เอ้า ก็กูหิวข้าว จะไปหาอะไรกิน มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง // มึงเป็นเจ้าของชีวิตหรือไงไอ่......

“ก็หิ.......”

“ไม่ต้องกิน ไปรอกินตอนเย็น”

.

.

.

ผมมองไปที่หน้ามัน มันก็มองย้อนกลับมาด้วยหน้าตาที่ดึงดูดรองเท้ามากเจงๆ มันคงอยากให้ผมกินที่นี่ตักตวงความสุขให้ได้มากที่สุดหล่ะมั้ง ถึงมันจะไม่ได้ถูกต้องตามหลักเท่าไร แต่สำหรับผมงานนี้ผมขอกอบโกยความสุขทั้งหมดเก็บไว้ในความทรงจำละกันนะ ^_^

“มองตากันเดี๋ยวก็ท้องหรอก พวกเราเพิ่งจบมอหกเว้ย ยังไม่พร้อมที่จะมีลูก รอให้เรียนจบหางานกันก่อนโว้ย” อยากกินรองเท้าเบอร์ 42 เป็นอาหารว่างก่อนเป็นอาหารจานหลักก่อนไหนหล่ะไอ่ไนท์ จะได้ป้อนเข้าปากด้วยโมเมนตัมเท่ากับลูกปืนที่ยิงออกจากกระบอกปืน

// เดี๋ยวกูพลิกโต๊ะให้อาหารไปราดตัวมึงเลยไอ่ไนท์

“เอ่อเราขอถามอะไรอย่างนึงหน่อยสิ พวกนายสองคนเป็นอะไรเหมือนอย่างที่เป็นข่าวหรือเปล่า” เพื่อนอีกห้องที่นั่งร่วมโต๊ะถาม

// ไม่ต้องถามหรอก พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ถ้าถามก็ดี เอะยังไง

“ไม่/ใช่” เวรแล้วไงหล่ะ นายขนมปังผู้บอบบางตอบว่าไม่ แต่มรรคผู้ถึกและทนตอบว่าใช่ สวนทางกันและพร้อมกันขนาดนี้ มันก็
เป็นตัวเรียกเสียงกรี๊ดของโต๊ะนี้ได้ทีเดียวหล่ะ โดยเฉพาะไอ่สามตัว ไนท์ ตฤณ กับมันแถว // อย่าให้ถึงทีกูนะ

สำหรับเพื่อนคนนั้นหลังจากได้ยินคำตอบก็พากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สงสัยคงฟินกับคำตอบหล่ะมั้ง _ _” // พวกกูไม่ได้เป็นอะไรกัน
โว้ย จบไหมวะครับ // แล้วผมก็ได้ยินเสียงของเพื่อนอีกคน “เสียดายจัง ว่าจะทำความรู้จักซักหน่อย

เฮ้ๆ มาทำความรู้จักกับเราได้ ขอไลน์ ขอเฟซอะไรก็ได้ ขอมาเถอะ อย่าไปเชื่อคำพูดของพวกบ้านี้ให้มากนักเลย มันต้องเอาหารซักหนึ่งล้านถึงจะได้ความจริงออกมานะ // โอ้ยน่ารักจังคนๆนี้ จีบได้ไหมเนี่ย เราต้องหาแฟนให้ได้ก่อนจะเรียนจบ เย่!!

“เธอๆ เธอใช่คนที่ไปชอบไปห้องสมุดหลังเลิกเรียนหรือเปล่า” ผมทักคนที่พูดว่า เสียดายจัง อะไรทำนองนั้นแหละ แต่ตัวเธอนี่สิ
ทำไมต้องสะดุ้งด้วย ตกใจอะไรที่ผมถามหรือเปล่า ผมเป็นเด็กน้อยที่น่ารักนะคร้าบ ไม่ต้องกลัว

“อึม มันก็มีคนไปห้องสะ สะ หมุด ตอนหลังเลิกเรีย เรียน ยะ เยอะอยู่นะ คงจะเป็นคนละคนหล่ะมั้ง” - - น่ารักชะมัด - - คนนี้แหละผมจำได้ มัดผมเปีย 2 ข้าง มีคนเดียวนี่แหละที่ไปนั่งอ่านหนังสือตอนเย็น

“เฮ้ยเรามั่นใจ เธอคนนี้แหละ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อขนมปัง” ผมยื่นมือไปทำความรู้จักกับเธอคนนั้น เหมือนเธอก็กำลังจะยื่นมือ
ออกมา แต่ด้วยความเขินอายก็ทำให้มือเธอหดกลับออกไป

“จีบผู้หญิงต่อหน้าสามีตัวเอง ใจเด็ดไปปะวะ” โอ้ยไอ่ไนท์ ถ้ามึงเป็นเซลล์สัตว์นะกูจะเอาไปแช่ในน้ำเกลือเลย -_- เอาสายตาจิก
กูไปแดรกซ์ซะ ย๊ากกซ์

“ขนมปัง แค่เมื่อคืนเค้าไม่ได้ไปนอนด้วยแค่นี้ ถึงกับโกรธเค้าจนต้องไปหาใหม่เลยเหรอ...” อย่าทำเสียงอย่างนี้เถอะขอร้อง มัน
ชวนอ้วกมาก “เธอๆ คนนี้เมียเรานะ อย่าพรากความรักไปจากเราทั้งสองคนเลยนะ ขอร้องหล่ะ แค่ตอนนี้เวลาของเราเหลือน้อย
เต็มที” เอ่อใช้สกิลลูกแมวผู้น่าสงสารงั้นเหรอ ทำดาเมจเธอคนนั้นไม่ได้หรอก

“ก็ได้ เราจะไม่พรากความรักระหว่างนายทั้งสองคนนะ” พรวดดดดดดด อยากจะพ่นน้ำออกมาแล้วเกิดสายรุ้งซะจริง มันทำดาเมจได้ไง โถ่เธอไม่มีเกราะป้องกันของแบบนี้ได้ไง เธอทำร้ายเรามากๆอะ ร้องไห้แปป

“ฮิ้วววววๆๆๆ” ไอ่เพื่อนเลว...............................

“อะแฮ่ม...... วันนี้เป็นวันดีอีกวัน และอาจจะเป็นวันสุดท้ายสำหรับเราที่จะยังคงอยู่ด้วยกัน แต่มันจะเป็นวันพี่พิเศษที่น่าจดจำของเราตลอดไป......ขอต้อนรับเข้าสู่จักรวาลแห่งความทรงจำของพวกเราครับ” เฟย ประธานรุ่นพูดเปิดงาน หลังจากนั้นคลิปของแต่ละห้องจะถูกเปิดออกมาโดยเริ่มจาก ห้องที่ 1 จนห้องสุดท้าย

1.   ดาวพุธ การสื่อสารผิดพลาดเกิดจากพวกเรา

2.   ดาวศุกร์ ความสวย เริ่ด เชิด เป๊ะ ไม่ไกลเกินความฝัน ศัลยกรรมช่วยได้

3.   โลก(โรค) ภัย ไข้ เจ็บ

4.   ลอย(ดาว)อังคาร

5.   พฤหัสบดี ศรีษะเป็นรังแค

6.   รูดเสาร์

7.   ยูริ ยูรีน ยูเรนัส

8.   เนปจูน เนปจูไล

9.   ดาวเคราะห์แคระแห่งความตาย พุงโต

โดยที่ห้องของผมเป็นห้องสุดท้ายที่เปิด เริ่มด้วยเป็นภาพจากภาพที่พวกเราเริ่มรับน้อง ทำความรู้จักกัน หน้าไอ่ไนท์กับมรรค มันตลกมากอะ หัวเกรียนๆคันมือจริงๆ ตัดมาก็เป็นภาพของแค่ละคน 3 ปีผ่านไปแต่ละคนเป็นไงบ้าง บางคนแทบไม่เปลี่ยนเลย บางคนก็เปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้

กิจกรรมที่พวกเราทำมีเยอะมาก ทั้งไปออกค่าย จำได้เลย ครั้งนั้นไอ่มันแกวมันง่วงนอนแล้วมันเดินไม่ระวังสะดุดก้อนหินล้ม โชคดีนะไม่ได้เป็นอะไรมากมาย // เฮ้ยนั่นมันรูปตอนรับน้องนี่นา หน้าตาแต่ละคนดูไม่ได้เลย ทั้งสี ทั้งแป้งเต็มเลย // โอ้ยเชรดดดดดดดดดดดดดด รูปวันวาเลนไทน์ตอนม.4 ไอ่กล้ามันขอน้องส้มเป็นแฟนนี่หว่า // ทำพานไหว้ครูที่เพื่อนเกือบทำพานตก // นั่งติวหนังสือ ลอกการบ้าน // จัดบอร์ดห้อง // ทำความสะอาดโรงเรียน // กีฬาสีที่เราต้องทำขบวน คุมน้องเชียร์ // ไปแข่งกิจกรรมวิชาการที่ครูพยายามยัดเยียดห้เราไป // นำเสนอโครงงานกับกรรมการสุดโหด และการสอบไล่ที่ยากไปไหมจารย์

“ถึงแม้มอปลายจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ในช่วงชีวิตหนึ่งที่เราอยู่ด้วยกัน แต่มันก็จะช่วยเติมเต็มชีวิตของพวกเราที่ยังไม่ได้ใส่รสชาติให้มีรสชาติที่กลมกล่อม ขอใหเพื่อนทุกคนร่วมรับประทานอาหารครับ” ประธานในพิธีกล่าวเสร็จปุ๊ป มหกรรมปอปลงแห่งชาติ ได้เกิดขึ้น

การนั่งกินข้าวร่วมกันหลายๆคน ทำอาหารอร่อยขึ้น........

อาหารอร่อย ทำให้ทุกคนมีความสุข........

ดังนั้นการนั่งกินข้าวร่วมกันหลายๆคน ทำให้ทุกคนมีความสุข

“ขนมปัง พาไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ” เอ่อ คือกูหิวปะ แล้วปลาช่อนลุยสวนมันจะเข้าปากกูแล้วมั๊ย คือทำไมต้องกวนกูด้วยวะคะ // ไม่ให้กูกินแล้วยังต้องพาไปเข้าห้องน้ำอีก

“โว้ยๆ พวกนี้เกรงใจเพื่อนบ้างดิวะ” ไอ่ไนท์กินไก่ต่อไปเถอะ อย่าพูดมาก

“สองคนนี้หวานกันอีกแล้ว” อ้อมจ๋า T_T

เอาเข้าไปพวกนี้ จนทำให้เพื่อนที่มานั่งด้วยเขินจนไม่เป็นอันกินอีกละ

ผมกับมันเดินมาเข้าห้องน้ำที่อยู่หลังอาคารเรียนไกลจากงานไม่มากเท่าไรเพราะมันเป็นที่ที่เอาไว้รองรับแขกในงาน // สำหรับ
ผมแล้ว ห้องน้ำที่นี่เป็นที่ในความทรงจำหนึ่งกับไอ่มรรคเลยหล่ะ

.

.

.

“มรรค รอกูก่อนนะโว้ย อย่าเพิ่งไปไหน ฉี่แปป” ผมบอกให้มันรอผมก่อน ตอนนี้มันค่ำแล้ว ผมกลัวห้องน้ำโรงเรียนมาก มันดู
วังเวงยังไงไม่รู้

“มรรคอยู่ไหน????????????? ไอ่สัสมรรค มึงอยู่ไหน ไอ่เห้ มึงทิ้งกูอีกแล้ว” ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา ไม่เจอใครเลย ไอ่สิ่งมี
ชีวิตทิ้งน้องขนมปังให้อยู่คนเดียวได้ยังไง // ถ้าเกิดกูเจอตัวมึงนะ มึงไม่รอดแน่ๆ

ภายในห้องน้ำเงียบและมึดมาก เด็กนักเรียนทุกคนกลับเกือบหมดแล้ว ทำให้ภายในห้องน้ำกลายเป็นที่ที่ไม่น่ามาใช้งาน ถ้าเกิดผมเจออะไรแปลกๆผมเตรียมวิ่งออกไปใส่เกียร์หมา ออกจากห้องน้ำนี้ไปเลย

“ไอ่ขนมปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มีอะไรไม่รู้พุ่งออกมาจากห้องน้ำ ผมตกใจ ผมเลยถีบประตูห้องน้ำกลับไปโดนหน้ามันเต็มๆเลย สรุปคือ ไอ่มรรคมันต้องการแกล้งผม และหลังจากนั้นผมก็ต้องแบกสังขารมันไปที่โรงพยาบาล


.

.

“เอา เร็วดิ รีบไปเข้าห้องน้ำ กูหิว” ผมเร่งไอ่สิ่งมีชีวิตที่กำลังใจลอยคิดอะไรซักอย่างอยู่

“ขนมปัง มึงจำวันฉากสุดท้ายของการแสดงตอน ม.5 ได้ไหม”

การแสดงตอนม.5 เป็นการสอบเก็บคะแนนของพวกผมครับ พวกผมแสดงละครที่เป็นความรักระหว่างชายกับชายกัน มรรคได้เป็น
พระเอก ส่วนนายเองก็เป็นผมเอง มันเป็นคราวซวยของผมจริงๆ // ผมคควรเป็นพระเอก แล้วนางเอกควรเป็นอ้อมมากกว่า (แล้วมันจะเป็นละครชายชายได้ไงหล่ะวะ)

.

.

.

“ปล่อยกูนะพวกสวะ ขยะสังคม” ผมก่อนด่ามันละครับ

“ปากดีอย่างนี้ มึงมาเป็นเมียกูซะดีๆ” ตอนนี้ฉุดกระชากลากถูกันอุตหลุดเลยครับ ใครเป็นใครไม่รู้ ผมโดนยำเละเลยหล่ะ

“ปล่อยกูนะปล่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยด้วยยยยยยย”

“เฮ้ย ปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้นะ พวกนักเลงกระจอก” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น

“มึงเป็นใครวะ” ไอ่นักเลงหน้าหล่อเหมือนจะไม่สบอารมณ์เท่าไร ที่มีคนมาขัดจังหวะการลากตัวผมเข้าหอของมัน แต่คนนั้นเป็น
ใครวะ พระเอกขี่ม้าขาวเป็นแท้

“มึงไม่ต้องรู้ว่ากูเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ มึงปล่อยเพื่อนก็เดี๋ยวนี้” คนนั้นพูดขึ้นมาอีกรอบ ครั้งนี้ไอ่นักเลงหน้าหล่อ ก็ปล่อยตัวผมครับ (โล่งมาก) ดูเหมือนว่ามันจะไปมีเรื่องกับคนที่มาช่วยผมครับ

“พูดอย่างนี้ก็สวยสิ” มันเดินเข้าไปหาคนนั้นครับ ผมหันไปมอง เฮ้ยยยยยยยย ไม่จริงหน่า มึงมาทำอะไรที่นี่วะ?

“ไอ่มรรค!!!!!!!!!!!!!!” ผมตกใจมากเลยครับ มันรู้ได้ไงครับว่าผมอยู่ที่นี่ แล้วมันมาที่นี่ทำไม

“ใช่ ขนมปัง เค้าเอง ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเค้าจัดการเอง”

กำเวรแล้วไอ่มรรค มึงอย่าไปหาเรื่องมันนะเว้ย มันเป็นนักเลงที่มีชื่อเสียงในละแวกหลังโรงเรียนเลยนะ แล้วมึงคนเดียวจะไปสู้กับพวกนี้ได้เยี่ยงไร โอยยขนมปังน้อยจะเป็นลม ใครก็ได้หายาดม ยาอม ยาทามาให้หน่อย

ไอ่นักเลงหน้าหล่อไม่พูดพล่ามเลยครับ มันเริ่มลงมือทันทีเลย(ไม่คิดจะให้ตั้งตัวก่อนใช่มั๊ย) มันปล่อยหมัดขวาตรงใส่มรรคครับ แต่มรรคใช่จะยืนเซ่อให้มันต่อยนะ มันเอี้ยวตัวหลบครับ แล้วมันก็สวนกลับด้วยหมัดซ้าย เข้าหน้ามันอย่างจัง มันล้มลงเลยหล่ะ

“ทีหลัง มึงอย่ามายุ่งกับเพื่อนกู ไปได้แล้ว กูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก ไป” ตอนนี้ไอ่มรรคน่ากลัวมากเลยครับ ผมไม่อยากเข้าใกล้มันเลย

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” พูดเสร็จมันก็รีบวิ่งหนีออกไปเลยครับ

แล้วมรรคมันก็เดินเข้ามาผาผมครับ

“ขนมปังเน่าเป็นไรมั๊ย” มันถามผมครับ น้ำเสียงของมันเหมือนเป็นห่วงผมมาก

“ไม่เป็นไรหรอก นายมาได้ไงเนี่ย” ผมถามครับ

“ก็ตามเสียงของหัวใจมาไง” เสียงหัวจโพร่งตริย์เป็นที่นำทาง หัวใจมึงมี GPS หรือไง

“เพราะตามมาทำไม ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ผมก็งงสิครับ มันพูดอะไรของมันออกมา พอดีเป็นคนใสๆอะนะครับ

“ก็เพราะ

ก็เพราะว่า

เพราะว่า มรรครักขนมปังนะ รักมานานแล้ว หัวใจของมรรคหยุดไม่ได้เลย”

.

.

.

“อ่าอ่า แล้วไง มึง มันตลกอะ” ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะคิดถึงเรื่องนั้นทำไม

.

.

.

“กูว่าที่กูพูดตอนนั้นอะ กูพูดออกมาจากใจจริงๆเว้ย มรรครักขนมปังนะ รักมานานแล้ว หัวใจของมรรคหยุดไม่ได้เลย”

“มึงรับแหวนแทนใจกูเถอะนะ มันอาจจะไม่มีราคาสูงมาก แต่ก็ก็อยากจะให้ก่อนที่เราจะจากกันนะมึง กูรักมึงนะ”







จบจ้า

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (บทสัมภาษณ์)
เริ่มหัวข้อโดย: UNUNisZOMBIE ที่ 12-10-2014 17:19:38

บทสัมภาษณ์ จากเรื่อง ผมคือ....................นายขนมปัง :z2:

UNUNisZOMBIE สวัสดีครับนักอ่านทุกท่าน  :mew1: ต้องขอขอบคุณทุกท่านนะครับที่มาอ่านนิยายของผมจนถึงตอนนี้ ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเลยครับว่าจะมีใครมาอ่านนิยายเรื่องนี้ของผมด้วย ต้องขอขอบคุณจริงๆนะครับ ถึงตอนนี้นักอ่านทุกท่านอาจจะมีคำถามว่าเรื่องเป็นยังไงกันแน่ วันนี้ผมมีบทสัมภาษณ์ของตัวละครแต่ละตัวกัน ก่อนที่บทจบจะออก เชิญครับ

มาที่คนแรกเลยนะครับ

สวัสดีครับ ขนมปัง

ขนมปัง : สวัสดีครับ

เป็นยังไงบ้างครับตอนที่เห็นอ้อมกับมรรคไปเที่ยวด้วยกันวันนั้น

ขนมปัง : ก็เศร้าครับ ผมเห็นคนที่ผมรักไปอยู่กับคนอื่น

แล้วคิดว่าสองคนนั้นรักกันจริงๆหรือเปล่าครับ

ขนมปัง : ก็คิดแหละครับ อย่าถามผมเรื่องนี้ได้ไหมครับ น้ำตาผมจะไหล

หวังว่าตอนจบจะเป็นยังไงครับ

ขนมปัง : คงจะ happy ending ผมได้คบกับอ้อมเป็นแฟนนะครับ


ต่อมาเรามาคุยกับคนต่อไปกันเลยนะครับ

สวัสดีครับมรรค

มรรค : สวัสดีครับ แหะๆ

คุณรู้ตัวหรือเปล่าครับว่าคุณกำลังแย่งคนที่ขนมปังแอบชอบ

มรรค : ใคร.....ใคร .......อ๋อ อ้อมเหรอ ผมกับอ้อมไม่ได้เป็นอะไรครับ ผมแค่ไปปรึกษากับอ้อมเฉยๆ ว่าผมควรจะทำยังไม่กับ
ขนมปัง ว่าให้เขามาสนใจผมเฉยๆครับ

แสดงว่าคุณคิดกับขนมปังมากกว่าเพื่อนเหรอครับ

มรรค : ใช่ครับ ผมชอบขนมปังมาตั้งนานแล้วนะ



เอิบเรื่องเริ่มงง มาคุยกับคู่กรณีอีกคนดีกว่าครับ

อ้อมครับ จริงหรือไม่ที่คุณกับมรรคไม่ได้เป็นอะไรกัน

อ้อม : จริงค่ะ มรรคมาถามเรื่องขนมปังเฉยๆค่ะ

แล้วตอนนั้นคุณเห็นขนมปังคุณรู้สึกยังไงบ้าง

อ้อม : อยากจะวิ่งไปบอกนะ ว่ามรรคชอบนาย

แล้วกลัวไหมที่นักอ่านจะไม่ชอบอ้อม

อ้อม : กลัวมากข่า แต่เค้าเป็นสาววายนะ เค้าก็จิ้นสองคนนี้เหมือนกัน ><



แล้วก็มาถึงกลุ่มสุดท้ายนะครับ ได้แก่ ไนท์ ตฤณ มันแกว

มันแกว :  ดีจ้า

ไนท์ :  ดีครับ

ตฤณ :  สวัสดีครับ

ไนท์ :  ทำไม่ต้องพูดเพราะด้วย

ตฤณ :  มันเป็นมารยาทเวลาคุยกับคนอื่นที่เราไม่สนิท

มันแกว :  ทั้งสองคนอย่าทะเลาะกัน

เป็นยังไงบ้างครับ เรื่องนี้ใกล้จบแล้ว

มันแกว : ก็เสียดายนะครับ ถึงบทผมน้อยแต่ผมก็โอเคสำหรับบทในครั้งนี้ครับ

ไนท์ : สนุกดีครับที่ได้ว่ายน้ำ

ตฤณ :  ตื่นเต้นมากเลยครับ แหะๆ

แล้วแต่ละคนมีแฟนยังครับ

มันแกว :  ยังครับ

ไนท์ :  ก็นั่งข้างๆผมนี่ไงครับ ใช่ไหมตฤณ

ตฤณ  :  บ้า!!!




ต้องขอบคุณนักอ่านจริงๆนะครับที่คอยเป็นกำลังใจ ไล่ฆ่าว่าตอนไหนจะมาลง ตอนไหนจะแต่งยาวขึ้น ผมต้องขอบคุณทุกท่านจริงๆครับ ฝากติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะครับ :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนจบ + บทสัมภาษณ์) จบแล้วจ้า 12/10/14
เริ่มหัวข้อโดย: QuadratojugalARMY ที่ 12-10-2014 22:46:18

 :sad4: :bye2: o13 จบแบบงงจริงๆ

หัวข้อ: Re: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนจบ + บทสัมภาษณ์) จบแล้วจ้า 12/10/14
เริ่มหัวข้อโดย: GMT101 ที่ 24-06-2017 18:50:39

 :mew1: