อ้ากกกกกกกกกกกกกกก
เมื่อวานเข้าแอบเข้ามาดูบ่อยๆแต่เห็นคุณชุนยังไม่มาเลยตัดใจ คิดว่าคงมาอีกทีวันจันทร์
ปรากฎว่าวันนี้เห็นบทส่งท้ายกรี๊ดเลยค่ะ ดีใจจจจจจจ
ตอนนี้เอาทาสรักมาอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ พอเห็นเรื่องนี้รีบมาอ่านวันนี้ก่อน ถ้าจบเศร้าจะได้ยังมีทาสรักไว้ปลอบใจ
ระหว่างอ่านบทที่ 11 ของวันนี้ น้ำตาไหล สงสารเจ้าชายรอง
พออ่านบทส่งท้ายจบ ก็ยังน้ำตาไหล ด้วยความรู้สึกบางอย่าง ซาบซึ้งใจ หน่วงใจ สงสาร
แต่ก็รู้สึกว่าในที่สุดเจ้าชายศีลวัตและอานนท์ก็ได้เปิดใจตัวเองบ้าง แม้จะยังแค่นิดเดียวก็ยังดี
ในที่สุดเจ้าชายศีลวัตได้รู้สึกถึงความสุขของการรัก แล้วได้รับรักตอบบ้าง
แต่คุณชุนคะ แอบเป็นห่วง มันหน่วงตรง "กระบี่ที่จมลึกลงในพระอุระ แถมอานนท์ยังไม่ถอย" เนี่ยแหละค่ะ
เจ้าชายคงไม่ได้ตายเนอะ
เห็นคุณชุนตอบว่า
"ต่อจากนี้ ก็คงจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว และมี “วันนี้” ร่วมกันไปทุกๆ วัน (อากาศมันหนาว คงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อจะได้รู้สึกอบอุ่นทุกวันน่ะค่ะ)
แสดงว่าตอนเขียน คุณชุนไม่ได้ตั้งใจให้เป็นปริศนาว่าตายหรือไม่ แต่ตั้งใจให้ได้อยู่ด้วยกันใช่มั้ยคะ กระบี่คงจมไม่ลึก รักษาทัน
คืออ่านแล้วเป็นห่วงสองคนนี้อ่า ถ้าคุณชุนมาอ่านเจอช่วยตอบให้สบายใจหายห่วงอีกซักรอบได้มั้ยคะ ว่าคุณชุนตั้งใจยังไงตอนเขียน
จะหาว่าโรคจิตอินเกินเซ้าซี้จัดก็ยอมละ ><
ชอบเรื่องนี้มากๆๆ ขอให้คุณชุนรวมเล่มเถอะนะคะ จะรอเอาขึ้นหิ้งเป็นอีกหนึ่งเล่มโปรด
จะคอยติดตามผลงานและเป็นกำลังใจให้ค่ะ ^_______________________________________^
ปล.แอบสังเกตุว่าพระเอกของคุณชุนทุกคน (ที่ได้อ่านมา) ยังไม่มีคนไหนเจ้าชู้ ขี้เล่นเลย แอบรอแนวคุณชายเจ้าสำราญบ้างน้าคะ
ปล2. ถามอีกนิดนะคะ ที่ว่าอานนท์เป็นชู้กับนิรดาแล้วถูกเฆี่ยนลงโทษนี่เป็นแผนใช่มั้ยคะ แล้วไหงเจ้าชายศีลวัตถึงเป็นคนลงมือเอง แถมยังเป็นห่วงแผลที่หลัง เพราะลงมือหนักล่ะคะ เพราะถ้าไม่ใช่แผน ถ้าทำไปขนาดนั้นทำไมตอนแรกเจ้าชายถึงเชื่อว่าอานนท์จะไม่ทรยศอ่ะ แอบงง ><
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
