หัวข้อ: เรื่องสั้น(ตามอารมณ์คนเขียน และอาจไม่ลงจนจบ) ตอนที่ ๓

[oaw_eang]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม         

[oaw_eang]

“จะถามอะไรต่ออีกไหม?”

แม่หมอวัย ๔๐ ปลายๆ เหลือบตาปรือๆ (ที่ตกแต่งไว้ด้วยอายแชร์โดว์สีม่วงไล่เฉดอ่อนแก่จากหัวตาไปทางหางตาแล้วทาทับด้วยกากเพชรระยิบภายใต้แสงไฟสลัวๆ ของกระท่อม(?) ไม่สิ! มันยอดแหลมๆ เหมือนกระโจมอินเดียนแดงเสียมากกว่า) ขึ้น พร้อมยิงคำถามขึ้นมา

ชายหนุ่มในชุดพนักงานออฟฟิศทั่วไป ตัดผมทรงสุภาพที่นั่งกอดอกอยู่กลางกระโจมทำหน้าปั้นยาก  เบื้องหน้าของเขาเป็นโต๊ะกลมปูลาดด้วยผ้าอะไรสักอย่างที่เขาจำชื่อไม่ได้  แต่แน่นอนว่าเขาเคยเห็นมันม้วนๆ วางซ้อนทับกันอยู่ในร้านแถวๆ พาหุรัด ตรงกลางโต๊ะมีลูกแก้วที่เขาเห็นเส้นกระแสไฟฟ้า(?)แล่นเป็นสายยามที่แม่หมอลากมือผ่าน  มันทำหน้าที่กั้นไม่ให้แม่หมอชะโงกหน้าเขามาใกล้เขานักเวลาตั้งคำถามใส่เขา  และมักจะเป็นประโยคเดียวกันกับที่เขาเพิ่งได้ยินเมื่อสักครู่

“ถามเรื่องความรักสิแก”  มนตรี-หรือที่ใครๆ ก็เรียกว่า ‘ตี้’ กระทุ้งศอกเข้าชายโครงเพื่อนสนิทเบาๆ พร้อมทำสีหน้าตื้นเต้นผสมอยากรู้อยากเห็นมากกว่าตัวเขา - ‘ลีโอ’ – คนที่ถูกเพื่อนร่างเล็กกว่าลากมือเข้ามาใน กระโจมพยากรณ์ (มั้ง! ตี้บอกชื่อประมาณอย่างนี้ตอนที่เอ่ยปากชวนเขาเมื่อวาน หลังจากที่ลงมาจากตึกเรียน ก่อนจะแยกย้ายกันกลับห้องพักที่ป้ายรถเมล์หน้าคณะนิเทศ)  แม้ว่าเขาจะพยายามขัดขืนเมื่ออีกฝ่ายกึ่งลากกึ่งจูงเขาเข้ามาเพื่อบอกว่าเขาไม่สนใจหรือเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่สักเท่าไหร่ก็ตาม

“หรอ?”  ชายหนุ่มถามกลับคนตัวเล็กกว่าด้วยสีหน้าแบบคนที่ No idea สุดๆ ก่อนหันไปพูดกับอีกคนในห้องนี้ (ไม่สิ! กระโจมต่างหาก) ว่า “ตามนั้นครับ”

หญิงวัยกลางคนลากมือวนผ่านลูกแก้วกลมโตนั้นอยู่ไปมา  ตาของเธอยังคงหรี่ปรือเช่นเดิม  ปลายนิ้วเหี่ยวย่นเป็นเล็บแหลมยาวและถูกแต้มด้วยสีลูกหว้า (ก็ลีโอถนัดเรียกสีต่างๆ ด้วยสีพืชตามสาขาวิชาเอกที่เขาเรียนอยู่ในขณะนี้นิ)


หญิงเจ้าของกระโจมกดยิ้มที่มุมปาก (และแน่นอนว่ามันถูกทาทับไว้ด้วยลิปติกสีแดงระกำอยู่แล้ว)

“สเปคเป็นแบบไหน?”  เธอถาม

“อ้าว  ถามอย่างนี้แล้วจะเป็นหมอดูไปทำไม?” 

ดูเหมือนเธอจะยิ่งยิ้มเข้าไปใหญ่  “ตอบมา  ถ้าท้ายไม่ถูกไม่คิดเงิน”

“มันชอบคนแก่กว่าครับแม่หมอ  แน่นอนต้องเป็นผู้ชาย อิอิ”  ตี้ชิงตอบแทนด้วยสีหน้าระรื่น  แม้จะถูกอีกคนแอบหยิกก็ยังระรื่นไม่หยุด

“แล้วชอบเลขอะไร ระหว่าง ๑ ถึง ๕” เธอถามอีก

“๑ ถึง ๕ หรอ?  ตัด ๒ ๓ ๔ ไป  ไม่ชอบ  เหลือ ๑ กับ ๕” ชายหนุ่มเม้มริมสีปากบางเข้าหากัน  คิ้วดกหนาที่ถูกกันไว้อย่างเรียบร้อยขมวดมุนจนเกิดรอยย่นระหว่างคิ้ว สีหน้าดูเหมือนจะตัดสินใจลำบากก่อนจะถอนหายใจเมื่อคิดได้ว่าชอบเลขไหน

“ผมชอบเลข ๑ มันดูน้อยดี”

“ฮาๆๆๆๆ  เธอจะไม่ได้ในสิ่งที่เธอหวัง”

“เอ๊ะ ยังไงแม่หมอ” เป็นตี้ที่ชะโงกหน้าถาม  น้ำเสียงดูสนุกไม่น้อย

“ก็อย่างที่บอก  เกลียดอะไรได้แบบนั้น  เกลียดเด็กก็ได้เด็ก  ผู้ชายผิวขาว  ตัวเล็กๆ อายุอ่อนกว่า  เขาจะมาจากทางเหนือหรือไม่ก็ตะวันออก  จะเจอกันด้วยเรื่องงาน  ส่วนผู้ใหญ่ที่หมายตาเอาไว้จะคลาดแคล้วต่อกัน”

“จริงหรือแม่หมอ?  อีนี่มันจะได้กินเด็กหนุ่มๆ วัยขบเผาะ ฮาๆๆๆๆ”  ตี้ส่งเสียงลุ้นก่อนหัวเราะร่วนตบท้ายประโยค  เขาชอบเรียกลีโอเพื่อนสนิทที่รู้จักกันตั้งแต่วันแรกที่มาสมัครเรียนต่อปริญญาโทสาขาวิชาเอกเดียวกันว่า อีนี่ ทุกครั้งเมื่อลืมตัว  ก็นะ ลีโออยากมีสามีนี่นา

“ฝันไปเถอะอีตี้! กรูไม่รับประแดกเด็กหรอกโว้ย  ไม่ใช่สเปค”  เขาโวยวายใส่เพื่อนตัวเล็ก ก่อนละสายตาไปจ้องเขม็งใส่อีกคนของอีกฝากลูกแก้ว

“ผมไม่นิยมเด็ก  เด็กมันปัญญาอ่อน  พึ่งพาอาศัยอะไรก็ไม่ได้  เป็นภาระ  ตัวถ่วง  งี้เง่าและเจ้าชู้  อีกอย่างผมตัวควายขนาดนี้  ขืนมีแฟนตัวเล็กกว่าบอบบางกว่า  แล้วเขาจะ....”  ชายหนุ่มเกือบจะหลุดคำว่า ‘....ยกขาผมไหวไหม?’ ออกไปเสียแล้วสิ

“ก็ไม่รู้สินะ  ฉันเห็นของฉันแบบนี้  เขากำลังจะมาหาเธอเร็วๆ นี้  ต่อให้หลีกกันอย่างไรก็ไม่พ้น  เขาเป็นเนื้อคู่เธอ-คนที่เธอรอจะเจอมานานแสนนาน  หรือไม่ใช่”  ดวงตาที่ก่อนหน้านี้ปรือจนแทบจะหลับกลับทอประกายเจิดจ้าและจ้องเขม็งกลับมาหาชายหนุ่ม เหมือนจะจ้องให้ทะลุลึกลงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจที่ตอนนี้ชักเต้นแรงพิกล

..............................


“อะ  แกเก็บไว้เองเลยตี้  สาระแนดีนัก”  ลีโอจับนามบัตรที่ได้รับมาจากข้างในกระโจมยัดลงไปในกระเป๋าอกเสื้อสีหวานของเพื่อนที่เดินคู่กันมาและกำลังจะลงอุโมงค์เพื่อกลับไปยังตึกเรียน  แม้ว่าจะหมดเวลาเรียนแล้ว  แต่พวกเขาจะต้องกลับไปช่วยอาจารย์เตรียมสัมภาระสำหรับออกเก็บตัวอย่างพรรณไม้ในภาคสนามกันอีก

“โหย ลีโอ  แกก็เก็บไว้สิ  ป้าเขาบอกว่าจะโทรมาถามผลไงว่าเขาทายแม่นไหม  ดูนะ! ท่าทางโคตรมั่นใจว่าแม่นเลยอะแก  ดูสิไม่ยอมเก็บตังค์ด้วยนะ  แถมบอกว่าถ้าโทรมาถามแล้วไม่เป็นไปตามที่แกเห็นแกจะไม่เก็บเงินเลย  อ้ากกกก ฉันชอบ”

“แกก็ไปแต่งงานกับยัยป้านั้นดิ”

“อีนี่! เดี๋ยวปั้ด”

“ฮาๆๆๆ  ก็ไหนเห็นว่าชอบกันนักหนาไง  เมื่อกี้ก็พูดเชียร์เข้าข้างกันดีจัง นั้นก็ครับ นี่ก็ครับ”

“กรูไปครับๆ ตอนนั้นวะคุณเพื่อน  ไม่มีโว้ย ฮาๆๆๆ  ดีใจจังเพื่อนจะได้ผัวเด็ก ชะเอิงเอิงเอย” เด็กหนุ่มทำท่าเหมือนจะรำป้อไปจริงๆ ขณะเดินเลี้ยวเข้าประตูคณะบัญชีเพื่อตรงไปขึ้นตึกตัวเอง และนั้นก็เรียกรอยยิ้มได้จากทั้งลีโอและพี่ยามที่นั่งเข้าเวรแจกบัตรผ่านรถยนต์อยู่แถวนั้น

“ปญอ. ว่ะแก  ไปเลย  ไปจัดแผงอัดลงกล่องเลยไป้”  ลีโอผลักไหล่เพื่อนเบาๆ แต่ขานั้นกลับทำท่าถลาไปไกลจนน่าหมั่นไส้  ชายหนุ่มส่ายหน้าระอากลับท่าทางของเพื่อน  ก่อนเร่งฝีเท้าเพื่อก้าวไปให้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะแกล้งไม่ยอมใช้คีย์การ์ดเปิดตึกให้เขาขึ้นไปเหมือนอย่างทุกทีที่นึกครึ้มสนุกขึ้นมา แล้วปล่อยให้เขายืนโวยวายอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่นั้นคนเดียวสักพักแค่ให้พออายคนที่กำลังเดินผ่านไปมา จึงจะค่อยๆแง้มประตูโผล่หน้าตี๋ๆ ออกมาหัวเราะเยาะเขาอยู่เสมอ  แต่เขาก็โกรธไม่ลงสักทีกับเพื่อนคนนี้


 

[oaw_eang]

ตอนที่ ๒

“ลีโอ  เข้ามาหาผมหน่อย”  เสียงเรียกเบาๆ ดังขึ้นมาจากในห้องที่กั้นไว้ด้วยกระจกขุ่นฝ้า (ย้ำว่าเบาๆ จริงๆ แต่ที่ได้ยินเพราะนั่งอยู่หน้าห้องตลอด  ครองตำแหน่งเลขานุการกลายๆ ไปด้วย นิสิตในที่ปรึกษาไปด้วย แบบว่าลีโอควบสอง อิอิ)

“ครับผม”  ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นแล้วผลักประตูเข้าด้านใน  เผยให้เห็นสภาพห้องที่รกเกลื่อนไปด้วยตั้งหนังสือและกองเอกสารจำนวนมากที่เขาคุ้นตาดีปรากฏขึ้น

“อาจารย์มีอะไรจะเรียกใช้ผมหรือครับ?”  เขาคุกเข่าลงข้างๆ โต๊ะไม้ตัวใหญ่ที่แน่นอนว่าถูกกองกระดาษเอกสารต่างๆ บังหน้าไม้ไว้หมดจนแทบมองไม่เห็นลายลูกไม้ของผ้าที่ปูรองไว้ใต้กระจกใส่บานใหญ่กันเนื้อไม้เสียหายอย่างโต๊ะทำงานของคนรุ่นปู่รุ่นตาทั่วไป

“เอานี่ไปคณะสถาปัตย์  ตึก ๑ ชั้น ๓  ใกล้โถงใหญ่  ผมจำไม่ได้แล้วว่าฝั่งไหน...”  รศ.ดร.อภิศักดิ์-อาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ของลีโอเว้นวรรคไปนิดหนึ่งพร้อมทำหน้านึก “....คุณไปเดินวนๆ หาแล้วกัน  หรือถามใครแถวนั้นก็ได้ว่าห้อง ผศ.ดร.ทศทัต อยู่ไหนแล้วเข้าไปส่งมอบสิ่งนี่ให้เขา  ผมโทรติดต่อเขาไว้แล้ว”

“ผมขออนุญาตถามได้ไหมครับอาจารย์ว่ามันคือ?”

“อ้อ  พิมพ์เขียวแปลนอาคารเรือนกระจกน่ะ  ผมจะรื้อปรับปรุงใหม่เสียที  ของเดิมมันรกเรื้อเกินไปแล้ว”

“เย้!  ดีๆๆๆ ครับอาจารย์  ทำใหม่ที่เถอะ สาธุ  ของเดิมมันโทรมเหลือรับจริงๆ”

“ก็นั่นแหละ  ปีนี่พอดีได้งบฯมา  เอาล่ะไปได้แล้ว ม้วนๆ ไปก็ได้  อย่าให้ยับเป็นพอ  ไปถึงก็บอกว่าผมส่งมาให้  ถ้าอาจารย์เขามีอะไรก็ให้โทรมาหาผมได้เลยนะ”

“ครับๆ ถ้าอย่างนั้นประเดี๋ยวผมชวนตี้ไปกันสองคน  ไม่กล้าไปคนเดียว  อายเด็ก ’ถาปัตย์”

“หรอ?  วันก่อนเห็นตี้บอกว่าชวนกันไปกินข้าวถึงใต้ตึกโน้นเขามากันไม่ใช่รึ?  ที่ตอนนี้มาอาย”

“ก็แหม่ อาจารย์ก็ ฮาๆๆๆๆ”
.........................................


“ห้องไหนวะลีโอ?  เดินวนไปวนมาหลายรอบแล้วนะ”

“จะรู้ไหม?  ก็อาจารย์บอกว่าชั้น ๓ ๆ เอาอย่างนี้  แกรออยู่นี่  เดี๋ยวฉันเดินไปถามเขาแป๊บ” ชายหนุ่มทำท่าจะก้าวออกไปทางห้อง
ธุรการที่เดินผ่านมาเมื่อสักครู่

“ลีโอๆ  ถามคนนี้ๆ” ขอบกระเป๋ากางเกงของเขาถูกกระตุกด้วยมือเล็กๆ ของตี้ 

พอหันไปก็เห็นฝ่ายนั้นบุ้ยใบ้ปากยื่นปากยาวไปทางบันไดที่มีคนกำลังก้าวลงมา  แวบแรกลีโอเห็นแค่รองเท้าหนังที่ถูกขัดเอาไว้เสียอย่างดี 

เสียงกึก   ๆ จากส้นรองเท้าที่ดังกระทบเป็นจังหวะบอกว่ามันกำลังทำหน้าที่รองรับเท้าซึ่งก้าวลงมาด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ  ขากางเกงเข้ารูปสีดำที่สั้นเต่อเล็กน้อยอย่างมีสไตล์อวดช่วงขาแข็งแรงทว่าเรียวยาวของคนที่สวมใส่  ลีโอแอบเห็นสีสันสดใจจากลวดลายกราฟฟิคเล็กๆบนถุงเท้าที่โผล่พ้นชายขากางเกงออกมา

เขาไม่ใส่เข็มขัด!  แต่มันก็ทำให้ดูดีสุดๆ  เสื้อเชิ้ตสีขาวนั้นดูพลิ้วแนบไปกับหน้าท้องราบและช่วงอกที่ตึงแน่น  กระดุมเม็ดบนที่ปลดเอาไว้เผยให้เห็นว่าสวมทับเสื้อกล้ามไว้ด้านใน  แขนเสื้อที่พับทบขึ้นทำให้เขายิ่งดูทะมัดทะแมงอีกหลายเท่าตัวเมื่อรวมกันทรงผมที่หวีเสยไปยังท้ายทอยอวดกรอบหน้าที่คมสันภายใต้กรอบแว่นลายกระสุดเท่คู่นั้น

ลีโอใจเต้นสุดๆ เขาแพ้คนวัยนี้  แถมยังเท่ระเบิดแบบนี้อีก

“ค...คุณครับ”  เป็นตี้ที่ส่งเสียงออกไปเมื่อชายนิรนามคนนั้นทำท่าจะเดินเลี้ยงลงบันไดไป ในขณะที่ลีโอยังคงนิ่งเฉยอยู่ในท่าเดิม

“ครับ?” คิ้วเข้มๆ สีเดียวกับผมเลิกขึ้นเชิงเป็นคำถาม  เมื่อเจ้าตัวหยุดกึกตรงมุมบันได  มือใหญ่ที่เกาะกุมราวบันไดไว้นั้นมีไรขนสีเข้มขึ้นประปรายอย่างคนที่มีฮอร์โมนเพศชายเต็มขั้นเป็นกัน  แต่สำหรับลีโอ  พระเจ้า!  มันช่างปั่นป่วนอารมณ์ทางเพศเขาชะมัด

“เอ่อคือ  เพื่อนผมครับ  เพื่อนผม  เขามีเรื่องจะถาม”

ลีโอหันขวับไปทางต้นเสียง (แน่นอนว่ามันมาจากคนตัวเล็กข้างๆ เขานั้นแหละ ) ก่อนทำหน้าเหรอหราแล้วหันกลับมาสบตากลับคนที่หยัดตัวไว้ที่เชิงบันได  และก็เห็นว่าเขามีไรหนวดเขียวๆ 

อ้า  พระเจ้า  ลีโออยากลูบไล้จัง  มันคงสากมือไม่น้อย

“ครับ?” เป็นรอบที่สองที่เข้าเปล่งเสียงแบบนี้ออกมา  (และมันก็ทุ้มกังวานในหูลีโออย่างที่สุด)  เขาหันกลับมาเต็มความสูงซึ่งมากกว่าลีโอ  (และตี้ อย่างไม่ต้องสงสัยในจุดนี้)

“ครับๆๆๆ”  ลีโอเหมือนเพิ่งได้สติ  เขากระพริบตาถี่ๆ ก่อนรวบรวมความกล้าพูดออกไป

“...............................................”







    กา  กา  กา (หากใครสักคนได้ยินเสียงอะไรในตอนนี้  ก็คงเป็นเสียงกา อย่างในการ์ตูนญี่ปุ่นนั้นแหละ)


“ครับ?”  รอบที่สาม  ชายหนุ่มเริ่มมีสีหน้าแบบที่ลีโอไม่อยากให้เขาทำแล้วส่งมาให้ตัวเอง

“เอ่อ คือ  พวกผมมาหาคนครับ”  และก็เป็นตี้  ที่ช่วยชีวิตเขาไว้

“หาใครครับ?”  เขาเดินก้าวเข้ามา  จนลีโอสังเกตผิวสีน้ำตาลนวลๆ ของเขาได้ว่ามันคงเรียบ สะอาด น่าสัมผัสที่สุด  แต่เดี่ยวใครหยิกเขานะ?

“โอ้ย!  คือ  เอ่อ  ผมมาหา ผศ.ทศทัต ครับ” สุดท้ายลีโอก็ไม่ได้เป็นใบ้  แต่ตอนนี้เขากำลังจะเป็นลมเพราะยิ้มยิงฟันขาวเวอร์ของคนที่เดินเข้ามาใกล้มากขึ้น  ลีโอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหายใจขัดๆ ยังไงชอบกล

“ครับ  จากไหนครับ?”  เจ้าของเสียงทุ้มเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่  นิ้วยาวๆ พร้อมเล็บที่ตัดสะอาดของเขาแตะเพื่อขยับแว่นขึ้นเบาๆ  และมันทำให้ลีโอขาสั้นจนแทบยืนไม่ไหว

“จะ....จาก อาจารย์อภิศักดิ์ครับ”

“อ้อ  โอเค  งั้นตามผมมา”  แล้วเขาก็เดินผ่านไป ทั้งให้มวลอากาศตรงนั้นมีการเคลื่อนไหว  แต่ลีโอกลับก้าวขาไม่ออกจนตี้ต้องเดินย้อนกลับมาลากมือเขาตามอีกคนที่ก้าวยาวๆ จนเลี้ยวลับมุมตึกหายไปทางขวาจนได้  และตี้เองก็ไม่วายบ่น

“อีนี่ท่าจะเป็นหนัก” 
.......................................



“มากนะลีโอ  ไหวไหมเนี้ย?”  ตี้ตะแคงหน้าถามอีกคนที่ยืนเอามือกุมน่าอก พิงผนังตึก  หายใจหอบหนักๆ อยู่ใกล้ๆ กัน

“ไหว  แต่กรูแพ้ทางคน Look แบบนี้  พระเจ้าผมอยากได้เขามาเป็นพ่อของลูก”  ลีโอเงยหน้าพูดกับคนบนฟ้า

“เวรกรรม  ศีลธรรมอยู่ตรงไหนเนี้ย?  ไปๆ กลับตึก  ตอนบ่ายต้องเข้าไปแจกชีทช่วยอาจารย์อีก ไป้”

[oaw_eang]

ตอนที่ ๓

“ใครยังไม่ได้ชีทอีก  ยกมือขึ้น”  เสียง รศ.ดร.อภิศักดิ์ ที่ยืนอยู่หน้าชั้นดังขึ้นเมื่อนิสิตในห้องเริ่มวุ่นวาย

“ผมครับ”  คนที่ตัวเล็กๆ นั่งอยู่ท้ายห้องส่งเสียงขึ้น  ลีโอเงยหน้าขึ้นมองเพื่อกำหนดตำแหน่งก่อนหยิบชีทแล้วเดินไปส่งให้

“ขอบคุณครับพี่....” เด็กคนนั้นบอกแต่ไม่ออกเสียงคำสุดท้ายพร้อมยักคิ้วกวนใส่เขา   หน้าเข้มๆ แบบหนุ่มใต้ของลีโอขมวดคิ้วตอบ  แล้วเดินกลับไปประจำที่ยังหน้าห้อง  ถ้าสังเกตจากสีเสื้อนอกที่ใส่มาแล้วเด็กคนนั้นคงจะอยู่คณะวิศวะกรรมศาสตร์ซึ่งไม่ได้เหมาะกับบุคลิกเลย 

พอนึกถึงตรงนี้ลีโอก็อดเบ้ปากในใจไม่ได้  เขาเกลียดคนที่เรียนคณะนี้จริงๆ ดูอย่างปีทีแล้วเป็นไร  แต่ละตัว(คน) ปากมอมขนาดไหน  จนเขานึกอยากจะผลักให้ตกเขาตายวันล่ะหลายๆรอบ  ตัวเล็กๆ หน้าใสๆ แบบนี้น่าจะไปอยู่คณะบัญชี หรือ เศรษฐศาสตร์มากกว่า  แต่ดูท่าจากระดับความมอมของปากแล้ว  ก็เหมาะสมดีที่จะอยู่คณะนี้

“เอาล่ะนะครับนิสิต  หยุดยาวนี้เราจะออกภาคสนามกัน  เดี๋ยวผมจะให้แบ่งกลุ่ม.....”  แล้วก็เป็นหน้าที่ของอาจารย์ที่จะดำเนินไปจนหมดคลาส

.......................................




ลีโอ เซ็งสุดๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องดูแลนิสิตในกลุ่มที่มาจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ ทั้งๆ ที่ภาวนาให้หน้าที่นี้ตกเป็นภาระของตี้ไป 

ทำไมนะ? 

ทำไมไม่เป็นตี้ที่ต้องมานั่งคันนี้  หรือทำไมอาจารย์ไม่ยอมเช่ารถคันใหญ่ๆ จะได้ขนกันไปหมดคราวเดียวพร้อมกันเลย? 
นี่เขาต้องแยกมานั่งคุมคันนี้แล้วดูมันแต่ละคนสิ  พระเจ้าเอาอะไรให้มันกินนะ?  มันถึงได้ห่ามกันแบบนี้

ตลอดทางตั้งแต่ออกจากรั้วมหาวิทยาลัยแล้วที่เขาต้องทนนั่งรถมินิบัสมาคันเดียวกับเจ้าพวกลิงทโมนพวกนี้  และแน่นอนจนเหมือนเป็นธรรมดาที่เด็กวิศวะจะชอบคิดเองเออเองตัวเองเจ๋ง  ว่าตัวเองแน่กว่าใคร  จนบ่อยครั้งที่แสดงออกมาด้วยการข่มเด็กคณะอื่นๆ ว่าด้อยกว่าอยู่เสมอ  โดยเฉพาะกับเด็กคณะวิทยาศาสตร์อย่างเขาที่สมัยเรียนปริญญาตรีต้องลงเรียนวิชาตัวเดียวกันกับวิศวะหลายวิชา  จึงโดนพูดข่มอยู่เสมอแล้วกิริยามารยาทของนิสิตคณะนี้ต่ออาจารย์คณะอื่นก็ไม่ได้เป็นที่น่าพอใจในสายตาของลีโอเลย  อาจารย์ใคร  ใครก็รักนะครับ 

อึ้ย!!! มันน่าเจ็บใจนัก

และอีกครั้งที่แน่นอน  เขาเป็นคนแค้นฝังหุ่น  เจ็บแล้วลืมเสียที่ไหนล่ะ 



ลีโอมัวแต่คิดอะไรเพลิน  แต่ทำให้เขาก้าวช้าลงกว่าที่ควรจะเป็นและอยู่ห่างจากท้ายขบวน  (แต่ก็แค่นิดหน่อยในความคิดของเขา)  อย่างไรก็ตามเส้นทางนี้เขาเดินบ่อยเพราะเป็นพื้นที่ทำวิจัยของเขาเองจึงไม่รู้สึกเดือดร้อนนัก   

“ไงพี่  แค่นี้เหนื่อยแล้วหรอ?” เสียงจากคนข้างหน้าที่หยุดแล้วหันหลังมาทักทายเขาซึ่งเดินรั้งท้ายด้วยประโยคที่.....  ฮึ่ม!!!

ลีโอไม่ตอบ  ได้แต่ค้อนลมค้อนแล้งไปคนเดียว  ในใจนึกไม่อยากจะเสียเวลาเสวนากับนิสิตกลุ่มนี้  ไม่รู้ทำไมพอเป็นเด็กคณะวิศวะฯแล้ว จึงรู้สึกเกลียดขี้หน้าลงตับเลยจริงๆ  เมื่อเที่ยงก็คราวหนึ่งแล้วตอนที่แวะทานข้าวห่อ  ลีโออุตส่าห์ปลีกตัวออกมานั่งร่วมวงกับกลุ่มพรานป่าที่นำทางมาอย่างที่เคยทำมาตลอดขณะออกมาเก็บตัวอย่างพรรณไม้เพื่อวิจัย  โดนเฉพาะกับเด็กหนุ่มเผ่ากระเหรี่ยงที่คุ้นเคนบ้าง  คราวนี้ลีโอก็เอาของจากพื้นล่างมาฝากไปให้น้องสาวตัวเล็กๆ ขอเขาที่ลีโอเคยเจอแถวตีนเขาในคราวก่อนๆ ที่มา  คราวนี้จึงพูดคุยและยิ้มหัวด้วยเต็มตา  ซึ่งอยู่ในสายตาของกลุ่มนิสิตวิศวะจากการริเริ่มสะกิดให้ดูของคนบางคนจนกลายเป็นหัวข้อเม้าท์กันสนุกปาก และได้ยินประโยคบาดใจเข้าเต็มสองหูเมื่อเดินไปยิงกระต่ายว่าสงสัยเขาคงอยากล่าแต้มเด็กหนุ่มกระเหรี่ยงนั่น
คิดๆ แล้วก็แค้นจริงๆ  ลีโอจึงเร่งฝีเท้าเดินขึ้นไปจนทันขบวนกะจะแซงหน้าไม่ให้เห็นฝุ่นเลยทีเดียว  แต่พอไปถึง....

“ตัวก็โต  แต่ไม่นึกว่าจะอ่อน”  เป็นคนเดิมกับประโยคก่อนหน้านี้ที่ตอนนี้รั้งลงมาเดินคู่กับเขา  และท้ายประโยคก็เน้นเสียงซะ.....ฮึ่ม!!! ครั้งที่ ๒

“ว่าแล้ว  เห็นสำอางๆ แบบนี้  ยังสู้มึงไม่ได้เลยว่ะ  เอก  ฮาๆๆๆๆ”  ไอ้ปากมอมอีกคนที่อยู่ถัดขึ้นไปเอ่ยแซวลงมา  ไอ้นี่หนังหน้าราวกับแม่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดแล้วยังปากมอมอีก  อึ้ย!!! มันน่าหักคอจิ้มน้ำพริกนัก  กรูสำอางแล้วมันไปหนักส่วนไหนเมิงมิทราบ  ไอ้หน้าลิงเอ๋อเอ้ย!!!

ลีโอหยุดเดิน  สองมือเท้าสะเอวมองหน้าทั้งคนแซวและคนต้นเหตุที่ทำให้ถูกแซวอย่างเอาเรื่อง

“เฮ้ยๆ มึง  พี่เขาโกรธแล้วว่ะ  ไปๆ  เดี๋ยวแม่งแกล้งหักคะแนนกรูไม่เหลือ  วิชาGE แบบนี้กรูอุตส่าห์ลงเป็นวิชาช่วย  ถ้าไม่ได้ A+ แม่ง  ขาดทุนว่ะ  เสียเวลาเปล่า ฮาๆๆๆๆๆ” เอกรีบวิ่งไปให้ทันเพื่อนของตน

........................................




“เฮ้ย ตั้ม! แม่งกลุ่มเรายังไม่มีใครก่อไฟเลยรึ?”  เอกเดินมาสมทบเพื่อนหลังจากตระเวนชมทิวทัศน์รอบๆ ลานกางเต้นท์เรียบร้อยแล้ว

“ยัง  ใครจะก่อเป็น?” เด็กหนุ่มผิวเข้มราวสีหมึก คนเดียวกับที่แซวลีโอเมื่อบ่ายตอนที่กำลังเดินขึ้นเขามาเป็นคนตอบอย่างไม่ยี่หระ  รายนี้นอนเอนหลังพิงกระเป๋าสะพายหลังดูรูปจากกล้องในมือ

“อ้าว shit! แล้วจะแดกข้าวกันยังไงว่ะเนี้ย?”  เด็กหนุ่มหันรีหันขวาง   ชะเง้อไปดูกลุ่มอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นนิสิตจากคณะศึกษาเอยอะไรเอยก็ดูเหมือนจะลงมือประกอบอาหารมื้อเย็นกันเรียบร้อยแล้ว  มีเพียงกลุ่มของเขาเพียงกลุ่มเดียวที่ยังไม่มีวี่แววแม้กระทั้งการหักไม้ทำฟืน

เอกจึงเดินออกไปรอบๆ เพื่อหากิ่งไม้แห้งๆ สำหรับทำเป็นฟืนสักหน่อย  เมื่อกลับมาแคมป์จึงเจอคนที่ตัวเองแซวว่า ‘อ่อน’ กำลังใช้มีดพร้าตัดกิ่งไม้สดขนาดเหมาะมือเพื่อปักทำเสาคานสำหรับแขวนหม้อสนาม  ท่อนแขนเรียวของเจ้าตัวได้ออกแรงจนเห็นเป็นลอนกล้ามชัด  มีดพร้าในมือนั้นก็ดูคมกริบไม่น้อย  โดนมีตั้มนั่งทำหน้าอีหลักอีเหลื่ออยู่ที่เดิมตั้งแต่ก่อนที่เขาจะออกไปหาฟืนและนี่ก็คงยังไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน

“อ้าวคุณ  จะยื่นเฉยอยู่อีกนานไหม?  จะกินกันไหมข้าวเย็นน่ะ  เอาฟืนมานี่ผมจะก่อไฟให้”  ลีโอว่าพลางเอามีดพร้าชี้ๆ สั่ง
เอกเดินทื่อๆ เข้ามาใกล้  ลีโอคุกเข่าลงกับพื้นดินอย่างไม่สนใจว่ากางเกงจะเปื้อนไหม?  เขาก่อไฟด้วยท่าทางทะมัดทะแมง  พริบตาเปลวไฟก็ลุกจ้าขึ้นท่ามกลางความสว่างที่ค่อยๆ ราแรงไป  เพื่อนๆ ในกลุ่มที่เริ่มกลับเข้ามาจึงเห็นภาพเอกที่คุกเข่าส่งฟืนให้ลีโอที่นั่งอยู่ข้างกัน  เบื้องหน้าเป็นหม้อสนามที่กำลังเดือดคลั่ก ๆ แสงสีเหลืองจากกองไฟโลมเลียไปทั่วผิวหน้าและเรือนกายของทั้งคู่เกิดเป็นแสงเงาวูบไหว

...................................




ความมืดโรยตัวไปรอบๆ

แต่ป่าทั้งป่าไม่เหมือนว่ากำลังหลับใหลตามคำสั่งการของความมืด  ลีโอกำลังจะล้มตัวลงนอนในเต็นท์ที่เขาแบกมาตอนกลางวันเพื่อที่คืนนี้เขาจะได้นอนเพียงคนเดียวเพราะนิสัยเขาค่อนข้างรักความเป็นส่วนตัวอยู่ไม่น้อย

แม้ว่าจะเรียนปริญญาโททางสายวิทยาศาสตร์  แต่เมื่ออยู่กลางป่ากลางเขาแบบนี้ความเชื่อดั้งเดิมที่ถูกปลูกฝังมานานก็มีอิทธิพลมากกว่าปรัชญาทางวิทยาศาสตร์ที่ได้รู้จักที่หลัง  ลีโออดที่จะระลึกถึงและขอให้เจ้าป่าเจ้าเขาปกปักรักษาไม่ได้ก่อนหลับตาลงแล้วซุกตัวขดหาไออุ่นอยู่ในถุงนอน  ยอดดอยเชียงดาวในฤดูนี้ก็หนาวไม่ใช่น้อย

พลันหูเขาก็ได้ยินเสียงสวบสาบใกล้เข้ามาทางเต็นท์ของเขา  แม้ขณะนี้เวลายังไม่ดึกมากสำหรับคนพื้นราบแต่สำหรับเขาที่เดินขึ้นเขาชันมาตลอดทั้งวันและอยู่กลางป่าแบบนี้มันก็ถือว่าดึกมากแล้ว

ลีโอพลันนึกไปว่าอาจเป็นกวางผาที่ออกหากินตอนกลางคืน  เพราะเมื่อเย้นอตนเดินสำรวจรอบๆ เขาเห็นกองมูลของมันที่ทิ้งร่องรอยประกาศอาณาเขตเอาไว้

“พี่ครับ  พี่ลีโอ”  เสียงหนึ่งร้องเรียกเขาเบาๆ อยู่นอนเต็นท์

“ใคร?”

“ผมเอง  เอกครับ”

“ทำไม”

“ผมปวดท้อง”

“อยากได้ยา?”

“เปล่าครับ  ผมอยากได้พี่  เฮ้ย!  ไม่ใช่  อยากให้พี่ออกมาหน่อยครับ”

“ทำไม?”  ลีโอชักตามเด็กคนนี้ไม่ค่อยทัน

“ผมปวดท้อง”

“ขี้?”

“ครับ  ผมไม่รู้ต้องทำอย่างไร”

“เวรกรรม  คุณก็ไปทุ่งสิ”

“ที่นี่มันบนภูเขานะพี่  ไม่มีทุ่ง”

ลีโอได้แต่ถอนหายใจหนักๆ อยากจะตะโกนว้ากออกมาจากในเต็นท์  ชายหนุ่มพรวดพราดออกด้วยความโมโหก็พบคนตัวเล็กกว่ายืนอยู่ค้ำหัวนอนของเขาเมื่อสักครู่  มันยิ่งทำให้เขาเดือดหนักขึ้นไปอีก นี่แสดงว่าเมื่อกี่ที่คุยกัน หมอนี่ยืนค้ำหัวเขาอยู่น่ะสิ?

“แล้วไฟฉาย?”

“ผมไม่มี  ไม่ได้เตรียมมาจากหอ”

“แล้วคุณไม่อ่านในเอกสารที่แจกไป?”

“อ่านดิพี่  แต่ลืมอะ  เข้าใจปะ?  ไปเหอะผมปวดแล้ว”  เอกเร่งอีกฝ่ายเมื่อเห็นลีโอยังไม่ยอมขยับตัวสักที

“ไปๆ เวรกรรมอะไรของกรูเนี้ย  เอ้า! เสียม  ถือติดมือไปด้วย”

.......................................................

[NOoTuNE]

รอตอนต่อไปค่าาา 

[greenapple]

  :L2:สนุกดีค่ะ
ชอบลีโอ อ่านแล้วฮา

[broke-back]

เกลียดขี้เหรอ..ลีโอ
ฮ่าฮ่า

เกลียดไรดีว้า
นึกก่อน
อิอิ

[Poes]

อุ้ย เจ้ว่างแต่งนิยายหรอค่ะ  มาต่อให้ด้วยค่ะ

[Wordslinger]

อะไร ยังไงคะ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง 

เจ๊สองคะ หนูจะตามติดกระทู้นี้ไม่ห่างหาย 

ปล. บวกคะแนนให้เจ้

[B52]

สนุกดี รอตอนใหม่มาคะเจ้