ตอนที่ 6.1 : เป๊าะ
หลังจากพาเจ้าเบียร์ขาเป๋ไปเดินซื้อของเข้าบ้าน ซึ่งไม่มีอะไรมากนอกจากที่โกนหนวด เพราะแปรงสีฟันสบู่ยาสระผมที่บ้านมีแล้ว จากนั้นก็ไปเดินซื้อของสดกับผัก ที่มันบอกทำอาหารเป็นคงจะจริง เพราะมันช่วยเลือกทุกอย่าง ชี้ให้ดูว่าอันไหนควรซื้อ อันไหนไม่ควร แถมยังร่ายยาวสรรพคุณพร้อมวิธีการทำครบ เรียกว่ามันรู้จริง มันก็พูดสาธยายไปเรื่อย ผมก็ฟังมันไปเพลินๆ
จากนั้นก็ไปเลือกนม ปกติผมไม่ใช่พวกกินนม แต่บ้านมีเด็กอยู่ด้วยก็ต้องมีนม
“เอาอันนี้”
“เอานมจืดสิ ช็อคโกแลตเดี๋ยวฟันผุ”
“ก็ชอบอ่ะ นมจืดมันไม่อร่อย”
“วางนมช็อคโกแลตกลับไปที่เดิม เอานมจืดมา !”
“ไหนลุงบอกตามใจผมไง ?”
“แต่คนจ่ายตังคือฉัน”
“เอออออ ก็ได้ วะ ครับ …. เผด็จการที่สุด”
ผมยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ จะขุนหมาเอ้ยเลี้ยงเด็กมันก็ต้องอุดมด้วยของที่มีประโยชน์ … แต่มันก็ทำตาละห้อยเมื่อผมเข็นรถผ่านพวกขนมกรุบกรอบไปทางพวกเวเฟอร์บิสกิตแทน
“ให้สองถุงก็ได้”
“อะไรนะครับ ?”
“ขนมให้สองถุง นับหนึ่งถึงสิบไม่ไปเอาอด หนึ่ง …”
“เฮ้ยแปปปปป”
มันพยุงขาเป๋ๆมันไปอย่างรวดเร็ว ทีแบบนี้ล่ะคล่องเชียว ! สักพักมันก็กลับมาพร้อมเลย์ถุงใหญ่สองถุงสองรส ยิ้มแป้นแล้นจนตาตี่ยิบหยี
“ลุงใจดีจังเน๊าะ”
“หล่อด้วย”
“ชมแค่นี้อย่าหลงตัวเองดิครับ สู้ผมไม่ได้หรอกโธ่”
“พวกเด็กน้อยยังเห็นโลกมาไม่เยอะก็แบบนี้แหละ”
“เฮ้อ … ถึงผมจะอายุสามสิบก็ยังมีอีกคนแก่กว่าผมตีนกาเต็มหน้าก่อนอยู่ดี เฮ้อ …”
ทันใดขาผมก็กระตุกเตะตูดมันทีนึง !
“โอ้ยผมขาหักอยู่นะลุง รังแกคนไม่มีทางสู้ เป็นหมอปะเนี่ย !”
“เห็นปากยังเถียงสู้อยู่เลย ไม่มีทางสู้ตรงไหน หึหึ”
“นิสัยยยยย”
“ดีมาก”
“ไม่คุยกะลุงละ”
“เฮ้อ … ขี้แพ้ก็แบบนี้”
“สักวันผมจะชนะลุงคอยดู !”
ชนะใจ … ? ผมตอบแค่ในใจ ปล่อยมันบ่นงุ้งงิ้งของมันต่อไป หึหึ ไอ้ตูบขี้บ่น
ซื้อของกินของใช้เสร็จผมก็ต้องพามันไปกินข้าว ผมเลือกร้านอาหารอิตาเลียนเพราะมันทำท่าน้ำลายจะหกทันทีที่เห็นป้ายร้าน
“เอาซีฟู้ดคาโบนาร่าครับ แล้วก็โค้ก”
“สองเลยครับ แต่ไม่เอาโค้ก เปลี่ยนเป็นน้ำเปล่า”
“ลุง ! ผมจะกินอ่ะ”
“เสียสุขภาพเปล่าๆ แล้วก็ขนมปังกระเทียมด้วยนะครับ แค่นี้แหละ”
ผมหันไปยิ้มให้มัน มันก็ทำหน้าบูดเป็นตูดหมา
“เอาน่า … ไว้พรุ่งนี้พาไปกินชาบูชิแทน ดีมะ ?”
มันเริ่มแอบยิ้มเล็กน้อยแต่ยังทำงอน
“อืม … ไม่ชอบหรอ งั้นไม่ต้องกิน จบ”
“เฮ้ยกิน ชอบๆ ชอบมาก ไม่เอาโค้กก็ได้ เอาชาบูชิ !”
ไอ้หมาเห็นแก่กิน !
“ก็แค่นั้น ทำมางอน หึหึ”
“ไม่ได้งอนเว่ยยยย”
“หืม ?”
“ไม่ได้งอนคร้าบบบบ แค่ประท้วงนิดนึงแต่ยังไม่ถึงกับรัฐประหาร อิอิ”
ศัพท์ในกลุ่มวัยรุ่นรัฐศาสตร์สินะ ... เปรียบเทียบได้ยิ่งใหญ่มาก !
กินเสร็จผมก็ต้องพามันมาส่งที่มหาลัย นัดประชุมรุ่นอะไรของมันสักอย่างตามประสาเด็กปีหนึ่งเฟรชชี่ ผมมาจอดรถตรงตึกคณะมันพอดี ก็เห็นพวกนักศึกษาเริ่มรวมกลุ่มกันแล้ว
“แล้วใส่ชุดนี้มาจะไม่เป็นไรใช่มั้ย ?”
เพราะชุดมันมีชุดเดียวและยังไม่ได้ซักผมเลยให้มันยืมเสื้อยืดกับกางเกงวอร์มของผมตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว
“ไม่เป็นไรคร้าบ งั้นผมไปประชุมก่อนนะลุง”
“เดี๋ยว มือถือมีเน็ตมั้ย ?”
“มีๆ ทำไมอ่ะ”
“เอาไลน์กับเฟสมาแลกกัน”
“อ๋อได้ครับ เอามือถือของลุงมาผมกดแอดให้”
ผมส่งมือถือให้มันจัดการแอดทั้งไลน์ทั้งเฟสมันให้เรียบร้อย มันก็หยิบของมันมากดรับ ก่อนจะยกมือไหว้ผมแล้วกระเผลกไปรวมกลุ่มกับเพื่อน
ผมก็ลงจากรถไปนั่งรอที่โต๊ะนั่งอีกฝั่งของใต้ตึกแทน ก็ยังเห็นมันอยู่ในระยะสายตา เพื่อนมันกลุ่มเดิมที่พาไปโรงบาลก็จัดการหาเก้าอี้ให้มันนั่ง ก่อนจะโหวกเหวกโวยวายประสาวัยรุ่น … ส่วนวัยแก่ เอ้ย วัยหนุ่มอย่างผมก็มาดูเฟสบุ๊คไอ้ตูบแทน
ช็อค !
เฟสไอ้ตูบมันขึ้นว่า …
In
Re
La
Tion
Ship
แต่
แม่ง
ไม่
บอก
ว่า
With
ใคร
!
ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มองไปที่กลุ่มนักศึกษา ตอนนี้เหมือนมีหัวหน้าหรือรุ่นพี่ชี้แจงอะไรอยู่ ผมจ้องเขม็งไอที่ไอ้ตูบที่นั่งอยู่ริมสุด
หน้าแบบนี้มีแฟนแล้วเรอะ !
เอ็งหลอกข้าหรอไอ้ตูบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
รู้สึกได้ยินเสียงดังเป๊าะที่กลางอก … อารมณ์เหมือนถูกนอกใจ เจ้าตูบมีเจ้าของแล้ว …
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
หายไปนานม้วก TT คิดถึงทุกคน แงง ตอนนี้เรียนหนักมากเลยค่ะ เพราะใกล้สอบละ ใกล้จะกลับไทยแล้ว เย้ T^T
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
