ตอนที่ 4 : ไอ้ตูบจอมแย่ง
-------------------------------------
เวลาคนเราย้ายบ้าน ก็จะใส่ใจกับการจัดของเข้าบ้านเป็นอันดับแรกหรือเปล่า ? หรือมันมาตรฐานผมคนเดียว เพราะเจ้าหมาหลงที่ผมเก็บได้มันเอาแต่วิ่งไปรอบบ้านสำรวจถิ่นใหม่ของมัน
“ลุงงงง ห้องครัวอย่างกะในหนังเลยอ่ะ มีเคาน์เตอร์ด้วย โคตรเจ๋ง เฮ้ยๆ ตู้เย็นมีประตูตั้งสองบานใหญ่มาก แต่ทำไมมันโล่งจังอ่ะ มีแต่น้ำ ดูห้องน้ำต่อดีกว่า”
ผมนั่งรอมันบนโซฟาพอ ปล่อยมันกับไม้เท้าคู่ใจกระโดกกระเดกไปรอบบ้าน ขนาดมันขาเป๋ ! ยังพยายามอีกนะให้ตายเหอะ
“โอ้โหหหห ลุงงงงง ห้องน้ำทำแบบบาหลีหรอ ว้าวววว อ่างล่างหน้าเป็นกระจกใสด้วยอ่ะ ทำไมไฮโซจัง”
จริงๆบ้านผมไม่ได้ใหญ่นะครับ พึ่งซื้อได้ไม่นานแค่เจ็ดสิบตารางวาสำหรับอยู่คนเดียว พอเดินเข้าบ้านก็เป็นห้องรับแขกทั่วไปเหมือนบ้านอื่น มีโซฟาทีวีเครื่องเสียง ถัดไปก็ชั้นหนังสือไว้กั้นเป็นโซนโต๊ะกินข้าว ถัดไปก็ห้องครัว บันไดติดกับกำแพงที่แขวนทีวีออกไปหน่อย ห้องน้ำอยู่ใต้บันไดอีกที ก็ปกติของบ้านจัดสรร มันเรื่องใหม่ตรงไหนเนี่ยไอ้หมา !
“เอ่อ … แล้วลุงจะให้ผมนอนตรงไหนอ่ะ หรือว่าโซฟาอ่ะครับ … หรือยังไง”
“ขาหักแบบนั้นก็อยากให้นอนข้างล่างมากกว่า แต่ไม่มีห้องข้างล่าง โซฟาก็คงไม่ได้ ข้างบนนั่นล่ะ ตามขึ้นมาสิ”
ผมเดินนำขึ้นมาแต่พอหันกลับไปแล้วเห็นหมาขาเป๋พยายามเดินขึ้นมาแล้วสงสาร อยู่หอมันยังมีลิฟใช้ บันไดตามตึกมหาลัยก็กว้างกว่า บันไดบ้านมันคงขึ้นลำบาก
“อ่ะ ลุง ผมเดินได้”
“เถอะนะ”
“แต่มันเบียด”
“นิดเดียวเอง”
ผมเดินลงมาดึงไม้เท้ามันข้างนึงพิงบันไดไว้แล้วสอดแขนประคองเอวมันแทน บันไดแคบๆกับผู้ชายสองคนมันจะดูแปลกไปมั้ยเนี่ย
“ข้างบนมีสามห้อง ท้างซ้ายสองห้อง ในสุดคือห้องนอน ถัดมาก็ห้องแต่งตัว ส่วนห้องทางขวาห้องทำงาน ห้องน้ำข้างบนมีห้องเดียวคือในห้องนอน เพราะว่าอยู่คนเดียวเลยทุบห้องน้ำอีกห้องรวมเป็นห้องทำงานไปแล้ว”
“อ่าว .. แล้วผมนอนไหนอ่ะ … อย่าบอกนะว่า … นอนกับลุง ?”
“ห้องทำงานมีโซฟาตัวใหญ่กว่าข้างล่าง พับที่พิงลงมาเป็นเตียงได้ ฉันจะไปนอนห้องทำงาน ส่วนนายก็นอนห้องฉัน”
“เฮ้ยได้ไงอ่ะลุง มารบกวนลุงยังแย่งห้องลุงอีก ผมนอนห้องทำงานก็ได้ครับ ไม่เป็นไรจริงๆ”
มันส่ายหัวจนผมสีน้ำตาลอ่อนสะบัดไปมา แหม่ … น่าเอ็นดู
“ขาหักแบบนี้ตอนกลางคืนเผื่ออยากทำธุระ นอนห้องทำงานมันเข้าห้องน้ำไม่สะดวก ห้องนอนฉันดีแล้ว ส่วนมากฉันก็นอนห้องทำงานเพราะต้องทำวิจัยจนดึก โอเค๊ ?”
“ไม่ลำบากลุงแน่นะ ? ….”
เสียงมันจ๋อยเชียว หึหึ เกรงใจอ่ะดิไอ้ตูบ
“ลำบาก แต่ ไม่ได้ลำบากใจ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเครียด อยู่ๆไปเหอะ ไม่กี่วันเพื่อนก็กลับแล้วนี่”
“งื้อ .. ไปแค่เจ็ดวันเอง”
“ป่ะ เข้าไปดูห้องนอนก่อนไป เดี๋ยวเตรียมพวกเสื้อผ้ากับแปรงสีฟันให้”
“คร้าบบบบ”
รู้สึกตัวเองอารมณ์ดีที่ได้มาหาชุดนอนให้ไอ้ตูบตัวใหม่ สงสัยจะอยู่ในช่วงเห่อหมา มันใส่เฝือกอยู่ใส่กางเกงเลกับเสื้อยืดแล้วกัน ง่ายดี ผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ บอกเซอร์ตัวใหม่ที่ยังไม่เคยใส่ แปรงสีฟันอันใหม่ นี่ให้ของใหม่หมดเลยนะเนี่ย!
“ลุงให้ผมนอนห้องนี่จริงอ่ะ”
ไอ้ตูบยิ้มแหยให้ผม มันนั่งนิ่งๆอยู่ริมเตียงไม่กระดุ๊กกระดิ๊ก
“ก็เออ นอนไปเหอะ ตอนนี้อาบน้ำได้แล้ว เอ้าเสื้อผ้า จัดการตัวเองได้ใช่มั้ย ?”
มันพยักหน้าหงึกๆ โอเคเป็นอันเข้าใจ
“ระวัง ห้ามให้น้ำเข้าเฝือก ในห้องน้ำมีเก้าอี้ตัวเล็กก็ใช้พาดขาไว้ โอเค๊ ?”
“รู้แล้ววว อย่าทำเสียงดุดิ นี่ก็ไม่ดื้อแล้วไง”
“แสดงว่ายอมรับว่าปกติดื้อ ?”
“ก็ไม่ดื้อโว้ยยย แต่ตอนนี้นิสัยดีเป็นพิเศษเฉยๆ”
“ไอ้ตูบเอ้ย”
อดไม่ได้จริงๆ ที่จะยื่นมือไปขยี้หัวมันแรงๆ มันก็หมุนหัวหลบไปมา
“ลุงงง ผมเสียทรงหมดดดดดดด”
“ทำไมหัวเหนียวแบบนี้ไม่ได้สระมากี่วันแล้วเนี่ย !”
“ก็มันสระยากอ่ะ ขาเป็นงี้ นานๆทีให้เพื่อนสระให้”
“มานี่ เดี๋ยวจัดการให้ โสโครกจริงๆไอ้หมานี่”
“ไม่ใช่หมานะว้อยยยยยย โอ้ยหยุดขยี้ดิ๊ ไหนบอกโสโครกไง .. อ้ากกกก”
“โอเคยัง”
“ลุงสระผมให้คืนอื่นเป็นด้วยหรอ”
มันลืมตาแป๋วๆมองผม ผมก็ขยี้หัวให้มันต่อ ตอนนี้อยู่ในท่ามันนอนราบกับพื้นห้องน้ำหัวหนุนขาผมไว้ข้างหนึ่ง ให้ผมจัดการขยี้หัวมันได้ถนัด ตอนนี้มันถอดเสื้อเหลือบ็อกเซอร์ตัวเดียวไม่ต่างกับผม
“ครั้งแรก”
“โหววว เก่งนะเนี่ย ซ้ายหน่อยดิ คันๆ เอ้อ ตรงนั้นล่ะ ฮุ่ว”
“สบายไปละเอ็ง”
“อย่าดุเดะ อุตส่าห์ทำตัวใจดี”
“ก็ใจดีอยู่แล้ว ไม่รู้เอง”
ผมอมยิ้มกับคำพูดคำจามัน ปากเล็กๆแต่ขี้โวยวายแต่พอพูดจาน่ารักนี่มันก็น่ารักจริงๆ ตาตี่หลับพริ้มสบายใจ ดีใจที่มันรู้สึกไม่เกร็งเวลาอยู่กับผม
“ตอนนี้รู้แล้วไง คนแก่ใจดี”
“ยังไม่แก่มากหรอกน่า”
“แก่กว่าผมไง โด่ว ชีวิตนี้เลี่ยงไม่ได้หรอก ยังไงลุงก็ตีนกาขึ้นก่อนผมคอยดูดิ”
“อืม .. จะคอยดู อยู่ดูด้วยกันมั้ยล่ะ ?”
“ได้เล้ยยย จะอยู่ดูลุงแก่ ก๊ากกกกก”
มันคุยทับถมไปเรื่อยเปื่อย … ไอ้หมาโง่ไม่ได้รู้เรื่องเลยวันจะชวนอยู่ด้วยกัน … ‘ ไปจนแก่ ’ จะมองว่าผมคิดการณ์ไกลไปก็ได้ แต่ใครบ้างจะเอาหมามาเลี้ยงเพื่อจะอยู่กับมันแค่วันสองวัน หึหึ …
“เอ้าหลับตาจะล้างผมละ”
“โอเคคคค”
ผมจัดการล้างผมมันจนเกลี้ยง แล้วปล่อยให้มันจัดการอาบน้ำตัวเอง ยังไงเรื่องพื้นฐานก็ปล่อยให้มันทำเองไป ถึงจะอยากทำให้ก็เถอะ … เดี๋ยวไก่ เอ้ย หมาจะตื่น
ก๊อกๆ
ผมละสายตาจากแฟ้มวิจัยขึ้นมองนาฬิกา ตีสองแล้ว ทำไมมันยังไม่นอน ?
“เข้ามา”
มันโผล่หัวยุ่งๆเข้ามาก่อน แล้วเอาไม้เท้ายันประตูแทรกตัวตามเข้ามา
“ว่าไง ไม่นอนอีก”
“นอนไม่หลับอ่ะ แปลกที่มั้ง เห็นไฟห้องลุงเปิดอยู่เลยมาดู ทำงานหรอ”
“ใช่แล้ว วิจัยน่ะ ถ้านอนไม่หลับเอาหนังสือในชั้นมาอ่านก็ได้ แต่ส่วนมากก็เกี่ยวกับแพทย์ศาสตร์อาจจะเป็นยานอนหลับชั้นดีก็ได้”
“โอเคค้าบบ งั้นผมขออ่านหน่อยนะลุง”
“เลือกตามใจเลย”
มันสุ่มหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมานั่งอ่านบนโซฟาที่จะเป็นที่นอนผมคืนนี้ หลังจากดูมันเปิดอ่านสักพักก็หันมาดูงานวิจัยตัวเองต่อ เวลาคงผ่านไปนานพอสมควรผมเริ่มรู้สึกง่วง แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอหมายึดที่นอนไปซะแล้ว
มันนอนนิ่งบนโซฟาผม มีหนังสือเล่มใหญ่วางอยู่บนพื้นข้างๆ แถมน้ำลายไหลยืดออกมาเลอะแก้มอีกต่างหาก ! โอ้ยไอ้ตูบเอ้ยที่นอนตัว
เองจัดไว้ให้ไม่ไปนอน ดันมาแย่งเจ้าของ !
“เฮ้อ … หลับสบายแบบนี้จะปลุกลงได้ยังไง”
จะแบกมันไปก็ไม่ได้ ขามันยังไม่หายดี นอนนี่ไปแล้วกันไอ้ตูบ !
ผมหยิบผ้าห่มที่พับไว้บนชั้นจัดการห่มให้มัน ปิดไฟดวงใหญ่เหลือแต่โคมไฟสีส้มบนโต๊ะทำงาน … แล้วเดินกลับไปห้องตัวเอง .. ไปนอนที่นอนหมาแทน
เสื้อผ้าก็แย่งใช้ของผม แปรงสีฟันก็อันใหม่ที่เตรียมจะเปลี่ยน บ็อกเซอร์ก็พึ่งซื้อมาพร้อมผ้าเช็ดตัว เอาไปหมดแล้วนี่ยังตามมาแย่งที่นอนอีก ไอ้ตูบเอ้ย…
ว่าแต่… พรุ่งนี้กินอะไรดีนะ หมาตัวนี้คงไม่กินเพดดีกรี
- ---------------------------------------------------- --
คนหลอกหมา หรือ หมาหลอกคน อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
