หัวข้อ: ไม่น่าใช่..รัก --ตอนพิเศษครับ--

[ลิงภูเขา]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



 

Intro

คุณเคยไหม..ที่อยู่ๆก็รู้สึกไม่ชอบหน้าใครบางคนอย่างไร้เหตุผล... 
สำหรับตัวผมเองมีอยู่คนหนึ่ง  คือ แมกไพ  นักร้องชื่อดังที่ทุกคนไม่ว่าเพศไหน อายุเท่าไหร่ ก็ต้องรู้จัก 

ด้วยหน้าตาหล่อเหลาแบบลูกครึ่งที่สาวๆ คลั่งไคล้  และรูปร่างสุดแสนเพอร์เฟค  ที่แม้แต่ผู้ชายด้วยกันก็ต้องอิจฉา 
ต่างจากผมที่รูปร่างเล็กกว่าผู้ชายทั่วไป  รวมทั้งหน้าตาที่หวานกว่าผู้หญิงบางคน  จนผมรู้สึกน้อยใจแม่ที่ให้ตา จมูก ปาก รวมถึงไอ้คิ้วเรียวๆ แบบนี้มา 

ฟ้าช่างไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ ที่ให้ผมและมันเกิดมาแตกต่างกันได้มากขนาดนี้  หรือจะเรียกความรู้สึกแบบนี้ว่า.. 
ความอิจฉา!! 

ทั้งที่เราเป็นนักร้องค่ายเดียวกัน  เพลงก็แนวเดียวกัน  มีงานที่ไหนก็มักจะถูกจัดให้ไปด้วยกัน  แต่พอมีผลโหวตอะไร  มันมักจะได้ชนะผลโหวตทุกครั้ง  ส่วนผมกลับถูกจัดไปรวมกับพวกนักร้องหญิงซะอย่างนั้น 

นี่ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย !!

นั่นคือเหตุผลส่วนหนึ่ง (หรือเปล่า?)  ที่ทำให้ผมไม่ชอบขี้หน้ามัน  และทั้งๆ ที่ผมเหม็นขี้หน้ามันขนาดนี้  ทำไมตอนนี้ถึงได้มาเห็นหน้ามันตั้งแต่ตื่นนอนด้วยว่ะ..  ผมลุกขึ้นมาก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆ นี่มันไม่ใช่ห้องผม  เตียงนี่ก็ไม่ใช่เตียงของผม  แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? 

จำได้ว่าเมื่อคืนมีงานเลี้ยงที่บริษัท  ผมไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับมันเลยหนีไปนั่งรวมกับพวกพี่ๆ สาว(แก่)ในบริษัท  เลยถูกพวกเจ้ๆ บังคับให้กินเหล้า  แต่เพราะผมไม่ค่อยได้แตะของมึนเมาพวกนี้เท่าไร  หรือเรียกง่ายๆ ว่าคออ่อน นั่นแหละ  ผมเลยเมามาก  เมาแบบที่เขาเรียกกันว่าเมาปลิ้นนั่นละ

"ปวดหัวชิบหาย" ผมทุบหัวตัวเองเบาๆ

ขี้เกียจจะนึกแล้วว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง  ก่อนที่มันจะตื่นขึ้นมา  ผมควรพาตัวเองกลับบ้านให้ไวที่สุด 
และทันทีที่ผมยันตัวขึ้น  ก็รู้สึกเจ็บแปลบตรงสะโพก  ไม่สิรู้สึกปวดไปทั้งตัวเลยต่างหาก  เกิดอะไรขึ้นกับผมกันว่ะเนี้ย  หรือว่าไอ้บ้าที่นอนอยู่ข้างๆ ผมมันเป็นคนทำ


"มึงกระทืบกูเหรอว่ะ" ผมถามมันเบาๆ ก่อนจะก้มลงมาสำรวจร่างกายตัวเอง


"ไอ้เหี้ย  มึงทำไรกูว่ะเนี้ย"


ดูตัวผมดิ..รอยห่าไรว่ะเนี้ย  เป็นรอยแดงเต็มตัวเลย  ถ้าโดนชกมันก็ต้องเป็นรอยใหญ่กว่านี้ดิว่ะ  นี่มันรอยเล็กๆ หรือมันจะนั่งหยิกกูว่ะ 
แม่ง..โรคจิตชิบหาย 
คงนั่งหยิกกูทั้งคืนเลยอ่ะดิ  เชี้ย!! 
แถมยังถอดเสื้อผ้ากูจนหมดอีก  แม่งคิดจะเอาให้แน่ใจเลยสิว่ะ  ว่าหยิกกูให้ช้ำแล้วแน่นอน

ผมรีบหยิบเสื้อผ้าตัวเองที่กองอยู่ข้างเตียงเพื่อมาใส่  แต่หากางเกงในไม่เจอ  ช่างแม่งเหอะ  แค่กางเกงในตัวเดียว  เอาตัวให้รอดก่อนตอนนี้  ขืนมันตื่นมาแล้วอยากกระทืบผมแทนนั่งหยิกแบบเมื่อคืน  ผมคงสู้มันไม่ได้  จะหนีก็คงไม่ทัน  เล่นปวดไปทั้งตัวแบบนี้  ผมใส่เสื้อกับกางเกงแบบลวกๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้คู่กายที่กองอยู่หน้าประตูห้องมันออกมา

"ฝากไว้ก่อนเหอะมึง  กูเอาคืนมึงแน่ เล่นกูซะเจ็บขนาดนี้"

จะว่าไป..ผมก็ไม่แปลกใจเท่าไร  ที่มันทำแบบนี้กับผม  เพราะมันอาจจะไม่ชอบขี้หน้าผมเหมือนๆ กับที่ผมไม่ชอบขี้หน้ามันก็ได้  แต่ไอ้เรื่องที่มันมาเล่นผมทีเผลอแบบนี้ 
แม่ง..ไม่แมนเลย  อย่าให้ผมเอาคืนได้นะ 

มันเจ็บหนักแน่!!



Ma-NuD_LaW

[runrunna29]

ถามจริง โดนหยิก หรือโดน ยิกๆ
นายเอกพาซื่อนะ


  จิ้มๆ คนเขียน

ปล. ชื่อเรื่อง คิดได้สองแง่ สองง่าม 555

[fuku]

เฮ่ยยยยยยยยย ใสซื่อ หรือซื่อบี้อฟระ

[liza sarin]

 
คงเหมื่อยแย่ หยิกทั้งคืน

[IsDeer]

  นายเอกอินโนเซนต์เกิ๊น

เกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะ

[junjou]

โธ่!! ซื่อบื้อ!!
อยากเป็นลม 
ไม่รู้จะขำก่อนหรือจะเวทนานางก่อน 

[pannixz]

ใส่ซื่อ? หรือ ซื่อบื้อ? ค่ะ....
 
ต่อไวๆนะ สนุกดี
ฮาเบาๆ อุ๊ป
 

[ลิงภูเขา]

Chapter  1

~หลังจากนั้น  1  อาทิตย์~
ผมเพิ่งได้เสนอหน้าออกมานอกห้องตัวเองเป็นวันแรก  หลังจากไอ้รอยแดงๆ บนตัวผมมันเริ่มจางจนมองไม่เห็นแล้ว

มันทำผมไว้แสบมาก..ไอ้รอยตามตัวนี่ไม่เท่าไหร่  แต่ตรงคอนี่ดิปิดยังไงก็ปิดไม่มิด  ไอ้ครั้นจะใส่เสื้อคอเต่าหรือใช้ผ้าพันคอในหน้าร้อนแบบนี้ผมก็คงโดนหาว่าบ้าแน่ๆ  ยังดีที่ช่วงนี้ไม่มีงานเลยไม่ต้องมานั่งหาข้ออ้างเพื่อจะเบี้ยวงาน

วันนี้พี่ผึ้งคนที่ดูแลผมนัดมาเจอผู้จัดการคนใหม่  เพราะตอนนี้พี่ผึ้งต้องดูแลผมและศิลปินคนอื่นอีกสามคน  ซึ่งมันหนักมากสำหรับคนๆ เดียว  เจ้แกเลยแก้ปัญหาด้วยการเตะผมออกโดยให้เหตุผลว่าดูแลแต่ผู้หญิงง่ายกว่าเพราะตั้งแต่ทำงานมาก็เคยดูแลแต่ศิลปินหญิง
แล้วทำไมบริษัทถึงต้องให้เจ้แกมาดูแลผมตั้งแต่แรกด้วยเล่า?

“แล้วเขาส่งใครมาดูแลผมแทนเจ้อ่ะ”

“พี่ฟ้า..ปูนรู้จักพี่ฟ้าไหม”ดูเจ้แกดิตอบไปยิ้มไป  อารมณ์ดีสุดๆ เลยดิที่เขี่ยผมทิ้งได้

“พี่ฟ้าคนที่ดูแลแมกไพอ่ะนะ” ผม

“ใช่ๆ ปูนโชคดีสุดๆ เลยนะรู้ไหม  พี่ฟ้าแกเป็นคนขอบอสดูแลปูนเองเลยนะ  แถมแมกไพยังยอมให้พี่ฟ้ามาดูแลปูนด้วย  ปกตินักร้องที่ดังแบบแมกไพไม่จำเป็นต้องใช้ผู้จัดการส่วนตัวร่วมกับใครเลยนะ”


“แล้วจู่ๆ ทำไมพี่เขาถึงอยากมาดูแลผมอ่ะ”แล้วเจ้แกก็หันซ้ายหันขวาก่อนจะเอามือป้องปาก  (ท่าประจำเวลาเจ้แกจะเม้าคนอื่น)


“รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ  ได้ข่าวว่าพี่แกชอบสะสมเด็กหนุ่มน่ารักๆ น่ะ  ตอนที่แกถูกส่งไปดูแลแมกไพนะ  เขาเม้าส์กันให้แซ่ดว่าคุณเธอร่ำไห้อยู่หลายวัน  เพราะแมกไพน่ะหล่อเว่อร์ไปไม่ใช่สเปกแก  แถมยังต้องทิ้งน้องวินคนที่แกดูแลคนก่อนด้วย”
ผมพยักหน้าตอบเป็นเชิงเข้าใจ


วิน..ผมรู้จักนะ  เคยคุยกันสองสามครั้ง  เขาเป็นผู้ชายตัวเล็กน่ารักๆ ถ้ามองผ่านๆ ก็ผู้หญิงดีๆ นี่แหละ

“อร๊าย..พี่ฟ้าหวัดดีค่ะ”เจ้แกถลาเข้าไปสวัสดีพี่ฟ้าทันทีที่มาถึง 

ดูดิ..กราบแทบอกเลย  = =”
ได้ข่าวว่าเมื่อกี้ยังเม้าส์พี่เขาอยู่เลยนะ  มิตรภาพของพวกผู้หญิงนี่น่ากลัวชะมัดเลย

“นี่น้องเปียกปูนค่ะ  ปูนนี่พี่ฟ้านะจ๊ะ”น้ำเสียงดัดจริตได้อีกนะเจ้


พี่ฟ้าดันตัวเจ้แกออกก่อนจะมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้า


“คนนี้เหรอ..เปียกปูน  น่ารักแบบที่นายบอกจริงๆ ด้วย”พูดจบก็เข้ามาลวนลาม  เอ๊ย! ลูบแก้มผม


พี่เขาพูดว่าน่ารักแบบที่นายบอก..แล้วใครบอกกันล่ะ?


“หึหึ”ผมคิดว่าตัวเองได้คำตอบแล้วครับ  เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะอำมหิตของมัน


แมกไพ!!


“ต๊าย..แมกไพก็มาด้วยเหรอค่ะ”ผมเห็นเจ้แกพุ่งเข้าไปหามันเลยนะ  แต่มันก็ไวพอตัว  หลบเจ้แกได้ทันทีเหมือนกัน  จนเจ้แกเกือบหน้าทิ่มเลยอ่ะ  โหดสัด!!


ว่าแต่มึงมายืนอยู่ข้างๆ กูทำเหี้ยไรเนี้ย???ผมมองมันด้วยหางตาก่อนจะหลบไปยืนหลังพี่ฟ้า  ผมไม่ได้กลัวมันหรอกนะ  แค่ถอยมาตั้งหลักเฉยๆ


“มึงมาทำไม”ผมถามมัน  มันไม่ตอบครับ  หันไปคุยกับพี่ฟ้าเฉย



“พี่ไปคุยเรื่องคิวงานเลยดิ  มัวแต่ชักช้าอยู่นั่นแหละ”แล้วมันก็ดันหลังพี่ฟ้าให้นั่งลงข้างๆเจ้ผึ้งในห้องประชุม  พอผมจะตามไปนั่ง  มันก็ลากผมออกมานั่งรอที่โซฟาด้านนอกเฉยเลย


“ลากกูมาทำเหี้ยไร  กูจะไปคุยกับพวกพี่ๆ เขา”มันไม่ตอบอีกแล้วครับเอาแต่กุมมือผมไว้


“ปากมึงอ่ะมีไหม  ถามอะไรก็ไม่ตอบ”


“ปากกูมี  แล้วมันก็ไม่ได้มีไว้พูดอย่างเดียวด้วย”พูดจบมันก็ยื่นหน้าเข้ามาซะใกล้เลย  ผมเลยรีบดันหน้ามันออกไป


“มึงจะทำอะไร”มันไม่ตอบเอาแต่ยิ้มแล้วจ้องหน้าผม


“มองหน้ากูทำไม”


“กูกำลังคิดว่า  อยากทำกับมึงแบบคืนนั้น”

ทำแบบคืนนั้น?
ทำอะไรว่ะ?
อ่อ...


“นี่มึงคิดจะหยิกกูอีกแล้วเหรอ”


“หยิก?”มันทำหน้าเอ๋อใส่ผมเลยครับ  หึหึ..มันคงนึกว่าผมโง่จนไม่รู้ว่าตัวเองโดนทำอะไรตอนเมาสินะ


“มึงอย่านึกว่ากูเมาจนไม่รู้อะไรนะ..หยิกกูซะแดงทั้งตัวแบบนั้น  แถมวันนี้กูไม่ได้เมาจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ด้วย  กูไม่ยอมให้มึงทำกูฝ่ายเดียวหรอก  มึงหยิกกูถีบ”


“ฮะๆๆๆ  นี่มึงคิดว่าไอ้รอยแดงๆ บนตัวมึง  มันเป็นเพราะโดนหยิกเหรอ”


“ก็เออดิ  มึงคิดกูว่าโง่หรือไง”แล้วมันก็เอาแต่ขำครับ  ไม่รู้จะขำเหี้ยไรนักหนา  ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย


“มึงขำเหี้ยอะไรนักหนา  กูชักจะรำคาญแล้วนะ” ผมถาม


“ขำความปัญญาอ่อนของมึงไง  แต่ก็น่ารักดีว่ะ  กูชอบ” มันตอบ


“น่ารักเหี้ยไร  พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลยนะมึงเนี้ย”สาบานเลยว่าไม่เคยเจอใครที่พูดจาเข้าใจยากเท่ามันมาก่อนเลย


“งั้นกูทำให้มึงดูเลยละกัน  จะได้เข้าใจง่ายๆ” มันว่า


แล้วมันก็เอาปากมันมาประกบปากผม  แบบนี้เขาเรียกว่าจูบ..ผมรู้จักนะ
แล้วจู่ๆ มันก็สอดลิ้นเข้ามาในปากผมอ่ะ  นี่มึงจะทำอะไรของมันว่ะ..เอาลิ้นมาเกี่ยวลิ้นกูอยู่ได้  กูเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้วนะโว้ย  ผมพยายามผลักมันออกทั้งที่ตอนนี้แขนผมแทบไม่มีแรงด้วยซ้ำ  แม่ง..สูบวิญญาณกูไปด้วยหรือไงว่ะ?
รับรองว่าตอนนี้หน้าผมเขียวแล้วอ่ะ  ผมทุบไหล่มันแรงๆ สองสามที  มันถึงยอมปล่อย
ผมรีบสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดทันที  แบบนี้มันก็เรียกว่าจูบนะ  แต่เป็นจูบสวาปาม!!
ทำเอาผมเกือบตายอ่ะ...แล้วใจผมมันจะเต้นแรงไปไหนว่ะ  ท่าจะกลัวตายจริงๆ แค่นี้ก็ต้องตื่นเต้นอ่ะ  ขายขี้หน้าชะมัด!!


“ตอนแรกกูนึกว่ามึงเมาเลยจูบมั่ว  ที่แท้จูบไม่เป็นนี่เอง”มันพูดเบาๆ แต่ผมได้ยินครับ


“มึงว่าใครว่ะ”


“ก็ว่ามึงแหละ  ไม่เคยจูบกับใครเลยหรือไงว่ะ”


มะ..มันรู้ได้ไงว่าผมไม่เคยจูบกับใคร  แม่ง..จะรู้มากไปแล้วนะมึง

“เคยสิว่ะ  เยอะด้วย”มันหัวเราะอีกแล้วครับ  เรื่องอะไรผมจะยอมให้มันมาหัวเราะเยาะผมล่ะ


“กูพูดจริงนะโว้ย  กูเคยจูบผู้หญิงมาเป็นร้อยคนแล้ว”


“เยอะขนาดนั้นเชียว  งั้นมึงมาสอนกูหน่อยดิ”


“ใช่เรื่อง..”คิดจะข่มกู..เป็นไงล่ะมึง  อึ้งเลยอ่ะดิ  ฮ่าๆๆๆๆๆ


“เออ..กูถามไรหน่อยดิ  ทำไมนักร้องดังอย่างมึงถึงยอมใช้ผู้จัดการคนเดียวกับกูอ่ะ”
มันมองหน้าผมแล้วยิ้มอีกละ  จนผมเริ่มสงสัยว่าตัวเองหน้าเหมือน เท่ง  เถิดเทิง หรือเปล่า


“ผัวเมียใช้ผู้จัดการคนเดียวกันไม่เห็นจะแปลก”


“ผัวเมียเหี้ยไรอีกล่ะ  มึงนี่มันมีปัญหาเรื่องการสื่อสารจริงๆ เลยนะ”
ผมชักจะรำคาญมันจริงๆ แล้วละ  แม่งพูดไม่รู้เรื่อง


และก่อนที่ผมจะได้ด่ามันอีก  พวกพี่ๆ แกก็ออกมาพอดี

“คุยกันท่าทางสนุกเชียว  พี่คุยกับพี่ฟ้าเสร็จแล้ว  ปูนอยู่กับพี่ฟ้าก็อย่าดื้อนะ  กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย”เจ้ผึ้งครับ  พูดจบก็ทำท่าปาดน้ำตาแล้ววิ่งไปเลย


อยากชิ่งผมนานแล้วอ่ะดิ  ก็แน่ละ..เจ้แกเป็นเลสเบี้ยนนิ  คงอยากจะดูแลผู้ชายแบบผมหรอก


“ได้ดูแลเด็กน่ารักแบบน้องปูนแล้ว  ดีใจจัง”ส่วนนี่พี่ฟ้าครับ  พูดจบก็เนียนๆ มาเกาะแขนผม


“ไปหาไรกินกันไหม  พี่เลี้ยงเอง”


“ไม่ดีกว่าครับ  พอดีผมมีธุระต่อ”คือจริงๆ ผมขี้เกียจไปโดนเจ้แกลวนลามอ่ะ  (เรียกเจ้ซะเลย)

“ว้า..แย่จัง  งั้นเราไปกันเหอะแมกไพ”เจ้ฟ้าทำหน้าไม่สบอารมณ์ครับ


“ไว้เจอกันนะจ๊ะ  น้องปูน” เจ้แกว่า ผมมองตามเจ้แกที่เดินงอนๆ จากไปอย่างโล่งอก


“พี่แกคลั่งพวกอิมเมจเคะแบบนายมาก เพราะพี่แกเป็นสาววายตัวแม่” มันพูดบ้าอะไรที่ผมไม่เข้าใจอีกแล้ว อะไรคือสาววาย อะไรคือเคะ ว่ะ??



“เอ่อ..แล้วอย่าลืมไปเอากางเกงในที่มึงลืมไว้ด้วย  กูซักให้แล้ว”


ผมชูนิ้วกลางขอบคุณในความหวังดีของมัน


แม่งชอบกวนตีนกู  สัด!! 
 



Ma-NuD_LaW


ขอบคุณครับ 

[iammoonoi]

เรื่องนี้น่ารักดีนะคะ

ตามมาอ่าน..ยาวๆ แบบนี้ชอบจังเลย

[ลิงภูเขา]

Chapter 2

ผมค่อยๆ พาตัวเองออกมาจากลิฟต์  รู้สึกหมดเรี่ยวแรง..จนยกขาให้เดินแทบจะไม่ไหว  เป้ที่สะพายอยู่บนหลังก็รู้สึกเหมือนจะหนักกว่าทุกวัน


“อีกนิดเดียว..นิดเดียวก็จะถึงแล้ว”ผมพูดเบาๆ เพื่อให้กำลังใจตัวเอง  แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนพื้นมันกำลังหมุนจนผมแทบทรงตัวไม่อยู่


“เฮ้ย..มึงเป็นอะไร”มีใครบางคนมาช่วยพยุงผมไว้


“หน้ามืด”ผมตอบได้แค่นั้นจริงๆ ครับ  เขาเลยช่วยพยุงผม (เกือบๆ อุ้ม) ให้เดินต่อไปจนถึงหน้าห้อง


“กุญแจห้องล่ะ”


“ในกระเป๋า”นั่นคือคำสุดท้ายที่ผมพูด  ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไปพร้อมกับสติของผม


กลิ่นอะไรอ่ะ..หอมเหมือนบะหมี่เลยแฮะ
ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นหอมๆ ของบะหมี่รสหมูสับที่ผมชอบ  ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนโซฟาในห้องตัวเอง  ผมมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
จำได้ว่าผมรู้สึกเหมือนจะเป็นลม  แล้วก็มีคนมาช่วยเอาไว้  ถ้างั้นแสดงว่า..ไอ้กลิ่นหอมๆ นี่  เขาก็กำลังทำอะไรให้ผมกินอยู่สินะ  ใจดีสุดๆ เลย  ผมรีบลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ครัวทันที


“ตื่นแล้วเหรอมึง  หิวยัง?” มันถาม


“กูต้มบะหมี่ไว้ให้ เพราะห้องมึงไม่มีอะไรเลยนอกจากบะหมี่กับน้ำเปล่า” มันว่าต่อ ผมได้แต่ยืนมองหน้ามัน


“มึงมาได้ไง” ผม


“มึงถามคนที่ช่วยมึงแบบนี้หรอว่ะ” นั่นไง…..รีบทวงบุญคุณเลยเชียว


“กูหมายถึงว่ามึงมาทำไรแถวนี้” ก็คอนโดมันอยู่ไกลจากที่นี่จะตาย จะว่ามันบังเอิญผ่านมาก็คงไม่น่าใช่


“ก็มึงไม่ยอมไปหากู  กูเลยต้องมาหามึง” มันว่า


“แล้วมึงมาหากูทำไม?” ผมถาม


“กูเอากางเกงในมาคืน” ดูมัน..แค่กางเกงในผมตัวเดียวก็ต้องถ่อสังขารเอามาให้ถึงนี่ 
แม่งโคตรงี่เง่า!!


“กางเกงในกูตัวเดียวมึงไม่ต้องลงทุนมาถึงที่นี่ก็ได้”


“แต่กูก็เอามาให้มึงแล้ว..จบป่ะ  เลิกพูดมากได้แล้ว  จะกินไหมบะหมี่เนี้ย”


ผมถลึงตาใส่มันก่อนจะนั่งลงกินบะหมี่รสหมูสับที่ผมชอบ  ส่วนมันก็เดินมานั่งลงตรงหน้าแล้วเอาแต่จ้องหน้าผม  จ้อง..จนผมเริ่มเขิน


“มองเหี้ยไรว่ะ” ผมถาม


“ไม่ได้มองเหี้ย  กูมองมึง” แม่งตอบกวนตีนอีก


“กูรู้แล้วว่ามึงมองกู  แต่ที่กูถามคือมึงมองกูทำไมว่ะ” ใจเย็นไว้กู..ใจเย็นไว้


“กูก็แค่อยากมองหน้าเมีย” มันบอก


“เมีย..เมียอีกแล้ว  สองครั้งแล้วนะที่มึงเรียกกูแบบนี้  มึงหมายความว่าไงว่ะ”


“ฮะๆๆๆ  เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ  ตอนนี้กูอยากรู้มากกว่าว่าทำไมมึงถึงเป็นลมแบบนั้น” มันถาม


ผมอยากจะบ้า..มันแกล้งๆ ทำเป็นลืมไม่ได้หรอว่ะ  ผู้ชายเป็นลมน่าอายชิบหาย  ยังเสือกมาถามตอกย้ำอีก


“ที่กูถามอ่ะได้ยินไหม  ทำไมไม่ตอบ” มันถามย้ำ


“ช่างมันเหอะ..มึงลืมๆมันไปไม่ได้เหรอว่ะ” ผมว่า


“ถ้าไม่บอก  มึงก็ไม่ต้องกิน” มันดึงตะเกียบออกไปจากมือผม


“แต่นี่มันบะหมี่กู  กูเป็นคนซื้อมาอ่ะ” ผมท้วง


“แต่กูเป็นคนต้ม” ดูความปัญญาอ่อนของมันสิครับ  คนยิ่งหิวๆ อยู่  แม่ง!!


“กูหิวข้าวยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า  กูเลยไม่มีแรง..แล้วก็เป็นอย่างที่มึงเห็น  พอใจป่ะ  ที่นี้กูจะกินได้ยัง” มันยื่นตะเกียบคืนให้ผม  ผมเลยรีบคว้ามาคีบเส้นบะหมี่ใส่ปากคำใหญ่ๆ


“ค่อยๆกิน เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอกมึง  หิวก็ไม่รู้จักแวะซื้ออะไรกิน  มึงบ้าป่าวว่ะ”


“ไม่ใช่ว่ากูไม่แวะ  กูแวะแล้วโว้ย”เหมือนบะหมี่จะติดคอ  ผมยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ


“กูอยากกินข้าวหน้าเป็ด..อุตส่าห์ยืนรอต่อคิวตั้งนาน  พอถึงคิวเจ้าของร้านดันเสือกจำหน้ากูได้แล้วทักซะเสียงดัง  เลยโดนรุมขอลายเซ็น ขอถ่ายรูป  กว่าจะฝ่าฝูงชนออกมาได้  กูหิวไส้แทบขาด  แต่พอมาถึงคอนโด..ก็ดันมาเจอลุงคนนึงกำลังคุ้ยขยะอยู่  แล้วลุงแกก็ดันหยิบเศษข้าวในกล่องโฟมมากิน  กูทนดูไม่ได้เลยยกข้าวหน้าเป็ดให้แกกับเงินอีกพันนึง”พูดซะยาวเลยกู..เหนื่อยชิบ


“พันนึง” มันพูดซะเสียงดัง  แม่งต้องหาว่าผมงกแน่ๆ ที่ให้ไปแค่พันเดียว


“กูไม่ได้งกนะเว้ย  แต่ทั้งตัวกูมีอยู่แค่นั้น”


“กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย  คิดมากอีกแล้วนะมึงเนี้ย” มันว่า ผมถลึงตาใส่มันอีกครั้ง  ก่อนจะก้มหน้ากินต่อ


“มึงนี่นะ..หิวแทบตายยังเสือกมีน้ำใจห่วงคนอื่นอีก” มันเอามือมาขยี้หัวผม


“ทำตัวน่ารักแบบนี้  เดี๋ยวกูไปต้มบะหมี่เพิ่มให้  รอแปบ” มันว่า


“สอง” ผมตะโกนไล่หลัง มันหันมามองผมแบบสงสัย


“ขอเพิ่มอีกสองห่อ” มันพยักหน้าก่อนจะเดินไป  ไม่นานมันก็ออกมาพร้อมบะหมี่ชามโต  ผมซัดจนพุงปลิ้น









“ความจริงมึงก็เป็นคนดีกับเค้าเหมือนกันนะเนี้ย” ผมเอ่ยปากชมขณะที่ดูมันล้างจาน


“ความจริงมึงไม่ต้องล้างก็ได้นะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็มีแม่บ้านมาทำให้” ผมว่า


“นี่มึงไม่เคยทำเองเลยเหรอว่ะ” มันเก็บจานใบสุดท้ายเข้าที่  ก่อนจะเอามือเปียกๆ เช็ดกางเกงตัวเอง


“เคยดิ..แต่มันแตกหมดทุกใบ” พอได้ยินคำตอบผมมันก็ขำก๊ากเลย แม่งไม่เคยคิดว่าผมจะอายเป็นบ้างไงว่ะ



“น้ำยาล้างจานมันลื่นเหอะ ไม่รู้มันทำมาจากอะไร..พอโดนมือแล้วจับอะไรมันก็ร่วงไปหมด” ผมว่าต่อ


“ไปอยู่กับกูดิ เดี๋ยวกูสอนให้” มันว่า


“พูดเหี้ยไรของมึง” ผมลุกขึ้นจะถีบมัน  แต่มันเสือกรู้ทันเอามือมาจับข้อเท้าผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย


“ไอ้เชี้ย  มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้เลย” ผมด่า


“เกเรนักนะมึงอ่ะ” มันออกแรงดึงขาผม  จนตัวผมเซเข้าไปหามัน


“มึงจะทำอะไรว่ะ?” ผม


“กูรำคาญเสียงมึง  มันทำกูแสบแก้วหู” มันว่า


“ทำไมไม่หัดพูดให้มันเพราะๆ เหมือนเวลาที่มึงร้องเพลงมั้งว่ะ” มันว่าต่อ



“ก็กูพอใจ..มีไรป่ะ” ผมตอบ



“ฮึ!!” มันยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงมาจูบปากผม


และเป็นเพราะผมไม่ทันได้ตั้งตัวมันเลยสอดลิ้นเข้ามาในปากผมได้ง่ายๆ  ไวเท่าความคิดผมใช้ลิ้นดันลิ้นมันออกไปทันที  ตั้งใจจะให้มันเอาลิ้นมันออกไปแต่กลับกลายเป็นทำให้มันชอบใจซะอีก


แม่ง..เหมือนผมกำลังจูบแลกลิ้นกับมันอยู่เลยอ่ะ!!


ผมเลยคิดจะกัดลิ้นมันแทน  แต่ผมก็กลัวมันเจ็บ  ทำไมผมต้องกลัวมันเจ็บด้วยละเนี้ย  ตกใจในความคิดของตัวเองจริงๆ

ผมปล่อยให้มันจูบจนพอใจ  จากจูบรุนแรงก็ค่อยๆ เบาลงจนผมรู้สึกว่ามันเป็นจูบที่นุ่มนวลสุดๆ เท่าที่ผมเคยเจอมาเลย  แต่ผมก็เคยจูบกับมันแค่คนเดียวนี่หว่า  แล้วผมจะเอามาตรฐานอะไรมาวัดว่ะ???


“จูบเป็นแล้วนี่” มันพูดหลังจากที่ปล่อยผมเป็นอิสระแล้ว  แต่มันก็ยังเอาจมูกมาคลอเคลียอยู่ที่แก้มผม


“สัด!!”นึกคำที่จะด่ามันไม่ออกครับ  แม่ง..ใจผมมันเต้นแรงอีกแล้ว


“ปากดีได้ตลอดเลยนะมึง”แล้วมันก็ก้มลงมาจูบผมอีก


คราวนี้มันไม่สอดลิ้นเข้ามา  แค่ดูดริมฝีปากเบาๆ  พอผมเริ่มจะเคลิ้มๆ  มันก็กัดริมฝีปากผมซะงั้นอะ!!


“ไอ้เหี้ย..กัดปากกูทำไมว่ะ”


“กูหมั่นไส้ปากมึง..ชอบทำกูเสียอารมณ์ตลอด  คราวหน้ากูจะกัดให้ได้เลือดเลยมึง” มันขู่เสียงเข้ม


“สัด”ผมมองหน้ามันอย่างเอาเรื่อง


“สัดๆๆๆๆๆๆ”ด่ารัวเลยครับ  โมโหทำไรมันไม่ได้


“เมียกูพูดไม่เพราะเลยว่ะ” มันว่า


“ไอ้เหี้ยแมกไพ  กูไม่ใช่เมียมึง”หงุดหงิดโว้ย  เมียๆๆอยู่ได้  กูเป็นผู้ชายนะโว้ย


“สงสัยกูต้องทบทวนความจำให้มึงหน่อยละ  จะได้จำได้ซักทีว่ามึงอ่ะเมียกู” พูดจบมันก็ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาผม  ผมถอยหลังหนีมันอย่างหวาดๆ  นี่มันจะทำอะไรผมว่ะ??? 


แม่งจะกระทืบกูอีกแน่ๆ เลย  ทำไงดีว่ะ..กูเพิ่งฟื้นไข้ซะด้วย  สู้มันไม่ไหวแน่ๆ


ผมเดินถอยหลังหนีมันไป  คิดหาวิธีเอาตัวรอดไป  แล้วผมก็สะดุดกับพรมจนล้มลงไป
บนโซฟา  มันขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้แล้วกักผมไม่ให้หนีไปไหนด้วยแขนของมัน


ซวยแล้วไหมล่ะ..กู!!





Ma-NuD_LaW




เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งอ่ะครับ .. แต่งจบแล้ว 

เดี๋ยวทยอยๆ ลงครับ 

[IsDeer]

ตอนต่อไปมาเร็วๆ 

[pannixz]

นายเอกเรื่องนี้น่ารักอ่า
รีบลงไวๆน้า

[Jthida]

ยังซึนอยู่นายเอกของเรา

[bulldog17]

เคยลงแล้วใช่ป่าวเรื่องนี้

ไม่ได้อ่านนาน...แต่จำไอ้โดนหยิกเนี่ยแหละได้

นี่หนูซื่อหรือหนูบื้อห๊ะเปียกปูน5555

[AMINOKOONG]

โอ๊ย!!!!!!!! ฮาความคิดแต่ล่ะอย่างของนายเอก
ตั้งแต่รอยหยิกล่ะ คิดได้ไง ถ้าเป็นผู้หญิงนี่กว่าจะรู้ว่าพระเอกชอบคงท้องแล้วมั๊ง5555++

[runrunna29]

สรุป อินายเอกมันก็ยังไม่รู้ว่าเสียตัว?
ตาพระเอกก็ย้ำคำว่าเมียหลายครั้ง มันก็ยังทึ่ม
เออดีว่ะ น่าจะทำอีกสักสามสี่ที  (ขำอ่ะ)

เอานะ รอตอนต่อไป

[venuz]

ความคิดหนูปูนโคตรน่ารักเลยคุณพระ
โดนหยิก!!!!?

ฮ่าๆๆ น่ารักอะ


รอต่อนะคะ

[ลิงภูเขา]

Chapter  3



ตอนนี้ผมรู้สึกถึงคำว่าอันตรายสุดๆ เลยครับ  หนีไปทางไหนก็ไม่ได้เพราะมันกักผมไว้ด้วยแขนของมันแถมยังก้มลงมาจ้องหน้าผมใกล้ๆ จนผมรู้สึกถึงลมหายใจของมันที่เป่ารดแก้มผม


เอาไงดีว่ะ..งานนี้ผมคงไม่รอด  ต้องโดนกระทืบจนปวดไปทั้งตัวแบบคืนนั้นแน่  จะสู้กับมันก็คงไม่ไหว..ตัวใหญ่หยั่งกะควาย



แม่ง..จะตัวใหญ่ไปไหนว่ะ !!



“น่ารัก” มันพูดเหมือนคนกำลังละเมอ  ผมเลยเอามือไปตบหน้ามันเบาๆ เพื่อเรียกสติ


“ละเมออะไรมึง”


“กูบอกว่า  มึงน่ารัก”มันพูดย้ำ แล้วจ้องตาผมนิ่ง




“กูรู้แล้ว  ใครๆ ก็บอกกูแบบนี้”ผมเขินครับ..ไม่รู้ว่าจะเขินไปทำไม  มันก็ไม่ใช่คนแรกที่พูดแบบนี้สักหน่อย


ตั้งแต่จำความได้ก็ถูกชมว่าน่ารักมาตลอดทั้งที่เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่ก็ไม่เคยรู้สึกเขินจนถึงขนาดต้องหลบตาใครแบบนี้มาก่อนเลย  เป็นแค่กับมัน..ไม่รู้ทำไม



“เขินเหรอ” มันถาม



“เปล่า”ผมตอบ



“แต่มึงหน้าแดง” มันว่า



“กะ….กูร้อน” ผมตอบ แล้วมันก็ขำ เพราะตอนนี้แอร์ในห้องผมมันโคตรจะเย็น



“ฟอด!!”  มันก้มลงมาหอมแก้มผมแรงๆ


“หอมเมียแล้วชื่นใจว่ะ” มันว่า



อ๊าก..ไม่เข้าใจตัวเอง  ทำไมไม่ทำอะไรบ้างว่ะ  ปล่อยมันพูดอะไรทำอะไรตามใจตัวเองอยู่ได้  คงเพราะตอนนี้ผมไม่มีแรง..เอาว่ะมันอยากทำอะไรปล่อยมันทำ  คงไม่ทำกันจนถึงตาย



“จะทำอะไรก็รีบๆ ทำ  มึงทับกูจนจะหายใจไม่ออกแล้ว”



“หึ…..”ผมหันกลับไปมองหน้ามัน



“ขำอะไรของมึง”



“มึงรู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา”มันถามผม



“เออ” ผมตอบ

แล้วมันก็อมยิ้ม ก่อนจะก้มลงมาประกบปากผม  มันพยายามจะสอดลิ้นเข้ามาแต่ผมเม้มปากแน่นไม่ยอมให้มันเข้ามาง่ายๆ



“เปิดปาก”มันสั่ง  ผมนิ่ง



“ไหนมึงบอกให้กูรีบทำไง” มันถาม



“ยกเว้นจูบ”ผมตอบมัน



“ทำไม”มันจ้องหน้าผมแบบคาดคั้นเอาคำตอบ



“มึงกัดปากกู”ผมว่า



“งั้นกูกัดอย่างอื่นแทน”มันพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์


“ไม่ใช่ดิ  ต้องเรียกว่าหยิกถึงจะถูก”พูดจบมันก็กดจมูกลงบนแก้มผมแรงๆ ก่อนจะลากลงมาที่คอผม



ผมรู้สึกจั๊กจี้นิดๆ ขนลุกไปทั้งตัวเลย  ไม่นานก็รู้สึกเย็นๆ ที่คอ



“มึงทำไรว่ะ”ผมเดาว่ามันน่าจะกำลังเลียคอผมครับ  แต่ไม่แน่ใจเท่าไร



แล้วไม่นานผมก็รู้สึกเหมือนโดนกัด



มันกัดคอผมอ่ะ!! 



แม่งเป็นแวมไพน์ชัวร์ๆ  ผมเอามือจิกหัวมันเพื่อให้มันปล่อยผม



“อะไรของมึงอีกว่ะ” มันถามด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไร


“อ้าปากดิ”ผมออกคำสั่ง



“ทำไม..มึงเปลี่ยนใจให้กูจูบแล้วหรือไง” มันถาม



“กูบอกให้อ้าปาก”มันทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมอ้าปากให้ผมดู



ผมเอามือจับแล้วขยับริมฝีปากบนและล่างของมันเพื่อมองหาเขี้ยว



“ไม่เห็นมีเขี้ยว” ผมบ่นกับตัวเอง



“แล้วทำไมกูต้องมีเขี้ยวด้วยว่ะ”มันถาม



“ก็มึงเป็นผีดูดเลือด  มึงกัดคอกูเมื่อกี้”มันลุกไปนั่งลงข้างๆ ตัวผม


“มึงคิดออกมาแต่ละอย่าง  กูอยากจะบ้า!” พูดจบก็เอามือทึ้งหัวตัวเอง



“กูก็แค่สงสัย” ผมลุกขึ้นมานั่ง  มองมัน



“ตกลงมึงไม่ทำอะไรกูแล้วใช่ไหม” กลัวจนหายกลัวแล้วครับตอนนี้



“ทำ” มันตอบ แล้วหันกลับมากดผมลงไปนอนกับโซฟาเหมือนเดิมก่อนจะขึ้นมาคร่อมตัวผม



“หยุด! พอ! เลิกถาม เลิกสงสัย  อยู่เฉยๆเป็นพอ” มันว่า ผมพยักหน้าให้มันเป็นคำตอบ



ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทำอะไร  บอกจะหยิกก็ไม่หยิก  ไอ้ครั้นจะกระทืบมันก็น่าจะลากผมลงไปกระทืบที่พื้นมากกว่าบนโซฟา





“เริ่มจากจูบ” มันว่า  แล้วก้มลงมาจูบปากผม  ผมอ้าปากให้มันสอดลิ้นเข้ามาหยอกล้อกับลิ้นตัวเองอย่างไม่ขัดขืน



ผมรู้สึกว่าตัวเองชักจะติดใจจูบของมันขึ้นมาแปลกๆ  ถึงครั้งแรกจะรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงไปนิด  แต่ครั้งต่อๆ มามันก็ให้ความรู้สึกที่ดีขึ้นเรื่อยๆ 


มันผละจากปากผมแล้วลงไปวุ่นวายที่คอผมแทน  มันใช้จมูกสูดกลิ่นสลับกับลากลิ้นเลียไปทั่วซอกคอผม  มันทำให้ผมนึกถึงเวลาเราดื่มชา  เราต้องสูดกลิ่นมันก่อนจะดื่ม  ผมเกิดความสงสัยจนอยากจะถามมันว่า



มึงกำลังชิมกูอยู่เหรอ?



แต่พอนึกได้ว่ามันสั่งให้ผมหุบปากเลยได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้  ความจริงมันก็รู้สึกดี..ไม่ใช่จั๊กจี้อย่างเดียว




มันผละจากคอผมแล้วจูบเน้นที่ปากอีกครั้ง  ก่อนจะเลิกเสื้อผมขึ้นมาจนถึงอก ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา  ถึงไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร  แต่ร่างกายมันกลับแสดงออกถึงความกลัวและอยากรู้ไปพร้อมๆ กัน 


มันค่อยๆ จูบลากลิ้นบนหน้าท้องผม  บ้างก็ขบเม้มเบาๆ ไล่เรื่อยมาจนถึงอก


หัวใจผมตอนนี้มันเต้นแรงมาก..จนรู้สึกเหมือนมันจะระเบิดออกมา  อยากจะบอกให้มันหยุดทำแบบนี้กับผม..แต่ปากมันก็ไม่ยอมขยับ  จะผลักมันออกไปแขนก็กลับไม่มีเรี่ยวแรง


มันพรมจูบไปทั่วอกผมก่อนจะกัดหรืออะไรก็ไม่รู้  ตอนนี้สติผมมันเริ่มกระเจิดกระเจิงแล้ว  เกิดความรู้สึกอะไรไม่รู้แปลกๆ แยกแยะอะไรไม่ออก 


พอมันลากลิ้นมาบนยอดอกผม  สติที่เหลือที่อยู่เพียงน้อยนิดก็แทบจะหายไปจนหมด  ปากผมมันก็คอยแต่จะครางเสียงแปลกๆ ออกมา  ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่นไม่อยากให้มันได้ยินเสียงน่าอายแบบนี้



“มึงกำลังยั่วกูอยู่..รู้ตัวไหม”มันพูดกับผม  แต่นิ้วมันกลับขยี้อยู่ที่ยอดอกผมไม่ห่าง



“สัด!..มึงจะทำอะไรกู”ผมถามเน้นมันทีละคำ



แม่ง..สมองผมเบลอไปหมดแล้วตอนนี้



“เดี๋ยวมึงก็รู้” มันพูดจบก็ก้มลงไปดูดหัวนมผม



“เชี้ย..กู..รู้..แล้ว”ผมสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดก่อนจะพยายามพูดต่อ



“มึง..มึงกำ..ลัง..หิว” ผมว่าต่อ  มันหัวเราะในลำคอก่อนจะกัดเข้าที่หัวนมผมอีกรอบ ผมตบหัวมันก่อนจะจิกผมมันขึ้นมา



“มึงกัดทำเหี้ยไร  กูไม่ใช่แม่ลูกอ่อนจะได้มีน้ำนมให้มึงกิน” ผมด่า



“หิวก็ไปหาอะไรกินในครัวนู้น” ผมว่าต่อ พูดจบก็ลูบหน้าอกตัวเอง...แม่งโคตรเจ็บ



มีความเป็นไปสูงที่มันจะหิว  ก็ไอ้ตอนที่ผมกินมันก็ไม่กิน  เอาแต่นั่งมองหน้าผมอยู่นั่น



“กูอยากกินมึง” ให้ตายเหอะ..ไอ้นี่มันหิวจนหน้ามืดไปแล้ว  จะมากินผมได้ไง  ผมเป็นคนนะโว้ย



“มึงหิวมากแล้ว  ไปๆ เดี๋ยวกูต้มบะหมี่ให้”ผมดันตัวมันออกแต่มันขืนตัวไว้แล้วกดไหล่ผมลง  เราผลักกันไปมาจนกลิ้งตกจากโซฟามาทั้งคู่ 



ปัญหาคือ..ไอ้บ้าแมกไพมันดันหล่นมาทับตัวผมนี่สิครับ  หลังยอกเลยอ่ะ!!



“มึงลุกดิ!  กูหนัก”มันไม่ตอบเอาแต่จ้องผมนิ่งเหมือนคนกำลังขาดสติ



ผมเอามือดันตัวมันออกแต่มันกลับรวบแขนผมทั้งสองข้างขึ้นไว้เหนือหัวก่อนจะดึงเสื้อผมที่มันลู่ลงมาให้กลับขึ้นไปเหนืออกอีกครั้ง  แล้วละเลงลิ้นบนยอดอกผม  ส่วนมืออีกข้างของมันก็ลูบไปทั่วตัวผม


ผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว  เนื้อตัวสั่นไปหมด  ผมพยายามรวบรวมสติที่เหลืออยู่น้อยนิดคิดว่าตัวเองเป็นอะไร?  รู้สึกอะไร?


“มึง..ปะ..ปล่อย..กู..ดิ๊”


ผมพยายามบอกให้มันปล่อย  แต่มันไม่ยอมฟัง..ลากมือลงผ่านสะดือจนไปถึงน้องชายผม



“อุ๊บ!!!” ผมกลั้นเสียงตัวเองไว้



“หึ!!........”มันหัวเราะก่อนจะปลดตะขอกับซิบกางเกงผม



“อยากให้กูปล่อยอยู่ไหม”มันสอดมือเข้ามาแล้วครับ



“ปล่อย!” ผม



“มึงแน่ใจนะ” มันบีบน้องชายผม จนผมรู้สึกจุกไปหมด



“แน่ใจดิ…ไอ้เหี้ย” ผมด่า แต่มันกลับเอาแต่จ้องตา



“กูปวดเยี่ยว..รีบปล่อยกูเลย  ไม่งั้นกูจะเยี่ยวมันตรงนี้แหละ”มันยอมปล่อยผม  แล้วนั่งขำตัวงออยู่ข้างๆ



ผมแยกเขี้ยวใส่มัน  ก่อนจะรวบขอบกางเกงตัวเองไว้แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ



ขำกูจริ๊ง..เดี๋ยวแม่งเยี่ยวใส่ซะเลยนิ  สัด!!




Ma-NuD_LaW



ใช่ครับ .. เคยลงแล้วแต่ลงไม่จบ 

เรื่องนี้นายเอกปัญญาอ่อน ส่วนพระเอกก็หื่น .. 

อ่านเรื่อยๆ สบายๆ ไม่เครียดครับ 

ไม่ติดธุระจริงจัง จะมาลงทุกวันครับ ((เพราะแต่งจบแล้ว)) 

ขอบคุณทุกความเห็นจ้า +เป็ด 

[Jthida]

อะไรจะอินโนเซ้นขนาดเน้

[bulldog17]

นายหลอกปล้ำเด็กอ่ะเปล่า 5555

[mtd]

น้องปูนมีชีวิตรอดบนโลกใบนี้มาได้อย่างไร
อย่างเอ๋ออะ แต่น่ารักค่อดดดดด 

[♠DekDoy♠]

จำได้ตรงหยิกเนี่ยแหละ 555

[IsDeer]

  นายเอกอินโนเซนต์สุดๆเลยนะ

[ลิงภูเขา]

Chapter  4


แกร๊ก~


ผมกดล็อคประตูทันที  กันไอ้บ้าข้างนอกมันจะตามเข้ามาแกล้งผมอีก  ก่อนจะรีบหันหน้าเข้าหาชักโครก  ปลดกางเกงลง


“ปวดฉี่ชิบหาย” ผมบ่นกับตัวเอง


ฟิ้ว~*


10  วินาทีผ่านไป~


20  วินาทีผ่านไป~


“สัด..ทำไมฉี่ไม่ออกว่ะ” ผมพยายามเบ่งฉี่อยู่หลายรอบ  แต่พยายามเท่าไรก็ฉี่ไม่ออก  ผมเป็นอะไรเนี้ย?


“แม่งนิ่วแดกแล้วมั้ง”
ทรมาน..ทรมานชิบหาย  ฉี่ไม่ออกแบบนี้  ผมไม่น่าละเลยสุขภาพของตัวเองเลย  น่าจะเชื่อที่พี่ผึ้งบอกว่าให้ไปตรวจสุขภาพทุกปี


ทำไงดีว่ะ! 


ผมเดินวนไปวนมาในห้องน้ำ  ไม่รู้จะทำยังไงกับไอ้อาการปวดหนึบๆ แบบนี้  หรือเป็นเพราะมันบีบน้องชายผม  ผมเลยฉี่ไม่ออก  ฮึ้ย..เป็นเพราะมันแน่ๆ เลย
ผมจะเป็นหมันไหมว่ะ?


ก๊อกๆ
มันเคาะประตูครับ



“เป็นไง..ฉี่ไม่ออกสิมึง” เชี้ย!! มันรู้ได้ไงว่ะ  แสดงว่าที่มันบีบน้องชายผมเมื่อกี้ทำให้ผมฉี่ไม่ออกจริงๆ สินะ

 
“มึงทำอะไรกู” ผมตะโกนถามมัน


“เปิดประตูดิ เดี๋ยวกูบอก”


“เปิดกูก็ควายแล้ว บอกมาเร็วๆ มึงทำอะไรกู” คิดแล้วไม่มีผิดมันทำอะไรผมว่ะ

“เปิดประตู  เดี๋ยวกูช่วยมึงเอง” มันว่า


“ช่วย..ช่วยเหี้ยไร  ในเมื่อมึงเป็นคนทำ”ผมว่า


“ฮึ..รู้ด้วยเหรอว่ากูเป็นคนทำ  แล้วรู้ไหมว่ากูทำอะไร”


อ๊าก..ไอ้บ้านี่มันจงใจกวนประสาทผมชัดๆ


“ปูน  เปิดประตู”


เรียกชื่อกูด้วย..ลงทุนจริงนะมึง


“ปูน”แม่งจะเรียกอะไรนักหนาว่ะ..คนกำลังตัดสินใจอยู่โว้ย


ผมจะเชื่อใจเปิดประตูให้มันดีไหมเนี้ย..เกิดมันทำอะไรผมขึ้นมาจะทำยังไง  แต่มันรู้นี่นาว่าผมเป็นอะไร สับสนโว้ย..สับสน

แล้วจู่ๆ มือผมก็เอื้อมไปปลดล็อคลูกบิดประตูอย่างไม่มีเหตุผล  ผมรู้สึกงุนงงกับการกระทำของตัวเองจนเผลอปล่อยขอบกางเกงที่ผมรวบเอาไว้

“เปิดปุ๊บ  ยั่วกูปั๊บเลยนะมึง”มันว่าแล้วเดินเข้ามาประชิดตัวผม


“...”ส่วนผมได้แต่อึ้งแดก


“เป็นไรมึง”มันตบเบาๆ ที่แก้มผม


ผมยืนนิ่งทั้งที่หัวใจเต้นแรง  ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ  ทำไมถึงรู้สึกอยากให้มันแตะต้องตัวผมมากกว่านี้  แถมน้องชายผมมันยังปวดหนึบมากกว่าเดิมอีก


“ปูน”มันเรียกซ้ำ


 “ช่วยกูที” อ๊าก..ผมพูดอะไรออกไปเนี้ย


“ฮึ!” มันหัวเราะก่อนจะปิดฝาชักโครกแล้วดันตัวผมนั่งลง


“กูเป็นไรไม่รู้..มันฉี่ไม่ออก”ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกับที่ผมใช้อ้อนแม่


มันยิ้มก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าผม


“เดี๋ยวแมกจะช่วยปูนเองนะ”


ท่าทีอ่อนโยนกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป  ทำหัวใจผมสั่น


“ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก”มันปลอบ


“มึง  เอ่อ..คุณจะทำยังไง  จะช่วยผมยังไง” มันไม่หยาบ  ผมก็เลยไม่กล้าหยาบอ่ะ


“ไร้เดียงสาจัง” มันลูบหัวผม


“แมกผิดเองที่ใจร้อน แทนที่จะค่อยๆ สอนปูน”มันว่า


“คุณจะทำผมเจ็บไหม” แค่เยี่ยวไม่ออกก็ทรมานจะแย่แล้ว  อย่ากระทืบกูเลยนะ  พลีส~*


“จะสอนให้ทีละอย่างละกัน”มันยิ้ม


“ข้ามจูบ  เพราะคงรู้จักแล้ว” มันว่าต่อ ผมพยักหน้า  รู้สึกว่าตัวเองดูเชื่องๆ ยังไงไม่รู้

มันดึงแขนผมไปก่อนจะใช้ลิ้นเลียลงบนท่อนแขนแล้วงับลงไป  ผมรู้สึกถึงแรงดูดบนแขน  มันไม่เจ็บ..ไม่ปวดตรงที่โดนกัดแต่กลับรู้สึกร้อนๆ ที่หน้าแทน  ไม่นานนักมันก็ปล่อยแขนผมให้เป็นอิสระจากปากมัน  แล้วชี้ให้ผมดูตรงที่มันกัด


“นี่เค้าเรียกว่า รอยคิสมาร์ก” ผมมองท่อนแขนตัวเอง  รอยจ้ำแดงๆ ที่คล้ายกับที่เกิดบนตัวผมวันนั้น


“ไม่ใช่รอยหยิกเหรอ”ผมถาม  มันยิ้ม


“คิดว่าแมกใจร้ายขนาดนั่งหยิกปูนทั้งคืนเหรอ”ผมพยักหน้า  มันลูบหัวผมอีกครั้ง


“แมกไม่ใจร้ายแบบนั้นหรอกครับ” มันตอบ


“แล้วทำไปทำไมล่ะ  ไอ้รอยคิสมาร์กเนี้ย”ผมถาม หรือมันจะกลัวว่าผมจะมีงานมากกว่ามัน  มันเลยทำให้ผมเป็นรอยทั้งตัวจะได้ออกไปไหนไม่ได้


“มันเป็นวิธีการแสดงความเป็นเจ้าของ” มันว่า


“มึงเห็นกูเป็นหมาเหรอว่ะ  ทีหลังก็ใส่ปลอกคอให้กูด้วยเลยดิ”โมโหแล้วครับ..ไม่พูดดีด้วยแล้ว



“ท่าจะต้องสอนกันยาว”มันส่ายหน้าพูด


“ไม่ต้องสอนแล้ว  กูอึดอัดจะตายอยู่ละ  ไปหาหมอง่ายกว่า” ผมว่ายิ่งโดนจ้อง..ยิ่งปวดฉี่  กระเพาะปัสสาวะผมต้องมีปัญหาแน่ๆ


“หมอช่วยอะไรไม่ได้หรอก” มัน


“หยั่งกะมึงช่วยได้” ผม


“กูช่วยมึงได้” พูดจบมันก็ดึงกางเกงในผมออกทันที


“เชี้ย..มึงจะทำอะไร”ผมเอามือกุมเป้าตัวเองไว้ ตั้งแต่เกิดจนโตมานอกจากแม่แล้วยังไม่เคยมีใครเห็นปูนน้อยของผมเลยนะเว้ย!!


“อายทำไม..ทำหยั่งกะกูไม่เคยเห็น” มันว่า พูดงี้ขึ้นเลยครับ ผมยกขาจะถีบมันแต่มันดันรู้ทันเอี้ยวตัวหลบได้ซะงั้น


“เกเรว่ะ” แม่งด่ากูอีก

เบื่อตัวเองโว้ย..ทำอะไรไม่ถนัด  จะไปหยิบกางเกงมันก็เหวี่ยงของผมไปซะไกลเลย  ความจริงก็ผู้ชายเหมือนกันผมไม่เห็นจะต้องอาย  แต่ทำไมผมโคตรอายเลยอ่ะตอนนี้


“เห็นไหมว่ากูไม่สบาย  อย่าแกล้งกูดิ๊” ผมว่า ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล  ลองใช้ไม้อ่อนกับมันดู


มันไม่ตอบแต่พยายามดึงมือผมออก  ผมกุมมือแน่นแล้วหนีบขาไว้


“อย่าดื้อสิ” มันว่า


“ก็..กูอาย” เสียงอ่อยเลยผม


“กูกำลังจะช่วยมึงนะ” มันลูบต้นขาผม


“เอามือออกสิ” มันว่าต่อ


“ก.....กู”ผม


“เชื่อใจกูสิปูน”มันจ้องตาผม

แววตาของมันบอกอะไรบางอย่างที่ผมเองก็ยังไม่เข้าใจ  แต่ก็ยอมเอามือออกโดยดี  และทันทีที่ผมเอามือออก  น้องชายของผมมันก็เด้งขึ้นมาให้ผมต้องขายหน้า


“สงสัยกูคงจะปวดฉี่ เดี๋ยวนี้กูปวดบ่อยมาก ไม่รู้ว่ามันจะผิดปกติหรือเปล่า”ผมว่า


“บางวันตื่นเช้ามากางเกงก็เปียก จะไปหาหมอกูก็อายเค้าว่ะ แบบว่าโตเป็นควายแล้วยังฉี่ราดอยู่ไรงี้” ผมบอกมันเบาๆ รู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้  ก็มันเล่นทำท่าตั้งอกตั้งใจฟังผมขนาดนี้


“เรื่องปกติ” พูดจบมันก็เอามือมาจับน้องชายผมแล้วรูดขึ้นลง


“อ๊ะ!!!..มึง..ทำ..ทำอะไร” ผมว่า


“แสดงว่าไม่เคยช่วยตัวเองเลยอะดิ” มันถาม


“ช่วย..อ่า..ช่วยตัว..ตัวเอง..คืออะไร” ผมตอบ


สติผมกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว  ปากก็ครางเสียงแปลกๆ ออกมา  ผมเอามือปิดปากตัวเองแน่น..เบือนหน้าหลบสายตามัน


“ไม่ต้องอายปูน  กูอยากเห็นหน้ามึง”ผมไม่อยากยอมรับเลยว่ารู้สึกดีแค่ไหนกับสัมผัสที่มันมอบให้


ผมเอนตัวรับสัมผัสจากมือมันทั้งที่ไม่กล้ามองหน้า  แล้วมันก็หยุดขยับมือซะเฉยๆ ทำเอาผมอารมณ์ค้าง


“ปูนมองหน้ากูสิ” มันว่า ผมไม่เข้าใจมันเลยจะเอาอะไรกับผมนักหนาว่ะ !!


เข้าใจบ้างว่ากูอาย..กูอาย ผมตะโกนบอกมันในใจก่อนจะค่อยๆ หันไปมองมัน  ก็ไปสบตากับมันเข้าพอดี  มันยิ้มให้ผม


“อย่าหันหน้าหนีกูอีก” มันมองผมเหมือนรอคำตอบ


เมื่อผมพยักหน้า  มันก็ใช้ปากของมันครอบครองน้องชายผมทันที


“มะ..มันสกปรก”มันจ้องตาผมก่อนจะเริ่มขยับ


ผมจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองอยากจะพูดอะไรต่อ  ตอนนี้สติที่เคยมีเหลืออยู่น้อยนิดก็หายไปหมดแล้ว  เสียงครางไม่เป็นศัพท์กับมือที่ขยุ้มอยู่บนเส้นผมของมัน  ขยับไปตามจังหวะที่มันเป็นคนควบคุมเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ที่ผมไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้  ไม่นานผมก็รู้สึกเหมือนบางสิ่งบางอย่างในตัวผมมันกำลังจะระเบิดออกมา


“ไม่ไหวแล้ว….กูรู้สึกเหมือนจะปวดฉี่ มึงถอยออกมาเร็ว!!” ผมว่า


“ฮึ!” มันหัวเราะในลำคอแต่ปากยังคงอมน้องชายผมไม่ปล่อย ก่อนที่ตัวผมจะเกร็งกระตุก


อย่าบอกนะว่าผมฉี่ใส่ปากมันไปแล้ว !! แต่มันทำให้ผมรู้สึกโล่งแบบแปลกๆ


ผมมองหน้ามันอย่างรู้สึกผิด..สักพักก็มีน้ำสีขาวขุ่นๆ ไหลล้นปากมันออกมา  มันถอนปากออกไปก่อนจะใช้หลังมือเช็ดที่มุมปากตัวเอง


“กูขอโทษ” ผมบอกมันอย่างรู้สึกผิดจริงๆ


“กูช่วยมึงแล้ว..ถึงตามึงช่วยกูบ้าง” มันว่า ผมยิ่งงงเป็นไก่ตาแตก


ช่วย..ช่วยอะไรว่ะ ให้ผมทำแบบที่มันทำให้ผมเหรอหรือว่ายังไง?


“มึงจะให้กูอม…..” ผมก้มลงมองที่เป้ามันแทน เพราะกระดากปากเกินที่จะพูด ได้แต่ภาวนาขอให้มันล้อเล่น ผมทำไม่เป็นนะเว้ย  !!


มันจ้องตาผมแล้วส่ายหน้า ผมค่อยโล่งอกหน่อย


“ให้กูเข้าไปในตัวมึงนะ” มันพูดเหมือนกระซิบ


“เข้าไปตรงนี้” มันว่าต่อ แล้วเอานิ้วจิ้มก้นผมแรงๆ


“มะ..มึงล้อเล่นใช่ไหม!!!” ผมว่า



Ma-NuD_LaW



นายเอกของผมไม่รู้จักกระทั่งฝันเปียก 


+เป็ดคนอ่าน 

[mtd]

อะไรออกมาแทนฉี่ล่ะลูกกกกกก
แมกช่วยปูนแล้ว ปูนช่วยแมกบ้าง
แมกปวดฉี่ 55555555 

[IsDeer]

  นายเอกมันโตขึ้นมาได้ยังไง

[MK]

ปูนจะยอมไหมหนอ?

[ลิงภูเขา]

Chapter  5



“มะ..มึงล้อเล่นใช่ไหม!!!” มันส่ายหน้า



“กะ..กูกลัว” บอกมันตามจริงครับ  ทั้งสงสัยทั้งกลัว



แม่ง..จะทำอะไรผมก็ไม่รู้



“ไม่ต้องกลัวปูน  ไม่เจ็บเท่าครั้งแรกหรอก” ครั้งแรก..ครั้งไหนว่ะ  ผมไม่เห็นจะเข้าใจ



“มึงหมายความว่าไง” ผมถามมัน



“ฮึ..” มันหัวเราะ..ก่อนจะเข้ามาวุ่นวายแถวซอกคอผม



“หมายความว่าไง” ผมดันตัวมันออกห่าง..จ้องหน้ารอคำตอบ



“พูดไปมึงก็ไม่เข้าใจหรอก กูถึงจะทำให้ดูนี่ไง” มัน



“ทำยังไง” ผมถามต่อ



“มึงช่วยเงียบๆสักพักได้ไหมปูน” มันบอกผมแบบหน่ายๆ



“ก็กูสงสัย” ไรว่ะ ถามแค่นี้ก็ไม่ได้



“มึงรำคาญกูเหรอ” แอบน้อยใจนะเนี้ย กลัวมันจะตอบว่าใช่ แต่มันก็ไม่ตอบอะไรเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาดึงเสื้อผม


แม่ง..กะจะลอกคราบผมทั้งตัวเลยอ่ะ!!


“ไม่แฟร์” ผมบ่นเบาๆ


“อะไรไม่แฟร์” ไอ้นี่หูดีจริงๆ ขนาดผมพูดโคตรเบาแล้วนะเนี้ย



“มึงไง..ดูกูดิเหลือเสื้อแค่ตัวเดียวมึงก็ยังจะเอาไปอีก ทีตัวมึงเองอยู่ครบทุกชิ้น” ผมว่า



“อยากเห็นหุ่นกูก็ไม่บอก ทะลึ่งจริงเมียกู” มันพูดแล้วยิ้ม



“ถ้าอย่างกูเรียกทะลึ่ง แล้วอย่างมึงเรียกว่าอะไรว่ะ” ผม



“เกลียดปากมึงจริงๆ” พูดจบมันก็รั้งคอผมไปจูบ



ผมปล่อยมันจูบตามใจ  เพราะมือผมมันไม่ว่างต้องคอยดึงชายเสื้อมาปิดปูนน้อยเอาไว้ 



“อื้อ~” ผมส่งเสียงให้มันรู้ว่ากำลังหายใจไม่ออก..มันถึงยอมปล่อย


“ไหนบอกเกลียดปากกูไง..จูบเอาๆ อยู่ได้  วันนี้มึงจูบกูกี่ครั้งแล้ว” ผมบ่นมันแต่มันกลับเอาแต่หัวเราะ หมั่นไส้มันจริงๆ ไม่รู้จะขำอะไรนักหนา



“ขำอะไร ปากกูเปื่อยหมดแล้วเนี้ย” จะเอามือมาจับปากตัวเองดูก็ไม่ได้



ผมเลยทำปากยื่นๆ หวังว่าจะมองเห็น  แต่นอกจากจะมองไม่เห็นแล้ว  ยังโดนหมากัดปากอีกต่างหาก 



“ปากกูแตกหมดแล้วมั้งเนี่ย ปล่อยดิ๊” ผมบอกมันแล้วตั้งท่าจะลุกไปส่องกระจก แต่มันไวกว่าลุกขึ้นยืนกดไหล่ผมลงไปนั่งที่เดิม



“อย่ามาเจ้าเล่ห์กับกู.....ปูน” มันบอกเสียงเข้ม



แม่ง..รู้ทันกูตลอด!!  ผมกะจะชิ่งเข้าห้องนอนแล้วล็อคประตูหนีมันซะหน่อย




“วันนี้กูจะทำให้มึงจำเรื่องระหว่างเราให้ได้ แล้วอีกอย่าง..” มันมีหยุดให้ผมได้ลุ้นเล่นๆ



“อีกอย่างไร” ผมถามกลับ



“ตรงนี้ของกู มันก็คิดถึงมึงมากด้วย” มันพูดเสียงกระเส่า แล้วดึงมือผมไปลูบตรงน้องชายมันผ่านกางเกง ด้วยความตกใจผมเลยรีบชักมือออก




คิดถึง..คิดถึงเหี้ยไร  ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้ตรงนั้นมันก็มีสมองคิดด้วย  แสดงว่าปูนน้อยของผมมันก็ต้องมีสมองด้วยน่ะสิ!!  ดีเลย..วันหลังเวลาเหงาๆ จะได้ชวนมันคุยบ้าง..



“คิกๆ” ขำในความคิดของตัวเอง เพิ่งรู้ว่าตัวเองปัญญาอ่อนขนาดนี้



“ขำไรปูน” มันถาม ผมยิ้ม



“ยังไงก็จะทำใช่ไหม งั้นมึงถอดเสื้อก่อน ให้กูโป๊คนเดียวกูก็อายดิ” ผมบอกมันพร้อมส่งยิ้มหวานให้



ตอนแรกมันก็มองผมแบบไม่ไว้ใจ แต่สุดท้ายก็ยอมถอด แล้วผมก็ใช้จังหวะที่มันกำลังถอดเสื้อวิ่งออกจากห้องน้ำตรงไปที่ห้องนอนทันที



“เฮ้ย!!! จะหนีไปไหน” มันตะโกนไล่หลัง



ผมไม่สนใจวิ่งอย่างเดียว  ได้ยินเสียงมันวิ่งตามมาแต่ยังไงก็ไม่ทันผมหรอก




ปัง!


แกร๊ก!



“รอดแล้วกู” ผมสบถ แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก


ปังๆ!!!! มันเคาะประตู



“เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยมึง” มันว่า



“เปิดให้โง่ดิ”ผมตอบมันไป



“ปูนมึงอย่ากวน ถ้ากูเข้าไปได้  กูจะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลยมึง” มันพูดเน้นเสียงตอนท้าย



“แน่จริงมึงพังประตูเข้ามาดิ” อยากตบปากตัวเองเสือกไปท้ามันอีก แต่มั่นใจประตูห้องผมมันแข็งแรง มันเข้ามาไม่ได้หรอก



“เปิดประตู” มันตะโกนคำนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ



“ฝากไว้ก่อนเหอะ” ผมเอาหูแนบประตู ได้ยินเสียงมันเดินไป แล้วตามมาด้วยเสียงปิดประตูห้องน้ำ


ปัง!



“สงสัยมันจะปวดฉี่เหมือนกันมั้ง” ผมยืนขำมันอยู่นาน จนรู้สึกเย็นๆ ตรงช่วงล่าง ลืมไปว่าโป๊อยู่ต้องรีบหากางเกงใส่ !!



หลังจากใส่กางเกงเรียบร้อยแล้วผมก็เดินมานั่งบนเตียงคิดถึงความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้น  ทำไมทุกครั้งที่อยู่ใกล้มันหัวใจผมถึงเต้นแรง  แถมเรื่องในห้องน้ำอีก..มันพูดอะไรบอกอะไรผมก็ยอมทำตาม  ทั้งที่ปกติผมดื้อจะตาย  ขนาดแม่บ่นยังไม่สนใจเลย



แปลกใจ..แปลกใจตัวเองจริงๆ



หรือว่าผมจะชอบมัน!!



บ้า..ไม่จริงใช่ไหม?  ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย  จะชอบผู้ชายด้วยกันได้ยังไง


“ไม่จริ๊งงงงงงงงงง!!” ผมฟุบหน้าลงกับหมอน..บอกตัวเองว่ามันไม่จริง  ผมแค่เข้าใจผิดไปเอง



“เกิดมาก็ไม่เคยมีแฟนสักคน แล้วจะรู้ได้ไงว่าชอบหรือไม่ชอบ..เราคงคิดมากไปเอง”พึมพำกับตัวเองก่อนจะเผลอหลับไป







ผมควานหานาฬิกาปลุกรูปแมวที่แฟนคลับซื้อให้ขึ้นมาดู



~07.23~



“เจ็ดโมงจะครึ่งแล้ว”


วันนี้ผมตื่นเช้าจริงๆ สงสัยเมื่อวานจะนอนหลับไวไปหน่อย  หลับไปตั้งแต่ตอนที่หนีไอ้บ้าแมกไพเข้ามาในห้องสำเร็จ



“นอนเกินสิบชั่วโมงอีกนะเนี้ย” พูดแล้วยิ้มกับตัวเอง วันหลังนอนไวๆ แบบนี้อีกดีกว่าตื่นมาจะได้สดชื่น



“เฮ้ย..แล้วไอ้บ้านั่นมันไปหรือยังว่ะ” เขกหัวตัวเองไปหนึ่งที  มีตัวอันตรายแบบนั้นอยู่ในห้องยังนอนหลับสบายอยู่ได้อีก



ผมลุกขึ้นหันไปมองที่ประตูห้อง  เชื่อไหม..ประตูห้องผมมันเปิดกว้างเลยอ่ะ!!



ผมลืมไปว่าเอากุญแจทุกอย่างใส่ไว้ตรงตะกร้าบนโต๊ะข้างทีวี..เดาว่ามันคงเข้าห้องผมได้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ว่าแต่..มันหายไปไหนล่ะเนี้ย???



ผมค่อยๆ ย่องลงจากเตียงมาเกาะขอบประตูดูความเคลื่อนไหวภายนอก



เงียบ..ไร้สิ่งมีชีวิตอื่นในห้องนี้~



ก่อนจะไปสะดุดตากับกระดาษโน๊ตรูปน้องเหมียวที่แปะอยู่หน้าทีวี  ผมเดินตรงเข้าไปหยิบมันขึ้นมาอ่าน



‘วันนี้มีงานด่วนต้องรีบไป..เห็นหลับสบายเลยไม่ปลุก ไว้จะโทรหา’ สั้นๆ ได้ใจความ  ว่าแต่มันมีเบอร์ผมได้ยังไง???



แต่เอ๊ะ..สายตาเหลือบไปเห็นตัวหนังสือเล็กๆ ตอนท้าย



‘กุญแจห้องมึงอยู่กับกู ไว้ปั๊มเสร็จแล้วจะเอามาคืนให้’ เฮ้ย..ขโมยชัดๆ จะปั๊มกุญแจห้องผมไปทำไม..วางแผนยกเค้าเปล่าว่ะ???



ทรุดเลยผม..วิญญาณออกจากร่างชั่วคราว



ผมนอนกองอยู่บนพื้นหน้าทีวีไว้อาลัยให้ชีวิตสุขสงบของผมเป็นครั้งสุดท้าย  ต่อไปชีวิตผมต้องวุ่นวายแน่ๆ ถ้าต้องมานั่งทะเลาะกับมันทุกวัน



ย้ายบ้านหนีดีไหมว่ะ? ไม่ๆ
ขืนอยู่ในไทยมันต้องตามผมไปอีกแน่ๆ



หนีไปอยู่เมืองนอกจะดีหรือเปล่า?
แล้วหน้าที่การงานของผมล่ะ..อัลบั้มแรกของผมกำลังไปได้สวยเลยนะ



ผมมองรูปที่ผมถ่ายคู่กับแม่บนโต๊ะข้างทีวี



“งื้อ..มะม๊าช่วยปูนด้วย  ไอ้นักร้องโรคจิตมันรังควานผม” ฟูมฟายอยู่ได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นมา



ติ๊ดๆ


“ใครส่งข้อความมา” ผมเลื้อยไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก


‘1 ข้อความ จาก..คุณสามี’


แล้วผมไปเมมเบอร์ใครด้วยชื่อนี้ตั้งแต่เมื่อไรฟ่ะ???



สงสัยแต่ก็กดอ่าน



‘งานมีปัญหา..คงเลิกดึก  เดี๋ยวฝากกุญแจพี่ฟ้าไปคืน  อ่อ..กูปั๊มกุญแจห้องกูไปให้พร้อมกันแล้ว’



สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความอีกแล้ว



ดีจัง..จัดการทุกอย่างเสร็จสรรพไม่ถามความเห็นกูเลย แล้วไอ้กุญแจห้องมึงเนี้ย..กูไปอยากได้ตั้งแต่เมื่อไร เอามาให้กูทำไม??? คิดแล้วก็ดิ้นตายบนพื้นหน้าโซฟาเป็นรอบที่สอง



ติ๊ดๆ



ข้อความจากมันอีกแล้ว..ผมกดอ่าน


‘ถึงเลิกดึกก็จะไปนอนกับเมีย..อาบน้ำรอเลยนะครับ’



เอิ่ม..ผมรู้สึกอยากจะตายจริงๆ แล้วล่ะ !!





Ma-NuD_LaW




ขอบคุณครับ 

[IsDeer]

  ขอถามอีกครั้ง นายเอกมันโตมาได้ไง
รู้เรื่องแบบนี้น้อยกว่า ผญ อีก

[nevergoodbye]

ปูนฮาดี