หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]

[PoPuAr]

จะรอช้าอยู่ใย เผด็จศึกหนูจูนสักทีเหอะติณ ก้างตัวโตๆก็ไม่อยู่แล้ว

[minime]

ตอนที่27-วันกำเนิดฟองติณ




“จะนอนที่ไหน ในห้องป่ะ” เนปจูนถามติณเมื่อมันเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ


ห้องเขามีสองห้องนอนสามห้องน้ำ


“หน้าทีวีได้มั้ย” ติณถามกลับ เดินไปนั่งโซฟา


“โซฟาเนี้ยเหรอ แคบนะ นอนข้างล่างดิ เดี๋ยวหาที่นอนมาปูให้”


“งั้นก็ได้ ให้กูไปช่วยมั้ย”


“อือๆ มาๆ” เนปจูนพยักหน้าบอก


ติณถือผ้าเช็ดตัวเดินตาม พอก้าวเข้าในห้องแล้วแม่งรู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง


เขาเหลียวซ้ายแลขวากลัวไอ้เหลืองๆนี่จะกระโดดใส่ชิบ ทั้งที่มันไม่มีชีวิตแต่ทำไมมองแล้วเขาหวาดๆวะ


“มึงชอบไอ้เหลืองนี่มากเลยเหรอ”


“อะไร ไอ้เหลือง” เนปจูนหันมาถาม


“เนี้ย พวกเนี้ยะ” ติณชี้มือไปบนเตียง


“อ่อ ฟองน้ำอ่ะเหรอ ชอบดิ ชอบมาแต่เด็กแล้ว ชอบมาก” จูนตอบ เปิดตู้เสื้อผ้ามองหาที่นอนปิคนิค


“แล้วทำไมวันนั้นที่มึงไปนอนบ้าน กูวิดิโอคอลหามึงไม่เห็นห้องนอนที่บ้านมึงมีเลย”


“เพราะที่นี่กูตัวคนเดียว ไม่มีพี่ไม่มีน้อง กูเลยทำตัวเป็นเด็กได้มั่ง
แต่ตอนอยู่บ้านแค่กูเดินออกจากห้องก็ต้องเป็นพี่แล้ว เลย...ไม่รู้ดิ กูไม่อยากทำตัวเป็นเด็กให้น้องเห็น”


เนปจูนตอบแล้วชี้ไปข้างบนสุดของตู้ ติณเลยยืดตัวสุดแขนค่อยๆลากที่นอนลงมา


“ไม่เข้าใจว่ะ”


“มึงเป็นน้องคนเล็กไม่เข้าใจหรอก” เนปจูนบอก หอบหมอนตามมันออกไปข้างนอก


“ถึงกูจะเป็นน้องคนเล็ก แต่กูก็เป็นผู้นำให้มึงได้นะ” ติณบอก วางที่นอนลงบนโซฟา


เนปจูนวางหมอนลงตาม กรอกตาไปมาแก้เขิน “ไอ้บ้า” เขาว่า เดินไปเอาผ้าเช็ดตัวจากติณไปพาดตากนอกระเบียง


ติณณภพจัดการลากโต๊ะแก้วหน้าโซฟาไปชิดมุมแล้วลงมือปูที่นอน จัดหมอน แต่ขาดผ้าห่ม


“จูนผ้าห่มอ่ะ”


“เอาลายสปองบ๊อบป่ะ” จูนถามยิ้มๆ


“ขอเรียบๆได้มั้ยครับ” ติณตอบ ทำหน้าเหยเก


“ทำไมเล่า ไม่ชอบพี่ฟองน้ำของกูเหรอออ”


โอ้โห้! นี่มันชอบถึงกับนับถือเป็นพี่เป็นน้องกันเลยเหรอ? แม่เจ้า...


“ไปเอาผ้าห่มมาเร็วๆ” ติณโบกมือไล่ ล้มตัวลงนอน


ได้ยินเสียงจูนหัวเราะคิกคักก่อนเดินหายเข้าไปในห้องนอน


ติณกดหาช่องดูหนังแต่แม่งไม่มีอะไรเลย มีแต่รายการเพลงกับโชว์ทำกับข้าว


แล้วคิดว่าเขาจะเลือกดูอะไรละ?


“โห้ หิวเลย” เนปจูนโยนผ้าห่มใส่หน้าติณแล้วเดินไปนั่งแหมะจ้องทีวีอยู่ปลายเท้า


ติณณภพกางผ้าห่มออก ยังดีเป็นผืนสีขาวเรียบๆ
นี่ลุ้นแทบตายว่ามันจะเอาลายไอ้เหลืองนั้นมาให้ห่ม ไม่งั้นคืนนี้คงนอนไม่หลับ


“จูนถอยมานั่งดูดีๆ จ้องใกล้เดี๋ยวสายตาเสียหรอก”


“อื้อๆ” เนปจูนตอบรับ กระเถิบขึ้นไปนั่งพิงโซฟาทั้งที่ตายังจ้องทีวี ดูทุกวิธีการทำอาหาร


มันดึงผ้าห่มจากเขาไปคลุมตัวนั่งกัดปากดูไม่สนใจกันเลย


ติณเดินไปปิดไฟเหลือไว้แต่หน้าห้องน้ำแล้วกลับมานอนเหยียดแขนดึงให้จูนนอนลงหนุน


“ติณ...หิว” เสียงเนปจูนทำให้คนที่เพิ่งเอนกายนอนหัวเราะขำ


“หึหึ สมน้ำหน้า ใครบอกให้ดู”


“มึงเปิดทำไมละ”


“กูไม่ได้ตั้งใจ”


“เปลี่ยนช่องเลย เปลี่ยนๆ”


ติณทำตาม เปิดวนไปหาช่องสำหรับภาพยนตร์คนนอนดึกอีกครั้ง
คราวนี้เจอหนังถูกอกถูกใจถึงคู่เลยพากันนอนดูเงียบๆ


ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เขาลองสะกิดคนนอนข้างๆมันไม่ขยับไม่ดิ้นอะไร
นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าจูนได้ไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อยแล้ว


ติณลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟในห้องนอน กวาดตุ๊กตาทั้งหลายลงก่อนเลิกผ้าห่มไว้ปลายเตียงแล้วออกมาอุ้มจูนไปนอนบนเตียง


“ฝันดีนะ” เขาพูดบอกเบาๆ ห่มผ้าในจนถึงคอแล้วเดินไปปิดไฟออกจากห้อง

.

.

.

เนปจูนสลึมสลือตื่นมาตอนเจ็ดโมงกว่า จำได้ว่าเมื่อคืนนอนดูหนังกับไอ้ติณแล้วเผลอหลับไป


พอรู้ว่าตัวเองมานอนในห้องได้ยังไง แก้มมันก็อมยิ้มตุ่ยเฉย (•//•)


เอาหน่า...มันไม่ทำอะไรตามที่รับปากไว้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ


คึคึ


เจ้าของห้องลุกออกจากเตียง เก็บที่นอนอะไรเสร็จก็เดินไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วหยิบสปองบ๊อบติดมือเดินกอดออกไปข้างนอกด้วยตัวนึง


เขาแกล้งเดินไปเขี่ยเท้าไอ้ติณสองสามที พอเห็นมันขยับก็รีบวิ่งหนีเข้าครัว


“ฮ่าๆ” เนปจูนหัวเราะ ต้มน้ำชงโอวัลติน 


“อยากดูพี่ฟองน้ำวะ” เขายืนพึมพำในครัว คิ้วขมวดคิดหาหนทาง


“ที่คาดตาๆ” เนปจูนเดินกลับเข้าในไปห้อง หยิบที่คาดตาใต้หมอนแล้วมาคุกเข่านั่งข้างติณ


“ติณ...”


..… เงียบ


“ติณ” เขาสะกิดเรียก


ติณณภพลืมตา ขมวดคิ้วแน่น หันไปมองคนเรียก


“หือ”


“อ่ะ คาดตา เดี๋ยวกูจะเปิดทีวี”


“อืม...” ติณยกหัวให้เนปจูนใส่ผ้า


ถ้าจะสังเกตสังเกตสักนิด... ติณจะรู้เลยว่าสิ่งที่เขาเพิ่งไม่ชอบได้ย้ายมาอยู่ใกล้แค่หางตา ..


เนปจูนนั่งจิบโอวัลตินดูสปองบ๊อบบนโซฟาจนเกือบสิบโมงก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว


อีกสามวันก็สิ้นปี พวกเขาเลยไม่มีเรียน เอาเป็นว่า หยุดยาวจนถึงปีหน้าเลยแหละ


“จูน...” ติณณภพนอนครางเรียกจูนเสียงเบา


จูนเลิกคิ้วมอง เดินเข้าไปหา ดึงผ้าคาดตาออกมาจากหัวมัน


“อะไร”


“เห้ย ไอ้เหลือง”


“หะ”


“เออ...พี่ฟองน้ำอะไรนั่นของมึงน่ะ” ติณชี้ของในมือจูน


“ทำไม”


“มึงเอามันมาคาดตาให้กูเหรอ”


“อือ มีปัญหาเหรอ” จูนถามหน้าหาเรื่อง


“เปล่า ไม่มี” ติณตอบ ล้มตัวลงนอนต่อ


“มันไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหน” เนปจูนว่า เดินเลี่ยงไปนอนบนโซฟาตัวยาว


“ก็ไม่น่ากลัว แต่กูแค่ไม่ชอบ”


“หึหึ ระวัง ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ”


“มันคงต้องเป็นแบบนั้นแหละ” ติณบอก


ตราบใดที่ยังพัวพันกับคนข้างบน ตราบนั้นเขาจะพยายามเป็นมิตรกับไอ้เหลืองแล้วกัน -*-










31/12/xx 00:00 น.


เสียงเคาะประตูห้องทำให้เนปจูนต้องละสายตาจากการดูโชว์ทำอาหารหันไปมอง


ใครมาเอาป่านนี้ว่ะ...เขาบ่น แต่พอไปส่องดู...รู้มั้ยเขาเห็นอะไร!


พี่ฟองน้ำตัวใหญ่ๆยืนถือเค้กจุดเทียนอยู่หน้าห้อง


ย๊ากกกกกกกส์ ไม่จริ๊งงงงงงงง


จูนรีบเปิดประตู เรียกพี่ฟองน้ำเสียงดัง


“พี่ฟองน้ำ!”


พี่ฟองน้ำเอามือแตะปากจูนให้เงียบ ยื่นเค้กมาตรงหน้า


“ง่า...ใครอ่ะ” เนปจูนถามด้วยความอยากรู้ แต่คนตรงหน้าก็เอาแต่ยื่นเค้กมาให้ เขาเลยยกมือไหว้อธิฐานขอพรแล้วรีบเป่า


“ถอดหัวได้ยังอ่ะ” เจ้าของห้องถาม


ฟองน้ำส่ายหัว ยื่นเค้กให้จูนถือก่อนก้มลงอุ้มสปองบ๊อบสีเหลืองตัวเกือบเท่าจูนแบบเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ให้


“ของจูนเหรอ”


ฝ่ายนั้นพยักหน้า...


“ขอบคุณครับ ใจดีจังเลย ว่าแต่ใครอ่ะ บอกได้ยัง”


เนปจูนยืนลุ้นในขณะที่ฝ่ายนั้นกำลังถอดหัว


“สุขสันต์วันเกิดนะเนปจูน”


“ตะ...ติณ...มึงรู้เหรอ”


“อืม” ติณพยักหน้า ยิ้มให้


สองวันก่อนแอบไปส่องเฟสจูนมาแล้วไปสะดุดตาตรงวันเกิด...31/12/xx


นี่ยังดีพอมีเวลาเตรียมการ ตอนแรกคิดอยู่นานจะทำอะไรให้มันดี แต่แว๊บนึงช่วงที่มานอนห้องนี้ก็นึกถึงไอ้เหลืองขึ้นมา
เขาเลยลงทุนไปเดินตามหาคอสเพลย์บวกกับตุ๊กตาแถมยังไปสั่งเค้กลายสปองบ๊อบมาให้อีก
เรียกได้ว่าตอนนี้ ติณเริ่มจะสนิทและเลิกไม่ชอบขี้หน้าไอ้เหลืองแล้วละ


“ชอบมั้ย”


“อือ” เนปจูนวางเค้กกับตุ๊กตาไว้บนพื้นแล้วเดินไปกอดฟองน้ำตัวโต


“หึหึ” ติณหัวเราะ กอดตอบ


“ขอบคุณนะ”


“อื้ม”


“เหงื่อแตกซกเลย ร้อนอ่ะดิ” จูนผละออก เช็ดเหงื่อตามไรผมให้ติณ


“มากๆ อยากถอดแล้วเนี่ย” ติณพูดบอก เดินเข้าห้องตามเนปจูน


“ถอดไมอ่ะ ใส่หัวอีกๆ ยังไม่ได้ถ่ายรูปเลย” เนปจูนรบเร้าเหมือนเด็ก เดินไปหยิบหัวส่งให้คนที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟา


“ร้อนเนี้ย” ติณบ่นแต่ก็เอามาใส่


“แปปเดียวนะ” เนปจูนหยิบโทรศัพท์มากดเข้ากล้อง ขยับเข้าไปนั่งเอียงหัวซบยิ้มแป้นแล้วกดถ่าย


“พอยัง” ติณถอดหัวถาม


“พอแล้วหน่า...” จูนส่งรูปให้ดู “น่ารักเนอะ”


“หึหึ ครับ” ติณยิ้มกว้างตอบ ดีใจที่มันชอบ


มันยิ้มได้...เขาก็มีความสุข


“กินเค้กๆ” จูนวางโทรศัพท์ กำลังจะเดินไปตัดเค้กแต่ติณคว้าแขนไว้ก่อน


“รอพรุ่งนี้มั้ย ดึกแล้วนะ”


เจ้าของวันเกิดลังเล...เอาไงดี...อยากกินแต่...เฮ้อ...เอาไปใส่ตู้เย็นไว้ก่อนก็ได้...


เนปจูนเดินไปเอาเค้กใส่ตู้เย็นแล้วอุ้มตุ๊กตามาหาติณ


“มึงไปอาบน้ำไป” เขาไล่ สภาพนี่ดูไม่ได้เลย แต่ยังความหล่อ ฮะๆ


“อืม ไปเอาผ้าเช็ดตัวมาดิ” ติณบอก ลุกขึ้นถอดชุดทั้งหมดออก ตอนนี้เลยเหลือแต่บ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดสีเทา


“อาบข้างนอกเหรอ”


“ครับ”


“นี่ยังไม่เลิกผวาฟองน้ำห้องกูอีกเหรอ” เนปจูนถามขำๆ


“ไอ้เลิกก็เลิกอยู่หรอก แต่ถ้าให้กูไปแก้ผ้าต่อหน้า ก็ขอตัวละ” ติณบอก รับผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าเดินไปอาบน้ำ


แม่งถ้าให้ไปแก้ผ้าในห้องนั้นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะทำอนาจารต่อหน้าเด็กอายุไม่ถึง18ไงไม่รู้นะ


งานนี้เลยขอตัวดีกว่า เอาไว้ค่อยเข้าไปยามจำเป็น


“มึงนี่เว่อร์จริง” เจ้าของห้องบ่นตามหลัง นั่งกอดฟองน้ำตัวใหญ่ที่สุดในห้อง


ง๊ากกกก... อัพรูปดีกว่าเนอะๆ


เนปจูนหยิบโทรศัพท์มาเข้าเฟส แต่งรูปที่เพิ่งถ่ายกับไอ้ติณเมื่อกี้นิดหน่อยก่อนใส่ข้อความแล้วอัพ


'This is my very first present for my birthday.'


เขาไม่ได้ติดแท็กเฟสติณ แต่ไอ้พวกเพื่อนตัวดีทั้งหลายที่กำลังเข้ามาอวยพรหน้าวอลก็จัดการให้แถมแซวตบท้าย


...ขอบคุณครับมึงที่สร้างกระแสให้กู... 


ถุ้ย! 


คืนนั้นติณมันก็นอนที่เดิมและเขายังนอนอยู่ในห้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น (หวังอะไรกันอยู่ละสิ หึหึ)


พอเช้ามาเราพากันไปทำบุญตักบาตรวันเกิดเขา ตกตอนเที่ยงก็กลับมาอยู่ห้อง
ได้วิดิโอคอลคุยครอบครัวประมาณเกือบชั่วโมงโดยมีติณนั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อยู่ไม่ไกล
พอตอนเย็นก็ออกไปที่นี่เลี้ยงวันเกิดเขา แต่ปีนี้มีป๋าเปิดห้องวีไอพีให้
เลยไม่ต้องทนนั่งอายตอนไอ้ตั้มเดินถือเค้กเข้ามาหาแล้วร้องเพลงวันเกิดแบบผิดคีย์


“มีความสุขมากๆนะโว้ยเพื่อนเลิฟ รักมึงม๊วฟๆ” คืออะไรว่ะตั้ม -*-


เขาขำ ยกมือไหว้ขอพรอธิฐานแล้วเป่า


จริงๆก็เสียดายที่ไม่ได้กินเค้กหลายป้อนนะ
แต่ถ้าแลกกับการได้เห็นเค้กไปอยู่บนหน้าของพวกเพื่อนเหี้ยทั้งหลายนี่เป็นอะไรที่สะใจสุดแล้ว แถมหน้าเขาไม่เปื้อนเลยสักนิด


ทำไมน่ะเหรอ?... 


เพราะเขามีบอดี้การ์ดยังไงละ คึคึ


“เชี่ยติณ เอาหน้าไอ้จูนออกมาจากไหล่มึงเดี๋ยวนี้นะ” มิตรโวยวาย ในมือเต็มไปด้วยเค้กหลากสี


“เดี๋ยวหน้ามันมดขึ้น” ติณบอก ทั้งกอดทั้งรัดเนปจูนแน่นแล้วขำ


มิตรเลยเปลี่ยนเป้าเลย


“อ๊ากกกกก ไอ้กานต์ ไอ้มิตรทำกู” นนท์เดินไปฟ้องกานต์ ไอ้มิตรแม่มกวนตีน หาที่ลงไม่ได้ก็มาลงที่คนไม่มีทางสู้ T^T


กานต์ที่ยืนหลบมุมจิบเหล้ามองดูมหากรรมปาเค้กหัวเราะใส่แฟนตัวเอง


“มา เดี๋ยวเลียให้”


จากนั้น...ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนเถอะ


“พวกมึงพอเถอะ กูเหนื่อย ไม่ไหวแล้ว” แชมป์ยกมือขอชีวิต เดินไปหยิบน้ำเปล่ากิน


“มึงดูห้องวีไอพีพี่เขา กลายเป็นห้องห่าไรไม่รู้แล้วเนี่ย” เอิร์ธว่า เดินไปนั่งตามแชมป์ติดๆ


“พวกมึงนี่แม่ง วันเกิดใครๆก็เล่นแต่แบบนี้” พุทธบอก นั่งส่ายหัวดูสภาพแต่ละคน


“กูกับจูนจะกลับแล้วนะ” ติณปล่อยจูนเป็นอิสระ ยกนาฬิกาตรงข้อมือมาดูเวลา


อีกชั่วโมงจะหมดปีนี้แล้ว...เขาเลยอยากอยู่กับจูนสองคนบ้างอะไรบ้าง...


“เออกูว่ากลับเหอะ แม่งเหนียวตัวหมดแล้วเนี่ย” ตั้มพูด ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ติณเลยเรียกเช็คบิล

.

.

.

คืนนี้ติณยังคงมานอนที่ห้องเนปจูน แต่ก่อนกลับเขาแวะไปเอาเสื้อมาจากห้องสองสามชุด


ตั้งแต่คืนแรกที่มานอนนี่ก็ไม่ได้มาทุกคืนหรอก เฉพาะบางคืนเท่านั้นแหละ


ติณเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นเนปจูนยืนเท้าคางมองท้องฟ้าอยู่นอกระเบียงเลยเดินไปหา


“ไง” เขาทัก มันแค่หันมายิ้มให้แล้วกลับไปเงยหน้ามองฟ้าเหมือนเดิม


“ขอบคุณนะสำหรับวันนี้”


“อืม...สุขสันต์วันเกิดอีกทีนะ” ติณพูดบอก ยืนมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของจูน


ไม่เคยมีครั้งไหนที่มองหน้ามันแล้วจะไม่รู้สึกถึงแรงสั่นของอกด้านซ้ายเลย แม้แต่แค่คิดถึง มันก็สั่นเองโดยอัตโนมัติ


.....


“กูยังไม่ได้อวยพรมึงแบบจริงๆจังๆเลย” ติณว่า ขยับเข้าไปใกล้


..…


“ขอให้มีความสุขมากๆ...กูไม่สัญญานะว่า...”


“เดี๋ยว” เนปจูนพูดขัด เดินมาอุ้มตุ๊กตาที่เพิ่งได้วันนี้ออกมาข้างนอกแล้ววางมันไว้บนราวระเบียง


“อ่ะ พูดต่อดิ” จูนบอก ยืนกอดตุ๊กตามองหน้าคนพูด


“กูไม่สัญญานะ ว่าจะทำให้มึงมีความสุขอย่างนี้ได้ทุกวันรึเปล่า แต่กูจะพยายาม...หาความสุขมาให้มึงเยอะๆ”


เนปจูนยิ้มกว้างทั้งปากและตา ยืนใจเต้นกอดตุ๊กตาแน่นแล้วหันไปพูดกับมัน


“นี่ฟองติณ ได้ยินที่มันพูดแล้วใช่มะ”


“หะ” ติณงง อะไรฟองติณๆนะ


“ฟองติณ เนี้ย” จูนพูดแล้วเขย่าตัวที่อยู่ในอ้อมแขน


“มึงนี่ก็ช่างคิดชื่อเนอะ” ติณพูดแล้วขำ


“ยังไงก็ช่างเถอะ แต่จำไว้นะ ถ้าคนที่พามาผิดคำพูดเมื่อไหร่
ดูเลยนะฟองติณ ดูเลย เห็นมั้ยๆ ข้างล่างนั่นน่ะ นายได้หงายหลังจากตรงนี้ลงไปแน่” เนปจูนพูดขู่ใส่ไอ้เหลือง ชี้มือไปข้างล่าง


ติณณภพยืนมองภาพนั้นแล้วรู้สึกแม่งอยากเข้าไปกอดทั้งคนทั้งตุ๊กตา


มึงจะน่ารักไปไหนว่ะ...เนปจูน


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



คอสเพลย์บักติณ 
.
.
.

[PoPuAr]

ติณเล่นเซอร์ไพร์สวันเกิดให้เนปจูนแบบนี้ 
จูนรักตายเลยอะ น่ารักเนอะๆ
พัฒนาความรักไปทีละนิดๆ

[fc_fic]

น่ารัก   

[misskimji]

หวานแหววกันจนอิจฉา 

 

[Nus@nT@R@]

น่ารักอ่ะ ฟองติณ 5555

[IsDeer]

  อิติณเริ่มทำตัวให้น่ารักขึ้นแล้ว
เริ่มชอบขึ้นมานิดๆแล้วล่ะ

รุกเร็วขนาดนี้ ปกป้องขนาดนี้ นอนห้องเดียวกัน นี่คงไม่ต้องจีบแล้วมั้ง

[ormn]

  หวานกันน่ารักอะ

[mild-dy]

ติณน่ารักมากเลย
หวานกันมุ้งมิ้งกันน่ารักมาก
5555
ฟองติณ

[OoniceoO]

น่ารักมากๆเลยฟองติณ หุหุหุ มาต่ออีกเร็วๆนะครับสู้ๆ

[maemix]

แอบอ่านมานาน
ชอบจูนอ่ะ ถึงเราชอบเขามาก
แต่เราต้องไว้ตัวหน่อย รออีกนิดนะตินณ์

[minime]

ตอนที่28-ดูๆกันไป




เนปจูนกับติณพากันยืนอยู่ข้างนอกระเบียงเงียบๆจนถึงเวลาปีใหม่
เสียงพลุดังขึ้นมาจากทั่วทุกสารทิศ บนท้องฟ้าสว่างวาบไปด้วยพลุหลากสี


“หวัดดีปีใหม่นะมึง” ติณพูดบอก ยิ้มให้


“อื้ม หวัดดีปีใหม่เหมือนกัน...หวัดดีปีใหม่นะฟองติณ” จูนตอบติณ แล้วพูดกับไอ้เหลืองในอ้อมแขน


ทั้งสองคนยืนดูพลุกันเงียบๆสักแปป เนปจูนก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นอีก


“แล้วก็...สุขสันต์วันเกิดด้วยนะติณ”


คนฟังยิ้ม เดินไปกอดรวบทั้งคนและตุ๊กตา เขาเกยคางไว้บนหัวคนตัวเล็กกว่า


“รู้ด้วย”


“หึหึ มึงยังรู้วันเกิดกูเลย ทำไมกูจะไม่รู้ของมึงละ”


“แล้วทำเงียบดิ”


“มึงยังทำเงียบเลย”


“ย้อนเหรอ” ติณแกล้งโดยการรวบกอดแน่นเข้าไปอีก


“โอ๊ย พอแล้ว กระดูกจะหัก”


“หึหึ”


“มึงเป็นน้องกูนี่” เนปจูนบอก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเกิดก่อนหน้าติณวันนึง


“งั้นแหละมั้งพี่จูน” ติณพูดหยอก


“อ่ะ พูดจาน่ารักนะเรา” เนปจูนหมุนหัวไปมองหน้าคนกอดรวบด้านหลังแล้วหัวเราะ


“หึหึ จูน”


“หืม”


“ไหนๆก็วันเกิดกูแล้ว ขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย”


“ต้องดูก่อน ถ้าไม่มากเกินความสามารถก็ได้...”


“ขออย่างเดียว...จริงๆ”


..…


“กูขอให้มึง...ช่วยดูๆกันไป...กับกูได้มั้ย”


“หะ” คนฟังถามด้วยอึ้ง


“ดูๆกันไปกับกู...คนเดียวได้มั้ยครับ”


เนปจูนใจเต้น มองหน้าคนพูด ปากเผลอกัดจมูกฟองติณที่ยื่นออกมาแน่น


เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ


ดูๆกันไป?


แล้วอยู่ในสถานะไหนอ่ะ?


อยากถามจริงวุ้ยยยย >.<


“ว่าไง” คนถามเร่ง


..…


“ยังไม่มั่นใจในตัวกูอีกเหรอ” ติณถาม หมุนตัวเนปจูนหันมาเผชิญหน้าโดยมีไอ้เหลืองคั่นกลาง


“เปล่า แต่มันไม่เร็วเกินไปเหรอ”


“เราถึงต้องดูๆกันไปไง”


“แล้วในสถานะไหนละ”


“แล้วแต่มึงจะกรุณา”


โยนกันมาแบบนี้ เขาก็ไปไม่เป็นนะสิ โอ๊ยยย อยากหายไปจากตรงนี้ T.T


“...ถ้าไม่ได้ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องคิดมาก” ติณบอก เห็นสีหน้าลำบากใจของคนตรงหน้าก็พลอยลำบากใจไปด้วย


“ไม่ใช่ๆ กูแค่ชอบคิดมากอ่ะ”


..…


“เอาเป็นว่า...” จูนเม้มปากแน่นก่อนตอบ “กูจะรับข้อเสนอที่มึงขอแล้วกัน” เขาบอก รีบจุ๊บกล้ามแขนมันเร็วๆแล้วซุกหน้าเข้าหาฟองติณ


“อืม...ขอบคุณครับ” ติณดึงคนพูดมากอด ยิ้มกว้าง

.

.

.

วันนี้ติณต้องรีบออกจากห้องจูนแต่เช้าเพราะมีนัดตักบาตรวันเกิดกับครอบครัวหน้าบ้าน


ตอนตื่นเขาก็เก็บที่นอนอะไรไว้บนโซฟาเสร็จ
เดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าไปหาจูนในห้องเห็นมันนอนกอดฟองติณตัวแทบจะตกเตียง
อะไรจะรักขนาดถึงกับยอมนอนบนเตียงนิดเดียว ส่วนที่เหลือแบ่งไอ้เหลืองนอน


อิจฉานะเห้ย! 
 

ติณแกล้งดึงไอ้ฟองติณอะไรนั่นออกจากแขนแต่จูนกลับยื้อไว้สุดแรง แน่ใจนะว่าหลับอยู่ -*-


เขาขำ เดินไปฝั่งที่เนปจูนนอนแล้วนั่งยองๆเกลี่ยแก้มใส


“จูน กูไปแล้วนะ” ติณกระซิบข้างหู ได้ยินคนหลับครางรับรู้เบาๆ


แต่ของแบบนี้ต้องปลุกจนกว่ามันจะลืมตาตื่นมามองดีที่สุด


“จูน”


“อือ”


“จูน ตื่นมามองกูก่อน”


คนถูกเรียกขยับตัวหนีมือที่กำลังทำหน้าที่เขย่าแขนไปมาจนเขารำคาญ


“จูน ตื่นก่อน”


เนปจูนยอมพ่ายแพ้ต่อความพยายามของคนเรียก เขาปรือตาขึ้นมองไม่เต็มหน่วย


“กูไปแล้วนะ” ติณกระซิบบอก เปิดผมม้าจูบหน้าผากคนขี้เซาไปที


“อือ เจอกัน” คนพูดดึงมือติณเข้าหา ยกหัวไปจุ๊บกล้ามแขน


“ตื่นแล้วทักมานะ” เขาบอกอีกที แต่ไม่รู้มันจะรับรู้มั้ยเพราะทันทีที่หัวแตะหมอน ตามันก็ปิดลงหันไปคว้าไอ้เหลืองนอนกอดสบายใจเฉิบ -_-'










ไม่บ่อยนักหรอกที่ครอบครัวเขาจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตานอกจากวันสำคัญ
เพราะทุกคนในบ้านต่างมีภาระหน้าที่ต้องดูแลกันไป อย่างเช่นพี่ชายคนโต
พี่ตรันกำลังดูแลรีสอทร์ของที่บ้านอยู่ภูเก็ต ส่วนพี่คนรอง พี่ตรัยก็ดูแลรีสอทร์เช่นกันแต่อยู่ที่เชียงราย


บ้านเขามีกิจการรีสอทร์อยู่ที่ภูเก็ตและเชียงราย พ่อกับแม่ช่วยกันปลุกปั้นมาตั้งแต่จีบกันใหม่ๆ
พอทุกอย่างไปได้ดี ตาของเขาเห็นว่าพ่อสามารถดูแลแม่ได้เลยยอมยกลูกสาวให้


“เมื่อคืนหนักเหรอมึง เดินตาแดงเข้าบ้านมาแต่เช้า” ตรัยนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องทีวีทักน้องชายหน้ากวน


“ไม่หนักเลย ไม่ได้กินเลย” ติณตอบ นอนเหยียดยาวกระดิกเท้ามองพี่ชาย


ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงกว่า ทุกคนเลยยังไม่รีบลงมาข้างล่าง ส่วนแม่น่าจะอยู่ในครัวทำกับข้าวใส่บาตรให้เขา


“กูไปหาแม่ดีกว่า” ติณบอก เดินยังไม่ถึงครัวก็ได้กลิ่นแกงเขียวหวานมาแต่ไกล


“หอมจังเลย” ลูกชายคนเล็กอ้อน เข้าไปกอดด้านหลังผู้หญิงที่รักแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่


“อ้าว แม่ก็ว่า ได้ยินเสียงรถเราอยู่แต่ไม่เห็นมาหา” แม่วางตะหลิว ผลิกตัวมาคุยกับลูกชาย


“ไปทักตรัยมา” เขาตอบแล้วยิ้ม


“สุขสันต์วันเกิดนะลูก” แม่พูด ลูบหัวลูกชายเบาๆ


“ขอบคุณครับ” ติณยกมือไหว้ กราบลงไปตรงอก


“ขอบคุณที่ทำให้ติณเกิดมานะครับ ขอบคุณที่ยอมเจ็บเบ่งลูกคนนี้ออกมา” เขาบอกเสียงสะอื้น


“อะไรกัน โตเป็นหนุ่มแล้วยังจะมาร้องอีก” แม่หยอก แอบน้ำตาซึมตามไปด้วย


“ก็ติณรักแม่” เขาบอกแล้วโผลเข้ากอดแม่อีกที


“แม่ก็รักลูกนะ” แม่กอดตอบ ยิ้มให้แม่นมที่ยืนน้ำตาซึมด้วยอยู่ไม่ไกล


ทุกคนลงมาข้างล่างพร้อมหน้าพร้อมตาตอนใกล้จะเจ็ดโมง
ติณได้รับทั้งคำอวยพรและของขวัญจากพ่อและพี่ชายทั้งสอง
ส่วนแม่ตอนแรกจะซื้อของให้ แต่เขาบอกไปแล้วว่าไม่เอา
แค่แม่เบ่งเขาออกมาและเลี้ยงดูจนโตได้ก็ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดแล้ว


“เออ อาทิตย์หน้าทำตัวให้ว่างกันนะทุกคน พ่อนัดกินข้าวกับเพื่อนสนิท ย้ำว่าทุกคนนะ” พ่อพูดแล้วมองไปที่ลูกชายทั้งสาม


ไอ้พวกนี้มันชอบบ่ายเบี่ยงติดธุระ ต้องให้บอกล่วงหน้าเป็นเดือน


“โอ๊ยพ่อ ตรัยมีนัด ทำไมไม่บอกล่วงหน้าละ” เห็นมั้ยละ...พ่อบอกมันแล้วนะ


“อย่ากวนไอ้ตรัย กูเพิ่งบอกมึงไปนะ อาทิตย์หน้าไม่ใช่พรุ่งนี้” พ่อบอก อยากจะปาช้อนในมือใส่


“ถีงคราวใครดูตัวอีกละ” ตรัยถามหน้างอ พ่อก็ชอบแบบนี้แหละ นัดเจอเพื่อนสนิททั้งครอบครัวตลอด แต่ที่ไหนได้ หลอกลูกให้ไปดูตัว


“ไปได้แต่ผมขอบายนะ ผมมีแฟนแล้วพ่อก็รู้” ตรันรีบยกมือออกตัว


“ไม่ใช่แกหรอกหน่า”


“แล้วใครละพ่อ” ติณถามด้วยความอยากรู้ หวังว่าหวยคงไม่มาออกที่เขานะ


“ไว้อาทิตย์หน้าจะบอก”


“นั่นไง! เห็นมั้ยละ พ่อหลอกพวกเราไปดูตัวอีกแล้ววะไอ้ติณ” ตรัยบอกน้อง แอบหงุดหงิดในใจ ตัวเขายังไม่พร้อมให้ใครหน้าไหนมาจับทั้งสิ้นนะ...


“พ่อก็ อย่าไปแกล้งลูกสิ” แม่ปราม ตีมือลงบนแขนพ่อดังเพี้ยะ


“ไม่ได้แกล้งนะแม่ แต่พ่อพูดจริง ถ้าไอ้ตรันมันยังไม่แต่งงาน คงต้องให้น้องๆมันแซงคิวแล้วละ”


“ไรอ่ะพ่อ ไอ้ตรันมึงรีบๆไปหาฤกษ์แต่งเลย แม่ไปหาฤกษ์ให้ตรันมันเลยนะ” ตรัยยังคงโอดครวญ ชีวิตเขาจะมาจบแค่ตอนอายุ25เหรอ ไม่จริ๊งงง


“มึงไม่ต้องครวญเลยตรัย กูว่ามึงน่ะเหมาะที่จะแต่งงานสุดแล้ว สงสารผู้หญิงที่โดนมึงหลอกทุกวันๆ”


พ่อกับตรัยยังคงเถียงกันไปมากลางโต๊ะอาหาร แต่เรื่องก็ดูผ่อนเบาลงไม่ได้ซีเรียสอะไร จะมีแต่ติณนี่แหละที่นั่งนิ่ง ไม่ได้คุยกับใคร


ถ้าเรื่องนี้หวยมาตกที่เขาจะทำไงดีว่ะ...


ติณอยู่กินข้าวเย็นกับที่บ้านจนเกือบสองทุ่มถึงขอตัวกลับมาห้อง


วันนี้ไม่ได้ไปนอนห้องจูนเพราะเห็นมันบอกจะไปฉลองปีใหม่กับพวกไอ้ตั้ม เขาก็ไม่ขัด ให้อิสระมันอยู่กับเพื่อนเต็มที่อยู่แล้ว


แต่ตอนประมาณห้าทุ่มครึ่งนี่สิที่มันทำให้เขาตกใจ จูนมาเคาะประตูห้องยืนถือเค้กยิ้มแป้นส่งมาให้


เอาคืนกูเหรอ หึหึ


“สุขสันต์วันเกิดนะสุดหล่อ” คนพูดยิ้นเขิน มองหน้าเจ้าของห้อง


ดูมันพูด...


เจ้าของวันเกิดแทบอยากจะปาเค้กทิ้งแล้วรวบมันมากอดชิบ เขารู้สึกว่าช่วงนี้จะเสพติดกอดจูนมันเกินไปแล้วนะ


“มาได้ไง เอาคืนกูเหรอ” เขาถาม เดินเข้าไปหา


“เปล่าสักหน่อย แค่เลียนแบบต่างหาก” ติณยิ้มให้กับคำแก้ตัวนั้น


“เป่าเค้กๆเร็ว เดี๋ยวก็หมดวันหรอก” เนปจูนเร่ง ไม่ใช่อะไรหรอก อยากกินง่ะ T.T


“ครับ” ติณรับคำ อธิฐานแล้วรีบเป่า “ใครช่วยเตรียมแผนการ” เขาถามต่อ ลากมันเข้ามาในห้อง


ถ้ามันทำคนเดียวก็อาจเป็นไปได้ แต่โมเม้นอย่างนี้ คนบ้าถ่ายรูปอย่างจูนไม่พลาดหรอก


มันต้องนัดแนะกับใครสักคนให้ซ่อนตัวมุมใดมุมของชั้นแล้วแอบถ่ายรูปจากตรงนั้นแน่
เพราะเมื่อคืนเขาก็ทำแบบเดียวกัน จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้รูป -*-


ไอ้ตากล้องแม่ง มัวแต่ไปเมาปีใหม่ 


“เปล๊าาา” คนถือเค้กตอบ ถอดรองเท้า เดินเข้าครัวไปหาช้อนมาตักกินไม่สนคำทักท้วง


“เดี๋ยวก็อ้วน”


“ไม่กลัวละ ค่อยลดเอา พรุ่งนี้ไปฟิตเนสกัน”


“หึ ไม่อ่ะ ไม่ว่าง” ติณพูดแกล้ง อ้าปากให้จูนป้อนเค้กให้


“อ้าวเหรอ งั้นกูไปให้เทรนเนอร์เขาช่วยสอนก็ได้” เนปจูนบอก ไม่ได้ตั้งใจจะพูดยั่วมันนะ


แต่...ใครใช้ให้ปฏิเสธกูเองละ หึหึ


“มะเหงกนิ” ติณผลักหัวจูนเบาๆ เดินไปกินน้ำแล้วพูดเตือน “พอแล้วจูน อย่ากินเยอะ เก็บไว้กินพรุ่งนี้”


“อ้ามมมมม...เซ็ง...” เนปจูนตักกินเค้กคำใหญ่เป็นคำสุดท้าย เดินไปหย่อนช้อนในอ่างแล้วมาหาติณ


เขาเงยหน้ายื่นปากไปหามัน ถ้าไอ้ติณไม่หื่นจนเกินไปคงแค่ดูดปากล่างพอเป็นพิธี
แต่ถ้ามันหื่นมากๆ มันคงจะเอาลิ้นเข้ามาในปากเขาแล้วกวาดเค้กไปแดกหมดจนไม่เหลืออะไรไว้นอกจากความหวาน


แล้วผลสรุปมันคืออะไรละ?


“อือ...”


เนปจูนทุบไหล่ติณรัวๆเป็นสัญญาณบอกให้มันปล่อยลิ้น
แต่ไอ้บ้านั่นไม่รู้ติดใจอะไรหนักหนา ดูดแล้วปล่อยดูดแล้วปล่อยจนเขาชักเมื่อยแล้วนะเห้ย


“อือ.....พอแล้วป่ะ ให้แค่นี้อย่ามากมาย” จูนว่าหลังจากมันยอมถอนลิ้นออกไป


“ขอมากกว่านี้ไม่ได้เหรอ” ติณพูดหยอก


“ได้ดิ แต่ครั้งเดียวจบนะ ไม่ต้องติดต่อกันอีกเลย เอามั้ย” เนปจูนบอกมันแล้วค้อนให้ พอมันยังยิ้มเขาเลยหมั่นไส้ กัดกล้ามแขนแม่งเลย


งั่มมมมมมม!


“อุ๊ยย จูน กูพูดเล่น” ติณนิ่วหน้าบอก


“แต่กูกัดจริง” เนปจูนยอมปล่อยแขนติณ ยกมือเช็ดน้ำลาย ยังดีนะที่มันใส่ชุดนอนแขนยาว


ถ้าเป็นหน้าร้อนแล้วมันใส่แค่เสื้อกล้ามนะ โหยย กูกัดมึงจมเขี้ยวแน่!


“ของขวัญมีแค่นี้เหรอ” ติณเลิกคิ้วถาม มองไปที่เค้กแล้วย้ายสายตากลับมามองริมฝีปากคนตรงหน้า


“อ่อเปล่าๆ รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวมา” เนปจูนดันตัวออกจากอ้อมแขนติณแล้ววิ่งดุ๊กๆไปหน้าประตู....


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



ไม่แปลกใจทำไมคนอ่านหาย กร๊ากก เค้าเดินเรื่องช้าใช่มะ ไม่ได้กันสักที 

[Nus@nT@R@]

5555 มุ้งมิ้งกันดีเนอัะ

[ormn]

  แต่เค้าว่่าแบบนี้ก็น่ารักดีนะ

[RELAXED]

  จะให้อะไนตินหรอจูน

ปล.ตัดกันเฉยๆเรย

[IsDeer]

  จูนไปเปลี่ยนชุดเป็น ตัวเองผูกโบว์เหรอ

[mild-dy]

อยากเห็นของขวัญวันเกิดติณ
อยากรู้จูนจะให้อะไร

[maemix]

อยากเห็นของขวัญที่จูนจะให้ตินณ์

[iforgive]

... อืม สับสนกับติณอีกเรื่องหนึ่ง เล่นเอางง

[misskimji]

น่ารักกำลังดีแล้ววว

ค่อยเป็นค่อยไปน้าาา

จูนจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดติณนี่

เกิดวันต่อกัน มันเยี่ยมไปเลย 5555

 

[AMINOKOONG]

เราว่าไปเร่งการเดินเรื่องส่วนอื่นๆดีกว่านะ อย่ามาเร่งส่วน NC เลย
เพราะใจจริงยังไม่อยากให้จูนเสียตัวเลยบ่องตรง
เพราะยังไม่มั่นใจในตัวติณเลยอ่ะคือคนเคยเจ้าชู้
มั่ว ฟันหญิงไปทั่ว มันยังฝังใจอ่า อีกอย่างเรื่องครอบครัวติณอีก
ไม่รู้จะมีมาม่าเปล่า แค่พี่พลูโตนี่ก็ไม่รู้จะได้กินมาม่าชามขนาดไหน

สุดท้ายก็ คนแต่งสู้ๆๆๆๆ

[minime]

ตอนที่29-ฟองจูน




ติณณภพยืนมองเนปจูนที่หอบอะไรบางอย่างเข้ามาในห้องด้วยความอึ้ง


ไม่ใช่ดิ มันต้องไม่ใช่ไอ้นี่แน่ๆ


“จูนนี่มึงอย่าบอกนะว่า...” ติณถาม ชี้ไปที่ของในมือ


“ไม่บอกหรอก มึงก็เห็นแล้วนิ” จูนตอบ ยิ้มกว้าง


...เกลียดสิ่งไหนได้สิ่งนั้นจริงๆว่ะ


“อ่ะ เนี่ย กูไปซื้อร้านเดียวกับที่มึงซื้อฟองติณเลยนะ
แม่ค้าเขาบอกด้วยว่าเมื่อสองวันก่อนก็มีคนมาถามซื้อฟองน้ำไซส์ใหญ่เหมือนกัน”


… ติณเงียบ ยังคงอึ้ง ไม่คิดว่าจูนมันจะเอาไอ้เหลืองตัวใหญ่มาให้เป็นของขวัญวันเกิด


“กูตั้งชื่อให้มันด้วยนะ ชื่อฟองจูนไง เป็นแฝดกับฟองติณ ดีป่ะ”


ดีมั้งครับจูน -*- ดูหน้ากูด้วยดิ


“ไรอ่ะ ไม่ชอบเหรอ ฟองจูนมันเสียใจนะเว้ย กูก็เสียใจด้วย” จูนบอกหน้างอ จะลากฟองจูนกลับ


“เออๆ ไม่ใช่ เอามานี่ เอามันไว้ตรงเนี้ยแหละ” ติณรีบเดินไปหา ลากฟองจูนมานั่งข้างโซฟา


ย้ำนะว่าข้างโซฟา ไม่ใช่บนโซฟา


“ใจร้ายว่ะติณ ทำไมให้มันนั่งข้างโซฟาละ” จูนยังบอกคิ้วขมวด ลากฟองจูนมานั่งบนโซฟาตัวยาวอยู่มุมหนึ่ง


“เอามันไว้ตรงนี่ ไม่ต้องย้ายนะ”


ติณได้แต่ยืนมองเฉยๆ ตกลงนี่มันของขวัญวันเกิดเขาใช่มั้ยวะ หรือยังไง


“จริงๆเอาไปไว้เป็นเพื่อนไอ้ฟองติณที่ห้องมึงก็ได้นะ ยังไงกูก็ไปห้องมึงบ่อยอยู่แล้ว” ติณเสนอ หาทางกำจัดไอ้เหลืองออกจากห้อง


“มึงไม่ชอบของขวัญที่กูซื้อให้เหรอ” เนปจูนเดินเข้าไปถาม เงยหน้าทำตาปริบมอง


“ไม่ใช่ครับ”


...คือกูแค่ไม่ชอบไอ้เหลือง


“มันเป็นตัวแทนของกูนะ ไม่ชอบเหรอ”


...เออครับ งั้นกูเอาไว้ก็ได้


“งั้นเดี๋ยวกูเอาไปไว้ในห้อง”


“ฮื่อ ไว้ตรงนี้แหละ เดี๋ยวมึงไม่มีที่นอน” เนปจูนว่า หันไปจุ๊บกล้ามแขนมันเป็นรางวัล


“ขอบคุณนะที่ไม่โกรธกูเพราะเอาไอ้เหลืองของมึงมาให้เป็นของขวัญอ่ะ”


...ก็ทำตัวน่ารักอย่างนี้จะให้โกรธลงได้ยังไงละ


ติณรวบจูนเข้ามากอด โยกตัวมันไปมา


“คืนนี้นอนไหน” เขาถาม เหลือบมองนาฬิกา เกือบตี1


“ห้องกูดิ” จูนตอบ เอียงหน้าซบไหล่มองเสี้ยวหน้าติณ


“จะขับรถกลับเหรอ”


“อืม”


“ใกล้ตี1แล้วนะ”


“แล้วไง”


“พูดอะไรนึกถึงใจคนเป็นห่วงมั่งดิวะ” ติณกดจูบหน้าผากคนในอ้อมแขนแล้วพูดต่อ “นอนนี่แหละ ไม่ต้องขับรถกลับหรอก”


“งั้นกูนอนในห้อง มึงนอนข้างนอก” เนปจูนผละออกก่อนบอก มองหน้าคนฟัง


“อืม ได้”


จูนยิ้ม เดินไปอุ้มพี่ฟองน้ำเข้าห้องแล้ววางไว้บนเตียง


“โชคดีนะเนี่ยมีฟองจูนอยู่”


“หึหึ นี่คือจุดประสงค์หลักที่มึงเอาไอ้เหลืองมาเป็นของขวัญให้กูใช่มั้ย” 


“เปล่าสักหน่อย กูแค่อยากให้มึงมีเพื่อนคุยด้วยยามเหงาแค่นั้นเอง” คนตัวเล็กบอกหน้าตาย

.

.

.

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหก


ติณและจูนยังคงไปเรียนพร้อมกันบางเวลา กินข้าวด้วยกันทุกเย็น และนอนห้องเดียวกันเมื่อมีโอกาส


พวกเขาไม่เคยมีอะไรเกินเลยไปมากกว่าจับมือและกอด ติณยังคงเสมอต้นเสมอปลาย
ส่วนเรื่องที่เคยรบกวนจิตใจเมื่อตอนกลับบ้านได้เลือนหายไปจนหมดเมื่ออยู่กับจูน


เขามองว่าเนปจูนมันเหมือนมนต์วิเศษ
เวลามีเรื่องไม่สบายใจแค่ได้เห็นหน้าใสๆกับรอยยิ้มหวานๆนั่นก็ช่วยปัดเป่าเรื่องที่คิดมากออกจากหัวไปได้หมด


“กูโอเคยัง” ติณขยับสูทถามคนตรงหน้า วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่เขาต้องไปกินข้าวดูตัวบ้าบออะไรนั่นของพ่อแล้ว


“ก็โอเค” จูนตอบ หันไปมอง


ติณณภพมันใส่แค่เชิ้ตสีขาวแขนยาว สวมทับด้วยสูทสีดำไม่ติดกระดุม เป็นอะไรที่ดูเรียบง่ายแต่แม่งโคตรดูดี


เอาจริงๆ ที่มึงบอกจะไปดูตัว คนนั้นคือมึงใช่มั้ย T.T


“จูนเป็นอะไร” ติณเดินมานั่งข้างๆ ถามคนหน้างอ


“ที่บอกจะไปดูตัวอ่ะ คือมึงใช่มั้ย” จูนถาม หยิกหลังมือติณ


“โอ๊ย เจ็บๆ ไม่ใช่นะเว้ย มึงอย่าคิดมากดิ” ติณรีบดึงมือออกมาลูบ


ซิ๊ด...เจ็บจริงนะเนี่ย


“กูจะคิดก็ตอนเห็นมึงแต่งหล่อนี่แหละ” จูนบอก หน้ายังงอ ล้มตัวนอนเหยียดขาไปพาดตักติณ


“หึหึ คิดมาก ไม่มีอะไรหรอก อาจเป็นพี่กูก็ได้” ติณว่า ก้มตัวลงจูบขาเล็กตรงหน้า


“ขอให้จริง” จูนบอกแล้วหันไปดูทีวี


ติณนั่งให้จูนใช้ตักพาดขาอีกครึ่งชั่วโมงก็ได้เวลาต้องขับรถกลับบ้าน


ตอนจะออกมาไอ้ตัวเล็กยังหน้างอไม่หาย เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงให้มันสบายใจเพราะลำพังแค่ตัวเองยังหวั่นๆ


เนปจูนนอนเล่นไลน์ เล่นเฟส อัพรูปตัวเองกับฟองจูนลงไอจีแก้เบื่ออยู่ได้ไม่นานก็เผลอหลับไป


พรุ่งนี้วันจันทร์เขามีเรียนพร้อมเจ้าของห้อง คืนนี้ติณมันเลยบังคับให้มานอนที่นี่


ความจริงที่คิดไว้ว่าตอนนี้มันเป็นเวลาที่ดีที่สุดแล้ว แต่แท้จริง ยังมีอุปสรรคอีกมาก


เขาไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับบ้านติณเลยนอกจากประวัติเล็กๆน้อยๆที่ได้อ่านจากงานตอนนั้น


ความมั่นใจหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในใจ ตอนนี้มันกลับลดฮวบตั้งแต่ติณก้าวเท้าออกจากห้อง...










ติณณภพไม่เคยคิดว่าความบังเอิญมันจะมีมากกว่าที่เคยเจอจริงๆเลยในชีวิตนี้
แค่เรื่องอิงฟ้ากับพี่สาวเธอตอนนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญสุดแล้ว แต่ตอนนี้  และวินาที
เขาเชื่อแล้วว่าความบังเอิญมันสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา


“ติณแกรู้จักน้องรึเปล่า เรียนอยู่มหา'ลัยเดียวกันนี่” เสียงพ่อเรียกความสนใจจากจานข้าวตรงหน้าให้เงยขึ้นมอง


เขาพยายามเลี่ยงการมองเห็นจากฟ้าและพี่สาวแต่ก็ทำได้ไม่บ่อย เพราะพ่อชอบโยนคำถามมาให้


“ก็...รู้จักอยู่ครับ” ติณตอบ ไม่ได้มองหน้าอิงฟ้า รู้สึกจุกอยู่ในใจ


อาหารตรงหน้าแม้มันจะเลิศรสเพียงใด แต่เขากลับคิดว่าตอนนี้ไข่เจียวฝีมือจูนอร่อยกว่าที่สุดในโลก


ติณแทบไม่แตะอาหารจนพี่ตรัยและพี่ตรันที่นั่งประกบซ้ายขวาสังเกตได้


“แล้วฟ้าเคยเจอพี่เขามั้ยลูก” เสียงแม่ของอิงฟ้าถามลูกสาว


เธอคนนั้นในตอนนี้แทบจะเป็นคนเดียวกับที่เขาเคยชอบเมื่อ5เดือนที่แล้ว
ฟ้ากลับมาเป็นคนเดิม เรียบร้อย น่ารัก พูดน้อย ซึ่งต่างจากพี่สาวเธอที่ยังคงเรียกร้องความสนใจจากพ่อและแม่ของติณได้เป็นอย่างดี


“เคยเจอแต่ไม่บ่อยคะ” ฟ้าก้มหน้าพูดบอกแม่


เธอพยายามเอาตัวออกจากบทสนทนาแต่เหมือนจะไม่ค่อยเป็นผลเท่าไหร่
ยังดีที่มีพี่สาวคอยเบรก เป็นครั้งแรกเลยที่ไม่รู้สึกรำคาญเวลาพี่หยาดพูดแทรก


“เอาของหวานกันมั้ยลูก” แม่ติณถามสองสาวแล้วย้ายสายตามายังสามหนุ่ม


หยาดฟ้าขอตัวเพราะกลัวอ้วน ส่วนอิงฟ้าเธออิ่มแล้ว สามหนุ่มก็พากันส่ายหน้าเลยมีแต่สองแม่สั่งมากิน


ติณอยากให้เวลานี้ผ่านไปเร็วๆ แต่ดูเหมือนทุกอย่างถูกยืดออกไปอีกโดยแม่ของตน
น่าแปลกที่ในหัวเขาตอนนี้คิดถึงแต่หน้าจูน ไม่รู้ป่านนี้มันจะนอนหน้างอไปถึงไหนแล้ว


“เดี๋ยวเอาไว้ค่อยเจอกันใหม่นะพิชิต” เสียงของพ่อทำให้ลมหายใจของติณเริ่มถ่ายเทสะดวกขึ้น


ทั้งสามหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นยกมือไหว้พ่อแม่สองสาวแล้วยิ้มให้


นาทีนั้นติณได้แต่ยิ้มเก้อเพราะฟ้าไม่แม้แต่จะมองหน้าเลย เขารู้ว่าน้องยังโกรธและเป็นแบบนี้มันคงไม่ดีแน่
ยิ่งมารู้ว่าฟ้าเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของพ่อ เขายิ่งคิดว่าต้องรีบกำจัดระยะห่างระหว่างเราออกไปให้เร็วที่สุด


ครอบครัวปัญญ์ชยธรนั่งรถตู้กลับมาถึงบ้านประมาณเกือบสามทุ่ม
พ่อและแม่ขอตัวขึ้นไปนอนส่วนพี่ชายอีกสองคนกำลังนั่งไต่สวนน้องชายคนเล็กด้วยความตึงเครียดอยู่ในห้องรับแขก


“ว่าไงไอ้ติณ มึงจะเล่าได้รึยัง” ตรัยเร่ง อยากรู้เรื่องตั้งแต่อยู่ร้านแล้ว


“มึงอย่าไปเร่งมันหน่า” ตรันบอกน้องชายคนรอง เดินยกถาดแก้วเหล้าออกมากจากบาร์ส่งให้


“ก็กูอยากรู้”


“ไปนั่งข้างนอกไป เดี๋ยวพ่อแม่ลงมาได้ยิน” ตรันพยักหน้าให้น้องทั้งสอง เดินนำไปนั่งศาลาในสวน


“...ผมเคยมีอะไรกับหยาดแล้วไปคบกับฟ้าทีหลัง ฟ้ารู้ เราเลยเลิกกัน” ติณนั่งลงแล้วบอก ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นจิบ


ตรัยนั่งมองน้องอึ้งๆ เออเว้ย จะว่ามันเลวก็ยังไงอยู่ น้องทั้งคน แต่ทำอย่างนี้ก็ไม่ถูก
ถึงตัวเขาจะมีนิสัยคล้ายไอ้ติณ แต่เขาก็ดูหน้าดูหลัง ไม่เคยพลาดสักหน


“แล้วมึงจะเอายังไงละ ” ตรัยถามต่อ


“ก็...อยากลองเข้าไปคุยกับฟ้าอีกครั้ง ด้วยเหตุและผล
ตอนนั้นอารมณ์มันเหนือกว่า ทุกอย่างเลยดูค่อนข้างแย่ ได้แต่หวังว่าเราจะเป็นพี่น้องกันได้...”


“ไม่คิดจะกลับไปคืนดีกับเขาเหรอ” ตรันถามน้องด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เขาไม่คิดจะตำหนิน้องมากไปกว่านี้หรอก ที่ผ่านมา คิดว่ามันคงได้บทเรียนพอแล้ว


“ผมไม่ได้รักน้องเขาแล้ว” ติณตอบด้วยใจที่สงบนิ่ง


“แต่มึงไปรักไอ้เด็กผู้ชายที่ชอบแอบถ่ายเสี้ยวหน้าเขาแล้วอัพลงไอจีบ่อยๆว่างั้น”


ติณแทบอ้าปากค้างมองหน้าตรัย เฮ้ย! นี่เขาลืมไปเลยว่าพี่ชายทั้งสองคนฟอลไอจีอยู่


เออ ป่านนี้พี่เขามันคงรู้ไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั่ง


“หึหึ” ตรันหัวเราะแซวน้อง ไม่ได้ตกใจที่มันไปหลงเด็กผู้ชาย


วัยรุ่นเป็นวัยกำลังลอง เรียน และรู้ มันอยากทำอะไรก็ปล่อยไป
เขาเชื่อว่าติณมีความคิดพอที่จะรู้ว่าอะไรควรไม่ควรเพราะตอนมัธยมมันผ่านจุดที่เรียกว่าเกเรที่สุดมาแล้ว ส่วนเรื่องผู้หญิง ใครผูกก็แก้เอง


แทบไม่แปลกใจเลยทำไมไอ้ตรัยกับไอ้ติณมันเป็นพี่น้องกัน...เออ ข้อนี้ไม่รวมเขานะ...


“ปัญหาใครก็แก้เอาเอง พี่เคยสอนมึงแล้วนะ จะไม่พูดซ้ำๆอีกแล้ว” ตรันเดินไปตบบ่าน้องแล้วเข้าบ้าน


“กูว่าถ้าพ่อรู้เรื่องนี้มึงตายแน่” ตรัยบอกแล้วเดินจากไปอีกคน


นี่รู้เลยว่าพี่ชายทั้งสองใครซับพอร์ตติณเยอะสุด


เอาเป็นว่าติณจะค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละก้าวด้วยตัวเองแล้วกัน...
 


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—

[iforgive]

โลกกลมจริง ๆ

[maemix]

เฮ้อ โลกมันกลมจริงๆ
ขอให้ตินณ์แก้ปัญหาได้ ไม่อยากให้จูนเสียใจ

[mild-dy]

เฮ้อ เหมือนมีงานเข้าอีกละ
บอกตรงเพลียยย
ยังไม่ทันคบกับจูนเลย
ก็มีเรื่องคลุมถุงชนแสนปัญญาอ่อนอีก

[Nus@nT@R@]

งานงอกแน่ๆ

[PoPuAr]

อ้าว ทำไงดีละ กลับมาเจอน้องอิงอีกจนได้

หวังว่าเรื่องน้องอิงคงไม่ก่อดราม่าให้จูนเสียใจหรอกนะ

[IsDeer]

  ไปยุ่งกะอิงฟ้าเดี๋ยวจูนก็เข้าใจผิดหรอก
คราวนี้จะสมน้ำหน้านะติณ

[misskimji]

ต้มมาม่ารอค่ะ 

ติณจูนสู้ๆนะ 

[ormn]

  เค้าเป็นกำลังใจให้นะติน