หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]

[mapreaw]

ตามทันแล้วค่ะ สนุกมากจริงๆ ตั้งหน้าตั้งตารอตอนต่อไป

[minime]

ตอนที่24-ใช้ใจคิด




'เลิกเรียนแล้วว่างป่ะ กูมีไรจะคุยด้วย' เนปจูนไลน์หามิตรระหว่างเรียนแล้วหันไปมองมัน


มันพยักหน้ามาให้ ตอบกลับมาอย่างเยาะเย้ย “ยอมพูดแล้วเหรอมึง หึหึ”


ฟัค!
.
.
.
.
.

“ไหน มีอะไร บอกป๋ามาซิ” มิตรถาม เดินไปนั่งโซฟา นี่ต้องหลบไอ้พวกนั้นแทบตายถึงจะออกมาหามันได้เนี่ย


เนปจูนนั่งกัดปาก บอกเพื่อนเสียงเบา “ไอ้ติณ...มันมาจ้างบริษัทกู...ให้จีบกูว่ะ”


“ห๊ะ”


“เออ”


“ไม่เอาดิ ไหนมึงพูดอีกทีซิ” มิตรกระเถิบไปหาเพื่อน นั่งไกลเผื่อจะฟังผิด


“ไอ้ติณมันมาจ้างบริษัทกูให้จีบกู” เนปจูนเพิ่มเสียงบอก


เป็นใครใครก็งง เขาชินแล้วละ


“แล้วมึงทำยังไง”


“จะทำอะไรได้ละ นอกจากทำตามที่เจ้านายสั่ง”


“ถ้า...ตัดคำว่าเจ้านายสั่งออกไป มึงยังจะทำอยู่มั้ย”


จูนส่ายหัว รีบตอบ “กูคง...โยนให้มันทำมั่ง”


“มึงโกรธมันใช่มั้ย”


“อือ”


“โกรธเรื่องอะไร”


“มันยืมมือคนอื่นมาพิสูจน์ตัวเอง” จูนตอบเสียงเบา


“ที่มึงต้องการ คืออยากให้มันพิสูจน์ตัวเองด้วยตัวเองใช่มั้ย”


เขาพยักหน้า


“บอกมันรึยัง”


“ไม่ได้บอก แต่มันนั่นแหละ เป็นคนพูดเอง” จูนว่าเหวี่ยงๆ


“มึงต้องบอกมันนะ ว่ามึงไม่ชอบแบบนี้ เปิดใจคุยกันดิว้า อย่าเก็บมาคิดเองเออเอง” มิตรบอกแล้วโยกหัวเพื่อนตัวเล็ก


เนปจูนยู่ปาก ใช้ความคิด จะเอาไงดีว่ะ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในบทพ่อสื่อซะด้วยสิ


“ตอนนี้มึงกำลังตั้งตัวเองอยู่ในฐานะไหนจูน บางครั้งลดลงมาหน่อยก็ได้ ไม่เสียหายอะไรหรอก”


..… จูนยังเงียบ คิดตามที่เพื่อนพูด


“เฮ้อ เดี๋ยวกูต้องไปละ นัดเด็กไว้” มิตรบิดขี้เกียจ ลุกขึ้นยืน


“อือๆ ขอบใจที่มา” เขาลุกมาส่ง


“เรื่องหัวใจก็ต้องเอาใจคิดเป็นหลักนะ เข้าใจป่ะ ไอ้สมองอ่ะ ค่อยเอาไว้ใช้ตอนเรียน” มิตรพูดบอก ผลักคนมาส่งหน้าประตูเบาๆแล้วเดินไป


“งื้อออออ” เนปจูนเดินครางมาล้มตัวลงนอนบนโซฟา


ไม่ชอบให้บอก
ไม่ชอบให้บอก
ไม่ชอบให้บอก


.....


ถ้าให้คิดตามมิตรพูด ความโกรธที่มีให้ไอ้ติณตอนนี้ยอมรับว่าลดลงมาเหลือแค่เคืองๆ


แต่ยังไงเขาก็ต้องทำงานนี้ให้จบ จะมาขอคืนงานแล้วทำครึ่งๆกลางๆมันจะเสียไปถึงเจ้านาย


แล้วพองานจบค่อยว่ากันอีกที เฮ้อ ทำไมเขารู้สึกสับสนงี้ว่ะ …
.
.
.
.

07/12/xx
'ขอโทษนะ กูไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ มีโอกาสก็อยากอธิบายให้ฟัง' 13:36


08/12/xx
'อาทิตย์หน้าเจอกัน' 20:51
'ฝันดีนะ' 22:56


09/12/xx
'วันนี้กูไปเรียน แล้วกลับห้องเลย เหนื่อยโคตร งานเยอะ' 16:34
'ฝันดีครับ' 00:59


10/12/xx
'หลบเก่งนะ วันนี้เห็นหลังมึงไวๆ อยากเจอมึงจังวะ อยากเห็นหน้า' 18:13
'จูน กูหิว อยากให้มึงมาทำข้าวให้กินชิบ ออกไปหาอะไรกินก่อนนะ' 20:45
'จูนนอนยัง ฝันดีนะ' 23:48


11/12/xx
'คืนนี้กูคงไม่ได้นอน ปั่นงานทั้งคืน พรุ่งนี้ไม่มีเรียนนะ' 00:24
'นอนยัง? ฝันดีครับผม' 02:02
'คิดถึงมึงวะ อีกสองวันเจอกันนะ' 04:18





เนปจูนลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตา หยิบโทรศัพท์มาดู ติณส่งไลน์มาหาอีกแล้ว...


มันส่งมาทุกวันจนบางครั้งเขาก็อยากแหกกฏตอบไป
แต่ต้องห้ามใจ บังคับตัวเองพยายามไม่ให้อยู่ใกล้โทรศัพท์


ถ้านี่คือสิ่งที่มันกำลังพิสูจน์ตัวเองให้เขาเห็นอีกทางหนึ่ง...


เนปจูนจะให้คะแนนมัน 20% แล้วกันนะ .. ถือว่ามันก็ยังพยายาม ไม่นิ่งเฉยเกินไป


ติณณภพเดินมานั่งสูบบุหรี่ตรงระเบียง มองหน้าต่างแชทสนทนากับเนปจูนที่เพิ่งส่งไป


นี่คงเป็นหนทางเดียวที่เขายังติดต่อมันได้โดยไม่ผิดกฏ(มั้ง)
แค่เห็นมันเปิดอ่านข้อความที่ส่งไปทุกวันๆก็ดีใจแล้ว


อีกสองวันข้างหน้า ผลจะออกมาเป็นยังไงเขาก็จะยอมรับมันและเดินหน้าต่อไป


เดินผิดหมากตั้งแต่ต้น ดีที่สุดตอนนี้คงรอเกมส์นี้จบแล้วเริ่มใหม่


ขอโทษนะครับ...





RRR
(เนปจูนจ๊ะ นี่พี่รหัสเธอนะ หัดรับโทรศัพท์ซะมั่ง คืนวันเสาร์ห้ามเบี้ยวนัดเลี้ยงสายอีกแล้วนะ เข้าใจมั้ย)


“คร้าบ ขอโทษคร้าบ”


(ห้ามเบี้ยวอีกนะ พี่ย้ำว่าห้ามเบี้ยว ทั้งเธอทั้งน้องรหัสเธอน่ะ เห็นพี่สำคัญบ้างมั้ย ฮึ)


“อ้าว ไอ้ฝุ่นก็ไม่ไปเหรอ”


“ใช่สิ เป็นอะไรกัน บอกพี่มั้ง ไม่ใช่รู้กันสองคน” พี่รหัสเนปจูนดุอีกครั้งก่อนย้ำว่าคืนวันเสาร์ให้ไปเลี้ยงสายให้ได้แล้ววางไป


เนปจูนชักเป็นห่วงใต้ฝุ่น หลายวันที่ผ่านมา โทรหาก็ไม่ค่อยรับ จะไปหาที่ห้องก็ไม่รู้ว่าอยู่รึเปล่า


'ฝุ่น อยู่ไหน ส่งข่าวให้กูรู้ด้วย เป็นห่วงนะโว้ย'


เขาไลน์ไปบอกน้องรหัสแล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน


วันนี้ติณบอกไม่มีเรียน เขาคงไม่ต้องแอบไปจอดรถที่คณะอื่นแล้วอ้อมขึ้นตึกเรียนทางด้านหลังแล้ว


“น้องจูนครับ น้องจูน”


“หะ... อ้าว พี่แน็ต หวัดดีครับ” เขายกมือไหว้รุ่นพี่ปีสี่ต่างคณะ เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เหมือนกันว่าคนตรงหน้าเรียนที่นี่


“เห็นไปจอดรถตึกข้างคณะพี่บ่อยๆ ว่าจะทักก็ไม่ได้ทักสักที”


“อ่อ พอดีจูนมาเรียนสายนะครับ ที่จอดรถแถวนี้เลยเต็มหมด” เขาตอบแล้วยิ้มให้


แน็ตพยักหน้าเข้าใจ “วันนี้เลิกเรียนกี่โมงครับ ไปทานข้าวเที่ยงกัน”


“วันนี้มีเรียนยันบ่ายเลย” จูนตอบเลี่ยงๆ ไม่รู้พี่เขาจะเข้าใจรึเปล่า


“อ่า งั้นไม่เป็นไรครับ เอาไว้วันหลังก็ได้ พี่ไปหาเพื่อนก่อนนะ” แน็ตโบกมือบอกลา อย่างน้อยวันนี้ก็ได้คุยกันละวะ


ป๊อก!
“สัด” เนปจูนกุมติ่งหู หันไปด่าคนดีด


“เมื่อกี้ใคร” พุทธเดินเข้าไปกอดคอ ลากไปห้องเรียนด้วยกัน


“รุ่นน้องพี่ชายกู”


“มันจีบมึงเหรอ”


“ไม่รู้ดิ” จูนยักไหล่ตอบ


“เสือไบนะเว้ย อย่ายุ่ง”


“มึงรู้ได้ไง”


“เคยแย่งหญิงกัน”


“สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องพวกนี้ อิโธ่”


13/12/xx
'คืนนี้ขอออกไปข้างนอกนะ มีนัดกับพี่รหัส กลับไม่เกินเที่ยงคืน ถึงห้องแล้วจะไลน์บอกครับ' 20:44


อยากตอบมันไปว่ามีนัดกับพี่รหัสเหมือนกัน แต่ต้องรีบคว่ำโทรศัพท์ เห้อออ พรุ่งนี้จะหลุดบ่วงนี้แล้ว ทนเอา ทนเอา
.
.
.
“ไอ้สัด..มึงดูคนนั้น” เสียงมิตรเรียกให้ชายหนุ่มโสดรอบโต๊ะหันไปมองตามสายตา ก่อนที่ตั้มและแชมป์จะพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า


“แม่ของลูก”


“ของกูไอ้เหี้ย” ตั้มโวยวาย


“หึหึ เดี๋ยวก็รู้..” แชมป์กัดฟันบอก


“แต่กูเร็วกว่า” มิตรรีบถือแก้วลุกไปหาไม่สนใจมือมืดที่ดึงให้นั่งลงเลยสักนิด


“เหี้ยมิตร เอาอีกแล้วนะ แย่งกูตลอดๆ เจมส์จิละเซ็ง” ตั้มบ่น


“เจมส์จิเหรอ อะหื้อออ กล้าพูดนะไอ้ตั้ม อย่างมึงน่ะจุติมาเกิดได้ก็บุญแล้ว” แชมป์ว่าเพื่อนตบหัวมันไปที


“สัด กูขอหล่อแข่งกับพี่เคนบ้างดิ” ตั้มว่าแล้วหันไปยักคิ้วกับเอิร์ธ   


ช่วงนี้มันเลิกติดสาวหันไปติดเกมส์แทนเลยนั่งมองเฉยๆ


“เออ วันนี้กูได้ข่าวว่าพี่รหัสไอ้จูนเขานัดเลี้ยงสายที่นี่นะ กูอยากเจอน้องรหัสไอ้ฝุ่นว่ะ ได้ข่าวว่าตอนม.ปลายน้องเขาดังๆ” ตั้มบอก


“ผู้หญิงป่ะ” พุทธถาม


“หญิงดิสัด”


“นั่งโต๊ะไหนว่ะ กูอยากไปหา” แชมป์ว่า


“ไลน์ถามไอ้จูนๆ” เอิร์ธเสนอ ตั้มเลยรีบทำตาม


วันนี้นนท์กับกานต์ไม่ได้มาด้วย ทั้งโต๊ะเลยมีแต่หนุ่มๆชอบเนื้อนมไข่นั่งชิลล์กันอยู่ห้าคน


“มันบอกอยู่ชั้นบน พี่หลินพาแฟนมาด้วย แฟนเขาเปิดห้องให้เลยนะเว้ย”


“โห้สัด จริงดิ กูอยากไปร่วมด้วยว่ะ”


“มึงนั่ง low class ตรงนี้แหละดีละ” พุทธบอกตั้ม ว่ามันเหยียดๆ


“กูก็อยากอยู่ที่สูงบ้างไรบ้าง” ตั้มยังพูดเพ้อ


“ไอ้เหี้ย มึงดูนั่น แมนๆคุยกันครับ ฮ่าๆ” แชมป์ชี้ให้ดูเกย์คู่หนึ่งยืนคุยกระซิบข้างหูกันไป ต่อยแขนกันไป


ไอ้ผู้ชายพวกนี้แม่งก็ขี้เม้าท์คนอื่นซะจริง 
.
.
.

เนปจูนนั่งไม่ขยับตัวหลังจากเดินเข้ามาในห้องวีไอพีแล้วเจอน้องรหัสของแฟนพี่รหัสตัวเอง


พี่รหัสเนปจูน-พี่หลิน
แฟนพี่หลิน-พี่เจย์
และน้องรหัสพี่เจย์..........ติณณภพ


ตอนเจอกัน ทั้งเขาและมันต่างพากันอึ้ง ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้
เพิ่งรู้ว่าที่พี่รหัสขยั้นขะยอจะเลี้ยงสายเพราะจะเปิดตัวแฟนและนัดเลี้ยงสองสายพร้อมกันนี่เอง


เขากับติณนั่งกันคนละมุม มีทักทายตอนพี่รหัสแนะนำให้รู้จักกันเท่านั้น


เขาคงหนีมันไม่พ้นจริงๆ ..


“ฝุ่นยังไม่มาเหรอ” พี่หลินกระซิบถาม ตอนนี้น้องเปรี้ยวน้องรหัสไอ้ฝุ่นก็มาแล้ว ทุกคนมากันครบยกเว้นมัน


“มันบอกพี่ว่าจะมารึเปล่า”


“มันไม่ได้ตอบ ช่วงนี้ฝุ่นเป็นอะไร มีอะไรปิดบังกัน พี่โกรธจริงด้วยนะ”


“เดี๋ยวเอาไว้ผมเล่าให้ฟังครับ” เนปจูนตอบเบาๆ


พี่หลินรู้ก็ดี จะได้ช่วยกันตาม ช่วยกันดูอีกแรง


“เรียนจบแล้วหมั้นกันมั้ยหลิน” เสียงของพี่เจย์ที่พูดออกไมค์ดึงความสนใจจากทุกคนให้หันไปมอง โดยเฉพาะพี่รหัสเขา ถึงกับรีบพูดดุ


“เจย์ทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”


“เจย์ไม่อยากรอเวลาแล้วนะหลิน โตๆกันแล้ว คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า” พี่เจย์พูดจริงจังแล้วเดินมาคุกเข่าตรงหน้าแฟนล้วงแหวนออกมายื่นให้


น้องรหัสติณ(ชื่อหมูแดงมั้ง) มันรีบวิ่งไปปิดไฟแล้วฉุดแขนพี่กับน้องรหัสตัวเองให้ลุกขึ้นมายืนล้อมทั้งคู่ เขากับเปรี้ยวเลยลุกตาม


ทุกคนยืนล้อมทั้งคู่ไว้เป็นวงแคบ ตอนนี้ตัวเขาโดนน้องๆดันมายืนตรงมุมอยู่ข้างติณ


“เราขอจองเธอไว้ก่อนนะ เรียนจบหมั้นกันนะครับ” พี่เจย์พูดแล้วคว้ามือซ้ายพี่หลินมาสวมแหวนทองเรียบๆลงบนนิ้วนาง


พี่รหัสเขายิ้มทั้งน้ำตาโผล่เข้ากอดพี่เจย์แน่น แต่! สติเขาไม่ได้อยู่ที่ทั้งคู่เลย


ไอ้ติณมันแอบยกแขนมากอดเอวเขาเข้าไปหามันซะชิดในยามที่ทุกคนเผลอ


พอเขาเงยหน้ามอง มันแค่ก้มมายิ้มให้ บีบเอวเขาแน่น


มึงต้องการจะสื่ออะไรว่ะติณณภพ? 


“คิดถึงมึงจัง”


มันกระซิบบอกในตอนที่ทุกคนยืนมองพี่เจย์นั่งปาดน้ำตาให้พี่หลิน


พอทุกอย่างกำลังจะเข้าสู่สภาวะปกติ หมูแดงเดินไปเปิดไฟ เขาเลยรีบกระทุ้งสีข้างแล้วหยิกมือมันตรงเอว


ติณณภพรีบปล่อย ยกมือข้างที่โดนหยิกมาลูบ


ตอนแรกว่าจะอยู่ห่างๆ แต่พอโดนดันมายืนข้างกันแบบนี้ใครจะอดใจไหว


ไม่คว้ามากอดก็ดีแล้ว กลัวแย่งซีนพี่รหัสตัวเองว่ะ หึหึ


“จะเที่ยงคืนแล้ว แยกย้ายกันกลับดีกว่า ไอ้หมูกับเจนไปกับกูเดี๋ยวไปส่ง” เจย์พูดแล้วกดกริ่งเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน


“เปรี้ยวกลับกับพี่มั้ย หรือมีใครมารับ” หลินหันไปถามน้องสายตัวเองบ้าง


“รบกวนแล้วกันคะ” สาวน้อยตอบแล้วยิ้มให้


“เอารถมาใช่มั้ยหนูจูน”


เนปจูนแทบอยากเอามือไปตะครุบปากพี่รหัส เข้าใจนะว่าชอบเรียกเขาหนูจูนๆ
แต่นี่คืออยู่ข้างนอก แถมยังอยู่ต่อหน้าไอ้ติณอีก


ติณณภพหันควับไปมองจูนกับพี่รหัสมันคุยกัน


ห๊ะ...?
เมื่อกี้เขาได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย หนูจูน? หึหึ


พี่เจย์คิดตังค์เสร็จก็เรียกเด็กๆให้กลับไปด้วยกัน
จังหวะที่เนปจูนกำลังจะเดินออกจากห้อง
ติณรีบไปคว้ามือแล้วดึงให้กลับเข้ามาเหมือนเดิม


“เดี๋ยวดิ คุยกันก่อน”


“คุยอะไร” เขาตอบเหวี่ยงๆ จะดึงมือออก แต่ติณไม่ยอมปล่อย


“บอกไปแล้วไง มีโอกาสกูก็อยากอธิบาย”

.....


“กูไม่ได้ตั้งใจให้มึงคิดซับซ้อนอย่างนั้นเลยนะ ไม่ได้ตั้งใจทำให้มึงโกรธ” ติณพูดแล้วบีบมือคนตรงหน้าแน่น


.....


“ขอโทษครับ กูแค่รู้สึกดีๆกับมึงแล้วเผลอคิดน้อยไปหน่อย
ผลวันพรุ่งนี้กูขอให้ขึ้นอยู่กับมึง มึงบอกว่าทำงานนี้ไม่ได้คิดว่าตัวเองอยู่ในฐานะพ่อสื่อใช่มั้ย”


.....


“งั้นคำตอบของวันพรุ่งนี้.....ขอให้มึงใช้ใจคิดนะ”



—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



ตอนหน้าปิดเคสติณณภพแล้วค่า 

[iforgive]

ใช้ใจคิด ๆ อืม

[Nus@nT@R@]

ลุ้นๆๆๆๆ จูนจะตอบยังไง

[jinjin283]

ลุ้นคำตอบ

[mild-dy]

ใช้ใจคิดนะหนูจูน

[ormn]

  หนูจูนใซ้หัวใจคิดนะ

[IsDeer]

  แลดูไม่น่าหลงรักเท่าไหร่เลยเอาจริงๆ แค่ไลน์มาหาแค่เนี่ยะ
เพื่อนกันก็ทำจ้า แต่นี่จูนมันชอบอยู่แล้ว คือใจมันตรงกันตั้งแต่ติณบอกชอบ
จูนก็คงต้องคิดหน่อยว่าจะเล่นตัวต่อไป หรือตอบรับติณ
ถ้าปฏิเสธโอกาสนี้ ติณมันก็อาจจะไม่ตามจูนแล้วก็ได้
คือดูยังไงก็ยังไม่ค่อยสัมผัสความรักที่ติณมีให้กับจูนจริงๆนะ
เหมือนผู้ชายคนนี้ต้องได้คบก่อนถึงจะรักอ่ะ เหมือนอิงฟ้าไง เฮ้อ 

[misskimji]

หายไปอาทิตย์นึง ตามอ่านทันแล้ว เย้! 

รอคำตอบหนูจูนน้าาาา อิอิ 

 

[BeeRY]

ตามอ่านจนทันแว้ววววว
ลุ้นๆ จะปิดเคสยังไง แต่ก็อยากให้สมหวังนะ

[fc_fic]

รอคำตอบ หนูจูน   

[OoniceoO]

 :hao7:เขิลจุง ใช้ใจตอบนะ กูอยากมีบ้างจัง อ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[PoPuAr]

หนูจูน
หนูจูน
หนูจูน

คิดให้ดีๆนะ คิดผิดเสียใจไปจนวันตาย จะหาว่าไม่เตือน อิอิ

[minime]

ตอนที่25-ปิดเคสติณณภพ



เนปจูนมองติณนิ่ง...ถ้ากูใช้ใจคิด กูให้คำตอบมึงตอนนี้เลยก็ได้นะ...


“มีคนบอกกูมาว่า...”


…..


“ถ้าไม่ชอบอะไรให้บอก...”


“เดี๋ยว” ติณรีบยกมือปิดปากคนพูดไว้


..…


“พรุ่งนี้ค่อยพูด พรุ่งนี้นะ รอให้เรื่องนี้จบก่อน กูพร้อมจะพิสูจน์ให้มึงเห็นด้วยตัวเอง ว่ากูรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ”


เนปจูนค่อยๆพยักหน้า เสตาหลบ ดึงมือออก


“อืม งั้นกูกลับละ” เขาบอก เลี่ยงตัวเดินออกมาจากห้อง ติณมันก็เดินตาม


กำลังจะลงบันไดด้านหลังไปทางลานจอดรถ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่น
ไอ้ตั้มมันโทรมาบอกก่อนกลับให้แวะหาก่อน เขาเลยเดินกลับไปอีกทางโดยที่ติณยังคงเดินตามและไม่ถามอะไรสักอย่าง


“อ้าว”


“อ้าวไอ้ติณ”


“เฮ้ย กูโทรเรียกไอ้จูนใช่มั้ยว่ะ” ตั้มหันไปถามเอิร์ธ มันพยักหน้าตอบ


เรียกหนึ่งแถมสองเว้ย


“พวกมึงมาด้วยกันได้ไง” แชมป์ถามงงๆ


เนปจูนไม่ตอบ เดินไปนั่งข้างพุทธ


“มางานเดียวกัน”


“เลี้ยงสายอ่ะเหรอ”


“เออ”


“เอ๊ะยังไงวะ กูงง”


“งงต่อไป กูไม่เอานะ”  ติณตอบแชมป์แล้วหันไปบอกเอิร์ธที่กำลังจะชงเหล้าให้


“มึงอ่ะจูน เอาป่าว”


“เอา”


คำตอบของจูนทำให้ติณขมวดคิ้วมอง รีบบอกคนชงเสียงนิ่ง “บางๆพอ”


“เอ๊ะ... กูว่าพวกมึงยังไงๆกันละนะ แถลงมั้ยๆ” ตั้มบอก มองเพื่อนสองคนไปมา แต่พวกมันก็ไม่พูดอะไร เอาแต่นั่งเงียบ เออ กูยอมก็ได้ครับ!


“ไอ้ติณ กูจริงจังนะ มึงจะจีบไอ้จูนจริงเหรอ” เอิร์ธถาม มองมันอย่างคนไม่ไว้ใจ


“เออ กูกำลังจะจีบมัน” ติณบอกเสียงจริงจัง


เนปจูนแทบสำลักน้ำสีอำพันที่เพิ่งยกกิน มองไอ้คนพูดตาเขียวแต่คนถามนั่งกระพริบตาปริบๆ


“เชี่ยติณ เอาจริง ถ้าคบเป็นเพื่อนมันคบกันได้นานกว่านะเว้ย”


“กูคิดดีแล้ว” ติณพูด สบตากับเนปจูน “กูว่า...กูรู้จักมันแบบผิวเผินมามากพอแล้ว...ถึงเวลาต้องรู้จักกันจริงๆจังๆสักที”


“เชร้ดดดด กูอยากอัดคลิปอัพลงเฟสชิบ” แชมป์พูด


ไม่เคยเห็นมันมาพูดแบบนี้ใส่ใครโชว์เพื่อนมาก่อน มีไอ้จูนนี่แหละที่ได้รับเกียรติเป็นคนแรก


“ยอมมึงละ กูหลีกทางให้ก็ได้อ่ะสัด” เอิร์ธบอก ยกมือไหว้ปลกๆ


พุทธลูบหัวคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้ากัดปาก ไม่รู้มันเขินหรืออะไร
แต่ทุกสายตาที่กดดันมองมาทำให้เนปจูนต้องรีบปรับสีหน้าทำตาคว่ำบอกลา


“กูกลับละ” จูนบอกแล้วลุกหนี ติณเลยรีบลุกตาม


ไม่รู้เมื่อก่อนตอนมันมาเที่ยวจะมีคนมาเกาะแกะมั้ย จะมีคนมาจีบมั้ย เขาไม่สน
แต่ตอนนี้ไม่ได้ว่ะ เสียใจด้วย คนนี้เขาจองแล้วเว้ย... สัด! ห้ามเข้ามาคุย


ติณคำรามในใจ รีบเดินตามจูนแล้วมองกราดไปทั่วจนเหมือนออกแนวหาเรื่องมากกว่า


“จูนมานี่” ติณดึงจูนให้ออกอีกทาง เพราะทางที่มันเดินไปคนเยอะ ไม่อยากให้ไปเบียดกับใคร


เนปจูนเดินตามแรงดึงของคนตรงหน้า ใจยังสั่นๆกับเรื่องเมื่อกี้
เอ้อ...จะให้คะแนนความกล้าหาญต่อหน้าเพื่อนอีก5%แล้วกันนะ...


“จอดรถตรงไหน” จูนไม่ตอบ ดึงแขนออกจากการเกาะกุม เดินเลี้ยวซ้ายไปอีกห้าหกก้าวก็ถึงรถ


ติณเดินไปเปิดประตูให้เมื่อได้ยินเสียงปลดล็อค


“ขับรถกลับดีๆนะ ถึงห้องแล้วเดี๋ยวไลน์หา” เขาบอกแล้วปิดประตู ยืนดูจนจูนขับรถออกไป










“พี่ครับ เดี๋ยวผมเข้าไปหานะครับ”


(อ้าว กูนึกว่าออกไปหาลูกค้าแล้ว)


“ยังครับพี่ ผมอยากคุยอะไรกับพี่ก่อน”


(เออได้ งั้นรีบเข้ามา เดี๋ยวกูต้องออกไปข้างนอก)


“ครับ”
 

เนปจูนวางสาย เดินไปหยิบแผ่นงานของพ่อสื่อที่ต้องมีทุกเคส
แต่เคสนี้ต่างออกไป ในกระดาษว่างเปล่าไม่มีแผนการอะไรเขียนอยู่เลย


หลังจากกลับมาจากร้านเมื่อคืน เขานอนคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำเรื่องนี้ให้จบยังไงดี และตอนนี้ก็ได้คำตอบแล้ว
.
.
.
“ผมมาหาพี่ก่อนนะครับ เอางานมาส่งก่อน”


“อ้าว แล้ว...ยังไงว่ะ” ลูกแก้วรับแผ่นกระดาษเปล่ามามองงงๆ


“เดี๋ยวผมจะออกไปหาเขาในฐานะพ่อสื่อ ไปบอกเขาเกี่ยวกับคนที่เขาจ้างให้จีบ”


“เออๆ มึงจะทำอะไรก็ทำเหอะ กูเริ่มปวดหัวละ เล่นหัวมันได้เมื่อไหร่ฝากตบมันที” ลูกแก้วว่า ยกมือนวดขมับ


“ปวดหัว แล้วพี่รับงานนี้ทำไมละครับ” นี่แหละ...ที่เขาสงสัย


“กูอยากให้ลูกน้องมีความสุขบ้าง ผิดมั้ย”


จูนว่า...เคสนี้ไม่ใช่เขาแล้วละที่เป็นพ่อสื่อ


พ่อสื่อจริงๆ อยู่ตรงหน้านี้ต่างหาก!


“กำลังทำตัวเป็นพ่อสื่ออยู่เหรอพี่”


“กูเป็นตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนั่นแหละ” ลูกแก้วบอกขำๆ เนปจูนได้แต่กรอกตา


“งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปหาลูกค้าก่อนนะครับ”


“ทำตามใจตัวเองต้องการนะจูน” เจ้านายบอกเสียงจริงจังแล้วยิ้มให้


“ครับ”


เกือบเที่ยงเนปจูนขับรถมาจอดในสวนสาธาระณะแห่งหนึ่ง
บรรยากาศเย็นๆบวกกับไม่ค่อยมีคนทำให้เขาเดินเอ้อระเหยจนเกือบสิบนาทีถึงค่อยไลน์ไปถามติณว่าอยู่ตรงไหน


มันตอบกลับมาว่าอยู่ข้างสระน้ำเขาเลยเดินเลี้ยวขวาแล้วตรงไปอีกหน่อย


ติณณภพเหลียวซ้ายแลขวามองหาเนปจูนอยู่ประเดี๋ยว คนตัวเล็กก็เดินโผล่มาให้เห็น


“มายังไง” ติณลุกขึ้นถาม


“รถ” เนปจูนตอบแล้วนั่งลงอีกฟากของม้านั่งยาว


“อืม” ติณครางรับ นั่งลงที่เดิม


ทั้งสองเงียบกันสักพัก เนปจูนเลยเป็นฝ่ายเปิดปากพูด


“วันนี้ผมมาในฐานะพ่อสื่อนะครับ”


ติณหันไปมองคนพูด


“เขาฝากมาบอกคุณว่า อยากให้คุณพยายามด้วยตัวเองมากกว่ายืมมือคนอื่น”


“อื้ม” ติณยิ้ม ก้มลงมองมือตัวเอง...ก็คิดจะทำอยู่แล้วละถ้าเรื่องนี้จบ


“ผลสรุป...ผมคิดว่าคุณคงไม่อยากรู้”


“ครับ”


“อีกอย่างนึงที่เขาฝากมาบอก...พยายามอีกนิดนะ” เนปจูนพูดแล้วหันไปยิ้มให้


เรื่องที่มันจ้างให้เขาจีบตัวเองตอนนี้ลืมไปได้เลย เพราะดูเหมือนมันก็ไม่ค่อยจะสนใจตั้งแต่เจอเขาไปอาละวาดถึงห้อง


เขารู้ว่าติณคงรู้อยู่แล้วว่าตัวเองคิดผิด ถ้าให้ใช้ใจคิด คำตอบเขาคงเป็น อยากให้มันพยายามอีกนิดนั่นแหละ ..


“งานจบแล้วใช่มั้ย” ติณถามแล้วยิ้มตอบ


“อือ”


“มึงไม่ได้อยู่ในบทพ่อสื่อแล้วใช่มั้ย”


..…


“งั้นกูบอกมึงตรงๆเลยแล้วกัน”


“อะไร” เนปจูนถาม ขมวดคิ้วมอง


ติณขยับเข้าไปใกล้ มองลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลทองก่อนพูด


“ตอนนี้ความรู้สึกกู...มันพุ่งพรวดเลยคำว่ารู้สึกดีเปลี่ยนเป็นชอบมึงแล้วว่ะ” ติณบอกเสียงเบา ยกนิ้วโป้งเกลี่ยแก้มจูนจนกลายเป็นสีทับทิม


“มะ...มึงว่าอะไรนะ” เนปจูนถามเสียงสั่น หัวใจบีบอัดเข้าหากัน หายใจแทบไม่ออก


เขารีบหันเหสายตาไปทางอื่นเมื่อรู้ว่าแก้มตัวเองร้อนผ่าวเพราะฝีมือติณ


“ไม่ได้ยินรึไง กูบอกว่าชอบมึงน่ะ ชอบมึง ชอบจูน ชอบไอ้เนี้ย” ติณบอกแล้วจับหัวมันโยกไปมาเบาๆ


ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะรู้สึกว่าตัวเองมีอาการใกล้เหมือนคนใบ้เข้าไปทุกทีแบบนี้เลยให้ตาย


ติณมันยิงมาหมัดเดียวจนเขาเกือบสลบ


บทจะเปิดเผยก็เปิดซะจนน่ากลัว กลัวว่าหัวใจจะวายเอานี่แหละ แต่เขาต้องไม่หลงกลมันแบบนี้สิว่ะ!


“จะยังไงก็ช่าง พิสูจน์ตัวเองให้ได้ละกัน” จูนบอก พยายามมองค้อนแต่ดูจะไม่ค่อยเหมือนสักเท่าไหร่เพราะมันมองมาแล้วหัวเราะในลำคอ


“หึหึ”


“หัวเราะอะไรเล่า” จูนว่าแล้วซัดหมัดลงไปตรงแขนมัน


“เปล่า”


..…


“เฮ้อ จบลงสักทีนะ ไม่ได้เจอหน้ามึงอาทิตย์นึงนี่กูแทบอยากลงแดง” ติณถอนหายใจโล่งออกแล้วพูด พาดแขนทั้งสองข้างไปบนพนักม้านั่ง


..…


“กูเป็นอะไรวะ ทั้งที่เมื่อก่อน เจอมึงก็ไม่บ่อย แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกอยากเห็นหน้ามึงทุกวัน”


..…


“สงสัยกูจะชอบมึงจริงๆ” ติณพูดแล้วหันไปมองจูน แต่มันกลับเบ้ปากมาให้


“คำพูดแค่นี้ไม่สะเทือนใจกูหรอกนะ”


(จริงเหรอหนูจูน? -*-) 


“ครับ นานเท่าไหร่ก็จะพยายาม อย่าใจแข็งกับกูให้มากแล้วกัน”


“ก็พยายามให้มากๆสิ” จูนบอกแล้วก้มหน้าอมยิ้ม


...จริงๆกูใจอ่อนกับมึงมานานแล้วต่างหาก แต่ไม่บอกมึงหรอก ความลับ XD...


“เกือบบ่ายละ ไปทานข้าวกันมั้ย” ติณล้วงโทรศัพท์มาดูเวลา แต่เดี๋ยวก่อน...


.....


“จูน ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยดิ” เจ้าของโทรศัพท์บอกแล้วกดเข้ากล้องเตรียมถ่าย


“อึ้ยย ไม่เอา หน้าสด” จูนบอก ยกมือปิดหน้า


“หน้าสดอะไร น่ารัก” ติณยื้อเอามือคนข้างๆลงแล้วพูด จังหวะนั้น เขารีบกดปุ่มถ่าย เป็นรูปที่ทั้งเขาและจูนไม่ได้มองกล้อง


เนปจูนกำลังมองค้อนส่วนเขาพูดบอกมันแล้วยิ้ม


รูปแรกระหว่างเขากับเนปจูน...สาบานเลยว่าจะตั้งเป็นวอลเปเปอร์โทรศัพท์แน่นอน










“มึงอ่า กูเบื่อคุ้กกี้รันแล้ว หาเกมส์ใหม่เล่นเหอะ” เอิร์ธนั่งครวญอยู่หน้าตึกระหว่างรอเรียน


วันนี้วันจันทร์ พวกเขากับกลุ่มเพื่อนสนิทมีเรียนพร้อมกันอีกแล้ว


“โอ๊ยย กูไม่เล่นแม่งละ ดวลไพ่กับเชี่ยพุทธมันส์กว่าเยอะ” ตั้มบอก มือกดย้ายไพ่สลับไปมา


“เหรอๆ สนุกเหรอ” เอิร์ธยื่นหน้าไปมอง


“ก็พอได้ เวลาชนะแล้วให้ความรู้สึกว่ากูวินกูเก่งทำนองนี้ ฮ่าๆ”


“ไอ้ขี้อวดเอ้ย” พุทธด่าตั้มแล้วยื่นมือไปตบหัวมัน


“เดี๋ยวกูโหลดก่อน แชมป์มึงเล่นกับกูหน่อยดิ นะๆ เอาโทรศัพท์มา เดี๋ยวกูโหลดให้” เอิร์ธว่า จัดการเองทุกอย่างเสร็จสรพพ


“ถามกูมั่งมั้ยเนี่ย” เจ้าของโทรศัพท์บ่น ส่ายหน้าเซ็งๆ


“อ่ะอ่ะ นั่นใครเดินมากันนะ” มิตรพูดแซวคนมาใหม่สองคน ทุกคนพร้อมใจกันเงยหน้ามอง


เขารู้เรื่องที่ไอ้ติณจะจีบจูนตั้งแต่คืนวันนั้นแหละ คล้อยหลังพวกมันไปเขากลับมาที่โต๊ะ ไอ้พวกนี้ก็รีบแย่งกันเล่าให้ฟัง


“อ๋อ กูรู้ คู่รักคู่ใหม่ของคณะอ่ะสัด” แชมป์บอก มองไอ้จูนล้อๆ


“ถ้าพวกมึงอยากให้กูนั่ง หุบปาก” จูนพูดขู่ ยื่นมือไปรับถ้วยโจ๊กคัพจากติณ


วันนี้ติณไปรับเขามาเรียนด้วยกัน ก่อนเข้ามหา'ลัยเขาบอกให้มันแวะเซเว่นแล้วลงไปซื้อโจ๊กให้หน่อยเพราะเขาหิวมาก
มันก็ทำตามแต่โดยดีไม่มีข้อโต้แย้ง แถมยังอาสาถือให้จนถึงโต๊ะ


“ติณจ๋า แล้วของกูอ่ะ แหมมม โจ๊กหวานละมั้ง มะยมดองหน่อยมั้ยจูน แก้เลี่ยน”


คนโดนแซวชักรำคาญแต่มือไม่วางเลยเรียกชื่อติณแล้วสะบัดหน้าบอกให้มันจัดการ


“อุ้ยเชี่ย เป็นหมามีเจ้าของตั้งแต่เมื่อไหร่” แชมป์รีบหลบฝ่ามือใหญ่จากเพื่อน แต่ยังไม่วายแขวะไปอีก


“พวกมึงหยุดพูดได้ละ จูนมันรำคาญ” ติณว่า เปิดขวดน้ำเสียบหลอดยื่นให้คนข้างๆดูด


“แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้สินะ” เอิร์ธถามแล้วเบะปากใส่ ส่งโทรศัพท์คืนให้แชมป์


“พวกมึงค่อยแซวลับหลังได้มั้ย ไปๆมาๆกูชักเริ่มรำคาญเหมือนกันแล้วเนี่ย”


“อ่ะ เดี๋ยวกูแซวคู่ไอ้กานต์กับไอ้นนท์ก็ได้” แชมป์บอก นั่งมองนนท์เดินควงแขนกานต์เข้ามาหา


“แหมๆๆๆ ควงแขนกันแต่เช้าเลยนะ”


“กูถามจริง เหี้ยแชมป์ นี่มึงอิจฉาใช่มั้ย อยากมีแฟนเป็นผู้ชายบ้างใช่มั้ย” ติณถามอย่างสงสัย แต่รู้ว่ามันคงแซวเล่นๆ


“อ่ะ กูก็คิดว่างั้นแหละ บางครั้งเห็นไอ้กานต์กับไอ้นนท์สวีทกัน
ก็คิดนะว่า เอ๊ะ...หรือกูจะมีแฟนเป็นผู้ชายดีว่ะ เอ๊ะ...หรือไม่มีดีนะ” แชมป์บอก จีบปากจีบคอพูดจนทุกคนหัวเราะ


“นี่ก็หัวเราะตามเขา เบาๆดิ” ติณรีบยกมือลูบหลังจูน มันสำลักโจ๊กแบบเอาเป็นเอาตายจนเขาเป็นห่วง 


“น้ำ” จูนบอก สำลักจนหน้าแดง พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ


“เดี๋ยวๆๆ ทำไมติณกับจูนสนิทกันจังเลยว่ะ” นนท์ที่ช่วงนี้ติดแฟนมากกว่าเพื่อนถามขึ้นเมื่อเห็นเหตุการณ์


“กูจีบเพื่อนมึงอยู่น่ะ” ติณบอก เช็ดน้ำตาให้จูน


“หะ จริงเหรอไอ้จูน” นนท์ตกใจ รีบหันไปถามเพื่อน


“ตามนั้นแหละ” จูนตอบ ตักโจ๊กกินต่อโดยมีติณมองตามแทบทุกคำเพราะกลัวสำลักอีก


“แล้วทำไมกูตกข่าว”


“เพราะมึงตกไข่ไอ้กานต์นานเกินไปไง เพื่อนเพิ่นนี่ไม่สนใจละ” ตั้มบอก มองนนท์ด้วยหางตา


“ไอ้บ้า กานต์ มันว่ากูอ่า” นนท์ด่าเพื่อนแล้วหันไปฟ้อง แต่กานต์ก็ได้แต่นั่งหัวเราะในลำคอ


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—

 

[BeeRY]

มุกนนท์ตกไข่กานต์ทำเอาหัวเราะเลยอ่า
ติณดูแลน้องจูนดี๊ดี อีกหน่อยก็เป็นแฟนกัน อิอิ สู้ๆนะ 

[mild-dy]

ติณกับจูนเค้าน่ารักอ่ะ

แชมป์สงสัยจะอิจฉามากแซวตลอดดดด
55555

[toshika]

ตินจูนน่ารักมากกกกกกกกก

ตินดูแลจูนดีจัง 555 

[mapreaw]

ติณพยายามเข้านะ

[IsDeer]

  เป็นการปิดเคสที่โอเคมากกกกก

“กูว่า...กูรู้จักมันแบบผิวเผินมามากพอแล้ว...ถึงเวลาต้องรู้จักกันจริงๆจังๆสักที”

นี่เป็นประโยคแรกที่ทำเราฟินกับผู้ชายคนนี้
ส่วนใหญ่เราเน้นติดตามจูนมากกว่า ถึงจะด่ามันไว้เยอะก็เหอะ

ตอนหน้าขอเห็นความพยายามของติณจริงๆจังแล้วกันนะ

[ormn]

  อ่นไปยิ้มไปปปปปปปป

[misskimji]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเขินนนน 

เป็นแฟนกันเร็วๆนะฮ้าาา 

 

[PoPuAr]

แอร๊ย น่ารักจัง อิจฉาคนมีแฟนอะเนอะๆๆๆ โลกเป็นสีชมพู(อมม่วง)ไปหมด
มีความรักมันก็ดีแบบนี้นี่เอง
ติณพยายามเข้านะ อย่าเพิ่งดีแตกก่อนละ 555555555

[minime]

ตอนที่26-โลกของเนปจูน




“เดี๋ยวกูเลิกเรียนเสร็จแล้วไปรอที่ห้องสมุดนะ”


“ฮื่อ ไม่เป็นไร มึงกลับไปนอนที่ห้องเหอะ เดี๋ยวให้ไอ้พวกนี้ไปส่ง”


ติณเงียบ...ที่เงียบนี่คือไม่ได้ยอม แต่ไม่พอใจ


แค่อยากไปส่งคนที่ตัวเองจีบอยู่ ไม่ได้ไงว่ะ


“หน่า...มึงนี่ อย่าทำตัวเป็นเด็กหัดจีบสาวได้ป่ะ” จูนว่า โยกไหล่ไปกระแซะไหล่มัน


คิดว่าได้ผลป่ะละ? หึหึ จะเหลือเหรอ


“อืม” ติณตอบ ยิ้มกว้างส่งให้


“กูจะอ้วกกกกกกก” แชมป์ทำท่าล้วงคอ


“เพิ่งเคยเห็นเชี่ยติณงอน ฮ่าๆ โอ๊ย กูขำท้องแข็งละสัด” เอิร์ธหัวเราะงอหงาย ตบโต๊ะจนเจ็บมือ


“มึงอ่า กูหวงไอ้จูน นั่นผัวน้อยกูนะ” นนท์หันไปบอกกานต์หน้างอ


“ตกลงมึงมีผัวกี่คน ห๊ะ” กานต์ถาม ผลักหัวมันเบาๆ


“ไม่มีสักคนแหละ แบร่” นนท์ตอบ แลบลิ้นใส่


“กูทนอยู่ไม่ไหวละ นู้นก็จีบกัน นี่ก็งอนกัน ขึ้นไปรอเรียนดีกว่า” แชมป์บอก ลุกขึ้นยืน


“ทำม๊ะ อยากมีผัวมั่งเหรอ” ตั้มถาม ทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่


“เออ อยากมีเหี้ยๆแล้วเนี่ย” แชมป์กระแทกเสียงตอบ เดินไปตบหัวมันแล้วบอกลาเพื่อนต่างกลุ่มเดินนำไป


“ไปนะครับ”


“อือ”


“เย็นนี้เจอกัน...มั้ย”


“ดูก่อน” เนปจูนบอก ลุกขึ้นจะไปเรียนบ้าง


“งั้นเดี๋ยวกูไปรอที่ห้อง ยังไงไลน์มานะ”


“อือ”


ติณยกมือโยกหัวจูนเบาๆ ยิ้มให้แล้วเดินขึ้นตึกไปพร้อมกานต์


“เอาจริง ตั้งแต่กูรู้จักไอ้ติณมา แม่งไม่ค่อยเห็นมันจีบใครมุ้งมิ้งอย่างงี้มาก่อน” มิตรบอก เดินไปกอดคอเนปจูน


“มึงรู้จักเหรอ มุ้งมิ้งแปลว่าอะไร” ตั้มถาม


“ขอโทษครับตั้ม ดูหน้ากูด้วย หน้ากูตอนนี้ก็มุ้งมิ้งอยู่นะครับ” มิตรตอบ ทำหน้าโหดใส่


“จูนอ่ะ แล้วกูอ่ะ จะมีแฟนแล้วดิ” นนท์หน้างอเดินไปกอดแขนเพื่อน วางหัวซบไหล่อ้อนๆ


“หึหึ ไอ้เตี้ยเอ๊ย” เนปจูนหัวเราะ ขยี้หัวนนท์


“เออ แล้วสิ้นปีนี้มึงไปหาพ่อกับแม่ป่ะ” ตั้มถาม เดินเลี้ยวเข้าห้องเรียน


“นั่นดิ ไม่รู้ว่าพี่กูจองตั๋วไปยัง” จูนตอบแล้วคิด


ลืมไปเลย ทุกๆสิ้นปี พวกเขาจะบินไปฉลองปีใหม่กับพ่อและแม่ แต่ปีนี้...ชักไม่มั่นใจว่าจะได้ไปมั้ย


เขาไม่ได้ติดไอ้ติณนะ...แต่ถ้า...ปีใหม่นี้ได้อยู่กับมัน...ก็คงดี...มั้ง










วันนี้เป็นวันคริสมาสต์ เนปจูนกลับมานอนที่บ้านโดยมีติณมาส่งแล้วพรุ่งนี้เที่ยงมันจะมารับ


ตอนแรกเขาจะเอารถมาเอง แต่มันไม่ยอม นี่ยังดีเขามาถึงบ้านก่อนพี่โต ไม่งั้นละไอ้ติณเสร็จแน่


“วันนี้กูก็กินข้าวคนเดียวอ่ะดิ”


“จะตายเหรอ” เนปจูนว่ามันค้อนๆ เก็บของจะลงรถ


“เออ จะตาย” ติณบอกเสียงแข็ง คว้ามันมากอดแน่นแล้วปล่อย


ถึงจะเป็นเวลาไม่นานที่จีบมัน แต่การที่เราไปกินข้าวเย็นด้วยกันเกือบทุกวันมันก็ทำให้เขาเริ่มกลายเป็นเนปจูนนิยมได้เหมือนกันนะเว้ย


“ไปเล่า” เนปจูนบอก มองหน้ามันที่ตอนนี้ยังคิ้วขมวด


..…


“ไปนะ” เขาบอกครั้งสุดท้าย ก้มลงไปจุ๊บตรงกล้ามแขนมัน


เขาว่าเขาเริ่มหลงรักกล้ามแขนไอ้ติณแล้วละ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว อยากกัดแต่กลัวมันเจ็บเลยจุ๊บแทน


มีอยู่สามสี่วันเขาชวนมันไปฟิตเน็ต พยายามออกกำลังกายที่ช่วยให้แขนมีกล้ามขึ้นแต่ทำแล้วโคตรเมื่อย เลยขอยอมมีแขนเล็กๆแบบนี้ต่อไปดีกว่า


“ครับ ถึงห้องแล้วเดี๋ยวไลน์หา”


“โทรมา”


“ครับๆ” ติณรับคำ มองเนปจูนถือของลงจากรถ


...โอ๊ยยย เซ็งโว้ยย คริสมาสต์ ก็ไม่ได้อยู่กับไอ้จูน...


ติณว่าตัวเองชักนิสัยเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกที เริ่มเข้าใจที่พวกเธอพยายามมาเกาะแกะ
อยากอยู่ใกล้ๆ เพราะตอนนี้เขาก็กำลังรู้สึกเดียวกันเหมือนพวกเธอ


“จูน ไม่ได้เอารถมาเหรอ” จูปีเตอร์เงยหน้าจากจอโทรศัพท์ถามพี่ชาย เห็นแปปๆว่ารถที่ขับเข้ามาไม่ใช่รถของจูน


“เออ เพื่อนกูมาส่ง”


“คนไหน”


“มึงไม่รู้จักหรอก”


“จริงเร้ออ” น้องลากเสียงยาวตอบกวนพี่ชาย เลยโดนเตะเข้าที่หน้าแข้งไปที


“นัสไปไหน”


“อยู่บนห้อง”


เนปจูนเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ขึ้นไปหาน้องสาว นั่งคุยสารทุกข์สุขดิบกันแปปเดียวก็ขอตัวกลับห้องมาอาบน้ำแต่งตัว


เสียงเคาะประตูห้องทำให้เขาต้องละมือจากไดร์เป่าผมเดินไปเปิด


พลูโตส่งยิ้มให้น้อง เดินเข้ามาในห้อง


“มานานยัง”


“นานละดิ ไมมาช้าอ่ะ”


“เคลียร์งานเพิ่งเสร็จ” เขาบอก นั่งสำรวจน้องชาย


เมื่อกี้ไอ้เตอร์เพิ่งฟ้องว่ามีคนมาส่งเนปจูน สังหรณ์ใจจริงว่าจะเป็นไอ้นั่น


“ใครมาส่ง”


เนปจูนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อได้ยินคำถามจากพี่ชาย


ไอ้เชี่ยเตอร์!


“เพื่อน”


“คนไหนละ”


“ก็...คนที่มาวันนั้นแหละ”


“สนิทกับมันเหรอ ไม่ใช่เพื่อนกลุ่มจูนนี่”


“...เพิ่งสนิทน่ะ”


“อืม แล้วสิ้นปีจะไปหาพ่อกับแม่ด้วยกันมั้ย”


เนปจูนนั่งคิดหนัก เอาไงดีว่ะ...


“บอกก่อนคืนนี้นะ พี่จะจองตั๋วแล้ว เดี๋ยวมันเต็ม”


อ่า... เจอประโยคนี้ยิ่งต้องคิดหนักเข้าไปกันใหญ่


“หึหึ ไม่ต้องไปก็ได้ ซัมเมอร์ค่อยไป แต่ไปนานนะ ชดใช้ที่สิ้นปีไม่ไป” พลูโตเดินไปขยี้หัวคนนั่งขมวดคิ้วคิดหนัก


เขาไม่ว่าอะไรหรอกถ้าน้องจะมีแฟนและอยากอยู่กับแฟนในวันสำคัญ เขาให้เวลาน้องเรียนรู้กับสิ่งที่น้องชอบอยู่แล้ว


“จริงเหรอ” เนปจูนรีบถามเสียงตื่นเต้น ปิดบังรอยยิ้มดีใจไว้ไม่มิด


“ครับ จริงสิ”


“อ่า...รักโตจังเลย” เขาโผลเข้ากอดพี่ชาย ถึงพี่จะชอบดุแต่ก็อ่านออกว่าน้องต้องการอะไรโดยไม่ต้องถาม ดีใจชะมัดมีพี่แบบนี้


“ฝากบอกเพื่อนคนนั้นให้ทำตัวดีๆแล้วกัน พี่ตามดูอยู่ทุกฝีก้าวนะ” พลูโตผละออกแล้วบอก


“ห๊ะ” เนปจูนทำหน้าเหรอหรามองพี่ชาย


“หึหึ พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวค่อยลงไปกินข้าวกัน”


“ครับ” เนปจูบอก มองพี่ปิดประตูเสร็จก็ล้มแผ่ตัวนอนบนเตียง
.
.
.
'เชี่ยติณ ไปส่งจูนมายัง ออกมาจิ๊บเบียร์คล้ายหนาวกันหน่อยดิ๊'


ติณเปิดอ่านไลน์จากเอิร์ธ มันชวนเขาทุกวันๆจนบางวันก็ลากจูนไปด้วย แต่ส่วนมากเขาไม่ค่อยไปหรอก


'เออ ส่งมาแล้ว มึงไปกับใครวะ'


ไอ้เอิร์ธไม่ตอบ แต่ถ่ายรูปส่งมาแทน ไอ้แชมป์ ตั้ม มิตรและมันยิ้มยิงฟันใส่กล้องได้กวนตีนมาก


'ว่าไง ตกลงมาป่าว'


'ตามสบายพวก'


เขาตอบแล้วออกโปรแกรมแชทสุดฮิต เข้าหน้าโทรศัพท์กดเบอร์โทรหาคนที่เพิ่งจากกัน


RRR.....


เนปจูนไม่รับ ..


ติณมองเวลา หกโมงกว่า มันคงลงไปทานข้าว


'โทรกลับด้วย' 


เขาฝากข้อความไว้ในไลน์ เดินไปกินข้าวที่ซื้อมาจากร้านมินิใต้คอนโด


นานแค่ไหนแล้ววะที่ไม่ได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ ปกติออกไปกินข้างนอกตลอด


ไม่รู้ว่าเขาพยายามจนพอใจจูนรึยัง แต่การตอบรับหลายๆอย่างจากมันก็ทำให้เขาใจชื่น
พอให้คิดว่าตัวเองคงเข้าไปแทรกอยู่ในใจมันได้บ้างไม่มากก็น้อย


ทุกๆอย่างที่เขาทำ ไปรับไปส่ง คอยดูแลสารพัดเท่าที่จะดูแลได้
มันเป็นความพยายามที่มาจากใจ ไม่ได้พยายามเพียงเพราะอยากให้มันตอบรับอย่างเดียว


อาการตอบรับจากมันคือผลพลอยได้และเป็นกำไรให้เขาเดินหน้าต่อไป


...แล้วนี่ทุกคนรู้สึกว่าเขาเหมือนพระเอกของเรื่องนี้รึยังวะ?...


หึหึ










ติณนั่งหัวเสียอยู่บนโซฟาเมื่อรู้ว่าเที่ยงนี้จูนยังไม่กลับแถมมันบอกมาอีกว่าไม่ต้องไปรับเพราะพี่ชายจะมาส่งที่คอนโด


เมื่อคืนก็คุยด้วยกันแปปเดียวเพราะมันไปนอนกับพี่ชาย


ปั๊ดโธ่เว้ย ถ้ามองโลกในแง่ดี พี่ชายมันคงไม่กำลังทำอะไรสักอย่างที่เขาคิดไว้อยู่หรอกนะ


หงุดหงิดแต่ทำอะไรไม่ได้แม่ง!


'เย็นนี้ไปกินข้าวกัน' เนปจูนส่งไลน์บอกติณหลังจากมันส่งมาบอกว่าหงุดหงิดที่ไม่ได้มารับ


จะว่าขำก็ขำ สงสารก็สงสาร แต่ในใจก็รู้สึกดี ..


'อืม'


'ไม่หงุดหงิดดิ อีกสองวันที่บ้านกูเขาจะบินไปหาพ่อกับแม่แต่กูไม่ได้ไป เลยต้องอยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกมื้อ หรือมึงอยากให้กูไป'


'ครับ ยอมก็ได้'


'ยอมอะไร ให้กูไป?'


'กวนตีน'


มันส่งแค่นั้น แต่ทำไมเขาคิดว่าเป็นคำด่าน่ารักที่สุดในโลกเลยวะ …
.
.
.
.
.
สองวันผ่านไป

เนปจูนมาส่งพี่ๆน้องๆที่สนามบินโดยมีอีกคนติดสอยห้อยตามมาด้วย
ตอนเจอพี่โตมันยิ้มให้แล้วยกมือไหว้ แต่คนพี่นี่ดิ ทำหน้านิ่งข่ม
ไอ้คนไหว้เลยหน้าเจื่อนกระซิบบอกเขาว่าขอตัวไปรอที่รถแล้วเดินไปเลย


“ไม่สู้คนว่ะ” พลูโตพูด มองตามเพื่อนน้องชาย


“จริงๆแล้วเขาอยากสู้หรอก แต่นี่มันที่สาธารณะไง” จูปีเตอร์บอก แอบสงสารว่าที่พี่เขยขึ้นมานิดๆแล้วเว้ย


“โตอ่ะ” เนปจูนเรียกชื่อพี่งอนๆ หน้างอใส่


“เมื่อกี้ลืมขอถ่ายรูปกับพี่ติณเลย พี่โตนะพี่โต” วีนัสก็เอากับเขาด้วย


นี่ตกลงเขาผิดใช่มั้ยวะ -*-


“เออๆ กูไปละ” พลูโตบอก เนปจูนเลยเดินเข้าไปรวบพี่น้องมากอดกันสี่คนแน่นๆ


“อย่าลืมของฝากนะ เดินทางปลอดภัย” เขาตอบแล้วยิ้มยิงฟัน


พี่ชายคนโตพยักหน้าส่งๆ เปิดผมน้องก้มลงจูบหน้าผากมันไปที


“ดูแลตัวเองดีๆ เข้าใจป่าว”


“ครับ รู้แล้ว” คนพูดน้ำตาซึม มองพี่น้องเดินเข้าไปข้างในทีละคน


ถึงตอนอยู่ไทยจะไม่ได้เจอกันบ่อย แต่ก็พอรู้ว่าอยู่ประเทศเดียวกัน ไปหาแปปเดียวก็เจอ
แต่ตอนนี้มันอยู่คนละประเทศ ต้องใจหายกันเป็นธรรมดา


เนปจูนโบกมือลา ทำหน้าเศร้าเดินลงบัดไดจะไปลานจอดรถแต่เจอติณนั่งอยู่หน้าลิฟต์ก่อน


“ทำไมมานั่งตรงนี้”


“รอมึง” มันบอกแล้วกอดคอเขาพาลงไปอีกชั้น


“เสียใจป่ะ พี่กูทำหน้าไม่ต้อนรับเลย” เขาเงยหน้าถาม


ติณส่ายหัว “ไม่หรอก กูเข้าใจ จะพยายามทำให้ถูกใจพี่มึงที่สุด”


“ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก แค่ทำตัวดีๆก็พอ” เนปจูนบอกเสียงเบา มองตรงไปข้างหน้าแต่หางตาเห็นติณหันมามอง


“ครับ ทำได้อยู่แล้ว”


“ก็ดี”


“คืนนี้ไปนอนห้องมึงได้มั้ย” ติณถาม ปลดล็อครถ เปิดประตูให้จูนเข้าไปนั่ง


“คิดก่อน”


“กูถามหลายครั้งแล้วนะ” ติณนั่งยองๆ คว้ามือเนปจูนมากุม


“...วันหลังได้มั้ย” จูนถามเสียงเบา


“กูไม่ทำอะไรมึงหรอก ถ้าจะทำ ทำไปนานแล้ว มีโอกาสตั้งเยอะ” ติณบอก ซึ่งมันก็จริง


เวลาเขาไปห้องมัน อยู่กันสองคน ยังนั่งเว้นที่กันเลย ทั้งที่มันจะเข้ามาทำอะไรก็ได้


“อือ ก็ได้” เนปจูนพยักหน้าตอบ มองคนนั่งยิ้มกว้าง


ติณไม่ได้แวะเข้าไปเอาของที่ห้องตัวเองสักอย่างแม้กระทั่งกางเกงใน
อาศัยไปเอาที่ห้องจูนหมด ไม่รู้ว่ามันมีมั้ย แต่ตอนนี้ก็สายเกินที่จะกลับเอาไปแล้ว


“ติณ” เสียงจูนเรียกออกมาจากในห้อง เมื่อกี้เห็นบอกจะเข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ ไม่รู้ได้รึยัง


“ครับ” ติณขานรับ เคาะประตูห้องนอนสองสามทีแล้วเปิดเข้าไป แต่ภาพที่เห็นทำให้ต้องชะงักเท้าไว้ ไม่กล้าก้าวเข้าไปข้างใน


ทำไมน่ะเหรอ?...


พวกคุณเคยเห็นคนชอบอะไรมากๆมั้ย? อย่างเช่น...สปองบ๊อบเป็นต้น...


ติณมองสำรวจห้องคนที่ตัวเองกำลังจีบ


ไม่ว่าจะเป็นวอลเปเปอร์ ตู้เสื้อผ้า โคมไฟ เตียงนอน ผ้าปู ผ้าห่ม
ปลอกหมอน ปลอกหมอนข้าง หรือแม้แต่ผ้าม่าน ทั้งหมดในห้องนี้ถูกแต่งด้วยของที่ทำมาจากสปองบ๊อบทุกอย่าง...


ตุ๊กตาสปองบ๊อบหน้าเหี้ยไรไม่รู้เยอะแยะวางเกลื่อนตั้งแต่บนเตียงลามมายันข้างเตียง ตู้โชว์ห้องมันเต็มไปด้วยตุ๊กตาเหลืองๆนี่


เอาจริงๆนะ...ตอนนี้เขาไม่กล้าก้าวเท้าเข้าไปเลย


“อ้าว ติณเข้ามาดิ จะเอามั้ยผ้าเช็ดตัว” ติณย้ายสายตาไปมองเนปจูน


มันนั่งยองๆโยกหน้าออกมาจากตู้เสื้อผ้า โยนผ้าเช็ดตัวลงไปบนเตียง


จะบอกมันยังไงดี ว่ากูไม่กล้าเข้าไป ..


“ติณ” เนปจูนกระแทกเสียงเรียก ปิดตู้เสื้อผ้าเดินมายืนตรหน้า


เอ้อ... “นี่ชุดนอนมึงเหรอ” คนสติหลุดถาม


เขาหาอย่างหนึ่งที่ชอบจากในห้องนี้เจอแล้ว!


ชุดนอนลายสปองบ๊อบที่คนเรียกชื่อเขาใส่อยู่นี่ไง


จูนมันผิวขาว ใส่ชุดนอนตัวเหลืองๆนี่แล้วขึ้นชะมัด แถมยังคาดผมอีกต่างหาก...


เพิ่งเห็น...ที่คาดผมมันก็เป็นลายสปองบ๊อบเว้ยเฮ้ย!


นี่คงเป็นอีกเรื่องที่เขาเพิ่งรู้สินะ


“เออ ทำไม” จูนตอบ ยกมือเกาแก้ม เริ่มเขินเมื่อติณมองมาตาไม่กระพริบ


..…


“ติณ...ไอ้ติณ...” จูนยกมือตบหน้าเรียกสติ แต่คงฟาดมือแรงไป ติณร้องโอ๊ยรีบยกมือกุมแก้ม


“เป็นอะไรมึงเนี่ย เรียกไม่ตอบ”


“หะ เปล่า ไปเอาผ้าเช็ดตัวมาดิ เดี๋ยวกูอาบน้ำห้องน้ำข้างนอกนี่ก็ได้”


เนปจูนเดินไปเอาผ้าเช็ดตัว เสื้อ บ๊อกเซอร์ กับกางเกงในมาส่งให้


“เกงในตัวใหม่นะ เสื้อนี่ของไอ้พุทธ ตัวเท่ากันใส่ได้อยู่มั้ง ส่วนบ๊อกเซอร์ของไอ้มิตร ซักหมดแล้ว”


“ครับ” ติณรับมา รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าอย่างหนัก


“เอายามั้ย ทำไมกูรู้สึกเหมือนมึงสติหลุดๆ” เนปจูนถามอย่างสงสัย ไม่ได้แปลกใจอะไร


“ไม่ๆ กูโอเค”


...ซะเมื่อไหร่ละ...


ติณตอบแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำ


ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ แต่ชอบมากเลยต่างหาก
ชอบ...ที่ในมุมหนึ่งมันยังทำตัวเป็นเด็กและเขาก็ดีใจที่ได้เห็น แต่ที่ไม่ชอบคือไอ้เหลืองๆนั่นแหละ -*- 


—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



เตียงนอนเนปจูน 
.
.
.

ปล.ขอบคุณรูปจากอากู๋

หามาให้ดูแค่นี้ ที่เหลือเชิญจิ้นกันตามสบาย 

[mur@s@ki]

ติณทำใจให้ชินซะนะ ไม่อยากนอนในห้องนี้เหรอ

 

[fc_fic]

หนูจูน    น่ารัก   

[misskimji]

หนูจูนแบ๊วนะ 5555

ติณถึงกับอึ้งเลย 

 

[IsDeer]

  คืนนี้จะเกิดอะไรขึ้น

จูนนะจูน พี่ไม่อยู่พาผู้ชายมาค้างเฉยเลย

[ormn]

  รอตอนต่อไปปปปปปปปปป

[mild-dy]

เนปจูนน่ารักชะมัด

[OoniceoO]

น่ารักจุงจุบๆ สปอนบอบ5555