หัวข้อ: —(••÷[พ่อสื่อ]÷••)— ตอนที่45-..รักนะ.. END P.15 140215 [รบกวนย้ายไปห้องจบเลยคะ]

[AMINOKOONG]

ถึงจูนมันจะเคยทำตัวง่ายๆกับติณแต่ก็นเกย์ที่ดีอย่างคือ
นางไม่ใช่พวกหลงตัวเอง ไม่มโนไปไกล ไม่ได้เห็นผู้ชายแล้วหิว
และที่ชอบคือไม่ได้บูชาความรักเพ้อฝัน คือมีก็ได้ไม่มีก็ไม่ตาย

[mild-dy]

คือจูนมันน่ารักนะ อิอิ

อยากให้จูนจีบตัวเองซะที 55555

มาต่อบ่อยๆนะคะ

[minime]

ตอนที่23-บทสรุปเด็กนักเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดัง




เนปจูนนั่งฟังใต้ฝุ่นเล่าถึงไอ้เปญด้วยความเศร้า
น้องรหัสเล่าไปก็แอบยกมือเช็ดน้ำตาไป เขาไม่รู้จะทำไงเลยได้แต่ลุกไปนั่งข้างๆโอบไหล่มันแล้วเขย่าเบาๆ


“มึงโอเคนะ”


“อือ”


ใต้ฝุ่นตอบ กำลังจะเล่าต่อ
แต่เสียงเคาะประตูห้องทำให้มันต้องเช็ดหน้าเช็ดตา
หยิบทิชชูไปสูดน้ำมูกแล้วเดินไปเปิดประตู


...ถ้าเวลานี้ มีคนมาถามว่าอยากขออะไร
จะตอบอย่างไวเลยว่าอยากให้ไอ้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้นหายไปจากตรงนี้มากที่สุด


ไอ้เปญมันโผล่มายืนถือดอกไม้ช่อโตแล้วยิ้มเจื่อนให้เจ้าของห้อง
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ฝุ่นมันทำหน้ายังไงเพราะมันยืนหันหลังให้
แต่อยากไปดึงมันเข้ามาแล้วปิดประตูห้องใส่หน้าไอ้เปญมาก


“มาทำไม” ฝุ่นถามเสียงนิ่ง


“...หายโกรธเปญรึยังครับ” ไอ้เปญถามเสียงเบา สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด


แต่มันจะช่วยอะไรได้ว่ะ ในเมื่อมึงทำตัวเอง เฮ้อ! 


“กูไม่ได้โกรธมึง ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีกแล้ว”


ฝุ่นบอกเสียงแข็งแล้วปิดประตู
แต่การกระทำต่อจากนั้นแทบทำให้คนมองอย่างเนปจูนเกือบร้องไห้ตาม


ใต้ฝุ่นนั่งทรุดตัวก้มหน้าซุกเข่าร้องไห้สะอื้นเสียงดังอยู่หน้าประตู
เป็นเหตุการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่คนอย่างเขาเพิ่งเคยเจอจริงๆ


“ฝุ่น...” เขาเดินเข้าไปหา เรียกมันเบาๆ ฝุ่นเงยหนามายิ้มให้ หน้านองไปด้วยน้ำตา


“อึก... พี่กลับไปก่อนนะ ฝุ่นอยากอยู่คนเดียว”  ฝุ่นบอก สายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด


“โอเคใช่มั้ย กูอยู่เป็นเพื่อนมึงได้นะ”


“ไม่เป็นไร ฝุ่นอยู่ได้”


“เอางั้นก็ได้ แต่มีอะไรโทรเรียกกูนะ”


ฝุ่นพยักหน้ารับ หลีกทางเปิดประตูให้


“อย่าลืมนะ มีอะไรให้โทรมา กูเป็นห่วงนะ เข้าใจป่าว” เนปจูนเข้าไปกอดน้องรหัสแน่นๆแล้วย้ำอีกทีก่อนปล่อย


“อือ”


ใจก็ห่วงมัน แต่เขาเข้าใจ เวลานี้มันคงอยากร้องไห้ดังๆแบบไม่ต้องมานั่งอายใคร


เขาว่าเขาหาบทสรุปของเคสนี้ได้แล้วล่ะ ..


เนปจูนจัดการไลน์ไปนัดเจอคนที่เพิ่งเจอหน้าห้องเมื่อกี้
ตอนฝุ่นเปิดประตูมันคงไม่เห็นเขาเพราะสายตาไอ้เปญคอยมองแต่ฝุ่นตลอด


'ว่างมั้ยครับ อยากนัดเจอคุยเรื่องใต้ฝุ่น'


'ครับพี่'


ฝ่ายนั้นตอบกลับมาไม่มีความตื่นเต้นอะไรในคำตอบเลย แหงละ มันก็เพิ่งรู้คำตอบเมื่อกี้ไง


'เจอกันร้านxx ห้างxx สะดวกมั้ยครับ'


'ได้ครับ'


จูนวางโทรศัพท์เมื่อได้คำตอบจากอีกฝ่าย


พอวันนี้ปิดเคสนี้ได้ กะว่าจะไปขอรับงานใหม่จากเจ้านายเลย
จะได้รีบทำให้เสร็จเร็วๆ เพราะนี่ใกล้หมดปีแล้ว อยากสะสางงานที่มันยังค้างให้จบๆสักที





…
..
.

ติณณภพเขวี้ยงโทรศัพท์ลงบนที่นอนหลังจากไลน์ไปหาอีกคนแต่ฝ่ายนั้นไม่แม้จะเปิดอ่าน


“กินข้าวยังไม่เสร็จอีกเหรอวะ” เขาบ่นแล้วเดินไปหาเสื้อใส่ เตรียมออกไปหาอะไรลงท้องข้างนอกบ้าง


มันแปลกมากที่เขาต้องมาหัวเสียเพราะจูนไม่ว่างไปกินข้าวด้วย หรือไม่ว่างคุยด้วย


เวลาคนอื่นรู้ตัวว่ากำลังรู้สึกดีๆกับใครสักคน คนเหล่านั้นจะเป็นแบบเขารึเปล่าว่ะ


อยากไปหา อยากคุย อยากอยู่ด้วย อยากเห็นหน้ามันมากกว่าเมื่อก่อน


อยากทุกอย่าง ..
.
.
.
.
.
ดวงตาที่บวมเป่งของคนตรงหน้าไม่สามารถทำให้เนปจูนหยุดพูดประโยคนี้ออกมาได้


เขารู้ว่ามันแทงใจ แต่ถึงยังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง คุณแชมเปญต้องยอมรับความจริงแล้วละ


“คุณต้องทำใจนะครับ”


.....


“ขอโทษนะครับที่ทำงานให้ไม่สำเร็จ แต่คุณก็น่าจะรู้ นอกกายมันเจ็บกว่านอกใจเยอะ”


“ครับ ผมรู้” แชมปเปญรับคำเสียงเบา
มองแก้วน้ำตรงหน้าอย่างเลื่อนลอยแล้วถามต่อ “มันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้เลยเหรอพี่...”


“คำตอบคือไม่มีทางครับ” เนปจูนตอบเสียงหนักแน่น


.....


“ผมถือว่าผมทำงานนี้ให้คุณจบลงแล้วนะครับ”


“ครับ” อีกคนตอบรับโดยไม่เอะใจอะไร


“ส่วนต่อจากนี้” เนปจูนลุกขึ้นยืน เดินไปใกล้แชมเปญ
เอียงคอเล็งหามุมบนใบหน้าเหมาะๆแล้วฟาดหมัดลงไปที่นึงจนคนในร้านสะดุ้งหันมามอง


“ทำโทษที่มึงทำน้องกูเสียใจ” คนฟาดปากบอกเสียงนิ่ง


“เออ...มีปัญหาอะไรกันรึเปล่าครับ” เด็กเสิร์ฟแถวนั้นรีบเดินเข้าถามเมื่อรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยของลูกค้าในร้าน


“เปล่าครับ เราแค่หยอกกันเล่น...จริงมั้ยมึง” เนปจูนตอบแล้วหันไปถามเปญยิ้มๆแต่สายตาวาวโรจน์


“จะ...จริงครับ” คนที่ยังงง จับต้นชนปลายไม่ถูก ยกมือเช็ดมุมปาก หันไปตอบเด็กเสิร์ฟ


“แน่ใจนะครับ”


“ครับ”


“ปล่อยฝุ่นไปเถอะ ใจมันไม่ไหว” เนปจูนนั่งลงแล้วพูดเมื่อเด็กเสิร์ฟเดินจากไป แต่ยังคอยจับตามองอยู่ห่างๆ


“เดี๋ยวๆ.. นี่พี่...เป็นพี่ฝุ่นเหรอ” แชมเปญถามอึ้งๆ


“เออ กูเป็นพี่รหัสมันเอง”


เขาพยักหน้าเข้าใจแล้วบ่น “ซิ๊ด.. ตัวเล็กแต่หมัดหนักชิบ”


“กูไม่ให้มึงแดกตีนก็บุญเท่าไหร่แล้ว”


“พี่... แต่ผมรักฝุ่นนะ ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้”


“แล้วใครตั้งใจ” เนปจูนยังถามเสียงนิ่ง


“คือ...” เขาพูดไม่ออก


“พวกเพื่อนๆมึงตั้งใจงั้นสิ”


เปญเงียบ จะบอกว่าพวกเพื่อนตั้งใจก็ไม่ถูกซะทีเดียว
ถ้าวันนั้นเขาไม่หูเบากับแรงยุ วันนี้คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ เขาผิดเอง...


“ผม...ขอโทษครับ”


“คนที่มึงควรจะขอโทษไม่ใช่กู”


“ผมบอกฝุ่นไปแล้ว”


“งั้นก็ต้องยอมรับความจริง ว่ามึงกับฝุ่นจบกันแล้ว”


แชมเปญก้มหน้าน้ำตาคลอเมื่อได้ยินประโยคนั้น
เขาตามจีบฝุ่นมาตั้งเกือบปี แต่แม่งก็ต้องมาพังลงเพราะตัวเอง


...มัน...จะไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย...


“ถือซะว่าเป็นบทเรียนแล้วกันเปญ คบเพื่อนก็ดูให้ดีๆ เพื่อนที่ยุๆเนี่ยก็ห่างๆออกมาซะ”


“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะ” แชมเปญปาดน้ำตาแล้วไหว้ลาคนตรงหน้า


เนปจูนได้แต่ส่ายหัว มองมันตามหลัง
บางทีเปญมันคงคึกคะนองอยากเอาชนะเพื่อน
แต่ตอนมันทำ มันจะรู้มัยว่ากำลังทำร้ายใครอีกคนที่ไม่รู้เรื่อง...


“เฮ้อ เสร็จแล้วงาน เหลืออีกงาน” เขาบ่น เรียกเด็กมาคิดเงินค่าอาหารแล้วเตรียมตัวไปเจอเจ้านาย


ทำงานแบบนี้มันก็ให้ความรู้สึกสนุกดี แต่ละเคสไม่เหมือนกันสักเคส แต่เคสที่หนักสุดคงเป็นของไอ้เปญนี่แหละ


...โชคดีแล้วกันน้อง...





“อ่ะแฮ่ม” ลูกแก้วเงยหน้ามองเจ้าของเสียง เจอไอ้จูนยืนท้าวประตูมองมา เขาเลยอันเชิญมันมานั่งแล้วถามถึงงาน


“ไงมึง งานเด็กม.ปลายยากมั้ย”


“โคตรของโคตรยาก แต่ปิดได้แล้วนะ”


“เฮ้ย ทำไมเร็วจังว่ะ”


“ก็...บ๊ายบายอ่ะพี่”


“อะไรมึงบ๊ายบาย”


“ไม่สำเร็จครับ”


“อ้อ กูก็พอจะเดาทางออก”


“อ้าว พี่เดาทางออกแล้วรับมาให้ผมทำทำไมละ”


“อยากให้มึงลองฝึกดู จะได้มีประสบการณ์จากเคสแบบนี้ไง”


“ครับ ขอบคุณครับ ตอนนี้ได้แล้วครับ” เนปจูนกัดฟันตอบเจ้านายที่ยิ้มหน้าระรื่น ไม่ได้รู้สึกยินร้ายเลยสักนิดที่งานไม่สำเร็จ


“เข้าเรื่องดีกว่า” ลูกแก้วเดินไปเปิดเซฟหยิบซองเอกสารที่ข้างในมีประวัติลูกค้าและลูกน้องออกมาส่งให้เนปจูน


เอ้อ...งงมั้ย? เขาก็งง -*-


“งานสุดท้ายของปีนี้ กูสัญญา สุดท้ายจริงๆ”


เนปจูนมองเจ้านายงงๆ ทำไมต้องพูดเสียงจริงจังด้วย


“เปิดดูก่อนสิ”


เขาทำตาม แกะซองสีน้ำตาล หยิบใบประวัติลูกค้าออกมาดู


ชื่อของคนในนั้นทำให้ใจเขาแทบหล่นวูบ


...ติณณภพ ปัญญ์ชยธร...


อะ...อีกแล้วเหรอ?


คะ...คืออะไรว่ะ?


เนปจูนขมวดคิ้ว รีบหยิบอีกใบออกมา


...รฐนนท์ วริทธิ์นันท์...


ชะ...ชื่อเขา?


เฮ้ย!!! นี่มันคืออะไร??


เขาเงยหน้ามองเจ้านาย สายตาเต็มไปด้วมคำถาม


“ทำได้มั้ย” ลูกแก้วถาม ไม่ได้อธิบายอะไร


“ดะ...เดี๋ยวพี่...นี่มันคืออะไรครับ” เขาถามเสียงสั่น


“จีบตัวเองได้มั้ยเนปจูน”



—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—


ขึ้นหน้าหกแล้ว เย้ วันนี้เลยมาลงฉลองงงงง (จริงๆเค้าก็ลงทุกวันนะคร้าาา) 
เคสแชมเปญคงทำให้ใครหลายๆคนพอใจเนอะ
.
.
.
สำหรับไอ้เปญ 
สำหรับคนซุ่มอ่าน+คนเม้น
ปล.เรามีร่างอวตารคอยแจก+1คะแนนให้อยู่นะคะ ฮาาาา 

[PoPuAr]

 

แอบสงสารคู่เปญกับฝุ่นนะ ที่จบไม่แฮปปี้

เอาละ ทีนี้ก็งานหนักของจูนแล้ว จะทำไงดีละ จีบตัวเอง ฟังแล้วตลกชะมัด

หวังว่าคงไม่ให้ตัวเองจีบตัวเองง่ายๆหรอกนะ 5555555

[bulldog17]

ใช้วิธีไหนจีบตัวเองดีน๊อ???

5555566656

[double9JH]

จีบตัวเอง ทำไงน้อ เนปจูนนนน~~

[IsDeer]

ตอนที่ 22 หายไปไหน 
พิมพ์ผิดรึว่าเป็นตอนที่ฝุ่นเล่าความหลัง

สงสารเปญเหมือนกันแต่ช่วยไม่ได้จริงมันทำตัวเองเต็มๆ
ของยังงี้คิดได้ไงมาจ้างบริษัท ถ้าไม่ได้ง้อและขอโทษด้วยตัวเองจะมีประโยชน์อะไร

"แลดูงานนี้จูนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ" ===> ไอ้นี่โกงลูกค้า 
จูนแกแทบไม่ได้ทำอะไรจริงๆ แค่ไปฟังฝุ่นมันบ่นเนี่ยนะ คือถ้าแกไม่ชอบไอ้เปญก็ปฏิเสธงานสิ
ทำงี้แม่งหักโอกาสชัดๆ แถมฝุ่นมันก็ต้องรู้สึกแย่ที่ต้องมาคุ้ยเรื่องราวให้จูนฟังอีก สะกิดแผลอ่ะ

ถ้าเปญรักฝุ่นจริง คงมีสักวันที่จะมาเริ่มกันใหม่ได้ ถ้าคบไม่ได้ก็ถือว่ารักไม่มากพอก็แค่นั้น

เอ่อ ภารกิจจีบตัวเองนี่บอกกันโต้งๆเลยเหรอ จ้างคนที่ชอบให้จีบคนที่ชอบเนี่ยนะ
แถมเจ้าตัวรู้ตัวอีก ถ้าเคสปกติคงจีบไม่ติดหรอกเพราะไม่ใจพอ
แต่พอดีจูนไม่ปกติ? แถมชอบติณด้วยแอบอ่อยนิด ก็คงติดละมั้ง

[minime]

ตอนที่ 22 หายไปไหน 
พิมพ์ผิดรึว่าเป็นตอนที่ฝุ่นเล่าความหลัง

สงสารเปญเหมือนกันแต่ช่วยไม่ได้จริงมันทำตัวเองเต็มๆ
ของยังงี้คิดได้ไงมาจ้างบริษัท ถ้าไม่ได้ง้อและขอโทษด้วยตัวเองจะมีประโยชน์อะไร

"แลดูงานนี้จูนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ" ===> ไอ้นี่โกงลูกค้า 
จูนแกแทบไม่ได้ทำอะไรจริงๆ แค่ไปฟังฝุ่นมันบ่นเนี่ยนะ คือถ้าแกไม่ชอบไอ้เปญก็ปฏิเสธงานสิ
ทำงี้แม่งหักโอกาสชัดๆ แถมฝุ่นมันก็ต้องรู้สึกแย่ที่ต้องมาคุ้ยเรื่องราวให้จูนฟังอีก สะกิดแผลอ่ะ

ถ้าเปญรักฝุ่นจริง คงมีสักวันที่จะมาเริ่มกันใหม่ได้ ถ้าคบไม่ได้ก็ถือว่ารักไม่มากพอก็แค่นั้น

เอ่อ ภารกิจจีบตัวเองนี่บอกกันโต้งๆเลยเหรอ จ้างคนที่ชอบให้จีบคนที่ชอบเนี่ยนะ
แถมเจ้าตัวรู้ตัวอีก ถ้าเคสปกติคงจีบไม่ติดหรอกเพราะไม่ใจพอ
แต่พอดีจูนไม่ปกติ? แถมชอบติณด้วยแอบอ่อยนิด ก็คงติดละมั้ง

กราบขอบพระคุณที่บอกตอนที่22 คือเค้าเขียนผิดเองแหละตัวเอง 
ส่วนข้อสงสัยที่ตัวเองถาม เค้าอธิบายตอนหน้านะ เค้ากลัวกระทู้เค้าโดนอุ้ม...

[RELAXED]

  อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆ

[Nus@nT@R@]

อยากรู้เรื่องฝุ่น 5555
รับงานใหม่มมาจะทำได้ป่าวน้อจูน อิอิ

[Aommie]

จะจีบตัวเองยังงัยวะเนี่ย

บักติณก้อจะมีแฟนท้ังทีจ้างคนอื่นไปจีบเนี่ยนะ.....อย่างกับโทรสั่งพิซซ่าเลยว่ะ

[mild-dy]

เนปจูนจีบตัวเองให้ติดนะ
555555

[seaz]

เคสสุดท้ายนี่ยากจัง แต่ทำให้สำเร็จนะน้องเนปจูน อิอิ
ส่วนติณณ์ก็ขอให้สมหวัง แล้วเลิกทำตัวแบบเดิมได้แล้วนะ

[superkaitun]

 มารอดูหนูจูนจีบตัวเอง จะจีบยังไงแว๊ 

[MaRiTt_TCL]

รอดูเนปจูนจีบตัวเอง ><

[OoniceoO]

จีบตัวอีกกรีดๆๆ ชอบอะ อะไรเนี้ยเขิลเลย แต่เจ็บนะแฟนเราไปมีอะไรกับคนอื่น

[minime]

ตอนที่23-จีบตัวเอง...เหรอ?



ทำไมเขารู้สึกเหมือนเจ้านายโยนก้อนหินลูกใหญ่มาใส่หลังยังไงก็ไม่รู้
จะยกออกก็ไม่ได้ ต้องแบกมันไว้ตั้งอาทิตย์นึง และที่แน่ๆ เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ!


ตอนแรกจะรอไปจัดการไอ้คนต้นเหตุพรุ่งนี้ แต่เขาทนไม่ไหวแล้วเว้ย เจอกันแบบจังๆสองคนจะได้ฉะมันได้ง่ายๆ


“ไอ้ติณอยู่ไหน”


(อะไร เป็นอะไร เสียงเขียวไปนะ) ยังจะมาเล่นนะ เดี๋ยวมึงเจอๆ


“อยู่ไหน” เขาถามเสียงเข้ม


(ห้องครับ) มันรีบตอบ


“ดี”


เขาวางสายแล้วรีบบึ่งรถไปหามันทันที ไอ้บ้าเอ๊ย
ถึงจะชอบมันมากแค่ไหน แต่ก็ใช่ว่ามันจะมาเล่นอะไรๆกับชีวิตเขาแบบนี้ได้นะเว้ย
จุดยืนเขาอยู่ที่ความพอใจของตัวเอง ไม่ใช่หัวใจที่ชอบมัน เหอะ





ไอ้ติณเปิดประตูมาด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง แต่เขาไม่สนใจ
เดินเข้าห้องทั้งที่มันไม่ได้เชิญ ถอดรองเท้าเสร็จก็หันมาเผชิญหน้ามันที่หลังประตูนั่นแหละ


“ไอ้เนี้ย คืออะไร” เขาพูดแล้วเขวี้ยงซองที่เพิ่งได้มาใส่อกมัน ไม่สนแล้วว่ากฏของบริษัทคือห้ามให้ลูกค้าเห็นข้อมูลที่มีอยู่


“อะไร” มันถามหน้าตาเฉย ก้มลงหยิบซองมาเปิดดูแล้วยิ้ม


“ไอ้เหี้ย มึงไม่ต้องมายิ้มเลยนะ” เขาผลักมันให้พ้นทาง เดินไปนั่งโซฟา


“ก็อะไร กูผิดตรงไหน” มันถาม เดิมถือซองมานั่งข้างๆ


นาทีนี้เขาละอยากต่อยหน้ามันจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามันหล่อละก็นะ ถ้าจะทำจริงเขาคงทำแค่..


“โอ๊ยจูน กูเจ็บ”


ติณณภพพยายามผลักหัวเนปจูนที่กำลังกัดกล้ามแขนตัวเองออก
มันกัดแบบจมเขี้ยวจนเขาต้องเกร็งแขน ไม่งั้นเจ็บแน่


“อื้ออออ” เนปจูนครางขู่ เอามือปัดมือไอ้ติณที่ดันหัวเขา 


“จูนปล่อย มึงจะแดกกล้ามกูจริงจังเกินไปแล้วนะ”


ติณพยายามดึงไหล่เนปจูนอีกครั้งจนปากมันหลุด
เขารีบถอยออกมานั่งห่างๆ ยกมือลูบตรงที่เพิ่งโดนกัด


“ถ้านี่คือสิ่งที่มึงจะพิสูจน์ตัวเองให้กูดูละก็...ล้มเลิกแผนการให้หัวมึงซะ กูไม่ทำ”


จูนพูดเสียงจริงจัง มองหน้ามัน แต่มันนั่งเงียบ ไม่พูดอะไร


“กูไม่รู้ ว่ามึงไปตกลงกับเจ้านายกูยังไง แต่ถ้ามึงอยากให้กูทำจริงๆก็ได้ กูจะทำ
แต่จะสำเร็จมั้ย ก็อีกเรื่องนึงนะ แล้วต่อไปนี้ มึงต้องห้ามเจอกู
เพราะกูจะอยู่ในฐานะคนที่มึงจ้างพ่อสื่อ ไม่ได้อยู่ในฐานะพ่อสื่อ มึงจะเอามั้ยละ”


ติณนั่งฟังเนปจูนพูดอึ้งๆ ที่ทำไปเขาไม่ได้ต้องการให้มันคิดซับซ้อนขนาดนี้เลยสักนิด


“มึงคิดเยอะไปมั้ยจูน กูไม่ได้ต้องการแบบนั้นนะ” ติณลุกไปหา แต่จูนลุกถอยหนี


“มึงสิคิดน้อย ไม่ต้องเข้ามาใกล้!” จูนแหวใส่


“มันไม่ใช่แล้วจูน...”


“ไม่ใช่อะไร หะ! คนบ้าที่ไหนเขาจีบตัวเองกันว่ะ”


“ก็คนบ้าตรงหน้ากูไง” มันพูดแล้วยิ้ม ยังจะมาเล่นอีก!


“...ทำไม...กูรู้สึก...ว่ามึงไม่จริงจังกับความรู้สึกที่มึงบอกเลยว่ะ...”


เขาผิดหวังในตัวมันจริงๆแล้วนะตอนนี้ ..


มันไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเลย มันอยากทำแบบไหนมันก็ทำ แล้วมันก็คิดว่าคนอื่นต้องทำตามงั้นเหรอ


“จูน กูขอ...” เนปจูนยกมือห้ามให้ติณหยุดพูด เดินก้าวถอยหลัง


“กูไม่ได้อยากทำหรอกนะ แต่กูแยกแยะออกว่าอันไหนงาน อันไหนเรื่องส่วนตัว”


…..


“กูจะทำมันในฐานะงานก็แล้วกัน” เนปจูนพูดแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องพร้อมกับใจที่ผิดหวัง


คิดได้แค่นี้เหรอ มันคิดได้แค่นี้งั้นเหรอ?


ตอนมันจีบอิงฟ้า มันจ้างพ่อสื่อ ก็โอเค เขาไม่สนเพราะเป็นเรื่องของคนสองคน
แต่คราวนี้เขาดันเป็นหนึ่งในนั้น และไม่ชอบเลยที่มันทำแบบนี้


ติณณภพทรุดตัวนั่งด้วยความสับสน คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นอย่างคนหาทางอกก


เขาผิดอีกแล้ว... ผิดอีกแล้วว่ะ


เขาคงคิดน้อยไปจริงๆอย่างที่เนปจูนว่านั่นแหละ เพราะตอนจีบผู้หญิงไม่เคยเจอแบบนี้
ครั้งแรกใช้บริการแล้วได้ผล ครั้งนี้เขาเลยไม่ได้คิดว่ามันจะออกมาในรูปแบบนี้ เขาคงลืมไป...จูนไม่ใช่ผู้หญิง
ตอนนี้รู้แล้ว ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำให้อีกฝ่ายพอใจในการเข้าหา


“แม่งเอ๊ยยยยยย” ติณสบถ เดินไปหยิบเอกสารที่เนปจูนเอามาปาทิ้งไว้แล้วเปิดอ่านประวัติคนที่จ้างให้สื่อ


บริษัทนี้มันก็เก่งเนอะ สามารถเจาะลึกข้อมูลลูกค้าได้ภายในเวลาไม่กี่วัน





เนปจูนกลับห้องมานอนแผ่อยู่บนเตียงตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว คิดไม่ตกว่าจะทำงานที่ได้มายังไง


ถามว่ายากไม่ เอาจริงๆก็ไม่นะ อย่างแรกเลยตามหลักของงานคือเขากับมันต้องห้ามเจอกัน


เฮ้อ ทำไมรู้สึกหนักใจอย่างนี้ว่ะ


เขาควรจะดีใจไม่ใช่รึไงที่ไอ้ติณมาจ้างบริษัทเขาให้จีบเขา -*-


แต่เชื่อเถอะว่าเขาจะดีใจกว่านี้แน่ถ้ามันพิสูจน์ให้เห็นด้วยตัวเอง ไม่ใช่ยืมมือคนอื่นอย่างงี้..


ความรู้สึกดีๆของมัน...ก็เข้าใจยากดีนะ ..
.
.
.
.
.

“เชี่ยเอิร์ทมึงหยุดส่งคุ้กกี้รันห่าไรนั่นมาให้กูได้มั้ย ส่งอีกกูบล็อคนะบอกก่อน” แชมป์พูดแล้วเอื้อมมือไปตบหัว


“สาดดด นิดๆหน่อยๆ โอ๊ย จะตายแล้วเหี้ย”


“กูได้เยอะแล้วนะเว้ย”


“มึงโกง”


เสียงของตั้ม มิตร และเอิร์ธยังคงทะเลาะกันเรื่องเกมส์ไปมาจนพุทธกับแชมป์รำคาญ


วันนี้พวกเขาสองกลุ่มมีเรียนพร้อมกันแต่เลิกคนละเวลา ก่อนเข้าเรียนเลยมานั่งคุยกันตามประสาผู้ชาย


“อ่ะ พุทธๆ มึงดูน้องคนนั้น น้องรหัสเพื่อนกูเอง แจ่มป่ะ” แชมป์พูดขึ้น ดูดนมในกล่องดังจ๊วบจนพุทธขำ


“จีบดิ”


“ไม่เอาว่ะ กลัวไม่ติด”


“หึหึ ทุกคนมีสิทธิ์รัก แต่สิทธิ์ในความเป็นสามีนั่นน้อยนักเพื่อนชาย” พุทธพูดแล้วหัวเราะ


“ฮ่าๆ เชี่ย แล้วมึงกับพี่ทรายยังคบกันอยู่ป่ะ”


“เออ ทำไมว่ะ”


“โห้สาด กูไม่เชื่อ อย่ามาโม้”


“หึหึ”


“เดี๋ยวมึงก็ออกลาย” แชมป์พูดบอก นั่งมองไอ้นนท์เกาะแขนไอ้กานต์เดินเข้ามาหา


“ไงมึง เดินหน้าบานมาเชียว” แชมป์ทักนนท์ ไอ้ตัวเล็กมันกระแทกก้นนั่ง วางกระเป๋าลงบนโต๊ะอย่างใส่อารมณ์


“ดีๆนนท์ มึงมีเหตุผลหน่อย”


“ใช่ดิ กูเป็นคนไม่มีเหตุผลนิ” นนท์บอกหน้างอแล้วกอดแขนแฟนตัวเอง ถึงจะงอนแต่ก็รักมันนะ


“ทะเลาะกันตลอด ลูกดกแล้วสิพวกมึง” ตั้มบอกทั้งที่ยังก้มหน้าเล่นเกมส์ เขาละเซ็งคู่ผัวตัวเมียนี่จริงๆ


“อย่างอน เข้าใจป่าว” กานต์บอก โยกหัวมันแล้วเปิดผมจุ๊บเหม่งไปทีจนสาวๆแถวนั้นอิจฉา


“มึงๆ กูอยากมะยมดองอีกแล้วว่ะ” แชมป์หันไปบอกพุทธ


ไอ้พุทธหัวเราะแล้วบอกให้มันกินนมไปพลางๆก่อน เดี๋ยวเจอรถเข็นขายผลไม้ดองแล้วจะซื้อให้


“ย๊ากกกกก จะเข้าเรียนแล้ววววว” เอิร์ธโวยวายหน้ามุ่ยเพราะต้องหยุดเล่นเกมส์


“ไอ้จูนกับติณยังไม่มาอีกเหรอ” มิตรเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน


ตั้งแต่เมื่อวานตอนเที่ยงก็ไม่ได้คุยกับมันอีกเลย ความเคลื่อนไหวทางเฟส ไอจี ไลน์อะไรก็ไม่มีสักอย่าง


“นั่นดิ เดี๋ยวกูโทรหาไอ้จูนแปป” นนท์บอกแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาคุยสองสามคำ


ไอ้จูนมันบอกว่าขึ้นมารอเรียนนานแล้วทางหลังตึก นนท์เลยบอกเพื่อนๆแล้วหันไปคว้ามือไอ้กานต์มาจุ๊บ


“ไปเรียนแล้วนะ”


“ครับ ตั้งใจเรียนนะ”


ตั้มหมั่นไส้ไอ้คู่นี้เลยรีบลากคอไอ้นนท์ขึ้นเรียน เดี๋ยวทะเลาะกัน เดี๋ยวดีกัน กูรำคาญญญ -_-'
.
.
.

'มึงหลบหน้ากูจริงๆด้วย..'


เนปจูนหยิบมือถืออกมามองหน้าจอ ไลน์ไอ้ติณเพิ่งส่งมาเมื่อสองนาทีที่แล้ว


ไม่รู้ว่ามันไปเห็นเขาแอบขับรถมาเรียนแล้วเข้าทางหลังตึกตอนไหน แต่มันก็เข้าใจถูกแล้ว


ในเมื่อมึงอยากได้แบบนี้กูก็จัดให้ไงติณณภพ จะมาเรียกร้องอะไรอีกละ... 



—(••÷[โปรดติดตามตอนต่อไป]÷••)—



เค้าขอโทษค่า ถ้าตอนนี้มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิด...
...เหนื่อยกันมั้ย พวกมันไม่หวานกันสักที เฮ้อออ เค้าแต่งไปก็เหนื่อยไปเหมือนกัน 

"แลดูงานนี้จูนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ" ===> ไอ้นี่โกงลูกค้า 
จูนแกแทบไม่ได้ทำอะไรจริงๆ แค่ไปฟังฝุ่นมันบ่นเนี่ยนะ คือถ้าแกไม่ชอบไอ้เปญก็ปฏิเสธงานสิ
ทำงี้แม่งหักโอกาสชัดๆ แถมฝุ่นมันก็ต้องรู้สึกแย่ที่ต้องมาคุ้ยเรื่องราวให้จูนฟังอีก สะกิดแผลอ่ะ
จริงๆแล้วจูนมันก็จะไปช่วยพูดให้คะ แต่พอมาเห็นฝุ่นเล่าไปด้วยความเจ็บปวด
มันเลยเลือกจะเงียบไว้ เปลี่ยนใจไม่ช่วยแล้ว ให้เป็นไปตามกรรมของไอ้เปญเถอะ
ส่วนเรื่องสะกิดแผล ไม่ถือว่าสะกิดมากคะ เพราะแผลยังสด ฝุ่นยังนึกถึงเรื่องนี้ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว
ฝุ่นมันเหงา ตอนดึกๆมันจะคุยกับเปญ แต่พอไม่ได้ติดต่อกัน เลยต้องหาอะไรทำให้จิตไม่ฟุ้งซ่าน


เอ่อ ภารกิจจีบตัวเองนี่บอกกันโต้งๆเลยเหรอ จ้างคนที่ชอบให้จีบคนที่ชอบเนี่ยนะ
แถมเจ้าตัวรู้ตัวอีก ถ้าเคสปกติคงจีบไม่ติดหรอกเพราะไม่ใจพอ
แต่พอดีจูนไม่ปกติ? แถมชอบติณด้วยแอบอ่อยนิด ก็คงติดละมั้ง
อ่านตอนนี้แล้วคงได้คำตอบนะคะ บางครั้งจูนมันก็ไม่ได้ง่ายเสมอไป...
*ขอบคุณในความสงสัยค่า เค้าพร้อมตอบตัวเองเสมอๆ

ขอบคุณทุกคอนเม้นท์ค่า บวก1คะแนน รัวๆ 

[mild-dy]

คืออะไร!!!!!
ต่างคนต่างไม่เข้าใจกัน.
ติณคิดน้อยไป จูนก็คิดเยอะไป
มันดูอึดอัดและน่าเบื่อ
เค้าอยากอ่านตอนฮาๆหวานๆนะ
ไม่ใช่ซีเรียสสสสส

[indy❣zaka]

กฎ "ห้ามตกหลุมรักนายจ้าง"   
ในเมื่อติณจ้างแบบนี้   จูนในฐานะพ่อสื่อก็ห้ามผิดกฎนะจ๊ะหนู  หุหุ

ติณเอ๋ย แกแพ้ตั้งแต่คิดจ้างให้จูนจีบตัวเองแล้วแหละ

[fuku]

ติณเอ๊ยยยย นายนี่มัน




มีเขาทั้งหมดกี่คู่สารภาพมาซะ

[PoPuAr]

พอติณคิดจะจริงจัง จูนก็กลับไม่เชื่อใจซะงั้น
บางที จูนก็คิดมากเกินไปนะ ลองให้โอกาสติณก่อนได้ไหม
ถ้าไม่ไหวจริงๆ แล้วค่อยว่ากันอีกที หนักใจแทน

[bulldog17]

บางทีจูนคงอยากเห็นความพยายามของติณสินะ

ก็นะ......จูนคิดมากไป ส่วนติณก็คิดน้อยไป

ปวดหมองจริงไอ้คู่นี้

[punchnaja]

555555555555สมน้ำหน้าติณ ชอบทำไรง่ายๆ เจอยากๆซะบ้าง

[ormn]

 

[IsDeer]

  ตอนนี้ถูกใจจูนมากๆ

ติณบอกว่าชอบจูน แล้วจะจีบจูนแต่ดันไปจ้างให้จีบตัวเอง
อันนี้มันแลดูไม่มีความพยายามจริงๆ
มันเหมือนจะฮาๆ น่ารักๆ ขำๆนะ
แต่การจ้างให้จีบตัวเองมันไม่ขำนะ
เหมือนมีคนมาบอกรักเราชอบเราแล้วโยนตังค์มาให้แล้วบอกว่าเป็นแฟนกันเหอะอะไรยังงี้เลย

การจีบอันนี้ มันคนละเคสกับงานที่ผ่านๆมา
ถึงติณจะไม่เคยจีบ ผช แต่อันนี้ ไม่ไหวนะ
ถ้าเออ คอยมาอยู่ใกล้ก็ได้
ความจริงจีบ ผช กับจีบ ผญ มันก็ไม่ค่อยต่างกันเหอะ
แค่แสดงความจริงใจก็พอ ไอ้พวกที่คอยโปรโมชันตอนแรกๆพยายามพูดแต่เรื่องที่ชอบให้ของที่ชอบ อันนี้คบนานลำบาก
อีกอย่าง เราว่าจูนยังไม่สัมผัสได้ถึงความรักของติณ
คือมันเหมือนเล่นๆ ผิวเผินมากอ่ะ

ขอบคุณที่ตอบคำถามจ้า
(ยังแอบคิดนะ ถ้าจูนไม่ยอมเคลียร์เรื่องฝุ่นกับเปญ ก็น่าจะให้คนอื่นทำนะ
แทบไม่ทำอะไรเลยแล้วบอกงานไม่สำเร็จ อันนี้ไม่โปรเลย เหมือนให้ความหวังลมๆแล้งๆ)
รอคนเขียนมาต่อนะจ๊ะ

[toshika]

เพื่งตามมาอ่าน

หลงรักชื่อพระเอก พ่ายแพ้ต่อคนชื่อติน มากๆๆ

รอติดตามนะคะ 

[AMINOKOONG]

สมน้ำหน้าติณ ก็อย่างที่จูนบอกว่าสิ่งที่ติณมันคิดและทำ
ไม่ได้แสดงออกถึงความจริงใจหรือจริงจังเลยซักนิด เหมือนว่าเห็นเป็นเรื่องสนุกๆเท่านั้น
ถ้าเราเป็นจูนนะ จะไปกินข้าว ดูหนัง เที่ยว ช็อปให้สะใจแล้วค่อยเอาไปเสร็จไปเบิก55555++
เอาให้ติณกระเป๋าฉีกไปเลย สะใจดี

[fc_fic]

 

[OoniceoO]

ชอบจุง มาต่อเร็วๆนะครับ ขอบคุณครับๆ

[Kanyanat]