7.2
ร่างสูงผิวเข้มยืนอยู่ตรง ฟุตบาท ใบหน้าคมเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อไหลพราก หันซ้ายขวาเพื่อดูสถานการณ์บนท้องถนน เมื่อแน่ใจว่าไม่มีรถผ่าน สามารถข้ามได้อย่างปลอดภัยแน่นอน ขายาวภายใต้กางเกงยีนส์สีเข้มจึงก้าวยาวอย่างเร่งรีบเพื่อข้ามถนนไปยังฝั่ง ตรงข้าม เสื้อช๊อปสีกรมท่าถูกวางคลุมไว้ที่ไหล่เพราะไม่สะดวกที่จะยกแขนใส่ๆถอดๆ อันที่จริงถ้าไม่นับเรื่องเฝือก เขาก็สามารถที่จะขยับทั้งแขนและนิ้วมือได้อย่างอิสระแล้ว อาจจะใช้มือทั้งมือได้ไม่เต็มที่นัก แต่แค่ใช้ในชีวิตประจำวันก็ไม่แย่เท่าไร ในห้องเรียนก็แทบไม่ค่อยได้จดเล็คเชอร์อยู่แล้วด้วย
คณะ แพทยศาสตร์แทบจะเรียกได้ว่าถูกตัดขาดจากโลกภายนอก นี่สินะเขาถึงว่ากันว่าเด็กแพทย์ไม่ค่อยสุงสิงกับคณะอื่น ตัวตึกสีขาวทอดยาวพร้อมกับป้ายคณะตรงหน้าเรียกให้ชายหนุ่มผิวเข้มที่ข้ามมา ถึงฝั่งนี้มองนิ่ง อันที่จริงนั้นเด็กวิศวะทุกคนก็ไม่ได้ไม่ชอบหรือว่ารังเกียจเด็กแพทย์เท่าไร นัก คณะคู่กัดที่แท้จริงของวิศวกรรมศาสตร์คือสถาปัตยกรรมต่างหาก อาจ จะเพราะอะไรหลายๆอย่างมันคล้ายกันทำนองเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ แต่แพทยศาสตร์นั้น ทุกคนจะละไว้ในฐานที่เข้าใจว่า เขากับเรามันคนละชั้นกัน แม้จะไม่อยากยอมรับก็เถอะ
สรุปคือไม่ได้กลัว แค่เกรงเท่านั้นแหล่ะ!
นัก ศึกษาในชุดเครื่องแบบของแพทย์หลายคนเดินเข้าเดินออกที่ประตูทางเข้า สองสามคนที่หันมามองเขาและทำหน้าประหลาดใจว่าเด็กวิศวะมาทำอะไรแถวนี้ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่านั้น บาสเหลือบมองนาฬิกาข้อมือสายหนังเก่าๆของตัวเองพลางถอนใจ มือใหญ่ล้วงไอโฟนออกมาจากกระเป๋าเสื้อช๊อป พลางมองดูเบอร์โทรศัพท์เลขเรียงกันสวยงามตรงหน้า เขาบันทึกลงเครื่องเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่กล้าโทร ส่วนโปรแกรมไลน์หรือ WhatsApp นั้นก็คงใช้เวลาสักพักกว่าเบอร์จะขึ้น อุตส่าห์ทำข้อตกลงกับไบค์มาทั้งที
อัน ที่จริงจะเรียกว่าเป็นข้อตกลงที่เขาเสียเปรียบก็ไม่ถูก ที่บ้านเขามีรถแค่คันเดียวให้ลูกชายสองคนแบ่งกันใช้ เป็นฮอนด้าซิตี้รุ่นเมื่อสองสามปีที่แล้ว แต่ก็ถือว่ายังใหม่อยู่มาก ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยเขากับพี่ชายก็แบ่งกันใช้มาตลอด แต่คนใช้จริงๆแล้วดูเหมือนจะมีแค่เจ้าพี่ชายจอมกวนคนเดียวมากกว่า เพราะเขาเองก็อยู่หอ นั่งวินหรือเดินมาแป๊บเดียวก็ถึงคณะแล้ว รถที่ควรจะเป็นของพี่น้องสองคนจึงถูกพี่ไบค์ครอบครองแค่คนเดียว ข้อตกลงนี้จึงไม่ได้กระเทือนชีวิตประจำวันเขาเท่าไร บาสคิดว่าพี่ชายคงอยากจะให้อยู่แล้ว แต่หาเรื่องกวนไปอย่างนั้นเอง พอเขาถามว่าได้เบอร์พี่ต่ายมาได้อย่างไร มันก็ตอบกวนๆกลับมาว่า ‘facebook ไงไอ้น้อง’
เพราะพี่ไบค์มี friends เกือบ เต็มและมีหลายคนคนมากดติดตามด้วย จึงไม่แปลกใจเลยที่พี่ชายของเขานั้นจะมีเพื่อนร่วมกันกับพี่ต่ายบางคน และคนที่ไม่ได้สนใจเทคโนโลยีหรือไม่ได้ระมัดระวังตัวอย่างพี่ต่ายก็คงจะเผลอ กดซ่อนเบอร์โทรของตัวเองเอาไว้แน่ๆ พี่ชายของเขาจึงได้มันมาอย่างง่ายดาย เขาคิดอะไรเพลินๆพลางยืนพิงเสาไปเรื่อย
“มา ทำอะไรแถวนี้” เสียงที่เอ่ยเป็นเสียงเอื่อยๆที่ถามคำถามเรียบๆแต่ทำเอาบาสสะดุ้งสุดตัว ร่างสูงหันไปมองทิศทางเดียวกับที่ได้ยินเสียง
ว่า ที่นายแพทย์สามคนที่ยืนเรียงกันดูเหมือนมีพลังอย่างประหลาด บาสมองใบหน้าขาวๆที่มีแว่นตากรอบดำประดับ วันนี้หมอต่ายอยู่ในชุดนักศึกษาตามปกติ แต่ก็ดูแสนจะเรียบร้อยมากกว่านักศึกษาปกติทั่วไปในสายตาเขาอยู่ดี แต่ที่ดูไม่ผิดแปลกไปคงเป็นเพราะทุกคนที่เรียนแพทย์ก็ใส่แบบเดียวกันทุกคน มีเขาอยู่คนเดียวที่แปลก ...
“ใคร วะต่าย” เพื่อนตัวสูงถามขึ้น เขาสังเกตเห็นเด็กวิศวะมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขายืนอยู่หน้าคณะสักพักแล้ว แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร มาเอะใจตรงที่เพื่อนเขาเดินเข้ามาทักเองนี่แหล่ะ
“อ้อ ... รุ่นน้องมหาวิทยาลัยเดียวกัน น้องไปเข้าเฝือกตอนอยู่ ER พอดี” ต่ายหันบอกเพื่อน แล้วหันมามองหน้าคนต่างคณะ “ว่าไง มาทำอะไรแถวนี้”
“มาหาพี่ต่ายแหละ” บาสตอบ “กำลังจะไปไหนอะพี่”
“กำลังจะไปหาอะไรกินแล้วไปเข้าเวร” ตากลมเหลือบมองเห็นเพื่อนสองคนที่มองรุ่นน้องคณะวิศวะแล้วซุบซิบกันสองคน
“อ้าวเหรอ งั้นผมไม่กวน ...”
“เฮ้ยน้อง เดินมาตั้งไกล ไปกินข้าวกันก่อนดิ มารอต่ายไม่ใช่เหรอ” รุ่นพี่ตัวเล็ก ตาตี่ชวนขึ้นอย่างเป็นมิตร
“เออ เดี๋ยวพี่ไปกินข้าวกันแถวนี้แหละ ไม่ไกลหรอก ไปด้วยกันดิไหนๆก็มาแล้ว เดี๋ยวเดินไปเลย หึหึ” คนตัวสูงกว่าเสริม บาสเหล่มองรุ่นพี่คนที่สูงพอกันกับเขา แล้วหันไปมองหน้าคนที่ไม่ได้เอ่ยปากอะไรนอกจากเม้มปาก มองเพื่อนตัวเองนิ่งๆ
“กินไรอะพี่” บาสถามขึ้น เออออกลับไปอย่างนึกสนุก
“โอ้ ย นี่มันกลางเดือนแล้ว ข้าวแกงใต้ตึกนี่แหละไอ้น้อง ว่าไง ไปป่าวล่ะ” นักศึกษาแพทย์ตัวเล็กชี้เข้าไปที่ตึกคณะ “โรงอาหารตึกแพทย์ สดสะอาด ใหม่ อร่อย ไร้สารพิษ”
“อ้าว ไหนว่า ... โอ้ย!” ต่ายค้านเพื่อน แต่ก็โดนถองศอกเข้าที่แขน เขาขมวดคิ้วงงๆ ไหนว่าตอนแรกจะออกไปกินที่ห้างกันเลยพากันเดินออกมาข้างนอกแบบนี้
“ไปมั้ยครับน้องวิศวะ...”
บา สรู้สึกขอบคุณดีเอ็นเชื้อบ้าและมั่นใจที่เขาได้จากพี่ชายมาก็วันนี้ ร่างสูงผิวสีแทนอย่างคนสุขภาพดี ไหล่มีเสื้อช๊อปคณะวิศวะคลุมไว้ลวกๆแบบที่เจ้าตัวไม่คิดจะเอาออกแต่อย่างไร เป็นที่สะดุดตาในโรงอาหารที่มีแต่คนเชิ้ตขาว กางเกงสแล็คหรือกระโปรงสีดำเป็นระเบียบ ใบหน้าคมถูกจดจ้องจากสายตาของเพื่อนทั้งสองคนของหมอต่ายในขณะที่เจ้าตัวโดน เพื่อนผลักไสให้ออกไปสั่งอาหารอย่างเสียไม่ได้
“น้องใช่คนที่ทิ้งเสื้อช๊อปเอาไว้ให้มันที่โรงบาลหรือเปล่า” เขาถูกเปิดประเด็นถามทันทีที่ว่าที่คุณหมอตัวขาวเดินจากไป
“ใช่พี่”
“เชี่ย ปราชญ์ ใช่จริงๆด้วยว่ะ” คนพูดกันไปบอกเพื่อนที่ตัวสูงกว่า “แล้วน้องมารอมันทำไม”
“ก็อยากเจออะพี่”
“ทำไมอยากเจอ จะจีบไอ้ต่ายเหรอ” ถามตรงประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม
“ครับ”
“เชี่ย” “กูว่าแล้ว” เสียงแรกมาจากรุ่นพี่ที่ตัวเล็กกว่า ส่วนอีกเสียงมาจากคนที่ถูกเรียกว่าปราชญ์ที่พึมพำขึ้นมาในจังหวะเดียวกัน
“เอาจริงดิน้อง ต่ายมันไม่ได้ชอบผู้ชายนะเว้ย”
“ผมก็ไม่ได้ชอบคนอื่นนอกจากพี่ต่าย”
“แต่พวกพี่รับไม่ได้ว่ะที่เพื่อนจะโดนผู้ชายจีบ เพื่อนพี่ไม่ได้เป็นเกย์นะครับน้อง”
“อันนั้นผมรู้แล้ว”
“เฮ้ย ใจเย็นๆปราชญ์”
“กู ใจเย็นอยู่มึงไม่เห็นเหรอวะโน้ต มึงเห็นกูใจร้อนอยู่หรือไง” ปราชญ์หัวเราะเสียงต่ำ มองหน้ารุ่นน้องแบบที่ถ้าไม่ใช่เป็นเพื่อนต่ายแล้ว ชายหนุ่มจะตอกกลับไปด้วยประโยคที่ว่า ‘มองหน้าหาเรื่องหรือพี่’ ทันที
“พี่คิดไงผมไม่รู้ และผมบอกตรงนี้เลยว่าผมไม่สนใจ ผมจะจีบพี่ต่ายไม่ได้จีบพี่” บาสตอบกวนๆ
“เฮ้ยน้อง ยังไงพี่ก็เป็นพี่นะ พูดจาให้มันดีๆ” คนขึ้นกลับเป็นว่าที่คุณหมอตัวเล็ก
“ผมจะจีบพี่ต่าย พวกผมคุยกันและเราเข้าใจกันแล้ว ...”
“ใคร เรา เหมือนจะมีคนเข้าใจไปเอง” เสียงที่บาสจำขึ้นใจเอ่ยเรียบๆจากด้านหลัง หมอต่ายเดินถือถาดใส่ชามก๋วยเตี๋ยวน้ำใสสี่จานเรียงกันพร้อมกับเครื่องปรุง วางลงบนโต๊ะ บาสเงยหน้ามองอีกฝ่ายปริบๆ
“แหม พี่ต่ายก็ อย่าเขินดิ เมื่อวานเรายังคุยกันดีๆอยู่เลย ให้ผมไปช่วยพี่ที่บ้าน ...”
“เงียบ!” คนหน้าสวยเอ็ดเสียเล็ดไรฟัน คิ้วเรียวขมวดแน่น “กินเสร็จแล้วก็กลับไป อย่าพูดมาก” แจกชามก๋วยเตี๋ยวให้คนละชาม ก่อนนั่งลงฝั่งเดียวกับคนใส่เสื้อช๊อปเพราะเพื่อนอีกสองคนของเขานั่งอยู่ ฝั่งเดียวกันก่อนแล้ว
บาสยิ้มยิงฟัน มองเส้นเล็กหมูตุ๋นน้ำใสตรงหน้า “พี่รู้ได้ไงว่าผมชอบเส้นเล็ก”
“จะ บ้าเหรอ เห็นไหมของทุกคนเส้นเล็กหมด ก็บอกเองว่าให้สั่งอะไรก็ได้ เลยสั่งมาแบบเดียวจะได้ไม่แย่งกัน” ต่ายบอกกลับ ถอนหายใจหน่ายๆ ชี้ให้ดูก๋วยเตี๋ยวสามจานที่เหลือที่เหมือนกัน
“เขาบอกว่าถ้าซื้ออะไรให้ใครคนเรามักจะสั่งของที่เราชอบกิน แปลว่าพี่ชอบเส้นเล็กเหมือนผม”
“เออ! คิดแล้วมีความสุขก็คิดไป”
“ฮ่าๆ ขอบคุณนะครับ”
มือ ใหญ่เอื้อมหยิบเครื่องปรุงที่วางอยู่ตรงกลาง ตาคมเหลือบมองจานก๋วยเตี๋ยวของคนข้างๆที่ไม่ได้ปรุงอะไรเพิ่มเติม เห็นมือขาวใช้ช้อนกับตะเกียบคลุกเส้นให้เข้ากับเครื่องต่างๆช้าๆ เขาตักพริกใส่สามช้อนใหญ่ๆ พร้อมกับพริกน้ำส้มอีกช้อน กำลังจะเพิ่มช้อนที่สองและสาม แต่มือขาวกว่าที่ไร้ตำหนิใดๆกลับจับข้อมือเขาไว้จนเขาชะงัก มองเจ้าของมืออย่างสงสัย
“พอๆ กระเพาะพังพอดี” เอ็ดเสียงดุ
“แต่ไม่ปรุงมันไม่อร่อยอะ” บาสพูดเสียงอ่อน
“ชิมหรือยังถึงรู้ว่ามันไม่อร่อย”
“แหม พี่ กินแบบไม่ปรุงชีวิตมันจะจืดชืดนะ ต้องกินแบบผมสิจะได้ซู่ซ่า” บาสพูดไปหัวเราะไป แต่เห็นใบหน้าว่าที่คุณหมอดุแล้วชักจะหัวเราะไม่ออก “ก็ได้ๆ”
“ไม่ต้องกินแล้วจานนั้นอะ” ต่ายถอนหายใจรอบที่ล้านแปด เลื่อนชามของตัวเองให้พร้อมกับส้อม “กินนี่ไป ใช้ตะเกียบมือซ้ายไม่ได้นี่”
“พี่ต่าย ...” บาสครางเสียงอ่อน มองคนหน้าสวยด้วยดวงตาระยับ “แล้วพี่จะกินอะไรอะ”
“เดี๋ยวไปซื้อข้าวแกง” ตอบสั้นๆ ดันแว่นที่เลื่อนลงมาให้เข้าที่ “ทำไม จะเอาด้วย”
“แฮ่ ครับ กินก๋วยเตี๋ยวอย่างเดียวไม่อิ่มอะ” บาสตอบร่าเริง
“เออๆ อะไรก็ได้นะ” หมอต่ายตอบด้วยเสียงรำคาญใจ ลุกขึ้นเดินออกไปซื้อข้าวอย่างช่วยไม่ได้ บาสมองอีกฝ่ายเดินไปจนถึงร้านข้าวแกงด้านหลัง แล้วก็หันมามองชามก๋วยเตี๋ยว ใบหน้าหล่อยิ้มกว้าง ใช้ส้อมตักเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนหมอต่ายสองคนที่มองมาด้วยสีหน้าตกใจ สุดขีด
“พวกพี่เป็นไร” เขาถามอย่างงงๆ
“ปราชญ์ ... กูว่ากูได้เด็กวิศวะเป็นน้องสะใภ้แน่เลย” โน้ตเอาหน้าซบลงกับโต๊ะ
“เชี่ย โน้ต ช่วยดูหน้าเพื่อนมึงด้วย เพื่อนมึงต่างหากจะไปเป็นสะใภ้วิศวะ” ปราชญ์ตบลงบนหัวโน้ตที่นอนซบหน้าลงกับแขนที่โต๊ะแรงๆ “แต่ต่ายมันก็ชอบดูแลคนเป็นปกติอยู่แล้ว ...” เขาพยายามคิดในแง่บวก
“แต่มันไม่ใช่กับคนเพิ่งรู้จักนะเว้ย นี่เจอกันนับครั้งได้เลยนะเว้ยปราชญ์”
“สามครั้งพี่ แต่รู้จักกันเกือบเดือนแล้ว” บาสตอบไขข้อข้องใจ แต่คำตอบนั่นกลับทำให้รุ่นพี่ตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาถลึงตามอง
“สามครั้ง! บ้าไปแล้ว ไอ้เด็กบ้า”
“โน้ต เป็นอะไร บ่นหิวทำไมไม่กิน” บุคคลต้นเรื่องเดินกลับมาพร้อมจานข้าวสองจาน จานหนึ่งวางลงตรงหน้าคนใส่เสื้อช๊อป ส่วนอีกจานวางตรงหน้าตัวเอง “กินได้ไหม”
บาสมองกับข้าว สองอย่างในจานข้าวก้นลึก ผัดบล็อกโคลี่กุ้งกับไข่ตุ๋นนั่นดูน่ากินไม่น้อยเลยทีเดียว ชายหนุ่มพยักหน้าแข็งขัน ก้มลงซัดข้าวแบบไม่สนใจรุ่นพี่คณะแพทย์อีกสองคนที่ยังคงนั่งแข็งทื่อ เขายิ้มมุมปาก ในใจโลดเต้นเสียจนเหมือนมันจะหลุดออกมานอกอก
แบบนี้ ... ผมก็ไปไหนไม่รอดแล้วครับพี่ต่าย ...
ร่าง สูงผิวแทนของเด็กวิศวะที่อ่อนวัยกว่าเดินตามหลังรุ่นพี่ต่างคณะ บาสมองเพื่อนพี่ต่ายสองคนที่ดูจะผูกมัดเจ้าตัวไว้อย่างแน่นแฟ้นแม้จะเห็นคน หน้าสวยเหลือบมองเขาด้วยหางตาเป็นบางครั้ง ว่าที่คุณหมอคนน่ารักของเขาบังคับเขากินยาให้ครบตามกำหนดจนกว่าจะหมดหลังจาก ที่ทานอาหารเสร็จแล้ว จากนั้นอีกฝ่ายก็ถูกขนาบซ้ายขวาโดยเพื่อนสองคนแบบไม่มีที่แทรก พ้นเขตตึกเรียนกำลังจะเข้าเขตโรงพยาบาลแล้ว สามสหายก็หยุดชะงักเพราะคนตรงกลางรั้งไม่ให้เดินต่อ
“กลับบ้านไป” ต่ายบอกลูกหมาที่เดินตามต้อยๆ
“พี่ ต่ายออกเวรกี่โมงล่ะ” บาสถาม มองตาสวยที่ล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนา เป็นที่สะดุดตาตั้งแต่แรกพบ ผิวใสตอนนี้ขึ้นเลือดฝาดน้อยๆเพราะอากาศภายนอกที่ร้อนระอุ ไรผมด้านหน้าบางจุดเปียกแนบไปกับใบหน้าเพราะเหงื่อ
โอย .. จะตายแล้ว ..
“ดึก กลับบ้านไปเลย”
“แต่ว่า ...”
“ไม่จำเป็นต้องรอ” หมอต่ายตัดบท มองใบหน้าคมที่งอไม่ได้ดั่งใจเหมือนเด็ก “ไลน์เด้งมาแล้ว มีอะไรก็ค่อยคุย”
ทิ้ง ประโยคลงท้ายสั้นๆให้ชวนคิด บาสรีบหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาเปิดแอพไลน์ในเครื่อง พอเห็นหลักฐานยืนยันใบหน้าหล่อก็ยิ้มกว้าง จนคนตัวขาวเบ้ปาก “ไม่รู้ไปเอามาจากไหน แต่เห็นแก่ความพยายามเลยรับแอดมา”
มือ เรียวชูไอโฟนห้าเอสรุ่นใหม่ในมือให้ดู “ตอบไม่ตอบอีกเรื่องนะ” หันหลังกลับจะเดินต่อ แต่มือหนาสีเข้มข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกก็รั้งต้นแขนเอาไว้
“ผมยังไม่ได้จ่ายค่าข้าวเลย” บาสพูดด้วยเสียงร้อนรน ละมือจากต้นแขนหยิบเงินที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังให้ ต่ายมองเงินในมือนิ่งๆ
“ไม่เป็นไร เลี้ยง” เขาหยิบเงินในมือของอีกฝ่ายใส่กระเป๋าเสื้อช๊อปสีน้ำเงินกรมท่า ตบไล่ข้างที่ไม่มีมือที่เจ็บเบาๆ
“งั้นเดี๋ยวให้ผมเลี้ยงพี่บ้าง”
“ถ้ามีโอกาสล่ะก็นะ” คนหน้าสวยพึมพำ “โอกาสดีๆแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆเสียด้วย”
“ผมมันคนมีโชค เดี๋ยวโอกาสก็มีมาเรื่อย”
หมอต่ายเบ้ปาก มองคนขี้โม้ด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย บาสมองแล้วยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มบนแก้ม “ให้ผมเลี้ยงนะพี่ต่าย”
“ให้ผมเลี้ยงทั้งชีวิตพี่ ผมก็เลี้ยงไหว!” 
หัวข้อ: ◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ ชิงเล่มพิเศษพี่ปราชญ์ CHECKMATE กัน! (อ่าน 676459 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก