‘เห็นคมหอกดาบอาคมจมโลหิต
เห็นคู่รักคู่ลิขิตรับแผลร้าย
เห็นมือตนเปรอะเปื้อนเลือดมิขุ่นกลาย
เห็นสุดท้าย..ใครกระทำ..มิใช่ใคร’
ก้อนตะกอนค้างคั่งความทรงจำ
ด้วยผลกรรมมนต์ขลังบังบดไว้
หากจดจ้องเพ่งพินิจแลเห็นไป
แล้วจึงใคร่ใฝ่รู้..ซึ่งความจริง
-๑๖-
อะไรน่ะ..
…สิ่งที่เหนียวเหนอะหนะอยู่เต็มมือ…นี่คืออะไร..? ผมลืมตาขึ้นจากความมืดมิด..แต่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังคงตกอยู่ในความมืดมิด และกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเก่าๆ ในห้องที่ว่างเปล่า…ที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากสีดำสนิท
กับสัมผัสของของเหลวเละในมือ..ที่ทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง ถึงแม้จะก้มลงไปมอง..ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด และไม่ได้กลิ่นอะไรนอกจากกลิ่นเหล็กข้นที่คลื่นเหียนจนอยากจะขย้อนของเก่า…
…และผมคิดว่าผมเคยได้กลิ่นแบบนี้นะ…ลึกลงไปในความทรงจำน่ะ ผมก้มดูมือทั้งสองข้างอีกครั้งหนึ่ง..ครั้งนี้กลับมีอะไรบางอย่างเรืองแสงวิบวับอยู่ที่ปลายเท้าผม..ผมก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา โลหะ..แท่งโลหะที่มีน้ำหนักไม่น้อยทีเดียว มันคือด้ามจับของอะไรสักอย่างที่ยาว…และผมก็คลำไปตามด้ามนั้นเรื่อยๆเพื่อดูว่ามันจะยาวแค่ไหน
“โอ้ย”
ถึงได้รู้ว่าที่สุดปลายด้ามนั้น..ถูกเหลาจนคมกริบ และบาดมือผมเข้าให้แล้ว
..หอก? ไม่ใช่มั้ง เอ๊ะ..หรือบางที..
อาจจะใช่ก็ได้ ผมพยายามหรี่ตา มองวัตถุในมือให้ชัดๆอีกครั้ง..เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เป็นประกายในความมืดนี่
..เป็นประกายจนผมเห็นรอยคราบอะไรบางอย่างที่ติดอยู่
มันคือคราบซึ่งมาจากของเหลวที่เปรอะเปื้อนมือผมนั่นเอง….
เคร้ง! เสียงวัตถุโลหะชิ้นนั้นๆกระทบกับพื้นดังสนั่นก้องไปทั่วทั้งห้อง แต่ผมไม่ได้ตกใจกับเสียงที่เกิดขึ้นนั้น..เพราะผมจงใจทำมันหลุดจากมือเอง หรือให้พูดตามตรง..ผมแทบเขวี้ยงมันออกไปด้วยซ้ำ!
..เมื่อรู้ว่าไอ้สิ่งที่เปื้อนมือของผมนั้นมันก็คือของเหลวที่ออกมาจากร่างกายที่เรียกแบบทางการว่า
‘น้ำโลหิต’ !
และเมื่อผมกระพริบตาอีกครั้ง ห้องทั้งห้องก็สว่างขึ้นมา…จากผนังสีดำเคลื่อนกลายเป็นสีแดงเข้ม..หลั่งไหลเข้ามาจากทุกหนทุกแห่งจนข้อเท้าของผมจมอยู่ในของเหลวข้นนั่น
ผมกรีดร้อง แต่ไม่มีเสียงออกมา..
ผมอยากจะวิ่งหนี แต่ก็ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงจะขยับตัว..
เลือด….
….มีเลือด…อยู่เต็มไปหมด…. อีกครั้งที่ผมหลับตา ชันข้อเท้าเปื้อนสีแดงชาดนั่นขึ้นมากอดไว้แล้วเบียดตัวคุดคู้อยู่กับเก้าอี้ไม้ ทะเลเลือดทะลักทลายมาจากแห่งหนใดไม่รู้ก็ค่อยๆสูงขึ้นทีละน้อย…จนอีกไม่นานเก้าอี้ตัวที่ผมนั่งอยู่คงจะจมอยู่ภายใต้ของเหลวที่น่าสะอิดสะเอียนนี่ซะแล้ว
ไอ้ห่าเอ้ย! นี่มันอะไรกัน!!
…ที่นี่มันที่ไหนกันวะ!! ผมอยากจะหาทางหนีออกไปจากที่นี่ แต่สติที่รวมได้จากทุกส่วนของร่างกายนั้นกลับไม่มากพอ…
‘…ถ้าถึงตอนนั้นพี่ขอให้พยายามทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองตื่น ยังไงก็ได้…’ เสียงทุ้มนุ่มกระซิบอยู่ข้างหู..เป็นสายลมเพียงวูบเดียวที่ปัดเป่ามา
ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น แค่ความคุ้นเคยมันทำให้ใจที่เต้นระรัวอยู่จนถึงเมื่อครู่ของผมสงบลง ผมสูดลมหายใจ..ไม่ได้กลิ่นคาวเลือดพวกนั้นอีกแล้ว
ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง
…พบว่าตัวเองนอนชุ่มเหงื่ออยู่บนเตียง และกำลังหายใจแรงจนน่ากลัว
ผมหลับตาอีกครั้ง พยายามควบคุมสติ..เมื่อครู่เห็นชัดเลยว่าฟ้ายังมืดอยู่ นี่ยังไม่พ้นคืนวันจันทร์ด้วยซ้ำ การโดนอาคมผนวกกับฝันร้ายนี่มันทำให้ร่างกายอ่อนเพลียขนาดนี้เลยหรือ…หรือว่าไอ้ที่ผมเห็นเมื่อครู่แม่งเป็นภาพนิมิตอะไรสักอย่างเหมือนที่เคยอ่านในวรรณคดีปรัมปรา…
ภาพที่ยังติดตา..กลิ่นคาวที่ยังติดจมูก..ความจริงที่ลึกลงไปภายใต้ทะเลเลือดนั้นเป็นยิ่งกว่าความเจ็บปวด…
ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นความฝัน..แต่มันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน
…..จนปฏิเสธไม่ออกว่าผมกลัว… “ฝันร้ายเหรอ?” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจากข้างๆ ผมลืมตามองเขา ดวงตาสีทองในความมืดเช่นนี้ไม่แตกต่างอะไรจากกลุ่มดาวบนท้องฟ้า…ที่ฉายแสงแรงกล้าจนมากกว่าแค่คำว่างดงาม มันทำให้ผมใจเย็นลงได้…แต่ก่อนที่ผมจะหลงใหลไปมากกว่านี้..เลยรีบพยักหน้า
“อื้อ…”
อีกฝ่ายยิ้ม ขยับตัวขึ้นมาจูบหน้าผากผม “เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะครับ”
“ม..ไม่ต้องก็ได้”
“เหงื่อออกเต็มไปหมด เดี๋ยวจะไม่สบายตัวนะ”
เขาไม่มีช่องทางให้ผมเถียง แต่กลับรีบลุกออกไป
ผมอยากจะสั่งให้เขาอยู่ต่อ บอกว่าอย่าเพิ่งไปไหนเพราะผมยังกลัวที่จะอยู่คนเดียว…แต่ก็ไม่อยากทำตัวเป็นเด็ก เด็กติดจระเข้(เออ มันมีศัพท์นี้อยู่ในพจนานุกรมไทยมั้ยวะ?) เลยได้แต่นอนแผ่อยู่เหมือนเดิม..แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ผ่านซี่เล็กๆของกรอบหน้าต่างออกไป..
...พระจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่เหนือแมกไม้…
สีทองสด…สวยเหมือนแก้วอำพันที่เขาประดับไว้ที่คอ…. ไม่นานเขาก็กลับมา..พร้อมกะละมังใบเล็ก
ผมมองเขา เห็นจี้ห้อยคอนั้นเรืองแสงในความมืดแวบออกมาจากคอเสื้อเขา อีกฝ่ายจุ่มผ้าขนหนูลงในน้ำ..มันค่อยๆเปลี่ยนผิวหนังเขาให้กลายเป็นเกล็ดสีเขียวแบบที่ผมไม่ได้เห็นมานานแล้ว แต่ดูเหมือนเขาจะไม่แคร์เรื่องนั้นเท่าไหร่
ผมมองเขา
..มองเกล็ดสีเขียว..และมองดวงตาสีทองคู่นั้น..
..กับรอยยิ้มที่เขามอบให้ผม ก่อนจะเอื้อมเอาผ้าขนหนูบิดหมาดผืนนั้นมาเช็ดที่หน้าผาก
“อะไร..มองตาเป็นมันเชียว?” ผมทำปากยื่น “เปล่าสักหน่อย”
“อดทนหน่อยนะ” เขาปลอบผม บรรจงเช็ดที่ซอกคอ “อีกเดี๋ยว..ก็หายแล้ว”
“พี่วัน…”
“ครับ?”
“ไกร…..” แรกทีเดียวผมคิดจะเล่าเรื่องความฝันให้เขาฟัง..แต่อะไรบางอย่างทำให้ผมหุบปากลง แล้วเปลี่ยนเรื่องแทน “…ไกรขอโทษนะ”
“ขอโทษทำไมล่ะ?”
“รบกวน…”
“….พี่เต็มใจนะ” เขาหัวเราะ ดึงแขนผมขึ้นไปเช็ดให้ช้าๆ “ต่อให้ไม่ใช่เพราะอาคม…ถ้าไกรไม่สบายนอนซมแบบนี้ พี่ก็จะเช็ดตัวให้เหมือนกัน”
ผมย่นจมูก “..ทำมาปากหวาน”
“แล้วไม่ชอบรึไง?”
“เฉยๆ งั้นๆอ่ะ”
“แหนะ ตามันฟ้อง”
“อะไร?” ผมส่ายหน้ารัว “ฟ้องอะไร? เปล่าสักหน่อย!”
อีกฝ่ายยิ้ม เปลี่ยนแขนผมไปอีกข้างหนึ่ง…และไม่ได้พูดอะไร
ตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งสังเกตว่ารอยยิ้มของเขา..มันแปลกไปจากเดิม..ถึงจะไม่มากนักแต่ก็พอจะจับสัมผัสได้
“พี่..เจ็บแผลเหรอ?” คำถามนั้นทำให้เขาชะงัก แล้วยืดหลังตรง “เปล่านี่”
“…พี่ดูเหนื่อย…” ผมก้มหน้า ดึงแขนออกจากมือเขา “…ไกร...ขอโทษ..”
แต่เขายังดึงแขนผมไว้ “พี่ไม่ได้เหนื่อยนะ..”
“ไกรไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ผมบอกเขา รู้สึกว่าน้ำเสียงที่บอกว่า
‘ไม่ได้เหนื่อย’ นั้นมันทิ่มลงมากลางใจชอบกล “ไกรคิดว่าพี่แปลกไป..ตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว…เมื่อวานนี้ไกรทำอะไรลงไปงั้นเหรอ?”
อีกฝ่ายเหมือนจะงุนงงกับคำถาม..ผมเลยต้องย้ำลงไปอีกครั้งหนึ่ง
“เพราะว่าโดนควบคุม..ไกรถึงได้ทำเรื่องแย่ๆลงไปใช่มั้ย?” เขาดูตกใจ..แต่ก็แค่ภายในดวงตา “ไกร…จำได้เหรอ?”
“ไกรทำอะไร? ไกรทำจริงๆใช่มั้ย?”
เขาไม่ตอบผม และมันทำให้ผมหงุดหงิด!
“บอกมาสิวะไอ้บ้า!” เขาก้มหน้าลง
“อย่ามาทำเป็นเงียบนะเฟ้ย! อธิบายอะไรหน่อยได้มั้ย!?” ผมตะคอก ถึงไอ้การที่เขาไม่พูดอะไรมันจะดีกว่าการที่เขาโกหกก็ตามที “จำอะไรได้หรือจำอะไรไม่ได้ยังไงล่ะ? ถ้าไกรทำอะไรลงไปก็บอกสิ เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยอาพี่เลยบอกว่ามัน ‘อันตราย’ น่ะ!?”
ก่อนจะมองเขาอีกครั้ง
..และบทสรุปมันก็ออกมาได้ง่ายๆ บทสรุปที่ทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหว รู้สึกว่าตัวเองไม่มีแรงที่จะพูดมันออกมาด้วยซ้ำ
“…หรือว่า…แผลที่หลังของพี่ ไกรเป็นคนทำ…ใช่รึเปล่า?” เขาก็ยังคงไม่ตอบอะไร
ครั้งนั้น..ผมนึกถึงหอกสีเงินที่ผมเห็นในความฝัน มโนภาพว่ามันอยู่ในมือของผม..และทะเลเลือดเหล่านั้นก็เกิดจากการกระทำของผมเอง…
“ขอโทษ…” ผมรู้สึกน้ำตาไหล..จึงยกแขนปิดหน้าเอาไว้อย่างแนบเนียน
“ถ้าเราไม่รู้จักกัน..มันคงจะดีกว่านี้ใช่มั้ย?” เขาเงียบไป
ผมก็เงียบ
เพราะปิดตาเอาไว้ถึงไม่เห็นสีหน้าของเขา และผมเองก็ไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าของผมเท่าไหร่นัก
แต่ไม่นานผมก็รู้สึกได้ว่าเขาขยับตัวเข้ามาใกล้ และสัมผัสได้ถึงผิวหนังอ่อนนุ่มที่นาบลงมากับริมฝีปากของตัวเองแล้วละออกไป มันทำให้ผมดึงแขนออก..มองดวงหน้าคมที่อยู่ในระยะใกล้มากพอจะทำให้หัวใจหยุดเต้นได้
ก่อนที่เขาจะจูบผมอีกครั้งหนึ่ง
..ครั้งนี้..มันนานกว่าครั้งแรกนัก.. ผมรู้สึกหน้าร้อน..ทั้งๆที่ริมฝีปากนั้นเย็นกว่าผิวกายผมนัก และยิ่งเขาย้ำลงมาอีกครั้ง..ผมก็แทบอยากจะละลายหายตัวไปกับเตียงด้านหลัง ยิ่งสัมผัสงับเบาๆลงที่ริมฝีปากล่าง..มันทำให้ผมต้องเชิดหน้าขึ้น และเผลอจิกไหล่เขาอย่างลืมตัว….
มันอาจจะไม่นานนัก..หรืออาจจะนานมาก..คือผมน่ะคิดว่าเวลาผ่านไปนานแล้ว เพียงแค่รู้สึกว่ามันไม่นาน…
เอ่อ…จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไงดีเนี่ย… และเขาก็ละออกไป
เรามองหน้า..สบตากันอยู่นาน..กว่าที่เขาจะทัก
“..อะไรน่ะ? ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลยนะ..” และผมโคตรเกลียดรอยยิ้มของเขาตอนนี้เลยครับ..บอกตามตรง! “ไม่-ไม่ได้ร้อง!”
เขาไม่ได้เถียงผม แค่หลุบตาลงด้วยรอยยิ้มนั่น
“พี่คิดว่า…ที่เราเจอกันแบบนี้มันดีที่สุดแล้วนะ…” “ดีตรงไหน?” ผมเถียง รู้สึกเสียงตัวเองตะกุกตะกักมาก “ถ้าเราไม่ได้เจอกัน..ไกรจะได้เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา ส่วนพี่ก็เป็นจระเข้ของพี่ต่อไป…ไม่ต้องมาทนเรื่องไร้สาระแล้วก็ไม่ต้องเจ็บตัวฟรีแบบนี้ด้วย”
“..ไกรคิดแบบนั้นเหรอ?”
“ใช่”
เขาแตะแก้มผม “แน่นะ…”
นั่นทำให้ผมต้องหลบตาฉับ “ก็..ไม่เชิง…….”
“ไม่ว่าใครเกิดมาก็ต้องตาย…จระเข้ก็เหมือนกัน” เขาจูบลงมาที่แก้ม แล้วกระซิบแผ่ว “อีกอย่าง…แค่สะเก็ดแผลเล็กๆไม่ทำพี่ถึงตายหรอก…พี่แค่ประมาทเท่านั้นแหละ”
“…ประมาทเหรอ?”
“อือ”
“….เพราะไกรเป็นคนทำใช่มั้ย?”
เขาไม่ตอบคำถามนั้น “ไกรจำไม่ได้ก็ดีแล้วล่ะ…”
“ทำไมล่ะ?”
“ตอนพี่แปลงร่างเป็นจระเข้มันน่าเกลียด”
ผมเลิกคิ้ว ตาลุกวาว “อะไรนะ? ตอนที่พี่ไปช่วยไกร…พี่แปลงร่างด้วยเหรอ!?”
“ก็อยู่ร่างมนุษย์พี่สู้ไม่ได้นี่นา”
“สู้ยังไงล่ะ?”
เขายิ้ม
“กินเข้าไป” ผมเงียบ
เขาหัวเราะ “กลัวเหรอ?”
“เปล่า” ครับ เพราะในหัวผมแม่งมีแต่เรื่องชวนสงสัย “พี่ตัวใหญ่แค่ไหนน่ะ? ทำไมกินคนได้ง่ายๆเลยล่ะ?”
“ใหญ่มาก”
“แค่ไหน?”
เขายักคิ้ว..
แบบที่ผมไม่ได้เห็นมานาน “ไม่บอก”
“เดี๋ยวปั๊ดเอาน้ำราด!”
เมื่อผมชูกำปั้นขู่เขาจ่อหน้า อีกฝ่ายกลับยิ้ม..แล้วจูบกำปั้นผม
“นอนได้แล้วคนดี พรุ่งนี้ต้องตื่นไปมหา’ลัยแต่เช้านะ”
ผมดันหน้าเขาออก พลิกตัวไปอีกทางแล้วกอดหมอนข้างแน่น ตั้งปณิธานไว้ว่าจะไม่พูดกับไอ้จระเข้ปากหวานนี่อีกต่อไป!! ตราบใดที่คำพูดคำจาและการกระทำของมันยังมีผลเสียกับหัวใจดวงน้อยๆนี่อยู่!!
..และถามว่าหลังจากนั้นผมหลับลงมั้ย…
ไม่เลยครับ!!+++++++++++++++++++
เช้าวันต่อมาผมไข้ขึ้น
..บอกลามหา’ลัยไปได้เลยครับพี่น้องครับ ไอ้พี่วันทำท่าเหมือนอยากจะโดดเรียนอยู่เฝ้าผม แน่นอนว่าผมไม่อนุญาต(ตามประสาเด็กเรียนครับ) มันก็เลยให้มาลามาดูแลผมแทน…และถามว่าตัวเล็กแค่นั้นจะดูแลผมยังไงไหววะ….
แต่นางทำได้ครับ..
“ท่านไกร ท่านไกร” เสียงเจื้อยแจ้วนั่นเรียกรัวๆ
“อยากกินอะไรอีกมั้ย เดี๋ยวมาลาไปเอาชมพู่ให้นะครับ” “ไม่ต้องแล้วมาลา”
“ทำไมล่ะ? ท่านไกรจะไม่กินชมพู่ที่มาลาไปเอามาให้เหรอ?”
ผมยิ้มแหย “พอแล้วล่ะ”
“ไม่ได้นะ ท่านจ้าวขอให้มาลาดูแลท่านไกรดีๆ”
“…..ถ้ากินมากกว่านี้นี่อาจจะอ้วนตายได้เลยนะ” ผมหัวเราะ ชี้ไปที่กองจานอาหารที่เจ้าเด็กมาลาไปสรรหามาให้นั่น…ซึ่งบอกเลยครับว่าบรรดาผลหมากรากไม้ขนมนมเนยนี่เผลอๆอาจจะมากกว่าที่ปกติผมกินทั้งอาทิตย์ด้วยซ้ำ!
อีกฝ่ายกลับมุ่ยหน้า “กินเยอะๆก็ดีแล้ว จะได้โตไวๆไง”
“แค่นี้ก็โตมากแล้วล่ะ”
“ท่านไกรตัวนิดเดียวเอง พวกมนุษย์นี่กินน้อยจัง”
“ต-ตัวนิดเดียว!?” ผมทวนคำ “นี่อย่างมาลามาว่าพี่ได้ด้วยเหรอ?”
“ก็ท่านไกรตัวนิดเดียวจริงๆนี่”
“อะไรฟะ…” ผมทำปากหมุบหมิบ
“ตัวเองเป็นแค่จิ้งจกแท้ๆ…” “อะไรนะ!?! จิ้งจก!?!”
“ก็ตอนเป็นจระเข้น่ะตัวนิดเดียวเองนี่”
คนถูกเปรียบเปรยถึงกับทำตาโตเหมือนไม่เคยเจอคำด่าที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อนในชีวิต “ร้ายกาจ!”
“พูดความจริงผิดตรงไหน?”
“มาลายังโตไม่เต็มที่หรอก อีกไม่กี่ปีก็ตัวใหญ่ตัวโตมากพอจะกินท่านไกรได้สบายๆแล้ว!” เด็กนั่นขู่แยกเขี้ยว “นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้มีพระคุณเคยช่วยชีวิตไว้ล่ะก็นะ…มาลาจะ…จะ…”
“จะ?” ผมเลิกคิ้ว “จะอะไร?”
“จะ……!!!” เขากำหมัดแน่น
“จะฟ้องท่านจ้าว!!” ผมหัวเราะลั่น “หวายยย น่ากลัวจังเลยยย”
“มาลาจะฟ้องจริงๆนะ!!!”
“ฟ้องเลย ฟ้องเลย”
“แล้ว-แล้วอย่ามาหาว่ามาลาไม่เตือนนะ!!!”
ผมพยักหน้ารัว “ก็อยากรู้เหมือนกันว่าอย่างไอ้พี่วันจะทำอะไรพี่ได้”
“ห้ามพูดจาสามหาวกับท่านจ้าวนะ!”
“จ้า จ้า”
เด็กนั่นทำฮึดฮัด กระแทกส้นเท้าขนจานอาหารออกไป แต่ก็ไปไม่นานหรอกครับ เพราะไอ้พี่วันสั่งไว้ว่าให้มาอยู่เป็นเพื่อนผม..ที่อาการดีขึ้นนิดหน่อยในช่วงบ่าย จนแอบหวังไม่ได้ว่าพรุ่งนี้จะได้ไปมหา’ลัยสักที โดดเรียนบ่อยๆแบบนี้ใช่เรื่องที่ไหน
สักพักมาลาก็วิ่งทั่กๆกลับมาครับ พร้อมหนังสือ2-3เล่มในอ้อมแขน แล้วกองไว้บนเตียงข้างๆผม
ผมเลิกคิ้ว “อะไรน่ะ?”
“พี่วรรณนาบอกว่าให้เอามาให้ท่านไกรอ่านแก้เบื่อ” มาลาว่า “หรือยังไงมาลาอ่านให้ฟังก็ได้”
“มาลาอ่านหนังสือได้เหรอ?”
“ได้สิ”
ผมขมวดคิ้ว “แล้วปกติ..มาลาไปโรงเรียนรึเปล่า?”
“เปล่า ไม่ได้ไปหรอก” ร่างเล็กปีนขึ้นมานั่งขัดสมาธิใกล้ๆผม เปิดหนังสือทีละเล่มแบบผ่านๆ “พวกมาลาออกไปข้างนอกนานๆไม่ได้ครับ..มันอันตราย แต่เพราะมาลาดื้อก็เลยโดนแบบคราวก่อน นี่เข็ดแล้วครับ..ไม่ไปไหนแล้ว”
“แล้วใครเป็นคนสอนอ่านเขียนล่ะ?”
“
จ้าวรำไพครับ”
อีกครั้งที่ผมประทับเครื่องหมายคำถามบนหน้า “ใครน่ะ?”
“ท่านปู่ของท่านจ้าวขอรับ” มาลายิ้ม ท่าทางสนุกกับการอธิบาย(มากกว่าไอ้พี่วันเป็นไหนๆ!!) “จ้าวรำไพใจดีมาก สอนเขียนอ่านให้จระเข้ทุกตัว”
“แล้วพ่อ…”
“จ้าวรำไพมีบุตรคนเดียวคือจ้าวโคจรขอรับ จ้าวโคจรคือท่านพ่อของท่านจ้าว”
..ได้ยินมาว่าพ่อกับแม่ของไอ้พี่วันเสียแล้ว จึงสรุปได้ว่าท่านปู่นั่นก็คงเสียไปแล้วด้วยเช่นกัน..แต่ไม่อยากถามเรื่องนั้นเท่าไหร่ครับ
“อ้าว..แล้ว ‘ท่านอา’ ล่ะ?”
“ท่านพันวังน่ะหรือครับ?”
“อื้อ” ผมพยักหน้า “เห็นเรียกท่านอา..นึกว่าเป็นน้องของพ่อเสียอีก”
“ท่านพันวังเป็นญาติห่างๆขอรับ มาลาก็ไม่รู้รายละเอียด เป็นชนชั้นสูง..แต่สูงไม่เท่าท่านจ้าว”
ทุกครั้งที่มาลาพูดว่า ‘ท่านจ้าว’ อะไรบางอย่างมันทำให้ผมรับรู้ว่าเขาหลงใหลชื่นชมพี่ทิวันมากแค่ไหน ทั้งดวงตากลมโตที่เป็นประกาย..และน้ำเสียงรื่นเริงกว่าจังหวะพูดอื่นๆ
“…ท่านจ้าวคือเชื้อสายสูงศักดิ์เดียวที่เหลืออยู่ มาลาเลยดีใจมากที่ได้คอยรับใช้ท่าน” …ช่องว่างระหว่างเรา…เหมือนจะยิ่งห่างออกไปทุกที… ผมอยากจะลืมๆเรื่องนั้นไปเสีย เพราะตอนนี้ความอยากรู้อยากเห็นมันเต็มแน่นอยู่ในอก
“แล้วพ่อแม่..ของมาลาล่ะ?”
คนฟังก้มหน้า “…ท่านเสียแล้วครับ”
“….พี่ขอโทษนะ พี่แค่…”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ท่านเสียไปตั้งแต่มาลายังไม่ฟักเลย มาลาจำพวกท่านไม่ได้หรอก”
“…ตาย…กันเยอะ…เลยเหรอ?”
“เมื่อก่อนน่ะใช่ครับ พ่อแม่ของมาลาถูกฆ่าเหมือนกัน เป็นเรื่องปกติ..มาลาเองก็ไม่รู้รายละเอียด…แต่พักหลังมานี้ไม่ค่อยมีจระเข้ถูกฆ่าสักเท่าไหร่หรอก” เขายิ้มอ่อน “ครั้งล่าสุดก็จ้าวโคจรแหละขอรับ แต่มันก็ผ่านมา4-5ปีแล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ…?”
“เอ๋?”
“ไม่ คือ…พี่แค่สงสัย..” ผมกรอกตา “รู้สึกว่า…
ถ้าถูกฆ่าเป็นเรื่องปกติ…แล้วทำไมพักหลังถึงไม่มีใครตายล่ะ?” มาลาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ “…มาลาไม่รู้ครับ”
ผมกระพริบตา “โอเค…”
“พอท่านไกรทักขึ้นมาแบบนี้ มาลาเองก็สงสัยเหมือนกันนะ”
“เฮ้ย แล้วที่ผ่านมาไม่สงสัยบ้างรึไง?”
“ไม่ครับ” คนตัวเล็กส่ายหัวดิก “แค่ไม่ตายก็พอแล้ว เลยไม่เคยสงสัยอะไรอีก”
“…อาฮะ”
“…มาลาจะไปถามวรรณนา” สิ้นคำไอ้ตัวแสบก็ลุกพรวดขึ้นจากเตียงเล่นเอาผมกระชากไว้แทบไม่ทัน! เป็นพวกใจร้อนใจเร็วด่วนได้จะอะไรขนาดนี้!
“เฮ้ย!! จะไปถามทำไม!!”
“ก็มาลาอยากรู้นี่!”
“ตั้งนานละทำไมเพิ่งมาอยากวะ!?”
“เอ้า! แล้วท่านไกรอยากรู้ป่ะละ? ถ้าอยากรู้ก็ไปถามวรรณนาด้วยกัน!”
“ทำไมต้องถามวรรณนาด้วยเล่า วรรณนาจะรู้งั้นเหรอ?”
“วรรณนาต้องรู้สิ!”
“…ทำไมล่ะ?”
“ก็วรรณนาเป็นลูกท่านพันวังนี่” ..กริบเลยครับ..
..กริบเลยทีเดียว.. ผมปล่อยมือค้างไว้ในอากาศ แต่หน้าผมมันคงจ๊าดง่าวมากจนคนมองได้แต่กระพริบตาปริบๆ
“ท่านไกร ท่านไกร” เขาเขย่าตัวผม “เป็นอะไรไป?”
“เดี๋ยวนะ…วรรณนาเป็นลูกท่านอาพันวังเหรอ?”
“ใช่ไง”
“……….เดี๋ยวนะ” ผมยกมือขึ้น “มาลากับวรรณนา…ใช่…เอ่อ…กับพี่วัน…….?”
อีกฝ่ายพยักหน้าช้าๆ “นายกำนัลขอรับ”
“นั่นแหละ”
“แล้ว…มีอะไรไม่ปกติเหรอครับ?”
ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกว่าไอ้เรื่องที่จะพูดออกไปนี่ชวนสับสนชะมัด!
“...ท่านอาของไอ้พี่วัน…ส่งลูกตัวเอง…มาบำเรอหลานชาย…งั้นเหรอ?” มาลาทำท่าเหมือนคิดตาม แต่ก็คิดตามแบบเด็กๆน่ะครับ
เพราะเขาพยักหน้ารับง่ายๆเลย “ใช่ครับ”
“บ้าไปแล้ว!!!”
“บ้าตรงไหนอ่ะ?” มาลาทำท่าตกใจมาก “ก็..ก็…เป็นเรื่องปกตินี่ครับที่ข้าราชบริวารจะส่งลูกหลานตัวเองมากำนัลท่านจ้าว มันก็เป็น….”
“ปกติญาติกันเนี่ย…เค้าทำกันลงด้วยเรอะ!!!” เขาทำท่าเหมือนนึกอยู่ แล้วตอบ “ลงครับ”
…กูไม่ได้อยากจะได้รับคำยืนยัน!!! “โอยอกอีแป้นจะแตก” ผมเขย่าคอเสื้อตัวเองรัวๆ คิดว่าข้อมูลที่ได้รับมาวันนี้มันมากเกินไปชอบกล “แค่คิดก็รู้สึกแปลกๆแล้ว…ก็เข้าใจนะว่าเป็นจระเข้…แต่…เอ่อ…เฮ้อ นี่กูต้องทำใจให้ชินกับเรื่องแบบนี้ใช่มั้ยเนี่ย…”
“เรื่องแบบไหนครับ?”
“ก็เรื่อง….!” ผมหันควับไปมองคนถาม
..ก่อนที่ข้อสงสัยอื่นๆจะวิ่งปราดเข้ามากระหน่ำยิงปืนกลใส่หัวผม จนต้องปรับน้ำเสียง
“มาลา…”
เจ้าของนามกระพริบตา “ครับ?”
“มาลา…มีอะไรๆ…กับไอ้พี่วัน…ด้วยใช่มั้ย?” การเอ่ยออกไปทำให้ใจปวดแปลบครับ แต่สิ่งที่อยู่เหนือกว่านั้นคือข้อสงสัยบางอย่างที่ผมคิดว่าผมต้องถามกับคนๆนี้เนี่ยแหละ จะให้ไปถามกับไอ้โป๊ยมันก็ใช่เรื่องมั้ยล่ะ…
เขาหน้าแดง แล้วพยักหน้า
..มันทำให้ผมโล่งใจที่อย่างน้อยไอ้เด็กนี่ก็พอจะมีจิตสำนึกของความเป็นคนอยู่บ้าง..
ผมก้มหน้า กระซิบ “แล้ว….เจ็บ…..มั้ย?”
“อะไรนะครับ?”
“…เจ็บมั้ย?”
“ท่านไกรหมายถึง…”
“เอออ นั่นแหละ”
คนตัวเล็กมองซ้ายมองขวา ป้องปากกระซิบบ้าง “เจ็บสิครับ ถามมาได้”
“ล-แล้ว….เจ็บมากมั้ย?”
“ท่านไกรจะถามไปทำไมล่ะ!!”
“ก็อยากรู้!!”
“ถ้าอยากรู้ก็ไปลองเองสิ!”
“ก็อยากจะเตรียมใจไว้ก่อน!”
มาลาหลิ่วตา
“มีเวลาเตรียมใจอีกนานครับ กว่าท่านจ้าวจะติดสัดน่ะโน่นนเลย สิ้นปีโน่น” “มาลา!!”
“ท่านจ้าวเล่าให้มาลาฟังหมดแล้วครับ เรื่องที่ว่าจะลองกับมนุษย์”
….ไอ้พี่ว๊านนนนนน!!!! ถ้ามันกลับมาเมื่อไหร่นะผมจะเอาฟันกัดเนื้อเขา ฉีกกระชากออกมาให้เลือดกระฉูด แล้วทดลองรับประทานจระเข้สดๆให้มันรู้แล้วรู้รอด!
“ไม่ใช่พี่!” ผมเถียงฉับ “ไม่ใช่กับพี่แน่นอน”
“เอ๋ ก็ท่านจ้าวพูดเสียเต็มปากเต็มคำ”
“ไม่ใช่พี่!!”
“งั้นท่านไกรก็ต้องเคลียร์กับท่านจ้าวเองแล้วล่ะครับ แหมๆ”
“ล-แล้ว…” ผมจนปัญญาครับ เมื่อหน้าแดงจนจะเป็นลูกตำลึงได้ขนาดนี้ “…แล้ว..มาลาไม่โกรธบ้างรึไง?”
“โกรธ? ทำไมล่ะ?”
“……….ถ้าหากพี่กับไอ้พี่วันนั่น…………….” “อ้อ” คู่สนทนาหัวเราะ “จะโกรธทำไมล่ะครับ? ท่านจ้าวตัดสินใจแล้วนี่นา”
“ไม่หึงไม่หวงแน่นะ?”
“แล้วไอ้หึงไอ้หวงนี่มันเป็นยังไงกันล่ะครับ?”
“ก็แบบ…ถ้าหากว่าคนที่เรารักจะเป็นของคนอื่น มันก็ต้องมีแบบ..หงุดหงิด อารมณ์เสีย……..”
มาลามองหน้าผมเหมือนไม่เข้าใจ แล้วเขาก็พยักหน้ารัวๆ ก้มหน้าก้มตาเปิดหนังสือเล่มหนึ่งที่เขาหยิบมาด้วยนั่น ใช้เวลาไม่นาน..ก็หาหน้าที่ต้องการเจอครับ
เขาชี้ให้ผมดู
มันคือกวีนิพนธ์เกี้ยวพาราสีบทดังที่แม้แต่ผมเองก็ยังเคยเห็นผ่านตา
ก่อนจะอธิบาย
“..มาลาเข้าใจครับ เพราะว่าเคยอ่านเรื่องแบบนี้ในหนังสือ ความรู้สึก ‘รัก’ ที่มนุษย์มักจะรู้สึกกันอยู่บ่อยๆมันเป็นยังไง บทที่นำไปสู่การร่วมเพศ และโศกนาฏกรรมหลากหลาย…ท่านไกรอาจจะสับสนเพราะว่ายังไม่ชิน เพราะว่าท่านไกรเป็นมนุษย์ เพราะว่าพวกเราเป็นจระเข้…”
เขาปิดหนังสือ แล้วยิ้มกว้าง
“…แต่จระเข้อย่างเรา…ไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนั้นหรอกนะครับ”TBC========================
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 903019 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก