ผู้กองที่รัก ตอนจบ ……..ของขวัญจากคนบนฟ้า…….
….. 4 ปี ผ่านไป…..
“สารวัตรครับ วันนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะครับ” ชายร่างท้วมในชุดตำรวจครึ่งท่อนเอ่ยถามผู้บังคับบัญชา พตต ธาร์ณ เข้ารับราชการที่นี่มาได้เกือบสี่ปีแล้ว นอกจากจะหน้าที่การงานมั่นคงหน้าตายังหล่อเหลาชนิดที่ว่าสาวแก่แม่หม้าย สาวเล็กสาวใหญ่ในอำเภอ วิ่งเข้าโรงพักจนหัวกระไดไม่เคยแห้ง แต่ก็ไม่ยักเห็นว่าสารวัตรจะเหลือบตามองใครสักที เวลาที่ใครถามเรื่องแฟนอย่างมากก็แค่ยิ้ม เขาล่ะอยากจะรู้จริงๆว่าใครจะได้เป็น “คุณนายสารวัตร”
“ผมก็อารมณ์ดีทุกวันนะหมู่”
“ไม่ๆ วันนี้สารวัตรอารมณ์เป็นพิเศษจริงๆนะครับ หน้าตาดูเหมือนกำลังจะมีเรื่องดี”
“นั่นสินะ ก็คงเป็นเรื่องที่ดีจริงๆแหล่ะ ผมกลับก่อนนะ ว่าแต่หมู่เถอะ เมื่อไหร่จะกลับล่ะได้ข่าวว่าเมียเพิ่งคลอดนิ”
“อีกหน่อยล่ะครับ ผมว่าจะเก็บของสักหน่อย พรุ่งนี้ลางานจะพานังต้อยมันไปอนามัย”
“อ้าวแล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าล่ะ”
“ยังไม่รู้เลยครับ คงต้องไปดูก่อน ล่ะครับ”
“มีอะไรก็บอกนะหมู่ คนกันเองทั้งนั้นถ้าไม่มีรถหรือค่ารักษาก็บอกผมได้”
“ขอบคุณครับ สารวัตร” หมู่วัน ยกมือไหว้ สิ่งที่ทำให้ชาวบ้านที่นี่รักสารวัตรไม่ใช่แค่การที่ท่านยอมย้ายตัวเองมาอยู่ในพื้นที่เสี่ยงแถวชายแดน แต่เพราะน้ำใจที่ท่านมีให้กับชาวบ้านต่างหากที่ทำให้สารวัตรธาร์ณกลายเป็นที่รักของทุกคน
“พี่ซัน ตื่นได้แล้ว วันนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ” เด็กสาวในชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัยชื่อดังเคาะประตูห้องพี่ชายเสียงดังลั่นเมื่อตอนนี้ใกล้เวลาที่ต้องเข้าเรียนแล้วแต่ดูเหมือนฝาแฝดของเธอจะยังไม่ขยับไปไหน
“อะไรกันลูก น้องซายน์เสียงดังลงไปถึงข้างล่าง” อดีตนายตำรวจมือดีที่ปัจจุบันลาออกจากราชการมาดูแลครอบครัวเอ่ยถามขึ้น แต่ที่ลาออกไม่ใช่เพราะถูกบังคับหรืออะไรทั้งนั้น ร่างโปร่งคิดว่ามันถึงเวลาที่เขาจะให้เด็กรุ่นใหม่ได้สานต่อในสิ่งที่เขาสร้างไว้ กองสืบใต้การนำของท่านผู้การโอภาสก็ดูไม่เลวร้ายเท่าไหร่นัก นั่นทำให้เขาวางใจและวางมือจากภาระหนักอึ้งมาเป็น คนธรรมดาที่ใช้ชีวิตธรรมดาเสียที หลังจากที่ทำงานรับใช้ประเทศมากว่า 20 ปี
“พี่ซันน่ะสิคะพ่อ ไม่ยอมตื่นเลยวันนี้มีเรียน 10 โมงด้วยนี่มันจะเก้าโมงแล้วนะคะ” เด็กสาวฟ้อง
“อ้าว ทำไมเหลวไหลอย่างนี้นะ”
“น้องซัน ตื่นได้แล้วลูก มันสายแล้วนะครับเดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ” ผู้เป็นพ่อตะโกนเรียกบ้างแต่คนข้างในกลับเงียบกริบ ความ
กังวลทำให้อดีตผู้การกองสืบ วิ่งเข้าไปหยิบกุญแจสำรองในห้องก่อนจะไขเข้าห้องลูกชายตัวแสบ
“น้องซัน ทำไมไม่ไปเรียนครับ เกเร…เอ๊ะ!!”
ว่างเปล่า….
ห้องทั้งห้องมีแต่ความว่างเปล่าเมื่อคนที่เป็นเจ้าของห้องไม่ได้นอนอยู่อย่างที่เขาคิด
“พ่อขา มาดูนี่เร็ว” เด็กสาวบอกพลางชูกระดาษใบนึงขึ้น
พ่อครับ ป๊าครับ ขอโทษที่ไปโดยไม่บอก แต่นี่มันก็ครบ 4 ปีแล้วตามที่เราตกลงกันไว้
น้องซันต้องไปหาพี่ธาร์ณ แล้วป๊าไม่ต้องไปว่าพี่ธาร์ณนะ พี่ธาร์ณไม่ได้บอกให้น้องซันไป น้องซันไปเอง
แล้วจะซื้อของ มาฝากนะครับ
“ไอ้ตัวแสบ” ร่างสูงขบกรามแน่น พลางมองคนรักและลูกสาวที่ทำหน้าปั้นยากอยู่ข้างๆ
“ป๊าโกรธพี่ซันหรือเปล่าคะ”
“เฮ้อ ช่างเถอะ ป๊าจะถือว่าพี่เราโตแล้วและที่สำคัญมันก็ครบสี่ปีแล้วจริงๆ กันกับน้องซายน์ไปเก็บของเถอะ”
“เราจะไปไหนคะ”
“เชียงราย”
เด็กหนุ่มที่ตกเป็นหัวข้อสนทนากอดกระเป๋าแน่น หลังจากที่มาถึงที่หมายได้เกือบสิบนาที แต่เพราะไม่รู้ว่าจะต้องไปยังไงเลยได้แต่หันซ้ายหันขวาไปเรื่อย ป่านนี้พ่อกับป๊าคงรู้แล้วว่าเขาหนีออกจากบ้าน ก็ช่วยไม่ได้นิ ใครใช้ให้ป๊าใจร้ายก่อนล่ะ เขาต้องเอาคืนบ้าง ว่าแต่ เขาจะไปหาพี่ธาร์ณยังไงล่ะเนี่ย อุส่าวางแผนมาเป็นเดือนเมื่อคืนก็กว่าจะย่องออกมาจากบ้านมาที่สนามบินได้ แล้วยังไงต่อล่ะ
ไอ้ซัน แกนี่ไม่รอบคอบเลย
“ไอ้หนู มายืนทำอะไรลับๆล่อๆ” รปภ ร่างท้วมเดินเข้ามาทัก ก่อนจะกวาดตามองเด็กหนุ่มอย่างระแวง
“พี่ครับ ถ้าผมจะไป อำเภอ xxx ผมจะต้องทำยังไงครับ”
“อ้าว เอ็งจะไปทำอะไรที่นั่นวะ กันดานจะตายมันไม่มีที่เที่ยวหรอก” ชายร่างท้วมถาม
“พอดีพี่ผมเขาทำงานที่นั่นน่ะ ผมก็เลยจะมาเยี่ยม แต่ไม่ได้บอกพี่เขาล่วงหน้าเลยไปไม่ถูก แหะๆ”
“เออ เด็กสมัยนี้ เอ็งต้องนั่งสองแถวไปที่ท่ารถ แล้วก็ต่อรถบัสเข้าไปอีกสักสองชั่วโมง พอถึงค่อยถามคนแถวนั้นว่าบ้านพี่เอ็งอยู่ไหน อำเภอเล็กๆแบบนั้นคนเขารู้จักกันหมดล่ะ”
“ขอบคุณมากพี่” เด็กหนุ่มยกมือไหว้ก่อนจะวิ่งไปยืนรอรถทันที
บรรยากาศเงียบสงบของอำเภอเล็กบนเขาสูงทำให้เด็กหนุ่มที่อยู่เมืองกรุงยิ้มกว้าง ที่นี่อากาศดีชะมัดไม่เหมือนกรุงเทพมีแต่ฝุ่นกับมลพิษ
“ถึงแล้วไอ้หนุ่ม” คนขับรถสองแถวบอกก่อนที่เด็กหนุ่มจะกระโดดลงจากรถ
พี่ธาร์ณนะพี่ธาร์ณถ้าจะหนีมาไกลขนาดนี้ อำเภอนี้มีรถสองแถววิ่งแค่วันละสองเวลา เขาก็เลยต้องเหมาเข้ามาเอง แพงจะตาย แต่ถ้าเทียบกับการได้เห็นหน้าตกใจของคนรักเขาว่ามันก็น่าจะคุ้มนะ
เด็กหนุ่มมองบ้านพักข้าราชการตรงหน้าก่อนที่ที่คลี่ยิ้มบางๆ ไม่ได้เจอกันตั้ง 4 ปี อีกคนจะเป็นยังไงบ้างนะ จะจำเขาได้หรือเปล่า จะยังรักกันเหมือนเดิมไหม… ข้อสุดท้ายคือสิ่งที่เขากังวลที่สุด แม้จะพูดว่ารักแต่การที่ต้องห่างกันนานขนาดนั้นอีกคนจะยังมั่นคงอย่างที่พูดหรือเปล่า สาวๆที่นี่ก็สวยๆทั้งนั้น คนๆนั้นจะหวั่นไหวบ้างไหม
ร่างโปร่งค่อยๆ ผลักประตูรั้วเข้าไปอย่างเบามือก่อนจะสำรวจบ้านไม้สองชั้นสภาพกลางเก่ากลางใหม่ไปด้วย
แง้ๆๆๆ
เสียงร้องของเด็กทำให้ร่างโปร่งสะดุ้ง
เด็ก…เสียงเด็กที่ไหน
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะลูก ไหนมาให้พ่อดูสิ ใครทำอะไรน้องวินของพ่อครับ” เสียงทุ้มที่ซันคุ้นเคยดีดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะอุ้มเด็กทารกคนนึงออกจากเปล
ลูก…..ลูกเหรอ
“สงสัยแกจะหิว ส่งแกมาให้โบว์ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวโบว์จัดการเอง” สักพักผู้หญิงคนนึงก็เดินออกมาจากครัวพร้อมกับขวดนม
ตุ๊บ!!!
กระเป๋าใบย่อมหล่นกระแทกพื้นเพราะคนถือไม่มีมีแรงจะถือมันอีกต่อไป ภาพตรงหน้าพล่าเลือนเพราะม่านน้ำตา
ใครกันที่บอกว่ารัก ใครกันที่บอกให้รอ แล้วทำไมถึงผิดสัญญา..
“น้องซัน!!” เสียงกระเป๋าที่หล่นทำให้สารวัตรหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคนมาใหม่ ใบหน้าคมฉีกยิ้มกว้างต้องสะดุดลงเมื่อเห็นน้ำตาของอีกฝ่าย
“น้องซันร้องไห้ทำไมครับ” ร่างสูงเอ่ยถามก่อนจะเดินเข้าไปหาคนรัก
“อย่าเข้ามานะ!!! พี่มันโกหก คนหลอกลวง ” เด็กหนุ่มตวาดลั่น
“เดี๋ยวสิน้องซัน มีอะไรทำไมต้องเสียงดังครับ”
“แง้ๆๆๆ” เสียงทารกร้องไห้จ้า ทำให้สารวัตรหนุ่มขมวดคิ้วแน่น
“เบาๆสิครับ น้องวินตกใจ โบว์พาวินเข้าไปข้างในก่อนไป” บอกกับคนรักเสียงเบาก่อนจะหันกลับไปบอกหญิงสาวอีกคน ที่ยืนมองด้วยความสนใจ
“แล้วเราน่ะ ร้องไห้ทำไม หืม” สารวัตรเอ่ยถามคนรักเสียงนุ่มก่อนจะเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“คุณไม่ต้องมาสนใจหรอก เอาเวลาไปดูแลลูก ดูแลเมียพี่ดีกว่า ผมจะกลับแล้ว” ร่างโปร่งบอก พลางหันหลังกลับ
“เดี๋ยวสิครับ พี่ว่าน้องซันต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ”
“ใช่ เข้าใจผิด ผมเข้าใจผิดว่าคุณรักผม รอผมได้ คุณมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวหลอกลวง!!”
“ไปกันใหญ่แล้ว หันหน้ามาฟังพี่ก่อนสิครับ” ร่างสูงบอกก่อนจะกอดเด็กดื้อเอาไว้แน่น พลางกดจมูกลงบนแก้มใส
คิดถึงจะตายคนนี้อ่ะ
“น้องวินน่ะ ลูกพี่จริงๆ แต่โบว์ไม่ใช่เมีย พี่จะมีเมียได้ยังไงในเมื่อพ่อตาพี่ยังไม่ยกให้เลย”
“หมายความว่ายังไง”
“เข้ามาคุยกันในบ้านดีกว่า เร็ว น้องซันจะได้ไปเล่นกับน้องวินด้วยตื่นพอดีเลย” ร่างสูงบอกก่อนจะจูงมือคนรักเข้าไปในบ้าน
“โบว์กลับบ้านไปก่อนนะ วันนี้ฉันให้กลับก่อนครึ่งวัน” สารวัตรบอกกับหญิงสาว
“ค่ะ งั้นโบว์กลับก่อนนะคะ สารวัตร”
“น้องซันนั่งสิครับ” ร่างสูงบอกก่อนจะฉุดให้เด็กหนุ่มนั่งลงข้างเบาะเจ้าตัวเล็ก
“น้องวิน เป็นลูกบุญธรรมของพี่เองครับ”
“ลูกบุญธรรม?”
“ครับ น้องวินเป็นลูกชายของหมู่วัน ลูกน้องพี่แต่โชคร้ายเมื่ออาทิตย์ก่อนหมู่วันถูกซุ่มยิงตอนปะทะกับขบวนการขนยาเสพติดเข้า ส่วนแม่ของน้องวินน่ะไม่ค่อยแข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอรู้ข่าวสามีก็เสียใจหนักจนช๊อคแล้วก็เสียเมื่อไม่กี่วันก่อน พี่สงสารก็เลยรับน้องวินเป็นลูก คราวนี้เข้าใจหรือยังเด็กดื้อ” สารวัตรหนุ่มบอกก่อนจะรั้งร่างเพรียวเข้ามากอด
“น่าสงสารจังเลยครับ เด็กตัวแค่นี้เองต้องกำพร้าทั้งพ่อทั้งแม่”
“ใครบอกว่าน้องวินกำพร้า น้องวินมีพี่เป็นพ่อแล้วก็มีน้อง ซันเป็นแม่ไง” ร่างสูงบอกเสียงเจ้าเล่ห์
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะ”
“ไม่เห็นเกี่ยว เราสองคนก็โตมาในครอบครัวที่มีแม่ เป็น ผู้ชายทั้งนั้น ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย น้องวิน คือของขวัญที่คนบนฟ้าส่งมาให้เราสองคนรู้ไหมครับ เขาอาจจะโชคร้ายที่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดจากไปก่อนวัยอันควร แต่เขาจะไม่มีขาด น้องซันจะช่วยพี่เลี้ยงน้อง
วินไหม “
“เป็นแม่น้องวินนะครับ แต่งงานกับพี่นะ”
“เหอะ”
“ทำไมทำเสียงอย่างนั้นล่ะครับ หรือว่าไม่รักพี่แล้ว”
“ไม่รักจะตามมาถึงนี่หรือไง รู้ไหมว่ากว่าจะหนีออกมาได้ลำบากแทบตาย”
“ห๊ะ!!! แล้วนี่ป๊าน้องซันจะไม่ตามมา ยิงพี่เหรอครับ”
“ไม่หรอกน่า เรามีชัยชนะอยู่ในกำมือแล้ว ป๊าไม่ทำอะไรพี่หรอก” เด็กหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์พลางมองทารกที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่บนเบาะ
“เจ้าเด็กแสบเอ้ย!!”
“พี่ซานนนนนนนน อยู่ไหนอ่ะ” เสียงตะโกนดังขึ้นที่หน้าบ้านทำให้ร่างโปร่งที่กำลังเล่นกับ ลูกชาย อยู่ ยกยิ้ม
มาเร็วกว่าที่คิดอีก ..
“สวัสดีครับอา” สารวัตรหนุ่มยกมือไหว้ผู้อาวุโสทั้งสองก่อนจะหันไปทักสาวน้อยอีกคน
“สวัสดีน้องซายน์ด้วยนะ”
“สวัสดีค่ะพี่ธาร์ณ พี่ซันล่ะคะ”
“อ้อ อยู่ใน…”
“ป๊ากับพ่อมาเหนื่อยๆ เข้ามาในบ้านก่อนสิครับ” เจ้าเด็กแสบที่เพิ่งออกมาจากบ้านพร้อมกับลูกชายตัวน้อยบอก
“เด็กนั่นลูกใคร!!” ร่างสูงถามเสียงเข้า ก่อนจะมอง “ว่าที่ลูกเขย” ไม่วางตา
“ลูกผมเองครับ”
“ห๊ะ พี่ซันมาหาพี่ธาร์ณวันเดียวมีลูกกันแล้วเหรอ”
“พี่ไม่ใช่ โดเรม่อนนะซายน์” เด็กหนุ่มแหวลั่น
“พอๆ ไหนมาให้ตาอุ้มหน่อยสิ ลูก ชื่ออะไรเหรอซัน” อดีตนายตำรวจเอ่ยถามก่อนจะรับเจ้าตัวน้อยมาอุ้ม
“ชื่อน้องวินครับ น่ารักใช่ไหมล่ะพ่อ”
“น่ารักๆ เซ้นส์มาดูหลานหน่อยเร็ว” กันเอ่ยเรียกร่างสูงที่ยังวางฟอร์มอยู่ ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กไปหา ไอ้แสบของเขามันฉลาดรู้ว่าป๊าเขาน่ะรักเด็กขนาดไหน การที่เอาเจ้าหนูวินเข้าล่อ มันชนะใสๆเลย
“ไหนมาให้ ตาอุ้มหน่อยลูก กี่เดือนแล้วครับเนี่ย” ร่างสูงที่ทนแรงดึงดูดจากหลานตัวน้อยไม่ไหวเอ่ยปากถาม
“สองเดือนแล้วครับ แต่เพิ่งจะมาอยู่กับกับผมได้อาทิตย์เดียว” สารวัตรหนุ่มตอบ
“อืม” ว่าที่พ่อตาตอบรับในลำคอก่อนจะหันไปเล่นกับหลานต่อ
“แล้วนี่เลี้ยงดูกันยังไงล่ะ” คุณตาเห่อหลานเอ่ยปากถามว่าที่ลูกเขย
“ตอนนี้จ้างเขาเลี้ยงครับ เพราะผมต้องทำงาน”
“ได้ยังไงกัน จะไปจ้างเขาเลี้ยงมันจะไปดีได้ยังไง เด็กเล็กๆแบบนี้ ไม่ได้ๆ เอาอย่างนี้ ฉันจะพาหลานฉันกลับกรุงเทพ กันก็ไม่ได้ทำงานแล้วให้ “คุณยาย” เขาเลี้ยงดีกว่าเนาะวินเนาะ ไปอยู่กับตากับยายกับน้าซายน์ดีกว่า ”
“แต่ผมก็ไม่อยากห่างลูกนะครับ ผมคงทนไม่ได้ถ้าต้องห่างแก” สารวัตรหนุ่มบอกเสียงเบา ถึงเขาจะอยากให้อีกคนยอมรับมากแค่ไหนแต่เจ้าหนูวินก็สำคัญกับเขาเหมือนกัน
“ มันจะไปยากอะไรก็ย้ายกลับไปกองสืบซะสิ เจ้าธาร์ณ ไอ้โอ๋มันบ่นทุกวันว่าขาดเราไปกองสืบยุ่งขึ้นเยอะ” กันบอกก่อนจะยกยิ้มให้ว่าที่ลูกเขย
“ผมบอกแล้ว ว่าเรามีชัยชนะอยู่ในมือ” ร่างโปร่งบอกกับคนรัก
“ครับ พี่ดีใจนะ ดีใจที่วันนี้พี่มีครอบครัวที่สมบรูณ์ ชีวิตพี่ไม่ต้องการอะไรอีก นอกจาก ซันกับลูก พี่รักซันนะครับ”
“ผมก็รักพี่ รักมากสุดเลยรู้ไหม”
สองร่างตะกองกอดกันท่ามกลางหมู่ดาว ความสุขที่พวกเขาเฝ้ารอมาทั้งชีวิตกำลังจะเป็นจริง มันอาจจะไม่ใช่บทสรุปสุดท้ายของชีวิต เพราะนี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของครับครัวเล็กๆของพวกเขา ……
………………………………..END……………………………………
จบแล้ว ปริ่มมาก ในที่สุด ก็จบลงไป อย่างสวยงาม???
เรื่องนี้จะบอกว่ามันเป็ฯ ซีรีย์ตำรวจก็คงไม่ผิด
เพราะตัวละครเอกเป็นตำรวจทั้ง สี่เรื่อง
มีความสุขอ่ะ
รักทุกคนนะคะ ขอบคุณมาก ที่ยังตามให้กำลังใจกันมาตลอด
ปล นอกจาก จะมี พี่ต้นน้องไม้แล้ว
ช่วงนี้นังพิตยังหางานให้ตัวเองด้วยการ หยิบนิยายที่ดองไว้กว่าสามปี มารีไรท์ใหม่
ฝากติดตาม ด้วยนะคะ ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
