ผู้กองที่รัก ตอน17
เสียงรถที่จอดหน้าบ้านทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะยิ่งกระตุกเมื่อเห็นว่า “ใคร” เดินเข้ามาในบ้าน
“ป๊าขา น้องซายส์กลับมาแล้ว” เด็กสาวบอกก่อนถลาเข้ามาอ้อนคนตัวสูง
“น้องซันก็กลับมาแล้วเหมือนกันครับ” ลูกชายคนโตอ้อนบ้าง
“นี่ ลุงก็นั่งอยู่นะ ไม่เห็นมีใครอ้อนลุงเลย” วัตตัดพ้อ
“ลุงวัต อ่า น้องซายน์อ้อนลุงวัตด้วยก็ได้ ” เด็กสาวบอก
“สวัสดีครับ อาเซ้นส์ อาวัต” ร่างสูงที่เดินตามมายกมือไหว้คนอาวุโสกว่า
“ไงเจ้าหลานชาย สบายดีนะ” วัตทักอย่างอารมณ์ดีผิดกับอีกคนที่เขาแต่จ้องร่างสูงเขม็ง
“สบายดีครับ” ผู้กองหนุ่มตอบก่อนจะนั่งลงเงียบ คือ ต่อให้เป็นเขาก็เถอะแต่ถ้าโดน “ว่าที่พ่อตา” จ้องขนาดนี้ใครจะไม่เกร็งบ้างล่ะ
“อ้าวเด็กๆ กลับมาแล้วก็ไปอาบน้ำไป จะได้ลงมาทานของว่าง” ร่างโปร่งที่เพิ่งเดินออกมาจากครัวบอกก่อนจะหันไปยิ้มให้ผู้กองหนุ่ม
“สวัสดีครับอา”
“เป็นไงเจ้าซัน ที่กองสืบงานยุ่งไหม โทษทีนะอาลางานซะหลายวันคงยุ่งกันน่าดู”
“ไม่หรอกครับอา ตั้งแต่ปิดคดีมิสเตอร์ลีไปก็ยังไม่มีงานใหญ่เข้ามาเลยครับ”
“งั้นเย็นนี้อยู่กินข้าวเย็นกับอาสิ จะได้ถือโอกาสขอบคุณที่เราดูแลเจ้าแสบของอาตั้งนาน”
“อ่อ คือว่า…”
“อยู่ทานข้าวด้วยกันสิ จะรีบไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเรียกความแปลกใจจากทุกคนเมื่อคนที่พูดคือเจ้าบ้านตัวสูง
วัตหรี่ตามองเพื่อนอย่างจับผิดแบบนี้มันไม่ค่อยชอบมาพากลเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเพื่อนเขาคิดจะทำอะไรกันแหน่
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงพูดของสองแฝดกับผู้การ แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มผู้เป็นแขกกับเจ้าของบ้านจะนั่งเงียบผิดปกติ
“เซ้นส์ เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมกินน้อยจังเลยล่ะ” ผู้การเอ่ยถามสามี
“เปล่าหรอก เซ้นส์เหนื่อยๆนะ กันทานเถอะ เซ้นส์ขอออกไปรับลมข้างนอกก่อนนะ”
“แต่ว่าเซ้นส์ยังไม่หายดีเลยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เซ้นส์ไหวแค่ขาหักเองกันทานต่อเถอะ” ร่างสูงบองเสียงนุ่ม ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป
“โอ้ย ป๊ากับพ่ออ่ะ หยุดสวีทกันได้แล้วค่ะ น้องซายน์อิจฉา” เด็กสาวเอ่ยแซว
“น้องซายส์ ไม่น่ารักเลย”
“โอ้ย!! พ่ออ่าน้องซายน์เจ็บนะคะ” เด็กสาวร้องลั่นเมื่อโดนผู้เป็นพ่อบิดเข้าที่เอว
“เจ็บนะสิ เราเป็นผู้หญิงนะพูดจาห่ามๆแบบนั้นได้ยังไง”
“ลุงไปบ้างดีกว่า อยากออกไปสูดอากาศเหมือนกัน” วัตบอกก่อนจะเดินตามเพื่อนรักออกไป
“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า” เด็กหนุ่มล้อก่อนจะแลบลิ้นล้อเลียนน้องสาวตัวแสบ
“พ่อ พี่ซันล้อน้องซายส์อ่ะ”
“ไม่ได้ล้อสักหน่อย”
“ก็เมื่อกี้..”
“พอแล้วเด็กๆ นี่ไม่อายพี่ธาร์ณเขาบ้างเหรอ โตแล้วยังทะเลาะกันเป็นเด็กๆอยู่ได้”
“ไม่เป็นไรครับอา น่ารักดี ” ผู้กองหนุ่มบอก
“อะไรที่น่ารักอ่ะ พี่ธาร์ณ” เด็กสาวเอ่ยล้อพลางมองผู้กองหนุ่มกับพี่ชายด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“อะไร มองพี่แบบนั้นหมายความว่าไงห่ะ”
“อายล่ะสิ ฮ่าๆๆ พ่อขา พี่ซันหน้าแดงอ่ะ” เด็กสาวล่อไม่หยู้จนผู้เป็นพ่อต้องเอ่ยปากห้าม
“พอได้แล้วเราสองคนน่ะ กินข้าวๆ”
“มึงคิดจะทำอะไรวะไอ้เซ้นส์” วัตเอ่ยถามเพื่อน
“กูแค่อยากพิสูจน์ว่าไอ้เด็กนั่นมันรักน้องซันจริงหรือเปล่า”
“แล้วมึงจะทำยังไง อย่างที่กูบอก ถ้ามึงทำอะไรลงไปอาจะเป็นลูกมึงนะที่เสียใจ”
“หึ เรื่องนี้กูก็เป็นตัวร้ายทั้งเรื่องน่ะแหล่ะ ชีวิตกูมีคนที่รักอยู่ไม่กี่คน จะให้กูวางใจปล่อยให้ลูกกูไปอยู่กับคนอื่นง่ายๆไม่ได้หรอกนะ มึงเข้าใจกูใช่ไหม” เจ้าของบ้านถามเสียงเครียด
“กูน่ะเข้าใจ แต่ลูกมึงจะเข้าใจไหม”
“นั่นล่ะที่กูกลัว กูอาจจะโดนลูกเกลียดก็ได้ แต่ถ้ามันแลกมากับความสุขในอนาคตของซันกูยอมโดนเกลียด”
“พระเอกจริงเพื่อนกู” วัตบอกก่อนจะตบไหล่เพื่อนเพื่อให้กำลังใจ
ร่างสูงของเจ้าของบ้านยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาใครบางคนทันที ถึงเวลาที่เขาต้องพิสูจน์สักที ว่าเขาควรวางมือน้อยๆที่เขาเลี้ยงมา
16 ปีให้คนอื่นดูแลได้ไหม
“อาโทรเรียกผมออกมา มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้กองหนุ่มเอ่ยถาม
“ผมไม่อ้อมค้อมนะ คุณคิดยังไงกับเจ้าซัน”
“ผมรักน้องครับ” ร่างสูงตอบอย่างหนักแน่น
“แหม มั่นคงดีอาชอบ” วัตชมเปราะ แต่กับเจ้าของบ้านร่างสูงยังทำหน้านิ่ง
“ผมห้ามคุณแล้วใช่ไหม ว่าอย่ามาให้ลูกชายผมเห็นอีก”
“อาครับ ผมขอโทษที่ผิดสัญญาแต่ผมรักน้องจริงๆนะครับ ผมแค่อยากให้อาให้โอกาส”
“หึ โอกาสเหรอ คุณเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาขอโอกาสจากผมไม่ทราบ”
“ในฐานะ คนๆนึง คนที่รักและพร้อมจะดูแลน้องซันไปตลอดชีวิต”
“ฮ่าๆๆ ชีวิตจริงมันไม่ง่ายนะผู้กอง มันไม่ใช่นิยายน้ำเน่าที่จะแค่ความรัก มันมีอะไรที่มากกว่านั้นเยอะแล้วที่สำคัญลูกผมก็ยังเด็กมาก แกอาจจะแค่อยากลองเหมือนวัยรุ่นทั่วไปก็ได้ ความรักของวัยรุ่นน่ะมันมาเร็วไปเร็วจะตาย ผู้กองก็รู้นิ” ร่างสูงบอกกับอีกคนด้วยท่าทางสบายๆ
“อาครับ ผมขอร้องล่ะยอมให้ผมคบกับน้องเถอะครับ” ร่างสูงคุกเข่าลงกับพื้น เขายอมทุกอย่างยอมทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อให้
ได้อยู่กับคนที่รัก เพราะชีวิตเขาคงจะไม่มีความหมายถ้าไม่มี เจ้าแมวดื้อ
“พี่ธาร์ณ ป๊า!!! ทำอะไรกันอยู่ครับ” ร่างโปร่งที่เห็นว่าคนรักออกมานานเกินไปอุทานลั่นเมื่อเห็นว่าผู้กองหนุ่มกำลังคุกเข่าต่อหน้า
“ป๊า” ของเขา
“น้องซันมาทำไมครับ พี่บอกแล้วไงว่าไม่ให้ตามมา”
“ทำไมจะมาไม่ได้ ป๊าจะทำอะไรพี่ธาร์ณครับ” เด็กหนุ่มถาม
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก น้องซันกลับเข้าบ้านไป” เซ้นส์เอ็ด
“ไม่ น้องซันไม่ไป” เจ้าเด็กดื้อก็ยังเป็นเด็กดื้อ เมื่อเจ้าตัวยืนยันหนักแน่น ต่อให้ใครจะบังคับยังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ
“ดีนี่ มีแฟนไม่เท่าไหร่ของซันก็ต่อต้านป๊าแล้ว อีกหน่อยคงไม่ต้องเชื่อฟังป๊าแล้วสินะ”
“ไม่ใช่นะครับ มันคนละเรื่องกันป๊าอย่าเอามาปนกันสิ”
“มีอะไรเซ้นส์เสียงดังไปถึงในบ้าน แล้วทำไมสองคนถึงคุกเข่าล่ะลูก” กันที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้านเอ่ยถาม
“กัน เรื่องนี้เซ้นส์ขอจัดการเองได้ไหม ” ร่างสูงบอกกับคนรัก ก่อนที่แววตาคมจะสื่อบางอย่างออกไป พ่อการได้แต่พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้แต่เชาเชื่อ เชื่อว่าทุกอย่างมันต้องดีแน่นอน
“ผมต้องทำยังไง อาถึงจะเชื่อว่าเราสองคนรักกัน” ผู้กองหนุ่มเอ่ยถาม
“ผมมีทางเลือกให้คุณสองทาง ถ้าคุณไม่ย้ายตัวเองไปที่อื่น ผมก็จะส่งน้องซันไปเมืองนอก”
“อา // ป๊า” สองคนที่คุกเข่าอยู่เบิกตาโพลงกับข้อเสนอ
“ทำไมล่ะ ผู้กองหากความรักของคุณมั่นคงจริง ผมขอแค่ 4 ปี ถ้าหากรักกันจริงจะกลัวอะไร ในระหว่างนั้นผมห้ามสองคนติดต่อกันเด็ดขาด และอย่าคิดว่าจะทำอะไรลับหลังผมได้”
“ว่าไงครับ ผู้กอง” ร่างสูงถามเสียงเรียบ
“ผมเลือกที่จะไปเองครับ” ผู้กองหนุ่มตอบ
“พี่ธาร์ณ แต่ว่า..”
“น้องซันรักพี่ไหม” ผู้กองหนุ่มเอ่ยถามคนรัก
“รักครับ”
“ถ้ารักแล้วรอพี่ได้หรือเปล่า แค่ 4 ปีทำไมพี่จะรอน้องซันไม่ได้อย่าลืมสิพี่รอน้องซันมา 10 พี่ยังทำได้เลย เชื่อใจพี่ เชื่อในความรักที่เรามีให้กันทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ เชื่อพี่นะ” บอกกับคนรักเสียงเบาก่อนจะรั้งร่างโปร่งเข้ามากอด แต่เขาสาบานว่ากอดครั้งนี้มันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ถึงเวลาที่เขาจะพิสูจน์ตัวเองเพื่อคนที่รักสักที
..............................................TBc................................
ตอนหน้า จบแล้วจร้า
ขอบคุณที่ อยู่ด้วยกันมาจนถึงวันนี้
ทีแรกก็กะว่าจะลง แค่เดือนสองเดือน จะ ยาวมาจน
เกือบ สี่เดือน ฮ่าๆๆ
ฝากติดตาม ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก ของพิตด้วยนะ
กำลังจะออกเล่มเร็วๆนี้ (เหนมันพูดมาตั้งนานแระ) สำหรับ เล่ห์ร้ายกลายรัก ^_^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
