ตอนที่ 27 การเดินทางของความรัก
การเรียนในภาคบ่ายจบลง ป่านยังคงเฉยชา ทำเหมือนดลเป็นเพียงอากาศ ดลเอง
ก็ไม่เข้าใจว่า มันเกิดอะไรขึ้น แต่ในใจลึกๆของดลเอง ก็รู้สึกใจหายที่ป่านเฉยชาไป
เช่นนี้ พอถึงเวลากลับบ้าน บังเอิญที่ป่านและดลต้องเดินกลับมาทางเดียวกัน ดลจึง
เข้าไปทักทาย
" อ้าวนายป่าน จะกลับหอแล้วหรอ "
" ...... " ป่านไม่ยอมตอบ และพยายามเดินให้เร็วขึ้นเพื่อเดินหนีดล
" เดี๋ยวดิ จะรีบไปไหนอะ " ดลวิ่งตาม
" ..... " ป่านยังคงไม่ตอบและไม่หยุดเดิน
" ป่าน " ดลตะโกนเรียกและวิ่งมาจับแขนป่านไว้
" นายเป็นอะไรอะ ป่าน วันนี้นายไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันเลยนะ นายโกรธอะไรฉันก็
บอกมาดิ "
" ป่าว ไม่มีอะไร ขอโทษละกัน " ป่านตอบอย่างขอไปที และพยายามจะเดินต่อ
" เดี๋ยวดิ ไม่เป็นไรแล้วทำไมต้องเดินหนีอะ ไหนนายบอกว่าถ้าไม่ได้แกล้งเรา นายจะ
นอนไม่หลับงัย แต่วันนี้นายยังไม่มองหน้าฉันเลยนะ "
" แล้วไม่ดีหรืองัยที่เราไม่แกล้งนาย "
" ก็ อืม มันก็ดีนะ แต่นายเฉยผิดปกติอะ เมื่อวันเสาร์เราทำอะไรให้นายไม่พอใจหรือ
ป่าว "
" ป่าว " ป่านตอบสั้นๆ ดลไม่เชื่อจึงพยายามลากป่านไปนั่งที่โต๊ะในต้นไม้ใกล้ๆเพื่อ
คุยกันให้รู้เรื่อง
" ป่าน มีอะไรไม่พอใจกันก็พูดกันดีๆดิ ถ้าเกิดนายไม่พอใจฉันจริงๆก็บอกมา แล้วฉัน
จะได้ขอโทษ แล้วก็จะไม่วุ่นวายกับนายอีก "
" ไม่นะ ฉันไม่ได้ไม่พอใจนาย เพียงแต่... " ป่านเงียบไป
" แต่อะไร " ดลย้ำถามป่านอีกครั้ง
" ฉันกลัวว่า ความรู้สึกทีมีให้นาย มันจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ฉันอยากจะหยุดมันไว้แค่
นี้ " ป่านพูดโดยไม่มองหน้าของดล
" ความรู้สึกเกินเลย " ดลถามประโยคที่ตนเองไม่เข้าใจ
" ใช่ ฉันไม่อยากให้ความรู้สึกความเป็นเพื่อนหายไป " คำตอบของป่านทำให้ดลพอ
จะเข้าใจความหมายทุกอย่างแล้ว แต่ป่านก็ยังคงอธิบายต่อ
" นายอาจไม่เข้าใจว่าทำไม ฉันต้องคอยแกล้งนายตลอด จริงๆแล้วตั้งแต่วันแรกที่ฉัน
เห็นนาย ฉันเหมือนเห็นน้องชายของฉัน "
" ปอนด์นะหรอ "
" ช่าย ปอนด์คือน้องชายของฉัน ฉันเป็นคนทำให้ปอนด์ต้องตาย " ป่านมีเสียงสั่น
เครือ
" อืม อย่าคิดมากซิ มันอาจจะไม่ใช่ความผิดของนายก็ได้ " ดลปลอบป่าน
" ไม่หรอก มันเป็นความผิดของฉัน ถ้าฉันไม่พาปอนด์ออกมาเที่ยว ปอนด์ก็คงไม่ต้อง
ตาย ฉันเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่อง ไม่มีความรับผิดชอบ แค่น้องคนเดียวก็ดูแลไม่ได้ " ป่าน
น้ำตาไหลออกมาช้าๆ ดลก็ได้แต่นิ่งฟัง เพราะได้ฟังเรื่องราวดลเองก็พูดอะไรไม่ออก
เช่นกัน
" พอฉันได้รู้จักกับนาย มันทำให้ฉันได้เหมือนกับได้อยู่กับน้องชายอีกครั้ง แต่แล้วพอ
นานไป ฉันกับรู้สึกไม่แน่ใจตัวเอง ว่าฉันอยากจะรู้สึกแบบนายเป็นน้องอยู่หรือป่าว ฉัน
ไม่อยากให้อะไรๆมันเปลี่ยนแปลงไป ทุกวันที่ฉันได้รู้จัก ได้คุย ได้เล่นกับนาย ฉันมี
ความสุขมาก "
" อืม ฉันก็ดีใจนะที่ได้รู้จักนาย ถึงแม้บางครั้งจะรำคาญที่นายชอบแกล้ง แต่มันก็ทำ
ให้ฉันสบายใจขึ้นในเวลาที่ได้เล่นกับนาย ฉันเองก็ไม่อยากให้อะไรๆมันเปลี่ยนแปลง
ไป บางครั้งความรักมันไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด ป่านถ้านายอยากให้เราเป็นน้องชาย เราก็
ยินดีนะ "
" จริงหรอ " ป่านดูดีใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
" จริงซิ เราเองก็อยากมีพี่ชายเหมือนกันนะ "
" อืมๆ ขอบใจนะดล " ป่านเรียกชื่อของดลเป็นครั้งแรก
" นายเรียกเราว่าอะไรนะ " ดลไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินผิดหรือป่าว
" ป่าว เราก็เรียกนายว่า ไอ้ตัวเล็กงัย " ดูจากคำพูดแล้วป่านคนเดินคงจะกลับมาแล้ว
" ไม่อะ เมื่อกี้นายเรียกชื่อเราหรอ "
" บอกว่าป่าวก็ป่าวดิ ไอ้ตัวเล็กพูดไม่รู้เรื่องหรอวะ ไปกลับบ้านได้แล้ว " ป่านคนเดิม
กลับมาแล้วจริงๆ ป่านพูดจบก็เอาแขนมาโอบคอดลแล้วพาดลเดินไป ป่านกับดลแยก
กันที่ป้ายรถเมลล์ ดลเองก็รอเพื่อนคนนึงมารับ ถึงแม้เพื่อนคนนี้ ใจของดลจะรัก
มากกว่าคำว่าเพื่อน แต่ ณ วันนี้ ยังคงไว้ซึ่งคำว่าเพื่อน แต่ไม่รู้ว่า สักวันในอนาคตจะ
เป็นอย่างไร รถเก๋งสีดำเคลื่อนมาจอดหน้าดล ดลจึงขึ้นรถของอั้มกลับบ้าน
ต่อมาในทุกๆวัน ดลมีความสุขมากขึ้น อั้มคนที่ดลรักที่สุดในหัวใจ ทุกวันนี้มีแต่
ความเข้าใจกัน ไปทานข้าวกัน คุยกัน มีกันและกันในทุกๆวัน คำว่าแฟนอาจจะไม่
สำคัญเท่ากับความสุขในทุกๆวันที่ทั้งสองคนมีให้กัน ป่าน เพื่อนที่เปรียบเสมือนพี่ชาย
ถึงแม้จะยังชอบแกล้งดลอยู่เหมือนเดิม แต่มันก็เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน
ที่หากขาดไป ก็คงเศร้าอยู่เหมือนกัน
สำหรับดลกับอั้มนั้น วันนี้ยังความเป็นเพื่อนที่มีให้กัน นับเป็นสิ่งที่สวยงาม แต่หากสัก
วัน ทั้งสองคน ยังมั่นคงในความรู้สึกของตนเอง วันนั้นความรักที่เคยเป็นในอดีตอาจ
จะย้อนกลับมาอีกครั้ง.......
*** ณ ปัจจุบัน ***
ตอนนี้ผมกับอั้มก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันครับ เรายังห่วงใยกันเหมือนทุกวัน ถ้าถาม
ผมว่าผมยังรักอั้มไหม ตอบได้เลยครับ ว่านับตั้งแต่วันแรกที่ผมรักอั้มจนมาถึงวันนี้
ความรู้สึกของผมไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป เพียงแต่อยากให้เราทั้งสองคนมั่นใจมากกว่า
นี้ และให้เวลากันและกัน ส่วนในตอนนี้อั้มจะยังรักผมอยู่ไหม ผมเองก็ตอบไม่ได้ครับ
(ต้องไปถามอั้มเองอะครับ ) ในทุกๆวันผมกับอั้มก็มีความสุขมากครับ แต่เราสองคนก็
ไม่ได้ฉุดรั้งกันนะครับ ถ้าในช่วงเวลานี้ ใครมีคนใหม่ก็พร้อมจะยอมรับครับ เพราะนั้น
มันก็เหมือนกับเป็นการพิสูจน์ว่า ความรักของเราเปลี่ยนแปลงไปแล้ว งัยก็ต้องขอโทษ
สำหรับคนที่เชียร์ให้ผมกับอั้มกับมาคืนดีกันเหมือนเดิม แต่ต้องขอเวลาเราสองคน
มากกว่านี้นะครับ เพราะอดีตทำให้เราสองคนโตขึ้น และคิดอะไรๆได้กว้างมากขึ้น ส่วน
คนที่เชียร์ป่านนั้น ก็ต้องขอโทษอีกเหมือนกันครับ เพราะผมกับป่านเราคิดกันเป็นเพียง
พี่น้องเท่านั้น ถึงแม้ป่านเองจะเคยคิดเกินเลยไป แต่ตอนนี้เค้ารับผมไว้เป็นน้องชายที่ดี
คนนึงเท่านั้น ผมเองก็รับเค้าไว้เป็นพี่ชายที่ดีคนนึงเท่านั้น ทุกคนอาจจะจะสงสัยว่า
แล้วพี่พัดหายไปไหน ตั้งแต่ผมเข้ามหาลัยมา พี่พัดก็ค่อยๆห่างออกไปครับ พี่พัดอาจ
จะเจอใครใหม่แล้วก็ได้นะครับ แล้วสำหรับหัวใจของผมและอั้มในตอนนี้ คงยังไม่
พร้อมที่จะเริ่มรักใหม่ ยังขอเวลาพักหัวใจที่เคยต้องเจ็บปวดมานาน ต้องใช้เวลาให้เรา
สองคนได้ค่อยๆช่วยกันรักษากันต่อไป และความรักของเราเดนไปอย่างช้าๆครับ แต่
แค่ตอนนี้ ผมมีความสุขกับปัจจุบัน ก็เพียงพอแล้วครับ...
เพลงนี้ก็คงจะเป็นการอธิบายระหว่างผมกับอั้มในตอนนี้ได้ดีที่สุดเลยครับ งัยก็ลองไป
ฟังดูนะครับ
ชื่อเพลง : ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน
ศิลปิน : ดา เอ็นโดรฟิน (Sleepless2)
ใคร..อาจจะไม่เข้าใจ
ว่าความสัมพันธ์ของเรา
นั้นมันเป็นเช่นไร
และใคร..อาจจะเข้าใจผิด
และคงคิดไป
และคงเข้าใจตามที่เห็น
*คง..มีเพียงเราสองคน
ท่ามกลางหมู่ดาวมากมาย
ที่รู้กันในใจ
**มันจำเป็นด้วยหรือ ที่ต้องอยู่ในกฏเกณฑ์
ที่ใครบางคนกำหนด ว่ารักเป็นอย่างไร
***ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำคำไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรัก ก็สุขหัว..ใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้
เรา..อาจจะแยกกันอยู่
ไม่นอนด้วยกันทุกคืนทุกวัน
อย่างคู่ใคร
อย่างน้อย..มีเธอที่เข้าใจ
แม้จะไม่มีผุ้ใดเข้าใจความรักนี้
(ซ้ำ*,**,***)
(ซ้ำ ***)
***
http://bignose.exteen.com/20060923/endorphine ***
.......... The End ..........
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกๆคนมากนะครับที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผม ถึงแม้การเขียนของผมจะแย่มากๆก็ตาม อยากบอกว่าทุกครั้งที่ผมอ่านเรื่องราวของตัวเองมันก็ยังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวดในช่วงเวลานั้นได้ดี และแอบร้องไห้ทุกครั้ง แต่พอได้อ่านกำลังใจจากทุกๆคนก็ทำให้ผมมีรอยยิ้มได้ ขอบคุณทุกคนจริงๆครับ การมาโพสเรื่องราวทุกวันได้อ่านกำลังใจจากเพื่อนๆทุกวัน มันเหมือนกำลังเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไป แต่ตอนนี้เรื่องราวของผมจบไปแล้วก็คงเหมือนอะไรขาดหายไปเหมือนกันแต่ผมก็ขอบคุณทุกๆคนอีกครั้งนะครับ ขอบคุณมากๆเลย