อ่านต่อได้เลยค่ะผมเดินออกจากร้านบะหมี่ประมาณร้อยเมตร ผมหยุดเดินแล้วหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นส่งข้อความหา
เจ้าของจดหมายในมือของผม
‘คุณไม่มีสิทธิอะไรทั้งนั้นในตัวผม ไม่สิทธิที่จะมาสั่ง มาหวง คุณก็เป็นคนอื่นเหมือนกัน
และน้องผมก็ไม่ใช่แบบที่คุณกล่าวหาด้วย ถึงน้องผมจะคิดไม่ซื่อกับผมจริง แล้วคุณละสิ่งที่มันปรากฏอยู่ตอนนี้
มันไม่เลวร้ายมากกว่าคำว่าคิดไม่ซื่อรึไง หากคุณยังไม่ทำตามที่ผมบอกก็ไม่ต้องมาอ้างสิทธิอะไรตัวผมทั้งนั้น
คุณทำร้ายผมยังไม่พอเหรอ’ผมส่งกดข้อความเสร็จก็หยิบจดหมายนั้นยกขึ้นสูงก่อนจะฉีกเป็นชิ้น ๆ ทิ้งลงถังขยะ
แล้วเดินกลับไปหาเต้และน้ำฟ้า
ในระหว่างที่ผมกำลังจะเดินถึงน้ำฟ้าและเต้โทรศัพท์ในมือที่ผมยังไม่เก็บลงกระเป๋าก็เกิดอาการสั่น
หยิบขึ้นมาดูก็พบว่าไอ้พี่วุฒิมันส่งข้อความมาให้ อาจจะเพราะรู้ว่าถ้าโทรเข้ามาผมจะไม่รับสายเป็นแน่
เลยเลือกที่จะส่งข้อความแทน ผมเลยเปิดดูข้อความล่าสุด
‘บอลสำหรับพี่แล้วบอลไม่ใช่คนอื่นและไม่มีวันใช่ พี่จะรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วพี่จะกลับมา
ทวงสิทธิของพี่ทุกอย่างจากบอล แล้วพี่จะบอกทุกอย่าง พี่วุฒิรักครูบอลนะครับ’ผมอ่านแล้วอดที่จะกำโทรศัพท์จนแน่น
แล้วปรับอารมณ์ของตัวเองก่อนจะเดินต่อไปจนถึงโต๊ะที่น้ำฟ้ากับเต้นั่งรออยู่
ผมนั่งลงข้างน้ำฟ้าฝั่งตรงข้ามเป็นเต้ที่ส่งรอยยิ้มมาให้ จนผมต้องส่งรอยยิ้มกลับไปเช่นกัน
“ครูบอล ครูเต้ น้องน้ำฟ้า บะหมี่มาแล้วคะ”เสียงแม่ค้าที่พวกผมมาฝากท้องอยู่บ่อย ๆ จะดังขึ้น
“ขอบคุณคะ หอมจังเลยคะ”น้ำฟ้าขอบคุณแม่ค้า พร้อมทำท่าสูดดมกลิ่นหอมของบะหมี่ประกอบคำพูด
“กินเยอะ ๆ นะจ๊ะน้องน้ำฟ้า”แม่ค้าอมยิ้มบอก
“น้ำคะน้องน้ำฟ้า อ่ะพี่บอลน้ำ”เต้ลุกออกไป เพียงครู่ก็กลับมาพร้อมกับน้ำที่ส่งให้ผมและน้ำฟ้า
“ขอบคุณคะอาเต้”น้ำฟ้าเอ่ยขอบคุณเต้
“ขอบใจนะน้อง”ผมเอ่ยตามลูกสาว
“ไม่เป็นไรหรอกพี่บอล คนมันหล่อแล้วยังเป็นคนดีอีก”มันปฏิเสธพร้อมกับอวยตัวเองเสียอย่างนั้น
เราเริ่มลงมือทาน น้ำฟ้าตั้งใจทานไม่ให้หกและตักผักจนหมด ตอนนี้เต้ต่อชามสองแล้ว แต่ผม
ชามแรกยังไม่ไปถึงไหนเลย ผมตักกินแต่น้ำซุปร้อน ๆ จนตอนนี้เหลือทุกอย่างยกเว้นน้ำซุปที่ตอนนี้
ลงไปนอนในท้องผมหมดแล้ว
“พี่บอลจะกินแต่น้ำซุปไง ดูสิทั้งบะหมี่ หมูแดง เกี้ยว เหลือเติมเลย”เต้พูดเมื่อมองดูในชามของผม
“พ่อบอลทานเยอะ ๆ สิคะ”น้ำฟ้าเอ่ยขึ้น
“พ่ออิ่มแล้วคะน้องน้ำฟ้า”ผมเอ่ยออกไป
“พี่บอลเป็นไรป่าวเนี้ย”เต้อดที่จะเอ่ยออกมาไม่ได้
“พี่เหนื่อย ๆ นะ ไม่เป็นไรมากหรอก”ผมบอกปัดไป
“ถ้างั้นเรากลับกันเถอะพี่บอลจะได้พักมาก ๆ”เต้เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปจ่ายเงิน
“อ่ะของพี่กับน้ำฟ้า”ผมเอ่ยพร้อมหยิบแบ๊งค์ร้อยยื่นให้
“ไม่เป็นไรพี่ผมเลี้ยง”เต้ไม่รับเงินจากผม
“เฮ้ยไม่เอา เอาไปเหอะ”ผมก็ยังคงยื่นให้เหมือนเดิม
“ไม่ต้อง เอาไว้พี่เลี้ยงผมมื้อหน้าดีกว่า”เต้เอ่ยบอก
“อืม ก็ได้”ผมเก็บเงิน ก่อนจะก้มลงอุ้มน้ำฟ้าออกเดินเพื่อเข้าโรงเรียนแล้วตรงไปที่หอพักของผมทันที
“เจอกันพรุ่งนี้นะพี่บอล พักมาก ๆ น้องน้ำฟ้าดูแลพ่อบอลด้วยนะคะ”มันบอกผม แล้วหันไปบอกน้ำฟ้าด้วย
“ไม่ต้องห่วงคะอาเต้ พ่อบอลน้ำฟ้าจะดูแลเอง”น้ำฟ้าตอบเสียงดังฟังชัด
“ไปนอนเหอะเต้ เจอกันพรุ่งนี้”ผมบอกก่อนจะเดินเข้าห้อง
ผมปิดไฟห้องแล้วล้มตัวลงนอนข้างน้ำฟ้าบนที่นอนที่ถูกจัดเตรียมและทำความสะอาดเอาไว้แล้ว
น้ำฟ้านางฟ้าตัวน้อย ๆ ของผมหลับไปซะแล้ว แต่ผมยังคงไม่อาจจะหลับพักผ่อนลงได้ มันว้าวุ้นใจเหลือเกิน
จนโทรศัพท์ของผมเกิดสั่นขึ้นมาอีกครับ เมื่อหยิบมาก็พบว่าสาเหตุที่ทำให้ผมนอนไม่หลับได้ส่งข้อความมาให้ผม
ผมคิดซักพักว่าจะเปิดดูดีไหม แล้วผมก็เลือกที่จะเปิดดู ข้อความที่ปรากฏขึ้นให้เห็นคือ
‘หลับฝันดีนะครับ พี่วุฒิรักครูบอลนะครับ พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อยพี่สัญญา’ ผมอ่านข้อความจบ
ก็รู้สึกว่าข้อความนี้ทำให้หนังตาของผมปิดลง พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อยพี่สัญญา หลับฝันดีนะครับ
ทุกคำทำให้ผมอมยิ้มได้ โดยเฉพาะ พี่วุฒิรักครูบอลนะครับ
ผมตื่นมาก็จัดการจับน้ำฟ้าอาบน้ำ แล้วจัดการตัวเองบ้าง พาน้ำฟ้าทานมื้อเช้าด้วยโจ๊กร้านประจำ
แล้วพาน้ำฟ้าไปส่งที่โรงเรียนจึงได้กลับมาโรงเรียนตัวเอง วันนี้ผมมีนัดพบกับช่างและบริษัทที่จะเข้ามาสร้างอาคาร
ผมร่วมทำกิจกรรมหน้าเสาธง จนนักเรียนแยกย้ายผมก็เดินเข้าไปที่ห้องประชุม พร้อมผอ.ที่จะเข้าฟังและ
ดูแบบที่ทางบริษัทได้ออกแบบ เมื่อถึงเวลาก็พบกับหัวหน้าช่างและตัวแทนของผู้ว่าจ้าง คือไอ้พี่วุฒิและ
ลูกน้องคนสนิทที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาทั้งสองและลูกน้องคนที่เคยเอาผลไม้มาให้ผม ไอ้พี่วุฒิมันจ้องแต่หน้าผม
อย่างไม่ปิดบังจนผมรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน การประชุมกว่าจะจบก็เล่นสูบเอาพลังงานของผมจนแทบจะหมด
การประชุมใช้เวลาทั้งช่วงเช้า แล้วไอ้พี่วุฒิบอกว่าจะมีคนมาคอยช่วยงานผมคือลูกน้องที่ชื่อธรรม
และก่อนที่จะออกจากห้องประชุมผอ.ก็บอกว่างานผมมันหนักมากเลยจะจัดผู้ช่วยผมให้หนึ่งคนคือ มิกกี้
ซึ่งผมก็ไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใด พอมิกกี้เข้ามาและได้รับฟังคำสั่งพร้อมการแนะนำตัวของฝ่ายที่ต้องประสานงานกัน
ดูเหมือนธรรมจะไม่พอใจจนเก็บอารมณ์ไม่ได้ซึ่งต่างกับมิกกี้ที่ดูกระดี๊กระด๊าจนกระเทยยังอาย
เมื่อจบประชุมท่านผอ.เดินออกไปจากห้องประชุม ผมกำลังจะออกตามพวกช่างแต่ก็ต้องหยุดเมื่อถูกมือคนด้านหลังดึงเอาไว้
“ผมขอคุยกับครูบอลตามลำพัง”เจ้าของมือแข็งแรงเอ่ยบอกคนที่เหลือ
“ขอโทษครับคุณวุฒิ ผมกำลังรีบ”ผมเอ่ยขึ้นพร้อมพยายามจะสะบัดมือที่แข็งเหมือนคีมเหล็กออก
“บอลพี่ต้องการจะบอกบอลว่า เก็บเสื้อผ้าคืนนี้พี่จะมารับบอลกับน้ำฟ้ากลับคอนโด”เจ้าของมือแข็ง
เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังจนผมหยุดการเคลื่อนไหว
“คุณไม่มีสิทธิมาสั่ง”ผมเอ่ยออกมาและเริ่มดิ้นรนเอาตัวรอดอีกครั้ง
“หยุดดิ้นครับบอล”จากการจับแขนเปลี่ยนเป็นการใช้แขนรัดตัวผมแทนเมื่อผมดิ้นรนหนักยิ่งขึ้น
“คุณต่างหากที่ต้องหยุด ยะ อืม...อืม...จ๊วบ...”ผมพยายามพี่จะตะโกนแต่สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็น
ริมฝีปากที่คุ้นเคยแทน
“ฟอด...ฟอด...นี้เป็นค่ามัดจำแล้วพี่จะมาเอาที่เหลือคืนคืนนี้เตรียมตัวด้วยนะครับ”มันตบท้ายด้วยการหอมแก้มผมทั้งซ้ายขวา ก่อนจะเอ่ยออกมา
“หึหึ....คุณเห็นผมเป็นอะไร ทำไมต้องทำกับผมอย่างนี้ คุณอยากจะเห็นผมตายทั้งเป็นนักใช่ไหม”
ผมหัวเราะออกมาด้วยความสมเพสตัวเอง ก่อนคำตัดพ้อที่ไม่คิดว่าตัวเองจะพูดมันจะพรั่งพรูออกมา
พร้อมกับน้ำตาที่มันหลั่งครั้งสุดท้ายเพราะความเสียใจคือตอนเรื่องของแม่น้ำฟ้า
“บอล...พี่...”เสียงที่ดูตกใจออกมา ผมใช้พลังที่เหลือดันคนที่รัดตัวผมออก ไม่ไหวแล้วที่จะยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนนี้
ผมรีบเดินเปิดประตูห้องประชุมออกไปก็พบว่าสองคนสนิทยืนอยู่
ผมรีบเข้าห้องน้ำเพื่อไม่ต้องการให้ใครเห็นน้ำตาที่ตอนนี้มันนองหน้าของผมไปหมด ผมไม่รู้จะทำยังไง
จนต้องหาที่พึ่งอีกหนึ่งคน คือ หมออ้อ ผมกดหมายเลขตรงไปเพียงไม่นานหมออ้อก็รับสายของผม
“สวัสดีคะพี่บอล พี่บอล”เสียงใสรับโทรศัพท์ก่อนจะเรียกชื่อของผมอีกครั้งนึงเมื่อผมไม่ตอบอะไรกลับไป
“...อึก...อึก...”ผมพยายามที่จะกลั่นน้ำตาเอาไว้ จริง ๆ แล้วสามแสบเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังส่วนหนึ่ง
ที่ทำให้ผมทำใจเรื่องแม่น้ำฟ้า
“พี่บอลอย่ากลั้นเอาไว้ เพราะมันจะทำร้ายเราหากมีอะไรก็ให้มันออกมา แต่ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป”
เสียงหมออ้อค่อย ๆ ดังเบาและเย็นเหมือนสายน้ำที่ไหลผ่านตัวผมเพื่อให้เย็นลง
“ฮือ...ฮือ....หมออ้อ.....พี่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง.....”ผมปล่อยเสียงและน้ำตาออกมาก่อนจะเริ่มเอ่ยออกมา
ผมไม่รู้จะปรึกษาใคร คุยกับใคร
“พี่บอลจากที่พี่เล่ามา พี่บอลรักคุณวุฒิแล้วใช่ไหม พี่อยากจะเชื่อคำสัญญาของคุณวุฒิใช่ไหม
หากพี่พร้อมที่จะเชื่อก็เชื่อดูสิคะพี่บอล ดูกันว่าคุณวุฒิจะทำได้ไหม หากมันไม่ใช่ก็เพียงค่อย ๆ ถอยออกมา
แล้วพัก อ้อเชื่อว่าคุณวุฒิพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อพี่ อย่าได้คิดเองแล้วทำร้ายตัวเองนะคะ”หมออ้อค่อย ๆ พูดให้ผมฟัง
“พี่ขอบใจหมออ้อมากนะ”ผมเริ่มสงบอารมณ์ตัวเองที่มันปั่นป่วนได้แล้ว
“ไม่เป็นไรคะพี่บอล อ้อ ตุ้ย และเจย์พร้อมจะช่วยพี่นะ”หมออ้อตอบกลับมาให้ผมได้อุ่นใจบ้าง
“ขอบคุณจริง ๆ”ผมเอ่ยเสร็จจึงเดินออกไปจากห้องน้ำก็พบว่าตัวการยืนอยู่หน้าห้องน้ำด้วยสายตาที่เป็นห่วง
“ผมจะรอดูว่าคุณจะทำได้ไหม หากคุณทำไม่ได้ก็ขอให้เรื่องทุกอย่างจบลง แล้วผมจะขอความรู้สึกขอผมคืนจากคุณ”
ผมเอ่ยโดยไม่หลบสายตาของอีกคน
“พี่สัญญา”เสียงคนตรงหน้าตอบด้วยความหนักแน่น
ผมเดินผละออกมาก็เพื่อเดินไปดูยังพื้นที่ ๆ จะใช้สำหรับก่อสร้างก็พบกับหัวหน้าคนงานที่กำลังคุย
กับธรรมอยู่โดยข้างกายธรรมมีครูพละหนุ่มยืนยิ้มระรื่นอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่าง ซึ่งแตกต่างกับอีกคนที่ทำหน้ารำคาญ
ไม่อยากที่จะเข้าใกล้
“คุณบอลครับ ผมสั่งของสำหรับก่อสร้างกับทางหัวหน้าช่างแล้ว พรุ่งนี้จะมีคนงานมาปรับหน้าดิน
แล้วก็เริ่มขึ้นโครง”ธรรมหันมารายงานกับผมทันทีเมื่อผมเข้ามายืนข้าง ๆ
“ถ้ายังไงธรรมมีอะไรก็บอกผมได้นะ”ผมหันไปบอก
“ครับไม่มีปัญหา”ธรรมก้มหัวลงพร้อมรับคำ
“ดูธรรมธรรมจะให้ความเคารพกับพี่บอลเหลือเกินนะ”มิกกี้เอ่ยถามด้วยความสงสัยทันที
“ผมชื่อธรรมไม่ใช่ธรรมธรรม แล้วสำหรับคุณบอลนั้นเป็นธรรมดาที่ผมต้องให้ความเคารพเพราะ
คุณบอลมีความสำคัญ”ธรรมหันไปต่อว่ากับมิกกี้ ก่อนจะบอกถึงข้อสงสัยให้มิกกี้ฟัง
“พอเถอะ”ผมเอ่ยห้าม เมื่อเห็นว่ามิกกี้กำลังจะเอ่ยถามเพราะธรรมไม่ได้อธิบายจนมิกกี้เข้าใจ
“ถามนิดถามหน่อยก็ไม่ได้ เอาแบบนี้ดีกว่าผมเห็นพี่บอลช่วงนี้เหนื่อย ๆ ผมจะเป็นคนประสานงาน
แทนพี่บอลกับธรรมธรรมก็แล้วกัน”มิกกี้ตัดจบพร้อมตัดสินใจเองเสร็จสรรพ
“แต่...”ธรรมพยายามที่จะเอ่ยห้าม
“ไหนว่าเคารพพี่บอล เห็นไหมว่าพี่บอลไม่ค่อยสบายต้องการการพักผ่อน แล้วยังจะให้พี่บอล
เหนื่อยอีกทำไม”มิกกี้เริ่มเอ่ยดักคอธรรมที่เตรียมจะโต้แย้ง
“........ก็ได้ คุณบอลครับผมจะติดต่อประสานงานกับครูพละกล้ามโตตรงนี้ แต่หากมีอะไรที่สำคัญ
ผมจะแจ้งคุณบอลนะครับ”ธรรมนิ่งคิด ก่อนจะเอ่ยปากออกมา พอมิกกี้ได้ยินคำว่าก็ได้ก็ยิ้มปากกว้าง
ก่อนจะปิดปากฉับเมื่อได้ยินฉายาที่ธรรมตั้งให้
“อืม มีอะไรก็บอกผมก็แล้วกัน เดี๋ยวผมขอไปเตรียมตัวสอนช่วงบ่ายก่อนนะ”ผมตอบ
“ครับ แล้วคุณบอลไม่ทานมื้อเที่ยงเหรอครับ เชิญทานมื้อเที่ยงกับผมดีกว่านะครับ”ธรรมเอ่ยถามผม
“ขอบใจนะผมมีเตรียมไว้ที่โต๊ะแล้วนะ”ผมปฏิเสธไป
ผมเดินออกมาแล้วสาวเท้าเดินไปยังห้องพักครู นั่งลงด้วยความเหนื่อยล้า อาการหิวข้าวไม่มีแม้แต่น้อย
นั่งคิดวนไปวนมาจนเสียงกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้น ลุกออกจากโต๊ะหยิบเอาหนังสือและคู่มือเดินไปยังห้องปฏิบัติการ
นักเรียนต่างนั่งที่ประจำของตนเองเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์รอท่าอยู่ก่อนแล้ว การเรียนการสอนจึงเริ่มขึ้น
กว่าจะหมดชั่วโมงก็เล่นซะผมหมดแรงกันเลยทีเดียว
เดินออกจากห้องปฏิบัติการก็ตรงกลับไปยังห้องพักครูเพื่อเก็บหนังสือหยิบกุญแจรถเพื่อไปรับน้ำฟ้า
วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่ผมทำหน้าที่ไปรับลูกสาวทั้ง ๆ ที่แต่ก่อนก่อนที่จะเจอกับคนๆนั้น ผมเป็นคนดูแล
ไปรับและส่งลูกสาวของผมเองแท้ ๆ ขับออกไปรับน้ำฟ้าก็เจอคำถามเดิมจากครูแมวครูประจำชั้นของน้ำฟ้า
ซึ่งถามหาอาต้นและป๊าวุฒิผมก็ได้แต่อ้างเรื่องงานไปเท่านั้น
กลับมาก็จัดการซื้ออาหารสำเร็จกลับมาด้วยเพื่อที่จะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอกอีก ผมอยากจะรู้ว่า
ไอ้พี่วุฒิที่ได้ให้สัญญากับผมนั้นจะทำได้ไหม เดินขึ้นมาก็พบว่ามีตะกร้าวางไว้หน้าห้องของผม หยิบขึ้นมา
ก็พบว่าภายในมีกล่องอาหารอยู่สี่กล่องและกล่องขนมจำพวกคุกกี้พร้อมทั้งกระดาษที่เขียนบอกว่า
‘ทานอาหารบ้างนะครับ พี่ให้ธรรมเอาไปให้ ทานให้หมดนะครับ แล้วคืนนี้พี่จะไปรับบอลกับน้ำฟ้านะครับ พี่วุฒิ....’
ผมอ่านแล้วก็ได้แต่พับเก็บ จะมารับผมคืนนี้เหรอ ผมยังไม่เห็นว่าเค้าจะแก้ปัญญาตรงไหนได้เลย
“กับข้าวนิคะพ่อบอล”น้ำฟ้าเอ่ยขึ้น
“คะ เราเข้าไปในห้องกันดีกว่าลูก อาบน้ำทำการบ้านก่อนนะคะ กับนี้เดี๋ยวเราทานกันตอนมื้อค่ำนะลูก”
ผมบอกน้ำฟ้า
“ค่ะพ่อบอล”น้ำฟ้าตอบรับ
ผมเปิดห้องจัดการอาบน้ำให้น้ำฟ้า กางโต๊ะญี่ปุ่นแล้วหยิบขนมที่มีอยู่ในตระกล้าเพื่อให้น้ำฟ้าได้ทาน
แล้วถึงได้ไปจัดการกับตัวเองบ้าง ออกมาน้ำฟ้าก็นั่งทำการบ้าน จานขนมว่างเปล่าไปแล้ว ผมเลยหยิบเอา
งานตัวเองขึ้นมาบ้าง ด้วยการตรวจรายงานของนักเรียนไปเรื่อย ๆ
“พ่อบอลขาน้องน้ำฟ้าทำการบ้านเสร็จแล้วคะ น้องน้ำฟ้าอยากจะระบายสีเจ้าหญิงคะพ่อบอล”
น้ำฟ้าเข้ามาสะกิดถามผม
“ได้สิคะ”ผมตอบตกลง น้ำฟ้าดีใจวิ่งกลับไปหยิบสมุดระบายสีพร้อมสีไม้กลับไปนั่งที่โต๊ะญี่ปุ่น
แล้วเริ่มลงมือระบายสี
ผมนั่งตรวจงานไปได้ซักพักก็เงยหน้าขึ้นมามองที่นาฬิกาก็พบว่าตอนนี้หกโมงครึ่งแล้วจึงลุกออกจากโต๊ะทำงาน
เพื่อเตรียมมื้อค่ำโดยมีกับข้าวของตัวเอง และที่อยู่ในกล่อง เอามาใส่จาน เทข้าว รินน้ำใส่แก้ว จนเสร็จเรียบร้อย
“น้องน้ำฟ้าล้างมือแล้วมาทานข้าวได้แล้วลูก”ผมเรียกลูกสาว
“คะพ่อบอล”น้ำฟ้าตอบรับก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อล้างมือ
ระหว่างที่รอน้ำฟ้าอยู่ผมก็ไปเปิดโทรศัพท์เพื่อไม่ให้ภายในห้องมันเงียบเกินไป และรับรู้ข่าวสารบ้าง
“มาแล้วคะพ่อบอล ว้าว...กับข้าวเต็มไปหมดเลย”น้ำฟ้าขึ้นนั่งยังเก้าอี้ตัวเองก่อนจะส่งเสียงร้อง
เมื่อเห็นปริมาณกับข้าวบนโต๊ะ
“ทานเลยคะน้ำฟ้า”ผมเอ่ยบอก ก่อนจะเริ่มกินพร้อมกับฟังข่าวสารของวันไปพร้อม
“คะวันนี้เราจะมาสัมภาษณ์นักธุรกิจหนุ่มหล่อที่กำลังเป็นที่สนใจในขณะนี้นะคะ”เสียงนักข่าวสาวเอ่ยขึ้น
“คุณศาสตราคะ เรื่องที่ว่ากำลังคบหาดูใจจนถึงขั้นที่จะลั่นระฆังวิวาห์กับคุณสุชาดาลูกสาว
ท่านรัฐมนตรีกำพลนี้จริงรึเปล่าคะ”ผมต้องเงยหน้าขึ้นมองจอ ภาพตรงหน้าเป็นไอ้พี่วุฒิที่ส่งยิ้มน้อย ๆ
ให้กับกล้อง
“คือผมกับคุณสุชาดาเพิ่งรู้จักกันครับ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากผู้ชายส่วนใหญ่คงจะต้องการคบหากับเธอเป็นแน่”
สิ่งที่ไอ้พี่วุฒิมันเอ่ยออกมานั้น มันทำให้ผมกำช้อนซ้อมในมือจนแน่น
“แสดงว่าข่าวที่ออกมาก็เป็นจริงสิคะเนี้ย สาว ๆ ทั้งประเทศต้องอกหักซะแล้วสิคะ”นักข่าวสาวยังคงซักต่อไป
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมกับคุณสุชาดาเราเป็นเพียงแค่คนรู้จักกันเท่านั้น อีกอย่างตอนนี้ผมก็มีเจ้าของหัวใจแล้วด้วย
ซึ่งข่าวนี้ทำให้คน ๆ นั้นเสียใจ และไม่เข้าใจจนถึงผิดหวังในตัวของผม”ผมต้องตกใจกับคำตอบนี้
เพราะไม่คิดว่าไอ้พี่วุฒิมันจะกล้าบอกกับนักข่าวไปอย่างนั้น
“จริงเหรอคะ ใครกันนะที่เป็นคนโชคดีคนนั้น พอจะบอกพวกเราได้ไหมคะ”นักข่าวสาวเอ่ยถามขึ้น
ด้วยความตกใจกับข่าวใหม่ ช่างภาพต่างรัวแฟลชกันถี่ยิบจนแทบจะตาลายแทน
“คงยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกครับ แต่ไม่ต้องกังวลหรอกครับเพราะถ้าหากพร้อมและเค้าพร้อมเราจะบอกทุกคน
อย่างแน่นอน สิ่งที่ผมพูดครั้งนี้ผมต้องการจะบอกถึงสถานะที่ชัดเจนของผมและคุณสุชาดาว่าเราไม่ได้คบหากันแต่อย่างใด
ต้องการบอกให้อีกคนที่เข้าใจผิดให้รับรู้ เดี๋ยวเจอกันนะครับ ขอบคุณทุกคนนะครับ”ไอ้พี่วุฒิมันพูดไปก็มองกล้องไป
จนผมรู้สึกว่าสายตาของผมได้สบเข้ากับไอ้พี่วุฒิมันโดยตรง
“พ่อบอลคะนั้นป๊าวุฒินินา”น้ำฟ้าเอ่ยด้วยเสียงตื่นเต้น
“ก๊อก...ก๊อก...”เสียงเคาะประตู สงสัยไอ้เต้มันต้องมาชวนผมลงไปกินข้าวเย็นแน่ ๆ เพราะผมไม่ได้บอกมัน
ว่าผมซื้อกับข้าวมาแล้ว ผมเดินตรงไปยังประตูก่อนจะปลดล็อคเตรียมตัวบอกปัดไอ้เต้
“พี่.....”ผมต้องหยุดคำพูดเอาไว้เมื่อตรงหน้าผมมันไม่ใช่ไอ้เต้ แต่เป็นคนในข่าวเมื่อครู่นี้ที่กำลังยืนส่งยิ้มมาให้ผม
คนตรงหน้าดันตัวของผมที่ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เข้ามาภายในห้องแล้วล็อคห้องเสร็จสรรพ
“พี่มารับบอลกับน้ำฟ้ากลับครับ”มันเอ่ยออกมา
“...................”ตอนนี้คำพูดรึอะไรต่าง ๆ หยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าเป็นคน ๆ นี้
“พี่เคลียร์แล้วนะ พี่คิดถึงบอลนะครับ กลับคอนโดเราดีกว่านะ”ไอ้พี่วุฒิมันก้มตัวเพื่อพูดใกล้ ๆ ใบหูของผม
“.................ฮือ......ฮือ...........”แล้วผมก็รู้สึกว่าดวงตาของผมร้อนพร้อมก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้น
ผมหลุดเสียงร้องออกมา
“บอล...........ไม่มีอะไรแล้วนะครับ พี่วุฒิรักบอลนะ ฟอด ฟอด กลับคอนโดเรากันนะครับ”แรงดึงรั้น
เพื่อให้ผมเข้าหาอ้อมกอด ก่อนเสียงนุ่มจะเอ่ยบอกผม ก้มลงมาหอมแก้มผมทั้งซ้ายขวา แล้วเอ่ยชวนผมกลับไปด้วย
ซึ่งผมไม่อาจจะที่ตอบคำถามได้ ทำได้แต่เพียงการพยักหน้าตอบรับเท่านั้น
“หึหึ...ร้องไห้เป็นเด็กขี้แยเลย เดี๋ยวน้ำฟ้ามาเห็นนะ”เสียงนุ่มของไอ้พี่วุฒิยังคงดังขึ้น
“ป๊าวุฒิ...........น้องน้ำฟ้าคิดถึงป๊าวุฒิจังเลยคะ”เสียงดังของน้ำฟ้าดังขึ้น ก่อนไอ้พี่วุฒิจะยอมปล่อยตัวผมออก
แล้วอ้าแขนรับน้ำฟ้าเข้าสู่อ้อมกอดแทน
“ป๊าวุฒิก็คิดถึงน้องน้ำฟ้าคะ ป๊าวุฒิมารับพ่อบอลกับน้องน้ำฟ้ากลับแล้วนะคะ”มันเอ่ยขึ้น
แล้วทำการฟัดแก้มน้ำฟ้าเสียหนึ่งยก
“คะ”น้ำฟ้าตอบกลับพร้อมกอดรัดคอของไอ้พี่วุฒิเสียแน่นพร้อมรอยยิ้มสดใส
“ไปกันเลยดีกว่าเนอะ”ไอ้พี่วุฒิมันเอ่ยขึ้น
“ยังทานข้าวอยู่เลยคะป๊าวุฒิ ป๊าวุฒิมาทานข้าวกับน้องน้ำฟ้าแล้วก็พ่อบอลดีกว่านะคะ”น้ำฟ้า
เอ่ยชวนไอ้พี่วุฒิร่วมทานข้าวด้วย
“ถ้างั้นป๊าวุฒิทานด้วยคนนะคะ”แล้วไอ้พี่วุฒิมันก็รีบตอบตกลงทันที
เราเข้านั่งประจำที่โดยผมจัดจานข้าวสำหรับไอ้พี่วุฒิ เรานั่งทานข้าวกันสามคน โดยมีไอ้พี่วุฒิคอยตักโน้นนี้นั้น
ให้ทั้งผมและน้ำฟ้า เมื่ออิ่มเรียบร้อยผมก็เป็นคนจัดการล้างจานชามทั้งหมด ออกมาก็พบว่าไอ้พี่วุฒิอุ้มน้ำฟ้าไว้รอท่าแล้ว
“ไปกันเถอะครับบอล”มันเอ่ยปากขึ้น
“แต่ของ..”ผมทักเรื่องของต่าง ๆ ภายในห้อง
“เอาไว้แบบนี้รึจะให้คนมาจัดการทีหลังก็ได้ครับ”ไอ้พี่วุฒิมันเสนอขึ้นมา
“เอาไว้แบบนี้ก็ได้เผื่อมีคนบางคนไม่อยากให้อยู่ด้วยจะได้กลับมาเลย”ผมเอ่ยขึ้น
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พี่จะให้ต้นมาจัดการห้องเลยแล้วกัน ส่วนเรื่องที่จะมาอยู่ที่นี้ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ
ก็เลิกคิดไปได้เลย กลับไปถึงคอนโดจะโดนลงโทษข้อหาไม่เชื่อใจกันและหนีพี่มา”ผมฟังแล้วกลุ้มครับ
ยิ่งอีประโยคหลังเนี้ยเล่นซะเสียวสันหลังกันเลย
สรุปผมก็ต้องจัดการปิดและล็อคห้องแล้วเดินตามไอ้พี่วุฒิที่อุ้มน้ำฟ้าลงไปขึ้นรถยนต์คันหรูกลับไปยัง
คอนโดสุดหรูของไอ้พี่วุฒิมันจนได้ครับ ระหว่างทางน้ำฟ้าก็หลับไอ้พี่วุฒิก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ต่าง ๆ ว่าที่ไปทานข้าววันนั้น
เพราะคุณพ่อของไอ้พี่วุฒิรับปากรัฐมนตรีกำพลเอาไว้ ว่าหากทั้งสองพบกันแล้วมีแนวว่าจะสามารถจะพัฒนา
ความสัมผัสก็จะให้จัดการหมั้นเอาไว้ก่อน โดยที่คุณพ่อพี่วุฒิร่วมทั้งคุณแม่ไม่รู้ว่าไอ้พี่วุฒิมันมีผมแล้ว
จะปฏิเสธก็ไม่ได้ด้วย เลยต้องตกลงไปทานข้าว แล้วข่าวมันก็ออกมาทำให้ผมเข้าใจไอ้พี่วุฒิมันผิด
ผมต้องยอมรับแล้วว่าผมคงจะหนีไปไหนไม่ได้ แล้วที่สำคัญพรุ่งนี้ตอนเย็นคุณพ่อกับคุณแม่รวมถึงน้อง ๆ
ของไอ้พี่วุฒิต้องการจะพบผมพร้อมด้วยน้ำฟ้า ผมเริ่มกังวลอีกแล้วครับ ว่าครอบครัวของไอ้พี่วุฒิมันจะยอมรับได้เหรอ
ที่ลูกชายและพี่ชายมีคนรักที่เป็นผู้ชาย ไม่มีฐานะที่ทัดเทียม ไม่มีหน้ามีตาในสังคม และแถมยังมีลูกติดอีกต่างหาก
สวัสดีคะ
หายมาม่ากันยังคะ แหม...........ชีวิตนี้มีต้องมีหลากหลายรสชาติกันบ้าง จริงไหมคะ
คงมีคนเห็นแล้วนะคะว่ามีคู่ใหม่เกิดขึ้นอีกคู่แล้ว อิอิ...............
ตอนหน้ามาดูกันว่าจะเป็นยังไงนะคะ
ขอขอบคุณทุกคนสำหรับกำลังใจและบวก เม้นทุกเม้นที่ตอบเข้ามา หวังว่าคงจะไม่หายกันนะคะ
พบกันวันอาทิตย์ที่ 2 กุมภาพันธ์ 2557 รักคนอ่านทุกคนค่า...............
หน่อยนะ และขอบวกเป็ดให้กับทุกเม้นคะ
หัวข้อ: ##เมื่อเมียมันชั่วเลยได้...ผัวมาแทน## ตอนจบจ้า 100% p.53 (16/2/59) (อ่าน 534122 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก