ตอนที่ 18 (ความพยาม) ศาสตรา ตื่นเช้ามาก็ทานมื้อเช้าพร้อมบอลและน้ำฟ้า ผมให้ต้นทำหน้าที่ไปรับและส่งน้ำฟ้าไปและกลับ
ระหว่างโรงเรียนและคอนโด และหน้าที่ของผมที่ทำทุกวันก็คือเป็นคนไปรับและส่งบอลที่โรงเรียน
และนอกจากจะมีงานที่สำคัญรึจำเป็นจริง ๆ ผมถึงจะให้ทศรึอาจจะเป็นต้นทำหน้าที่แทน ผมยังขำไม่หาย
เมื่อนึกถึงสีหน้าตกใจของบอลเมื่อรู้ว่าลานจอดรถชั้นนั้นทั้งชั้นเป็นของผมเอง จะมีบางคันที่น้องชายทั้งสองคน
ของผมเอามาฝาก เมื่อไปส่งบอลที่โรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ผมก็ตรงเข้าไปยังบริษัท เข้าไปก็พบว่าคนสนิท
ของผมทั้งสองคนได้เข้ามารอผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เปรี้ยวก็นำเอาแฟ้มงานต่าง ๆ เข้ามาวางให้ผม
นั่งทำงานไปได้ซักพักก็เรียกสองคนสนิทเข้ามาเพื่อแจกแจงงาน
“ทศนายไปจัดการเรื่องที่ดินที่นครนายกหน่อยนะ จัดการให้เรียบร้อยฉันต้องการขยายรีสอร์ทของฉัน”
ผมเอ่ยออกไป
“ต้นนายจัดการเรื่องรายได้ของคลับให้เรียบร้อยนะ แล้วก็อย่าลืมไปรับน้ำฟ้าด้วยละ”ผมสั่งต้นเสร็จ
ทั้งสองก็เดินออกไปจากห้องทำงาน เพื่อแยกย้ายทำงานของตัวเองให้เรียบร้อย
นั่งทำงานต่ออีกเล็กน้อยก็มีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ภายในดังขึ้น ก่อนผมจะกดรับ
“ว่าไงเปรี้ยว”ผมเอ่ยถาม
‘คุณวุฒิค่ะ คุณจอร์นต้องการเรียนสาย หมายเลขสองค่ะ’เปรี้ยวรีบรายงานทันที
“อืม ขอบใจนะ”เอ่ยเสร็จก็กดหมายเลขสองทันที
“สวัสดีครับจอร์น”ผมเอ่ยทักปลายสาย
‘สวัสดีศาสตรา คือผมจะโทรมานัดเพื่อเลี้ยงขอโทษคุณหน่อยนะ’จอร์นเอ่ยถึงสาเหตุที่ติดต่อผม
ทันทีไม่มีการอ้อมค้อม
“ไม่เป็นไรหรอกจอร์น แค่คุณจัดการทุกอย่างให้ผมก็พอแล้ว”ผมก็ไม่ต้องการอ้อมค้อมเช่นกัน
‘ไม่ได้หรอกศาสตรา ผมต้องการที่จะเลี้ยงขอโทษคุณจริง ๆ’จอร์นยังคงยืนยันเจตนารมณ์เดิม
“งั้นก็ได้จอร์น แล้วจะเป็นสัปดาห์ไหนดี”ผมเลยต้องยินยอมให้จอร์นได้ทำตามความต้องการ
‘ผมจะเดินทางถึงประเทศไทยเที่ยงนี้ ผมเลยอยากจะเลี้ยงมื้อค่ำที่ร้าน........’ได้ยินแล้วก็คงต้องเป็นไปตามนั้น
ผมคงต้องโทรบอกบอลแล้วให้ทศไปรับแทนผม
“ก็ได้ครับ แล้วพบกันนะครับ”ผมตอบกลับไปก่อนจะวางสาย แล้วหยิบโทรศัพท์กดหมายเก้า
ซึ่งถูกบันทึกว่า ‘บอลเมียรัก’
‘ครับ พี่วุฒิมีอะไรรึเปล่า’เพียงไม่นานปลายสายก็กดรับและกรอกน้ำเสียงที่ผมอยากฟังดังมา
“บอลเย็นนี้พี่คงจะไปรับไม่ได้ เดี๋ยวพี่ให้ทศไปรับนะครับ ขอโทษด้วยพี่ต้องเลี้ยงรับรองลูกค้า
ชาวต่างชาตินะครับ”ผมบอกจุดประสงค์ให้บอลรู้พร้อมทั้งอธิบายพร้อม
‘แล้วพี่จะไปร้านไหนกลับกี่โมงบอลจะได้รอทานข้าว’บอลถามผมออกมา
“....แปลกๆนะเราวันนี้ รึว่าหึงพี่กันนะ”ผมรู้สึกว่ามันจะมีอะไรแอบแฝงในคำถาม ก่อนจะลองหยั่งเชิงออกไป
‘ขอโทษถ้าบอลก้าวก่ายมากไป’ผมรู้สึกว่าบอลต้องมีอะไรปิดบังผมแน่ ๆ เพราะบอลไม่เคยออดอ้อนผม
นอกจากเวลาที่ใกล้จะถูกผมรุกล้ำ
“เปล่าครับมันไม่ใช่อย่างนั้น พี่จะพาลูกค้าไปร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่ชื่อ...........คงจะกลับดึกหน่อย
บอลไม่ต้องรอทานข้าวหรอก”แต่ด้วยต้องการจะจับผิดเลยบอกออกไปว่าผมจะไปทานอาหารที่ร้านไหน
พร้อมทั้งบอกไปด้วยว่าจะกลับดึก
‘เหรอครับ....’ฟังน้ำเสียงแล้ว บอลต้องวางแผนอะไรซักอย่างเป็นแน่ หึหึ รู้จักสามีตัวเองน้อยไปแล้วนะครับบอล
“อย่าทำเสียงอย่างนั้นสิครับ เดี๋ยวพี่เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับครับ”ผมทำน้ำเสียงว่ารู้สึกผิด
ที่ไม่สามารถไปรับบอลได้
‘ไม่ต้องรีบหรอกครับเดี๋ยวงานจะออกมาไม่ดีลูกค้าไม่พอใจ’ผมว่าสิ่งที่ผมสงสัยคงจะจริง เมื่อบอล
รีบพูดไม่ให้ผมรีบไปรับตัวเอง
“ครับบอล คิดถึงนะครับ”ผมเลยต้องทำเสียงว่าเข้าใจ ก่อนจะบอกว่าคิดถึง ซึ่งมันไม่ต้องเสแสร้ง
ทำเพราะมันเป็นความรู้สึกจริง ๆ ของผมเอง
‘บ้า...’และผมก็รู้ว่าคำนี้ของบอลก็ไม่ได้เสแสร้ง ผมคิดถึงหน้าแดง ๆ แล้วยังทำปากยื่นใส่ แค่คิด
ก็อยากไปหาแล้วจูบปากนั้นซะทีจริง ๆ
เมื่อวางสายจากบอลแล้ว ผมก็มานั่งคิดว่าบอลจะทำอะไรกันแน่ ผมต้องรู้ให้ได้รู้จักนายศาสตราน้อยไปซะแล้ว
ผมไม่ใช่ขี้ ๆ นะครับ ไม่อย่างนั้นคงจะไม่ได้ฉายาว่า ‘ศาสตราเทพ’ เพียงไม่นานทศก็เดินเข้าเพื่อรายงานผล
“นายครับ ผมคงต้องลงไปเจรจาด้วยตัวเอง เพราะมีนักการเมืองท้องถิ่นมาแทรกแซง และผมคงจะ
ไม่สามารถไปรับคุณบอลหลังจากประชุมได้ เดี๋ยวผมจะให้ธรรมไปรับแทนนะครับ”ทศรายงาน พร้อมทั้ง
เอ่ยถึงบอล ผมเริ่มสงสัยจึงเอ่ยถาม
“บอลโทรหานายเหรอทศ”ผมเอ่ยถาม
“ครับนาย คุณบอลบอกว่านายมีเลี้ยงรับรองกับลูกค้าไปรับไม่ได้ แล้วพอดีคุณบอลมีประชุมครู
จะเลิกตอนสองทุ่มเลยให้ผมไปรับตอนสองทุ่มสิบห้า”ทศตอบรับก่อนจะเล่ารายละเอียดให้ผมฟังอย่างระเอียด
“ทศนายลงไปจัดการที่นครนายกให้เรียบร้อย ส่วนเรื่องของบอลนายไม่ต้องให้ลูกน้องไปรับหรอก
เดี๋ยวชั้นจัดการเอง หึหึ...”ผมสั่งทศเสร็จก็รู้สึกว่าบอลต้องทำอะไรที่ผมรู้ไม่ได้แน่ ๆ
“ครับนาย”ทศตอบรับ โดยไม่ถามอะไรผมทั้งสิ้นแล้วออกจากห้องทำงานผม
ผมจัดการให้เปรี้ยวโทรศัพท์ไปที่โรงเรียนของบอลแล้วให้หลอกถามผอ.โรงเรียนให้ได้ว่าวันนี้
มีการประชุมโรงเรียนหรือไม่โดยไม่ให้มีพิรุธใด ๆ ซึ่งเปรี้ยวก็ทำงานได้รวดเร็วและมีประสิทธิภาพ
เมื่อจัดการทุกอย่าง พร้อมคำตอบที่ว่าโรงเรียนของบอลไม่มีประชุมใด ๆ ไม่ว่าจะโรงเรียน ฝ่ายงาน
ระดับชั้น กลุ่มสาระวิชาก็ตาม
ผมนั่งคิดว่าบอลจะทำอะไร ต้องการอะไรถึงทำอย่างนั้น นั่งคิดไปคิดมาก็มีสายเรียกเข้า
ทำไมวันนี้ผมได้รับความนิยมขนาดนี้นะ เมื่อหยิบออกมาก็ปรากฏรูปผู้หญิงที่ผมรักที่สุด ‘แม่’
ผมอมยิ้มพร้อมกดเพื่อรับสาย
“สวัสดีครับแม่”ผมเอ่ย
‘จ้าตาวุฒิ ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่กลับบ้านบ้างเลย คอนโดมันน่านักรึไงกัน’มาถึงก็ตัดพ้อผมทันที
“ไม่ใช่ครับแม่ ตอนนี้ธุรกิจตัวใหม่ผมเลยต้องเอาใจใส่มันนิดนึงครับแม่ พอธุรกิจนี้อยู่ตัวแล้ว
ผมรีบเข้าไปหาเลยครับ ผมคิดถึงแม่จะแย่แล้ว”ผมทำเสียงออดอ้อน
‘หึ...ให้มันจริงเถอะ ไม่ใช่มัวแต่ทำบุญให้การศึกษาทั้งทุนการศึกษา ทั้งอุปกรณ์ต่าง ๆ แล้วยัง
อุตสาห์รับอุปการะครูพร้อมด้วยลูกอีกคน’ดูสิครับ ผมไม่แปลกใจว่าแม่ของผมจะรู้ข่าวได้รวดเร็วและ
ละเอียดขนาดนี้
“โถ่...แม่ก็.........ได้ลูกสะใภ้เป็นครูไม่ดีเหรอครับ”ผมเลยเอ่ยแซวแม่ตัวเองถึงลูกสะใภ้
“จ้าตาวุฒิ แต่ลูกสะใภ้ครูนะทำไมมันถึงกลายเป็นผู้ชายแล้วยังมีลูกติดอีกคนไปได้ยะ”ข้อมูลแน่นมาก
“แม่ครับบอลเป็นคนดีนะครับ แล้วน้องน้ำฟ้าน่ารักมากด้วยนะ ถ้าแม่เจอจะต้องหลงรักแน่ๆ”ผมเอ่ยออกไป
‘ให้มันจริงเถอะไอ้น่ารักนะ ถ้างั้นแม่จะขอดูเด็กก่อนเพราะเด็กจะแสดงนิสัยจริง ๆ ของตัวเอง
ออกมาเสแสร้งไม่เป็น จะดูสิว่าคนเลี้ยงนะจะเลี้ยงได้ดีแค่ไหน’แม่ผมล้ำลึกมากครับ ใช้น้ำฟ้าเป็นตัวตัดสิน
บอลส่วนนึง เพราะเด็กจะซึมซับพฤติกรรม การกระทำ คำพูดคำจา จากพ่อแม่และคนเลี้ยงดู
“ได้ครับ แล้วแม่อยากเจอน้องน้ำฟ้าตอนไหนดีครับ”ผมเลยตอบตกลงไม่ เมื่อผมแน่ใจว่าแม่ผม
ต้องหลงรักน้ำฟ้าแน่นอน ลูกสาวผมน่ารักออกขนาดนั้น
‘วันนี้แล้วกัน เลิกเรียนแล้วตาวุฒิก็ไปรับมาหาแม่หน่อยแล้วกัน’แม่ผมบัญชาออกมาแล้วจะทำยังได้ละครับ
“ได้ครับแม่”ผมตอบรับคำสั่งแม่โดยไม่ต้องคิด เพราะยังไงก็ต้องตามบัญชาของแม่
‘ดี แล้วแม่จะคอย’พูดเสร็จแม่ก็วางสายทันที
อย่างแรกที่ผมต้องทำคือ โทรไปยกเลิกนัดพร้อมขอโทษจอร์น แต่จอร์นก็เข้าใจผม พร้อมกำชับ
ว่าคราวหน้าห้ามยกเลิกนัดเป็นอันขาด ซึ่งผมก็ตอบตกลงไปทันที เมื่อจัดการเรื่องจอร์นเรียบร้อยแล้ว
ก็โทรหาต้นเพื่อบอกว่าผมจะไปรับน้ำฟ้าเอง แล้วผมก็เริ่มจัดการงานที่เปรี้ยวยกมาเพิ่มให้ผมบนโต๊ะ
ผมนั่งทำงานไปจนเวลาล่วงเลยไปพอสมควร เมื่อยกข้อมือขวาที่มีนาฬิกาเรือนสวยหรูขึ้นดูก็เห็นว่า
ใกล้ได้เวลาเลิกเรียนของน้ำฟ้าจึงเดินออกจากห้องทำงานที่มีต้นรออยู่ด้านนอก ใช้เวลาไม่นานรถเบนซ์ของผม
ก็เดินทางมาถึงศูนย์เด็กเล็กที่น้ำฟ้าเรียนอยู่ ผมลงไปรับและบอกว่ามารับน้องน้ำฟ้า คุณครูของน้องน้ำฟ้า
ก็ส่งยิ้มให้ผมจนผมรู้เลยว่าเธอคงหลงเสน่ห์ผมแล้วแน่ๆ ทำยังได้ครับก็คนมันหล่อ รวย เท่ ก็ต้องมีแต่คนมองคนหลงเสน่ห์
แต่เธอคงต้องผิดหวังเมื่อผมคงจะทำให้ความปรารถนาของเธอเหรอใครต้องดับไป คงไม่ต้องพูดมั้งครับ รู้ๆกันอยู่
ครูน้ำฟ้ารีบเรียกน้ำฟ้าด้วยเสียงที่อ่อนหวาน
“น้องน้ำฟ้าค่ะ คุณลุงมารับแล้วค่ะพ่อบอลคงมารับไม่ได้”เธอรีบสรุปความสัมพันธ์ของผมกับน้องน้ำฟ้าทันที
“ครูแมวค่ะ คนนี้ไม่ใช่ลุงของน้องน้ำฟ้าค่ะ แต่เป็นป๊าวุฒิของน้องน้ำฟ้าต่างหาก”น้องน้ำฟ้าเดินออกมา
ก่อนจะเห็นผมแล้ววิ่งมาหา และหันหน้าหาครูของตัวเองแล้วแก้ไขความเข้าใจให้ถูกต้อง
“เหรอค่ะ...”เธอตอบกลับเด็กหญิงตัวน้อย
“สวัสดีค่ะป๊าวุฒิ สวัสดีค่ะอาต้น น้องน้ำฟ้าดีใจจังเลยที่ป๊าวุฒิมารับน้องน้ำฟ้า”น้ำฟ้าวางกระเป๋าสะพายหลัง
สีชมพูใบเล็กลงข้างตัว แล้วยกมือไหว้และย่อตัวลง พร้อมกล่าวคำทักทายผมและต้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้ม
และเจื้อยแจ้วคุยกับผม ต้นก้าวออกไปเพื่อหยิบกระเป๋าขึ้นถือแทน
“ครูแมวค่ะ น้องน้ำฟ้ากลับบ้านก่อนนะค่ะ พ่อบอลกับอาทศรอน้องน้ำฟ้าอยู่ ไปก่อนนะค่ะ
สวัสดีคะ”น้องน้ำฟ้าบอกครูของตนแล้วยกมือและย่อตัวเพื่อกล่าวลา
“ค่ะน้องน้ำฟ้า”ครูน้ำฟ้าตอบรับคำลาของน้ำฟ้า แต่สายตากลับยังคงจ้องมองพร้อมทั้งส่งรอยยิ้มให้ผมไม่ขาด
เมื่อขึ้นมาบนรถน้องน้ำฟ้าต้นก็ส่งน้ำผลไม้ร้อยเปอร์เซ็นให้พร้อมกับแซนวิทไส้ทูน่า น้ำฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณต้น
และจึงเริ่มลงมือกิน ผมเลยใช้โอกาสนี้บอกถึงจุดหมายปลายทางให้น้ำฟ้ารู้ก่อน
“น้องน้ำฟ้าค่ะ เดี๋ยวป๊าวุฒิจะพาหนูไปพบคุณย่าภัทรแม่ของป๊าวุฒินะค่ะ”ผมบอกลูกสาวตัวน้อย
ที่ยังคงเคี้ยวแซนวิทตุ้ย ๆ สลับกับการดูดน้ำผลไม้
“คุณแม่ป๊าวุฒิเหรอค่ะ แล้วคุณแม่ป๊าวุฒิดุไหมค่ะ จะใจดีเหมือนป๊าวุฒิ รักน้องน้ำฟ้ากับพ่อบอล
เหมือนป๊าวุฒิรักน้องฟ้ากับพ่อบอลรึเปล่าค่ะป๊าวุฒิ”น้ำฟ้ายิงคำถามผมไม่ได้ขาด
“คุณแม่ป๊าวุฒิใจดีค่ะ ต้องรักน้องน้ำฟ้ากับพ่อบอลเหมือนป๊าวุฒิแน่ ๆ ค่ะ”ผมบอกเพื่อให้น้องน้ำฟ้า
ไม่ให้เกรงเกินไป สำหรับเด็กแล้วการเจอผู้ใหญ่ที่ไม่เคยเห็นรึว่าคุ้นเคย มันจะเป็นการสร้างภาวะกดดันได้มากกว่า
ผู้ใหญ่เราซะอีก ผมต้องการให้น้ำฟ้าแสดงตัวตนที่แท้จริงของเธอออกมา เพราะผมมั่นใจว่าแม่ผมต้องเอ็นดู
น้ำฟ้าไม่มาก็น้อย
“จริงนะค่ะป๊าวุฒิ น้องน้ำฟ้าอยากเจอแม่ป๊าวุฒิแล้วค่ะ”น้ำฟ้าดูกระตือรือร้นขึ้นมาทันตา
“ค่ะ น้องน้ำฟ้าเรียกว่าย่าก็ได้นะลูก”ผมบอกออกไป
“ค่ะ ป๊าวุฒิ”น้ำฟ้าตอบรับเสียงใส
ต้นขับรถประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ถึงย่านที่อยู่ที่มีราคาหลายล้านบาทเรียงราย ต้นขับผ่านป้อมรปภ.ด้านหน้า
ซึ่งรปภ.ออกมายืนทำความเคารพพ้อมกดปุ่มรีโมทเพื่อให้ประตูรั้วไม้ที่แกะลวดลายสวยงามเปิดให้รถยนต์ผ่านเข้าไป
น้ำฟ้าดูจะตื่นเต้นมากเมื่อผ่านประตูรั้วเข้ามาก็พบเข้ากับน้ำพุที่กำลังส่งแรงผลักดันสายน้ำหลายสายตัดกัน
ต้นไม้ทั้งไม้ดอกไม้ประดับที่ถูกนักจัดสวนมือหนึ่งของไทยออกแบบและจัดเองอีกทั้งยังได้รับการดูแลบำรุง
อยู่อย่างสม่ำเสมอไม่มีขาด น้ำฟ้าดูจะสนใจสิ่งแปลกใหม่สำหรับเธอแต่ก็ยังคงมีความกลัวอยู่บ้างจึงขึ้นมานั่งบันตักผม
และกอดคอไม่ปล่อยเช่นกัน
“น้องน้ำฟ้าไม่ต้องกลัวนะค่ะ ป๊าวุฒิอยู่กับน้องน้ำฟ้านะค่ะ ที่นี่คือบ้านของย่าภัทรแม่ป๊าวุฒิไงค่ะ
แล้วก็เป็นบ้านของปู่ยุทธ อาภามแล้วก็อาพลัชด้วย เดี๋ยวป๊าวุฒิจะพาน้องน้ำฟ้าไปหาย่าภัทรก่อนนะค่ะ
ย่าภัทรทำขนมอร่อยๆเก่งด้วยนะค่ะ น้องน้ำฟ้าอยากทานไหมค่ะ”ผมพยายามจะทำให้น้ำฟ้าไม่กลัวบ้านหลังใหญ่ของผม
น้ำฟ้าฟังผมด้วยความตั้งใจ และเมื่อผมพูดถึงขนมอร่อย ๆ ก็ดูเหมือนว่าจะได้ผมเมื่อน้ำฟ้าตอบกลับมาด้วยการพยักหน้ารัว ๆ
ต้นจอดรถแล้วเดินมาเปิดประตูให้ผม โดยที่ผมมีน้ำฟ้าอยู่ในอ้อมกอด เดินเข้าไปภายในบ้านหรูแสนสวย
ของเจ้าพ่อธุรกิจหมื่นล้าน นายยุทธิภูมิ รัตนไพบูรณ์สาร ปัจจุบันอายุ 60 ปี ซึ่งก็คือพ่อแท้ของผมเอง
แต่วันนี้ผมพาลูกสาวของผมมาพบกับคุณหญิงภัทรภร รัตนไพบูรณ์สาร ปัจจุบัน อายุ 56 ปี
ผมยังมีน้องชายอีกสองคนคือ ไอ้ภาม และไอ้พลัช ผมเดินไปยังส่วนของห้องส่วนตัวที่ใช้ในการพักผ่อน
สำหรับคนในครอบครัวเท่านั้น ก็เห็นแม่ของผมกำลังถังผ้าพันคอสีน้ำเงินเข้มสลับขาวอยู่ ผมจึงส่งเสียงเพื่อให้แม่รู้การมาถึงของผม
“อ่ะแฮ่ม....สวัสดีครับแม่”ผมกระแอมไอ ก่อนจะวางน้ำฟ้าลงแล้วยกมือไหว้แม่
“สวัสดีค่ะคุณย่าภัทร หนูชื่อเด็กหญิงน้ำฟ้า สุดฤทัย ชื่อเล่นชื่อน้องน้ำฟ้าก็ได้นะค่ะ คุณย่าภัทรทำอะไรเหรอค่ะ”
น้ำฟ้ารู้หน้าที่จึงแนะนำตัวเองบ้าง และส่งคำถามในสิ่งที่น้ำฟ้าเห็นแม่ผมกำลังทำอยู่
“ตาวุฒินี่นะเหรอที่แกรับเลี้ยง อืม....หน้าตาก็พอดูได้นะ อยากรู้เหรอเรานะ อยากจะมาดูใกล้ ๆ ไหม”
แม่ผมมองน้ำฟ้าซักพักก็หันมาถามผม แต่ก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ กลับส่งคำถามไปยังเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ยังคงจ้องมอง
ของในมือของแม่ผมแทน
“ค่ะคุณย่าภัทร น้องน้ำฟ้าอยากดูใกล้จังเลยค่ะ คุณย่าภัทรทำได้ยังไงค่ะเก่งจังเลยน้องน้ำฟ้าอยากทำได้
แบบคุณย่าภัทรบ้างจังเลยค่ะ คุณย่าภัทรสอนน้องน้ำฟ้าได้ไหมค่ะ”น้ำฟ้าเริ่มปล่อยหมัดเด็ดเข้าใส่แม่ของผมแล้วครับ
แม่ผมนะชอบเด็กผู้หญิงมาก อาจจะเพราะผมและน้อง ๆ เป็นผู้ชายแถมยังโตกันจนหมดแล้วแม่จึงค่อนข้าง
ที่จะเอ็นดูเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แล้วยิ่งมาเจอน้ำฟ้า ที่มีหน้าตาน่ารักน่าชังตัวเล็ก ๆ อีกทั้งอายุเพียงสามขวบ
แต่ความคิดที่ฉลาดกว่าเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันเข้าไป สายตาของแม่ผมจึงดูจะอ่อนโยนขึ้น
น้ำฟ้าเดินเข้าไปใกล้ ๆ แม่ผมแล้วเริ่มมองการถักผ้าพันคอและอธิบายว่ามันคืออะไร น้ำฟ้าดูจะสนใจมาก
แต่ก็ยังคงยากเกินไปสำหรับน้ำฟ้าถึงแม้ว่าจะฉลาดกว่าเด็กรุ่นเดียวกันก็ตาม แม่บ้านยกน้ำส้มและคุกกี้ที่แม่ผมทำ
มาวางไว้ให้ แม่ ผม และน้ำฟ้า
“นี่ค่ะน้ำส้มกับคุกกี้ค่ะ”แม่บ้านมองน้ำฟ้าด้วยสายตาเอ็นดูเมื่อน้ำฟ้านั่งติดกับแม่ผมซะขนาดนั้น
“ขอบคุณคุณป้ามากนะค่ะ น้ำฟ้าจะทานให้หมดเลยค่ะ”น้ำฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณแม่บ้านและส่งยิ้มให้
บวกด้วยคำสัญญาว่าจะกินให้หมดอีกต่างหาก จนแม่บ้านถึงกับฉีกยิ้มส่งกลับไปให้ลูกสาวของผม
“ทำไมหนูถึงยกมือไหว้แม่บ้านค่ะ”แม่ผมถามด้วยความสงสัย เพราะไม่มีใครบอกให้เธอยกมือไหว้
ขอบคุณแม่บ้านแต่น้ำฟ้าทำเอง
“คุณย่าแล้วก็พ่อบอลด้วย อาบาสก็เคยบอก”น้ำฟ้าตอบด้วยรอยยิ้ม
“เหรอ แล้วพ่อบอลของหนูสอนว่ายังไงค่ะ”แม่ผมวางมือจากการถักผ้าพันคอ หันมาสนใจน้ำฟ้าแทน
“พ่อบอลสอนว่า คนที่อายุมากกว่าเราเราต้องทำความเคารพค่ะ และถ้ามีใครเอาอะไรมาให้
ก็ต้องขอบคุณค่ะเพราะเค้ารักน้องน้ำฟ้าค่ะ”น้ำฟ้าตอบคำถามแม่ผมด้วยเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำน้ำเสียงฉะฉาน
“เหรอ...”แม่เอ่ยออกมา และก้มมองน้ำฟ้าด้วยที่กำลังกินคุกกี้ด้วยความอร่อย
“คุณย่าภัทรค่ะ คุกกี้คุณย่าภัทรทำเองใช่ไหมค่ะ”น้ำฟ้าเงยหน้าถามแม่ผมด้วยสีหน้าสงสัย
“ทำไมน้องน้ำฟ้าถึงคิดว่าคุกกี้ที่น้องน้ำฟ้าทานอยู่ย่าภัทรเป็นคนทำค่ะ”มีพัฒนาการที่ดีสำหรับแม่ผมแล้วครับ
เริ่มจากเรียกชื่อน้องน้ำฟ้า และยังคงแทนตัวเองว่าย่าภัทรด้วย
“ก็ป๊าวุฒิบอกว่าย่าภัทรทำขนมอร่อย ๆ เยอะแยะเลย แล้วคุกกี้ที่น้องน้ำฟ้าทานอยู่ก็อร่อยมาก ๆ
เพราะฉะนั้นย่าภัทรต้องเป็นคนทำแน่ ๆ เลยค่ะ ใช่ไหมค่ะย่าภัทร”ลูกสาวผมฉลาดมากเลยครับ
เพราะหลังจากคำพูดของน้ำฟ้าแล้ว แม่ผมก็ส่งยิ้มให้น้ำฟ้าเลยจนมาถึงผม
“ดูเข้าท่าดีนินา แม่อยากเจอพ่อบอลของน้องน้ำฟ้าแล้วสิ”ดูเหมือนว่าแม่ผมจะหลงเสน่ห์ของน้ำฟ้าอีกคนแล้วครับ
“ย่าภัทรอยากเจอพ่อบอลเหรอค่ะ ตอนนี้คงไม่ได้หรอกนะค่ะพ่อบอลสอนหนังสือพี่ๆนักเรียนอยู่ค่ะ”
น้ำฟ้าจัดการตอบคำถามของแม่ผมแทนผมเรียบร้อยเลยครับ
“เหรอลูก น้องน้ำฟ้าอยากทานคุกกี้อีกไหมลูกย่าภัทรมีอีกเยอะเลยนะค่ะ”แม่ผมหลงน้ำฟ้าแบบเต็มร้อยแล้ว
“ขอบคุณค่ะย่าภัทร น้องน้ำฟ้าไม่ทานแล้วค่ะ พ่อบอลกับย่าบอกว่าอย่าทานเยอะเดี๋ยวจะทานข้าวเย็นไม่ได้
แล้วน้องน้ำฟ้าจะไม่โต”
“จ้า แล้วน้องน้ำฟ้าอยากทานอะไรดีค่ะเย็นนี้เดี๋ยวย่าภัทรจะทำให้น้องน้ำฟ้าทาน”ดูท่าผมจะตกกระป๋อง
เมื่อแม่ผมได้หลานสาวน่ารักมาแทน
“น้องน้ำฟ้าอยากทานปลาทอดกับผัดผักค่ะย่าภัทร”น้ำฟ้าทำท่าคิดก่อนจะบอกเมนูอาหารที่ตัวอยากทาน
“มื้อเย็นทานข้าวเย็นกับย่าภัทรแล้วก็ปู่ยุทธนะลูก ปู่ยุทธจะต้องดีใจแน่ ๆ เลย”แม่ถามน้ำฟ้า
“ค่ะย่าภัทร เดี๋ยวน้องน้ำฟ้าจะช่วยย่าภัทรทำกับข้าวนะค่ะ น้องน้ำฟ้าแกะกระเทียมแกะหัวหอม
เด็ดใบกระเพราเก่งนะค่ะ”ลูกสาวผมเริ่มโฆษณาตัวเอง และดูท่าจะขายได้ดีครับแม่ผมฟังไปก็ยิ้มเอ็นดูไป
“จ้าเก่งจังเลยลูก”ดูเถอะครับคุยกันย่าหลาน ลืมป๊าวุฒิกับลูกชายแล้วรึไงกัน
“แต่น้องน้ำฟ้าต้องเปลี่ยนชุดนักเรียนก่อนนะค่ะ ย่ากับพ่อบอลบอกว่ากลับจากโรงเรียนแล้วต้องเปลี่ยนชุด
ไม่อย่างนั้นชุดจะสกปรกสงสารคนซักค่ะ”นอกจากจะโฆษณาตัวเองแล้วยังโฆษณาย่ากับพ่อบอลของตัวเองอีกต่างหาก
“จ๊ะ เดี๋ยวย่าภัทรให้คนไปซื้อชุดให้น้องน้ำฟ้าดีไหมลูก น้องน้ำฟ้าชอบสีอะไรบ้างเอ่ย”
“น้องน้ำฟ้าชอบสีชมพูกับสีฟ้าค่ะย่าภัทร”น้ำฟ้าตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส
“ค่ะ น้องน้ำฟ้าอยากไปด้วยค่ะย่าภัทรน้องน้ำฟ้าไปกับอาต้นได้ไหมค่ะอาต้นใจดี”น้ำฟ้าอ้อนแม่ผม
ที่ยังคงส่งรอยยิ้มเอ็นดูให้น้ำฟ้า
“จ๊ะลูก น้องน้ำฟ้าห้ามดื้อกับอาต้นเค้านะลูก ต้นดูหลานชั้นด้วยแล้วก็นี้บัตรจัดการหาซื้อชุดให้หลานชั้น
ซักหลาย ๆ ชุดหน่อยนะ แล้วก็ของใช้ส่วนตัวน้ำฟ้าด้วย”แม่ผมพูดกับน้ำฟ้า ก่อนจะหันมาหาคนสนิทของผมแทน
พร้อมยื่นบัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัดให้
“ครับ นายแม่”ต้นก้มหัวพร้อมรับบัตรจากแม่ผมเก็บใส่กระเป๋า แล้วจูงมือน้ำฟ้าออกไป
มีเหตุจำเป็นนะค่ะ ลงได้เท่านี้ก่อน แต่ขอสัญญา(สัญญาอีกแล้ว) จะลงให้ครบก่อนบ่ายสองโมงครึ่งแน่นอนค่ะ
วิ่งหลบรองเท้าคนอ่าน
ขอโทษคนอ่านทุกคนนะค่ะ
หัวข้อ: ##เมื่อเมียมันชั่วเลยได้...ผัวมาแทน## ตอนจบจ้า 100% p.53 (16/2/59) (อ่าน 533737 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก