ผมคือ...นางเอก
ซีนที่...19 (วิบากกรรมของน้องรุจน์)
เต็มเหนี่ยว...“เอานะ!” “อ๊ะ!!”
สิ้นเสียงก็กระแทกปั่กเข้ามาแบบไม่ให้ได้ตั้งตัว จนรุจน์ถึงกับสะดุ้งเฮือก แรงกระแทกแม้ไม่ได้รุนแรงนัก แต่ก็ทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย โดยเฉพาะส่วนสงวนที่ต้องเสียดสีกันไปมาภายใต้ผืนผ้ากันภัยที่ค่อยๆร้อนรุ่มขึ้นเรื่อยๆด้วยแล้ว รุจน์ยิ่งแน่ใจว่า ไม่ใช่แค่ไม่ปลอดภัย แต่มันโคตรอันตรายเลยต่างหาก!
และไม่ใช่อันตรายที่เกิดจากพอร์ชเพื่อนเลิฟแต่อย่างใด...อันตรายเหล่านั้นเกิดจาก...
ตัวเองล้วนๆเลย!! (อร๊ากกกก!! ไอ้รุจน์จิเป็นลม!)
“อ๊ะ ห...หมอ อ๊ะ”
แต่บทยังต้องเป็นบท ในเมื่อการแสดงยังไม่จบ ผู้กำกับยังไม่สั่งคัท รุจน์ก็ยังต้องสู้ตาย รักษาความเป็น ‘ซอ’ ที่เหลือน้อยเต็มทน ให้คงอยู่จนจบซีนหฤหรรษ์นี้ให้ได้
‘สู้ว๊อย! ไอ้รุจน์สู้ตาย!!’ คิดได้ดังนั้น ก็ครางกระเส่าต่อไป...
“อย...อ๊างงงงง”
*
*
*
*
*
ช่วงท้ายซีนการเคลื่อนไหวค่อนข้างหนักหน่วง แอร์ในห้องที่เย็นเข้าขั้นหนาวยังไม่สามารถทำให้ความเร่าร้อนลดลงได้ แสงไฟสลัวในห้องบังกะโล ส่องกระทบสองร่างที่กำลังขยับกายเป็นจังหวะอยู่บนเตียงกว้าง เสียงเนื้อต่อเนื้อเสียดสีกระทบกันเป็นจังหวะ ทั้งเสียงเตียงที่ลั่นขานรับ หลอมรวมเข้ากับเสียงหอบหายใจของหมอธเนศ(พอร์ช ที่กำลังเล่นเพื่อนอย่างจริงจัง) และเสียงครางหวานของซอ (รุจน์ ที่กำลังโดนเพื่อนเล่นโดยไม่รู้ตัว)
“อ๊า…………..อ๊ะ…………โอ๊วววว!”
รุจน์ร้องดังขึ้นเมื่อพอร์ช เร่งจังหวะโรมรัน ใบหน้าหงายเริ่ดหอบหายใจราวกับกำลังวิ่งเต็มสปีด อ้าปากครางตามบทให้ได้มากที่สุด ทั้งที่บางทีต้องลอบกัดฟัน ลอบกัดริมฝีปากแน่นจากกระแสความร้อนรุ่มที่กำลังสุมเพลิงอยู่ในร่าง สร้างความเสียวสยิวทั้งที่แค่โดนเสียดสีเพียงภายนอก
“อะ…..มะ…หมอ………โอ้วววว!!.........”
“อึก….สุดยอด…สุดยอด….อึก!”
“อ๊ะ…อ๊ะ ดี…หมอ…ดะ…ดี…โอ้ว”
“ตรงนี้ชอบใช่มั้ย”
“อ๊ะ! ตรงนั้นดี…อะ…เอาอีก อ๊ะๆๆๆๆ”
“...............”
พอได้ยินคำว่า ‘ตรงนั้นดี เอาอีก’ ของรุจน์เพื่อนรัก พอร์ชก็เร่งอัตราการขยับให้โดนจุดมากขึ้น และก็ย้ำอยู่ตรงนั้นราวกับตอกหัวตะปู หัวใจชายหนุ่มเต้นระรัว ยิ่งเห็นรุจน์บิดกายเร่า ใบหน้าแดงซ่าน พอร์ชนยิ่งกระทั้นกายหนักขึ้นไปอีก ตามบทก็ใช่ แต่ตามใจตัวเองมากกว่า เพราะคำว่า ‘ตรงนั้นดี เอาอีก’ ของรุจน์นั้น ก็ไม่ใช่ไดอะล็อกในบทเหมือนกัน
ทั้งร่างของรุจน์สั่นคลอนไปตามแรงกระแทกจนตาลายไปหมด สองแขนที่คล้องคอเพื่อนรักนั้นชาจนสั่นไปหมดแล้ว สติสตังก็กำลังจะปลิวหายไปไหนต่อไหน ถ้าพี่อ๊อดยังไม่สั่งคัทตอนนี้ล่ะก็ ‘ซอ’ จะไม่อยู่กับรุจน์แล้วนะ!
“อ๊างงงงงง...”
“ดีมาก! คัททททททททททท!!!”ในที่สุดเสียงสวรรค์ก็ลั่นระฆังหมดยก รุจน์ถึงกับเผลอถอนหายใจเฮือกเดียวยาวเหยียด ก่อนจะนอนหอบแฮ่กๆ รอเสื้อคลุมจากทางทีมงาน โดยมีพอร์ชที่ยังคงค้ำตัวคร่อมร่างเพื่อรอเสื้อคลุมกันอุจาดก่อน เช่นกัน
“...เล่นเก่งเกินไปแล้วนะมึง...”
หลังได้เสื้อคลุมกันอุจาด ขณะที่พอร์ชพยุงตัวขึ้นนั่ง รุจน์ก็แขวะตามหลังอย่างเคืองๆทันที
“อะไรของมึงรุจน์? ด่ากูทำไมเนี่ย?”
“...ก...กูชมมึงอยู่ ด่าที่ไหน!?”
“ชมเนี่ยนะ?”
“เออ! กูชมว่ามึงเทพ ประสบการณ์มึงคงเยอะสินะ ช่ำชองเชียว...”
ที่จริงอยากพูดตามหลังว่า
‘เล่นกูซะเคลิ้ม’ ไปด้วย แต่ก็กลัวจะเสียเชิงชายมากเกินไป เลยได้แต่ค่อนขอดเบาๆ ทว่ารุจน์ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า แทนที่ตัวเขาจะโดนเพื่อนมองแบบขุ่นเคือง กลับกำลังโดนเพื่อนมองว่าน่ากินไปซะแล้ว...
“หึหึ...มึงเองก็เก่งเหมือนกันรุจน์ กูยกนิ้วให้เลย”
“...กูเนี่ยนะเก่ง จริงอ่ะ...”
โดนชมเข้าหน่อยอารมณ์ก็ดีขึ้นทันใด คิ้วขมวดก็จริงแต่ก็เริ่มอมยิ้มน้อยๆ (บ้ายอใช่เล่น)
“จริงๆ มึงเล่นเคลิ้มซะสมจริง จนกูอินตามเลยล่ะ หึหึ”
“.........ไอ้บ้า...ฮึ่ย!”
นึกว่าจะชื่นชมจากใจริง ที่แท้ก็แค่แซวอย่างจริงใจ รุจน์ถึงกับหน้างิดบึ้ง คิ้วขมวดเป็นกระจุกเหมือนเดิมทันที เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอีกแล้ว...
“ไง ไอ้น้องรักของพี่ทั้งคู่ เล่นได้โอเคเลยนี่หว่า”
เสียงชื่นชมจากพี่อ๊อดดังขึ้นในขณะที่รุจน์กับพอร์ชยังคงตั้งหน้าตั้งตาแขวะกันไปมาอยู่บนเตียงกว้าง
“เห็นว่าเพิ่งจะเคยครั้งแรก พี่นี่ลุ้นจนน้ำลายเหนียว กลัวจะหลุดจากบทกันง่ายๆ เพราะฉากแบบนี้มันยาก แต่เอาเข้าจริงทำกันได้ไม่เลวเลยนี่ ดูเพลินจนนึกว่าทำกันจริงๆเลยนะ ฮ่าฮ่า”
“ขอบคุณครับพี่อ๊อด”
“เอาล่ะพี่ให้พักสิบนาทีนะ เดี๋ยวซ้อมฉากกินตับสุดท้ายจะได้ถ่ายเสร็จเร็วๆ เล่นให้เต็มที่เหมือนเมื่อกี้เลยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ครับ”
เข้ามาชม บัญชา แล้วก็เดินหัวเราะจากไป ตามสไตล์พี่อ๊อดผู้ทรงอิทธิพล พอร์ชถอนหายใจเฮือกกับความคาดหวังของผู้กับกับของตนอยู่ไม่น้อย เพราะการจะให้เล่นสมจริงสมจังนั้น สำหรับเขาไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่สำหรับรุจน์ฉากต่อไปคงเป็นงานที่หนักใช่ย่อย เพราะแค่ได้ฟังคำสั่งของพี่อ๊อดรุจน์ก็ถึงกับนั่งเหงื่อแตกพลั่กๆไปเสียแล้ว
ก็น่าสงสารอยู่หรอก เพราะซีนต่อไปนั้น รุจน์ต้องเป็นฝ่ายคุมเกมโดยการขึ้นมานั่งขย่มอยู่บนตักของพอร์ช ประสบการณ์ตรงก็ไม่เคยมี หนังAVก็ไม่ค่อยดู (มุ่งแต่เล่นเกมกับอ่านการ์ตูนท่าเดียว) ดังนั้นการจะคาดหวังความเซ็กซี่ตามบทของซอนั้นน่าจะเป็นไปได้ยากแน่ๆ ยิ่งคิดพอร์ชก็ยิ่งขมวดคิ้วหนัก เพราะกำลังนึกหลายๆวิธีที่จะดึงเสน่ห์เย้ายวนและความเซ็กซี่ของเพื่อนรักออกมาให้ได้มากที่สุดในฉากต่อไป ติดอยู่ที่เขาเองก็ไม่ค่อยจะโปรฯเหมือนกัน และที่สำคัญ เขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าในสายตาคนอื่นนั้นรุจน์เซ็กซี่เย้ายวนพอหรือยัง เพราะในสายตาของเขา รุจน์ยั่วจนตาลายไปหมดแล้ว
คิดได้ดังนั้นพอร์ก็ได้แต่ยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วน้อยๆ แล้วถอนหายใจเบาๆกับความหื่นเงียบของตัวเอง…
“กูเครียดว่ะพอร์ช…ซีนต่อไปกูต้องตายคาอกมึงแน่เลยว่ะ”
“……..หืม? ทำไม?”
ขณะที่กำลังใช้ความคิด ก็ได้ยินเสียงรุจน์เปรยขึ้นเบาๆ พอหันไปมองก็เห็นเพื่อนรักนั่งหน้าซีดตัวเกร็งกับความกังวลในฉากผู้นำที่จะถึงนี้อย่างมากมาย และดูท่าทางสติของรุจน์ก็แทบจะเตลิดเต็มทีแล้วด้วย
“…ม…ไม่ใช่อกมึงสินะ….ตายคาตีนพี่อ๊อดต่างหาก…”
“………….!?”
“แม่ง…..งงง กูต้องทำงานล่มแน่เลยพอร์ช กูต้องทำมันพังแน่ๆ กูต้องทำไม่ได้แน่ๆเลยเมิ๊งงงงง….”
‘สติแตกอย่างสมบูรณ์…’และแล้วพอร์ชก็ไม่เหลือเวลาให้คิดหาวิธีอะไรอีก เพราะรุจน์เพื่อนรักดันหลุดโลกไปเสียก่อนเพราะความประหม่า จนต้องเร่งปลอบก่อนจะเตลิดเปิดเปิงไปกันใหญ่
“อย่าคิดมากสิรุจน์ ซีนก่อนหน้านี้มึงยังทำได้เลย ทำได้ดีมากเสียด้วย แล้วมึงยังจะกลัวอะไร?”
“…..แต่…”
“ตั้งสติก่อนสิ ฉากนี้ง่ายกว่าตอนที่มึงนอนแบให้กูปู้ยี่ปู้ยำตั้งเยอะ ก็แค่มึงนั่งกอดคอกูไว้ ขย่ม แล้วพูดตามบท ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหน ถ้าอายหรือรู้สึกว่าไม่ไหว ก็แค่ซุกหน้ามึงลงมาที่ไหล่กู ก็หลบสายตาของกล้องที่จับอยู่ได้แล้ว ลองนึกตามดูดีๆสิ มันก็เหมือนควบม้าน่ะแหละ จะกลัวอะไรหืม?”
“....................” ( Q///^///Q )
“โอเคขึ้นยัง?”
อธิบายจบ ก็เห็นว่าเพื่อนรักนั่งฟังตาปริบๆ แถมยังเงียบกริบไม่หือไม่อือ พอร์ชเลยต้องย้ำความเข้าใจอีกรอบ สภาพนี้ของรุจน์นั้นไม่สามารถคาดการณ์ได้ เพราะเหมือนจะดี แต่มันก็ดูไม่ค่อยจะดีด้วยเช่นกัน
“รุจน์?”
“…ง่ายที่ไหนกันวะไอ้พอร์ชบ้า ที่มึงชมว่ากูเก่งน่ะ กูขอคืนให้มึงทั้งยวงเลย กูไม่ได้เก่งซะหน่อย มึงต่างหากที่เก่งที่นำกูได้ ที่มึงบอกว่ากูเล่นบทเคลิ้มได้สมจริงน่ะ กูบอกตรงๆเลยนะอันนั้นกูไม่ได้แสดง…กู…เคลิ้มจริง…”
“……………….” (พอร์ชอึ้งเงียบไปแล้ว) (/////_ /////)…
ในที่สุดรุจน์ก็ยอมทิ้งศักดิ์ศรีเล็กน้อยยอมรับกับพอร์ชออกไปว่าบทกอดจูบลูบคลำแถมกระดึ๊บในซีนสุดท้ายนั้นทำเอาเขาเคลิ้มจริงโดยไม่ต้องใช้ตัวแสดงแทน…มีแค่อย่างเดียวที่ยังไม่กล้าบอกออกไป นั่นก็คือ…
เขาเคลิ้มจริงจัง ขนาดที่ว่าตอนนี้ น้องชายตัวน้อยๆของเขายัง
‘โด่ไม่รู้ล้มอยู่เลย!!’ แล้วอย่างนี้จะไปขยับในฉากต่อไปไหวได้ยังไง เพราะถ้าเกิดฟินเกินไปจนพุ่งพรวดออกมาแล้วล่ะก็ เขาคงไม่เหลือหน้าอยู่ในวงการอีกแล้ว…
‘ช็อคทั้งกองถ่าย! หนุ่ม ร. นักแสดงหน้าใหม่อั้นไม่ไหว พุ่งปรี๊ดกลางกอง’…ออกข่าวหน้าหนึ่งแน่…อนาถสุดๆเลยกรู….ฮือ…
ยิ่งคิดหน้ายิ่งซีดเผือด แม้พอร์ชจะพยายามปลอบพยายามให้กำลังใจยังไงก็ดูไม่ค่อยจะเข้าสมองเอาเสียเลย นั่นเพราะสมาธิมันมัวแต่จะวอกแวกไปจดจ่อกับน้องชายที่เตรียมตัวปะทุอยู่ทุกเมื่อนั่นเอง
‘มึงทนได้ไงวะพอร์ช…น้องชายมึงทนได้ไงวะ…’“เอ้า พร้อมกับฉากต่อไปหรือยัง? มะ เดี๋ยวพี่บอกคิวกล้องให้…”
ยังไม่ทันจะได้เตรียมใจเพราะมัวแต่พะวงกับน้องชายตัวเอง และอิจฉาน้องชายของพอร์ชที่ทำตัวดีว่าง่ายอยู่ ดังนั้นพออ๊อดเดินมาทวงเวลา รุจน์ก็ถึงกับหน้าเหวอ
‘ไม่ครับพี่! ผมยังไม่พร้อม!!’ปฏิเสธในใจอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็พยักหน้ารับคำของอ๊อดออกไปอย่างใจง่าย ดังนั้นในขณะที่สติยังไม่ค่อยจะสมประกอบกว่ารุจน์จะ รู้ตัวอีกที พี่อ๊อดคนดีก็กำลังจะสั่งเดินกล้องถ่ายทำจริงแล้ว!!
‘ห๊ะ!? ไม่นะ!! หนูยังไม่พร้อม!! อ๊ากกกกกก!!’ ∑<( >///□///< )>“แอ็คคคคคคคคคคค…ชั่น!!”‘จ๊ากกกกกกก!!’ ∑<( Q///□///Q )> >.,<
>.,<
>.,<
>.,<
>.,<
“...สุดยอด….อึก! มะ...หมอ...”
“ค๊าทททททททททททททท!! ไอ้น้องรุจน์ครับ มึงจะรีบไปไหนครับ!!? เอาใหม่!!”
สิ้นเสียงคำสั่งเดินกล้อง รุจน์ก็เริ่มขย่มแบบลืมตาย และนั่นก็ทำให้มีเสียงคัทตามหลังมาติดๆ พร้อมคำ ผรุสวาท…ตามมาอีกเป็นยวง
“ใจเย็นรุจน์…ช้าๆ”
พอร์ชกระซิบขณะที่ยังตระกองร่างของเพื่อนรักอยู่บนตัก รุจน์พยักหน้ารับคำหงึกหงักทั้งที่จะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“ซีนที่ 6 เทค 2 แอ็คคคคคคคคคคค…ชั่น!!”“...สุดยอด….อึก! มะ...หมอ...”
“อ๊ะ…อ๊ะ ดี…หมอ…ดะ…ดี…โอ้ว”
“ตรงนี้ชอบใช่มั้ย”
“อ๊ะ! ตรงนั้นดี…อะ…เอาอีก อ๊ะๆๆๆๆ”
เทคสองเริ่มต้นไปได้ด้วยดี เหมือนทุกอย่างเริ่มลื่นไหลขึ้น รุจน์แหงนใบหน้าหงายเริ่ดไปด้านหลัง ร้องตามบทออกไปอย่างถึงพริกถึงขิง พอร์ชเองก็ตอบรับตามบทบาทได้อย่างสอดประสานลงตัว
“อ๊า....อ๊ะๆๆๆๆ มะ หมอ อ๊า...ส์……..!!?”
รุจน์สะดุ้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อเริ่มรู้สึกได้ว่า บางอย่างใต้ก้นของเขานั้นแข็งขืนขึ้น น้องชายอันเขื่อนของเพื่อนรัก กำลังโด่จิ้มก้นเขาอยู่!! พอรู้สึกได้ว่าเป็นเช่นนั้นตอนแรกก็อดเห็นใจพอร์ชที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันอยู่นิดหน่อย แต่ความรู้สึกหลังจากนั้นมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง เพราะความรู้สึกที่ว่าพอร์ชก็กำลังมีอารมณ์ ซึ่งมันเกิดจากการกระทำของเขาเองนั้น ทำให้รุจน์เริ่มขยับกายแปลกไป
“อ๊ะๆๆๆๆ อ๊างงงง!!! โอ๊ววว ลึก ลึก อ๊าๆๆๆๆ ดี อ๊า!”
‘พอร์ชมัน…พอร์ชมันโด่อยู่…เพราะ…เรา…’ยิ่งคิดยิ่งฟุ้งซ่านเตลิด ความรู้สึกที่ว่าพอร์ชมีอารมณ์กับตัวเองนั้นบาดลึกในหัวใจอย่างประหลาด ความวาบหวามผุดวาบขึ้นทั่วร่างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน น้องชายโด่ไม่รู้ล้มของพอร์ชจึงมีปฏิกิริยาตามไปด้วยทันที!!
“อืม...อ๊ะ...”
‘ยะ…แย่แล้ว…!!?’‘เฮือกกกกก!!!’“มะ...ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว!!!!!”“……………….!!?”
“……………..?????”
เล่นเอาเงียบกันไปทั้งกองถ่าย เมื่อจู่ๆรุจน์ก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมขยับเขยื้อนอีก นอกจากกอดคอแล้วซุกหน้าอยู่กับบ่าของพอร์ชนิ่งๆอยู่แบบนั้น
“…..เป็นอะไรไปน่ะ? เอ้า คัทก่อน…”
เห็นว่ารุจน์แปลกไป อ๊อดก็สั่งคัท แล้วเดินมาดูอาการ เห็นเพียงแต่ว่าร่างของรุจน์กำลังสั่น แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามอะไรมาก พอร์ชก็ขอร้องไว้เสียก่อน
“ขอโทษนะครับพี่อ๊อด ดูท่ารุจน์มันจะไม่ค่อยไหวน่ะครับ”
น้ำเสียงร้อนรนของพอร์ชทำให้อ๊อดเหลือบไปมองรุจน์ที่ยังคงกอดเพื่อนตัวเองแน่นแล้วซุกหน้าอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย ก่อนที่อ๊อดจะถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความเป็นห่วง
“อัดถ่ายวันนี้วันเดียวคงจะหนักไปกับเด็กใหม่อย่างพวกนายแหละนะ เฮ้อ พี่ขอโทษแล้วกันจัดงานให้หนักไปหน่อย วันนี้เลิกกองก่อนก็แล้วกัน ซีนนี้ค่อยถ่ายกันวันหลังก็ยังทันถมเถ พักสักหน่อยเถอะ ทั้งสองคน”
สิ้นคำของอ๊อดรุจน์เหมือนจะขยับเล็กน้อย แต่พอร์ชรีบกระชับอ้อมกอดเอาไว้เสียก่อน แล้วเอ่ยขอร้องผู้กับกับผู้แสนใจดีของพวกเขาแทน
“ไม่เป็นไรครับพี่ ถ่ายกันวันนี้เลยครับพวกผมไหว”
“เฮ้ย ไม่เอาน่า ไอ้รุจน์ท่าจะไม่รอดแล้วนะนั่น มันเครียดมากเลยสิเนี่ย….”
“ไหวจริงๆครับพี่ แต่ขอผมอยู่กับรุจน์สองคนสัก 15 นาทีได้มั้ยครับ ขอทำสมาธิกับบทสักแป๊บนึง แล้วเราจะถ่ายต่อครับ”
“จะดีเหรอ?”
“ครับ พวกผมไม่อยากให้พี่ต้องเสียเวลา ขอโทษจริงๆครับพี่อ๊อด”
“อ่า โอเค งั้นพวกพี่ไปอยู่แถวหน้าหาดก่อนแล้วกันนะ พร้อมก็เรียกแล้วกัน แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆบอกได้นะ พี่ไม่มีปัญหา”
“ครับพี่อ๊อด ขอบคุณมากครับพี่”
หลังจบคำต่อรอง เพียงครู่เดียวทั้งอ๊อดและทีมงานทุกคนก็ออกไปจนเกลี้ยงห้อง ทิ้งเอาไว้เพียงสองหนุ่มพอร์ช รุจน์ที่ยังคงนั่งกอดกันกลมอยู่กลางเตียงอย่างนั้นไม่เขยื้อนกายไปไหนเลย
“……………….”
“……รุจน์?”
“…………………”
“…พี่ๆเขาออกไปกันหมดแล้ว เงยหน้าเถอะ”
เมื่อได้ยินว่าไม่เหลือใครแล้ว ในที่สุดรุจน์ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ
“……รุจน์…”
แค่เห็นภาพตรงหน้า พอร์ชก็แทบจะหยุดหายใจ เมื่อใบหน้าที่แหงนเงยขึ้นมาของรุจน์นั้นแดงซ่านไปด้วยแรงอารมณ์ ดวงตาที่เคยกลมใสบัดนี้รื้นฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำคลอหน่วย ริมฝีปากอิ่มแดงจัด ค่อยๆเผยอเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้พอร์ชหมดความอดทน
“…ก…กูไม่ไหวแล้ว…พอร์ช…”
“……………..”
“…น้ำ…กูจะ…ออก…”พรึ่บ!!!!เพียงแค่ได้ยินคำนั้นของรุจน์ เส้นความอดกลั้นตึงเปรี๊ยะของพอร์ชก็ขาดสะบั้น ชายหนุ่มรีบอุ้มเพื่อนรักพรวดพราดเข้าห้องน้ำทันทีแบบไม่มีการเตือนล่วงหน้า
“….พ….พอร์ช?...”
“ชี่….นี่คือการทำให้มึงสงบลง รวมทั้งกูด้วย”
“…….”
“เพื่อที่เรา…จะได้กลับไปทำงานได้ต่อ…โอเคนะ…”
“เอ๊ะ? อ๊ะ!?”
ยังไม่ทันจะได้ตั้งสติว่าที่เพื่อนรักพูดมาหมายถึงอะไร รุจน์ก็ถูกพอร์ชจับกดให้นอนหงายลงบนพื้นห้องน้ำเงาวับ โดยที่มีพอร์ชคร่อมร่างแทรกอยู่ตรงหว่างขา
“…พ…พอร์ช…มึงจะทำ….อ๊า!!”
ไม่ทันจะได้ถามว่าเพื่อนรักจะทำอะไร รุจน์ก็ต้องครางเสียงหลง เมื่อน้องชายของตนถูพอร์ชรวบรัดมัดตัดกับน้องชายที่ร้อนระอุราวเหล็กเผาไฟของพอร์ชด้วยมือของพอร์ชเอง!
“ทำ…อะ…อื้อ!...อะไร…อ๊ะ…พอร์ช…พอร์ช….”
“อย่าเกร็งรุจน์ เวลาเรามีน้อย ปล่อยออกมาก่อน”
คำสั่งตัดรอนสิทธิอย่างสิ้นเชิงของเพื่อนซี้ทำรุจน์เสียศูนย์ ไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับเขาและพอร์ช ทว่า แค่เพียงพอร์ชขยับข้อมือเบาๆ ความเสียวซ่านก็แล่นปราดไปทั่วร่างจนแทบดิ้น
“อ๊ะ อ๊า พอร์ช อยะ…งื้อ….อ๊า….”
“….อึก…รุจน์…อย่ากลั้นไว้…อืมมม”
“อ๊า…มะ…ไม่เอา….อ๊ะ! อื้อ….จะ…จะไม่ไหวแล้ว…”
มือแกร่งเร่งจังหวะรูดรั้ง สองอวัยวะในมือเสียดสีกันจนร้อนระอุ เมือกใสเอ่อท้นปะปนกันจนเป็นหนึ่งเดียว ความเปียกลื่นเรียกอารมณ์เตลิดไปไกลจนไม่สามารถตั้งสติได้อีกแล้ว
“….รุจน์….อา…”
“พอร์ช อ๊า พอร์ช….อื้อ! มะ…ไม่ไหวแล้ว!!”
“…..ซืดดด…”
“อ๊ะ!...อ๊าย….จะเสร็จ….อื้อ…พอร์ช….กูจะเสร็จ…อ๊า…แล้ว!!”
“พร้อมกันเลย…..อึกกกก!!!!!”
“อ๊ะ!!!!!!!!!!!!! อ๊ะ….อ๊า….อา……………”
จุดสุดยอดที่มาถึงราวกับสายฟ้าฟาด ร่างทั้งร่างของรุจน์เกร็งสะท้านกระตุกเฮือกๆไม่หยุด ตอบรับจุดสุดยอดแบบต่อเนื่อง ฝ่ายพอร์ชเองก็ไม่ต่างกัน ชายหนุ่มถึงกับกัดฟันกรอดกับการถะถั่งที่ยาวนาน เสียงหอบหายใจดังระงมไปทั้งห้องน้ำ… และสิ่งที่รุจน์ที่นอนหลับตาปี๋หอบแล้วหอบอีกไม่รู้นั่นก็คือ ภาพลามกของตัวเองโดนพอร์ชเมมโมรี่ใส่หัวไว้เรียบร้อยแล้ว
…ภาพลามกนั่นคือภาพของร่างเปลือยขาวจั๊วะของรุจน์ที่ราดรดนมข้นหวานไว้จนเต็มทั้งหน้าท้องเรียบเนียนและแผ่นอกขาว และมีบางส่วนแอบกระเซ็นไกลไปจนถึงปลายคางเสียด้วย… *
*
*
*
*
หลังจากที่พอร์ชช่วยทำความสะอาดร่างกายของรุจน์และช่วยกันทำลายหลักฐานลามกแล้ว ครู่ต่อมาการถ่ายทำฉากบนเตียงที่ยาวนานก็สามารถถ่ายทำต่อไปได้จนจบตามตารางงานที่อ๊อดตั้งใจไว้ การแสดงของสองหนุ่มหลังจากกลับไปถ่ายทำใหม่นั้นเลิศเลอจนอ๊อดออกปากชมไม่ขาดปาก จากนั้นประมาณเกือบเที่ยงคืนก็ยกกองกลับที่พักกันอย่างราบรื่น จบไปอีกหนึ่งวันอย่างงดงาม
รุจน์กับพอร์ชเองก็พูดคุยและทำตัวกันอย่างปกติโดยไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องในห้องน้ำนั่นอีกเลยแม้แต่คำเดียว…
นั่นเพราะต่างก็รู้อยู่แก่ใจแล้วว่า…
‘นับจากวันนี้เป็นต้นไป ความเป็นเพื่อนกำลังจะเปลี่ยนไปแล้ว…’******************************************
รอเก๊าอยู่หรือเปล่า….
ขอโทษนะจ๊ะ กลับจากที่ทำงานปุ๊บ ก็ป๊อกหลับไปเลย….
ดีว่าตื่นมาทันลงคืนนี้พอดี แหะๆ
ใครชอบฉากจบยกมือขึ้น!
ขอบคุณค๊าบ จุ๊บๆๆๆ
อนาคี99
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1306121 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก