หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153)

[อนาคี99]

ครืด~ ครืด~ ครืด~


เสียงมือถือสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง เรียกสติของดนัยกลับมา เขาเอาผ้าห่มปิดร่างเปลือยของบดินทร์ไว้ชั่วคราว ก่อนเร่งกดรับสายทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ใคร

“ว่าไง?”

‘จริงอย่างที่คาดครับคุณหนู พวกมันมาดักรออยู่ที่คอนโดของคุณบดินทร์จริงอย่างที่คุณหนูคาดไว้ไม่ผิดเลยครับ ทั้งพวกบ่อน ทั้งนักข่าว’

เสียงตามสายคือลูกน้องคนสนิทของพ่อดนัยเอง ที่เขาใช้ให้ไปคอยเฝ้าคอนโดของบดินทร์ไว้อย่างลับๆ เพื่อสืบว่าใครกัน ที่เป็นเจ้าหนี้สิบล้านของบดินทร์

“แล้วรู้หรือยังว่ามันเป็นพวกของบ่อนใคร?”

‘มันส่งแต่พวกปลายแถวมา แต่ก็พอจะสืบได้แล้วครับ น่าจะเป็นพวกของเสี่ยอัครเดช ไม่ผิดแน่’

“ดี เฝ้ามันไว้ก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะบอกอีกทีว่าต้องทำยังไง”

‘ครับคุณหนู’

ตั้งแต่ที่ได้เห็นคลิปประจานตัวเองเรื่องหนี้พนันของบดินทร์ ดนัยก็สั่งลูกน้องพ่อให้ตามสืบเรื่องนี้ทันที หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่สนใจใยดีนัก แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป  เพราะไม่ว่าเจ้าตัวจะยอมรับหรือไม่ แต่ตอนนี้บดินทร์เป็นคนของเขาแล้ว ดังนั้นใครหน้าไหนก็แตะต้องไม่ได้อย่างเด็ดขาด

อีกอย่างจากคลิปที่บดินทร์ปล่อยออกมา ทำให้ได้รู้ว่า ไอ้เจ้าของบ่อนนั่นเป็นพวกเดียวกับชิดจันทร์ ศัตรูตัวเอ้ ของสดายุและกฤตเมธอีก งานนี้ดนัยยิ่งปล่อยผ่านไม่ได้เข้าไปใหญ่

อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าพ่อบ่อนใหญ่คู่ขาคุณหนูชิดจันทร์จะใหญ่ไปกว่าบารมีตระกูลเขาหรือเปล่า

>

>

>

>

>


ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดบดินทร์ก็รู้สึกตัวตื่น แต่สมองยังมึนงง เกินกว่าจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ในสิบนาทีแรกที่ลืมตา อลงมองไปรอบตัวถึงดีได้รู้ตัวว่าถูกพากลับมานอนเรียบร้อยอยู่ที่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว อีกทั้งยังอยู่ในชุดคนไข้ชุดใหม่หอมสดชื่นกับร่างกายที่สะอาดสะอ้านด้วย

เหตุการณ์สุดท้ายก่อนจะหมดสติไป จำได้ว่าเขาสติแตก แล้วร่างกายก็ยังเปลือยล่อนจ้อน บดินทร์ใจหายวาบทันทีที่คิดขึ้นได้ ชายหนุ่มเพ่งสมาธิกับร่างกายของตัวเองทันที ก่อนจะถอนหายใจโล่งอกในวินาทีถัดมา

เขาไม่ได้โดนล่วงเกินอะไร

บดินทร์ถอนหายใจโล่งอก แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า จะโล่งใจทำไมกับแค่เรื่องที่รอดปลอดภัยจากการกระทำมิดีมิร้าย เขาเป็นผู้ชายทั้งแท่ง จะกลัวอะไรนักหนา ไม่ใช่สาวน้อยหน้าบางอ่อนต่อโลกเสียหน่อย โดนเท่าไหร่ก็ไม่เห็นสึกหรอ แต่...อย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ

รู้ดีว่าคงไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง สองตาจึงลอบชำเลืองไปหาในที่ประจำของคนเฝ้า แล้วก็จริงดังที่คิด ดนัยนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนั้น อยู่ที่เดิม เห็นแบบนั้นบดินทร์ ก็วางใจที่จะผ่อนคลายได้หน่อย การปะทะกันในห้องน้ำเมื่อครู่ยังคงทิ้งร่องรอยในอารมณ์ขุ่นมัว ดีแล้วที่ตื่นมา ไม่ต้องปะทะคารมต่อเนื่องอีก วันนี้เขาเหนื่อยเหลือเกิน หลายวันมานี่ เขาเหนื่อยเหลือเกิน

ดีแล้วที่...ต่างคนต่างอยู่

คนไข้นอนนิ่งอยู่บนเตียง คนเฝ้าก็อ่านหนังสือเงียบๆอยู่ตรงโซฟามุมห้อง

จนกระทั่งเก้าโมงเช้า แขกคนสำคัญก็มาถึง

แขกที่ดนัยรู้อยู่แล้วว่าเป็นใคร แต่เป็นแขกที่บดินทร์คาดไม่ถึง

“....ดิน...”

เสียงทุ้มหวานเอ่ยเรียกคนที่เหม่อลอยอยู่บนเตียงคนป่วยด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า เสียงนั้นคุ้นเคยจนบดินทร์ถึงกับต้องรีบหันมามอง

“...พี่ซอลย่า?”

นี่อาจเป็นการแสดงอารมณ์ทางสีหน้าครั้งแรกของบดินทร์เลยก็ว่าได้ นับตั้งแต่ที่ลืมตาตื่นขึ้น ณ โรงพยาบาลแห่งนี้ นับตั้งแต่อยู่ในความดูแลของดนัย ทว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะดนัย แต่เป็นเพราะซอลย่า คนที่บดินทร์รอคอย

สองร่างที่ค่อยๆสวมกอดซึ่งกันและกัน ถ่ายทอดภาพแห่งความซาบซึ้งสู่สายตาของดนัยเป็นฉาก ใจหนึ่งก็อยากร่วมยินดีด้วยอยู่หรอกนะกับความอบอุ่นที่บดินทร์ยิ้มรับจากซอลย่า แต่ไม่รู้ทำไม ดนัยถึงได้แอบเสียวยอกในใจอยู่ลึกๆ ชายหนุ่มส่ายหน้าดิก ไม่อยากจะคิดว่าตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไร

นี่อย่าบอกนะว่า เขากำลัง..... ‘อิจฉา’




“ทำไม ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังขนาดนี้หือ? ไม่คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังบ้างเลย ไม่คิดถึงพี่บ้างเหรอ?”  น้ำเสียงทุ้มหวานเครือสั่น เอ่ยถามไถ่ขณะที่สองมือยังคงลูบคลำอีกมือของคนที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยไว้แน่น 

“...ผมขอโทษ...พี่ซอล ผมขอโทษ” เช่นเดียวกับคนที่ถูกตัดพ้อ บดินทร์ผู้อ่อนแอ ปล่อยหยาดน้ำตาพรั่งพรูอย่างสุดกลั้น ดีใจ เสียใจ สับสน ปนกันมั่ว

 ทันทีที่ซอลย่าทราบข่าวจากบลูม่าเรื่องบดินทร์ ซ้ำยังได้ดูคลิปที่บดินทร์โพสต์ในโลกโซเชียลที่กำลังเป็นข่าวครึกโครมตอนนี้อีก ผู้จัดการส่วนตัวอย่างซอลย่าก็รีบรุดมาเยี่ยมผู้ที่เปรียบดังน้องชายแท้ๆ ที่โรงพยายามตามที่บลูม่าให้รายละเอียดไว้ และเร่งติดต่อขอบัตรผ่านจากทางดนัยทันที 

แน่นอนว่าวินาทีแรกที่ได้เห็นใบหน้าซีดเซียวของบดินทร์เข้านั้น หัวใจของซอลย่าก็ราวกับถูกบีบรัด ชายหนุ่มถลาเข้ากอดบดินทร์ไว้และร้องไห้อย่างหนัก เจ็บใจตัวเองเหลือหลายที่ไม่ยอมอยู่กับบดินทร์ในยามที่น้องรักอ่อนแอที่สุด

‘พี่ขอโทษ’

‘ผมขอโทษ’

คือประโยคเดียวที่ทั้งคู่ใช้เพื่อสื่อสารกัน

กระทั่งผ่านไปได้ครู่ใหญ่ๆนั่นแหละ ถึงได้เลิกสะอึกสะอื้นกันได้  และนั่นบดินทร์ถึงได้รู้ว่า ยังมีแขกอีกคนอยู่ในห้องนี้ด้วย

แท้จริงทั้งบดินทร์และซอลย่า ยังมีเรื่องคาอกคาใจให้ได้คุยกันอีกเป็นคุ้งเป็นแคว แต่ทว่าเห็นจะไม่สะดวกนัก เพราะยังมีแขกอีกคนที่รอเยี่ยม ทั้งยังมีดนัยขนเฝ้าไข้ที่ไม่ยอมออกห่างห้องนี้เลยแม้แต่ก้าวเดียว สองพี่น้องนอกไส้ จึงจำใจละห่าง แล้วเปิดทางให้ผู้มาเยี่ยมเยือนอีกคนได้มีโอกาสสนทนาพาที

“.....คุณน้า”

“เป็นไงบ้าง...ดิน”

การเผชิญหน้ากันอย่างกะทันหันทำให้บดินทร์ทำหน้าไม่ถูกแม่เลี้ยงที่ไม่เคยญาติดีกันวันนี้กลับมาเยี่ยมเขาถึงที่ดวงหน้าของหญิงวัยกลางคนแม้จะดูอิ่มเอิบแต่ก็มีร่องรอยความกังวลหล่อนยิ้มบางๆให้บดินทร์ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วทรุดกายลงนั่งที่ข้างเตียง ข้างกันกับซอลย่า บดินทร์ทำเพียงเอ่ยทักทายตามมารยาท แล้วก็ไม่ได้ให้ความสนใจอีก ไม่ใช่หยิ่งยะโสมาจากไหน แต่เป็นเพราะเขากับแม่เลี้ยงไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาตั้งแต่แรก บดินทร์เลยไม่รู้ว่าจะสานต่อการสนทนาที่มากไปกว่าการกล่าวขอบคุณได้อย่างไร ทางฝ่ายผู้สูงวัยกว่าก็เช่นกัน  หล่อนไร้คำพูดโดยสิ้นเชิง ทำเพียงนั่งนิ่งเงียบอยู่ข้างๆกับซอลย่าเท่านั้น

“พี่ทราบข่าวจากบลู...เอ่อ ผู้จัดการส่วนตัวของคุณสดายุน่ะ เขาบอกให้พี่ติดต่อมาทางคุณดนัย ถึงได้เข้ามาเยี่ยมดินได้ แล้วก็เลยถือโอกาสพาคุณน้าพิลาสลักษณ์มาด้วย” ซอลย่าเอ่ยอธิบาย ในขณะที่สองมือยังคงเกาะกุมกันไว้กับบดินทร์ไม่ห่าง ก่อนจะอธิบายเพิ่มเติมถึงการรักษาความปลอดภัยของห้องพิเศษที่บดินทร์นอนอยู่นี้ ว่าช่างเคร่งครัดรัดกุมดีเหลือเกิน เพราะใครก็ตามที่ไม่ได้รับการอนุญาตจากดนัย ไม่มีทางได้ขึ้นมาแม้เพียงโถงทางเดิน ตลอดตั้งแต่หน้าลิฟท์ มีบอดีการ์ดฝีมือดีคอยยืนคุมพื้นที่พร้อมตรวจตราแข็งขัน ป้องกันทั้งพวกนักข่าวช่างสอดรู้สอดเห็น และเหล่าผู้ไม่พึงประสงค์รายอื่นๆที่น่าสงสัย ทำให้บดินทร์มีเวลาพักผ่อนได้อย่างเต็มที่  ซอลย่ากระซิบกระซาบชื่นชมให้บดินทร์ฟังไม่ขาดปาก เพราะผู้จัดการร่างเล็กไม่ได้ทราบถึงมูลลึกเบื้องหลังเลยว่า แท้จริงระหว่างบดินทร์กับดนัยเกิดอะไรขึ้น มีเพียงแค่ความแปลกใจเล็กๆ ว่าทำไมทั้งสองคนถึงมาสนิทกันกระทั่งให้ความช่วยเหลือขนาดนี้ได้เท่านั้น

บดินทร์เพียงเงียบฟัง และแสร้งเออออไปกับซอลย่า ถึงแม้ว่าพี่ชายตัวเล็กๆตรงหน้าเขานี้จะเป็นคนที่เขาไว้วางใจมากแค่ไหน แต่เรื่องระหว่างเขากับดนัย มันก็ยากเกินจะปริปากบอก สู้ปล่อยให้มันตายไปพร้อมกับตัวเขาเลยดีกว่า 


การสนทนาระหว่างซอลย่ากับบดินทร์ยังคงไม่ขาดตอน จนซอลย่าเริ่มรู้สึกเกรงใจผู้สูงวัยที่นั่งข้างกัน เขาเองก็พอรู้ความสัมพันธ์ระหว่างแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงคู่นี้อยู่บ้าง ว่าช่างห่างเหิน (เสียยิ่งกว่าห่างเหิน) แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขนาดไม่ปริปากคุยกันเลยแบบนี้ สุดท้าย ซอลย่าเลยพยายามทำตัวเป็นสะพานเชื่อม ให้สองแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงได้เริ่มคุยกันได้เสียที จากนั้น ตัวเองก็หลบฉากออกมา เฝ้าดูเหตุการณ์ในระยะไกลพร้อมกับดนัย ที่นั่งสังเกตุการณ์อยู่แล้วแต่ต้น

ทว่าความเงียบสงัดนับตั้งแต่ซอลย่าจากมา  เรียกความกระอักกระอ่วนใจแก่ซอลย่าได้ไม่น้อย

“...เอ่อ...เขาเป็นครอบครัวเดียวกันใช่ไหม คุณบอกตอนโทรหาผม...แล้วนี่เขาโกรธกันอยู่เหรอ?”

เสียงกระซิบทุ้มต่ำ พร้อมร่างสูงใหญ่ที่โน้มเข้าหาของดนัย เป็นสิ่งยืนยันความอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างดี ซอลย่าเพียงยิ้มเจื่อนให้ก่อนในครั้งแรก ขณะตัดสินใจอยู่ว่าควรจะเล่าให้ดนัยฟังดีหรือไม่ แต่ในที่สุด ก็ต้องถอนหายใจบางๆ แล้วเอ่ยปาก เผยบางอย่างให้ดนัยได้ฟัง ด้วยเห็นว่าอย่างน้อย ดาราหนุ่มหล่อตรงหน้า ก็อุตส่าห์ให้ความช่วยเหลือบดินทร์ของเขาเป็นอย่างดี

“...คุณพิลาสลักษณ์ เขาเป็นแม่เลี้ยงของบดินทร์น่ะครับ เขาอาจไม่ค่อยถูกกัน...คือ...บดินทร์เคยรู้สึกว่า เพราะคุณพิลาสลักษณ์เข้ามาในครอบครัว เขากับคุณพ่อเลยทะเลาะกัน...แต่ตอนนี้ บดินทร์เขารู้แล้วว่าส่วนใหญ่แล้วล้วนเป็นเพราะตัวเองทำตัวไม่ดี...”

“แม่เลี้ยง...ใช่คุณแม่ของเด็กผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุให้สดายุกับบดินทร์มีปัญหากันหรือเปล่าครับ?” ยังไม่ทันที่ซอลย่าจะเล่าความจบ ดนัยก็แทรกถามขึ้นมาเสียก่อน ในประเด็นสำคัญ ที่เป็นกุญแจของเรื่องราวทั้งหมด

“...เอ่อ...ครับ เธอเป็นคุณแม่ของ เพียงดาว” ซอลย่าถอนใจเบาบาง พร้อมตอบคำถามด้วยความสัตย์จริง

>

>

>

>

>

“...ดิน เป็นยังไงบ้าง?”

หลังจากถูกปล่อยให้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง พิลาสลักษณ์ จึงเอ่ยถามอาการของลูกเลี้ยงด้วยความห่วงใย น้ำเสียงสั่นน้อยๆ ตามวัยที่สูงขึ้น  และไม่มีกระแสตัดพ้อหาความ ตามอย่างที่บดินทร์จินตนาการไว้

“ผมโอเคขึ้นแล้วครับ...ขอโทษคุณน้าด้วยที่ทำให้ต้องลำบากมาเยี่ยม...ขอโทษที่ผมทำแต่เรื่องเดือดร้อน”

บดินทร์ก้มหน้าก้มตาขอโทษเสียงแผ่วคิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยเพราะรู้สึกผิดจากใจจริงเขาสร้างเรื่องอีกแล้วลูกเลวอย่างเขาสร้างเรื่องเดือดร้อนให้ครอบครัวอีกแล้วพ่อเขาคง...โกรธมาก

"...ดิน"

น้ำเสียงอ่อนโยนขานชื่อคนที่กำลังความคิดเตลิดให้ได้สติพร้อมเอื้อมมือไปสัมผัสที่แขนซ้ายอ่อนล้าแผ่วเบาเพื่อเรียกให้บดินทร์ตระหนักรับฟังในเรื่องที่กำลังจะเอ่ย

“...ตอนนี้คุณบดี กำลังไปทำเรื่องขายที่ที่ราชบุรีอยู่...”

“.....!!?”

“ส่วนที่ของน้าที่ลำปาง ก็กำลังให้ญาติที่นั่นช่วยทำเรื่องขายอยู่”

“ทำไม?....”

“เราจะรีบขายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้ามันจะไม่พอสิบล้านจริงๆ เราก็ตัดสินใจกันแล้วว่า จะจำนองบ้าน...”

“เดี๋ยว คุณน้าหมายความว่ายังไง ผมงงไปหมดแล้ว?”

บดินทร์ถามเสียงพร่า เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่พิลาสลักษณ์ต้องการจะสื่อ  ไม่สิ แท้จริงสมองเขาก็พอจะเข้าใจอยู่หรอก แต่หัวใจเขามันกลับปฏิเสธ

“เงินที่ดินติดเขาอยู่น่ะ สิบล้านใช่ไหม หลังจากทราบเรื่องเมื่อวาน คุณบดีก็เดินทางไปราชบุรีทันที เพื่อทำเรื่องขายที่ตรงสวนผึ้ง เห็นว่ามีนายหน้ารอติดต่อขอซื้ออยู่แล้ว ที่สวย น่าจะได้ราคางามอยู่...”

“ทำไม? พ่อทำแบบนั้นทำไม ที่ดินผืนนั้น...เป็นของคุณปู่ ของดูต่างหน้าที่พ่อหวงมาก....ทำไม....”

“ของดูต่างหน้า หรือจะสู้ดวงใจ...ไม่ว่าต่อหน้าดิน เขาจะแสดงท่าทียังไง น้าอยากให้ดินรู้ ว่าทุกลมหายใจของคุณบดี...ดินยังคงเป็นลูกชายคนเดียว ที่เขารักที่สุดเสมอ”

“.....พ่อ....ฮึ่ก....”

หลังฟังคำเฉลย บดินทร์แทบจะขาดใจ บุพการีเพียงคนเดียวที่เขาเหลืออยู่ พ่อที่เขานึกว่าได้ถูกตัดขาดออกจากอ้อมอกแล้ว แท้จริง ความรักมากมายยังคงเอ่อล้นรอบกายของเขาไม่เคยขาดสาย น้ำตาของบดินทร์ไหลพราก รู้สึกผิดเหลือเกิน

“...ฮือ....ผมขอโทษ...พ่อ...คุณน้า...ผมขอโทษ...ฮึ่ก....”

บดินทร์ร่ำไห้อย่างไม่มีความอายหลงเหลือ เจ็บปวดรวดร้าวกับความไม่ยั้งคิดของตัวเอง จนไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีแล้ว นอกจากการพร่ำขอโทษ

พิลาสลักษณ์เองก็ถึงกับน้ำตาคลอหน่วย แม้ว่าหล่อนกับบดินทร์จะไม่ได้มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้น แต่หล่อนก็ไม่เคยเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นคนไกล หรือน่ารังเกียจตรงไหน  มันไม่มีหลงเหลืออีกแล้วทิฐิใดๆที่เคยผูกใจเจ็บ ยิ่งได้เห็นว่าบดินทร์คนนี้แสนบอบบาง หล่อนก็รู้ได้ว่า น่าเสียดายเวลาที่พวกเขาปล่อยให้เสียเปล่าไป โดยไม่ยอมทำความเข้าใจกันเสียจริง

ผู้มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงลอบถอนหายใจบางเบา เพื่อพยายามข่มกลั้นก้อนสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาถึงคอหอย สูดหายใจแล้วเอื้อมมืออีกข้างเข้าประคองแขนที่ยังรยางค์สายน้ำเกลือของบดินทร์ สองมืออวบอิ่มอ่อนโยน ค่อยๆบีบมือของลูกเลี้ยงผู้บอบบางแน่นขึ้น มือของหญิงวัยห้าสิบเอ็ดปีไม่นิ่มนวลเช่นมืออุ้งสาว สากระคายทว่าแสนอบอุ่น ใบหน้าอิ่มเอิบที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัย ส่งยิ้มมาไม่ขาดสาย พร้อมเอ่ยถ้อยคำพร่ำปลอบโยนบดินทร์ออกมาไม่ขาดปาก

“น้ายังไม่ได้บอกเรื่องที่ดินเข้าโรงพยาบาลให้คุณบดีฟังหรอกนะ น้าเองก็เพิ่งรู้เมื่อเช้าจากคุณซอลย่าเหมือนกัน น้าไม่กล้าบอก เพราะลึกๆ น้าเองก็พอรู้ ว่าที่ดินตัดสินใจแบบนี้ ส่วนหนึ่ง คงเป็นสาเหตุจากโทรศัพท์จากคุณบดี แต่น้าอยากให้ดินรู้ ถึงคุณบดีจะต่อว่าดินแบบนั้น แต่หลังจากวางสาย เขาก็ไม่ได้รู้สึกสาแก่ใจที่ได้ทำแบบนั้นหรอกนะ ใบหน้าของคุณบดีตอนนั้นราวกับจะร้องไห้ เขาร้อนรนในการหาโฉนดที่ดินผืนสำคัญ รีบเร่งติดต่อกับทางนายหน้าค้าที่ ที่เขาเคยด่าสาดเสียเทเสียไปหลายครั้ง เพื่อติดต่อยอมขายที่ให้ในราคาที่เคยถูกเสนอให้ แล้วเดินทางไปราชบุรีทันทีที่สามารถติดต่อนายหน้าได้...”

“ขอโทษนะ ที่น้าเห็นแก่ตัว น้ากลัวว่าคุณบดีจะสติแตกหากรู้เรื่องของดิน น้าเลยยังเงียบไว้ ขอโทษที่น้าเป็นห่วงเขามากกว่าดิน เชื่อเถอะ ว่าถ้าเขารู้ เขาต้องกลับมาหาดินทันทีแน่ คุณบดีน่ะ เขารักดินมากนะ เพราะฉะนั้น น้าจึงอยากให้ดิน เป็นคนไปบอกเรื่องนี้กับคุณบดีเอง ไปบอกกันต่อหน้า แล้วเปิดอกพูดกันตามประสาพ่อลูก น้าคิดว่าแบบนั้น ความเจ็บปวด อาจถูกลดทอนลง...ดิน...เห็นด้วยกับน้าใช่ไหม?...”

“ครับ...ครับ ผมเห็นด้วย ทันทีที่พ่อกลับมา ผม...ฮึ่ก...ผมจะไปกราบท่านเอง...”

“จ๊ะ...กลับมาเถอะนะ กลับมาบ้านของดิน น้าอยากให้ดินรู้เหลือเกิน ว่าตั้งแต่ที่ดินจากมา คุณบดี...พ่อของดิน ยังคงนั่งรอที่โซฟาหน้าบ้านตัวเดิมจนดึก ถึงปากจะบอกว่าไม่ได้รอใคร แต่น้ารู้ ว่าสายตาของเขาที่จับจ้องตรงประตูรั้วไม่วางตานั้น กำลังรอใครอยู่ กลับมานะ บ้านของดิน พ่อของดิน ยังรอดินอยู่...”

“...บ้านของเราครับ...ผมจะกลับไป...ที่บ้านของเรา...”

จบประโยคบอกเล่าความในใจ บดินทร์ก็ก้มลงกราบลงข้างเตียง เทียบเคียงว่ามันคือตักอุ่นของผู้มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยง พิลาสลักษณ์เองก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป หล่อนปล่อยมันไหลพรั่งพรูออกมาพร้อมกับที่ก้มลงโอบกอดร่างสั่นเทาของลูกเลี้ยงของหล่อนไว้ กอดแรก ที่อบอุ่นและตราตรึงในความรู้สึกของทั้งคู่ที่สุด 

*
*
*
*
*
 
BMW Series 7 สีดำเงางาม แล่นมาจอดเทียบอยู่ตรงหน้ารั้วสูงตระหง่าน ทว่าแลดูเก่าแสนเก่า เฉกเช่นตัวบ้านที่ดูทรุดโทรม ผิดกับความทรงจำ ว่าเคยโดดเด่น สง่างามมากเพียงไหน แต่นั้น มันก็เป็นความทรงจำที่ล่วงเลยมานานกว่า 23 ปีแล้ว

ไม่แปลกที่จะเก่า

แต่แปลกที่ช่างทรุดโทรมหม่นหมอง ราวกับเจ้าของที่เคยเป็นมหาเศรษฐี จะไม่เหลือบารมีใดๆ แล้ว

แต่...ก็ช่างมันถอะ เพราะการมาของเสน่ห์จันทร์วันนี้ ก็ไม่ได้ต้องการเห็นความรุ่งเรืองของบ้านหลังนี้อยู่แล้ว

ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง....

นิ้วเรียวสวย กดกริ่งหน้ารั้ว รัวๆ โดยไม่คิดเกรงใจเจ้าของบ้าน

ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง....ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง....

ยิ่งเห็นว่ายังไม่มีใครยอมออกมาเปิดรับทันใจ เสน่ห์จันทร์ยิ่งรัวนิ้วกดเรียก ชนิดไม่เว้นจังหวะให้ขานรับ

“โอ้ย หนวกหูจริง จะกดหาพ่อใครวะ!?”

และมันได้ผล เพียงไม่กี่อึดใจต่อมา หญิงสาวที่ดูแล้ววัยน่าจะไล่เลี่ยกับเสน่ห์จันทร์ ในชุดเสื้อผ้าเก่าๆ ก็เดินหน้างอหน้าง้ำ ผรุสวาทด่าทอมาแต่ไกล

ประตูถูกกระชากเปิดไม่เบานัก พร้อมกันกับใบหน้าหญิงสาวคนนั้น จดจ้องหาเรื่องไม่หยุดหย่อน

“มาหาใคร? เจ้าหนี้หรือเปล่า ทวงไปก็ไม่มีให้หรอกนะ กลับไปซะไป๊!”  เจ้าบ้านแผดเสียงระคายหู เพื่อออกปากไล่ แต่ก็ต้องสะอึก เมื่อเจอคำถามของเสน่ห์จันทร์เข้า

“ฉันมาหาเจ้าของบ้าน ที่ชื่อสมภพ เขาคงยังไม่ตายใช่ไหม?”

“หล่อนเป็นใคร? มีธุระอะไรกับผัวฉัน?”

ทันทีที่เสน่ห์จันทร์บอกจุดประสงค์ในการมาเยือน หญิงสาวตรงหน้า ก็ตั้งแง่กับหล่อนมากขึ้น ดูจากคำพูดคำจา เสน่ห์จันทร์ก็เดาได้ทันทีว่า ผู้หญิงตรงหน้าคงเป็นภรรยาคนล่าสุดของ สมภพ อดีตสามีของหล่อนเป็นแน่

เสน่ห์จันทร์เหยียดยิ้มหยัน

‘นังคนไร้การศึกษานี่หรือเปล่านะ คนที่เคยทำร้ายชิดจันทร์’

“ว่าไง หล่อนเป็นใคร มีธุระอะไรกับผัว......ฉ....!!!!???”

ยังไม่ทันที่หญิงเจ้าบ้านจะพูดจบ หล่อนก็ต้องผวาเฮือก กับวัตถุสีดำมะเมื่อมคุ้นตาที่ถูกจ่อแสกกลางหน้าผาก อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

เสน่ห์จันทร์ยิ้มหวาน ก่อนจะเอ่ยขอเข้าพบอดีตสามีของตนอีกครั้ง

“อย่าให้ต้องพูดซ้ำ พาฉันไปหาสมภพเดี่ยวนี้!”


************************************

มาแล้วคร๊า....
ขอโทษที่หายไปนาน (เก๊าไปหลบเลียแผลใจอยู่แหละ TT^TT)
ทั้งเรื่องชีวิต และเรื่องคอมเจ๊ง จนข้อมูลนิยายหายเกลี้ยง...
อนาคีเป็นคนอ่อนแอค่ะตัวใหญ่ใจปลาซิว
แถมยังใช้งานหัวใจหนักเพราะเป็นคนใช้หัวใจเดินทางดังนั้นเวลาใจเสียร่างอวบใหญ่เลยล้มแผละ...
งานหลวงงานราษฎร์ไม่แตะ เฝ้าแต่แซะตัวในมุมมืด อับชื้น แปลงร่างเป็นชาว ‘สิงขอน’
แต่ตอนนี้จิตใจเขาแข็งแรงขึ้นแล้วล่ะ สมองเก๊าเริ่มแล่น เริ่มกลับมาเขียนนิยายต่อได้แล้วค่ะ
(หลังจากเฟล เหลวไหล ไม่เป็นโล้เป็นพายอยู่หลายเดือน งานหลวงก็ขาด งานราษฎร์ก็ถอย...)
ในเมื่อชีวิตมันยังต้องเดินต่อ อนาคีเลยยังต้องลุกเดินต่อไปค่ะ
ขอบคุณที่ยังเข้ามาอ่านกันนะคะ
ขอโทษที่เป็นนักเขียนนิสัยไม่ดีนะคะ TT^TT
ต่อไปเก๊าจะเป็นเด็กดีแล้วคร๊า...

กลับมาสู่นิยาย...

น้องยุใกล้จบแล้วนะคร๊า
อนาคีจะพยายามให้จบแบบเคลียร์ใจที่สุดค่ะ
ใครสงสัยประเด็นไหน ลงเม้นท์ไว้นะคะ
เผื่อจะเพิ่มส่วนอธิบายในเนื้อเรื่องไว้ให้ค่ะ ^^

ขอบคุณที่ยังเข้ามาอ่านกันนะคะ
ขอบคุณที่ยังให้โอกาสนักเขียนนิสัยเสียค่ะ TT^TT
ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ
อนาคี99

ปล. เรื่องของดนัย ยังไม่จบนะคะ
ปล.2 ใครคิดถึงยุ มาแน่ตอนหน้านะจ๊ะ
ปล.3 เรื่องนี้ มีคนตายนะจ๊ะ...T^T

[harumi]

อีกรอบบบบบ

[nanazaa002]

เย้ มาเเล้วรอทุกวันค่า

[double9JH]

มาต่อแล้วววว ดีใจจจ 

[่jum]

ก็รู้สึกว่านิยายเรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วเพราะหลายปมเริ่มเคลียร์
แถมเนื้อเรื่องเข้มข้น เป่าปี่ทุกทีที่อ่าน 

ตอนต่อไปมาเร็วๆ น้า 

[Min*Jee]

ทุกคนมีโอกาสเสมอ
และคาดหวังว่าโอกาสนั้นจะมาถึงดินเหมือนกัน
ดีใจที่กลับมาต่อนะคะ ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ก็สู้เข้าไว้นะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล. อย่าลืมไปอัพเรื่องอื่นด้วยน้าาาาา
ดี

[May@love]

คิดถึงน้องยุๆๆๆๆๆๆ  สำหรับบดินทร์ อีกไม่นานคงเข้มแข็งขึ้นเมื่อได้รับกำลังใจจากครอบครัว

เป็นกำลังให้อนาคีนะคะ รอติดตามและเป็นแรงใจให้ค่ะ ชีวิตต้องสู้

[kinjikung]

บดินทร์สู้ ๆ สำนึกแล้วก็พยายามแก้ไขซะนะ
คนแต่งสู้ ๆ นะค่ะ ดีใจที่มาต่อ

[Yร้าย]

อ๊ะ...อย่าให้เป็นคู่หลักและคู่รอง เลยนะที่ว่าตายนี่
ยังไงก็คงอยากให้จบแบบมีความสุขกันทุกคนนะจ๊ะหนูอนาคีคนดี...

[kongxinya]

ดีใจที่กลับมาต่อค่ะ

ไม่ว่าคุณคนเขียนจะเจอกับเรื่องร้ายอะไรมา ก็ขอให้มันผ่านพ้นไปโดยเร็ว
ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้อยู่ตรงนี้ค่ะ
เราเชื่อว่าหลังพายุผ่านไป ฟ้าก็จะสว่างสดใสอีกครั้ง สู้ๆค่ะ 

ส่วนคนตายในเรื่องขออย่าเป็นน้องยุ พี่เมธ เจ๊บลู เจ๊ซอล ดินๆ กับดนัย ก็โอเคค่ะ
เพราะถ้าใช่นี้น้ำตาเเตกเลย 
เพราะชีวิตจริงโหดร้ายพอล่ะ ช่วงเวลาอ่านนิยายนี่ขอมีความสุขสักนิ๊ดดด 55
แต่ยังไงก็ตามอ่านจนจบแน่ค่ะ 

รอตอนต่อปายยยย 

[Ice_Iris]

ทิ้งปมแบบนี้

ใจร้ายมากๆ

แต่ข้าเจ้าก็จะรอต่อ

เหอๆ

[AMINOKOONG]

จริงๆก็ไม่ได้อยากจะซ้ำเติมอะไรหรอกนะ แต่จู่ๆจะให้มาเห็นใจหรือสงสารบดินทร์ตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้
เพราะทำตัวเองทั้งนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันทำนี่แทบจะเกิดจากสันดารตัวเองล้วนๆ ไม่ได้มีปัจจัยภายนอกอะไรมากมาย
ที่เป็นแรงผลักดันให้บดินทร์เป็นคนเลว จะว่าถึงเรื่องครอบครัว ถ้าบดินทร์มันไม่ทำน้องตัวเองท้องพ่อจะโกรธ
จนขนาดตัดขาดแบบนี้มั๊ย เป็นเราๆก็โกรธอ่ะ ซ้ำพอทำผิดยังใส่ร้ายเพื่อนรักตัวเองอีก ไม่ด่าว่าเหี้ยว่าเลวก็ไม่รู้จะว่าไง
แล้วยังมาทำผิดอีกซ้ำๆซากๆๆๆๆๆๆ จนเราเห็นใจมันไม่ลงจริงๆ นอกจะบอกว่าก็สมควรแล้วกับสิ่งที่มันได้รับตอนนี้
ทั้งที่จริงเราว่ามันยังโคตรของโคตรน้อยไปด้วยซ้ำกับผลกรรมที่บดินทร์มันได้รับ เพราะอย่างน้อยมันยังมีดนัย
ที่คอยอุ้มชูคอยช่วยเหลือมันอยู่ แล้วลองคิดถึงสุดายุสิ ต้องมารับกรรมในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
แล้วแทบไม่มีใครคอยช่วยเหลือ อย่างไอ้สารเลวดินเลยด้วยซ้ำ

[ppoi]

มาต่อแบ้วววว ใส่วันที่ละอย่าลืมใส่หน้าที่หัวเรื่องด้วยน้าาาา

อิดนัยนี่พระเอกจำเลยรักไปป่ะ ส่วนดินนี่ตั้งแต่โดน... เคะแตกบอบบางไปทันตา (ในสายตาดนัยอ่ะนะ คิดว่าตัวปกติก็เป็นผู้ชายสิ้นหวังในชีวิต 1 คน)

ดูท่าบ้านขุ่นพ่อชิดจันทร์คงได้สิทธิ์สิ้นอายุขัยกันยกครัวเป็นแน่แท้ ทั้งพ่อแม่เลี้ยงและเหล่าญาติจังไรที่ข่มขืนนีชิดด้วย เห้ออออ แอบอยากให้ตายอนาถเบย แค่ยิงโป้งเดียวจบมันไม่สมกะความเสียสละเป็นฆาตกรของคุณนายสเน่จันทร์ หึหึ

ชีวิตก็มีขึ้นลงอย่างนี้ล่ะค่ะ คุณอนาคี สู้ๆและดูแลตัวเองนะคะ ขอบคุณที่มาต่อค่ะ 

[ekuto]

กลับมาแล้ว คิดถึงมากๆเลยครับ

คนเขียนเข้มแข็งนะครับ ผมก็เป็นแบบคนเขียนเหมือนกัน

เจออะไรนิดหน่อยก็ไม่อยากทำอะไรแล้ว สู้ๆครับ

[ReiSei]

ดีใจมากมาต่อแล้ว เป็นกำลังใจให้ในหลาย ๆ เรื่องนะคะ : )
จะไม่พูดว่าดินสมควรเจออะไรแบบนี้รึเปล่า แต่จะบอกว่าสงสารรรร แงงงง  ตอนเจอกับพี่ซอลนี่แทบจะร้องตามเลย เหมือนคนไร้หลักยึดเจอสิ่งที่คุ้นเคย เจอคนที่รู้ว่าจะไม่ทำร้ายเราอะ ฮืออ

[Chrysan]

สงสารดิน ไม่คิดว่าครอบครัวจะกลับมาเหมือนเดิมได้
นึกว่าที่ผ่านมาพ่อเลิกสนใจดินแล้วจริงๆ
ตอนรู้ว่าจะขายที่น้ำตาเกือบไหลแหนะ
เพราะเราเป็นคนหวงที่ 5 5

เรื่องตาย..มีคนนึงที่คิดไว้ เพราะเขาน่าจะมีความสุขกว่าอยู่จริงๆ 

[aorpp]

ตอนนี้ทำเอาน้ำตาพรากเลย
ดีใจที่มาต่อนะคะ
+1 

[mukmaoY]

เราต้องใหัอภัยกัน   

[Rafael]

ดีใจที่กลับมาต่อค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนมากๆเลยนะคะ สู้ๆค่ะ ฮึบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[jinjin283]

กำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่เลยคะ ชอบ คู่ดนัยอ่ายแล้ว ฟินมากกคิดไปไกล มีแต่ฉาก sm 555 ครอบครัวบดินก็แลดูจะแฮปปี่แล้วอะ

[tuek]

ยิ่งใกล้จบเรื่องก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น

[VentoSTAG]

ไม่นะ Nooooooooo!!!! ถ้าจะมีคนตายขอให้เป็นคนที่
คุณสเน่ห์จันทร์ไปตามตัวได้มั้ย ขอให้นักแสดงหลักรอด
(นี่มันเป็นละครตั้งแต่เมื่อไร แต่เอ๊ะ! เรื่องนี้เกี่ยวกับวงการบันเทิงนี่เนอะ)

ปล. คิดถึงมากเลย มามะ  X 1,000,000 ครั้ง รัวๆ ไปเลย

[padthaiyen]

กลับมาแล้ว

[shoi_toei]

มาต่อแล้วววววว กรี๊ดคิดถึงมากกกก

รออ่านนะค้าบบบ

[zazoi]

อ่านแล้วสงสารพ่อบดินทร์ หวังว่าจะยังไม่ได้ขายที่ผืนนั้นนะ เพราะตอนนี่มีคนจัดการหนี้สินให้แล้ว

[maru]

ดินจะเข้าใจกับครอบครัวแล้วสินะ ดนัยชอบดินเข้าแล้วใช่ไหม

[bulldog17]

อารมณ์แปรปรวนพอกันทั้งคู่

[•♀NoM!_KunG♀•]

รีบมาอีกน้า !!

[Toon_TK]

โอ๊ยยย~ ร้องไห้เป็นเผาเต่าแล้วเนี่ย~

[AdLy]

คนตายนี่เป็นพวกทางไอ้คุณสมภพใช่ไหม #อ้อนวอนให้ใช่