หัวข้อ: ## บันทึกรักสีม่วง ## ตอนพิเศษสุดท้าย [ ๒๑ / ๐๑ / ๒๕๖๐ ]

[fannan]

แอบหวานปะเนี่ย


จะจัดการยังไงกับนลินละเนี่ย


รออ่านตอนต่อไปคร้าบ

[valenna yy]

พ่อซันนนนน นับวันยิ่งน่ารักนะเราอ่า
ชอบพ่อปิงปองมาก

 

[Roman chibi]

 

[PoPuAr]

กรี๊ด ชอบมาก ความหวานเริ่มมาแล้วสิ
อ่านแล้วยิ้มได้ รพีอ่อนลงไปเยอะแล้ว
อยากอ้านเอ็นซีคู่นี้อีก ขอเวอร์ชันหวานนะ

[NONSENSE]

 

ชอบตอนปิงปองด่ายัยนลินจัง

ยัยนั่นน่ะโรคจิตแน่ๆ

 

[iforgive]

หวังว่ารพีจะจัดการเรื่องของเมียเก่าได้ทันก่อนที่นางจะสร้างปัญหาให้อีกนะ
ไม่ห่วงปิงปอง  แต่ห่วงตะวัน ... คราวก่อนก็เจ็บตัวไปทีนึงละ
น่าจะเอาคืนเจ็บ ๆ ซักหน่อยนะ  ยายคนนี้น่ะ

[Ipatza]

อ่านตอนนี้แล้วถึงกับยิ้มเลยอะ 555+
ว่าแต่ไม่บอกหน่อยเหรอว่าโดนจิ๊กหนังหัวด้วยอะ
เพื่อเป็นแรงจูงใจไห้รพียิ่งโมโหยัยบ้านั้น 5555+

[nueng_w]

 :pighaun:ขอบคุณมากนะคับและแล้วนักเขียนของเราก็มาคิดถึงมากๆนะคับมาต่ออีกนะคับโชกดีมากๆที่ได้อ่าน

[punchnaja]

หลังๆอ่านแล้วฟิ๊นฟิน อิอิ

[Fujoshi]

อยากอ่านต่ออ่ะ

ยิ่งอ่านนิ่งน่ารัก
อร๊ายยยยย

[milkshake✰]

เค้าเลือกนาฬิกาให้กันด้วยยย ฮิ้ววววว
เหมือนปิงปองมีลูก 2 คนให้ดูแล 555555555

[kokoro]

เริ่มอบอุ่นเป็นครอบครัวมากขึ้นแล้ว
พ่อซันนี่ก็แอบหวานแต่เก็กเหลือเกิน
 จะทำอะไรให้ปิงปองแต่ละทีก็หาเหตุผลโน่นนั่นนี่มาอ้าง
เรารู้ทันนายนะ

เพิ่งรู้ว่าปิงปองโหดได้ด้วย นี่เป็นเรื่องคนสำคัญซินะ ถึงหลุด
ฮามากกับคำพูดตอนของขึ้น
แต่คนข้างๆนี่ไม่ฮาอย่างเดียว ออกจะเอ็นดูด้วยใช่ป่ะ

[panari]

ชอบรพีตอนนี้จัง ดูเป็นคนดีขึ้นมา(นิดนึง)

[ทั่วหล้า]

ลูกข้าใครอย่าแตะ5555555
รพีถ้าจะพาปิงปงออกงานจะไปในฐานะอะไรล่ะ หืม?

[ciaiwpot]

 
เริ่มนารักแล้วนะค่ะ
 

[naizoza]

อ่านไปกอดหมอนข้างไปฟินนนนน

[Pa'veaw]

ชอบอ่าาาาา รพีเหมือนจะดีขึ้น

เมื่อไหร่รพีกับพ่อจะเข้าใจกันนะ

[nueng_w]

วันนี้จะมาต่ออีกหรือป่าวนอ คิดถึงมากรอกันมาตั้งปีหนึ่งแล้วเนาะ

[Ice_Iris]

ตามมาจากแนะนำนิยาย

สนุกขอรับ

นายรพีช่างซึนจริงๆ

แอบจิ้น

น้องทานกับตะวัน

มาต่อไวๆนะขอรับ

[YounIn]

สนุกมากเลย ปกติเราไม่อ่านนายเอกที่ใจเป็นหญิง
แต่อดุลนี่สุดยอดมากๆอ่ะ ยอมกลับเป็นชายเพื่อเลี้ยงลูก
แต่ตะวันยังไม่รู้ใช่ป้ะว่าพ่อตัวเองเคยตุ้งติ้ง?
รพีนี่เป็นคนขาดความรักจากพ่อและโดนกดดันมากๆ ไม่ได้เลวโดยสันดาน เดี๋ยวก็ดีขึ้นเรื่อยๆ
ปู่ดูลก็ใจดีกับลูกชายหน่อยเถ้ออออ
ความอิจฉาริษยานี่มันน่ากลัวเน้อะ ขอให้ไม่มีอะไรเลวร้ายทีเถอะ


มาต่อๆ เรารออ่านนะ
ทานตะวันชอบตะวันสินะ ♡

[2pmui]

ชอบอ่า เราไปอยู่ไหนมา ถึงไม่เคยกดอ่านเรื่องนี้

[Dezzerr]

ชอบมากเลยค่ะ แอบตามมาจากกระทู้นิยายแนะนำ
บางตอนถึงกับร้องไห้เลย 

[Pz_ready]

ไม่นานเกินไปงานที่รพีเอ่ยคำสัญญากับอีกคนก็มาถึงอย่างรวดเร็ว ไม่ได้เป็นงานที่เชิญรพีไปร่วมงานโดยตรงแต่เป็นงานที่จัดขึ้นในโรงแรมของรพีเป็นงานเปิดตัวของสินค้าตัวใหม่ของแบรนเครื่องสำอางชั้นนำของประเทศ เป็นแบรนที่ค่อนข้างจำกัดกลุ่มผู้ใช้ที่มีกำลังเงินมากพอที่จะจ่ายเงินกับสินค้าสิ้นเปลืองพวกนี้

วัชรถูกส่งให้มารับตัวอดุลย์ตอนบ่ายของวันให้มาเลือกชุดสูทที่เหมาะกับเจ้าตัวพร้อมกับสอนงานนิดหน่อยให้อดุลย์เพราะด้วยเหตุผลที่วันนี้คนที่เป็นผู้ช่วยของรพีไม่ใช่เขาแต่เป็นคนร่างบางอย่างอดุลย์

เจ้านายของเขาไม่ได้ให้เหตุผลว่าทำไมถึงออกคำสั่งแบบนี้เฉกเช่นทุกครั้งที่สั่งการ ยอมรับว่าแปลกใจแต่ก็ไม่ถามอะไร เห็นด้วยเนื้องานของงานเลี้ยงวันนี้ค่อนข้างใกล้ตัวกับอดุลย์เลยพอจะเข้าใจได้ว่าทำไมรพีถึงให้อดุลย์ติดตามไปด้วย

ที่แปลกใจมากกว่าคือ ปรกติรพีไม่เคยออกงานพวกเปิดตัวสินค้าแบบนี้เลยซักครั้งมากกว่า

“สูทตัวนี้ดูเหมาะกว่านะครับ”วัชรพูดพร้อมชูเสื้อตัวกะทัดรัดในมือเป็นตัวที่อดุลย์พึ่งลองสวมใส่ไปเมื่อซักครู่ ตอนนี้พวกเขากำลังลองเสื้อกันอยู่ในห้องเสื้อประจำตัวของรพี

“ผมก็ว่าอย่างนั้น ผมใส่ตัวนี้แล้วอย่างกับหวานเย็น”อดุลย์บอกขำ วัชรหัวเราะเบาๆพร้อมยิ้มแย้ม ไม่ได้รู้สึกขัดตาอะไรกับสูทที่อดุลย์ใส่อยู่ตอนนี้ แต่ว่าสูทตัวสีขาวเทาที่อยู่ในมือดูเหมาะกว่าตัวนั้นจริงๆ

“ไม่ได้น่าเกลียดหรอกครับคุณปิงปอง หน้าตาแบบนี้จะใส่สีอะไรก็ดูดี แต่ตัวนี้ค่อนข้างไปแนวเดียวกับท่านประธาน วันนี้ท่านประธานใส่สูทสีเทาเข้มครับ”คำบอกของเลขาหนุ่มทำให้อดุลย์พยักหน้าขอบคุณที่อีกฝ่ายชม ตอนแรกที่วัชรขับรถเข้าไปในบ้านแล้วแจ้งเรื่องงานตอนเย็นกับเขาก็ตกใจนิดหน่อย กังวลหน่อยๆเรื่องว่าจะไปดีหรือไม่ไปดี แต่ก็โดนหว่านล้อมเชิงบังคับออกมาจนได้

“ถ้าเสร็จจากร้านนี้ไปตัดผมหน่อยนะครับ”

“ต้องขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณวัช ชักประหม่าแล้วซิผมไปงานแบบนั้นได้แน่เหรอ”อดุลย์เกร็งขึ้นทันทีที่พอเห็นความเนี๊ยบของเลขาหนุ่ม ตัวเองก็ไม่เคยไปงานอะไรพวกนี้ด้วย เอาเข้าจริงก็เริ่มไม่อยากจะไปงานแล้วกลัวว่าตัวเองจะไปทำอะไรน่าเกลียดๆในงาน

“ได้ซิครับ ก็ท่านประธานซะอย่างสบายหายห่วง”หนุ่มหน้าตี๋บอกยิ้มแย้ม ยกกระเป๋าเงินขึ้นจ่ายเงินฟ้อนใหญ่ให้พนักงานในร้าน วันนี้ท่านประธานใจปล้ำสุดๆให้เงินมาจัดการกับอดุลย์ห้าหมื่นแถมเกือบให้บัตรเงินสดอีกหนึ่งใบด้วยกลัวว่าจะไม่พอ จนเลขาหนุ่มบอกว่าเสื้อผ้ามันไม่ได้แพงขนาดนั้นเลยรพีเลยทำหน้าเขม็งรีบเก็บบัตรคืนทันที

“สวัสดีค่ะ ทำอะไรคะ”หญิงสาวหน้าร้านทำผมเอ่ยต้อนรับเสียงใส อดุลย์กับวัชรเดินเข้ามาในร้านตัดผมย่านเดียวกับร้านสูทด้วยไม่อยากเสียเวลากลับไปที่ห้างที่ทำงานของพวกเขา

“ตัดผมคนนี้ครับ”วัชรตอบชี้ไปทางอดุลย์ที่ยื่นยิ้มเก้ๆกังๆ ปรกติเข้าร้านตัดผมชายตัดหัวละไม่กี่สิบบาท นี่วัชรพาเข้าร้านดังแค่ค่าบริการที่แปะไว้หน้าร้านก็ทำเอารู้สึกเสียดายเงินแล้ว

“มีช่างประจำหรือเปล่าคะ”อดุลย์ส่ายหน้าหวือ

“งั้นเชิญไปสระผมทางนี้คะ แล้วคุณน้องผู้ชายจะตัดผมด้วยมั้ยค่ะ”วัชรส่ายหน้ายิ้ม ผลักให้อดุลย์ตามพนักงานไปส่วนด้านในของร้านเพื่อรับบริการ

ไม่กี่นาทีร่างบางเดินออกมาพร้อมกับผ้าที่โพกหัวเปียกของตัวเองไว้ ถูกนำมาทิ้งไว้ที่เก้าตัดผมตัวเล็กหน้ากระจกบานใหญ่มองดูตัวเองก็พาลขำหน่อยๆ นานแล้วที่ไม่เคยทำผมแบบนี้ ไม่เคยเข้าร้านสระผม

...ก็ตั้งแต่ตัดผมสั้น...

จู่ๆก็ปรากฏร่างของหญิงอวบในกระจกซ้อนด้านหลังของอดุลย์ ตากลมเบิกกว้างขึ้นอย่างประหลาดใจ ร่างบางหันตัวขวับไปมองคนที่อยู่ด้านหลังก่อนพินิจมองหน้าอีกฝ่าย

“...ริชชี่?”หญิงร่างอวบเลิกคิ้วขึ้นมองผู้ชายสะอาดสะอ้านข้างหน้าอย่างงงๆ ผู้ชายคนนี้เรียกชื่อเธอแต่เธอไม่ยักจะรู้จักคนคนนี้เลย แม้จะดูคุ้นตาแต่ก็จำไม่ได้

“ปิงปองไงริชชี่ จำกันไม่ได้เหรอ?”อดุลย์ว่าเสียงใส ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยประถม อยู่บ้านในละแวกเดียวกัน ไม่เจอกันมากว่ายี่สิบปีแต่อดุลย์จำได้ทันทีที่เห็นเพราะใบหน้าที่คงเดิมกับไฝเม็ดโตใต้คางที่เป็นเอกลักษณ์

“ปิงปอง...ห๊า!!! แก...ปิงปองเหรอ?”

“ใช่ๆ เราเอง จำกันไม่ได้เหรอริชชี่ เรายังจำเธอได้เลยนะ”แกล้งอมลมเป่าปากแบบขัดใจ เรียกเสียงหัวเราะแกมหมั่นไส้จากเพื่อนเก่าแก่ ไม่แปลกหรอกที่เธอจะจำอดุลย์ไม่ได้ รู้จักกันมาตั้งแต่อดุลย์ยังเด็กๆ ใบหน้ารูปร่างเปลี่ยนไปมาก พอจบม.สามอีกฝ่ายก็เลิกเรียนแถมยังเปลี่ยนที่อยู่ สมัยก่อนติดต่อกันไม่ได้ง่ายดายอย่างปัจจุบัน

แต่ครั้งสุดท้ายที่เจอกันคนตรงหน้าผมยาวสวยใบหน้าหวานทำเอาเธอที่เป็นผู้หญิงยังอาย

แต่ตอนนี้เพื่อเก่าคนนี้เหมือนผู้ชายผิวขาวตัวเล็กสุขภาพดีธรรมดา ไม่มีเครื่องสำอางซักอย่างบนใบหน้านั้น

“เฮ้ย!! เป็นไงมาไงเนี่ย ไปอยู่ไหนมาทำไมเราไม่ได้เจอกันเลย ยังอยู่ในกรุงเทพฯหรือเปล่า?”หญิงสาวถามเสียงตื่นเต้น

“ยังอยู่ๆ แต่เราไม่ค่อยได้ไปไหนน่ะ วันนี้พอดีมีงานเลยอยากตัดผม โชคดีจริงนะที่ได้เจอแกอ่ะ เราคิดถึงแกมาตลอดเลยริชชี่”เพราะเป็นเพื่อนหนึ่งในไม่กี่คนที่ยอมรับคนแบบเขาในแบบที่อดุลย์เป็น เป็นเพื่อนแท้...

“เออจริงซิ อยากได้ทรงไหน ชั้นจะตัดให้เป็นพิเศษรับรองสวยสมใจแน่”พูดเอาใจเพื่อนรู้ว่าเพื่อนรักสวยรักงามแค่ไหน

“เอาเรียบร้อยๆนะริชชี่”แล้วอดุลย์ก็ชี้ทรงผมที่ตัวเองเปิดเลือกดูในหนังสือที่มีคนเอามาไว้ให้ให้เพื่อนเก่าดู คิ้วเรียวจากการขีดเขียนเลิกขึ้นอย่างสงสัย ทรงผมที่อดุลย์เลือกค่อนข้างจะธรรมดาและดูเป็นผู้ชายเชยๆ แต่ก็ไม่เลือกจะถามคำถามอะไรออกไป สงสัยตั้งแต่การแต่งตัวของเพื่อนแล้ว แต่ก็คิดว่าระยะเวลาที่ไม่เจอกันมานานอาจจะมีอะไรๆให้อดุลย์ต้องเป็นแบบนี้ก็ได้

“จัดให้เลย”หญิงสาวว่าแบบนั้นก่อนจะลงมือตัดผมอย่างสุดความสามารถ

ไม่นานเกินรอศรีษะที่เคยปกคลุมด้วยเส้นนุ่มก็ดูบางตาขึ้นมาทันที ทรงผมที่ถูกตัดออกมาดูค่อยข้างแตกต่างจากที่ตั้งใจเอาไว้ ริชชี่ตัดไปก็ปรับเปลี่ยนใส่ความคิดของตัวเองเข้าไปด้วย ผมหน้าถูกตัดสั้นจนเผยหน้าผากกว้างนูนสวยจอนถูกกันเป็นเส้นตรงสวยงามด้านข้างและด้านหลังก็สั้นเผยใบหูและลำคอขาวมาโชว์สายตาผู้คน

“ดูดีมากเลย ชอบมั้ย”อดุลย์พยักหน้ารับ รู้สึกดีกับทรงผมใหม่อยู่มาก ตั้งแต่เข้ามาอยู่บ้านใหม่ผมเผ้าก็ไม่เคยสนใจเลย มันเลยยาวรุงรังจะเกือบถึงไหล่ พอตัดมาก็รู้สึกสบายหัวดี

“แปบนะริชชี่ เดี๋ยวโทรหาคนอื่นเดี๋ยว กระเป๋าเราอยู่กับเขาน่ะแล้วค่าตัดผมเท่าไร”อดุลย์บอกทันทีที่เสร็จ วัชรกำชับบอกให้อดุลย์โทรหาเมื่อเสร็จธุระแล้วตัวเองขอออกไปทำธุระของตัวเองเหมือนกัน

อดุลย์ยกโทรศัพท์โทรหาวัชรบอกว่าตัวเองตัดผมเสร็จแล้ว รู้สึกเขินหน่อยๆที่เหมือนว่าต้องให้อีกคนมาจ่ายค่าใช้จ่ายให้ สักพักคนที่โทรหาก็เดินมาแต่มีอีกคนที่เดินมาเคียงข้างกัน

“ว้าว ดูดีมากๆเลยครับ แล้วค่าทำผมเท่าไรครับเนี่ย”วัชรเอ่ยชมจริงใจ อยากจะตะโกนชมตั้งแต่เห็นอยู่ไกลๆแล้วถ้าไม่ติดว่าเกรงใจคนอื่น ใบหน้าขาวโดดเด่นมากเมื่อตัดผมที่เข้ากับตัวเอง

“สี่ร้อยค่ะ...นี่แฟนแกเหรอปิงปอง”ริชชี่ศอกเบาๆเข้าสีข้างล้อเลียนเพื่อนเก่า เห็นบอกโทรหาคนอื่นที่ว่าไพ้นผู้ชายตาตี๋ที่เดินคู่มากับผู้ชายหน้าตาดีอีกคน แถมหนุ่มตี๋ยังจ่ายเงินค่าผมให้อีกเลยอดจะแซวไม่ได้

“บ้า ว่าไปแกเดี๋ยวคุณวัชเขาจะเสียหาย แค่นี้เขาก็บ่นแล้วว่าผู้หญิงไม่มาสนใจ”อดุลย์พูดกลับกับเพื่อนไม่ได้เขินอายแต่ยังล้อกลับวัชรที่เคยได้ยินคำโอดครวญถึงหญิงสาวที่ตัวเองแอบชอบแต่โดนเมินใส่ ก่อนจะหัวเราะเสียงใสพร้อมกับใบหน้าง้ำงอของเลขาหนุ่ม

“...ชั้นไปรอที่รถนะ เสร็จแล้วก็รีบตามมา”เสียงคนที่เงียบมาตลอดเอ่ยขึ้นมาเสียงเข้ม ก่อนจะหันตัวกลับไปทางเดิมที่เดินมาทันที

“...อะไรของเขา”วัชรมองร่างสูงของเจ้านายอย่างไม่เข้าใจ รู้สึกกังวลมาบ่อยๆในช่วงนี้เพราะหลังๆเขาเริ่มเดาความคิดของเจ้านายไม่ออกบ่อยๆ กลัวว่าตัวเองจะทำงานกับรพีได้ไม่นาน

“คุณรพีเป็นอะไรเหรอครัวคุณวัช”อดุลย์ได้ยินเสียงบ่นเบาๆของวัชรเลยถามด้วยความเป็นห่วง พลางมองด้านหลังของรพีที่กำลังเดินออกห่างไป

“ไม่รู้ครับ เมื่อกี้พวกผมก็พึ่งเดินมาจากรถ ยังงงอยู่เลยว่าท่านเป็นอะไรเดินมาถึงก็เดินกลับรถ...สงสัยอยากออกกำลังกายมั้งครับ”คำตอบล้อเลียนเรียกเสียงหัวเราะของวัชรทำให้ลืมสีหน้าโกรธของชายหนุ่มที่พึ่งเดินจากไป อดุลย์ลาเพื่อนเก่าพร้อมแลกเบอร์ติดต่อแล้วเดินตามวัชรไปที่ลานจอดรถที่มีใครบางคนรออยู่



••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••




ในงานเลี้ยงที่ล่วงเลยมาจนถึงช่วงสุดท้าย ผู้คนเริ่มเดินพูดคุยกันเองกันซะมากกว่าจะดูตัวสินค้าที่มาเปิดตัว ในงานเป็นงานที่เป็นงานปิด แขกที่ถูกเชิญมาส่วนใหญ่เป็นคนดังในแวดวงต่างๆพร้อมกับนักข่าวสำนักต่างๆ

อดุลย์ในชุดสูทที่เทาอ่อนตั้งแต่เข้างานมาก็ดูออกจะตื่นเต้นและเกร็งจนลืมสนใจอารมณ์ของคนข้างๆ ตั้งแต่ออกจากร้านทำผมจนไปทานอาหารในร้านอาหารญี่ปุ่นจนล่วงเลยมาถึงตอนนี้รพียังไม่เอ่ยปากพูกับอดุลย์ซักคำ แต่ร่างบางกลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องปรกติเพราะรพีก็ไม่ค่อยชอบที่จะพูดกับตัวเองอยู่แล้ว

ร่างบางยืนเปิดๆแตะๆสินค้าทดลองที่ได้รับฟรีที่อยู่ในมืออย่างสนุกสนาน แป้งรองพื้นขนาดเหมาะมือแถมเนื้อแป้งที่เนียนแบบนี้ทั้งชีวิตอดุลย์ยังไม่เคยได้ใช้ แค่ว่าลองใช้นิ้วเกลี่ยดูยังรู้สึกว่าแป้งเบามาก ถ้าใช้ทาที่หน้าคงรู้สึกว่าไม่ได้แต่งหน้าอยู่แน่ๆ

อดุลย์ยังคงตื่นเต้นกับของในมือไม่ได้มองรอบตัวเลยแม้แต่น้อย เขากลายเป็นจุดสนใจของคนในงานไม่น้อย ไม่ใช่ว่าเป็นชายหน้าตาดีหรืออะไร แต่เพราะเป็นคนที่เดินเข้ามาพร้อมๆรพี เจ้าของธุรกิจเครือเรืองรัตนโยดม นักธุรกิจที่เป็นที่สนใจอยู่ในกระแสตลอดเวลา

จะบอกว่าเป็นเลขาฯคนใหม่ก็ไม่น่าใช่ เพราะร่างบางในสูทเทาอ่อนไม่เคยแทรกตัวเข้ามาอยู่ในบทสนทนาของรพีเวลาคุยกับนักธุรกิจคนอื่นซักครั้ง แม้แต่กับรพีเองก็ยังไม่คุย เหมือนเป็นคนที่เข้ามาชมงานอย่างเดียวมากกว่า

แต่ก็ไม่เคยอยู่ห่างกายของรพีแม้แต่ซักวินาทีเดียว...

“สวัสดีครับคุณรพี ขอเวลาหน่อยได้มั้ยครับ”ผู้ชายที่ดูไม่แก่เดินเข้ามาคุยกับรพี เหลือบตามองที่คนข้างๆอย่างสนใจใคร่รู้ รพีมองคนตรงหน้านิ่งๆก่อนจะพยักหน้าให้เมื่อจำได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นนักข่าวของสำนักข่าวใหญ่

“นี่นามบัตรผมครับ คือคุณรพีสนใจจะไปออกรายการของเรามั้ยครับ ที่จริงเราติดต่อไปตลอดแต่ทางคุณก็ยังไม่มีเวลาให้เราเลย”เข้าเรื่องอย่างรวดเร็วสมเป็นนักข่าว

“ถ้าไปออกรายการอาจจะยาก ถ้าเป็นสกู๊ปสั้นๆผมพอมีเวลา”เสียงเข้มเอ่ยตอบสั้นๆ แม้จะไม่อยากรักษามารยาทกับพวกนักข่าวที่ไม่ได้ให้ประโยชน์อะไรกับตัวเองก็ตาม แต่ถ้าทำไปเขาก็จะเสียประโยชน์มากมายเหมือนกัน

“คือเราอยากให้คุณรพีทบทวนอีกครั้งครับ เราอยากให้คุณออกรายการเราจริงๆ คุณกำลังเป็นที่สนใจ แถมช่วงนี้บริษัทกำลังมีปัญหาเรื่องความเชื่อมั่นไม่ใช่เหรอครับ ผมว่าถ้าคุณรพีเลือกที่จะมาออกรายการของเรา จะเพิ่มความเชื่อมั่นได้นะครับ”รพีมองคนตรงหน้า จ้องเข้าไปในดวงตาที่ดูไม่ค่อยจะหวั่นเกรงใคร แต่คำพูดกับดูนอบน้อมอย่างมีชั้นเชิง

“...”

“ยังไงเดี๋ยวเราจะติดต่อไปนะครับ หรือถ้าคุณรพีตัดสินใจอยากออกรายการเราติดต่อผมตามนามบัตรได้เลยนะครับ”ชายหนุ่มพูดสุภาพจนรพีไม่สามารถบอกปัดต่อหน้าได้ตรงๆ เรื่องออกรายการทีวีคงเป็นไปไม่ได้สำหรับเขา และรพีเองก็คิดว่ามันไม่ได้จำเป็นที่ต้องทำแบบนั้น

“แล้วผู้ชายที่อยู่ข้างๆคุณรพีนี่ใครครับ?...”เพราะไม่คุ้นหน้าและสนใจอยากรู้จักตั้งแต่งานเริ่ม คนที่เดินเข้ามากับรพี เรืองรัตนโยดม อาจจะเป็นผู้บริหารในบริษัท...อาจจะขอสกู๊ปเกี่ยวข่าวธุรกิจได้

“...เพื่อน”นักข่าวหนุ่มสะกิดใจในคำตอบ หันไปมองคนที่อยู่ข้างๆรพีอีกครั้ง ใครๆก็รู้กันทั่วว่าคนอย่างรพีจะออกงานแต่ละทีก็ยากแสนยากแค่ไหน แต่ละงานที่ออกถ้าไม่ฉายเดียวก็พอแค่เลขาที่หน้าตี๋ๆไปด้วยเท่านั้น

รพี เรืองรัตนโยดม ไม่เคยมีคู่ควร...ขนาดตอนที่รักกันดีกับภรรยาอย่างนลินยังไม่เคยมีซักครั้งที่ออกงานคู่กัน

“แล้วเขาทำธุรกิจอะไรเหรอครับ ขอผมสัมภาษณ์ได้มั้ยครับ”

“เขาไม่ใช่นักธุรกิจ...เรื่องที่จะคุยกับผมมีแค่นี้ใช่มั้ย ขอตัวก่อนนะ”ร่างสูงเอ่ยรวดเดียว ก่อนจะหันไปคว้าเอาข้อมือบางออกแรงลากออกไปทิ้งให้นักข่าวหนุ่มมองตามมือใหญ่ที่เกาะกุมแขนเล็กนั้นด้วยสัญชาติญาณของนักข่าวที่อยากรู้อยากเห็นแบบเต็มเปี่ยม

รพีลากอดุลย์ที่เดินตามแรงลากมาเรื่อยๆจนถึงลานจอดรถใต้ดิน ที่แทบจะโล่งทั้งชั้นเพราะสำหรับคนที่มางานในโรงแรมจะมีที่จอดรถอีกส่วนจัดไว้ให้ ลานนี้จึงเปรียบเสมือนลานจอดรถของเหล่าพนักงานเสียซะเป็นส่วนใหญ่

“โอ้ย!!”เพราะเดินตามคนที่ลากมาไม่ทันขาบางขัดกันเองจนล้มปุ๊กอยู่กับพื้นคอนกรีต รพีชะงักปล่อยมือบางออก

“เป็นอะไรมากมั้ย”ถามพลางก้มลงมาจับไหล่หันซ้ายขวาดูร่องรอยตามตัว

“ไม่ครับ ขอบคุณครับ”ปฏิเสธพร้อมกับขอบคุณอีกฝ่ายที่ช่วยพยุงขึ้นให้ลุกยืน อดุลย์ปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้ากังวลถึงเรื่องว่าเสื้อสูทจะมีรอยเปื้อนหรือเปล่า ถ้ามีคงเสียดายแย่ที่ทำเสื้อใหม่ๆเป็นรอย

“...งานนี้”ระหว่างที่ร่างบางก้มหน้ามองตามเนื้อตัวของตัวเอง รพีก็พูดขึ้นเรียกให้ใบหน้าขาวเงยขึ้นมามอง

“ครับ?”

“มางานนี้สนุกหรือเปล่า?”หน้านิ่งถามเรียบๆ จนพอคนที่ถูกถามตอบคำถามด้วยการพยักหน้าพร้อมยิ้มกว้างคนหน้านิ่งถึงกับรู้สึกเหมือนสะอึก

“สนุกมากเลยครับ ผมไม่เคยมางานแบบนี้ เครื่องสำอางนี้ก็ของดีมากเลยครับ เดินแบบก็สนุกดี เคยเห็นในทีวียังเคยคิดว่ามันจะไปดูสนุกตรงไหนคนมาเดินเข้าๆออกๆ แต่จริงๆก็สนุกดีนะครับ”บอกเล่าเสียงใส รู้สึกตื้นเต้นกับเรื่องราวใหม่ๆในชีวิตเหมือนกับเด็ก

“ก็ดีแล้ว”รพียกยิ้มหน่อยๆ ความรู้สึกดีใจตามคนตรงหน้าผุดขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว

“ขอบคุณคุณรพีมากนะครับ ขอบคุณจริงๆครับ”ตาโตบอกความจริงใจ อดุลย์ขอบคุณจากใจจริง รู้สึกเหมือนกันว่ารพีดีกับเขามากขึ้นตั้งแต่ตะวันเกิดเรื่อง และถ้าไม่รู้สึกไปเองเขาก็รู้สึกว่ารพีไม่ค่อยอคติเรื่องที่ว่าเขามาหวังกอบโกยหรือหลอกลวงอะไรจากครอบครัวแล้ว

“อืม...”รพีพยักหน้าทั้งๆที่ยังมียิ้มเล็กๆติดอยู่ที่ใบหน้า

“ถ้าอยากขอบคุณจริงๆ ชั้นขออะไรอย่างแล้วกัน”

“ครับ? อะไรเหรอครับ?”อดุลย์ถาม แต่กลับไม่ได้คำตอบนอกจากใบหน้าคมสันของคนตรงหน้าที่โน้มลงมาจนจะชนกับหน้าของตัวเอง

ราวกับถูกสะกดด้วยตาคู่คมที่จ้องมอง อดุลย์ลืมที่จะหลบเลี่ยงใบหน้าและริมฝีปากหนานั้น จนในที่สุดปากของรพีก็ทาบทับลงมาพร้อมกับลิ้นหยุ่นที่เคลื่อนไหวช้าๆกวาดต้อนอีกฝ่ายภายในปากบางของอีกฝ่าย

แม้ไม่ใช่เวลานานที่ทั้งคู่ใกล้ชิดแต่กลับให้ความรู้สึกที่ยาวนานสำหรับพวกเขา ร่างบางหลับตารับสัมผัสอย่างเผลอไผล ปากเล็กเผย่อออกมาราวกับรอการรุกเร้ารพี ทั้งคู่ลืมหมดสิ้นทั้งสติและความคิด

คิดแค่ว่ารอบข้างมีแค่อากาศที่บางเบาราวปุยนุ่น กับกลิ่นที่หอมหวานราวกลีบกุหลาบ

ทั้งๆที่มัน...ไม่ใช่อย่างที่คิด

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

   ฟินเฟว่อร์งี้ต้องพาออกงานบ่อยๆนะ 

[YounIn]

นั่นนนน จูดุ้บเป็นรางวัล มีคนอื่นเห็นแน่ๆ
งานแบบนี้ถ้าสนใจก็สนุกแน่ๆ ถ้าไม่ได้สนใจนี่คงจะน่าเบื่อหล่ะนะ

พนจะมาต่ออีกมั้ยอ่ะ รออ่านนะ

[double9JH]

รพีนี่อารมณ์แปรปรวนเนอะ
นักข่าวคนนั้นคงไม่ได้ตามมาหรอก นะ

 

[tequila04]

ทนไม่ไหวแล้วว ชอบเรื่องนี้มาก ไม่มีอะไรขัดใจสักอย่าง จนต้องมาตอบเลยค่ะ ชอบรพีกะปิงปองงมากก. คุณเขียนสุดยอดจริงๆค่ะ อยากอ่านต่อแล้ว ที่รีเฟชทั้งวันก็เพื่อเรื่องนี้เลยย ลุ้นนนนน สู้ๆนะค่ะ

[valenna yy]

เขินๆ
รพีชักควบคุมตังเองไม่ไหว

[nueng_w]

ดีใจมากๆ

[bulldog17]

งื้อออ เป็นข่าวแน่เลยอ่ะ