อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกฟีลกู๊ดมาก ๆ เลยค่ะ
ถ้ายิ่งเปิดเพลง Falling Slowly คลอ ๆ แล้วอ่านไปด้วยนี่รู้สึกดีมากจริง ๆ
อ่านแล้วรักจุนมาก ๆ เรารู้สึกดีกับจุนมาตั้งแต่ที่พูดถึงในเรื่องหลัก ๆ
เรารู้สึกว่าตัวละครนี้มีความพิเศษ และเป็นตัวละครที่ทำให้รู้สึกว่าเรื่องมัน 'เรียล' มากขึ้น
เพราะเป็นตัวละครที่ทำให้แจ็คกี้มีความรู้สึกที่เรียกว่า 'รัก' แบบในวัยรุ่นน่าจะเป็นคนแรกเลยหรือเปล่า ?
และเราว่ามันเป็นเรื่องปกติมาก ๆ ที่จะมีใครบางคนอยู่ในความทรงจำเราเสมอ มันยากมากที่จะลืมใครคนนั้นที่ทำให้เรารัก
แม้ว่าเขาจะจากไปแล้วก็ตาม
อ่านพาร์ทย้อนอดีต พร้อมกับฟังเพลงไปด้วยนี่ทำเอาน้ำตาไหลเลย คิดถึงจุน รักจุน