ฝนตกพรำๆ
ทำผมตื่นสาย
สวัสดีครับผม
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ใจหนึ่งใจ จะต้องการอะไร(กดฟังเพลงครับ)
“ใจหนึ่งใจ จะต้องการอะไร
ให้มันมากมาย ให้มันวุ่นวาย
เพียงเธอนั้น ใส่ใจกันเบาเบา
พอให้สองเรา ได้ทำอะไรมากมายในตอนนี้”
“บางเวลา ไม่เป็นไร ถ้าเธออยู่ไกล
บางเวลา ฉันเข้าใจ ถ้าลืมกันไป
บางเวลา ไม่เป็นใจ ก็ไม่ต้องเสียดาย
ปล่อยมันไปก่อนนะ”
“คิดถึงฉันสักครั้ง เมื่อไม่ได้คิดถึงใคร
ทำตัวตามสบาย ถ้าเจอกันในความฝัน
มีเวลาดีๆ ก็บอกให้ฉันได้ฟัง
ไม่มากเกินไปกว่านั้น ค่อยๆ รักกันเบาเบา”
(ซิงกูล่าร์)
กลับบ้านพร้อมกับ หนังสือ ตำรับ ตำรา และ สมองที่ว่างเปล่า
เอนทรานส์
คนเขาตื่นเต้นกันทั้งโรงเรียน ผมก็ยังเรื่อยๆมาเรียงๆ
ถ้าไม่คาดหวัง ก็คงไม่ผิดหวัง ไม่ใช่ว่าไม่พยายามนะครับ
เกรด2ต้นๆ อันน้อยนิด พยายามไปก็คงไม่ทันแล้ว
คิดแล้วรู้สึกผิดครับ มัวแต่หมกมุ่นกับเรื่องรักๆ
แม่คงต้องผิดหวังอีกครั้ง รอนะแม่ ไอ้นิวมันม.4แล้ว
มันจะกอบกู้ชื่อเสียงมาให้วงศ์ตระกูล
“เฮียหน่อย นิวไม่เห็นเฮียจะอ่านหนังสือเลย แล้วงี้จะสอบได้เหรอ”
“อ่านดิ ทำไมชั้นจะไม่อ่าน พูดมั่ว แกไม่เห็นเอง”
“โด่ เชื่อเฮีย นิวก็หล่อกว่าณเดชแล่ว”
“ณเดชชุบแป้งทอดอะดิ พองลมซะขนาดนี้”
จริงๆไอ้น้องนิวมันผอมลงเยอะแล้วครับ แต่ล้อมันว่าอ้วนจนชิน
“อ๊ะ อ๊ะ อย่ามาดูถูกนิวนะเฮีย นี่ดูซะ หกแพค”
“ไอ้บร้า ใส่เสื้อเลยแก”
ก็ไอ้นิวสิครับ มันถอดเสื้อ แถมกางเกงนอนมันก็นะ ยางยืดหมดอายุ
ติดอยู่แค่สะโพก จนเห็นตัววี
หน้าตามันน้องๆ”ดิน”ในซีรี่ย์ฮอร์โมนอะครับ (เข้าข้างน้องนี๊ดนึงครับผม)
การออกกำลังกายช่วยได้จริงๆครับ
ตัวมันสูงอยู่แล้ว มันได้ส่วนดีจากพ่อมาเต็มๆ
“อ้าว..เฮีย ผมผู้ชายเหมือนเฮียนะคร้าบบบ”
เผลอยุ่งแต่เรื่องหัวใจ หันกลับมามองน้องอีกที
มันไม่ใช่เจ้าเด็กอ้วนอีกต่อไปแล้ว
“เฮีย เฮียเป็นตุ๊ดเหรอ”
ไอ้นิวมองหน้าผมแบบคาดคั้น
“เฮ่ย แกเอาอะไรมาพูด”
ใจเต้นตึกตัก เสียวสันหลัง
จะว่าไปในบ้านไม่มีใครพูดเรื่องนี้ เจ๊นิดแกก็ไม่เคยถามตรงๆ
ไม่แปลกใจเรื่องผมกับเฮียมี่
“ก็เฮียอะ นุ่มนิ่ม อ่อนแอ กีฬาก็ไม่เล่น แทนที่จะเตะบอล ดันไปถือป้ายซะได้”
“แกอย่าเอาเรื่องกีฬาสีมาเป็นตัววัดเลยวะ มันไม่ใช่ค่ามาตรฐานนะโว๊ย”
อิอิ ต้องทำเสียงดัง มีวะมีโว๊ย เดี๋ยวมันสงสัย
“ลำบากมั๊ยเฮีย ลำบากมากมั๊ย”
มันกางแขนออกรอผมมาซบอก”
“ฮือ ฮือ นิว น้องนิว แกเป็นน้องที่ดีจริงๆ แกเข้าใจเฮียใช่มั๊ย ฮือ ฮือ”
ผมโผเข้ากอดมันแน่น ซาบซึ้งอะครับ
ส่วนสูงไม่อำนวย หน้าผมซบอยู่ที่ซอกคอมัน
“เฮ่ย เฮีย มันจั๊กกะจี๊นะ นี่ใครน้องนะน้องไม่ใช่แฟน”
มันดันตัวผมออกเล็กน้อย จับไหล่ผมไว้
“ฮือ ฮือ ไอ้น้องเวร แกมันดีได้แป๊บเดียวจริงๆ”
“โอ๋ โอ๋ อย่าร้องครับ...เดี๋ยวไม่น่ารักนะครับ”
มันทำหน้านิ่ง เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผม
เบาๆของมัน แต่โคตรแรงสำหรับผม
คิดถึงพวกนักกีฬา ตัวหนาๆ กล้ามแน่นๆ สิครับ
มันจะนุ่มนวลได้สักแค่ไหนกัน
“ไอ้บ้า น่ารงน่ารักอะไร เฮียไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“เฮียหน่อย กับนิว เฮียไม่ต้องพยายามหรอก นิวรู้”
เงยมามองหน้าไอ้นิว จ้องเข้าไปในดวงตาตี่ๆของมัน
มีแต่ความจริงใจ ใสซื่อ
“นิว เฮียไม่อยากเป็น ฮือ ฮือ รู้ตัวอีกที....”
“นิวรู้ ชู่วส์ ไม่ต้องร้องนะ ไม่ต้องกลัว นิวจะอยู่ข้างๆเฮีย”
ไอ้นิวมันโอบผมที่เอว อีกมือลูบหัวเบาๆ
นาทีนั้น ผมรู้สึกว่ามันโตกว่าผม ทั้งร่างกาย และความคิด
“นิวไม่อายเหรอ ที่มีพี่เป็นแบบนี้”
“ไม่ ใครมาล้อเฮีย นิวต่อยตาแตก”
กำหมัดชูให้ดูกำปั้นใหญ่เกินเด็กม.ปลาย
“นิว แกรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“หึ หึ เฮียเข้าใจมั๊ย บอนด์ ทู บี เฮียหน่อยอะเกิดมาเพื่อสิ่งนี้”
“ห๋า”
“เฮียไม่รู้ตัวเหรอ เฮียอารมณ์อ่อนไหวง่าย เปราะบางกว่าผู้ชายทั่วไป”
“ขนาดนั้น ดูง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อืม เฮียไม่มีความแมนแม้สักนี๊ด”
“ไอ้บ้า ไอ้น้องเลว”
“นี่ไง ผู้ชายที่ไหนใช้คำด่าแบบนี้ ฮะ ฮะ”
“นี่แน่ะ ไอ้เด็กเวร”
ทุบหน้าอกมันแรงๆ แต่มันไม่ยักสะดุ้งสะเทือน
“แล้วดูแรงยังกะมด จะไปคุ้มครองสาวที่ไหนได้”
“เออ เออ ใครจะถึกแบบแก”
ค้อนมันไปอีกทีอย่างลืมตัว
“อ้าวๆ สาวแตกเลย แหมๆ พอเปิดตัวแล้ว แรง เลยน๊า”
มันได้ทีล้อผมไม่หยุด
“แต่ไงก็เถอะ มันเป็นเรื่องอนาคต ถึงเวลามันก็มีทางของมันเองหล่ะเฮีย”
“อืม ยังไงเฮียก็ขอบใจแก แกเป็นน้องที่ดีจริงๆ เฮียโชคดีที่มี....”
“อ้าว สับสนซะแล้ว ด่าไปหยกๆ ตอนนี้มาอวยแทน เฮ้อ พวกนี้เข้าใจยากจริง”
“ไอ้เวร ไอ้เด็กนรก ไอ้....”
หลังจากทำความเข้าใจกับตัวตนที่ผมเป็น ด่าว่าทุบถองไอ้นิวจนพอใจ
“แล้วเรื่องเอ็น เฮียจะเอาไง”
“อะไรยังไง ก็มันยังไม่ได้สอบเลย คิดไรมาก”
ปลอบใจตัวเอง ยังไม่รู้หนทางเดิน ไม่มีคำตอบ
“เฮีย..นิวหมายถึงแผนอะ แผนสำรอง เฮียต้องคิดเผื่อๆไว้ได้แล้วนะเฮีย”
ไอ้นิวยังตอแยไม่เลิก มันค้นหาข้อมูลยังกะมันเองเป็นคนสอบเอนทรานส์
ตอนไปกทม. เจ๊นิดก็เป็นคนเคี่ยวเข็ญ
อยู่บ้าน ไอ้นิวก็รับไม้ต่อ
ผลเอนทรานส์….ไม่ติดครับ
ถึงจะไม่คาดหวัง แต่ก็อดเสียใจไม่ได้
คำถามยอดฮิต หนีไม่พ้น
เอ็นติดมั๊ย? ติดที่ไหน? คณะอะไร? พ่อแม่ว่าไง?
ถามกันซ้ำๆ ถามกันแทบทุกครั้ง ถามกันแทบทุกคน
คนเอ็นติดก็หน้าบาน พ่อแม่ก็ได้หน้าได้ตา
คนเอ็นไม่ติด ก็เก็บตัวเงียบ พ่อแม่ก็ไม่อยากพูดคุยกับใคร
แต่บ้านผมเป็นร้านค้า จะหลบจะหลีกยังไงก็ไม่พ้น
แม่ผมแรกๆก็เงียบไปทั้งวัน ไม่พูดไม่จา ไม่มองหน้าผม
หลังจากผ่านไปสัก2-3วัน เริ่มมีบ่นเล็กๆ
แต่พอได้สักอาทิตย์ แม่กลับมาเป็นปกติ
เป็นแม่ที่ใจดี อ้าแขนรับลูกที่ไม่ได้เรื่องแบบผมเหมือนเดิม
“หน่อย แกอยากเรียนอะไรหล่ะ แม่ไม่รู้หรอกนะว่าที่ไหนดี อะไรดี
แกชอบอันไหน ว่าอันไหนดี ก็ตามใจแก ถ้าไม่แน่ใจก็ถามครู ถามเจ๊ ถามนิว
ฟังแล้วคิดให้ดี แม่แล้วแต่แกนะ”
“โหแม่ เกือบดีแล้วเชียว มาเสียตรงถามไอ้นิว มันน้องผมนะครับ”
“แล้วไง น้องมันที่1 ทุกปี เอ้อ แม่ไม่ได้เปรียบเทียบนะ แกอย่าคิดมากหล่ะ”
แม่ชะงักไปนิด คงกลัวผมน้อยใจ
“ไม่หรอกครับแม่ หน่อยรักแม่ ฟอด ฟอด”
ผมกอดแม่แน่นๆ แล้วหอม
แม่กอดผม แล้วลูบหัวเบาๆ
“หน่อยก็คือหน่อยนะลูก นิวก็คือนิว เจ๊นิดก็คือเจ๊นิด
แม่รักที่หน่อยเป็นตัวเอง เป็นลูกที่ดีของแม่”
“แม่ แม่ครับ ผมรักแม่ที่สุดเลย”
กลั้นน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง ตื้นตันใจบอกไม่ถูก
“หน่อยดีใจที่เกิดมาเป็นลูกแม่ครับ”
“อืม แม่ก็รักหน่อย ถึงหน่อยจะเรียนไม่เก่ง ทำงานบ้านไม่เป็น
ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เหยาะแหยะ ขี้อาย นุ่มนิ่ม...”
“อื้อ พอเลยแม่ โหหลอกด่าทางอ้อมเลยนะเนี่ย”
“ฮะ ฮะ ฮ่า คลายเครียดๆ”
แม่น่ารักเสมอ รักผมแม้จะทำให้ผิดหวัง โดยเฉพาะ
ลูกชายคนแรกแม่ก็อดตั้งความหวังไม่ได้
คิดไม่ตกว่าจะเรียนอะไร ที่ไหนดี
“นิว แกว่าไง เฮียจะเรียนที่ไหนดี”
ดังคำแม่ว่า ผมถามความเห็นไอ้นิวจนได้
“เฮีย เอ็นมันเป็นการสอบเข้ามหาลัยปิดใช่ไหม”
“เออ ก็รู้อยู่ ถามมาได้”
“ก็ในเมื่อเข้ามหาลัยปิดไม่ได้ เฮียก็เข้ามหาลัยเปิดสิ ไม่เห็นจะยาก”
“หน่อย แกไม่ต้องคิดมากหรอก ทุกอย่างเป็นสิ่งที่สังคมตั้งขึ้นมา
ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ประสบความสำเร็จเหมือนคนอื่น
การแข่งขันมันมีอีกหลายเรื่อง ถ้าแค่เอ็นไม่ติดแล้วท้อ ก็ไม่ต้องคิดทำอะไรแล้ว
เจ๊ก็เอ็นไม่ติด แล้วไง เจ๊หาเงินได้แล้วทั้งๆที่ยังไม่มีปริญญา เจ๊มีแต่ความมุ่งมั่น
เจ๊อะใจเต็มร้อย”
เจ๊นิดทุบหน้าอกตัวเองประกอบคำพูด
แกพยายามให้ผมหายกลุ้ม แกจะขึ้นปี3แล้ว ช่วงนี้แกมีรายได้จากการแปล
แปลทุกอย่าง แปลเอกสาร บทความ งานวิชาการ
แม้กระทั่งแปลไทยเป็นอังกฤษ สำหรับคนที่ต้องใช้เอกสารเป็นภาษาอังกฤษ แต่ไม่สามารถพอ
สถาบันสอนภาษาไม่ได้ตังค์แกหรอกครับ แถมยังชวนแกไปช่วยสอนคลาสเด็กๆ
“หน่อยครับ ไม่เป็นไรนะครับ พยายามแล้วไม่ได้ก็ไม่เป็นไร”
“ครับ เฮีย”
ละอายใจมากครับ ถ้าเฮียรู้ว่าผมไม่ได้พยายามอะไรมากมายเลย
“แล้วเราคิดเอาไว้รึยังครับ จะเรียน...”
“ฮือ ฮือ ทำไมต้องถาม คาดคั้นผมทำไม ฮือฮือ”
“...”
“ใครๆก็ถาม ผมเหนื่อย ผมเบื่อ ฮือ ฮือจะบ้าตายอยู่แล้ว”
จากเดิมไม่เครียดเท่าไหร่ แต่พอหลังๆ คำถามเหล่านี้มารุม
ทับถมจนผมหายใจไม่ออก ทุกคนบอกไม่เป็นไร ไม่เป็นไร
แต่ก็ป้อนคำถามมาไม่หยุดหย่อน
“ครับๆ ไม่ถามแล้วครับคนดี”
เฮียอุ้มผมที่นั่งข้างๆมานั่งบนตัก
โอบกอดผมด้วยความรัก ความห่วงใย
ผมซบหน้ากับอกเฮีย สะอื้นเบาๆ
“ทุกคนเป็นห่วงเรา หวังดีกับเรานะครับ”
ลูบหลังผมเบาๆ โยกตัวน้อยๆ ราวกับกล่อมเด็ก
ผมเคลิ้มไปสักพัก จนเมื่อเฮียหยุดโยกตัว
เฮียเชยคางผมขึ้นรับจุมพิตแผ่วเบา
“รักนะครับ”
“อืม ผมรู้แล้ว”
ก้มหน้าซ่อนยิ้ม
“เป็นห่วงนะครับ”
ผงกหัวลงกับหน้าอกของเฮีย
“ไม่ว่าเราจะเอ็นติดหรือไม่ติด เฮียก็ยังรักเราเหมือนเดิม
คนที่บ้านก็เหมือนกัน รักเรา เป็นห่วงเรา ไม่ได้คิดจะซ้ำเติม
แต่การที่คนเขาคอยถาม ก็ด้วยหวังดี อยากเห็นเราประสบความสำเร็จ”
“แต่ผมเอ็นไม่ติดอะ จะเอาอะไรมาสำเร็จหล่ะ”
เถียงข้างๆคูๆ รู้ว่าตัวเองพาล
“มันวัดกันไม่ได้หรอกครับ
คนหาเช้ากินค่ำ ความสำเร็จก็คือการมีอาหารดีๆมาจุนเจือครอบครัว
คนเล่นหุ้นเล่นหวย ความสำเร็จก็คือหุ้นขึ้น ถูกหวย ได้กำไร
นักกีฬา ความสำเร็จก็คือ ชนะ ได้แชมป์ ได้ไปแข่งระดับโลก
เห็นมั๊ยมันไม่ใช่เรื่องเดียวกันเลย
ไม่ต้องเปรียบเทียบกับใคร ไม่ต้องหันไปมองคนที่สอบติด
หันกลับมาดูตัวเรา ดูคนที่รักเรา ดูครอบครัวเรา
คิดให้รอบคอบ แล้วลงมือทำ
ความสำเร็จในแบบของเรา รออยู่นะครับ ฟอด ฟอด”
ผมอ้าปากค้างกับคำเตือนสติของเฮีย
คนๆนี้ ดีกับผมเหลือเกิน เข้าใจผมที่สุด
“แล้วความสำเร็จของคนที่จะเป็นหมอแบบเฮียหล่ะ คืออะไรครับ”
ผมก็อยากรู้เหมือนกัน
เฮียยิ้มให้ผม ก่อนจะไล้นิ้วมือไปที่ริมฝีปากของผมแผ่วๆ
“เราคิดว่าอะไรครับ ลองทายดูสิ”
“อืม เป็นหมอเก่งๆ มีชื่อเสียงมั๊ง”
เฮียส่ายหน้าช้าๆ
“งั้นรักษาคน เปิดคลินิก รวย มีตังค์เยอะๆ”
“หึหึ เด็กน้อย ไม่ถูกครับ จุ๊บ จุ๊บ”
“โอ๊ย ไม่ทายแล้ว ยังไงก็ไม่ถูกอะ”
ทำปากยื่น (กะว่าน่ารักอะครับ)
เฮียมี่ก้มลงมาประกบริมฝีปากหนักหน่วง เนิ่นนาน
จนเปลี่ยนเป็นอ่อนหวาน คลอเคลีย อ้อยอิ่ง
“อืม..”
กี่ครั้งก็ยังหวาน ลมหายใจของเฮียรวยรินอยู่ตรงหน้า
เฮียซบหน้าลงกับซอกคอ แล้วกระซิบข้างหูเสียงนุ่ม
“ความสำเร็จของคนๆนี้ คือ
การที่สามารถทำให้ที่รักเป็นคนที่มีความสุขที่สุดไงครับ”
ผมซุกหน้าเข้ากับอกกว้าง น้ำตามันหน่วงๆจะไหลออกมาแล้ว ไม่ใช่อะไรแค่รู้สึกดี
แต่อีกใจมันก็แย่ ผมมีค่าพอสำหรับเฮียรึป่าว ความรู้สึกตีกันวุ่นวาย
เฮียอมยิ้มน้อยๆกับสีหน้าของผมที่อยู่ในอ้อมกอด
“ถึงจะต้องเข้ามหาลัยแล้วแต่เราก็ยังไม่โตซักทีนะครับ
ยังงอแง ชอบให้กอด ชอบอ้อน ยังชอบให้เอาใจไม่เปลี่ยน
“ว่าผมอีกหล่ะ เฮียอะ”
เขินจะตายอยู่แล้ว คนรู้ทัน
“และที่สำคัญ ก็...น่ารักไม่เปลี่ยนครับ จุ๊บ จุ๊บ”
ไอ้หน่อยนอนตายตาหลับคาอกเฮียไปเลย..อิอิ
ริมฝีปากเฮียประกบเข้ากับริมฝีปากผม ลิ้นชื้นๆโลมเลียไปทั่วปาก
สอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของผม
“อื้ม มมมมม”
เสียงครางดังออกมาจากปากผมเมื่อโดนลิ้นของเฮียไล่ต้อน
ลิ้นของเราสัมผัสกันอย่างรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“อะ อื้มมม”
น้ำขาวใสที่ไหลออกมาจากมุมปากแต่ไม่มีใครสนใจสักนิด
เฮียดึงขาของผมข้ามมาอีกทาง ทำให้ผมนั่งคร่อมเฮีย...
ท่าที่เราทั้งสองคนโปรดปราน…..มี่หน่อยโพสิชั่น (จดลิขสิทธิ์แล้วนะเอ้อ)
เสื้อผ้าถูกถอดออกด้วยฝีมือของเฮีย (อีกตามเคย)
“อื้มม เฮีย”
“อื้มมม”
เฮียเล่นกดท้ายทอยผมแน่นซะขนาดนั้น แม้ขนาดตอนที่ปากละออกจากกัน
ลิ้นทั้งสองก็ยังนำออกมาสัมผัสกันอยู่ภายนอก
“เป็นอะไรไป หื้มมม”จมูกโด่งที่ก้มลงสูดดมที่ไหล่ผม
“อ๊ะ อย่า อย่านะ”
“นะครับ นะ คิดถึงมากนะครับ”
“เฮียอย่ากัดสิ”
ผมสะดุ้งเมื่อฟันของเฮียกัดเข้ากับยอดอก
“ก็หมั่นเขี้ยวนี่นา หึ หึ”
“บ้าหรอเฮีย อื้ม เฮีย อะ อ๊ะ อ๊าาา”
ผมพูดอย่างติดขัดเมื่อพูดไป มือเฮียก็ลูบไล้ไปที่ส่วนกลางลำตัวของผม
“อ๊า เฮีย”
น้ำขาวขุ่นเริ่มไหลปริ่มออกจากส่วนปลายของน้องชาย
“อื้มมม น่ารักจังครับ”
มือที่ขยับที่น้องชายผมช้าลง ส่วนอีกมือก็ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังแล้วเลื่อนลงมาที่ก้นบีบเค้นจนมันมือ
“อะ อ๊า เฮีย”
มือเริ่มเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ไหนจะลิ้นร้อนๆที่ลากผ่านตัวผมที่นั่งอยู่บนตัก
“วันนี้ ตามใจเฮียนะครับ ไม่เจอกันตั้งเกือบเดือนแล้วนะ”
เสียงกระซิบที่จงใจให้ได้ยินเพียงแผ่วเบา ลมหายใจที่รินรดต้นคอ
ทำให้เผลอครางตอบรับอย่างไม่ตั้งใจ
น้องชายที่ขยายใหญ่ดันเข้ากับก้นจนผมตกใจ
“จับมันเข้าไปสิมันคิดถึงเราจะแย่แล้วนะ”
มือผมคว้าเข้ากับน้องชายคนโตอย่างเชื่อฟัง
จ่อที่ช่องทางที่เริ่มรู้สึกได้ว่าวูบวาบจากความต้องการที่สูงขึ้นเรื่อยๆ
“อื้ออออออออออ มัน อื้อแน่น”
สอดได้เพียงแค่ส่วนหัวทำเอาผมขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“เจ็บไหมครับคนดี มันแน่นมากเลย”
มือเฮียจับเข้ากับเอวผมแล้วโยกพร้อมกับส่วนล่างของตัวไปทีละน้อย
“อื้มมม ที่รักโยกตัวนะครับ อื้มม แบบนั้น คนดี”
ผมถูกหลอกให้ยั่วทางอ้อม เหมือนผมจงใจยั่วและกำลังควบคุมบทรักนี้ด้วยตัวเอง
“อื้มมมมมม”
“อ๊า”
เสียงครางที่ผสมผสานกันเมื่อช่องทางกดทับลงมาจนสุด
“ขยับซิครับ คนดี”
มือเฮียกลับมากอบกุมน้องชายผมที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยออกมา
น้ำขาวขุ่นที่ไหลซึมออกมาแล้วไม่น้อย
สะโพกผมยกขึ้นลงอย่างเชื่องช้า มันคับแน่นเสียดสีอยู่ภายใน
“อ๊าาาา”
น้ำขาวใสที่ไหลออกมาจากการกระตุ้นจนถึงฝั่ง
มือเฮียที่สอดเข้ากับลำตัวจับผมขยับขึ้นลง เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
“อื้มมแบบนั้นคนดี ซี๊ดๆ”
แรงกระแทกที่ถี่ขึ้น มันย้ำลึกเข้าไปอีก
“อื้มมม เก่งมากครับ ขย่มแรงๆเลย ซี้ดอย่างนั้นแหละคนดี”
เสียงเนื้อกระทบกันดังระงมไปทั่ว
“อ๊าาา ฮะ เฮีย มะ มันละ ลึกเกินไป”
“ร้อนมากเลยคนดี อื้มม ซี๊ด”
น้ำขาวขุ่นมากมายฉีดเข้าไปช่องทางผมและไหลออกมาเต็มขา
ครั้งนี้น้องชายเฮียสอดแทรกเข้าไปจนลึกมาก มากจนรู้สึกว่า มันยังไม่พอ
“รู้สึกดีไหมหื้มมม”
จมูกเฮียกดทับที่ขมับชื้นเพราะเหงื่อที่ไหลออกมาเพราะการร่วมรักที่เร่าร้อน
ผมได้แต่พยักหน้าน้อยๆ อย่างเอียงอาย (แน่ใจนะแก..ว่า..อาย)
“ชอบไหม ชอบแบบนี้ไหมครับ”
เรื่องอะไรจะยอมรับหล่ะ ผมซบลงกับอกเฮีย
น่าจะเป็นคำตอบที่ดีแล้วนะ
“อ่ะ เฮียมันตื่นอีกแล้วอ่ะ”
น้องชายเฮียที่ตื่นเต็มตัวทำเอาผมตกใจไม่น้อย
“มันตื่นตลอดเวลาที่อยู่กับเรา รู้ไหม”
สายตาเจ้าเล่ห์ที่ถูกส่งมาทำให้ผมต้องหลบสายตาโดยเร็ว
“ว่าไง จะตามใจเฮียไหมหื้มม ตามใจเฮียนะครับ”
หน้าเฮียเลื่อนไปถูที่แก้มผมเบาๆ
“ ถ้าบอกว่าไม่ เฮียจะหยุดไหมเล่า”
“ก็ไม่อยู่แล้วล่ะ เพราะที่รัก รักเฮียก็ต้องตามใจเฮียอยู่แล้ว” “
ผมยกแขนโอบรอบคอของเฮียแล้วเอียงคอรอรับจูบ
ก่อนจะถูกเชยชมอีกรอบ
“ไหนมาดูซิครับ หายเจ็บรึยัง”
“ฮึ่ย เจ็บมากสิถามได้”
“จุ๊บ หายยังครับ เฮียขอโทษนะครับ”
“หายก็ได้”
“ผมรักเฮียนะ เฮียอย่าทิ้งผมนะ”
ผมกอดเฮียไว้แน่น
และแล้ว
ผมก็ได้ตัดสินใจเรียนมหาวิทยาลัยเปิดที่มีชื่อเสียง
เฮียบอกผมว่า
เรียนเท่าที่อยากจะเรียน
ไม่ต้องฝืน
ให้มีความสุขกับมัน
ไม่ต้องวิตก
ไม่ต้องกังวล
ไม่ต้องน้อยใจ
เพราะ
เฮีย
เรียน
เพื่อผม
ไปแล้ว
ครับ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เมื่อวานกินแหนมเนืองกันครับ
พาน้องๆไปฉลอง
ในวาระ...
ทีมไทยชนะเวียดนาม
งี้
พรุ่งนี้ ต้องปิดร้านเร็วอีกแล้วครับ
ไปกินอาหารไต้หวัน
มันมีขายรึป่าวเนี่ย
ส่งใจไปเชียร์ทีมไทยกันครับผม
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 639222 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก