
กลับถึงบ้านแล้วครับผม
เข้ามาส่งข่าวก่อนครับ
มีเวลาถึง6โมงเย็น ก่อนไปงาน
2ชั่วโมงกว่าๆ ไม่ลุกไปไหนแล้วครับ
กายพร้อม ใจพร้อม
ยาเฮียหมอดีจริงๆ นิ้วหายอักเสบแล้วครับ
ก่อนไป
ขอเล่าเรื่องที่เจอมา
งานแต่งเมื่อตอนกลางวัน
ผมกะเฮีย เจอใครเอ่ย
วิศวกรหนุ่มใหญ่
กับ ภรรยา..พี่ก้อย
"เฮียปาน พี่ก้อย หวัดดีครับ"
เฮียปานเข้ามากอดไปทีนึง
แก้มแนบแก้ม
ตกใจเลยครับ
พี่ก้อยยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
ตบบ่าผมเบาๆ
หันไปมอง เฮียหมอยืนกอดอกหน้างอ
โชคดีไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะกัน
ตอนงานเลิก กำลังจะกลับ เฮียปานเดินมาคนเดียว
"หน่อย"
มือแตะที่ไหล่ผม
"ยืมตัวเดี๋ยวครับ"
มองตาเฮียมี่ แล้วยิ้มมุมปากกวนๆ
โอบไหล่ผมพาเดินออกไป
ถามไถ่ทุกข์สุขกันตามประสาพี่น้อง
ไม่ถึง5นาที เฮียมี่เดินมาตาม
เฮียปานก้มลงกระซิบข้างหู
จมูกเฉี่ยวแก้ม
"แกล้งเฮียมี่ ขี้หวงดีนัก"
แล้วยิ้มตาเยิ้มส่งมาให้
"กลับได้แล้ว ฝนจะตก"
ดึงตัวผมออกมา หน้าหงิก
"แดดออกดี จะตกได้ไงอะ"
ผมตามไม่ทัน
"บอกว่าตกก็ตกสิ แล้วนี่เมียไปไหน มายุ่งกับของคนอื่น"
"ฮะ ฮะ ฮ่า ไม่เปลี่ยนเลยนะเฮีย หึงตะบีัตะบัน"
ศัพท์ใหม่รึป่าวนะ เฮียปานช่างสรรหา
"เออ โดยเฉพาะแก พวกแมวขโมย"
"โห เฮียมี่ เมียผมก็มีแล้ว ไม่หลงผิดหรอก"
"โห..เฮียปาน พูดงี้ต่อยกับเฮียมี่เลยม๊ะ"
ไม่เห็นคุณค่าผม
อย่าอยู่เลย ให้เฮียมี่จัดการ
บนรถ
"เฮีย เฮียหายโกรธยัง เฮียปานแกก็งี้ ยังไม่ชินอะ"
"เชอะ มาว่าเฮียหลงผิด"
"..."
"สมน้ำหน้ามัน"
"ไรอะ งง"
"ก็สมน้ำหน้าที่มายุ่งกับเมียคนอื่น พอมีเมียเป็นของตัวเอง
ดันกระสุนด้าน ยิงเท่าไหร่ก็ไม่ท้อง ฮะ ฮะ ฮ่า"
" แหม ไปว่าแก แล้วเฮียอ่ะ กระสุนก็ด้านเหมือนกันแหละ"
พูดออกไปแล้วอยากตบปากตัวเอง
"เออจริง งั้นต้องรีบยิงบ่อยๆ เดี๋ยวเมียไอ้ปานท้องก่อน"
"......."

เดี๋ยวมาต่อครับผม