หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด”(Drama_SM) รวมเล่มแล้วนะคะ...^^"

[อนาคี99]

SIN SPIRAL_เกลียวบาป”แฝด”
ตอนพิเศษ “TOGETHER”



โห่ ฮี้ โห่ ฮี้ โห่ โห่ ฮี้ โห่ ฮี้ โห่ ฮี้ โห่ห่ห่ห่ห่ห่ห่ว์.......ฮิ้ววววววว....

ตุ่ม ป๊ะ ตุ่ม ตุ่ม ป๊ะ ตุ่ม ตุ่ม...ตุ่มป๊ะ ตุ่มป๊ะ ตุ่มป๊ะ ตุ่มตุ่ม...


เสียงโห่พร้อมเสียงกลองยาวดังมาแต่ไกล เป็นสัญญาณว่าขันหมากขบวนใหญ่กำลังจะเข้ามาแล้ว ญาติฝั่งเจ้าสาวต่างยืนรอรับด้วยความยินดีปรีดา บ้างก็ตื่นเต้นยิ่งกว่าตัวเจ้าสาวเองเสียอีก เหล่าลูกเล็กเด็กแดง กระทั่งสาวๆวัยดรุณี เร่งออกไปรอกั้นประตูเงินประตูทองกันเป็นการใหญ่ เมื่อขบวนขันหมากเข้ามาถึงชานเรือน พ่อแม่เจ้าบ่าวก็ยิ้มร่า แจกซองเงินสีชมพูกันสนุกมือเพื่อเปิดประตูเงินประตูทองไปทีละด่าน กว่าจะได้เข้าประตูเล่นเอาแทบหมดตัว   

"ที่จริงเราน่าจะไปกั้นประตูกับเขาบ้างนะวา กูจะไถซะให้คุ้มเชียว"

เทียนเอ่ยขึ้นข้างๆวาโย ที่ยืนยิ้มยินดีกับงานมงคลนี้อยู่

"อย่าเลย ไปผลาญเขาหมดเดี๋ยวเจ้าบ่าวก็ไม่เหลือเงินเลี้ยงดูไอ้ฝ้ายกันพอดี"

"โฮ่ย เจ้าบ่าวแม่งรวยจะตาย ลูกเจ้าของฟาร์มวัวนม "ศิรโชติ" เลยนะเว้ย ไม่ใช่ขรี้ๆนะ ไอ้ที่แจกๆอยู่เนี่ยแค่เศษกะตังค์"

"เออ เออ...มึงไปคนเดียวเหอะ ไอ้งกเอ้ย หึหึ"

วาโยหัวเราะร่วน เมื่อเห็นเทียนจริงจังจะไปกั้นประตูให้ได้ และเพราะหัวเราะมากไปหน่อยเลยถูกญาติหนุ่มผลักศีรษะเข้าทีสองที วาโญเองก็ไม่ยอมตกเป็นเหยื่ออยู่ฝ่ายเดียว เพราะเขาก็เกี่ยวแขนขึ้นกับคอของเทียนล็อคเอาไว้อย่างแน่นหนา ท่าทางหยอกล้อทีเล่นทีจริงที่ถ้าไม่สนิทจริงคงทำไม่ได้

"อ้าวๆ เล่นอะไรกันน่ะลูก เทียน วา? ไม่อายแขกเหรื่อเขาบ้างรึไง หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"แฮะ แฮะ ขอโทษครับ"

เป็นคุณย่ามะลิวัลย์ที่เดินมาเห็นเข้า เดือดร้อนต้องรีบห้าม เพราะเริ่มมีแขกมอง ทั้งขบขันในอาการของของสองหนุ่มกันแล้ว วาโยและเทียนผละออกจากกันทันที พร้อมกล่าวขอโทษคุณย่าอย่างไม่มีข้อแก้ตัวที่ถูกเอ็ด แต่พอคล้อยหลังคุณย่ามะลิวัลย์ ทั้งสองคนก็เริ่มเถียงกันอีกว่า "ใครผิด"

"วาครับ เข้าข้างในกันได้แล้วล่ะ พิธีจะเริ่มแล้ว"

เถียงกันได้ครู่หนึ่งเตโชก็เดินออกมาตามให้เข้าไปร่วมพิธีด้านในได้แล้ว เทียนและวาโยถึงเลิกกัดกันได้เสียที

งานมงคลในช่วงเช้าจัดไปตามลำดับพิธีอย่างสวยงาม ทั้งพิธีทางพระพุทธศาสนา การรับสินสอดทองหมั้น รวมทั้งพิธีรดน้ำสังข์ บ่าวสาวหน้าตาหล่อสวย แช่มชื่น ญาติทั้งสองฝ่ายก็ต่างยินดีปรีดา ลูกเจ้าของฟาร์วัวนมกับหลานเจ้าของไร่องุ่น สมกันราวกิ่งทองใบหยก กว่างานต่างจะเสร็จสิ้นกระทั่งทานอาหารกลางวัน ก็ล่วงเลยมาจนเกือบบ่ายโมง บ่าวสาวผู้น่าสงสารจะยังพอเหลือเวลาให้เตรียมตัวเพื่องานเลี้ยงตอนเย็นอีกไม่กี่อึดใจ เห็นแล้วก็น่าเห็นใจอยู่ไม่น้อย

"พี่วา...พี่เต"

เสียงหวานใสเอ่ยเรียกวาโยและเตโชที่กำลังช่วยกันเก็บของอยู่ พอหันกลับไปก็พบกับเจ้าสาวแสนสวยที่สลัดชุดไทยออก เหลือแค่ชุดลำลอง แต่ใบหน้าและทรงผมยังคงจัดเต็มอยู่

"ว่าไงฝ้าย อะไรน่ะชุดนี้ นางฟ้าเมื่อเช้าไปไหนแล้ว หืม?"

"โธ่ พี่วาอ่ะ ขออยู่สบายๆสักแป๊บเหอะ ชุดไทยนะ ตรงสะไบลูกไม้อ่ะคั๊นคัน นี่เดี๋ยวตอนเย็นก็ต้องไปแต่งชุดฟูฟ่องที่โคตรจะหนักนั่นอีก ไม่รู้ทำไมชุดเจ้าสาวถึงได้หนักนัก"

"ลำบากนัก ก็ไม่ต้องแต่งสิ ไอ้ฝ้าย"

คนที่สอดปากขึ้นมาไม่ใช่ใครที่ไหน เทียนผู้ปากไวนั่นเอง

"หุบปากเหม็นๆไปเลยไอ้พี่เทียน ไปเก็บของตรงนู้นเลยไป ฝ้ายจะคุยกับพี่วา อย่ามายืนเกะกะนะ ไป๊ ชิ่วๆ"

"เอ้า ไอ้นี่! ไม่ติดว่าท้องว่าไส้อยู่นะ พ่อเตะกลิ้ง..."

"เตะเด่ะ เตะเด่ะ คิดว่าไม่สู้แงะ โด่..."

"พอ พอ ไอ้เทียน มึงเอานี่ไปเก็บในบ้านเลย แล้วไม่ต้องออกมาแล้วนะ  แล้วฝ้ายมีอะไรกับพี่เหรอ?"

"โห่...สองมาตรฐานนี่หว่า ฝากไว้ก่อนเลย ชิ"

หลังจากถกเถียงกันอยู่ครู่หนึ่ง วาโยก็เข้ามาห้ามทัพเอาไว้เสียก่อน ที่ฝ้ายกับเทียนทะเลาะกันอยู่นี่ไม่ใช่เพราะเกลียดขี้หน้า แต่เพราะสนิทกันมากต่างหากเลยลับฝีปากกันอยู่ตลอด เพราะเทียนก็เป็นผู้ชายปากไว แถมฝ้ายก็ไม่ใช่ผู้หญิงเรียบร้อย ดังนั้นทั้งคู่จึงกวนกันไปกวนกันมาแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว วาโยนั้นคุ้นชินดีเพราะอยู่กับสองคนนี้มาตั้งแต่ ม.3 ตอนที่ถูกส่งตัวมาอยู่ที่บ้านคุณย่า แต่เตโชที่ไม่ได้มักคุ้นด้วยก็ได้แต่ยืนร่วมเหตุการณ์อย่างงงๆ

"พี่วา พี่เตคะ ฝ้ายอยู่ข้างพวกพี่สองคนนะ"

"....ฝ้าย"

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ตรงบริเวณนี้นอกจากพวกตนแล้ว ฝ้ายก็จับมือวาโยขึ้นพร้อมเอ่ยคำที่คั่งค้างอยู่ในใจออกมา วาโยกับเตโชถึงกับยืนเงียบ ไม่แน่ใจว่าญาติสาวของเขาต้องการจะสื่ออะไร แต่ที่แน่ๆ ต้องเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขาสองคนแน่ๆ

"ฝ้ายรู้เรื่องพวกพี่แล้วนะคะ ถึงจะตกใจอยู่บ้างก็เถอะ..."

"เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะพี่เอง ไม่เกี่ยวกับวา ถ้าจะรังเกียจล่ะก็ แค่พี่คนเดียว..."

"ไปกันใหญ่แล้วพี่เต...ฝ้ายบอกแล้วว่าทุกคนเข้าใจ ไม่ได้จะโทษอะไรพวกพี่ทั้งนั้นแหละ"

เมื่อเห็นว่าเตโชเริ่มตีความไปไกลฝ้ายเลยต้องรีบดักเอาไว้ก่อนที่จะเลยเถิด

"ที่ฝ้ายมาพูดเนี่ย เพราะอยากให้พี่สองคนเปิดใจค่ะ เปิดใจกับพวกเราให้มากกว่าที่เป็นอยู่"

เจ้าสาวจอมแก่นใช้มือขวากระชับมือของวาโยแน่นขึ้น ส่วนมือข้างซ้ายก็เอื้อมไปจับมือของเตโชเอาไว้ด้วย จากนั้นก็เริ่มบรรยายความตามที่ตัวเองคิดและได้พบเจอถ่ายทอดออกมาให้ทั้งสองคนได้ฟังทันที 

"ฝ้ายน่ะอยู่ไกล ไม่ได้สนิทกับพวกพี่เหมือนไอ้พี่เทียนมันก็จริง แต่ฝ้าย พี่ฝน พี่ฟิล์ม ก็รักพี่ไม่แพ้พี่เทียนหรอกนะ พ่อกับแม่ก็ด้วย จริงอยู่ว่าเรื่องของพี่สองคนจะทำให้พวกเราตกใจอยู่บ้าง แต่ก็แค่ตกใจ เรื่องแค่นั้นไม่ได้ทำให้พวกเรารู้สึกไม่ดีกับพวกพี่เลยนะ มิหนำซ้ำ พวกเรายังรู้สึกรักและเห็นใจพวกพี่ทั้งคู่เพิ่มขึ้นไปเสียอีก พ่อฝ้ายบอกว่าความรักน่ะมันห้ามกันไม่ได้หรอก ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วอะไรก็ตัดสินมันไม่ได้ว่าผิดหรือไม่ผิด ถูกหรือไม่ถูก ถ้ามันห้ามกันได้ มันก็ไม่เรียกว่าความรักหรอกจริงไหมคะ...ฝ้ายน่ะศรัทธาในความรักของพี่วากับพี่เตนะ ดังนั้นถ้าจะมีใครว่าอะไรล่ะก็ ฝ้ายจะปกป้องพวกพี่เองค่ะ"

"...ขอบใจนะฝ้าย"

เจ้าสาวแสนสวยยิ้มหวานให้สองแฝดเป็นการตบท้าย วาโยเองก็ส่งยิ้มละไมให้ญาติสาวก่อนเอ่ยคำขอบคุณจากใจ ความรักของเขาทั้งคู่มันยากที่จะยอมรับ แต่พอมีคนที่บอกว่ายอมรับได้ปรากฎขึ้นมาตรงหน้า วาโยก็อดที่จะดีใจจนต้องยิ้มออกมากว้างๆไม่ได้ เพียงแค่นี้ก็เหมือนตัวจะเบาขึ้นหน่อยแล้ว

"อีกอย่างนะที่ฝ้ายอยากบอกให้พี่ทั้งสองคนรู้..."

"...อะไรเหรอ?"

"พี่รู้ไหม ว่าใครเป็นคนพูดให้พวกเรายอมรับเรื่องของพวกพี่?"

สาวน้อยส่งคำถามลับลมคมนัยเป็นการส่งท้ายให้สองแฝดได้คิด  วาโยและเตโชนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกไปว่าเป็นเทียน ญาติสาวบอกว่ามีส่วน แต่ยังไม่ใช่ พอทายว่าเป็นคุณย่ามะลิวัลย์ ฝ้ายก็บอกว่าคุณย่าก็ช่วยพูดแต่ก็ยังไม่ใช่ตัวหลัก ครานี้ทั้งวาโยและเตโชถึงกับคิดไม่ออก เพราะชื่อสองคนที่เข้าข้างเขาที่เอ่ยออกไปนั้นกลับไม่ใช่คำตอบที่ฝ้ายจ้องการจะบอก แล้วใครกันที่เป็นตัวตั้งตัวตี

"พี่ยอมแพ้แล้ว บอกมาเถอะฝ้าย ใครกัน?"

ฝ้ายยิ้มหวานเจ้าเล่ห์ราวกับได้เป็นผู้ชนะที่แฝดวาเต ทายชื่อไม่ถูก สาวน้อยสูดหายใจเข้าลึกก่อนเอ่อยนามของคนคนนั้นออกมาเบาๆ


"คุณอาทิวา กับคุณอาแพรพรรณ...พ่อแม่ของพี่ทั้งคู่ไงคะ"


***************************************************************

เอาไป 30% ก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวอีก 70% ค่อยมาต่อให้จ๊ะ
รักและคิดถึงเสมอนะจ๊ะ
ช่วงนี้ติดงานอื่นอยู่นานๆมาลงนะจ๊ะ
แต่ใกล้จบแล้ว รออีกนิดนะจ๊ะ
จุ๊บๆนะจ๊ะ
(หลายนะจ๊ะหน่อยนะจ๊ะ อิอิ)
 

[nunnan]

พ่อแม่ ยอมรับและเข้าใจสุดๆ ไปเลยยย 

[punthipha]

รอมาต่ออีกหลายๆนะ 

[Rafael]

เย่ๆมาต่อแล้วว
ต่อเรื่องนี้เสร็จอย่าลืมมาต่อเรื่องอื่นด้วยนะคะ อิอิ

[kongxinya]

ดีใจจริงๆในที่สุดพ่อกับแม่ของวากับเตก็ยอมรับจริงๆซะที นึกว่าจะมีมาม่ามาให้ชิมอีก
รอที่เหลือค่ะ 

[★KVH™★]

สุดท้ายถึงแม้ว่าลูกจะเป็นยังไง
สองคนที่จะเป็นกำลังใจให้เราเสมอ
ก็คือคุณพ่อ คุณแม่...
เปิดใจมากกว่าเดิมแล้วครอบครัวนี้
เตโช วาโย...
ปล.รีบลุ้นอีก 70% นะ 

[::UsslaJlwaJ::]

ความรัก ถ้าเกิดจากคนที่รักกันจริงๆ ไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใคร ก็สวยงามและ บริสุทธิ์เสมอ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้ยย!! ต้องตามมม><

[corn_rain]

เข้าใจกันแล้วหนิ
คงไม่ดราม่าแล้วม้าง
ส่วนsm ...ก้อคงเปนงานอดิเรกไปแล้วอ่ะดิ อิอิ

[alice23]

รอ70%ที่เหลือ 
 ผ่านพ้นไปด้วยดี
พ่อกับแม่คงจะยอมรับแบบเต็มใจแล้ว

[=นีรนาคา=]

เพราะความรักไม่ใช่เรื่องถูกหรือผิด
ถ้าทุกคนเปิดใจ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะยอมรับมันได้

[ka[ze]na]

แจ่ม!!!!!!!!!

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ความรักของพ่อแม่

แม้ว่าลูกจะเป็นไง พ่อแม่ก็คงยังรักไม่เปลี่ยนแปลงนั่นแหล่ะ

ความรักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่กว่าความรักของหนุ่มๆ หรือหนุ่มสาวซะอีก

ปล. รอส่วนหลังอีกจ๊ะ

[monsterkim]

ขอชาบูฝ้ายแล้วพ่อแม่ของเตและวาซัก100ทีกับการทำให้ความรักครั้งนี้มันจะดีขึ้นมาอย่างมาก 

[saruttaya]

รอบูชาพ่อแม่คู่แฝด

[fay_13]

โฮกกกกกกกกกกกกกกก เข้ามารอส่วนที่เหลือต่อก่ะ 

อ่านแล้วชอบมากอ้ะ พ่อแม่สองแฝดสุดยอดมากยอมรับได้แล้วยังเกลี้ยกล่อมคนรอบข้างให้ยอมรับด้วย

[Sohso]

มีพ่อกับแม่ที่เข้าใจลูก (ถึงจะนานไปหน่อยก็เถอะ) ดีแล้วแหละ

[อนาคี99]

SIN SPIRAL_เกลียวบาป”แฝด”
ตอนพิเศษ “TOGETHER”
90% เกือบจบ


"คุณอาทิวา กับคุณอาแพรพรรณ...พ่อแม่ของพี่ทั้งคู่ไงคะ"               


 
“พ่อกับแม่น่ะเหรอ?...”
 
หน้าตาที่ดูไม่ค่อยจะเชื่อสักเท่าไหร่ของวาโยและเตโช ทำเอาฝ้ายต้องอมยิ้มออกมา  หล่อนสูดหายใจเข้าลึกๆอีกครั้งเพื่ออธิบายบางอย่างให้สองแฝดฟัง
ตระกูลสิทธานุเวศวัฒน์ของสองสามีภรรยามะลิวัลย์กับพรรณพเจ้าของไร่องุ่นกว่าพันไร่ มีบุตรด้วยกัน 3 คน คือ ทัศนัย ทิวา และทิพย์สุคนธ์ ทั้งสามต่างแยกย้ายกันมีครอบครัวต่างที่กันไป มีเพียงทิพย์สุคนธ์บุตรสาวคนเล็กที่อยู่ช่วยมะลิวัลย์ดูแลไร่องุ่นหลังจากที่พรรณพเสียชีวิต ดังนั้นครอบครัวของทัศนัยกับทิวาจึงค่อนข้างห่างเหินกัน ในหนึ่งปีอาจมีมาเจอกันที่ไร่มะลิวัลย์บ้างแต่ก็คลาดกันอยู่บ่อยครั้ง และด้วยว่าทั้งคู่ทำธุรกิจที่ค่อนข้างใหญ่โต เวลาที่จะเจอกันก็ยิ่งน้อยเข้าไปอีก ส่งผลให้รุ่นลูกอย่างพวกวาโย กับฝ้าย ค่อนข้างห่างเหิน ไม่สนิทสนมกันนัก ไม่เหมือนกับเทียนที่อยู่ตรงกลางมาตลอดเพราะอยู่กับคุณย่า เลยได้สนิทกับทางบ้านฝ้ายที่มาเยี่ยมคุณย่าบ่อยสุด และสนิทกับวาโยที่มาอยู่กับคุณย่าด้วยกัน จึงเหลือแต่เตโชที่นอกวงโคจรที่สุด ชายหนุ่มไม่สนิทกับลูกพี่ลูกน้องรุ่นเดียวกันเลยแม้แต่นิด
 
ที่จริงเรื่องในบ้านของคุณอาทิวา ฝ้ายไม่ได้รู้รายละเอียดเท่าใดนัก อาศัยว่าฟังมาจากเทียน ที่ถูกเธอเค้นคอให้เล่าสู่กันฟังเท่าที่จะทำได้ เธอจึงจับใจความได้ว่าวาโยและเตโชสองแฝดมีปัญหากับพ่อแม่หรือคุณอาของเธอ จนกระทั่งแฝดคนพี่ต้องออกมาอยู่บ้านคุณย่าและแฝดคนน้องหนีหายจากบ้านไป แล้วก็มีการลักพาตัวอะไรสักอย่าง ที่ในที่สุดก็มาทราบทีหลังว่าเป็นแฝดน้องลักซ่อนแฝดพี่ ประเด็นคือ ทั้งสองคนรักกัน
 
"พวกเรารู้เรื่องทั้งหมดก็คือตอนที่ไปเยี่ยมพี่วาที่โรงพยาบาล หลังจากพี่ย้ายขึ้นมากรุงเทพแล้วนั่นแหละ"
 
ฝ้ายเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ตนรู้ออกมาเสียงใส ก่อนหน้าที่เธอจะได้เจอกับวาโยและเตโช หลายคนเคยห้ามเธอไว้ไม่ให้พูดถึงเรื่องนี้อีก เพราะไม่อยากให้กระทบกระเทือนจิตใจของทั้งสองแฝด แต่ฝ้ายคิดว่าจะเป็นการดีกว่าถ้าทั้งสองคนจะได้รู้ว่าคนรอบข้างคิดยังไงบ้าง จะได้ไม่ต้องทุกข์ใจกันอยู่เพียงลำพัง
 
"ตอนแรก ทั้งอาทิวาอาแพรพรรณและอาทิพย์ไม่ยอมปริปากบอกอะไรเลย แต่ในฐานะพี่คนโตอ่ะนะ พ่อฝ้ายเลยใช้อำนาจเล็กน้อยง้างปากน้องๆได้ ยอมรับเลยค่ะว่าตอนที่ได้ฟังเรื่องของพวกพี่น่ะ พวกเราตกใจมากเลย พี่ฝนถึงกับบ่อน้ำตาแตกเลยนะ บอกว่าสงสารพวกพี่มาก ในตอนนั้นเรายังไม่ได้คุยกันในรายละเอียดหรอกค่ะ เพราะพี่วาป่วยอยู่ และเราคิดว่าคุณอาทิวากับคุณอาแพรพรรณคงไม่อยากพูดถึงมันเท่าไหร่ เรื่องนี้ก็เลยเงียบไปโดยที่ไม่มีใครพูดถึงมันอีก..."
 
"แล้ว...พ่อแม่พี่..."
 
"จุ๊ๆๆ อย่าเพิ่งขัดสิคะ กำลังจะเล่าอยู่นี่ไง"
 
พอเห็นว่าสาวน้อยเว้นวรรค วาโยก็ถามขึ้นด้วยความร้อนใจ แต่ก็ดันถูกเจ้าหล่อนบ่นกลับเสียอย่างนั้น
 
"พี่วายังจำตอนที่ตัวเองนอนนิ่งเป็นตุ๊กตากระเบื้องอยู่ที่บ้านได้หรือเปล่าคะ?"
 
".....เอ่อ"
 
"ตอนนั้นแหละค่ะ ที่คุณอาทิวานัดพวกเราไปเจอที่บ้านคุณย่า เพื่อเคลียร์เรื่องทั้งหมด"
 
ฝ้ายเว้นช่วงเล็กน้อย ส่งยิ้มหวานพร้อมดวงตาเป็นประกายให้สองแฝดที่กำลังรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะเล่าตอนสำคัญที่เจ้าหล่อนคิดว่าน่าตื่นเต้นที่สุด
 
"วันนั้น คุณอาทั้งสองนัดพวกเราทุกคนไปเจอกันที่บ้านคุณย่ามะลิวัลย์ค่ะ เป็นวันที่ญาติทุกคนรวมตัวกันครบครันแบบไม่ต้องโทรตามกันเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นบ้านของฝ้ายที่ยกกันมาทั้งพ่อแม่ พี่ฝน พี่ฟิล์ม บ้านอาทิพย์ก็ครบทั้งอาเขยและน้องแทมด้วย เอ่อ แต่ไอ้พี่เทียนไม่อยู่ค่ะ วันนั้นรู้สึกพี่เทียนจะไปเฝ้าพี่วา...แล้วก็ที่พวกเราทุกคนพร้อมใจกันมาน่ะ นอกจากอยากฟังเรื่องราวทุกอย่างแล้ว เรายังรู้สึกเห็นใจพี่ทั้งสองคนด้วย ยิ่งพอได้รู้เรื่องพวกเราก็ยิ่งเห็นใจค่ะ สงสารมากเลยด้วย..."

พูดมาถึงตรงนี้ฝ้ายก็บีบมือของวาโยเบาๆ ก่อนจะเล่าต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้อยๆ ราวกับกำลังกลั้นก้อนบางอย่างที่อยู่ในคอ

"คุณอาทิวา และคุณอาแพรพรรณ ท่านเล่าให้พวกเราฟังว่า เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ที่ทำให้พวกพี่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้ก็เพราะพวกท่านเอง พวกท่านเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด บอกว่าพวกตัวเองเลี้ยงลูกกันไม่เป็น ให้ความรักลูกแบบผิดๆ ขนาดที่ว่าตอนที่เกิดเรื่องขึ้นครั้งแรกและพี่เตไม่สบายส่วนพี่วาก็ถูกส่งมาอยู่กับคุณย่านั้น เพราะวางใจว่าพี่วาจะไม่เป็นไร เลยไม่ยอมติดต่อ ท่านบอกว่าที่ทำแบบนั้นเป็นเพราะท่านกลัวว่าพี่วาจะขอกลับบ้านมาเจอพี่เต ซึ่งอาจทำให้ท่านใจอ่อน เพราะท่านก็คิดถึงพี่วามาก เพราะงั้นเลยตัดสินใจที่จะไม่ติดต่อเสียเลยดีกว่า พูดถึงตรงนี้คุณย่ามะลิวัลย์บ่นใหญ่เลย คุณพ่อของฝ้ายก็ด้วย คุณอาทิวาโดนรุมกันระงมเลยค่ะ ท่านก็บอกขอโทษนะ ขอโทษกับทุกคนที่ท่านทำตัวไม่มีหัวคิด โทษว่าตัวเองเป็นพ่อแม่ที่แย่มากและสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก จากนั้นคุณอาทิวาขอให้พวกเราเข้าใจและขอให้ช่วยยอมรับในตัวพวกพี่ค่ะ บอกว่าถ้าจะว่าจะรังเกียจก็ขอให้ลงที่พวกท่านทั้งสองคนแทน ได้โปรดเข้าใจลูกๆของท่าน ได้โปรดให้อภัยลูกๆของท่าน ตอนที่พวกคุณอาพูดน่ะ ทั้งคุณอาทิวาทั้งคุณอาแพรพรรณต่างก็ร้องไห้ร้องห่ม แล้วพี่วาพี่เตว่าพวกเราจะเป็นยังไงคะ?..."

".....เอ่อ...พี่ก็ไม่รู้..."

วาโยตอบกระท่อนกระแท่น เรื่องที่ฝ้ายเล่าออกมาค่อนข้างกระแทกใจเขาไม่น้อย จุกในอกที่ได้รู้ว่าพ่อกับแม่ทำเพื่อพวกตนขนาดนั้น จุกจนแทบกลันน้ำตาไว้ไม่ไหว

"ดราม่ามากค่ะ พวกเราทุกคนน้ำตาเล็ดน้ำตาไหลกันหมด และทุกคนก็พร้อมใจที่จะยอมรับในพวกพี่ค่ะ ไม่ใช่เพื่อจะไว้หน้าคุณอากับคุณย่าหรอกนะ แต่พวกเรายอมรับจากใจเลยค่ะ ส่วนเรื่องคุณอาทิวากับคุณอาแพรพรรณ เอ่อ...ขอโทษนะคะ ถึงท่านทั้งคู่จะเป็นพ่อแม่ที่ไม่เอาไหนเลยในสายตาของพวกฝ้าย แต่พวกเรามั่นใจค่ะ พวกท่านทั้งคู่ก็จะต้องรักพวกพี่มากๆแน่นอน ไม่อย่างนั้นพวกท่านคงไม่เสียใจขนาดนี้หรอกค่ะ ฝ้ายรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องที่ยาก แต่พวกพี่ต้องสู้ๆนะคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเราจะอยู่ข้างพวกพี่เสมอค่ะ...อ...อ้ววพี่วาคะ?...อุ้ยพี่วา อย่าร้องสิคะ...ว้า..."

"ฮึก...ขอบคุณนะฝ้าย...พี่ขอบคุณจริงๆ"

กะจะกลั้นเอาไว้ให้ได้ แต่ในที่สุดก็ทะลักทลายอกมาเสียดื้อๆ สุดท้ายวาโยก็หลั่งน้ำตาออกมาออกมาจนได้ น้ำตาแห่งความเสียใจที่ทำให้พ่อแม่ต้องร้องไห้ น้ำตาแห่งความดีใจที่ทุกคนให้ความยอมรับ น้ำตาแห่งความสุข สุขยิ่งกว่าสุขที่พ่อกับแม่ของตนยอมรับ และคงเพราะดีใจมากไปหน่อย จากที่มีแค่หยาดน้ำตารินไหลเลยกลายเป็นสะอึกสะอื้นจนตัวโยน เล่นเอาฝ้ายญาติสาวอดร้องไห้สะอื้นฮั่กตามไปด้วยไม่ได้

"ฮือ...พี่วาอ่ะ..อย่าร้องอย่างนี้...ฮึ่ก...สิคะ....หน้าฝ้าย..ฮึ่ก...เลอะหมดแล้วนะ..."

"....พี่ขอโทษ..."

ว่าแล้วก็ร้องไห้กันระงมทั้งน้องพี่ จนเตโชต้องเข้ามาโอบกอดทั้งคู่สู่อ้อมแขนเพื่อปลอบโยนให้หยุดร้องเป่าปี่กันเสียที

"หยุดร้องซะฝ้ายเดี๋ยวไม่สวยนะ วาครับหยุดนำน้องร้องได้แล้ว"

เตโชปลอบโยทั้งสองคนแผ่วเบาก่อนจะจุมพิตเรียกขวัญคนรักที่ขมับแผ่วผิว หงานกันเกินไปจนฝ้ายถึงกับค้อนปะหลับปะเหลือก

"อายน้องอายนุ่งมั่งเหอะพี่เต ฮึ ฝ้ายไปดีกว่า เดี๋ยวแต่งหน้าไม่ทันตอนเย็น"

สุดท้ายเจ้าสาวคนสวยก็เดินกลับเข้าบ้านไป ทิ้งวาโยกับเตโชได้ยืนคิดอะไรกันบางอย่างตามประสาคนรัก ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินตามเข้าบ้านมาด้วย

"อ้าว เต วา มาทานข้าวกลางวันกันก่อนสิลูก เดี๋ยวต้องเตรียมตัวไปที่งานตอนเย็นที่โรงแรมกันอีกนะ ข้าวเช้ายังไม่ได้ทานเลยนี่"

เขามาถึงในตัวบ้านก็ถูกผู้เป็นแม่เรียกตัวมาทานอาหารร่วมกันเร็วไว อาหารโต๊ะใหญ่จัดเอาไว้เสร็จสรรพญาติทุกคนอยู่กันเกือบพร้อมหน้า เว้นแต่ฝ้ายกับพี่ฝี่ฝนและคุณแม่เจ้าสาวที่ล่วงหน้าออกไปเตรียมแต่งตัวเจ้าสาวรองานในช่วงเย็นแล้ว

"วามานั่งนี่สิลูก"

"ครับ"

ผู้เป็นมารดาเรียกบุตรชายคนโตไปนั่งด้วย วาโยก็เดินเข้าไปหาแต่โดยดีโดยมีเตโชตามหลังไปติดๆ แต่ในขณะนั้นเอง ผู้เป็นบิดากลับเข้ามาขวางเอาไว้

"เจ้าเตมานั่งข้างพ่อนี่"

ไม่พูดเปล่าผู้เป็นพ่อเข้าไปนั่งขั้นตรงกลางรอแล้วเรียบร้อย นี่ก็เป็นอีกเรื่องแปลกใหม่ของบ้าน เพราะช่วงสองสามวันมานี่ พ่อกับแม่ของสองแฝดเปลี่ยนไป แปลกตรงที่คอยสอดส่อง คอยสอดแทรก คอยขัดขวางเวลาที่เตโชกับวาโยอยู่ด้วยกัน โดยเฉพาะตอนกำลังบิ้วอารมณ์หวานๆกัน ตอนแรกทั้งเตโชและวาโยก็แปลกใจไม่น้อย แอบคิดน้อยใจเล็กๆเพราะนึกว่าพ่อแม่จะเริ่มกลับมากีดกันเขาทั้งคู่อีก แต่พอได้ลองสังเกตุดีๆ ก็พอจับทางได้ ว่าที่จริงแล้ว ทั้งสองคนไม่ได้จะขัดขวางความรักของเขาทั้งคู่หรอก แต่มันคืออาการของคนที่ "หวงลูกสาว" ต่างหาก...เพราะทั้งสองสามีภรรยา จะคอยกันท่าไม่ไห้เตโชได้เข้าถึงเนื้อถึงตัววาโยสักเท่าไหร่ หวงแฝดพี่ของเขาอย่างออกหน้าออกตา แรกๆเตโชก็ออกอาการหงุดหงิดอยู่หรอก แต่นานๆเข้าก็ออกจะขำๆซะมากกว่า อย่างเช่นในตอนนี้ก็เช่นกัน พ่อกับแม่เขานั่งประกบคนรักของเขาทั้งซ้ายขวา แล้วไล่เขามานั่งนอกวงโคจร ถึงตอนนี้จะยังดูขำๆ แต่อนาคตคงไม่ค่อยขำ ดังนั้นเตโชจึงต้องเริ่มวางแผนชิงนางจากอกพ่อแม่ซะแล้ว

"วาลูก นี่ปลาหิมะทอดน้ำปลาจ๊ะ ฝีมือแม่กับอาทิพย์นะลูก"

"เอ้านี่ทอดมันปลากราย กินเยอะๆหน่อยเราน่ะ พ่อว่าเราผอมไปหน่อยนะ"

"ขอบคุณครับ"

วาโยยิ้มระรื่นอยู่ท่ามกลางความเอาใจใส่ของพ่อแม่ ฝ่ายพ่อแม่เองก็ยิ้มระรื่นตักกับข้าวใส่จานลูกชายคนโตไม่หยุด โดยเหมือนจะลืมไปแล้วว่าเตโชก็นั่งอยู่ข้างๆ

"อ้าวเจ้าเต เอ้านี่ผัก กินผักเยอะๆจะไม่อ้วน ตัวจะโตไปไหน..."

อารมณ์ประมาณพ่อตากับลูกเขยที่เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหาร เรียกเสียงขบขันของคนร่วมโต๊ะ เช่นคุณย่ามะลิวัลย์ ทิพย์ ทัศน์ และคนอื่นๆไม่น้อยเลยทีเดียว เรื่องที่หลานชายฝาแฝดสองคนเป็นคนรักกัน แม้จะเป็นเรื่องที่ในตอนแรกก็ยากจะยอมรับ แต่เมื่อได้เปิดใจให้กว้าง ทุกคนก็ได้ทราบว่าการปล่อยวางนั้นเป็นเรื่องที่รื่นรมย์กว่าการแบกมันเอาไว้ ในเมื่อก็ดูมีความสุขดีแล้วยังจะมีอะไรให้ต้องพูดถึงอีกเล่า
.
.
.
งานเลี้ยงมงคลสมรสในช่วงเย็นนั้นดูยิ่งใหญ่อลังการสมฐานะของหลานเจ้าของไร่มะลิวัลย์และลูกชายเจ้าของฟาร์มศิริโชติอย่างยิ่ง ธีมงานวิวาห์สีหวาน ในห้องแกรนด์บอลรูมของโรงแรมหรูระดับ 5 ดาว แขกเหรื่อที่มาในงานล้วนแต่มีระดับ เพื่อเป็นพยานรักในวันอันศักิ์สิทธิ์นี้ พิธีแต่งงานถูกจัดตามลำดับเริ่มตั้งแต่ 6 โมงเย็นที่แขกผู้มีเกียรติ์เริ่มเข้ามาที่งาน จนกระทั่งเจ้าสาวขึ้นเวทีตอน 1 ทุ่มตรง ชมวีดีอาร์ประวัติความรักของทั้งคู่ ประธานฝ่ายบ่าวสาวคล้องมาลัยมงคลพร้อมกล่าวอวยพร จนถึงพิธีที่เพื่อนเจ้าสาวทุกคนรอคอย นั่นคือการโยนช่อดอกไม้ ที่สาวๆทุกคนตั้งตารอ   

"คนรอแต่งงานต่อไอ้ฝ้ายเพียบเลยว่ะ"

เทียนยืนกระซิบอยู่ข้างๆวาโยและเตโช ที่กำลังยืนถ่ายรูปอยู่ตรงหน้าเวที

"ไม่ไปยืนรอรับด้วยล่ะเทียน?"

เตโชที่ยืนฟังอยู่ข้างๆกระเซ้าญาติหนุ่มขึ้นเป็นนัยๆ เพราะเห็นว่าช่วงนี้เทียนมีบอดี้การ์ดคอยคุมอยู่ไม่ห่าง

"อย่าเห่าไอ้เต! กูผู้ชายนะเว้ย กูไม่รับดอกไม้แต่จะรับคนที่รับดอกไม้ได้เป็นเจ้าสาวต่างหาก ฮ่า ฮ่า"

"เหรอค๊าบคุณเทียน ว่าแต่...มึงปรึกษาไอ้บอสแล้วเหรอ ว่าจะมีงานมงคลน่ะ หึหึ"

วาโยหยอกต่อ เมื่อเห็นว่าเทียนปากดีไม่เลิก ทั้งๆที่ก็มีคนคอยคุมแจ พอสองแฝดร่วมแรงแข็งขัน เทียนก็ถึงกับไปต่อไม่ถูก แล้วบังเอิญว่า เจ้าสาวแสนสวยก็โยนช่อดอกไม้ช่องามลงมาพอดี

กรี๊ดดดด....

ผลุบ!

"…!!!!????"

ว๊าย น่าอิจฉาจัง...คิก คิก คิก

อุ้ยเจ้าสาว เอ้ย เจ้าบ่าวคนใหม่ คิกคิก

"โอ้ววว น่ายินดีมากครับ ดอกไม้มงคลของค่ำคืนนี้ได้ตกเป็นของชายหนุ่มสุดหล่อครับ ขอเชิญคุณผู้ชายเป็นเกียรติ์ขึ้นมาแนะนำตัวบนเวทีหน่อยครับ"

กรี๊ดดด วี๊ดดดด วี๊ดวิ๊ววว...

ทันทีที่พิธีกรบนเวทีประกาศเรียก เสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่มต้อนรับชายหนุ่มผู้โชคดีทันที
แต่ดูเหมือนชายหนุ่มคนนั้นจะไม่ค่อยยินดีด้วยเท่าไหร่ จนเหล่าญาติๆข้างๆต้องช่วยกันผลักช่วยกันดัน จนต้องจำใจขึ้นบนเวทีจนได้

"สวัสดีครับรูปหล่อ ไม่ทราบว่าชื่ออะไรครับ"

พิธีกรหน้าตาทะเล้นบนเวทีถามออกไปทันที่ที่ชายหนุ่มผู้โชคดีขึ้นไปถึง

"...เอ่อ...ท...เทียนครับ"

กรี๊ดดดดด....

"โอ้ว เสียงกรี๊ดต้อนรับคุณเทียนกระหึ่มเลยครับ แบบนี้ว่าที่เจ้าสาวให้เลือกเพียบแน่ครับ"

"...อ่า...ขอบคุณครับ..."

ก็ได้แต่ไหลไปตามมุกของพิธีกร เพราะพอขึ้นบนเวทีต่อหน้าแขกเหรื่อหลายร้อยชีวิตนั้น ทำเอาเทียนไปไหนไม่เป็น แถไม่ถูก ปากก็ไม่กล้าเหมือนตอนอยู่ล่างเวที ชายหนุ่มจึงได้แต่ยืนถือบูเก้ดอกไม้ไว้อย่างเก้อเขิน และกว่าจะได้ลงจากเวทีก็เล่นเสียหน้าชาไปเป็นแถบ

"ไง ว่าที่เจ้าบ่าวคนใหม่ ต้องเตรียมหาเจ้าสาวโดยด่วนซะแล้วสิ หึหึ"

"หุบปากไปเลยไอ้วา เดี๊อะเจอดีด"

กลับลงมาที่เดิมได้ เทียนก็ถูกวาโยแหย่เล่นทันที เจ้าตัวที่ทั้งอายทั้งโมโหจึงได้แต่คำรามบ่นในคอเสียงต่ำพร้อมกับค้อนญาติตัวเองทั้งคู่จนตาคว่ำ

"ปากเก่งเชียวนะ ทีบนเวทีล่ะเงียบเป็นหมาเหงา"

"ไอ้เต!!"

เทียนแทบจะอกแตกเมื่อถูกสองแฝดผลัดกันแซวไม่เลิก อยากจะเถียงก็เถียงไม่ออก อยากจะด่าก็เกรงใจแขกในงาน ดังนั้นชายหนุ่มจึงได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเดือดดาลแทน

งานพิธีดำเนินไปอย่างชื่นมื่น บ่าวสาวเดินเคารพญาติผู้ใหญ่แล้วผู้ร่วมงานจนครบทุกโต๊ะ จนกระทั่ง 3 ทุ่มครึ่ง งานพิธีต่างๆก็เสร็จสิ้นลง ญาติผู้ใหญ่จึงเริ่มที่จะทยอยกลับ คุณย่ามะลิวัลย์ ทิพย์ หรือแม้กระทั่งทัศน์ผู้เป็นพ่อของเจ้าสาว ก็ขอกลับไปพักผ่อนที่ไร่ก่อน เพราะงานส่วนที่เหลือก็จะมีเพียงบ่าวสาวที่จะสังสรรค์กับบรรดาเพื่อนๆ ฉลองการสละโสดแล้ว เทียน บอส วาโยและเตโชก็เลยถือโอกาสกลับด้วย เหลือเพียงฝนกับฟิล์มไว้ช่วยฝ้ายเคลียร์งานที่เหลือต่อเท่านั้น

"อาทิพย์ครับ วาว่าอาคงต้องรีบเตรียมสินสอดแล้วล่ะ เผลอๆไม่นานนี้อาจมีงานมงคลของลูกชายคนโตนะครับ"

วาโยจงใจเดินไปข้างๆอาสาวของตนพร้อมเอ่ยขึ้นเสียงดังหวังใจให้เทียนได้ยินเป็นการแกล้งไปในตัวด้วย และได้ผลชะงัดเมื่อญาติหนุ่มตัวเล็กของวาโยกำลังจะกระโดดตะครุบคอเขาอยู่ แต่ทว่ายังไม่ทันได้ถึงตัว อาสาวของเขาก็พูดในสิ่งที่ถือได้ว่าเป็นปรากฏการณ์ขึ้นเสียก่อน

"ไม่ต้องเตรียมสินสอดหรอกวา อาว่าเตรียมเรียกสินสอดดีกว่า"

".......!!?"

เล่นกันอึ้งกันไปทั้งย่าอาหลานรวมไปถึงบอส เมื่ออาสาวพูดในสิ่งที่เหมือนจะตีความได้แต่ก็ยากที่จะตีความหมายออกมา

"วาว่าร้อยตำรวจหนุ่มลูกชายนายพลชื่อดังเนี่ย อาควรเรียกสินสอดเท่าไหร่ดี หืม?"

"...ม...แม่..."

ประโยคแรกว่าอึ้งกันทั้งบ้านแล้ว ประโยคหลังยิ่งเล่นเอาจิตหลุดออกจากร่างกันเลยทีเดียวโดยเฉพาะเทียน ที่กำลังยืนตัวสั่นทื่อสองมือถือบูเก้ดอกไม้แน่น พร้อมเรียกแม่เสียงสั่น

"บอสว่าไงคะ? จะให้แม่เรียกเท่าไหร่ดี?"

"ครับ?...เอ่อ...ผมสู้เต็มที่ครับ แล้วแต่คุณแม่จะกรุณา..."

"แม่!!?"

"งั้น...ขอแม่ไปนอนคิดก่อนนะ ไปพ่อ เราไปวางแผนจัดงานมงคลกัน หึหึหึ"

ทิพย์หัวเราะร่า เดินควงสามีที่อมยิ้มขำพร้อมอุ้มลูกชายคนเล็กเดินนำไปที่รถ ก่อนที่คุณย่ามะลิวัลย์จะเดินตามไปด้วยพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นก็บ้านทัศน์สองสามีภรรยาที่เดินตามไปด้วยอาการมึนงงเล็กน้อย โดยทิ้งสี่หนุ่มไว้เบื้องหลัง และแน่นอนว่าเทียนผู้น่าสงสารกำลังจะร้องไห้ในไม่ช้า

"เราไปกันเถอะวา ปล่อยเขาคุยเรื่องสินสอดกันลำพังเนอะ"

เตโชโอบไหล่พี่ชายก่อนพาเดินนำออกไป

"หยุด!! ไอ้วา มึงมากับกูเลย!!"

เมื่ออายจนไม่ไหวจะเคลียร์ เทียนที่เป็นเทพไร้พ่ายเรื่องคารมและพลังในการต่อปาก เป็นอันต้องแพ้คุณแม่ของตัวเองราบคาบ ชายหนุ่มทำตัวไม่ถูกจนต้องขอหนีจากสถานการณ์นี้โดยการขอติดรถกลับไปกับวาโยแทน เพราะตอนที่มาที่งานเลี้ยงเขาอาศัยรถของบอสมา ซึ่งโดยปกติเขาก็นั่งรถไปไหนมาไหนกับบอสตลอด แต่วันนี้ไม่ไหว เทียนไม่อาจทนร่วมนั่งไปสองต่อสองได้ เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะหน้าที่แดงเป็นก้นลิงถือลูกท้อของเขานี่เอง

"อ้าว ไอ้เทียนใจคอจะทิ้งบอสกลับคนเดียวรึไง ใจร้ายว่ะ"

"หุบปากไอ้เต มึงเลย มึงไปเป็นเพื่อนมันแทนกูเลย!!"

"เอ้า เฮ้ย!"

ไม่ทันจะได้รั้งตัว เทียนก็ลากวาโยที่กำลังขำค้างนำลิ่วๆไปเสียแล้ว ปล่อยให้เตโชกับบอสต้องจำใจกลับด้วยกันสองคนเสียนี่
ถึงหลายๆอย่างจะดูวุ่นวายไปบ้าง แต่รวมๆแล้วทุกอย่างก็ลงตัวกว่าที่คิด เพราะไม่ว่ายังไง อย่างน้อยทุกคนก็ดูมีความสุข แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

******************************************************

เหลืออีก 10% สั้นๆจ๊ะ อิอิ
จะรีบมาลงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ (ในความสามารถ & ความขยันของคนเขียนนะคะ)

ขอบคุณที่ยังรักยังรอนะคะ
จุ๊บๆ
 

[nunnan]

หวงวา จริงๆเลยน่ะคุณพ่อ แม่ 

[❁INDY_FAMILY❁]

เทียนโดนรุมน่าสงสารอ่ะ

[GimNgek]

วาโยกับเตโชน่ารักมาก

[little_munoi]

คุณพ่อคุณแม่นี่ฟินมากกก

[kongxinya]

อั๊ยยะ เพิ่งนึกหวง 'ลูกสาว' เรอะค่ะ
แต่ช้าไป(ไม่)นิดเเล้วล่ะค่ะ คุณพ่อคุณแม่ 

เทียนน่าร๊ากกกก โดนรุมซะ 

รอตอนต่อไปค่ะ   

ปล. อย่าลืมภูกะภู่ด้วยนะคะ เค้าคิดถึงงงง 

[maru]

แม่เทียนน่ารัก

[monsterkim]

เทียนเสร็จบอสแน่ๆ พ่อแม่เปิดทางขนาดนี้แล้วน้าาาา 555++

[Rafael]

บ้านนี้เขาน่ารักกันจริงๆ ฮิฮิ

[อนาคี99]

SIN SPIRAL_เกลียวบาป "แฝด"
ตอนพิเศษ "TOGETHER"
จบ



สายลมเย็นฉ่ำพัดบาดผิวกายให้วาโยต้องสะท้านขึ้นเล็กน้อย เวลาเกือบเที่ยงคืนในบ้านไร่ซึ่งเงียบสนิท ซ้ำยังมืดจนสามารถมองเห็นดาวกระจ่างตาชัดเจนกว่าในเมืองที่เคยอยู่มากมายนัก แม้จะหนาวเนื้อไปเสียหน่อย แต่บรรยากาศที่ดีขนาดนี้ ก็สามารถรั้งร่างบางให้นั่งพิงขอบระเบียงมองดาวพราวแสงอยู่อย่างนั้นเงียบๆ ไม่ยอมขยับกาย

พอได้นั่งเงียบๆ สมองโล่งๆก็ทำให้เริ่มนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ตั้งแต่แรกเริ่มที่จำความได้ ทั้งความเลวร้ายที่เกิดจากความเข้าใจผิด ความโศกเศร้าเสียใจ ที่เกิดจากการไม่ยอมลดทิฐิ หลับหูหลับตาเข้าข้างตัวเองโดยไม่มองเห็นหัวใครที่ไหน รู้สึกเกลียดตัวเองในตอนนั้นไม่น้อย แต่พอคิดได้อีกที ถ้าไม่มีเรื่องแบบนั้นเข้ามา วันนี้ของเขาก็คงไม่มีเช่นกัน ถ้าไม่รู้จักความทุกข์ มีหรือจะรู้จักความสุขที่แท้จริง คิดได้ดังนั้น วาโยก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด ระบายทุกความรู้สึกให้มันล่องลอยหายไปในอากาศที่ปลอดโปร่งนี้ผ่านลมหายใจของเขา

“นั่งทำอะไรอยู่มืดๆครับวา? อากาศบ้านไร่มันเย็นมากนะ น้ำค้างแรงแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”

วาโยยิ้มน้อยๆให้กับน้องชายที่เดินตามมาสบทบหลังจากอาบน้ำเสร็จ ระเบียงห้องกว้างขวางพอที่จะให้สองหนุ่มได้นอนเอกเขนกชมดาวได้อย่างสบาย เตโชเอื้อมวงแขนไปโอบพี่ชายมาไว้ในอ้อมกอดเพื่อบรรเทาความหนาวให้อีกฝ่าย

“ตัวเย็นเชียว”

เตโชบ่นพึมพำพร้อมโอบคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น

“อย่าบ่นสิครับเต อากาศดีจะตายไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องกลับกันแล้ว เราดื่มด่ำกับมันหน่อยไม่ดีเหรอ?”

แฝดพี่เริ่มชักจูงน้องชายให้นั่งชมธรรมชาติด้วยกันก่อน เตโชเองถึงจะไม่เห็นด้วยเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้ลุกหนีไปไหน ร่างสูงยังคงโอบกอดพี่ชายอยู่อย่างนั้น

“วา…”

“หืม?”

“บอส…มันตัดใจจากวาได้แล้ว จริงๆเหรอ?”

“อะไรน่ะ? หึหึ”

บรรยากาศกำลังดีๆ เตโชดันถามคำถามเรียกเสียงฮาออกมาเสียได้ จนวาโยนั้นกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่อยู่เลยทีเดียว

“วา…นี่เตจริงจังนะ อย่าขำสิ”

“โธ่เต ก็เห็นๆอยู่ว่าตอนนี้บอสตามคั่วเจ้าเทียนมันอยู่ แล้วจะมามีใจให้วาได้ยังไงกันล่ะ คิดดีๆสิ คิก คิก”

วาโยอธิบายออกไปทั้งที่ยังอดขำไม่ได้ แต่เตโชก็ยังคงมีคำถามอยู่ดี

“เตจำได้ว่าปีที่แล้วบอสมันยังตามตื้อวาอยู่เลย…”

“ก็เพราะอกหักจากวา แล้วไปเจอเทียนดามใจเข้าพอดีไง แบบว่า ช่วงนั้นวากำลังเสียใจที่เตทิ้งวาอยู่ แล้วบอสกับเทียนก็มาเฝ้าวากันสองคนบ่อยๆ แรกๆวาก็เห็นทะเลาะกันอยู่นะ แต่หลังๆกลับตัวติดกันซะเฉย วาที่เบลอๆอยู่ยังงงเลย เห็นบอสที่ไหนเห็นเทียนที่นั่น เทียนไปไหนบอสก็ไปนั่น อาทิพย์ยังแซวเลยว่าตัวเองคงได้ลูกแฝดเอาตอนแก่ หึหึ วาก็ไม่รู้นะว่าสองคนนั้นถึงไหนกันแล้ว แต่ที่แน่ๆมากกว่าเพื่อนสนิทแน่นอน”

เมื่อพี่ชายอธิบายยาวเหยียด เตโชก็พยักหน้าหงึกหงักยอมรับโดยดุษฎีในที่สุด

“ก็ดีแล้ว เตจะได้สบายใจ…หึงรู้มั้ยครับตัวแสบ ถ้านอกใจกันล่ะน่าดู”

 คาดโทษไปพลางยีหัวพี่ชายด้วยความรักใคร่เอ็นดู วาโยเองก็ช้อนสายตาออดอ้อนขึ้นมองน้องชายหวานฉ่ำก่อนจะยกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อจุมพิตที่ริมฝีปากอุ่นชื้นเป็นของขวัญ

“วารักเตนะครับ รักเตคนเดียว”

“เตก็รักวาครับ รักมาก รักมาก่อนวาเสียอีก”

ร่างหนาของน้องชายเริ่มโอบพี่ชายไว้แน่นขึ้นพร้อมโยกกายคล้ายกล่อมคนในอ้อมแขนแผ่วเบา

“ใครว่าล่ะ วาก็รักเตมานานแล้วเหมือนกันนะ”

“หืม? ล้อเล่นรึไง เตจำได้แต่โดนวาเกลียดนะ”

เตโชเบิกตามองร่างคนในอ้อมแขนอย่างนึกสงสัย เมื่ออีกฝ่ายบอกว่ารักตนมาเนิ่นนาน

“รักมานานแล้วจริงๆนะ เพียงแต่…วาไม่รู้ตัว”

เมื่อพูดถึงเรื่องอดีตวาโยก็หลุบตาลงต่ำเพราะรู้สึกผิดมากมายกับเจ้าของอ้อมแขน

“ขอโทษนะเต ที่วาตีความคำว่ารักในตอนนั้นผิดไป เพราะว่ายังเด็ก วาเลยถูกความริษยาและทิฐิเข้าบังตา เลยมองความรักของเตไม่เห็น แต่ที่ว่ารักมานานแล้วน่ะ วาพูดเรื่องจริงนะ เพราะรักมากเลยเกลียดมากยังไงล่ะ เตเคยได้ยินหรือเปล่า”

เตโชยังคงนิ่งฟังพี่ชาย หัวใจเขาเต้นระทึกขึ้น คำว่า “รักมาตั้งนานแล้ว” ของวาโยนั้นช่างมีอนุภาพทำให้หัวใจของน้องชายอย่างเขาสูบฉีดพองโตดีจริงๆ

“เมื่อก่อนเตคือเทวดาตัวน้อยๆของวา น้องชายคนเดียวที่วามี น้องชายที่ขี้อ้อน อ่อนแอ และมีแต่วาเพียงคนเดียว วารักน้องชายคนนี้มาก หวงมากเลยด้วย ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ ไม่อยากให้ใครแย่งไปทั้งนั้น แต่…สุดท้ายเตของวาก็เปลี่ยนไป เตเก่งขึ้น เลิกอ้อนวา มีคนเข้ามาในชีวิตมากมาย และไม่ให้วาเป็นที่หนึ่งอีก วาโกรธมากรู้มั้ย ทั้งโกรธทั้งน้อยใจ ตอนนั้นวาคิดว่ามันคือความเกลียด แต่ไม่ใช่หรอก มันคือความอิจฉาต่างหาก อิจฉาทุกคนที่ได้อยู่ใกล้เต ก็เลยพาลลงกับเตเท่านั้นเอง…ทั้งที่จริงๆแล้ว…รักจะแย่…”

“เต…เตขอโทษ”

คำขอโทษของน้องชายที่มาพร้อมกับศีรษะหนักๆบนไหล่ เรียกรอยยิ้มให้วาโยได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

“ขอโทษที่เตไม่รู้มาก่อนเลย…”

“ขอโทษทำไมกันครับในเมื่อเราก็ผิดด้วยกันทั้งคู่…ดังนั้น เรามาเริ่มกันใหม่นะครับ”

“ครับ…เตรักวาครับ รักวาคนเดียว”

“วาก็รักเตครับ”

คำว่ารักพร้อมจุมพิตสาบานแสนหวาน ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านเต็มตื้นอยู่เต็มอก ทั้งสองคนแอบอธิฐานในใจต่อดวงดาวนับล้านบนท้องฟ้าว่าจะขอโอบกอดคนในอ้อมแขนนี้ไปตลอดชีวิต

ตราบสิ้นสุดแห่งลมหายใจ

ลมหายใจแห่งเกลียวรักนิรันดร์…

********************************

จบบริบูรณ์

********************************



แถมท้าย


“เฮ้ย!! ไอ้บ้าใครใช้ให้นอนบนเตียงว๊ะ!!?”

เสียงแหวลั่นของคนที่เพิ่งจะอาบน้ำออกมาทำให้นายตำรวจหนุ่มเผยอตาขึ้นมองเล็กน้อย

“อย่าเสียงดังสิ คนอื่นในบ้านเขาหลับกันหมดแล้วนะ”

ชายหนุ่มกล่าวเตือนสติเสียงเรียบเรื่อย ก่อนจะหลับตาพริ้มซุกกายในผ้าห่มอุ่นตามเดิม

“น…หนอย…นายต้องนอนบนโซฟาโน่น ไม่ใช่ที่เตียง!! ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะบอส!!”

ไม่ว่าเปล่าเทียนกระโดดขึ้นเตียงพร้อมฉุดดึงผ้าห่มออกจากร่างสูงทันที

“โอ้ย…อะไรเนี่ยเทียน เมื่อคืนก็ให้นอนบนเตียงด้วยกันดีๆไม่ใช่เหรอ ไหงคืนนี้ไล่ไปนอนโซฟาซะล่ะ?”

บอสบ่นออกมาเสียงอู้อี้ เพราะชายหนุ่มนั้นเคลิ้มๆจะหลับอยู่แล้วแต่ก็โดนเทียนปลุกลากขึ้นมาเสียได้

“ไม่สนเฟ้ย!! ยังไงคืนนี้นายก็ต้องไปนอนที่โซฟา ไป๊!! เหวอ!! อื้อ!!”

ไม่ทันจะได้ลากร่างสูงใหญ่กว่าของบอสลงจากเตียง ก็ถูกน่ายตำรวจหนุ่มลากลงไปนอนกอดพร้อมคลุมผ้าห่มให้เรียบร้อยเสียก่อน

“อะ ไอ้บอส ปล่อยนะว๊อยยย!!”

“อย่าดิ้นครับคุณเทียน ผมง่วงครับ ถ้าคุณยังยั่วโมโหผมไม่เลิก ผมปล้ำนะครับ”

“ก แก ไอ้ ไอ้!!”

“ไม่ปล้ำเปล่าด้วยนะครับ ผมสุภาพบุรุษไม่นิยมฟันแล้วทิ้ง เสียผีเสร็จสรรพผมให้แม่มาขอแน่นอนครับ”

“ไอ้บอสถ้าไม่เลิกพูดเล่นแบบนี้อีกฉันต่อยนายแน่!!”

แม้จะถูกเขย่าขวัญจนสติแทบจะเสีย แต่เทียนย่อมไม่ยอมแพ้ เป็นไงเป็นกันเขาจะอาละวาดให้ดู!

“………”

ทั้งขู่ ทั้งดิ้นแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังคงนิ่ง เมื่อตัดสินใจหันไปดูก็พบว่า…คู่ชกของเขานั้นหลับไปเรียบร้อยแล้ว แถมยังหลับไปทั้งๆที่ยังกอดเกยเขาไว้อย่างแน่นหนาอีกด้วย

“…..ไอ้บอส…ไอ้มนุษย์เส็งเคร็งนี่ เอ็งจะหลับง่ายไปมั้ย!!? ปั๊ดโธ่…ไอ้บ้า”

ในเมื่อทำอะไรไปได้มากกว่าการบ่นก่นด่าเจ้าของวงแขน สุดท้ายเทียนก็ต้องทำใจนอนไปพร้อมกับบอสด้วย ไหนๆคืนนี้อากาศก็หนาว ไหนๆเจ้าตัวใหญ่ตรงหน้าก็หลับลึกไปแล้ว ไหนๆก็ไหนๆ เทียนเลยแอบนอนซุกในอ้อมอกอุ่นนั่นราวกับลูกแมวน้อยซะเลย ก็นะ อุ่นสบายขนาดนี้ใครจะอดใจไหว

โดยที่เจ้าตัวแสบไม่มีทางรู้เด็ดขาดเลยว่าเจ้าของอ้อมกอดที่กำลังโดนขโมยไออุ่นอยู่นั้น

กำลังแอบอมยิ้มอยู่…

**************************************************************


จบบริบูรณ์แล้วจร๊า ในที่สุดก็จบได้เสียที

ขอบคุณที่คอยติดตามผลงานกันมาตลอดนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจ เตโชและวาโย สองแฝดจอมป่วนมาตลอดเช่นกันค่ะ

ตอนแรกก็หนักใจที่เขียนนะคะ เพราะเป็นแนวกระเทือนศีลธรรมอย่างบอกไม่ถูก
แต่ก็เพราะใจรักบวกหื่น บวกโรคจิต และซาดิสซ์อีกเล็กน้อยจึงทำให้สามารถแถจนจบจนได้
 
ขอบคุณอีกครั้งจริงๆค่ะ
แล้วเจอกันใหม่นะคะ
Thearboo / อนาคี99
 

[GimNgek]

รักวาโยกับเตโชมากเลย บอสกับเทียนก็น่ารักอ่ะ 

[❁INDY_FAMILY❁]

บอสเทียนน่ารักจังคู่นี้    ส่วนเตวาก็หวานจริงๆๆๆๆๆ

[corn_rain]

มีความสุขซะทีนะ
รับได้ทั้งครอบครัว