ไม่มีใครเตือนฉานนนน ตอนที่แล้วลงวันที่ผิด อัพนิยายล่วงหน้าตั้ง 2 วัน 5555
Chapter 8 เวอร์จิ้นของฉัตรผม....ชอบ.....การร่วมรักกับพี่
เพราะทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน....เหมือนเป็นครั้งแรกของพี่เสมอ....
เพราะอย่างนี้.....ผมถึงได้หลงรักไอ้เด็กอินโนเซนส์อย่างพี่จนถอนตัวไม่ขึ้น
......................................................................................
ครั้งแรกที่น้องทำแบบนั้นกับผม...ผมหมายถึงเรื่องน่าอายที่น้องทำกับผม...
เรื่องน่าอายที่มากกว่าเรื่องน่าอายครั้งไหน ๆ…
ผมในตอนนั้นเพิ่งเข้าใจในความหมายของเซ็กส์....ไม่ใช่จากสุขศึกษา....แต่จากน้องชายแท้ ๆ ที่คลานตามกันมา
แล้วน้องก็มอบประสบการณ์อันเลวร้ายยิ่งกว่านรกนั้นให้กับผม...
ยัดเยียดเข้าไปจนสุด...
ทรมานเหลือเกิน....ตอนที่น้องทำ...กว่าทุกอย่างจะสิ้นสุดลง ผมรู้สึกเหมือนวิญญาณของตัวเองนั้นล่องลอยออกจากร่าง
และหาร่างของตัวเองไม่เจอ...
ร่างกายของฉัตร....ไม่ใช่ของฉัตรอีกต่อไป
......................................................................................ฉัตรมักกระตุ้นอารมณ์ของผมเสมอ เวลาที่หมอนั้นทำหน้าตาหวาดผวา และทุกครั้งที่เจ้าตัวทำหน้าเหมือนหมาขี้สงสัย
ผมเสพติดการแกล้งพี่ การได้ทำร้ายร่างกายพี่เล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเช่นบีบ....กัด.....กด.....
ฟาดเนื้อนิ่ม ๆ นั่นจนแดง
ราดแผ่นหลังขาว ๆ ด้วยน้ำตาเทียนสีแดง....
เล่นกับตรงนั้นของฉัตรด้วยของเล่นแบบผู้ใหญ่...
ราดด้วยน้ำอสุจิของผมลงบนหน้าของฉัตร บังคับให้ฉัตรกินมัน ไม่สนว่าพี่อยากจะอาเจียน ขอแค่กินมันให้หมด ต่อหน้าของผม
จับพี่แต่งตัวด้วยชุดน่ารัก ๆ ก่อนจะฟัดจนรุ่งริ่ง
หึหึหึ
แต่ครั้งแรกมักจะพิเศษสุดเสมอ เวลาที่ได้ลองเล่นอะไรกับพี่ครั้งแรก เซ็กส์ครั้งแรก
ผมอยากรู้จังว่าคนเราจะทนความเจ็บปวดได้มากแค่ไหน
ฉัตรทนได้มากกว่าที่คิด
......................................................................................
เลือดของผมไหลมากกว่าทุกครั้ง ตอนที่น้องใส่มันเข้ามาในตัวผม
เจ็บเหมือนร่างกายจะฉีกออกจากกันเป็นสองส่วน
ผมขอร้อง ทั้งอ้อนวอนด้วยคำพูด ทั้งยกมือไหว้ขอร้องน้อง
แต่น้องไม่ฟัง!!!
เด็กโรคจิตคนนั้นมีความสุขที่ได้เป็นผมเจ็บปวดทรมาน
ความเจ็บปวดทางร่างกายที่น้องมอบให้กับผม เทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดทางจิตใจ
ผมมักฝันร้ายเสมอ
เกือบจะทุกคืนด้วยซ้ำ
อย่างเมื่อคืนก่อน ผมฝันว่าตัวเองเดินอย่างล่องลอย ดูเหมือนจะเป็นทางเดินมืดสลัว ผนังสองทางเต็มไปด้วยเชื้อรา
ทุกย่างก้าวของผม ทางเดินนั้นแคบลงเรื่อย ๆ
ผนังสองข้างแคบลงจนอึดอัด เบื้องหน้าผม อีกไม่กี่อึดใจเป็นลิฟท์ ประตูลิฟท์เปิดออก เมื่อผมเข้าใกล้....
ผมเดินเข้าไป.....เข้าไปในลิฟท์
แล้วผมก็ตกลงไป....ตกลงไปในความมืดมิด
ความมืดมิดที่ไม่สิ้นสุด แหกปากตะโกนก็แล้ว...
ผมได้แค่รอ....
รอว่าเมื่อไหร่ร่างของผมจะตกลงไปกระทบพื้นเบื้องล่างเสียที
......................................................................................
ผมดูวีซีดีการร่วมรักของชายรักชายที่แอบสั่งมาจากอินเตอร์เน็ตเป็นครั้งแรก ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
ตื่นเต้นชะมัดที่ได้ดูอะไรแบบนั้น
ดูสิ่งที่ฝ่ายรุกกระทำกับฝ่ายรับอย่างดิบเถื่อน ทำให้ตรงนั้นของผมตื่นตัวขึ้นมาจนแข็ง
ผู้ชายทำกันแบบนี้นี่เอง ห่าเอ๊ย ผมมัวสนุกอยู่กับโพรงปากอุ่น ๆของเจ้าหมาน้อยเสียนานสองนาน
คนในวิดีโอนั้น เทียบไม่ได้เลยกับฉัตรของผม
ไม่มีใครสู้ฉัตรได้
ฉัตรไม่ใช่ผู้หญิงสวย ไม่ใช่ผู้ชายหน้าสวย ไม่ใช่หนุ่มน้อยน่ารัก
แต่ฉัตรก็คือฉัตร ฉัตรน่ารักในแบบของฉัตร ฉัตรเหมือนเด็กก็จริง แต่จะมีเด็กสักกี่คนที่มีแววตาสั่นระริกได้อย่างฉัตร
ชอบทำให้ฉัตรร้องไห้ ทำให้กลัว ทำให้ตกใจ
แค่นี้ก็ทำให้ผมพึงพอใจแล้ว
ขอแค่มีฉัตรเป็นของเล่นของผม
แค่ฉัตร
......................................................................................
ขอแค่มีหนทาง ต่อให้เป็นหนทางที่เสี่ยงที่สุด ผมไม่ลังเลเลยที่จะไป
แต่เพราะทุกย่างก้าวของผม มักมีเกล้าเดินคู่ด้วยเสมอ
ทุกอย่างที่ผมทำ กิน นอน เรียน หรือใช้ชีวิต
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเกล้า ทุกที่ที่ผมไปต้องมีเกล้า
แต่ครั้นพอโอกาสนั้นมาถึงจริง ๆ ผมเองที่กลับไม่กล้าคว้าเอาไว้
คงเพราะผมถูกเกล้าแกล้งเล่นมาตลอดกระมัง เกล้าชอบหรอกให้มีความหวัง แล้วหลังจากนั้นเกล้าก็จะทำร้ายมันอย่างราบคราบด้วยน้ำมือของเกล้า
ความอดทนของผมกำลังสิ้นสุดลง
ขอแค่ครั้งเดียว
ผมสัญญากับสวรรค์ กับพระเจ้า กับห่าเหวบนโลก
ผมจะไม่ลังเลที่จะคว้ามันเอาไว้
......................................................................................
ครั้งแรกของผมกับฉัตร กับการเล่นนอกบ้าน
มหาวิทยาลัยตอนดึก หลังจากเสร็จสิ้นการหาข้อมูลทำรายงานในห้องคอมพิวเตอร์
เพราะผมรู้ว่าฉัตรกลัวผี ผมจึงอยากแกล้งฉัตร
ผมเองก็กลัวนะ แต่ความกลัวกลับทำให้ผมตื่นเต้น และมีอารมณ์แบบนั้นอย่างช่วยไม่ได้
ผมเอากับฉัตรอย่างรวดเร็วในห้องเรียนมืด ๆ มีเพียงแสงจากหน้าจอโทรศัพท์
ผมหลั่งจนชุ่มช่องทางของฉัตร พวกเราถอดเสื้อผ้ากันจนหมด ไม่ใช่แค่ครึ่ง ๆกลาง ๆ เพราะมันดูเสี่ยงกว่า ตอนที่อาจจะมีใครมาพบ
ผมเคยทำกับฉัตรในห้องน้ำห้าง
อิอิอิ
น้ำของผมนั้นไหลออกมาจากช่องทางของฉัตร ฉัตรในวันนั้นใส่กางเกงขาสั้น น้ำข้น ๆ ไหลซึมมาถึงต้นขา ฉัตรเอากระเป๋าปิดเป้าเอาไว้ และไม่ได้ใส่กางเกงใน
ฉัตรอายง่ะ...ฉัตรน่าร๊ากกกกก
ผมอดใจไม่ไหว จัดต่ออีกรอบและอีกรอบตอนถึงห้อง จนฉัตรสลบคาเจ้าโลกของผม
ผมรู้ว่าฉัตรชอบ
ฉัตรชอบสิ่งที่ผมทำ
แต่ฉัตรกำลังหลอกตัวเอง
หึ.....ฝันร้ายอะไรกันฉัตร ที่พี่ฝันร้ายบ่อย ๆ ไม่ใช่เพราะกลัวผมหรอก
เพราะพี่กลัวใจตัวเองต่างหากล่ะ
......................................................................................
โอกาสของผมมาแล้ว!!!!
โอกาสที่ผมจะได้เป็นอิสระจากเกล้า
เกล้าป่วย....หากไม่นับตอนที่เจ็บป่วยเล็ก ๆน้อย ๆจนต้องไปหาหมอ หรือต้องนอนพักที่โรงพยาบาลสักคืนสองคืน ครั้งล่าสุดที่เกล้าต้องนอนโรงพยาบาลอยู่นานเป็นอาทิตย์
นานเกือบสิบปี
ตอนนั้นเกล้าป่วยเป็นไข้เลือดออก ตอนนั้นเกล้ายังเด็ก แล้วก็ไม่น่ากลัวเท่าตอนนี้ แล้วพวกเราก็ยังอยู่กับพ่อแม่
แต่ตอนนี้....ตอนนี้
เกล้ากับผมอยู่กันเพียงลำพัง
แล้วตอนที่เกล้าเข้าผ่าไส้ติ่ง ผมมีเวลาไม่มาก แต่ก็มากพอที่จะทำอะไรสักอย่างกับตัวเอง
อาจจะไม่สำเร็จ แต่ผมคงจะแกร่งขึ้น
แกร่งพอที่จะต่อกรกับเกล้า...
“หิน.....”
“เออ...ตัวเล็ก....โทรมาซะดึกเลย มีอะไรวะ”
“เรามีเรื่องให้หินช่วย”
“ว่ามา”
“เราอยากให้หินสอนต่อยมวย”
“ได้สิ....เมื่อไหร่ดีอ่ะ”
“พรุ่งนี้เลย!!!”.
.
.
.
(end)
ตอนต่อไปน้องหินจะออก แล้วน้องเกล้าจะถูกลดบทบาทลง(เพราะเดี้ยง)
นี่ถามความเห็นหน่อยสิ รับได้มั้ยถ้าพระเอก หรือพระรอง หรือตัวละครฝ่ายรุกตัวไหนก็ได้ เคยมีอดีตฝังใจเกี่ยวกับการล่วงละเมิดทางเพศ
ยังไม่เคยเห็นใครแต่งเลยนะ(ถ้ามีวานบอก อยากอ่าน)
พระเอกเคยถูกรุมข่มขืน แล้วได้นางเอกมาช่วยรักษาแผลใจ อะไรแบบนี้อ่ะ อยากลองแต่ง แต่กลัวฝีมือไม่ถึงขั้น 5555+
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
