Memory 3
มือทั้งสองข้างของยาซูวางลงบริเวณเหนือสะโพกไล้มือเข้าหาหน้าท้องปลายนิ้วเฉียดผ่านท้องน้อยทำเอาเรโนสะดุ้งเฮือกเพราะเกือบจะไปถึงส่วนที่อ่อนไหว แต่ก็เหมือนแกล้งเพราะยาซูไม่ได้แม้แต่จะสัมผัสหรือมองดู เพียงเฉียดผ่านไปมาอย่างฉาบฉวย การกระทำเช่นนั้นยิ่งสร้างความวาบหวิวให้ก่อเกิดแก่เรโนมากนัก เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เคลิบเคลื้อมไปตามสัมผัสที่ปลุกเร้าให้อารมณ์และอุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้น กัดฟันกลั้นเสียงครางไว้ด้วยความยากลำบาก จากหน้าท้องยาซูลากมือลงผ่านสะโพกมนลูบวนไปยังบั้นท้ายค่อยๆลากจนถึงโคนขาเลื่อนลงสัมผัสต้นขาด้านหลังแล้ววนกลับมาด้านหน้าอีกครั้ง
เรโนพยายามหนีบขาตัวเองไว้แน่นไม่ยอมแยกออกเมื่อมือของยาซูมายังหว่างขาที่เบียดชิดกันอยู่ ชายผมเงินหัวเราะเบาๆก่อนจะเพิ่มแรงแทรกฝ่ามือเข้าไปแยกต้นขาออกจากกันอย่างช้าๆ ลูบไล้ขึ้นลงแต่ก็ยังยึดมั่นที่จะไม่แตะต้องส่วนนั้น ยาซูเลื่อนไล้จนถึงหัวเข่า แล้วอยู่ๆเขาก็ทรุดลงคุกเข่า สร้างความกระอักกระอ่วนใจแก่เรโนเป็นอันมากเพราะท่านี้ทำให้ใบหน้าของยาซูอยู่ตรงกับแก่นกายของเชลยหนุ่มพอดี ลมหายใจอุ่นๆก็ถือเป็นอีกสัมผัสที่ทรมานเรโนอยู่ขณะนี้
"ในรองเท้านี้จะมีไหม" ยาซูพูดเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือตามปลีน่อง หยุดเหนือขอบกางเกงที่ถูกลูดลงมาไม่หลุดออกจากตัวเพราะติดรองเท้า ชายผมเงินก็ค่อยดึงรองเท้าออกที่ละข้าง ดึงกางเกงที่ยังค้างอยู่ออกไปด้วย และแล้วเรโนก็เปล่าเปลือยตลอดทั้งร่างไม่มีอะไรปกปิด ยิ่งอยู่ในท่าที่ถูกมัดมือแขวนไว้อีก เรโนยิ่งเหมือนปกป้องตัวเองไม่ได้ ยาซูสำรวจเท้าเปล่าเปลือยนั้นทุกซอกทุกมุม ทุกซอกนิ้วเลยก็จะว่าได้ จากขาซ้ายมาขาขวาไล้ขึ้นจากข้างล่าง ขาทั้งสองถูกยกและบังคับให้แยกกว้างเพื่อสะดวกในการสำรวจค้นหา ดวงตาสีฟ้าเขียวเหลือบขึ้นมองหน้าของเชลยที่กำลังกัดปากหลับตา ใบหน้าแหงนไปด้านหลัง เขาหัวเราะนิดหน่อยก่อนแนบริมฝีปากเย็นๆลงบนผิวกายที่ร้อนผ่าวบริเวณซอกขาด้านในของเรโน มีผลทำให้ชายผมแดงลืมตาโพลงก้มลงมองทันที
"เฮ้ย....ไอ้เด็กบ้า....ไม่มีอะไรอยู่ใต้หนังกำพร้าของฉันหรอกโว้ย"
ยาซูหัวเราะคิกคักพลางละจากผิวเนียนขาวลุกขึ้นยืน
"ที่ไหนๆก็ไม่มี เอ...ยังมีตรงไหนไม่ได้ค้นอีกนะ"
เรโนหมั่นไส้คนตรงหน้าที่ทำหน้าตาไร้เดียงสาเอียงคอมองหน้า
"นี่ยังจะหาอะไรอีก มันไม่มี....ไม่เข้าใจหรือไงคำว่า...ไม่มีเนี่ย"
"ไม่หรอก นายต้องเอาไปซ่อนไว้ที่ไหนสักแห่ง แล้วจะหาจากตรงไหนดีล่ะ" ยาซูตอบ
"งั้นคงเหลือแต่รูก้นฉันมั้งที่นายยังไม่ได้ค้น" เรโนประชดตอบ แต่ดูเหมือนไปจุดประกายบางอย่างให้แก่ยาซู
"อ้า....ดีมาก...นั่น...ฉันยังไม่ได้ค้นจริงๆด้วย"
"เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ" เรโนร้องลั่นเมื่อยาซูเข้าประชิดชนิดผิวเปล่าๆสัมผัสกับความเย็นของชุดหนัง ชายผมเงินแยกขาของเรโนให้กว้างขึ้นพอที่จะให้เข้าไปยืนอย่างแนบชิดได้ มือข้างหนึ่งสัมผัสกับปากทางเข้าที่อยู่ด้านหลัง
"หยุดน้า.............ไอ้เด็กบ้า ไอ้วิปริต ไอ้โรคจิต ไอ้เด็กติดแม่ ปล่อยน้า....จะทำอะไร.....ไอ้....โอ้ย!" เรโนร้องโวยวายแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อนิ้วมือหนึ่งสอดแทรกเข้าไปภายในกายอย่างไม่บันยะบันยัง "โอ้ย...เจ็บ...เจ็บนะโว้ย" เรโนตะโกนดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่มีประโยชน์เมื่อยาซูไม่คิดจะหยุดการกระทำที่ทำอยู่ นิ้วที่สองถูกสอดเข้าไป ทำเอาเรโนสะดุ้งสุดตัว น้ำตาซึมจากความเจ็บแน่นของส่วนที่โดนบุกรุก ข้อมือบิดไปมาทำให้เส้นโลหะบาดเนื้อจนเลือดซึมออกมา
"หยุด...หยุดสักที ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ" เรโนพูดเสียงเครือพลางหอบด้วยความเจ็บปวด
"อืม...เหมือนจะไม่มี" ยาซูรับคำเบาๆแต่นิ้วที่สามก็ยังคงแทรกเข้าไป
"ไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่อยู่...อึก...ไม่อยู่จริงๆ" เรโนคร่ำครวญเพียรบอก เพื่อให้การกระทำนี้ยุติลง
"อย่าเกร็งสิ ยิ่งเกร็งยิ่งเจ็บนะ" ยาซูกระซิบบอกข้างหูเบาๆลิ้นอุ่นเลียใบหูเล็กๆนั้น
"อือ...อย่าทำแบบนั้น" ข้างล่างก็ยังเจ็บแต่สติของเรโนเริ่มเผลอไผลจากการที่ยาซูเริ่มเลียใบหูและริมฝีปากเริ่มและเล็มชวนจั๊กกะจี้
"มีอารมณ์เหรอ" ยาซูหัวเราะพลางถาม
"ไอ้บ้า!!!" เรโนตะโกนใส่แล้วก็ต้องหน้าเหย่เกเพราะยาซูดึงนิ้วออกทีเดียว "อือ...อูย"
"ไม่มีอะไรจริงๆด้วย" ยาซูพูดพลางเริ่มถอดถุงมือออกทีละข้าง มือเรียวขาวสะอาดเริ่มสัมผัสร่างกายของเรโนอีกครั้ง
"ไม่มีแล้วยังจะทำอะไรอีกว่ะ" เรโนโวยวาย
"ทำรักไง" ยาซูตอบยิ้มให้
"ไอ้เด็ก..."
ด่าไม่ทันครบคำริมฝีปากได้รูปนั่นก็ประกบแนบปิดกันคำพูด ลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาบังคับให้ลิ้นของอีกฝ่ายตอบรับ ลิ้นของฝ่ายบุกรุกแทรกลึกล้ำสำรวจไปทั่วโพรงปากดูดดื่มความหวานจากเรโนอย่างเต็มที่ ส่วนมือก็ลูบไล้แผ่นหลังเนียนเลื่อนลงมาจับสะโพกมนยกขึ้นแทรกขาเข้าหว่างกลางเพื่อใช้เป็นฐานรองรับร่างของเรโน เหมือนว่าเรโนจะเคลิ้มไปกับจุมพิตที่อีกฝ่ายมอบให้ทำให้หัวสมองของชายผมแดงว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก เมื่อยาซูเลื่อนริมฝีปากไปสัมผัสแก้มเนียนเลาะเล็มไปจนถึงใบหูไล่ลงมายังต้นคอ ซึ่งเชลยของเขาก็ให้ความร่วมมือโดยการผินหน้าเงยขึ้นเพื่อเปิดทางให้
โดยไม่ทันระวัง ยาซูโดนเรโนทุบที่หลังเนื่องจากเมื่อมีฐานมารองรับทให้ตัวเรโนยกสูงขึ้นอีกนิด ผ่อนคลายความตึงของแขนที่ถูกแขวน ชายผมแดงจึงเอาออกจากที่แขวนและทุบทำร้ายยาซูจนได้ แต่ใครจะคิดละว่าโดนทุบขนาดนั้นยาซูยังไม่ปล่อยกลับกอดร่างเรโนแน่นเบียดตัวเองไปข้างหน้าดันร่างของเชลยหนุ่มกระแทกเข้ากับผนัง และด้วยมือที่ยังติดกันอยู่นั้น ยาซูใช้มือข้างหนึ่งดึงแขนข้ามศีรษะของตนเองกลายเป็นว่าเรโนกำลังโอบกอดยาซูอยู่
"ลืมไปว่านายชอบรุนแรง" ยาซูพูดพร้อมทั้งแนบริมฝีปากบดขยี้ปากแดงช้ำนั้นอย่างรุนแรง
"ปล่อยนะ" เรโนพูดหลังจากที่ยาซูถอนริมฝีปากไปสัมผัสส่วนอื่น "อ้า!!!" เรโนร้องเสียงหลงเมื่อยาซูกัดเข้าที่บริเวณบ่าจนเลือดออกแล้วลิ้นนุ่มก็เลียทำความสะอาดแผลให้ ยาซูยกร่างเรโนขึ้นเพื่อจะได้สัมผัสแผ่นอกขาวเนียน ริมฝีปากกับลิ้นอุ่นยังลิ้มรสผิวกายเน้นย้ำสร้างรอยแดงเป็นจ้ำๆไปทั่วหน้าอก เรโนครางเครือเมื่อนอดยกถูกขบเม้มไล้เลียอย่างรุนแรง เมื่อพอใจก็ย้ายมาทำอีกข้างอย่างไม่ให้น้อยหน้าไปกว่ากัน
มือของเรโนขยุ้มเข้ากับเรือนผมยาวสีเงินเพื่อกดศีรษะนั้นให้แนบชิดยิ่งขึ้น นี่แค่สัมผัสแค่ส่วนบนยังไม่ลงไปสู่เบื้องล่าง อารมณ์ของเรโนก็พุ่งขึ้นสูงทรมานเจียนจะขาดใจ เมื่อมือเย็นๆข้างหนึ่งของยาซูสัมผัสที่แก่นกายของเรโนและเริ่มขยับขึ้นลงเป็นจังหวะจนมันแข็งขึงกล้ามเนื้อทั่วร่างที่แนบชิดอยู่บ่งบอกไว้ว่าเจ้าของร่างนั้นอยู่ในจุดที่จะปลดปล่อย ยาซูเร่งขยับมือเร็วขึ้นพลางปิดปากที่ร้องครางเสียงกระเส่า และใช้เวลาไม่นานเรโนก็ร้องเสียงดังอย่างห้ามไม่อยู่ น้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาเลอะทั้งตัวเองและคนทำ มือที่มีของเหลวสีขุ่นๆนั้นเลือนไปยังเบื้องหลังแทรกเข้าไปตรงปากทางที่เจ็บแสบจากการกระทำก่อนหน้านี้
"เจ็บ..." เรโนพึมพำคิ้วเรียวสีแดงเข้มขมวดเข้าหากัน
"ไม่หรอก เข้าง่ายกว่าเมื่อกี้ตั้งเยอะ" ยาซูกระซิบบอกริมฝีปากพรมจูบไปทั่วใบหน้าที่แดงก่ำ "อย่าเกร็งแล้วกัน"
"ใครจะไปห้ามได้เล่า" ชายผมแดงทำปากขมุบขมิบพูดเบาๆ
แต่ไม่รอดพ้นร่างตรงหน้ายังได้ยินอยู่ดี ซึ่งทำโทษด้วยการสอดนิ้วเพิ่มโดยไม่แจ้งล่วงหน้า ทำให้เรโนเงียบเสียงไป และเมื่อนิ้วที่สามตามไปสมทบและคลึงเบาๆเพื่อขยายช่องทางไม่ให้ต้องเจ็บรวดร้าวมากนัก อีกมือก็สัมผัสส่วนกลางลำตัวของเรโนเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ ยาซูเห็นว่าชายผมแดงเริ่มชิน และเริ่มส่งเสียงครวญครางจากการปลุกเร้า จึงดึงนิ้วออก แนบริมฝีปากมอบจุมพิตอันล้ำลึกแล้วแทรกกายเข้าไปทันที เรโนกรีดร้องอู้อี้กับปากของอีกฝ่ายด้วยความเจ็บปวด เพราะสิ่งที่แทรกเข้ามาไม่อาจเทียบได้กับนิ้วมือที่นำร่องช่วยผ่อนคลายก่อนหน้า ยาซูขยับกายเข้าออกเป็นจังหวะอย่างเนิบนาบ มือข้างหนึ่งเร่งเร้าแก่นกายของร่างตรงหน้านำพาเอาความเจ็บปวดค่อยๆบรรเทาไปเล็กน้อย
"ยาซู!!" เรโนเรียกชื่อของยาซูด้วยเสียงสั่นๆเพราะอยากให้ชายผมเงินยุติการสอดแทรกที่แสนเจ็บปวดนี้
คนถูกเรียกได้ยินแต่ไม่หยุดการกระแทกกระทั้นซ้ำยังขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆ เรโนได้แต่หลับตาปล่อยน้ำตาไหลรินกัดฟันทน ทุกการกระแทกกระทั้นสร้างความรวดระบมตลอดร่างจนกระทั่งยาซูถอดถอนกายจนเกือบหมด แล้วกระแทกกลับมาอย่างรุนแรง รู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆที่ถูกหลั่งภายในกายมากมายและรินล้นออกมาตามเรียวขามีสีแดงๆของเลือดซึ่งถูกปล่อยลงจากการโอบรัดรอบเอวของยาซู
"เบาๆนะเฟ้ย" ชายผมแดงพูดเมื่อยาซูถอนกายออก แต่ดูเหมือนยาซูอยากจะแกล้งมากกว่าโดยการกระแทกเข้าไปอีก "โอ้ย!!!....ไอ้บ้านี่" น้ำตาซึมด้วยความเจ็บ
"คิดว่าจะจบแค่นี้เหรอ" ยาซูพูด
"ยังจะอีกเหรอ..." ตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างแล้วต้องหลับตาเมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายประทับลงที่เปลือกตา พรมจูบตามสันจมูกแก้มเนียนแดง ลิ้มรสของเหงื่อตามไรผมสีแดงเข้ม แล้ววกกลับมาประทับแนบแน่น มือก็ยกขาทั้งสองของเรโนแยกกว้างพับเข้าหาตัวจนหัวเข่าเกือบชิดอก ในท่านี้เพิ่มรสสัมผัสของการเสียดสีร่างกาย
เรโนเริ่มส่งเสียงครางดังขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงกระแทกกระทั้นของยาซู ส่วนนั้นยังเจ็บแสบแต่ครั้งนี้ต่างจากครั้งแรกเพราะมีของเหลวหล่อลื่นช่วยให้การสอดแทรกกระทำได้ง่ายขึ้น และแล้วร่างของเรโนก็บิดเกร็งเมื่ออารมณ์ถูกพาสู่จุดสุดยอด ตามมาด้วยแรงกระแทกอย่างรุนแรงของยาซูที่ขึ้นสู่จุดหมายเดียวกัน
เรโนหอบหายใจ ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาซบหน้าลงกับบ่าของยาซูด้วยความเหนื่อยอ่อน ชายผมเงินยังไม่ได้แยกออกจากร่างตรงหน้าเพียงแต่ขยับดึงขาที่ยกดันขึ้นเปลี่ยนเป็นให้โอบรัดรอบสะโพก พลิกตัวเป็นฝ่ายพิงกำแพงแทนแล้วทรุดนั่งลง
"อ้ะ!!" แรงกระเทือนยามที่น้ำหนักของตัวเองกดทับลงบนท่อนเนื้อร้อนผ่าวที่ยังอยู่ในกาย
"ไปอดอยากจากไหนมาฟ่ะ" เรโนดึงตัวเองออกเพื่อมองหน้ายาซู
"เอาน่า...ทนหน่อยแล้วกัน...ฟ้ายังไม่มืดเลย" ยาซูตอบพลางลูบไล้แผ่นหลัง กดลงที่สะโพกเพื่อให้แนบชิดมากขึ้น
"อะไรน้า.............." เรโนโวยวายได้คำเดียวก่อนที่ถูกริมฝีปากนั้นประกบปิดแนบแน่น
Memory 4
รุ่งสางแสงสีทองสาดส่องเข้ามาภายในห้องที่มืดสลัว ส่องต้องตาของชายหนุ่มผมสีเงินทำให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้น ยาซูลืมตาขึ้นค่อยๆขยับตัวออกห่างจากร่างเพรียวที่นอนกอดอยู่ หลังจากที่ใช้เวลาทั้งคืนจนล่วงเข้ากลางดึกของเมื่อวาน ค้นหาสิ่งสำคัญของเขาและพี่น้อง แต่ก็ยังไม่เจออยู่ดี ยาซูไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับสิ่งอื่นแทน เชลยผมแดงของเขานอนหมดเรียวแรงตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งแรงปรารถนาที่แม้จะขัดขืนในตอนต้น แต่ท้ายที่สุดก็คล้อยตาม ก่อนที่จะหลับไหลด้วยความเหนื่อยอ่อนนั้น ยาซูได้ซุกตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนเรียวที่โอบกอดด้วยความอ่อนโยนซึ่งทำให้หลับตาได้อย่างสนิทใจ หากแต่ว่าความรู้สึกนึกคิดทั้งปวงจะต้องหยุดอยู่แค่นั้น เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาหน้าที่ที่ต้องทำกลับตอกย้ำให้รับรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นได้เพียงฝันตื่นหนึ่งที่อาจจะยาวนานและอาจดำเนินต่อไปเพียงชั่วครู่ ยาซูค่อยๆยกเรียวแขนของเรโนออกจากตัว ผุดลุกขึ้นนั่งเหลียวหน้ามองใบหน้านวลนั้นอีกครั้งก่อนจะก้มลงจุมพิตไหล่เปล่าเปลือยที่โผล่พ้นขอบผ้าที่หามาห่มนอน และจากไปก่อนที่เรโนจะตื่นขึ้นมาในตอนสาย
************************************************
ร่างหนึ่งยืนนิ่งอยู่กลางลานกว้างที่ล้อมรอบด้วยซากปรักหักพัง ชายผมแดงยืนอยู่ตรงนั้นมาเป็นเวลานานแล้วเขาซุกมืออยู่ในโอเวอร์โค้ทสีดำใบหน้าครึ่งซ่อนอยู่ในผ้าพันคอสีแดงเข้ม แม้เกร็ดหิมะสีขาวโปรยปลายลงมาจากฟากฟ้าและอากาศจะหนาวเย็นเพียงใด เรโนก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสายตาทอดมองป้ายหินที่ตั้งขึ้นบนนั้นสลักตัวอักษรอยู่สามแถว เหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย ความคิดย้อนรำลึกไปสู่วันวารก่อนที่การต่อสู้ครั้งสุดท้ายจะเกิดขึ้น ยังจำได้ดีว่าวันนั้นคาดาจและพวกมาที่ Healin Lodge มาเค้นถามหาที่ซ่อนของเจโนวากับรูฟัสหัวหน้าของเขา ตัวเขาเองก็ต่อสู้กับยาซูเหมือนตามปกติ ไม่แสดงออกไปว่ามีอะไรเกิดขึ้นครั้งสุดท้ายที่เจอกัน ผลก็ยังเหมือนเดิมสู้ไม่เคยชนะสักที หลังจากที่ถูกซัดจนลงไปกองกับพื้น คาดาจเข้าไปในห้อง ส่วนรู้ดโดนลอซลากลงจากชั้นสองลงไปชั้นล่าง ได้ยินเสียงต่อสู้ดังอยู่
เรโนพยุงกายขึ้นนั่งพิงกำแพงเอามือกุมท้องที่โดนเตะ หอบหายใจก่อนจะหรี่ตามองร่างสูงเพรียวของฝ่ายตรงข้ามที่ยืนอยู่ตรงหน้า และสะดุ้งเมื่อร่างนั้นทรุดลงท้าวแขนกับพนังกักเขาไว้หว่างกลาง
"เฮ้ย...จะทำอะไร" ชายผมแดงจ้องหน้าอีกฝ่ายที่ยังคงเฉยชา "เราเป็นศัตรูกันนะเฟ้ย"
"ก็ใช่...ไม่ได้เถียงนี่" ยาซูตอบพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"แล้วนี่มันอะไร นายตั้งใจจะทำอะไร" เรโนพูดกลางใช้มือดันหน้าของคนตรงหน้าไม่ให้เข้ามาใกล้
"ก็คิดถึงไง ขอจูบสักทีสองทีเป็นไรไป" ชายผมเงินตอบพลางใช้มือดึงมือของเรโนที่กันอยู่ออก
"ไอ้เด็กเวร..." พูดได้แค่นั้นก็เงียบไปเพราะริมฝีปากอุ่นแนบชิด เมื่ออีกฝ่ายพอใจแล้วก็ถอนริมฝีปากออกแนบหน้าผากจมูกโด่งๆนั้นชนกัน
"นี่เราต้องสู้กันไม่ใช่เหรอไง" เรโนเอ่ยจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าเขียว
"ก็สู้กันเสร็จแล้วไง เหรอว่าไม่จริง" ยาซูยิ้มตอบ
"ฮึ!!" เรโนทำเสียงขึ้นจมูกเบือนหน้าออกจากการชนหน้ากัน ไม่พูดอะไรอีก มาสะดุ้งอีกทีก็ตอนที่ยาซูย้ายมานั่งพิงข้างๆแล้วฉุดตัวเขาไปนั่งตักกอดไว้เหมือนเป็นเด็ก มือในถุงมือหนังจับปอยผมสีแดงเล่นอย่างสบายใจ ลมพัดแผ่วๆ บรรยากาศเงียบสงัดมีเพียงไออุ่นที่คนทั้งสองมอบให้แก่กัน ทั้งคู่ไม่พูดถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นหรือจะเกิดขึ้นในอนาคต แล้วเมื่อคาดาจออกมาเรโนก็ยืนมองทั้งสามจากไป
**************************************************
"นายมาทำอะไรที่นี่" เสียงนุ่มๆถามขึ้น
เรโนเงยหน้าขึ้นหันไปมองผู้พูด
"ไม่มีอะไรหรอก และนายละ คลาวด์มาทำอะไร"
ผู้มาไม่ใช่ใครอื่น คือ คลาวด์นั่นเอง เป็นปกติอยู่แล้วที่คลาวด์จะเข้ามาตรวจตราบริเวณนี้ และเขาเป็นคนตั้งป้ายหินที่สลักชื่อนี่เอง
"ฉันก็มาปกติอยู่แล้ว"
"นั่นสิ ลืมเป็นว่านายเป็นฮีโร่คอยปกป้องผู้บริสุทธิ์" เรโนพูดกวนๆเหมือนเดิม ก่อนจะเริ่มเดินพอผ่านคลาวด์ก็ได้ยินคำถาม
"นายเป็นอะไรไหม"
เรโนหยุดเดินหันกลับมาพลางยักไหล่ตอบ "ไม่หรอก ฉันไม่เป็นไร" แล้วก็เดินกลับออกไปยังพาหนะที่ขับมา ชายผมแดงมองไปยังชายอีกคนที่กำลังวางดอกไม้ช่อหนึ่งตรงหน้าป้ายหิน เขาไล่สายตาไปตามตวอักษรทีละบรรทัด
'Kadaj'
'Yazoo'
'Loz'
สายวกกลับไปที่บรรทัดที่สองอีกครั้ง ข้างหูเหมือนได้ยินเสียงทุ้มๆ ที่เอ่ยขึ้นก่อนจากกันวันนั้น วันที่อยู่ในอ้อมกอดของกันและกันอย่างเงียบงัน
'คิดถึงนะ เรโน'
ชายผมแดงสตาทร์เครื่องกระพริบตาถี่ๆเพื่อกันไม่ให้หยดน้ำใสๆไหลริน ดึงแว่นตากันแดดลงมา ขับรถจากมาด้วยความรู้สึกที่มิอาจบ่งบอก กล่าวคำลาแผ่วเบาให้แก่ผู้ที่ลาลับไม่กลับมา หากแต่ว่าสถิตย์อยู่ในความทรงจำตลอดไป
End....
หัวข้อ: (Fic)...Memories (อ่าน 7631 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก