หัวข้อ: [เรื่องสั้น]อีหนูของป๋า บทที่10 THE END

[4559]

4ปีที่ได้อยู่กับตัวเองของทั้งสองคน  ไม่ว่าพันไมล์จะตัดสินใจยังไง  ผมก็เชียร์พันไมล์เสมอ  แม้ไม่ชอบเพชรก็ตาม

[maemix]

กลับมาแล้วน้องไมล์ จะได้เจอพี่เพชรไหม
รอการตัดสินใจของไมล์

[sukaz]

วนซ้าย ออกขวา เข้าสตูลแมร่งเลย

คลาดกันดีนัก ไปเจอกันที่งานแล้วกันน่ะ

 
:
o10:

[sanri]

  เฉี่ยวกันไปก็เฉี่ยวกันมาอยู่นี่แหละ

[NOoTuNE]

ยังหมั่นไส้อิพี่เพชรอยู่ทำเป็นพร่ำเพ้อว่าตัวเองเจ็บปวด โถ่ อิสลิด น้องเจ็บกว่าแกกี่พันเท่าหะ แต่สงสารน้องไมล์ หวังว่าพบกันคราวนี้ จะทำให้น้องมีความสุขที่แท้จริงซักที

[greensnake]

4 ปีที่จากกันไม่แม้แต่จะติดต่อก็นับว่าใจแข็งอยู่
สิ่งที่เพชรรู้สึกอยู่นี่เรียกว่ากำลังรับผลของการกระทำ
การกระทำก่อนหน้าที่ทำไปโดยไม่คิดถึงจิตใจของคนที่ตัวเองบอกว่ารัก
ที่เพชรบอกว่าเจ็บปวดเราว่ายังไม่ได้ครึ่งของไมล์เลยเหอะ
จากกันตั้งสี่ปีจะให้เจอกันง่ายๆได้ยังไงล่ะเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[Tassanee]

เง้อ

[iammz]

เจอกันจะรู้สึกแบบไหนกันนะ >.<

ขอบคุณค่ะ ^^

[sunshinesunrise]

กล้องแพลนไปแพลนมา...คราวนี้ก็อย่าปล่อยโอกาสอีก

[Lily teddy]

โห อ่านตอนนี้แล้วเศร้าจัง  4 ปีเลยเหรอเนี่ย ที่ต้องจากกับคนที่รัก และคิดถึงนานขนาดนี้ 
แต่ก็นะตอนมีโอกาสก็ไม่รู้จักใช้แอบสะใจนิด ๆ ให้เพชรได้รู้สึกบ้างก็ดี 
แต่พอได้อ่านตอนนี้ที่เป็นความรู้สึกของทั้งสองฝ่ายแล้วสงสารอะ อยากให้ได้เจอกันไว ๆ
แอบคิดว่าถ้าเดือนไม่แต่งจะได้เจอกันไหมเนี่ย 555   
รอติดตามจ้าคงไม่มาม่าน๊า  ตอนหน้าบุกไปลุ้นต่อที่สตูลกันเล้ย 

[koikoi]

 

[sodamint.11]

เศร้าอะ4ปีมันนานมากเลยนะ
ทั้งลุ้นทั้งเหนื่อยกับคู่นี้..มีความสุขเร็วนะ

[gupalz]

เจอกันซะที!!!

[mukmaoY]

คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก

[wi_OoO_wi]

สั้นอ้ะ 

กรรม เดินตามกันไปกันมา ยังไม่เจอกันเลย  4 ปี เอง

พันไมล์ก็ยังเรียนไม่จบไม่ใช่เหรอ

รอตอนต่อไป 

[shokung]

ชักสงสารคู่นี้แหะ สุดท้ายจะสมหวังไหมนะ

[`ลoงสิจ๊ะ™]

คู่นี้จะเป็นยังไงต่อไปเหรอ จะลงเอยกันยังไง

[quiicheh.]

นี่มันไม่ใช่หนังอินเดียนะ หากันไปมา ฮือ

[sam3sam]

เอาเถอะ ถึงจะไม่ชอบเพชรแต่ก็อยากให้พันไมล์มีความสุขว่ะ
ไปเจอกันที่งานแต่งเดือนแล้วก็เคลียร์ใจกันทั้งสองคนซะนะ

[NO.666]

แอบลุ้นตามนิดๆ
  <<< ไม่นิดแล้วมั้ง

[Biwty...]

โถ่ พ่อคุณ   พลัดพรากเสียนี่กระไร 

[shikyu3211]

สี่ปีแล้วนะ อดีตที่มันไม่น่าจดจำก็ลืมมันไปซะจำแต่สิ่งที่ดี มาเริ่มต้นกันใหม่ หัวใจของทั้งสองคนเองก็ยังเรียกร้องหากันตลอดไม่ใช่หรอ

[Chichi Yuki]

การกลับมาของพันไมล์ในครั้งนี้
หวังว่าจะกลับมาแบบ 'พันไมล์ของเพชร'
ไม่ใช่ 'อีหนูของป๋านะ'
อีกไม่นานทุกอย่างก็กำลังจะไปได้ดี คงไม่มีอุปสรรค์ใดๆ มาขวางคนทั้งสองอีกนะ

[ammamooty]

พึ่งเข้ามาอ่าน โหยทำไปได้นะป๋าตอนแรกๆนะ ตอนนี้เป็นไงสำรึกแล้วอะดิ


เจอกันแล้วเคลีบร์ให้ดีๆนะ สู้ๆเอาใจช่วย

[Gril]

บทที่ 10
PANMAI = MAROON
PACHARA = NAVY
   งานที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรางานแต่งงานที่เต็มไปด้วยความสดใสของเจ้าสาว ขอเน้นที่เจ้าสาวเลยครับเพราะยัยเดือนเพื่อนผมนี่ลุยงานเองหมดดอกไม้สีสันฉูดฉาดจัดทั่วงานที่ถูกจัดในไร่ยางพารา มาจัดถึงสตูลแทนที่จะไปจัดที่ทะเลแต่คุณเดือนเธอก็ให้เหตุผลว่า ไม่อยากซ้ำกับคนอื่นและไม่อยากให้ทรายกระเด็นเข้าหน้าเข้าตาซึ่งมันก็จริงของมันนะครับ แสงแดดอ่อนๆของเวลาพลบค่ำกำลังให้แสงที่สวยและเป็นเวลาที่เหมาะที่จะถ่ายรูป  ผมก้มมองดูหุ่นกระเบื้องรูปนกเงือกเห็นครั้งแรกผมหลุดขำก้ากเลยครับ งานแต่งบ้าไรเอานกเงือกแต่พอได้ฟังเหตุผลของมันผมก็หยุดขำเลยครับ

   "นกเงือกนะแกในหนึ่งชีวิตมันจะมีคู่แค่ตัวเดียวและพอคู่มันตายมันก็จะครองชีวิตโสดจนกว่ามันจะตาย ฉันก็อยากให้ชีวิตคู่ของฉันเป็นเหมือนนกเงือก ความรักของพวกมันน่าเคารพมากเลยนะแก"

   ผมมองกล่องที่บรรจุหุ่นกระเบื้องมา

   'แขไข&แทนไท'


"ทำไมมาช้าจังวะ"พอมาถึงไอเจ้าบ่าวก็ใส่ผมใหญ่ ผมเบ้ปากและจัดไทด์ตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง

   "กูหลง"

   "ตอแหล อยู่สตูลมาเป็นปีแค่นี้หลง"

   "เอ้าแล้วสตูลมันเล็กเหรอไง ไหนๆกูก็มาแล้วไหนเจ้าสาวมึงอะ"ผมกวาดสายตาไปทั่วงานก็เจอกับหญิงสาวในชุดฟูฟ่องสีขาว ผมสีน้ำตาลอ่อน และเมื่อเธอหันมาผมก็รู้สึกว่าไอสิทธิ์เพื่อนผมโคตรโชคดีที่ได้เมียสวยขนาดนี้ เจ้าสาวกำลังเดินมาทางพวกผม

   "นี่ดาว เจ้าสาวของกูเองดาวนี่ไอเพชรเพื่อนพี่เองอยู่ไร่ข้างๆกัน"

   "ทำไมกูไม่เคยเห็นหน้าเลยวะ"ผมเลิกคิ้ว จะว่าไปก็ไม่เคยเห็นจริงๆนั่นแหละ

   "ดาวไปเรียนแฟชั่นที่ฝรั่งเศสก่อนที่กูจะเป็นเพื่อนกับมึงอีก"ผมยิ้มและพยักหน้า เรายืนคุยกันอยู่พักใหญ่เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ขอตัวออกไปต้อนรับแขก จู่ๆผมก็คิดถึงคนที่ไปเรียนต่างประเทศเหมือนกันคนที่ผมยังคงคิดถึงอยู่ตลอดเวลาแต่ผมก็ไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีก






   "ตื่นเต้นป่ะมึง"ผมถามเพื่อนสนิทที่แต่งหน้าแต่งตัวสวยที่สุดในงาน

   "ตื่นเต้นดิ ตื่นเต้นกว่าตอนเรียนจบอีก"เพื่อนผมยิ้มตาหยี แอบเห็นน้ำตามันคลอๆ ผมเลยเข้าไปกอดมันแน่นหลังจากไม่ได้กอดมันแน่นขนาดนี้มานานแล้ว

   "ดีใจด้วยนะมึง ได้แต่งงานซะที"

   "อีนี่พูดเหมือนเพื่อนมึงเป็นสาวแก่ มึงก็เหมือนกันนั่นแหละตามหาหัวใจตัวเองให้เจอซะทีความรักกับคนรักมันไม่เหมือนกันนะมึงและความรักก็ไม่ใช่การโยนหินถามทางด้วย เออใช่ๆกูลืมไปเลยตามกูมานี่ๆ"ยัยเดือนลากผมมาที่รถบ้านที่แฟนมันเช่าไว้สำหรับให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวนั่งพัก แล้วมันก็หยิบกล่องกำมะหยีที่ครั้งหนึ่งผมเคยปามันทิ้งไป

   "กูว่าจะให้มึงแต่มึงก็ไปอเมริกาซะก่อน ทันทีที่เปิดดูกูก็รู้เลยว่าป๋าต้องให้มึงเพราะมันวางอยู่บนโต๊ะแต่งตัวมึง"

   "มึงไปเอามาได้ไงกูนึกว่า.."

   "มึงคงคิดว่ามึงโยนมันทิ้งแล้วมันจะไม่กลับมากวนใจมึงงั้นเหรอ ไมล์ของมันก็เหมือนความรู้สึกนั่นแหละต่อให้มึงจะโยนมันทิ้งสักกี่ครั้งมึงก็ไม่มีทางลืมหรอกว่ามึงเคยมีมัน วันนั้นกูก็กะจะไปหามึงที่ห้องแต่งตัวนักแสดงแต่มึงกลับไปแล้วมีแต่กล่องนี้กับช่อดอกไม้ เดี๋ยวกูไปรับแขกก่อนถ้าเบื่อก็ไปเดินเล่นชายหาดก็ได้นะเดี๋ยวกูให้คนงานพาไป"ผมบีบมือเดือนเบาๆและปล่อยออก เดือนเดินออกจากรถบ้านไปเหลือทิ้งไว้แต่ผมที่นั่งทบทวนความคิดตัวเองแต่คงเพราะเสียงดังเกินไปผมเลยคิดไม่ออก ผมขอให้คนงานขับรถมาส่งที่ชายหาด หาดที่เงียบสงบมีเพียงเสียงคลื่นแต่โรงแรมแถวนี้คงมีงานถึงได้ยินเสียงเพลงคลอเบาๆ ผมมองของในมือกล่องกำมะหยีสีเข้มที่แม้ผมจะโยนมันทิ้งไปหลายครั้งหลายหนแต่มันก็วนเวียนกลับมาหาผมอีกครั้ง อันที่จริงเรื่องมันก็ง่ายนิดเดียวแค่ผมกลับไปหาป๋าเริ่มต้นกันใหม่ผมก็คงไม่ทรมาณขนาดนี้แต่ในขณะเดียวกันบางอย่างก็บอกให้ผมพอ..พอที่จะคิดถึงเขา หยุดความคิดที่จะกลับไป   





             ผมหลบออกจากงานแต่งงานของเพื่อนสนิทเพราะเพื่อนเจ้าสาวเริ่มจะมาวอแวกับผมจนน่ารำคราญ ชายหาดตอนกลางคืนมีแต่เสียงคลื่นซัดฝั่งผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหน้าจอโทรศัพท์ของผมยังคงเป็นรูปคนๆเดิม ผมเลื่อนดูเบอร์โทรหลายต่อหลายครั้ง มองจนจำมันขึ้นใจเพียงแต่ผมไม่กล้ากดโทรไปสักที ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าสูทพยายามปล่อยใจไม่ให้คิดอะไรเยอะแยะปล่อยให้ลมทะเลช่วยพาความเครียดของผมไป ในช่วงที่ผมกำลังมองความมืดของทะเลผมก็เห็นคนๆนึงที่เดินอยู่ห่างจากผมไม่กี่ร้อยเมตร มือผมรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา

   -ตืด..ตืด...ตืด...-ใครเขาจะบ้ามารับโทรศัพท์มึงไอ้เพชร  มึงทำเลวกับเขาขนาดนี้

   -ตืด...ตืด..สวัสดีครับ-ในขีดสัญญาณสุดท้ายปลายสายก็รับ คนที่อยู่เบื้องหน้าผมกำลังรับโทรศัพท์น่าแปลกที่เขากลับมาใช้เบอร์เดิม หรืออีกมุมนึงก็คงไม่แปลกเพราะผมไม่เคยโทรไปสักครั้งไม่ใช่ว่าไม่อยากโทรแต่ผมไม่กล้าโทร

   -ฮัลโหล..ใครครับ-

   "ไมล์"เสียงผมแทบหายไปจากลำคอ ขาที่เหมือนไร้เรี่ยวแรงก้าวออกไปเร็วๆจนเริ่มเปลี่ยนเป็นวิ่ง

   "ไมล์อย่าเพิ่งวางนะ..อย่าเพิ่งไปนะรอเพชรก่อน!"เสียงหอบที่ดังมาจากปลายสายอดทำให้ผมขมวดคิ้วไม่ได้ ประโยคที่พูดมานั้นคืออะไร ให้รอเขาจากที่ไหน เขาจะมาจากไหนกระโดดลงมาจากฟ้าเหรอไง

   "ไมล์อย่าเพิ่งไป เพชรอยู่นี้แล้วอยู่ข้างหลังไมล์แล้วอยู่ตรงนี้แล้ว!"ผมหันขวับไปมองด้านหลังและปล่อยโทรศัพท์ลงข้างตัว กระบอกตาผมร้อนผ่าว เหมือนอุณหภูมิในร่างกายผมจะร้อนระอุขึ้นคนที่ผมไม่ได้เจอไม่ได้ติดต่อคนที่ผมคิดว่าเขาหายไปจากชีวิตผมกลับมายืนอยู่ตรงนี้ยืนอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือ พี่เพชรยื่นมือมาจับแก้มผมเบาๆเบาจนผมแทบจะไม่รู้สึกถึงความอุ่นร้อนของอุ้งมือเขา นิ้วโป้งที่ปาดเบาๆที่แก้มทำให้ผมรู้ตัวว่าน้ำตาผมไหลออกมาแล้ว

   แก้มอุ่นๆที่ผมสัมผัสอยู่นี่คือของจริงใช่ไหม คนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกแล้วในชาตินี้ยืนอยู่ข้างหน้าผมจริงๆใช่ไหม เขาอยู่ตรงนี้อยู่ใกล้กับผมแค่เอื้อมมือ แก้มที่ผมสัมผัสอยู่นี้คนที่อยู่ในนัยน์ตาทั้งสองข้างของผมคือพันไมล์จริงๆ ผมค่อยๆปาดเอาน้ำตาที่ไหลออกมาออกจากแก้มเขา ผมไม่อยากให้อะไรๆมาบังภาพๆนี้ ภาพที่ผมเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดเวลาสี่ปี ผมดึงคนตรงหน้าเขามากอดแน่นมันทำให้ผมคิดถึงช่วงเวลาที่เราต้องจากกัน ในทะเลที่เงียบสงบเราไม่อาจคาดเดาได้ว่ามันเกิดพายุเมื่อไร

   "ไมล์.."ผมปล่อยพันไมล์ออกจากอ้อมกอด คนข้างหน้าผมยังคงไม่เปลี่ยนแปลงยังมีใบหน้าหวานสนิทกับรูปร่างผอมเพรียวเหมือนเดิมต่างกันก็แต่แววตาที่มักจะมีแต่ความสงบราวกับตัวเองควบคุมได้ทุกสถานการณ์ตอนนี้มีแต่ความสับสนเหมือนคนที่หลงทางในเขาวงกต แม้ผมจะเรียกชื่อเขาไปอีกหลายครั้งสิ่งที่ได้รับกลับมาก็ยังเป็นความเงียบริมฝีปากอิ่มก็ยังเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ดวงตากลมหวานก็ยังคลอไปด้วยน้ำตา




   "ไมล์"เป็นอีกครั้งที่ผมได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง ริมฝีปากผมเม้มแน่นจนรู้สึกเจ็บ ทั้งที่คิดว่าถ้าได้เจอคงมีอะไรจะพูดกับเขามากมายแต่ตอนนี้ในหัวผมกลับว่างเปล่าเหมือนไม่ได้คิดอะไรเอาไว้ก่อนหน้านี้ กล่องกำมะหยีสีเข้มในมือเปียกชื้นเพราะเหงื่อจากมือผม พี่เพชรยังคงส่งสายตาเป็นห่วงมาให้ผม ใบหน้าเขายังคงหล่อคมคายเหมือนเดิมมันไม่ใช่การเห็นเขาทำให้ผมพูดไม่ออกแต่เป็นดวงตาที่มองมาทางผมเป็นแววตาที่ไม่สามารถอธิบายได้แววตาที่ผมอยากจะหลบสายตาแต่ก็ไม่สามารถทำได้

   "สบายดีไหม"คำถามพื้นๆแบบที่ไม่ควรพูดออกมาในเวลานี้ถูกถามจากคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม

   "..ก็ดี"ผมตอบเสียงเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ

   "เหนื่อยไหม"ผมไม่รู้ว่าพี่เพชรพูดถึงอะไร รู้แต่เพียงว่าผมมองภาพด้านหน้าไม่ชัดเอาซะเลยม่านน้ำตาก่อตัวอย่างรวดเร็วทั้งๆที่มันไม่ใช่คำถามที่จะเรียกน้ำตาขนาดนี้

   "อือ.."




   ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณ ผมได้ยินแต่เสียงคลื่นที่กระแทกกับโขดหินผมยังยืนอยู่ที่เดิมมือทั้งสองข้างกอบกุมมือของพันไมล์เอาไว้หลวมๆ ผมจับจ้องที่ใบหน้าของพันไมล์อยากจะจดจำเวลานี้เอาไว้ให้นานๆให้นานกว่านี้ จำเอาไว้ไม่ให้ภาพมันเลือนลางให้มันแจ่มชัดในสมองของผม ให้หลับตาก็รู้ว่าหน้าเขาเป็นยังไงให้ลืมตาก็รู้ว่าหน้าเขามีอะไรแปลกไป พันไมล์หลบสายตาผมและของบางอย่างก็ถูกส่งผ่านมาจากมือสั่นๆของพันไมล์ ขาของเขาก้าวถอยออกจากผมไปหนึ่งก้าวแต่ในความรู้สึกผมเหมือนกับเขาได้เลือกอีกทางที่แยกออกไปแล้ว ผมมองของในมือกล่องกำมะหยีสีแดงเข้มที่ผมรู้จักมันดีกว่าใครและก็รู้ได้โดยไม่ต้องเปิดดูว่าข้างในมันคืออะไร ผมดึงสายตากลับมามองพันไมล์อีกครั้งเขากุมมือเอาไว้ที่หน้าท้องใบหน้าซีดเผือด ดวงตาที่แสนจะสับสน ริมฝีปากแดงช้ำจากการเม้มปากสั่นระริก และชั่ววินาทีต่อมาที่ผมผ่อนลมหายใจออกจากปากเขาก็เงยหน้ามามองตาผมด้วยสายตาที่มันยากที่จะอธิบาย



   "ผมเอามาคืน.."ผมอยากจะตบปากตัวเองเหลือเกินที่พูดมันออกมา พี่เพชรมองกล่องในมือเขาถือกล่องแหวนเอาไว้หลวมๆราวกับคนหมดแรง ดวงตาแดงก่ำที่เหมือนคนพยายามจะกลั้นน้ำตามองมาที่ผมเหมือนต้องการคำตอบที่ดีกว่าสิ่งที่ผมตอบไป ผมส่ายหน้ามันไม่มีอะไรจะพูดไปมากกว่านี้ความเงียบที่แสนจะน่าอึดอัด การที่ได้เจอกันได้ใกล้ชิดกันมันอึดอัดและทรมาณมากกว่าที่เราอยู่ห่างกัน

   "อย่างน้อยก็ขอให้รับมันไปเถอะ เพชรขอร้อง"เสียงสั่นเครือที่พยายามเค้นออกมาจากลำคอมันเบาเสียจนเสียงลมจะกลบไปหมดถ้าผมไม่ได้ยืนอยู่ใกล้เขาขนาดนี้ก็คงไม่ได้ยิน ผมวางมือบนอกข้างซ้ายของเขามันเต้นช้าๆเหมือนเวลาปกติผมยังได้ยินเสียงสูดจมูก พี่เพชรช้อนคางผมขึ้นและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาก่อนจะประทับจูบลงมาบนริมฝีปากผมช้าๆ




   "ผมต้องไปแล้ว.."พันไมล์พูดขึ้นหลังจากที่ผมถอนริมฝีปากออก มีแค่ช่วงหนึ่งที่ผมคิดว่าคำพูดผมจะสามารถรั้งเขาไว้ได้แต่ตอนนี้ความมั่นใจของผมลดฮวบเมื่อขาของพันไมล์ก้าวห่างออกจากผมไปทุกที ถ้าหากรู้อย่างนี้ผมจะกอดให้นานกว่านี้ จะจับมือเขาเอาไว้ให้นานกว่านี้ จะไม่ทำให้เขาเจ็บใจแบบนี้ ณ วันนี้มันทำให้ผมรู้ว่าต่อให้ผมจะเอาทองคำมาตั้งสูงท่วมหัวเขาก็ไม่กลับมา ในช่วงเวลาที่เขาจากไปผมได้แต่นั่งอยู่บนชายหาดจนได้ยินเสียงนกกระจิบและแสงแดดสีส้มสดของพระอาทิตย์ น้ำตาที่ไหลมาที่ข้างแก้มมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกตัวเลยว่านี้มันเช้าแล้วและผมควรจะกลับไปที่บ้านพักหรือทำให้ผมรู้ว่าผมได้พลาดงานสำคัญของเพื่อนสนิท ในช่วงเวลาแบบนี้สิ่งที่ผมคิดได้คือการปากล่องแหวนเจ้าปัญหาทิ้งลงทะเล
   "พันไมล์!"




   ความรักของเราก็เหมือนหมอก มีไว้แค่เพียงมองไม่ได้มีไว้ให้ครอบครองเพราะทุกครั้งที่เราคิดจะครอบครองมันสิ่งที่เราคิดว่ามันเป็นของเราอย่างความรักก็มักจะสลายหายไปทุกครั้งเหลือแต่เพียงตัวเราเองที่กอดแต่เพียงความว่างเปล่าและเมื่อเราลืมตาขึ้นเราก็จะค้นพบความเสียใจที่มันไม่เหลืออะไรในอ้อมกอดของเรา มันทำให้ผมคิดได้ว่าหากจะต้องกอดความรักไว้เพื่อให้วันหนึ่งมันสลายไปสู้ยืนมองอยู่ห่างๆดีกว่า เหมือนผมที่ยืนมองเขาอยู่ตรงนี้ผู้ชายที่นั่งอยู่บนหาดทรายมาทั้งคืน...

THE END

[GETIIZ]

แอบคิดว่าไมล์จะให้อภัยเพชร
รู้ว่าเพชรทำผิดต่อไมล์มาก
แต่จากนี้ไปมันคงไม่มีโอกาสแล้ว  ในเมื่อไมล์เลือกที่จะเดินจากไปอีกครั้ง ....

[sodamint.11]

เสียน้ำตากับตอนจบเยอะมากๆ แต่อยากบอกว่า
มันเป็นเหตุผลของคนไง่ที่ไม่กล้าจะมีความรักนะ
ไมล์..จุดจบมันไม่ได้แย่นะแค่กล้าที่จะเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง

[❁INDY_FAMILY❁]

ไมล์ใจแข็งมาก 

[fuku]

จนจบก็ยังเหมือนเดิมเป๊ะเลย
เพชรยังคงไม่ทำอะไรเหมือนเคย รอแบบง่อยๆมาก
เข้าใจเลยว่าทำไมไมล์ไม่กล้าจะอยู่ด้วย

ไม่เห็นว่าเพชรจะเปลี่ยน หรือทำตัวให้น่าเชื่อ
ใครจะเอาแกร๊ -*-

[mukmaoY]

เราเข้าใจไมล์นะ
เรื่องจริงคงยากที่จะกล้ากลับไปหาความรักที่เคยเจ็บอีก
แต่ถ้าในนิยายก็อยากให้กล้าบ้าง
บางทีที่เพชรยืนมองนี่อาจจะใจอ่อนนิดๆก็ได้
-มโน-