มาแว้วววววววว.......
มาต่อให้แล้วนะค๊าบบบบบบ....
คืออยากสารภาพว่า.....เขียนได้ไม่ถึงเท่าที่เกริ่นไว้ครับ
แต่ว่าสัญญาเลยครับว่า.....วันจันทร์ได้อ่านแน่นอน....
ส่วนตอนนี้.......อ่านกันเลยครับ
=========================================
พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์….เป็นวันที่ผมเตรียมตัวจะไปที่หออีกครั้งหนึ่ง
เพราะว่าวันจันทร์จะเปิดเทอมแล้ว......เปิดเทอมหนึ่ง........และผมก็จะ
ได้เจอกับทีอีกครั้ง.......หลังจากที่สองเดือนกว่าที่ผ่านมา......ผมไม่ได้
มีโอกาสเจอหน้าทีเลย...........ได้แต่คุยโทรศัพท์กัน.............แค่นั้น...
(คงจำได้ใช่ไหมครับว่าทีเป็นเด็กต่างจังหวัด......ส่วนผมอยู่กรุงเทพ ดัง
นั้นมันเป็นการยากที่เราจะมาเจอกัน)
“พรุ่งนี้ทีไปถึงกี่โมงอ่า” ผมโทรหาทีเพื่อนัดเวลา
“ก็คงถึงสัก 4 โมงกว่าๆ มั๊ง แล้วโบ๊ทหละ”
“คงกะให้ถึงเวลาเดียวกับทีแหละ ไปก่อนก็เหงาดิ”
“เอาหน่า....เดี๋ยวเราไปถึงแล้วเดี๋ยวก็ไม่เหงาหรอก”
“จริงหรอ....จะมาหาเราใช่ม๊า” ผมถาม
“ฮืม.....ไม่ได้เจอกันตั้งนานหนิ” ทีบอก
“คิดถึงเราก็บอกมาเถอะ”
“อ้าว หรือโบ๊ทไม่คิดถึงเราหละ”
“เราหนะ...คิดถึงทีจะตาย....อยากเจอหน้าตลอดเลยหละ”
“เราก็คิดถึงโบ๊ทนะ”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะ แค่นี้ก่อนดีกว่า....แบบเปลืองตังค์อ่า”
“ไอ้งก....พรุ่งนี้เจอกันนะ”
“บายครับ” ผมพูดแล้ววางสายไป.....
มีใครรู้สึกอย่างที่ผมรู้สึกบ้างไม๊น๊อ.....ว่าทีเค้าดีกับผมมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมากเลย
ผมรับรู้ได้เลยครับว่าทีเค้าก็คิดถึงผมเหมือนกัน.....แต่ว่าดูๆ แล้วทียังปากแข็งอยู่
เหมือนกันนะ....อีกอย่างผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทีถึงได้ดีกับผมมากกว่าแต่ก่อน
อีกครับ.....ไม่อยากถามเดี๋ยวมันจะคิดว่าผมเหลิงขึ้น......ตอนนี้ถึงแม้ว่าทีจะดีกับผม
มากขึ้น....แต่ดูๆ ไปมันก็ยังคงมีฟอร์มอยู่เหมือนกัน........
ระหว่างทางที่ผมนั่งรถไปมหา’ลัย....ผมนั่งคิดถึงเหตุการณ์วันเก่าๆ ตั้งแต่วันแรกที่ผม
กับทีได้ xxx กัน (คงจำได้ใช่ไหมครับว่า ไม่ได้เอากันนะครับ) จนถึงวันนี้......
มันได้ผ่านเหตุการณ์ต่างๆ มากมาก.......ผมถูกทีทอดทิ้ง ดูถูก เหยียดหยาม ขับไล่ไสส่ง
สารพัด.....แต่ว่าผมก็สู้.....อดทด....ตื้อ.....ขอร้อง......กับทีมาตลอด.......จนตอนนี้ทีเริ่ม
อ่อนลงกับผมแล้ว.....เริ่มดีกับผมแล้ว........ผมคงต้องพยายามต่อไปครับ.....พยามยามให้
ทีเขายอมรับในตัวผมให้มากขึ้นกว่านี้.....และเทอมนี้นี่แหละที่ผมจะพยายามทำให้ดี
มากขึ้นกว่าเดิม......เพื่อให้ทียอมรับตัวผมในฐานะ “แฟน” ให้ได้
กริ๊งงงงง......ทีโทรศัพท์หาผม
“ถึงไหนแล้วเนี่ย....” ทีโวยวายทันทีที่ผมรับสาย
“ใกล้แล้ว...อีกนิดนึง” ผมตอบ
“นี่มันจะห้าโมงแล้วนะ ไหนว่าจะมาถึงพร้อมๆ กับเราไง” ทีบอก
“คิดถึงอยากเจอหน้าเราหละซี้” ผมหยอก
“อย่าหลงตัวเองได้ปะ พูดอย่างงี้เราไม่เจอกับแกแล้วนะ” ทีบอก
“ล้อเล่น.....ล้อเล่นไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้....แกไม่มีสิทธิ์ล้อเล่นกับเรา” ทีตอบ
“ก็ได้.....” ผมตอบเสียงอ่อน
“ถึงแล้ว....ถ้าอยากเจอกับเราก็โทรมาละกัน..แค่นี้นะ บาย” ทีพูดพร้อมกับวางสาย
เหมือนๆ กับว่าทีเค้าปากแข็งยังไงก็ไม่รู้.......ทีเค้าคงคิดถึงผมเหมือนกับที่ผม
คิดถึงกับที.....แต่ว่าไม่ยอมแสดงออก.......ไม่ยอมรับ.......และนี่ก็คือสาเหตุที่ผม
ตั้งใจจะทำให้ทียอมรับในตัวผมให้ได้
“เรามาถึงแล้วนะ” ผมโทรหาที
“แล้วไง” ทีถาม.....สงสัยอารมณ์ไม่ดีแน่ๆ
“ก็คิดถึง.....อยากเจอได้ไหมหละ” ผมถาม
“ไปกินข้าวกันไม๊หละ จะได้นั่งคุยกันด้วย”
“ได้...แล้วจะกินที่ไหนหละ” ผมถามอีก
“เดินไปเรื่อยๆ เจอที่ไหนกินที่นั่น”
“ครับๆ ได้ครับ”
“6 โมงครึ่งเจอกันนะ บาย” ทีวางสายไป
ระหว่างรอเวลา....ผมก็จัดการเก็บข้าวของของผมให้มันเข้าทีเข้าทาง
ผมเบื่อการจัดของตอนเปิดเทอมใหม่จริงๆ เพราะว่ามันต้องจัดห้องใหญ่โต
ไหนจะต้องกวาดถู.....จัดเสื้อผ้า.....จัดห้อง....วันนี้คงไม่เสร็จหรอก......
คงต้องจัดพรุ่งนี้อีกหนึ่งวัน.......วันอาทิตย์ว่างๆ
จนถึงเวลานัดผมก็เดินลงไปข้างล่างหอ.....เพื่อรอที.....ซึ่งครั้งนี้ผมประหลาดใจมาก
ที่เห็นทีมารอผมอยู่ที่ล่างหอ......
“มาช้าไป 7 นาที” ทีต่อว่าทันทีที่ผมเดินมาถึง
“อ้าว”
“ไม่ต้องมาอ้าว.....มีไรแก้ตัวก็พูดมา”
“ก็ปกติ....ทีไม่เคยมาตรงเวลานี่นา........” ผมยังพูดไม่จบ.....แต่ว่าพอมองเห็นหน้าที
แล้วต้องหยุดพูดทันที.....เพราะดูเหมือนว่าทีจะโกรธนิดๆ
“ก็เราหมายถึงว่าทีจะมาถึงเวลาประมาณนี้ไง....แต่ว่าวันนี้เราผิดเองแหละ
ที่ลงมาช้าไปหน่อยอ่า ขอโทษนะ” ผมรีบพูดต่อ
“........” ทีไม่ตอบ
“ไปกันยัง.....เราหิวจะแย่อยู่แล้วนะ” ผมเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับทำตาอ้อนกับที
“ให้มันหิวตายไปเลย” ทีทำเสียงดุ
“ใจร้ายอ่า....ไปนะๆ เราหิว” ผมทำตาน่ารักอีกครั้ง
“เออ” ทีตอบ
ผมหละช๊อบบบบบ...ชอบ...ท่าทางของทีแบบนี้จริงๆ งอนๆ โกรธๆ
น่ารักไปอีกแบบ 555+
เราสองคนเดินเล่นไปเรื่อยๆ ผ่านคณะของที.....ผ่านคณะของผม.....ผ่านวงเวียน
ผ่านสารพัด.....เราก็พูดคุยกันอย่างมีความสุข.........(ถึงแม้ว่าทีจะมีฟอร์มอยู่บ้าง)
“เนี่ยเรานะ ทำงานสองเดือนไม่ได้หยุดเลย เหนื๊อย...เหนื่อย” ผมพูด
“เจงหรอ....แต่ว่ามานี่คงไม่เหนื่อยแล้วหละ...มาเรียนอย่างเดียวหนิ”
“ฮืม...แต่ก็สงสารพ่อกับแม่เหมือนกันไม่มีคนช่วย.....ฯลฯ”
“ไหนทำงานหนักมือด้านยัง” ทีพูดพร้อมกับจับมือผมขึ้นมาดู
มือถูกมือทั้งสองข้างของทีจับไว้.......ทีมองมาที่ผมด้วยสายตาที่อ่อนโยน...
พร้อมกับค่อยๆ ยกมือของผมขึ้น........ส่วนปากก็ค่อยๆ ก้มลงประหนึ่งว่า
จะจูบมือของผม
“ไม่จูบให้เสียปากหรอก” ทีพูดพร้อมกับทำลายบรรยากาศ
ปกติแล้วนิสัยของทีเป็นอย่างนี้แหละ...ขี้เล่น....ชอบกวน
ชอบทำลายบรรยากาศ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย” ผมตอบ
แล้วเราก็เดินเล่นกันจนไปถึงร้านข้าว......นั่งกินข้าวกัน......จนเดินกลับไปที่หอ
“พรุ่งนี้เราไม่ว่างนะ....คงต้องอยู่ที่ห้องจัดของกับเพื่อนๆ อ่ะ”
“ฮืมได้ ไม่ว่าไร.....เราก็ต้องจัดของเราเหมือนกัน”
“ว่าแต่โบ๊ทอยู่ห้องไหนนะ”
“อ่อ เราอยู่ 310 อ่า.....เทอมนี้โชคดีมากเลยรู้เป่า.....”
“โชคดีอะไร”
“ก็ห้องเราอ่ะ.....มีคนสละสิทธิ์ไปสองคน...เหลืออยู่แค่สองคนเอง”
“อ่อ”
“แล้วอีกคนเนี่ย......วันนี้คุยกันแล้ว.....เค้าบอกว่าเค้าไม่ค่อยชอบอยู่หอ
ชอบกลับบ้านมากกว่า.......ที่จองหอไว้ก็เพราะว่าเอาไว้เผื่อสอบเท่านั้นเอง”
“แล้วไงอ่า” ทีถาม
“ก็เราก็จะได้นอนคนเดียวไง......แล้วทีก็จะได้มาหาเราได้ตลอดเวลาเลย”
“ดีจังเนอะ”
“ถึงหอแล้ว......แยกกันตรงนี้เลยละกันนะ เดี๋ยวเราไปซื้อของหน้าหอก่อน” ผมพูดกับที
“บายครับ”
คืนแรกของการเข้าหอของผมก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ......ผ่านไปอย่างมีความสุข.....
คอยดูนะ.....ผมจะพิสูจน์ให้ได้......และทำให้ทียอมรับให้ได้เหมือนกัน.......
ว่า.... “ทีรักผม”
=========================================
ไปก่อนนะครับ.....
รออ่านวันจันทร์นะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
