มาแว้วครับ
============================================
ผมงงไปเลย ไม่รู้ว่าทีพูดเรื่องอะไร เพราะว่าผมไม่เคยที่จะไปพูดเรื่องของ
ผมกับทีที่ไหน ผมก็มีแต่ปิดปากเงียบ ไม่อยากเปิดตัวให้ใครรู้อยู่แล้ว.....
แต่อาจจะมีใครบางคนเริ่มรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับที เลยเอาเรื่องนี้
ไปเล่าต่อจนรู้เข้าไปถึงหูของทีแน่ๆ......
แล้วคราวนี้ผมจะทำยังไงดี........แต่ที่แน่ๆ ผมคงจะต้องบอกให้ทีรู้ว่าผมไม่เคยพูด
สิ่งที่ยากคือผมจะพูดอย่างไรให้ทีเชื่อ ผมจะบอกยังไงให้ทีเข้าใจ เพราะว่าทีเป็น
คนที่ไม่ฟังใคร ถ้าคิดว่าสิ่งที่ตัวเองเข้าใจเป็นสิ่งที่ถูกแล้วหล่ะก็.......ไม่มีใครมา
เปลี่ยนเค้าได้แน่ๆ..... นอกจากว่าทีจะยอมเปลี่ยนความคิดอันนั้นเอง...........
แต่ยังไงก็ตาม......ตอนนี้ผมก็รู้ว่าที่ผ่านมาทีเค้าโกรธอะไรผม.....โกรธในสิ่งที่
ผมไม่ได้ทำ......
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมกดโทรศัพท์ไปหาที....
“ที...เราไม่เคยพูดเรื่องของเราเลยนะ……” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ
“ไม่ต้องมาแก้ตัว....เบื่อไม่อยากฟัง มันยิ่งจะทำให้เราเกลียดนายมากไปกว่านี้” ทีตอบ
“........”
“แล้วถ้าจะโทรมาพูดเรื่องนี้ก็ไม่ต้องโทรมาอีก เข้าใจ๊” ทีพูดเสริมอีก
“.........” พูดต่อไม่ถูกเลยทีเดียว
“แค่นี้นะ จะรีบกลับบ้านแล้ว” ทีพูดพร้อมกับวางสายไป
สายแม่โทรเข้าต่อจากทีพอดี...
“โบ๊ท สอบเสร็จแล้วไม่ใช่หรอลูก จะกลับบ้านวันไหน”
“อ่อๆ แม่ โบ๊ทจะกลับวันนี้แหล่ะครับ กำลังเก็บของอยู่”
“ดีแล้วหล่ะ ปิดเทอมจะได้กลับมาพักผ่อน”
“ครับแม่”
“จ๊ะ”
.
.
.
.
.
พอปิดเทอมแล้วกลับไปอยู่บ้าน ได้อยู่กับครอบครัวช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลา
ที่ทำให้ผมลืมทีได้บ้าง บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าไม่ต้องเจอกับที....และถึงแม้
ว่าอยากเจอก็คงไม่ได้อยู่ดี เพราะว่าทีกับผมอยู่กันคนละจังหวัด......คงจะไปมา
หาสู่กันลำบาก......แต่อย่างไรก็ตามสิ่งที่ผมไม่ลืมที่จะทำก็คือการโทรหาที
บ้าง......กันทีลืมผม...........แต่ผลลัพธ์ก็ไม่เคยต่างไปจากเดิม.....
.
.
.
.
.
“ที....คิดถึงนะ”
“ดีมาก” มันตอบออกแนวกวนๆ
“คิดถึงจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่นนะ”
“ก็ว่าดีมากจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่น” สงสัยทีจะอารมณ์ดีอยู่แน่ๆ เลย ถึงได้ตอบกวนๆ ได้แบบนี้
“ทีคิดถึงเราบ้างไม๊”
“จะถามทำไม” จู่ๆ ก็เริ่มแสดงอาการหงุดหงิด
“ก็แค่อยากรู้” ผมทำเสียงอ่อยๆ
“แค่อยากรู้.......งั้นก็ไม่ได้ต้องรู้....เพราะว่าไม่ได้ตั้งใจจะรู้”
“อ้าว”
“มีไรอีกไม๊”
“มี”
“มีไรก็รีบๆ ว่ามา” ทีพูด
“คือที่ทีว่าเราว่า เราเอาเรื่องของเราสองคนไปพูดเนี่ย”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว....ขี้เกียจฟัง”
“แต่...ทีจะฟังเราหน่อยได้ไม๊” ผมเริ่มขอร้องเสียงอ่อย
“ไม่ได้!!!” ทีตอบเสียงแข็งขึ้นทันที
“..........” ผมกลัวจนพูดต่อไม่ถูกเลยทีเดียว
“แค่นี้นะ แล้วถ้าทีหลังไม่คิดถึงไม่ต้องโทรมาหานะ” ทีตะคอกกลับมาแล้วก็วางสายไป
“............” ออกแนวงงๆ ครับ
และทุกๆ ครั้งที่ผมโทรหาที มันก็จะจบลงแบบนี้เสมอ .............
แต่ไม่รู้ทำไมนะ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงต้องทนกับที ผู้ชายที่ไม่ใช่ว่าจะมีอะไรดีเลย
ทำไมต้องทนตื้อ ทนง้อ ทนตามงอนง้อสารพัด.......ทั้งๆ ที่ผมเองก็ออกจะน่ารัก....
อย่างนี้นี่เองสินะที่เค้าเรียกว่าความรักมันทำให้คนตาบอด.......
และแล้วเวลาแห่งการรอคอยก็มาถึงอีกครั้ง........เวลาแห่งการเปิดเทอม......
ซึ่งจะเป็นเวลาที่ผมจะได้เจอกับที.........และมันก็จะเป็นเทอมสุดท้ายสำหรับชีวิต
การศึกษาระดับปริญญาตรีของผมและที............
แล้วมันจะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายระหว่างผมกับทีหรือเปล่า...........
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
