มาล่ะจิบิ
ดราม่าอะไร ไม่มี๊ ไม่มี น่ารักมุ้งจะตาย
----
ตอน24
หลังจากที่ไอ้เฮียลับสายตาไปแล้ว ผมก็เดินเนิบๆไร้วิญญาณกลับไปที่เตียง มันกลับมาเมื่อไหร่มีชำระแค้นแน่ ผมยกมือก่ายหน้าผาก แค่ก็รู้สึกถึงอะไรนิ่มๆที่แปะข้อมือ ยกข้อมือตัวเองขึ้นดู ไอ้เฮียมันทำแผลให้ผมหรอวะ ไม่ใช่แค่ที่มือ ทำที่ขาให้ด้วยนี่หว่า ผมยกยิ้มกับตัวเอง ลูบผ้ากอตที่แปะแผลเบาๆ เอาเป็นว่า ผมอภัยเรื่องที่มันหลอกผมล่ะกัน
ผมนอนยาวยันบ่ายสามโมง ตื่นมาก็ตอนเฮียปั้นมันอาบน้ำนั่นแหละ พอมันอาบเสร็จ ผมก็อาบต่อ นั่งดูทีวีสักพัก จนประมาณหกโมงเย็น เราสองคนก็ได้เลิกเสด็จไปข้างนอก เป้าหมายวันนี้คือเยาวราชยามเย็น อย่าได้ถามว่าเรื่องนี้มันจะอะไรกับเยาวราชนักหนาวะ ไปที่อื่นบ้างได้ไหม
คำตอบคือไม่ได้ และ...กูไม่มีเหตุผล
รถบนถนนค่อนข้างติด แต่ผมกับไอ้เฮียก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไร นั่งคุยสัพเพเหระชมนกชมไม้กันไปเรื่อยเปื่อย ก็งี้อ่ะคนกำลังมีความรัก เห็นหมาขี้กูก็มีความสุข
“เฮียมาอยู่กับบลูแบบนี้ เพื่อนไม่ว่าอะไรหรอวะ”ขนาดผมนะ ไอ้เชี่ยเอมนี่หน็บทุกวัน
“ไม่ว่า แต่ด่ากูเลย หาว่ากูติดเมีย แต่กูก็ยอมรับว่ะว่าติด...ก็เมียกูออกจะน่าติดใช่ปะ”ไม่ต้องมาถามความเห็นกู กูเขิน
“เมียคนไหนล่ะ”บางทีก็แอบเกลียดความอ้อร้อตอแหลของตัวเอง
“คนนี้คนเดียวแหละครับ”มันทำหน้าทะเล้น ทำให้ผมอดหมันไส้ไม่ได้
“แล้วหลินอ่ะ”มันหันมาตีหน้ามึนใส่ผม
“ก็เลิกไปตั้งนานแล้วนี่”ผมอ้าปากค้าง
“ห๊า”
“กูยังไม่ได้บอกมึงหรอ”มันหันไปขับรถแล้วขับเมื่อตอนนี้มันไฟเขียวแล้ว
“ยังไม่ได้บอก”ผมมองมันแบบงงๆ...ไอ้เชี่ย เรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมไม่รีบบอกกู
“อ่อ สงสัยกูจะลืม”ผมยังคงนั่งช็อคประติดประต่อเรื่องอยู่...สรุปว่าตอนนี้กูก็ได้เป็นเมียหลวงแล้วดิ ... เยสสสส สำมะเร็จ
แต่เอ๊ะ สำมะเร็จอะไรกัน ใครอยากเป็นเมียมันกันฟะ...คิๆ
“เป็นอะไรอีกมึง อยู่ๆก็ยิ้มคนเดียว”ผมหันไปยิ้มให้มัน
“น่ารักล่ะซี่”ผมเอามือทั้งสองข้างแนบแก้ม ประหนึ่งว่ากูน่ารักที่สุดในโลกล้า
“หน้ามึงแม่งตลกว่ะ”แล้วไอ้เฮียมันก็หัวเราะลั่น
“บอกว่ากูน่ารักเดี๋ยวนี้เลย”ผมทำหน้าเหี้ยม ไอ้เฮียพยามยามกลั้นหัวเราะหน้าดำหน้าแดง “บอกมาเดะ”ผมดึงแก้มไอ้เฮีย
“โอ๊ยยย เอี๋ยวอ๊ดอ่ำ(เดี๋ยวรถคว่ำ)”แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยแก้มมันอยู่ดี “อ่าอ้ากกกกก”มันลากเสียงยาว ผมยอมปล่อยมือจากแก้มมันแต่โดย
ฟอดดดด
“เฮ้ย!”ผมร้องเสียงหลง เพราะตกกะใจที่มันปล่อยมือจากพวงมาลัย(แต่ไม่ปล่อยตีนจากคันเร่ง)แล้วดึงหน้าผมเข้าไปหอมแก้ม “ขับรถดีๆดิเฮีย!!!”ผมแหวเสียงสูง ไอ้เฮียหัวเราะ... ใจล่วงไปที่ตาตุ่มเลยกู
ถึงเยาวราช ผมให้ไอ้เฮียจอดรถไว้ที่ซอยแถววัดเล่งเน่ยยี่ ผมพามันเดินอย่างชำนาญ สักพักก็ทะลุออกมาซอยฮั่วเซ่งเฮง ผมพาเฮียปั้นเดินเล่น พลางหาอะไรกินไปด้วย... มีความสุขดีว่ะ
“มาบ่อยหรอมึง”มันถามผม
“แม่น บ้านอยู่ใกล้ๆนี่แหละ”ผมยักคิ้วให้มัน “แล้วเฮียอ่ะ มาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“สองปีก่อน มากับคุณแม่”มันตอบผมก็พยักหน้ารับ แม่หยงของไอ้เฮียอ่ะครับ พอแยกกันอยู่กับพ่อมันก็ไปดูรีสอร์ตแถวต่างจังหวัด เวลาไอ้เฮียกับไอ้ปินมันคิดถึง มันก็ถึงจะไปหา ส่วนแม่หยงไม่มาหามันที่บ้านหรอกครับ ไม่อยากเจอหน้าพ่อพวกมัน...แมะ สงสัยอ่ะดิผมรู้ได้ไง
ก็ลูกสะใภ้ที่ดีมันต้องรู้จักเก็บรายละเอียดอ่ะครับ...ถุย กระดากตัวเอง
ความจริงคือแม่หยงเล่าให้ฟังตอนที่ไอ้เฮียฉุดผมไปรีสอร์ตมันที่กาญจนบุรี
“เฮีย เดี๋ยวซื้อปังปิ้งแปปนะ”ผมเข้าไปต่อแถวรอสั่งขนมปัง ไอ้เด็กเหี้ยข้างหน้าแม่งใครวะ มึงจะคุยให้เขารู้กันทั้งเยาวราชเลยใช่ไหม เสียงดังน่ารำคาญชิบหาย
“คิ้วขมวดอีกแล้ว”ไอ้เฮียคลึงหว่างคิ้ว ผมก็ยิ้มให้มัน ก่อนจะหันไปดูไอ้กลุ่มเด็กม.ปลายกางเกงดำที่ยังคงหัวเราะกันครื้นเครง…แต่ไอ้คนตัวสูงๆนั่นแม่งคุ้นๆว่ะ “คนนั้นหน้าเหมือนมึงเลย”ไอ้เฮียบอก ผมยิ่งเพ่งเข้าไปใหญ่ และก็ประจวบเหมาะกับที่ไอ้เด็กเหี้ยนั่นหันมาพอดี
โครงหน้าได้รูปที่มองดูคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเวลาผมส่องกระจก จะต่างก็ตรง ไอ้เด็กนั่นมันเอ๊าะกว่า คิ้วหนากว่า และสูงกว่า(หม่าหม้าไม่ยุติธรรม) แถมมีลักยิ้มกับเขี้ยวเล็กๆ ที่พอมันยิ้มที สาวๆนี่แทบละลายใจหายใจคว่ำกันไปทั้งหมู่บ้าน...สงสัยใช่ไหมครับ ทำไมผมรู้ดีจัง
ก็ไอ้เด็กเชี่ยที่เสียงดังนั่นน่ะ
ไอ้เหี้ยบลิสส์...น้องผมเอ๊ง
ชิบหายล่ะ!!
ผมดึงไอ้เฮียมาบังตัวผมไว้ ขืนมันเห็นผม เรื่องแม่งยาวแน่ ตอแหลหม้าว่าเรียนหนัก เลยกลับบ้านไม่ได้(แต่เสือกมาแรดกับผู้ชายได้) เชี่ยละ มันจะเห็นกูปะวะ ไม่หรอก มันไม่เห็นผมหรอก แม่งโง่จะตาย
จึก!
แรงจิ้มที่แผ่นหลังทำให้ผมหันกลับไปมองทันที... บิงโก!!
“หวัดดีครับเฮีย”ไอ้เด็กหัวเกรียนด้วยทรงสกินเฮดยกมือไหว้ผมอย่างนอบน้อม ... ถ้ามึงจะก้มขนาดนั้น กราบกูเลยไหม “ไหนไอ้บลิสส์บอกเฮียตายไปแล้ววะ นี่วิญญาณหรอครับ”ไอ้เหมือนผี(จริงๆมันชื่อเหมือนเทพ แต่ผมว่าแม่งไม่เหมาะไง เลยตั้งให้ใหม่)ตีหน้ามึนกวนส้นตีนผม
“เดี๋ยวมึงนี่แหละที่จะได้เป็นวิญญาณ”ไอ้เหมือนรีบเข้ามาออเซาะ แต่ผมก็ผลักหัวเกรียนๆของมันออกแทบจะทันที
“โหเฮียบลูอ่ะ เค้าน้อยใจนะ”มันทำท่าตุ๊ดๆใส่ผม ไอ้เฮียก็มองอย่างงงๆ “พี่คนนี้ใครอ่ะ”มันถามพลางพยักเพยิดไปทางเฮียปั้น...ชิบหายล่ะ เหงื่อเริ่มแตก
“เอ่อ...”
“กูนึกว่ามึงเหมาเตี๋ยวหลอดแม่งหมดร้านแล้วไอ้เหมือนเหี้ย...”เป็นไงล่ะครับ ปากนี่ก๊อปปี้ดีเอ็นเอกูมาเลย “อ้าว เฮีย”มันยกมือไหว้ ผมก็ยิ้มแห้งๆส่งไปให้มัน “หึๆๆๆ”ไอ้บลิสส์มันหยิบไอโฟนมันขึ้นมา(หม้าลำเอียง ฮือออ) ก่อนจะจิ้มๆ แล้วยกแนบหู “หม่าหม้าคร้าบบบ ตอนนี้บลิสส์อยู่เยาวราช ให้ทายว่าเจอครายยย...”ผมปราดเหงื่อ “โหยยย ณเดชจะมาอยู่ไรแถวนี้อ่ะ... คุยกะมันเองละกันหม้า”มันยื่นไอโฟนให้ผม ผมก็รับมาแนบหู
“หวัดดีครับหม้า”เท่านั้นแหละครับ หม่าหม้ากูรัวมาเป็นกระบุง...
สรุปเลยนะครับ หม้าบอกให้มานอนบ้าน ผมก็อ้างว่าทำงงทำงานที่คณะ แต่พอหม้าพูดมาว่าอาม่าจะลืมแล้วว่ามีผมเป็นหลาน ระวังไม่ได้สมบัติ แค่นั้นแหละครับวิญญาณหลาน(อ)กตัญญูก็เข้าสิงทันที’เคหม้า คืนนี้บลูนอนบ้าน’...เป็นไงครับ แทบอ้วกเป็นหนอนเพราะซาบซึ้งความกตัญญูของผมเลยใช่ไหมครับ
เดินเที่ยวกันสักพัก ไอ้เฮียก็เข้ากับพวกไอ้บลิสส์ได้ดี(ยิ่งกว่ากูซะอีก) สรุปแล้วไอ้เฮียมันเป็นรุ่นพี่สาธิตกางเกงดำของไอ้พวกเชี่ยพวกนี่แหละครับ นินทาอาจารย์แม่งกระจุย...เลวจริงนะพวกมึง
“เฮ้ย เดี๋ยวไปส่ง”ไอ้เฮียเรียกเพื่อนไอ้บลิสส์อีกสี่คนไว้
“ไม่เป็นไรครับพี่ เดี๋ยวพวกผมนั่งพี่แท็กดีกว่า หวัดดีครับพี่ปั้น เฮียบลู ไปล่ะเหี้ยบลิสส์”แล้วพวกมันก็โบกมือเรียกพี่แท๊ก แล้วขึ้นกันไปเลย...ไวแท้พวกมึง
ผมสามคนเดินมาถึงที่จอดรถ โดนไป60บาท ผมมุดเข้ามานั่งข้างเฮียปั้น ไอ้บลิสส์ก็โดดขึ้นเบาะหลัง ก่อนจะเริ่มเข้าประเด็นของมัน
“เป็นแฟนกันใช่ปะ”น้ำลายผมแทบติดคอตายเมื่อไอ้น้องเลวมันถามจบ
“มึงคิดได้ไง๊”ไมผมเสียงแหลมแท้วะ
“เฮียบลูเงียบไปปะ เฮียปั้นเป็นแฟนมันใช่ปะ”มันที่มึงเรียกนี่น่ะพี่มึงนะเว้ย
“ไม่รู้ดิ”แน่ะ ไอ้เฮีย(เสียงสูง)นี่ก็ตอบแบบมีเลสนัยน์
“อ่อ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง”เป็นแบบไหนวะไอ้บลิสส์ “บอกมาเหอะ ไม่เอาไปพูดต่อจริงๆ สาบาน”คนอย่างมึงไม่พูดต่อ แต่เอาไปเขียนแล้วก็ส่งให้อ่านสิไอ้ฟาย กูไม่หลงกลมึงหรอก
“อือ แบบที่คิดนั่นแหละ”เฮียยย มึงไปหลงกลมันทำไม
“โว๊ะๆๆๆๆ ร้ายนะเนี่ย”มันหันมามองผม “ทำไมมองน้องแบบนั้นอ่ะ สาบานจริงๆว่าจะเก็บเงียบไม่ให้ใครรู้แน่นอน”ผมยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันไปบอกทางเข้าบ้านผมให้เฮียปั้น
บ้านผมหลังใหญ่ครับ เพราะเนื่องจากเราเคยอยู่กันแบบครอบครัวใหญ่ แต่ตอนนี้อากู๋ อาอึ้ม เขาแยกออกไปแล้ว ทำให้บ้านหลังใหญ่หลังนี้ตอนนี้จึงมีแค่อาม่า ป๊า หม้า เจ้บลูม ผม ไอ้บลิสส์ แล้วก็แม่บ้าน ไอ้บลิสส์ลงไปเปิดประตูรั้ว ผมก็ให้ไอ้เฮียขับเข้าไปเลย ไม่ต้องไปรอไอ้ห่าบลิสส์หรอก ให้มันวิ่งออกกำลังกายบ้าง จะได้แข็งแรง...อื้ม เหมือนว่ากูจะลืมอะไรไป(เลื่อนขึ้นไปดู) ใช่ ผมลืมพิมพ์ว่ามีอากงอยู่ในบ้านด้วย แต่ไม่ต้องไปสนใจหรอกครับ เพราะตอนนี้อากงอีหนีออกจากบ้านอยู่ ดังนั้นไม่ต้องพิมพ์ก็คงจะไม่เป็นไร
“แล้วน้องล่ะ”หม้าถามเมื่อผมเหยียบเข้าบ้าน
“โห หม้า...น้อยใจอ่ะ”ผมเบะปาก หม่าหม้าก็หัวเราะอย่างสะใจ ก่อนจะหันไปสนอกสนใจคนข้างหลังผม
“ใครอ่ะ หล่อเนอะ”ชมแบบนี้ไอ้เฮียมันก็เขินสิครับ... นั่นไง หน้าแดงใหญ่ล่ะมึง
“เฮียปั้น เป็นรุ่นพี่อ่ะหม้า เขามาธุระแถวนี้ เลยติดรถมา กะมาบ้านแหละ จะเซอร์ไพร์ไง แต่ไอ้เชี่ยบลิสส์นี่แหละ เสียแผนเลย”ว่าไปนั่น
“ตอแหลใหญ่ล่ะ”หม้าผมว่า เจ้บลูมที่เดินออกมาได้ยินพอดีก็หัวเราะร่วน
“ใครอ่ะ หล่อดีเนอะ”ก๊อบกันมาเลยแม่ลูกคู่นี้ ผมไปมองไอ้เฮียที่ยืนยิ้มหน้าแดงก่ำแล้วก็เผลอหัวเราะออกมา... แม่งน่ารักว่ะ เฮ้ยยย ไม่ใช่ล่ะ
“มาแล้วหรอ กินอะไรมายัง แล้วนั่นใคร หล่อเนอะ”ป๊าผมออกมาอีกคน ผมก็หันไปมองไอ้เฮียด้วยอีกคน
“นั่นดิ ใครวะ หล่อเนอะ”พอผมพูดจบ เจ้บลูมถีบตูดผมแทบจะทันที
“กวนตีน ตกลงใคร แนะนำดิ”เจ้บลูมว่า
“ชื่อปั้น รุ่นพี่ที่ชมรม สนิทกันคร้าบบบ”ผมว่าป๊าก็พยักหน้ารับ ก่อนจะเน้นอีกครั้ง
“หล่อเนอะ”ผมหันไปดูไอ้เฮียอีกที...โห ถ้าหน้ามึงจะแดงขนาดนั้น
เวลาตอนนี้สองทุ่มกว่า ที่บ้านผมทานข้าวกันเรียบร้อยแล้วครับ และก็กำลังประจำที่เตรียมตัวดูละครกัน อาม่านั่งเอนตัวบนโซฟา หม้ากับเจ้บลูมเข้าไปนั่งประกบข้าง พี่อรแม่บ้านบ้านผมนั่งกับพื้นนวดขาให้อาม่า ส่วนป๊าเรอะ ขึ้นไปเคลียร์งานบนห้องแล้ว ผมยกมือไหว้อาม่ากับพี่อร ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาอีกตัว
“ยืนไม นั่งดิ”ผมดึงเฮียปั้นให้มานั่งเบียดกับผม...ทำไมกูไม่ไปนั่งอีกตัววะ
“แซฮ่อ แซฮ่อ ลื๊อเหมี่ยมิ๊ไก๊”อาม่าผมถามเฮียปั้น เฮียปั้นก็มองหน้าผมด้วยสายตาที่บ่งบอกเป็นนัยว่า...กูขอซับไทย
“อาม่าบอกว่าเฮียหล่อ แล้วก็ถามว่าชื่ออะไร”มันพยักหน้าแล้วแก้มขึ้นสีระเรื่อ... แหม กะที่บ้านกูนี่ขี้อายจัง “พูดไปเหอะ อาม่าฟังภาษาไทยรู้เรื่อง”พูดไทยได้ด้วยครับ แต่ไม่ชัด อาม่าเลยขี้เกียจพูด
“ชื่อปั้นครับ”อาม่าพยักหน้า ยิ้มร่า
“เขี่ยต่อตีโก”อาม่าถามอีก
“บ้านอยู่แถวไหน”กูนี่ยังกะล่าม
“พระโขนงครับ”
“ลื๊อเจี่ยปึ้งป่วย”โหอาม่า กะหลานตัวเองไม่ถามสักคำ กับมันนี่ถามยาวเลยนะ
“อาม่าถามว่ากินไรมายัง”เฮียปั้นพยักหน้า
ผมกับเฮียปั้นก็คุยอะไรกับแก๊งค์สาวๆไปเพลินๆ ส่วนใหญ่ก็เรื่องเรียนแหละครับ นั่งไปสักพัก ไอ้บลิสส์ก็ข้ามาด้วยอาภรณ์ชุดนอนผ้าแพรสีแดงของมัน...สะท้อนแสงไฟมาเชียวนะมึง
“หนิงห่าวอาม่า หนิงห่าวหม่าหม้า หนิงห่าวเจ้อร หนิงห่าวเจ้บลูม หนิงห่าวเฮียบลู หนิงห่าวอานึ้ง”มันหันมามองไอ้เฮีย แล้วก็หยักคิ้วให้ผมที่กำลังช็อคอ้าปากค้าง...อานึ้ง พ่อมึงเซ่!!!
ทุกคนหัวเราะ ไอ้บลิสส์โค้งตัวหนึ่งทีก่อนจะสะบัดตูดไปนั่งโซฟาอีกตัว ที่ว่างอยู่
“อานึ้งคืออะไรวะ”ไอ้เฮียกระซิบถามเสียงแผ่ว
“พี่เขย”ผมตอบ มันก็ถึงกับหัวเราะออกมา ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้ไอ้บลิสส์ ไอ้บลิสส์เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มก่อนจะยกนิ้วโป้งกลับ... ไอ้พวกเชี่ยนี่ กูงอน
เกือบ สามทุ่ม ฤกษ์งามยามดี สมควรแก่การขึ้นห้องแล้วนอนสักที ปอลอจุด นอนอย่างเดียวนะเฮ้ย ไม่มีซัมติงรองใดๆทั้งสิ้น ไม่ใช่อะไรหรอก บุพการีอยู่กันเต็มบ้าน แอบเกรงใจ แต่ประประเด็นสำคัญมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกครับ ยังจำไอ้เชี่ยบลิสส์ได้ไหมครับ มันขึ้นไปกกตัวฟักไข่อยู่ชั้นบนตั้งนานสองนาน แม่งมาแอบเจาะรูติดกล้องไว้รึเปล่าก็ไม่รู้
“ทำอะไร”เสียงเหยียบเย็นปนฉงนงุนงงปลงตกตลบแตลงเสแสร้งทำให้ผมหันไปมอง
“ดูว่ามีกล้องแอบติดไว้เปล่า”ผมตอบ ไอ้เฮียก็หัวเราะ...หัวเราะหาบุพการีมึงหรอ
“แล้วมีไหม”มันทิ้งตัวนอนเหยียดบนเตียงขนาดคิงไซส์ของผม
“ยังไม่เจอ”ผมตอบแค่นั้น ส่วนไอ้เฮียก็นอนกระดิกเท้าสอดสายตาสำรวจไปทั่วห้องผม
หา ไปสักพักก็ไม่เจออะไร เอาเป็นว่าถ้าแม่งซ่อนไว้จริง กูก็ขอยอมแพ้ความพยายามในการซ้อนของมึงจริงๆไอ้บลิสส์ ผมทิ้งตัวนอนลงข้างๆเฮียปั้นที่เอาอัลบั้มรูปผมมาเปิดดูแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะหัวเราะออกมาบ้างบางครั้ง...อะไร ตอนเด็กๆกูตลกขนาดนั้นเลยหรอวะ
ด้วยความสอดรู้เสียเต็มประดา ผมเลยสอดหัวเข้าไปแนบหัวไอ้เฮียที่ตอนนี้ตั้งอัลบั้มรูปเล่มใหญ่ไว้บนหน้าท้อง
“มึง นี่เสน่ห์แรงตั้งแต่เด็กเลยนะ”จะว่าไปก็จริง รูปตอนอนุบาลของผมมีแต่ผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด ก็ธรรมดาของหนุ่มฮอตล่ะครับ “นี่ไอ้เอมหรอ”
“รู้ได้ไงวะ”แอบคิดอะไรกับเพื่อนกูปะเนี่ย
“มึงดูหน้ามันดิ หน้าแบบนี้จะมีสักกี่คนวะ”ผมหัวเราะออกมาเมื่อไอ้เฮียอธิบายจบ
“จริงด้วยว่ะ”หน้าแม่งไม่ได้มีการพัฒนาให้ดีขึ้นหรือแย่ลงเลยมึง
“ใคร”เฮียปั้นชี้ไปที่เด็กผู้หญิงผมยาวใส่กระโปรงแดงที่กำลังยิ้มแฉ่งอวดฟันหลอ
“อ่อ อีขิม อยู่ข้างบ้านเนี่ย”เฮียปั้นพยักหน้ารับ ก่อนจะชี้ไปที่เด็กผู้หญิงอีกคน “จำไม่ได้อ่ะ เฮียเอารูปออกมาดิ”เฮียปั้นทำตามที่ผมบอก ก่อนจะพลิกหลังรูปโดยที่ผมไม่ต้องบอก
“น้องบลู 3ขวบ4เดือนกับน้องขิมและน้องน้ำฝนแฟนคนแรก... กูหึง”ผมช็อคอ้าปากค้างเมื่อไอ้เฮียมันหันมาจ้องผมนิ่งๆ...หึงเชี่ยไร นั่นกูเพิ่งเข้าอนุบาล!!
“หึงจวยเหอะ”
ป้าบ!!
นั่นๆ ตบหัวกูอีก
“ตบหัวบลูมากๆเดี๋ยวก็ไม่เจริญหรอกเฮีย”ผมลูปหัวป่อยๆ จริงมันก็ไม่ได้ตบแรงอะไรหรอกนะครับ แต่นานๆทีคนเราก็ต้องมีสำออยกันบ้าง
“หืม”งงสิครับงง..กูก็งง
“โบราณเขาว่าถ้าตบหัวเมียแล้วจะไม่เจริญ”แถไปนั่น แต่เมียหรอวะ...ชิบหายล่ะ กูพูดอะไรออกป๊ายยย
“นั่น มันเชื่อเมียแล้วจะเจริญ”ว่าแล้วมันก็ตบหัวผมเข้าอีกที “มึงแม่งตลกว่ะ ปากดี แต่หน้านี่แดงเชียวมึง...เขินหรอๆ”ไม่ว่าเปล่าเอามือเกาคางผมอีก
“ฮึ่ย!!”ผมปัดมือมันออก
“เดี๋ยวนี้หัดงอน”แทนที่จะง้อตามหลักสามัญสำนึกแบบคนปกติมันเสือกพลักหัวผมอีก “งอนจริงหรอเนี่ย”มันสวมกอดซุกหน้าลงกับซอกคอผม “พี่ขอโทษนะครับ”มาล่ะโหมดคนดี...แต่โทษที คราวนี้ใช้กับกูไม่ได้ผลวะ
เพราะอะไรน่ะเรอะ... ก็เพราะกูไม่ได้งอนไง กูง่วง
“แล้วเรื่องของเรา พ่อแม่บลูรับได้หรอ”นั่นดิรับกันได้ปะวะ
ถ้า วิเคราะห์ดีๆที่ละคน เริ่มจากผู้อวุโสสุด อากง ผมคิดว่าคงไม่มีปัญหานะ เพราะอากงหนีออกจากบ้านอยู่ คงน่าจะไม่มีปัญหาอะไร(เพราะคลาดว่าน่าจะไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ) คนต่อไป อาม่า คงเฉยๆล่ะมั้ง เพราะหลังจากที่สบตาวิเคราะห์อาม่ากว่า10วินาที ผมก็สรุปได้ว่า อาม่าเหมือนรู้อะไร
ต่อ มา ป๊า เดายากว่ะ เพราะป๊าก็ไม่มีท่าทางรังเกียจเพศทางเลือกใหม่แต่อย่างไร แต่ก็นั่นแหละไม่รังเกียจก็ใช่ว่าจะรับได้ ต่อจากป๊าก็หม้า คิดว่ารับได้แน่นอน เพราะตอนผมกับไอ้บลิสส์ยังเป็นเบบี้แบเบาะวัยเตาะแตะอยู่นั้น ผมกับมันก็โดนจับแต่งเป็นผู้หญิงอยู่บ่อยๆ
ส่วนเจ้บลูม ตราบใดที่แฟนแกไม่ชิงเป็นเกย์ให้เจ้แกเจ็บใจเล่น ผมว่าก็คงไม่มีปัญหา ส่วนไอ้บลิสส์ ผมคิดว่าทุกคนคงรู้คำตอบดี
“ไม่ค่อยแน่ใจ...แต่ยังไม่กล้าบอกอ่ะ... เสียใจเปล่า”คนฟังซ้ายหน้าแทนคำตอบ
ผมกับเฮียปั้นนอนค้างอยู่ในท่าที่ผมนอนตะแคงโดยมีเฮียปั้นสวมกอดจากด้านหลัง อยู่สักพัก ไอโฟนไอ้เฮียก็สำแดงอภินิหาร เฮียปั้นละมือออกจากผมก่อนจะเอื้อมไปหยิบไอ้ไอโฟนนรกที่เสือกดังขึ้นขัด จังหวะมาไว้ในมือ
“ครับ...อ่อครับ... เฮ้ย รออยู่ตรงนั้น เดี๋ยวไปรับ”ถึงไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่ก็รู้ว่าคุยกับใคร...กูได้ยินเสียงผู้หญิง
“เฮียจะไปไหน”ผมเอ่ยปากถามคนที่กำลังก้าวเท้าไปทางประตู
“ไปรับเพื่อน”
“ไม่ไปได้ไหม”ผมลงจากเตียง สาวเท้าไปยืนอยูตรงหน้าเฮียปั้น
“ขอโทษ”
เหมือนเดจาวู เหตุการณ์ครั้งนั้นมันกำลังวนมาอีกครั้ง แต่ทำไมเซ้นส์บางอย่างในใจผมมันถึงทำให้รู้สึกว่า ผลลัพธ์มันจะไม่...เหมือนเดิม
ผม มองผ่านหน้าต่าง บีเอ็มสีดำเคลื่อนออกจากรั้วบ้านไปแล้ว ผมทิ้งตัวนอนลง พยายามไม่คิดอะไร บางทีอาจเป็นเพื่อนจริงๆก็ได้ และเพื่อนเฮียอาจจะเป็นอะไรร้ายแรง ท่องไว้ไอ้บลู เฮียเป็นคนดีๆ เฮียไม่เจ้าชู้ ไม่มีอะไรหรอกๆ แต่เมื่อเช้ามีรอยเล็บ เล็บอินี่ปะวะ ไม่หรอก เฮียคนดี ผ่านไปร่วมสิบนาที ผมก็คิดวนเวียนอยู่แค่นั้นแหละ
ชิบหายเอ๊ย!! แล้วทำไมต้องโทรหาผัวกูดึกๆดื่นๆด้วยวะ!!! แล้วผัวกูน่ะ มึงจะออกไปทำม๊ายยยย!!
กลับมาเดี๋ยวต้องเคลียร์กันหน่อยล่ะ แต่ก่อนจะเคลียร์ น้องบลูขอกินวีต้าแล้วไปนอนก่อนดีกว่า เดี๋ยวตื่นมาหน้าไม่บริ้งสู้กับชะนีไม่ได้
--------------
ไวปะล้า ไวล่ะสิ
ช่วยกันดันหน่อยจ๊ะที่เลิฟ
เค้าได้มีกำลังใจปั่นต่อนะตัวเอง
บ้านน้องบลูเป็นแต๊จิ๋วนะคะ คุณเขียดก็ไม่สันทัดอ่ะค่ะ เพราะบ้านคุณเขียดเป็นแต๊จิ๋วที่ใช้จีนกลาง
แต่มั่นใจว่าถูกทุกประโยคนะเหวย
ตอบคอมเมนท์นะคะจิบิ
aoihimeko
๐มาไวเคลมไวมากอ่ะรายนี้
อุต๊ะ รู้ได้ไงกัน อุส่าเก็บเป็นความลับแล้ว
ไปนานไม่ได้ค่ะ เมียน่ารักน่าฟัดแบบนี้ ใครจะกล้าทิ้งไปนานกัน
haru1111
๐ของคุณเขียดเองค่ะ อุส่าข่วนแอบๆแล้วนะ
kongxinya
๐หนูกลัวทุกคนหิว เลยแจกมาม่ารองท้องกันก่อน
ส่วนเรื่องรอยเล็บ//ก้มดูเศษหนังกำพร้าอิเฮียที่ติดอยู่ซอกเล็บ
มาแล้วนะคะพี่ซิน
yymomo
๐แหมะ ไม่โกรธ แต่คอมเม้นเธอนี่เดือดมากเลยจ๊ะ
ไม่เอา ไม่มอง เดี๋ยวสปาร์ก
อายทำไม
๐แหมะ คุณน้อง ถ้าเธอจะตื่นเช้าขนาดนี้(ประชด)
มันเป็นพรหมลิขิตตั้งแต่เราได้เจอกันล่ะเคอะ ลาล้าลา (เอ๊ะ หรือเวรกรรม)
น้องบลูออสโมซิสความหน้าบางมาจากพี่อ่ะค่ะ
เฮ้ย แต่เรื่องน้องคุณมันหนุกจีๆนะ
เรื่องอื่นก็หนุก แต่พี่ยังไม่ได้อ่านแง่ะ
ronlbb
๐อย่าทำร้ายเฮียเลยนะคะ เดี๋ยวอิบลูเป็นหม้ายยยยย
black-egoistic
๐เคะเรื่องนี้ใสซื่ออ่ะค่ะ อ่งอ่อยอะไร น้องไม่เค๊ยไม่เคย
รอยเล็บคุณเขียดเองค่ะ
แมวเหมียว
๐งอนไปก็ไม่ได้ประโยชน์ สู้ยั่วมันนี่แหละสะใจกว่า
ส่วนเรื่องรอยเล็บ เป็นรอยเล็บคุณเขียดเอง ว่าขูดเบาๆแล้วนะ ไม่คิดว่าน้องบลูจะตาดีขนาดนี้
ถ้าม่าแล้วจะโดนบอมบ์ สงสัยคุณเขียดวิ่งไปเก็บกระเป๋าเตรียมย้ายบ้านหนี เพื่อความปลอดภัย
raluf
๐แมวตัวนั้นคือคุณเขียดเองค่ะ แอร๊ย เขินนะ
honey honey drop
๐ฮาอาร๊าย นี่มันนิยายดราม่าชีวิตรันทดนะแอ้ม
พลอยสวย
๐บังคับ กินซะๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.รอยเล็บคุณเขียดเอง แอร๊ยยย
ketddy
๐ให้จุ๊บหลายทีก็ได้ คุณเขียดใจง่าย
lizzii
๐ช่วงนี้เฮียกามตายด้านค่ะ อิบลูเลยต้องนอนเฉาต่อปายย
เขินจังเรื่องรอยเล็บ
smileland
๐สรุปแล้วเงาตะคุ่มๆตอนนั้นคือสไมด์แลนด์เองเรอะ
@Lucifer_Prince@
๐สารภาพเหมือนกัน ว่าบางทีพี่ก็ลืมชื่อพระเอก
เป็นรอยเล็บของพี่กับสไมด์แลนด์ค่ะ แอร๊ยยย
ขอบคุณที่เป็นกำลังให้เสมอเลยค่ะ รักนะจิบิ
ReiSei
๐ไม่ต้องเสียใจที่ไม่ได้ซดมาม่านะคะ
คุณเขียดซื้อสัมปทานมาม่าไว้แจกทุกคนล่ะจ้า กร๊ากกกกกกกก
moodyfairy
๐อุต๊ะ ไม่กล้าบอกว่ารอยเล็บนั่นคือเขียดเอง
แต่เดี๋ยวนะเฮีย ไหงเฮียมีเมียเยอะอย่างงี้ เฮียหลอกดาว
B52
๐
sincere13
๐คุณเขียดก็เริ่มไม่มั่นใจว่าเป็นรอยเล็บคุณเขียดหรือเปล่า ผู้ต้องสงสัยเยอะเกิ๊น
fonny1987
๐คุณเขียดเองค่ะคุณฝน
punchnaja
๐มาแล้วจ้า
Lily teddy
๐น้องบลูมันโดนพิษรักไปเต็มๆแล้วค่ะ
ถึงเฮียไม่งอนบลูมันก็ยั่วค่ะ ช่วงนี้มันยิ่งเข้าใจว่าเสน่ห์มันถดถอยอยู่
ไม่รู้บลูจะตาปูด หรือเฮียจะปากแตกกันแน่ เพราะตอนนี้น้องเริ่มสวมวิญญาณเมียหลวงไปแล้วค่ะ เรื่องน้องปินต้องลุ้นค่ะ ชีวิตนางซับซ้อนยิ่งกว่าสารคดีสำรวจอารยธรรมโลกซะอีก
แอร๊ยยยย จุ๊บรัวๆ
หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15 (อ่าน 819120 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก